Ρητορικό ήταν το ερώτημά μου, να ξέρεις… Αλλά, ρίχνω άδεια και πιάνω γεμάτα.
1 Like
dark delight
more on that later this year… finally!
2 Likes
Το κατάλαβα ότι ήταν ρητορικό, αλλά το point δεν το κατάλαβα για να είμαι ειλικρινής.
Όταν μπήκαν τα φωνητικά, ήταν λες και άκουγα τον Bon Jovi από θέμα χροιάς.
Βρε βρε… 
OK, δεν είναι το άλμπουμ που θα άκουγα ανά πάσα στιγμή. Αλλά μου άρεσε. Νιώθω την επιρροή από jazz (big band κυρίως), doo-wop, 60s psychedelic pop, αλλά γενικά το τελικό αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ξεκάθαρα pop.
Επίσης, τα samples έχουν πλάκα (Yardbirds - For your love \m/), ενώ σε κάποιο σημείο που πάει από sample σε sample, θυμάμαι το The Who Sell Out με τα περιβόητα jingles που είχε. Το αρνητικό είναι πως σαν δουλειά, θέλει ενασχόληση, θες χρόνο να ακολουθήσεις το story, κτλ. που δεν έχω τώρα, ενώ το ότι δεν ξέρω τι είναι original και τι όχι, με αποσυντόνιζε. Αλλά σημειώθηκε σαν δίσκος.
*Καλά, πριν 5 χρόνια θα σε ρωτούσα “τι είναι αυτά που ακούς”. Αλλά αλλάζει ο άνθρωπος.
3 Likes
το ποστ μου δεν ειχε τον στοχο και τη διαθεση να σε κανω να το ακουσεις γιατι απ’ οση εικονα εχω απο εσενα δεν θα στο προτεινα προσωπικα (και βασικα δεν μπορω να σκεφτω κανεναν συγκεκριμενο χρηστη εδω μεσα που θα το εκανα). Πιο πολυ το εγραψα επειδη “παραπονεθηκες” το 94 Οπως και να 'χει, τιμη μου που μπηκες στον κοπο να το ακουσεις και χαιρομαι πολυ που σου αρεσε οσο σου αρεσε 
Μπορει σε αλλα 5 χρονια να μπεις κι εσυ στο cult 
4 Likes
10 Likes
Φτάσαμε στα μέσα της δεκαετίας που έχω βιώσει εντονότερα από κάθε άλλη – ή έτσι νομίζω! Εντυπωσιακή ήταν η κίνηση στα μουσικά δρώμενα και το 1995, άσχετα από τον προσωπικό παράγοντα – και πάλι, με την επιφύλαξη της υποκειμενικότητας! Ας δούμε λίγο αναλυτικότερα γιατί παρουσιάζουν ενδιαφέρον:
1. Paradise Lost – Draconian Times
Η πρώτη επιλογή ήταν πολύ εύκολη. Ο εν λόγω δίσκος ήταν για μένα το ανεπίσημο soundtrack του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς (ναι, καλοκαιριού, δεν φταίω εγώ που κυκλοφόρησε Ιούνιο!), το έχω συνδυάσει με πάρα πολύ ωραίες καταστάσεις, και το έχω αφομοιώσει σε βαθμό που μπαίνει η εισαγωγή του Enchantment και νιώθω προκαταβολικά τον ενθουσιασμό που μου προκαλεί σωρευτικά η ακρόαση όλων των κομματιών!
Επιχειρώντας μια αποστασιοποιημένη, αντικειμενικότερη θεώρηση, θα έλεγα ότι εδώ οι Paradise Lost, έχοντας ορίσει ένα ιδίωμα, υπαγορεύουν τις εξελίξεις σε αυτό, τελειοποιούν τον ήχο αυτής της περιόδου τους, και μη έχοντας τίποτε άλλο να προσθέσουν, το επόμενό τους θα τούς βρει να επαναπροσδιορίζονται!
