To 2001 τα σκότωσε σχεδόν όλα πάντως.
3 Likes
Φυσικά, αλλά μην προτρέχεις. Θα τα πούμε όλα στην ώρα τους.
5 Likes
1995
Oasis - (What’s the Story) Morning Glory?
Δυο χρόνια, δύο larger than life κυκλοφορίες, 200k κόσμος σε κάθε μία από τις 2 βραδιές στο Knebworth ένα χρόνο μετά (να δείτε και το ντοκιμαντέρ που βγήκε το 16 νομίζω), πιο μπαλαντοειδη τραγούδια σε σχέση με το ντεμπούτο αλλά με αυτά τα ρεφραίν που είναι πιο μεγάλα από ολόκληρες σκηνές. Είναι δυνατόν να μη σε πιάσει το Don’t Look Back In Anger?
Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness
Από τους αγαπημένους μου δίσκους έβερ, όταν με ρωτάει κάποιος τι είναι alt-rock λέω οι Smashing Pumpkins. Μου αρέσει φοβερά η φωνή του Billy.
Radiohead - The Bends
Λίγο πριν παραδώσουν το καλύτερο album των 90s, μας τινάζουν τα μυαλά στον αέρα. My Iron Lung το αγαπημένο μου κομμάτι τους.
Pulp - Different Class
Δε μ’αρέσει γενικά η μπάντα, αλλά αυτό είναι album ορόσημο της σκηνής.
Garbage - Garbage
Shirley <3
25 Likes
Όλα καλά αλλά γιατί μισείτε τους Blur μας; 
3 Likes
Agree 100%!
great norsk-riffer, poor thinker
1 Like
Κανένα μίσος, εχουν μείνει πολλά απέξω αλλά είναι και ο δίσκος blur που δεν έχω κάψει.
1 Like
ok κάρφωσα 5άδα.
δεύτερη ψήφος για μένα, θα προσπαθησω να μην λείπω απο εδώ κ πέρα.
δυσκολη χρονιά με πολλά διαμάντια, καθε λεπτό που περνάει νιώθω οτι οι θέσεις που έβαλα εναλλάσονται μεταξύ τους,
εύκολο να υποθέσει κάποιος τί έβαλα για νο1…
προχωράμε!
4 Likes
Ε πες και τα άλλα τέσσερα όμως
1995:
#5+1
The Gathering - Mandylion
Δεν κατάφερε να χωρέσει, ο ατμοσφαιρικός ήχος δεν θα έλεγα ότι είναι το φόρτε μου, όμως το Mandylion στέκει ακόμα και σήμερα σαν ένα πανέμορφο διαμάντι του χώρου με την Anneke αλλά και τον μουσικό του πλούτο να ξεχωρίζουν. Το δυναμικό Strange Machines, τα In Motion, το υπέροχα πανέμορφο Leaves με το καλύτερο σημείο του δίσκου, το σαγηνευτικό ομώνυμο, είναι λίγες από τις στιγμές απαράμιλλης μουσικής ομορφιάς που προσφέρει απλόχερα το Mandylion. ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΣΕ CD, όποιος πουλάει ας μιλήσει 
#5
Mad Season - Above
Side project alert #1: Έχω ξαναπεί παλαίοτερα πόσo σπουδαία μουσική προσωπικότητα θεωρώ τον Layne, εδώ έχουμε ακριβώς τον δίσκο και την μουσική κατεύθυνση που πάντα θα ήθελα να ακούσω με την φωνή του. Πιο ήρεμο, πιο blues - μέχρι και jazz και πιο στακάτο στις δυνατές του στιγμές το Above περιέχει υπέροχα τραγούδια, πανέμορφες ερμηνείες και ένα ιδιαίτερο, συμβολικό κλέισιμο. Το εκτίμησα αρκετά μεγάλος είναι η αλήθεια, θα πως ευτυχώς έστω και αργά.
