Μπορεις ομως ισως να αλλαξεις αβαταρ? Ευγενικα το ζηταω.
Οχι τιποτα αλλο, αλλα να μολις τωρα νομιζα οτι ηταν αλλου χρηστη το αβαταρ που μοιαζει, και παραλιγο να μη σου βαλω καρδουλα, κριμα θα ηταν. Αν οχι, δεν πειραζει. Θα διαβαζω πιο προσεκτικα τα usernames
1992
Μερικές γρήγορες αναφορές
Black Sabbath - Dehumanizer
Blind Melon - Blind Melon
Bon Jovi - Keep The Faith
Elton John - The One
Faith No More - Angel Dust
Kiss - Revenge
Neil Young - Harvest Moon
No Doubt - No Doubt
R.E.M. - Automatic For The People
Roger Waters - Amused To Death
Saxon - Forever Free
Screaming Trees - Sweet Oblivion
Stone Temple Pilots - Core
The Cure - Wish
Toto - Kingdom Of Desire
10-6
10)Kyuss - Blues For The Red Sun
Βαριά, ψυχεδελικά και γκρουβάτα ριφ μαζί με μπασάρα και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του John Garcia. Η επιτομή του Stoner
9)Body Count - Body Count
Θρας + Πανκ + Χιπ Χοπ = Cop Killer.
8)Beastie Boys - Check Your Head
Άλλο ένα μπλέξιμο του ραπ με το ροκ. Εδώ πέφτουν οι τόνοι σε σχέση με body count. Στοίχοι με έξυπνο κοινωνικό σχολιασμό αλλά με πιο αστεία/χαλαρή διάθεση. Παίζουν μπάλα στην δική τους διάσταση μόνη τους
7)Dream Theater - Images and Words
Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος θαυμαστής των theater και του prog metal αλλά για λίγο δεν μπήκε 5αδα. Το άγιο δισκοπότηρο του είδους για μένα
6)Iron Maiden - Fear of the Dark
Στο νήμα κόπηκε και η 90’s κορυφή των maiden. Μετά από έναν χλιαρό δίσκο επέστρεψαν με δυναμίτη και μπράβο τους. Και που είστε καλά τα οοοοοοο και οι αναπτήρες στο ομώνυμο αλλά ξέρετε που είναι το ζουμί (γκουχ γκουχ Afraid to Shoot Strangers γκουχ γκουχ)
Top 5
5)Pantera - Vulgar Display of Power
Έχω ξενερώσει άπειρα με τους Pantera και κυρίως με τον Anselmo σε σημείο να μην τους ακούω σχεδόν καθόλου αλλά μουσικά μιλώντας είναι απ τους αγαπημένους μου Metal της δεκαετίας. Τιμής ένεκεν 5ο και Anselmo γαμιέσαι
4)Blind Guardian - Somewhere Far Beyond
Για μένα η κορυφή τους. Επικός ήχος, μελωδικά τραγούδια και στο delivery τον τρομερό Hansi Kürsch. Bard’s song ανατριχίλα
3)Megadeth - Countdown to Extinction
Έχει πάρει μπρος ο MegaDave και έχει ακόμα το ντεπόζιτο. Σε μια προσπάθεια τα αντιγράψει την εμπορικότητα του black album (θε έλεγε ένας κακοπροαίρετος 
) μας χαρίζει απ τα καλύτερα ρεφρέν των Megadeth και απ τα πιο πιασάρικα τους τραγούδια. Megadeth Megadeth a!@#$$%ew Megadeth
2)Rage Against the Machine - Rage Against the Machine + εξώφυλλο
