Όχι!
1996
Metallica-Load ο δίσκος τους που έχω ακούσει περισσότερες φορές, κάτι θα λέει αυτό ε;
Angra-Holy Land μου άρεσε τόσο πολύ όταν βγήκε που πήγα και αγόρασα και μπλούζα από το Rock City. Φοβερές μελωδίες
Rotting Christ-Triarchy Of The Lost Lovers ο πιο ώριμος δίσκος τους μέχρι τότε
In Flames-The Jester Race και εγένετο σουηδικό death metal the Gothenburg way
Grave Digger-Tunes Of War είχα τρελαθεί όταν βγήκε, ατόφιο heavy metal όπως ακριβώς πρέπει.
εξώφυλλο
22 Likes
Η δευτερη φορα που φλερταραν με 10αδα μου οι GD (αλλα δεν μπηκαν), αν επρεπε να διαλεξω μονο δυο δισκους απο ολη την καριερα τους θα ηταν το Heart of Darkness του '95 και το Excalibur του '99. Ωραια μπαντα και ιστορικο live τοτε στο Ροδον για την προωθηση του Excalibur.
3 Likes
αυτή η τετράδα τους, Heart, Tunes, Knights, Excalibur είναι απίθανη
6 Likes
Διαλύθηκαν το '95 οι Grateful Dead, με τον θάνατο του Garcia, προφανώς αναφέρεσαι σε κάποιους gd με τον ίδιο τρόπο που DT είναι μόνο οι Dream Theater και όχι ο γκοθοσυρφετός τύπου dark tranquillity, που είναι dt 
4 Likes
Ετσι θα ναι
3 Likes
gravediggaz > grave digger
1 Like
ότι είναι DT σπέρνει, Dream Theater θες, Devin Townsend θες, Dark Tranquillity, Deadsoul Tribe (δε μου 'ρχεται κάτι άλλο)…
7 Likes
Καρδούλα
2 Likes
Αυτό το Murder of Crows είναι έρωτας, ο άνθρωπος είναι φωνάρα και καλλιτεχνάρα μωρέ…
6 Likes
Some Things You Can’t Return…έπος.
3 Likes
Εντωμεταξύ αυτός είχε βγάλει κι ένα άλλο γκρουπ, τους Shadow Theory (μη βαρέσετε αν θυμάμαι λάθος) που έχω χρόνια να το ακούσω αλλά είχα κατενθουσιαστεί όταν είχε βγει. Μόλις τελειώσει το Murder θα βάλω να το ακούσω είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιαστώ πάλι!!
2 Likes
Ναι, the shadow theory. Δεν το θυμάμαι το άλμπουμ πάντως, το άκουσα 1-2 φορές.
1 Like
To “A Murder Of Crows” και το “Behind The Black Veil” των The Shadow Theory είναι αμφότερα αριστουργήματα και τα δυο σπουδαιότερα έργα του Devon μετά τους PW. Για μένα πάνω κι από κάποια PW.
5 Likes
Θεωρώ και τα 5 αλμπουμ των dst πολυ καλα.Το μονο αρνητικο που βρίσκω στο murder of crows ειναι οτι θα επρεπε να ειχε 2 κομματια λιγοτερα.Με κουράζει λιγο στην ροη όταν το ακουω ολοκληρο.
Το Shadow theory ωραιος δισκος αναμφίβολα αλλα αρκετα safe.
Δεν νομιζω παντως οτι ειναι καποιος ανωτερος απο καποιον απο τους δισκους των PW
3 Likes
Προς το παρόν εγώ είμαι της άποψης ότι τα καλύτερα πράγματα που έκανε ο Μπάντι όσο ήταν ανενεργοί οι Psychotic Waltz (δεν ξέρω κανέναν “Ντέβον”, σόρι) είναι τα δύο πρώτα Deadsoul Tribe.
Το Shadow Theory από το λίγο που το είχα ακούσει μου είχε φανεί λίγο πιο generic progmetal, κρατάω και πισινή βέβαια ότι μπορεί να αναθεωρήσω.
Και εννοείται βέβαια ότι τα 4 Psychotic είναι απλησίαστα.
2 Likes
1996 λοιπόν. Πιο εύκολη χρονιά από άλλες. Πόνεσα λίγο για κάποια (αγάπη μόνο για Load ρε) αλλά, στο τέλος της ημέρας, μια χαρά και δίκαια όλα. Μεγάλο shout out στους OutKast που τους άξιζε να μπουν αλλά η ζωή είναι άδικη και γεμάτη δυσκολίες, κάτι που μάλλον γνωρίζουν ως γνήσια τέκνα της Atlanta. Έρχεται ένα οκ 1997 και μετά ένα πολύ δύσκολο 1998. Προετοιμαστείτε.
