Δύσκολη χρονιά, θέλω να βάλω 13-14 άλμπουμ σε 4 θέσεις. Αλλά δυστυχώς δεν γίνεται… Το νο. 1 πάντως δεν αλλάζει.
1) The Black Crowes - The Southern Harmony and Musical Companion
Ο αγαπημένος μου δίσκος της δεκαετίας και στους 10-15 αγαπημένους έβερ. Είχα πει κάποτε σε φίλο ότι είναι δίσκος επιπέδου Exile on Main St./ Sticky Fingers (όχι ηχητικά) και λοιδορήθηκα . Αλλά δεν το παίρνω πίσω. Εδώ γίνονται τεράστια μπάντα οι Crowes κι ας ήταν αντιστρόφως ανάλογη η εμπορική τους απήχηση από εδώ κι έπειτα. Ο Marc Ford ήταν απαραίτητο συστατικό στην κιθάρα. Κι ο Eddie Harsch στα πλήκτρα βεβαίως. Το απόλυτο line up. Φυσικά, μιλάμε για rock/ hard rock αλλά κάποια πράγματα δείχνουν πως μιλάμε για συγκρότημα άλλου επιπέδου. To Remedy είναι ο ορισμός του hit, το My Morning Song, πέραν από αγαπημένο μου τραγούδι τους, έχει ένα ρεφρέν τόσο εκστατικό… Τα riff των Sting Me και Black Moon Creeping είναι ακαταμάχητα. Εκείνη την εποχή η μπάντα είχε μια ένταση απίστευτη, βλέπεις βίντεο από την High as the Moon περιοδεία με τον Gorman να λυσσομανά πίσω από τα drums και τον Rich Robinson να "δέρνει"την κιθάρα του με το down picking στο βασικό riff του No Speak, No Slave και δεν γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος. Συν ότι αρχίζουν να τζαμάρουν (και να μαγεύουν) στα θρυλικά τους live.
Μπορεί τα αδέρφια Robinson να ήταν βλαμμένα αλλά είχαν και οι δύο ασύλληπτο ταλέντο. Ο Chris είναι πραγματικά μεγάλος τραγουδιστής. Ξελαρυγγιάζεται σα να μην υπάρχει αύριο αλλά ξέρει πότε να μειώσει την ένταση και να αφήσει το συναίσθημα να πλημμυρίσει τα τραγούδια. Στα Sometimes Salvation, Thorn in My Pride, Bad Luck…, πχ. ανατριχιάζω κάθε φορά.
Το groove τους γίνεται ασυναγώνιστο, η μουσική πιο έξυπνη, οι μαύρες φωνές φέρνουν έναν soul ή και gospel αέρα στα τραγούδια, όλη η μουσική κληρονομιά της Αμερικής (κυρίως) είναι παρούσα, όλα αναμειγνύονται, όλα φιλτράρονται και προκύπτει αυτό το εκπληκτικό μείγμα των Black Crowes. Δεν ακούγεται καθόλου παρωχημένος ο δίσκος, 31 χρόνια μετά. Το ταλέντο τους δεν τους επέτρεπε να ακουστούν σαν μια retro band.
Και η στάμπα που άφησαν σε νέες μπάντες που ξεπήδησαν τα επόμενα χρόνια (και μέχρι και σήμερα), δεν αμφισβητείται.
Τεράστιος δίσκος, αιώνια αγάπη.
2) Trouble - Manic Frustration
Όπως είχε αναρωτηθεί κι ο Beavis κάποτε ακούγοντας Sabbath, “are these guys from Seattle?” Κολλάει κι εδώ νομίζω.
Το doom στοιχείο φεύγει εντελώς (αν και μέχρι να φτάσει η λύτρωση στο τέλος του Breathe, σε καταπλακώνει η μαυρίλα του), γίνεται heavy rock, κρατώντας όμως ακόμα αρκετά heavy metal στοιχεία . Αλλά η μπάντα ακούγεται εντελώς μοντέρνα. Ή να το πω καλύτερα, “σύγχρονη”. Ανελέητα grooves, ψυχεδέλεια, 60s pop, θεΪκές slide κιθαριές στο ομώνυμο, η απόσταση από τους Sabbath μέχρι τον Donovan εκμηδενίζεται. Η μια κατραπακιά μετά την άλλη. Γιατί τόσο άδικη η μοίρα μαζί του(ς)?
