Βεβαίως αυτό έκανα 
, ας είχαν βγάλει καλύτερο δίσκο οι Metallica να τον ανέβαζα πιο πάνω στη λίστα μου. Με το Load εβγαλαν απλως τον τελευταιο σημαντικο μουσικα δισκο της καριερας τους, οι αλλοι εβγαλαν εναν δισκο που διαμορφωσε σε εναν βαθμο την εποχη που ακολουθησε.
Ε έκαναν οι ίδιοι οι Tool αναφορά μωρέ. Τι χρειαζόμαστε εμείς μπροστά τους 
Είπαμε, δεν του λέει κανείς τίποτα
Εβαλα συναγερμο.
Με Lars βρες μου φωτό
Αν κρατήσουμε το επιτηδευμένο και προσθέσουμε το overproduced, εγώ είμαι αυτός. 
Ο Rob είναι ο μπράβος στην μπάντα
Το ντέρμπι της κορυφής σε τρεις πράξεις, μεταγραφική περίοδο έχουμε άλλωστε:
(τα χρωστούμενα από αύριο)
1997
Μία σπουδαία μουσική χρονιά για μένα! Το 1997 ήταν το έτος που άρχισα να χτίζω μια προσωπική συνείδηση σαν ακροατής, επιλέγοντας δηλαδή να περπατήσω το μονοπάτι που είναι περισσότερο αφιερωμένο σε ήχους προοδευτικούς/πειραματικούς.
Honourable mentions:
Η Bjork παραδίδει ακόμα ένα σπουδαίο άλμπουμ, οι Portishead γίνονται σκοτεινότεροι μα παραμένουν ισάξιοι με το ντεμπούτο τους. Εντυπωσιακή νέα indie/alt/prog είσοδος με Mansun, οι Faith No More είναι ακόμα καταπληκτικοί ενώ οι Motorpsycho έβγαζαν ήδη φανταστικές δουλειές…
Μάλλον όλοι συμφωνούμε ότι το progressive metal ήταν πολύ δυνατό με τρομερές δουλειές από Spastic Ink, Dream Theater, Elegy, Vanden Plas. Ακόμα πιο ψηλά όμως στέκονται οι Fredrik Thordendal’s Special Defects κι ο Devin Townsend με τα εξαιρετικά τους πρώτα άλμπουμ. Στο progressive rock, πρέπει οπωσδήποτε να ανακαλύψεις τους φανταστικούς Discipline.
Ο Bruce Dickinson επιστρέφει στον παραδοσιακό ήχο και βγάζει έναν δίσκο-φωτιά, από κοντά και τα πολύ καλά άλμπουμ των Savatage και Megadeth. Εξαιρετικό heavy metal επίσης από τους Τούρκους Pentagram. Οι Paradise Lost αλλάζουν τον ήχο τους με πολύ καλά αποτελέσματα, οι Gathering κυκλοφορούν την, κατ’ εμέ, πιο εντυπωσιακή τους δουλειά. Classic αλμπουμάρα επίσης από Empyrium. Από πιο extreme μπάντες, οι Sigh, Enslaved και Solefald κυκλοφορούν μνημειώδεις δουλειές κι οι Dark Tranquility συνεχίζουν το σερί τους.
Από out of rock μουσικές: οι Buena Vista Social Club πρέπει να βρίσκονται σε κάθε δισκοθήκη, φοβερός Jim O’ Rourke, μαγική Loreena, εντυπωσιάζουν ξανά οι 16 Horsepower, δισκάρα από Tarnation.
Και φυσικά από soundtrack, το Lost Highway - τόσο η ταινία όσο και το ost - αποτελούν το trip της χρονιάς.
TOP 15
15. Conception - Flow
Ήχος διαστημικός και μεθυστικός, songwriting μαγικό κι ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές της γενιάς του στο τέλειο περιβάλλον: οι καλύτεροι Conception.
