9 Likes
Ήμουν σίγουρος 
1 Like
Έχοντας φτάσει στα μισά των 70ς, κ πριν αφήσω τα δικά μου αγαπημένα για το 74, ειναι καλη στιγμή για ένα προσωπικό disclaimer:
Για μένα τα 70s, μέχρι στιγμής, έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά απολαυστικά για την όλη διαδικασία του παιχνιδιού.
Έχοντας την πολυτέλεια να μην είναι ούτε κατά διάνοια η δεκαετία των αντιπροσωπευτικών μου ακουσμάτων, εχω βασανιστει πολυ λιγότερο για το τι θα επιλέξω, απ’ ότι ο @Ian_Metalhead ή ο @Lupin πχ (για να αναφέρω ενδεικτικά δυο users των οποίων τις λίστες ευχαριστιέμαι με συνοδεία ποπ κορν κάθε φορά που τις ανεβάζουν).
Από την άλλη, το ότι έχω ασχοληθεί με την συγκεκριμένη δεκαετία αρκετά παραπάνω απ ότι συνηθίζεται για ανθρώπους με μεταγενέστερα ακουσματα, είχε ως αποτέλεσμα να βρω κ να με κερδίσουν περισσότερες δουλειές της εποχής απ’ ότι, ας πουμε, ο φίλος @Leper_Jesus , κ αλλα παιδια, που, όπως κ σε μενα, τα αντιπροσωπευτικά τους ακούσματα έρχονται από τις επόμενες δεκαετίες.
Κ το γεγονός ότι αυτη την κατάδυση στα 70ς την έκανα σε μεγαλυτερη ηλικία, μου επέτρεψε να μπορώ να δεθω με λιγότερο διαδεδομένα ακουσματα, εντελώς απαλλαγμένος από το δέσιμο κ τη νοσταλγία που έχουν άλλα παιδιά με κλασικά albums που τους διαμόρφωσαν.
Tldr; οχι, η λίστα που ακολουθεί (όπως κ των προηγούμενων χρόνων) δεν είναι “έτσι για την ποζερια”, κ για “ω πόσο θέλω να κάνω τα παιδιά σου τώρα” reactions ( για να μνημονεύσω την επική ατακαρα του @GRACCHUS_BABEUF στο comeback post του - αγάπη σε σένα κ @Lupin για Ξυλουρη btw!
Συγκινητικοί αμφότεροι)
Οχι. Η πεντάδα μου, αποτελείται όντως από τους δίσκους που με συγκινούν περισσότερο με βάση την τωρινή μου αισθητική (το έχω αναφέρει κ σε παλιότερο ποστ ότι, για μένα, έχει πολυ μεγαλύτερο ενδιαφέρον το συγκεκριμένο παιχνίδι - αλλά κ κάθε τέτοιου είδους λίστα - αν επιλέγω με βάση τα τωρινά μου μουσικά κριτήρια, απ’ ότι αν κρίνω καθαρά νοσταλγικά ή βιωματικά).
Having said that, ειδικά το 74, αποδείχθηκε ακόμα πιο ενδιαφέρον για μένα, καθώς είναι η πρώτη χρονια που δεν έβγαλε δίσκο ο - μέχρι πρότινος - μόνιμος πρωταγωνιστής στις δικές μου λίστες (βλέπε Sabbath), και η προτελευταία χρονιά που δεν θα μονοπωλήσει την πρώτη θέση ο έτερος πρωταγωνιστής των δικών μου 70ς
(spoiler alert: στο δικό μου συμπαν το ντεμπούτο των Priest ειναι το Sad Wings…)
Οποτε αυτη η λεπτομέρεια επιτρέπει στην πεντάδα μου να είναι ακόμα πιο out there, υποθέτω…
Για άλλη μια φορά χωρίς honorable mentions λοιπόν (αφενός, από δω κ περα, μάλλον θα φυλαξω το name dropping για τις επομένες δεκαετίες, αφετέρου με καλυπτει, κ παλι, η πενταδα του φίλου/αδερφου @Aldebaran), οπότε το αφήνω (και) εδώ:
1974
5. Blue Oyster Cult - Secret Treaties
Όπως και στην περιπτωση του λατρεμένου Argus των Wishbone Ash, έτσι κ εδώ, αν παρέθετα τις επιλογές μου με καθαρά βιωματικά κριτήρια αυτό θα ήταν πολυ ευκολα το no1 μου, καθώς το έχω ακούσει/αγαπήσει πολυ νωρίτερα απ’ ότι όλη την υπόλοιπη πεντάδα μου.
