δεν ξαναβγαίνουν… μεχρι τοτε θα μαθουμε να κανουμε και moshpit με το πι(τ)
2 Likes
1. Wu-Tang Clan - Enter the Wu-Tang (36 Chambers)
Ε ναι, “so simple”. Αν προλάβω, τα λέμε Release.
2. Cynic - Focus
Αρκετός Fripp, αρκετός Chuck (Death) και ένα rhythm section από άλλο γαλαξία (RIP). Αιώνιο σημείο αναφοράς και όσα οφείλει το ευρύτερο djent στους Meshuggah, περίπου άλλα τόσα οφείλει στο Focus, αν ρωτάτε εμένα.
3. Nirvana - In Utero (+ εξώφυλλο)
Μπορεί να μην έχει την ευθύτητα του Nevermind αλλά νεύρο και πχιότητα έχει και με το παραπάνω. Ο καλύτερός τους δίσκος για ένα τσικ, στα δικά μου αυτιά.
4. The Smashing Pumpkins - Siamese Dream
imo εύκολα καλύτερο απ’ το (πολύ καλό πάντως) Mellon Collie. Προσωπική λατρεία το Geek USA.
5. Sepultura - Chaos A.D.
Σοφή προσαρμογή μετά το Arise, χωρίς καμμία έκπτωση στην αξία. Θρυλικό σερί και λογικά θα έχουμε και συνέχεια.
+10:
Τρύπες - Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
Πληρωμένα-ξεπληρωμένα, εδώ παίχτηκε μεγάλη μπάλα. Για τον Αγγελάκα έχουν γραφτεί τα πάντα (και δίκαια) αλλά δε νομίζω ότι μιλάμε αρκετά για τον Γιώργη τον Καρρά…
Bad Religion - Recipe For Hate
Επιστροφή στο καλό το logo, στα καλά τα εξώφυλλα και κυρίως στους καλούς τους δίσκους.
Cypress Hill - Black Sunday
Δεν τρελαίνομαι για Cypress γενικά, αλλά το Black Sunday συγκεκριμένα έχει μεγάλα highlights μέσα (π.χ. Insane In The Brain).
KRS-One - Return of the Boom Bap
Μεγάλος παίκτης ο KRS και μόνος του και σε συνεργασίες. Ο δε δίσκος πέρα από το πασίγνωστο Sound of da Police είναι αρκετά καλός.
Στέρεο Νόβα - Ντισκολάτα
Δεν το αγαπάω όσο το ομώνυμο αλλά ποιοτικά δεν είναι πολύ κατώτερο.
Melvins - Houdini
Βουτιά στον βούρκo. Κάτι ξέρουν οι Mastodon που τον έχουν Ευαγγέλιο αυτόν τον δίσκο. Έλα ρε Kurt παραγωγάρα…
Primus - Pork Soda
Βούρκος; “My Name Is Mud”…
Eyehategod - Take As Needed For Pain
Οι Sabbath ρίξανε οπιοειδή σε πειραγμένο moonshine. Μόνο από κάτι Λουιζιάνες βγαίνουν αυτά. Μακροβούτι στον βούρκο…
Rush - Counterparts
Μεταξύ της χρυσής περιόδου (μέχρι και το Grace Under Pressure ας πούμε) και του Snakes & Arrows, μάλλον ο καλύτερος Rush δίσκος.
De La Soul - Buhloone Mindstate
Το De La Soul Is Dead το φάγαμε και “3 Feet High” μια φορά βγαίνει αλλά δεν έχει να λέει.
Και φυσικά, αν και η κυκλοφορία ήταν το '94, δε μπορεί να μην αναφερθεί αυτό:
23 Likes
-
Pearl Jam - Vs.
Ξεπεράσανε το ντεμπούτο. Επίκαιρο ροκ, ένας frontman bigger than life εκείνη την εποχή, κομματάρες που ακόμα και σήμερα ακούγονται φρέσκιες. Οι Pearl Jam στο πρώτο μισό των '90s ήταν φαινόμενο. Ευτυχώς παρέμειναν φαινόμενο και στο δεύτερο μισό
, μέχρι το τραγικό Roskilde το 2000, οπότε και τελειώσανε. -
Porcupine Tree - Up The Downstair
Γεια σας, ήρθαμε
. Αντιγραφή Pink Floyd; Ανερυθρίαστη. Ποιος το έχει κάνει καλύτερα; Κανείς. Ο Wilson φτιάχνει την πρώτη υπερδισκάρα από ένα τρομερό σερί που κράτησε μια ολόκληρη δεκαετία. Φοβερές μελωδίες, φοβερές ατμόσφαιρες από έναν ουσιαστικά αυτοδίδακτο μουσικό που φτάνει στα όρια του νέρντουλα και που φτάνει εμάς (εμένα) στα όρια των ναρκωτικών. -
Tool - Undertow
Γεια σας, ήρθαμε vol.2. Πρώτος δίσκος για ένα συγκρότημα που επηρέασε εκατοντάδες άλλα συγκροτήματα. Σκοτεινές ατμόσφαιρες, riffs που τσακίζουν, μοναδικά φωνητικά και ο καλύτερος drummer της γενιάς του. Τα καλύτερα έπονται. -
Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion
Μπόλιασμα του ήχου τους με κιθάρες, με ένα αποτέλεσμα εθιστικό. Η φωνή του Gahan παραμένει το μεγάλο τους ατού (ακόμα μέχρι και σήμερα) και είναι ωραίο που την απολαμβάνουμε σε φανταστικά τραγούδια, με διαφορετικό ήχο από αυτόν στον οποίο μας είχαν συνηθίσει. -
The Afghan Whigs - Gentlemen
Δίσκος ορόσημο για το εναλλακτικό ροκ των '90s. Ο Greg είναι μεγάλη λατρεία και αυτό εδώ είναι μάλλον ο καλύτερος δίσκος που έχει βγάλει μαζί με το Gutter Twins.
Honorable mentions, χωρίς σειρά:
Saviour Machine - Saviour Machine
Ίσως ο καλύτερος δίσκος μια πολύ ιδιαίτερης μπάντας.
Melvins - Houdini
Το ίδιο με πριν, αλλά συν τοις άλλοις, εδώ μιλάμε και για τρελλάρες. Δίσκος μπροστά από την εποχή του.
Rush - Counterparts
Σε τρομερή φόρμα ακόμα. Η σκληρή μοίρα θα τους χτυπούσε λίγο αργότερα, δυστυχώς.
Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Επίσης δίσκος ορόσημο για το εναλλακτικό ροκ της δεκαετίας. Μερικοί τον θεωρούνε τον καλύτερό τους, δεν έχω σοβαρά επιχειρήματα εναντίον αυτής της άποψης.
Type O Negative - Bloody Kisses
Σοβαρότατοι αστείοι γκοθάδες.
Slowdive - Souvlaki
Επιπέδου Loveless, όπως ανέφερε και άλλος χρήστης.
Savatage - Edge Of Thorns
Είναι ο τελευταίος με τον Criss, έχει και τραγουδάρες, έχει και Zackαρο.
Motorpsycho - Demon Box
Γεια σας, ήρθαμε vol.3.
Paradise Lost - Icon
Πλησιάζουν την κορυφή. Φοβερός δίσκος.
Fight - War Of Words
Δίσκος που σε έκανε να λες ότι ίσως και να έκανε καλά ο Halford που έφυγε από τους Priest.
Nirvana - In Utero
Άξιος διάδοχος του μεγαλύτερου δίσκου του '91.
Monster Magnet - Superjudge
Space rock στα καλύτερά του. Τα καλύτερα έρχονται, επίσης.
Aerosmith - Get a Grip
Θα το ήθελα ελάχιστα πιο μικρό, αλλά η μπάντα είναι και πάλι επίκαιρη και relevant 20 χρόνια μετά το ντεμπούτο της.
30 Likes
1993
Πρώτοι επιλαχόντες
#15 - #6
- Anathema - Serenades
Τι χρονιά το '93 για την ανφάν γκατέ του βρετανικού ατμοσφαιρικού ήχου… Πρώτη αλφαβητικά αναφορά, ως είθισται, στους παλιούς καλούς Anathema. Μετά το επιβλητικό Crestfallen, πρώτος (τυπικά) full-length δίσκος τους το Serenades, που δεν ξέρω αν είναι καλύτερο ή λιγότερο καλό αλλά σίγουρα κινείται στο ίδιο μήκος κύματος και αυτό μου αρκεί. Ή μάλλον μου αρκεί από τη στιγμή που παράλληλα οι συνθέσεις παραμένουν στο ύψιστο επίπεδο, με ακατάσχετη doom θρηνωδία και τον τιτάνα Darren να κάνει τη γη να σείεται με τους ιδιότυπα μελωδικούς βρηχυθμούς του, που ειδικά στο κλασικό πια Sleepless δεν περιγράφεται με λόγια η ιερή πώρωση που προκαλούν. Να μην υπήρχε κι αυτή η υπερβολή της υπερβολής στο Dreaming the Romance…
- Cathedral - Ethereal Mirror
Παρότι οι Cathedral στην υπερεικοσαετή τους διαδρομή πέρασαν από πολλά εξελικτικά στάδια και ηχητικές μεταμορφώσεις, παίζοντας - κάτω από τη γενική ταμπέλα του doom - ένα σωρό πράγματα, από straight-up heavy metal μέχρι psych/heavy rock και από prog rock μέχρι “desert/stoner rock”, νιώθω ότι ο πιο χαρακτηριστικός τους δίσκος είναι το Ethereal Mirror, όπου ακριβώς συνδύασαν τον ultra-heavy ήχο με τις 70s καταβολές τους και μια πραγματικά αλάνθαστη αίσθηση groove (Midnight Mountain!), φτιάχνοντας ένα άλμπουμ κυριολεκτικά φαντασμαγορικό 
Ο Lee εδώ εγκαταλείπει το μισο-brutal/μισο-μελωδικό στυλ του από το Forest of Equilibrium, αλλά μαζί - ίσως μετά τις τόσες φορές στο ενδιάμεσο που άκουσε “you can’t sing, mate”… - και κάθε προσπάθεια (τυπικού) τραγουδιού και εστιάζει απλά στο να φωνάζει τσαμπουκαλεμένα τους στίχους. Ιδιότυπη ηχητική προσέγγιση αλλά κολλάει γάντι, καθώς επιτρέπει όλη η προσοχή να επικεντρωθεί στο στοιχείο - όλα τα λεφτά του δίσκου: Τα ριφ του Gaz. Αυτά τα ριφ του Gaz ρε φίλε…
- Coroner - Grin
Τα προηγούμενα 6-7 χρόνια έχω παίξει τα πάντα / Με παραδέχονται πια όλοι - όσοι είχαν το στομάχι για τη μαυρίλα μου εν πάση περιπτώσει / Απ’ την άλλη σε ευρύτερες μάζες δεν παίζει να ανοιχτώ έτσι κι αλλιώς χωρίς να ξεφτιλιστώ, που δεν πρόκειται / Άρα δεν έχω να αποδείξω τίποτα / Άρα; …άρα; Φτιάχνω το κατ’ εξοχήν “ατμοσφαιρικό” μου άλμπουμ. Νομίζατε ότι τα προηγούμενα ήταν σκοτεινά; Wait 'til you listen to this one. Αφήνω τις υπερτεχνικούρες κατά μέρος, παίρνω όλα τα υπόλοιπα καλύτερα στοιχεία των παλιών και φτιάχνω ένα από τα πιο αινιγματικά άλμπουμ στην ιστορία του μέταλ. Κάψιμο του μυαλού ήδη από το εξώφυλλο και τον τίτλο. Grin. Τι είναι αυτός - ή αυτό - που μειδιά; Σε ποια αδιόρατη, απόκοσμη απειλή παραπέμπω, αφού σίγουρα δεν πρόκειται για το πατροπαράδοτο αλλά και προφανές πια Κακό περασμένων χρόνων; Έλα μου ντε; Πανηγυρική δικαίωση της στοχευμένης ασάφειας. Δίσκος - σφίξιμο στομαχιού, δίσκος - σταγόνα ιδρώτα που κυλάει στον κρόταφο, δίσκος - διεσταλμένη κόρη οφθαλμού με το άγχος του αύριο ζωγραφισμένο πάνω της.
