Και για όσους βαριούνται να ψάξουν ε
1 Like
Ντέρμπι για τρεις ως τώρα!!! Προβλέπω ξενύχτι για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα… Και περιμένω και @QuintomScenario (να δω τι θα στείλει στην λίστα) και το chat #monomaiden που κόβει ντιβερλίγκες πέριξ του μιλάνου…
Όλα ανατρέπονται βέβαια όπως είδαμε…
72 δίσκοι έως τώρα και ο πρώτος έχει μόλις 44 βαθμούς…
6 Likes
Fates, Dickinson και arcturus;
1 Like
η δικη μου λιστα αυριο με χανγκοβερατες επιλογες
το celebrity skin της Θεας ειναι '98 ε? μονο το σινγκολ ηταν 97 οποτε δεν
στα γκοθς σαπιλα κ επελαση ποπιλας μονο η επιστροφη Clan of Xymox worthwhile
orea drosha exei simera
Ελπιζω καποιος να σε εχει ενημερωσει πως ειναι Σαββατο και οχι Κυριακη… 
8 Likes
Ναι.
1 Like
2/3 λεει το κομπιουτερ 
2 Likes
Χααχαχαχ ε ναι ντε… αλλα βλεπω τι ερχεται και προσπαθω να τα μαγειρέψω απο τωρα!! 
5 Likes
1997:
#5+2
Terror X Crew - Η Πόλις Εάλω
DJ Alex άστο γαμημένο beat να πέσει! Θυμάμαι 12 χρονών, ένα τρελό challenge που είχαμε ήταν να πούμε μονοκούκι το Βουκολικό των Ημίσκουμπρίων. Κάπου τότε, αθώα, μπήκε το beat και το hip hop στην ζωή μας, σαν παίχνιδι. Και όσο ανακαλύπταμε το “30 Χρόνια Επιτυχίες”, μάθαμε την “Πτώση” και έναν MC που έμπαινε χωσιματικά στο κομμάτι…Α-Α-Ανοιξε τα μάτια σου, μάζεψε και ένωσε τα κομμάτια σου…Ύστερα οι μεγαλύτεροι και πιο χωμένοι μουσικά είχαν το “Η Πόλις Εάλω” σαν καλά κρυμμένο underground μυστικό, κάνοντας το ακόμα πιο ελκυστικό για μας τους μικρούς. Σήμερα μιλάμε για ένα πρωτοποριακό, ιστορικό album των 90s, για την εγχώρια σκηνή, με τραγούδια ύμνους και στίχους που σιγοτραγουδάμε, ακόμα μπαίνοντας στα 40 μας…
Deftones - Around the Fur
Oι Deftones, μετά το εκρηκτικό ντεμπούτο, επανασυστήνονται, βρίσκοντας ακριβώς τον ήχο και την κατεύθυνση που θέλουν να πάρουν, συνεργάζονται με τον Max - ουσιαστικά συστήνοντας μέσα από ένα τραγούδι και τους μετέπειτα Soulfly, και γράφουν κομμάτια που θα μείνουν για πάντα. Πέρα από τα προφανή, Rickets, Lotion, Ihabia, MX είναι υπερκόμματοι.Ότι ξεκίνησε με το Around the Fur, θα τελειοποιηθεί στην αυγή της νέας δεκαετίας.
