Οχι 
4 Likes
Το X Factor έχει μέσα Sign Of The Cross και Man On the Edge πέρα από ένα σωρό άλλες πανέμορφες συνθέσεις. Και το Virtual XI έχει το υπερcringe Como Estais. Αυτά από μόνα τους δίνουν μια πανευκολη νίκη στο Χ.
4 Likes
Αυτό το πανευκολη νίκη στο Χ με μπέρδεψε.
Άσσος στο Virtual ή Χ τελικά?
1 Like
εξοριστος στην ερημο της εργασιοτρεχαλας…σωπασα…μα ναι…
ο αργαλειος θα πιασει συντομα δουλεια και παλι…
σε νεες δοξες παραληρηματικης παρακρουσης…
το λεει ξεκαθαρα ο χρησμος του Αρχηγου που ελαβα προ ολιγου σε φωνητικο μηνυμα:
“γαμιεσαι”
λιτο, δωρικο, motivational
8 Likes
Μην τον ακούτε, όταν λέει “προτιμώ” εννοεί πως βάζει στο Virtual XI 3/10 και στο Χ Factor 1,5/10
2 Likes
4 κ 5 βασικα
1 Like
3 Likes
Στέλνω λίστα λακονικη από τη παραλία
1. Down - Nola
2. Pulp - Different Class
3. PJ Harvey - To Bring You My Love
4. Unsane - Scattered, Smothered & Covered
5. Therapy? - Infernal Love
Αλλα πολύ αγαπημένα
Faith No More - King for a Day… Fool for a Lifetime
Electric Wizard - Electric Wizard
Moonspell - Wolfheart
Graveland - Thousand Swords
Meshuggah - Destroy Erase Improve
Darkthrone - Panzerfaust
Swans - The Great Annihilator
Sonic Youth - Washing Machine
Keiji Haino - I Said, This Is The Son Of Nihilism
25 Likes
Ξέρεις όμως τι παίζει μ’ αυτούς έτσι;
2 Likes
Ξέρω , μουσική σχολιάζουμε . Και Burzum ψηφίσαμε
3 Likes
Ναι ρε δεν σου βάζω χέρι
Από τη στιγμή που τους βάζεις συνειδητά, όλα κουλ
1 Like
Μπορεί να θέλει να του βάλεις χέρι…ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε 
2 Likes
Λακωνική λίστα και εδώ γιατί δεν έχω κέφι να γράψω ούτε δυο γραμμές.
5. Dark Tranquility - The Gallery
4. Conception - In Your Multitude
3. Suffocation - Pierced From Within
2. Necromantia - Scarlet Evil Witching Black
1. Paradise Lost - Draconian Times
27 Likes
3 Likes
Metal-οχρονιά το 1995 ή, έστω, πολλές metal κυκλοφορίες του γούστου μου.
Μπόλικο hip - hop (σορρυ Raekwon, Goodie Mob και 2Pac αλλά δεν χωρεσατε).
Κι επίσης δεύτερη χρονιά καπάκια με γελοία καλές κυκλοφορίες από την Αγία Τριάδα του brit pop οπότε ξεκινήσαμε πάλι με 12 θέσεις κενές για τη λίστα.
Ευτυχώς, από του χρόνου, το κάδρο αλλάζει πάλι.
Πάμε λοιπόν. 5 ψήφοι.
PJ Harvey – To Bring You My Love: Άλμπουμ υπέρβασης. Μέχρι τότε η Polly είχε ήδη βγάλει καλά πράγματα αλλά εδώ “shit got real”. Το τρομαχτικό είναι πως έχει βγάλει και καλύτερους δίσκους από αυτόν. Κάπου όπα δηλαδή.
Radiohead – The Bends: Αν με ρωτήσετε για το αγαπημένο μου Radiohead, θα σας πω με βεβαιότητα το Bends. Ναι, οκ, χάνει στα σημεία από το OK, αλλά εμένα μου τα σκάει καλύτερα.
Ved Buens Ende - Written in waters: Όπως και με το punk/ post-punk και γενικότερα με όλες τις πραγματικά μεγάλες και σπουδαιες σκηνές, το avant-black ξεκίνησε σχεδόν παράλληλα με την έκρηξη του black. Xρωστάμε πολλά στο Vicotnik (θα τα λέμε μέχρι και το 2023), ο Carl-Michael Eide έφερε απίστευτες καινοτομίες στον ήχο, ο Skoll μπορεί να περηφανεύεται πως έπαιξε σε όλα τα πραγματικά αριστουργήματα που βγήκαν από τη Νορβηγική σκηνή. Το ότι τους είδαμε ζωντανά, είναι κάτι που ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω.
