1994
5.Megadeth - Youthanasia - ο πιο γκρουβάτος πρόεδρος εβερ.
4.Helloween - Master Of The Rings - Υπάρχει ζωή και μετά τον Μιχάλη.
3.Pink Floyd - The Division Bell - Ένα τελευταίο αριστούργημα σαν χαιρετισμός.
2.Green Day - Dookie - το σωστό punk rock έχει και πολύ χαρά.
1.Offspring - Smash - H Εφηβεία μου όλη.
Εξώφυλλο το Dookie
ΠΩΡΕΠΣΤ υπάρχει κι αυτό και είχα σιγουρακι για πρώτο το Smash.
Ε γαμιεστε όλοι αλλά κυρίως ο @anhydriis
1994
1. Lagwagon – Trashed
Όταν γύρω στα 12-13 είδα ένα skate διαγωνισμό κάπου στην Αθήνα και εντυπωσιάστηκα επαρκώς, λίγο καιρό αργότερα πήγα σε ένα skate shop για φτιάξιμο σανίδας. Εκεί ο μαγαζάτορας μου πάσαρε δώρο και όλα τα τεύχη του ελληνικού extreme sports περιοδικού Good Times. Στο section με τις μουσικές προτάσεις, συνεντεύξεις, ανταποκρίσεις, ανακάλυψα πολλές εξαιρετικές μουσικές, μεταξύ άλλων και τους Lagwagon. Έβαλα για δοκιμή το Coffee and Cigarettes, το οποίο μου άρεσε πολύ, αλλά Lagwagon άκουσα ουσιαστικά όταν έφυγα για σπουδές. Γενικά μια ιδιαίτερη περίοδος με καφέ και τσιγάρα, και δισκογραφικό binge της μπαντάρας. Δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αλλά μιλάμε για αγάπη με την πρώτη ακρόαση.
2. NOFX – Punk in Drublic
Ό,τι ισχύει για τη 1η επαφή μου με τους Lagwagon, ισχύει και εδώ (Good Times). Θεωρώ άνισους δισκογραφικά τους NOFX για να είμαι ειλικρινής, αλλά εδώ δικαίως μιλάμε για κορυφαίο δίσκο. Μόνο κλασικές κομματάρες.
3. Therapy? – Troublegum
Η κορυφαία στιγμή τους με τεράστια anthems όπως τα Screamager, Nowhere και Die Laughing. Δισκάρα.
4. Mayhem – De Mysteriis Dom Sathanas
Το απόλυτο album του ιδιώματος? Συζητήσιμο, πάντως είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ακούω τον όρο “black metal”. Δέος.
5. Darkthrone – Transilvanian Hunger
“Χάλασαν τα ακουστικά μου? Α, αυτή είναι η παραγωγή? Wow, γαμάει.”
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
η πενταδα για το 1994
| 1 | Mayhem | De mysteriis dom Sathanas |
|---|---|---|
| 2 | Emperor | In The Nightside Eclipse |
| 3 | Queensryche | Promised Land |
| 4 | Helloween | Master Of The Rings |
| 5 | Rotting Christ | Non Serviam |
Ξεφτιλισμενο 1994 ακου να σου πω…
5. Madball - Set It Off
Don’t tell me how much better it was in the 80’s… Κανείς πλέον δεν τα θυμάται. Στα 90ς το New York HardCore συνεχίζει να θριαμβεύει και το Set it Off είναι για μένα προσωπικά το διαμάντι της περιόδου αυτής. Φλερτάροντας οριακά με το metal και με παρεξηγημένο attitude οι Madball καταστρέφουν τα πάντα και ετοιμάζουν τον δρόμο για τους επόμενους.
Ποιο sideproject και ποιες παλαβωμάρες; Ο Freddy κατάφερε στη σκιά του ετεροθαλή αδερφού του Roger (Agnostic Front) να δημιουργήσει τον δικό του μύθο και αρκούσε μόνο αυτός ο δίσκος. Και η συνέχεια είναι γεμάτη συνέπεια στην ποιότητα του ήχου και της σκηνής, αλλά πρωτοδισκάκιας… χαααχαχαχ
4. disrupt - Unrest
Στον πρώτο δίσκο των Slipknot υπάρχει ένα bonus track με τον απλό και πολλά υποσχόμενο τίτλο Get This. Μαγικό ξυλίκι 123 δευτερολέπτων. Εκείνη την εποχή (1999) το όνειρο μου ήταν ένας δίσκος γεμάτος τέτοια κομμάτια.
Ε λοιπόν ο δίσκος αυτος είχε βγει 5 χρόνια πριν. Ήταν το Unrest. Αγνό, χαοτικό αναρχοcrust πριν τα χρόνια του crust. Σε αυτήν την μία και μοναδική τους κυκλοφορία οι disrupt επηρέασαν περισσότερο από όσο κανείς θα φανταζόταν μια ολόκληρη σκηνή. Μοναδικοί!
3. Machine Head - Burn My Eyes
Η πρώτη μου επαφή με τους Machine Head δεν ήταν το Burn My Eyes αλλά το The More Things Change. Υπάρχει μια ιστορία για το πως έπεσε στα χέρια μου το δεύτερο έπος της μπάντας αλλά δεν είναι της παρούσης. Το The More Things Change είναι από τα album όπου η λέξη λιώσιμο δεν μπορεί εννοιολογικά να κατορθώσει να καλύψει την ακριβή της σημασία.
