6 Likes
Αυτό μου θυμίζει εκείνο το επεισόδιο του Black Mirror που μπαίνανε οι δύο bros εικονική πραγματικότητα στο Mortal Kombat και εγαμιόσαντο 
8 Likes
Θα ηταν ενδιαφέρον. Βρες χρονο πλιζ .
1 Like
1995
Paradise Lost-“Draconian Times”
Sentenced-“Amok”
The Gathering-“Mandylion”
Blind Guardian-“Imaginations from the Other Side”
My Dying Bride-“The Angel and the Dark River”
24 Likes
Το είχα ξεχάσει αυτό…καλά, έτσι κ αλλιώς ήταν ακατόρθωτο να βγάλω πεντάδα, γίναμε τώρα.
3 Likes
Μόνο που σε αυτον το δίσκο παίζει κιθάρα ο Dave Navarro!
4 Likes
Το είχα ξεχάσει αυτό thanks. Anyway δεν αλλάζει και τπτ 
1 Like
1995
Η πιο δύσκολη χρονιά για να επιλέξεις πεντάδα. Στα μέσα των '90s βγήκαν όλα τα υπέρτατα μέταλ άλμπουμ που αγαπήσαμε. Πάμε λοιπόν.
1. Anathema – The Silent enigma
Είναι ό,τι πιο άρτιο έβγαλαν οι Anathema, κλείνοντας την εποχή που έπαιξαν death/doom. Γραμμένο αρχικά για τον Darren White, με τίτλο Rise Pantheon Dreams, τελικά κυκλοφόρησε με τα φωνητικά του Vincent Cavanagh, που έδωσε πόνο, αλλά δεν ήταν για να συνεχίσει να τραγουδάει μ’ αυτό το στυλ, οπότε μετά από αυτό άλλαξε η πορεία της μπάντας. Είναι το άλμπουμ που ξέρω απ’ έξω τους στίχους του κι ένα από τα ακούσματα που άλλαξαν την άποψή μου για τη μουσική. Δεν επαναλαμβάνεται αυτή η μαγεία.
2. The Gathering – Mandylion
Πρώτο The Gathering με την Anneke, το άλμπουμ που μας έμαθε ότι μία χαμογελαστή κοπέλα με απίστευτη φωνή μπορεί να δώσει νέα πνοή στο gothic metal. Δεν μπορώ παρά να μη σχολιάσω θετικά την όλη παρουσία της Anneke, ένα απλό κορίτσι τότε, με απλό ντύσιμο, που στηρίχτηκε στη λάμψη που έβγαζε μέσα κι έξω της. Πολύ όμορφες συνθέσεις, ένα υπέροχο άκουσμα.
3. My dying bride - The Angel and the Dark River
Η λίστα δεν θα μπορούσε να μην έχει τη μία από τις τρεις μπάντες που έκαναν τα '90s τη δεκαετία του death/doom. Το βιολί, τα πιο μελωδικά φωνητικά και η μελαγχολική ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι αυτό που το ξεχώρισε από όλα τα άλλα του είδους που είχαν βγει μέχρι τότε. Ωστόσο, είναι ένα άλμπουμ που πλέον πιστεύω πως απαιτεί τρομερή συγκέντρωση για να το απολαύσεις.
4. Paradise Lost – Draconian Times
Το άλμπουμ όπου οι PL έφτασαν στη μέχρι τότε κορυφή τους. Ενώ έπαιξαν τόσο καλά death/doom, εδώ άλλαξαν τελείως κατεύθυνση κι έφτιαξαν τον δικό τους μοναδικό ήχο. Όποιο κομμάτι και να επιλέξεις, από την αρχή, τη μέση ή το τέλος, είναι μοναδικό, έχει τη δική του ξεχωριστή μελωδία, κανένα δεν είναι κόπια του προηγούμενου. Όλα τα θυμάσαι και τα αγαπάς. Προσωπικό αγαπημένο το “Forever Failure”
5. Opeth - Orchid
Όμορφο άλμπουμ, όμορφο εξώφυλλο. Το πρώτο άλμπουμ των Opeth όπου τα τραγούδια είναι μία ολότητα, οι συνθέσεις δένουν μεταξύ τους σε στυλ και σε διάρκεια. Μερικές όμορφες ιστορίες κρύβονται πίσω από την ηχογράφηση, όπως ότι τα παιδιά ήταν τόσο αφοσιωμένα στο έργο τους που, πριν πάνε να ηχογραφήσουν, είχαν μάθει να παίζουν απ’ έξω τα τραγούδια και με κλειστά μάτια. Το καλύτερο άλμπουμ progressive metal που έχω ακούσει, με στοιχεία μελωδικά που σε ταξιδεύουν σε μέρη και εποχές.