5 ψήφοι
Tool – Ænima: Μου έχει κάνει εντύπωση που δεν έχει ήδη σαρώσει σε ψήφους. Eντάξει, δεν είναι “Lateralus” αλλά μιλάμε για ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ των ‘90s (και γενικώς), και για μουσικούς που έθεσαν νέο ταβάνι στο τι μπορεί να σημαίνει alternative, τι μπορεί να σημαίνει prog, και πως αυτά μπορούν να συνυπάρχουν εντός ενός metal πλαισίου. Για μένα, αυτοί είναι οι Tool που θέλω να ακούω.
Marilyn Manson - Antichrist Superstar: Ή αλλιώς «Όταν ο Manson γνώρισε τον Reznor ». Μετά το ντεμπούτο, το οποίο περιείχε μερικές σπουδαίες ιδέες, είχε έρθει η ώρα για το συγκρότημα να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα προς την κορυφή. Έτσι, μαζί με τον Reznor και μέλη των NIN, κλείστηκαν σε ένα στούντιο στη Νέα Ορλεάνη και αργά και σταθερά έκαψαν ό,τι μπορούσαν να κάψουν καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών, μαλώνοντας συνεχώς με αποτέλεσμα να σπάνε συχνά το στούντιο, και παίζοντας playstation. Mέσα σε αυτό το κλίμα, σε κανέναν δεν πρέπει να κάνει εντύπωση πως για μεγάλο διάστημα η φασούλα τους δεν προχωρούσε, ενώ η ένταση με τον Daisy Berkowitz θα είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρησή του. Τελικά, η έλευση του Sean Beavan θα έβαζε επιτέλους τα πράγματα σε μια σειρά και το άλμπουμ θα κυκλοφορούσε τον Οκτώβριο του 1996, θα πουλούσε ένα εκατομμύριο αντίτυπα τον πρώτο χρόνο, και θα δημιουργούσε πανικό στην πουριτανική Αμερική. Και όπως σε όλα τα αντίστοιχα αριστουργήματα, είναι δύσκολο εδώ να βρεις που τελειώνει ο Manson, που ξεκινάει ο Reznor, και ποιανού η στάμπα είναι τελικά πιο έντονη στο τελικό αποτέλεσμα. Ίσως γι΄ αυτό και δεν ξαναηχογράφησαν ποτέ μαζί.
Neurosis - Through Silver In Blood: Παρόλο που όλα αυτά είχαν ξεκινήσει να φαίνονται νωρίτερα, στο πέμπτο άλμπουμ τους οι Neurosis έπαθαν Swans και πήγαν τον πειραματισμό τους στα άκρα, καταφέρνοντας, παράλληλα, να μην ακούγονται “ακραίοι”. Άλμπουμ σταθμός για τη δεκαετία. Αν όχι όλο, τουλάχιστον το μισό post-metal χρωστάει την ύπαρξή του σε αυτόν το δίσκο.
Satyricon - Nemesis Divina: Με δεδομένο πως μέσα σε λίγα χρόνια το black metal είχε ήδη πιάσει αδιανόητες κορυφές και πως ήδη τότε είχαν αρχίσει να εμφανίζονται διάφοροι μέτριοι μιμητές, το “Nemesis Divina” ξεχωρίζει ως ένα από τα άλμπουμ που, χωρίς να πάει προς μια avantgarde κατεύθυνση, απέδειξε πως στο είδος υπάρχει χώρος για σπουδαίο songwriting και πως ο δρόμος των Darkthrone δεν είναι ο μόνος δρόμος (και αυτό τη στιγμή που ο Fenriz έχει γράψει μαζί με τον Satyr το “Du som hater Gud”). Ό,τι και να πιστεύει βέβαια κανείς για τον Satyr, και για την κατεύθυνση που θα έπαιρνε τα επόμενα χρόνια, προσωπικά, τον θεωρώ ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά της σκηνής, με καθοριστική σημασία στο να μην καταλήξει το black metal μια κλειστή cult φούσκα που παράγει μέτριας αισθητικής, κακή μουσική.
