Νομίζω έχω καταλάβει εδώ και χρόνια ότι το παρόν φόρουμ είναι Σαβατατζικο πάνω από οτιδήποτε άλλο, αλλά η νίκη του πολύ καλού Edge Of Thorns απέναντι στον υπερδισκο ICON το αποδεικνύει περίτρανα.
1 Like
Άντε να ξεκινήσω εγώ.
Τα 2 πρώτα θα μπορούσαν να είναι και τούμπα. Σήμερα είναι έτσι.
Τα υπόλοιπα, μαζί με τα ονοραμπλ, τεράστιες δισκάρες.
1) Tom Petty - Wildflowers
It’s time to move on, it’s time to get going
What lies ahead, I have no way of knowing
Παλεύει για τον αγαπημένο μου δίσκο από Petty. Mετά την επιτυχημένη συνεργασία με τον Jeff Lynne στην θέση του παραγωγού, ένιωσε πάλι την ανάγκη να κάνει κάτι διαφορετικό. Συνεργάζεται με τον Rick Rubin και βγάζει τον πιο ζεστό, οργανικό ήχο της καριέρας του με μια αρκετά πιο folk προσέγγιση, χωρίς να λείπουν βέβαια οι rock και bluesy στιγμές. Ηeartland rock? Americana? Whatever.
Οι ενορχηστρώσεις είναι φανταστικές, τα deep cuts είναι εξίσου απίστευτα με τα γνωστότερα τραγούδια. H ουσία φυσικά παραμένει ίδια. Συναισθήματα, σχέσεις, σκέψεις που κάνουμε όλοι και τραγουδοποιία απλή, όμορφες μελωδίες να σου αγγίζουν την ψυχή.
Μου είπε φίλος “τι άνευρο/ γλυκανάλατο” (or something) είναι το ομώνυμο τραγούδι που του το εκθείαζα. Μα είναι πανέμορφο… Πώς εξηγείς σε κάποιον για ποιον λόγο σου αρέσει ένα τραγούδι/ ένα άλμπουμ/ κάποιος καλλιτέχνης? Ότι μιλάει στην ψυχή σου με τρόπους πέρα από την κλασική, “συμβατική” απόλαυση της ακρόασης μουσικής? Για πολλοστή φορά σε αυτό το thread, αδυνατώ να εξηγήσω και σταματώ.
2) Black Crowes - Amorica
Απίστευτος δίσκος κι αυτός. Είμαι φανμπόης αλλά όντως θεωρώ πως παίζουν μόνοι τους σε αυτό το επίπεδο για τον ήχο και την δεκαετία. Είπαμε, το τέλειο line-up. Πάνε τον ήχο του Southern Harmony… ακόμα ένα βήμα πιο πέρα, τζαμάρουν, ψυχεδελίζουν, φολκίζουν, χαρντοκάρουν, γκρουβάρουν. Καθόλου τυχαία κάποια κομμάτια, προεξέχοντος του αριστουργηματικού Wiser Time, ήταν συνέχεια στα setlist τους.
Ιδιαίτερη μνεία στον κύριο Eddie Harsch στα πλήκτρα. Στο τέλος του Ballad in Urgency, έχει ένα υπέροχο μέρος μόνος του για κλείσιμο που την πρώτη φορά που άκουσα τον δίσκο σκέφτηκα “μη σταματάς”. Που να ήξερα πως στο φανταστικό Descending που κλείνει τον δίσκο θα γινόμουν κοινωνός μιας τέτοιας μαγείας, προερχόμενης αποκλειστικά από τα δάχτυλά του? Αν κλείσω τα μάτια και αφεθώ στο τι κάνει τόσο στην εισαγωγή όσο και στο κλείσιμο του τραγουδιού, απλά υποκλίνομαι. Κλάμα.
3) Pearl Jam - Vitalogy
Ακούς το Vitalogy και αναρωτιέσαι πότε θα σταματήσουν να εκπλήσουν. Στα χνάρια του προηγούμενου αλλά πιο πειραματικό. Tο Vs μου έβγαζε μια μεγαλύτερη συνεκτικότητα, εδώ κάνουν ό,τι τους γουστάρει. Oι punk στιγμές είναι εξίσου απολαυστικές με τις μελωδικές. Κάποια από τα πολύ τοπ τραγούδια τους εδώ (Tremor Christ, Corduroy για σας λέω). Φανταστικός δίσκος που δεν χαλάει ούτε από κάποιες στιγμές “παραφροσύνης”.
4) Soundgarden - Superunknown
Τι δισκάρα… Μάλλον το 2ο αγαπημένο μου. Εκεί που το Badmotorfinger ήταν λίγο όλο στα κόκκινα σε όλους τους τομείς, εδώ ρίχνουν τους τόνους και ποντάρουν πολύ περισσότερο στο συναίσθημα. Φυσικά δεν λείπουν τα ασυνήθιστα μέτρα, τα ασύλληπτα riff και οι ερμηνειάρες του Κορνέλ αλλά αν ασχοληθείς με τους στίχους μαυρίζει η ψυχή σου. Αριστούργημα όλο, ακόμα και τα “εμπορικά” singles.
5) Widespread panic - Ain’t Life Grand
Μια από τις top μπάντες της δεκαετίας. Έχει πλάκα πως, αν και δεν αλλάζουν τα στοιχεία της μουσικής τους, η αίσθηση είναι πάντα κάπως διαφορετική. Το Everyday που προηγήθηκε είχε μια πιο song-orientated αίσθηση η οποία γίνεται ακόμα πιο έντονη εδώ, καθώς οι “κεντρικές” ιδέες του κάθε κομματιού είναι πολύ δυνατές κι οδηγούν τα τραγούδια. Οι μελωδίες είναι πολύ όμορφες (ομώνυμο, Airplane) συνδυάζουν το γνωστό laid back jam rock τους, με americana, pop, southern και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί τέτοιες μπάντες δεν έχουν κανένα κοινό εδώ αλλά ας είναι.
6) Corrosion of Conformity - Deliverance
Άν εξαιρέσω τα grunge σχήματα, άνετα στο top-5 heavy rock δίσκων για την δεκαετία. Συντριπτικά, ογκώδη riff, heavy grooves (πιάνω και κάτι διπλές κιθάρες αναφορά σε Metallica…?) και ένα υπέροχο άρωμα βάλτου. Το καλύτερό τους επί Keenan? Πιθανόν, θα δούμε σε καμιά δεκαετία. Αλλά τεράστια δισκάρα, σίγουρα.
7) Dave Matthews Band - Under the Table and Dreaming
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα από Dave Matthews Band, ever, ήταν το The Best of What’s Around που ξεκινά το άλμπουμ. Και έπαθα πλάκα. Δεν κατάλαβα πως γίνεται πολλοί να “κοροϊδεύουν” τέτοια μπάντα. Το ότι καταφέρνουν να γράφουν τόσο κολλητικά τραγούδια χωρίς να παρεκκλίνουν της πορείας τους (jam rock, pop, τα πάντα όλα), χωρίς να κρύβουν την τεχνική τους αλλά και χωρίς να στην τρίβουν στα μούτρα, δείχνει πως ήξεραν να παίζουν μεγάλη μπάλα. Και οι ενορχηστρώσεις… μαγευτικές!
8) The Allman Brothers Band - Where It All Begins
Κι άλλη δισκάρα. Ελάχιστα μειωμένο το blues στοιχείο και περισσότερες μελωδικές, soul στιγμές. To Soulshine είναι modern day classic, ο Haynes το παίζει συνέχεια με τους Gov’t Mule ακόμα και σήμερα. Ακόμα δεν πιστεύω πώς γίνεται να μην μνημονεύεται τόσο αυτή η επανενεργοποίηση της μπάντας. 3 φανταστικοί δίσκοι σε 4 χρόνια είναι κατόρθωμα για νεότερες μπάντες, πόσο μάλλον για ήδη βετεράνους μουσικούς τότε. Ευτυχώς είχαν λίγο ακόμα να δώσουν μια δεκαετία μετά.
9) The Bottle Rockets - The Brooklyn Side
Γουστάρω τους Bottle Rockets. Γουστάρω γιατί όταν πολλοί της alt country σκηνής έβγαζαν κάτι πιο pop στον ήχο τους, αυτοί ήταν αισθητά πιο southern rocking και ελαφρά πιο παραδοσιακοί (όσον αφορά την προσέγγιση τους στα πιο rock τραγούδια τους). Ακόμα και heavy bluesy rock στοιχεία έχουν εδώ (Stuck in a Rut). Καλύτεροι από το ντεμπούτο, δείχνουν πιο έτοιμοι για να κάνουν το breakthrough (που δεν ήρθε ποτέ…).
10) Doyle Bramhall - Bird Nest on the Ground
Από τους καλύτερους blues rock δίσκους της δεκαετίας. Ο Bramhall ήταν πραγματικά φοβερός μουσικός και είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του σαν συνθέτης όταν συνεργάστηκε με τον Stevie Ray Vaughan. Σε σημεία, η χροιά της φωνής του θυμίζει τον Stevie αλλά νιώθω πως είναι λίιιιγο πιο rock μουσικά. Φανταστικό άλμπουμ από έναν πολύ υποτιμημένο μουσικό.
Honorable…
Walter Trout - Tellin’ Stories
Ο Trout κάθε 1-2 χρόνια κυκλοφορεί φοβερά άλμπουμ και κάθε 3-4 άλμπουμ, κυκλοφορεί ένα που σκοτώνει. Μέχρι και σήμερα (θα τα πούμε το '22 ή τελειώνουμε το '21? Μπερδεύτηκα).
Anyway, το I Can Tell αποτελεί ακόμα και σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του ακόμα κι αν είναι πολύ κλασικό blues rock τραγούδι. Στη συνέχεια όμως, με Tremble και Wanna See This Morning, πχ. ακούγεται πιο rock, με την bluesy κιθάρα του να έχει πάρει φωτιά. Τα τραγούδια του είναι ολοκληρωμένα, με όμορφες μελωδίες, ωραίες φωνητικές γραμμές, choruses you can sing, κτλ., soul στοιχεία… Άλλο που ο Walter βγάζει μάτια non-stop. Πάντως, ακόμα και στα πιο τυπικά τραγούδια, σαν το ομώνυμο, σου διαπερνά το κορμί με τους ηλεκτρικούς αυτοσχεδιασμούς του.
Θρύλος, ένας σπουδαίος κιθαρίστας σε μια από τις καλύτερες στιγμές του.
Running Wild - Black Hand Inn
Για μένα το τελευταίο τεράστιο άλμπουμ τους. Λίγο πιο έντονες οι επιρροές από Priest/ Accept, με κάθε τραγούδι να έχει κάτι σπέσιαλ να προσφέρει (η μελωδία στο σόλο του The Phantom of Black Hand Hill, το φανταστικό riff και το ρεφρέν στο Dragonmen, το δε Freewind Rider, μέσα στην απλότητα του είναι από τα 5-10 πολύ αγαπημένα μου τραγούδια τους, αυτή η δισολία στο σόλο…). Απλά καλό, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΟ όμως, heavy metal. Τότε που θέλαμε ένα καλό ριφ, ένα “φωναχτό” ρεφρέν και ήμασταν κομπλέ. Φανταστική μπάντα, μεγάλη αγάπη.
R.E.M. - Monster
Υπάρχουν 2 βασικοί τύποι οπαδοί REM νομίζω. Οι “γουστάρω τα hits” και οι “γουστάρω τα 80s”. Υπάρχουμε και 3η υποκατηγορία, “γουστάρω τα πάντα μέχρι New Adventures…”. Η μπάντα λίγο πολύ αλλάζει σε κάθε άλμπουμ και εδώ το κάνει για ακόμη μια φορά, όντας πιο εστιασμένη στις heavy κιθάρες. Μπορεί να τους πείραξε το grunge. Το άλμπουμ πάντως είναι πολύ πιασάρικο, έχει κάτι feelgood σε σημεία και ακούγεται μονορούφι. Δισκάρα κι ας έχει 1-2 φίλερ.
Kyuss - Welcome to Sky Valley
Μάλλον έχει επικρατήσει η άποψη πως το Welcome… είναι η καλύτερη δουλειά τους. Διαφωνώ αλλά είναι ανεπαίσθητες οι διαφορές. Χάνεσαι στα groove τους και μ’ αυτό, σε πλακώνουν οι ασήκωτες κιθάρες τους και δε μπορείς να ξεφύγεις όσο κρατά ο δίσκος σχεδόν. Όντας όμως στα ίδια ηχητικά μονοπάτια με το Blues… έρχεται 2ο γιατί δεν βρίσκω κάτι που να το καθιστά αισθητά καλύτερο του… Δισκάρα nonetheless.
Moe. - Headseed
Oι Moe. είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές μπάντες της jam σκηνής.
Στο Headseed το rock αποτελεί απλά μια συνιστώσα του ήχου τους, ska/ reggae, funk, pop, ψυχεδέλεια, κιθάρες που πότε ροκάρουν, πότε πάλι απλά σιγοντάρουν στο groove ένα ασύλληπτο rhythm section, με lead που απλά βγάζουν μάτια. Και τα καλύτερα βρίσκονταν μπροστά.
Dream Theater - Awake
Φοβερό πόσο καλά αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου. Πιο heavy και σκοτεινό από το Images αλλά εξίσου καλό. Επίσης, τώρα που ξαναεπισκέπτομαι τα άλμπουμ τους, νιώθω μια κλίση προς τα λιγότερο προβεβλημένα τραγούδια τους, όπως είπα και πριν άλλωστε, σχεδόν κάθε τραγούδι κι ένας μικρός θρίαμβος. Φανταστικό άλμπουμ.
Supersuckers - La Mano Cornuda
“This album is dedicated to the good fuckers and those who want to be good fuckers…”
I do, I do! I want to be a good fucker!
Aπό τα πιο πιασάρικα, feelgood πράγματα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Με έχει αποθαρρύνει το μέγεθος της δισκογραφίας τους από το να ασχοληθώ με περισσότερα άλμπουμ τους αλλά θα γίνει κι αυτό. Call it punk, call it rock ‘n’ roll, γαμάει. “Μισή ωρίτσα” περνάει νεράκι.
Megadeth - Youthanasia
Heavy και πιασάρικος δίσκος. Δεν ξέρω αν ο Dave έγραψε ποτέ ξανά τόσα καλά ρεφρέν, μάλλον όχι. Οι κιθάρες είναι φοβερές, τα θέματα που παίζουν είναι εξαιρετικά, φοβερά δουλεμένα και “πανέξυπνα” θα έλεγε κάποιος (@Chaos 
). Δεν λείπουν τα δολοφονικά ριφ, πχ. στο ομώνυμο, στο απίστευτο riff πριν το εξίσου απίστευτο solo, θέλω να κοπανηθώ δίχως αύριο. Και δισολιάρες, γενικά μιλάμε για κιθαριστικό ντελίριο, μαζεμένο μεν σε σχέση με παλιά αλλά γεμάτο ουσία.
Fu Manchu - No One Rides For Free
Το σωστό το τσογλαναρέικο το heavy/ stoner rock, πες το όπως θες. Nτεμπουτάρα. Πάντα τους ένιωθα σαν ξαδερφάκια των Kuyss. Απλά αυτοί βγάζουν μια μεγαλύτερη αλητεία, μια πανκίλα και δεν έχουν τις μελωδικότερες μελαγχολικές στιγμές των Kuyss. Δεν ξέραμε πως μας χρειαζόταν κάτι τέτοιο αλλά να που… Μόνο δισκάρεεεες.
*Kανονικά θα έπρεπε να κάνουμε και μια αναφορά και στο Jar of Flies αλλά είναι EP οπότε δε θα κάνω.
29 Likes
Στο Whiskey For The Holy Ghost όμως, γιατί δεν έκανες 
;
3 Likes
Γτ ειμαι νουμπας απο σολο λανεγκαν
4 Likes
Α ωραία, 1994… Η χρονιά με το καλύτερο Megadeth, το δεύτερο καλύτερο Dream Theater, και το καλύτερο της χρονιάς από τους Offspring. Καλά θα περάσουμε. Άντε να τα βάλω σε σειρά.
6 Likes
Αντε ντε, ευκαιρια
3 Likes
Πανέξυπνα με ποιον τρόπο? 
1 Like
Ε ναι
2 Likes
1994
Αυτή την χρονιά συμβαίνει το εξής παράδοξο: κυκλοφόρησε το αγαπημένο μου soundtrack και το αγαπημένο μου live όλων των εποχών και κανένα δεν πήρε την πρώτη θέση! Ίσως διότι η πρώτη θέση είναι αδιαπραγμάτευτη… Θεωρώ επίσης το '94 ως την χρυσή χρονιά του progressive metal. Όλοι οι μεγάλοι με άλμπουμ (Queensryche, Theater, Warning, Psychotic) αλλά και δυο ντουζίνες μικρότερες μπάντες να τα σπάνε…
Honourable mentions:
Καταρχάς, μια αναφορά στο πολύ σπουδαίο “No Quarter” των Page/Plant. Εδώ υπάρχουν εκτελέσεις που προτιμώ από τις αυθεντικές.
Ο ήχος των 90s είναι φυλακισμένος μέσα στα εξαιρετικά άλμπουμ των Portishead, Aphex Twin, Beastie Boys, MC Solaar (σταθερή προσωπική αδυναμία), Massive Attack, Jamiroquai. Το εκπληκτικό “Under The Pink” της Tori Amos δεν μπαίνει στην λίστα οριακά.
Πάντα εξαιρετικά αξιόπιστος ο Nick Cave, έκπληξη από τους Oasis, μόνο αγάπη για το project των BBM και η μόνη καλή δουλειά των Pink Floyd χωρίς τον Waters.
Στο progressive rock, φοβεροί δίσκοι από Anglagard και Marillion.
Θρυλικοί Bark Psychosis! Επίσης πολύ καλοί δίσκοι από Therapy, God, Deus, Pearl Jam, ντεμπουτάρα Dirty Three και παραλίγο λίστα για την παλαβή σύμπραξη Diamanda Galas & John Paul Jones, αναφορικά με τους διάφορους εναλλακτικούς ήχους.
Στο heavy metal, πολυ καλοί δίσκοι (αλλά όλοι κατώτεροι των προκατόχων τους) από Dream Theater, Megadeth, Savatage, Solitude Aeturnus. Αντίθετα, οι Pantera βγάζουν τον καλύτερο δίσκο τους. Φοβερό προσωπικό άλμπουμ από Bruce Dickinson, υπέροχοι Amorphis, Esoteric, Saviour Machine και λαμπρή η φωτοβολίδα των Thergothon. Last but not least, μια ειδική αναφορά σε δύο από τα αγαπημένα μου obscure prog άλμπουμ όλων των εποχών: Lord Bane και Vauxdvihl!
Και σε πιο extreme διαδρομές, Darkthrone, Emperor, Mayhem, Enslaved, Samael, Bolt Thrower και Napalm Death κυκλοφόρησαν φλογερούς δίσκους!
Out of rock: έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στο “Killer Kid” του Rene Aubry, έχουμε επίσης αλμπουμάρες απο Ali Farka Toure & Ry Cooder, Arthur Russell, Glenn Branca, Stephan Micus (το υπέροχο “Athos” μένει για λίγο εκτός λίστας) και Henry Threadgill. Δεν ντρέπομαι επίσης να πω ότι εκείνη την εποχή ευχαριστήθηκα πάρα πολύ το πρώτο άλμπουμ της σειράς Sacred Spirit.
TOP 15
15. Fates Warning - Inside Out
Παράξενος, κρύος ήχος αλλά πολλές στιγμές μαγείας. Οι Fates βρίσκονταν σε μια συναρπαστική μετάβαση!
14. Killing Joke - Pandemonium
Δεν είναι ότι έχω κόλλημα με δίσκους που έχουν το Πανδαιμόνιο στον τίτλο. Είναι ότι οι Killing Joke εδώ επανασυστήνονται ως μέγιστα κτήνη.
13. Mekong Delta - Visions Fugitives
Ίσως και η καλύτερη δουλειά αυτής της εκτυφλωτικής μπάντας. Η ομώνυμη σύνθεση αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς για οποιοδήποτε άλλο metal γκρουπ προσπάθησε ποτέ να συνθέσει neoclassical μουσική.
12. Depressive Age - Symbols For The Blue Times
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα των 90s κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για την αθανασία. Αυτά τα σύμβολα δεν ξεθωριάζουν.
11. Nine Inch Nails - The Downward Spiral
Ένα συντριπτικό έργο, δίσκος-καριέρας για έναν από τους πιο ταλαντούχους τύπους που είδε ποτέ η σκληρή μουσική.
10. The 3rd and the Mortal - Tears Laid In Earth
Η Kari είναι δυο φορές καλύτερη από κάθε άλλη metal ντίβα, η μπάντα πίσω της διαθέτει τόνους καλλιέργειας, ορίστε λοιπόν ένα από τα καλύτερα atmospheric metal δισκάκια που βγήκαν ποτέ.
09. The Prodigy - Music For The Jilted Generation
Όταν ο βόμβος κι ο ρυθμός ενώθηκαν, έγιναν χιονοστιβάδα και μας παρέσυραν σε μια εκστατική πτώση που κρατάει ακόμα!
08. Soundgarden - Superunknown
Πιο καλλιεργημένο από τον προκάτοχο του, πιο άνισο αλλά και πιο σοφό, το Superunknown έκανε τον μύθο των Soundgarden να μεστώσει.
07. Psychotic Waltz - Mosquito
Σίγουρα το πιο αδικημένο άλμπουμ της δισκογραφίας τους, το Κουνούπι είναι ένα αριστούργημα προοδευτικά ψυχεδελικής μουσικής.
06. Tiamat - Wildhoney
Άριστο σε κάθε του δευτερόλεπτο, το “Wildhoney” ήταν το τρίτο στην σειρά άλμπουμ των Tiamat που έκοβε την ανάσα, ακόμα κι αν οι Floyd-ισμοί του είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Τεράστιος δίσκος από ένα κολοσσιαίο γκρουπ.
TOP 5
05. Dead Can Dance - Towards The Within
Αυτό λοιπόν είναι το αγαπημένο μου ζωντανό άλμπουμ όλων των εποχών. Η Lisa κάνει και τις πέτρες να ματώνουν, ο Brendan επιβάλλεται σαν στοιχείο της φύσης και η μουσική των Dead Can Dance, ενισχυμένη στην έκφραση αλλά και σε κάθε της συχνότητα, γίνεται στρόβιλος, γίνεται σεισμός, γίνεται μηχανή του χρόνου.
04. Jeff Buckley - Grace
Υπάρχουν δίσκοι που ρουφάς κάθε τους δευτερόλεπτο με θαυμασμό. Υπάρχουν δίσκοι που σε κάνουν να θέλεις μόνο να βάλεις τα κλάματα. Το “Grace” κάνει και τα δύο. Η ομορφιά του είναι απαράμιλλη, το εύρος των συναισθημάτων του αμέτρητο. Ένας δίσκος-φαινόμενο για το βασίλειο των singer-songwriters. Αθάνατος.
03. Vangelis - Blade Runner OST
Space noir: όποιος άλλος το επιχείρησε μοιάζει κωμικός ή παράφρων. Δεν μπορώ να βρω τις κατάλληλες λέξεις γι αυτή την μουσική, οι λέξεις εξαφανίζονται κάτω από τα jazzy σύνθια του Blade Runner Blues. Πάμε για ένα ακόμα φιλί, παντοτινό αυτή την φορά, ίσως τα πούμε ξανά στην Δαμασκό ή σε κάποια πράσινη ανάμνηση.
02. Queensryche - Promised Land
Καλώς ήρθατε στο μετά-progressive metal. Στο μετά-prog η τεχνική και η δεξιοτεχνία έχουν κατακτηθεί και ξεπεραστεί, φτάνουμε σε ένα ηχητικό βασίλειο που είναι περισσότερο εγκεφαλικό ενώ η τεχνική απλώς υπονοείται. Στόχος είναι η εξερεύνηση και ανεύρεση νέων αφηγηματικών πλαισίων. Το Promised Land είναι το πρώτο από τα τρία μεγάλα αριστουργήματα αυτής της prog elite. Είναι ένα έργο βαθιά βιωματικό και πλήρως αμίμητο. Είναι το κορυφαίο άλμπουμ των Queensryche κι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, για το progressive και το metal γενικώς. Κι ένας αστερίσκος για τους πολύ-πολύ καμμένους: έχει εντοπίσει κανείς άλλος την σύνδεση ανάμεσα σε Queensryche και Carlos Castaneda;
I am I, αυτό αρκεί.
1. Skyclad - Prince Of The Poverty Line
Δυστυχώς για το Promised Land και τα υπόλοιπα άλμπουμ της πεντάδας μου, έπεσαν την χρονιά του καταραμένου τραπουλόχαρτου. Δεν θα γράψω πολλά, κάποια πράγματα εξάλλου είναι υπερβολικά βιωματικά για να χωρέσουν σε μια παραγραφουλα. Η ουσία του πράγματος είναι πως το Prince είναι σίγουρα το άλμπουμ που με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο στην ζωή μου. Ήμουν 16 ετών, οι ιδέες και οι αξίες μου δουλεύονταν μέσα μου, και αυτός ο δίσκος ήρθε σαν φωτιά να τις δέσει. Μουσικά είναι τρομερό άλμπουμ (ίσως πλέον το θεωρώ λίιιγο κατώτερο του Jonah’s Ark), οι στίχοι και η ατμόσφαιρα του όμως είναι πραγματικά σαν ένα δηλητηριο. Αν σε τσιμπήσει, δεν φεύγει ποτέ. Η ζωή είναι το παζλ του ενός κομματιού, σε αυτή την παρτίδα μας έπεσε το μοιραίο χαρτί.
Best Cover: Ήμουν ανάμεσα στα εξώφυλλα των NIN, Burzum, Skyclad, Tiamat όμως η κούπα πρέπει να πάει εδώ:
31 Likes
1994 ή η πιο δυσκολη χρονια ως τωρα. Συγκεντρωσα 25 δισκους που θεωρω δισκαρες, καποιοι μου φαινεται απιστευτο πως δεν μπηκαν ουτε 2η πενταδα.
1. Megadeth- Youthanasia: Songwriting σε αλλο επιπεδο, απιστευτες μελωδιες-σολο-ρεφρεναρες μαζι με ριφαρες, ο απολυτος heavy metal δισκος της εποχης του για εμενα.
2. Offspring- Smash: Τα ειχα γραψει εδω, το παραθετω
3. Enslaved- Vikingligr veldi: Με σκληρο ανταγωνισμο το αγαπημενο μου Enslaved. Τα πρωτα 3/5 του ειδικα ειναι αδιανοητα.
4. Dream Theater- Awake: Εδω οι Theater γινονται πιο σκοτεινοι και παραδιδουν αλλο ενα αριστουργημα. Οσο κομματι για το μοντελο με το γιλεκο με τη διαστημικη βαφη που ερωτευτηκε ο Κεβιν και κλεινει το δισκο, μονο κλαμα, one of a kind εντελως.
5. Pantera- Far beyond driven: Το πρωτο Pantera που αγορασα και απο τις πρωτες μου επαφες με (καπως) ακραιο metal, κατι λιγο πιο σκληρο δηλαδη απο heavy/power. Τα τεσσερα πρωτα, τα slaughtered, 25 years και shedding skin ειδικα γαμουνε συμπαντα.
Δευτερη πενταδα- του 9-10 ολα:
Mayhem- De mysteriis dom sathanas
Machine head- Burn my eyes
Running wild- Black hand inn
Prodigy- Music for the jilted generation
Amorphis- Tales from the thousand lakes
Εξωφυλλο: Το Awake, δεν θα το μαγαρισω και αυτο, το υποσχομαι
29 Likes
Του Grieghallen το κάγκελο το 1994.
4 Likes
Αντώνη, με τις λίστες σου επιβεβαιώνεις ότι είσαι πρώην progster να ξέρεις, ε…
4 Likes
???
1 Like
Έχω χάσει κάτι; Είναι εκτός τα EP; Ή αν πρακτικά δεν τα βάζουν οι περισσότεροι μη χαραμιστεί μια θέση στην 5αδα που ήταν 100% για αυτό εδώ.
1 Like
Παρακαλώ αναπτυξτε!
Τίποτα δεν είναι εκτός, κάθε user επιλέγει όμως τους δικούς του περιορισμούς, αν θέλει.
5 Likes
Αυτό ακριβώς. Εγώ ας πούμε έχω πει στον εαυτό μου ότι δε θα βάλω EPs, live και ελληνόφωνα. Ο Αποστόλης από την άλλη, βάζει και demos που έχουν βγει μόνο σε κασέτα
8 Likes
Ναι, ναι, ναι.
3 Likes
Κάποτε μπορεί να σου άρεσε το prog. Αλλά στη χρονιά που εσύ χαρακτήρισες ως χρονιά του prog και πχ το “Awake” δεν το έχεις καν 15αδα, ενώ έχεις με το ζόρι 2-3 prog άλμπουμ, ε in my books είσαι πρώην progster. Δεν είναι κακό, it’s just what it seems to be for me…