Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

Διάφορα
#8048

1997

5. Rammstein - Sehnsucht

Είναι λίγο περίεργη η εποχή για την μπάντα, αλλά το τραγούδι στο νούμερο 5. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Du hast mich.

4. No Use for a Name - Making Friends

Έψαχνα μάλλον την αφορμή και μάλλον αυτός ο δίσκος είναι η κατάλληλη ευκαιρία. Tο τέταρτο στούντιο άλμπουμ της τρίτης μπάντας που υπέγραψε στην Fat Wreck Chords (ΝΟFX, Lagwagon) είναι για μένα ο καλύτερός της. Όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία. Η μπάντα, ταπεινή όσο και το όνομά της, ευαίσθητη όσο και ο ηγέτης της.

Ο Tony Sly, κιθαρίστας και φωνή του συγκροτήματος έδωσε ζωή στο όραμα του δημιουργώντας τους No Use For A Name το 1986. Το 1990 η μπάντα κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο και έπαυσε να υπάρχει την τελευταία μέρα του Ιουλίου του 2012. 11 χρόνια πριν, έσβηνε ο πιο μελωδικός πάνκης όλων των εποχών σε ηλικία 41 ετών. Πίσω του άφησε 8 δίσκους γεμάτους κομματάρες και ένα προσωπικό προτζεκτ με ακουστικές εκδόσεις κομματιών του συγκροτήματος.

Το Making Friends ξεκινά με μια τριλέτα ύμνων που θα κορυφωθεί στο τέταρτο κομμάτι δίσκου.

Το On the Outside αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πανκ κομμάτια όλων των εποχών. Από εκεί και μετά εναπόκειται στον καθένα το πόσο θα εμβαθύνει στο έργο του συγκροτήματος. Μετά τον θάνατο του Sly, κυκλοφόρησε και ένα από τα καλύτερα tribute ever, αυτό…

3. Godspeed You! Black Emperor - F#A#∞

Μια μαγεία άπειρη. Ένα ταξίδι πέρα από μουσικά ιδιώματα και ελιτισμούς. Το άντε γειά στις μουσικές φόρμες και κατηγοροποιήσεις. Το δεύτερο θεμέλιο του post-rock μετά το Slint του 1991, μια ατμόσφαιρα καθηλωτική και υπνωτική. Όνειρο ζω…

2. Offspring - Ixnay on The Hombre

Το καλοκαίρι του 1997, όπως και όλα τα καλοκαίρια της εφηβείας, είχαν πολύ χωριό. Παρατημένοι για έναν σχεδόν μήνα κάθε νέος επισκέπτης έμοιαζε με μάννα εξ ουρανού. Χωρίς τηλεόραση και ραδιόφωνο δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για ενημέρωση, πόσο μάλλον σε μουσικό επίπεδο. Μέχρι που σκάνε οι Αθηναίοι συγγενείς μαζί με τα “δώρα”.

Εκείνο το καλοκαίρι το “δώρο” είχε ένα εξώφυλλο γεμάτο χαριτωμένες νεκροκεφαλές. Για μένα οι Offspring εδώ επαναλαμβάνουν τον θρίαμβο του Smash, με ελαφρώς διαφοροποιημένοι συνταγή, με τα το ίδιο νόστιμα υλικά. Οπότε η σειρά πάει ως εξής, αντιγραφή του οπτικού δίσκου σε μαγνητικό (κασέτα), αντιγραφή των στίχων σε μπακαλόχαρτα, ασταμάτο πάρτι, καμιά βαρετή μέρα εκείνο το καλοκαίρι.

1. Machine Head - The More Things Change…

Και εκεί που τα λέτε για μουσικές με τον φίλο Τ. (το ταυ από το τάδε) σου βγάζει ένα cd με κάτι λασπωμένα χέρια στο εξώφυλλο και σου λέει πως αυτός ο δίσκος είναι πολύ βαρύς για αυτόν. Λες πως θα του δώσεις την ευκαιρία και τρέχεις γρήγορα πίσω να ακούσεις για πρώτη φορά Machine Head. Το σοκ τεράστιο. Ο δίσκος είναι γεμάτος ατόφια αριστουργήματα και επαναλαμβάνει τον θρίαμβο του ντεμπούτου άκοπα.

