Lol, μαλάκα, τι creepy εξώφυλλο είναι αυτό.
By the way, δε συμφωνώ καθόλου με όσους λέγατε ότι το ‘98 είναι καλύτερο απ’ το 97, μια ματιά που έριξα δεν το αγγίζει καν. Για 'μένα το '97 ήταν ίσως η πιο ποιοτική χρονιά μέχρι τώρα (ενώ νόμιζα ήταν το '91).
Κάποιοι τα λέγαμε, αλλά δεν μας πιστευατε.
edit:
Ρε αλήτη @eviL φτιάχνω λίστα τώρα και είδα αυτό:
και απλά έχω να πω τεράστιο μπράβο. Πήγα να το παίξω πσαγμενος με τσιτατο “ωω πως και δεν το ανέφερε κανείς” και μου το χάλασες.
Θηριώδες παρανοικό post/hardcore/sludge άλμπουμ, για μενα απο τις κορυφες του ιδιώματος.
Και εξωφυλλάρα.
Όχι, μπράβο.
Αν υποψιαστώ πως καρδουλώνεις χωρίς να διαβάζεις τις λίστες μου, ξέρω που θα σε βρω.
το ειχα στη λιστα μου, αλλα η καρδουλα μου προς το ποστ σου ηταν 100% για αυτο το αλμπουμ.
Ειστε 2-3 ατομα που διαβαζω μεχρι και τα κομματα απο αυτα που γραφετε!
Με τύφλωσαν κάποιες επιλογές σου είναι η αλήθεια.
Πω, θα αρχίσουν να εμφανίζονται και άλλοι που το έβαλαν, mea culpa a priori 
Τωρα κανονικα πρεπει να τα κατονομασεις!
Εγώ πάντως (χωρίς πλάκα) διαβάζω κάθε γραμμή που γράφεται. Ακόμα κι αν ξέρω ότι δε μ’ ενδιαφέρει, ακόμα κι αν είναι τεράστιο το post, ε, είναι μία ευχαρίστηση το topic, καφεδάκι, καναπές, και διαβάζεις. Δεν ακούω σχεδόν τίποτα από όλα αυτά που διαβάζω, βέβαια, αλλά δεν πειράζει, τα διαβάζω.
1997
1. Misfits – Static Age
Αυτός ο δίσκος ηχογραφήθηκε το 1978. Αδιανόητο, απλά. Δεν υπήρξε άλλη μπάντα σαν τους Misfits, και δεν πρόκειται να υπάρξει και ποτέ. Αυτές οι μελωδίες, αυτή η φωνή. Some Kinda Hate. Last Caress. Hybrid Moments. We Are 138. Teenagers From Mars. Angelfuck. Attitude. Bullet. She. Και αυτά είναι μόνο ο μισός δίσκος.
2. Lagwagon – Double Plaidinum
Ανάλογα τη μέρα ή τα κέφια, αυτή είναι η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους, ή αυτή που ακολουθεί. Πάντα επιστρέφω σε αυτούς τους δίσκους. Η αλλαγή στα drums είναι αισθητή, αλλά οι συνθέσεις και το feeling που βγάζει ο δίσκος είναι ακαταμάχητα. Υπάρχει μια διακριτική μελαγχολία που θεωρώ πως δίνει ιδιαίτερο χαρακτήρα σε αυτές τις συνθέσεις. Γενικά, σε αυτό το πανκ ύφος, κουρνιάζω εδώ. Και στο επόμενο. Και γενικά στους Lagwagon (σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό).
3. Mayhem – Wolf’s Lair Abyss EP
Πρώτη φορά που βάζω EP στην πεντάδα, αλλά δεν γίνεται και αλλιώς, καθώς το συγκεκριμένο τερατούργημα είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει στο είδος του. Θα τολμήσω να πω πως θα μπορούσε να είναι και η καλύτερη κυκλοφορία τους, λόγω συνολικής διάρκειας και συνθετικής ποιότητας. 25 λεπτά τέλειου black metal. Για να σας βοηθήσω, επειδή συχνά η οπτικοποίηση είναι ιδιαιτέρως βοηθητική, το τρακλιστ είναι: The Vortex Void of Inhumanity, I Am Thy Labyrinth, Fall of Seraphs, Ancient Skin και Symbols of Bloodswords. Δηλαδή πέρα από το εισαγωγικό vortex, έχουμε 10ρια και γενικά κάποια από τα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος (και του ιδιώματος). Αλλά οκ, και στη λίστα του 2007 τα ίδια θα λέω, άλλο τερατούργημα εκείνο πάλι…
4. Discordance Axis – Jouhou
Σε γενικές γραμμές, Grindcore & Mathcore στο μπλεντερ = Η ηχητική τελειότητα των Discordance Axis. Χαρακτηριστικότατες συνθέσεις, ακόμα και αυτές που δε διαρκούν πάνω από 30 δευτερόλεπτα. Έχουν κάποιους άξιους ακόλουθους, αλλά ο ήχος τους αναπαράγεται μόνο από τους ίδιους. Μοναδικοί. Τα ξαναλέμε το 2000.
