Τι άλλο?
Άλλη μια χρονιά που η κατάταξη από ένα σημείο κι έπειτα, μπήκε για να μπει.
1) Bruce Dickinson - Accident of Birth
Έπαιξε μια φορά, νιώθω έτοιμος ήδη αλλά δε μου έφτασε. Πατάω ξανά play και αρχίζω.
Είναι το Accident καλύτερο από τα 80s Maiden? Καλύτερο από το SIT π.χ.? Χθες είχα βουρκώσει βλέποντας τα κομμάτια του να παίζονται live ξανά ή για πρώτη φορά, μετά από 457 χιλιάδες χρόνια. Θα πάθαινα το ίδιο με τραγούδια του Accident? Ερωτήματα που έχω κάνει στον εαυτό μου αλλά δεν έχει και νόημα να απαντήσω (και δεν έχω απάντηση να δώσω). Ξέρω όμως πως, ακούγοντας το Accident, τραγουδώ σαν εκστασιασμένος ακόμα κάθε φορά που θα συναντηθούμε, νιώθω ακόμα τόσα συναισθήματα, κλαίω και γελάω ανάλογα τα κέφια του (πχ Arc of Space, The Magician), είτε με τις καταπληκτικές μπαλάντες του, είτε με τα πιο “μοντέρνα” metal τραγούδια, είτε με τα πιο παραδοσιακά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς αλλά τα “νιώθω” όλα τα κομμάτια στο φουλ. Υπέροχο συναίσθημα. Ο Bruce άφησε αχαλίνωτη την φαντασία του, η μπάντα του ήταν φανταστική, τα riff και τα solos απίστευτα ποιοτικά και οι ερμηνείες νομίζω οι καλύτερες, πιο γεμάτες της ζωής του, τόσο εδώ όσο και στο επόμενο. Τεράστια επιστροφή.
Welcome home Bruce!
2) Whiskeytown - Strangers Almanac
Οι Whiskeytown εξελίσσονται και μαζί τους ένα genre. Κρατώντας τα στοιχεία που έκαναν το ντεμπούτο τους υπέροχο, καταφέρνουν να ακουστούν πιο pop, από την άποψη πως η τραγουδοποιία τους τελειοποιείται, οι φωνητικές μελωδίες φαντάζουν φτιαγμένες για να τραγουδιούνται από μεγάλα ακροατήρια και τα τραγούδια γίνονται κολλητικά. Το Turn Around μαγεύει με τις μελωδίες του, το 16 days είναι πιασάρικο σαν τον διάολο (που ως γνωστόν είναι πολύ πιασάρικος), το Excuse Me If I Break My Own Heart είναι μελαγχολικό αλλά με κάνει να χαμογελάω.
Aν πρέπει κάποιος να ακούσει 10 alt country δίσκους στη ζωή του, αυτός μάλλον είναι ο ένας.
3) Fu Manchu - The Action Is Go
Τι έλεγα για αυτούς? Πολλές φορές είναι κάτι απροσδιόριστο αυτό που ξεχωρίζει κάποιον δίσκο τους από τα υπόλοιπα. Δεν επανεφευρίσκουν τον ήχο τους αλλά ήδη στο Evil Eye νιώθω πως είναι το καλύτερο τραγούδι τους ως τότε. Urethane και σε καταπλακώνει η κιθάρα στο ρεφρέν. The Action is Go και φαίνεται πως οι ταχύτητες πάντα τους πήγαιναν, ήταν και πάνκηδες τα παιδιά, οπότε λογικό να σε πιάνει από το λαιμό. Αν και τίποτα στο άλμπουμ δεν δηλώνει κάποια στροφή προς την σοβαρότητα, στα πλαίσια του ήχου τους, δείχνουν πιο ώριμοι χωρίς να ρίχνουν νερό στο κρασί τους. Απλά ότι έκαναν τόσα χρόνια, εδώ το κάνουν καλύτερα. Ο θεός, Scott Hill, σταθερά κερνά attitude τριγύρω με το στυλ που τραγουδά. Tα riffs καταστρέφουν όσο ποτέ πριν, heavy, groovy, με το rhythm section να σιγοντάρει (σίγουρα μη κατάλληλη λέξη) κατάλληλα. Ακούω το Anodizer τώρα, τι ογκόλιθος είναι αυτό. Σε τσακίζει. Όλο το άλμπουμ έτσι. Και ακριβώς έτσι ανεβαίνεις level.