Πάμε και σ’ αυτά που άφησα εκτός πεντάδας, με πολλή θλίψη…
Έχω γράψει σε summary δυο λόγια που αξίζουν για το καθένα.
6. Katatonia - For Funerals to Come.…
Summary
Η φυσική συνέχεια του Dance of December Souls, με κάποιες δοκιμές για το Brave Murder Day (βλέπε Black Erotica, ίδιο με το 12). Έκανε ακόμα growls ο Jonas Renkse, πριν προκύψει το πρόβλημα που τον απέτρεψε από το να κάνει το ίδιο και στο Brave Murder Day. Πολλά ανεπανάληπτα riffs. Το ομώνυμο “For Funerals to some…” είναι ένα από τα πιο μελαγχολικά κιθαριστικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. To “Epistel” μια σκέτη κόλαση.
7. Anathema - Pentecost III
Summary
Το αγνό συναίσθημα που έχει αυτό το EP δεν περιγράφεται. Πάνω στις μελαγχολικές μελωδίες του, ο Darren White έγραψε τους πιο ωραίους στίχους. To “We, the gods” είναι μία διαμαρτυρία ενάντια στην αποικιοκρατία, αποδεικνύοντας ότι και η πολιτική με κάποιο τρόπο χωράει στο death/doom. Το “Kingdom” είναι ό,τι πιο επικό έχω ακούσει σ’ αυτό το subgenre. Πένθιμο και δυναμικό. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι η μπάντα αφιέρωσε αυτό το EP σε δύο νέα παιδιά, ένα ζευγάρι, που χάθηκαν πρόωρα, αφού η κοπέλα πέθανε την ημέρα της κηδείας του αγοριού. Αυτή η αφιέρωση φανερώνει ότι το death/doom είναι βγαλμένο από τον κύκλο θανάτου και ζωής και δεν είναι ένα subgenre με αδικαιολόγητο συναισθηματισμό, όπως κάποιοι θα έλεγαν.
8. Skepticism - Stormcrowfleet
Summary
Φουλ ατμοσφαιρικό φινλανδικό funeral doom. Γενικά το subgenre αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό είδος μουσικής για εμένα, οπότε θα μπει ψηλά στη λίστα.
9. Moonspell - Wolfheart
Summary
Είναι απορίας και θαυμασμού άξιο πώς χώρεσε το gothic και το folk στοιχείο σε ένα άλμπουμ χωρίς να του στερήσει τίποτα σε ομορφιά και φήμη. Μπορείς να το ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος και να ξεκινήσεις τραγουδώντας και να καταλήξεις χορεύοντας. Βάζοντας στοιχεία από την κουλτούρα τους, οι Moonspell μας αποκάλυψαν ένα άλλο τοπίο, όχι πολύ μακρινό από το δικό μας. Το Trebaruna και το Ataegina θυμίζουν τόσο αρχαία ελληνική μουσική όσο και πιο σύγχρονη παραδοσιακή ελληνική μουσική. Προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ αυτό το gothic στυλ των Moonspell από κάποιες μετέπειτα μείξεις με death metal στοιχεία.
10. In the Woods… - Heart of the Ages
Summary
Πλούσιο άλμπουμ, με ατμοσφαιρικότητα, folk στοιχεία, και μια ανάμειξη από black, goth και doom. Δεν το έχω ακούσει όσες φορές θα έπρεπε, είναι όμως από τα τοπ εκείνης της χρονιάς.
