Αυτό το πανευκολη νίκη στο Χ με μπέρδεψε.
Άσσος στο Virtual ή Χ τελικά?
1 Like
εξοριστος στην ερημο της εργασιοτρεχαλας…σωπασα…μα ναι…
ο αργαλειος θα πιασει συντομα δουλεια και παλι…
σε νεες δοξες παραληρηματικης παρακρουσης…
το λεει ξεκαθαρα ο χρησμος του Αρχηγου που ελαβα προ ολιγου σε φωνητικο μηνυμα:
“γαμιεσαι”
λιτο, δωρικο, motivational
8 Likes
Μην τον ακούτε, όταν λέει “προτιμώ” εννοεί πως βάζει στο Virtual XI 3/10 και στο Χ Factor 1,5/10
2 Likes
4 κ 5 βασικα
1 Like
3 Likes
Στέλνω λίστα λακονικη από τη παραλία
1. Down - Nola
2. Pulp - Different Class
3. PJ Harvey - To Bring You My Love
4. Unsane - Scattered, Smothered & Covered
5. Therapy? - Infernal Love
Αλλα πολύ αγαπημένα
Faith No More - King for a Day… Fool for a Lifetime
Electric Wizard - Electric Wizard
Moonspell - Wolfheart
Graveland - Thousand Swords
Meshuggah - Destroy Erase Improve
Darkthrone - Panzerfaust
Swans - The Great Annihilator
Sonic Youth - Washing Machine
Keiji Haino - I Said, This Is The Son Of Nihilism
25 Likes
Ξέρεις όμως τι παίζει μ’ αυτούς έτσι;
2 Likes
Ξέρω , μουσική σχολιάζουμε . Και Burzum ψηφίσαμε
3 Likes
Ναι ρε δεν σου βάζω χέρι
Από τη στιγμή που τους βάζεις συνειδητά, όλα κουλ
1 Like
Μπορεί να θέλει να του βάλεις χέρι…ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε 
2 Likes
Λακωνική λίστα και εδώ γιατί δεν έχω κέφι να γράψω ούτε δυο γραμμές.
5. Dark Tranquility - The Gallery
4. Conception - In Your Multitude
3. Suffocation - Pierced From Within
2. Necromantia - Scarlet Evil Witching Black
1. Paradise Lost - Draconian Times
27 Likes
3 Likes
Metal-οχρονιά το 1995 ή, έστω, πολλές metal κυκλοφορίες του γούστου μου.
Μπόλικο hip - hop (σορρυ Raekwon, Goodie Mob και 2Pac αλλά δεν χωρεσατε).
Κι επίσης δεύτερη χρονιά καπάκια με γελοία καλές κυκλοφορίες από την Αγία Τριάδα του brit pop οπότε ξεκινήσαμε πάλι με 12 θέσεις κενές για τη λίστα.
Ευτυχώς, από του χρόνου, το κάδρο αλλάζει πάλι.
Πάμε λοιπόν. 5 ψήφοι.
PJ Harvey – To Bring You My Love: Άλμπουμ υπέρβασης. Μέχρι τότε η Polly είχε ήδη βγάλει καλά πράγματα αλλά εδώ “shit got real”. Το τρομαχτικό είναι πως έχει βγάλει και καλύτερους δίσκους από αυτόν. Κάπου όπα δηλαδή.
Radiohead – The Bends: Αν με ρωτήσετε για το αγαπημένο μου Radiohead, θα σας πω με βεβαιότητα το Bends. Ναι, οκ, χάνει στα σημεία από το OK, αλλά εμένα μου τα σκάει καλύτερα.
Ved Buens Ende - Written in waters: Όπως και με το punk/ post-punk και γενικότερα με όλες τις πραγματικά μεγάλες και σπουδαιες σκηνές, το avant-black ξεκίνησε σχεδόν παράλληλα με την έκρηξη του black. Xρωστάμε πολλά στο Vicotnik (θα τα λέμε μέχρι και το 2023), ο Carl-Michael Eide έφερε απίστευτες καινοτομίες στον ήχο, ο Skoll μπορεί να περηφανεύεται πως έπαιξε σε όλα τα πραγματικά αριστουργήματα που βγήκαν από τη Νορβηγική σκηνή. Το ότι τους είδαμε ζωντανά, είναι κάτι που ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω.