Ακόμη πιο grooβάτο και άμεσο το album κυριολεκτικά θερίζει. Δεν ξέρω γιατί στην χώρα μας δεν έτυχε καθολικής αποδοχής αλλά για μένα δίσκοι με Ten Ton Hammer δεν βγαίνουν εύκολα. Τα breakdowns ασταμάτητα, τα refrain κολλητικά, η εισαγωγή με τον τροχό στο Blistering με στοιχειώνει ακόμη. Όλα τα θεμελιώδη στοιχεία της μπάντας είναι σε αφθονία εδώ. Ακόμη και η rap επιρροή που θα ακολουθήσει στην συνέχεια.

Εξώφυλλο της Χρονιάς

Coal Chamber - Coal Chamber

coal

39 Likes
#8049

Και όλοι ξέρουμε τι ξεβράστηκε το 2003 :stuck_out_tongue:

1 Like
#8050

Και για όσους βαριούνται να ψάξουν ε

1 Like
#8051

Ντέρμπι για τρεις ως τώρα!!! Προβλέπω ξενύχτι για να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα… Και περιμένω και @QuintomScenario (να δω τι θα στείλει στην λίστα) και το chat #monomaiden που κόβει ντιβερλίγκες πέριξ του μιλάνου…

Όλα ανατρέπονται βέβαια όπως είδαμε…
72 δίσκοι έως τώρα και ο πρώτος έχει μόλις 44 βαθμούς…

6 Likes
#8052

Fates, Dickinson και arcturus;

1 Like
#8053

η δικη μου λιστα αυριο με χανγκοβερατες επιλογες
το celebrity skin της Θεας ειναι '98 ε? μονο το σινγκολ ηταν 97 οποτε δεν
στα γκοθς σαπιλα κ επελαση ποπιλας μονο η επιστροφη Clan of Xymox worthwhile

orea drosha exei simera

#8054

Ελπιζω καποιος να σε εχει ενημερωσει πως ειναι Σαββατο και οχι Κυριακη… :stuck_out_tongue:

8 Likes
#8055

Ναι.

1 Like
#8056

2/3 λεει το κομπιουτερ :wink:

2 Likes
#8057

Χααχαχαχ ε ναι ντε… αλλα βλεπω τι ερχεται και προσπαθω να τα μαγειρέψω απο τωρα!! :rofl:

5 Likes
#8058

1997:

#5+2

Terror X Crew - Η Πόλις Εάλω

DJ Alex άστο γαμημένο beat να πέσει! Θυμάμαι 12 χρονών, ένα τρελό challenge που είχαμε ήταν να πούμε μονοκούκι το Βουκολικό των Ημίσκουμπρίων. Κάπου τότε, αθώα, μπήκε το beat και το hip hop στην ζωή μας, σαν παίχνιδι. Και όσο ανακαλύπταμε το “30 Χρόνια Επιτυχίες”, μάθαμε την “Πτώση” και έναν MC που έμπαινε χωσιματικά στο κομμάτι…Α-Α-Ανοιξε τα μάτια σου, μάζεψε και ένωσε τα κομμάτια σου…Ύστερα οι μεγαλύτεροι και πιο χωμένοι μουσικά είχαν το “Η Πόλις Εάλω” σαν καλά κρυμμένο underground μυστικό, κάνοντας το ακόμα πιο ελκυστικό για μας τους μικρούς. Σήμερα μιλάμε για ένα πρωτοποριακό, ιστορικό album των 90s, για την εγχώρια σκηνή, με τραγούδια ύμνους και στίχους που σιγοτραγουδάμε, ακόμα μπαίνοντας στα 40 μας…

Deftones - Around the Fur

Oι Deftones, μετά το εκρηκτικό ντεμπούτο, επανασυστήνονται, βρίσκοντας ακριβώς τον ήχο και την κατεύθυνση που θέλουν να πάρουν, συνεργάζονται με τον Max - ουσιαστικά συστήνοντας μέσα από ένα τραγούδι και τους μετέπειτα Soulfly, και γράφουν κομμάτια που θα μείνουν για πάντα. Πέρα από τα προφανή, Rickets, Lotion, Ihabia, MX είναι υπερκόμματοι.Ότι ξεκίνησε με το Around the Fur, θα τελειοποιηθεί στην αυγή της νέας δεκαετίας.

