To 1995 ήταν απίστευτα δύσκολη χρονιά για μένα. Οι θέσεις 6-10 έμπαιναν άνετα στην πρώτη πεντάδα σε ισοδυναμία δυναμικής στην προσωπική μου ζωή, αλλά επέμεινα πολύ να διαλέξω με την καρδιά συν το πόσο άντεξαν στο χρόνο. ροκ, ποπ και αλτερνατιβ παλεψαν πολύ και αυτή τη φορά ο φεμινισμός κέρδισε το μεταλ όπως θα δείτε, όχι γιατι πλέον έχω αποστασιοποιηθεί από κάποια πράγματα λόγω κοινωνικής κούρασης, αλλά επειδή προϋπήρχε. Βγήκαν τεράστιοι δίσκοι το 95 και φαίνεται και από τις πολύ ετερόκλητες και ποικιλλόμορφες επιλογές που έχω δει ως τώρα. Η πρώτη μου δεκάδα είναι από τους αγαπημένους δίσκους της ζωής μου, όχι μόνο της χρονιάς.
Πεντάδα:
Summary
-
Radiohead - The Bends
Δίσκος που ακούω και ανατριχιάζω. Το ξέρω ότι δεν είναι το αποστασιοποιημένα καλύτερο Radiohead αλλά είναι μακράν το αγαπημένο μου. Εδώ, θα μακρυγορήσω, κυρίως γιατί έχω γράψει για αυτό το δίσκο και θεωρώ άδικο ότι η παλιά ύλη των παλιών μου δημοσιογραφικών οικοδεσποτών δεν είναι πια διαθέσιμη. Οπότε για όποιο έχει όρεξη, εδώ αρκετά λόγια για το The Bends:
Summary
You keep me waiting,
you keep me alone in a room full of friends
You keep me hating,
you keep me listening to “The Bends”
~Pure Narcotic, Porcupine tree~
Άμα ήσουν δίσκος, και ο Steven Wilson σε άκουγε στα χειρότερα του, και το έγραφε και σε τραγούδι, κάτι συμβαίνει ανάμεσα στα “υπάρχει τεράστιο πρόβλημα” και “έχεις κάνει πολύ καλά τη δουλειά σου”. Παρόλο που έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία με το “The bends”, τα μισά τουλάχιστον από αυτά τα χρόνια είναι εκεί να με συνοδεύει, στα κακά και τα χειρότερα. Ήταν που με έσφιξε η καρδούλα μου εκείνο το βροχερό απόγευμα (ταιριαστό ε;) που πέτυχα το video clip του “Fake plastic trees” στην τηλεόραση, με τον Yorke να κόβει άσκοπες βόλτες με το καροτσάκι του supermarket.
Μετά από το πολύ δυνατό τους ξεκίνημα, “Pablo Honey”, οι Radiohead ύψωσαν την τότε φωνούλα τους στη μουσική βιομηχανία με ένα “Creep” που κανείς, μέχρι και σήμερα, δε μπόρεσε να ξεχάσει. Γράφοντας το “The bends”, ξεκινά ένα λιγότερο νευριασμένο, περισσότερο μελαγχολικό, και σίγουρα παρανοϊκό ταξίδι για τους Radiohead. Όλα, με ενδιάμεσους σταθμούς εντός του δαιδαλώδους εγκεφάλου αυτής της πολυσχιδούς προσωπικότητας, Thom Yorke. Από τότε, οι στίχοι του ακόνιζαν φαντασιακά μαχαίρια, έτοιμα να χωθούν σε πολλές καρδιές που ομολογουμένως, δεν περνούσαν και πολύ όμορφα, και έψαχναν μουσική παρηγοριά.
Τι είναι όμως στην πραγματικότητα το “The bends”; Αν το ψάξεις στην ετυμολογία του, η φράση σημαίνει την κατάσταση την οποία το ανθρώπινο σώμα βιώνει μετά από μία διαδικασία αποσυμπίεσης. Και αν και χρησιμοποιείται για καταστάσεις πραγματικής πίεσης (αυτή που μετράνε με g μωρέ, όχι, όχι αυτά τα g), τα συγκεκριμένα “bends”, πρακτικά κάνουν ακριβώς το ίδιο. Χτίζουν συνεχώς πίεση, που μονίμως αποσυμπιέζουν, αφήνοντας ένα βάρος, ένα κενό, μία ατελέσφορη προσμονή.