Μπαντάρα μεγάλη.
4) The Hellacopters - Payin’ the dues
- You are nothin’, I’m for real!
- No kiddin’…
Πρώτη μου επαφή με τους Hellacopters και αμέσως έγινα fan. Θεωρώ τα επόμενα 3 (και το τελευταίο) ως τα άλμπουμ τους με τον “κλασικό ήχο Hellacopters”, αν υπάρχει τέτοιος. Στο συγκεκριμένο αν κι ακόμα έχουν τίγκα γκάζια και διατηρούν έντονο το punk στοιχείο, οι συνθέσεις είναι πιο μελωδικές, τα ρεφρέν καλύτερα, το αποτέλεσμα λίγο πιο “μουσικό” από το έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό ντεμπούτο και δείχνει ίσως προς τα που πάει το πράγμα.
Ή απλά τόση ώρα παπαρολογώ και αρκεί να πω πως πέρυσι σε κάτι Like No Other Man και You Are Nothin’, ξελαρυγγιαστήκαμε και μετά μαζεύαμε τα κομμάτια μας. Έπος.
5) Steve Earle - El Corazón
Από το 90 και μετά, θυμάμαι συνέχεια άλμπουμ που έχω ξεχάσει να αναφέρω και γυρνάω πίσω. Παραλίγο να ξεχάσω αυτή την αλμπουμάρα του Earle που είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Έχει κι αυτός 500 άλμπουμ, κυκλοφορίες σχεδόν κάθε χρόνο και είναι όλα πολύ καλά τουλάχιστον.
Στο El Corazón πότε μιλάει για έρωτες, πότε για μοναξιά, πότε ο στίχος είναι ενδοσκοπικος ή πολιτικοποιημένος (The unions have been busted, Their proud red banners torn). Συνεχίζω να χαμογελάω με την μουσική του αλλά σπάνια είναι χαρούμενη. Ίσως φταίνε οι πολύ καλές μελωδίες, κάποια rocking riff (στην κομματάρα Taneytown ας πούμε ή στο up tempo, Here I Am). Όλες οι εκφάνσεις της country είναι εδώ. Μ’ αρέσει που, αν και δεν με εκπλήσει αναγκαστικά με τις επιλογές του πάντα, το κάνει με την ποιότητα. Κάθε άλμπουμ σαν να γυρνάω σε κάτι γνώριμο και οικείο. ΘΕΟΣ.
6) Son Volt - Straightaways
Με το που μπαίνει το Caryatid Easy σκέφτομαι “πόσες κομματάρες έχεις στο κεφάλι σου ρε Farrar!”. Υπεύθυνος σε τεράστιο βαθμό για την δημιουργία μιας ολόκληρης σκηνής, ίσως είναι δύσκολο να ξεφύγει από τα πλαίσια αυτού αλλά τα τραγούδια του με αγγίζουν ακόμα όπως όταν ήρθα σε επαφή με το πρώτο Uncle Tupelo. Ειδικά αυτό το χαρακτηριστικό format συνθέσεών του, ξεκίνημα με φωνή/ακουστική μόνο και το μπάσιμο της υπόλοιπης μπάντας λίγο μετά, μου δίνει ακόμα ανατριχίλες. Τεράστιος μουσικός, μεγάλη αδυναμία.
7) Jayhawks - Sound of Lies
Αυτό το άλμπουμ είναι ένα βήμα εξέλιξης και ταυτόχρονα είναι τόσο Jayhawks. Λίγο πιο heavy οι κιθάρες, λίγο πιο ωμός ο ήχος, χωρίς να έχουν απωλέσει όμως την φοβερή αίσθηση της μελωδίας που είχαν. Αυτές τις υπέροχες γλυκές μελωδίες τους. Μπορεί να γέρασα που θα έλεγε κι ο φίλος μου ο Τάσος, αλλά σε κάτι Stick in the Mud, πχ, λιώνω με την ομορφιά της μουσικής τους. Ή το μελαγχολικό ομώνυμο με την φοβερή ενορχήστρωση. Δισκάρα.
