Με τους περιπου δεκα καλυτερους που εχουν βγαλει οι Cocainosmith δηλαδη, τι κανετε;;
(για να μην παρεξηγηθω, πολυ καλος δισκος)
Raise your drinking glass, we’ve got hell to pay!
2 Likes
5 Likes
Δέκα δεν τους βγάζω, δύο άντε τρεις το συζητάμε, αλλά αυτός ταιριάζει και με την ηλικία μου οπότε το έχω τραγουδήσει παραπάνω (νομίζω απ’ολα τους).
4 Likes
Στο μεταξυ, το εξωφυλο που εβαλε με ιντριγκαρε κι εμενα. Ειναι φοβερο το κλικ του φακου, η απευθειας ματια του Ρομπι, πιθανως σε μια εποχη με μεγαλα προσωπικα θεματα. Η μαχη των δημοσιογραφων/φωτογραφων για καλυτερο πλασαρισμα στο γκριντ και το φως απο το φλας πανω στο προσωπο της κεντρικης φιγουρας λες και βλεπεις τον πινακα ενος μοντερνου Καραβατζιο ξερωγω.
3 Likes
Μα τι λες μωρέ 
3 Likes
Νταξ ρε μλκ, υπερβολη χαχαχαχα. Το φως στο προσωπο του Ρομπι τραβαει πανω ολο το focus, στα δικα μου ματια τουλαχιστον, δεν ασχολουμαι με τους γυρω γυρω. Το βλεμμα του ειναι τρομερο, δεν ξερω αν θελει να σκοτωσει τον φωτογραφο 
3 Likes
Παιζει να μην εχουν βγαλει ουτε εναν καλυτερο απο το Nine Lives εντωμεταξυ.
Η ηρεμη αναλυση μου για τα 5 απο τα 9 τραγουδια του Cleaning Out The Closet, τα οποια θα ηταν ουσιαστικα δευτερο δισκακι στο Falling Into Infinity (αν και ειμαι σιγουρος οτι απλα θα ειχε βγει διπλος ο δισκος και θα ειχαν κυκλοφορησει σε διαφορετικη σειρα ολα τα τραγουδια):
- Raise The Knife 10/10
- Where Are You Now? 10/10
- The Way It Used To Be 10/10
- Cover My Eyes 9/10
- Speak To Me 11/10
Επισης, για οσους μπορει να μην το ξερουν, το Scenes From A Memory : Metropolis Pt 2 κανονικα θα ειχε μπει στο Falling Into Infinity και θα ηταν ενα 22λεπτο περιπου τραγουδι που θα εκλεινε τον διπλο δισκο. H μπαντα ειχε γραψει ηδη δηλαδη 130 λεπτα μουσικης (σε 17 συνθεσεις) το 1997, και αποφασισε να κυκλοφορησει 11 τραγουδια απο αυτα στον επομενο της δισκο, και να αφησει σε demo version 5 απο τα 17 τραγουδια που ειχε ετοιμα. Το τελευταιο τραγουδι το πηραν και απο 22 λεπτα το τραβηξαν στα 75 λεπτα και αποτελεσε τον επομενο τους δισκο το 1999 
Και για να διαλυθει ακομα μια χαζομαρουλα που λεγεται απο μερικους, οτι δηλαδη ο Rudess ηταν πολυ ανωτερος του Sherinian στα πληκτρα, αφενος ο δευτερος εχει παιξει σε Change Of Seasons και FII, αφετερου εχει γραψει ολοκληρο τον πυρηνα του SFAM.
6 Likes
λοιπόν πάμε
- prodigy - the fat of the land
εδώ μάλλον έχουμε την πρώτη περίπτωση που ο εγκέφαλός μου νιώθει την έκρηξη με το που πατάω το play στον δίσκο.