11. Amorphis - Black Winter Day
Μία ιδιαίτερη στιγμή, με παραδοσιακούς στίχους, που περιλαμβάνει ένα από τα μεγαλύτερά τους hit.
12 Kataklysm - Sorcery
Γιατί να το ακούσετε; Γιατί τραγουδάει ο πρώτος τους τραγουδιστής, ο Sylvaine Houde, ένας από τους πιο ταλαντούχους και αδικημένους death metal vocalists. Δεν έχουν ξαναβγεί death metal άλμπουμ με αυτό τον ήχο.
13. At the gates - Slaughter of the Soul
Τα λόγια είναι περιττά.
14. Benediction - The Dreams You Dread
Έχει το αγαπημένο “Down on Whores” και είναι ένα από τα αγαπημένα μου από τη μπάντα αυτή.
15. Dismember - Massive Killing Capacity
Μόνο και μόνο γιατί έχω εφεύρει με βάση τον τίτλο του άλμπουμ μία έννοια που με έχει απασχολήσει πολύ, το “Massive Ghosting Capacity”
16. Nevermore – Nevermore
Αγαπάμε, αλλά βάζω πιο πάνω όλα τα death metal που ανέφερα.
Ελληνόφωνα:
- Έρεβος – Αίμος
- Υπόγεια Ρεύματα – Παραλογές
- Τα Ξύλινα Σπαθιά – Πέρα Απ’ Τις Πόλεις Της Ασφάλτου
Ελληνικά με αγγλικό στίχο:
Make Believe – Playground
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Από το Pentecost III των Anathema, ο πίνακας του Frederic Leighton “Περσέας και Ανδρομέδα”, 1891.
Μία καλή επιλογή, που έκανε διάσημο ένα λιγότερο γνωστό έργο τέχνης.
36 Likes
Ώρα να παραθέσω και του '96 την πεντάδα. @anhydriis μη με ξεχάσεις, σε παρακαλώ την άλλη βδομάδα. Επικαλούμαι και τη νομική συμβολή των @Silent_Winter και @QuintomScenario για την ορθή αποδοχή της κατάθεσής μου.
1. Μικρούτσικος/Μητροπάνος - “Στου Αιώνα την Παράγκα”: Αυτός ο δίσκος δεν είναι απλά το νο1 στην προσωπική μου πεντάδα ή σε οποιαδήποτε λίστα ηχητικών κατευθύνσεων και μουσικολογικών παραπομπών. Πρόκειται για ένα προσωπικό κειμήλιο μουσικής. Ο Μικρούτσικος ήταν μία αστείρευτη πηγή έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργικότητας και δε θα είναι διόλου περίεργο και ασύμβατο, να θεωρήσουμε, πως για να γίνει αυτός ο δίσκος, χρειάστηκε να ακουστεί και να βάλει τις βάσεις ένα άλλο μουσικό διαμάντι του ‘94, το "Παρέα Μ’ έναν Ήλιο" του Μάριου Τόκα. Όπως και να το κάνουμε, υπάρχει μία σύνδεση ιδίου “αίματος”. Έτσι, λοιπόν, γίνεται το “Στου Αιώνα την Παράγκα”. Ένα σπερματικό χωράφι γεμάτο από ανθοφόρα άσματα και στίχους συνοδοιπόρους - “Μα κάποιος γέρος ναυτικός, μας είχε πει θυμάμαι, πως μέσα μας θα ζουν τα μπάρκα τα μεγάλα”. Και όταν υπάρχει και αυτή η φωνή μπροστά, με όλο αυτό το βάθος του Μητροπάνου, τίποτα δεν μπορεί να το πληγώσει. Ιδιαίτερη αδυναμία το “Θα Κόψω το Κεφάλι Σου” με αυτό το πιάνο. Και για το τέλος θ’ αφήσω μια ιστορία από τις ηχογραφήσεις. Όταν, λοιπόν, ο δίσκος ήταν έτοιμος να ηχογραφηθεί, κατ’ επιλογή του Μικρούτσικου, το “Ρόζα” το άφησαν για το τέλος. Σαν έφτασε η σειρά του, δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον ήχο στα τύμπανα. Έκαναν αρκετές ηχογραφήσεις, αλλά το ανικανοποίητο του ήχου των τυμπάνων παρέμενε αμετάβλητο. Οπότε, σε μια στιγμή αποφασιστικότητας, ο Μικρούτσικος πιάνει τον Νίκο Καπηλίδη (drummer) και του λέει “Θέλω να μπεις μέσα και να βαρέσεις τα τύμπανα σα να γίνεται η επέλαση των vikings. Έτσι να τα βαρέσεις”. Και χωρίς να πει κουβέντα ο Καπηλίδης, μπαίνει στο δωματιάκι, βγάζει την μπλούζα του, την πετάει, κάθεται πίσω από το drum kit και έδωσε τον καλύτερό του εαυτό γι’ αυτό το αποτέλεσμα, που ακούμε μέχρι και σήμερα. Μεγάλη αγάπη αυτός ο δίσκος.
