Αυτό ήθελα να σημειώσω κι εγώ. Το ‘96 (μ’ εξαίρεση 2-3 δίσκους) θα μπορούσαν διάφοροι από αυτούς που έβαλα ν’ αλλάξουν θέση και να βρεθούν πεντάδα -ή, τέλος πάντων, δε μου φάνηκε ότι ήταν τόσο συγκλονιστική χρονιά είτε για τα γούστα μου, είτε για βιωματικούς/συναισθηματικούς λόγους.
Με το ‘97, μ’ έπιασε απελπισία, έβγαζα album από την πεντάδα με πόνο ψυχής. Πραγματικά έχω βρει 10-15 album που με την πρώτη ματιά θα βαρούσαν πεντάδα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αδιανόητη χρονιά, μακράν καλύτερη από πολλές προηγούμενες. Θα παίξει μεταξύ Fates και Arcturus προβλέπω το ματσάκι. Ίσως και Dickinson, δεν ξέρω.
Οι 3 απο τους 5 αποφασισαν να φυγουν απο μονοι τους για διαφορους λογους που δεν εχουν να κανουν με τον ιδιο.Συνεχιζει να εχει καλες σχεσεις με ολους τους. Mαλιστα ηχογραφησαν προσφατα καποιο project παρεα.Ο 3ος βεβαια μετα απο καποια επεστρεψε και παλι και ειναι μεχρι και σημερα μελος…
5. His Hero Is Gone - Monuments To Thieves 4. Scald - Will Of The Gods is Great Power 3. Symphony X - Divine Wings of Tragedy 2. Gamma Ray - Somewhere Out In Space 1. Arcturus - La Masquerade Infernale
του εχω συγχωρεσει σχεδον τα παντα αλλα οχι τη διαχειριση που εκανε με τον Zolberg που πρακτικα του εγραψε τοτε τον δισκο, ειναι ολο λαθος, το πως το παρουσιασε στα media, το πως τον εδιωξε απο την μπαντα, το πως παρουσιασε ως δικο του εργο κατι που 80% ειναι αλλου καλλιτεχνη. Anyways, μουσικη ακουμε, δεν βαριεσαι, το εργο του οντως ειναι τρομερο
PS καλα για το αυτοβιογραφικο concept του Πανθηρα με τους Σκυλους γελανε και τα τσιμεντα ε.
Γιατί με αυτούς που αγαπάμε, βγαίνει και μια αυστηρότητα, αν έχεις ξεπεράσει τον φανμποισμό.
Μέχρι το 2004 ήταν όντως απολύτως άψογος, εκεί ήταν όμως που έσπασε κάτι, με την φυγή του αδερφού του. Δεν γνωρίζω (ή δεν θυμάμαι ) πως και γιατί (είχε πάει Ολλανδία για το αμόρε και ο άλλος τον ήθελε απίκο? ), αλλά εκεί έσπασε η ομάδα, η οποία είχε και άψογη χημεία.
Θυμάμαι το 2004, μετά την μεγαλειώδη εμφάνιση στο Ροδον, την επομενη μέρα το πρωι στο ξενοδοχείο όπου έμεναν, ο μόνος που έλειπε ήταν ο αδερφός, γιατί ήθελε να προλάβει πτήση.
Μετά είχαμε τον Χαλγκρεν, που ήθελε να πάει στα βουνά μόνος του, χωρίς να ενημερώσει - μου φαίνεται το έχει παραδεχτεί μόνος του αυτό. Από την άλλη με βάζει σε σκέψεις, για το πόσο καταπιεστικός μπορεί να ήταν ο Ντάνιελ.
Ο Χερμανσον από την άλλη, ήταν one of a kind πληκτράς, πανέξυπνος και ανέβαζε τα κομμάτια κατά πολύ (δεν τίθεται καμία σύγκριση με ύστερους πληκτραδες στην μπάντα).
Το γεγονός ότι είτε δεν του έφερναν, είτε δεν του αρέσαν οι ιδέες των άλλων (πέρα απο ελάχιστες του Χερμανσον και του συνονόματου του στο Entropia) ήταν λίγο “ύποπτο”, από την άποψη, ότι όταν έσπασε αυτή η ομάδα (ναι και το Road Salt 1 είχε μεγαλειώδεις στιγμές, αλλά όχι στην ολότητα του), ο ήχος απογυμνώθηκε τραγικά.