5. Radiohead – OK Computer
Δε μπορώ να προσθέσω πολλά, μεγάλος δίσκος αν και δεν τον επισκέπτομαι συχνά. Με προσωπικές αδυναμίες όπως τα Exit Music, Let Down, No Surprises και το Paranoid Android (καρδούλες σε @miss_machine για την Ergo Proxy αναφορά, το έχω μέσα στην καρδιά μου αυτό το αριστούργημα), κάθε ακρόαση αποτελεί πραγματικό ταξίδι. Διαμάντι.
Χαμός γενικά, από τις χρονιές που ζορίζουν έντονα την κατάταξη σε απλή πεντάδα. Επειδή εδώ και καιρό ζηλεύω και θαυμάζω λίστες μερακλίδων με πράματα που δεν χώρεσαν στην πεντάδα, θα προσπαθώ να κάνω και γω κάποιες αναφορές.
Λοιπές μουσικάρες:
Τα Ξύλινα Σπαθιά – Μια Ματιά σαν Βροχή
Είναι το “Στο Βράχο” ενα από τα συγκλονιστικότερα ελληνόφωνα ροκ τραγούδια? Προφανώς.
Ωχρά Σπειροχαίτη – Ωχρά Σπειροχαίτη
Μοναδική μπάντα με μοναδικές κυκλοφορίες. Τα λέει όμορφα ο @Leper_Jesus.
Rotting Christ – A Dead Poem
Οι Christ εκπλήσσουν στη μελωδικότερη στιγμή τους, με διαμάντια όπως Sorrowful Farewell και το αδιανόητα κολλητικό Among Two Storms.
Πυρηνικός Χειμώνας – Πυρηνικός Χειμώνας
Κάτι γινόταν εκεί, κρίμα που δεν υπάρχει περισσότερο υλικό. Βέβαια, το κτήνος που θα βγει από τις στάχτες θα σοκάρει και θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον των αυτιών μας σε καμιά δεκαετία…
Catharsis – Samsara
Μεγάλο ξεκίνημα μιας κορυφαίας μπάντας. Μετά το σοκ του Exterminating Angel δεν υπάρχει γυρισμός.
Hot Water Music – Fuel for the Hate Game
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους τυχαίνει να είναι και η αρχή μιας ποιοτικής δισκογραφίας για την επιδραστική post hardcore(?) μπάντα. Το Trademark τραγουδιέται μέχρι να κοπεί η φωνή σου.
Today Is The Day – Temple Of The Morning Star
Ώπα, τι έγινε εδώ ρε. Τι άρρωστο σκότος είναι αυτό… Βαρύ, μαύρο μνημείο από μπαντάρα.
Jag Panzer – The Fourth Judgement
Είμαι λάτρης του 80’s-90’s USPM, και οι Panzer είναι από τα συγκροτήματα που έχουν ορισμένους μεγάλους δίσκους. Αυτός είναι ένας από αυτούς. Βάλτε το τεράστιο Shadow Thief σε λούπα αν παίξετε DnD με rogue, και ας σας βρίζουν οι υπόλοιποι παίκτες.
Brutal Truth – Sounds Of The Animal Kingdom
Μεγάλο τερατούργημα από τους Grindcore masters. Μόνο δισκάρες, εδώ από τις καλύτερες στιγμές τους.
Emperor – Anthems to the Welkin at Dusk
Για το 1994 είχα πει πως το De Misteriis είναι το πρώτο πράμα που σκέφτομαι όταν ο όρος black metal μπαίνει στη συζήτηση. Όμως, όταν προστίθεται και η λέξη “ποιότητα”, το Anthems έρχεται άμεσα στο μυαλό μου. Σπουδαίος δίσκος, συνθετικά τέλειος, από τα αρτιότερα παραδείγματα του ήχου.
Assück – Misery Index
Σαρωτικό, βρώμικο, ακατέργαστο, πολιτικοποιημένο grindcore.
His Hero Is Gone – Monument To Thieves
Το Like Weeds παραμένει από τα καλύτερα και πιο ψαρωτικά crust κομμάτια που έχω ακούσει. Μετά από αυτό δεν υπάρχει γυρισμός. Ήρωες. Το μόνο πρόβλημα του δίσκου είναι πως ακούω το Like Weeds καμιά 10ριά φορές απανωτά πριν προχωρήσει στο επόμενο κομμάτι.