Unwound – Repetition: Έχω εκνευριστεί με το γεγονός πως κάθε χρόνο κάποια κυκλοφορία πετούσε έξω τους Unwound. Όπως και να έχει, αυτή την εβδομάδα τίποτα δεν μπορούσε να τους κουνήσει καθώς εδώ έπιασαν αδιανόητες κορυφές, πατώντας πάνω στην post-punk παράδοση αλλά, χωρίς μιμητισμούς, κατάφεραν να την αποδώσουν τέλεια στην εποχή τους. Ξεκάθαρο punk rock masterpiece.
Κι άλλα πέντε
DJ Shadow – Endtroducing…: Ντεμπούτο σταθμός. Δεν το λες trip-hop, δεν το λές ηλεκτρονικό, είναι γεμάτο samples με έντονο το hip-hop στοιχείο αλλά δεν έχει MCs. Ο DJ Shadow είχε πολλές μουσικές στο μυαλό του κι ευτυχώς, η Mo’ Wax του γίγαντα James Lavelle τον ανακάλυψε εγκαίρως και του έδωσε τη δυνατότητα να τις μπλέξει τέλεια και να δημιουργήσει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα άλμπουμ της δεκαετίας. Δεν επιστρέφω συχνά πια σε αυτόν το δίσκο αλλά όποτε επιστρέφω, τον ακούω πάντα ολόκληρο.
Burzum – Filosofem: Ο μλκας έχει γράψει φοβερούς δίσκους. Το “Filosofem” όμως πάντα μοιάζει κάπως ξεχωριστό στη δισκογραφία του. Όλα τα καλά στοιχεία της μουσικής του εδώ είναι διογκωμένα σε βαθμό υπερβολής σε ένα άλμπουμ που συνδυάζει τέλειο τον lo-fi πειραματισμό με το επικό και το πομπώδες. O Vikernes προσπαθώντας εδώ να τα κάνει όλα λάθος (από τον ήχο της κιθάρας μέχρι το μικρόφωνο ενός παλιού headset ελικοπτέρου που χρησιμοποίησε), τελικά πέτυχε να βγάλει έναν ήχο μοναδικό που κάθε φορά που τον ακούς ανατριχιάζεις ολόκληρος από δέος.
The Afghan Whigs - Black Love: Για να είμαι ειλικρινής, θα μπορούσα κάθε χρόνο που έχουν βγάλει δίσκο οι AW να τους ψηφίζω στη #1 θέση. Τόσο καλούς τους θεωρώ. Προσπαθώντας όμως να περιορίσω τον fanboy μέσα μου, θα πω απλώς πως αν θεωρεί κανείς καλό δίσκο το “Gentlemen”, θα πάθει ζημιά με το ότι το “Black Love” δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από αυτό.
The Roots - Illadelph Halflife: Ψηφίστε Sepultura εσείς! Πλάκα κάνω καθώς ήταν το 16ο μου. Όπως και να έχει. Eίναι αυτός ο καλύτερος δίσκος των Roots; Το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με σιγουριά. Ειδικά όταν μιλάμε για έναν από τους 5-10 καλύτερους hip hop δίσκους της δεκαετίας. Φοβερό συγκρότημα που, μέχρι σήμερα, συνεχίζει να εντυπωσιάζει.
Screaming Trees – Dust: H κουβέντα για το καλύτερο δίσκο των Screaming Trees ήταν ατέλειωτη και δεν παράγει εύκολες απαντήσεις. Το “Dust” πάντως είναι σοβαρή υποψηφιότητα. Γενικά, από τους πιο όμορφους δίσκους της σπουδαίας και πλούσιας Λανεγκανικής δισκογραφίας.
Failure - Fantastic Planet : Ακόμη ένα σχήμα που έκανε φοβερά πράγματα μέσα στη δεκαετία, τα οποία δεν αναγνωρίστηκαν στον βαθμό που έπρεπε. Αυτό είναι σίγουρα η κορυφαία στιγμή τους καθώς συνδυάζουν πάρα πολλά στοιχεία (grunge, alternative, post- hardcore), χωρίς, ούτε για λίγο, να χάνουν την ταυτότητά τους. Σε έναν δίκαιο κόσμο, θα το ήξεραν και θα το εκτιμούσαν οι πάντες.