8) Saxon - Unleash the Beast
ΘΕΟΙ! Αν υπάρχει ένα άλμπουμ των Saxon μετά τα 80s που κοιτά στα μάτια ή και ξεπερνά ίσως, τις θρυλικές πρώτες δουλειές τους, αυτός είναι το Unleash… Λίγο πριν γερμανοποιηθεί ο ήχος τους πλήρως, σε βαράνε με κάποια από τα καλύτερα riffs και solos της καριέρας τους και, ακόμα πιο σημαντικό, πολλά τραγούδια του έχουν κάτι extra να σε ανταμείψει (η φοβερή σύντομη γέφυρα πριν το solo στο Bloodletter πχ. ή το μελωδικό μέρος του Cut Out the Disease). Πολλή έμπνευση οι θείοι σε μια εποχή που σχεδόν δεν υπήρχε traditional heavy metal.
9) The Derek Trucks Band - The Derek Trucks Band
Υπήρξε μια εποχή που ο Derek δεν ήταν living legend αλλά ένα ταλέντο της blues κιθάρας. Στο ντεμπούτο του ήταν 18 χρονών, for fuck’s sake. Βγάζει μάτια πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με άλλον έναν ελπιδοφόρο κιθαρίστα. Απίστευτα ώριμος και με ασύλληπτη τεχνική, παίζει blues/ jazz, διασκευάζει κομμάτια που φτασμένοι μουσικοί θα κώλωναν (από Coltrane, Shorter, Davis), και όταν πιάνει το slide, συναγωνίζεται οποιονδήποτε το έπιασε ποτέ στα χέρια του. Υπάρχει κόσμος που προτιμά τις 2 πρώτες του δουλειές αλλά έκανε κάποιες μαγικές επιλογές στα 00s που για μένα τον ανέβασαν επίπεδο. Θεϊκό ντεμπούτο πάντως, οπωσδήποτε.
10) Leftover Salmon - Euphoria
Αυτοί θα έπρεπε να λέμε πως παίζουν all american music ή κάτι τέτοιο. Φοβερή μπάντα. Σαν τους Little Feat με μια γερή δόση bluegrass/ country. Kαι σαν Phish ένα πράμα. Feelgood καταστάσεις. Έχουν σαφή jam προσανατολισμό, χωρίς να ξεφεύγουν όμως στο στούντιο. Οι κιθάρες είναι εξαιρετικές (οι slide τα σπάνε) όπως και όλα τα όργανα, γενικά για να πείσεις όταν παίζεις τέτοια μουσική, πρέπει να το κατέχεις. Δεν λείπουν κάποιες πιο εύπεπτες στιγμές όπως το σχεδόν pop, This is the Time ή το φοβερό River’s Rising, που θα ήταν καλό entry point νομίζω καθώς “ροκάρει” και η μελωδία του είναι πολύ πιασάρικη. Δισκάρα.
Hazeldine - How Bees Fly
Alternative rock/ country. Πραγματικά φανταστικό άλμπουμ, ειδικά για ντεμπούτο. Τα τραγούδια είναι ώριμα, ευαίσθητα, φουλ συναίσθημα, κάποια με folk/ bluegrass στοιχεία, καθώς και pop (Allergic to Love πχ.). Οι γυναικείες αρμονίες στα φωνητικά είναι εκπληκτικές. Ασχέτως των γενικά πολύ μελωδικών και ήπιων κομματιών/ μπαλαντών, πάντα μου βγάζουν πως ακούω μια rock μπάντα με έμφαση στις μελωδίες. Αλλά τι μελωδίες… Μελαγχολικές, γλυκές, ονειρικές.
Δυστυχώς τίποτα απ’ όσα (λίγα) ακολούθησαν δεν έφτασε το πανέμορφο, How Bees Fly. Πραγματικά, αν σας αρέσει ο μελαγχολικός alternative ήχος των 90s, μην τρομάξετε από τις αναφορές σε folk/ country. Το άλμπουμ δεν ακούγεται βλάχικο. Ακούστε το Fuzzy και πείτε μου.
Το να μην μπαίνει ούτε δεκάδα, πονάει. Μπορεί να το αδικώ αλλά το είχα ξεχάσει και πιέζομαι που να το βάλω. Λογικά κάπου στο 6-8 βαριά.
Bob Dylan - Out of Mind
Ποιος του το ‘χε? Μιλάμε για δίσκο που αν είχε βγει στα 70s, θα αναφερόταν δίπλα, αν όχι στα Blood on the Tracks και Desire, σίγουρα στα New Morning και Planet Waves. Για τέτοιου επιπέδου δίσκο μιλάμε. Χρειάζεται να πω κάτι για την μουσική του? Ή για τους στίχους του?
