Προφανώς και εδώ βρίσκεται η διαφωνία μου. Δεν θα θεωρούσα ποτέ για παράδειγμα τους Βolt Thrower, επειδή έχουν μπασιστρια, ως δείγμα γυναικείας εκπροσώπησης. Θα έπρεπε να είχε πιο πρωταγωνιστικό ρόλο, χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία κανενός.
Θυμάμαι τους είχα προτιμήσει από τους Radiohead όταν είχαν έρθει πριν είκοσι χρόνια Θεσσαλονικη, είχα φράγκα μόνο για τη μία συναυλία. Δεν το μετάνιωσα καθόλου, αν και μακάρι να μπορούσα να πάω και στις δύο!
Εμμ αυτά παθαίνουμε άμα δεν βάζουμε Sleater-Kinney πεντάδα. Α ναι, αυτά είναι φασαρία.
Καλα, οχι και ολοι, αλλα σιγουρα αυτος ειναι ενας απο τους λογους!
Οχι ο μοναδικος βεβαια 
Για λιγο νομιζα οτι με εχεις στο ignore, περιμενω εστω ενα σημειο ζωης στο Calendar εδω και μερες!
Σόρρυ μαν μου, έχει πάει περίεργα ο μήνας, φιλοδοξώ Αύγουστο να κάνω come back!
Ωραία, πρωταγωνιστικό ρόλο είχε π.χ. η Anneke στους Gathering. Ή η Tarja στους Nightwish. Οι δεύτεροι δεν έχουν αναφερθεί πολύ μέχρι τώρα, αλλά όταν φτάσουμε σε κάτι Once και τέτοια θα δεις τι έχει να γίνει. Όσο δε για τους Gathering, εγώ μέχρι τώρα μόνο αποθέωση έχω δει. Και ειδικά για την Anneke.
Ίσως θα μου αντιτείνεις ότι δεν έχει νόημα να αναφέρω παραδείγματα επιτυχημένων καλλιτεχνιδών, αλλά για μένα έτσι κι αλλιώς δεν έχει νόημα όλο αυτό. Τι ακριβώς συζητάμε, ότι ο ροκ/μέταλ χώρος είναι ανδροκρατούμενος; What else is new?
Δεν αντιλέγω σε αυτά που λες για αναλογίες ανδρών και γυναικών. Απλά για εμένα η συμμετοχή γυναικών στις λίστες θα μπορούσε να ήταν καλύτερη και σε καμία περίπτωση δεν αισθάνομαι ότι μέχρι στιγμής είναι πολύ ικανοποητικη όπως λες.
Σαν να λές ότι η ομάδα έπαιξε αρκετά καλά στο ματσάκι, αλλά εγώ να διαφωνώ και να λέω ότι μπορούσαν και καλύτερα. Αυτά.
Εγώ ας πούμε έχω βάλει Hole στην πεντάδα για το 1998 και δίσκο που 3 στα 4 μέλη είναι γυναίκες.
Ανατριχιαστικά επικίνδυνα επιχειρήματα από άνδρες μεταλλαδες για τη γυναικεία παρουσία στη μουσική όπως και εκπροσώπηση τους στη λίστα.
Το μόνο που στέκει είναι ότι οι γυναίκες καλλιτεχνιδες είναι λιγότερες στο μέταλ, άρα αναγκαστικά η εκπροσώπηση τους σε λίστες μεταλλαδων είναι περιορισμένη. Αυτά είναι μαθηματικά και γεγονότα. Ότι στο ποπ έχουν μεγαλύτερη παρουσία οι γυναίκες ωστόσο μεγάλη πλάνη.
Τελοσπαντων επειδή ούτε εγώ δεν έχω όρεξη για φεμινιστική ανάλυση του σεξισμού στο μέταλ, του όρου φροντγουμαν, του υπό ποιες συνθήκες και συμφωνίες και με τι ρόλο συμμετείχαν οι γυναίκες καλλιτεχνιδες στο μέταλ, ας το αφήσουμε για μια όμορφη, άλλη μέρα.