3) Blind Melon - Blind Melon
Από τις αγαπημένες μου alternative μπάντες των 90s. Είχαν φανταστικό funky rhythm section, οι κιθάρες δεν σταματούσαν να παίζουν θέματα με μια απίστευτη ροή ενώ δεν κρύβεται και η καταγωγή τους (κάποιων εξ αυτών) όταν θυμίζουν 70s southern rock μπάντες (εξώφθαλμα στο solo του I Wonder). Φοβερή μίξη του σύγχρονου ήχου της εποχής και των 70s επιρροών τους. Κάθε τραγούδι ένα μικρό puzzle, ενεργητικά riff και ξεσπάσματα εναλλάσσονται με ονειρικά μέρη, ένταση και μελωδία, γλυκές κιθάρες και φοβερό groove. To πως δένουν οι κιθάρες με το μπάσο στο Deserted πχ. και τι μαγεία δημιουργούν. Και έχει πολλές τέτοιες στιγμές του άλμπουμ. Δεν μπορώ να παραλείψω τέλος τον εκλιπόντα Shannon Hoon, μια φωνή ιδιαίτερη (κάποιοι δεν τον αντέχουν) που λατρεύω προσωπικά. Φανταστικός δίσκος**.**
4) Screaming Trees - Sweet Oblivion
Από του δίσκους που μου άνοιξαν τα μάτια (aka “δεν είναι τόσο κακό το grunge”). Έχω περάσει άπειρα καλοκαίρια μαζί του, όπως και με το Dust. Kαι δούλεψε ύπουλα. Πάντα μου έβγαζαν κάτι laid back, smooth, αλλά και με άπειρο feeling που με έσπρωχνε σε συχνά μεν αλλά μη repetitive listens. Μέχρι που συνειδητοποίησα πως δεν γίνεται να το αναζητώ τόσο και να μην είναι δισκάρα. Φοβερά riff, φοβερά hooks, φοβερά όλα. Και ο Lanegan θεός. Αριστούργημα των 90s.
5) Uncle Tupelo - March 16–20, 1992
Κι εκεί που η alt σκόνη από τα 2 πρώτα άλμπουμ τους δεν είχε κάτσει καλά καλά, επανέρχονται με το τρίτο, ακουστικό, άλμπουμ τους. Παραγωγός ο Peter Buck των REM. Με συγκινούν, ειδικά τα τραγούδια που τραγουδά ο Farrar, του ταιριάζει αυτό το ακουστικό/ country στυλ. Οι τύποι δείχνουν σαν παιδαρέλια αλλά μπορούσαν να αποδώσουν σε αυτόν τον ήχο με χαρακτηριστική άνεση. Όλα αυτά μάλιστα σε μια εποχή που ο όρος alt ταίριαζε πολύ περισσότερο σε αυτούς παρά στο alternative rock που κατέληξε να είναι η νόρμα τότε. Και πάντα, αγαλιάζει η καρδιά μου όταν ακούω Αμερικανούς, στα 90s, να τραγουδούν “Let’s sink this capitalist system
To the darkest pits of hell”.
Αμήν.
6) Alice in Chains - Dirt
Ουσιαστικά δεν αλλάζουν πολλά μουσικά σε σχέση με το ντεμπούτο αλλά όλα είναι πιο μαύρα. Τρελή μπούκα με Them Bones, Dam That River, διαστροφή (τι γίνεται στο Sickman), απόγνωση, απίστευτα heavy, doomy riffs, θεϊκές αρμονίες. Το ότι κάποιοι δεν αντέχουν τον Staley χρήζει παρακολούθησης ψυχιατρικής. Οκ, υπερβάλλω αλλά δεν νομίζω πως έχει ενοχλητική χροιά και έχει τόνους συναίσθημα, που κάνει τις μελωδικότερες στιγμές ακαταμάχητες. Καταφέρνει το άλμπουμ, παρόλο το heaviness, να είναι αρκετά πιασάρικο και mainstream, πράγμα που απαιτεί πολύ ταλέντο και αυτοί οι τύποι είχαν άπειρο, κάτι που πιστοποιείται και από την τελευταία μετενσάρκωσή τους. Απίστευτη μπάντα στην (για πολλούς) καλύτερη στιγμή τους.
7) Jayhawks - Hollywood Town Hall
Country rock? Alt country? Alternative rock?
Κάτι τέτοιο χωρίς όμως την punk επιρροή άλλων συγκροτημάτων. Εδώ σημαντικές είναι οι όμορφες μελωδίες, οι φωνητικές αρμονίες, το subtle playing, κιθαρίτσα, πλήκτρα, καμιά φυσαρμονικούλα για νοστιμιά. Όλα εξυπηρετούν το τραγούδι, 2 όμορφα θέματα και φύγαμε. Οι Jayhawks (μη γελάς Μάνο) είναι πραγματικά σπουδαία μπάντα γιατί πάντα εστίαζαν εκεί. Σε όμορφα, μελαγχολικά τραγούδια κι εδώ συνθετικά ξεφεύγουν από το επίπεδο των προηγούμενων καλών κυκλοφοριών. Αυτό είναι το απαραίτητο βήμα που τους ανέβασε μια για πάντα επίπεδο.
