Το διόρθωσα ρε περίεργε! που είναι το Reload ρε απατεώνα;;;
2 Likes
Δε βαζω απομειναρια που αν ειχαν γραφτει απο αλλη μπαντα δε θα ειχαν βρει καν δισκογραφικη να τους υπογραψουν 
3 Likes
Τι κανατε κυριε με τον Quintom και τι ζητατε?
5 Likes
Ήρθε Ελλάδα και πήρε καθαρό αέρα, όλα καλά.
5 Likes
Ο καθένας εκφράζει με διαφορετικό τρόπο τον πόνο του, ανθρώπινα είναι αυτά.
4 Likes
Ο γαμος σκοτωνει το φαμιλυ.
8 Likes
Τσουκαλάς και Άκης εν τη δυνάμει , ε ρε φανατιλα 
Ένα παιχνίδι είναι, δε χρειάζονται κλάματα.
2 Likes
…άρα αν τη χρονιά που κυκλοφόρησε ο καλύτερος δίσκος των Metallica, οι Megadeth έβγαλαν καλύτερο δίσκο (χωρίς κιόλας αυτός να είναι σίγουρα ο καλύτερος συνολικά δίσκος των Megadeth), τότε οι Megadeth είναι ανώτεροι των Metallica;
Ρε πες αλήθεια, φιλικά και ανθρώπινα, το ξέχασες ότι βγήκε το 1997 το Reload ή είναι το jet lag?
3 Likes
Το ίδιο λέμε ντε, σας έχω λυπηθεί πολλές φορές γιατί δε θέλω να κλαίτε, κι ούτε καν το εκτιμάτε!
Τίποτα δεν έχει ξεχαστεί, όλα είναι στην σωστή χωροχρονική σειρά, δεν καταλαβαίνω την ερώτηση
1 Like
1997
1)CONCEPTION - FLOW
Roy Khan. Τι κάνει εδώ μέσα ρε παιδιά; Δεν υπάρχει αυτός ο τραγουδιστής! Πού να φτάσουμε και στους Kamelot, θα με βγάλει από την αγωνία πού να δίνω το πεντάρι κάθε βδομάδα. Εδώ με την πρώτη του μπάντα σε πιο προοδευτικά μονοπάτια - προοδευτικά με μια αλα Queensryche - Promised Land νοοτροπία, αλλά με περισσότερο φως στις συνθέσεις. Με παραγωγή αψεγάδιαστη και απόδοση της μπάντας στα ύψη, το Flow κάνει ότι ακριβώς και ο τίτλος του. Κυλάει τέλεια, από τα πρώτα χτυπήματα των ντραμς στο Α Ν Ε Π Α Ν Α Λ Η Π Τ Ο Gethsemane, μέχρι την φυσική διαπίστωση Is that something or what, στο τέλος του Would It Be The Same. Ενδιάμεσα υπάρχουν αρκετά showstoppers όπως ο ομώνυμος ύμνος, το μαγευτικό Hold On και το Cardinal Sin με την σολάρα του Tore Østby. Διαστημικός δίσκος που αδικήθηκε όταν κυκλοφόρησε με αποτέλεσμα την διάλυση του συγκροτήματος. Ας του δείξουμε λίγη αγάπη λοιπόν!