14. The Tea Party - Transmission
Πιο σκοτεινό και πιο μοντέρνο από τον αριστουργηματικό του προκάτοχο, καταφέρνει να το κοιτάξει στα μάτια, εμπεριέχοντας μάλιστα και 2-3 από τα καλύτερα τους τραγούδια. Αν δεν νιώθεις με το Psychopomp, είσαι ήδη νεκρός.
13. Godspeed You!Black Emperor - F # A # ~ (το tablet δεν έχει το σύμβολο του απείρου!)
Θα μιλάμε πολύ συχνά για τους GY!BE στο εξής… εκπληκτικό ντεμπούτο από ένα από τα πλέον σημαντικά σχήματα της πρόσφατης rock ιστορίας.
12. Pain Of Salvation - Entropia
Οι, κατά την γνώμη μου, GOAT του progressive metal ξεκίνησαν ήσυχα-ήσυχα την καριέρα τους με έναν δίσκο που για τους περισσότερους άλλους είναι απλησίαστος. Στο πρώτο σου τραγούδι απευθύνεσαι στο κοινό σου κι εκφράζεις την απέχθεια σου προς την λειτουργία rock star-οπαδού. Κάτι πολύ όμορφο έχει γεννηθεί.
11. The Prodigy -The Fat Of The Land
Αν έπρεπε να διαλέξω μόνο έναν all-around και πολυσυλλεκτικό ήχο που εκφράζει την δεκαετία στο σύνολο της, θα ήταν αυτό εδώ, το αριστούργημα δηλαδή των Prodigy.
10. Oxbow - Serenade In Red
Μετά από τρία πολύ καλά αλλά και αρκετά άγουρα άλμπουμ, οι Oxbow κυκλοφορούν μια πρώιμη κορυφή τους. Ένα αιχμηρό, σαγηνευτικό, επικίνδυνο, απόλυτα δαιδαλώδες, νυχτερινό κατασκεύασμα για τους λίγους θηρευτές του unpopular rock. Spoiler alert: από εδώ κι έπειτα, όταν οι Oxbow βγάζουν δίσκο, μπαίνουν λιστα. Πάντα. (Υπάρχει και μία έκδοση του 1996, εκεί όπου και ανήκει αυτό το άλμπουμ, το πήρα είδηση όμως πολύ αργά…)
09. In The Woods - Omnio
Πιστεύω πως το Omnio είναι από πολλές απόψεις το απόλυτο μνημείο και η καλλιτεχνική κορύφωση του 90s ατμοσφαιρικού/ψυχεδελικού metal. Οι αναθυμιάσεις του φτάνουν ως τις μέρες μας - πόσο καλά ακούσατε το νέο DHG;
08. Emperor - Anthems To The Welkin At Dusk
Μαζί με το “Blaze…” των Darkthrone, πιστεύω πως αυτό είναι το καλύτερο black metal άλμπουμ των 90s. Μεγαλειώδες μα και παράξενα φιλικό, επικό αλλά και κατάμαυρο, άρτιο μα και ενεργητικό, το “Anthems” σε σκεπάζει σαν αιώνια ομίχλη.
07. Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
Στο μυαλό μου, υπάρχει μια φυλή ανθρώπων. Είναι οι “εκπαιδευμένοι”. Ζουν λίγο παράξενα, δεν μπορούν να μπουν εύκολα σε καλούπι, είναι λίγο nerds, λιγάκι μυστηριώδεις και νομίζουν ότι όλα είναι μέρος ενός περίεργου αστικού παραμυθιού. Είναι αυτοί που αναγκάζονται να βγάλουν φτερά, πηδώντας από τον βράχο. Αναγκαστικά, λατρεύουν αυτόν τον δίσκο. Έναν δίσκο γεμάτο κρυπτικά μηνύματα. Πάω στοίχημα ότι κάνα-δυο-τρεις βρίσκονται και στο φόρουμ και καταλαβαίνουν τι λέω.