απίστευτη μουσική που σε εκείνη την ηλικία που απλά ψάχνεις να βρείς καινούριες μουσικές για να ακούσεις και σκάει μύτη αυτό το album…άντε να ακούσεις κάτι άλλο ευκολα μετά…
τυχεροι όσοι ζήσαμε λαιβ την κυκλοφορία και τα μαγαζιά έπαιζαν τον μισό δίσκο χωρίς να πάει κάποιος στον dj και να φωνάζει ‘‘ΒΑΛΕ PRODIGYYYYYY’’
δεκαράκι ακατέβατο!
- Bruce Dickinson - accident of birth
εδώ έχουμε την περίπτωση που ο μικρός spiritcrush έχει γνωρίσει λιγο καιρό πριν τους maiden, ττρώει το σκαλωμα με οτιδήποτε έχουν βγάλει και ξαφνικά μαθαίνει οτι ο παλιός τους τραγουδιστής έχει βγάλει album που σκοτώνει.
τι συνθέσεις, τι ρεφρενάρες, τι μελωδιάρες, τι φωνή είναι αυτη( για εμενα στα καλυτερά του, προτιμω τον bruce με αυτό το ελαφρυ γρέζι που είχε χωρίς να προσπαθει να πιάσει ψηλές γυπεδικές.
δεκάρι ακαέβατο!
- conception - flow
αν και έχει προηγηθεί το ντεπούτο μαζί με 2 υπέροχες δισκάρες πιο πριν, δυστυχώς τους έμαθα αρκετά αργά μέσω ενός φίλου( τον λένε Μ και έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στις αγορές δίσκων που έκανα μικρός και διαμορφωσα γούσα εξαιίας του, θα τον ξαναδούμε στις επόμενες χρονιές ξανα…)
ποτέ δεν κατάλαβα το κόλλημα του μέσου μεταλλά που δεν γούσταρε τον δίσκο τότε και κατέκρινε την μπάντα, αλλα αν σήμερα κάποιοι βγάλουν ενα τέτοιο album, όλοι σήμερα θα παραμιλάμε…
μελωδίες που μόνο αυτοι ξέρουν να γράφουν, φωνητικά ερωτεύσιμα( αν ήμουν γυναίκα θα έτρωγα σκαλωμα μόνο με την φωνή του roy.
περι Tore Østby, ανήκει στις μουσικιές ιδιοφυίες που έχει βγάλει αυτή η σκηνή. ποιοτικός φουλ, απλός όσο πρέπει χωρις πολλές φανφάρες…
επίσης είναι ενας απο τους καλυτερους δίσκους για να βγείς βόλτα με το αμαξι βράδυ καλοκαιριου με κατεβασμένα παραθυρα μέχρι την μέση και να ακούς δυνατά. δοκιμάστε το και στο πρώτο κομμάτι θα με θυμηθειτε.
δεκάρι ακατέβατο!
2 . paradise lost - one second
τί να πω τώρα για αυτο το αλμπουμ.
είχα πεί παλαιότερα στο φορουμ πολλές φορές οτι αν οι καλυτεροι μας φίλοι είναι στην δισκοθηκη μας μέσα, τότε εμένα ο κολλητός μου είναι το draconian times.
ε στο one second αυτη η φιλία συνεχίζεται.
τοση μελωδία που ακόμα και σήμερα το ακούω και απορώ. τρελή έμπνευση και πόσο χαίρομαι που βλέπω τους πρωτοδισκάκιδες να αρρωσταίνουν επειδή δεν παίζουν death doom…
δεκάρι ακατέβατο!
1 . dream theater - falling into infinity
τον δίσκο τον ακούω κ αυτόν περίπου 3 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, σε μια φάση που έχω πρωτογνωρίσει τους theater και γενικα εκεινο το διαστημα δεν μπορώ να ακούσω τπτ άλλο. μετά τα metropolis2, images, awake( αυτη ειναι η σειρά που τους έμαθα) διαβάζω για αυτό και το αγοράζω. με προιδεάζουν λίγο τα περιοδικά και γνωστοι λέγοντας οτι είναι δίσκος λίγο πιο soft για τους μεταλλάδες (ώρες ώρες απορώ δλδ…) και ξεκινάω την ακρόαση με δυσκολία πισττευοντας οτι δεν μπορεί να φτάσει τους παραπάνω δίσκους σε καμια περίπτωση. μου πηρε καιρό να συνηθισω το στυλάκι και τις συνθέσεις και για να ειμαι ειλικρινής για αρκετά χρόνια ξεχώριζα κανα 2 τραγούδια και μετά απλά προσπερνουσα.