Pulp – Different Class: Τα λέμε χρόνια. Η μπάντα που αναδείχθηκε σχεδόν 10 χρόνια μετά τη δημιουργία της, ήταν και η καλύτερη της γενιάς του brit pop. Το “Different Class” είναι αριστούργημα.
Paradise Lost - Draconian Times: Ο φανμποις μέσα μου λέει “το αδικείς”. Ο “αντικειμενικός” μέσα μου λέει “υπερβάλλεις”. Η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση. Το DT όρισε πάρα πολλά πράγματα από την αρχή κι αποτέλεσε τομή για την σκληρή μουσική των '90s. Προς τιμήν του, δεν έχει κακογεράσει καθόλου.
10 ακόμη για τη φασούλα
At the Gates - Slaughter Of The Soul: Το απόλυτο σουηδικό death metal άλμπουμ. In Tomas Lindberg I trust.
Dissection – Storm of the Light’s Bane: Το μέγεθος της βλακείας που κουβαλούσε στο κεφάλι του Nödtveidt συγκρίνεται μόνο με το μέγεθος του ταλέντου του. Δίσκος- τομή για μένα, 16 χρονών με πήγε από τους Dimmu Borgir σε πολύ πιο ενδιαφέροντα ακούσματα. Δυο χρόνια μετά, στις 12/11 του 2004 θα κατέβαινα για πρώτη φορά μόνος Αθήνα για να τους δω ολομόναχος στο An Club σε μια συναυλία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Genius/GZA – Liquid Swords: Παρόλο που έχει περισσότερα skits απ’ ό,τι μπορούμε να καταναλώσσουμε, όταν φτάνουμε στα τραγούδια, μιλάμε για επίπεδο ισάξιο του πρώτου WTC.
Blur – The Great Escape: Αρχικά έλεγα μήπως γλυτώναμε από τους Blur το 1995 αλλά μιλάμε για δίσκο που δεν έχει κακό κομμάτι. Βασικά, όλα τα κομμάτια είναι ψιλοτέλεια.
Death - Symbolic: Και να μην είχα αδυναμία στους Death, τα πράγματα που γίνονται εδώ κάνουν σαγόνια να κρέμονται και μάτια να γουρλώνουν. Δεν είναι το αγαπημένο μου αλλά ίσως είναι το καλύτερο τους.
Hum - You’d Prefer An Astronaut: Να βάλουμε και κανένα outsider για την αλητεία ε; To τρίτο άλμπουμ των αμερικάνων είναι σαφέστατα το κορυφαίο τους κι ένα από τα πιο επιδραστικά εκεί έξω. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, ρωτήστε τους Deftones.
Down - NOLA: Νταξ, τι να λέμε τώρα; Αδιανόητη δισκάρα.
Oasis – (What’s The Story) Morning Glory?: Πως να μην το βάλεις Vol. 1; Για μένα λίγο κατώτερο από το ντεμπούτο αλλά γεμάτο hits και κομμάτια που όρισαν μια ολόκληρη γενιά.
The Smashing Pumpkins - Mellon Collie And The Infinite Sadness: Πως να μην το βάλεις Vol. 2; Αν ήταν πιο μαζεμένο και είχαν βάλει όλα τα καλά κομμάτια σε ένα δίσκο, θα μιλούσαμε για ίσως τον καλύτερο δίσκο των '90s. Αλλά, είτε το παραδέχεστε, είτε όχι, το MC έχει και μέτρια τραγούδια. Και πάλι, είναι εξαιρετικό βέβαια.
Mobb Deep – The Infamous…: Λιγότερο καινοτόμο από άλλες rap κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά τρομερά εθιστικό και το “Survival of the Fittest” άνετα θα το έβαζα στα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας.
Εξώφυλλο:
26 Likes
Και όχι απλά τους είδαμε, ήταν λες και είχες βάλει το CD και επαιζε. Συγκλονιστικό live
2 Likes
Λοιπόν, κι εγώ χωρίς πολλά λόγια λόγω έλλειψης χρόνου:
Πεντάδα:
Summary
Paradise Lost “Draconian times”
Τι πρωτιά ’95, αυτό για εμένα μπορεί να είναι πρωτιά δεκαετίας, εφηβείας, ζωής ξέρω ‘γώ. Μετά το “Nevermind” και το “Black album” έρχεται αυτό.