2. Faith No More – King For a Day… Fool for a Lifetime
Μια ακρόαση των δίσκων των FNM από την κορυφαία τους εποχή κάνει τους διάφορους μεταγενέστερους που φιλοδοξούσαν να κινηθούν στα ίδια μονοπάτια να μοιάζουν απελπιστικά μέτριοι και επιτηδευμένοι. Εδώ η ομάδα έχει χάσει το μεταλλικό γρανάζι της (λέγε με Jim Martin), όμως το εύρος των στυλ που μετέρχεται είναι τόσο μεγάλο που το τελικό αποτέλεσμα τελικά φαντάζει εντελώς χαρακτηριστικό τους – και δεν υπάρχει τίποτε το οξύμωρο σε αυτό! Πραγματικά σπάνια περίπτωση.
3. Death – Symbolic
Οι Death ήταν το σχήμα που ενσάρκωνε τον συγκεκριμένο ήχο, κατόρθωμα διόλου ευκαταφρόνητο αν σκεφτεί κανείς τις μεταλλάξεις που είχαν μέσα στην πορεία τους.
Από μια δισκογραφία που περιλαμβάνει διαμάντια, το Symbolic είναι ένα από αυτά που συγκεντρώνουν πολλές προτιμήσεις – τουλάχιστον από τους θιασώτες της τεχνοκρατικής περιόδου της μπάντας υπό τον Chuck Schuldiner. Ένας δίσκος που δεν παύει να εκπλήσσει σε κάθε ακρόαση με τον πλούτο των ευρημάτων του.
4. Monster Magnet - Dopes to Infinity
Το Dopes to Infinity είναι το υπέρτατο δημιούργημα των Monster Magnet ανεξάρτητα αν υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι για τον τίτλο του καλύτερου τους, κι αυτό γιατί στέκεται στο μεταίχμιο του να έχει ακόμη τον underground αέρα, αλλά ταυτόχρονα και την εμπειρία που δεν συναντάται σε πρωτοεμφανιζόμενους.
Το αποτέλεσμα ήταν αρκετό για να τους… εκτινάξει στ’ αστέρια, και τους ίδιους και τους οπαδούς τους που αυξήθηκαν απότομα σε αριθμό!
5. Iron Maiden - The X Factor
Εκείνη την περίοδο ο Steve Harris περνούσε τη δοκιμασία όχι ενός, αλλά δύο διαζυγίων, αφού εκτός από τον Dickinson που είχε εγκαταλείψει τους Maiden για χάρη της solo καριέρας του, χώριζε και με την από χρόνια σύζυγο και μητέρα των παιδιών του. Πιθανότατα αυτός είναι ο λόγος που το δέκατο LP των Irons ακούγεται τόσο ενδοσκοπικό και σκοτεινό.
Ένας δίσκος στον οποίο επιφυλάχθηκε ψυχρή υποδοχή από κοινό και κριτικούς, αναμενόμενα μεν, άδικα δε, αφού αν εξαιρέσεις την ανεπάρκεια του Blaze, έχει να επιδείξει πολλή και σπουδαία μουσική, ενίοτε με progressive τάσεις, χώρια που, όπως αποδείχθηκε, καθόρισε εν πολλοίς το ύφος των Maiden έκτοτε.
Γοητευτικό μέσα στην ξεροκεφαλιά του, το X Factor έχει να προσφέρει πολλά σε όποιον το προσεγγίσει χωρίς να το κρίνει δυσμενώς εκ των προτέρων.
Σε άλλα νέα από εκείνη την χρονιά, κάποτε το Metal Hammer έβαζε με τα τεύχη του δώρα CD όπως το Heart Of The Ages των In The Woods και μας ξεστράβωνε, με το Mandylion οι The Gathering μας συστήνουν την νέα τους τραγουδίστρια με την μαγευτική φωνή και έναν δίσκο σημείο αναφοράς για την πορεία τους , ενώ το Amok των Sentenced δικαίως αποθεώθηκε τότε, και απολαμβάνει όλη την αναγνώριση τώρα!