- Entombed - Wolverine Blues
Kick out the jams, (zombie) motherfucker! Το νοσηρό νεκροροκάδικο υπονοούμενο του Clandestine εδώ γίνεται πενηνταράκια, ο Λαρς Γκόραν πίσω στη φυσική του θέση, τα ρυθμικά όλων παίρνουν φωτιά, όλεθρος. Κάπου είχα διαβάσει ότι αν υπήρχε όντως Σατανάς τέτοια μουσική θα άκουγε, γιατί εκτός των άλλων εμπεριέχει και το (σε έναν βαθμό ακόμα πιο νοσηρό ως σύλληψη) στοιχείο του ξεφαντώματος, του πιο ανίερου ξεφαντώματος που έγινε ποτέ βέβαια, και τείνω να συμφωνήσω. Heavy-as-fuck, groovy-as-fuck, fun-as-fuck, πολλά τέτοια σχήματα μπορούν να πλαισιώσουν τα Μπλουζ του Γούλβεριν, να πούμε απλά ότι είναι ένας από τους πιο πωρωτικούς μέταλ δίσκους όλων των εποχών να ξεμπερδεύουμε και να επιστρέψουμε στον βλάσφημο χορό μας;
- My Dying Bride - Turn Loose the Swans
Peaceville Three υπεροχής συνέχεια. Αν το As The Flower Withers μάγεψε όσους ήρθαν σε επαφή μαζί του, το δεύτερο άλμπουμ των My Dying Bride, για πολλούς ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ, πήρε εκείνες τις κοψοφλέβικες υποσχέσεις και τις έκανε πράξη. Ο Άαρον εμπλουτίζει το ρεπερτόριό του με την καθαρή, βαθιά φωνή του που έγινε σήμα κατατεθέν, ο Μάρτιν αναλαμβάνει πλέον κεντρικό ρόλο με τα πλήκτρα του και το βιολί του (που αυτό κι αν έγινε σήμα κατατεθέν) και το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς που πρέπει: Αρκούντως προσιτό ώστε να προσελκυστούν και όσοι δεν θα την πολυπάλευαν με την αρχική, “raw” εκδοχή του συγκροτήματος, αλλά και απαιτώντας αρκετή υπομονή, τόση ώστε να απομακρύνονται οι τουρίστες που τους καλάρεσε η γενική ιδέα αλλά θα ήθελαν κάτι πολύ πιο εύπεπτο. Ατυχήσατε! Οι My Dying Bride ήταν πάντα ένα σωρό πράγματα, αλλά εύπεπτοι ποτέ.
- Savatage - Edge of Thorns
Με τον αχό του Streets να έχει κατακαθίσει, ο Τζον ρίχνει τη βόμβα ότι αποσύρεται “για να επικεντρωθεί σε άλλα πρότζεκτ”. Αυτό ήταν όμως, Τζον; Μήπως ήταν (και) κάτι άλλο; Μήπως η υλοποίηση του κόνσεπτ του Πολ σε ταρακούνησε περισσότερο κι από όσο παραδεχόσουν δημοσίως; Μήπως παραείδες τον εαυτό σου μέσα στον DT Jesus; Και μήπως, αφήνοντας τα κλειδιά στον Κρις, ουσιαστικά προσπαθούσες να ξορκίσεις τον εφιάλτη ότι ίσως κάποιος δικός σου θα γινόταν …ο Τεξ;
Και όταν έρχεται εκείνο το καταραμένο τηλεφώνημα (…“είμαι στη δυσάρεστη θέση”… “αυτοκινητιστικό”… “δυστυχώς δεν τα κατάφερε”… “ο άλλος οδηγός ήταν υπό την επήρεια”…)
…τότε, μάι ντίαρ Τζον, τι κάνεις με τη συνείδησή σου; Πώς μαζεύεις τα κομμάτια σου; Πού βρίσκεις το κουράγιο να σηκώσεις το κεφάλι και να αντικρίσεις κατάματα τον εφιάλτη που αντί να ξορκιστεί πήρε σάρκα και οστά;
Φυσικά, όλα τα παραπάνω αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας, χολιγουντιανού τύπου “δημιουργική μεταποίηση” των πραγματικών γεγονότων, αγνοώντας τις “πεζές” πτυχές. Άλλωστε οι Savatage μας το μάθανε από νωρίς, αυτό που έχει σημασία είναι η ιστορία. Και όσο πιο τραγική, τόσο το καλύτερο. Και αν κάτι βγαίνει, στην τελική, από την επιστροφή στο Edge of Thorns, τον Τελευταίο Χορό ενός από τους σπουδαιότερους κιθαρίστες που υπήρξαν ποτέ, είναι ότι αυτό το συγκρότημα η Τραγωδία αντί να το διαλύσει, απλά μεγάλωσε τον μύθο του.
- Skyclad - Jonah’s Ark
Το Wayward Sons… σε μια διαισθητική έμπνευση είχε βρει τον προθάλαμο, το Burnt Offering… με γνήσια δημιουργική περιέργεια είχε μπει μέσα ψάχνοντας τη μεγάλη πόρτα, τα κατάφερε, την άνοιξε …ε και από κει και πέρα το Jonah’s Ark είχε στρωμένο με ροδοπέταλα τον δρόμο μπροστά του. Στιγμιαία κοίταξε πίσω από την πλάτη του, είδε τους δύο προκατόχους του να του γνέφουν “προχώρα λοιπόν”, έστρεψε ξανά το βλέμμα προς τον ορίζοντα, πήρε μια βαθιά ανάσα και με αποφασιστικό βήμα άρχισε να δρασκελίζει το μονοπάτι καταμεσίς της εύφορης folk metal κοιλάδας, με το 90s metal γύρω του, με δάκρυα συγκίνησης, να επευφημεί για την μπάντα που τόσο είχε ανάγκη. Δεν έχει νόημα να γίνει ξεχωριστή αναφορά σε highlights ενός δίσκου που είναι ο ίδιος από μόνος του highlight. Ούτε θα τελειώσουμε ποτέ αν αρχίσω να απαριθμώ με θαυμασμό τα έργα της Ποίησης του Walkyier. Οι Skyclad, με την έμπνευσή τους να οργιάζει, δείχνουν πια ότι δεν είναι ικανό να τους σταματήσει τί-πο-τα. Και πράγματι, για χρόνια ακόμα, δεν τους σταμάτησε τίποτα.-
- Threshold - Wounded Land
Βρε, κι άλλο αγγλικό progmetal (δες και παρακάτω), μήπως τελικά αυτή η χώρα δεν ήταν εντελώς άνιωθη με τη νέα μορφή της μουσικής που η ίδια ανέπτυξε και έδωσε στον κόσμο; Τώρα που το σκέφτομαι, not really, αναλαμπές μόνο. Βέβαια οι Threshold αποτελούν από μόνοι τους μια αναλαμπή. Από τις ουσιαστικότερες και συνεπέστερες μπάντες του χώρου, για πολλούς δεν έχουν ούτε μία μέτρια στιγμή στη δισκογραφία τους (και μιλάμε τώρα για περίπου πεντακόσια εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες τεμάχια), πάντα έδιναν έμφαση όχι στην τεχνική (που την είχαν) αλλά στα ίδια τα τραγούδια (που αυτά κι αν τα είχαν). Φυσικά ακόμα και σε μια αψεγάδιαστη δισκογραφία πρέπει να ξεχωρίσουν ολίγα τινά, και στην περίπτωση αυτή το συναίσθημα προκρίνει εκείνα τα άλμπουμ τους όπου τραγουδάει μία από τις ωραιότερες φωνές που έβγαλε ποτέ το μέταλ, ο Damian Wilson. Στο παρόν ντεμπούτο της μπάντας, λίγο μετά την έκρηξη του είδους ελέω Theater κ.λπ., ο συνδυασμός των λαμπερών ερμηνειών αυτού του αηδονιού και της μαγικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί η μπάντα με κάνει να παρακαλάω κάθε κομμάτι να μην τελειώσει - δηλαδή το αντίστροφο απ’ αυτό που συμβαίνει συνήθως με το progmetal.