Ωστόσο, ακόμα κι αυτόνομα να κριθεί, παραμένει μια διαχρονική δισκάρα από δω μέχρι τ άστρα, αρκετά πιο δυσπρόσιτη από κάποια μεταγενέστερά τους classics, αλλά με μεγάλες ανταμοιβές για όποιον/όποια καταφέρει να ξεκλειδώσει τους μουσικούς τους (κ οχι μονο) κώδικες.
Κ ναι, μια που αναφέρθηκε κ πιο πάνω, εχω σκεφτεί κ γω πόσο ακόμα πιο τερματισμένο θα ηταν το μαγικό τους λάιβ του 08 στο θέατρο Βράχων, αν τολμούσαν να παίξουν κ το λατρεμένο Astronomy…
4. Trettioåriga kriget - Trettioåriga kriget
Σε γενικές γραμμές το progressive rock δεν είναι καθόλου η φάση μου, αλλά αυτό εδώ το σουηδοφωνο ντεμπούτο ειναι ενα διαμαντάκι με τοσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα κ protometal τσαχπινιές που αποτέλεσε αγάπη με την πρώτη ακρόαση.
Από τους δίσκους που θα μπορουσε να μοστράρει ο Akerfeldt σε συνεντευξεις του, για να το παίξει μούρη (οποτε είπα να τον μιμηθώ/ προλάβω!)
3. Eloy - Floating
Σε γενικές γραμμές το progressive rock δεν είναι καθόλου η φάση μου- Part 2
Έχω την αίσθηση ότι οι Eloy μνημονεύονται αρκετά λιγότερο από άλλα ιερά τέρατα της εποχής κ του χώρου, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος έχει απίστευτη ροή, μαγικές μελωδίες κ σχεδόν απαιτεί την εμβύθιση στις δυναμικές του.
Επιπλεον, καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι Το The Light from Deep Darkness διεκδικεί επάξια μια θέση ανάμεσα στα εμβληματικα 70ς έπη.
2. Pinnacle - The Assasin
Οι Βρετανοί space protometalers, ειναι , πιθανοτατα, οι αγαπημένοι μου από τους Sabbath Disciples που έχω συμπεριλαβει μέχρι στιγμής στα τοπ 5 μου (ανάμεσα σε Bang, Βuffalo, Jerusalem κλπ).
Με διακριτική χρήση organ (που συνήθως δεν με τρελαίνει, αλλά εδώ λειτουργεί άψογα), ερωτευσιμο guitar tone, συναρπαστική σαμπαθική ατμόσφαιρα, κ κάποιες κομματάρες (βλέπε Astral Traveler), το the Assasin ειναι από εκείνους τους one-off δίσκους που αποτελούν αληθινά διαμάντια της πιο obscure πλευρας των 70ς.
1. Phantom’s Divine Comedy - Phantom’s Divine Comedy Part 1
Ο αγαπημένος μου δίσκος για το 74, τυχαίνει να συνοδεύεται κι απο μια πολυ ιδιαίτερη ιστορία/μυθο…
Οι πανάγνωστοι (κ υπερχαρισματικοί θα προσθέσω εγώ) Αμερικάνοι heavy psych rockers είχαν τόσο μεγάλη ομοιότητα με τους μεταγενέστερους Doors, κυρίως στη φωνητική προσέγγιση του Tom Carson (που στο ευρυ κοινό έμελλε να μεινει γνωστος ως ο μυστηριώδης Phantom!), που η Capitol έφτασε στο σημείο να τους υπογράψει θέτοντας ως όρο την ανωνυμία των μελών, καλλιεργώντας την φήμη ότι ο δίσκος αποτελεί έργο του (ζωντανού; νεκραναστημένου;; ) Morrison…
Το αποτέλεσμα, μετά από ένα cult συννεφο που σκέπασε την συγκεκριμένη κυκλοφορία, ήταν να κινηθεί νομικά εναντίον τους η Electra ( η δισκογραφικη των Doors) , κ να καταφέρει να αποσυρθεί ο δίσκος για καμιά εικοσαετία.
