Ξεκινάμε από τα βασικά:
Ωραία. Και τώρα, πάμε στα καθολικά και σοβαρά. 1992 λοιπόν:
1. Blind Guardian - “Somewhere far Beyond”: Προχθές, που έκανα βόλτα το αμάξι για να συνηθίσω, επιτέλους, τον συμπλέκτη, ειδικά σε ανηφορικό φανάρι, όπου στο ξεκίνημα πρέπει να 'χεις βρει το σωστό σημείο και να πατήσεις γκάζι, έβαλα τον δίσκο. Το ηχοσύστημα ήταν υπέροχο και οι Γερμανοί πρόσφεραν συγκίνηση για ακόμη μια φορά. Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Έχει άψογη παραγωγή. Έχει άριστες συνθέσεις. Έχει ολίγον από Kai Hansen. Έχει από τις πιο οπαδικές διπλές κιθαριστικές επιθέσεις, και… (ο διάδρομος ανοιχτός, είσαι ελεύθερος για απογείωση), εντελώς αντικειμενικά, είναι ο καλύτερος Γερμανικός power metal δίσκος όλων των εποχών και κανένας δεν τον ξεπερνάει (απολαύστε την πτήση σας).
2. Psychotic Waltz - “Into the Everflow”: Σε κάποια μουσικά παρακλάδια αισθάνεσαι, πως κάποια σχήματα είναι μία τάξη μαζί. Σε κάποια άλλα, όμως, όπως στον παγγενή χώρο του progressive, κάποια συγκροτήματα είναι μία κατηγορία μόνοι τους - μία τάξη μόνοι τους. Αυτομάτως, κανείς δεν μπορεί να τους κάνει υποδείξεις, πολλώ δε μάλλον, όταν το έργο τους είναι ένας πλούτος ιδεών. Το “Into the Everflow” αγγίζει άλλα δυσθέωρητα ύψη. Είναι πιο συναισθηματικός και πιο λυρικό, και το “Butterfly” είναι από τα καλύτερα progressive άσματα όλων των αιώνων και ιδιαίτερα η απόλυτη ερμηνεία -ή και κατάθεση του προσωπικού Είναι- του Devon.
3. Dream Theater - “Images and Words”: Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί, που πρέπει να περάσουν κάμποσα χρόνια και μερικά δισκογραφικά βήματα, για να φτάσουν σ’ εκείνον τον ένα δίσκο, ο οποίος θα δηλώνει “Αυτόν τον δίσκο ονειρευόμουν να φτιάξω από μικρός, όταν άκουσα για πρώτη φορά εκείνο που μ’ ενέμπνευσε και είπα, μακάρι να το είχα κυκλοφορήσει εγώ αυτό”. Δεν ξέρω αν οι DT μπορούν να το ισχυριστούν πλέον, αλλά για μένα, αυτός ο δεύτερός τους δίσκος είναι αυτή η δήλωση. Είναι η κορυφή τους, μέσα σε μία απλότητα για το καλύτερο και αγαθότερο, που θα μπορούσαν να κάνουν. Και ναι, η παραγωγή του είναι άριστη, σε όλα. Κι ενώ όλοι μαζί είναι μία ενότητα, στην καρδιά μας, νομίζω, υπάρχει ένα όνομα: Kevin Moore.
4. Heaven’s Gate - “Hell for Sale”: Άλλη μία περίπτωση μουσικού σχήματος, που δεν καταλάβαινε από “νομοθεσίες” ήχων και κανόνων, πραγματοποιώντας μία πορεία δυναμική. Οι ταχύτητες συγκριτικά με το ντεμπούτο κατεβαίνουν, αλλά η διάθεση για μία τραγουδοποιία Γερμανικής υπεροχής παραμένει σταθερά ψηλά, τη στιγμή μάλιστα, που ο Rettke δίνει ρέστα με τις ερμηνείες του. Έχουμε και εδώ, ολίγον από Kai Hansen. Στα πιο αξιομνημόνευτα θα είναι, πάντα, το οπαδικό “He’s the Man”. Μεγάλη μπάντα.
5. Motorhead - “March or Die”: Αν υπάρχουν δύο, έστω, δίσκοι των Motorhead, τους οποίους μπορώ να τους ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος, αυτοί είναι σίγουρα ο παρών και το “We Are Motorhead”. Με τον παρόντα δίσκο ήρθα σ’ επαφή στο λύκειο, όταν και δανείστηκα το cd από ένα φίλο. Για όσες μέρες το είχα, έπαιζε συνέχεια. Ωραίοι καλεσμένοι και κλασσικός ήχος, αλλά… όλη η ουσία, για μένα, είναι στο “Stand”. Αυτό που έχει μέσα στο αίμα του λίγο έως πολύ από NWOBHM και συγκεκριμένα, Saxon και Iron Maiden (επί "Number of the Beast). Όταν μπαίνει αυτό το τραγούδι, φυσάει αλλιώς. Είναι ο ήχος, είναι το riff, είναι οι στίχοι, είναι η συγκεκριμένη φωνή και όχι κάποιος άψογος τραγουδιστής. Είναι πολλά, και μπορεί και τίποτα.
Εξώφυλλο, ανεβάστε εσείς Darkthrone, αλλά το αποκάτω θα το ζήλευαν και θα το ήθελαν όλες οι σκηνές μαζί:
