Αν δεν είσαι ικανός να αναγνωρίσεις στους στίχους του Land of the Rising Slum την σημερινή κωλοκατάσταση ή είσαι κάνας γόνος που ζει σε προστατευμένο περιβάλλον ή απλά ηλίθιος.
I find it hard to sleep at night
I feel that the worst is yet to come
Social helter-skelter ride the downward spiral has begun
Are some people just born bad
Or is it how we all become?
Human termites driven mad in the concrete mound of the rising slum
Αυτή είναι η κατακλείδα
8 Likes
Για το Awake η άποψη απόλυτα σεβαστή, μια χαρά.
Για το να μην τους βάζεις στο top 5, πάλι απόλυτα σεβαστή.
Αλλά σε βρίσκω λάθος στο ότι δεν είναι ακρογωνιαίος λίθος. Του prog γενικά όχι, του prog metal όμως, είναι ξεκάθαρα. Η απήχηση που είχαν με το I&W σε μουσικούς κύκλους (γιατί σε fan base, υπολείπονται σε σχέση με τους Queensryche της εποχής για παραδειγμα), ακόμα και αν δεν σου άρεσε το αποτέλεσμα της επιρροής, είναι παραπάνω από εμφανής στο ίδιο το prog/τεχνικό metal, αλλά ακόμα και σε άλλα συγγενή παρακλάδια. Δεν μου φαίνεται ότι έχει υπάρξει μπάντα ( prog metal, εκείνων των χρόνων) που να έχει φέρει στο προσκήνιο ένα ολόκληρο είδος και να έχει οδηγήσει τόσο πολύ το μέλλον του από τότε κιόλας.
5 Likes
Περνάω φάσεις μεγάλης αγάπης και φάσεις που το βαριέμαι. Δεν ξέρω αν έχω άλλο κομμάτι αντίστοιχο, εβερ.
Σορι 
(μολις το ακουγα κιολας)
Σε ολον τον δισκος, καθε στιχος ειναι μια προβολη στο 2023, ειναι απιστευτο ποσο μακρια ειδε ο Μαρτιν τοτε.
3 Likes
Βρε ναι, στο I&W (το οποίο ήταν στην λίστα μου το 92) έγραψα περίπου τα ίδια με οσα λες.
Από άποψης ιστορικότητας, οι Theater ειναι το πιο σημαντικό prog metal σχήμα. Με διαφορά κιόλας. Αυτο που ανεφερα ως “ακρογωνιαίος λίθος” αφορούσε στην ποιότητα, ότι δεν τους θεωρώ, ας πουμε, στις top 3 καλύτερες prog metal μπάντες. Και πάλι όμως μιλάμε για το δικο μου συμπαν, ε;
1 Like
Γαμώτο. Αν και καλό άλμπουμ, ξεκινά τόσο εντυπωσιακά με τα wah wah που λες “πάμε για το καλύτερο άλμπουμ έβερ”, η συνέχεια όμως είναι υποδεέστερη για μένα.
Yeah, πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα ιδανικά. Γιατί πρώτον, ρουτίνα κι εγώ, δεύτερον γιατί θέλω να τα βγάλω από μέσα μου και τέλος, δε θέλω να έχω ξεχάσει κάτι και να το δω σε άλλες λίστες και να πρέπει να ξαναποστάρω, να αλλάζω κατάταξη κτλ. Βαριέμαι.
Θυμήθηκα πριν κάτι μέρες δισκάρα του '97 (Hazeldine debut), έκατσα, την άκουσα, έγραψα κειμενάκι, αλλά με έβγαλε από την σειρά μου και δεν πιέστηκα να το χώσω στην δεκάδα, το άφησα απ έξω, μπορεί και να άξιζε να μπει.
Παλεύω με τους ψυχαναγκασμούς μου κ εγώ.
4 Likes
Ξεκινάω πάλι με το “όλες οι απόψεις σεβαστές”, όχι για το τυπικό της υπόθεσης, αλλά γιατί κυριολεκτικά ισχύει.
Απλά θα γίνω λίγος σπαστικός (μιας που γίνονται ωραίες κουβέντες εδώ μέσα) και θα τονίσω την “λάθος χρήση” του ακρογωνιαίος λίθος, κάθως κάτι τέτοιο ήταν οι Theater, είτε άρεσαν σε κάποιον, είτε όχι. Είτε τους θεωρεί τοπ 3, είτε ούτε για τοπ 10. Έβαλαν το prog metal στο παιχνίδι.
Btw, καταλαβαίνεις ότι μετά από τέτοια αναφορά
ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε το τοπ 3, ε? 
5 Likes
Οι Queensryche του 86-94 δεν έχουν αντίπαλο. Ε μετά τα προφανή, Pain Of Salvation και Psychotic. Εκτός αν πιάσουμε τους Arcturus για prog και φάνε τους Psychotic. Η μείνουν ισόπαλοι. Κάτι τέτοιο!
1 Like
Psychotic Lolz από τα χειρότερα πράγματα που έχω αναγκαστεί να ακούσω και 2 και 3 και 10 φορές , δίχως να καταλαβαίνω καν γιατί όχι απλά κάποιοι τους αποθεώνουν, αλλά πώς μπορεί κάποιος να ακούσει αυτό το συνονθύλευμα βαρεμάρας, κακοφωνιας και κριντζ.
Προχωρήστε, πάω θαλασσουλα για μπάνιο σε λίγο , don’t @ me
2 Likes
Η χειρότερη χρονιά ever! Μένουν απ’ έξω top αλμπουμάρες από μπαντάρες που λατρεύω (Kyuss, Underworld, Emperor, Beastie Boys), το πρώτο (και πιο αγαπημένο) Darkthrone που αγόρασα, “Hvis lyset tar oss”, “Superunknown”, “…For Victory”, “Ungod”, “Korn”, και τόσα- τόσα άλλα (από “Dookie” και το μπλε άλμπουμ των Weezer μέχρι απίστευτους δίσκους από Drive Like Jehu, Unwound). Για να μην αρχίσω να μιλάω για το τι έγινε στο hip-hop. Γενικά, είναι γελοίο το πόση καλή μουσική κυκλοφόρησε το 1994. Εγώ το λέω χειρότερο και από '91. Φοβερά πιο εύκολες όλες οι μετέπειτα χρονιές.
Πάμε λοιπόν με 5αδα με λίγα λογάκια.
Nine Inch Nails – The Downward Spiral: Ψύχραιμη τοποθέτηση. Ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ από το καλύτερο συγκρότημα του γνωστού και άγνωστου κόσμου. Πέρασαν 30 χρόνια κι ακόμη το TDS παραμένει ένα άλμπουμ από το μέλλον, με τραγούδια που απλά δεν γερνάνε. Μαζί με το “Nevermind” (και 1-2 ακόμη), αποτελούν σίγουρα τα πιο επιδραστικά άλμπουμ των (αμερικάνικων τουλάχιστον) '90s με όλα τα καλά και τα κακά που συνεπάγεται αυτό.
Portishead – Dummy: Έχουν περάσει 12 ώρες που είμαστε στο 1994 και δεν το έχει ψηφίσει κανένας. Ρε πάτε καλά; Οι Portishead κυκλοφορούν ένα άλμπουμ κάθε 800 χρόνια αλλά, όταν το κάνουν, αυτό σπέρνει. Και το “Dummy” σίγουρα είναι ο απόλυτος δίσκος τους. Φήμες λένε πως, όσοι έχουν αυτιά, το αποκαλούν αριστούργημα.
Blur – Parklife: Στον πρώτο γύρο της μεγαλύτερης βρετανικής κόντρας των '90s, οι Blur νίκησαν κατά κράτος αφού κυκλοφόρησαν το απόλυτο brit pop άλμπουμ της δεκαετίας.
Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas: Dream team black metal ομάδα κυκλοφορεί το πιο αντιπροσωπευτικό άλμπουμ της σκηνής και , για πολλούς, τον κορυφαίο black metal δίσκο ever. Προφανώς, μεγάλη κουβέντα αλλά, επίσης προφανώς, οι πιθανότητες είναι όντως με το μέρος του.