Ξέχασες τη Leather παιδαρα μου
Ναι οκ ας αναφέρουμε και τις δεκαπέντε γυναικες που είναι στο χώρο και ότι εμείς τις ψηφίσαμε, μπράβο μας! Το ότι είναι δεκαπέντε ίσως πρέπει να συζητάμε, ενιγουεη.
Ποτέ των ποτών! Απλά είπα να περιοριστώ σε πιο πρόσφατες περιπτώσεις.
Δεν πρέπει να έχω ψηφίσει καμία γυναίκα από την αρχή του παιχνιδιού, σίγουρα θα γίνει με Aghora
Δυστυχώς πολύ επιγραμματικά γιατί είμαι σε κάμπινγκ (Αρμενιστή για τους βόρειους φίλους μας) και δε μου πάει να γράψω πολύ:
Testament - The Gathering: τρομερός δίσκος, συγχρονο thrash/heavy/groove με τον Lombardo να τους ανεβάζει ένα επίπεδο.
Sodom - Code Red: τρομερός thrash δίσκος.
In Flames - Colony: αν κάποιος πρέπει να μάθει τι είναι η σκηνή του Gothenburg, τότε πρέπει να ακούσει αυτόν τον δίσκο και να ανακαλύψει τι εικόνισμα έχουν οι μισές και πάνω μπάντες του σύγχρονου metalcore.
Rotting Christ - Sleep Of The Angels: ο καλύτερος δίσκος των RC, με φανερό το γεγονός ότι όταν είχαν πληκτραδες έγραφαν καλύτερα.
Derek Sherinian - Planet X: εξαιρετικό instrumental prog, από έναν τύπου που έπρεπε να είναι ακόμα στους θιατερ.
Liquid Tension Experiment - LTE2: Γιατί δεν έχει να λέει ότι έβγαλες έναν από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, ας γράψεις και κάτι ακόμα ίδιου επιπεδου
Λαστ φαιβ χωρίς λόγια:
Emperor - IX Equilibrium
The Chasm - Procession to the Infraworld
Darkthrone - Ravishing Grimness
Grip Inc. - Solidify
Immortal - At The Heart Of The Winter
Εγώ πάντως σε κάθε δεκαετία είχα τουλάχιστον ένα γυναικείο #1 σε κάποια χρονιά χωρίς να υπολογίσω και αυτά που είναι απλώς female fronted. Και ναι, 1 και 2 στα 10 μπορεί να μην είναι πολλά αλλά βρίσκω λίγο άκυρο το σχόλιο περί εκπροσώπησης. Δηλαδή τι ήταν τόσο καλό και χαντακώθηκε για λόγους φύλου so far; Και τέλος πάντων, τόση καλή μουσική έχει χαντακωθεί για λόγους γούστου, τι συζητάμε τώρα;;; Ας παίξει ο καθένας το παιχνίδι όπως γουστάρει.
Τίποτα 
.
Και πολλη καλη μουσικη εχει χαντακωθει για αλλους λογους, και τι να γινει
Αυτο εννοειται.
Εεε ισως καποια πραγματακια, τεσπα.
1999
Θαρρώ πως όσο κλώθω γύρω από τις κυκλοφορίες αυτού του επικού έτους, τόσο αρχίζω και το χάνω… Οπότε ας κάνουμε λογαριασμό μιαν ώρα αρχύτερα ξεκινώντας από τα χαμένα πουλιά της προηγούμενης εβδομάδας.
Είναι τόσες μα τόσες οι κυκλοφορίες που είναι αντικειμενικά αδύνατον να μην λησμονηθεί κάποια. Αλλά ρε #@%!@!%!%#%$ εαυτέ μου, πως είναι δυνατόν να ξεχαστεί αυτό το ΕΠΟC? Lightning Strikes ινσταντ μοσπιτ.
Cypress Hill - IV
Ελπίζω να τα καταφέρω και να συγχωρεθώ από τη κλίκα σε μεταγενέστερο χρόνο, αλλά ρε γαμώτο το δισκίο αυτό είναι άρρωστο. Από την αρχή ως το τέλος ένας B-Real απειλητικός, ένας Sen Dog βράχος από πίσω, κινηματογραφικά beats και λούπες εξωγήινες. Ο δίσκος που με έβαλε στο αμερικάνικο hip-hop. Μερική εξιλέωση φέτος παρακάτω.