Και το Burn My Eyes να στέκει εκεί παραπονεμένο, στο περίμενε. Το πεπρωμένο όμως… Φτάνει η στιγμή, μπαίνει το cd να παίξει (εννοείται πως όλα τα Machine Head τα έχω αγοράσει στα τυφλά) σκάει η εισαγωγή του Davidian και έρχεται στο 61ο δευτερόλεπτο το fill στα ντράμς. Σοκ. Τα επόμενα 56 λεπτά έρχονται εν είδει μπουλντόζας να καταστρέψουν οποιοδήποτε άλλο άκουσμα προϋπήρχε στον εγκέφαλό μου.
Το μπάσο στην εισαγωγή του Old, το build up του A Thousand Lies, το αργόσυρτο None But My Own, η ριφαρα του Rage To Overcome, το βλάσφημο Death Church, το επικό θρας κλείσιμο του A Nation On Fire, ο απόλυτος όλεθρος του Blood For Blood, το μελαγχολικο I’m Your God Now, το ministryοειδες Real Eyes, το επιθετικό Block συνιστούσαν για μένα για πολλά χρόνια τον απόλυτο τρόπο να παίξεις σύγχρονο metal.
Έχουν περάσει τα χρόνια και το σύγχρονο έγινε παλιό αλλά η δυναμική του δίσκου παραμένει αναλλοίωτη. Εκτός από τον Robb που ουσιαστικά είχε το όραμα (και τις αρμονικές στην κιθάρα που θα γίνουν σήμα κατατεθέν της μπάντας), το μοναδικό στυλ του Kontos στα τύμπανα κλέβει την παράσταση και αφήνει το στίγμα του.
Γαμημένη καραντίνα χάσαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ολόκληρο το έπος με τα 3/4 του αρχικού lineup.
Η τελευταία μεγάλη μπάντα του Bay Area είναι πλέον εδώ.
2. Nine Inch Nails - The Downward Spiral
Υπάρχουν μουσικές που δεν τις βρίσκεις αλλά σε βρίσκουν. Κάποιες εποχές τα μπλιμπλίκια ήταν κάτι το απαγορευμένο, ειδικότερα όταν έμπλεκαν με την ροκ ή μέταλ μουσική. Πόσο όμως μπορείς να σνομπάρεις το αριστούργημα και την ιδιοφυία;
Και ενώ η αντικατάσταση των αναλογικών οργάνων θα δημιουργούσε θεωρητικά ένα άτεχνο και άψυχο ντιρινταχτα εδώ έχουμε να κάνουμε στην κυριολεξία με κατάθεση ψυχής. Κυνικά και αποδομώντας τα πάντα δημιουργείται μια ατμόσφαιρα καθαρτική, ένα μαγικό και έντονο ταξίδι. Αιρετικοί και αντιεμπορικοί οι NIN (ο Trent δηλαδή) με αυτόν το δίσκο επέβαλαν την μουσική τους στο mainstream κάνοντας το λίγο πιο ενδιαφέρον και σκοτεινό.
Τέτοιος άνθρωπος είναι ο Trent Reznor. Και αν εγώ τον πέτυχα στο OST του Lost Highway, ο τύπος είχε πρώτα ιδρύσει και αποθεώσει όλον τον industrial ήχο. Στο The Downward Spiral έχουμε την πρώτη κορύφωση (τα λέμε 5 χρόνια μετά για τη δεύτερη).
1. The Offspring - Smash
Κάποτε υπήρχανε κασέτες. Και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε να ψωνίσουμε με τον φίλο Ιορδάνη λίγο από αυτό το ροκ, το περίεργο, το ξένο. Melody στην Πανός. Μετά από τουλάχιστον μισάωρο debate βγαίνουμε με μία κασέτα έκαστος συμφωνώντας πως θα αντιγράψουμε ο ένας της κασέτα του άλλου. Για την ιστορία εγώ είχα διαλέξει το φρέσκο τότε Load, ο φίλος το Smash. Εδώ και αν ισχύει η ατάκα για το ποιο από τα παιδιά σου αγαπάς περισσότερο (αν και κανενός δεν ήταν τα παιδιά).
Ε λοιπόν το Smash είναι τοσο επιδραστικό για μένα. H cool εισαγωγή σε βάζει κατευθείαν στον ξέφρενο punk ρυθμό του ενω η φωνή του Holland παραμένει άφταστη (άραγε πόσες φορές έσκισα τις φωνητικές μου χορδές προσπαθόντας να τραγουδήσω κάτι από αυτά που έλεγε). Θα ήταν άδικο να ξεχωρίσω τραγούδια. Είναι όλα γαμηστερότατα και αντιπροσωπευτικά. Εκτός από την εποχή τους είναι κομμάτι και της εφηβείας μου. Έβαλαν τη σφραγίδα τους στα 90s.
Άφησα την μπάντα κάπου στα μισά των 00s και δεν πολυψήνομαι να την ξαναβρώ, μα οι αναμνήσεις είναι ζωντανές και βαθιά ριζωμένες. Bad Habits
Εξωφυλλο της χρονιας?
ε ναι ρε μπράβο!!
ε όχι ρε, που είσαι εσύ 10 εβδομάδες τώρα 
Χαχαχα εχεις δίκαιο… ηθελα να πω τα καλά χρονια 
δεν γινοταν να μεινει απεξω… λατρεια!!
