ακόμα και συνταγή να αναφέρει, μπορώ να τον ακούω για ώρες
4 Likes
Mε δεδομένο ό,τι δεν ξέρω γερμανικά, in my book όλη τους η δισκογραφία μπορεί να μιλάει για ριζότα.
5 Likes
Του έδωσες ακριβώς μηδέν βαθμούς, άρα δεν το ψήφισες 
6 Likes
Μπα, κι εγώ αντιμετωπίζω όλη την 15αδα μου ως “ψήφους”, κι ας μην βαθμολογουνται.
6 Likes
Ρε από την αρχή εγώ λέω πως παίζω το παιχνίδι χωρίς να με νοιάζει τι θα κερδίσει! Το τι πέρνει βαθμούς και τι όχι, ειδικά μετά από έξι μήνες, μου είναι αδιάφορο!
6 Likes
Μωρέ εσείς καλά κάνετε και παίζετε όπως θέλετε, αλλά κι εγώ μπερδεύτηκα αν λέτε ότι ψηφίζετε κάτι όταν παίρνει μηδέν βαθμούς Αλλά αν είναι έτσι, γιατί να λέτε ότι πονάτε που δεν ψηφίσατε κάτι άλλο? Βάλτε όσα θέλετε κάθε χρονιά, γιατί να περιορίζεστε! Κι εγώ έχω βάλει 30 πόντους σε 30 δίσκους το 1994 αν είναι έτσι 
6 Likes
Ξέρεις γιατί ψηφίζω 15; Διότι τόσα ψηφίζουμε στο τέλος της χρονιάς οι συντάκτες του Rocking. Πρόκειται για προσομοίωση!
4 Likes
Μωρέ στείλτε και διακόσα!
Εμένα μου αρέσει να περιορίζω τον εαυτό μου και να βρίσκω μια συμπαγή πεντάδα που να με αναγκάζει να σκεφτώ ποιοι δίσκοι πραγματικά μου έμειναν 25 χρόνια αργότερα, αλλιώς βρίσκω και 30 άνετα για κάθε χρονιά των 90ς.
6 Likes
Ισχύει αυτό που λες. Όσο λιγότερες, τόσο πιο ξεκάθαρες οι επιλογές μας!
5 Likes
Γι’ αυτο πενταδουλα και ειμαστε μια χαρα.
Ειδικα αν μιλαει για μπαμιες!
4 Likes
Λοιπόν συνειδητοποιώ πως για τα άτομα που ακούνε πολλή σύγχρονη μουσική, όσο προχωράνε οι χρονιές στο τώρα, ενώ η πεντάδα γίνεται πιο εύκολη, η λίστα άξια αναφοράς μεγαλώνει δραματικά. Οπότε πάμε, όσο αρχίζουν τα δύσκολα:
ΠΕΝΤΑΔΑ 1996
Summary
1. Tool - Ænima
Το απόλυτο μουσικό αριστούργημα. Τα λόγια για τους Tool δεν είναι υπερβολές. Ακολουθίες φιμπονάτσι, μαθηματικά, ναρκωτικά, όλα, το χάος το ίδιο μετουσιωμένο στην απόλυτη μπάντα. Η ατμόσφαιρα του Aenima που σε κάνει να νιώθεις ότι δε μπορείς να ξεφύγεις από την ύστατη συμπαντική καταστροφή, φόβος πραγματικός σε κάθε παράλληλη διάσταση ύπαρξης, η μια κομματάρα μετά την άλλη, άγχος, άγχος, όγκος. Παραληρώ λίγο, δεν έχει σημασία ούτως ή άλλως όταν η μουσική των Tool παίζει, το στόμα χάσκει ανοιχτό. Και τα μάτια να κλαίνε σαν το μωρό στο τέλος.
2. Placebo - Placebo
Οι Placebo είναι υποτιμημένο συγκρότημα και το λέω με πάσα συνειδητοποίηση. Η μουσικότητα τους που κρύβεται έξυπνα πίσω από το ταλέντο τους να γράφουν pop κομματάρες, και για μένα με εξαιρεση ένα δίσκο, δεν έχει παράξει ποτέ μισό μέτριο κομμάτι. Εδώ μιλάμε για ντεμπούτο δυναμίτη. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Come Home” στο σπαρακτικό δεύτερο μισό της κυκλοφορίας, είναι όλα μα όλα σωστά, δημοφιλή, διαχρονικά. Καλώς ήρθαμε στην τρέλα του Brian Molko στην οποία με περίσσια χαρά βρισκόμαστε μέχρι σήμερα.
