Εμένα δε με αποτρέπει να ακούσω τη μουσική των Pantera, Burzum κοκ. Δεν τους στηρίζω οικονομικά όμως. Είτε μιλάμε για live, αγορά δίσκων κοκ.
Πχ έχασα τους DHG στο Λονδίνο (και πόνεσε) επειδή είχαν support τους Bolzer. O τύπος έχει tattoo σβαστικες.
Μπορώ να δώσω το benefit of doubt αν δε μιλάμε για ξεκάθαρες περιπτώσεις (Michael Jackson που λέγατε παραπάνω).
Θεάρα, προσκυνώ
Το σκέφτηκα όταν το έγραφα.
Πιθανό #2 αλλά θα δούμε μέχρι τότε.
Η μόνη σημασία που είχε ποτε το μπλακ άλμπουμ ήταν για αυτούς που το δημιούργησαν και ήταν απλή
-SKYPE PERSISTENT CALL
-Κάτσε καλέ τώρα σου λέω ολοκληρώνω.
-Ναι τα ίδια έλεγες και προχτές.
-Άκουσε με Τζοάκο μου, το θέμα θέλει σωστό χτίσιμο για να σας βάλω Νο1 στο 1987. Πρέπει να αγκαλιάσουμε το slick-disco underlying element , όταν μπαίνει το drum beat…
-ΤΟ ΞΕΡΩ! Εμένα θα μου πεις! Bless the Gods, στην ηχογράφηση ο Scott έπαιζε και για λίγα δευτερόλεπτα είδα τον εαυτό μου σε DanceFloor της Valhalla να γκρουβάρω με την μπασάρα έτοιμη καθώς ετοιμαζόμαστε να ξεχυθούμε στον χορό της μάχης…
-Τζοάκο μου, κάθε βράδυ, στον vanity mirror, πριν βγω έξω, τότε , στην προηγούμενη ζωή μου, που ήμουν ένας βεντουζοτρομπονάτος θεούλης του fabulousness, I rehearsed my moves με το FIGHTING. τι μου λες?
-ΜΑ για αυτό στα λέω. Ξέχνα το τώρα. Κλείσε τα μάτια. Αφέσου στο χορευτικό πανδαιμόνιο του επερχόμενου glam-epic ολοκαυτώματος. Know who you are, BIATCH.
-Σε αγαπώ ρε κουφάλα.
-Και εγώ ρε βλήμα. Πότε θα ξανάρθεις Νέα Υόρκη?
-Άσε έχουν κοπεί και οι χρηματοδοτήσεις για πέρα-δώθε στο ακαντήμια, έχουμε και τον Κούλη…
-Fuck that. Fuck the world. He who refuses to take part in modern mediocrity will forever stand alone…
-AN OUTCAST!
-Κλείνω, brother. Χαιρετισμούς στο ροκιν, σας διαβάζουμε όλοι.
-Τώρα μπαίνω να τα γράψω όλα, θα νομίσουν ότι έχω παραισθήσεις.
-Έχεις! Αλλά it’s part of the fabulosity, bitch. It’s part of the war we age, against normality and mediocrity.
-Amen, brother.
Achtung για μένα…ουπς σπόιλερ! Μέχρι τότε μπορεί βέβαια ναλλαξει. Όλες είναι απίστευτες δισκαρες από μεγαθηρια αλλά φυσικά υπάρχει και πολύ καλό πράγμα σε πιο αντεργκράουντ φάση.
#filakia
Παιδιά, ο Jackson ΑΘΩΩΘΗΚΕ από δικαστήριο και μετά από πολυετή έρευνα του FBI, νομίζω πως δεν θα έπρεπε να έχουμε αμφιβολίες. Το να ισχυρίζεται κανείς ότι κοτζάμ δικαστικό σύστημα και FBI τον κάλυψαν, είναι καθαρή συνομωσιολογία.