Καταρχήν να πω ότι το 1994 με έκαψε για τα καλά. Και για την ακρίβεια, όχι το 1994 γενικά, αλλά συγκεκριμένα το Awake. Ενώ είμαι στην φάση και ξανακούω πολλούς δίσκους, αυτός εδώ με κράτησε για τα καλα. Όχι μόνο γιατί είναι εκπληκτικός δίσκος (σε λιγο αυτά), αλλά γιατί έπεσε το μάτι μου στα Awake Demos, τα οποία τα βρίσκω ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΆ. Ο ήχος προφανώς δεν είναι αυτό που έχει συνηθίσει κανείς από τον δίσκο – πρέπει να έχει μιξαριστεί/ηχογραφηθεί σε 2 περιόδους γιατί κάποια κομμάτια έχουν εντελώς διαφορετικό ήχο από τα υπόλοιπα. Εχω 2 παρατηρήσεις : 1) ο ήχος στα τύμπανα είναι πιο ξερός, χωρίς reverb, πράγμα που τα κάνει πιο επιθετικά, αλλά και τολμώ να πω πιο ενδιαφέροντα 2) ο ήχος του Moore είναι και αυτός λιγότερο γυαλισμένος (ΦΟΒΕΡΟΣ ήχος στο 6:00) που δίνει μια παραπάνω τσαχπινιά σε διάφορα σημεία 3) το μπάσο ακούγεται πολύ περισσότερο και δίνει μια εξτρα διάσταση 4) Ο Λαμπρής με πλήρως ελεγχόμενη φωνή είναι και αυτός υπέροχος . Έχοντας λιώσει το Αwake, το να ξανα ανακαλύπτω τον δίσκο μεσω των Demos, με έκανε να τον αγαπησω ακόμα περισσότερο. Νο wonder ποιο είναι το #1:
1. Dream Theater – Awake: Δεν θα πω τα τετριμμένα, ότι σκλήρυνε ο ήχος. Θα πω μόνο ότι οι Dream Theater μέχρι και το Octavarium ήταν μια μπάντα που κοίταζε μπροστά και κοίταζε να εξελίξει τον ήχο της. Αυτό είναι πιο έντονο μέχρι το Six Degrees, αλλά και τα επόμενα 2 είχαν αυτόν τον χαρακτήρα, απλά σε μικρότερο βαθμό. Πάμε όμως στο 1994 και πάλι. Έχοντας τον I&W στην πλάτη τους, δεν στέκονται εκεί (όπως και κάθε πρωτοπόρα μπάντα), εξελίσσουν τον ήχο τους είτε ως προς την δομή κάποιων τραγουδιών, είτε ως προς τους ήχους που χρησιμοποιούν. O Moore εδώ γίνεται (όχι ότι δεν ήταν πριν βέβαια) ένας από τους πόλους της μπάντας και οι πινελιές που προσθέτει δίνουν εξαιρετικό βάθος και χαρακτήρα στα τραγούδια. Ο Petrucci γίνεται πιο επιθετικός, πιο ουσιαστικός. Κάθε riff και solo, εκτός από ουσία(το να θυμάσαι σολο κιθάρας, όχι σε ένα κομμάτι, αλλά σχεδόν όλου του δίσκου και ειδικά όταν μιλάμε για το μέγεθος της πληροφορίας που υπάρχει, τότε έχουμε κάτι πραγματικά μοναδικό), κάνουν και κάτι άλλο εξαιρετικά σημαντικό: σε κάνουν να θες να παίξεις μουσική. O Portnoy, εκτός από ότι τον κολακεύει ο ήχος περισσότερο, δείχνει ότι μπορείς να ανεβάσεις τα τραγούδια με το «σωστό» drumming, ενώ συγχρόνως να πετάς διάσπαρτες τσαχπηνιές που ένω έχεις Petrucci και Moore, να παίρνεις τους προβολείς από πάνω τους. O Labrie, δείχνει το εύρος του, αλλά και την προσαρμοστικότητα του στο υλικό, κάνοντας τον perfect fit για αυτόν το δίσκο. Toν Μyung από την άλλη, δεν τον έχεις εκτιμήσει όσο «πρέπει», αν δεν έχεις ακούσει τα Awake Demos. Ναι μεν υπάρχει, αλλά η παραγωγή (παρόλο που είναι τέλεια), δεν τον αφήνει να δειχτεί όσο «χρειάζεται». All in all, μιλάμε για εκπληκτικής ομορφιάς και έμπνευσης δίσκο. Δεν είχα σκοπό να πω πολλά.
2. Bolt Thrower - …For Victory. To 4th Crusade, έχει το καλύτερο Bolt Thrower εξώφυλλο και μπορούμε να πούμε πως εδώ ξεκίνησε ο όρος “Bolt Thrower riff”, καθώς οι προηγούμενοι δίσκοι είχαν πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Στο …For Victory όμως έχουμε την καλύτερη μορφή του τι είναι Bolt Thrower. H συνταγή του προηγούμενου συνεχίζεται εδώ, όμως τελειοποιείται : η ροή των κιθάρων και των τραγουδιών είναι άψογη. Aπό κοντά με το mid-tempo αδερφάκι του, που γεννήθηκε το 1998.