06. Tiamat - A Deeper Kind Of Slumber
Το 97 όλοι θέλησαν να πειραματιστούν, οι Tiamat όμως ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Το ADKOS ψαρεύει στοιχεία από 50 διαφορετικά genres και δημιουργεί έναν - καλλιτεχνικά μιλώντας - μυθικό δίσκο. Μια συμπαγής κατάδυση στο ονειρικό υποσυνείδητο που, τολμώ να πω ότι αποτελεί έναν από τους ελάχιστους δίσκους που μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια τα καλύτερα των Ulver. Επίσης, μια δουλειά που είμαι σίγουρος πως έχει υποτιμηθεί πάρα πολύ, δυστυχώς.
TOP 5
05. Skyclad - The Answer Machine
Οι Skyclad είναι πια περισσότερο folk rock παρά folk metal. Ε και; Αυτό δεν τους εμποδίζει να κυκλοφορήσουν έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, έναν δίσκο που περιέχει μόνο άριστα τραγούδια. Είναι πια περισσότερο πικροί παρά θυμωμένοι, περισσότερο storytellers παρά μαχητές, περισσότερο σοφοί και ολοκληρωμένοι songwriters. Μαζί με τα Jonah’s Ark και Prince θεωρώ πως συμπληρώνει την τριάδα των τέλειων Skyclad δίσκων. Δεν θα ξαναφτάσουν ποτέ σε τέτοια ύψη, όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ τους είναι αξιοπρεπέστατα αλλά ως εκεί.
04. Strapping Young Lad - City
Όλοι δοξάστε το νέο προφήτη! Το City υπήρξε ένα σοκαριστικό άλμπουμ. Βίαιο, σκοτεινό, φουτουριστικό, ακραίο, βιομηχανικό αλλά και με μια προοδευτική άποψη περί extreme metal, ο Devin και η δολοφονική του ομάδα έφτιαξαν ένα ηχητικό σύμπαν που δεν είχε προηγούμενο. Δεν ξέρω αν έχει εκτιμηθεί όσο του έπρεπε, δεν ξέρω αν αληθεύει ότι ο Devin λιποθυμούσε στο studio από την ένταση των κραυγών του, ξέρω ότι το City σε παίρνει και σε σηκώνει.
3. Arcturus - La Masquerade Infernale
Έχουν γραφτεί πολλά, θα γραφτούν ακόμα περισσότερα, συνεπώς δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Η αισθητική και μουσική πρόταση των Arcturus εν έτει 1997 ήταν ένα από τα πιο τολμηρά και ανανεωτικά πράγματα που είδε ποτέ το metal, ήταν το όραμα πραγματικών πρωτοπόρων. Για μένα, ένας από εκείνους τους δίσκους που άλλαξαν τους ορίζοντες μου δραματικά και οριστικά.
02. Fates Warning - A Pleasant Shade Of Grey
Το δεύτερο τεράστιο μετά-prog αριστούργημα! Μια γκρίζα μουσική θάλασσα σε περιβάλλει και σε παρασέρνει κατά το δοκούν προς διάφορες ακτές, η πηχτή ομίχλη όμως πάντα παραμένει. Υπάρχει πραγματικά αυτή η ομίχλη ή βρίσκεται μόνο στο κεφάλι μου; Είναι όνειρο, είναι σκέψεις ή μια υπαρκτή πραγματικότητα; Μέσα από τα θεικά παιξίματα και τους θεικούς στίχους, μέσα από την μελαγχολία που μία αγγίζει την ελπίδα και μία το νιχιλισμό, τα ερωτήματα γύρω από αυτό το έργο τέχνης παραμένουν. Ένα μόνο είναι σίγουρο: το γκρίζο είναι χρώμα αλλά το Γκρίζο είναι τρόπος ζωής.