σήμερα απλά το βάζω σαν δευτερο αγαπημένο μου δίσκο theater και επειδη οσο περνουν τα χρόνια ανεβαίνει σκαλοπάτια, πολυ΄πιθανόν να φτάσει στο νο 1 σαν επιλογη της δισκογραφίας τους.νταξ ξερω οτι καποιοι μπορει να μην συμφωνειτε αλλά αυτή δεν ειναι η μαγεία ρε μάγκες?
να περνανε τα χρόνια και να ανακαλύπτεις πράγματα καινουρια συνέχεια.
επίσης έστρωσε τον δρόμο τόσο όμορφα για να ερθει μετά απο μια 2ετία το άλλο το καλό, το νο1 που λέγαμε…
11άρι ακατέβατο!
αφήνω πολλες σκέψεις εκτός, ήθελα να πω πολλά αλλά απο την κουραση δεν βλεπω πολύ καλά. επίσης πολύ δύσκολη χρονιά, το πόσα albums μένουν εκτός 5άδας, σιγουρα μέχρι αύριο θα έχω αλλάξει αποψη για κάποια…αλλα δε γαμείς…
pain of salvaion
in flames
emperor
dimmu
rotting christ
και τόσα πολλά που γνωρισαμε με εκεινες τις δισκάρες εκείνα τα χρόνια. πόσο γαμούσαν τα 90ς ρε τύποι…!
23 Likes
1997
Απο τις πιο αγαπημενες μου χρονιες στην μουσικη.
-
Dream Theater - Falling Into Infinity
Ο καλυτερος τους δισκος τοσο στιχουργικα οσο και συνθετικα, αφου εκεινη την εποχη ειχαν τεραστιο οιστρο και ανεπαναληπτη εμπνευση. Φλερταραν με πολλα ειδη μουσικης, εβαλαν μεσα σαξοφωνο (ξανα!) , εγραψαν ακουστικες μπαλαντες, εγραψαν χιτακια, εγραψαν το πιο μελωδικο τους (και αγαπημενο μου) instrumental, πειραματιστηκαν μεχρι και με jazz και fusion. Και ολα αυτα χωρις τα εξτρα 5 τραγουδια που ανεφερα πιο πανω, και χωρις να χωσουν στον δισκο τον κορμο του Metropolis Pt.2. Και για να αναφερουμε ενα ακομα μικρο trivia , το βασικο ριφφ (και οχι μονο) του Glass Prison ειχε γραφτει αρχικα για το Falling Into Infinity, και τελικα μπηκε σε δισκο 4 χρονια αργοτερα.
-
Paradise Lost - One Second
Ισως ο καλυτερος τους δισκος. Πιο συχνα δηλαδη ναι, απο οτι οχι. Say Just Words, Lydia, Sane, One Second, Mercy, Another Day, Disappear, This Cold Life, απο που να το πιασει και που να το αφησει κανεις. Βαριεμαι να γραφω πολλα, εχω και jetlag. Αψογος δισκος, κονταροχτυπιεται με το Host για καλυτερο της μπαντας. 13 διαμαντια μαζι με το I Despair, κι αν βαλουμε και τα παντοτε υπεροχα b-sides στην λιστα (δηλαδη τα The Hour, Slave, Cruel One) τοτε εχουμε 16 διαμαντια.