Πάμε και στους Διόσκουρους των Paradise Lost και της σχετικής βρετανικής σκηνής, με τους μεν Anathema να κλείνουν επιβλητικά την πρώτη τους περίοδο με το The Silent Enigma, τους δε My Dying Bride να ξεκόβουν από τις doom /death ρίζες τους, μόλις τρία χρόνια μετά το ντεμπούτο τους με το The Angel and the Dark River που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο εμβληματικά album της gothic/doom metal σκηνής!
Σε πιο… ζόρικα μονοπάτια, οι At the Gates αιφνιδίασαν με το Slaughter Of the Soul που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του και σηματοδότησε την έναρξη της σκηνής του Göteborg. Από death metal αφετηρία ξεκίνησαν και οι Fear Factory και κατέληξαν να ορίζουν την επιτομή του industrial metal με το Demanufacture. Αντίθετα, ο εκδιωχθείς από τους Slayer, Dave Lombardo, συνεργάστηκε στους Grip Inc με τον κιθαρίστα - παραγωγό Waldemar Sorychta που έμοιαζε να βρίσκεται παντού εκείνα τα χρόνια και τον ιδιαίτερο τραγουδιστή Gus Chambers, με το καταπληκτικό Power of Inner Strength να καθιστά σαφές ότι το εν λόγω σχήμα είχε πολλά να προσφέρει.
Τέλος, το Written in Waters των Ved Buens Ende έδειξε ξανά πως όσο κι αν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε την μουσική, η ίδια κρατάει ζηλότυπα κρυμμένα τα πιο πολύτιμα μυστικά της.
Κατά τα λοιπά, το In Your Multitude είναι το πιο progressive πόνημα των Conception χωρίς αυτό να σημαίνει επ’ ουδενί εξεζητημένες δομές ή τραβηγμένες διάρκειες. Τουναντίον, το νορβηγικό σχήμα εξακολουθεί να κρατά τις διάρκειες των κομματιών σε λογικά πλαίσια, χτίζοντας με περισσή φροντίδα πανέμορφα μελωδικά μέρη που δελεάζουν τον ακροατή.
Στο doom πεδίο, στο Die Healing όλα τα συστατικά του ύφους των Saint Vitus ήταν παρόντα: οι βαρύθυμοι, θρηνητικοί ρυθμοί, ο αμίμητος τόνος της κιθάρας του Chandler με τα τίγκα στην παραμόρφωση, fuzz-αριστά solos του, και φυσικά η θεατρική, “διαταραγμένη” ερμηνεία του επανακάμψαντα Reagers να δημιουργεί εφιαλτική ατμόσφαιρα – το εν λόγω LP ήταν μάλιστα το κύκνειο άσμα τους για μεγάλο διάστημα πριν επανακάμψουν. Δεν ξεχνάμε φυσικά και το σπουδαίο The Carnival Bizarre των Cathedral που συνεχίζουν ακάθεκτοι!
… και λίγα ακόμη για το κλείσιμο…
Η πρώτη κυκλοφορία υπό το όνομα των Lordian Guard είναι το απόσταγμα των δέκα ετών που μεσολάβησαν από την διάλυση των Warlord. Η μουσική είναι πλημμυρισμένη από το επικό συναίσθημα και τα χαρακτηριστικά θρηνητικά, μινόρε leads της κιθάρας του Τσάμη που συνταράσσουν τον ακροατή, ενώ πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν και τα keyboards με τις folk ακουστικές κιθάρες.
Στο The Sky Moves Sideways το ύφος των Porcupine Tree παραμένει καθοριστικά επηρεασμένο από τους Pink Floyd – δεν είναι τυχαίο που ο δίσκος χαρακτηρίζεται ως το “Wish You Were Here” τους – σίγουρα όμως καταφέρνει να εντυπωσιάσει ,όντας μάλλον η κορύφωση της “Delerium” περιόδου τους.