1. Radiohead - OK Computer
Το OK Computer δεν είναι ένας φυσιολογικός δίσκος. Ανήκει στο πάνθεον της μουσικής, δίπλα σε Beatles, Miles Davis, Michael Jackson και τα συναφή. Συγκεκριμένα για αυτό που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε θολά ως art rock, οι Radiohead έθεσαν εδώ νέο όρια. Το αδιόρατο concept που διέπει το άλμπουμ είναι τρομακτικό μα και βαθιά ανθρώπινο, ενώ η μπάντα εξερευνεί ζητήματα - ηχητικά και νοηματικά - με τρόπο που μοιάζει έμμεσος. Δεν σου μιλάει απευθείας για κάτι αλλά σου αναλύει τις συνέπειες του, χωρίς να το κατονομάζει. Κάθε μουσικός και δημιουργικός νους που εμπλέκεται στο OK Computer αξίζει να αποκαλείται ιδιοφυία, θα έλεγα μάλιστα πως αυτό το άλμπουμ είναι το Dark Side Of The Moon της δικής μου γενιάς, αν και είναι δυσκολότερο σε σύλληψη κι εκτέλεση.
Best Cover: Ulver - Nattens Madrigal
Το 1997 βγήκε το Diablo και έτσι ξεκίνησε η μακροχρόνια σχέση μου με την Blizzard, όσοι σε κάποια φάση πέρασαν από σχέση μαζί της ξέρουν καλά τι σημάδια αφήνει πάνω σου για πάντα… (Ah, fresh meat…)
Την ίδια χρονιά βγήκε ένας από τους αγαπημένους δίσκους του γιου μου, το El vals del obrero των Ska-p, λογικό μου φαίνεται είναι χαρούμενο, χορευτικό και πολύχρωμο αλλά με βάση το κόκκινο.
Στα της λίστας τώρα δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να αποφασίσω τη σειρά στα δύο πρώτα της χρονιάς, έχω τεράστια αδυναμία και στα δύο, άσε που έμειναν εκτός δεκάδας δίσκοι που δεν το περίμενα με τίποτα.
1. Arcturus - La Masquerade Infernale
Μια άρρωστη θεατρική παράσταση με έναν κεντρικό ήρωα που συνεχώς αλλάζει προσωπείο διατηρώντας αναλλοίωτο ένα και μόνο χαρακτηριστικό, αυτό της παράνοιας.
Ο Sverd συνθέτει ένα χαοτικό μονοπάτι και βρίσκει τέσσερις μοναδικούς μουσικούς που μπορούν να τον ακολουθήσουν προσθέτοντας μάλιστα τους δικούς τους δρόμους σ’ αυτή τη δαιδαλώδη, μεθυστική καρναβαλία του. Τα απόκοσμα φωνητικά ενός ψυχοπαθή, τα κρουστά ενός δαιμονισμένου και τα έγχορδα των γελωτοποιών διαμορφώνουν το αλλόκοτο δραματικό σκηνικό, πρωταγωνιστής όμως είναι το πιάνο του μεγαλοφυούς τρελού. Ενα πιάνο που παίζει άλλοτε με το σκοτάδι και την τραγωδία κι άλλοτε φτιάχνει μελωδίες και ήχους που εκλιπαρούν τον ίδιο το θεατή για βοήθεια. Του χαρίζει ένα, δύο λεπτά ελπίδας και συγκινησης μόνο για να τα πάρει σαδιστικά όλα πίσω γκρεμίζοντας τον στο θλιβερό κενό της μοναξιάς.
Όχι φίλοι μου μη γελιέστε το La Masquerade Infernale δεν είναι απλά ένας δίσκος, δεν ήταν ποτέ μόνο αυτό.
2. Fates Warning - A Pleasant Shade Of Grey
Ποτέ πριν ένα γκρίζο, βροχερό τοπίο δεν ήταν τόσο γοητευτικό.
Ο Jim Matheos οραματίζεται ένα μουσικό καμβά του οποίου τα δομικά χαρακτηριστικά είναι δώδεκα διαφορετικές αποχρώσεις που αφήνουν οι σκιές της ίδιας, μίνιμαλ, αισθητικής. Η αισθητική αυτή, άποψη το δίχως άλλο πρώτα απ όλα εγωιστική, στηρίζεται στην τελειότητα της ιδέας και μετά στις αψεγάδιαστες, συγκλονιστηκά συναισθηματικές, ερμηνείες. Ο ακροατής νιώθει οικειότητα από την πρώτη φορά που έρχεται σε επαφή με το γλυκόπικρο αυτό έργο αλλά για χρόνια μετά ανακαλύπτει τις προσεκτικά επιλεγμένες λεπτομέρειες που έχουν βρει τη θέση τους σ’ αυτό.