Pulp – Different Class: Τα λέμε χρόνια. Η μπάντα που αναδείχθηκε σχεδόν 10 χρόνια μετά τη δημιουργία της, ήταν και η καλύτερη της γενιάς του brit pop. Το “Different Class” είναι αριστούργημα.
Paradise Lost - Draconian Times: Ο φανμποις μέσα μου λέει “το αδικείς”. Ο “αντικειμενικός” μέσα μου λέει “υπερβάλλεις”. Η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση. Το DT όρισε πάρα πολλά πράγματα από την αρχή κι αποτέλεσε τομή για την σκληρή μουσική των '90s. Προς τιμήν του, δεν έχει κακογεράσει καθόλου.
10 ακόμη για τη φασούλα
At the Gates - Slaughter Of The Soul: Το απόλυτο σουηδικό death metal άλμπουμ. In Tomas Lindberg I trust.
Dissection – Storm of the Light’s Bane: Το μέγεθος της βλακείας που κουβαλούσε στο κεφάλι του Nödtveidt συγκρίνεται μόνο με το μέγεθος του ταλέντου του. Δίσκος- τομή για μένα, 16 χρονών με πήγε από τους Dimmu Borgir σε πολύ πιο ενδιαφέροντα ακούσματα. Δυο χρόνια μετά, στις 12/11 του 2004 θα κατέβαινα για πρώτη φορά μόνος Αθήνα για να τους δω ολομόναχος στο An Club σε μια συναυλία που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Genius/GZA – Liquid Swords: Παρόλο που έχει περισσότερα skits απ’ ό,τι μπορούμε να καταναλώσσουμε, όταν φτάνουμε στα τραγούδια, μιλάμε για επίπεδο ισάξιο του πρώτου WTC.
Blur – The Great Escape: Αρχικά έλεγα μήπως γλυτώναμε από τους Blur το 1995 αλλά μιλάμε για δίσκο που δεν έχει κακό κομμάτι. Βασικά, όλα τα κομμάτια είναι ψιλοτέλεια.
Death - Symbolic: Και να μην είχα αδυναμία στους Death, τα πράγματα που γίνονται εδώ κάνουν σαγόνια να κρέμονται και μάτια να γουρλώνουν. Δεν είναι το αγαπημένο μου αλλά ίσως είναι το καλύτερο τους.
Hum - You’d Prefer An Astronaut: Να βάλουμε και κανένα outsider για την αλητεία ε; To τρίτο άλμπουμ των αμερικάνων είναι σαφέστατα το κορυφαίο τους κι ένα από τα πιο επιδραστικά εκεί έξω. Κι αν δεν πιστεύετε εμένα, ρωτήστε τους Deftones.
Down - NOLA: Νταξ, τι να λέμε τώρα; Αδιανόητη δισκάρα.
Oasis – (What’s The Story) Morning Glory?: Πως να μην το βάλεις Vol. 1; Για μένα λίγο κατώτερο από το ντεμπούτο αλλά γεμάτο hits και κομμάτια που όρισαν μια ολόκληρη γενιά.
The Smashing Pumpkins - Mellon Collie And The Infinite Sadness: Πως να μην το βάλεις Vol. 2; Αν ήταν πιο μαζεμένο και είχαν βάλει όλα τα καλά κομμάτια σε ένα δίσκο, θα μιλούσαμε για ίσως τον καλύτερο δίσκο των '90s. Αλλά, είτε το παραδέχεστε, είτε όχι, το MC έχει και μέτρια τραγούδια. Και πάλι, είναι εξαιρετικό βέβαια.
Mobb Deep – The Infamous…: Λιγότερο καινοτόμο από άλλες rap κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά τρομερά εθιστικό και το “Survival of the Fittest” άνετα θα το έβαζα στα καλύτερα κομμάτια της δεκαετίας.