Απ ότι φαίνεται είναι η χρονιά του ραπ μεταλ το 92. Αυτή είναι η χρονιά που μπαίνουν (ή μάλλον γκρεμίζουν την πόρτα και μπουκάρουν) στα μουσικά δρόμενα οι RATM. Οργισμένες ρίμες, μπάσαρα και ο χαρακτηριστικότατος ήχος της κιθάρας του Morello μας χαρίζουν ύμνους σαν το killing in the name, bullet in the head, know your enemy (με μικρή γεύση από Tool) κλπ. Κυκλοφορία που δεν άφησε τίποτα όρθιο
1)Alice In Chains - Dirt
Εύκολη επιλογή το νο1 με την κορυφή των AiC. Οδοστρωτήρες με Them Bones, έχουν γράψει το καλύτερο τους ρεφρέν (Would) και η θρυλική αρμονία Cantrell & Layne μας δίνουν κομμάτια να νιώθουμε μια ζωή (Υπάρχει άνθρωπος που δεν τον πιάνει το rooster; Το Down In A Hole;). Long story Short δεν έχω να πω κάτι που δεν έχει ειπωθεί για αυτόν τον δίσκο που είναι 20/10 για μένα προσωπικά
Δεν θα άλλαζαν σχεδόν τίποτα οι δικές μου ψήφοι. Η αλήθεια είναι πως το 1991 ήταν πονοκέφαλος και έλεγα να μην ψήφιζα ούτως ή άλλως αλλά τώρα δεν εγινε εσκεμμένα, απλά το αμελουσα μέχρι που το ξέχασα 
Επειδή η χρονιά είναι επική, θα κάνω κάποια στιγμή ένα giga post
Εγώ πάντως πάντα τον περνάω για τον Cantrell 
Μεταλλάκο μου εσύ 
To εχω απο το '08… καποτε μου ειχαν πει “μα… δεν εισαι αλμπινος?”
Παρακαλώ πείτε μου ποιανού χρήστη το άβαταρ πρέπει να αντιγράψω για να παίρνω περισσότερες καρδούλες
Μπες whatsapp να σου πούμε.
1992
Ο χαμός συνεχίζεται!
Honourable mentions:
Σε mainstream μονοπάτια, πολύ καλοί δίσκοι από Tom Waits, Dr John, Nick Cave, REM, Neil Young. Ο προσωπικά αγαπημένος μου δίσκος του Gary Moore, Jesus and Mary Chain να στιγματίζουν τη noise pop, τεράστια ντεμπούτο από Tori Amos, σούπερ Lou Reed, κι ο μόνος δίσκος από Manic street preachers που ένιωσα ποτέ πως με αφορά.
Σε πιο εναλλακτικά ακούσματα: περιπτωσάρα οι Kyuss, οι The Jesus Lizard συνεχίζουν να σπέρνουν, ένα από τα αγαπημένα μου Sonic Youth, καταπληκτικοί Godflesh, Ministry, Morphine, Nation of Ulysses, God (αυτοί ειδικά ίσως αδικούνται πολύ που δεν μπαίνουν λίστα…), Helmet, Body Count. Φυσικά δύο από τους (αντικειμενικά) δίσκους της χρονιάς από Alice in Chains και Rage Against The Machine - αυτό δηλαδή δεν είναι από τα καλύτερα rock ντεμπούτα;
Σε πιο hard πράγματα, ο Danzig “πέφτει” αλλά είναι ακόμα εξαιρετικός, οι WASP βγάζουν το μόνο άλμπουμ τους που μου άρεσε ποτέ, οι King’s X και οι Extreme κυκλοφορούν τις καλύτερες δουλειές τους.
Heavy metal: φανταστικοί Megadeth, Pantera, Fear Factory και τα καλύτερα ρεφρέν στην πιάτσα από Rage, πολύ καλοί Iron Maiden. Μεγάλη αγάπη για Depressive Age, Saint Vitus, Mekong Delta. Δύο παράδοξα που θα αναφέρω είναι η δισκάρα “Renewal” (ΝΑΙ) των Kreator και το τρομερά συμπαθητικό “Triumph Of Steel” των Manowar - ίσως λίγο παραγνωρισμένο άλμπουμ; Στο prog metal απαγορεύεται να προσπεράσει κανείς τους Thought Industry. Και φυσικά δόξα και τιμή σε My Dying Bride και Tiamat (παραλίγο λίστα).