Αυτός ειναι κ ο βασικός λόγος που έμεινε, εν πολλοίς, άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Σε προσωπικο επίπεδο, το αστείο είναι πως δεν μου άρεσαν ποτέ ιδιαίτερα οι Doors.
Ωστόσο, η occult ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου δισκου, οι θεματικές του, κ το Σύμπαν που δημιουργεί μέσα από τις εννιά υπέροχες συνθέσεις του (στο δικό μου κεφάλι οι τύποι φαντάζουν ως κάποιος ανίερος πρόγονος των Devil’s Blood κ των Saviour Machine - ταυτόχρονα!), καθιστούν το συνολικό αποτέλεσμα ως έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους οχι μόνο της χρονιάς, αλλά συνολικά της δεκαετίας…
Κ για να μην αναφερθώ ονομαστικά (αν κ θα τους άξιζε!) σε όλες τις συνθέσεις του δίσκου, να πω απλά πως τα Tales From a Wizard κ Welcome to Hell, είναι από τα πιο στοιχειωτικά opener/closer δίσκου, το Merlin κρύβει στις νότες του μαγεία αντάξια του τίτλου του, κ το Stand Beside My Fire είναι ένα ολοκληρωμενο Εωσφορικό αριστούργημα.
Κλείνοντας το παραλήρημα, να πω ότι, για μένα, εδώ βρίσκεται κ το εξώφυλλο της χρονιάς( άλλη μια ωραία ιδέα @anhydriis !), με όλη την προαπαιτούμενη μυσταγωγία να ντύνει ιδανικά έναν από τους πιο ξεχωριστούς δίσκους της προσωπικής μου κοσμογονίας.
Κ κάπως έτσι, σιγά σιγά κλείνει το πρώτο μισό των 70s με όλη του την επική θαμπάδα ( αν κ το 75, θεωρώ ότι κρατάει ακόμα πολλά από τα χαρακτηριστικά της πρώτης αυτής πενταετίας).
Το δευτερο μισό, για μένα, θα είναι λιγότερο obscure, κ περισσοτερο προπομπός του τι θα ακολουθήσει με τον Χαμούλη της επόμενης δεκαετίας…
18 Likes
Εγώ ψήφισα πάλι μόνο ένα album -το “Fly to the rainbow” (νομίζω για όλες τις επόμενες χρονιές οι Scorpions θα είναι στανταράκι).
Γενικά με συνεπαίρνουνε τα albums που καταφέρνουν να κάνουν κάθε κομμάτι ν’ ανήκει σ΄έναν εντελώς ξεχωριστό μουσικό κόσμο και δεν επαναλαμβάνεται συνεχώς και με μονότονο τρόπο το ίδιο στυλ μουσικής. Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί και το “Fly to the rainbow” κατά τη γνώμη μου: έναρξη με καθαρό, πρωτόλειο heavy metal, συνέχεια μ’ ένα “φεύγα” σπανιόλικο κομμάτι, το φάντασμα του Jimi Hendrix στη συνέχεια, μετά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η πρώτη (από τις πολλές θ’ ακολουθήσουν) power ballad του συγκροτήματος, δύο obscure τραγουδάκια μετά (από τα οποία το “Far away” ξεχωρίζει, κατά τη γνώμη μου, κι έχω ξαναγράψει ότι η αλληλουχία των συγχορδιών του με κάνει να το φαντάζομαι άνετα παιγμένο σε skate-punk στυλ) και για κλείσιμο το ΕΠΟΣ (όπως είθισται σε κάθε σωστό album).
Μπήκα στον πειρασμό να ψηφίσω και το “Burn”, μιας κι αποτελεί σίγουρα το δεύτερο αγαπημένο μου Purple album (κι επίσης και γι’ αυτό ισχύει το “κάθε κομμάτι και άλλο στυλ”), αλλά τελικά εμμένω στη συνήθειά μου να ψηφίζω μόνο album που θα συμπεριελάμβανα στα ΚΑΛΥΤΕΡΑ όλων των εποχών σύμφωνα με τα δικά μου γούστα, οπότε το άφησα τελικά. Πραγματικά, όμως, το ξανάκουσα τώρα ευκαιρίας δοθείσης κι έμεινα πάλι μαλάκας με το γίνεται εκεί μέσα. Αυτές οι δύο φωνές μαζί ήταν μία από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις στο rock, ρε πούστη μου.
