Πεντάδα:
Fates Warning “A pleasant shade of gray”
Τελικά μάλλον είμαστε αρκετοί αυτοί που το ακούσαμε πρώτη φορά στη live εκδοχή του απ’ το CD που έδινε το Hammer. Το προτιμώ ακόμα απ’ το studio.
Paradise Lost “One second”
Radiohead “OK computer”
Όπως έγραψε και κάποιος άλλος πιο πάνω, δεν είμαι ο φανατικότερος οπαδός της δισκογραφίας τους ή του είδους μουσικής που παίζουν, αλλά αυτό το album το ακούς και είσαι:
Arcturus “La masquerade infernale”
Γαμημένε Garm, σε 3 δίσκους τραγούδησες το ’97, και οι 3 δισκάρες είναι part 1.
Emperor “Anthems to the welkin at dusk”
Με παιδεύει ακόμη το δίλημμα “Anthems…” ή “In the nightside eclipse”. Μιλάμε για δυσθεώρητες δισκάρες και τα δύο. Το συγκεκριμένο (σήμερα τουλάχιστον) κόβει το νήμα λίγο πιο νωρίς, κυρίως γι’ αυτό το φοβερό ΑΦ’ ΥΨΗΛΟΥ αίσθημα που σου βγάζει. «Αυτοκρατορικό» με όλη τη σημασία της λέξης, υπερβολικό, εντυπωσιακό, πομπώδες -προσθέστε ό,τι άλλο τέτοιο επίθετο θέλετε. Και τόσο λεπτεπίλεπτο, όμως, παντού με τρομερές ιδέες εδώ κι εκεί που δεν ακούγονται με τη μία σ’ αυτό επιφανειακό χάος (ευτυχώς αυτό το «χάος» διατηρεί την black metal βαρβαρότητά τους -συγκρίνετε π.χ. αυτό το ηχητικό αποτύπωμα με το αντίστοιχο του “Enthrone darkness triumphant” καλή ώρα). Τα καθαρά φωνητικά του Ihsahn είναι σαφώς ένα κομβικό σημείο διαφοροποίησης και εξέλιξης από τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά η κύρια μαγκιά τους είναι ότι κατάφεραν να χώσουν τόσες έντονες μελωδίες (χωρίς πλάκα κάποια περάσματα από πλήκτρα θα χωρούσαν σε power metal κυκλοφορίες) χωρίς να κάνουν ΚΑΜΙΑ έκπτωση στο black metal στυλ τους. Κλασική κυκλοφορία για το metal γενικά κατά τη γνώμη μου.
Από εκεί και πέρα, πρώτη φορά (νομίζω) αφήνω με τόσο ΠΟΝΟ ΚΑΡΔΙΑΣ εκτός πεντάδας τα παρακάτω (τα έβαζα, τα έβγαζα, τα ξανέβαζα, τα ξαναέβγαζα, άξιζαν και με το παραπάνω γαμώτο να βρίσκονται πεντάδα):
Summary
Deftones “Around the fur”
Καλό και το “Adrenaline”, αλλά αυτό που κατάφεραν στο “Around the fur” δεν μπορεί να μπει σε σύγκριση: 10 κομμάτια ΟΛΑ εν δυνάμει singles, 10 κομμάτια που κάνουν τόσο εύκολο να φαίνεται το να παίζεις alternative metal με εθιστικά groovy riffs και μία περίεργη φωνή από πάνω να κάνει αυτές τις μελιστάλαχτες ερμηνείες που μ’ ένα πρώτο άκουσμα φαίνονται σχεδόν παράδοξες με το heaviness της μουσικής. Ναι, για ‘μένα ο Chino κατάφερε να δημιουργήσει ένα 100% προσωπικό στυλ που ξεχωρίζει γιατί κοιτάει ΠΟΛΥ πιο πέρα από το τι παίζει η μουσική από πίσω (όπως έκανε ο Keenan με τους Tool π.χ.). Λατρεύω κάθε τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου.