Einstürzende Neubauten - Ende Neu: Έλεγα να μην το ψηφίσω όμως δεν γινόταν. Mε τον Mark Chung να έχει αποχωρήσει και τον F.M. Einheit με το ένα πόδι έξω, εδώ το συγκρότημα κλείνει έναν κύκλο πριν ανοίξει τον επόμενο και – κατά την προσωπική μου άποψη – ακόμη πιο ενδιαφέρον. Το “Ende Neu” συνδυάζει τον παρελθοντικό θόρυβο με το μελλοντικό industrial pop τους καλύτερα από οποιονδήποτε δίσκο τους και, για μένα, μπορεί και να βρίσκεται στο top3 των πιο σημαντικών δουλειών τους. Ίσως και όχι. Ποιος νοιάζεται στην τελική;
Converge - Petitioning the Empty Sky: Ίσως να φταίει και το ότι είμαι hype-αρισμένος από τη συναυλία αλλά ρε σεις, δεν ξέρω αν έπαιζε κανείς άλλος όπως έπαιζαν οι Converge το 1996. Μανιασμένο άλμπουμ, καινοτόμο σε πολλά επίπεδα, εθιστικό ως εκεί που δεν πάει, αδιανόητα «φρέσκο» μέχρι και σήμερα. Μπαντάρα – Δισκάρα.
Beck – Odelay: Αυτό υπό κανονικές συνθήκες θα έμπαινε 5αδα. Από εκεί εξάλλου ξεκίνησε κι όλο κατέβαινε. Όχι γιατί δεν είναι τόσο καλό αλλά επειδή δεν το αγαπάω (και αυτό και τον Beck) όσο τους υπόλοιπους δημιουργούς της λίστας. Με καθαρά αισθητικούς όρους βέβαια, πιθανά και να μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς και, σίγουρα, από τους πιο επιδραστικούς. Επίσης, αν το ακούσετε σήμερα θα νομίζετε πως βγήκε φέτος και όχι πριν 27 χρόνια.
Weezer – Pinkerton: Και αυτοί παρόλο που δεν τους έχω ιδιαίτερη αδυναμία, αξίζουν μια αναφορά. Αν είναι δηλαδή να ακούσετε έναν δίσκο των Weezer στη ζωή σας, αυτόν να ακούσετε.
Εξωφυλλάκι:
30 Likes
Λιστάρα ε, και κειμενάρες!
Και στις ρυθμικές κιθάρες σε όλο το άλμπουμ ο μέγας Nocturno Culto, πώς να μην “ξύνει” έτσι το άλμπουμ. Αλλά καλά τα λές, και λιγα λες, και θα επαυξήσω όταν έρθει η ώρα μου.
2 Likes
1) Metallica - Load
Δίσκος αιώνιας ωρίμανσης. Δε χορταίνω να τον ακούω, είναι ο δίσκος των Metallica που πιθανότατα έχω αφιερώσει και απολαύσει τις περισσότερες και βαθύτερες ακροάσεις. Είναι ο πρώτος δίσκος των Metallica που αγόρασα σε τρυφερή ηλικία και που προφανώς με σημάδεψε. Ένα συναισθηματικό ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει. Το αξίζει.
2) Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Αν δεν ήταν το Load στη μέση, δεν υπήρχε περίπτωση να έπαιρνε άλλος δίσκος την πρωτιά. Ίδια συνθήκη με αυτή του Load, με τη διαφορά ότι το Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι μου το είχε γράψει συμμαθητής σε κασέτα, στην ίδια τρυφερή ηλικία. Τότε βέβαια δεν είχα ούτε το μυαλό, ούτε τις γνώσεις για να εκτιμήσω τον μουσικό του θησαυρό. Αυτό έγινε με τα χρόνια. Μου άρεσε φυσικά, τον άκουγα μετά μανίας, κρυφοκοιτώντας μην άκουγε κανένας την ώρα που ο Αγγελάκας έλεγε “σκίσε με, κάψε με, γάμα με, γάμα με όσο θες, όπως θες” στο Δεν υπάρχω. Αυτός ο δίσκος με συνόδεψε και με συνοδεύει ακόμα σε όλες τις συναισθηματικές μου στιγμές. Ο στίχος “έχω μια θλίψη που 'ναι τόσο μεγάλη, που όλο φοβάμαι μην τυχόν και ξεσπάσει” - από το ομώνυμο - για πολλά χρόνια ήταν σε καθημερινή βάση καρφωμένος στο υποσυνείδητό μου. Να μιλήσω για τα κιθαριστικά όργια των Παπαδόπουλου/Ζαμπέτα που συμβαίνουν εδώ μέσα; Να μιλήσω για τις φοβερές μπασογραμμές του Καρρά που συνοδεύουν υπέροχα τα grooves του Τόλιου; Είναι δίσκοι που ενώ θέλω να γράψω τόσα πολλά, νιώθω τόσο λίγος. Αυτός είναι ένας τέτοιος δίσκος. Κάθε ακρόαση με γοητεύει σα να είναι η πρώτη φορά, με γονατίζει και με προτρέπει να προσκυνήσω τον καλύτερο δίσκο που βγήκε ποτέ από την πατρίδα μας… Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα και με μισήσαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Μεγαλείο για πάντα.