Υ.Γ. Φυσικά, να μη ξεχνάμε και αυτό το απολαυστικό κείμενο του Αποστόλη, όταν και του έλαχε η πρότασή μου στο “Album Exchange”:
2. Gamma Ray - “Alive '95”: Μία προσωπική αλήθεια: το “Land of the Free” δεν το βάζω πια να το ακούσω, εκτός από το ομότιτλο και φυσικά, το αειθαλές, αγέραστο και τέλειο “Time to Break Free”. Όπως, φυσικά, και κανέναν άλλο Ray δίσκο με τον Kai στα φωνητικά δε θ’ ακούσω πλέον. Ωστόσο… ο παρών ζωντανός δίσκος είναι η εξαίρεση των εξαιρέσεων. Αυτός ο παλμός του σανιδίου είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι μαγικό. Εξαιρώ, κάπως, εκείνα που είναι με τον Ralf στα φωνητικά, και χαίρομαι αφάνταστα όλα τα υπόλοιπα. Ειδικά, όταν φτάνει η στιγμή, που ο Kai φωνάζει “Shall we ride the sky together, yeah?”, είναι η επιτομή της πώρωσης. Δεν είναι θέμα Γερμανικού ή, όπως το λέτε κάποιοι, Ευρωπαϊκού (Stratovarius = Ευρωπαϊκό power εντός, εκτός και επί ταυτά) power. Είναι θέμα γνωριμίας και συμπάθειας που δε λήγει με τα χρόνια. Listen to this man…
3. Helloween - “The Time of the Oath”: Σημείωση πρώτη: Απορώ, πως ο Tommy Hansen κατάφερε ή επέτρεψε να έχει αυτός ο δίσκος έναν τέτοιο “χαμένο” ήχο. Δηλαδή… το ξεπερνάμε. Σημείωση δεύτερη: Δεν υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται ένα παιδί στο λύκειο, μέχρι και της γενιάς του '96, να του γράφει κάποιος φίλος ένα cd με διάφορα metal τραγούδια και να μη βρίσκεται μέσα το “Power”. Ίσως, το καλύτερο Helloween, για μένα, με τον Deris στα φωνητικά. Ο οποίος, βεβαίως, έχει πιάσει για τα καλά την μπάντα από το χέρι και συνεχίζει να της δείχνει τον τρόπο, τον ορθό. “Forever and One” και “If I Knew” είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτή η μπάντα σε συναίσθημα (Μισέλ, μπορεί να έχεις φωνάρα, αλλά η συνδρομή σου στο πρώτο είναι αταίριαστη. Είναι τραγούδι μόνο Andi Deris).
4. Bruce Dickinson - “Skunkworks”: Αυτός ο άνθρωπος, αν του δώσεις το κατάλληλο υλικό, δηλαδή RUSH, θα στο απογειώσει. Και γνωρίζει άριστα από απογειώσεις. Λίγο πριν επιστρέψει στα μεταλικά του μονοπάτια, συνεχίζει να παραμένει ανήσυχος καλλιτεχνικά και με συνθέσεις υπέροχες, δηλαδή RUSH. Μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι είναι ο προσωπικός του δίσκος, τον οποίο ακούω ολόκληρο. Φυσικά, αν υπάρχει μόνο ένα άσμα να διαλέξω και να το βάλω στη διαπασών, αυτό είναι το “Innerspace”. Ιπποδύναμη, υπερδύναμη και κάθε είδους δύναμη βρίσκονται μέσα σε αυτά τα τρεισήμισι λεπτά. Δηλαδή, RUSH.