#5
Pain of Salvation - Entropia
Το 1997 ξεκίνησαν να δισκογραφούν 2 συγκροτήματα που οι δουλειές τους είναι αυτό που λέμε πως με έχουν σημαδέψει. Δίσκοι ζωής. Οι πρώτοι είναι ο Daniel και η παρέα του. Το Entropia πιο πολύ το βλέπω ως έναν γερό προπομπό για το τι τελικά θα ερχόταν μετά. Ένα statement που έχει πολλά από τα μοναδικά που έκαναν τους PoS να φύγουν μίλια μακριά από τους δεύτερους στην δεκαετία που ερχόταν, αλλά και κάποια ακόμα λίγοτερο ώριμα στοιχεία. Είναι εδώ η φωνή και οι μοναδικές ερμηνείες του Daniel, οι ανάσες, τα ξεσπάσματα, οι πολυφωνίες, τα κοφτά riffs, τα μελωδικά σημεία, τα σόλο που σκίζουν ψυχές. Ναι ρε πούστη. Αυτό το γαμημένο 2-λεπτο solo στο People Passing by που ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Έχει όμως και μια πιο progressive metal προσέγγιση, στο τέλος ειδικά οι prog στιγμές είναι καθαρά αλλαγές riffs και κάποιος εντυπωσιασμός (nightmist, to the end, plains of dawn). Όχι ότι δεν είναι κομματάρες αλλά ΟΚ αυτά τα έχουμε ξανακούσει. Ενώ τα επόμενα…;
#4
Radiohead - OK Computer
Δεν κατέχω πολύ την κομβική και ιστορική σημασία του δίσκου, δεν μπορώ να πω καν πως οι Radiohead ανήκουν στο top 10 των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. Για το ΟΚ Computer όμως τους βγάζω το καπέλο, τα παπούτσια, τους πλένω τα πόδια κτλ. Δίσκος απόλυτο 10άρι, με υπέροχο ήχο και αισθητική, φανταστικές μουσικές που προφανώς καθόρισε μία ολόκληρη indie σκηνή που δεν μπορώ να πω πως ακολουθώ με συνέπεια. Θα ήταν άδικο να μην τον τιμήσω με μία ακόμα καθηλωτική, ολοκληρωμένη ακρόαση, λόγω του παιχνιδιού, και να μην μπει στην 5άδα. Τελικά ήταν δίκαιο και έγινε πράξη.
#3
The Prodigy - The Fat of the Land
Καλώς τα πάλι τα παιδιά καλώς τα! Ντάξει ότι και να πούμε για το Fat of the Land έχει ειπωθεί. Υπεροκομματάρες, breathe & firestarter περιμέναμε σαν μουρλοί στο MTV να σκάσουν μύτη, Narayan, Smack my Bitch, Diesel Power, οι πίπιζες του Climbatize. Τιτάνιος δίσκος της δεκαετίας, η εφηβεία μας, συναυλιάρες μετέπειτα και ο Keith που μας την δείχνει (την γλώσσα και το piercing του).
#2
Fates Warning - A Pleasant Shade of Gray
Οι Fates χτυπάνε κορυφές στις λίστες μου. Parallels και APSOG είναι έργα τεράστιας συναισθηματικής αξίας. Ο Matheos είναι ο άνθρωπος στο prog του οποίου οι στίχοι και τα θέματα που καταπιάνεται, μου κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον, είναι πιο κοντά στις ανησυχίες μου. Και μουσικά τους ντύνει με ένα σκοτεινό πέπλο, εσωτερικό αλλά ταυτόχρονα και με μια χαραμάδα ελπίδας, μίας ανασύνταξης, μίας πορείας προς νέους ορίζοντες. Εδώ βάζει στην μηχανή και τον Kevin Moore και το πράγμα ξεφεύγει. Το APSOG καταφέρνει να είναι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά ταυτόχρονα να φωνάζει fates από χιλιόμετρα. Zonder οργιάζει, εδώ (και στο disconnected) έχουμε τον καλύτερο Alder. This pleasant shade of gray…και ένα από τα καλύτερα κλεισίματα σε δίσκο ever…Εννοείται για 2-3 χρόνια άκουγα απόκλειστικά την live version που είχε δώσει το hammer και μετά η studio μου φαινόταν ελάχιστα χειρότερη…Ήξερα μέχρι και το δευτερόλεπτο που φώναζε Jimmy ένας τυπάς όταν έβγαινε στην σκηνή ο Matheos. Δίσκος βίωμα.
#1
Godspeed You! Black Emperor - F# A# ∞
Και εγένετο…GY!BE. Νομίζω τα έγραψε υπέροχα η Miss Machine. Οι Godspeed στο ντεμπούτο τους δεν παράγουν μουσική, ηχογραφούν την αποκάλυψη, το τέλος της ανθρωπότητας, του γένους. Δημιουργούν μία ατμόσφαιρα απόκοσμης παρανοιας, χαμένου αποπροσανατολισμού, αναρχίας, κοιτώντας το τέλος στα μάτια. Οι μελωδίες που διάσπαρτα ανθίζουν, στοιχειώνουν. Καταθέτουν το μεγαλείο τους σε κάθε δευτερόλεπτο, με κάθε αποτύπωμα. Κάπως έτσι θα είναι το τέλος, μία πλανητική συγκυρία μας επέτρεψε να το βιώσουμε νωρίτερα από τότε που θα συμβεί. Δεν θα ξεχάσω να τρέχω βράδυ στα σκληρά lock down λόγω covid και τα μόνα που κινούνταν στο οπτίκο μου πεδίο να είναι οι πινακίδες από τον αέρα και τα φανάρια που γίνονταν κόκκινα. Εκεί, με αυτήν την μουσική υπόκρουση, ήταν σαν να έβλεπα το απόκοσμο μέλλον. I open up my wallet. And it’s full of blood.