10 Likes
έγκλημα που ξέχασα ότι το Fly to the Rainbow βγήκε το 1974, θα ρεφάρω όμως με ένα από τα καλύτερα live όλων των εποχών -το 1978 αν δε κάνω λάθος!
Δεν ξέρω ποιος ήταν στο Club22 τα Χριστούγεννα του 2005, σε εκείνο το live που ο γέρο-Roth μας έδωσε τα μυαλά στο χέρι (παρέα και με τον Juergen Rosenthal, πρώην Eloy και Scorpions στα ντράμς) με 3 ώρες live, μια σπασμένη χορδή και -αν δεν κάνω λάθος- ολόκληρο το Fly to the Rainbow την τελευταία ώρα!
2 Likes
Εχω ήδη ακουσει, οι επόμενες ακροάσεις θα αποκαλύψουν τα όποια προσωπικά παραληρήματα…
2 Likes
Τώρα που το είπες αυτό, ξέχασα ν΄αναφέρω ότι ίσως δεν είναι τυχαίο που το “Fly to the rainbow” έχει τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ μη-διεκπεραιωτικά drums σε δίσκο των Scorpions. Πραγματικά παίζει πολύ ενδιαφέροντα θέματα.
2 Likes
Ενα μικρο φλας μπακ της επικοτερης μαχης εως τωρα πριν μπουμε στην τελικη ευθεια για τα αποτελεσματα του 1974…
Ποσο συμφωνω δε με ολο το ποστ του @ironman1. Επιασα και εγω τον ευατο μου να ακουει μουσικες υπο αλλο πρισμα και περιμενω να συνεχιστει αυτο και στην συνεχεια. Λογω των διαφορετικων παρακλαδιων που τραβηξε ο καθενας θεωρω πως θα βρίσκω διαμαντακια σε υποειδη που προσπερασα αβασανιστα την εποχη που βγηκαν.
9 Likes
Ε άκου Babe Ruth που ψήφισα το 72
1 Like
Βάλτο στο επόμενο album exchange, νόθευσε τα ζευγάρια και θα το ακούσω, γιατί αλλιώς δεν πρόκειται.
2 Likes
Και το Virgin Killer έχει σε σημεία.
Ο Jurgen Rosenthal παντως έπαιξε μετα και Eloy 
1 Like
Ναι, το θυμάμαι αυτό, και κάποια στιγμή θέλω να τους ακούσω αυτούς, γιατί θυμάμαι να τους λένε “οι Pink Floyd του φτωχού”. 
Φτωχοί είναι όσοι το λένε αυτό, αλλά ΕΝ ΠΑΣΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙ 
6 Likes
Βρέθηκαν δύο άνθρωποι να βάλουν στην πρώτη θέση το Far Out, τι φανταστικό φόρουμ που είμαστε!
4 Likes
Όπου είπε “patience is virtue (το αγαπημένο μου quote, που με αντιπροσωπεύει)… tuning is virtue as well (επειδή έπρεπε να κουρδίζει)”. Λατρεία Ουλης 
1 Like
REPOST
Πώς λένε “ορθή επανάληψη”, ε εδώ έχουμε τη διόρθωση ενός ασυγχώρητου προσωπικού λάθους, γιατί μπέρδεψα τις χρονιές και αρχικά δεν έβαλα καθόλου στο 1974 τον σημαντικότερο (και με αχανή διαφορά από τον δεύτερο) δίσκο της χρονιάς. Επανορθώνω όμως γιατί κάποια πράγματα απλά είναι σημαντικότερα από τα συνηθισμένα μας κριτήρια της φωνής που σπάει τζάμια, της κιθάρας που σκίζει σούφρες, του μπάσου που σηκώνει έξι ρίχτερ, των ντραμς που ρίχνουν βουνοπλαγιές και λοιπών θεομηνιακών / καταστροφικών εικόνων.
Συγγνώμη στους Kansas που πήραν το μακρύτερο, συγγνώμη και στους Scorpions που χάσανε μέσα απ’ τα χέρια τους την πρωτιά, Uli μου ήταν καλό όσο κράτησε αλλά δυστυχώς δεν ήταν αληθινό… Και τώρα πάω να αυτομαστιγωθώ, τα λέμε.