Ακόμα και στο PE2, που ο τύπος κάθισε και πειραματίστηκε με τους ήχους της κιθάρας τόσο πολύ, τα κομμάτια δυστυχώς στερούνται του βάθους που υπήρχε εως και το ΒΕ.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το booklet του In The Passing Light of Day, όπου μου φαίνονται ελαφρώς αστείες οι φωτογραφίες του και συγχρόνως Daniel-οκεντρικές (οκ, περασε τρελή περιπέτεια, αλλά μου φαίνεται ότι το συγκλονιστικό κειμενάκι που έχει μέσα, μας καλύπτει όλους πέρα για πέρα), μας πάνε μου φαίνεται σε ένα μέρος όπου ο Daniel της καρδιάς μας, είναι λίγο μαλακάκος νάρκισσος, αλλά σε καμία περίπτωση τουλάχιστον δεν φαίνεται μουνόπανο (πολύ θετικό αυτό βέβαια).
Απλά ότι εχτιζε μέχρι το 2004, γκρεμίστηκε σιγά σιγά από εκεί.
Το 2017 μας ξαναπλησίασε αρκετά, αλλά τα μεμονωμένα συστατικά, είναι χειρότερα του παρελθόντος. Λείπει το βάθος και αυτό πάει να το καλύψει με πολύ πειραματισμό στους ήχους, το οποίο όμως πέρα από μερικές εξαιρέσεις, δεν είναι και το φόρτε του.
edit πριν καν ποστάρω: στο θέμα με τον Zolberg δεν αναφέρομαι καν, δεν τον συμπάθησα ποτέ ως περσόνα, οπότε δεν έχω ψάξει και το τι πραγματικά έχει γίνει, πέρα από τα πασαλείματα που έχουμε διαβάσει όλοι.
Έχοντας μιλήσει αρκετές φορές και με τον Daniel και με άλλα μέλη της μπάντας (και με ανθρώπους του περίγυρου των PoS), δεσμευόμενος όμως από το off the record κάποιων συνομιλιών να θέσω τα εξής, εν συντομία:
Δεν είναι ακριβώς αληθές ότι όλα τα μέλη της κλασσικής σύνθεσης έφυγαν όλα χωρίς τριβές ή παράπονα από τη μπάντα. Βέβαια, πλέον είναι σχεδόν όλα περασμένα-ξεχασμένα και οι μεταξύ τους σχέσεις σε καλό επίπεδο γενικά.
Δεν έγραψε το 80% του ITPLOD o Zolberg. Έγραψε (ή για να είμαστε ακριβείς χρησιμοποιήθηκαν ιδέες που είχε ήδη γράψει) συγκεκριμένα σημεία σε τραγούδια του άλμπουμ. Η συνεισφορά του μεγάλη και πολύ ουσιώδης, αλλά δεν ήταν μεγαλύτερη από αυτή του Daniel και κυρίως δεν ταίριαξαν καθόλου ως προσωπικότητες. Ένας σημαντικός λόγος ήταν ότι ήθελε να αντιμετωπίζεται ως ίσος στις αποφάσεις που αφορούσαν στη μπάντα, στο να μοιράζονται τις συνεντεύξεις κι όλα αυτά.
Στο concept του “Panther” ο Daniel προσπαθεί να μιλήσει αλληγορικά για το φάσμα του αυτισμού, όπως το βιώνει μέσω του τρίτου γιού του. Δεν ξέρω αν το κάνει ανεπιτυχώς, αλλά δεν θα έλεγα πως γελάνε τα τσιμέντα.
Ο Daniel είναι τελειομανής με την τέχνη του (όπως την έχει στο κεφάλι του) και προφανώς αυτό μπορεί να γίνει πιεστικό προς τους συνεργάτες του. Κάποιοι ένιωθαν αδικημένοι και θυμωμένοι (πάλι δεν μπορώ να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις) και κάποιοι ως κι απεγνωσμένοι μαζί του (και με την ξεροκεφαλιά του). Δεν θα μπορούσα όμως ποτέ να πιστέψω ότι θα φερόταν άσχημα σε ανθρώπινο επίπεδο σε κανέναν, στον βαθμό που μπορώ να τον γνωρίζω τον ίδιο και κάποιες καταστάσεις γενικότερα.