Εξώφυλλο:
26 Likes
Και όχι απλά τους είδαμε, ήταν λες και είχες βάλει το CD και επαιζε. Συγκλονιστικό live
2 Likes
Λοιπόν, κι εγώ χωρίς πολλά λόγια λόγω έλλειψης χρόνου:
Πεντάδα:
Summary
Paradise Lost “Draconian times”
Τι πρωτιά ’95, αυτό για εμένα μπορεί να είναι πρωτιά δεκαετίας, εφηβείας, ζωής ξέρω ‘γώ. Μετά το “Nevermind” και το “Black album” έρχεται αυτό.
At the Gates “Slaughter of the soul” (+ εξώφυλλο)
Αδιανόητο riffing και γκρούβα ταυτόχρονα, τα τελειότερα «σκισμένα» φωνητικά που ακούστηκαν ποτέ, drummer που σου κάνει πλάκα και στίχοι που δε νιώθεις χαζός όταν τους αποστηθίζεις.
Lagwagon “Hoss”
Το αγαπημένο μου Lagwagon μαζί με το “Resolve”. Νομίζω εδώ βάρεσε κόκκινο το θλιμμένο τους στυλ, είτε στις συγχορδίες, είτε στους στίχους που διαβάζοντάς τους μου κάνουν ότι αναφέρονται σε drugs κυρίως. Σας εξορκίζω, ακούστε τους, αν δεν το έχετε κάνει.
Anathema “ The silent enigma”
Διπλό χτύπημα μες στη χρονιά, με δυσκολία διαλέγω αυτό γιατί είμαι του ατμοσφαιρικού περισσότερο κι όχι του doom. Λατρεύω τραχιά φωνή Cavanagh που προσπαθεί ν’ ακουστεί άγριος ενώ σε λίγα χρόνια όλοι θα μάθουμε για που προορίζεται η φωνή του, τέρμα σκοτεινή αισθητική με κάτι “Nocturnal emission” και “Black orchid”, κλασικές ελεγείες το ομώνυμο, “Sunset of the age” και “A dying wish”, γενικά δίσκος-διαμάντι από ένα τρομερό σερί των Βρετανών που ακόμα μου φαίνεται απίστευτο πόση ποιότητα είχανε και για πόσο καιρό.
Ved Buens Ende “Written in waters”
Το είχα αγοράσει στο Λύκειο μία μέρα μαζί με το “La masquerade infernale” κι έγινα άνθρωπος όπως καταλαβαίνετε.
Τα υπόλοιπα:
Summary
The Gathering “Mandylion”
Την ακούς και σου έρχεται στο μυαλό κατευθείαν το αφοπλιστικό χαμόγελό της. Καμιά φορά όταν την ακούω απελπίζομαι με το πόσο καλή φωνή έχει, ρε παιδιά.
In the Woods… “Heart of the ages”
Pink Floyd + λυκίσια ουρλιαχτά + λίγο epic/doom; ΝΑΙ. Αδιανόητο σερί κι από αυτούς (για τα παλιά μιλάω μόνο, ε) και θα τα λέμε συχνά τις επόμενες χρονιές.
Anathema “ Pentecost III”
Η κατάθλιψη της κατάθλιψης, ω κατάθλιψη. Σίγουρα ό,τι πιο ΑΣΦΥΚΤΙΚΟ κυκλοφόρησαν ποτέ οι Anathema και γενικά πολύ έντονο άκουσμα. Η τριπλέτα “Kingdom”, “Mine is yours…” και “We, the gods” είναι ισοπεδωτική και σκεφτείτε ότι τα δύο είναι δεκάλεπτα κομμάτια. Υπερ-heavy παραγωγή (ποτέ δεν την πέτυχαν τόσο καλή οι Anathema) κι ένας Darren White που επιτέλους μας δείχνει πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί εντυπωσιακά μία εκ φύσης μέτρια κι άγουρη φωνή (και για growls και για καθαρά ισχύει αυτό-που συνήθως όποιος δεν «κατέχει» τα μεν, «κατέχει» τα δε).
