Ήρθε η ώρα να τα γράψουμε και να ειπωθούν ως έχουν. Επίσης, αύριο θα μου επιτρέψετε να παραδώσω και το '96, καθότι από Πέμπτη θα βρίσκομαι Γερμανία και δε θα έχω επαφή.
1. Blind Guardian - “Imaginations from the other Side”: Καινούριος παραγωγός, αλλά όχι κάποιος άγνωστος στην πιάτσα. Συνθέσεις που αναπνέουν και εμπνέουν πέρα από τις προπατορικές διδαχές του Kai Hansen. Οι Skyclad παραμένουν το γούρι τους, που το έχουν φυλαγμένο πίσω από το ένα παραθυρόφυλλο της καρδιάς τους και γενικά, μαζί με τον προκάτοχο αποτελεί τον ultra power δίσκο της μεταγενέστερης περιόδου του ιδιώματος. Χαρακτηριστικό, επιπλέον, πως πρόκειται για έναν απαράμιλλο sing along δίσκο. Ειδάλλως, δε θα ήταν Guardian. Μέγα σφάλμα οι νεότερες επανεκδόσεις, που κατακρεουργούν τα τύμπανα.
2. Nevermore - “Nevermore”: Εδώ ξεκινάει ένα νέο μονοπάτι, παίρνοντας δύναμη, έμπνευση και αγαθά απ’ ό,τι προηγήθηκε. Ίδια ρίζα, ίδιο συναίσθημα, ίδια κραταιά θέληση και ένα ντεμπούτο, τόσο προσωπικά αγαπητό, ώστε, ως δίσκο, να τον έχω πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους, ίσως και πρώτο κάποιες φορές. Ο ήχος ανδρώνεται και ο Warrel μπαίνει ακόμη βαθύτερα στον προσωπικό του αγώνα να βρει την προσωπική του ειρήνη, τη μέγιστη και πανανθρώπινη. “Find hope from the voice within,clear vision of your own mind” @Sh_Wo_f αφιερωμένος αυτός ο στίχος.
3. Sieges Even - “Sophisticated”: Ο μεγάλος δάσκαλος αποχωρεί για ένα διάστημα, για μία ολική ανασύνταξη. Τον αντικαθιστά ένας νυν δάσκαλος και διευθυντής μουσικής στο MGI του Μονάχου, ο οποίος επιδίδεται σε οτιδήποτε σχετίζεται με την τρέλα του prog και fussion. Οι υπόλοιποι τον αγκαλιάζουν και δημιουργούν το επόμενο βήμα της εν γένει προοδευτικής τους σκέψης. Η έλξη υπάρχει ήδη από το εξώφυλλο και από 'κει και πέρα, αυτός ο δίσκος δεν αποκλείεται να είναι η βάση των σημερινών Protest the Hero, Jinjer (κατά βάση των πρώτων τους δίσκων) και άλλων σχημάτων της παρόμοιας συνομοταξίας. Δεν μπορώ να τον κατεβάσω σε αξία σε σχέση με ό,τι μεγαλειώδες προηγήθηκε. Είναι άλλος δίσκος και με ιδιαίτερη μουσική αξία, βρίσκοντας μεγάλη αδυναμία στα “Dreamer” και “Water the Barren Tree”. @Sh_Wo_f αφιερωμένο ολόκληρο αυτό το διαμάντι.
4. Carcass - “Swansong”: Όταν υπάρχει κοινή θέληση και όραμα, και ας φεύγει ένα από τα σημαντικότερα κιθαριστικά κεφάλαια στον μελωδικά ακραίο ήχο, διατηρείται ο Ken o Owen (και ας μη σε λένε Μιχαλάκη) και ο Bill είναι ένας ασίγητος και αψεγάδιαστος μάστορας, τότε φυσικό επόμενο είναι, να φτιάξεις ένα δίσκο γεμάτο μπαρούτι, έτοιμος να κάνει εκρήξεις, όχι για το θεαθήναι των βεγγαλικών, αλλά από τη φλόγα του μουσικού πάθους. Και ετούτος, είναι ακόμη μία απόδειξη, πως μέσα στο death n’ roll χωρεί και αναδεικνύεται μία ολόκληρη και καλαίσθητη blues αύρα. Και για μένα, το “Tomorrow Belongs to Nobody” είναι ένα από τα καλύτερα ρυθμικά και πωρωτικά τραγούδια που υπάρχουν. Ρε μάγκες, όλοι εδώ μέσα R**k the vote λέμε, θέλετε και να σας το τραγουδήσω;
5. Opeth - “Orchid”: Πριν καλά καλά ξημερώσει η νέα εποχή αυτών των Σουηδών, ντεμπουτάρουν εν μέσω μελωδιών και επικών σημείων, και με μία ιδανικότατη παραγωγή, που με κάνουν να ξεχνάω ό,τι άλλο υπάρχει γι’ αυτή τη χρονιά. Είναι ζήτημα αντοχής μέσα στο χρόνο και αυτός ο δίσκος αντέχει να στέκει μεγαλοπρεπώς ψηλά. Γκάζια, όλη η Σουηδική αμαξοστοιχία σε μία πορεία ταχύτητας και με ολίγες στάσεις στα “Ugh” του Tom Warrior. Σε σημεία, καλύτερο και από power, με το “In Mist She Was Standing” να κερδίζει τα άπαντα και να εντάσσεται στα προσωπικά μου αγαπημένα, ειδικά όταν εισάγει τους Floyd και φτιάχνει ατμόσφαιρα. Μετά, ρίχνει κάρβουνο, η φωτιά φουντώνει και η μηχανή μοιάζει ασταμάτητη - αυτές οι δίκασες, παλμός σιδηρός.
Εξώφυλλο:
Τα έχουν περιγράψει σαν κραυγή/στριγγλιά αετού, σαν παρατεταμένο φρενάρισμα, “κάνουν την Diamanda Galas να ακούγεται σαν τον Chris Barnes” κλπ κλπ…
)