At the Gates “Slaughter of the soul” (+ εξώφυλλο)
Αδιανόητο riffing και γκρούβα ταυτόχρονα, τα τελειότερα «σκισμένα» φωνητικά που ακούστηκαν ποτέ, drummer που σου κάνει πλάκα και στίχοι που δε νιώθεις χαζός όταν τους αποστηθίζεις.
Lagwagon “Hoss”
Το αγαπημένο μου Lagwagon μαζί με το “Resolve”. Νομίζω εδώ βάρεσε κόκκινο το θλιμμένο τους στυλ, είτε στις συγχορδίες, είτε στους στίχους που διαβάζοντάς τους μου κάνουν ότι αναφέρονται σε drugs κυρίως. Σας εξορκίζω, ακούστε τους, αν δεν το έχετε κάνει.
Anathema “ The silent enigma”
Διπλό χτύπημα μες στη χρονιά, με δυσκολία διαλέγω αυτό γιατί είμαι του ατμοσφαιρικού περισσότερο κι όχι του doom. Λατρεύω τραχιά φωνή Cavanagh που προσπαθεί ν’ ακουστεί άγριος ενώ σε λίγα χρόνια όλοι θα μάθουμε για που προορίζεται η φωνή του, τέρμα σκοτεινή αισθητική με κάτι “Nocturnal emission” και “Black orchid”, κλασικές ελεγείες το ομώνυμο, “Sunset of the age” και “A dying wish”, γενικά δίσκος-διαμάντι από ένα τρομερό σερί των Βρετανών που ακόμα μου φαίνεται απίστευτο πόση ποιότητα είχανε και για πόσο καιρό.
Ved Buens Ende “Written in waters”
Το είχα αγοράσει στο Λύκειο μία μέρα μαζί με το “La masquerade infernale” κι έγινα άνθρωπος όπως καταλαβαίνετε.
Τα υπόλοιπα:
Summary
The Gathering “Mandylion”
Την ακούς και σου έρχεται στο μυαλό κατευθείαν το αφοπλιστικό χαμόγελό της. Καμιά φορά όταν την ακούω απελπίζομαι με το πόσο καλή φωνή έχει, ρε παιδιά.
In the Woods… “Heart of the ages”
Pink Floyd + λυκίσια ουρλιαχτά + λίγο epic/doom; ΝΑΙ. Αδιανόητο σερί κι από αυτούς (για τα παλιά μιλάω μόνο, ε) και θα τα λέμε συχνά τις επόμενες χρονιές.
Anathema “ Pentecost III”
Η κατάθλιψη της κατάθλιψης, ω κατάθλιψη. Σίγουρα ό,τι πιο ΑΣΦΥΚΤΙΚΟ κυκλοφόρησαν ποτέ οι Anathema και γενικά πολύ έντονο άκουσμα. Η τριπλέτα “Kingdom”, “Mine is yours…” και “We, the gods” είναι ισοπεδωτική και σκεφτείτε ότι τα δύο είναι δεκάλεπτα κομμάτια. Υπερ-heavy παραγωγή (ποτέ δεν την πέτυχαν τόσο καλή οι Anathema) κι ένας Darren White που επιτέλους μας δείχνει πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί εντυπωσιακά μία εκ φύσης μέτρια κι άγουρη φωνή (και για growls και για καθαρά ισχύει αυτό-που συνήθως όποιος δεν «κατέχει» τα μεν, «κατέχει» τα δε).
Death “ Symbolic”
Άλλος που να ‘χει αγαπημένο κομμάτι το “Empty words”;
My Dying Bride “The angel and the dark river”
Το προηγούμενό τους μου αρέσει περισσότερο γιατί το θεωρώ πολύ πιο καταθλιπτικό και σκοτεινό -εδώ δείχνουν να «γυάλισαν» τον ήχο τους, έχοντας, βέβαια, πάλι λαμπρά αποτελέσματα. Ακόμα θυμάμαι τη video-clip-άρα του “The cry of mankind” με τον Aaron στον ρόλο του εσταυρωμένου (τώρα ίσως να το έλεγα και cringy), και σκατά σ’ όποιον είχε τη φαεινή ιδέα να πετσοκόψει αυτό το άσμα. Είμαι ο μόνος που όταν ακούει αυτούς τους εντυπωσιακούς ήχους στο τέλος, τού έρχονται στο νου εικόνες από Βίκινγκς σε ορεινές παραλίες της βόρειας Ευρώπης να επικοινωνούν μεταξύ τους φυσώντας αυτά τα τεράστια κέρατα; 
Faith No More “King for a day… fool for a lifetime”
Λέτε όλοι για τον Jim Martin που αποχώρησε, αλλά παραδόξως αυτός είναι πιο κιθαριστικός δίσκος των FΝΜ (απλά όχι με μεταλλικό όγκο). Δισκάρα, το αγαπημένο μου από δαύτους.