The Offspring - Smash: Πριν τις Τρύπες, τους Nirvana, τους Metallica και τους Slipknot αλλά μετά τον Σιδηρόπουλο, τα Ξύλινα Σπαθιά, τους The Kelly Family και τους Cranberries, o 11χρονος εγώ θα αγόραζε το άλμπουμ που θα κατέληγε να έχει ακούσει περισσότερο από όλα στη ζωή του, αυτό που τον έκανε να χοροπηδήσει για πρώτη φορά, και αυτό που θα τον καθόριζε περισσότερο σε όλα τα επίπεδα. Πολλές μπάντες έχω αγαπήσει, η πρώτη από αυτές ήταν οι Offspring. Και αυτό που πέτυχαν με το “Smash” παραμένει αξεπέραστο, παρόλο που και πριν και μετά, κυκλοφόρησαν εκπληκτικά άλμπουμ. Σήμερα, παραμένει εξίσου τέλειο να τραγουδάω: “Drivers are rude. Such attitudes. But when I show my piece. Complaints cease. Something’s odd. I feel like I’m God You stupid dumbshit goddamn motherfucker!”
Κι άλλα 10!
Nas – Illmatic: Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως αυτός είναι ο καλύτερος hip hop δίσκος των '90s. Εγώ μάλλον δεν συμφωνώ αλλά είναι σίγουρα μέσα στους κορυφαίους και με διαφορά ο καλύτερος του Nas.
Nick Cave & The Bad Seeds - Let Love In: Καλύτερος Cave δίσκος ever; Mπορεί. Σίγουρα όμως ο πιο αντιπροσωπευτικός και αυτός με τα περισσότερα hits.
Oasis – Definitely Maybe: Aντιγράφω από εδώ: “Game Changer. Ναι, ο πλανήτης είχε ήδη στρέψει το βλέμμα του στο Manchester εδώ και κάποια χρόνια καθώς εκεί είχαν εξελιχθεί κοσμοϊστορικά γεγονότα, όμως σίγουρα κανείς δεν ενδιαφερόταν για τα προάστιά του. Εξάλλου, όπως έχει πει και ο ίδιος ο Noel: “οι άνθρωποι από το Burnage, από το οποίο κατάγομαι, δεν γίνονται rock stars. Αυτά συμβαίνουν σε άλλους ανθρώπους”. Η επιτυχία του “Definitely Maybe” τον διέψευσε απόλυτα αφού πρόκειται για τον πιο αναζωογονητικό βρετανικό δίσκο της δεκαετίας του 1990, ο οποίος συνδυάζει την απογοήτευση και τις ανησυχίες μιας γενιάς που μεγάλωσε στο Θατσερικό Ηνωμένο Βασίλειο με τη νεανική ορμή του rock ‘n’ roll. Είναι rock, punk, alternative, britpop, και ό,τι άλλη ταμπέλα μπορεί να μπει σε ένα είδος. Είναι το σήμα κατατεθέν μιας ολόκληρης γενιάς, η οποία μετά το ντεμπούτο των Oasis δεν κοίταξε ξανά πίσω αφού όλα όσα την αφορούσαν συνέβαιναν εκείνη τη στιγμή. Είναι ο ήχος της αιώνιας νεότητας. Σίγουρα. Ίσως”.
Machine Head - Burn My Eyes: 30 χρόνια μετά, ακόμη συζητάμε τι σκατά παίζουν οι Machine Head στο Burn My Eyes. Δεν είναι nu, δεν είναι thrash, δεν είναι groove (by the way, το 1994 έχουμε και τεράστια αλμπουμάρα από Infectious Grooves), είναι σίγουρα metal αλλά κάτι πολύ παράξενο έχουν κάνει στο metal μας. Αξεπέραστος δίσκος. Δυστυχώς και για τους ίδιους (καλά μην βαράτε, έχουν κι άλλα μετά τόσο καλά).