3. Killing Joke – Pandemonium : To post punk, επιμεταλλώνεται και industrial-οποιείται. Απολαυστικό.
4. Solitude Aeturnus - Through the Darkest Hour: Αν απογυμνώσουμε τον δίσκο στα συστατικά του, πάσχει σε σχέση με τα προηγούμενα 2. Για παράδειγμα οι κιθάρες φαίνονται πιο απλοϊκές. Όμως εδώ όλοι οι μουσικοί δημιουργούν μια μοναδική ομάδα τραγουδιών που βάζει το σύνολο πάνω από τις μονάδες. Ίσως από την άλλη να είναι ότι ήταν ο πρώτος δίσκος από Solitude Aeturnus που άκουσα.
5. The Οffspring – Smash: Δεν συμπαθώ το punk rock τόσο πολύ ώστε να ακούω ολόκληρους δίσκους. Αυτός είναι από τους λίγους που ξεφεύγουν όμως. Απίστευτος ακόμα και μετά από τόσο χρόνια, αγέραστος, λες και δεν βγήκε 29 χρόνια πριν.
Το Smash πάλεψε με διάφορα τέρατα, αλλά κέρδισε σε σημεία. Ποιούς? Τους Amorphis του καταπληκτικού Tales, με τις φοβερές μελωδίες τους (έπασχαν βέβαια στα brutal εδώ). Τους φοβερούς Psychotic Waltz στον πιο παραγνωρισμένο δίσκο τους, ο οποίος όμως αν του αφιερωθείς, σε αποζημιώνει. Τους Queensryche, στο πιο ιδιαίτερο δίσκο που έβγαλαν. Τους Cannibal Corpse, που έριξαν λίγο τις ταχύτητες και έφτιαξαν ένα δυναμίτη. Τους Korn που παρουσίασαν κάτι νέο (αλλά όχι τελειοποιημένο ακόμα – τα λέμε το 1998).
Special Mention στους παιδικούς μου έρωτες Dog Eat Dog, οι οποίοι δεν ήξεραν και αυτοί ακριβώς τι έπαιζαν και αυτή ήταν η μαγεία τους. Ένα μείγμα από punk, rock, metal, rap μοναδικό.
Αν ναι, για τους Machine Head, θα τα πούμε το '97, στον καλύτερο δίσκο της πρώτης περιόδου.
Σκέψεις Χοπέτο με αφορμή το παιχνίδι.
Ίσως είναι η χρονιά που θα ακούσω με διαφορά τους περισσότερους δίσκους (παλιούς βέβαια κι αγαπημένους, ή και όχι) που έχω ακούσει έβερ στη ζωή μου. Σε βαθμό τρελού ψυχαναγκασμού. Ευτυχώς άρχισα μετά τα mid-70s αυτή τη μαλακία.
Thanks @anhydriis .
Υπάρχουν άλμπουμ που μου άρεσαν και πλέον δεν τρελαίνομαι.
Κάποια δεν θα τα ξανακούσω ποτέ μάλλον. Σε κάποια όμως, θα ξαναδώσω ευκαιρίες (πχ. Promised Land).
Υπάρχουν άλμπουμ που μου άρεσαν και συνεχίζουν να μου αρέσουν. Πολύ. Κάποια από αυτά όμως, δεν νομίζω να τα ξανακούσω ποτέ. Κυρίως 80s μέταλ, ίσως και κάποια prog rock/ metal. Γιατί σχεδόν ποτέ δεν είμαι σε τέτοιο mood.
Bέβαια κάποτε, μικρός, όταν πούλησα ένα σκασμό metal δίσκους (thrash και πιο ακραία κυρίως) γιατί έλεγα “σιγά μην τα ξανακούσω, μόνο blues/ rock” κτλ., μετά έκλαιγα και τα ήθελα πίσω. Όχι όλα αλλά κάποια τα ήθελα.
Φυσικά, πολλά από αυτά τα ξανάκουσα με τα χρόνια. Hell, πέρασα πριν 2-3 χρόνια, ένα μήνα να ακούω μόνο Running Wild και επίσης ένα γεμάτο τρίμηνο να ακούω μόνο thrash (στο οποίο μάλιστα άκουσα και νέα σε μένα άλμπουμ, πράγμα ασυνήθιστο).
Το ξέρω πως σας ενδιαφέρει πολύ, για σας το έγραψα.
Σε συνέχεια των οσων εγραψε απο πανω ο αγαπητός μου @hopeto ξανακοιταξα ποια εμειναν εκτος 5αδας και ειπα να κανω μια πλειλιστ με τα “σκουπίδια” της χρονιας 
1994 μαγικη χρονια…
Υ.Γ. Η σειρα ειναι ραντομ επειδη κινητο… θα την στρωσω απο το πισι αργοτερα
1994
1)SOUNDGARDEN - SUPERUNKNOWN
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αρχίσει ένα μουσικό έργο να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα “κλασσικά”. Όταν ξεκίνησα να ακούω συνειδητοποιημένα ροκ, συγκροτήματα εικοσαετίας και βάλε όπως οι Pink Floyd, οι Zeppelin, οι Scorpions θεωρούνταν ήδη classics. Σήμερα μας χωρίζουν σχεδόν 30 καλοκαίρια από την κυκλοφορία του SUPERUNKNOWN που σημαίνει 2 πράγματα: πρώτον ότι έχω γίνει μπάρμπας και δεύτερον ότι το 4ο LP των SOUNDGARDEN μπορεί χαλαρά να χαρακτηριστεί κλασσικό. Γιατί τι του λείπει άλλωστε; Γεμάτο χιτάρες είναι, Black Hole Sun, Spoonman, Fell On Black Days, The Day I Tried to Live, με τα βίντεοκλιπς τους να παίζονται διαρκώς από το MTV και να συστήνουν το συγκρότημα στις μάζες. Όπως ακριβώς το γάλα Νουνου, να μεγαλώνουν γερά παιδιά, μια νέα γενιά φίλων αυτής της μουσικής. Η χαρισματική παρουσία του Chris Cornell, σε συνδυασμό με τις φωνητικές του αρετές και τις γεμάτες πάθος ερμηνείες του σαν άλλος Robert Plant, σίγουρα έπαιξε σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο της.