Στο extreme, ξύλο χωρίς τέλος από Bolt Thrower, Order From Chaos, Deicide, Asphyx, Brutal Truth, At The Gates, Sadus, Grave, Napalm Death, Nocturnus, Obituary, Samael. Ένα κι ένα.
Στα πιο περίεργα, ο Zorn συνεχίζει την χρυσή εποχή του με Naked City και Painkiller, οι Cardiacs και οι Devil Doll συνεχίζουν το βιολί τους με δισκάρες, βγαίνω εκτός comfort zone με συναρπαστικό techno από Jeff Mills κι εμπορικούς ήχους από Deep Forest. Μια ιδιαίτερη μνεία στον Γιάννη Χρήστου…
Και ομορφιές μεγάλες από Boubacar Traore, John Lee Hooker και Pat Metheny.
Κλείνω με παντοτινή αγάπη για δύο soundtrack που σημάδεψαν την εφηβεία μου:
Trevor James/Randy Edelman - The Last Of The Mohicans
Wojciech Kilar - Dracula
TOP 15
15. Neurosis - Souls At Zero
Ένα από τα καλύτερα δισκογραφικά σερί όλων των εποχών ξεκινάει με αυτή την συντριπτική δισκάρα.
14. Solitude Aeturnus - Beyond The Crimson Horizon
Αν και οι Solitude βγάζουν μόνο καλά άλμπουμ, αυτό εδώ στέκει κατ’ εμέ στη κορυφή τους. Μαγικό.
13. Melvins - Lysol
Όχι, δεν ήταν οι Earth που δημιούργησαν το drone metal. Οι Melvins ήταν!
12. Iris DeMent - Infamous Angel
Έχω τεράστια αδυναμία στην Iris DeMent. Πίσω από την βλαχοαμερικάνικη προφορά, κρύβονται μερικά από τα πιο συγκλονιστικά (και συχνά ειρωνικά) τραγούδια που έβγαλε ποτέ η country/americana.
11. Anglagard - Hubris
Αν οι Theater άλλαξαν τους όρους για το progressive metal, οι τεράστιοι Anglagard επανέφεραν μόνοι τους όλο τον συμφωνικό ήχο των 70s - και χωρίς να αντιγράφουν κανέναν.
10. Paradise Lost - Shades Of God
Πάντα αισθανόμουν ότι αυτός ο δίσκος είναι πολύ αδικημένος. Αριστούργημα, το πρώτο της χρυσής τριλογίας τους, τότε που οι Paradise Lost ήταν κολοσσιαία μπάντα.
09. Rollins Band - The End Of Silence
Όχι το πιο ιστορικό αλλά το καλύτερο άλμπουμ που έβγαλε ποτέ ο Rollins. Αλητεία, ποίηση, ψυχοθεραπεία, πόνος, blues-core τζαμαρίσματα…
08. Blind Guardian - Somewhere Far Beyond
Τους αγαπήσαμε πάρα πολύ στα 90s, έχουν μόνο αλμπουμάρες εκείνη την εποχή αλλά αυτό εδώ… αυτό είναι το άλμπουμ τους στο οποίο πάντα επιστρέφω, ειδικά όταν βρίσκομαι σε κάποιο προσωπικό journey through the dark.
07. Darkthrone - A Blaze In The Northern Sky
Ας με συγχωρήσουν οι οπαδοί του πρώτου κύματος αλλά με το που μπαίνει το “Kathaarian Life Code”, το black metal παύει να είναι παιχνίδι. Εκείνη την άνοιξη μας κόπηκε το γέλιο και η χολή. Κατά την γνώμη μου, το πιο σημαντικό black metal άλμπουμ και φυσικά ένα από τα καλύτερα.