Τέλος, οι Led Zeppelin θα πρέπει να είναι περήφανοι που η κληρονομιά τους ενέπνευσε σχήματα σαν τους Καναδούς The Tea Party και δίσκους όπως το The Edges of Twilight! Όσοι πιστοί προσέλθετε!
29 Likes
Το έβαλα να το ακούσω από περιέργεια και μου δημιουργήθηκαν οι εξής απορίες : Μλκ τι δισκάρα είναι τούτη εδώ?? Πόσες ώρες έχει ακούσει Tori Amos η Amy Lee?? Γιατί ενώ το όνομα Tori Amos το ξέρω από πάντα, δεν ήξερα κανένα της τραγούδι?? Wtf!
4 Likes
Χαρακτηριστικό γνώρισμα αγαπημένων δίσκων. 
4 Likes
Τα 5 καλύτερα άλμπουμ για το 1995
- Paradise Lost - Draconian Times
- Ozzy Osbourne - Ozzmosis
- Iced Earth - Burnt Offerings
- Μάσκες - Μάσκες
- AC/DC - Ballbreaker
19 Likes
1995
-
Death - Symbolic
Συχνά στο μυαλό μου αυτό το album είναι το καλύτερο Death. Δεν ξέρω γιατί τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει αυτή η new age συζητηση του γιατί και κατά πόσο είναι Death metal, αλλά σίγουρα δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σχέση με ότι έχει βγει στη σκηνή μέχρι εκείνη τη στιγμή και με ότι βγήκε για χρόνια μετά. Κρυστάλλινη παραγωγή (
) και ίσως η πιο ταιριαστή σε album Death αναλογικά με το ύφος του δίσκου, αδιανόητα παιξιματα, μελωδίες Chuck από το υπερπέραν. Στη σκέψη και μόνο του tracklist με πιάνει ένα δέος. Ανέκαθεν ο δίσκος μου βγάζει κάτι σκοτεινό και αποκόσμο και είναι τρομερό το πως τοπετυχαίνει αυτό χωρίς να παίξει κάποιο είδος σπηλαιϊκου Death metal ή νορβηγικού black. Credits και στο γίγαντα Gene Hoglan, είναι για μένα το album επιτομή της τεράστιας καριέρας του και 28 χρόνια μετά ακόμη δείχνει τον δρόμο σε επίδοξους drummers ( όπως αντίστοιχα και το Human με το έτερο γίγαντα Sean) -
Manitou - Entrance
5 νορβηγοπουλα απίθανα, που ξεκίνησα το 1991 με ένα μαγικό demo, είχαν υλικό για τρεις δίσκους, κατάφεραν να βγάλουν έναν το 1995 αποφασισμένοι πως μετά θα διαλυθούν λόγω μουσικών διαφόρων. Από τις περιπτώσεις μπαντων που και οι πέντε ειναι τόσο σημαντικοί για την μπάντα. Σκοτεινό progressive, αυτό που μας δίδαξαν οι Fates σε Awaken The Guardian/No Exit/Perfect Symmetry και οι Psychotic Waltz στα δύο πρώτα τους. Κάποιες δυσαρμονιες τύπου Voivod και οι ανατολιτικες κλίμακες τύπου Martin Friedman στα solos μαζί με την ποικιλία στα τραγούδια είναι τρομερά spices. Η εκπληκτική φωνη του Øyvind Hageland, η τρομερή δουλειά σε ρυθμικες κιθάρες και στα leads, το εξαιρετικό παίξιμο στα τύμπανα σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα του δίσκου τον καθιστούν μάλλον τον αγαπημένο μου Underground progressive metal δίσκο των 90ς. Øyvind και Bollie Fredriksen επέστρεψαν πριν λίγα χρόνια παρέα με Di Giorgio και τον drummer των spiral architect στους Terra Odium, παρα πολύ αξιόλογο album για τους λάτρεις του είδους. -
Meshuggah - Destroy, Erase, Improve
Δίσκος δήλωση της μουσικής πρόθεσης αυτών των απιθανων Σουηδών. Ένα αδιανόητο wall of sound από riffs, καταιγιστικα τύμπανα, φρενήρη τέμπο, groove, πολυρρυθμιες σε συνδυασμό με jazz fusion chords here and there ( Τα οποία θα ήθελα σαν τρελός να έχουν λίγο ακόμη χώρο στη μουσική). Πολύ συχνά λέμε για την αποδόμηση που έκαναν στο είδος τους οι Cynic, ακριβώς τα ίδια θα πρέπει να λέμε για την εντελώς ιδιαίτερη μουσική πρόταση που έκαναν εδώ οι Meshuggah
To be edited με 4 Και 5 μόλις συμβουλευτω τα κιταπια μου 
20 Likes
Που να ακουσεις και το αμεσως επομενο που εβγαλε…Εκει να δεις πραγματα…
1 Like
1995
1.Cathedral - Carnival Bizzare - Σοκαριστικά καλό doom, με περισσότερο groove από οτιδήποτε στο ιδίωμα.Ο Ιommi θα ήταν περήφανος όταν βγήκε.