#4
Faith No More - King for a day…fool for a lifetime
Το νούμερο 4 θα μπορούσε να ήταν εύκολα και νούμερο 3 και τούμπαλιν. Γράφτηκε και παραπάνω και για μένα το King είναι το album των FNM που ηχητικά βρίσκω ελκυστικότερο αλλά και με διασκεδάζει περισσότερο η ακρόασή του. Οι λέξεις ΠΟΙΚΙΛΙΑ και ΤΡΕΛΑ πιάνουν pick και χτυπάνε δεκάρι, είναι instant classic με μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια που ξεστόμισε ποτέ ο Patton.
#3
Deftones - Adrenaline
Και ξάφνου εμφανίζεται μία ακόμα μπάντα με ένα ερμηνευτή και front-man που μπορεί και θα αφήσει το στίγμα του. Το Adrenaline δεν μνημονεύεται νομίζω στις κορυφές των Deftones αλλά εκεί ανήκει. Η εισαγωγή με το iconic riff του Bored δείχνει τον δρόμο, κομμάτια όπως το Minus Blindfold (SOAD το 95 πριν τους SOAD το 98) και το Nosebleed πάνε τον δίσκο τρένο αλλά ο εκτροχιασμός σκάει στο τέλος με τα μνημειώδη 7 words & Engine No.9 να δίνουν στον όρο ΧΩΣΙΜΟ μία άλλη διάσταση. Heavy By The Sea σε ευχαριστούμε και ας μην υπάρχεις πια.
#2
Down - NOLA
Side project alert 2: Το τρομερό με τους Down και το NOLA είναι πως παρόλο που είναι side project βγάζουν μία αίσθηση ενός established μεγαθήριου στον ήχο αυτό, που παρέδωσε το magnus opus του, ενώ είχε ήδη αφήσει ένα σημαντικό αποτύπωμα. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι Pantera, σαν να ήταν προορισμένοι να ποτίσουν όλο τον κόσμο με τζούρες από την Νέα Ορλεάνη. Μιλάμε για αστάματητο riffing νιοστού επιπέδου, σκίσιμο Ansemlo, υπεροκομμάταρες, χιτάρες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο σε -αρες. Πάλι μιλάω για το NOLA και θέλω να ουρλιάξω LIFEEERRRRRR!
#1
Smashing Pumkins - Mellon Collie & the Infinite Sadness
Τεράστιο συναισθηματικό δέσιμο, είχα ξαναγράψει ότι ήταν ένα από τα 3 πρώτα cd που αγόρασα 12 χρονών, πρώτη επαφή με φυσικό μέσο, το μπλε και το μωβ cd ήταν σαν αδέρφια. Μιλάμε για 27 κομμάτια νομίζω, ΟΚ υπάρχουν λίγο πιο αδύναμες στιγμές, ειδικά το κλέισιμο του 2ου μέρους είναι λίγο flat αλλά ΟΚ εδώ μιλάμε για υπέρβαση. Μοναδικές στιγμές, straightforward κομματάρες, 2ο μέρος να ανοίγει έτσι δεν το θυμάμαι αλλού, ήρεμες στιγμές πανέμορφες (to forgive, galapogos, thirty three), ένα 1979 που μαζί με το video clip είναι ο ορισμός μιας μοναδικά ανέμελης εποχής, ένα X.Y.U. που πατάει κάτω ολόκληρες heavy δεν ξέρω και εγώ τι δισκογραφίες, ένα έπος που λέγεται porcelina of the vast oceans. Ο Corgan κάνει τα πάντα, ντύνει κάθε κομμάτι με διαφορετικό αλλά και τον ιδανικότερο τροπο. Δεν ξέρω που και δεν μπορώ να σταματήσω αλλά πρέπει. The impossible is possible tonight, believe in me as I believe in you, tonight…
24 Likes
Εξαιρετική χρονιά το 1995.
Κλασσικά άλμπουμ, με κυριαρχία του ατμοσφαιρικού ήχου.
Περα από τα 3 πρώτα είχα άλλα έξι άλμπουμ για την πεντάδα στο μυαλό μου.