Έτσι είναι, ασχέτως αν πειράζω τον @QuintomScenario ενίοτε για το συγκεκριμένο θέμα 
EDIT: για τη δεύτερη μήνυση αθωώθηκε, στην πρώτη έγινε εξωδικαστικός συμβιβασμός. Το οποίο δε σημαίνει ενοχή ε.
Δεν αθωώθηκε ακριβώς.
Έγινε μια εξωδικαστική συμφωνία, το φερόμενο ως θύμα απέσυρε τις κατηγορίες και σταμάτησε να συνεργάζεται με τις αρχές. Ελλείψει αυτού δεν είχαν αλλά “leads” και έκλεισαν την έρευνα.
Και εγώ πιστεύω πως ήταν μάλλον στόχος παρα abuser, αλλά δε θα το ξέρουμε ποτέ με βεβαιότητα. Σίγουρα πάντως ήταν ένας άνθρωπος που πέρασε αρκετά τραυματικά παιδικά χρόνια.
Ή αυτό, ή Dose από Gοv’t Mule, ή Chemical Wedding από Bruce ή American Water από Silver Jews (ελπίζω όχι το τελευταίο γιατί θα έχω πέσει σε κατάθλιψη).
Dose και Chemical Wedding τα ακούω!
Version 2.0
Nightfall In Middle Earth
Ray Of Light
Mezzanine
Adore
Americana
Mechanical Animals
Chemical Wedding
Και ίσως αρκετά που ξεχνάω… Ωραίο το 1998, ειδικά αν δεν περιορίζεται κανείς μόνο σε μέταλ
Α και το βιρτσουαλ ηλεβεν με την εξωφυλλαρα
ΥΓ. Ξέχασα τον δεύτερο καλύτερο του πάουερ μέτσαλ εκείνης της χρονιάς Better Than Raw, και το Liquid Tension Experiment και ίσως πολλά ακόμα, θα τα δούμε σε 11 χρόνια αυτά αναλυτικά
1988 η μια, 1998 ο αλλος … 
ξεχασα ποια χρονια κανουμε …
Όπου να’ναι θα ποστάρει και η λύκαινα του '84.
FOR FUCK’S SAKE
Αρκάιβς και γουίκι δίνουν '88, ντισκόγκς δίνει '87… Το τελευταίο όμως συνήθως είναι πιο αξιόπιστο… DAMN IT!
Ναι, δεν ξέρω τι θα κάνω μ’ αυτό τώρα, μπορεί και να αλλάξω αυτό που σχεδίαζα για το '87 ή μπορεί και να προχωρήσω κρατώντας το Digital Dictator για το '88 όπως σκόπευα, ως ένα fuck you προς τις δισκογραφικές και τις μαλακίες που κάνανε στα 80ς γιατί πολύ με έχει κουράσει αυτή η ιστορία με τις αμφισβητούμενες χρονολογίες.
Έτσι κι αλλιώς είτε στη μία είτε στην άλλη χρονιά εκτός βαθμολογούμενων θέσεων θα ήταν, οπότε κλάιν.
100% αξιόπιστο έχει και τη σχετική φώτο:
Ναι εντάξει δεν το αμφισβητώ
1987
4 χρώματα, μία ντουζίνα χέρια το καθένα, 48 picks, 2 ονοραμπλε μετσιο, 50 επιλογές, μία εκλογική πεντάδα με απλή αναλογική, 5 ποστς. Εγκαινιάζω δυνητικό πενταποστακισμό. Έχω και το σετ απόψε οπότε ίσως έχουμε διήμερη κατανομή. Για την συγγραφή όσων ακολουθούν, καταναλώθηκαν πολλά mg φαιάς ουσίας, σε ξενύχτια και μεθύσια 25 ετών. But “the end will always justify the means” που θα πει σε λίγα χρόνια και ο Yngwie. Άσχετο. So.