06. Dream Theater - Images And Words
Νομίζω πως οι Theater την σκαπουλάρουν αρκετά με το πόσα πράγματα έχουν κλέψει. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία πως το “Images And Words” είναι ένα αριστούργημα που κανείς μας δεν είδε να έρχεται. Μάθαμε άπειρη μουσική εξαιτίας του και ακούγεται εντυπωσιακό ακόμα και σήμερα. Αναμφισβήτητα το πιο ιστορικό progressive metal άλμπουμ - και το δεύτερο καλύτερο τους.
TOP 5
05. The Black Crowes - The Southern Harmony and Musical Companion
Τους ανέφερα πολλές φορές ως τώρα. Οι The Black Crowes, παρά την μεγάλη επιτυχία τους, παραμένουν για μένα οι μεγάλοι χαμένοι του hard rock της περιόδου 87-93, μαζί με τους Tesla και τους Warrior Soul. Αυτό εδώ είναι το σπουδαίο τους άλμπουμ, ένα αψεγάδιαστο διαμάντι.
04. Skyclad - A Burnt Offering For The Bone Idol
Σεντονάκι. Οι Skyclad ήταν η αγαπημένη μου μπάντα από το 94 που τους ανακάλυψα μέχρι την φυγή του Martin. Είναι όμως η μπάντα της ζωής μου, αυτή η οποία με διαμόρφωσε σαν άνθρωπο (όχι σαν ακροατή, σαν άνθρωπο με αξίες και ιδανικά) όσο οποιαδήποτε άλλη. Τους άκουσα στις αρχές του 94 από μια αντεγραμμένη κασέτα που είχε - κλασικά - λάθος τις πλευρές. Έγιναν η αγαπημένη μου μπάντα ακριβώς την στιγμή που μπήκε το πρώτο riff του “εναρκτήριου” “Men Of Straw”.
Στο “A Burnt Offering For The Bone Idol” συμβαίνουν σοβαρές αλλαγές. Τα folk στοιχεία παίρνουν σημαντικό ρόλο στην μουσική, παύοντας να είναι πινελιές. Ο Martin διευρύνει σημαντικά τον τρόπο που τραγουδάει. Ταυτόχρονα το γκρουπ ξεφεύγει από το thrashy ντεμπούτο, φτιάχνοντας ένα άλμπουμ που αποτελεί ίσως και την πιο “power metal” στιγμή τους. Το πρώτο δεκάρι τους είναι εδώ με μία συγκλονιστική δουλειά. Εδώ μπορεί κανείς να βρει μάλλον και το κορυφαίο τραγούδι τους - αν έπρεπε να διαλέξω - το συνταρακτικό “Alone In Death’ Shadow”.
03. Faith No More - Angel Dust
Το “The Real Thing” παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του, το “Angel Dust” όμως μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Αυτά είναι τα πραγματικά καλλιτεχνικά όρια των Faith No More, σε έναν δίσκο πρωτοποριακό, απόλυτα προσωπικό σε ύφος, άμεσο και κατανοητό ταυτόχρονα. Για μένα αυτό είναι και το αριστουργημα τους. Και μια ακόμα παρατήρηση: τα πλήκτρα του Roddy Bottum είναι ένα από τα πιο παραγνωρισμένα πράγματα στο rock.
02. Warrior Soul - Salutations From The Ghetto Nation
Η μεγάλη στιγμή των Warrior Soul και ίσως το τελευταίο τεράστιο hard rock άλμπουμ εκείνης της εποχής. Δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του punk, όταν όμως το punk εμποτίζει άλλα πράγματα, τα εξυψώνει. Αυτό το άλμπουμ είναι γνήσια punk στην καρδιά. Κάθε τραγούδι στάζει οργή και σαρκασμό, ενώ ο τεράστιος Kory Clarke αφήνει την ψυχή του στο μικρόφωνο. Νομίζω πως είναι εύκολο να παρατηρήσει κανείς πως στον μισό δίσκο, ο τύπος ακούγεται μεθυσμένος, προσθέτοντας μια άγρια ομορφιά στις ερμηνείες του. Μόνο κομματάρες σε ένα πικρό rock n’ roll παραλήρημα και, μια που εδώ έχουμε πει και τα πιο προσωπικά πράγματα, ας πω κι εγώ την καφρίλα μου: στην κηδεία μου θέλω να παίξει το “Golden Shore”.