Τα εξαιρετικά αλλά όχι για πεντάδα
Kyuss - …And the circus leaves town
Εξαιρετικό όπως όλα τους. Είναι μισό κλικ κατω από τα προηγούμενα δύο αλλά είναι κορυφαία κυκλοφορία στο stoner.
Summoning - Minas morgul. Ατμοσφαιρικο black, με μπόλικο fantasy και dungeon synth. Δεν τους άκουσα τότε αλλά πιστεύω θα ακούγονταν μαγικοί. Εμένα έτσι μου φάνηκαν πριν 10 χρόνια που τους άκουσα.
Rage - Black in mind Άλλο ένα πολύ καλό άλμπουμ. Αν και εμένα μου φαίνονται λίγο υπερκτιμημενοι στη χώρα μας, το πρώτο μισό των 90ς η μπάντα φυσάει.
Motorhead - Sacrifice χωράνε σε κάθε Honourable mention γιατί Motorhead, εδώ αρκετά βαρύς ήχος όχι το καλύτερο τους αλλά ικανοποιητικοτατο
morgana le fay - Sanctified. Μοναδικός ήχος. Heavy metal μελαγχολικό, σκοτεινό, ιδιαίτερο. Δύσκολο μου είχε φανεί όταν τους πρωτοακουσα.
Radakka- Malice and tranquillity. Κάπου ανάμεσα σε Operation και Empire ο ήχος, με καλό τραγουδιστή και έντεκα τραγούδια ένα κι ένα. Αδικημένη μπάντα ξεκάθαρα λόγω timing της κυκλοφορίας. Είναι πραγματικά εκτός εποχής.
Deceased - Blueprint to madness. Προσωπική αδύναμια, ένα συγκρότημα με τρομερές κυκλοφορίες. Έχουν αυτό το death/thrash με μελωδικά ριφ και σόλο που μου άρεσει πολύ
15 Anathema - Silent enigma. Δεν είμαι μεγάλος φαν της πρώτης περιόδου τους. Μου άρεσει πολύ αυτό όμως πιο μετά ο ήχος τους μου κάθεται καλύτερα.
14 Unanimated - Ancient god of evil. Υπερδισκαρος. Ταχύτητα, μελωδία,ατμόσφαιρα όλα σε ένα. Τέλειος ήχος. Δυνατά τραγούδια. Ίσως το αδικώ εδώ αλλά η σειρά είναι ενδεικτική.
13 Radiohead - Bends. Δεν είμαι ο καταλληλότερος για αυτή την μπάντα αλλά από εκεί που κάποτε κορόιδευα όσους τους άκουγαν τώρα τους σέβομαι πολύ και τους ακούω άλλο τόσο.
12 Clutch - I . Τα δύο πρώτα ήταν η πρώτη μου επαφή με την μπάντα και έχουν ξεχωριστη θέση στην καρδιά μου. Escape from the prison planet ακόμα με κάνει να χοροπηδω σαν γορίλας.
11 Iron maiden - The x factor. Είναι αρκετά καλό αν και με δύο τρία τραγούδια λιγοτερα θα κυλούσε πιο εύκολα. Υπάρχουν οι ύμνοι μέσα . Αδίκως τρώει θαψιμο.
10 Faith no more King for a day … … Είναι λίγο άνισο όντως αλλά γενικά είναι φοβερή κυκλοφορία.
9 Running wild - Masquerade. Lions of the sea , Demonized, black soul, το ομώνυμο κλπ. Γεμάτο speedατες κομματαρες. Δε λένε να βγάλουν μέτριο άλμπουμ.
8 Sentenced - Amok
7 Dissection - Storm of the light’s bane. Ο αγαπημενος μου black metal δίσκος. Μελωδία, ατμόσφαιρα και ένας ιδιαίτερα παγωμένος ήχος. Μόνο έπη μέσα. Θεωρούσα ότι δεν έβγαινε από πεντάδα τη Δευτέρα που ξεκίνησα.