Το ψευδεπίγραφα χαρούμενο ύφος των φωνητικών του Yorke, στα κομμάτια “The bends” και “High and dry”, ξεγελούν κάπως αυτό το κουφάρι ψυχής που κάπως βρέθηκαν στο δρόμο του οι Radiohead, για να το βρει το προαναφερθέν “Fake plastic trees” και να το καταστρέψει τελείως – ή να το ελευθερώσει επιτέλους. Οι απόψεις διίστανται ανάλογα με την ποσότητα ρομαντισμού που σε διακατέχει σε κάθε άκουσμα του δίσκου. “It wears her out”. Μέχρι που θα φτάσει στην κορύφωσή του και θα σβήσει, αφήνοντας σε στα χέρια των “Βones” και “(Nice dream)”, το οποίο θα σε παρηγορήσει έτσι απλά για να σε κοροϊδέψει λίγο, γιατί μετά θα σε στείλουν με εισιτήριο χωρίς επιστροφή σε ένα χάος που κατονομάζεται με την εξής ακολουθία: “Just”- “My iron lung” – “Bulletproof… I wish I was”. Οι κιθάρες παίρνουν τον πρώτο λόγο ανάμεσα στα κλάματα και τις κραυγές του Yorke, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το τελείωμα του “Just” που είναι ξεκάθαρα βγαλμένο από κάποιον εφιάλτη ανθρώπου με αγχώδη διαταραχή. Και το “Bulletproof…”, ακόμη και αλεξίσφαιρος να ήσουν ολόκληρος, μάλλον θα έβρισκε τρόπο να σε τραυματίσει θανάσιμα. Ακροβατώντας προς το τέλος, το “Black Star”, αν και δε μου είπε ποτέ πολλά μουσικά, καθώς μου κάνει πάντα σαν ένα reprise του ομώνυμου κομματιού του δίσκου, οι στίχοι του το ανάγουν σε ένα πρώτης κλάσεως τραγούδι χωρισμού, αλλά ξέρεις, αυτής της περιόδου που το έχεις χωνέψει κάπως πια. Στον απόηχό του, αφήνει το “Shulk”, να συμπληρώσει κάπως τα κενά της ιστορίας του.
Το “The Bends” όμως έχει κορύφωση. Μία κορύφωση που όπως και πολλά ακόμη κομμάτια των Roadiohead, γράφτηκαν στη συλλογική μνήμη της απογοητευμένης, ή ακόμη και καταθλιπτικής εφηβείας. Μιλάω προφανώς για το “Street spirit (Fade out)”. Ένα κομμάτι ογκόλιθο, που η απλούστατη αλλά σπαρακτική του μελωδία στην πρώτη, ακουστική κιθάρα, γαργαλάει τις νευρικές απολήξεις του πόνου. Τι κι αν έγινε αγαπημένο του ραδιοφώνου από τότε μέχρι σήμερα, εμένα δε με νοιάζει και δε θα με νοιάξει ποτέ, δε (συγ)κρίνω άλλωστε τη μουσική βάζοντας στα κριτήρια τη δημοτικότητα (ούτε στα συν, ούτε στα μείον). Η κλειστοφοβική αίσθηση των στίχων του Street spirit, που σίγουρα θα ξέρεις να μουρμουρίσεις, είναι μία παρακαταθήκη που χάρισαν οι Radiohead στην pop κουλτούρα, μαζί με έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους. Και μέσα σε όλη τη μαυρίλα, σε αφήνουν με ένα μικρούτσικη -που τρεμοπαίζει κιόλας – φλογίτσα, ελπίδας. Και τους ευχαριστώ γι αυτό. “Immerse your soul in love”…
-
Alanis Morissette - Jagged Little Pill
Το αντικειμενικό του θέματος είναι ότι το Jagged Little Pill έχει πουλήσει 33 εκατομμύρια δίσκους. Η δική μου πλευρά είναι απλή. Είναι ο ένας από τους δύο κοινούς αγαπημένους δίσκους εμού και της κολλητής μου, που υπήρξε αγαπημένος από το γυμνάσιο μέχρι και σήμερα, που μπαίνει αυτόματα να ακουστεί στο αυτοκίνητο όταν ταξιδεύουμε για κάπου. Το girl power αυτής της κυκλοφορίας είναι αδιανόητο, όπως και η δύναμη του να ξεπερνά ερωτικές απογοητεύσεις. Συμβολικό bonus το ότι κυκλοφόρησε τη μέρα των πρώτων γενεθλίων μου. Το You Outta Know ένα από τα τρία τραγούδια που θα μπορούσε να με πείσει (μόνο σε πολύ μεθυσμένη κατάσταση) να τραγουδήσω καραόκε. Η ίδια η Alanis ένα από τα γενικότερα μουσικά και ατομικά μου πρότυπα, όπως και αρκετά άτομα εντός αυτής της λίστας. Και το iconic “Ironic” να σφραγίζει κάθε αμφιβολία της pop μεγαλειότητας αυτής της κυκλοφορίας. -