#5

Pain of Salvation - Entropia

Το 1997 ξεκίνησαν να δισκογραφούν 2 συγκροτήματα που οι δουλειές τους είναι αυτό που λέμε πως με έχουν σημαδέψει. Δίσκοι ζωής. Οι πρώτοι είναι ο Daniel και η παρέα του. Το Entropia πιο πολύ το βλέπω ως έναν γερό προπομπό για το τι τελικά θα ερχόταν μετά. Ένα statement που έχει πολλά από τα μοναδικά που έκαναν τους PoS να φύγουν μίλια μακριά από τους δεύτερους στην δεκαετία που ερχόταν, αλλά και κάποια ακόμα λίγοτερο ώριμα στοιχεία. Είναι εδώ η φωνή και οι μοναδικές ερμηνείες του Daniel, οι ανάσες, τα ξεσπάσματα, οι πολυφωνίες, τα κοφτά riffs, τα μελωδικά σημεία, τα σόλο που σκίζουν ψυχές. Ναι ρε πούστη. Αυτό το γαμημένο 2-λεπτο solo στο People Passing by που ακόμα δεν το έχω ξεπεράσει. Έχει όμως και μια πιο progressive metal προσέγγιση, στο τέλος ειδικά οι prog στιγμές είναι καθαρά αλλαγές riffs και κάποιος εντυπωσιασμός (nightmist, to the end, plains of dawn). Όχι ότι δεν είναι κομματάρες αλλά ΟΚ αυτά τα έχουμε ξανακούσει. Ενώ τα επόμενα…;

#4

Radiohead - OK Computer

Δεν κατέχω πολύ την κομβική και ιστορική σημασία του δίσκου, δεν μπορώ να πω καν πως οι Radiohead ανήκουν στο top 10 των αγαπημένων μου συγκροτημάτων. Για το ΟΚ Computer όμως τους βγάζω το καπέλο, τα παπούτσια, τους πλένω τα πόδια κτλ. Δίσκος απόλυτο 10άρι, με υπέροχο ήχο και αισθητική, φανταστικές μουσικές που προφανώς καθόρισε μία ολόκληρη indie σκηνή που δεν μπορώ να πω πως ακολουθώ με συνέπεια. Θα ήταν άδικο να μην τον τιμήσω με μία ακόμα καθηλωτική, ολοκληρωμένη ακρόαση, λόγω του παιχνιδιού, και να μην μπει στην 5άδα. Τελικά ήταν δίκαιο και έγινε πράξη.

#3

The Prodigy - The Fat of the Land

Καλώς τα πάλι τα παιδιά καλώς τα! Ντάξει ότι και να πούμε για το Fat of the Land έχει ειπωθεί. Υπεροκομματάρες, breathe & firestarter περιμέναμε σαν μουρλοί στο MTV να σκάσουν μύτη, Narayan, Smack my Bitch, Diesel Power, οι πίπιζες του Climbatize. Τιτάνιος δίσκος της δεκαετίας, η εφηβεία μας, συναυλιάρες μετέπειτα και ο Keith που μας την δείχνει (την γλώσσα και το piercing του).

#2

Fates Warning - A Pleasant Shade of Gray

Οι Fates χτυπάνε κορυφές στις λίστες μου. Parallels και APSOG είναι έργα τεράστιας συναισθηματικής αξίας. Ο Matheos είναι ο άνθρωπος στο prog του οποίου οι στίχοι και τα θέματα που καταπιάνεται, μου κεντρίζουν περισσότερο το ενδιαφέρον, είναι πιο κοντά στις ανησυχίες μου. Και μουσικά τους ντύνει με ένα σκοτεινό πέπλο, εσωτερικό αλλά ταυτόχρονα και με μια χαραμάδα ελπίδας, μίας ανασύνταξης, μίας πορείας προς νέους ορίζοντες. Εδώ βάζει στην μηχανή και τον Kevin Moore και το πράγμα ξεφεύγει. Το APSOG καταφέρνει να είναι πολύ διαφορετικό από τις προηγούμενες δουλειές τους αλλά ταυτόχρονα να φωνάζει fates από χιλιόμετρα. Zonder οργιάζει, εδώ (και στο disconnected) έχουμε τον καλύτερο Alder. This pleasant shade of gray…και ένα από τα καλύτερα κλεισίματα σε δίσκο ever…Εννοείται για 2-3 χρόνια άκουγα απόκλειστικά την live version που είχε δώσει το hammer και μετά η studio μου φαινόταν ελάχιστα χειρότερη…Ήξερα μέχρι και το δευτερόλεπτο που φώναζε Jimmy ένας τυπάς όταν έβγαινε στην σκηνή ο Matheos. Δίσκος βίωμα.