In the Woods… “ Omnio”
Όποιος ισχυρίζεται ότι άκουγε το “Heart of the ages” και «έβλεπε» την εξέλιξη του “Omnio”, λέει ψέματα. Δε γινόταν να προβλέψεις κάτι τέτοιο. Πώς έγινε αυτή η αλλαγή; Πώς την είδανε ξαφνικά Pink Floyd; Από που ήρθε όλη αυτή η ψυχεδέλεια; Πώς δε φοβήθηκαν τις 10-λεπτες διάρκειες; O Transeth πώς «την άκουσε» και θεώρησε ότι αντί να ουρλιάζει ή να τραγουδάει με αυτό το επικό Bathor-ικό στυλ του ντεμπούτου, θα ερμηνεύει λες και αφηγείται σε θεατρική παράσταση; Εγώ δεν έχω απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, ξέρω μόνο ότι όποτε ακούω το “Omnio”, χάνομαι, ταξιδεύω, ρε παιδιά, περνάω σε διαστημική διάσταση. ΔΕΝ το συγκαταλέγω με όλες τις άλλες ατμοσφαιρικές metal κυκλοφορίες/στροφές των υπόλοιπων συγκροτημάτων της εποχής -οι Νορβηγοί το έκαναν διαφορετικά απ’ όλους τους άλλους, αν και δεν ξέρω να το περιγράψω ακριβώς, αδυνατώ.
Prodigy “The fat of the land”
Punk/hardcore:
Lagwagon “Double plaidinum”
Οι Lagwagon συνεχίζουν να εξερευνούν τις πιο μελαγχολικές πλευρές που μας σύστησαν στο “Hoss”. Κι εντυπωσιάζουν ξανά. Το “Smile” είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους.
No Use for a Name “Making friends”
Τους έκανε τέλεια διαφήμιση και ο anhydriis (μία διόρθωση μόνο: ο Tony Sly δεν ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας -ήρθε πιο μετά στο συγκρότημα). Κι εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου, αν και στο επόμενο (“More betterness!”) κατά τη γνώμη μου η μπάντα θα τελειοποιήσει αυτήν την ικανότητά της να σκαρώνει τόσο pop refrain (φτιάχνεται και η φωνή του Tony εμφανώς από δίσκο σε δίσκο). Σωστά ειπώθηκε πως το “On the outside” είναι από τα συγκλονιστικότερα και πιο ερωτιάρικα punk κομμάτια που μπορεί ν’ ακούσει κάποιος, και να φανταστεί κανείς ότι όλος ο δίσκος κινείται σε τόσο υψηλά επίπεδα. Και μην ξεχνάμε κι ένα απ’ τα καλύτερα samples-intro σε δίσκο, ε:
Catharsis “ Samsara”
Το ολοδικό τους κεφάλαιο στο hardcore και τη μουσική γενικότερα, ξεκινά να γράφεται κι επίσημα. Με ήχο-μπόμπα πλέον, με κάποια από τα καλύτερα τους κομμάτια μέχρι τότε ξαναηχογραφημένα, με πιάνα, γυναικείες φωνές και τεράστιες (για hardcore) διάρκειες να δείχνουν ότι αυτοί εδώ στροφάρουν λίγο διαφορετικά από τους περισσότερους συνοδοιπόρους τους, με κάποιους από τους καλύτερους πολιτικούς στίχους που μπορεί να διαβάσει κανείς (και τους οποίους μόνο οι ίδιοι θα ξεπεράσουν με το επόμενο “Passion”), οι Catharsis αποδεικνύονται ως το πολυτιμότερο «μυστικό» στην πολιτικοποιημένη hardcore σκηνή. Με το επόμενο θα γίνουν και το πλέον απαραίτητο.
His Hero is Gone “ Fifteen counts of arson”
His Hero is Gone “Monuments to thieves”
Οι φοβεροί και τρομεροί His Hero is Gone χτυπάνε το ’97 με δύο δίσκους παρακαλώ. Οι τύποι είναι από άλλον πλανήτη: τα περισσότερα τραγούδια τους μόλις που ξεπερνάνε τα 1-2 λεπτά, αλλά αν περιμένει κανείς grind λογικές, ατύχησε. Ο ήχος τους (κατά βάση) είναι ένα κολασμένο sludge-ο-hardcore που λατρεύει να εναλλάσσει ρυθμούς και riffs μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μπορεί να χώνει και blast-ιές ουκ ολίγες φορές, αλλά η μουσική τους θα πει περισσότερα σ’ έναν οπαδό του “Remission” των Mastodon π.χ., παρά των Phobia. H μουσική τους είναι βαθιά συναισθηματική κι έντονη (εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται τις neo-crust μελωδίες που θα εισάγουν ολοκληρωτικά με τους Tragedy λίγα χρόνια μετά), και το κλίμα απόγνωσης και κλειστοφοβίας που δημιουργούν είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Επιπλέον, μιλάμε για έναν από τους πιο τρομερούς ήχους που έχει πετύχει ποτέ μπάντα σε δίσκο: ζωντανός και φυσικός σαν να τους ακούς σε προβάδικο, και πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ heavy.