3. Nick Cave And The Bad Seeds - Murder Ballads
Λίγα κομμάτια έχουν μείνει τόσο χαραγμένα στην ψυχή μου όσο το “Song Of Joy”. Ο Νικολάκης ζει την καλλιτεχνικά, πιο σημαντική σχέση της ζωής του έπειτα από έναν κεραυνοβόλο έρωτα με την πιο γοητευτική γυναίκα του πλανήτη, και μας χαρίζει μαζί της ένα “Henry Lee”, μιλάμε για το δίσκο που έχει μέσα το “Stagger Lee”, μιλάμε για την εμβληματική συνεργασία με την Kylie Minogue “Where Wild Roses Grow”, όλα σε αυτά το δίσκο είναι σκοτεινά πανέμορφα. Το αγαπημένο μου είδος ομορφίας.
4. Porcupine Tree - Signify
Δεν είμαστε καν στο καλύτερο Porcupine Tree της περιόδου κι εδώ μέσα γίνονται θαύματα. Όπως έχω θέσει προηγουμένως, το Signify ξεκινά ένα αδιανόητο και αμετανόητο σερί δίσκων για τους Porcupine Tree και μάλιστα είναι το τελευταίο που διατηρεί την prog rock επιρροή σε τόσο έντονο προσκήνιο μιας που τα πράγματα από την επόμενη κυκλοφορία κι έπειτα, αρχίζουν να αλλάζουν. Μαγικές στιγμές εδώ μέσα, δε θα πούμε περισσότερα για σήμερα. Το bside του Insignificance, άλλου παπά ευαγγέλιο.
5. Eyehategod - Dopesick
Από την ομορφιά στην απόλυτη αηδία, στις φτωχές γειτονιές της Λουιζιάνας, μια παρέα μεθυσμένων παρείσακτων μαζεύεται να γράψει μερικά από τα πιο αναγνωρίσιμα riffs της ιστορίας της μουσικής. Στη μουσική κοσμοθεωρία των Eyehategod βρίσκεις τον θυμό, την κατάντια, το μεθύσι, την ηρωίνη, κάθε έκφανση της (μικρο)αστικής εξαθλίωσης να γίνεται πραγματική βιωματική τέχνη. Το Dopesick είναι το αποκορύφωμα αυτής και το κλείσιμο του “Anxiety Hangover” με διαλύει κάθε φορά.
Μια κουβέντα, ή και παραπάνω, για τα 6-55 (περιφερειακή πενηντάδα):
Summary
6. Tori Amos - Boys For Pele: Η κοριτσάρα μου συνεχίζει και σαγηνεύει με σερί από δίσκους συλλογές τεράστιων τραγουδιών, εδώ πέρα συγκεκριμένα γίνεται γιγαντιαίος χαμούλης
7. Nevermore - Politics Of Ecstacy: Η πιο έντονη πολιτική τοποθέτηση της μάλλον καλύτερης metal μπάντας της σύγχρονης εποχής, βαδίζουν ολοταχώς προς τον καλύτερο δίσκο τους με ένα μανιφέστο πολιτικής καταπίεσης και της οργής που αυτή προκαλεί. Τους αγαπώ και θα τους αγαπώ για χρόνια.
8. Swans - Soundtracks For The Blind: Για πολλούς το καλύτερο Swans, θα το παίξω σπεσιαλ χιονονιφάδα, ωστόσο πάλι έχουμε να κάνουμε με κομψοτέχνημα από τον κυρ Gira και την παρέα του.
9. Converge - Petitioning The Empty Sky: Δυο βήματα πριν η μουσική αλλάξει πρόσωπο για πάντα εξ αιτίας τους, παίρνουμε άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο για τα δεδομένα της εποχής. The happiest day σε ένα κύμα λογοπαιγνίου, αυτή που βγήκε.
10. Neurosis - Through Silver In Blood : Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως - πλέον κάθε νότα των Neurosis πονάει με λάθος τρόπο από αυτόν που ήταν σχεδιασμένη να πονέσει, αλλά τι να κάνουμε. Είχαν γράψει μερικές από τις αγαπημένες μου μουσικές.
11. Anathema - Eternity: Η αρχή του τέλους για την κλειστόμυαλη μεταλιά. Αγαπώ τους ανάθεμα για την απενοχοποιημένη τους οπτική στην ευαλοτώτητα σε χρόνια εξαιρετικά δύσκολα για να ξεστομίσεις τέτοιο πράγμα στο metal.