#1

Godspeed You! Black Emperor - F# A# ∞

Και εγένετο…GY!BE. Νομίζω τα έγραψε υπέροχα η Miss Machine. Οι Godspeed στο ντεμπούτο τους δεν παράγουν μουσική, ηχογραφούν την αποκάλυψη, το τέλος της ανθρωπότητας, του γένους. Δημιουργούν μία ατμόσφαιρα απόκοσμης παρανοιας, χαμένου αποπροσανατολισμού, αναρχίας, κοιτώντας το τέλος στα μάτια. Οι μελωδίες που διάσπαρτα ανθίζουν, στοιχειώνουν. Καταθέτουν το μεγαλείο τους σε κάθε δευτερόλεπτο, με κάθε αποτύπωμα. Κάπως έτσι θα είναι το τέλος, μία πλανητική συγκυρία μας επέτρεψε να το βιώσουμε νωρίτερα από τότε που θα συμβεί. Δεν θα ξεχάσω να τρέχω βράδυ στα σκληρά lock down λόγω covid και τα μόνα που κινούνταν στο οπτίκο μου πεδίο να είναι οι πινακίδες από τον αέρα και τα φανάρια που γίνονταν κόκκινα. Εκεί, με αυτήν την μουσική υπόκρουση, ήταν σαν να έβλεπα το απόκοσμο μέλλον. I open up my wallet. And it’s full of blood.

20230712_224435
20230712_2244351803×4479 422 KB

33 Likes
#8059

Αχαχαχα, δεν το πιστεύω, το ίδιο ακριβώς έγραψα κι εγώ σήμερα που ετοιμάζω το post κι ήθελα να δω αν και κανένας άλλος έκανε το ίδιο.

3 Likes
#8060

Για πολλούς θα ισχύει αυτό. Και για μένα ας πούμε.

Και ναι, προτιμώ κι εγώ τις λάιβ εκτελέσεις.

1 Like
#8061

:green_heart:

5 Likes
#8062

:heart_eyes: :heart_eyes:

4 Likes
#8063

Δεν υπάρχει χρόνος για σχόλια αυτή τη βδομάδα όποτε πάμε επιγραμματικά.

Bruce Dickinson - Accident of Birth
Arcturus - La Masquerade Infernale
Emperor – Anthems To The Welkin At Dusk
Ulver - Nattens Madrigal – Aatte Hymne Til Ulven I Manden
Deceased – Fearless Undead Machines

Δυο σύντομα σχόλια. Ο Bruce και ο Roy Z ηχογράφησαν - μάλλον - τον καλύτερο Maiden δίσκο στα 90s. Ο δίσκος-εισιτήριο ενός reunion που έπρεπε να γίνει.
Η 5η θέση της λίστας μου έχει μετατραπεί σε κάτι ανάλογο της τελευταίας θέσης του επικράτειας. Θράς στα mid-90s ήταν είδος υπό εξαφανιση. Ένα μονόστηλο στο Sub Terra με τη δίσκοκριτική με έστειλαν στο δισκοπωλείο. Για την ακρίβεια, αγόρασα το CD των Deceased μαζί με αυτό των Hammerfall (οι «νέοι Maiden» για το 1997). Το ένα μετά από μερικά ακούσματα εμεινε στο ράφι να μαζεύει σκόνη. Το άλλο το θυμάμαι 25 χρόνια μετά…

+10 Honourable mentions:

Metallica - Reload (είναι το Fixxxer ένα από τα καλύτερα ever τραγούδια των Metallica?)
Machine Head – The More Things Change
Strapping Young Lad – City
The Prodigy – The Fat Of The Land
In Flames - Whoracle
Enslaved – Eld
Sigh - Hail Horror Hail
Voivod - Phobos
Testament - Demonic
Deftones - Around the Fur

29 Likes
#8064

Οχι, ειναι το καλυτερο

5 Likes
#8065

Δεν είναι καν στην τριάδα των loads. Βέβαια ο ανταγωνισμός είναι κάπως σκληρός

1 Like
#8066

Bleeding, Outlaw και low man’s lyric για σενα ;

1 Like
#8067

Αυτή την εβδομάδα δεν σκοπεύω να κάνω πάλι άνω-κάτω την ψηφοφορία, όχι επειδή δεν μπορώ, αλλά επειδή αύριο έχω βαρύ πρόγραμμα και δεν θέλω να τρέχω την τελευταία στιγμή.