Ωστόσο πρέπει να δικαιολογήσω το γιατί του έδωσα το Νο1 σε μια χρονιά που γίνεται ο κακός (ή μήπως καλός) χαμός από απίστευτες κυκλοφορίες… Δεν ξέρω. Έχω ακούσει αυτό το album δεκάδες ίσως και εκατοντάδες φορές. Είπα να το επισκεφτώ με αφορμή αυτό που κάνουμε. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να βάλω τα ακουστικά, να πατήσω Play και η απόφαση μέσα σε λίγα λεπτά είχε ήδη παρθεί. Έτσι λοιπόν δεν θα γράψω κάτι παραπάνω.
2)JEFF BUCKLEY - GRACE
Το ντεμπούτο του JEFF BUCKLEY είναι αναμφίβολα μία από τις καλύτερες και χαρακτηριστικότερες κυκλοφορίες της δεκαετίας των '90ς. To GRACE είναι διακριτικό και στοχαστικό, μακρυά από τα πομπώδη και υπερβολικά μουσικά ρεύματα της εποχής. Η μουσικότητα του είναι επίσης εμφανής. Στο μαγικό Μojo Pin που ξεκινά τον δίσκο και μόνο η εκπληκτική ερμηνεία του Jeff είναι αρκετη για να σου σηκωθεί η τρίχα. Τα Grace και Last Goodbye που ακολουθούν είναι δύο απ΄τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα του ροκ των '90s. Το Lilac Wine θα μπορούσε να προέρχεται από κάποια άλλη πολύ πιο μακρινή δεκαετία.'Ολο το GRACE επιδεικνύει μια εντυπωσιακή ποικιλία από εκλεκτικές επιρροές που περασμένες από το προσωπικό πρίσμα του Jeff αναδεικνύουν το τελικό αποτέλεσμα. Το So Real δείχνει διάθεση πειραματισμού και κλεινει το μάτι στους RADIOHEAD που σίγουρα είχαν στήσει αυτί να καταλάβουνε τι παίζει. Μετά είναι και η διασκευή στο Hallelujah του Leonard Cohen, που -ναι καλά το καταλάβατε- είναι καλύτερη απ’το original και πιθανόν ένα από τα ομορφότερα πράγματα που θα ακούσετε ποτέ. Τελειώνοντας το τραγούδι νιώθεις ευλογημένος και γαλήνιος. Το υπόλοιπο του δίσκου παρότι άψογο και εξίσου υπέροχο - πχ το tour de force της μπάντας στο Dream Brother - μόνο να πλησιάσει μπορεί αυτήν την αίσθηση της εξωσωματικής εμπειρίας. Ο JEFF δυστυχώς εφυγε και αυτός πολύ πρόωρα. Θα ζει όμως για πάντα στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν την φώνη του και την μουσική του μέσα τους.
3)SKYCLAD - PRINCE OF THE POVERTY LINE
Το 4ο στην σειρά άλμπουμ των θεών SKYCLAD ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα στην λίστα μου. Δεν γινόταν όμως να απουσιάσει καθώς η επιρροή του πάνω μου είναι πολύ απλά αδιαμφίσβητητη, όπως για κάποιους άλλους κάτι αντίστοιχο μπορεί να συμβαίνει με το ντεμπούτο των RAGE AGAINST THE MACHINE ή το… ΛΑΜΠΩ από την ΑΝΝΑ ΒΙΣΣΗ. Το PRINCE OF THE POVERTY LINE είναι το μέσο που επέλεξε για να διοχετεύσει ο τρελός γελωτοποιός που ακούει στο όνομα Martin Walkyier όλη του την οργή, την αγανάκτηση και την πικρία για τις κοινωνικές αδικίες που λάμβαναν χώρα το 2023 - εε,… το 1994 εννοώ αλλά απ’ ότι φαίνεται δεν έχει αλλάξει και τίποτα. Και όπως σωστά λέει και ο σοφός (?) λαός μας, από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια.
Flashback. A trip down memory lane: Anno 1998 a classic year for Vintage Live! Σε ένα από τα λίγα μνημειώδη live που έχω παρακολουθήσει, οι SKYCLAD μαζί με τους PRIMAL FEAR- άραγε ποιος πωρωμένος 18χρονος με κίνδυνο την σωματική του ακεραιότητα έκανε high five με τον Ralf Scheepers όταν διασκευάζαν το Grinder - ισοπέδωσαν το club του Μύλου. Ο Μartin ήταν εκεί μπροστά και έδινε απλόχερα το είναι του. Να μην αδικώ και τα υπόλοιπα παιδιά, όλοι ήταν απίστευτοι και η ενέργεια που εκλύθηκε εκείνη την βραδιά θα μπορούσε να φωταγωγήσει όλη την πόλη.