5. Opeth - “Morningrise”: Αυτό που, ήδη, ξεκίνησε με το “Orchid”, εδώ συνεχίζεται. Η μόνη επιπρόσθετη θέση, είναι ο λίγο περισσότερο χώρος στις ατμόσφαιρες και φυσικά στον ήχο του μπάσου (στο “Advent” γίνεται ολόκληρη διδασκαλία επί του θέματος του μπάσου - είναι μόνοι τους και όλοι οι άλλοι). Η δίκαση συνεχίζει να είναι αψεγάδιαστη και ο ήχος των Opeth ορίζεται, παίρνει σάρκα και οστά. Πάντα γοητεύει, όσα χρόνια και να περάσουν.
Το εξώφυλλο αυτής της χρονιάς είναι ένα πολύ συγκεκριμένο. Το logo της μπάντας σε συνδυασμό με το υπόλοιπο είναι το απόλυτο:
24 Likes
Μην ανησυχείς, δεν θα το επιτρέψω να ξεχαστείς!
6 Likes
1 9 9 4
ΔΕ ΣΑΣ ΧΑΛΑΣΕ !
25 Beastie Boys - Ill communication (συγγνώμη για τη θέση, δεν είμαι MC)
24 Offspring - Smash (συγγνώμη για τη θέση, δεν είμαι πανκιό)
23 Green Day - Dookie (καλοί, ΟΚ)
22 Black Crowes - Amorica (δεν πρόλαβα να το θυμηθώ, η πλάκα είναι πώς το έχω και σε CD )
21 Pantera - Far beyond driven (εξαιρετικοί σε αυτό που έκαναν)
20 Soundgarden - Superuknown (συγγνώμη για τη θέση, σε ένα χρόνο ίσως να έχει ανέβει ψηλότερα)
19 NIN - The Downward Spiral (θα ήταν υπέροχο soundtrack ενός horror film τύπου SAW. Για εμένα οι ΝΙΝ ήταν αυτοί που ετοίμασαν το έδαφος για να δεχτεί τον ΜΜ)
18 Portishead - Dummy (η άλλη μαζική trip hop επίθεση)
17 Blur - Parklife (κατουράνε τους OASIS)
16 Nick Cave & The Bad Seeds - Let Love In (ακονίζοντας μαχαίρια για το 1996)
15 Pearl Jam - Vitalogy (αρχίζει μια πτώση, μια κόπωση)
14 Hole - Live through this (το grunge της κυρίας του κυρίου, πολύ καλό)
13 Massive Attack - Protection (η μαζική επίθεση συνεχίζεται)
12 Neil Young & Crazy Horse - Sleeps with angels (ο μπαρμπα-Νηλ κοιμάται με τους αγγέλους κι η τύχη μας δουλεύει. Το 1995 ΘΑ ΓΑΜΗΣΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ)
11 Therapy? - Troublegum (όταν ξέρεις μόνον ένα δίσκο από μια δισκογραφία, αλλά είναι τόσο καλός που δε θες να ακούσεις κάτι άλλο)
10 Megadeth - Youthanasia (Mega Dave λογοπαίγνια και τραγούδι για γαλλόφωνους φίλους)
09 Queensryche - Promised Land (το τελευταίο καλό άλμπουμ των Ryche)
08 BBM - Around the next dream (πρόκειται για τους Cream χωρίς τον Clapton. Τη θέση του παίρνει επάξια ο Gary Moore. Δυστυχώς δεν υπήρξε συνέχεια)
07 Dream Theater - Awake (ίσως το άλμπουμ των Theater που με κουράζει πιο λίγο απ’ όλα η ανάγκη τους να παίξουν “τις κάλτσες τους” κι αυτό κάτι λέει…Erotomania - έρωτας)
06 Alice in Chains - Jar of Flies (εγώ παιδιά το μετράω ως κανονικό άλμπουμ)
05 Bruce Dickinson - Balls to Picasso (ναι, ναι, άφησα έξω THEATER για να μπει ο Βρασίδας, είναι το καλύτερο σόλο άλμπουμ του αυτό)
04 Pink Floyd - The Division bell (To High Hopes είναι το ιδανικό κλείσιμο μιας ονειρικής καριέρας - μην ακούω πίπες ότι το Endless river ήταν το τελευταίο τους άλμπουμ)
03 Stone Temple Pilots - Purple (σε δύο άλμπουμ έκαναν όσα άλλοι κάνουν σε δέκα. Δεν έχω ασχοληθεί με τα επόμενά τους. Interstate Love Song και τα μυαλά στα διαπολιτειακά σύνορα).
