3 Likes
κατά την πρωταπριλιά δλδ…χααχαχ
1 Like
δεν θα ειναι ψεμα όμως. νταξει με το Jethro Tull πηγα κουβά, αλλα εκεί δεν νομίζω, αν και τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει ένα “outsider” , τόσο δύνατο όσο και η Aston Villa τη χρονιά που το σήκωσε 
1 Like
Sabbath Bloody Sabbath
Dark Side of the moon
Houses of the holy
Tatoo
Selling England by the pound
με αυτη την σειρα
11 Likes
Για πάμε λίγο λοιπόν, για το σωτήριο, κομβικό σταυροδρόμι που ήταν το '73.
Αρχικά στο Poll ψήφισα ναι γιατί μια playlist πάντα έχει νόημα, και αν δεν μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε τότε δεν παράγουμε και τίποτα ουσιώδες 
To '73 βγήκαν σημαντικές δισκάρες για τα γούστα μου, πολλές εκ των οποίων έχουν αναφερθεί, αλλά είπαμε, εδώ πάμε με βιώματα και πράγματα που μας καθόρισαν ως ακροατές, άτομα, κλπ κλπ.
Συνεπώς, με απολογίες σε δεινοσαύρους πάσης φύσεως, top 5:
-
Iggy & The Stooges - “Raw Power”: To ομότιτλο του '69, ίσως είναι το σημείο μηδέν για πολλά, αλλά εκ των υστέρων όλοι προφήτες. Το “Fun House” είναι η βεντάλια του κτήνους από το Michigan, τεστάροντας τα όρια του ήχου του Detroit και της αλητείας κόντρα στο αδιέξοδο. Τούτο εδώ όμως ορίζει μια βλασφημία. Πώς τολμάει ο κόσμος, 50 χρόνια μετά, να χρησιμοποιεί τον cringe όρο “rawk” για κάτι άλλο, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον δεν έπιασε την κυριολεξία του τίτλου. Δεν ένιωσε ένα ανορίοτο θεριό να ορμάει χωρίς να φοβάται τις συνέπειες. Δεν είδε τη δύναμη που γκρέμισε τα πάντα, για να επιβιώσει η ίδια. Τίποτα δεν θα ήταν πλέον το ίδιο. “I’m the world’s forgotten boy” κραύγασε ο Νονός και μια αντικουλτούρα άρχισε να εξαπλώνεται σε όσα άτομα γινόντουσαν μάρτυρες. Δόξα και τιμή στους Stooges και τον Iggy Pop.
-
New York Dolls - “New York Dolls”: Η τριανδρία των Johansen, Sylvain Sylvain και Johny Thunders (πριν τους Heartbreakers) δεν έριξε κλωτσιές μόνο στην ομοφοβική και συντηρητική μουσική βιομηχανία, αλλά ήταν και η αισθητική και ηχητική άλλη (aka εναλλακτική) πλευρά στις κυρίαρχες τάσεις της σκηνής. Η rock ‘n’ roll λαγνεία, ειρωνία, αποψάρα, οι ρυθμοί, τα leads, η δρομίσια αισθητική, το ουσιώδες και όχι γελοίο glam περίβλημά του, έδειξαν τον δρόμο για αυτό που ήταν να έρθει συμπυκνώνοντας μεγάλο μέρος της επόμενης δεκαετίας εντός του. Μιλάμε για ένα δίσκο που κάνει μεγαθήρια να μοιάζουν γεροντάκια που πίνουν τσάι ακόμα και στο απώγειό τους, άλμπουμ με ένταση και διάθεση στα όρια του να μαστουρώσεις από ευθυμία. Ευτυχώς όμως ήταν το αντίδοτο για πολλά.
-
Billy Cobham - “Spectrum”: Αν ήμουν ψύχραιμος, εδώ θα έμπαιναν οι Mahavishnu Orchestra με τον εξωγήινο κολοσσό που έβγαλαν το '73. Θα μιλήσω όμως για το ντεμπούτο του ντράμερ τους. Που ήταν και ο ντράμερ του Miles στο “Jack Johnson”. Γιατί; Γιατί εδώ, πήρε το, σχετικά ευρείας αποδοχής και απεύθυνσης (στα αυτιά μου) fusion μανιφέστο του μυητή του, και του έδωσε ακόμη πιο γερές και παρανοϊκές jazz rock καταβολές, όπως η μπάντα που μεγαλούργησε επίσης. Με μια σημείωση. Το έκανε αξιοποιώντας prog rock δομές, δημιουργώντας, χάρη και στο ανελέητο ποδοβολητό του, τα σπασμωδικά leads του Tommy Bolin, το Moog Synthesizer (ναι…) και ακουστικά πνευστά ένα ασταμάτητο άλμπουμ που κάνει το δύσκολο απλό, αλλά όχι απλοϊκό. Ένα πραγματικά ακραίο αλλά παραγνωρισμένο έργο.