Death “ Symbolic”
Άλλος που να ‘χει αγαπημένο κομμάτι το “Empty words”;
My Dying Bride “The angel and the dark river”
Το προηγούμενό τους μου αρέσει περισσότερο γιατί το θεωρώ πολύ πιο καταθλιπτικό και σκοτεινό -εδώ δείχνουν να «γυάλισαν» τον ήχο τους, έχοντας, βέβαια, πάλι λαμπρά αποτελέσματα. Ακόμα θυμάμαι τη video-clip-άρα του “The cry of mankind” με τον Aaron στον ρόλο του εσταυρωμένου (τώρα ίσως να το έλεγα και cringy), και σκατά σ’ όποιον είχε τη φαεινή ιδέα να πετσοκόψει αυτό το άσμα. Είμαι ο μόνος που όταν ακούει αυτούς τους εντυπωσιακούς ήχους στο τέλος, τού έρχονται στο νου εικόνες από Βίκινγκς σε ορεινές παραλίες της βόρειας Ευρώπης να επικοινωνούν μεταξύ τους φυσώντας αυτά τα τεράστια κέρατα; 
Faith No More “King for a day… fool for a lifetime”
Λέτε όλοι για τον Jim Martin που αποχώρησε, αλλά παραδόξως αυτός είναι πιο κιθαριστικός δίσκος των FΝΜ (απλά όχι με μεταλλικό όγκο). Δισκάρα, το αγαπημένο μου από δαύτους.
Fear Factory “ Demanufacture”
Αυτό γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν πολυαναφέρεται; Και σήμερα να ‘βγαινε πάλι πρωτοποριακό θ’ ακουγότανε: ο ήχος των keyboards (και διάφορων samples γενικά) είναι εντελώς φουτουριστικός και σε ταξιδεύει, τα drums είναι τόσο τέλεια trigg-αρισμένα, το riffing τόσο ουσιώδες μες στην απλότητά του και κάθε τραγούδι είναι εν δυνάμει hit -στο μεταίχμιο του extreme και πιο mainstream ήχου. Η εισαγωγή με το “Demanufacture” για ‘μένα κοντράρει στα ίσα το “Davidian” ως η πιο πορωτική-όλα-τα-σπάω-όλα-τα-μαχαιρώνω εισαγωγή δίσκου των τιμημένων 90’s.
Nevermore “ Nevermore”
Άλλη μπάντα με τρομερό σερί. Διαφωνούσατε κάποτε σε άλλο topic για τις προβληματικές παραγωγές των Nevermore, κι εγώ μια ζωή υποστηρίζω ότι ο καλύτερος ήχος τους ήταν αυτός εδώ: δίχως υπερβολές, ζεστός και φυσικός. Το riff του “What tomorrow knows” θα ‘πρεπε να μπει στο πάνθεο των heavy-as-fuck riffs.
Ulver “Bergtatt-Et eeventyr I 5 capitler”
Θα προσπαθήσω να μην ξαναπώ αυτό με το σερί.
Mad Season “ Above”
Χμ, αυτοί ή Temple of the Dog, ιδού το ερώτημα (εγώ ψηφίζω τους πρώτους μάλλον).
Earth Crisis “Destroy the machines”
Το metalcore που αγαπώ και στο οποία είχα εθιστεί τόσο μία εποχή (μαζί με Strife, Snapcase, 25 ta Life, Biohazard, Madball κ.ά.), αλλά πλέον μοιάζει μ’ ένα ξεχασμένο κεφάλαιο στην ιστορία της σκληρής μουσικής. Κι όμως, κάποτε όλες αυτές οι μπάντες, καθώς και το στιχουργικό/ιδεολογικό πακέτο τους (περί βιγκανισμού, straight-edge, youth crew κλπ.), φαινόταν να «χτίζουν» μία σκηνή κατ’ αντιστοιχία του πρώτου κύματος του αμερικάνικου hardcore. Το πράγμα μάλλον ξεφούσκωσε γρήγορα, αλλά οι «πατέντες» που εισήγαγαν αυτές οι μπάντες (οι «χορευτικοί» ρυθμοί, τα λεγόμενα «beatdowns», το βαρύ κούρδισμα στις κιθάρες και αυτός ο αξεδιάλυτος συνδυασμός αργόσυρτου metal riffing με punk ταχύτητες) διασώθηκαν και επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τα μεταλλικά πράγματα της επόμενης δεκαετίας. Ε, οι Earth Crisis μπορούν να θεωρηθούν το «βαρύ πυροβολικό» αυτής της σκηνής, πολύ σοβαροί στιχουργικά (περιβάλλον, δικαιώματα ζώων, διάφορες άλλες καταπιέσεκς κλπ.) και απόλυτα εθιστικοί μουσικά. Το ντεμπούτο τους αποτελείται από κομματάρες, έχει τρομερή ροή και κατά τη γνώμη μου αξίζει να είναι μέσα στους 3-4 ενδεικτικούς δίσκους που θα τσεκάρει κανείς από αυτήν τη σκηνή.
