1999
Φτάσαμε αισίως στο '99 και διαπίστωσα πόσο εύκολο είναι τελικά να ξεχνάς τελείως δίσκους αγαπημένους ή να μπερδεύεις τις χρονολογίες που κυκλοφόρησαν και να μην τους αναφέρεις καν. Shit happens. What to do? Θα συνεχίσω προς το παρόν στο μοτίβο που ξεκίνησα. Τα άλμπουμ της πεντάδας μου με κάποια σχόλια και μερικές επιπλέον σύντομες αναφορές. Αν κάτι μείνει απέξω-που αναπόφευκτα θα συμβεί- ίσως το τιμήσω ετεροχρονισμένα εδώ ή σε κάποιο άλλο νήμα.
honorable mentions
NINE INCH NAILS - THE FRAGILE
Στο διπλό αυτό άλμπουμ ο Trent Reznor στην ουσία παρουσιάζει το συνολικό ρεπερτόριο του και λέει : ορίστε αυτός είμαι , αυτά κάνω, αν σας αρέσει ακολουθήστε με. Μπορεί να μην έχει τις κορυφές του THE DOWNWARD SPIRAL, ούτε τον αυθορμητισμό του PRETTY HATE MACHINE, είναι ωστόσο μεστό και δουλεμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να αποτελέσει το καλούπι για τις μελλοντικές δουλειές του Trent.
MADRUGADA - INDUSTRIAL SILENCE
Όταν άκουσα για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο το Strange Colour Blue νόμισα πως πρόκειται για το καινούριο κομμάτι του Nick Cave. Sivert Høyem. Τι χροιά και τι ερμηνεία! Από το πρώτο κιόλας τραγούδι τους οι Νορβηγοί κατάφεραν να με κερδίσουν. Ο πρώτος τους δίσκος δεν έχει δείξει κανένα σημάδι φθοράς. Με ύμνους όπως τα Vocal, Higher και Norwegian Hammerworks Corps. συνεχίζουν να συναρπάζουν όπως τότε που δεν τους ήξερε κανείς.
AGALLOCH - PALE FOLKLORE
Καταρχήν όλοι οι δίσκοι των AGALLOCH (5 όλοι κι όλοι) είναι εννιάρια/δεκάρια. Το PALE FOLKLORE χρωστά -όπως και το επόμενο αλλά καλύτερα όλα στην ώρα τους- πολλά στο BERGTATT των ULVER. Uplifting στιγμές όμως όπως το αστραφτερό Hallways of Enchanted Ebony με κάνουν να τους αγαπήσω ακόμη περισσότερο.
ANATHEMA - JUDGEMENT
Μπορεί ο Στάθης Παναγιωτόπουλος (AΡΒΥΛΑ) να είναι μια κουράδα αλλά από μουσική κάτι ήξερε. Όταν λοιπόν έπαιξε για πρώτη φορά (Πανελλήνια πρεμιέρα και καλά-αρχαία χρόνια τι να πεις) στην ραδιοφωνική εκπομπή του το Deep εγώ περίμενα με το δάχτυλο έτοιμο στο record. Aπό πολλές απόψεις προτιμώ τον δίσκο αυτό από το Αlternative 4. Forgotten Hopes…Make It Right…One Last Goodbye…Judgement…Ανατριχίλες
AMORPHIS - TUONELA
Αληθινή ιστορία. Ο μικρός stammargg μπαίνει στο Rock City. Στα ηχεία παίζει το The Way. Tι είναι αυτό που ακούμε. Είναι το νέο Αmorphis. Πολύ δυνατό. Ναι, πολύ δυνατό, πόσο; Τόσο. Ορίστε. Ευχαριστώ. Γεια. Γεια. Διάρκεια επίσκεψης ένα (1) λεπτό.
THE ROOTS – THINGS FALL APART
To σερί από εκπληκτικές κυκλοφορίες των ROOTS ξεκινά με αυτόν δίσκο.O Questlove συντονίζει έναν μεγάλο αριθμό guest καλλιτεχνών που προσφέρουν το ταλέντο τους για την δημιουργία αυτού του οριακού για το hip hop άλμπουμ, με πρώτη και καλύτερη την ιέρεια του Neo-soul κινήματος Erykah Badu που συμμετέχει στο ανατριχιαστικά όμορφο You Got Me.