12. In Flames - The Jester Race: ΟΙ ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΙ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΕΠΑΙΞΑΝ DARKEST DUNGEON, ΑΝΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ, ΜΟΝΟ JESTER
13. Anti Flag - Die For The Government: Αγνή πανκ κάθαρση χωρίς σάλτσες, έτσι όπως αρμόζει δηλαδή.
14. Current 93 - All The Pretty Little Horses: The Inmost Light: Από τα αγαπημένα μου πράγματα στη μουσική είναι το περίπλοκο αλλά και το μινιμαλ, όταν έχουν όμως λόγο ύπαρξης. Το μουσικά οργανωμένο χάος στο οποίο εκτείνεται η τριλογία των Current 93 με αποκορύφωμα αυτήν εδώ τη χρυσή φλέβα, είναι χρυσό παράδειγμα του περίπλοκου. Δίσκος που προκαλεί αγνό τρόμο της αμεσότητας του ήχου.
15. The Cure - Wild Mood Swings: Από τις πιο υποτιμημένες δουλειές των τεράστιων. Ας χορέψουμε για πρώτη φορά στη λίστα.
16. Descendents - Everything Sucks: Η τρίτη εμφάνιση του Milo, το punk rock που μας αξίζει.
17. Soundgarden - Down The Upside: Μπάντες που δεν απογοήτευσαν ποτέ ← αυτή εδώ
18. Bad Religion - The Gray Race: Το πανκ ροκ που μας αξίζει για άλλη μια φορά κι άλλος ένας υποτιμημένος δίσκος.
19. Social Distortion - White Light White Heat White Trash: Εμ το πανκ ροκ που μας αξίζει, η επιστροφή, εντάξει μου αρέσει το πανκ ροκ τι να κάνω. Story Of My Life.
20. Psychotic Waltz - Bleeding: Εισαγωγή μια από τις καλύτερες μπασογραμμές στο metal. Καραφλός σε παράνοια. Μπάντα που δεν έχει απογοητεύσει ποτέ ← αυτή εδώ.
21. Turbonegro - Ass Cobra: Μερικές φορές πρέπει να ακούμε και να αποδεχόμαστε, εμείς οι των σκοτεινών τεχνών, μουσική που μας κάνει να περνάμε καλά. Σαν αυτές των Turbonergo δηλαδή.
22. Acid Bath - Pagan Terrorism Tactics: Το δεύτερο κεφάλαιο μιας σύντομης μα τόσο σημαντικής ιστορίας. Also, κουνέλια.
23. Melvins - Stray: Είμαστε ακόμη σε παράκρουση από προχθές, αλλά πιθανότατα κάθε δίσκος των Melvins θα έχει παρουσία στις λίστες μου.
24. Katatonia - Brave Murder Day: Η στιγμή που οι Katatonia αρχίζουν και γίνονται μπάντα μεγαθήριο. Από κει και μετά πατάνε γκάζι και σε ισοπεδώνουν. Στο κλάμα.
25. Dirty Three - Horse Stories: Ένας δίσκος διαμάντι στο εναλλακτικό - αγγίζει post rock μιας που τότε ο ήχος ανορθώνεται και δημιουργείται ιδίωμα, οι εναλλαγές του και οι κιθάρες του μοιάζουν μακρινό όνειρο. Όσοι έχουν έρθει σε επαφή γνωρίζουν, όσοι όχι το προτείνω ανεπιφύλακτα σε κάθε μέλος του ιστότοπου τούτου.
26. Tortoise - Million Now Living Will Never Die: Με αργά βήματα χελώνας, το post rock γεννάται στα μέσα της δεκαετίας του 90 (και λίγο πιο πριν). Η μπάντα η ομώνυμη, το σπρώχνει κάτι χιλιόμετρα πιο κάτω.
27. Swirlies - They Spent Their Wild Youthful Days In The Glittering World Of The Salons: Indie αγνωστο εν πολλοίς στο μέταλ κοινό αριστούργημα με γερές βάσεις στο shoegaze, distortions και άλλα πολλά, εξαιρετικά βρώμικος γκαρατζοΐντι δίσκος που σε χαζεύει. Τρομερές ιδέες.
28. Metallica - Load: Ντάξει από τα αγαπημένα μου μετάλικα, σταυρώστε με, έχει και την πιο γκοθ στιγμή τους ( “Until It Sleeps” ) και γενικά τούτο και το αδερφάκι του εγώ πολύ τα γουστάρω.
29. Spice Girls - Spice: Ούτε οι ίδιες οι Spice Girls κατάλαβαν τι έκαναν εδώ, ίσως λίγο ενοχικός φεμινισμός που έγινε εμπορικά εκμεταλλεύσιμος αλλά τόσο μα τόσο καλό pop. Εντός του, κομμάτι που πρέπει να βάλουμε σε χρονοκάψουλα.