3) Rage Against the Machine - Evil Empire
“Your friendship is a fog that disappears when the wind redirects”
Παραγνωρισμένο και υποτιμημένο διαμάντι. Όλοι μένουν στο ντεμπούτο και στο Battle of Los Angeles, μη δίνοντας πολλή βάση στο album με μόνο πραγματικό hit το Bulls on Parade. Ναι, δεν αλλάζει τις ζωές μας όπως έκανε ο ομώνυμος δίσκος. Παρόλαυτά βράζει από οργή και έμπνευση χωρίς να κάνει εκπτώσεις σε ποιότητα.
4) Pantera - The Great Southern Trendkill
Κατά τη γνώμη μου ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των Pantera. Δύσκολος, στρυφνός, σκοτεινός και πολλά βαρύς. Θέλει τα ακούσματά του για να τον νιώσεις, καθώς θεωρώ ότι δεν περιέχει κάποιο τρανταχτό hit όπως οι προηγούμενοι. Τα παιξίματα είναι όπως πάντα σεμιναριακού επιπέδου και έχει ηχάρα. Ο Anselmo ακούγεται σαν ένα λαβωμένο λιοντάρι που βρυχάται μέσα από το σκοτεινό προσωπικό του κελί.
5) Sepultura - Roots
Ίσως ο μόνος “folk metal” δίσκος που λατρεύω. Φοβεροί ρυθμοί, απλά και ωραία riffs και ένας Max Cavalera που καταθέτει ψυχή σε κάθε τραγούδι. Πειραματικός μέχρι τα άκρα. Το πείραμα πέτυχε, ο ασθενής πέθανε. Μετά από αυτόν τον δίσκο άλλαξαν τα πάντα.
Tool - Aenima
Ένα είδος μόνοι τους. Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Αγαπώ το Aenima όσο λίγους δίσκους, έτυχε η από πάνω 5άδα να είναι χαραγμένη μέσα μου για προσωπικούς λόγους. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι πιθανό να είναι ανώτερο όλων αυτών. Αλλά εδώ δεν κρίνουμε ως κριτικοί τέχνης, δεν έχει και πολλή σημασία άλλωστε.
Slayer - Undisputed Attitude
Προσωπικά το λατρέυω, τους ταιριάζουν πολύ οι διασκευές. Όταν το είχα πρωτοανακαλύψει το είχα λιώσει, με αγαπημένο τραγούδι το Abolish Government/Superficial Love και συγκεκριμένα το διπλό σκάσιμο στο ταμπούρο στο 01:14 (πα του πα) δε μπορώ να περιγράψω πόσο με καυλώνει ακόμα και σήμερα.
Nevermore - The Politics of Ecstasy
Μνημείο ακραίου ήχου. Εδώ ξεκίνησε η πτήση, για 'μένα. Δεν ξανάπαιξε κανένας σαν αυτούς. Τι φωνή, τι κιθάρες, τι ηχάρα, τι μπαντάρα. Τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια…
Anathema - Eternity
Έχει φάει πολλές ακροάσεις, μου αρέσει πάρα πολύ, αν και άγουρος ακόμα λόγω των φωνητικών. Μου βγάζει και μια punk-ίλα σε σημεία (για 'μένα αυτό είναι καλό). Τα τραγούδια παρόλαυτά στέκονται άρτια ακόμα κι έτσι. Στη συνέχεια όμως ήταν που κορυφώθηκαν τα πάντα.
Διάφανα Κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
Το εκτίμησα και αγάπησα στα φοιτητικά μου χρόνια, έχει μέσα τραγουδάρες. Ο καλύτερός τους.
Type O Negative - October Rust
Οι μελωδίες του Pete Steele είναι μια κατηγορία από μόνες τους. Wolf Moon για πάντα.
30 Likes
Μια που είμαστε κι από τους λίγους εδώ που μιλάμε για Einsturzende Neubauten, να αναφέρουμε κιόλας ότι στο Ende Neue υπάρχει κι ένα απο τα κορυφαία love songs στον κόσμο;
Stela Maris εσύ σούπερσταρ!
5 Likes