Fear Factory “ Demanufacture”
Αυτό γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν πολυαναφέρεται; Και σήμερα να ‘βγαινε πάλι πρωτοποριακό θ’ ακουγότανε: ο ήχος των keyboards (και διάφορων samples γενικά) είναι εντελώς φουτουριστικός και σε ταξιδεύει, τα drums είναι τόσο τέλεια trigg-αρισμένα, το riffing τόσο ουσιώδες μες στην απλότητά του και κάθε τραγούδι είναι εν δυνάμει hit -στο μεταίχμιο του extreme και πιο mainstream ήχου. Η εισαγωγή με το “Demanufacture” για ‘μένα κοντράρει στα ίσα το “Davidian” ως η πιο πορωτική-όλα-τα-σπάω-όλα-τα-μαχαιρώνω εισαγωγή δίσκου των τιμημένων 90’s.
Nevermore “ Nevermore”
Άλλη μπάντα με τρομερό σερί. Διαφωνούσατε κάποτε σε άλλο topic για τις προβληματικές παραγωγές των Nevermore, κι εγώ μια ζωή υποστηρίζω ότι ο καλύτερος ήχος τους ήταν αυτός εδώ: δίχως υπερβολές, ζεστός και φυσικός. Το riff του “What tomorrow knows” θα ‘πρεπε να μπει στο πάνθεο των heavy-as-fuck riffs.
Ulver “Bergtatt-Et eeventyr I 5 capitler”
Θα προσπαθήσω να μην ξαναπώ αυτό με το σερί.
Mad Season “ Above”
Χμ, αυτοί ή Temple of the Dog, ιδού το ερώτημα (εγώ ψηφίζω τους πρώτους μάλλον).
Earth Crisis “Destroy the machines”
Το metalcore που αγαπώ και στο οποία είχα εθιστεί τόσο μία εποχή (μαζί με Strife, Snapcase, 25 ta Life, Biohazard, Madball κ.ά.), αλλά πλέον μοιάζει μ’ ένα ξεχασμένο κεφάλαιο στην ιστορία της σκληρής μουσικής. Κι όμως, κάποτε όλες αυτές οι μπάντες, καθώς και το στιχουργικό/ιδεολογικό πακέτο τους (περί βιγκανισμού, straight-edge, youth crew κλπ.), φαινόταν να «χτίζουν» μία σκηνή κατ’ αντιστοιχία του πρώτου κύματος του αμερικάνικου hardcore. Το πράγμα μάλλον ξεφούσκωσε γρήγορα, αλλά οι «πατέντες» που εισήγαγαν αυτές οι μπάντες (οι «χορευτικοί» ρυθμοί, τα λεγόμενα «beatdowns», το βαρύ κούρδισμα στις κιθάρες και αυτός ο αξεδιάλυτος συνδυασμός αργόσυρτου metal riffing με punk ταχύτητες) διασώθηκαν και επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τα μεταλλικά πράγματα της επόμενης δεκαετίας. Ε, οι Earth Crisis μπορούν να θεωρηθούν το «βαρύ πυροβολικό» αυτής της σκηνής, πολύ σοβαροί στιχουργικά (περιβάλλον, δικαιώματα ζώων, διάφορες άλλες καταπιέσεκς κλπ.) και απόλυτα εθιστικοί μουσικά. Το ντεμπούτο τους αποτελείται από κομματάρες, έχει τρομερή ροή και κατά τη γνώμη μου αξίζει να είναι μέσα στους 3-4 ενδεικτικούς δίσκους που θα τσεκάρει κανείς από αυτήν τη σκηνή.