33 Likes
Αχαχαχα, δεν το πιστεύω, το ίδιο ακριβώς έγραψα κι εγώ σήμερα που ετοιμάζω το post κι ήθελα να δω αν και κανένας άλλος έκανε το ίδιο.
3 Likes
Για πολλούς θα ισχύει αυτό. Και για μένα ας πούμε.
Και ναι, προτιμώ κι εγώ τις λάιβ εκτελέσεις.
1 Like
5 Likes
4 Likes
Δεν υπάρχει χρόνος για σχόλια αυτή τη βδομάδα όποτε πάμε επιγραμματικά.
Bruce Dickinson - Accident of Birth
Arcturus - La Masquerade Infernale
Emperor – Anthems To The Welkin At Dusk
Ulver - Nattens Madrigal – Aatte Hymne Til Ulven I Manden
Deceased – Fearless Undead Machines
Δυο σύντομα σχόλια. Ο Bruce και ο Roy Z ηχογράφησαν - μάλλον - τον καλύτερο Maiden δίσκο στα 90s. Ο δίσκος-εισιτήριο ενός reunion που έπρεπε να γίνει.
Η 5η θέση της λίστας μου έχει μετατραπεί σε κάτι ανάλογο της τελευταίας θέσης του επικράτειας. Θράς στα mid-90s ήταν είδος υπό εξαφανιση. Ένα μονόστηλο στο Sub Terra με τη δίσκοκριτική με έστειλαν στο δισκοπωλείο. Για την ακρίβεια, αγόρασα το CD των Deceased μαζί με αυτό των Hammerfall (οι «νέοι Maiden» για το 1997). Το ένα μετά από μερικά ακούσματα εμεινε στο ράφι να μαζεύει σκόνη. Το άλλο το θυμάμαι 25 χρόνια μετά…
+10 Honourable mentions:
Metallica - Reload (είναι το Fixxxer ένα από τα καλύτερα ever τραγούδια των Metallica?)
Machine Head – The More Things Change
Strapping Young Lad – City
The Prodigy – The Fat Of The Land
In Flames - Whoracle
Enslaved – Eld
Sigh - Hail Horror Hail
Voivod - Phobos
Testament - Demonic
Deftones - Around the Fur
29 Likes
Οχι, ειναι το καλυτερο
5 Likes
Δεν είναι καν στην τριάδα των loads. Βέβαια ο ανταγωνισμός είναι κάπως σκληρός
1 Like
Bleeding, Outlaw και low man’s lyric για σενα ;
1 Like
Αυτή την εβδομάδα δεν σκοπεύω να κάνω πάλι άνω-κάτω την ψηφοφορία, όχι επειδή δεν μπορώ, αλλά επειδή αύριο έχω βαρύ πρόγραμμα και δεν θέλω να τρέχω την τελευταία στιγμή.
1. Jag Panzer – The Fourth Judgement
Τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά την εισαγωγή του “Black”. Μόλις τελειώσει το έπος, μπορείς να κλείσεις τα πάντα. Αλλά δεν γίνεται διότι ακολουθούν τα σπουδαία μετά. Ο Τύραννος επέστρεψε στο μαντρί και έγινε αυτό το εξωπραγματικό άλμπουμ.
2. Fates Warning – A Pleasant Shade of Gray
Έχω γράψει ότι η εποχή Arch είναι η αγαπημένη μου, αλλά αυτό το αριστούργημα είναι από τα πιο αγαπημένα μου της μπάντας.
3. Pain Of Salvation – Entropia
Τι λέτε τώρα μωρέ; Απίστευτο πράγμα. Δεν μπήκε τυχαία στην πεντάδα.
