1995
Η πιο δύσκολη χρονιά για να επιλέξεις πεντάδα. Στα μέσα των '90s βγήκαν όλα τα υπέρτατα μέταλ άλμπουμ που αγαπήσαμε. Πάμε λοιπόν.
1. Anathema – The Silent enigma
Είναι ό,τι πιο άρτιο έβγαλαν οι Anathema, κλείνοντας την εποχή που έπαιξαν death/doom. Γραμμένο αρχικά για τον Darren White, με τίτλο Rise Pantheon Dreams, τελικά κυκλοφόρησε με τα φωνητικά του Vincent Cavanagh, που έδωσε πόνο, αλλά δεν ήταν για να συνεχίσει να τραγουδάει μ’ αυτό το στυλ, οπότε μετά από αυτό άλλαξε η πορεία της μπάντας. Είναι το άλμπουμ που ξέρω απ’ έξω τους στίχους του κι ένα από τα ακούσματα που άλλαξαν την άποψή μου για τη μουσική. Δεν επαναλαμβάνεται αυτή η μαγεία.
2. The Gathering – Mandylion
Πρώτο The Gathering με την Anneke, το άλμπουμ που μας έμαθε ότι μία χαμογελαστή κοπέλα με απίστευτη φωνή μπορεί να δώσει νέα πνοή στο gothic metal. Δεν μπορώ παρά να μη σχολιάσω θετικά την όλη παρουσία της Anneke, ένα απλό κορίτσι τότε, με απλό ντύσιμο, που στηρίχτηκε στη λάμψη που έβγαζε μέσα κι έξω της. Πολύ όμορφες συνθέσεις, ένα υπέροχο άκουσμα.
3. My dying bride - The Angel and the Dark River
Η λίστα δεν θα μπορούσε να μην έχει τη μία από τις τρεις μπάντες που έκαναν τα '90s τη δεκαετία του death/doom. Το βιολί, τα πιο μελωδικά φωνητικά και η μελαγχολική ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι αυτό που το ξεχώρισε από όλα τα άλλα του είδους που είχαν βγει μέχρι τότε. Ωστόσο, είναι ένα άλμπουμ που πλέον πιστεύω πως απαιτεί τρομερή συγκέντρωση για να το απολαύσεις.
4. Paradise Lost – Draconian Times
Το άλμπουμ όπου οι PL έφτασαν στη μέχρι τότε κορυφή τους. Ενώ έπαιξαν τόσο καλά death/doom, εδώ άλλαξαν τελείως κατεύθυνση κι έφτιαξαν τον δικό τους μοναδικό ήχο. Όποιο κομμάτι και να επιλέξεις, από την αρχή, τη μέση ή το τέλος, είναι μοναδικό, έχει τη δική του ξεχωριστή μελωδία, κανένα δεν είναι κόπια του προηγούμενου. Όλα τα θυμάσαι και τα αγαπάς. Προσωπικό αγαπημένο το “Forever Failure”
5. Opeth - Orchid
Όμορφο άλμπουμ, όμορφο εξώφυλλο. Το πρώτο άλμπουμ των Opeth όπου τα τραγούδια είναι μία ολότητα, οι συνθέσεις δένουν μεταξύ τους σε στυλ και σε διάρκεια. Μερικές όμορφες ιστορίες κρύβονται πίσω από την ηχογράφηση, όπως ότι τα παιδιά ήταν τόσο αφοσιωμένα στο έργο τους που, πριν πάνε να ηχογραφήσουν, είχαν μάθει να παίζουν απ’ έξω τα τραγούδια και με κλειστά μάτια. Το καλύτερο άλμπουμ progressive metal που έχω ακούσει, με στοιχεία μελωδικά που σε ταξιδεύουν σε μέρη και εποχές.
Πάμε και σ’ αυτά που άφησα εκτός πεντάδας, με πολλή θλίψη…
Έχω γράψει σε summary δυο λόγια που αξίζουν για το καθένα.
6. Katatonia - For Funerals to Come.…
Summary
Η φυσική συνέχεια του Dance of December Souls, με κάποιες δοκιμές για το Brave Murder Day (βλέπε Black Erotica, ίδιο με το 12). Έκανε ακόμα growls ο Jonas Renkse, πριν προκύψει το πρόβλημα που τον απέτρεψε από το να κάνει το ίδιο και στο Brave Murder Day. Πολλά ανεπανάληπτα riffs. Το ομώνυμο “For Funerals to some…” είναι ένα από τα πιο μελαγχολικά κιθαριστικά κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ. To “Epistel” μια σκέτη κόλαση.