Satanic Surfers “Hero of our time”
Μελωδικό skate-punk κι εδώ, από ένα λίγο πιο άγνωστο όνομα σε σχέση με άλλα, αλλά με αρκετή φήμη και ιστορία εντός της σκηνής. Σουηδοί με τέλεια αίσθηση της μελωδίας, τρομερά τεχνικοί σε μπάσο και τύμπανα (ο drummer τραγουδάει κιόλας!) και το ντεμπούτο τους είναι μάλλον και το κλασικότερο album τους αν και κυκλοφόρησαν πολύ ποιοτικές δουλειές και μετά.
Kyuss “…And the circus leaves town”
Γιατί, τόσο χέσιμο, ρε παιδιά; Παραδόξως αποτελεί την αγαπημένη μου Kyuss κυκλοφορία. ΟΚ, η αίσθηση του «βούρκου» δεν υπάρχει, το πράγμα έχει πάει εντελώς σε easy-listening rock, αλλά από άποψη ήχου π.χ. παραμένει το δυσθεώρητο μπάσο και ο τρομερός ήχος της κιθάρας του Homme, όπως και η ποιότητα των κομματιών είναι το κάτι άλλο, έτσι; Επίσης στο “Tangy zizzle” ακούμε για πρώτη φορά το χαρακτηριστικό Queens of the Stone Age riffing.
No Use for a Name “Leche con carne!”
Άλλη μία ιδιαίτερη αγάπη μου στο μελωδικό skate-punk (ίσως και η ΠΙΟ μελωδική μπάντα απ’ όλες). Εδώ δεν έχουν φτάσει τα επίπεδα pop τραγουδοποιίας που θα φτάσουν στα επόμενα (μιλάμε για πολύ hit-άκι στα επόμενα), «κρατάνε» ακόμη κάποια χαρακτηριστικά του hardcore παρελθόντος τους (π.χ. πιο πολιτικός στίχος, συγκεκριμένα riffs κλπ.), αλλά μιλάμε για δίσκο-συλλογή με κλασικές κομματάρες.
V/A “Nordic metal-A tribute to Euronymous”
Από τις λίγες συλλογές που θα συμπεριλάβω σε λίστες. Δεν είναι μόνο η ιστορικότητά της -πάρτε ονόματα: Mayhem (με Dead), Thorns (εντομεταξύ το παράδοξο, να γράφουνε στο booklet βρισιές για τον Varg, αλλά με τον Snorre κανένα πρόβλημα, ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό), Dissection, Arcturus, Emperor, Enslaved, τι άλλο θες; Προσωπικά, βέβαια, τα κομμάτια-αποκάλυψη για ‘μένα αποτελεί το εναρκτήριο των Abruptum (βασανιστήριο λέμε…), τα τρο-με-ρά των Mysticum (από τους λίγους με 2 κομμάτια στη συλλογή) και φυσικά το outro του Mortiis. Το είχα βρει σε καμένο δισκοπωλείο-μεταλλάδικο στην Κέρκυρα, ενώ ήμασταν ημερήσια με το σχολείο! Άραγε να υπάρχει ακόμα; Ποιο θεός πήγε κι άνοιξε αποκλειστικά metal δισκοπωλείο στην Κέρκυρα;;;
Σχόλιο:
Summary
Με κάτι “Draconian times”, “Mandylion”, “Amok”, “Heart of tha ages”, αλλά και Anathema, My Dying Bride, Moonspell κ.ά., μήπως έχουμε κι επίσημα ΤΗΝ χρονιά του ευρωπαϊκού, ατμοσφαιρικού metal;
25 Likes
off topic, αλλά τσεκαρε εδώ αν θες και βρεις χρονο (κάτι κινείται τα τελευταία χρόνια με αναλαμπές):
Μπράβο για πολλά σε αυτή τη λίστα, ε.
1 Like
Πάντως για τον αυχένα μου το χειρότερο.
Ίσως θεωρούσαν ότι δεν είχε ιδέα τι σκόπευε να κάνει ο άλλος
Γενικά είναι μια θεωρία που την έχω ακούσει αρκετά
Ε ναι 
3 Likes
1995
Λίγο το μπάσιμο του καλοκαιριού με την σιέστα και το ραχάτι που αυτό επιβάλει, λίγο το 1995 είναι χρονιά που δεν έχει πολλά outsiders για να επικεντρωθεί κανείς και να γράψει κάτι παραπάνω για αυτά, λίγο που για τους κλασσικούς και αγαπημένους δίσκους έχουν ειπωθεί ήδη πάρα πολλά, λίγο και το προσωπικό κάψιμο… αποτέλεσμα ξεχνάμε τις κειμενάρες και τις αναλύσεις, λίγα λόγια και καλά.