Satanic Surfers “Hero of our time”
Μελωδικό skate-punk κι εδώ, από ένα λίγο πιο άγνωστο όνομα σε σχέση με άλλα, αλλά με αρκετή φήμη και ιστορία εντός της σκηνής. Σουηδοί με τέλεια αίσθηση της μελωδίας, τρομερά τεχνικοί σε μπάσο και τύμπανα (ο drummer τραγουδάει κιόλας!) και το ντεμπούτο τους είναι μάλλον και το κλασικότερο album τους αν και κυκλοφόρησαν πολύ ποιοτικές δουλειές και μετά.
Kyuss “…And the circus leaves town”
Γιατί, τόσο χέσιμο, ρε παιδιά; Παραδόξως αποτελεί την αγαπημένη μου Kyuss κυκλοφορία. ΟΚ, η αίσθηση του «βούρκου» δεν υπάρχει, το πράγμα έχει πάει εντελώς σε easy-listening rock, αλλά από άποψη ήχου π.χ. παραμένει το δυσθεώρητο μπάσο και ο τρομερός ήχος της κιθάρας του Homme, όπως και η ποιότητα των κομματιών είναι το κάτι άλλο, έτσι; Επίσης στο “Tangy zizzle” ακούμε για πρώτη φορά το χαρακτηριστικό Queens of the Stone Age riffing.
No Use for a Name “Leche con carne!”
Άλλη μία ιδιαίτερη αγάπη μου στο μελωδικό skate-punk (ίσως και η ΠΙΟ μελωδική μπάντα απ’ όλες). Εδώ δεν έχουν φτάσει τα επίπεδα pop τραγουδοποιίας που θα φτάσουν στα επόμενα (μιλάμε για πολύ hit-άκι στα επόμενα), «κρατάνε» ακόμη κάποια χαρακτηριστικά του hardcore παρελθόντος τους (π.χ. πιο πολιτικός στίχος, συγκεκριμένα riffs κλπ.), αλλά μιλάμε για δίσκο-συλλογή με κλασικές κομματάρες.
V/A “Nordic metal-A tribute to Euronymous”
Από τις λίγες συλλογές που θα συμπεριλάβω σε λίστες. Δεν είναι μόνο η ιστορικότητά της -πάρτε ονόματα: Mayhem (με Dead), Thorns (εντομεταξύ το παράδοξο, να γράφουνε στο booklet βρισιές για τον Varg, αλλά με τον Snorre κανένα πρόβλημα, ποτέ δεν το κατάλαβα αυτό), Dissection, Arcturus, Emperor, Enslaved, τι άλλο θες; Προσωπικά, βέβαια, τα κομμάτια-αποκάλυψη για ‘μένα αποτελεί το εναρκτήριο των Abruptum (βασανιστήριο λέμε…), τα τρο-με-ρά των Mysticum (από τους λίγους με 2 κομμάτια στη συλλογή) και φυσικά το outro του Mortiis. Το είχα βρει σε καμένο δισκοπωλείο-μεταλλάδικο στην Κέρκυρα, ενώ ήμασταν ημερήσια με το σχολείο! Άραγε να υπάρχει ακόμα; Ποιο θεός πήγε κι άνοιξε αποκλειστικά metal δισκοπωλείο στην Κέρκυρα;;;
Σχόλιο:
Summary
Με κάτι “Draconian times”, “Mandylion”, “Amok”, “Heart of tha ages”, αλλά και Anathema, My Dying Bride, Moonspell κ.ά., μήπως έχουμε κι επίσημα ΤΗΝ χρονιά του ευρωπαϊκού, ατμοσφαιρικού metal;
25 Likes
off topic, αλλά τσεκαρε εδώ αν θες και βρεις χρονο (κάτι κινείται τα τελευταία χρόνια με αναλαμπές):
Μπράβο για πολλά σε αυτή τη λίστα, ε.
1 Like
Πάντως για τον αυχένα μου το χειρότερο.
Ίσως θεωρούσαν ότι δεν είχε ιδέα τι σκόπευε να κάνει ο άλλος
Γενικά είναι μια θεωρία που την έχω ακούσει αρκετά
Ε ναι 
3 Likes