Για την ιστορία το 1999 με βρίσκει στη β Λυκείου σε full mode on μουσικά. Ακούγαμε ότι κυκλοφορούσε, ξεψυρίζαμε το κάθε λαιβ, αγοράζαμε περιοδικά (μουσικά ε), γενικώς επενδύσαμε το χαρτζιλίκι μας στο μόνο που μπορεί να μας σώσει από τα σκατά. Τα νέα (nu) φιντάνια αρχίζουν να αυξάνονται και να πληθαίνουν, η επιλογή πεντάδας πιο ζόρικη από ποτέ. Έχοντας καταλήξει σε 3 δυνατά χαρτιά οι δύο εναπομείνασες θέσεις παίχτηκαν στα playoffs. Ειλικρινά μόνο με κλήρο έβγαινε άκρη.
Στην άκρη λοιπόν έμειναν:
Machine Head - The Burning Red
Δεν ξέρω τι σκατά σκέφτομαι σήμερα το βράδυ, αλλά αυτό εδώ είναι ιερό κειμήλιο για μένα. Ονειρικό crossover rap metal, κομμάτια που σβέρκος δεν σταματά να πάλλεται. Γαμώτι μου, αυτό εδώ έχει μέσα αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Γρήγορα στο επόμενο μην αλλάξω γνώμη.
Red Hot Chili Peppers - Californication
Ω θεοί, πόσα χιτ μαζεμένα. Τι κυκλοφορία. Τους έμαθαν και οι πέτρες, τους τραγούδησαν και τα χορτάρια. Θα ήταν σε οποιαδήποτε αντικειμενική πεντάδα, εδώ δυστυχώς ατύχησε. Λίγο πιο μετά το λάιβ αλλά σκετη απόλαυση.
Amorphis - Tuonela
Έλα αλήθεια τώρα. Κάποιο λάθος έχει γίνει. Δεν είναι δυνατόν να μένει στην απ’έξω αυτό το ιδιαίτερο μουσικό ταξίδι. Δεν μπορώ να τον χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς αυτόν τον δίσκο παρά ταξίδι. Πότε δεν μπόρεσα να ξανασυνδεθώ τόσο με άλλον δίσκο τους όσο με αυτόν. Υποδειγματικό _____________ (συμπληρώστε εδώ το είδος) σε σημείο αλητείας. Ξεκινά χαλαρά στο The Way, κορυφώνει στο Greed, κλείνει όμορφα τον κύκλο του στο τέλος του καλοκαιριού.
Nine Inch Nails - The Fragile
Έχοντας αποθεώσει ξανά τον Trent στο τρέχον θρεντ θα προσπαθήσω να μην γίνω γραφικός…Ωιμε… Μα τι μεγαλείο μουσικό παρέδωσες ρε ΑΡΧΟΝΤΑ!!! 103 λεπτά υπερβάσεων και ενδοσκοπήσεων, ο Κυρος Γρανάζης της ροκ ξανά πρωτοπόρος. Σίγουρη πεντάδα το 2008.
Dr. Dre - 2001
'Ελα γιατρέ μου και έχω πρόβλημα. Τι 2001 παλαβωμάρες είναι αυτές? Ποιός είναι ο ασθενής? Εγώ ή ο γιατρός? Το λοιπόν παιδί μου. Δεν έχω τα φόντα να αξιολογήσω την rap μουσική αλλά ναι, αν αυτός δεν είναι ο μεγαλύτερος δίσκος του ιδιώματος είναι σίγουρα αυτός που το οδήγησε στη δεύτερη νιότη του. Παραγωγάρα, flows, μουσικάρες.