PJ Harvey - To Bring You My Love
Μιλώντας για φεμινιστικά πρότυπα, προχωράμε ακάθεκτα σε έναν από τους επίσης καλύτερους δίσκους της δεκαετίας και σε μια σταθερή παρουσία στις λίστες μου. Ένα θηλυκό ιδιαίτερης εξωτερικής ομορφιάς ειδικά για εκείνη τη σάπια σε θέμα γυναικείων προτύπων δεκαετία, παλεύει με τη μητρότητα, τον έρωτα, το γυναικείο σεξουαλικό πόθο τον οποίο απροκάλυπτα και ακομπλεξάριστα συζητά σαν την κανονικότητα που είναι αλλά τα αυτιά μέχρι τότε είχαν συνηθίσει να κλείνουν και τα μάγουλα να κοκκινίζουν στην παραμικρή αναφορά τους. Μια νέα αρχή και η PJ για πρώτη φορά σε μια εντελώς δική της δουλειά, γεμίζει ένα δίσκο διαμάντι με αναφορές στον Captain Beefheart και αρχίζει να μην ντρέπεται για το καλλιτεχνικό της ταλέντο που μέχρι σήμερα λάμπει με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους. -
The Smashing Pumpkins - Mellon Collie And The Infinite Sadness
Όσο και να κλαίγω με τη φετινή κατάντια των Smashing Pumpkins, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα τεράστιο αριστούργημα. Και το τεράστιο το εννοώ και είναι αναφορά και στη διάρκεια του. Πως όμως χωράς σε ένα διπλό δίσκο δύο ωρών μόνο απίστευτα κομμάτια που δέκα εξ αυτών είναι παγκόσμια αγαπημένα και εκτείνονται σε όλο το φάσμα της rock μουσικης; Ίσως ο Billy Corgan των 90s να μπορούσε να μας πει, τώρα αμφιβάλλουμε λίγο. Μέχρι τότε φασέικα θα τσιρίζουμε “Intoxicated with the madness, I’m in love with my sadness” και πολλές ακόμη από τις στιχάρες μέσα σε αυτό το κόσμημα. -
The Gathering - Mandylion
Η θέση που έπεσαν κορμιά. Που πάλεψα με υπολογισμούς και αλγορίθμους, που έκανα ολόκληρο τουρνουά στο κεφάλι μου με τους παρακάτω πέντε για το τι θα χωρέσει. Υπέκυψε όμως στο metal δίσκο αυτής της λίστας που έπρεπε για μένα να ακουστεί περισσότερο και που τον αγαπώ όσο τίποτα. Ο δίσκος που χάρισε στον καλλιτεχνικό κόσμο την Anneke Van Giersbergen και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σε μια βαθιά σεξιστική μεταλ υποκουλτούρα των 90s, που η γυναίκα καλλιτέχνης είτε αποτελεί σεξουαλικό τοτέμ υψηλών φωνητικών ή γκλαμ ροκ αποκύματος, είτε αποποιείται της θηλυκότητας της και με αμφίεση και ταπεραμέντο αγοροκόριτσου παίζει θρας και ντεθ για να ταιριάξει στη μεταλοπαρέα, η Anneke φορά φόρμες με make up και αγκαλιάζει τη γλυκύτητα σε ένα άντρο ανθρώπων που είναι προαπαιτούμενο για την αισθητική τους να φαίνονται σκληροί. Όλα αυτά ενώ διαθέτει μέχρι και σήμερα μια από τις καλύτερες φωνές παγκοσμίως. Η prog - gothic - doom αισθητική των The Gathering που συνοδεύεται από τις φανταστικές τους μελωδίες, συνοδεύει αριστουργηματικά το τεράστιο ατού που ανακάλυψαν για τραγουδίστριά τους. Το Mandylion είναι τεράστιο κεφάλαιο στη metal μουσική.