ΧΡΩΜΑ 1ον - BLACK
1. Sisters of Mercy – Floodland
Δύο χρόνια μετά το τιτάνιο First and Last and Always που οριοθέτησε (και αποτέλεσε σχεδόν μονόχνωτο template for future bands) το γοτθικό ροκ (στην πραγματικότητα → σκοτεινός μοντερνισμός… yas semantics is a bitch), μόνος στο Αμβούργο, ο Andrew, αφού σέρβιρε judge and jury realness στους πρώην συνεργάτες (Mission) με το Gift and passed his condemning sentence, επιστρέφει με την Patricia σε ένα ασύλληπτο έπος βαγκνερικού Bolshevik-leaning σκοταδο-οπερατικού Φουτουριστικού Μοντερνισμού όπου το Σοβιετόφιλο Dominion/Mother Russia ανοίγει με μεγαλειώδη τρόπο τον δίσκο ("I made the mistake of getting caught in central Europe when Chernobyl started sprinkling it’s residue over the land. It’s sort of a carry on (and ‘Carry On’) from ‘Black Planet’ - part of my hate/hate relationship with America. I just had this idea of all them huddled in their mobile homes while Mother Russia rained down on them. They deserve it. I suppose the song is really about the prostitution of Europe by the Americans.” Δίκασε ο παίκτης!) και οδηγεί στο υπερ-έπος Flood I όπου νομίζεις ότι όντως λαμβάνει σάρκα και οστά ο menacing στίχος “and her hallway moves…”, στο στακάτο anthemic Lucretia my Reflection (“dance the ghost with me”!) και με την α’ πλευρά να κλείνει με το υπέροχο 1959. Στη β’ πλευρά το χορευτικό This Corrosion (an outtake from Gift aimed at former comrades), το “sequel” Flood II, το υπέροχο Driven Like the Snow και το απαραίτητο φανταστικό κλείσιμο-υπόσχεση με το «μετέωρο» Neverland (Fragment). Αριστούργημα!
2. The Cure – Kiss Me Kiss Me Kiss Me
Πιο rock-diverse από ποτέ, διπλό βινύλιο, χαμός από διαφορετικά takes, genres, moods, and vibes, με αριστουργήματα (The Kiss, If only tonight we could sleep, Torture, Fight, The Snakepit) διπλά σε πιο ήρεμες και απαλές στιγμές, και σε χορευτικά hits. All over the place, and Robert’s enlarged smudged lips to match! Irresistible even in his charming “bimbo” moments! Yas I relate.
3. Swans – Children of God
Αρχή με το υπερβεντουζάτο υπερβαρο New Mind και ξέρεις ότι θα πέσει σκίσιμο. Trust me, να σε διαλύει καθώς η απαλή εισαγωγή δίνει την θέση της σε ένα doom noise nightmare soundscape, You’re not real, Girl με τον Gira να διδάσκει τον Aaron how to serve bleak in minimal monochrome, Blackmail με στίχους βγαλμένους από ηδονικό εφιάλτη (beware), το Beautiful Child νομίζεις ότι βγήκε από κανένα death noise wave re-shoot του Ben Hur (!?), το Blind Love σαν διεστραμένος Θεός να καραδοκεί να σου γ@@@@@ τα πρέκια στα απότομα ξεσπάσματα (με το μπαρδόν) και κλείσιμο με το υπερβατικό ομώνυμο έπος. Βεντούζα!
4. Fields of the Nephilim – Dawnrazor
Πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά για Carl and company, που σερβίρει στον κόσμο western spaghetti metal realness, dark galactic cowboys in a post-nuclear hell. Γκοθάτο και κλασάτο και ανελέητο με ριφάρες, ερμηνειάρες και μαυροκαπελογυαλάτο με στεγνογυαλοχαρτο να σου κανει τσιμουχα το μυαλο. Mr. Jealousy has returned!