1)PARADISE LOST - DRACONIAN TIMES
Καλοκαιράκι, εποχές που το Metal Hammer κυκλοφορούσε με εξώφυλλο Χ Factor και είχε αφιέρωμα στα 200 καλύτερα albums όπως ψηφίστηκαν από τους αναγνώστες. Ένας καινούριος κόσμος απλωνόταν μπροστά μου. Από τις πρώτες αγορές-μαζί με τo IMAGINATIONS FROM THE OTHER SIDE- σε cd πριν ακόμη αποκτήσω cd player (αγοράστηκε στο καπάκι). Από την πρώτη ακρόαση είχα αποφασίσει ήδη ότι το DRACONIAN TIMES είναι μεγάλος δίσκος. Tα τραγούδια ( ή μήπως ήταν τα ταξίδια) της ψυχής όπως κάποιος κριτικός της εποχής πετυχημένα έγραψε. Έγινα αμέσως οπαδός των Lost με ότι αυτό συνεπάγεται- μέχρι και πουκάμισο αγόρασα ίδιο με αυτό που φορά ο Holmes στο video του Τhe Last Time!
2)THE SMASHING PUMPKINS - MELLON COLLIE AND THE INFINITE SADNESS
Dispite all my Rage I’m still just a Rat in a Cage
Μπορεί και να αδίκησα το πιο σφιχτοδεμένο και ομοιογενές SIAMESE DREAM αφήνοντας το εκτός πεντάδας, αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα προτιμούσα την ποικιλία, την ποσότητα και την ποιότητα του MELLON COLLIE…Λίγα πιανάκια εδώ κι εκεί, λίγα έγχορδα όπου χρειάζεται και φυσικά ΚΙΘΑΡΕΣ! Η Ριφάρα του Zero, η πετυχημένη pop των Tonight Tonight και 1979, το οριακό hit Bullet with Butterfly Wings, τα αγάπημενα deep cuts Love, Bodies και X.Y.U. , ακόμη και οι πιο ήσυχες στιγμές To Forgive, Galapagos, by Starlight βρίσκουν τον στόχο.
3)THERAPY? - INFERNAL LOVE
Λιγότερα heavy riffs, λιγότερα hits, αλλά πιο μελωδικό, πιο εσωστρεφές και πιο σκοτεινό από το TROUBLEGUM. To INFERNAL LOVE έχει πολλά να δώσει. Rock δυναμίτες (Stories), Pop Punk διαμαντάκια (Loose), λίγες Killing Joke επιρροές (Jude The Obscene) και μεγάλες ατμοσφαιρικές στιγμές με Bowels of Love, A Moment of Clarity και φυσικά την υπέροχη cello διασκευή στο Diane των Ηusker Du. Είναι άραγε οι Ιρλανδοί το πιο αδικημένο συγκρότημα στον πλανήτη; Το σίγουρο είναι ότι live τα σπάνε!
4)SENTENCED - AMOK
Μεταλλικό όσο χρειάζεται, ατμοσφαιρικό όσο πρέπει, το AMOK, με την χαρακτηριστική φωνή του Taneli Jarva να χρωματίζει τις συνθέσεις, είναι ένα άλμπουμ που δεν σταμάτησε να με συναρπάζει. Κάποιες εμφανείς επιρροές από Maiden αλλά και Bathory ( ΟΚ στο Γαμ@το κατά τ’άλλα Nepenthe τις λες και ξεπατίκωμα από το Under the Runes!), τα γυναικεία backing vocals στο Phenix να θυμίζουν Sisters of Mercy, το "χτύσιμο’’ του Forever Lost να ανεβάζει την αδρεναλίνη στο ενδεχομένως κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, το Dance on the Graves (Lil’ Siztah) τρελό πάρτυ με δισολίες και Άγιος ο Θεός. Είναι άραγε οι Φινλανδοί το πιο αδικημένο συγκρότημα στον πλανήτη; Το σίγουρο είναι ότι βγάλαν δισκάρες!