Νιώθω πολύ τυχερός που το 1997 μπήκε αυτός ο δίσκος στη ζωή μου, και ακόμα πιο τυχερός που οι γύρω μου τότε τον απέρριψαν κάνοντάς τον έτσι μια μοναδική και ολοκληρωτικά προσωπική ιδιοκτησία.
3. Bruce Dickinson - Accident Of Birth
Η ηλικία μου είναι τέτοια που τους Maiden τους γνώρισα με τραγουδιστή τον Blaze, το νέο λοιπόν τότε ότι ο Bruce θα βγάλει δίσκο με τον Adrian Smith ήταν ότι κοντινότερο σε επιστροφή στους Maiden, πίστευα, μπορούσα να ζήσω. Το Accident of birth βέβαια, στην πραγματικότητα ανήκει περισσότερο στον τεράστιο Roy Z παρά στον Smith αλλά αυτό είναι δευτερεύον, η ουσία είναι ότι μιλάμε για φοβερό δίσκο. Ηταν τόσο φρέσκο, δυναμικό και διαφορετικό από Maiden αλλά ταυτόχρονα heavy metal, φτιαγμένο ακριβώς για τον Bruce. Νομίζω ότι αυτός μαζί με τον επόμενο τους είναι οι καλύτεροι heavy metal δίσκοι των 90’ς (ίσως υπερβάλλω λίγο αλλά μόνο λίγο, οπότε who cares…). Για να κάνω και το γεροπαράξενο, στα δικά μου τ’ αυτιά, όταν τελειώνει το Arc of space ο μόνος ήχος που ταιριάζει είναι αυτός της βελόνας που φτάνει στην άκρη του βινυλίου και σηκώνεται για να γυρίσει στη θέση της.
4. In Flames - Whoracle
Ο πρώτος δίσκος In Flames που άκουσα, και με κέρδισε αμέσως. Συνεχίζει στο δρόμο που χάραξαν με το Jester Race αλλά κάνουν ένα βήμα μπροστά τονίζοντας περισσότερο τα στοιχεία που τους διαφοροποιούν από την υπόλοιπη παρέα του Goteborg. Το αποτέλεσμα είναι πιο καθαρό, πιο μελωδικό και τελικά καλύτερο. Από το Whoracle και μετά οι In Flames παίρνουν τα ηνία της σχολής τους και τα κρατάνε σφιχτά για περίπου μια δεκαετία.
5. Megadeth - Cryptic Writings
Ανήκει στους αγαπημένους μου Megadeth δίσκους και είναι το τελευταίο τους πραγματικό αριστούργημα. Παραδόξως το έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο δίσκο τους ,αν και θεωρώ τα Rust και Countdown καλύτερα, το Cryptic όμως είναι πιο σκοτεινό και εσωτερικό με πολύ μελωδικά ρεφρέν και έντονα rock στοιχεία. Νομίζω ότι οι Metallica επηρέασαν σημαντικά τη διαμόρφωση αυτού του δίσκου, όσο ιντριγκαδόρικο κι αν ακούγεται αυτό.
Εντωμεταξύ έβαλα να τον ακούσω στο spotify και έχει διαφορετική εισαγωγή στο have cool will travel, δε μιλάμε για άλλο εξωφυλλο εδώ,που έχει, ή για κάποιο bonus track στο τέλος που δεν κολλάει όπως στο accident of birth, που και τέτοιο έχει, αλλά για ΑΛΛΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ σε κομμάτι!!! (υποσημείωση έχει κι άλλες αλλαγές που ή δεν τις κατάλαβα ή δεν πίστευα ότι τις άκουγα).