-
Herbie Hancock - “Head Hunters”: Είσαι μια ιδιοφυΐα και ήδη έχεις αφήσει το στίγμα σου στην μουσική ιστορία δέκα χρόνια πριν. Επιλέγεις όμως να πάρεις τη funk, soul, fusion, μέχρι και ροκ άποψη και να τις μετατρέψεις, με πολύπλοκες και εντυπωσιακές διακλαδώσεις που όμως παραμένουν γκρουβάτες και ρυθμικές, σε κάτι προσιτό. Τόσο προσιτό, που επηρεάζεις μέχρι και την μετέπειτα hip hop κουλτούρα, που τώρα είναι στα σπάργανα. Δικάζεις συνθετικά ό,τι κυκλοφορεί με το δεκάλεπτο “Sly”. Αντιλαμβάνεσαι την πρόοδο και ως μορφή και ως περιεχόμενο και την κάνεις προσιτή και επιδραστική. Παίρνεις κεφάλια ρε άρχοντα.
-
Led Zeppelin - “Houses Of The Holy”: Στον πρώτο τους δίσκο δίχως διασκευές και με καθαρά πρωτότυπο υλικό, οι 4 θεοί είπαν να διευρύνουν τον ήχο τους. Κοινώς, ρευστοποίησαν την ταυτότητά τους, ξεφεύγοντας από το blues/hard. Πιο φολκ, πιο φανκ, σε σημεία κάτι μικροswing-ιές, λίγη ρέγκε, και ταυτόχρονα πισωγύρισμα στα πιο ξερά ριφφς του 50. Θα το έλεγα απογύμνωση, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμη μεθυστικό άλμπουμ που αναδύει ένα μυστικισμό αισθητικά και ηχητικά, παρασέρνοντας σε πολύχρωμα όνειρα. Είχαν το κεκτημένο να κάνουν ό,τι θέλουν, και το αξιοποίησαν, γιατί έτσι δίνεις στο μύθο σου βαθιές ρίζες.
Πάμε και άλλα 5 για το καλό, γιατί έτσι, να δώσει μετά ποσοστό και η @Sh_Wo_f να δω κάτι:
Summary
-
Tom Waits - “Closing Time”: Ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες όλων των εποχών, από τις φιγούρες που κυριολεκτικά μπορώ να λέω πως μου άνοιξαν τα αυτιά και τα μάτια, κάνει ντεμπούτο. Δεν είναι άνισο, ούτε μόνο προάγγελος όσων κλασικών θα ακολουθούσε. Είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της εποχής του, κοιτώντας και πέρα από το προφανές χιτ. Ο κύριος Waits από νωρίς έδειξε τη διάθεση του να συνδέσει περιθωριακά folk, blues, jazz, rock, ανακατεύοντας δομές και ηχοχρώματα, διατηρώντας όμως τη μοναδική, σχεδόν beat, αφηγηματική του ικανότητα. Δεν υπάρχει άλλος σαν αυτόν. Θα επανορθώσω στο μέλλον.
-
Pink Fairies - Kings Of Oblivion: Η ορμή και το συναίσθημα, μαζί με τοποθετήσεις λατρεμένων φίλων και users εδώ μέσα για αυτό το άλμπουμ πήγαν να με κάνουν να αμφισβητήσω τους θεούς και να το χώσω πεντάδα αλλά έκανα πίσω. Ε λοιπόν, ιπτάμενα γουρούνια, άναρχη και θορυβώδης έμπνευση που μετέπειτα μεταλαμπαδεύτηκε στους Motorhead, αλλά αυτά είναι πολύ δευτερεύοντα. Μιλάμε για συνθέσεις που συνδυάζουν τα άκρα του κιθαριστικού alternative, χρόνια πριν κυριαρχήσει. Μιλάμε για έναν αέρα βρωμιάς και φρεσκάδας, μπασογραμμές από το 1979, μια ωμότητα που άθελά της έφερε το hard rock πολύ πιο κοντά στην ατίθαση διαδοχή του από το punk.
-
Pink Floyd - “The Dark Side Of The Moon”: Καλό δισκάκι, να το ακούσετε άμα βρείτε χρόνο. Γίνονται πραγματάκια εκεί μέσα.