Kickback “ Forever war”
Ο καλύτερος metalcore (όχι με το νόημα που έχει σήμερα αυτός ο όρος) δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ. Κι ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει σε τέτοιο δίσκο. Απεχθάνομαι το attitude τους, αλλά μ’ αυτό το πράγμα (κι όχι μόνο αυτό) οι τύποι άφησαν μία τεράστια στάμπα στο hardcore.
The Offspring “Ixnay on the hombre”
Αναρωτιέστε που δεν έβαλα το “Smash” και βάζω αυτό; Μα, θα σας αποδείξω αμέσως γιατί υπερτερεί το “Ixnay…”, μιας και τα δύο album είναι διδυμάκια, ακολουθούνε σχεδόν την ίδια ροή:
“Time to relax”-“Disclaimer”: Από τα intro, το δεύτερο έχει Jello, άρα σημειώσατε διπλό. “Smash”-“Ixnay”: 0-1.
“Nitro”-“The meaning of life”: με ευκολία και άνεση κερδίζει το δεύτερο εναρκτήριο κομμάτι, 0-2.
“Bad habit”-“Mota”: κερδίζει το “Smash” εδώ προφανώς, 1-2.
“Gotta get away”-“Me & my old lady”: τα «ανατολίτικα» κομμάτια. Δύσκολη απόφαση, είναι πολύ ωραία και τα δύο, δίνω και στα δύο από έναν βαθμό, οπότε 2-3.
“Genocide”-“Leave it behind”: τα δύο κομμάτια με τις ωραίες lead μελωδίες στην εισαγωγή. Προτιμώ το δεύτερο, οπότε άλλος ένας πόντος για το “Ixnay…”, το σκορ γίνεται 2-4.
“Something to believe in”-“Cool to hate”: αδιάφορα filler-άκια και τα δύο λίγο πριν πάνε στα singles. Ας πούμε ότι το “Cool to hate” μ’ αρέσει λίγο περισσότερο, 2-5.
“Come out and play”-“Gone away”: και τα δύο album κλείνουν την Α’ πλευρά με γνωστά singles. Sorry, είμαι συναισθηματικός τύπος, το “Ixnay…” κερδίζει ξανά κι αρχίσει ήδη να κοιτάει με τα κιάλια το “Smash”, 2-6.
“Self esteem”-“Amazed”: το δεύτερο δε βγήκε σε single, αλλά τα αντιστοιχώ γιατί έχουν και τα δύο ένα πιο alternative rock/grunge vibe (το δεύτερο θα μπορούσε να είχε «γεννήσει» τους Nickelback). Για να μη φανώ αιρετικός και ψηφίσω μόνο το “Amazed”, το δίνω ισοπαλία, από έναν πόντο καθένα, 3-7.
“It’ll be a long time”-“Way down the line”: τα punk filler-άκια της Β’ πλευράς. Αυτήν τη φορά ας το δώσουμε στο “Smash”, 4-7.
“Killboy powerhead”-“Intermission”: με μία δόση αυθαιρεσίας αντιστοιχώ τη διασκευή του “Smash” με το ιντερλούδιο του “Ixnay…”. Πόντος για το “Smash” προφανώς, 5-7.
“What happened to you?”-“Don’t pick up”: και οι δύο δίσκοι περιλαμβάνουν από ένα ska κομμάτι. Προτιμώ αυτό του “Smash”, 6-7 και το “Smash” πλησιάζει επικίνδυνα!
“So alone”-“All I want”: τα δύο γρήγορα (κάτω των 2 λεπτών) punk κομμάτια. Κατά κράτος νικάει το δεύτερο που είναι απ’ τα καλύτερα κομμάτια του “Ixnay…” γενικά. Το σκορ γίνεται 6-8.
“Not the one”-“I choose”: ένα όχι-τόσο-γνωστό κομμάτι του “Smash” ξέμεινε να κονταροχτυπηθεί με single του “Ixnay…”, και το νικάει λόγω του τέλειου refrain του! To σκορ γίνεται 7-8.
“Smash”-“Change the world”: και οι δύο δίσκοι κλείνουν με «μεγάλα» (τρόπος του λέγειν) κομμάτια (και μοιράζονται και τη μελωδία του “Genocide”). Μακράν καλύτερο το ομώνυμο του “Smash”, οπότε… 8-8; 8-8;;; Κι εγώ που ξεκινώντας αυτό το post ήμουνα σίγουρος για την επικράτηση του “Ixnay…” 
. Άλλος ένας πόντος για το καλύτερο εξώφυλλο λοιπόν, άλλος ένας που γενικά είναι υποτιμημένο σε σχέση με “Smash” και “Americana”, και φτάνουμε στο δίκαιο και ρεαλιστικό 8-10. 