30. The Jesus Lizard - Shot: Από τη διασκέδαση και λίγο πιο ελαφριά καρδιά στις επόμενες θέσεις βουτάμε σε βαθειά κακάκια (να το πω ευγενικά). Άλλη μια παρουσία Jesus Lizard - οφείλω - και η βρωμιά καλά κρατεί στη ζωή μας.
31. Unwound - Repetition: Ξύλο και μιζέρια. Άψογο.
32. Godflesh - Songs Of Love And Hate: Ξύλο από ρομπότ και μιζέρια. Άψογο.
33. Ministry - Filth Pig: Η χωροχρονική ειρωνεία είναι πως ο τίτλος αυτού του δίσκου θα γινόταν δεκαετίες αργότερα, ταινία με τον Nicolas Cage. Λατρεύω τη ζωή για κάτι τέτοια και μόνο.
34. Failure - Fantastic Planet: Εμβληματικός δίσκος για το indie rock που δεν αγαπήθηκε στον καιρό του αλλά ευτυχώς ανακαλύφθηκε αργότερα. Η διάλυση των Failure μετέπειτα - που ευτυχώς είναι ξανά μαζί μας - έντυσε με περισσότερη πικρία από αυτή της μουσικής τους αυτό το δίσκο, αλλά δεν πειράζει.
35. Opeth - Morningrise: Οι Opeth βαδίζουν αργά και σταθερά προς μία από τις καλύτερες στιγμές του metal, και αυτή είναι κόκκινη. Για άλλη μια φορά ασταμάτητοι.
36. Amorphis - Elegy: Μια χώρα παραδίπλα, έχουμε τους Amorphis να κατασκευάζουν τα στοιχεία με τα οποία τους γνωρίζουμε ως και σήμερα.
37. Backstreet Boys - Backstreet Boys: Ο πιο δίσκος “ΕΡΧΟΜΑCΤΕ”. Τα λέμε του χρόνου.
38. Korn - Life Is Peachy: Δεύτερο απόλυτο σερί για τους Korn. εξωφυλλάρες, κομματάρες, πλήρης εξάπλωση και κυριαρχία του nu metal στο σκληρό ήχο στα δεύτερα μισά τις δεκαετίας. Βερμούδες united.
39. Neutral Milk Hotel - On Avery Island: Αν δεν ξέρεις, μην μάθεις. Το Avery Island είναι απλά όμορφες λεπτομερειες. Τα λέμε το 1998.
40. Moonspell - Irreligious: Το σημείο εισόδου για μένα στους Πορτογάλους που εξελίχθηκαν σε έρωτα πολλών ετών.
41. Jimmy Eat World - Static Prevails: Ο πρώτος αξιόλογος δίσκος μιας μπάντας που έστρωσε το emo rock και το γιγάντωσε στην Αμερική. Γίνονται σοβαρά πράγματα εδώ μέσα.
42. Patti Smith - Gone Again: Η μεγάλη εξακολουθεί να δισκογραφεί κανιακώς και άψογα.
43. The Brian Jonestown Massacre - Their Satanic Majesties’ Second Request: O τρελός έβγαλε 3 δίσκους σε ένα χρόνο πριν κάτι τύποι που το παίζουν βασιλιάδες στο διάστημα νομίσουν ότι το έκαναν μόδα. Ο πρώτος είναι χλιαρός, οι άλλοι δύο πυλώνες του indie folk.
44. The Brian Jonestown Massacre - Thank God For Mental Illness: see above^
45. Type O Negative - October Rust: Ο κουκλεντές κόμης δράκουλας σε νέες περιπέτειες, το εσώρουχο μου εξαφανίστηκε χωρίς να το καταλάβω, ώπα ρε παιδιά.
46. Cradlle Of Filth - Dusk And Her Embrace: Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί τόσοι πολλοί δεν γουστάρουν αυτή τη μπάντα (καλά εντάξει, είναι τα φωνητικά του Dani love it or hate it) αλλά εδώ αρχίζουν πραγματικά να λάμπουν, να δίνουν στο black metal μια ευαισθησία και μετέπειτα ειδικά μια ατμόσφαιρα και μια γκοθοντουμίλα που πάει πολύ σε αυτό που κάνουν. Από το Dusk κι έπειτα δηλώνω αμετανόητη fan.
47. Edge Of Sanity - Crimson: Πιθανόν ο καλύτερος δίσκος στο death metal, fight me (ή και όχι, βαριέμαι πάρα πολύ και δεν έχω και χρόνο.