NUMBER TEN
Summary
«Ναι! Επιτέλους! Τώρα που αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, εκτός από όλα τα άλλα, τέρμα πια λογοκρισίες και προσπάθεια φίμωσης των καλλιτεχνών και των πνευματικών ανθρώπων. Και είμαι βέβαιος ότι δεν θα έχουμε ποτέ ξανά τέτοια παρατράγουδα. Να τυλίγουν έναν άνθρωπο σε μια κόλλα χαρτί επειδή οι ιδέες του δεν είναι αρεστές στο κράτος. Ακούς εκεί».
Summary
Εντάξει, σαν τον @Lupin κι εγώ. Περισσότερο χρέος είναι. Αν δεν έβαζα Ψαρονίκο στη λίστα, δε θα είχα μούτρα να ξανακατέβω.
NUMBER NINE
Summary
«“King Crimson played the right way”*; Ποιοι; Δεν τους ξέρω καν. Τι εννοείς “δεν έχουν ιδρυθεί ακόμα”. Τι ανορθόδοξη μέθοδος γραφής και σχολιασμού είναι αυτή;! Τέλος πάντων. Μια άλλη απορία λύσε μου τώρα. Αν αυτός ο τύπος λέει ότι αυτοί οι πώς τους είπες παίζουν “King Crimson the right way”, αυτό τι σημαίνει για μας; Ότι παίζουμε “King Crimson the wrong way”; Αυτό ακριβώς ε; Έτσι είπε; Μάλιστα. Ναι, τι να πω, πες του ότι του αφιερώνουμε το τρίτο κομμάτι από τον αμέσως προηγούμενο δίσκο. Θα καταλάβει. Πιστεύω».
Summary
*Ναι. Αυτή η ατάκα όντως ειπώθηκε. Από χρήστη του φόρουμ. Δεν θα τον δώσω όμως. Προς το παρόν τουλάχιστον.
NUMBER EIGHT
Summary
«Ποιος θα φύγει, πού το άκουσες αυτό; Έλα ρε μην πιστεύεις τις φήμες. Πλακωνόμαστε μεταξύ μας; Ε όχι δα! ΟΚ ναι, χτες πέσανε κάτι ψιλές, αλλά… Ρε όχι, αλήθεια, όλα καλά είναι σου λέω. Τι; Στο είπε εμμέσως ο ίδιος; Ώστε έτσι ε; Εντάξει λοιπόν, αφού θέλει να φύγει ας φύγει. Πρόβλημα; Ποιοι, εμείς; Έλα σε παρακαλώ. Μια χαρά θα την παλέψουμε. Σιγά το μαλάκα».
NUMBER SEVEN
Summary
«Ε μας λείπει λίγο, αλλά τι να κάνουμε, αφού ήθελε να φύγει δεν γινόταν κάτι άλλο. Ναι, ειδικά ο Ρίτσι έχει πλαντάξει στο κλάμα. Καλά μη φοβάσαι, θα του περάσει. Ειδικά με τη νέα κατεύθυνση που έχουμε ως συγκρότημα θα γουστάρει τη ζωή του. Όχι ρε, μην ακούς τις κακές γλώσσες. Ψοφάει για φανκιές ο ψηλός. Ρε άκου που σου λέω!».
NUMBER SIX
Summary
«Τα έχω ακούσει κι εγώ αυτά τα κακεντρεχή σχόλια, αλλά απαξιώ. Τότε τι; Μα δεν είναι φανερό; Για την Αυτής Μεγαλειότητα. Βεβαίως. Είμαστε τέσσερις ετεροφυλόφιλοι Βρετανοί, βέροι Βρετανοί, και με τη μουσική μας τιμάμε τη Βασίλισσά μας. Τι ποια από τις δύο, σε παρακαλώ, δεν θέλω αστειάκια. Α, ναι, ε ΟΚ στον δίσκο μας είναι δύο. Ε ναι, και Λευκή και Μαύρη. Πώς; Χμμμμ ναι, ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Μπορείς να το πεις κι έτσι, η διχοτόμηση του υλικού σε Λευκή και Μαύρη Πλευρά είναι σε αντίστιξη με το περιεχόμενο της μουσικής μας που όντως είναι πολύχρωμη. Το πας κάπου; ΓΙΑΤΙ ΓΕΛΑΣ;».