Therapy? – Troublegum: Εξίσου δύσκολο να κατηγοριοποιήσει κανείς τους Therapy?. Τι σκατά σημαίνει punk metal; Τίποτα! Είναι σαν να λες rock metal. Κι όμως, αυτό που παίζουν εδώ οι Therapy? μόνο έτσι χαρακτηρίζεται ενώ παραμένει σήμερα ολόφρεσκο κι απίστευτα εθιστικό. Φοβερό άλπουμ. Φοβερό εξώφυλο.
Jawbox - For Your Own Special Sweetheart: Το underdog του 1994. Μετά από 2 φοβερούς δίσκους, οι Jawbox βγάζουν το κορυφαίο άλμπουμ της καριέρας τους και, για μένα, μία από τις 5-10 καλύτερες post- harcore κυκλοφορίες ever.
Pulp - His ‘N’ Hers: Εδώ ξεκινάει το φοβερό σερί των Pulp που αδικούνται να βρίσκονται τόσο χαμηλά με μια τέτοια αλμπουμάρα αλλά το ‘94 δεν χαρίζει κάστανα. Φανταστικός δίσκος από την αρχή ως το τέλος.
Corrosion of Conformity - Deliverance: Το’ βαζα, το 'βγαζα, το ξανάβαζα, το ξαναβγαζα, τελικά έμεινε γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Η rockια του “Deliverance” λυγίζει σίδερα και γονατίζει τα πάντα γύρω της ενώ, επί της ουσίας, έσπρωξε το μεγαλύτερο metal συγκρότημα της εποχής να αλλάξει ήχο. Και, ναι, προφανώς, if it works for papa- Het, it works for me.
The Notorious B.I.G. – Ready to Die: Ακόμη ένα ραπ κερασμένο από τον μεγάλο της ανατολικής σκηνής, ο οποίος εκείνη την περίοδο πιθανά να ήταν ο πιο γαμάτος ραπερ στον πλανήτη Γη.
Manic Street Preachers - Holy Bible: Το τελευταίο άλμπουμ με τον Richey Edwards προτού την μεγάλη εξαφάνιση κι ένα από τα κορυφαία alt άλμπουμ των '90s. Φοβερή δουλειά, για την οποία οφείλουμε να τους θυμόμαστε για πάντα.
Over and out, συνεχίστε να μαλώνετε για το καλύτερο Dream Theater (spoiler alert: δεν υπάρχει) 
.
25 Likes
Πολύ πολύ δύσκολη χρονιά.
1994
Oasis - Definitely Maybe
Το είχα καιρό αποθηκευμένο, και το κρατούσα για εδώ
Κάθε τραγούδι και υπερχίτ, τα b-sides καλύτερα από αυτά του album, Live Forever, Slide Away, Supersonic, Shkaermakerm, Rock ‘n’ Roll Star, κλασσικόι Βρετανοί με άπειρο και καθόλου ταλέντο ταυτόχρονα, ο ορισμός του Rock ‘n’ Roll. Δεν έχει σημασία αν οι Blur ήταν/είναι καλύτεροι, αυτό που κάνανε αυτοί οι αληταράδες του δρόμου είναι να βγάλουν instant classic τραγούδια, αναγκασμένα να παίζουν είτε σε γεμάτα στάδια είτε σε άδειες παμπς. Η πιο γαμιστερή μπάντα του γαλαξία και η τελευταία πραγματικά τόσο μεγάλη μπάντα για μένα.
Portishead - Dummy
Διαβάζοντας το genre λέει trip hop, και επαναλαμβάνω το σχόλιό μου μετά τους Massive Attack, πως το genre είναι πολύ περίεργο. Μοιάζουν αυτά τα 2? Λίγο και πολύ, αλλά δεν έχει σημασία. Μεγάλη ντεμπουτάρα, απ’ τα albums που λογικά παίζει στο background όταν κάποιος λέει νοσταλγικά “η μουσική στα 90s, δεν επαναλαμβάνεται”.