-
Sly & The Family Stone - “Fresh”: Κλασική περίπτωση δίσκου που τον ακούς και ξέρεις δίχως να το ξέρεις, τα μισά κομμάτια. Ή αλλιώς, πως να γίνεις εμπορικός, προσιτός και ευδιάθετος, δίχως καμία μα καμία έκπτωση. Ξέρω, βρισκόμαστε σε ένα παιχνίδι όπου ό,τι προτείνεται αξίζει να ακουστεί για διαφορετικούς λόγους, αλλά σκέψου λίγο τη μαγκιά να ονομάζεις το δίσκο σου έτσι και στο τέλος να αναρωτιέσαι μήπως και λίγα λες.
-
The Rolling Stones - “Goats Head Soup”: Θα μπορούσαν εδώ να ήταν οι Genesis με δίσκο που κάνει ακόμη και τύπους σαν εμένα να το βουλώνουν για λιγάκι, η εποποιία των ELP που άκουσα λόγω εξωφύλλου (γιατί δεν το ψηφίζετε ρε;), το “Berlin” του Reed που ήταν άλλο ένα καλλιτεχνικό χαστούκι, η Betty Davis και το stone cold classic ομότιτλό της, το σόλο του “Free Bird”, το δεύτερο καλύτερο Sabbath, το “Let’s Get It On” του Gaye που το ακούω στα κρυφά μέχρι και σήμερα, πολλά. Μπαίνει όμως ο δίσκος με το “Dancing With Mr D.”, ε δεν θέλει πολλά. Έχει μια occult αύρα το άτιμο. Ίσως γιατί αποφάσισε να επιστρέψει στα μπλουζ σταυροδρόμια και τους δίνει μια απόκοσμη, δυσπρόσιτη αίσθηση. Είναι γοητευτικό, οριακά αντιεμπορικό, εσωστρεφές, είναι ζόρι αλλά δικαιώνει, γελώντας με τους μετά Χριστόν προφήτες που το αποθέωσαν.
Και ένα +1 γιατί πρέπει, έστω και έτσι, αυτό το single να αναφερθεί.
Summary
RockFire Funk Express - “People Save The World” 7": Δύο κομμάτια, 7μιση λεπτά, ηχογραφήθηκε τότε (στα θρυλικά United Sound Systems studios στο Detroit) και ευτυχώς η Third Man Records στα πλαίσια της μουσικολογικής δουλειάς της και της αφοσίωσης στη σκηνή, το κυκλοφόρησε επίσημα το 2011. Αυτά τα άτομα, τα αδέλφια Hackney, μετέπειτα έγιναν οι Death, μια από τις σημαντικότερες proto-punk μπάντες στην ιστορία, και η πρώτη πανκ μπάντα που αποτελούνταν εξολοκλήρου από μαύρους. Τα υπόλοιπα στο μέλλον. Εδώ παίζουν πολιτικοποιημένο γκαραζοfunk rock, αφουγκραζόμενα την εποχή τους, δίχως να μένουν πίσω σε αυτή, με το ορχηστρικό b-side να δείχνει μια πιο μελαγχολική ματιά.
14 Likes
Έτσι από περιέργεια, τι είναι και τι δεν είναι “δεινόσαυρος” με μουσικούς όρους;
Ρωτάω επειδή κάτι τέτοιο εμένα συνήθως με παραπέμπει σε άτομα που περιορίζονται στο να ακούνε πράγματα της δικής τους γενιάς, μόνο καινούργια συγκροτήματα κλπ, και αρνούνται να ασχοληθούν με ό,τι οι ίδιοι χαρακτηρίζουν “ξεπερασμένο” μεν αλλά καθαρά με όρους παλαιότητας.
Αυτό όμως, φαντάζομαι θα συμφωνήσουμε, αποκλείεται να ισχύει σε μια κουβέντα για συγκροτήματα ηλικίας τουλάχιστον 50+ χρόνων, πολλά δε μάλιστα και κοντά 60 χρόνων.
Άρα πρέπει να είναι κάτι άλλο.
Σωστά;
1 Like
Not true.
Στο Bitches Brew παίζουν Jack DeJohnette και Lenny White. Από ότι είδα σε διάφορες πηγές ο Cobham παίζει μόνο σε ένα bonus track κάποιας επανέκδοσης και όχι στο original album
My Bad, μπερδεύτηκα επειδή περιόδευε με τον Miles τότε και συμμετείχε σε sessions των ηχογραφήσεων, και στο “Live-Evil” την ίδια χρονιά, αλλά θα το κάνω τότε “Jack Johnson” (1971) που ήταν και πιο ροκ και το νόημα δεν αλλάζει
Δεν κατάλαβα τι εννοείς, εγώ απλά απολογήθηκα από παλιοσειρές (Sabbath, Stones, Waits, prog σχήματα κλπ) που δεν έβαλα στην πεντάδα μου ενώ έβγαλαν μεγάλα άλμπουμ και που σήμερα ζουν ακόμα . Όχι ακροατές, που δεν κατάλαβα και τη σύνδεση.