2)PARADISE LOST - ONE SECOND
Πώς συνεχίζει μια μπάντα ξέροντας ότι ο τελευταίος τους δίσκος άγγιξε κορυφές που είναι αδύνατον να ξεπεραστούν; η απάντηση είναι ότι αλλάζει. Δοκιμάζει κάτι καινούριο και συναρπαστικό για τους ίδιους με τον κίνδυνο κάτι να χαθεί, αλλά και την πιθανότητα κάτι άλλο να κερδηθεί. Οι LOST με το ONE SECOND πήραν αυτό το ρίσκο και δικαιώθηκαν. Λίγα χρόνια νωρίτερα το πανέμορφο Another Desire, Bside του DRACONIAN TIMES, έδειχνε μια άλλη εικόνα της μπάντας, μιας εικόνας που άξιζε να εξερευνηθεί περισσότερο. Και έτσι φτάσαμε στο '97 όπου οι υποσχέσεις γίναν πράξη. Λίγα τραγούδια εκείνη την χρονιά είχαν το likeability των Say Just Words και One Second. Οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη Lydia, Mercy, Soul Courageous δεν έχει νόημα, θα τα πω στο τέλος όλα. Ο Νick Holmes δείχνει ότι αν θέλει μπορεί να τραγουδήσει και πολύ καλά μάλιστα. Το διαπίστωσα από κοντά την πρώτη και πιο έντονη ψυχολογικά φορά που τους είδα live, στα πλαίσια της προώθησης αυτής της δισκάρας.
3)BJORK - HOMOGENIC
Το HOMOGENIC είναι το ένα από τα δύο άλμπουμ της Bjork που τα έχω κάνει εικόνισμα (λίγες βδομάδες υπομονή για το δεύτερο). Η αρχή του δίσκου με τα Hunter, Joga, Unravel, Bachelorette ( I’m a fountain of blood in the shape of a girl ) και All Neon Like είναι αδιανόητη. Τα εθιστικά beats αναμειγμένα με μεθυστικές μελωδίες εγχόρδων και το βασικότερο όλων , την πιο χαρακτηριστική φωνή της σύγχρονης εποχής δημιουργούν ένα έργο απαράμιλλης ομορφιάς. Το δεύτερο μισό του δίσκου είναι ακόμη πιο πειραματικό. Τι είναι λοιπόν το HOMOGENIC; Νυκτόβιο. Πολικό. Συμπαντικό. Αιθέριο. Φουτουριστικό. Μινιμαλιστικό. Υπερευαίσθητο. Προκλητικό. Αθυρόστομο (I’m no fucking buddhist but this is enlightenment). Απλά μοναδικό.
& best album cover
4)SYMPHONY X - THE DIVINE WINGS OF TRAGEDY
Το THE DIVINE WINGS OF TRAGEDY ενώ είναι τόσο βαρύ, έντονο και τεχνικό-πχ στο ασήκωτο ριφ του Of Sins and Shadows - δεν παύει να είναι άλλο τόσο όμορφο και συμφωνικό. Ο Michael Romeo σίγουρα άνοιξε το δρόμο για τις σύγχρονες νεοκλασικές τεχνικές που βλέπουμε σήμερα. Αυτά που κάνει η κιθάρα του πχ στα πέντε λεπτά του Sea Of Lies δεν περιγράφονται με λέξεις. Ο Romeo χρησιμοποιεί εναλλασσόμενα έναν τεράστιο αριθμό τεχνικών για τα κιθαριστικά σόλο του δίσκου όπως tapping, string skipping, sweep picking κλπ με πολλά μοτίβα σίγουρα εμπνευσμένα από τον Yngwie Malmsteen. Πέρα από τα σόλο της κιθάρας, τα σόλο στα keyboards του Michael Pinnella είναι εξίσου τεχνικά. Όσο για τα φωνητικά, ο Russell Allen έχει μια φωνή που είναι από τις πιο εμβληματικές σε όλο metal. Ακριβώς όπως η μουσική του άλμπουμ αυτού , η φωνή του είναι αρκετά βαριά, αλλά ταυτόχρονα όμορφη. Highlights σχεδόν τα πάντα. Τα προαναφερθέντα Of Sins and Shadows και Sea Of Lies, σίγουρα το Out of the Ashes με την εκπληκτική εισαγωγή του, το progressive αριστούργημα The Accolade και φυσικά το μαγευτικό ομώνυμο. Αυτή η μία λέξη στον τίτλο του άλμπουμ τα λέει όλα: Divine.