02 REM - Monster (αν δεν υπήρχε η από κάτω, θα ήταν στο νο 1. Ο δεύτερος δίσκος της χρυσής τους τριάδας. Έχει και grunge, έχει και απόηχους από την προηγούμενη δεκαετία, έχει και μπαλάντες να τις πιείς στο ποτήρι. Έρωτας ο ήχος της κιθάρας…Εκατοντάδες ώρες ακροάσεων κι ακόμα ακούγεται όπως τότε!)
01 Tori Amos - Under the Pink (ένα υπερταλαντούχο πλάσμα, με ξεκάθαρο όραμα, κλέβει την πρώτη θέση από τους REM ακριβώς γιατί δούλεψε δίχως τη βοήθεια που έχει ένα απλό μέλος μέσα σε ένα συγκρότημα. Το Cornflake girl σημάδεψε όλη τη δεκαετία και παραμένει στο setlist της ακόμα και σήμερα)
ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Radiohead - My iron lung
Dead Can Dance - Toward the within
Smashing Pumkins - Pisces Iscariot
Nirvana – MTV Unplugged In New York
17 Likes
Top 5 1995
1. Doopees - Doopee Time
Τι ώρα είναι; Είναι Doopee time! Πώς θα κάτσω εγώ τώρα να εξηγήσω στον hopeto τι εστί Doopee time οέο μπας και ποτέ δεν ξέρεις; Αυτό το έργο δεν μπορεί να περιγραφεί απλά με αναφορές σε genres και άλλες ταμπέλες. Επίσης αυτό το έργο δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί από ένα συγκεκριμένο κομμάτι ή μουσικά δείγματα, πράγμα ειρωνικό όσο να ‘ναι, θα καταλάβετε το γιατί μετα.
Στο οπισθόφυλλο του άλμπουμ γράφει: “CUTE MUSIC is keep you healthy, mind clear” και αυτή η πρόταση σε σπασμένα αγγλικά είναι συνάμα ό,τι πιο σωστό κι ό,τι πιο λάθος για αυτό που θα νιώσεις. Ναι, θα βγεις φρέσκος, υγιής και αναζωογονημενος αλλά πόσο καθαρό μπορεί να είναι το μυαλό σου όταν θα σκέφτεσαι συνέχεια αυτό που άκουσες και θα έχεις περισσότερες απορίες από όταν ξεκίνησες;
Ναι, έχει τη γλύκα της παιδικής αθωότητας αλλά γίνεται να αποκαλέσεις cute την κατάθλιψη;
Αυτό που έχει σημασία είναι πως αν θέλεις λοιπόν να καταλάβεις αυτό το έργο, αν θέλεις να αισθανθείς πως ταξιδεύεις στον χωροχρόνο, πρέπει να το ακούσεις ολόκληρο απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, και ίσως πάνω από μια φορά. Να το αφήσεις να ξεδιπλώσει όλες τις πτυχές του.