Nine Inch Nails - The Downward Spiral
Trent Reznor
Blur - Parklife
Οι νικητές του (υπερβολικά μεγενθυμένου) britpop για μένα, βγάλανε ακόμα μια albumαρα με ένα αγαπημένο μου εξώφυλλο. Οι Blur είναι το ιδανικό αντίβαρο στους Oasis, δηλαδή απείρως “καλύτεροι” μουσικοί, φοβερά πιο κουλ και πιο underground, έξυπνα στιχάκια, έξυπνα γυρίσματα, και γι’ αυτό ο Damon κάνει επιτυχίες (καλλιτεχνικά ή εμπορικά) 25+ χρόνια μετά, όσο οι άλλοι μαλώνουν μεταξύ τους.
The Prodigy - Music for the Jilted Generation
Ε ντάξει, No Good και δε χρειάζεται τίποτε άλλο. Και 10 και 20 και 30 και 100 χρόνια μετά, όταν μπαίνει αυτό το κομμάτι το party φτάνει στο peak του.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Beastie Boys - Ill Communication
Green Day - Dookie
Morrissey - Vauxhall and I
Nas - Illmatic
Outkast - Southernplayalisticadillacmuzik
Sonic Youth - Experimental Jet Set, Trash and No Star
Weezer - Weezer
Pulp - His ‘N’ Hers
Kyuss - Welcome to Sky Valley
Machine Head - Burn My Eyes
Disco Inferno - D. I. Go Pop
Massive Attack - Protection
Suede - Dog Man Star
Offspring - Smash
Korn - Korn
Jamiroquai - The Return of the Space Cowboy
25 Likes
Και τα τρία των Portishead διαμάντια, αλλά το καλύτερο όλων το “Third”!
4 Likes
To “Third” είναι καταπληκτικός δίσκος για 2008.
Το “Dummy” είναι αδιανόητος δίσκος για 1994.
7 Likes
1.Dream Theater - Awake (+cover)
Θα ήταν ο καλύτερος δίσκος τους ακόμα και αν είχε μέσα μόνο το Space-dye Vest και τα υπόλοιπα κομμάτια ήταν ρεψίματα…Ελα που όμως και ολα τα άλλα είναι κομματαρες…
2.Queensryche - Promised Land
Την ίδια χρονιά 2 απο τα μεγαλυτερα γκρουπ του prog metal βγάζουν τον καλύτερο τους δισκο…
Ενα επος απο την αρχή μεχρι το τελος…
3.Psychotic Waltz - Mosquito
Αν και αποφάσισαν να πανε σε πιο απλές και στρωτες φορμες παραμενουν στα ίδια υψηλά επιπεδα.
ΔΕΝ υπαρχει δισκος τους κατω απο 9 στα 10…
4.Tori Amos - Under the Pink
2ος δίσκος για την τεραστια Τορι και καταφερνει να είναι ακόμα καλύτερη απο το ντεμπουτο της
5.Savatage - Handful of Rain
1ος δισκος μετα την απωλεια του Κρις αλλα έχουν ακομα φόρα και βγαζουν και παλι κατι πανεμορφο…
25 Likes
Ουάου. Έπεσα έξω εδώ.
Εν τω μεταξύ νόμιζα ότι είχα μαντέψει τουλάχιστον το δεύτερο απ’ αυτά τα τρία που λες εδώ, αλλά τώρα δεν ξέρω!
Μιας και λέτε πολλά ωραία εδώ, να πω πως άκουσα μετά από χρόνια το Promised Land και δυστυχώς, δεν ένιωσα όπως παλιά. Σίγουρα παίζει ρόλο το μουντ που είσαι για τέτοια άλμπουμ, αλλά πολλές φορές, το ίδιο το άλμπουμ καταφέρνει και σε βάζει σε μουντ. Αυτό δεν… 
1 Like
Ωραίος δίσκος αν και ακούω πολύ πιο συχνά τον επόμενο τους. Επίσης αναρωτιόμουν αν θα ψήφιζε κανένας το εξώφυλλο με τον τύπο που βάζει το κεφάλι του στον κάδο σαν καλλιτεχνική δήλωση. Εύγε!
3 Likes