Επιστροφή στο PRINCE…
Now we’ve come to the end of the line/Why is life such a puzzle sometimes?
και ναι το Οne Piece Puzzle μπορεί να είναι το καλύτερο κομμάτι των Skyclad, αλλά περιβάλλεται και από τα εκπληκτικά Cardboard City, Land of the Rising Slum, A Bellyfull of Emptiness και το προσωπικό αγαπημένο, την heavy παραβολή του Womb of the Worm με τον Μartin να φτύνει στίχους γεμάτους συμβολισμούς και νόημα. Στην τελική δεν χρειάζονται και άλλοι λόγοι για την ψήφο μου στο PRINCE…
4) NINE INCH NAILS - THE DOWNWARD SPIRAL
Ο ιδιοφυής Trent Reznor το είχε αποφασίσει ότι δεν χρειάζονται άλλα μυαλά για να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το όραμα του για το δεύτερο full length album των NINE INCH NAILS . Έτσι μετακόμισε στο Βeverly Hills, στο σπίτι όπου είχαν γίνει τα φριχτά εγκλήματα της αίρεσης του Charles Manson - ίσως όχι τυχαία ένα από τα κομμάτια του album τιτλοφορείται Heresy ενώ ένα άλλο Piggy, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες- έφτιαξε το στούντιο του εκεί και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Το THE DOWNWARD SPIRAL είναι ένα concept album, πιστό σε αυτό που λέει ο τίτλος του, μια μισανθρωπική καταγραφή των σκέψεων και συναισθημάτων ενός αυτοκαταστροφικού ατόμου (Mr. Self Destruct) μέχρι την αναπόφευκτη αυτοκτονία του. Η αποξένωση , η απέχθεια για τους άλλους και για τον ίδιο, η παράνοια και τέλος η παραίτηση που έρχεται με το τελευταίο κομμάτι, το περίφημο Hurt, που διασκευάστηκε με επιτυχία από τον Johnny Cash - στην ουσία το έκανε δικό του. Το τι έχει προηγηθεί είναι μια κατάθεση ψυχής από τον Reznor. Σίγουρα η όλη φάση είχε επιπτώσεις και στον ίδιο. Μόνο να φανταστώ μπορώ πώς κατάφερε να μπει στην persona του ατόμου των στίχων, ντύνοντας τους ταυτόχρονα με την ιδανική μουσική για την κάθε περίσταση.
Το THE DOWNWARD SPIRAL είναι τελικά ένα συνονθύλευμα από Ηeavy Metal, Alternative Rock, Techno, Gothic Rock, Dance περάσματα και soundtrack φιλοσοφία - το τελευταίο μαλιστα, η μουσική για ταινίες δηλαδη, είναι κάτι που τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει το ενδιαφέρον του Trent. Αγαπημένη μου στιγμή ανάμεσα σε πολλές το φρενήρες Ruiner που ξεκινά με ένα αλα Ιππότης της Ασφάλτου synth και τελειώνει με ένα κιθαριστικό σόλο περασμένο από δεν ξέρω κι εγώ τι ψηφιακά εφφέ ωστε να του δίνει ένα απόκοσμο ήχο.
Αν κάποιος περιέγραφε με δύο λέξεις το THE DOWNWARD SPIRAL ο όρος Industrial Μetal πιστεύω θα τον κάλυπτε αν και δεν περικλύει όλη την πραγματικότητα. Αν το χαρακτήριζε με μία λέξη: Αριστούργημα. Αυτό αρκεί!
5) THE CROW: ORIGINAL MOTION PICTURE SOUNDTRACK
Και ενώ δεν μπορούσα να αποφασίσω με τίποτα για το ποιο συγκρότημα και ποιο άλμπουμ να βάλω στην 5η θέση μου ήρθε η επιφώτιση - γιατί να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι και να μην βάλεις αυτό το υπέροχο soundtrack που το έχεις ακούσει άπειρες φορές, από μια υπέροχη ταινία που έχεις δει επίσης άπειρες φορές, το THE CROW με τον αδικοχαμένο Brandon Lee. Μαζί με το soundtrack του LOST HIGHWAY είναι αυτό που έχω πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου. Με ένα tracklist όνειρο από πρωτοκλασάτα ονόματα του alternative γενικά χώρου αλλά και μερικά λιγότερο γνωστά μα σε καμιά περίπτωση αδιάφορα, πιστεύω έκανα την καλύτερη επιλογή για την κάλπη! Τι έχουμε λοιπόν εδώ : Αρχή με CURE με το εκπληκτικό Burn ένα από τα καλύτερα μετά-WISH τραγούδια τους που ακούγεται και σε χαρακτηρίστικό σημείο της ταινίας. Η μια κομματάρα διαδέχεται την άλλη. Συνεισφορές από STONE TEMPLE PILOTS, VIOLENT FEMMES, RAGE AGAINST THE MACHINE, THE JESUS AND MARY CHAIN, τους NINE INCH NAILS να διασκευάζουν Dead Souls από JOY DIVISION, PANTERA, HELMET ΚΑΙ ROLLINS BAND, κάνα δυο άλλα industrial συγκροτήματα, ενώ το άλμπουμ κλεινει με το πανέμορφο It Can’t Rain All The Time από την JΑΝΕ SΙΒΕRRY.
special mentions:
Ίσως να αδικώ τους MANIC STREET PREACHERS που άφησα την απρόβλεπτη και άγρια ομορφιά του HOLY BIBLE εκτός πεντάδας. Φιλόδοξος δίσκος στην ουσία ένα μανιφέστο όπου οι MANICS βγάζουν όλη τους την κοινωνική ευαισθησία και όλη τους την επαναστατικότητα σε ένα εκρηκτικό πακέτο. Η θεματολογία τους πολυποίκιλη: η κατάθλιψη (She is Suffering), η ανορεξία (4st 7lb), η σεξουαλική εκμετάλλευση (Yes), η political correct μπουρδολογία (PCP), ένα shout-out σε όλους τους αποτυχημένους ηγέτες των λαών (REVOL) και ένα ηχηρότατο Who’s responsible? YOU FUCKING ARE στους νοικοκυραίους (Of Walking Abortion). Δίσκος για διατριβή!