8) Izzy Stradlin and the Ju Ju Hounds - Izzy Stradlin and the Ju Ju Hounds
Μεγάλη δισκάρα και απόδειξη πως ο Stradlin μπορούσε να σταθεί καλλιτεχνικά χωρίς τους Guns διπλα του. Πιο traditional από αυτούς, πιο Stonesy, με έναν southern αέρα και μια εξαιρετική μπάντα και guests (Ronnie Wood, Marc Ford, Nicky Hopkins, Ian McLagan κ.α.), το άλμπουμ κυλάει νεράκι ακόμα κι αν το Pressure Drop είναι περίπου 1000 φορές χειρότερο του ορίτζιναλ. Και σου μεταδίδει ένα ανεβαστικό, ευφορικό feeling που εγώ γενικά το ψάχνω στην μουσική. Μεγάλη δισκάρα λέμε.
9) Neil Young - Harvest Moon
O Neil Young ήταν σε πολύ καλό φεγγάρι εκείνη την περίοδο. Με τις χαμαιλεοντικές του τάσεις, την μία ήταν ο βετεράνος rocker, την άλλη ο ευαίσθητος τροβαδούρος, ο country μουσικός, ο folk singer, κτλ. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ (λογικοί οι συνειρμοί με το Harvest), είναι πιο κοντά στην country/ folk πλευρά του και συγκινεί με τα τραγούδια του. Ειδικά όταν πιάνει αυτή τη φυσαρμόνικα… Πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ του τα τελευταία 43-44 χρόνια, ή έστω το αγαπημένο μου. Και μας έδωσε δισκάρες όοοολα αυτά τα χρόνια.
10) Robben Ford & the Blue Line - Robben Ford & the Blue Line
Τις στιγμές που γράφω αυτό το κειμενάκι, έχω φτάσει ήδη στο '97 και έφαγα φλασιά πως ξέχασα ΓΕΝΙΚΑ τον Robben Ford. Που σημαίνει πως έχει χάσει άλλη μια αναφορά τουλάχιστον στα 80ς, αλλά ας είναι.
Τεράστιος κιθαρίστας. Blues? Jazz? Και τα δύο. Εδώ κλίνει προς τα blues εμφανώς και ευτυχώς, αν και το στυλ του είναι πεντακάθαρο, έχει το σωστό συναίσθημα που πρέπει για το ιδίωμα. Το παίξιμό του είναι πεντακάθαρο, συχνά εκρηκτικό, άλλοτε ντελικάτο και τζάζι αλλά πάντα καλαίσθητο. Κι ο τόνος του φοβερός. Δεν είναι τυχαίο που σε blues κυκλοφορίες με τζαζ στοιχεία συχνά θα διαβάσεις για επιρροές από Robben Ford. Σπουδαίος μουσικός σε μία από τις κορυφαίες δουλειές του. Αχ, αυτό το Song for Annie…
Megadeth - Countdown to Extinction
Μεγάλος Dave, απλοποιεί τις συνθέσεις του, γίνεται πιο heavy metal και δίνει 11 κομματάρες, no skip. Και ρεφρενάρες, πολλές ρεφρενάρες! Στο μεταξύ, όταν με ρωτάνε καλή μέταλ παραγωγή (ποτέ δλδ), πάντα απαντάω Countdown. Πεντακάθαρη και μπετό, δε χάνει σε heaviness καθόλου. Διαστημική μπάντα, στα 2-3 αγαπημένα μου line up metal μπάντας ever.
Kyuss - Blues for the Red Sun
Η μουσική χωρίς τους Sabbath θα ήταν πολύ διαφορετική και μπαντάρες σαν τους Kyuss θα χάνανε το σημείο αναφοράς τους. Και χωρίς τους 2ους, μια ολόκληρη σκηνή (stoner) θα ήταν εντελώς διαφορετική. Ογκώδες μπάσο, τόνοι fuzz, με κάτι τέτοια άλμπουμ πατενταρίστηκαν και έγιναν σήμα κατατεθέν. Βάλε και λίγη μελαγχολία στο παρόν άλμπουμ που υποβόσκει εδώ κι εκεί.
Δίσκαρος. Το έβαλα να παίξει πέρυσι, μετά από καιρό και τα grooves μου συντάραξαν το κορμί, απλά “χόρευα” σε δημόσιους χώρους. Αν με πετύχαινε κάποιος στο τρένο θα σκεφτόταν πως το παιδί δεν είναι καλά.