NUMBER FIVE
Summary
«Συγγνώμη, μπορείς να επαναλάβεις αυτή την ερώτηση γιατί δεν την πολυκατάλαβα; Ευχαριστώ. Αν μπορούμε να το φανταστούμε διασκευασμένο από βλάχους… Χμμμ… Όχι, με συγχωρείς, και πάλι δεν καταλαβαίνω το ερώτημα. Γιατί να διασκευάσουν ΕΜΑΣ βλάχοι; Και γιατί ειδικά το συγκεκριμένο τραγούδι; Πού ακριβώς τέμνονται αυτές οι γραμμές; Πού να μου εξηγείς; Για μισό λεπτό ρε φίλε, ξέρεις κάτι που δεν ξέρουμε;».
NUMBER FOUR
Summary
«Καλά άστα τώρα τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα και βοήθησέ με σε κάτι. Θέλω να βρω ένα παρατσούκλι για το κοπέλι, έτσι πιασάρικο, να μείνει, σαν του αλλουνού. Πώς σου φαίνεται το… Πρωτοδαίμονας της Κρήτης;!
…όχι, ε;».
NUMBER THREE
Summary
«Κοίτα, να σου πω την αλήθεια, είχε και πραγματιστικό χαρακτήρα αυτή η απόφαση που πήρα. Ε, τι εννοώ, αφού ξέρεις τι εννοώ. Ακόμα δεν κατάλαβες; Μα τώρα θες να στο κάνω νιανιά; Ώχου… Καλά. Μην το πεις στον αδερφό μου, αλλά εδώ που τα λέμε, ε δεν πάνε και κάπου. Με όρους επιτυχίας εννοώ. Ε ρε συ γερμανικό συγκρότημα τώρα και θα πιάσει την καλή παίζοντας σκληρό ροκ; Χλωμό το βρίσκω. Γι’ αυτό κι εγώ την έκανα με ελαφρά. Καλά το συζητάς; Εννοείται ότι εδώ θα έχω πολύ μεγαλύτερη επιτυχία απ’ ό,τι αν έμενα στους άλλους».
NUMBER TWO
Summary
«Τι να σου πω ρε συ, δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο. Κι επειδή; Δεν ξέρω πώς τα κάνετε εσείς εκεί πέρα, αλλά εμείς εδώ, αν και γενικά είμαστε ΠΟΛΥ συναισθηματικοί και ζεστοί τύποι, αυτά δεν τα ανακατεύουμε με τις δουλειές μας. Όταν ήταν στο συγκρότημα, μιλάγαμε. Τώρα αυτός έχει τη δική του μπάντα κι εγώ τη δική μου. Ναι, έτσι πάει. Ο νέος; Ναι, καλός είναι. Αλλά μας τα πρήζει λίγο με τον Χέντριξ ρε φίλε. Ναι, γλώσσα δεν βάζει μέσα όταν αρχίζει να μιλάει γι’ αυτόν. Καλός συνθέτης; Ε, από μια άποψη ναι. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, για μένα και τον Κλάους παρακολουθεί την μπάντα ο κόσμος. Τα δικά μας τραγούδια είναι που θα μείνουν».
NUMBER ONE, THE RIGHT ONE THIS TIME
14 Likes
Πτωχοί τω πνεύματι θα προσέθετα και καθόλου μακάριοι!
Από την πλευρά μου, ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να χωρέσω τα εξαιρετικά Inside και Floating στις λίστες για το 1973 και '74 αντίστοιχα, θα γράψω ένα “με λίγα λόγια” στο εγγύς μέλλον μήπως και… εξιλεωθώ! (και βέβαια, είναι παρήγορη η σκέψη ότι υπάρχουν και κάτι “Ocean” “Silent Cries…” για τις επόμενες χρονιές!)
4 Likes
Τη δικιά μου εξιλέωση τη βρήκα πάντως:
5 Likes
Αρχίζει να αχνοφαίνεται…
Αλλά πρώτα…
@38aris @Alejandro.m @apostolisza8 @criss_burton @nikosPL @pantelis79 @Sh_Wo_f @Tom7 και το ξίφος του @nnnkkk
2 Likes