Ας ξεκινήσουμε όμως πρώτα απ’ τα βασικά: συγκρότημα Doopees δεν υπάρχει. Στην πραγματικότητα έχουμε ένα φανταστικό και με τις δύο έννοιες project από τον Yann Tomita, Ιάπωνα θρύλο των steel drums (ο πιο κοντινός ήχος στο διάστημα σύμφωνα με τον ίδιο) και της μουσικής γενικότερα, καθώς πέρα από συνεργασίες με τον Ryuichi Sakamoto και άπειρους άλλους μουσικούς, έχει συντελέσει τα μέγιστα στη βιομηχανία της χώρας του στην άνθιση διαφόρων ειδών όπως acid jazz, electronica, lounge, exotica κ.α. ενώ ήταν και ο πρώτο παραγωγός hip-hop άλμπουμ, πράγμα άσχετο με το συγκεκριμένο εγχείρημα αλλά σίγουρα ένδειξη του μεγάλου εύρους του ως καλλιτέχνης όπως και κάποιες άλλες περιπέτειες του με japanoise, garace rock και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Οι Doopees λοιπόν είναι ένα πλασματικό συγκρότημα στο οποίο δανείζουν τις φωνές τους η Suzi Kim ως Suzi Kim και η Yumiko Ohno των Buffalo Daughter ως Caroline Novac ενώ έχουμε και κάποια guests όπως της Auntie Kim και του ίδιου του Yann που πιο πολύ λειτουργούν ως NPCs στην όλη διαδρομή των δύο κεντρικών χαρακτήρων. Η σχέση μεταξύ της Suzi και της Caroline δεν είναι ξεκάθαρη και μπορείς να βρεις διάφορες θεωρίες στο ίντερνετ αλλά το πιο πιθανό είναι να είναι δυο φίλες, με την Suzi όμως ασφαλώς σοφότερη και πιο κοντά σε μια μητρική φιγούρα για την Caroline. Δεν έχει μεγάλη σημασία η σχέση τους αλλά αυτό που πρέπει σίγουρα να ξέρουμε είναι ότι η Caroline πάσχει από χρόνια κατάθλιψη και εμείς απλά τις ακολουθούμε στο ταξίδι της καθώς αλλάζει, ωριμάζει και προσπαθεί να απαλύνει την καρδιά της από τον πόνο.
- Hey Suzi, life is not only about having a good time, is it?
- That’s right, Caroline, It also means life’s not all about being down and out
Την ακούμε λοιπόν να παίζει Chopin στο πιάνο κλαίγοντας (πριν πάρουμε και μια γεύση από Chopin α λα Jimmy Hendrix :p), την ακούμε να ακούει όλων των ειδών τα Love Songs και να απορεί γιατί υπάρχουν όταν δεν μπορεί πλέον να ταυτιστεί με αυτά, και τελικά φτάνουμε στο σημείο που ψάχνουν κάποιου είδους θεραπεία, η οποία τελικά έρχεται από την ίδια τη μουσική! Για λίγο.
- When you’re down, you’ve got to realize: there’s a deeper kind of sadness. So, go ahead and sing, Caroline!
Δεν θέλω να πω τι γίνεται παρακάτω γιατί αφενός spoilers, και αφετέρου πολλά σημεία αφήνονται στην ερμηνεία του ακροατή. Αυτό που έχω να τονίσω πάντως είναι ότι δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο κλείσιμο από τη διασκευή του Caroline, No των The Beach Boys (εκτέλεση από Kiyoshi Hiyama σε ρόλο εξωτερικού παρατηρητή).