2.Down - NOLA - Αρκετά προσιτό για sludgοειδές, πολλά χιτάκια, κάτι που δεν συνηθίζεται.Καλοδουλεμένος δίσκος,δεν είναι τυχαίο που τον έφτιαχναν χρόνια.
3.Gamma Ray - Land of The Free - Μνημείο ευρωπαικού power από τον μπαμπά του είδους.Αφήνει πίσω τα χιουμοριστικά στοιχεία των Helloween.
4.Paradise Lost - Draconian Times - Μόνο το riff του Hallowed Land θα αρκούσε για να μείνει κλασσικό.Υπάρχουν και άλλα ξυράφια βέβαια απλά αν μπεις στη φάση θα είναι βαθιά τα κοψίματα.
5.Blind Guardian - Imaginations From the other Side - Άλλο ένα power διαμάντι από τις χρυσές εποχές που το ιδίωμα καθόριζε μεγάλο κομμάτι της heavy μουσικής και δημιούργησε στρατιές οπαδών που κρατάνε ακόμα.
Εξώφυλλο τα Ξύλινα Σπαθιά γιατί είναι ντροπή να μην έχουν παρουσία στη λίστα μου.
25 Likes
Εγώ πάλι που δεν ήξερα την ύπαρξη της Amy Lee;
1 Like
1995
Ευτυχώς χρωστάω ακόμα πολύ σεντόνι μέχρι να φτάσω στο '95 και να μιλήσω επ αυτών, αλλά και όσων memorable ones έμειναν εκτός. Το πρόβλημα όμως παραμένει (για μέλλοντα χρόνο): these top five selections (και οι αντίστοχες “πάγκου”) are way too personal to elaborate accordingly. Things are reminiscent, memories are blurred, but still tangible.
In Her eyes the Wolfshade
TOP FIVE
- Moonspell – Wolfheart
- Anathema – Pentecost III
- Paradise Lost – Draconian Times
- Iron Maiden – The X-Factor
- Anathema – Silent Enigma
ΠΕΝΤΑΔΑ ΠΑΓΚΟΥ
Therion – Lepaca Cliffoth
My Dying Bride – The angel and the dark river
Immortal – Battles in the North
Necromantia – Scarlet Evil, Witching Black
Stratovarius – Fourth Dimension
27 Likes
Τα τρομπόνια εσιγήσαν
Κι οι βεντζούζες ξεκολλήσαν…
5 Likes
κουρδίζονται σε μινόρε κλειδί (ενίοτε)
'95 fashion was “glitter-noire” , it seems!
1 Like
Ο,τι δηλαδη δεν εχετε ακουσει ουτε πεντε (5) δισκους καλυτερους απο το The X Factor το 1995. Μην κλαψουριζετε μετα με το Σενενγκερ μονο
Αυτος ο @Clairvoyant που εχει χαθει; Φανερωσου ρε.
6 Likes
Τον ξενέρωσε παντελως το φαμιλυ