SEPTIC FLESH - REVOLUTION/DNA
Ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος αλλά με το REVOLUTION/DNA έχουμε επίσημα την πρώτη δουλειά του SΕΤΗ σε εξώφυλλου δίσκου- και φυσικά είναι σκατένιο! Το άλμπουμ όμως είναι από τα αγαπημένα μου, πιο gothic βέβαια, όπως οι μόδες της εποχής επέβαλλαν. Έχει και το Little Music Box…αόρατες καρδούλες.
ROTTING CHRIST - SLEEP OF THE ANGELS
Και αυτοί πιο gothic (και μια σταλιά industrial) όπως οι μόδες της εποχής- και η Century Media- επέβαλλαν. Ο Sakis σε πολλά σημεία ψηθηρίζει ενοχλητικά αλλά οι κομματάρες διαδέχονται η μια την άλλη. Cold Colours…After Dark I Feel…Victoriatus…Der Perfekte Traum…το φινάλε με Thine Is the Kingdom. Τότε κάποιοι τους κράξανε. Εμένα πάντως μου άρεσε!
DREAM THEATER - SCENES FROM A MEMORY
Μεγάλη δισκάρα που έχει αφήσει το στίγμα της - πχ προχθές στο σουπερμάρκετ ήρθα φάτσα κάρτα με καραφλοχετά τύπο που φορούσε μπλουζάκι SCENES…Ακόμη και μετά από 24 χρόνια το άλμπουμ αυτό σημαίνει πολλά για πολλούς, δικαιολογημένα. Προσωπικά αν και αλλεργικός στα φωνητικά του LaBrie - γλυκανάλατος και γενικά dealbreaker στην σχέση μου με τους ΤΗEATER - οφείλω να ομολογήσω ότι στο άλμπουμ αυτό θα τον χαρακτήριζα σε πολλά σημεία συγκινητικό - Για τους υπόλοιπους τι να πω, κάνουν παπάδες.
the top 5
5)PIANO MAGIC - LOW BIRTH WEIGHT
Περισσότερο κολεκτίβα μουσικών παρά κανονικό συγκρότημα, οι Piano Magic στο ντεμπούτο τους παρουσιάζουν μια μουσική πρόταση που χρωστά πολλά σε καλλιτέχνες όπως οι Durutti Column (στα Crown Estate και Bad Patient), Nick Drake (The Fun of the Century), The Cure (Not Fair), αλλά και στο dream-pop ρόστερ της 4AD (Snowfall Soon) Η μουσική τους είναι μινιμαλιστική και αιθέρια. Ανδρικά και γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται από κομμάτι σε κομμάτι ενώ οι κιθαριστικές εξάρσεις είναι εδώ παρότι μετρημένες-αν και στα live τους οι εντάσεις ανέβαιναν αισθητά- .Τα ηχοτοπία που δημιουργούν είναι κυρίως χειμωνιάτικα και μελαγχολικά. Ορισμένοι αχρείαστοι post-rock πειραματισμοί στο δεύτερο μισό του δίσκου ρίχνουν τον αρχικό ενθουσιασμό ότι πρόκειται περί αριστουργήματος, παρόλα αυτά το φινάλε με τo Lynch-ικό I am the Sub-Librarian και το αλα Joy Division υπέροχα μονότονο Waking Up αποζημιώνει και με το παραπάνω.