- Voivod - The Outer Limits
Μια μέρα έτσι για πλάκα θα επιχειρήσω να ακούσω back-to-back τα δύο πρώτα άλμπουμ των Voivod και κάποιο απ’ αυτά που έβγαλαν αρχές προς μέσα των 90s, ιδανικά τούτο δω, παραλείποντας δηλαδή τη “χρυσή” περίοδο (τέλη 80s - αρχές 90s). Κάτι μου λέει ότι η αντίθεση θα είναι πολύ διασκεδαστική. Ο όρος “progressive thrash metal” όχι μόνο δεν αντιστοιχεί πια σ’ αυτό που πραγματικά παίζει η μπάντα εδώ, αλλά ίσως ακόμα και το να τους πεις “metal” θα ήταν πλέον υπερβολή. Και τι μ’ αυτό όμως; Όταν έχεις μια τέτοια ιδιοφυία όπως ο Piggy, δεν χρειάζεσαι ψυχαναγκαστικές προσκολλήσεις με το παρελθόν. Ο άνθρωπος που (σχεδόν) μόνος του άλλαξε τον τρόπο που παίζεται η ηλεκτρική κιθάρα μεγαλουργεί για άλλη μια φορά, με παραπλανητικές ροκάδικες αφετηρίες για να θέσει και πάλι σε τροχιά (στα “εξώτερα όρια”…) το μυαλό και την καρδιά σου με τους ψυχεδελισμούς του. Έχοντας καθιερωθεί προ πολλού πια ως μία από τις πιο ρηξικέλευθες, πρωτοποριακές, προκλητικές μπάντες στο μέταλ και πέριξ αυτού, οι Voivod με παροιμιώδη άνεση σαρώνουν τα πάντα όλα ρίχνοντας το βάρος στην τραγουδοποιία. Και τι τραγουδοποιία, διάολε. Και μόνο το ανεπανάληπτο Jack Luminous να είχε…
Και τώρα η σειρά του #6 μου για το 1993, οριακά εκτός πεντάδας, τα γνωστά: Είναι φυσικά το Angels Cry των Angra.
Μετά το συγκλονιστικό Theatre of Fate που έφτιαξε με τους Viper, το - επιμένω - κορυφαίο power metal album όλων των εποχών που δεν δημιουργήθηκε από τους Helloween, ο Andre τούς αφήνει στα κρύα του λουτρού για να περάσει στην επόμενη σελίδα της πορείας του, την άφθαστη 90s εποποιία των Angra. Ντεμπούτο το Angels Cry αλλά η αίσθηση εδώ είναι ότι έχουμε να κάνουμε με σχήμα έμπειρο και μπαρουτοκαπνισμένο, που και ξέρει τι θέλει να κάνει και πώς να το κάνει και έχει την όρεξη να το κάνει. Το Αηδόνι δεν φέρνει από τους Viper μόνο την ασύγκριτη φωνή του αλλά και τους εκλεπτυσμένους νεοκλασικούς πειραματισμούς, και έτσι τα περάσματα Σούμπερτ, Παγκανίνι κ.λπ. δεν ακούγονται ως ένα άλλοθι φινέτσας αλλά απλά ως ένα συμπλήρωμα, ένα παιχνιδιάρικο μπόνους, αφού ούτως ή άλλως η λογική των συνθέσεων είναι “αυτό θα το ονομάζαμε Κοντσέρτο για Ροκ Μπάντα αρ. 1, αλλά είπαμε να μην το παρακάνουμε”. Δίσκος - ορόσημο για το (progressive-ίζον) power metal των 90s, που ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε τόσο λυρικό και μεγαλειώδες - α όχι, ψέματα, ξανακούστηκε. Στα επόμενα Angra.
15+1 more
- Аспид - Кровоизлияние (Aspid - Extravasation)
“Επιτέλους είστε ελεύθεροι”, “Απολαύστε τα αγαθά της δημοκρατίας”, “Ποιος στη χάρη σας μπαγάσηδες”. Μόνο αμηχανία για τον Ρώσο φτωχοδιάβολο στην “άγρια δεκαετία”, όπως έχουν χαρακτηριστεί τα μετασοβιετικά 90s. Φαντάσου να γίνεσαι μάρτυρας στο μεγαλύτερο ριφιφί της σύγχρονης Ιστορίας, εφάμιλλο ίσως της εποχής της “πρωταρχικής συσσώρευσης” που θα ‘λεγε κι ο Κάρολος, και την ίδια στιγμή ο έξω κόσμος να σε κοιτάει επίμονα περιμένοντας πότε θα αρχίσεις να κάνεις τούμπες από τη χαρά σου, κακομαθημένε. Κι εσύ να νιώθεις λίγο μαλάκας κάθε φορά που πας ν’ ανοίξεις το στόμα, καθώς θυμάσαι ότι λίγα χρόνια πριν καθόσουνα και παρακολουθούσες την Αποκαθήλωση απαθής, ανέκφραστος, σχεδόν σαν μαστουρωμένος. Είναι να μη σαλτάρεις; Αν υπάρχει ένας μέταλ δίσκος που αποτυπώνει όλη εκείνη τη σύγχυση, την αβεβαιότητα, τη σκοτοδίνη, είναι αυτός των Aspid. Techno-thrash κιθαριστικοί λαβύρινθοι, απονενοημένα ουρλιαχτά, μαυρίλα, ζόφος, άγχος και κλειστοφοβία. Αράχτε παιδιά, όπου να 'ναι έρχεται ο αγέρωχος καβαλάρης να φέρει τη σταθερότητα. Όλα καλά θα πάνε.
- At The Gates - With Fear I Kiss The Burning Darkness
Στο δεύτερο full-length τους οι “Προπυλαιακοί” συνεχίζουν α) την παράδοση με τις α-πί-στευ-τες τιτλάρες (και τα καλύτερα έρχονται) και β) την εξελικτική πορεία προς την πραγμάτωση του οράματος ενός death metal που θα επαναφέρει τις πατροπαράδοτες αξίες της σύνδεσης με το thrash και το heavy metal (…και τα καλύτερα έρχονται). Ορθώς σκεπτόμενοι αφαιρούν κάποια στοιχεία που μάλλον αποδείχθηκαν υπερβολικά ετερόκλητα για τα γούστα της εποχής, βλ. εκείνες τις αναπάντεχες symphonic/folk πινελιές του The Red In The Sky Is Ours, ανεβάζουν την ένταση και φέρνουν το όλο πράγμα πολύ κοντά στο boiling point. Ο Τόμας στο μικρόφωνο αχαλίνωτος, το κιθαριστικό δίδυμο πετάει φλόγες, όλα είναι έτοιμα για την εκτόξευση στην κορυφή.
- Atheist - Elements
Στοιχεία της φύσης, τα εξής τέσσερα: Ύδωρ, Αήρ, Πυρ, Γαία. Ψέματα - και ένα πέμπτο: Οι Atheist! “Ε μαλάκα ντάξει, το γαμάς τώρα… Και στοιχείο της φύσης, ΟΚ…”. Υπερβολή νομίζεις, ε; Καλά, αν δεν έχεις ακούσει τι γίνεται στο Elements, δεν μπορείς να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε. Τα παλικάρια έχουν ξεφύγει πια από τα όρια οτιδήποτε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “technical death metal” (αν και σαφώς είναι ο tech death δίσκος της χρονιάς - ναι, αυτός) και κάνουν ό,τι θέλουν - μέχρι και σάμπα παίζουν (όντως) στο σχετικό κομμάτι! Ο μόνος λόγος που δεν τους βάζω ακόμα ψηλότερα είναι λόγω εκείνης της αίσθησης που δημιουργούσαν και στο παρελθόν, και ιδιαίτερα στο Unquestionable Presence: Ότι - ειδικά αν δεν είσαι μουσικός, και μάλιστα πολύ προχωρημένου επιπέδου - ξέχασέ το φίλε αυτό εκεί, που προσπαθείς να τους αφομοιώσεις… Δεν είναι για τα δόντια σου, λυπάμαι… Το μόνο που είσαι σε θέση να κάνεις είναι να σταματήσεις να προσπαθείς, και απλά να αράξεις απολαμβάνοντας το συναρπαστικό αυτό μουσικό ταξίδι. Αυτό, το 'χεις; Ωραία. Δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο.
- Believer - Dimensions
Το απίστευτα αντιφατικό αυτό συγκρότημα (χωριάτες Πενσιλβάνιοι, εξ ου και εκνευριστικά κολλημένοι χριστιανοί …αλλά αιώνες μπροστά στη μουσική προσέγγιση) είχε ήδη δώσει δύο φανταστικούς δίσκους προοδευτικού/τεχνικού θρας, αλλά δεν το θεώρησε σκόπιμο να προειδοποιήσει τον κόσμο για το τι θα γινόταν σ’ αυτόν εδώ τον τρίτο δίσκο. Πολύ μπανάλ και μπέισικ το techno-thrash του Extraction from Mortality και του Sanity Obscure, ε; Ναι μωρέ… Πάρε λοιπόν στη μάπα τον απερίγραπτο avant-garde metal ορυμαγδό της Τριλογίας της Γνώσης, με σύνολο εγχόρδων, guest σοπράνο και ένα εγχείρημα επιμεταλλωμένης μουσικής δωματίου, αισθητικής τύπου Δεύτερης Βιεννέζικης Σχολής, βλ. Schoenberg/Berg/Webern, δωδεκαφθογγικές μουσικές, όλα αυτά τα λαϊκά. Μίλησε κανείς για πρωτοπορία στο μέταλ;
- The Beyond - Chasm
Μόλις έναν χρόνο μετά το απίστευτο Crawl ντεμπούτο τους, οι Άγγλοι The Beyond, ένα από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα που έπαιξαν ποτέ progressive metal υπό την ευρεία έννοια, ξαναχτυπούν με το δεύτερο άλμπουμ τους και το ότι η διαφορά ύφους είναι εντυπωσιακή είναι το λιγότερο που μπορεί να ειπωθεί. Βασικά, όπως ανέφερα και τις προάλλες σε ένα ποστ, όποιος πάει να ακούσει το Chasm αργά ή γρήγορα θα βρει τον εαυτό του να σκέφτεται μα κάτι μου θυμίζει αυτό ρε συ. Και ναι, εδώ έχουμε μία από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις, “δίσκος Tool” που δεν βγήκε από τους ίδιους τους Tool. Προσοχή, καμία σχέση με τη θάλασσα των συγκροτημάτων που έχουν αποπειραθεί να κοπιάρουν τους Αμερικάνους, ιδίως από το Lateralus και μετά. Εδώ έχουμε την επίτευξη της ίδιας, θεοσκότεινης μουσικής πρότασης αυτόνομα από τους Tool. Αν αυτό δεν είναι αρκετό για ετεροχρονισμένη αποθέωση από τη μουσική Ιστορία, δεν ξέρω τι είναι.