6 Gamma ray - Land of the free Ήταν πεντάδα μέχρι σήμερα αλλά άλλαξα γνώμη. Δεν μου αρέσει σχεδόν τίποτα άλλο από Gamma ray, πέρα από αυτό το δίσκο. Εδώ έχει μόνο κομματαρες από την αρχή. Με την αφέλεια τους, τις μελωδίες, συμμετοχές ch.l.
Αγάπη μόνο. Με τέτοιες κυκλοφορίες λογικό ήταν να γιγαντωθεί το power στα μέσα των 90s.
- Monster magnet - Dopes to infinity. Κι αυτό πεντάδα ήταν μέχρι το μεσημέρι αλλά είπα να το αφήσω γιατί το επόμενο δε βγαίνει για κανένα λόγο. Δεν υπάρχει δευτερόλεπτο εδώ μέσα βαρετό. Ψυχεδέλεια, ροκ και αλητεία.
5 The gathering - Mandylion. Κι αυτό άργησα να το εκτιμήσω αλλά έχει ξεχωριστή θέση. Το άκουσα σήμερα μετά από καιρό. Μαγεία ρε φίλε. Μαζί με το επόμενο έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
4 Dark tranquility - The gallery. Τελειότητα. Αυτοί οι τύποι παίζουν death metal (μελωδικό έστω) και εδώ βάζουν πλήκτρα, γυναικεία φωνητικά. Πόσο μπροστά. Stanne τρομερός.
3 At the gates - Slaughter of the soul. Έλα δε μεταδίδω άλλο… Θεωρώ εαυτόν τυχερό που τους είχα δει το 2005 νομίζω στο Gagarin να το παίζουν όλο, με τον καλύτερο ήχο που έχω ακούσει σε συναυλία.
2 Paradise lost - Draconian times . Από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας αν όχι όλων των εποχών. Πόσα συναισθήματα σου βγάζει είναι ανεπανάληπτο.
Blind guardian - Imaginations from the other side. Δυσκολεύομαι να περιγράψω τι νιώθω ακόμα όταν το ακούω. Δεν υπάρχει τυρί εδώ. Μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο που φέρνει την περιγραφή ευρωπαϊκό power. Ανατριχιαζω και μόνο στη σκέψη να βγουν περιοδεία σε δύο χρόνια να το παίξουν όλο για τα 30 (!) χρόνια.
Εξώφυλλο κανονικά θα έβαζα αυτό :
Αλλά προτίμησα αυτό που μου βγάζει μια βουκολικοτητα.
26 Likes
…και για όσους δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται, είναι το Walpurgisnacht των Varathron 
6 Likes
Που το θυμήθηκες ρε σκύλε αυτό?
2 Likes
Την ξεπέρασαν όμως με τους δύο επόμενους δίσκους (!)
1 Like
Την ξεπερασαν οπως λεμε ξεπερναω εναν χωρισμό?
6 Likes
@anhydriis μπορεί να μην την πλησίασαν κοντά κοντά ρε παιδί μου αλλά έφτασαν σε ένα σημείο που μπορούσαν έστω να τη δουν με κυάλια
Κάτι ήταν κι αυτό
edit
Εννοείται όχι την ίδια δεκαετία με το Draconian Times
Πολύ αργότερα
4 Likes
Δυστυχώς είμαι από κινητό, οπότε δεν θα επεκταθω:
- Faith No More - King For A Day…Fool For A Lifetime: Αν μου κόβανε την μουσική και μου επιτρέπανε μόνο ένα δίσκο, ε είναι αυτός. Απίστευτη ποικιλία, που δεν φαίνεται καθόλου παράταιρη. Όλα φωναζουν FNM. Κειμήλιο για την ανθρωπότητα.
- Blind Guardian - Imaginations From The Other Side: Δεν είναι euro power αυτό, είναι Blind Guardian metal. Κορυφαία ατμόσφαιρα, κορυφαίος ήχος, κορυφαία τραγούδια, κορυφαία μουσική. Ταξίδι.