Metal:
Limbonic Art “In abhorrence dementia”
ΟΚ, το έχω δηλώσει ότι δεν είμαι αντικειμενικός με την πάρτη τους, αλλά πείτε μου εσείς γιατί αυτό το album (που κυκλοφόρησε ίδια χρονιά με “Anthems…”, ε) να βρίσκεται (σχετικά) στα αζήτητα κι από την άλλη να θεωρούμε «ιστορική» κυκλοφορία το “Enthrone darkness triumphant” (ΟΚ, δεν έχω κάτι παθολογικό με τους Borgir, γουστάρω και το “Stormblast” αρκετά, αλλά τον συγκεκριμένο δίσκο ποτέ δεν το χώνεψα και όποτε επιχειρώ να τον ακούσω δε θεωρώ ότι περιέχει στάλα αυτού που ονομάζουμε majestic/επικού συναισθήματος -αντίθετα βασίζεται σε generic heavy metal riffs πασπαλισμένα με μπόλικους πληκτράτους ήχους ώστε να κρυφτεί η μετριότητά τους). ΑΥΤΟΣ είναι προσωπικός ήχος, μακριά από μιμητισμούς οι Limbonic Art φτάνουν στα άκρα τη λογική του “Moon in the Scorpio” σκαρώνοντας διεστραμμένα βαλσάκια βασισμένοι ισόποσα σε κλασικές επιρροές αλλά και την αγνή black metal επιθετικότητα. Από τις κυκλοφορίες που θα μπορούσα να τις φανταστώ επανηχογραφημένες μ’ ένα τεράστιο budget και ορχήστρες, χορωδίες εκεί που σκάνε τα καθαρά φωνητικά των Daemon και Morfeus, αν και δε με χαλάει καθόλου ο σχεδόν cult χαρακτήρας των ήχων των πλήκτρων που έχουν επιλέξει. Παραγνωρισμένοι, το ξαναλέω.
Tiamat “A deeper kind of slumber”
Metallica “Reload”
Νομίζω τελικά το προτιμώ από το “Load” αν και μία ζωή πίστευα το αντίθετο.
Borknagar “The olden domain”
Γαμημένε Garm, σε 3 δίσκους τραγούδησες το ’97, και οι 3 δισκάρες είναι part 2. Εμμμ, κι εδώ είναι οι πιο αγαπημένες μου Garm ερμηνείες γενικά.
Megadeth “ Cryptic writings”
Ulver “Nattens madrigal-Aatte hymne til ulven i manden”
Γαμημένε Garm, σε 3 δίσκους τραγούδησες το ’97, και οι 3 δισκάρες είναι part 3. Λέτε όλοι για το “Transilvanian hunger”, εγώ λέω ότι το ψυχρό το black metal το ορθόδοξο βρίσκεται εδώ. Αιωνία τους η μνήμη, ταξίδεψαν γι’ άλλα λιμάνια μετά οι Ulver.
Faith No More “ Album of the year”
Λιγουλάκι άνισο στη Β’ πλευρά, αλλά η Α’ αποτελείται από ιστορικά τραγούδια.
Pain of Salvation “Entropia”
Τα είπατε όλα οι προηγούμενοι. Μάλλον στο top-10, μην πω και top-5 ντεμπούτων. Για άλλες μπάντες αυτή η ωριμότητα και ποιότητα θα ήτανε επιστέγασμα καριέρας. Κι αυτοί εδώ απλά ξεκινούσαν! Επίσης είμαι κι εγώ από αυτούς που γνώρισα την μπάντα με τη συλλογή του “The painful chronicles” του Hammer.
Άλλα:
Summary
Godspeed You! Black Emperor “F# A#”
Ανοίγεις το βινύλιο, βάζεις τον δίσκο, περιεργάζεσαι τα καλούδια που είπε και η Miss Machine και σιγά-σιγά δεν καταλαβαίνεις πώς το ένα κομμάτι οδηγεί στο άλλο. Κινηματογραφική αίσθηση του ρυθμού. Αφού τους «κλέψανε» οι Catharsis καλοί θα ήταν!
Depeche Mode “ Ultra”
Ο τελειότερος ήχος που πέτυχαν σε δίσκο τους. Κάποια απ’ τα πιο σκοτεινά τους τραγούδια. Και το “Sister of night”.