5)MANSUN - ATTACK OF THE GREY LANTERN
O φίλος μου από το σχολείο ο Θοδωρής φανατικός Britpop-άκιας είχε πάντα τους Mansun πολύ ψηλά. Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν βαθιά χωμένος στα μεταλλικά χωράφια και έτσι άργησα πολύ να τους εκτιμήσω. Kάλλιο αργά παρά ποτέ! Το ATTACK OF THE GREY LANTERN αποτελεί το ντεμπούτο τους και δικαίως σημείωσε μεγάλη επιτυχία όταν κυκλοφόρησε καθώς είναι πραγματικά εντυπωσιακό (Το δεύτερο τους είναι ακόμη καλύτερο αλλά να μην προτρέχουμε). Οι MANSUN καταφέρνουν να δημιουργήσουν κιθαριστικές Pop συνθέσεις γεμάτες λυρισμό και παράλληλα “φορτωμένες” με ένα σωρό στουντιακά κολπάκια (Mansun’s Only Love Song, Wide Open Space), έγχορδα (The Chad Who Loved Me, Dark Mavis) εμποτισμένες άλλοτε με το κλασσικό βρετανικό χιούμορ (Τaxloss, Stripper Vicar) και άλλοτε με την κλασσική βρετανική μελαγχολία (You who do you hate, Disgusting).
special mentions:
ARCTURUS - LA MASQUERADE INFERNALE
Πάντα προτιμούσα το Black Metal μου με γαρνιτούρα. Στο LA MASQUERADE INFERNALE υπάρχει μπόλικη για να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς. Βέβαια δεν νομίζω οι πιουρίστες να το θεωρούν Black. Who gives a Fuck; Σίγουρα πάντως όχι οι ARCTURUS. Μπορεί σήμερα όλα αυτά που διαδραματίζονται στο MASQUERADE να φαίνονται ΟΚ και νορμάλ, αλλά το '97 που κυκλοφόρησε κάναν πολλούς να ξύνουν το κεφάλι τους και σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο στους Απαράδεκτους να αναρωτιούνται: Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Όλος ο δίσκος είναι φυσικά αριστουργηματικός, θα σταθώ όμως σε δύο στιγμές που πάντα με αναγκάζουν να κάνω standing ovation: Στο… χαοτικό καρναβάλι από την Κόλαση του Chaos Path και στην καλύτερη μέταλ διασκευή σε έργο του Ε.Α.Poe με το Alone - να πω την αλήθεια δεν μου έρχεται στο μυαλό και καμιά άλλη διασκευή αυτήν την στιγμή-οι Αlan Parsons Project προφανώς και ανήκουν αλλού. Έτσι που λέτε παιδιά κάπου στο '97 μάθαμε και εμείς τι σημαίνει αβαντγκάρντ.
DEVIN TOWNSEND - OCEAN MACHINE:BIOMECH
Δεν είμαι πολύ σίγουρος που κατατάσσεται αξιολογικά στην τεράστια δισκογραφία του το πρώτο(?) σόλο άλμπουμ του Devin. Θεωρώ τον εαυτό μου σχετικά νέο οπαδό του που κατά την διάρκεια της καραντίνας κατάφερα να εντρυφήσω αρκετά στην μουσική του. Με το OCEAN MACHINE:BIOMECH η αρχική μου επαφή έγινε μέσω του εκπληκτικού LIVE AT THE ANCIENT ROMAN THEATRE PLOVDIV όπου ο συγκεκριμένος δίσκος παίχτηκε ολόκληρος με την συνοδεία ορχήστρας. 'Ισως και για αυτό τον έχω εκεί ψηλά. Το φινάλε του δίσκου με τα Funeral, Bastard και Death of Music θα μπορούσε να είναι ότι τελειότερο έχει κυκλοφορήσει ο Devin, δεν περιγράφεται με λόγια και είναι κάτι πιστεύω που πρέπει να το βιώσει ο κάθε εραστής της μουσικής.