Τέλος, να του δώσω και εγώ την ψήγο μου για GOAT ως ερμηνευτή/συνθέτη/στιχουργό του prog κόσμου.
Πολύ ωραία όσα έθεσες και κυρίως κάποιοι παράμετροι που δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε.
Να τονίσω ότι δεν έχω θέμα με το να ακούω τη μουσική κάποιου αν δεν τον θεωρώ “γαματο άτομο”, δεν τον θέλω και για φίλο αλλά για μουσικό συνοδοιπορο. Απλά όλη αυτή η GildenlowΙαδα που έγινε από τις πρώτες αποχωρήσεις και μετά εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει. Σίγουρα ακούω γενικά μουσική πάντως που την έφτιαξαν πολύ πολύ χειρότεροι άνθρωποι από τον Daniel (που δεν τον λέω καν κακό, απλά ψώνιο) . Το Παπακαλιατης δεν το παίρνω πίσω πάντως, καθώς έχει να κάνει με το στιχουργικό του ως storyteller
Τα τρία πρώτα είναι πολύ πολύ αγαπημένα μου albums, λίγο πολύ αψεγάδιαστα στο δικό μου μουσικό σύμπαν και επειδή είναι και από τα albums που άκουσα πολύ μικρός όταν καταλάβαινα ελάχιστα πράγματα από μουσική, τους χρωστάω (μαζί με μερικά άλλα) και την διαμόρφωση μου ως ακροατής.
O Zolberg το επαιζε μεγαλη ντιβα και κατα καποιον τροπο μόνος του εθετε τον εαυτο του εκτος γκρουπ.
Υπαρχουν αρκετα βιντεακια Live απο εκεινη την περιοδο που προσπαθει με το ζορι να κλεψει την παρασταση.Απλα φαινεται γελοιος… (Κριμα γιατι απο ταλεντο ειχε μπολικο)
Το booklet του ITPLOD μια χαρα μου φαινεται.Ειναι ενας concept δισκος σχετικη με την εμπειρια που παραλιγο να του κοστισει την ζωη. Τι πιο ταιριαστο να γινει μια φωτογραφιση στο μερος που τα περασε ολα;
Για την κωλοτούμπα έχεις δίκιο, αλλά έχει μέσα 4-5 αχρείαστες φώτο, όπως και την επική που στην μια σελίδα είναι οκλαδόν, ημίγυμνος, πάνω σε βράχο και η απέναντι σελίδα λεει “Pain of Salvation Into the Passing Light of Day” (πόσο όμορφος τίτλος όμως…)
Θεωρώ τους PoS την αγαπημένη μου μπάντα. Έχω υπάρξει τρομερά απαιτητικός και αυστηρός με τον Daniel αλλά, σχεδόν τα πάντα, εξηγούνται. Ακόμα και η φάση μούσκουλα και tatoo έχει νόημα για κάποιον που θέλει να νιώσει ξανά ισχυρός. Ας μην κράζουμε χωρίς να ξέρουμε πως μπορεί να διαχειριζομασταν κι εμείς αντίστοιχες εμπειρίες.
Το δε Panther γαμαει, το πρόβλημα του άλμπουμ είναι μόνο στιχουργικό, σε σημεία. Δεν θεωρώ ότι απέδωσε σωστά τις ιδέες περί αυτισμού που είχε στο μυαλό του.
Για μένα, μαζί με τον Devin, αυτοι οι δύο είναι ίσως οι πιο ταλαντούχοι τύποι που είχε το heavy metal.
Με τους δαίμονες του και τις παραξενιές του, δεν τον θεωρώ όμως κακό τύπο. Απλώς ως το 2004 μας έκανε να πιστέψουμε ότι είναι τέλειος. Αυτό που με ενοχλεί τώρα είναι που δεν λειτουργεί περισσότερο σαν να έχει κανονική μπάντα.