*Και καλύτερο εξώφυλλο
4)RED HOT CHILI PEPPERS - CALIFORNICATION
Με το CALIFORNICATION οι RED HOT CHILI PEPPERS καταφέρνουν να γίνουν το δημοφιλέστερο ροκ συγκρότημα στον πλανήτη, χωρίς να ιδρώσουν ιδιαίτερα. Την τέχνη τους την ξέρουν πολύ καλά, απλά εδώ η έμπνευση χτυπά κόκκινο με αποτέλεσμα όλο σχεδόν το tracklist να είναι hit after hit. Η επιστροφή του Fusciante είναι σίγουρα ο καταλύτης της επιτυχίας, όμως εγώ θα υποκλιθώ πρώτα σε αυτόν τον τεράστιο μπασίστα και μεγάλη μορφή που ακούει στο όνομα Flea…Tι να ξεχωρίσει κανείς; Υπερκλασσικά πια κομμάτια (Otherside, Californication, Scar Tissue) ανάμεσα σε superfun & funky δυναμίτες (Around the World, Get on Top, Ι Like Dirt), ροκιές που βρίσκουν με άνεση τον στόχο τους (Parallel Universe, Easily, This Velvet Glove, Savior), υπέροχες laid back στιγμές (Porcelain, Road Tripping) και τα είπα σχεδόν όλα. Και μόνο που το CALIFORNICATION κονταροχτυπιέται στα ίσια για τον τίτλο του καλύτερου RHCP άλμπουμ με το φοβερό και τρομερό BLOOD SUGAR SEX MAGIK - ε, αυτό κάτι λέει.
3)TIAMAT - SKELETON SKELETRON
Το SKELETON SKELETRON με τον χαζό τίτλο και το απαράδεκτο εξώφυλλό είναι το πρώτο καθαρά gothic άλμπουμ των TIAMAT. Η αρχική εντύπωση είναι κάπως έτσι: Μια κάπως άβολη και cringy εισαγωγή (Church of Tiamat), λίγο αναμάσημα από Sisters of Mercy (Brighter than the Sun), λίγο Nick Cave από τα Lidl (Best Friend Money Can Buy), μια μεζούρα industrial (Dust is Our Fare), οι τυπικές Tiamat plays true gothic rock sτιγμές (To Have and Have Not, For Her Pleasure, As Long As You Are Mine), η “απαραίτητη” διασκευή στο Sympathy for the Devil και το ατμοσφαιρικό και δρακουλίσιο φινάλε (Lucy). Τι; νομίζετε ότι τους θάβω;
ΛΑΘΟΣ! Οι ΤΙΑΜΑΤ γ@μ@νε!
Βάζοντας πρόσφατα να ξαναθυμηθώ αυτό το αμφιλεγόμενο άλμπουμ, διαπίστωσα ότι τελικά δεν χρειαζόταν, καθώς σιγοτραγουδούσα παράλληλα με τον Johan Edlund το κάθε τραγούδι και τον κάθε του στίχο. Για εμένα ήταν άλλο ένα άλμπουμ, όπως το One Second ή το Alternative 4 που για ένα μεγάλο διάστημα τα άκουγα σε 24ωρη βάση. Δεν χρειάζεται λοιπόν άλλη απόδειξη για μια θέση στην πεντάδα της χρονιάς.
2)OPETH - STILL LIFE
Πριν κυκλοφορήσει αυτός ο ογκόλιθος οι ΟPETH μου ήταν σχεδόν άγνωστοι, θυμάμαι μόνο μια διασκευή τους στο Remember Tomorrow από κάποιο cd που έδινε το Μetal Hammer, κλάιν μάιν δηλαδή. Ήταν τεράστιο λοιπόν το σοκ που δέχτηκα στην πρώτη ακρόαση αυτού του θηρίου.