DEPECHE MODE - ULTRA
To άλμπουμ κυριολεκτικά της αναγέννησης των DEPECHE, πρώτη φορά ως τριανδρία με την φυγή του Alan Wylder σίγουρα να είναι εμφανής στον τομέα της παραγωγής και της τελειομανίας του ήχου του συγκροτήματος, χωρίς ωστόσο να επηρεάζει καθαυτές τις συνθέσεις που για άλλη μια φορά είναι επιπέδου Τσου-λου. It’s No Good, Barrel of a Gun, Home και Useless είναι η εμπροσθοφυλακή ενός άλμπουμ λιγότερο δύστροπου από αυτό που προηγήθηκε, καθώς κρατά μια κάποια ισορροπία ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
SKYCLAD - THE ANSWER MACHINE?
Με το ANSWER MACHINE? οι SKYCLAD λίγο πολύ συνεχίζουν από εκεί που είχαν σταματήσει, τώρα ακόμη περισσότερο folk - το ΤΑΜ? είναι το άλμπουμ των SKYCLAD που θυμίζει περισσότερο JETHRO TULL. Αρκετά ακουστικοί και λιγότερο μέταλ από πριν, με την οργή να έχει δώσει την θέση της σε μια κυνική αποδοχή της απογοητευτικής πραγματικότητας, κάτι που γίνεται αντιληπτό από το πρώτο κιόλας τραγούδι το εξαιρετικό Building a Ruin. Οι ερμηνείες του Μartin είναι πραγματικά υπέροχες καθώς δεν προσπαθεί πια να χωρέσει όλη την ροή της σκέψης του στους στίχους αλλά να τραγουδήσει. Οι κορυφαίες συνθέσεις είναι και εδώ παρούσες με τo μελαγχολικό Single Phial , το ανατολίτικο The Thread of Evermore, το Catherine at the Wheel με το μαγικό βιολί της Georgina να κλέβει την παράσταση και το πανέμορφο Ιsle of Jura να ξεχωρίζουν.
SAXON - UNLEASH THE BEAST
Ο αγαπημένος μου δίσκος από SAXON - απ’ αυτά που έχω ακούσει γιατί από ένα σημείο και μετά κάπου χάθηκε η μπάλα με την συχνότητα που ξεπετάνε δίσκους!- το UNLEASH THE BEAST καταφέρνει να ακούγεται μοντέρνο και παραδοσιακό ταυτόχρονα. Στα Unleash the Beast και Terminal Velocity οι SAXON δείχνουν τα δόντια τους με το καλημέρα, το επικό The Thin Red Line θυμίζει εποχές Power and the Glory ενώ η μεταλλική επίθεση του Blood Letter είναι απλά απολαυστική. To φινάλε με το All Hell Breaking Loose καταμαρτυρεί τι παίχτηκε τα πενήντα προηγούμενα λεπτά κατά την ακρόαση αυτής της δισκάρας.
25 Likes
Εύγε για ακόμη μια φορά για την λίστα σου! Χαίρομαι που δίνεις ψήφο στους Mansun, εγώ τους είχα μόνο ως honourable αλλά υπήρξαν πραγματικά μια εξαιρετική μπάντα!
3 Likes
Τι είδους πιουρίστες έχεις στο μυαλό σου;
Προσωπικά δεν έχω συναντήσει κανέναν που να το θεώρησε false, μη-black or whatever.
Πιουρίστες των σχόλιων στο youtube οι οποίοι απορρίπτουν ότι κυκλοφόρησαν οι Arcturus μετά το Aspera…
Aspera Οικονομάκος (sorry συνεχίστε)
2 Likes
A OK, με τον συγκεκριμένο χώρο (των απρόσωπων comments) δεν έχω επαφή οπότε μπορεί να ναι κι έτσι, βέβαια εγώ ως “πιουρίστες” (με τη θετική έννοια του όρου κιόλας) είχα στο μυαλό μου άτομα που είτε ήταν μέρος της όλης φάσης τότε στα 90ς είτε είναι μεταγενέστεροι αλλά τέλος πάντων έχουν καλή εικόνα γύρω από τα τεκταινόμενα και όλοι αυτοί συμφωνούν ότι το mentality τότε ήταν το “ρηξικέλευθο” και όχι το κοπιάρισμα ενός συγκεκριμένου ήχου.