Life is a bitch and then you die /that’s why we get high /cause you never know when you’re gonna go. Στα όρια του μυθικού, ο πρώτος δίσκος του NAS, το περίφημο ILLMATIC. Όλα εδώ είναι αριστουργηματικά: Τα beats , τα samples, οι στίχοι , το ραπ του Nasty Nas, η ατμόσφαιρα. Από τα μετρημένα στο ένα χέρι hip-hop albums που αν χαρακτηρίσεις GOAT δεν θα σε κοιτάξουν περίεργα.
Το ηλεκτρισμένο ILL COMMUNICATION των θεών BEASTIE BOYS είναι η πιο ώριμη κυκλοφορία τους. Το εκρηκτικό Sabotage με το υπερκλασσικό πια βίντεο κλιπ του είναι φυσικά το μεγάλο hit κράχτης, αλλά το album είναι γεμάτο διαμαντάκια όπως το κολλητικό εναρκτήριο Sure Shot, το Get It Together με τον QTip των A TRIBE CALLED QUEST, το Root Down με το υπερφάνκι μπάσο - σε πολλά κομμάτια οι Beasties παίζουν οι ίδιοι τα όργανα τους όπως πχ στο πανκοειδές Heart Attack Man και τα σπάνε κανονικά! Δίσκος σκέτη απόλαυση!
Θα μπορούσε να είναι και στο Νο1. Για εμένα αυτό που κάναν οι PORTISHEAD με το DUMMY δεν έχει προηγούμενο. Ο συνδυασμός της αισθαντικής φωνής της Beth Gibbons με τις ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις των υπολοίπων δημιουργεί ένα άκρως κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Αγαπημένα κομμάτια: Το Mysterons που ξεκινά τον δίσκο και κρύβει μυστήρια και μυστικά, με ένα drumming τέρμα εθιστικό. Τα super hits Glory Box και Sour Times που μοιράζονται την ίδια νουάρ καρδιά. Το Roads, πένθιμο αλλά πανέμορφο ταυτόχρονα και τι ερμηνεία! Τα It could be sweet και Wandering Star με τους υπνωτικούς ρυθμούς τους. Καλά, όλος ο δίσκος είναι απίστευτος!
Oι ALICE IN CHAINS στο μίνι άλμπουμ τους JAR OF FLIES αποφασίζουν να βάλουν τις ηλεκτρικές κιθάρες στην άκρη και να δημιουργήσουν αυτό το μικρό ακουστικό αριστούργημα. 7 κομμάτια με το ένα από αυτά να είναι instrumental και μηδέν περιττές στιγμές. Η αρχή γίνεται με το ατμοσφαιρικό Rotten Apple και τις υπέροχες αρμονίες των Layne και Jerry. Είναι μέρες που το θεωρώ το καλύτερο κομμάτι τους. To Νutshell που ακολουθεί είναι σαν μια κραυγή βοήθειας και δυσκολεύομαι να το ακούσω χωρίς να καταλήξω συνοφρυωμένος. Το single Νo Εxcuses είναι άλλο ένα από τα highlights του άλμπουμ αλλά γενικά δεν υπάρχει κομμάτι που να υστερεί.
*και καλύτερο εξώφυλλο
Ίσως όχι ο καλύτερος, αλλά μάλλον ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος των NICK CAVE AND THE BAD SEEDS, το LET LOVE IN είναι σίγουρα αυτός που θα πρότεινα σε κάποιον τυχερό νέο που θα ήθελε να βουτήξει για πρώτη φορά στον μουσικό ωκεανό του ΝΙCK. Περιέχει κάποια από τα πιο γνωστά του κομμάτια όπως το Do you Love Me? - που ίσως αποτελεί το αγαπημένο μου από ΒLACK SEEDS- το Red Right Hand (Peaky Bliders) και το Loverman ( Garage Inc. ), έχει φοβερή ροή και συνοχή , λυρισμό, τα απαραίτητα ξεσπάσματα εδώ κι εκεί και έναν Νικόλα σε δαιμονισμένη φόρμα!