1. Jag Panzer – The Fourth Judgement
Τίποτα δεν ήταν ίδιο μετά την εισαγωγή του “Black”. Μόλις τελειώσει το έπος, μπορείς να κλείσεις τα πάντα. Αλλά δεν γίνεται διότι ακολουθούν τα σπουδαία μετά. Ο Τύραννος επέστρεψε στο μαντρί και έγινε αυτό το εξωπραγματικό άλμπουμ.
2. Fates Warning – A Pleasant Shade of Gray
Έχω γράψει ότι η εποχή Arch είναι η αγαπημένη μου, αλλά αυτό το αριστούργημα είναι από τα πιο αγαπημένα μου της μπάντας.
3. Pain Of Salvation – Entropia
Τι λέτε τώρα μωρέ; Απίστευτο πράγμα. Δεν μπήκε τυχαία στην πεντάδα.
4. Rhapsody – Legendary Tales
Ιστορία (μπορεί να την έχω γράψει περιληπτικά, σε τσιτ τσατ με τον Γράκχο εδώ μέσα): έχω πιάσει δουλειά ως μαθητευόμενος, ελάχιστα λεφτά, πολλές ώρες, η χαλάρωσή μου είναι η επίσκεψη στο Metropolis, εκεί όπου μερικά χρόνια πριν εργαζόμουν και ακόμη είχα φίλους σε όλα τα τμήματα. Βόλευε ότι το μαγαζί είχε βάλει στους τοίχους μερικά portable cd players για να ακούς τις νέες κυκλοφορίες. Ανεβαίνω στα ροκ/μέταλ, με βλέπει το φιλαράκι από τα σκαλιά, με κοιτάζει περίεργα. «Φύγε όπως είσαι», «τι λες ρε μλκ, τι έκανα», «τπτ δεν έκανες, φύγε όπως είσαι». Κοιτάζω τριγύρω, δεν καταλαβαίνω τι έχει γίνει. «Λεφτά έχεις;» λέει. «Όχι, αφού ξέρεις ότι δεν βγαίνω εύκολα», «οκ, όταν έχεις λεφτά, ξανάρχεσαι». Του λέω ότι «γαμήθηκες τώρα, δεν φεύγω, κάτι καλό έφερες». Με στέλνει στον τοίχο τιμωρία, μπροστά σε ένα cd player. Άκουσα τον δίσκο. Δύο φορές. Δεν άφησαν άλλον να πλησιάσει. Την άλλη μέρα είχα βρει λεφτά και τον αγόρασα. Μα τι μελωδίες είναι αυτές;
5. Paradise Lost - One Second
Φυσικά δεν του είχα δώσει την παραμικρή σημασία. Φυσικά μπαίνει στην πεντάδα μου τώρα που ασχολήθηκα μαζί του. Δες τι έκανα εδώ @GRACCHUS_BABEUF. Το περίμενες;

Πεντάδα ειδικών αποστολών (χωρίς σειρά):

Bruce Dickinson – Accident of Birth
Ίσως ο κορυφαίος προσωπικός του Βρασίδα. Όλα σωστά από την αρχή ως το τέλος.
Gamma Ray – Somewhere Out in Space
Σε μία άλλη εποχή, ο μάλλον τελευταίος σπουδαίος δίσκος της μπάντας θα έμπαινε στην πρώτη τριάδα. Δεν είναι όμως αυτή η εποχή.
Pennywise - Full Circle
Τρομερός ήχος, υπέροχη διάθεση, απίστευτη διασκέδαση.
Therion - A’arab Zaraq Lucid Dreaming
Για εμένα είναι το σημείο καμπής, εκεί όπου ο Γιοχάνσον είπε «κάψε τα όλα, μπορείς να κάνεις κι άλλα πράγματα. Είχα δώσει το δισκάκι σε έναν -τότε- συνάδελφο να το ακούσει (βλ. #4 της λίστας μου). Ακόμη περιμένω να μου το επιστρέψει.
Skyclad - The Answer Machine?
Έριξαν στροφές, έγιναν πιο χαρντ ροκ. Ή πιο φολκ. Πειράζει; Όχι, απλώς είναι πλέον φανερό ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω από τον Μάρτιν. Φταίει ο ίδιος; Ίσως. Αλλά είναι ακόμη εκεί και η μπάντα συνεχίζει να μεγαλουργεί.

Τα λοιπά, με αλφαβητική σειρά όπως βγήκε από το κόπι-πέιστ:

Depeche Mode - Ultra
Dream Theater – Falling into Infinity
Domine – Champion Eternal
Judas Priest – Jugulator
Lake of Tears - A Crimson Cosmos
Megadeth – Cryptic Writings
Melvins - Honky
Metallica – ReLoad
Savatage – The Wake of Magellan
Saxon – Unleash the Beast

31 Likes