Και μιας και ανέφερα τους The Beach Boys -που δεν είναι και η μοναδική ανάφορα προς αυτούς μέσα στον δίσκο, υπάρχουν και κάποια άλλα κλεισίματα του ματιού- ας πάμε και στο ηχητικό μέρος του, κάτι ακόμα πιο δύσκολο να περιγράψω. Art pop, space age, plunderphonics, brill building, doo-wop, δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά αλλά ο Yann Tomita δημιουργεί μια ραχοκοκαλιά από διασκευές σε The Ronettes, Garry Miles, Petula Clark και κάποια original κομμάτια, παραθέτοντας συνεχώς μουσικούς που τον επηρρέασαν σαν άνθρωπο (όπως και αυτός θα επηρρεάσει λίγο αργότερα κάποιους άλλους βλ. The Avalanches) και γύρω γύρω πλάθει έναν δικό του κόσμο γεμάτο νοσταλγία και ζεστασιά ακόμα και στις πιο γλυκόπικρες στιγμές του. Συνθέτει ένα ηχητικό κολλάζ χρησιμοποιώντας samples από tv themes των '50s και '60s δίνοντας τους μια νέα πνοή και προσθέτει μέχρι κι έναν γιατρό να μιλάει για τον καρκίνο του μαστού. Τόσα ανομοιογενή στοιχεία που θα έπρεπε να βγάζουν κάτι το ετερόκλητο και χαοτικό κι όμως με έναν περίεργο τρόπο ο Yann τα παντρεύει όλα μαεστρικά. Γιατί από εκεί πηγάζει και η μαγεία αυτού του άλμπουμ: στη μίξη και στο πώς τη μια έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και την επόμενη θέλεις να ξεσπάσεις σε κλάματα. Τη μια σου ψήνει τον εγκέφαλο με φουτουριστικούς ήχους και αμέσως μετά σου τον κάνει μασάζ. Αλλάζουμε συναισθήματα μέσα από διαφορετικές καταστάσεις με τον πιο ομαλό τρόπο και ηχητικά και διηγηματικά. Πότε δεν είσαι σίγουρος για το επόμενο βήμα και τελικά πάντα νιώθεις ότι ήταν το σωστό. Εγώ όλο αυτό το θεωρώ σπουδαίο.
Εκ πρώτης όψεως παιδικός ο τίτλος, παιδικό το εξώφυλλο, παιδικές οι φωνές και τελικά πίσω από αυτό το quirkiness υπάρχει κάτι που σε αγγίζει κατευθείαν στη ψυχή. Δεν χρειάζονται ούτε βαθειά νοήματα, ούτε μεγάλες λέξεις. Απλά αφήνεσαι στον κόσμο τους, νιώθεις τον αέρα να σε φυσάει και αφήνεις τη μουσική να σε θεραπεύσει. Έστω και για λίγο.
2. Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways
3. Red Hot Chili Peppers - One Hot Minute
4. Radiohead - The Bends
5. The Tea Party - The Edges of Twilight
με έπρηξε η she wolf να ακούσω
19 Likes
Για μένα το έκανες? 
Θα το ακούσω για πάρτη σου.
1 Like
Αυτό το έχω διαβάσει κι από άλλους που ζουν σε παράλληλο σύμπαν. Το TTOTO έχει απλά άψογο ήχο.
Το “Better than Raw” έχει απλά άψογο ήχο. Το από πάνω ένα μπουκωματάκι το έχει και ειδικά το μέγιστο “Kings Will be Kings” το αποδεικνύει περίτρανα.
Νομίζω έπαιξε κάποιο loudness processing μετά το compression και έχει “τιγκάρει”
πιθανώς κάποιο rumble removal που έχει ως γνωστόν αντίθετα αποτελέσματα
(τραβολογιέμαι με το μιξάρισμα των δικών μου and I know this all too well)
this being said i dont mind the raw / pumped up sound
και λατρεύω τον δίσκο
για χρόνια τον είχα πάνω από τα keeper λόγω του Andi
what a voice, what an attitude
θυμάμαι κλικ στο play και μπαίνουν οι οδοστρωτήρες We Burn, Steel Tormentor
θα είναι σίγουρα πεντάδα του χρόνου
είναι βεντουζάτο, βρε παιδί μου
4 Likes
Ποιοι είναι οι δικοί σου, αν επιτρέπεται;
1 Like
Είναι λίγο “θολή” η παραγωγή του “Time Of The Oath” αλλά με κάποιο τρόπο του δίνει περισσότερο χαρακτήρα, παρά γίνεται ενοχλητική. Αγαπημένο άλμπουμ αλλά θα δούμε την άλλη εβδομάδα αν θα καταφέρει την 5αδα.
Μένοντας στο 1995, εμφανίζεται για πρώτη φορά μια σπουδαία μπάντα, η οποία έχει ως ηγέτη έναν τύπο που θα εξελιχθεί σταδιακά σε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του prog…
Πρώτο δείγμα, αυτό εδώ το 15λεπτο αριστούργημα…
7 Likes
O Bon Jovi τραγουδάει;
1 Like
Όχι, αλλα κι αυτος έβγαλε τον αγαπημένο μου δίσκο του το 1995!
4 Likes