Κάπου ανάμεσα στα 50 περίπου στούντιο άλμπουμς του μπάρμπα ΝEIL κρύβεται και αυτό το διαμάντι. Το SLEEPS WITH ANGELS των NEIL YOUNG AND THE CRAZY HORSE υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένο στον Kurt Cobein και ίσως για αυτό η αίσθηση που σου αφήνει η ακρόαση του δίσκου είναι κυρίως μιας μελαγχολίας, μιας βαθιάς λύπης, ενώ σε κάποια σημεία -όπως πχ στο ομώνυμο- βγάζει μια απόγνωση. Το σκοτεινό στολίδι του δίσκου είναι το σχεδόν 15λεπτο Change Your Mind, ένα επιπέδου Down By The River αριστούργημα, με τους CRAZY HORSE να τζαμάρουν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Δύο progressive καλλιτεχνήματα, πρώτα το PROMISED LAND το τελευταίο πραγματικά σημαντικό άλμπουμ των QUEENSRYCHE και έπειτα το INSIDE OUT τo αγαπημένο μου άλμπουμ από FATES WARNING δεν γίνεται να μην αναφερθούν. Τόσα υπέροχα τραγούδια, Ι am Ι, Damaged, Bridge, Promised Land… από 'RYCHE και Outside Looking In, Shelter Me, Pale Fire, Monument… από FATES, άπειρες φορές με έχουν συντροφεύσει και έχουν την αιώνια ευγνωμοσύνη μου.
δεν καταλαβα τι εννοεις εδω. Οντως προερχεται απο αλλη δεκαετια, γραφτηκε το 50
Σημείωσε λάθος τότε και κατέβασε με ένα βαθμό
σημασια εχει οτι η δικη του βερσιον ειναι η καλυτερη
(εξαιρετικη και της Simone βεβαια)
Την πατάω κι εγω με διασκευες πολύ συχνά
Θα επεκτείνω τις σκέψεις αυτές και θα πω ότι, ακριβώς επειδή όλοι ανατρέχουμε σε κάποια album και αναρωτιόμαστε τι τους βρίσκαμε ή, το αντίθετο, απορούμε πως δεν λατρέψαμε το Χ αριστούργημα εξαρχής, μήπως να είμαστε λίγο πιο επιεικείς όταν κατηγορούμε εκ των υστέρων όλους αυτούς που όντας σε κάποιο Μέσο, έκαναν κριτική σε κάποιο τότε ολοκαίνουριο δίσκο και τον εκτίμησαν λάθος, προς τα πάνω ή προς τα κάτω;
Θα μου πεις, αυτοί υποτίθεται είναι οι ειδικοί και η γνώμη τους φτάνει σε περισσότερους, αλλά τελικά η διαφορά καταλήγει να είναι ότι οι δικές μας απόψεις που αναθεωρήσαμε εκ διαμέτρου αργότερα, απλώς δεν ήταν καταγεγραμμένες κάπου!
(Εντάξει, δεν λέω γι’ αυτούς που έκαναν πρακτικά… προώθηση προϊόντος με την κριτική τους, άλλη κατηγορία αυτό, προφανώς!)
Καθόλου δε διαφωνώ.
Εμείς δεν έχουμε εκτεθεί “εκεί έξω”, οπότε οι αποψάρες μας δεν έχουν ενοχλήσει κανέναν. Άντε κανέναν εδώ μέσα ίσως.
Και είναι άπειροι οι δίσκοι για τους οποίους έχω αλλάξει γνώμη είτε προς καλό είτε προς κακό. Θεωρώ εξάλλου την κριτική δίσκων “κατά παραγγελία” υπερβολικά δύσκολη δουλειά. Αν δεν είμαι σε φάση να ακούσω κάτι, θα το αδικήσω κατά πάσα πιθανότητα.
Πάντως μεταξύ μας, μετά από τόση ενασχόληση με μουσική δεν θεωρώ κανέναν ειδικότερο από μένα, από την άποψη πως όλοι ακροατές είμαστε. Δεν διαφέρω εγώ, εσύ, ο οποιοσδήποτε φαν με κάποιον που απλά “έτυχε” να αρθρογραφεί.
Εμένα δε μου άρεσε το " To Mega Therion "… ΤΟ " ΤΟ MEGA THERION “!!! , όσες φορες είχα επιχειρησει να το ακούσω το έβρισκα μεχ… Λόγω λοιπόν του παιχνιδιού το ξανάκουσα " δεν θα μου αρέσει αλλα ας το δοκιμάσω μια ακόμα” και προς το τέλος του αναρωτιώμουν " κουφός ήμουν?? τι γινεται?? "
Φαντάζεστε να χα γράψει κριτική τότε και να το είχα θάψει ,πόσο μ@κας θα αισθανόμουν τώρα…
Δύσκολη η δουλειά του κριτικού απο αυτην την άποψη …
Top-5 του 1994 λοιπόν.
Pink Floyd – The Division Bell
Γιατί είναι υπερέπος και δεν έχει σχεδόν τίποτα να ζηλέψει από παλιότερα κλασσικά άλμπουμ των Floyd.
Oasis – Definitely Maybe
Ο καλύτερος δίσκος του 1994. Από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών και τραγουδάρες να διαδέχονται η μία την άλλη. Το σπουδαιότερο ροκ συγκρότημα των '90s.
Megadeth - Youthanasia
Έχει κάποια κλασσικά κομμάτια των Megadeth όπως το À Tout Le Monde. Σούπερ δίσκος.
Offspring - Smash
Φοβερές κομματάρες που μας σημάδεψαν όταν είμασταν μικρότεροι. Μονορούφι από την αρχή μέχρι το τέλος.
Korn - Korn
Το άλμπουμ που δημιούργησε ένα νέο είδος μουσικής, το Nu Metal. Δεν θα μπορούσε να λείψει από την πεντάδα ένα τόσο πρωτότυπο άλμπουμ που επηρέασε τόσο πολύ τη μουσική βιομηχανία.