- Count Raven - High on Infinity
“Δεν θα εκσυγχρονιστείς ποτέ επιτέλους; Σαμπαθικό ντουμ εν έτει 1993; Μήπως όντως το προσπαθείς συνειδητά να μείνεις για πάντα στην αφάνεια;”. Η πεισματάρα, ξερή κεφάλα του Fodde δεν καταλαβαίνει από τάσεις, μόδες, ρεύματα. Απαξιοί να ασχοληθεί με ρομαντισμούς, καρδιές που φτερουγίζουν, ξεβαμμένα eyeliners και facepaints. Και συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από τον καθένα: Ντουμ ρε, μόνο ντουμ, σκέτο, μονολιθικό, υπέρβαρο, οπισθοδρομικό. Και ακόμα κι όταν βάζει πλήκτρα, το κάνει όπως τότε, οι παλιοί. Εντελώς λελογισμένα, για να προβάλλουν μερικές μόνο αχτίδες φωτός, όχι για ξεκάρφωμα νερώματος κρασιού αλλά καθαρά για να τονιστεί το σκοτάδι της υπόλοιπης επιφάνειας, να γίνει ακόμα πιο πηχτό και αβάσταχτο. Και δεν χρειάζεται κάτι άλλο ως έξτρα πινελιά, γιατί παραμένει top class παίχτης και έχει στη φαρέτρα τόσα αποστομωτικά ριφ και σόλο που και διπλός ή τριπλός δίσκος να του έβγαινε, πάλι είχε να χώσει.
- Depressive Age - Lying in Wait
Περιμένεις ξαπλωμένος τι πράγμα ρε; Την επάνοδο στα πράγματα των γοητευτικά παρακμιακών βερολινέζικων 30s; ΟΚ μη φανταστεί κανείς καμπαρέ καταστάσεις εδώ πέρα. Αλλά ισχύει ότι κανένα άλλο συγκρότημα με θρας καταβολές (εξ όσων γνωρίζω) δεν ακούστηκε ποτέ τόσο αλλόκοτα γοτθικό. Θα πει κανείς, ε είναι η φωνή του Λουμπίτσκι, και δεν θα διαφωνήσω αλλά θα προσθέσω ότι είναι το όλο μουσικό κλίμα, όπου η όση παραδοσιακή επιθετικότητα έχει απομείνει τέλος πάντων μπλέκεται με παρανοϊκές μελωδίες και αντι-μελωδίες, διαμορφώνοντας μια ατμόσφαιρα άγχους και κατάθλιψης. Και ο ομφάλιος λώρος με το θρας να μην έχει κοπεί μεν ακόμα, αλλά να κρέμεται από λίγα χιλιοστά. Ε και οι Depressive Age δεν χαμπάριασαν. Ωπ τι είναι αυτό. Κάτσε να το κόψω. Το μέλλον προμηνυόταν ακόμα πιο απόκοσμο.
- Dissection - The Somberlain
Από τις all-time αγαπημένες μου black metal μπάντες είναι αυτή εδώ. Οι Dissection, πιθανότατα χωρίς να το θέλουν, πέτυχαν τη χρυσή τομή μεταξύ ακατανόητα - για πολλούς - αντικρουόμενων τάσεων του ακραίου ήχου των 90s: Αν το death metal είχε φτάσει σε ένα σημείο όπου ακουγόταν πια τόσο μηχανικό και τεχνοκρατικό που χάλαγε τους γαμωσταυρέητορς, και αν απ’ την άλλη το δευτεροκυματικό black metal το παράκανε λίγο με το χυμαδιό και τη φλου/άμορφη ατμοσφαιρίλα, τούτοι δω οι Σουηδοί παρείχαν τη λύση για όλους (?) με ένα σύνολο συνθέσεων - διαμαντιών όπου ενυπάρχουν και η βιαιότητα και η μελωδία, και η τραχιά αμεσότητα και το ακριβέστατο παίξιμο, και την ίδια ώρα they got away with pretty much everything: Πολλά νεκρομεταλλικά ριφ, φουλ ακουστικά ιντερλούδια, σημεία με καθαρά, οριακά power metal φωνητικά (!), ακόμα και πλήκτρα σχεδόν prog υφής εκεί προς το τέλος. Ο μακαρίτης μπορεί να ήταν τελειωμένος ψυχάκιας, αλλά - καλώς ή κακώς - ήταν και μουσική ιδιοφυία.
- Eleven - S/T
Πάμε πάλι: Κάθε κανόνας έχει και από μία τουλάχιστον εξαίρεση. Έτσι, αν και η σχέση μου με όλα αυτά τα grunge, alternative πώς τα λέτε είναι πρακτικά ανύπαρκτη, συμβαίνει την ίδια στιγμή να έχω μεγάλη αδυναμία στους Καλιφορνέζους Eleven. Το φαινομενικά παράδοξο εξηγείται από το ότι η επιφανειακή αμερικανιά τους κρύβει από πίσω της έναν σχεδόν αυστηρά βρετανικό πλούτο αναφορών στους Beatles, στα ψυχεδελικά των Stones και στα πειραματικά των Zeppelin. Και σ’ αυτόν εδώ τον δεύτερο δίσκο τους, μετά από ένα ποιοτικό αλλά όχι ξεχωριστό ντεμπούτο, καταφέρουν να αναπτύξουν αυτό το πολύ προσωπικό τους ύφος, που συνδυάζει heavy ήχο με μελαγχολία και ποικιλία εξαιρετικών ιδεών που εκφράζονται μέσα από εναλλασσόμενα ανδρικά και γυναικεία φωνητικά, από τους δύο πυλώνες του συγκροτήματος, τον Alain Johannes και την συχωρεμένη Natasha Shneider. Ο πρώτος από μια σειρά ξεχασμένων αλλά καταπληκτικών δίσκων.
- Horrified - In the Garden of the Unearthly Delights
Και έφτασα επιτέλους στο ξεκίνημα ενός από τα all-time αγαπημένα μου ελληνικά συγκροτήματα. Την ίδια εποχή που άλλα σημαίνοντα στελέχη της σκηνής έγραφαν black metal Ιστορία, οι Horrified επέλεγαν να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο, όχι πολύ μακριά αλλά σίγουρα διαχωρίζοντας με σαφήνεια τη θέση τους. Ατμοσφαιρικό doom/death, λοιπόν, αλλά σε καμία περίπτωση “by the numbers”, να ακολουθεί την εύκολη λύση του πιθηκίσματος Άγγλων, Κεντροευρωπαίων και λοιπών μελαγχολικών ψυχών, τουναντίον με ξεχωριστή σφραγίδα και προσωπικότητα, ένα στοιχείο άλλωστε που θεωρώ ότι χαρακτηρίζει αν όχι όλα, τα περισσότερα πραγματικά σπουδαία καθ’ ημάς συγκροτήματα: Μια απροσδιόριστη ελληνοπρέπεια στον ήχο, στην αισθητική, στις μελωδίες. Όσο για τα φωνητικά του Αντώνη “Gore” Κοτζιά, αν και κατ’ εμέ δεν έχουν φτάσει ακόμα στα αδιανόητα ύψη που θα έπιανε στις επόμενες δουλειές των Horrified, ήδη κλέβουν την παράσταση με τον στεντόρειο (και όχι βοθρέ!) πάταγό τους.
- Metal Church - Hanging in the Balance
Ο πέμπτος δίσκος των αγαπημένων Metal Church ένα πρόβλημα έχει: Τον “κοσμεί” ένα από τα πιο τραγελαφικά, παιδικά, κακόγουστα εξώφυλλα όλων των εποχών. Ειλικρινά είναι τόσο άθλιο (όσοι δεν το έχετε δει …ΟΧΙ μην πάτε να το δείτε από περιέργεια, μείνετε μακριά) που αρνήθηκα να το βάλω στο παραπάνω κολάζ. Ορίστε, τα είπα και ξέσπασα. Πέραν τούτου, άλλο ψεγάδι εγώ δεν βρίσκω στο Hanging in the Balance. Είναι - πρακτικά - ένας τέλειος δίσκος αμερικανικού heavy metal, που στέκεται αγέρωχα και ανυπότακτα στην καρδιά της πλέον εχθρικής και αφιλόξενης για το είδος δεκαετίας. Η μπάντα, σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, χειρίζεται με απόλυτη μαεστρία τις δυναμικές μεταξύ power δυναμιτών, στιβαρών mid tempo και ώριμων ακουστικών στιγμών, ο αείμνηστος Mike Howe δίνει τις ερμηνείες της ζωής του και ανάμεσα στα διαμάντια που είναι όλα τα κομμάτια του δίσκου στέκεται μία βουνοκορφή ψηλότερα το διαχρονικό Waiting for a Savior, ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια όχι μόνο των Metal Church αλλά και όλης της σκηνής.
- Morgana Lefay - The Secret Doctrine
Όχι έναν αλλά δύο δίσκους έβγαλαν μέσα στο 1993 αυτοί εδώ οι Σουηδοί που, αν έβγαιναν οι χρονολογίες, θα πίστευα μέχρι και ότι ήταν εξώγαμα τίποτα Αμερικανών power metallers από 80s σκανδιναβική περιοδεία τους. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή, απλά ανδρώθηκαν στα τιμημένα 80s όπου αν έλεγες σε κάποιον Σουηδό για τευτονικό power ή που θα σε κοίταζε σαν χάνος ή που θα σου 'ριχνε και καμιά σφαλιάρα, στο δε μεσοδιάστημα μέχρι να αρχίσουν να βγάζουν δίσκους αφομοίωσαν μόνο όσα ταίριαζαν με την τίγκα μέταλ αισθητική τους, κυρίως thrash και αμερικάνικο power δηλαδή. Σε σχέση με το Knowing Just As I σαφώς ανώτερο το Secret Doctrine, εξ ου και κερδίζει τη θέση του εδώ. Λαχταριστά ριφ που κόβουν σαν ζιλέτ μαχ προ γουοτέβερ, μελωδιάρες, βραχνή φωνάρα ο Τσάρλι και ύμνοι, ύμνοι, ύμνοι αντι-γερμανικού, σκληροπυρηνικού power.