Η εισαγωγή του The Moor είναι ότι χρειάζεται για να σε αποπροσανατολίσει ώστε να πέσεις ανυποψίαστος στην δίνη του εφιάλτη που λέγεται STILL LIFE. Το πρώτο UUUUUURGGGH του Μιχαλάκη… WTF!.. Μια λιμνούλα εμφανίζεται ανάμεσα στα πόδια σου, ουπς! Τα ριφς καταιγιστικά, σαν να τρως τις σφαλιάρες ασταμάτητα…αλλά στο τέλος να σου αρέσει… χμ… ,οι εναλλαγές τελείως απρόβλεπτες, σαν τον καιρό που είχαμε τον Ιούνιο που μας πέρασε, τα ακουστικά ατμοσφαιρικά περάσματα πανέμορφα και ειδυλλιακά, σαν την ηρεμία πριν τον κατακλυσμό. Τα καθαρά φωνητικά, ρε σεις αυτός έχει ωραία φωνή! Μην του το πείτε και αρχίσει να τραγουδά μόνο έτσι… Κάθε τραγούδι μια ιστορία τρόμου. Ακόμη και στο Face of Melinda παρά την αδιαμφισβήτητη ομορφιά του νιώθεις κάτι το ανεξήγητα απειλητικό να υποβόσκει . Θα σταθώ λίγο στο αγαπημένο μου κομμάτι εδώ που δεν είναι άλλο από το Serenity Painted Death-τι τίτλος καταρχήν! Σε προετοιμάζει για το έπος που έπεται. Απίστευτα ριφς ιδανικά για μόνιμο τραυματισμό σβέρκου, μελωδίες μαγικές (βέβαια πιο πολλές από αυτές θα συναντήσουμε στους μετέπειτα δίσκους), κοψίματα σεμιναρίου, το out of this world προγκρέσιβ πέρασμα στα μισά και ένα υπέροχο σόλο πριν το φινάλε. Η εμπειρία ακρόασης των εννιά αυτών λεπτών σε αφήνει εξουθενωμένο ψυχικά και σωματικά. Τόση πληροφορία που να την αντέξει κανείς!
Είναι λοιπόν το STILL LIFE το καλύτερο Opeth album; Ποιος ξέρει, για εμένα αν δεν είναι αυτό θα είναι το επόμενο, μικρή σημασία έχει καθώς μιλάμε για ένα Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α.
1)GUSTAVO CERATI - BOCANADA
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο GUSTAVO CERATI ήταν ο frontman των Αργεντινών Soda Stereo, ίσως του πιο δημοφιλούς ροκ συγκροτήματος σε ολόκληρη την Νότια Αμερική. Το δεύτερο σόλο άλμπουμ του με τίτλο BOCANADA κυκλοφόρησε μετά την διάλυση του συγκροτήματος.
Θεωρώ ότι ο Gustavo ένιωσε απελευθερωμένος από τα όρια που ενδεχομένως υπήρχαν στο πρώην γκρουπ του και παραδίδει έναν πανέμορφο λυρικό δίσκο με αρκετά στουντιακά τερτίπια και πειραματισμούς σαν ένα μουσικό καλειδοσκόπιο γεμάτο ψυχεδέλεια, trip-hop, art-pop, electronica και rock. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς τέλεια Ισπανικά για να τον απολαύσει, αν και σίγουρα οι ποιητικοί και γεμάτοι αισθησιασμό στίχοι τοu Cerati αναδεικνύουν τις υπέροχες μουσικές που τους δένουν. Ακούστε απλά το εντυπωσιακό Tabú με το οποίο ξεκινά ο δίσκος και αν δεν εντυπωσιαστείτε από όλα όσα συμβαίνουν και δεν σας αγγίξει η ερμηνεία του Cerati, τότε προσπεράστε. Παρακάτω, το Verbo Carne θα μπορούσε να είναι το μουσικό θέμα μιας ταινίας James Bond. Το Raíz ενώ παίρνει στοιχεία από την μουσική των ιθαγενών της Νοτίου Αμερικής τα αναμηνγνύει με μοντέρνους ήχους σε ένα μαγευτικό αποτέλεσμα.
Είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια και να νιώσεις όλα αυτά τα θαυμάσια που συμβαίνουν στην διάρκεια του δίσκου. Άλλοτε μελαγχολικός και άλλοτε ταξιδιάρικος, νοσταλγικός και ρομαντικός ο Cerati έχει μια φωνή που εκπέμπει ευγένεια και καλοσύνη. Το BOCANADA είναι το αριστούργημα του.
Btw δεν εχει καμια σχεση το αν τον παω ή οχι, απλα θεωρω αυτον τον δισκο περισσοτερο δισκο του Roy Z παρα του Bruce. Αλλιως θα εβγαζε και χωρις τον Roy Z τετοια μουσικη, και δεν συνεβη ποτε κατι τετοιο
! Διαβάζοντάς σε το τσέκαρα, βλέπω το βγάλανε τώρα, ας το βάλουνε στον πάτο τους με τις τιμές που ζητάνε για ένα πράγμα με κόστος <5€ 