There’s not even room enough to be anywhere
It’s not dark yet, but it’s gettin’ there.
Μας έλειψες πολύ Bob.
Megadeth - Cryptic Writings
Να που κόπηκε στο νήμα. Μεγάλη αλμπουμάρα και μάλλον το τελευταίο κλασικό τους άλμπουμ για μένα, αν και γουστάρω πολύ 2-3 ακόμα. Ένα-δύο τραγούδια νιώθω πως έχουν προοπτικές αλλά δε με εντυπωσιάζουν, τα υπόλοιπα όμως είναι φοβερά. Ο Mustaine, σε “rock” διάθεση, είχε φοβερή αίσθηση του πώς να φτιάξει όμορφα ρεφρέν που σου κολλάνε στο μυαλό. Και να γράψει κάποια από τα καλύτερα κομμάτια του, σε στυλ μάλιστα που δε μας είχε συνηθίσει (όπως ο ΥΜΝΟΣ, A Secret Place). Όταν θυμόταν τον μεταλλικό του εαυτό πάντως, συνέχιζε να γράφει κομματάρες όπως το Trust, το She-Wolf, ενώ υπεριφάρες όπως αυτή στο Vortex δε θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από άλλον. Η τελευταία τεράστια πτήση των Megadeth.
Dream Theater - Falling into Infinity
Τι είναι αυτά, εξωτερικοί συνθέτες, pop και αηδίες (λες και το Another Day ήταν grindcore). Βέβαια είμαστε προγκρεσιβάδες ανοιχτόμυαλοι. Βέβαια.
Σπουδαίος Sherinian. Ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή και όσο διαφορετικός από τον Moore χρειαζόταν. Τα τραγούδια πιο απλά, τα μέτρα πιο ανθρώπινα αλλά και στιγμές τεχνικές που θα έπρεπε να είναι αρκετές να κρατήσουν κάποιον φαν, θαρρώ, μέχρι το υπόλοιπο άλμπουμ να αναδείξει τις πολλές ομορφιές του. To Peruvian Skies πχ, έχει αλλαγές χωρίς να είναι το prog όργιο των προηγούμενων άλμπουμ, καθιστώντας το πιο “φιλικό” σε μη φαν του ήχου. Και που είναι το κακό? Αφού το συναίσθημα υπάρχει… Για Lines the Sand δεν μιλάω καν, από τα κορυφαία τους τραγούδια, Νew Millenium, τι να πρωτοπώ? Δισκάρα. Και τεράστιος Petrucci (μόνο εγώ τον γουστάρω περισσότερο όταν είναι πιο “rock”?).
The Bottle Rockets - 24 Hours a Day
Δίσκαρος κι αυτό αλλά λίιιιγο κάτω από τα 2 πρώτα. Εδώ το αποτέλεσμα είναι ξεκάθαρα και πιο alt και πιο rock. Και αν και το κάνουν καλά, χάνουν λίγο από αυτό το ιδιαίτερο southern rock άρωμα που μας είχαν συνηθίσει (οι κιθάρες παραμένουν πολύ καλές). Αλλά γενικά οι δίσκοι τους είναι καλοί, κι εδώ, από κεκτημένη ίσως ταχύτητα, προσφέρουν άλλη μία φοβερή δουλειά.
Conception - Flow
Όπως τα έλεγα. Μήπως είναι αυτό το καλύτερο άλμπουμ τους? Ασύλληπτη έμπνευση. Η καλύτερη παραγωγή τους μάλλον. Ιδανική, αφήνει τη μουσική να αναπνεύσει καλύτερα, είναι ελαφρώς πιο ζεστή. Απερίγραπτη μπάντα οι Conception, νιώθω πως ακούω κάτι εντελώς προσιτό αλλά εντελώς prog ταυτόχρονα. Απλές δομές γενικά (verse-chorus-verse-chorus-solo, etc…), απλά tempo, γκρουβάρουν όμως φοβερά και ακούγονται ιδιαίτεροι, σύγχρονοι, συναισθηματικοί. Gethsemane, Flow, Cardinal Sin (θεόθεε Østby), απίστευτα τραγούδια που αδικήθηκαν από το metal κοινό και δεν τους άξιζε.
!
!