- Shadow Gallery - Carved In Stone: τεράστια αγάπη, φοβερή μουσικότητα.
- Fear Factory - Demanufacture: Αν ο σύγχρονος groove/modern ήχος χρωστάει την μισή του ύπαρξη στο Chaos A.D. ο άλλος μίσος, το χρωστάει εδώ . Απίστευτο μείγμα κοφτων κιθάρων, synth και aggressive / καθαρών φωνητικών.
- Meshuggah - Destroy Erase Improve: το τρίτο(!) μισό του σύγχρονου ηχου, το χρωστάει σε αυτούς εδώ. Προς το παρόν απλά δείχνουν τα δόντια τους. Το 2002 είναι το μέλλον.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το Green Day - Insomniac, που είναι ένα από τα 2 πρώτα cd που αγόρασα ( το dookie ήθελα να πάρω, αλλά δεν το είχε), που το αγάπησα και το αγαπώ ακόμα από την αρχή μεχρι το τέλος ( walking contradiction!). Ακόμα το θεωρω τον καλύτερο δίσκο τους. Φοβεροί οι
Grip Inc. - Power Of Inner Strength, με το φοβερό post thrash τους και ένα από τα καλύτερα λαρυγγια στο είδος. Οζαρος με κορυφαίο δίσκο στο Ozzmosis. Το Symbolic ήταν ο πρώτος Death δίσκος που άκουσα και κόλλησα μαζί τους. Πολύ ωραίες ερημικές ατμόσφαιρες από τους Monster Magnet στο Dopes to Infinity. Δεν είδα ιδιαίτερα το Lepaca Kliffoth που είναι η τέλεια ισορροπία για τους Therion πριν την μεταμόρφωση. Για τους Nevermore θα τα πούμε το 96 και το 99, αλλά πρέπει να γίνει αναφορά και εδώ, καθώς μια από τις κορυφαίες μουσικές συμπράξεις ξεκινάει εδώ .
29 Likes
Εννοούσα μουσικά και συνθετικά αλλά όπως νομίζει ο καθένας 
Τα One Second και HOST είναι τεράστια πρόοδος για τους PL συνθετικά, και βασικά έδειξαν ότι μπορούν να είναι μια μπάντα που μπορεί να ψάχνει την φάση παρά πολύ, και να δημιουργεί ένα σωρό καινούρια υπο-είδη μουσικής. Για μένα είναι και τα δύο καλύτεροι δίσκοι του Draconian, αλλά αυτό είναι και υποκειμενικό. Αν έβγαζαν το Draconian Times 2 πίσω στο μακρινο 1997, νομίζω και οι ίδιοι και ο κόσμος θα το έβρισκαν βαρετό και ανεμπνευστο. Αντιθέτως όταν το έβγαλαν το 2012 ήταν ότι έπρεπε.
Τα είπες όλα κι εσύ βασικά με το “εισαγωγικος δίσκος”. Όντως τέτοιος είναι το Draconian. Τα One Second και HOST θέλουν να την ψάξεις πιο πολύ την φάση μετά την εισαγωγή.
2 Likes
2008, αν εννοούμε την ίδια συναυλία.
1 Like
1995
Δυσκολεύει πολύ πλέον, μάλλον θα τα παρατήσω:
- At the Gates - Slaughter of the Soul
- Paradise Lost - Draconian Times
- Faith no More - King for a Day… Fool for a Lifetime
- Ozzy - Ozzmosis
- Death - Symbolic
Honorable loves:
Foo Fighters - Foo Fighters
Blind Guardian - Imaginations from the Other Side
Slash’s Snakepit - It’s Five O’Clock Somewhere
Oasis - (What’s the Story) Morning Glory?
Dream Theater - A Change of Seasons
23 Likes
Χθες άκουσα για πρώτη φορά ολόκληρο το X FACTOR και έχω να πω ότι είναι Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΕΪΝΤΕΝ ΔΙΣΚΟΣ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 30 ΕΤΩΝ.
2 Likes