7. Anathema - Pentecost III
Summary
Το αγνό συναίσθημα που έχει αυτό το EP δεν περιγράφεται. Πάνω στις μελαγχολικές μελωδίες του, ο Darren White έγραψε τους πιο ωραίους στίχους. To “We, the gods” είναι μία διαμαρτυρία ενάντια στην αποικιοκρατία, αποδεικνύοντας ότι και η πολιτική με κάποιο τρόπο χωράει στο death/doom. Το “Kingdom” είναι ό,τι πιο επικό έχω ακούσει σ’ αυτό το subgenre. Πένθιμο και δυναμικό. Αξίζει ν’ αναφέρουμε ότι η μπάντα αφιέρωσε αυτό το EP σε δύο νέα παιδιά, ένα ζευγάρι, που χάθηκαν πρόωρα, αφού η κοπέλα πέθανε την ημέρα της κηδείας του αγοριού. Αυτή η αφιέρωση φανερώνει ότι το death/doom είναι βγαλμένο από τον κύκλο θανάτου και ζωής και δεν είναι ένα subgenre με αδικαιολόγητο συναισθηματισμό, όπως κάποιοι θα έλεγαν.
8. Skepticism - Stormcrowfleet
Summary
Φουλ ατμοσφαιρικό φινλανδικό funeral doom. Γενικά το subgenre αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό είδος μουσικής για εμένα, οπότε θα μπει ψηλά στη λίστα.
9. Moonspell - Wolfheart
Summary
Είναι απορίας και θαυμασμού άξιο πώς χώρεσε το gothic και το folk στοιχείο σε ένα άλμπουμ χωρίς να του στερήσει τίποτα σε ομορφιά και φήμη. Μπορείς να το ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος και να ξεκινήσεις τραγουδώντας και να καταλήξεις χορεύοντας. Βάζοντας στοιχεία από την κουλτούρα τους, οι Moonspell μας αποκάλυψαν ένα άλλο τοπίο, όχι πολύ μακρινό από το δικό μας. Το Trebaruna και το Ataegina θυμίζουν τόσο αρχαία ελληνική μουσική όσο και πιο σύγχρονη παραδοσιακή ελληνική μουσική. Προσωπικά μου αρέσει πιο πολύ αυτό το gothic στυλ των Moonspell από κάποιες μετέπειτα μείξεις με death metal στοιχεία.
10. In the Woods… - Heart of the Ages
Summary
Πλούσιο άλμπουμ, με ατμοσφαιρικότητα, folk στοιχεία, και μια ανάμειξη από black, goth και doom. Δεν το έχω ακούσει όσες φορές θα έπρεπε, είναι όμως από τα τοπ εκείνης της χρονιάς.
11. Amorphis - Black Winter Day
Μία ιδιαίτερη στιγμή, με παραδοσιακούς στίχους, που περιλαμβάνει ένα από τα μεγαλύτερά τους hit.
12 Kataklysm - Sorcery
Γιατί να το ακούσετε; Γιατί τραγουδάει ο πρώτος τους τραγουδιστής, ο Sylvaine Houde, ένας από τους πιο ταλαντούχους και αδικημένους death metal vocalists. Δεν έχουν ξαναβγεί death metal άλμπουμ με αυτό τον ήχο.
13. At the gates - Slaughter of the Soul
Τα λόγια είναι περιττά.
14. Benediction - The Dreams You Dread
Έχει το αγαπημένο “Down on Whores” και είναι ένα από τα αγαπημένα μου από τη μπάντα αυτή.
15. Dismember - Massive Killing Capacity
Μόνο και μόνο γιατί έχω εφεύρει με βάση τον τίτλο του άλμπουμ μία έννοια που με έχει απασχολήσει πολύ, το “Massive Ghosting Capacity”
16. Nevermore – Nevermore
Αγαπάμε, αλλά βάζω πιο πάνω όλα τα death metal που ανέφερα.
Ελληνόφωνα:
- Έρεβος – Αίμος
- Υπόγεια Ρεύματα – Παραλογές
- Τα Ξύλινα Σπαθιά – Πέρα Απ’ Τις Πόλεις Της Ασφάλτου
Ελληνικά με αγγλικό στίχο:
Make Believe – Playground
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Από το Pentecost III των Anathema, ο πίνακας του Frederic Leighton “Περσέας και Ανδρομέδα”, 1891.
Μία καλή επιλογή, που έκανε διάσημο ένα λιγότερο γνωστό έργο τέχνης.
)