Πριν από 30 λεπτά οδηγούσα και σκεφτόμουν τους δίσκους του 73 (όχι σχόλια παρακαλώ) κι αν μου έχει ξεφύγει κάτι. Η πρώτη μου σκέψη ήταν “να δω πότε κυκλοφόρησε το Spectrum, διότι δεν πρέπει να χάσω αυτή την κυκλοφορία στις επιλογές μου”.
Ευχαριστώ που έκανες τη δουλειά αντί για εμένα. Νομίζω ότι έκλεισα την πεντάδα μου. Αυτό το έργο -περί έργου πρόκειται- απλώς δεν υπάρχει.
Καλημέρα σε όλους.
4 Likes
Κι εγώ συμφωνώ και επαυξάνω. Για μένα είναι “βασανιστικό” να συμπληρώσω όχι απλώς την πεντάδα, αλλά και να ξεχωρίσω άλλα 5-7 album για να κάνω τα honourable mentions! Που να είχα να επιλέξω 10+10 δηλαδή!
Μια λίστα προτίμησης με πέντε δίσκους από την άλλη μοιάζει ιδανική και για τον λόγο ότι παρότι σχετικά περιορισμένος αριθμός, δεν στερεί την ευκαιρία εκπροσώπησης σε κάποια LPs, που δεν θα έβρισκαν θέση αν η επιλογή ήταν μόνο μια ή δύο π.χ. Προσωπικά έχω και αυτό κατά νου για να συμπληρώσω 1-2 θέσεις για κάθε έτος, πέρα από κάποια που “δεν γίνεται να λείπουν”… έτσι νομίζω δηλαδή αν και κατά βάθος καταλαβαίνω ότι ο παράγοντας “αγαπημένο album με το οποίο έχω περάσει χρόνο/ έχω συνδέσει με βιώματα κλπ” βαραίνει πολύ!
5 Likes
Εφ’ όσον είμαστε καμιά 20αριά που συμμετέχουμε και ψηφίζουμε ανελλιπώς, η πεντάδα είναι μια χαρά. Στο τέλος αφού ο ΘΕΟΥΛΗΣ ο @anhydriis βγάζει πλήρη στατιστικά, θα μπορούμε να δούμε κάθε δίσκο που έχει ακόμα και μια ψήφο.
5 Likes
Θέλω να δω λίγο πώς θα πάει αυτό όσο προχωράμε απο τα 00ς και πέρα.
3 Likes
Μια χαρά θα πάει, τα '90ς θα είναι τα δύσκολα 
2 Likes
Εγώ αναφέρομαι στη διασπορά, όχι στο πόσο δύσκολο θα είναι να βγάλει ο καθένας πεντάδα.
5 Likes
Λογικα οσο περνανε τα χρονια, πληθαινουν οι κυκλοφοριες και αυξανονται τα genres θα εχουμε ολο και λιγοτερη ταυτιση, περισσοτερους δισκους που ψηφιστηκαν και κατα συνεπεια χαμηλοτερες βαθμολογιες
5 Likes
Το πολύ-πολύ το βλέπουμε τότε μήπως βάλουμε παραπάνω επιλογές. Αλλά νομίζω ότι 10 θα είναι πολλά.
7 Likes
Θα ψηφισω “οχι” επειδη μπορω. Κι επειδη ειστε αλητες.
1 Like
Εγω λέω να να ψηφίζουμε 15, έτσι ώστε όλοι να παρετε μια γεύση τί συμβαίνει κάθε χρόνο όταν βγάζουμε τα 30 καλύτερα της χρονιάς εδώ στο rocking.
5 Likes
Αληθεια τώρα?
Νομιζω προς το παρον τα 5 δισκία ανα χρονια ειναι καλα. Αντιπροσωπευτικα και αβασάνιστα. Τωρα για τα τραγουδια ειναι πολυ ωραια και η ιδεα του @Clairvoyant αλλα πολυ θα μου αρεσει να υπαρχει και πλειλιστ ανα ετος, εστω και προαιρετικα σαν επιλογη
Σε αλλα νεα σημερα ακουσα stevie wonder - innervisions και ξεβουλωσε το αυτι…
10 Likes
Τα όχι είναι τρεις ψήφους πίσω και πάλι
2 Likes