-
Megadeth - Cryptic Writings
Τα 90ς ηταν πραγματικα μια χρυση δεκαετια για τις μπαντες που καποτε επαιζαν μεταλ και οσο περνουσαν τα χρονια το εξελισσαν και το μπολιαζαν με ενα σωρο αλλα πραγματα. Καποτε ηταν ο αγαπημενος μου δισκος τους, τωρα ειμαι μεταξυ αυτου και του Youthanasia. Ακουγεται νερακι ολοκληρο, αρκει να μη βαλει καποιος το εγκληματικο remaster του 2004 που εχει κι ενα σωρο remixes απο τον Mustaine, ο οποίος ειδε ονειρο και κατεστρεψε ενα σωρο τραγουδια. Trust, She Wolf, Secret Place, Vortex, Sin, I’ll Get Even, και ξανα, μια συλλογη απο υπεροχα τραγουδια χωρις περιττο δευτερολεπτο, οπως δηλαδη και οι δισκοι αποπανω. Οσο ο Mustaine αντεγραφε τους Metallica σε καθε τους βημα, προοδευε κι ο ιδιος, κι εμεις παιρναμε καλη μουσικη.
-
The Tea Party - Transmission
Τα εχω γραψει πολλες φορες για αυτον τον δισκο και με αφορμη το Tx 20 που κυκλοφορησε το 2017. Λατρεμενη μπαντα, λατρεμενα τραγουδια, λατρεμενη φωνη, γενικα ολα τελεια.
-
Depeche Mode - Ultra
Αφιερωμενο σε ολες τις sisters of night. Πεμπτο σερι δεκαρι για την μπανταρα.
Κοπηκαν στο νημα Prodigy, Radiohead, Savage Garden, Portishead, The Gathering.
25 Likes
Δηλαδή θέλεις να μας πεις ότι στην 5άδα χώρεσε το Cryptic Writings (δισκάρα) και δε χώρεσε ο αγαπημένος σου δίσκος από Metallica?
6 Likes
1 Like
Μας πούλησε ο Darth Fixxxer
4 Likes
Κατεβαίνει είπα, όχι ότι το άκουσα. 
Έχω κολλήσει με το παιχνίδι. Θα ενημερώσω μόλις το ακούσω.
1 Like
Ολα στον χρόνο τους.
1 Like
Πολύ metal και αρκετά prog το 1997, αλλά είναι κι αυτή εδώ η δισκάρα…
Everlong
My Hero
Monkey Wrench
και όλα βασικά.
Summary
One last thing before I quit
I never wanted any more
Than I could fit into my head
I still remember every single word you said
And all the shit that somehow came along with it
Still, there’s one thing that comforts me
Since I was always caged and now I’m free
12 Likes
Αλλα θα βάλει εδώ και άλλα στη φόρμα βρε
5 Likes
Ουτε το εχω κανει, ουτε προκειται 
Απλα σε αντιθεση με αρκετους, ψηφιζω οντως τα 5 που θεωρω καλυτερα στην σωστη χρονια
2 Likes
1997
Paradise Lost-One Second ακόμα το λατρεύω όσο την πρώτη φορά που το άκουσα
Bruce Dickinson-Accident Of Birth η επιστροφή του άσωτου υιού
Hatebreed - Satisfaction Is the Death of Desire φανταστικός δίσκος γεμάτος ενέργεια
In Flames -Whoracle είναι το Jotun ένα από τα καλύτερα openers δίσκου; ναι είναι!
Hammefall-Glory To The Brave έλεγα να βάλω το Somewhere Out In Space αλλά το έφαγε αυτό κυρίως λόγω του impact που είχε στη σκηνή, φυσικά ευχάριστα τα ακούω και τα 2 ακόμα.
εξώφυλλο
22 Likes
Τοση σημαντικη ερωτηση που ηθελε δυο ερωτηματικα?
Η αληθεια ειναι οτι το σκεφτηκα κι εγω να βαλω το Whoracle στην πενταδα μου, ειναι μαλλον για μενα το καλυτερο τους αλμπουμ… δυνατο ντερμπι με το Clayman. Επισης, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ αλλα ξεχασα το καλυτερο αλμπουμ των Savatage, το οποιο βγηκε το 1998 στην Αμερικη λεει. Θεωρητικα μπορω να το βαλω την αλλη βδομαδα δηλαδη, αλλα δε νομιζω να χωρεσει.
2 Likes