1 Like
Ίσως έπρεπε να χρησιμοποιήσω περιφραστικά “κάποιοι καμένοι που θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες” αντί για πιουρίστες . Άλλωστε πιο πολύ εκεί το πήγαινα.
Μήπως εννοούσες…
Summary
Τι Khan’ εδώ μέσα ρε παιδιά; 
Summary
Πνεύμα του Παργαλάτσου, βγες από μέσα μου.
15 Likes
Καλή προσπαθεία, συνέχισε έτσι μαν.
6 Likes
To κορυφαίο γεγονός του 1997 για τα μουσικά δρώμενα ήταν, μακράν του δευτέρου, η επανένωση της κλασικής σύνθεσης των Black Sabbath, για μια σειρά από συναυλίες με αυτονόητο αποκορύφωμα τις εμφανίσεις τους στο NEC στο Birmingham τον Δεκέμβριο που σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς παγκοσμίως. Εκτός από αυτό, υπήρξαν και άλλα πολλά και σπουδαία εκείνη την χρονιά, ορισμένα εκ των οποίων προοιώνιζαν τις εξελίξεις σε συγκεκριμένα παρακλάδια.
1. Radiohead - OK Computer
Υπήρχε για κάποια περίοδο μια στήλη στο Hammer όπου ρωτούσαν συγκεκριμένες ερωτήσεις σε διάφορους metal μουσικούς, έναν κάθε μήνα. Μια από τις ερωτήσεις αυτές ήταν: “ποιον δίσκο θα ήθελες να είχες δημιουργήσει εσύ;” Όταν ήλθε η σειρά του Leif Edling να υποβληθεί στην… ανάκριση, δήλωσε ότι θα ήθελε να έχει ηχογραφήσει απλώς τον βήχα του στο OK Computer (ή να ήταν απλώς παρών στο studio όταν τον ηχογραφούσαν, κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Τέτοιες συστάσεις δείχνουν ανάγλυφα γιατί το OK Computer ήταν, και παραμένει, ένα σύγχρονο της εποχής του μνημείο (σε αντίθεση με τον πάντα δελεαστικό πειρασμό του αναχρονισμού όπου πολλοί υποκύπτουν, ειδικά στον ευρύτερο λεγόμενο prog ήχο όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο) από ένα συγκρότημα που πάντα έβλεπε μπροστά, όμως ειδικά εδώ άνοιξε ένα νέο φάσμα προοπτικών για την Τέχνη της μουσικής.
Πέρα από τις αναλύσεις όμως, ποιος μπορεί αλήθεια να μείνει ασυγκίνητος στην ακρόαση π.χ. του… συμπαντοθραυστικού Climbing Up the Walls;
Από όποια πλευρά κι αν το εξετάσεις, ότι μέτρα κι αν χρησιμοποιήσεις, δίσκος – τουλάχιστον - της χρονιάς!
2. Bruce Dickinson – Accident of Birth
Αφού ολοκλήρωσε το πέρασμα κι από άλλα μουσικά “χωράφια” για να του… φύγει το απωθημένο ο Μπρουσάκος αποφάσισε να ξαναγυρίσει στον ήχο όπου είχε θριαμβεύσει στο παρελθόν, ευτυχώς χωρίς αγκυλώσεις και με το βλέμμα στο μέλλον. Όπως ήταν αναμενόμενο, το AoB έγινε δεκτό με τεράστιο ενθουσιασμό, αφού εκτός από την αδιαμφισβήτητη, επίσης τεράστια αξία του, έφερνε ξανά στο ίδιο σχήμα τους Dickinson και Smith με την φωτογραφία των δύο τους στο booklet να προκαλεί ρίγη συγκίνησης!