5)FAITH NO MORE - KING FOR A DAY…FOOL FOR A LIFETIME
Ο θρίαμβος της πολυποικιλότητας. Το KING FOR A DAY…FOOL FOR A LIFETIME δεν υστερεί σε τίποτα από το θρυλικό ANGEL DUST, εκτός από το ότι του λείπει το στοιχείο του σοκ και της έκπληξης που σου προκαλούσε το προηγούμενο άλμπουμ. Μερικές από τις κορυφαίες στιγμές των FNM βρίσκονται εδώ για να επιβεβαιώσουν το μεγαλείο του συγκροτήματος. Από τα πιο straight-forward The Gentle Art Of Making Enemies και Digging the Grave (αν και ακόμη και σε αυτά ο Patton αλλάζει εκατό φωνές!), στα τελείως WTF Star A.D. και Caralho Voador. Από τα ασήκωτα Cuckoo for Caca ( say what? ) και Ugly in the Morning, στα υπέροχα Εvidence, King For a Day και Just a Man που ανεβάζουν το επίπεδο του άλμπουμ σε υλιγγιώδη ύψη.
*και καλύτερο album cover
special mentions
Διπλή δόση Layne Staley με MAD SEASON - ABOVE και τον ομώνυμο από ALICE IN CHAINS με το πρώτο να υπερέχει με την απλότητα και τον λυρισμό του, αλλά και το δεύτερο παρότι “δύσκολο” να έχει τις στιγμές του -Wake up όμως δεν έχει!
DEATH - SYMBOLIC
Aφού δεν κατάφεραν ούτε τώρα οι DEATH να πάρουν θέση στην πεντάδα μου δύσκολα να τα καταφέρουν στην συνέχεια. Ωστόσο τα άλμπουμς που προηγήθηκαν και κυρίως το Symbolic τα έπαιξα μέχρι τελικής πτώσης και καψίματος στο πάρελθόν. Η δύναμη και η προσωπικότητα που έχουν αυτές οι συνθέσεις είναι από αλλο πλανήτη.
SAVATAGE - DEAD WINTER DEAD
Μετά από το βαρύ ψυχολογικά αλλά άνισο (κατά την γνώμη μου) HANDFUL OF RAIN, οι SAVATAGE επέστρεψαν με το υπέροχο DEAD WINTER DEAD το καλυτερο αλμπουμ τους (κατά την γνώμη μου) χωρίς τον Criss Oliva, σίγουρα πάντως αυτό που με συγκινεί περισσότερο. Ίσως η αρχή των Trans-Siberian Orchestra - και η οικονομική δικαίωση-βρίσκεται κάπου έδώ με το υπέροχο ορχηστρικό Christmas Eve (Sarajevo 12/24).
TRICKY - MAXINQUAYE
Η βελούδινη φωνή της Martina Topley-Bird . Υπνωτιστικοί ρυθμοί. Overcome. Ανάσες. Ponderosa. Ψίθυροι. Aftermath. Καπνισμένη ατμόσφαιρα. Suffocated Love. Αλλά και δαιμονισμένη ενέργεια. Black Steel. Δίσκος δηλητήριο.
GZA - LIQUID SWORDS και RAEKWON - ONLY BUILT 4 CUBAN LINX… προσωπικά τα προτιμώ από το ENTER THE WU-TANG. Το πρώτο με την Samurai ατμόσφαιρα, τους φιλοσοφικούς του στίχους , ενώ το δεύτερο με την κινηματογραφική αλα Τhe Wire αισθητική του και τον Ghostface Killah σε μεγάλα κέφια να κλέβει την παράσταση.
D’ANGELO – BROWN SUGAR
Ακούστε αυτόν τον δίσκο αν σας αρέσει έστω και λίγο η ποιοτική Soul και R’n’B, με τζαζ ενορχηστρώσεις, σύγχρονη παραγωγή και υπέροχα φωνητικά. Το ΒROWN SUGAR έχει μια πιο old school φιλοσοφία στις συνθέσεις από τις επόμενες πιο “πειραματικές” δουλειές του D’ANGELO.
Και επειδή όπως είπαμε στην αρχή έχουμε Καλοκαίρι.
Brown Sugar. Lady. Me And Those Dreamin’ Eyes Of Mine. Cruisin’.
Μusic to make love to … and have better sex!
Thank me later!
29 Likes
Pics or it didn’t happen.
17 Likes