- Obliveon - Nemesis
Είχα που λέτε μία θέση ανοιχτή και αμφιταλαντευόμουνα ανάμεσα σ’ αυτό και στην άλλη τη δισκάρα, των Oracle, με κάλυψε όμως ο @Chaos με την ψήφο του και την αναφορά του, οπότε εγώ θα δείξω λίγη εκτίμηση σε ένα από τα πιο παραγνωρισμένα συγκροτήματα αυτής της υπέροχης σκηνής του progressive/technical thrash metal. Βέβαια, όπως είχα πει προ εβδομάδων και για τον πρώτο δίσκο τους, οι Καναδοί Obliveon επιλέγουν να εστιάσουν, αντί της τρελαμένης υπερτεχνικής επιθετικότητας, στην υπαινικτική, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον δεύτερο δίσκο τους. Αυτό που επικρατεί δεν είναι το σύνηθες, απροκάλυπτο “μόνο ξύλο”, αλλά μια αίσθηση αυτοσυγκράτησης, που με κάποιον τρόπο σε κάνει να θες ακόμα πιο πολύ να κόψεις λάσπη (…μεταφορικά πάντα, εννοείται ότι κάθεσαι και λες κι ένα τραγούδι), γιατί “από δω δεν θα βγούμε ζωντανοί”.
- Pestilence - Spheres
Α ρε Πάτρικ, έφυγε ο Μάρτιν και ξεσάλωσες λέμε. Σαν να έβγαλες το λουρί από λυσσασμένο (αλλά και κουλτουριάρικο) πίτμπουλ. Φουλ δυσαρμονία στα ριφ, Watchtower-ισμοί, jazz πειραματισμοί, εφιαλτικά πλήκτρα, όλο και λιγότερα θυμίζουν πια τους Pestilence όπως ήταν μόλις λίγα χρόνια πριν, όταν έβγαζαν το πρώτο τους άλμπουμ. Not so fast though, γιατί κάποια πράγματα έχουν μείνει αναλλοίωτα. Ο λόγος για την επιθετικότητα, την ένταση, την πώρωση, την ποιότητα. Δώσε ρε εκεί υπερτεχνικό/προοδευτικό deathrash στον λαό, και αν πάει να καεί το μυαλό του άλλου από το οξύμωρο σχήμα δεν πειράζει, απλά δεν τον έχουμε καλεσμένο στο πανηγύρι μας. Και ούτε να ανησυχείς που εν έτει '93 όλα αυτά πλέον φαντάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Απλά μπες κι εσύ στην ωραία σου χειμερία νάρκη, ούτε ο πρώτος είσαι ούτε ο τελευταίος.
- Rotting Christ - Thy Mighty Contract
Crossing the Fiery Path, Thy Mighty Contract, His Majesty at the Swamp: Το 1993 ήταν σημαδιακή χρονιά για το λεγόμενο “Hellenic Black Metal”, με τις τρεις πιο θρυλικές μπάντες της σκηνής να κυκλοφορούν αν όχι τους καλύτερους, σίγουρα τους πιο χαρακτηριστικούς τους δίσκους. Για λόγους οικονομίας χώρου (α-χα-καλό-ε) δεν θα κάνω ξεχωριστή αναφορά σε Necromantia και Varathron αλλά μόνο στους ηγέτες της σκηνής. Το μαυρομέταλλο λοιπόν το ρωμαίικο, το μερακλίδικο, το χεβιμεταλλάδικο αλλά πάντα σκοτεινό και απειλητικό, αναπτύσσεται εδώ σε όλο του το μεγαλείο, με τους Christ παράλληλα να διατηρούν κάποιους απόηχους των grind απαρχών τους, “τόσο - όσο” για να γίνει το όλο άκουσμα ακόμα πιο επι(υπο)βλητικό, ακόμα πιο εμπειρία. Μόνο ριφάρες και κομματάρες, και βέβαια μόνο λατρεία για τα άψογα αγγλικά του Σάκη.
- Sepultura - Chaos AD
Ε, ναι. “Groove metal”. Τι να κάνουμε τώρα. Αυτή ήταν η τάση της εποχής. Τουλάχιστον οι Sepultura το έκαναν πιο πειστικά και πηγαία από οποιονδήποτε Αμερικάνο. Γιατί το έκαναν με “βραζιλιάνικο” τρόπο. Πιο αληθινό να το πω; Πιο ωμό; Έλα, απλά πες ότι ήταν από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα του πλανήτη εκεί στα early to mid 90s. Έτσι, ακόμα κι όταν αυτό που παίζουν δεν είναι ρε παιδί μου αυτό στο οποίο αρέσκεσαι κανονικά… ε, και πάλι σε τραβάνε με την ακαταμάχητη ελκτική δύναμη ενός Refuse/Resist ή ενός Biotech is Godzilla εντελώς ενδεικτικά. Όταν η απλοϊκή ριφιά μετατρέπεται σε ατού, όταν το χοροπηδηχτό δεν σε κάνει να νιώθεις εκείνη την ενοχλητική αποσύνδεση από τις ρίζες του ακραίου ήχου, όταν τα χαμηλά κουρδίσματα αντί να σκορπίσουν βαβούρα απλά ενισχύουν το σκοτεινό κλίμα, η μαρκίζα γράφει (σχεδόν) πάντα/μόνο “Sepultura”. Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους.
Top 5
NUMBER FIVE
.......
Για κάτσε να ξαναδώ μισό λεπτό, πώς το λένε εκείνο το bonus track; Α ρε φίλε, χαμένη ευκαιρία, έπρεπε να μπει από τότε… Καλό και το death’n’roll, δεν λέω, άλλη τσαχπινιά όμως το rot’n’roll! Θα ξαναγραφόταν η μέταλ ιστορία, έστω και σ’ αυτή την ιδιότυπη, μη μαζική γωνιά της. Ή μήπως όχι μόνο; Βέβαια οι Carcass, ειδικά σ’ αυτό το σημείο της πορείας τους, ακούγονται τόσο πλούσιοι και πληθωρικοί που οποιαδήποτε ταμπέλα, έστω και τόσο διασκεδαστική, μοιάζει να τους περιορίζει. Μπορεί στο τσακίρ κέφι να το έχω πει (και εγώ) το απόλυτο death metal album το Heartwork, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται απλά για έναν δίσκο - αποθέωση του μέταλ γενικά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι μεταλλάς (άνευ περαιτέρω προσδιορισμών), να γουστάρεις τα εμπνευσμένα ριφ και σόλο (σε άλλη πίστα η χημεία Steer / Ammot) και τέλειο/προσωπικό παίξιμο στα ντραμς (από τον υποτιμημένο Ken Owen), α και να έχεις ξεπεράσει το στάδιο “μα δεν μ’ αρέσουν τα κάφρικα φωνητικά” (που έτσι κι αλλιώς αυτά του Walker είναι αρκετά mild συγκριτικά με άλλα) και μετά, πώς να το πω, δεν νοείται να μην απολαμβάνεις αυτόν τον δίσκο. Δεν παίζει σου λέω ρε.
NUMBER FOUR
.......
Κανονικά το να γράψω απλά “το καλύτερο άλμπουμ των Conception” θα αρκούσε και θα πήγαινα παρακάτω. Γιατί μετά αρχίζουν τα ζόρια. Είναι δυνατόν να αποτυπώσω σε ένα πληκτρολόγιο τα συναισθήματα που μου προκαλεί το Water Confines; Ή το Roll the Fire; Ή το Parallel Minds; Ή το Soliloquy; Χαμένος κόπος. Ας παραθέσουμε απλά κάποιες λέξεις - κλειδιά και ας προσποιηθούμε ότι δώσαμε το στίγμα. Ιδανικός συνδυασμός λυρισμού, τεχνικής και δύναμης. Roy Khan η πιο αρχοντική φωνή του 90s metal (και όχι μόνο). Tore Ostby ο πιο άδικα unsung guitar hero της ίδιας περιόδου (και ξαναμανά όχι μόνο). Conception η καλύτερη progressive metal μπάντα πέραν εκείνων των 4-5 γνωστών (και σε στιγμές ακραίου ενθουσιασμού και τόλμης μπαίνουν και σφήνα). Κάναμε τίποτα;
NUMBER THREE
.......
Στην ιστορία της ροκ μουσικής έχουν προταθεί/διατυπωθεί πολλά και διάφορα “πριν-μετά” σχήματα. Πριν και μετά τους Beatles, τον Hendrix, τους Zeppelin, τους Sabbath, τους Sex Pistols, το thrash metal, τους Nirvana κ.ο.κ. Μήπως - λέω, μήπως - θα έπρεπε κάποια στιγμή να κατοχυρώσουμε και ένα “πριν και μετά τους Tool”; Για μένα πάντως το μόνο ζήτημα είναι αν μπορεί να τοποθετηθεί ως το κρίσιμο “σημείο 0” το Undertow. Όχι επειδή δεν είναι απερίγραπτη δισκάρα. Αλλά επειδή, ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά των 90s σαν και του λόγου μου, που εκ των πραγμάτων ανακαλύψαμε το ντεμπούτο τους ετεροχρονισμένα, αναπόφευκτα χάνει στη σύγκριση ειδικά με τα δύο αμέσως επόμενα. It is what it is. Αυτό που δεν αλλάζει είναι ότι μετά από εδώ η ευρύτερη προοδευτική σκληρή μουσική (ειδικά τα τελευταία χρόνια πετυχαίνω να αναφέρονται στους Tool όλο και περισσότερο ως progressive metal - δεν έχω πειστεί πλήρως ακόμα) δεν θα ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Μην αρχίσω τώρα τα τετριμμένα για τη φωνή του Maynard, τη μαστοριά του Adam, τον μοναδικό χαρακτήρα της ρυθμικής σφραγίδας των Tool. Ούτε για το μπαράζ των instant classics. Ειδικά αυτό το Sober ρε…
NUMBER TWO
.......