Η απαλλαγμένη από ρομαντισμούς πραγματικότητα όμως καταδείκνυε το πόσο γόνιμη ήταν η συνεργασία του Dickinson με τον Roy τον Z στις συνθέσεις, την παραγωγή κλπ, όπως αποδείχθηκε και αργότερα.
3. Scald – Will of Gods Is a Great Power
Οι Scald είχαν καταγωγή από την μητέρα της Επανάστασης και σχηματίστηκαν την επαύριο της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Διακονούσαν το doom metal, όσο όμως κι αν υπήρχαν επιρροές ανιχνεύσιμες από καταξιωμένα σχήματα, κατάφερναν να έχουν έναν ιδιαίτερο, δικό τους ήχο, απόρροια τόσο της απομόνωσης της χώρας τους από τα παγκόσμια μουσικά δρώμενα (και των απαγορευμένων δυτικότροπων καλλιτεχνικών εκφράσεων), όσο και από την ιδιοπροσωπία του λαού τους με την έμφυτη μελαγχολία που τον διακρίνει. Επόμενο ήταν να διαπρέψουν στο συγκεκριμένο είδος, και ο εν λόγω δίσκος να χαίρει, δικαιολογημένα τεράστιας εκτίμησης.
Σαν τραγικό επιστέγασμα, όταν κυκλοφορούσε το Will of Gods Is a Great Power ο φύσει και θέσει ηγέτης τους Maxim “Agyl” Andrianov είχε φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.
4. Domine - Champion Eternal
Το Champion Eternal έχει να επιδείξει μια μοναδική επική ατμόσφαιρα, απέχοντας παρασάγγας από το ακμαίο τότε euro power παρακλάδι με τα “ζαχαρένια” ρεφραίν και τα κυρίαρχα keyboards Περιφρονώντας τις εύκολες λύσεις για να διεγείρουν τα συγκινησιακά αντανακλαστικά των ακροατών του είδους, οι Domine επένδυσαν σε συνθέσεις που απλώνονται σε διάρκεια και διαθέτουν διακριτά μέρη με “δραματικές” ενίοτε αλλαγές, που ακολουθούν το ένα το άλλο δημιουργώντας μια εμπειρία αν όχι μοναδική, τότε σίγουρα σπάνια. Οι δε στίχοι που πραγματεύονται την “καταραμένη μοίρα” του Elric του Melnibone (ο οποίος δεσπόζει και στο εξώφυλλο!) επιτείνουν το όλο συναίσθημα!
Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω δίσκος, όχι μόνο έχει ξεχωριστό χαρακτήρα, αλλά αποτελεί ένα “παράδοξο”, τόσο για την εποχή που κυκλοφόρησε όσο και μέσα στην δισκογραφία των Domine, ενώ υπήρξε και ο καταλύτης (ή έστω, ένας από αυτούς) για την άνθηση της ιταλικής σκηνής ειδικότερα, αλλά και του είδους γενικότερα.
5. Fates Warning - A Pleasant Shade Of Grey
Η Τρίτη εποχή των Fates Warning αρχίζει και βρίσκει την κορύφωση της στο A Pleasant Shade Of Grey, ένα βαθύτατα συναισθηματικό, ενδοσκοπικό έργο, ένα έργο βραδυφλεγές που κερδίζει αργά αλλά οριστικά τις εντυπώσεις. Όσο κι αν διαφοροποιήθηκαν από τον πρότερο εαυτό τους οι Fates, για άλλη μια φορά καταφέρνουν να δώσουν στον ακροατή την εντύπωση ότι αυτό που ακούει τον αγγίζει προσωπικά.
Το ενδιαφέρον δεν εξαντλείται (ευτυχώς) εδώ, έχει και honourable mentions!