48. Fatboy Slim - Better Living Through Chemistry: Θα εξηγήσω για αυτό το δίσκο μόνο από κοντά την άλλη Παρασκευή.
49. Sepultura - Roots: Ντάξει που και που πρέπει να παραδέχομαι στον εαυτό μου ότι είμαι μεταλλάς.
50. Carcass - Swansong: see above^
51. Aphex Twin - Richard D. James Record: εξιλέωση για την από πάνω δήλωση.
52. Therion - Theli: Κομψοτέχνημα που σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες αλλά το θαυμάζω κι ας αποτέλεσαν οι Therion την εκκίνηση αυτού του τόσο εκνευριστικού στερεότυπου με το ομορφο κορίτσι στα οπερετικά φωνητικά του συμφωνικού μέταλ.
53. Skyclad - Irrational Anthems: Όχι το αγαπημένο μου Skyclad, εξακολουθεί να είναι δραματικά καλό.
54. Soul Cages - Moments: Δίσκος που έεεχτισε παρέες, και έεεεεσωσε αρρώστους. @martian @Moonchild92 
55. Angra - Holy Land: Η σχέση μου με το power είναι μετρημένη, αλλά διαλέγω τα καλύτερα. Το φωτοστέφανο του Holy Land λάμπει πάνω από το ιδίωμα.
ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΧΡΟΝΙΑΣ
Summary
Το έδωσα στο Milo, κοντραραν Korn, Psychotic Waltz και Dirty Three, αλλά εδώ μιλάμε για ICONIC
Κι έξτρα μια καρδούλα εκτίμησης σε @Aldebaran και @antonis86antoniadis γιατί διάβασα μόλις το κειμενο τους και σε κάποια πράγματα οριακά έχουμε σχολιάσει τις ίδιες προτάσεις.
27 Likes
Διαφωνώ κάθετα, νομίζω πως ίσως και να μην υπάρχει πιο υπερεκτιμημένη μπάντα στο σύμπαν από ότι είναι οι Tool από τους φανς των Tool, αλλά καλή καρδιά να έχουμε. Τώρα οκ αυτο με το Φιμπονάτσι είναι εντελώς μουφα
1 Like
Κι εγώ εντελώς ειρωνική συγκεκριμένα για το φιμπονάτσι 
Τα υπόλοιπα, περί ορέξεως 
2 Likes
Fixxxed
7 Likes
Ε πως να πιάσω την ειρωνεία όταν λες όμως πως δεν είναι υπερβολές?
Η κολοκυθόπιτα είναι το μόνο σίγουρο. Με το Αενεμα βαριέμαι αρκετά προσωπικά πέρα από κάποια τραγούδια. Το Lateralus από την άλλη το βρίσκω έπος.
Ε μπα… Οι Tool έχουν το τέλειο όνομα για τους φανατικούς οπαδούς τους, ένα σωρό tools δηλαδή 
1 Like
Ευτυχώς δεν ψηφίσατε και φέτος Helloween, εδώ μέσα όλα τα περιμένω.
4 Likes
Υπερτιμιοι και αδικημένοι οι Helloween των 90ς, η απουσία τους από κορυφές είναι σφραγίδα ποιότητας εδώ μέσα
1 Like
εμένα οριακά δεν μπήκε δεκάδα πάντως το oath…
Τα έγραψα για τους Tool πριν λίγο καιρό εδώ μέσα
Αν είναι έτσι η μπάντα φαντάσου οι φανατικοί υποστηρικτές τους
Πολλή δηθενιά από progheads. Δεν είναι όλοι όσοι ακουν prog έτσι. Μιλάω για τους τυπάδες που βάζουν το δίσκο κάθονται σταυροπόδι και πίνουν κρασί ροζέ 30 χρόνων. Μιλάω γι αυτούς που αν δεν ακούς prog σε κοιτάνε σαν πληβείο και νιώθουν ανώτεροι άνθρωποι. Οι τύποι αυτοί είναι τόσο ψωνισμένοι που δεν κάνουν argument ούτε για άλλες μπάντες του είδους μεταξύ τους. Πχ που χρόνος για theater vs porcupine tree όταν οι άλλοι σκοτώνονται ακόμα για Portnoy vs Mangini.
Αφιερωμένα αυτά σε έναν γνωστό μου που όταν του είπα ότι δεν πολυακούω theater με κοίταξε λες και του είπα ότι πάσχω από ανίατη αρρώστια. Το βγαλα από μέσα μου συνεχίστε 
ΥΓ Εννοείται δεν του είπα ότι προτιμώ Tool κ Opeth γιατί ακόμα εκεί θα μουνα για να μου εξηγεί ο άλλος πόσο άσχετος είμαι 
5 Likes