6. Paradise Lost - One Second ( Οταν οι Lost αποφάσισαν να γίνουν οι απόλυτοι κυριάρχοι στο Goth. )
7. Radiohead - Ok Computer ( Οι Radiohead βγάλανε τον καλύτερο τους δίσκο όταν αποφάσισαν να αγνοήσουν την εμπορική επιτυχία που είχαν κάνει. )
8. Foo Fighters - The Colour And The Shape ( Δεν είμαι οπαδός τους αλλά είναι φοβερό ότι έχουν βγάλει ένα δίσκο αριστούργημα για κάθε δεκαετία. Για τα 90’s είναι τούτο. )
9. Pain Of Salvation - Entropia ( Οι άνθρωποι από τον πρώτο δίσκο τους βγάλανε δισκαρα. Το Oblivion Ocean μου βάζει πολύ δύσκολα κάθε φορά που το ακούω και μου είναι ψιλοαδύνατο να διαβάζω τους στίχους. )
10. The Gathering - Nighttime Birds ( Καταπληκτικές μουσικές, υπέροχα φωνητικά, ένα πολύ όμορφο μείγμα ατμόσφαιρας και γκοθ αισθητικής περασμένο μέσα από ένα προοδευτικό φίλτρο και όλα αυτά δοσμένα με μια πιο ροκ ματιά. Γενικά η τριάδα Mandylion, Nighttime birds, How to measure a planet ήταν υπέροχη. )
Απο live για το 1997 μάλλον θα ψηφίσω το Pantera ενώ για EP μάλλον το Nightshade Forests των Summoning.
Εξώφυλλο θα ψηφίσω το Emperor - Anthems To The Welkin At Dusk, γιατί είναι ο καλύτερος black metal δίσκος που έχω ακούσει και νιώθω τύψεις να μην τον αναφέρω κάπως.
Το ότι δε χώρεσαν στη δεκάδα οι Aerosmith, οι In the woods, οι Dimmu Borgir, οι Theater, οι Gamma Ray, οι Christ και πολλοί πολλοί άλλοι είναι δείγμα του πόσο υπέροχα ήταν τα 90’s.
1997
Εξώφυλλο το nattens και από εμένα
Άψογος
πωπω γμτ, ρίγη, κάθε φορά που το βλέπω
Ψήφισα εγκαίρως. Με συμπεριλάβατε ε;
ΕΝΤΙΤ:
Όπως τα περίμενα, η τελική δεκάδα δεν έχει ούτε ένα από αυτά που θα διαβάσετε στη δική μου δεκάδα. 
Αναμείνατε λίστα με τα περίπου 40 μου για το 1996!
1996 κυκλοφόρησε.
Ωχ, η αλήθεια είναι ότι δεν το έψαξα πολύ, εμπιστευτηκα το spotify, τέλος πάντων έτσι κι αλλιώς δεν μπήκε σε λίστα…
Μπήκε πολύ δυναμικά η Μασκαράτα της Κόλασης. Το έγκλημα του σνομπαρίσματος της Χειμερινής Συμφωνίας πρέπει και μπορεί να διορθωθεί!
1997 5άδα + 15 plus για 20άδα, με συνοπτικές
1. Ξύλινα Σπαθιά - Μια Ματιά Σαν Βροχή
2. Ενδελέχεια - Βουτιά Από Ψηλά
3. Αντώνης Λιβιεράτος - Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα
4. Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη
5. Lost Bodies - Ζωή
Soundtrack
Hana Bi - Joe Hisaishi (δεύτερη φορά Joe Hisaishi, χμμ)
Cover
Πραγματικός πονοκέφαλος για πεντάδα το 1997
1997 αφου με έπιασε το ντεπόν επιτέλους
Fates Warning - A Pleasant Shade of Gray
Πολυ λίγα μουσικά έργα έχουν τη δυνατότητα να πάρουν από το χέρι τον ακροατή, να του διηγηθούν την ιστορία τους και στο τέλος είτε τατίζεται είτε όχι να έχει φύγει τόσο διαλυμένος. Δεν είναι σίγουρα για όλες τις ώρες, υπό τις “λάθος” συνθήκες μπορεί να σε διαλύσει, όμως στο τέλος του παρά το σκοτάδι ίσως και αμυδρά να διακρίνεται και λίγο φως στον ορίζοντα. Συγκλονιστικό album, πρόκειται όχι απλά για μια επαναφεύρεση των Fates αλλά για κάτι εντελώς ολόφρεσκο στον Progressive χώρο, μπορώ να πω μετα βεβαιότητας πως κανεις ποτε πριν δεν έπαιξε έτσι σαν αυτούς. Ο Zonder ειναι τρομακτικός πίσω από το kit, κυρίως με το πόσο συγκροτημένα μπορεί να παίζει στο ένα part και πόσο all over the place σε ένα αλλο αλλα πάντοτε να αναδεικνύει τη σύνθεση σε τρομακτικά επίπεδα. Οι Vera και Moore ακούγονται λες και ήταν από πάντα στο συγκρότημα, ο Ray κάνει μια τρομερή κατάθεση ψυχής, ο Matheos σε έναν τρομερό συνθετικό οίστρο. Τεράστιο album, τεράστιοι καλλιτέχνες.