No Fun At All – Big Knockover
Απολαυστική, Σουηδική μελωδική πανκ επίθεση. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες παρόμοιες κυκλοφορίες της χρονιάς.
The Dwarves – The Dwarves Are Young and Good Looking
Χαβαλέδες κάφροι και διασκεδαστικό πανκ. Δεν είναι δισκάρα όπως το Blood, Guts and Pussy που έβγαλαν το 1991, αλλά προτείνεται για χαλαρό καλοκαιρινό άραγμα.
Integrity – Seasons In The Size Of Days
Μόνο για το συγκλονιστικό Millenial Reign θα μπορούσε και πεντάδα. Όταν οι Integrity μεγαλουργούν,
μεγαλουργούν.
Pennywise – Full Circle
Το ιδανικό κλείσιμο ενός εξαιρετικού σερί δίσκων.
Sick Of It All – Built To Last
Τουμπανιασμένο, πορωτικό, κολλητικό χαρντκορ.
No Use For A Name – Making Friends
Τελικά ίσως να είναι καλύτερος στο σύνολο του από το Leche con Carne… η αναφορά από αγαπητούς χρήστες στο On the Outside και το πόσο υπέροχο είναι, για πολλές καρδούλες. Μαζί, οι καλύτεροι δίσκοι της μπάντας.
Balzac – Deep: Teenagers from Outer Space
Ίσως η καλύτερη στιγμή των τζαπανέζων misfits ακόλουθων, απολαυστικό πανκ, horror και γενικώς.
The Prodigy – The Fat Of The Land
Απλά τεράστιοι. Αυτό και το Jilted Generation ανεπανάληπτα.
The Offspring – Ixnay on the Hombre
Για μένα μάλλον ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος δίσκος τους με τεράστιες στιγμές. Συγκεκριμένα τα The Meaning of Life και All I Want είναι διαμάντια του ήχου.
NOFX – So Long & Thanks For All The Shoes
Από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους, It’s My Job To Keep Punk Rock Elite, Kids Of The K-Hole, The Desperation’s Gone και ένα από τα καλύτερα και πιο συναισθηματικά κομμάτια τους, Falling In love.
Misfits – American Psycho
Δεν είναι οι τρου, ορθόδοξοι Misfits, αλλά η προσθήκη του (στόκου) Michale Graves και το υλικό που κυκλοφόρησαν μαζί, ειδικά εδώ, μου αρέσει. Διαφορετικοί, αλλά καλοδεχούμενοι.
Blink-182 – Dude Ranch
Εδώ οι blink δείχνουν πως μπορούν να κάνουν πραγματάκια, και όπως αποδεικνύεται αργότερα, κάτι καταφέρνουν. Pathetic, Dammit, Emo, A New Hope (Princess Leia, where are you tonight? And who’s laying there by your side?), μια χαρά.
Deftones – Around The Fur
Αρχίζουμε… το τέλειο έρχεται το 2000, αλλά εδώ έχουμε την 1η προειδοποίηση. Δεν υπάρχει κάτι που να μοιάζει με Deftones, είναι μια κατηγορία μόνοι τους, ακόμη και εδώ που το Nu-Metal είναι η βασική κατεύθυνση.
Portishead – Portishead
3 δίσκοι αλλά εξαιρετικοί, πονάει λίγο που δεν έβαλα το Dummy σε προηγούμενη πεντάδα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Integrity – Seasons In The Size Of Days
1997
Εναλλακτική 5αδα :
Να κανώ και μια αναφορά στο καλύτερο Demo ever ε?
Gojira - Possessed !!!
Καλύτερο εξώφυλλο :
Δε γίνεται να τα ξέχασα, ρε μαλάκες… Και δε γίνεται ν’ αναφέρονται πρώτη φορά Κυριακή… Πάω να τυπώσω μπλούζα '97 ξέρω 'γώ.
Death.Eternal, συνέχισε να μας σκοτώνεις μ’ αυτά που αναφέρεις. 
Το καλύτερο εξώφυλλο ανήκει και σε μια αντεργκραου δισκαρα 
Το έβαλα να το ακούσω, καθαρά από περιέργεια γιατί ούτε που το είχα ακουστά και λέω τι είναι αυτό που το έβαλε και #1
Φαίνεται φοβερό ε
Πού πας και τα βρίσκεις ρε Κουκουβάγια!
Εσένα σε αγαπώ γτ το ανέφερες και πρόσεξα καλύτερα τη λίστα του (πολλές φορές τις κοιτάω γρήγορα και τις περνάω λίγο στο ντούκου).