Τα 5-10 που θα μπορούσαν να είναι 1-5:
Summary
-
Garbage - Garbage
Από τους πρώτους δίσκους που αγόρασα. Το ντεμπούτο των Garbage συνεχίζει τη φεμινιστική θεματική τούτου του ευρύτερου κειμένου, στο προσκήνιο αυτή τη φορά η αειθαλλής Shirley Manson, η μπροστάρισσα των Garbage που μέχρι και σήμερα δισκογραφούν κανονικότατα και ποιοτικότατα. Το tracklist του Garbage είναι αποσβολωτικό και δεν λυγίζει μπροστά στο megahit “Only Happy when It Rains”, το οποίο συνοδεύουν άλλα έντεκα κομμάτια στο σύνολό τους αξιομνημόνευτα. Φεμινιστικές ανασφάλειες και επερωτήματα του πόσο σωστή κι αλάνθαστη ή όχι είμαι η ρουφιάνα μαστίζουν το Garbage με έναν τρόπο συγκινητικά ενδυναμωτικό. Μέχρι και σήμερα, η παρέα των Manson, Erikson, Marker και Vig παραμένει ενωμένη και δυνατή, χωρίς κανείς τους να φύγει, να σπάσει, να εγκαταλείψει και να λυγίσει. Κι αυτή η ενότητα είναι εμφανής από τούτο το πρώτο τους βήμα. -
Atari Teenage Riot - Delete Yourself!
Αγνό, ηλεκτρονικό, σπιντάτο μίσος προς τους ναζί. Ένας τέλειος δίσκος. Η Βερολινέζικη τριάδα ξεπηδά από τους δρόμους φουριόζα, επανοικειοποιείται την techno μουσική από γερμανικά σκουπίδια πολύ χειρότερα των προαναφερθέτων, τα μπλέκει με το hardcore punk και το δικό τους είδος, digital hardcore, γεννιέται. Η παρουσία της Nic Endo στα φωνητικά είναι ένα άλλο πρότυπο γυναίκας. Δυναμική, μαχητική, ιδρωμένη, δε σηκώνει πολλά, κυρίως νύξεις ότι θα μπορούσε άτομο άλλου προσδιορισμού να κάνει καλύτερα αυτό που κάνει. Αυτά που γράφουν οι Alec και Rowdy τόσο ριζοσπαστικά που για μένα προδιαγράφουν το δρόμο για όλο το ιδίωμα του hardstyle και όλα αυτά ενώ μέσα από έναν εμπορικό δρόμο ανάβουν μηνύματα και φυτιλιές για την αναρχική σκέψη. Η πρώτη τους δουλειά με το DeleteYourself εξαπολύει τα ιδανικά τους στον κόσμο και μας χαρίζει ένα από τα σκληρότερα κομμάτια ανάμεσα σε κάθε ιδίωμα. Όπως λέει και ένα εμβληματικό σχόλιο στο Youtube, “Don’t ever listen to “Speed” while driving”. -
Pulp - Different Class
Στα φοιτητικά μου χρόνια, το “She came from Greece she had a thirst for knowledge” υπήρξε αρκούντως βιογραφικό. Το Different Class όμως μεγάλωσε μαζί μου σαν το παλιό καλό κρασί με αποτέλεσμα πλέον να τον θεωρώ τον καλύτερο δίσκο που έβγαλε η brit pop σκηνή με μεγάλη διαφορά από τους υπόλοιπους. Εμβληματικό εξώφυλλο, ένας Jarvis Cocker που σε κάνει να τον χαζεύεις ερμηνευτικά και μάλλον το απόγειο της καριέρας των Pulp. Ας χορέψουμε όλοι μαζί μια μέρα στους ρυθμούς της Disco 2000, θα κάνει τη μέρα μας λίγο πιο χαρούμενη. -
Bjork - Post
Για πολλούς ο καλύτερος δίσκος της Bjork. Παρόλο που έχω λίγο διαφορετική άποψη, τον θεωρή κι εγώ τεράστιο. Στο παρελθόν έχω εκφράσει την αδυναμία μου στο ιρλανδικό ξωτικό και στο τώρα νομίζω δεν έχω πολλά περισσότερα να πω. Είναι μια καλλιτέχνης love it or hate it αλλά ακόμη και στη δεύτερη περίπτωση, είναι τουλάχιστον κομπλεξικό να μην αναγνωρίσεις το τεράστιο της ταλέντο. -
Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways
Η τρίτη και τελευταία ψυχεδελική φάση της αγαπημένης μου μπάντας (sic) λίγο πριν αρχίσει το αδιανόητο για μένα σερί έξι αψεγάδιαστων δίσκων. Κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι βρίσκεται μέσα στο μυαλό του Wilson και ίσως και καλύτερα να μείνει για πάντα ένα ευχάριστο μυστήριο. Η λεπτή μουσικότητα του The Sky Moves Sideways επιτέλους τους απογαλακτίζει κατά το μέγιστο δυνατό από τα φλοϋδικά κατάλοιπα και σπρώχνει τις γερμανικές prog και kraut επιρροές του Wilson στο προσκήνιο. Δίσκος διαμάντι αλλά για πολύ ιδιαίτερες στιγμές. Από το 96 και μετά θα με βαρεθείτε.
Τα +25 άξια αναφοράς
Summary
-
Land Of The Free - Gamma Ray: Λαμπρό στολίδι του μεταλ, από αυτά που σε κάνουν να λες ναι ρε φίλε, γι’ αυτό μου αρέσει αυτή η μουσική. έχουν ειπωθεί ήδη πολλά, αλλά να κι άλλο ένα για τον Kai Hansen. Πολύ οριακή έξοδος από δεκάδα.
-
Oasis - (What’s The Story) Morning Glory?: Μια πανηγυρική ήττα εδώ από τους Pulp αλλά τι να κάνουμε. Συγκλονιστικός δίσκος, όλο τον ξέρουμε απέξω απλά κάποιο συναισθηματικά ήρθαν παραπάνω. Το Wonderwall είναι το μοναδικό κομμάτι που ενώ ακούγεται συνεχώς και παντού, δεν έχω καταφέρει να το βαρεθώ.
-
Paradise Lost - Draconian Times: Κι εδώ αρχίζει και φαίνεται η metal ψυχή μου βαθύτατα, οι Paradise Lost συνεχίζουν να γράφουν ασυγκράτητα θηρία και να σηκώνουν μια σκηνή μόνοι τους. Εξώφυλλο χρονιας με πολύ μικρό ανταγωνισμό από Mellon Colie.
-
Down - NOLA: Βγάλτε τα χαρτάκια, τα μεγάλα. Οκ ο Anselmo είναι τιτανομέγιστος βλάκας αλλά εδώ πέρα το σουπεργκρουπ του νότου απαγγέλει άσματα των τραμπουκορφτψχοπαλήκαρων. Μνημείο αμερικάνικης αστικής παρακμής.
-
Clutch - Clutch: Βγάλτε τα χαρτάκια, τα πιο μεγάλα. Οι Clutch στον ομώνυμο δίσκο τους βρίσκουν την ταυτότητά τους και γίνονται οι rock θρύλοι που είναι σήμερα. Αν υπάρχει στονεροχέητερ εδώ μέσα, συγγνώμη, τους ανήκει δικαιωματικά μια θέση σε αυτή την κατηγορία.
-
My Dying Bride - The Angel And The Dark River: Ω τι πόνοθ, ω τι πόνοθ, η συγκροτηματάρα δεν έβγαλε ποτέ της κακό δίσκο. Άλλο ένα αριστούργημα από τους βρετανούς μάστορες της θλίψης.
-
Blind Guardian - Imaginations From The Other Side: Ακόμη ένας λόγος που το power metal δεν μου είναι τελέιως μισητό. Τόσο feelgood μπάντα που έχει γεύση σούπας που σου φτιάχνει η γιαγιά όταν είσαι άρρωστος. Με τριμμένο τυράκι από πάνω.
-
Rancid - …And Out Come The Wolves: Στολίδι του punk που έφερε πιο κοντά στην πιο σκληροπηρυνική πλευρά αυτής της μουσικής ακόμη και τους πιο αμύητους λόγω της ισορροπίας του με το punk rock. Επίσης τον τραγουδάμε στίχο στίχο.