Symphony X- The Divine Wings of Tragedy
Ισως η μπάντα με την πιο αψεγάδιαστη μουσική παιδεία σε όλο το progressive metal, με τρομακτικούς παίχτες, θεϊκή φωνη και απεριόριστες τεχνικές δυνατότητες. Τιποτα απο ολα αυτά δεν θα είχε όμως νόημα χωρίς τις συνθέσεις και σε αυτό τον δίσκο καταθέτουν ισως το πρώτο τους αριστούργημα. Η σολιστική κιθαριστική δουλειά ειναι υπεράνω κριτικής, οι φωνητικές γραμμές φανταστικές, οι επιρροές από κλασική μουσική τόσο ταιριαστές μια και οι συνθέσεις χτίστηκαν πάνω σε αυτές και δεν ήρθαν εκ των υστέρων.
Pain of Salvation -Entropia
o Χριστόφορος Παπακαλιάτης του Progressive metal, αυτός ο μελό ναρκισσούλης έχει υπάρξει και πολύ μεγάλος μουσικός και συνθέτης, και είναι τρομερή η ποιότητα που πιάνει ήδη στο πρώτο του αλμπουμ. Μπάντα έτοιμη απο καιρό, με φοβερή παραγωγή, με πάμπολλες επιρροές που μέχρι τότε δεν είχε κανεις στο progressive metal, με τόνους προσωπικότητας ( οποιο τραγούδι και να ακούσεις randomly θα πεις σε δευτερόλεπτα πως ειναι Pain of Salvation, και ειναι ντεμπουτο διάολε), με μεγάλους παίχτες. Προσωπικά για εμένα ειναι στα τοπ αλμπουμ τη δισκογραφίας τους, έχει γράψει άπειρα χιλιόμετρα. Και είναι μόνο η αρχή. σου τα συγχωρούμε όλα (σχεδόν ολα) επαρμένε τύπε.
Martyr - Hopeless Hopes
Dan Mongrain, παιδί θαύμα τότε, μαζί με άλλα παιδιά θαύματα, βγάζουν ένα tech death album , λατρεύουν τους Coroner, τους Death, τους Slayer , τους υστερους Kreator, έχουν ριφφάρες, αλλαγές, παιξίματα και τα πάντα όλα για το είδος γενικώς. Θα βγάλουν άλλες δυο δισκάρες και θα χαθούν στη λήθη της αιωνιότητας, δεν μπορώ να σκεφτώ πιο αδικημένη μπάντα σε αυτό το είδος σε σχέση με την ποιότητά της.
Royal Hunt - Paradox
Οχι απλά ένας από τους top progressive metal δισκους αλλα για εμένα όπως και το προηγούμενο τους στους τοπ 90s δισκους γενικώς. DC Cooper στις ερμηνείες της ζωής του, Andre Andersen στην μεγαλύτερη συνθετική φόρμα της καριέρας του. concept με υπαρξιακές αναζητήσεις, μελωδιαρες να σκάνε από παντού. Πολυαγαπημένος δίσκος.
3/5 concept εντωμεταξυ ε, τι ζορι τραβανε αυτοι οι progressive να πουμε