4. Rhapsody – Legendary Tales
Ιστορία (μπορεί να την έχω γράψει περιληπτικά, σε τσιτ τσατ με τον Γράκχο εδώ μέσα): έχω πιάσει δουλειά ως μαθητευόμενος, ελάχιστα λεφτά, πολλές ώρες, η χαλάρωσή μου είναι η επίσκεψη στο Metropolis, εκεί όπου μερικά χρόνια πριν εργαζόμουν και ακόμη είχα φίλους σε όλα τα τμήματα. Βόλευε ότι το μαγαζί είχε βάλει στους τοίχους μερικά portable cd players για να ακούς τις νέες κυκλοφορίες. Ανεβαίνω στα ροκ/μέταλ, με βλέπει το φιλαράκι από τα σκαλιά, με κοιτάζει περίεργα. «Φύγε όπως είσαι», «τι λες ρε μλκ, τι έκανα», «τπτ δεν έκανες, φύγε όπως είσαι». Κοιτάζω τριγύρω, δεν καταλαβαίνω τι έχει γίνει. «Λεφτά έχεις;» λέει. «Όχι, αφού ξέρεις ότι δεν βγαίνω εύκολα», «οκ, όταν έχεις λεφτά, ξανάρχεσαι». Του λέω ότι «γαμήθηκες τώρα, δεν φεύγω, κάτι καλό έφερες». Με στέλνει στον τοίχο τιμωρία, μπροστά σε ένα cd player. Άκουσα τον δίσκο. Δύο φορές. Δεν άφησαν άλλον να πλησιάσει. Την άλλη μέρα είχα βρει λεφτά και τον αγόρασα. Μα τι μελωδίες είναι αυτές;
5. Paradise Lost - One Second
Φυσικά δεν του είχα δώσει την παραμικρή σημασία. Φυσικά μπαίνει στην πεντάδα μου τώρα που ασχολήθηκα μαζί του. Δες τι έκανα εδώ @GRACCHUS_BABEUF. Το περίμενες;
Πεντάδα ειδικών αποστολών (χωρίς σειρά):
Bruce Dickinson – Accident of Birth
Ίσως ο κορυφαίος προσωπικός του Βρασίδα. Όλα σωστά από την αρχή ως το τέλος.
Gamma Ray – Somewhere Out in Space
Σε μία άλλη εποχή, ο μάλλον τελευταίος σπουδαίος δίσκος της μπάντας θα έμπαινε στην πρώτη τριάδα. Δεν είναι όμως αυτή η εποχή.
Pennywise - Full Circle
Τρομερός ήχος, υπέροχη διάθεση, απίστευτη διασκέδαση.
Therion - A’arab Zaraq Lucid Dreaming
Για εμένα είναι το σημείο καμπής, εκεί όπου ο Γιοχάνσον είπε «κάψε τα όλα, μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα. Είχα δώσει το δισκάκι σε έναν -τότε- συνάδελφο να το ακούσει (βλ. #4 της λίστας μου). Ακόμη περιμένω να μου το επιστρέψει.
Skyclad - The Answer Machine?
Έριξαν στροφές, έγιναν πιο χαρντ ροκ. Ή πιο φολκ. Πειράζει; Όχι, απλώς είναι πλέον φανερό ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τον Μάρτιν. Φταίει ο ίδιος; Ίσως. Αλλά είναι ακόμη εκεί και η μπάντα συνεχίζει να μεγαλουργεί.
Τα λοιπά, με αλφαβητική σειρά όπως βγήκε από το κόπι-πέιστ:
Depeche Mode - Ultra
Dream Theater – Falling into Infinity
Domine – Champion Eternal
Judas Priest – Jugulator
Lake of Tears - A Crimson Cosmos
Megadeth – Cryptic Writings
Melvins - Honky
Metallica – ReLoad
Savatage – The Wake of Magellan
Saxon – Unleash the Beast
31 Likes
Doesn’t ring a bell
Αυτό που περιμένω είναι ποστ όψιμης αποθέωσης και συνάμα απολογίας για το Icon. Τώρα που έχει ανοίξει αυτή η πόρτα την έχεις πουτσίσει φουκαρά μου, δεν πρόκειται να σ’ αφήσω σε ησυχία.
Όσο για το One Second, χαίρομαι που αρέσει σε κάποιους, το αίμα νερό δεν γίνεται
4 Likes
Αν δεν κανει κλικ ως τον χειμωνα, να ξες οτι οι τυφλοι μπορει να δουν, αλλα εσυ οχι. Ως τωρα παντως, ακομη δεν μου λεει κατι, παροτι το ξανακουσα.