Στο Flow λοιπόν για αρχή, που διαπνέεται από μια γνήσια προοδευτική νοοτροπία, βρίσκουμε τους Conception δραστικά αλλαγμένους, μα με την ιδιαίτερη ταυτότητα τους ανέγγιχτη! Δυστυχώς όμως δεν έτυχε καθόλου θερμής υποδοχής στη εποχή του και η μπάντα απογοητευμένη από την (μη) προώθηση της Noise διαλύθηκε, με τον Østby να αφοσιώνεται στους Ark, τον Khan να προσχωρεί στους Kamelot και τον Amlien να σχηματίζει τους Crest of Darkness. Πολύ αργότερα βέβαια, ο δίσκος κέρδισε την εκτίμηση των ακροατών και έφτασε να χαρακτηρίζεται το Rage for Order των 90s! Επίσης, αν οι Symphony X δικαιούνται να συγκαταλέγονται μεταξύ των επιφανέστερων εκπροσώπων του progressive ρεύματος, αυτό οφείλεται (και ) σε δίσκους όπως το The Divine Wings Of Tragedy.
Σε άλλα, διόλου ευκαταφρόνητα νέα της εποχής, οι Paradise Lost αποδεικνύουν ξανά με το One Second γιατί ήταν από τα σχήματα που κυριάρχησαν στα nineties, οι The Gathering αφού μας έκαναν τις συστάσεις με την Anneke στο προηγούμενο τους, πλέον επενδύουν εμφανώς στην φωνή της με το πανέμορφο Nighttime Birds, ενώ το And Thou Shall Trust…The Seer των Haggard είναι θεατρικό, είναι ατμοσφαιρικό, έχει συμφωνικές τάσεις, μίξη brutal με αιθέρια φωνητικά, εν ολίγοις είναι καταπληκτικό και είναι απορίας άξιον γιατί δεν έχει αναφερθεί έως τώρα!
Συνεχίζουμε εκφραζόμενοι με ακράτητο ενθουσιασμό, αφού αυτό ακριβώς προκάλεσε τότε το Fourth Judgement που όχι μόνο σήμανε την επανένωση των Jag Panzer, αλλά τους έβρισκε σε μεγάλη φόρμα, με την εκθαμβωτική φωνή του Conklin και πάλι παρούσα, τον Tafolla να ρίχνει τις πενιές του εμπλουτίζοντας τα κομμάτια όπως μόνο αυτός μπορεί και κάποιες απαράμιλλης ποιότητας συνθέσεις του Briody (συν το αμφίβολης αισθητικής εξώφυλλο του ίδιου, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα υποθέτω!) . Και επειδή υπήρχε ακόμη κίνηση στο ένδοξο πεδίο του USPM εν έτει 1997, ήρθε και το σπουδαίο Born of the Cauldron των Cauldron Born για να ευφράνει τους ρέκτες του είδους!
Έγκλημα θα συνιστούσε η παράλειψη να εκθειάσουμε την σύμπραξη σπουδαίων μουσικών στους Arcturus που μας έδωσε στο La Masquerade Ιnfernale ένα καρπό σίγουρα θεατρικό, παρανοϊκό ενδεχομένως, πρωτοποριακό οπωσδήποτε, που ορίζει νέους τρόπους έκφρασης. Μιλώντας για τρόπους έκφρασης, μια καινούρια αισθητική κάνει την, όχι ακριβώς διακριτική, εμφάνιση της στο City των Strapping Young Lad , που αναπαράγει το χάος της σύγχρονης πόλης με τον Devin να βγάζει ειλικρινά τα σώψυχα του (άγνωστο αν ήταν και λυτρωτικό για τον ίδιο) και τον δίσκο να μην εκτιμάται ιδιαίτερα στην εποχή του.
Τέλος, οφείλει να ειπωθεί ότι οι Electric Wizard με την υπέρ-heavy ψυχεδέλεια τους δημιούργησαν με το Come my Fanatics ένα σύγχρονο τέρας!
Υγεία και μακροημέρευση!
31 Likes