Κάθε φορά που βάζω ν’ ακούσω αυτόν τον ογκόλιθο του progressive death metal (νομίζω ότι πλέον μπορούμε να το πούμε χωρίς αναστολές), κάνω λίγο χάζι με τις θύμησες από εκείνη την πρώτη επαφή με τους Death και το Individual Thought Patters, το Jealousy σε μία από τις κασέτες που μου είχε γράψει ο τότε κολλητός μου στο Λύκειο, ανάμεσα σε μια θάλασσα όχι-και-τόσο-ακραίων κομματιών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση αηδίας που σχηματίστηκε στη φάτσα μου. “Τι φωνή είναι αυτή, και γιατί είναι έτσι ο ήχος, γιατί δεν είναι καθαρός όπως στα άλλα μέταλ κομμάτια που έχω ακούσει” κλπ. Fast forward τόσα χρόνια μετά και το να περιγράψω το αίσθημα ευφορίας που μου προκαλεί αυτό το κομμάτι, όπως και όλα τα υπόλοιπα, θα ήταν μάταιη προσπάθεια, το ίδιο και το να παραθέσω κοσμητικά επίθετα που να αρμόζουν στα επίπεδα απόδοσης του Chuck και της Dream Team που έχει μαζέψει εδώ πέρα (LaRocque - DiGiorgio - Hoglan, ψιλοπράγματα μωρέ). Θα περιοριστώ λοιπόν στο να πω ότι το ITP είναι ο αγαπημένος μου Death δίσκος και ότι ο μόνος λόγος που δεν πάει καρφί #1 είναι επειδή την ίδια χρονιά υπάρχει και το…
NUMBER ONE
.......
Πόσους δίσκους μπορεί να σκεφτεί και να αναφέρει ο καθένας οι οποίοι δεν ήταν απλά “γαμάτοι”, “σούπερ”, “σκίζουν κώλους” κλπ, αλλά τολμάει να πει ότι τον έχουν σημαδέψει ως ακροατή; Δέκα; Είκοσι; Τριάντα; Ε, το Icon των Paradise Lost είναι ένας απ’ αυτούς για μένα. Δεν είμαι καθόλου αντικειμενικός όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, γιατί πάνω απ’ όλα - και τις μελωδίες του Γκρεγκ, και τους βρηχυθμούς του Νικ, και τα κομμάτια που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή/αισθητική/σκηνή, όπως Embers Fire, True Belief και πάει λέγοντας - όποτε το ακούω με πάει κατευθείαν πίσω στην εφηβεία μου, σ’ εκείνο το ξένοιαστο/λυτρωτικό καλοκαίρι του 2002, με εκείνη την αίσθηση επιβράβευσης για το επικό διετές ξεκώλιασμα των πανελληνίων με το χαρτζιλίκι και την αγορά ενός δίσκου πραγματικά ξεχωριστού και πολυαγαπημένου ήδη από τότε, πόσο μάλλον σήμερα που έχει χαθεί αμετάκλητα το μέτρημα στον αριθμό των ακροάσεων. Ούτε θα άλλαζε κάτι με το να πω ότι είναι το αγαπημένο μου Paradise Lost και (πολύ βαριά) στην προσωπική μου πεντάδα από τα 90s.
Και εξώφυλλο της χρονιάς. Ίσως να μην το αξίζει “αντικειμενικά” με τόσα κομψοτεχνήματα που έχει να επιδείξει το '93 (Savatage, Cathedral, Carcass etc.) αλλά τι να κάνω που τούτο δω είναι τόσο - όχι μην το πεις! - iconic. Apologies for the obvious pun.
23 Likes
@Moonchild92 @Miss_Machine @ARIAN @intrance @nikatapi
περιμένω μέχρι και 00.30 μπας και βγάλουμε νικητή σήμερα… παίζεται ακόμη…
Ξεκολλάτε ρε, Theater-άκηδες, υπάρχουν κι άλλοι που παίζουν πλήκτρα!
Ρε πούστη μου, νόμιζα ότι το διόρθωσα αυτό. Το ξέχασα τελικά.
Θενξ, πάω να το αλλάξω.
Εμ, εγώ φταίω αν ο εγκέφαλός σας στέλνει σήμα “Kevin” στα δάχτυλα με το που αυτά γράψουν “πλήκτρα”; Για ψάξτε το!
Αυτό πάντως επιλήψιμο δεν είναι, ο Moore είναι το Έβερεστ των πλήκτρων
edit
Και ο Sverd των Arcturus φυσικά
2 Likes
ΕΠΡΟΦΘΑCON KYPIOI!
Έρχεται και σινδόνι!
ΣΤΗΝ ΕΚΠΝΟΗ, ΕΤΡΕΧΑ
Θα είμαι συνοπτική. Το edge of thorns με έχει στιγματίσει, οι Pj Harvey και bjork με έκαναν φεμινίστρια - καλώς η κακώς, οι My Dying bride φταίνε για την εφηβεία μου και το Enemy Of The Sun είναι το καλύτερο Neurosis κι ας μην μπορούμε να τους ακούσουμε πια.
Πάμε για την καλύτερη χρονιά καθώς τότε κάποιες συμπαντικές δυνάμεις αποφάσισαν να δημιουργηθουμε.
7 Likes
1993
Μέχρι το 5, χύμα κι ασάλιωτα:
Savatage - Edge of thorns
Scorpions - Face the heat
Deep Purple - The battle rages on
Nirvana - In utero
U2 - Zooropa
Aerosmith - Get a grip
Suede - Suede
Porno for Pyros - Porno for Pyros
Tears for Fears - Elemental
Dead can dance - Into the labyrinth
Bjork - Debut
Kate Bush - The red shoes
Paradise Lost - Icon
Urge Overkill - Saturation
Lenny Kravitz - Are you gonna go my way
Anathema - Serenades
Rotting Christ - The mighty contract
Grant Lee Buffalo - Fuzzy
Radiohead - Pablo honey
Breeders - Last splash
Rush - Counterparts
PJ Harvey - Rid of me
The Connels - Ring
Duran Duran - Duran Duran
Cracker - Kerosene hat
Counting Crows - August and everything after
Porcupine Tree - Up The Downstair
Alan Parsons Project - Try anything once
Pete Townshend - Psychoderelict
Donald Fagen - Kamakiriad
5 Depeche Mode - Songs of faith and devotion
4 Coverdale–Page - Coverdale–Page
3 Pearl Jam - Vs
2 Monster magnet - Superjudge
1 Smashing pumpkins - Siamese dream
και φυσικά…ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Jean Michel Jarre - Chronology
Τρύπες - 9 πληρωμένα τραγούδια
Ξύλινα σπαθιά - Ξεσσαλονίκη
14 Likes
1993, θα αρκεστώ σε λίγες κυκλοφορίες, αλλά για μένα, για πολλούς λόγους, μια χρονιά με πάμπολες κυκλοφορίες που όταν τις άκουσα με καθόρισαν. Μόνο 30, και η πεντάδα βαθιά συναισθηματική.
Summary
1. Wu-Tang Clan - Enter The Wu-Tang (36 Chambers)
“Shaolin shadowboxing, and the Wu-Tang sword style
If what you say is true, the Shaolin and the Wu-Tang
could be dangerous
Do you think your Wu-Tang sword can defeat me?
En garde, I’ll let you try my Wu-Tang style”
“The RZA, the GZA, Ol’ Dirty Bastard, Inspectah Deck, U-God
Ghostface Killah, the Method Man, Raekwon the Chef, the Masta Killa”
Το Staten Island γίνεται Shaolin Land. Οι σαμουράι των δρόμων με σπαθί και με πτυσσόμενο που θα έλεγε ένας σαλονικιός 25 χρόνια μετά, φοράνε κουκούλες για να κρυφτούν από μπατσαρία και CIA, σε ένα εμβληματικό εξώφυλλο και μια αισθητική η οποία επηρέασε πολλά περισσότερα ιδιώματα από όσα νομίζουμε. Ας ρωτήσουμε και τους black metallers…
Οι συνθήκες υπό τις οποίες αυτό το έπος ξεπήδησε, έχουν καταγραφεί. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες, αναλύοντας κοινωνιολογικά και στιχουργικά τι πέτυχαν. Σε μια νύχτα, όταν βγήκε το “Protect Ya Neck” single, ΟΛΗ η αμερική 15-35 το άκουγε και το διέδιδε, σε μια πρώιμη μορφή viral. Όταν έσκασε ο δίσκος, το εναρκτήριο “Bring Da Ruckus” έσκασε σαν ατομική βόμβα. “Ghostface, catch the blast of a hype verse!”.
Ποιοί είναι αυτοί οι 9, με τα 4 δώματα στην καρδιά τους και τις ισάριθμες διαφορετικές τους τεχνικές, που πήραν μια συγκεκριμένη ιδεολογία (του Zulu nation και των supreme sciences), την έντυσαν με το escapism των kung fu flicks/superhero comics που τους κρατούσαν σε παρέα μακριά από τις σκληρές συνήθειες των δρόμων, ποιοί είναι αυτοί που σκάνε με διαφορετικό στυλ σε μια υψηλοτάτου επιπέδου επίδειξη συναγωνισμού, θέλοντας έκαστος να καθιερωθεί και να ξεπεράσει τους φίλους του, αλλά να πετύχουν μαζί; Swinging to your town like your neighborhood spiderman, terrorizing the jam like troops of pakistan, the rebels, making more noise than heavy metal?
Ήταν η ιδιοφυία του RZA, the razor, που επιστράτευε από κουβάδες μέχρι οτιδήποτε για να φτιάξει μπιτάρες, έχοντας ένα εχθρικό σε δισκογραφικές πενταετές πλάνο για το crew του που τους έκανε άκρως επιτυχημένους με τους δικούς τους όρους (περισσότερα στο μέλλον) ήταν το drunken monk ύφος του μακαρίτη Ol’ Dirty Bastard, ήταν η ιδιοφυία και οι περίπλοκες σε επίπεδα συνοχής και εσωτερικών επιπέδων ρίμες του τρίτου συγγενή GZA, the genius? Ήταν το χάρισμα του hook master σταρ Method Man, που είχε το μοναδικό σόλο κομμάτι του δίσκου επειδή το κέρδισε σε rap battle με τον Raekwon, the Chef, που ήξερε την πιάτσα καλύτερα από όλους; Ήταν o τεράστιος Ghostface Killah με τις stream of consciousness δημιουργίες και την ορμή του, που απλά σε άφηνε μαλάκα; Ήταν ο U-God με την στεντόρεια φωνή του που σε έβαζε στη θέση σου λακωνικά; Μην ήταν ο Inspectah Deck, που οι άλλοι 8 φοβόντουσαν να “χώσουν” μετά από αυτόν γιατί απλά ανέβαζε τον πήχη δραματικά με την ευρηματικότητά του; Μην ήταν ο καημένος ο Masta Killa που έδωσε 1 και μοναδικό verse στο άλμπουμ και ήταν το εξής, πάντα με το ήρεμο, δολοφονικό του αργό στυλ;:
" Homicide’s illegal and death is the penalty
What justifies the homicide when he dies in his own iniquity?