@Owl εσένα σε αγαπώ γτ με ταξίδεψες με τη μηχανή του χρόνου. Θενκιου σερ.<3
Για την ακρίβεια το καλύτερο αλμπουμ του 1997!!
Εθισμός στο συναίσθημα της ανακάλυψης αντεργκραουντ διαμαντιών. Εκει που ακούς 99 σκουπίδια σκάει αυτό το 1 ΜΠΟΥΜ
To αγαπημένο μου …η τρίχα ΚΑΓΚΕΛΟ !!!
1997
Η τελειότητα σε νότες Vol 1
Νομίζω κανείς μας δεν ήταν απολύτως έτοιμος για αυτό το άλμπουμ το 97. Κ μπορεί οι Νορβηγοί να μας είχαν προϊδεάσει για το πόσο διαφορετικά έβλεπαν τον ακραίο ήχο ή ότι δεν τους αρέσει να θέτουν όρια στην τέχνη τους με κυκλοφορίες όπως το Written in Waters αλλά ποιος αλήθεια περίμενε αυτήν την έκρηξη θεατρικότητας κ μουσικού οργασμού?
Αξεπέραστο άλμπουμ, με μεγάλο θριαμβευτή τα πλήκτρα, πέρα από τις συγκλονιστικές ερμηνείες πρωτίστως του Garm κ δευτερευόντως του Vortex.
Edit Κ εξώφυλλο της χρονιάς.
Η τελειότητα σε νότες Vol 2
2. Fates Warning - A Pleasant Shade of Grey
Εννοείται ότι κ εγώ άκουσα το άλμπουμ πρώτα από την live έκδοση του Χάμμερ. Δεν θυμάμαι αν ήταν το πρώτο άλμπουμ από Fates που άκουγα αλλά ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία λόγω του ότι ήταν ουσιαστικά ένα κομμάτι χωρισμένο σε ενότητες, με έντονη φυσικά την prog διάθεση αλλά κ με υπέροχα μελωδικά/ακουστικά σημεία. Το υπέροχο μπάσο του Vera, που έδινε την απαραίτητη ζεστή πινελιά στα κομμάτια, ήταν παρόν στις συνθεσεις, σε αντίθεση με το μπάσο του Muyng πχ. Σίγουρα το αγαπημένο άλμπουμ από την μπάντα κ το επισκέπτομαι συχνά.
Δεύτερο άλμπουμ μαζί με την γλυκύτατη Anneke, ακόμα ένα αριστούργημα κ τα καλύτερα έρχονται.
Από τα συγκροτήματα που με έβαλαν στον κόσμο του Black metal, μαζί φυσικά με τους Cradle Of Filth. Σε σχέση βέβαια με τους τελευταίους, οι Dimmu Borgir μου φαίνονται πιο λαϊκοί, λιγότερο πολύπλοκοι, ίσως περισσότερο ποπ ή μάλλον απλοϊκοί.
εννοείται ότι έπαιξε πολύ εκείνον τον καιρό, παρόλο που δεν τον ακούω τόσο πολύ πλέον. Δεν γέρασε τόσο καλά το άλμπουμ για μένα, παραμένει όμως πολύ σκοτεινό κ με πολύ δυνατά κομμάτια. Φυσικά, μετά τον θρίαμβο του Draconian Times και διθύραμβους από τα περιοδικά της εποχής, ήρθς λίγο σαν έκπληξη. Τώρα, καλή ή κακή, έχουν περάσει πολλά χρόνια για να θυμάμαι. Ήταν όμως το άλμπουμ που τους έφερε τότε στην Θεσσαλονίκη, στο κλαμπ του μύλου κ το πρώτο μου live γενικότερα. Σκίρτησε λίγο η καρδούλα μου τώρα…
Gray, gray, GRAY
Πολυ ωραία λίστα by the way
Συγγνώμη, μια ερώτηση να κάνω, είπε κανείς πριν ότι το 1998 είναι λέει μέτρια χρονιά ή κάτι τέτοιο;
Αλήθεια τώρα;;;;;;;
Τα 'χω βάλει κάτω και με έχει πιάσει μαύρη απελπισία!
Παντως τα 90’s για μενα ηταν πολυ πιο ποιοτικα απο τα 80’s…
Πόσο να πάει άλλο, σκελετός θα γινότανε η γιαγιά.
Χμμμ, ίσως έχουμε διαφορετικά γούστα, η λίστα που είχα από πριν έτοιμη για το '98 είναι αλήθεια μικρή σε σχέση με το '97 (ή και άλλες χρονιές), αλλά πάντα βρίσκω και ξανακούω κάποια πράγματα που αναφέρονται κι έχω ξεχάσει, για να δούμε από αύριο λοιπόν!