-
Cathedral - The Carnival Bizzare: Εξωφυλλάρα, doom για αρχόντους, στρατηγός Hopknis, διαχρονική λατρεία.
-
Neveromore - Nevermore: Η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της γενιάς και της μουσικής μας.
-
Swans - The Great Annihilator: Το να λείπει δίσκος Swans από την ευρύτερη λίστα είναι απλά ένα τεράστιο λάθος.
-
Opeth - Orchid: Η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της γενιάς και της μουσικής μας (sic)
-
Strapping Young Lad - Heavy As A Really Heavy Thing: Η χειρότερη στυλλιστική επιλογή τρίχας στο metal συνοδεύεται με μερικούς από τους καλύτερους δίσκους εντος του. Ότι και να πιάσει ο Devin χρυσαφίζει.
-
Merzbow - Green Wheels: Πιάνοντας πάλι την πορεία στους ηλεκτρονικούς ήχους, ο Ιάπωνας μύστης αρχίζει και μαγεύει το κοινό του για να γίνει σιγά σιγά cult σύμβολο.
-
Kuyss - …And The Circus Leaves Town: Ειλικρινής προσπάθεια των Kyuss να ξεπεράσουν το catchiness του Sky Valley, καταλήγουν απλά με έναν πάρα πολύ καλό δίσκο αντί του cult classic.
-
Death - Symbolic: Σε ένα ιδίωμα που δεν κατάφερε ποτέ να με συγκινήσει, οι πρωτεργάτες του ποτέ δε σταμάτησαν να με πορώνουν και να με συγκινούν.
-
Moonspell - Wolfheart: Όχι η καλύτερη τους δουλειά έβερ αλλά ένας ακόμη κλασικός δίσκος για τους πιο αναγνωρίσιμους Πορτογάλους στο χώρο
-
Lagwagoon - Hoss: Το punk rock όταν το αγαπήσεις, δε σε αφήνει ποτέ. Συγκινητικές μελωδίες και στίχοι σε έναν από τους πιο σημαντικούς δίσκους από τους λιγότερο διάσημους του χώρου.
-
AFI - Answer That And Stay Fashionable: Ντεμπούτο για μια από τις μπάντες που αγαπώ και σέβομαι απεριόριστα για το πόσο καλά έχουν εκτελέσει κάθε είδος από τα πολλά και πολύ διαφορετικά που έχουν καταπιαστεί αυτά τα χρόνια.Το πνευματικό παιδί του Davey Havok, εμφανίζεται στο μουσικό προσκήνιο με χαοτικό hardcore punk του οποίου τη συνέχεια δεν περίμενε κανείς.
-
Sonic Youth - Washing Machine: Το όχι πεντάδα για τους Sonic Youth δεν είναι μέτριο, είναι απλά εξαιρετικό αλλά όχι αριστούργημα.
-
Milencolin - Life On A Plate: Από τη Σουηδική μεριά του punk rock με την ίδια αγάπη, ισχύει ότι είπαμε λίγο πριν
-
Ayreon - The Final Experiment: Ο πρώτος δίσκος μιας μπάντας που μου αρέσει πολύ ένοχα αλλά τους θεωρώ ιερά τέρατα.
-
Aphex Twin - I Care Because You Do: Bring out the memes. Όσο τρολ κι αν είναι ο Aphex, η ιδιοφυϊα του με κάνει να μου περνά αδιάφορη αυτή του η ιδιότητα.
-
Autechre - Tri Repetae: Συνέχεια των μπλιμπλικιών, οι Autechre δεν έχουν μισή μέτρια κυκλοφορία.
-
Darkthrone - Panzerfaust: Οπαδός της 90’s σχολής του black δεν είμαι, δεν θα με βρείτε να το ακούω με μια τεράστια εξαίρεση. Θεωρώ τον Fenriz τεράστιο ΜΑΣΤΟΡΑ της μουσικής σε ένα ευρύτερο πλαίσιο του πολιτισμικού αποτυπώματος που έχει επιτύχει. Το ambience του Panzerfaust δε, είναι από τα πρώτα δείγματα του τι θα ακολουθούσε από αυτό τον άνθρωπο.