It’s the master of the Mantis Rapture comin’ at ya
We have an APB on an MC Killa!
Looks like the work of a Masta
Evidence indicates that his stature
Merciless like a terrorist, hard to capture
The flow changes like a chameleon
Plays like a friend and stabs you like a dagger
This technique attacks the immune system
Disguised like a lie, paralysin’ the victim
You scream as it enters your bloodstream
Erupts your brain from the pain these thoughts contain
Movin’ on a nigga with the speed of a centipede
And injure any motherfuckin’ contender!"
Μην ήταν όλα μαζί; Μην ήταν η στιγμή που το hip hop της ανατολικής όχθης πήρε το boom bap και το έβαλε στο σπίτι λευκών κλγδων και 30 χρόνια μετά όπως και του λόγου μου, διαπερνώντας την αντικουλτούρα και μαθαίνοντας με έναν απίστευτα παραστατικό, εικονοπλαστικό, σαν σενάριο ταινίας, το πώς ήταν η ζωή των αθέατων της κοινωνίας;
“The Wu is too slammin’ for these Cold Killin’ labels
Some ain’t had hits since I seen Aunt Mabel
Be doin’ artists in like Cain did Abel
Now they money’s gettin’ stuck to the gum under the table
That’s what you get when you misuse what I invent
Your empire falls and you lose every cent”
Οι Wu-Tang άλλαξαν τη μουσική, και επηρέασαν κινηματογράφο, τηλεόραση, πολλά. Ραπάρουν με τρόπους που δεν είχε φανταστεί το ιδίωμα νωρίτερα, και που δεν επαναλήφθηκε, καταλήγοντας να γίνουν μαρκίζα. Έκαναν το ανεπανάληπτο. Μια συναστρία.
Κυρίως όμως, με αυτό το δίσκο, μου έδωσαν ένα από τα 15 άλμπουμ που δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά. Το “Enter The Wu-Tang” για μένα είναι πολλά, είναι ο δίσκος που ακούω κομμάτι του κάθε μέρα για χρόνια, είναι πολλά που πάσχιζα να καταλάβω, πηγή έμπνευσης δημιουργικής, αφοσίωσης, και πολλά που δεν τα καταλάβαινα. Αλλά μια μέρα ενός Νοέμβρη πριν κάμποσα χρόνια, η συζήτησή μου με ένα μαθητή μου Χέυδεν & Αχαρνών γωνία που λέει και ένα άσμα, με γονάτισε συναισθηματικά, γιατί με έκανε να καταλάβω που είναι το πραγματικό του αντίκρυσμα αλλά και διακύβευμα, τόσα χρόνια μετά.
Αυτό το κείμενο, στην ασημαντότητά του, είναι αφιερωμένο σε αυτόν και την αδερφή του, σε όποια χώρα και αν είναι τώρα.
Τα λέμε τον Ιούλιο Πλατεία Νερού.
Summary
2. Darkthrone - “Under A Funeral Moon”
Πάνε τα death metal, το distortion καθορίζει για πρώτη φορά στο ιδίωμα όλη την παραγωγή, η ουσιοκρατία ενός ιδιώματος ορίζεται, οριοθετείται, θεσμοθετείται και επισφραγίζεται εδώ. Unholy black metal.
Summary
3.Rotting Christ - Thy Mighty Contract"
The Sign Of Evil Existence.
Summary
4.Χαοτικό Τέλος - Μπροστά Στην Παράνοια
“Περάσανε τα χρόνια και μείναμε μονάχοι και τα όνειρά μας δίπλα να κείτονται νεκρά. Οι ελπίδες που είχαμε όλοι μαζί πνίγηκαν στο βούρκο της παρακμής.”
Summary
-
Varathron - “His Majesty In The Swamp”
Flowers Of My Youth. Οι ατμόσφαιρες στις παύσεις του Φεγγαριού, η Νυαρλαθοτέπ, ο αμαρτωλός Πατήρ, ο αγαπημένος μου εγχώριος black metal δίσκος.
Check Also (bonus 10):
Summary
-
Mercyful Fate - “In The Shadows”: Ο δεύτερος καλύτερος reunion δίσκος στο metal. Σε στιγμές έκστασης, το βάζω και δεύτερο στη δισκογραφία τους. Μύθος.
-
Entombed - “Wolverine Blues” - το αγαπημένο μου από τους σουηδούς, δίσκος που με έμπασε σε άλλα ιδιώματα και σκηνές της χώρας.
-
Anti Cimex - “Scandinavian Jawbreaker” - o καλύτερος Motorhead δίσκος που δεν έχετε ακούσει, ένα από τα πιο επιδραστικά και αψεγάδιαστα d-beat/hardcore άλμπουμ όλων των εποχών, στην προσωπική μου 3αδα του ιδιώματος.
-
Cypress Hill - “Black Sunday” - How could I just kill a man?
-
Αρνάκια - “Στο Στόμα Του Λύκου” - Kill your inner cop.
-
Sepultura - “Chaos A.D.” - inside the state war is created.
-
Satyricon - “Dark Medieval Times” - walk the path of sorrow.
-
Necrophobic - “The Nocturnal Silence” - unholy prophecies. black/swedeath metal ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ.
-
Burzum - “Det Som Engang Var” - αυτός που ταξίδεψε.
-
Beherit - “Drawing Down The Moon” - καλύτερος τίτλος δίσκου έβερ. Και οι μπλακμεταλλάδες έπαιξαν πανκ. Ή ανάποδα. Ή τίποτα από τα δύο. Ή και το Ross Bay στη σκανδιναβία.
check also pt.2 (bonus15):
Summary
- Bad Religion - “Recipe For Hate”
- Disfear - “A brutal Sight Of War”
- Necromantia - “Crossing The Fiery Path”
- Dropdead - “Dropdead (1993)”
- Πισσα Και Πούπουλα - s/t
- Carcass - “Heartwork”
- Demilich - “Nespithe”
- Hiatus - “From Resignation…To Revolt”
- Mystifier - “Goetia”
- Sigh - “Scorn Defeat”
- Sin Dios - “Alerta Antifascista”
- Nirvana - “In Utero”
- A Tribe Called Quest - “Midnight Marauders”
- Morbid Angel - “Covenant”
- Anthrax - “Sound Of White Noise”
20 Likes
Χρωστάω κείμενο για το 1992, to whom it may concern…
-
Alice In Chains - Dirt
Η αρρώστια και η σαπίλα σε εκλυστικό περιτύλιγμα. Σίγουρα ο καλύτερος δίσκος των Alice In Chains και γενικότερα ίσως ο πιο χαρακτηριστικός ήχος αυτού που εγώ τουλάχιστον έχω στο μυαλό μου ως “grunge”. Το grunge κατά βάθος είναι γεωγραφικός προσδιορισμός. Αν ήταν μουσικός, θα περιγραφόταν από το Dirt. Κατάθεση ψυχής από Layne στα φωνητικά, κατάθεση ταλέντου από τον Cantrell που έχει γράψει τα περισσότερα κομμάτια, εκπληκτικές διφωνίες που χαρακτηρίζουν τη μπάντα, τραγούγια που βγάζουν εσώψυχα. -
Rage Against the Machine - Rage Against the Machine
Υποψήφιο για το καλύτερο ντεμπούτο ever. Μοναδικό πάντρεμα διαφορετικών και πολύ ετερόκλητων επιρροών, με ήχο που ακούγεται μοναδικός από την πρώτη του νότα. Κομμάτια ένα κι ένα, που έχουν μείνει αναλλοίωτα μέσα μου, ακόμα και 30 χρόνια μετά. Ευτυχώς, ήμουν το 2000 στο θέατρο Πέτρας, που θα έπρεπε να μετονομαστεί σε θέατρο Φωτιάς
-
Body Count - Cop Killer
Έτερη βόμβα στον χώρο του crossover. Who gave them fuckin’ niggaz those rock guitars? Όποιος και να το έκανε, τα συγχαρητήριά μου. Η, κυριολεκτική και μεταφορική, απόσταση από την Αμερική σίγουρα δε βοηθάει για να μπεις με τα μπούνια μέσα στα κομμάτια, αλλά δεν πειράζει. Προκλητικοί στίχοι που περνάνε πριονοκορδέλα πάρα, πάρα πολλά θέματα. Ακόμα ξέρω τους περισσότερους απ’ έξω. Από τα live που θα ήθελα να είχα δει (είχαν παίξει Ρόδον το '97). -
Screaming Trees - Sweet Oblivion
Λατρεύω μεν τον Lanegan, αλλά πιστεύω πως τα καλύτερα πράγματα που έκανε ήταν με τη μπάντα του. Άλλος ένας μοναδικός δίσκος σε ένα αλάνθαστο σερί που δεν είχε ούτε καν καλή στιγμή. Η προσθήκη του Barrett Martin πίσω από τα τύμπανα τους έκανε καλύτερους, μιας και ο Barrett ήταν ένας drummer με περισσότερες δυνατότητες από τον Mark Pickerel. Εδώ έχουν γίνει πιο rock, αλλά η ποιότητα έχει γίνει ακόμα καλύτερη, αν είναι δυνατόν. Μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου το Nearly Lost You, που ήταν στο soundtrack του Singles.
Εδώ το παίζουν στην εκπομπή του Letterman. Χωρίς τον Barrett Martin, αλλά με τον drummer της εκπομπής. Το προηγούμενο βράδυ είχαν μπλέξει σε κάποιον καυγά, ο Martin τραυμάτισε τον ώμο του και στον Lanegan κάποιος μαύρισε το μάτι, κάτι το οποίο είναι εμφανές. Στο τέλος του video ο Letterman τους καλεί στον μπουφέ για να φάνε (μαζί με Martin, δεν έπαιξε αλλά είχε πάει ) κι αυτοί πετάνε φαγητά πάνω στον κιθαρίστα Gary Lee Conner. Σοβαρή και επαγγελματική μπάντα .