1. Psychotic Waltz - Into The Everflow
Με την εξαίρεση των 3 αξεπέραστων μετά-progressive αριστουργημάτων των 1994-1997-2004, θα επιχειρηματολογούσα ότι το Into The Everflow είναι το καλύτερο prog metal άλμπουμ όλων των εποχών. Η μαγεία βρίσκεται κυρίως στο ότι οι Waltz εδώ σου δίνουν την εντύπωση ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Να είναι λυρικοί, να είναι υπέρ-τεχνικοί, να είναι άρρωστοι, sabbath-ικοί, space ή κυρίως ψυχεδελικοί. Ό,τι θέλουν. Κάθε μουσικός παραδίδει φαινομενικά performances, οι στίχοι είναι κολοσσιαίοι σε νοήματα, η ατμόσφαιρα απολύτως αμίμητη. Και το καλύτερο; Δεν υπάρχει πουθενά ελιτισμός ή κρυμμένες υπεροψίες. Οι Psychotic Waltz είναι δρομίσιο prog, είναι πρώτοι μεταξύ ίσων και σου χαρίζουν μια αγκαλιά αδερφική.
Best Cover:
Οπως εχει πει ο τεραστιος Axl (2 αλμπουμ του ιδιου γκρουπ στην 10αδα για μια χρονιά ε; το νου σας) not to be an asshole αλλα πως θα γινει να περιορίσουμε την ασχετη κουβέντα στο τοπικ να μπορουμε να βρουμε τις λιστες πιο ευκολα; 45 ειμαστε δεν εχουμε την ιδια υπομονη πια.
1992
1. Darkthrone- A blaze in the northern sky: Το τελειο BM feeling, οι τελειες ριφαρες, οι τελειες ερμηνειες, η τελεια ατμοσφαιρα. Ενας απο τους αγαπημενους μου BM δισκους, και το πρωτο απο την θεικη τετραδα τους εκει το 1992-1995.
2. Dream Theater- Images and words: Θυμαμαι σαν να ηταν χτες, σε μια αναμονη για την αναχωρηση του βαν της ομαδας μπασκετ για εκτος εδρας αγωνα, περιπου 1997-8, να περιμενουμε με τον φιλο Τακη και να του λεω ποσο μου αρεσε καποιος δισκος επειδη ειχε πολυ εντυπωσιακα μερη κιθαρας και τυμπανων, και να μου λεει “ακου λιγο αυτο”, δινοντας μου ενα ακουστικο. Ακουγοντας λοιπον ετσι ολο το pull me under και εχοντας μεινει με το στομα ανοιχτο αποφασιζω πως πρεπει ο δισκος αυτος να ερθει αμεσα στην κατοχη μου. 2 δεκαετιες και βαλε μετα δεν ηχει φυσικα τοσο εντυπωσιακο ή οσο φρεσκο οσο τοτε, αλλα ολη η ουσια του ειναι ακομα εδω, 8 φανταστικες κομματαρες με καταπληκτικες μελωδιες, εκ των οποιων τα πρωτα 5 και το κλεισιμο με το θεικο learning to live μπαινουν στο πανθεον του prog metal για παντα.
3. Prodigy- Experience: Μονο προντιτζι. Αφου λοιπον το ξεκαθαρισαμε αυτο, ο Liam Howlett το 1991-2 απο το home studio του, μονος του (ο Maxim εχει συμμετοχη μονο στο τελευταιο live track) ηχογραφει ενα δισκο με επιρροη οσο λιγοι στην ηλεκτρονικη μουσικη. Τα κομματια, με τις ποικιλες αλλα τελεια συνδιασμενες επιρροες τους ειναι το ενα καλυτερο απο το αλλο, φτιαγμενα για να κατεδαφιζουν οποιονδηποτε χωρο στον οποιο παιχτουν. Το αγαπημενο μου prodigy, με ανταγωνισμο απο τα επομενα δυο.