Limp Bizkit - Significant Other
Σίγουρα το hate προς την μπάντα έχει έρεισμα. Όχι μόνο ένα. Θεωρώ ότι η φάση είναι μας χάριζαν ένα γαιδαρο και τον κοιτάζαμε στα δόντια. Μπάντα που έχει στο δυναμικό της τον Wes Borland δεν γίνεται να κάνει κάτι λάθος. To groove που έβγαλε αυτή η μπάντα δεν έχει ξαναγγιχθεί. Δεν ήρθαν εδώ σαν οι νέοι Rage Against The Machine. Αλλά οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Και το πλήρωσαν και αυτό.
5. Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Αλίμονο να έλειπε ο αγαπημένος μου progressive δίσκος όλων των εποχών. Δίσκος που καταναλώνεται ολόκληρος, δίσκος που σημάδεψε τα και τότε αντιδραστικά στην μουσική θεωρία αυτιά μου. Στιγμές απορώ που δεν αποθεώνεται, ίσως οι υπόλοιποι να ξέρουν καλύτερα. Κάπου εδώ όμως θα τους χάσω και αυτούς, δυστυχώς. Τεράστια κληρονομιά αλλά, no portnoy, no party. Sorry.
4. Rage Against the Machine - Battle of Los Angeles
Κάπου εδώ δυστυχώς κλείνει άλλος ένας κύκλος. Και όσο και αν αυτό γίνεται θριαμβευτικά, η πικρία στο τέλος μένει. Η κατάρα των πολιτικά φορτισμένων συγκροτημάτων συνεχίζεται. Δεν ξέρω τι τους βρήκε και τα σπάσανε αλλά το κάνανε με ψηλά το κεφάλι. Δίσκος σχεδόν ισάξιος του ντεμπούτου, ανώτερος του δευτέρου, στην κληρονομιά που άφησε η μπάντα άλλη μια τεράστια κυκλοφορία. Μεγάλη αγάπη για το Maria.
3. Korn - Issues
Ο καλύτερος nu Metal δίσκος της χρονιάς, ίσως και όλων των εποχών. Ο Jonathan Davis έχει γράψει εδω μέσα την ψυχούλα του, στην πραγματικότητα μας έδωσε στο χέρι τον ελέφαντα της κακοποίησης (οποιουδήποτε είδους). Η μουσική υπηρετεί εξαιρετικά και θα χρειαστούν dj για να ξαναπάρει αέρα η φωτιά των Korn σε μερικά χρόνια από τώρα. Εως τότε οι σφαλιάρες στο μπάσο του Fieldy σκάνε στην μάπα μου κατά κύματα, το rhythm section τοίχος αδιαπέραστος.
2. Terror X Crew - Η Γεύση του Μένους
Το ελληνόφωνο σκληροπυρηνικό χιπ χοπ συναντά την disco, δανείζεται τα απαραίτητα από τα εξωτερικά ερεθίσματα και παραδίδει τον σημαντικότερο χιπ χοπ δίσκο της εγχώριας σκηνής. Δεν χωράν εδώ συστάσεις ούτε προτροπές για το τι θα ακούσεις. Δεν υπάρχει επιστροφή μετά το play, oι στίχοι του τρυπάν σαν black & decker, ω, ναι!
1. Slipknot - Slipknot
Ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη ότι πρέπει να γράψω λόγια για αυτό επίτευγμα. Γιατί περί τέτοιου πρόκειται. Από το πουθενά σκάνε μύτη 9 τύποι παντελώς άγνωστοι και κάνουν το underground να ακούγεται παντού (με το ζόρι). Και όταν αρχίζουν τις live εμφανίσεις το πράγμα εκτροχιάζεται. Το καλύτερο ντεμπούτο όλων των εποχών, hands down. Η καλύτερη μπούκα όλων των εποχών η εισαγωγή του sic. Η κάθε εποχή ψάχνει τους ήρωές της και η δικιά μου είχε αυτούς τους παλαβούληδες.
Tί είναι η Αιοβα? Υπομονή… έρχεται στα προσεχώς!
Εδώ τα κιτάπια 
και τα playoffs 
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Slipknot - Slipknot
Επιβάλλεται να μάθω πως έγιναν οι διασταυρωσεις στα playoffs 
κληρωση, μονο αδιαβλητες διαδικασιες εδω ε 