Η καλύτερη φάση της εποχής βέβαια είναι το Roskilde του 1992 που ο Lanegan παίζει μποξ με κάτι σεκιουριτάδες αφού έχει πετάξει κάτι monitors από τη σκηνή, αλλά δεν μπορούμε να τα πούμε όλα τώρα…
-
The Black Crowes - Southern Harmony & Musical Companion
Sophomore δίσκος αριστούργημα. Από το εναρκτήριο riff του Sting Me, φαίνεται ότι εδώ θα έχουμε κάτι πολύ μεγάλο. Το ντεμπούτο ήταν καταπληκτικό, η έλευση όμως του μεγάλου Marc Ford στη lead κιθάρα τους δίνει αυτό το “κάτι παραπάνω” που χρειαζόντουσαν. Με αυτόν τον δίσκο φτάνουν στο αποκορύφωμά τους. Η εμμονή τους με την αποποινικοποίηση (και με τη χρήση) του μπάφου πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο στην πτώση τους τα επόμενα χρόνια.
Honorable mentions:
Dream Theater - Images and Words
Γεννητούρια για το progressive metal έτσι όπως το γνώρισε η γενιά μου. Μόνο μου πρόβλημα, ότι μου ακούγεται ελαφρώς παρωχημένος ο ήχος.
Manic Street Preachers - Generation Terrorists
Post punk ονείρωξη, ξυραφένια τραγούδια, φοβερά φωνητικά.
Pantera - Vulgar Display of Power
Τεράστιος δίσκος που βγήκε 2 χρόνια μετά το ντεμπούτο (sic), αλλά ακούγεται 30 χρόνια μπροστά του.
Megadeth - Countdown to Extinction
Το ξανάκουσα την προηγούμενη βδομάδα. Κοντράρει ΓΕΡΑ το Rust In Peace, αυτό νομίζω τα λέει όλα.
Faith No More - Angel Dust
Η πολυσυλλεκτικότητα έχει αρχίσει να απλώνεται σε όλο και περισσότερα είδη. Συγκολλητική ουσία, ο μοναδικός Patton.
R.E.M. - Automatic for the People
Μου αρέσει πάρα πολύ, απλώς δε χώρεσε στην πεντάδα μου.
Blind Melon - Blind Melon
Άλλο ένα φοβερό ντεμπούτο για εκείνη τη χρονιά, με μια μοναδική φωνή που δυστυχώς χάσαμε νωρίς (Shannon Hoon, πέθανε το '95, έχει συμμετάσχει και στα Illusions).
Kyuss - Blues for the Red Sun
Μετά το κάπως άγουρο ντεμπούτο, ο Homme στα 19 του είπε να ορίσει το desert rock.
The Afghan Whigs - Congregation
Ο Γρηγόρης είναι αγάπη.
Ugly Kid Joe - America’s Least Wanted
Τρομερά feelgood δίσκος με επίσης φοβερή φωνή.
Sleep - Holy Mountain
Βουνό από μπάφο, αλλά και βουνό από riffs.
Therapy? - Nurse
Λίγο διαφοροποιημένοι από τα EPs τους, αλλά και πάλι αιχμηροί.
Stone Temple Pilots - Core
Ο τραγουδιστής κλέβει Vedder , αλλά εντάξει, όχι τόσο όσο αυτός των Creed λίγα χρόνια μετά.
Kiss - Revenge
Πάρα πολύ καλός δίσκος, ο καλύτερός τους ίσως εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Ο επόμενος θα είναι ακόμα καλύτερος, αλλά μετά μίλησε το χρήμα (έγινε reunion).
Sonic Youth - Dirty
Επίσης συνέχεια σε τρομερό σερί.
Bon Jovi - Keep the Faith
Εκμοντερνισμός και χιτάκια με το κιλό, και πάλι. Θα το ήθελα λίγο μικρότερο (γαμώ το κωλόσιντο, σε κακό μας βγήκε τελικά).
W.A.S.P. - The Crimson Idol
Αν τους κράζω είναι γιατί ενώ είναι τόσο φοβεροί στο studio, είναι τόσο σάπιοι ζωντανά.
26 Likes
24η εβδομάδα - 1993
62 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Savatage - Edge of Thorns | 105 |
|---|---|
| Paradise Lost - Icon | 92 |
| Τρύπες - 9 πληρωμένα τραγούδια | 56 |
| Nirvana - In Utero | 51 |
| Sepultura - Chaos A.D. | 47 |
| Death - Individual Thought Patterns | 32 |
| The Smashing Pumpkins - Siamese Dream | 32 |
| Tool - Undertow | 26 |
| Saviour Machine - Saviour Machine | 25 |
| Carcass - Heartwork | 24 |
| My Dying Bride - Turn Loose The Swans | 22 |
| Pearl Jam - Vs. | 21 |
| Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion | 19 |
| Angra - Angels Cry | 19 |
| Rotting Christ - Thy Mighty Contact | 16 |
| Conception - Parallel Minds | 16 |
| Cathedral - The Ethereal Mirror | 14 |
| Darkthrone - Under A Funeral Moon | 13 |
| Melvins – Houdini | 13 |
| Wu-Tang Clan - Enter The Wu-Tang (36 Chambers) | 13 |
| Coroner - Grin | 12 |
| Ξύλινα Σπαθιά - Ξεσσαλονίκη | 10 |
| Eyehategod - Take As Needed For Pain | 10 |
| The Afghan Whigs - Gentlemen | 10 |
| Skyclad - Jonah’s Ark | 9 |
| Anathema - Serenades | 8 |
| Cry Of Love - Brother | 8 |
| Katatonia – Dance of December souls | 7 |
| Benediction - Transcend The Rubicon | 6 |
| Burzum - Det Som Engang Var | 6 |
| Gamma Ray - Insanity and Genius | 6 |
| Morbid Angel - Covenant | 6 |
| Rush - Counterparts | 6 |
| Scorpions - Face the Heat | 6 |
| Slowdive - Souvlaki | 6 |
| Monster Μagnet - Superjudge | 6 |
| Αρνακια - Στο Στομα του Λυκου | 5 |
| Χαοτικό Τέλος - Μπροστά στην Παράνοια | 5 |
| Necrophobic - The Nocturnal Silence | 5 |
| Sergey Kuryokhin - Sparrow Oratorium | 5 |
| The Wake - Masked | 5 |
| Xerxes - Beyond My Imagination | 5 |
| Aerosmith - Get A Grip | 5 |
| PJ Harvey - Rid of me | 5 |
| Πίσσα και πούπουλα – Πίσσα και Πούπουλα | 4 |
| Beherit - Drawing Down the Moon | 4 |
| Cynic - Focus | 4 |
| Memento Mori - Rhymes of Lunacy | 4 |
| Porcupine Tree - Up The Downstair | 4 |
| The Cranberries - Everyone Else Is Doing It, So Why Can’t We? | 4 |
| Στερεο Νοβα - Ντισκολατα | 3 |
| Cypress Hill - Black Sunday | 3 |
| Deep Purple - The battle rages on | 3 |
| Helloween - Chameleon | 3 |
| Mazzy Star - So tonight that i might see | 3 |
| Motörhead - Bastards | 3 |
| Necromantia - Crossing the Fiery Path | 3 |
| Oracle - As Darkness Reigns | 3 |
| Primus - Pork Soda | 3 |
| Suede – Suede | 3 |
| Widespread Panic - Everyday | 3 |
| Coverdale–Page - Coverdale–Page | 3 |
| Bjork - Debut | 3 |
| Αρνητική Στάση - Αγγελοι του Ψεύδους | 2 |
| Μάνος Χατζιδάκις - Αντικατοπτρισμοί | 2 |
| Army of Lovers - The Gods of Earth and Heaven | 2 |
| Blood Covered - An Anthem For The Brave Oness | 2 |
| Dead Can Dance - Into The Labyrinth | 2 |
| Entombed - Wolverine Blues | 2 |
| Jellyfish - Spilt Milk | 2 |
| Kingdom Come - Bad Image | 2 |
| Magic de Spell - Διακοπές στο Sarajevo | 2 |
| Metal Church - Hanging in the Balance | 2 |
| Morgana LeFay - The Secret Doctrine | 2 |
| Quicksand - Slip | 2 |
| Radiohead - Pablo Honey | 2 |
| SNFU – Something Green and Leafy This Way Comes | 2 |
| The Tea Party - Splendor Solis | 2 |
| Neurosis - Enemy of the sun | 2 |
| Bad Religion – Recipe For Hate | 1 |
| Crowbar - Crowbar | 1 |
| Drop Dead - Drop Dead | 1 |
| Earth Crisis - Firestorm | 1 |
| James - Laid | 1 |
| Lenny Kravitz - Are You Gonna Go My Way | 1 |
| Mayfair - Behind | 1 |
| Mercyful Fate - In the shadows | 1 |
| Morgoth - Odium | 1 |
| Mystifier - Goetia | 1 |
| Nosferatu - Rise | 1 |
| Satyricon - Dark Medieval Times | 1 |
| Type O Negative-Bloody Kisses | 1 |
| Uncle Tupelo - Brother Cane | 1 |
| Varathron - His Majesty In The Swamp | 1 |
| X Japan - Art of Life | 1 |
| Аспид [Aspid] - Кровоизлияние | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
τίτλοι τέλους για το 1993
1994…
και εξελάκι
credits and love to all 
32 Likes
Δεύτερο Savatage στην κορυφή, ξανά. Κάποιος να το στείλει στον Jon, για να δει ότι εμείς εδώ δουλεύουμε, δεν κάνουμε πλάκα.
Και επειδή μια φορά δεν είναι ποτέ αρκετή, ας το εμπεδώσουμε:
9 Likes
Αστειότητα βέβαια που δεν βγήκε πρώτο το Icon, αλλά τέλος πάντων
Για τον Τζον χαλάλι 
5 Likes
το κορυφαίο ήταν όταν κατα τα μίσα του δρόμου οι Τρύπες είχαν μειώσει από τους δύο πρώτους στο -10… Είναι η στιγμή που λες ρε μπας και… από τότε έπεσε γκαντέμιασμα και δεν προχώρησε η ανατροπή… δεν πειράζει…
1996
9 Likes