4. Blind Guardian- Somewhere far beyond: Ο πρωτος δισκος που οι BG ειναι ακριβως αυτη η ολοκληρωμενη εικονα που εχουμε στο νου για την μπαντα. Χωρις να υποτιμω τα προηγουμενα (και ιδιαιτερα τον ΔΙΣΚΑΡΟ το tales), εδω οι Γερμανοι αφηνουν πισω τις επιρροες τους και γινονται κατι μοναδικο στην ιστορια του metal. Εννοειται η περσινη εκτελεση του εξ ολοκληρου ειναι κατι που δεν ξεχνιεται. Και τα (ακομα) καλυτερα ερχονται.
5. Pantera- A vulgar display of power: Λιγο ανισο εκει στην δευτερη πλευρα, αλλα εχει μεσα mouth for war, a new level, walk, fucking hostile, this love και hollow, τεραστιες κομματαρες, ριφ απο αλλο πλανητη και τρομερα τυμπανα απο τα δυο αδερφια, δεν γινεται να μην μπει πενταδα
Δευτερη πενταδα- δισκαρες ολα- και ποσα εμειναν εξω:
Megadeth- Countdown to extinction
Bodycount- S/T
Rage against the machine- S/T
Rage- Trapped!
Iron maiden- Fear of the dark
Εξωφυλλο: To Νταρκθρονι φυσικα
Phenomenal performances? 
Το πιάσες ρε αλητη, ε;!
Ναι, γιατί ειδικά μια περίοδο με είχε ιντριγκάρει πολύ το φαινόμενο (ωπ νάτο πάλι!) με τις λέξεις που δανείζονται ελληνική ρίζα αλλά καταλήγουν να σημαίνουν διαφορετικά πράγματα στα αγγλικά και μου έχουν μείνει κάμποσα, π.χ. αυτό, ή iconic # εικονικός, idiosyncratic # ιδιοσυγκρασία, agony # αγωνία κ.ο.κ.
Εγώ αυτό το χρησιμοποιώ σαν αστειάκι στον προφορικό λόγο κι είπα να το γράψω τώρα, νομιζα πω κανείς δεν θα το πιάσει, εύγε!
1992
Dream Theater-“Images and Words”
W.A.S.P.-“The Crimson Idol”
Iron Maiden-“Fear of the Dark”
Pantera-“Vulgar Display of Power”
Megadeth-“Countdown to Extinction”
Κάπως πιο εύκολο το 1992, καθώς έχει το ν.1 όχι μόνο της χρονιάς, αλλά γενικά της μουσικής για μένα.
Κάθε φορά που το ακούω μαθαίνω να ζω.
Και επίσης, πολύ εύκολες επιλογές για θέσεις #2 και #3. Μετά έχει λίγο χαμούλη, αλλά οκ.
Ένα κακό έχει για μένα γαμώτο. Ο ήχος στα drums μου ακούγεται dated.
Θυμάστε ζαχαρόπουλο να αναφέρει κάτι σε χάμερ για drum machine και σχόλιο τύπου “πρώτοι το διαβάσετε εδώ”?
Εγώ τον λατρεύω (και) τον ήχο στα drums. Είναι ακριβώς αυτός που πρέπει να είναι για να ακούγεται κάθε - μελετημένο στη λεπτομέρεια τότε - χτύπημα του Mike. Όπως, επίσης, βρίσκω τέλεια την παραγωγή του “Countdown To Extinction” για να μείνουμε στην ίδια χρονιά, που διαβάζω ότι πολλοί κάποιοι αντιδράσει όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ.
Α, τρομερή επιτυχία εκείνη η “ανακάλυψη”.
Ήταν γαμάτο γιατί πέταξε και καλά βόμβα αλλά δεν επανήλθε, για χρόνια τουλάχιστον, επί του θέματος.
Κι εγώ τον λατρεύω τον ήχο, η όλη παραγωγή είναι απλά τέλεια!