Ελληνόφωνα:
Summary
"Ωχρά Σπειροχαίτη “Πρώτος δίσκος”
«Ειδικές περιπτώσεις» που λέει κι ο ChrisP. Που να χωρέσουν, σε ποια κατάστιχα της μουσικής ιστορίας; Στο «έντεχνο»; Μα φτύνανε με τα λόγια και τις πράξεις τους τις καριέρες που κάποιοι χτίσανε πάνω σ’ αυτόν τον ήχο. Στο «D.I.Y.»; Μα κι από αυτόν τον όρο κρατούσαν αποστάσεις, κι επίσης αν αυτή η ταμπέλα (εκείνη την εποχή) είχε σχεδόν ταυτιστεί με το hardcore/punk, καταλαβαίνει κανείς ότι οι Ωχρά Σπειροχαίτη ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα… Οι καθαρές κιθάρες, τα μελοποιημένα ποιήματα, το ακορντεόν, οι εύθραστες ερμηνείες και η διάχυτη ευαισθησία περιπλέκονται με το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα στίχων και κειμένων και σημαδεύουν μία ολόκληρη εποχή, δημιουργούν μία ολόκληρη πολιτική-δημιουργική τάση εντός του α/α χώρου που ήρθε σε σύγκρουση με τις λογικές του αντιτίμου, του εμπορεύματος και του θεάματος. Τόσα χρόνια μετά και είμαι σίγουρος ότι αν κανείς ακούσει για πρώτη φορά τον δίσκο, θ’ αντιληφθεί απευθείας τη μοναδική του φύση.
Όρεξη για Τίποτα “Μην φιλάτε τον βάτραχο”
Από τις όχι-και-πολύ-γνωστές D.I.Y. punk μπάντες των 90’s με μόλις δύο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους. Ψιλο-ερασιτεχνικός ήχος, αλλά άμεσα ερωτεύσιμος -ιδίως τα γυναικεία φωνητικά! Μιλάμε για αρκετές rock επιρροές, μελωδικό punk στυλ Χάσμα ή Bad Religion, οπότε αν κάτι απ’ όλα αυτά σας κάνει κλικ, τσεκάρετέ τους!
Terror X Crew “Η πόλις εάλω”
Ε, περάσαμε κι εμείς τη φάση μας που ακούγαμε ελληνικό hip-hop. Μαλάκες-ξεμαλάκες, είχαν ικανότητες οι άτιμοι που φάνηκαν και σ’ αυτό, αλλά και στο επόμενο (και στο μεθεπόμενο, θα έλεγα, αλλά που να τολμήσω…).
Live:
Summary
Pantera “Official live: 101 proof”
Εγώ μ’ αυτό γνώρισα τους Pantera. Τούμπανο live.
ΕPs:
Summary
Katatonia “Sounds of decay”
Ευτυχώς που μου το θύμισε η OwlKitty! Ίδιας κοπής τραγούδια με το “Brave murder day”-ίδιες ανατριχίλες.
Mayhem “ Wolf’ s lair abyss”
Λέμε όλοι για το μεγαλείο του “Grand declaration of war” και καμιά φορά ξεχνάμε αυτό εδώ το EP που μας χάρισε κλασικές ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ των νεότερων Mayhem. Λέμε όλοι για τη riff-ολογία του Snorre ή του Vicotnik και καμιά φορά ξεχνάμε τον αφανή ήρωα Blasphemer που κατάφερε ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ όχι απλά ν’ αντικαταστήσει τον Euronymous στο ίδιο του το δημιούργημα, αλλά να τολμήσει να μην το μιμηθεί και να εισάγει το δικό του όραμα στους Mayhem. Ναι, αν οι Mayhem της Blasphemer περιόδου είναι κάτι τόσο διαφορετικό και από τη βαρβαρότητα του “Deathcrush” EP και από την επιβλητικότητα του “De mysteriis dom Sathanas”, νομίζω ότι το χρωστάμε σ’ αυτόν τον κιθαρίστα που πολύ πριν την επιστροφή των Thorns ή τη βιτριολική εκδοχή των Satyricon στο “Rebel extravaganza”, είχε το θράσος να πειραματιστεί (χωρίς την «ασφάλεια», μα απεναντίας κάτω από το βάρος της κληρονομιάς του ονόματος των Mayhem) μ’ αυτές τις πολύπλοκες συγχορδίες και ρυθμούς παρουσιάζοντας ένα ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ κιθαριστικό στυλ. Ναι, εγώ του Blasphemer του δίνω ατελείωτο respect για την όλη πορεία του στους Mayhem και μακάρι να ήμουν ενεργός ακροατής τότε γιατί έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς «υποδέχθηκε» ο κόσμος την επιστροφή των Mayhem κι αυτήν τη σοκαριστική αλλαγή του ήχου τους.
Εξώφυλλο:
EDIT: Φτουυυ, ξέχασα Πυρηνικό Χειμώνα, καταραμένε ChrisP.