Φοβερό άλμπουμ και μάλλον το αγαπημένο μου από δαύτους.
Thunder - Laughing on Judgement Day
2 χρόνια μετά το Backstreet…, επιστρέφουν με εξίσου καλό 2ο δίσκο. Όπως και το πρώτο, ριφάρες, ρεφρενάρες, φανταστικά solo και θεός Βowes στην φωνή.Το ίδιο χαρμάνι, Whitesnake, Bad Company κι άγιος ο θεός. Χάνει μόνο στις αναμνήσεις σε σχέση με το ντεμπούτο.
Stone Temple Pilot - Core
Θυμάμαι να πατάω γριές με το αμάξι, να με κυνηγάνε αστυνομικοί/ στρατός, να συνευρίσκομαι με πόρνες σε αυτοκίνητο αν και οι δύο καθόμασταν κανονικά στις θέσεις οδηγού-συνοδηγού. Και στο background να παίζει το Plush. Ωραίες εποχές.
Pearl Jam wannabes γράφανε συχνά τότε. Lazy journalism θα πρόσθετα εγώ. Μα δε θυμίζουν Pearl Jam και σίγουρα είναι πιο heavy o προσανατολισμός τους. Κι ο Weiland δεν θυμίζει επουδενί Vedder, οπότε δεν κατάλαβα ποτέ το πρόβλημα του Τύπου. Δεν μπορείς να αδικείς κομματάρες σαν το προαναφερθέν, το Dead & Bloated, το Creep… To Creep ρε?
Sugar - Copper Blue
Kάτι κάνει στην ψυχούλα μου ο Mould, αρρωσταίνω με τις μελωδίες του. Ο τρόπος που τις δένει με φοβερά hooks και ROCK κιθάρες μου φαίνεται ασύλληπτος, δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω κομματάρες σαν το A Good Idea, Helpless, The Slim, If I Can’t Change Your Mind, Fortune Teller. Ώρες ώρες απορώ με το ότι ποτέ δεν έγινε household name. Δεν του λείπει τίποτα. Πιστεύω όποιος αρέσκεται σε τέτοιους 90s alternative ήχους, εδώ θα γoυστάρει σίγουρα.
R.E.M. - Automatic for the People
Η μουσική παραμένει poppier than 80s αλλά οι στίχοι “σοβαρεύουν”. Απώλεια, ενηλικίωση, χαρούμενα πράματα. Όταν ακούω τα άλμπουμ τους εκείνης της εποχής, μπερδεύομαι. Πάντα θεωρούσα πως τα 80ς ήταν η καλύτερη εποχή τους, παρόλα αυτά, όποιο άλμπουμ τους ακούω, εκείνη τη στιγμή μου φαίνεται πως θα έπαιρνε περίοπτη θέση στη δισκογραφία τους (να μια λίστα που δε θα ήθελα να κάνω). Έτσι και το Automatic. Ο κόσμος τότε το αγκάλιασε όπως και οτιδήποτε κυκλοφορούσαν οι REM, to be fair. Δικαίως. Ακόμα και τραγούδια που σε κάποιους δεν αρέσουν, σαν το Nightswimming που παίζει τώρα, μου φαίνονται πανέμορφα.
Dream Theater - Images and Words
Βαρέθηκα στο χιλιοπαιγμένο Pull Me Under, αλλά μετά προσκύνησα. Ειδικά με τη χρονολογική σειρά που ακούω μουσική τελευταία, δε μπορώ να φανταστώ πώς ήταν να ακούει κάποιος αυτό το άλμπουμ τότε. Το Take the Time παραμένει από τις αγαπημένες μου στιγμές τους (με τα απαραίτητα air drums/guitar/keyboards στην εισαγωγή και ρεφρενάρα), τα δε Metropolis και Learning to Live είναι απίστευτα καλλιτεχνήματα. Μου λείπει εδώ και χρόνια αυτό το συναίσθημα από τις δουλειές τους γαμώτο, τότε κάθε τραγούδι (more or less) ήταν ένας ακόμα θρίαμβος.
Rage Against the Machine - Rage Against the Machine
Alternative αέρας, μοντέρνα “bluesy” riffs, funk και rap φωνητικά. Τι μπορεί να πάει στραβά? 
Μπάντα τεράστια για πολλούς λόγους, για το πόσο επηρέασαν όσους ακολούθησαν, για το πόσες κομματάρες έδωσαν στα πρώτα άλμπουμ τους, για το ότι έκαναν άτομα σαν εμένα να δεχτούν το rap στην μουσική τους σαν πιθανότητα. Και στιχουργικά ένα πολιτικό μανιφέστο.