5. Depeche Mode – Music for the masses
Σαφώς αξίζει να είναι πιο πάνω, υπέροχοι DM με παγκόσμιο κα-μπουμ μέσα από κομματάρες όπου σκότος, μελωδία και pop wisdom συνυπάρχουν μαεστρικά και με ιδιοφυείς εναλλαγές. I give in to sin because I like to practice what I preach – α ρε μεγάλε Martin. Η φτερού της καρδιάς μας.
6. Pink Turns Blue – If Two Worlds Kiss
Συγκλονιστικό, παραγνωρισμένο, στακάτο κιθαριστικό dark rock από τα λίγα του είδους. Τυπικά δεν λογίζεται ως gothic (semantics is a bitch!) αλλά στην ουσία άνοιξε το δρόμο για το second-wave continental goth rock. Walking on both sides – still a dance rock hit, αλλά After all και Missing you τα deep cuts – and how deep they cut!
7. Current 93 – Imperium
Τόλμησα στην συνέντευξή μας στο Τιτάνια, once upon a time in my previous life, να του πω ότι το Imperium και το Island είναι τα δύο αγαπημένα μου άλμπουμ. He raised an eyebrow sneaking through the shades, sipped his cup of tea, έσαξε λίγο το φαμπιουλοφουλάρι που φορούσε (με διχαλωτή παντόφλα παρακαλώ) και μου αφηγήθηκε πόσο άρρωστος (σχεδόν ετοιμοθάνατος) ήταν όταν έγραψε το Imperium. No wonder. Οι Current στην πιο ισορροπημένη δουλειά ανάμεσα στο πρωίμο apocalyptic operatic nightmarish hellish mayhem και την εύθραυστη δακρύβρεχτη β’ εποχή τους. “How can there be joy when the whole world is burning” – σαν την ρήση του Adorno «μετά το Αουσβιτς κάθε ποίηση είναι βαρβαρότητα» (τι το θελες και το πες και γάμησες τον Paul Celan βρε Θόδωρε). Back on topic: Tibet’s most stunning work, and THAT is a grand statement and totally true και αηντε (για το Island πρέπει να δώσουμε huge credit και στον διεστραμένο Lunatic Hilmar – more on that later on).
8. Vyllies – Sacred games
Ρήση από Νίτσε για όνομα δίσκου, συναίσθημα, dark femdom synth before it was trendy (κάθε χάπατο τώρα μου σερβίρει άποψη, για ρώτα πόσο εύκολο ήταν για 3 γνήσιες μουρλές να το κάνουν στα 80ς), συνεργασία με τους Υπέροχους Μουρλούς στο Into the pandemonium, ασύλληπτα έπη, κύκνειο άσμα της ένδοξης και αδικημένης εποχής που τις γέννησε αν και ήταν «εξαπανέκαθεν»!
9. Dead Can Dance – Within the realm of the dying sun
Ναι είμαι πρωτοδισκάκιας τους αλλά εδώ έχουμε σέβας. Ακόμα και αν είχε μόνο το τσιμουχο-τιτάνιο πελώριο ώριμο φιλοσοφικό Xavier με τον αχανή ορίζοντα της μουσικής και στιχουργικής προοπτικής, και πάλι θα ήταν τοπ. Και είναι!
10. X-Mal Deutschland – Viva
Viva emptiness! (όχι αυτό είναι αλλωνώνε κάτσε ντε!) Πιο μελωδικοί, μοιραίοι, Eisengrau κόμματος, Matador έκανε breakthrough σε pop charts & dance clubs. And why not?
11. Siouxsie and the Banshees – Through the looking glass
Cover album, hence more of a “honorable” μέντσιο, αλλά εκείνη η διασκευάρα στο “Hall of mirrors” – OMG! Yas Queen!
12. Echo and the bunnymen – Echo and the bunnymen
Poppier than ever, but it works. Lips like sugar (“sugar kisses”) from the… sugar daddies??