Μαλιστα. Καταφερα λοιπόν να ξεχασω και τους δυο δίσκους του Matheos στα 90s, παρολο που τους λατρευω. Μπράβο μου.Θενξ!
2 Likes
Δεν ελειπε ο Roy Z, εκει ηταν… ελειπαν ομως Casillas & Ingram του rhythm section. Οσοι τους ειδαμε το 1998 ζωντανα, γνωριζουμε τους λογους για τους οποιους το Tyranny Of Souls ηταν μαλλον αρκετα κατωτερο των δυο προκατοχων του (για μενα τουλαχιστον). Οι δυο συγκεκριμενοι ειναι παιχταραδες, και ηταν παροντες και στο Balls To Picasso μαλιστα, απο το οποιο ελειπε ο Adrian Smith. Το οποιο επισης μου αρεσει περισσοτερο απο το Tyranny 
2 Likes
Yes! The trick worked
3 Likes
1999
Φτάσαμε αισίως στο '99 και διαπίστωσα πόσο εύκολο είναι τελικά να ξεχνάς τελείως δίσκους αγαπημένους ή να μπερδεύεις τις χρονολογίες που κυκλοφόρησαν και να μην τους αναφέρεις καν. Shit happens. What to do? Θα συνεχίσω προς το παρόν στο μοτίβο που ξεκίνησα. Τα άλμπουμ της πεντάδας μου με κάποια σχόλια και μερικές επιπλέον σύντομες αναφορές. Αν κάτι μείνει απέξω-που αναπόφευκτα θα συμβεί- ίσως το τιμήσω ετεροχρονισμένα εδώ ή σε κάποιο άλλο νήμα.
honorable mentions
NINE INCH NAILS - THE FRAGILE
Στο διπλό αυτό άλμπουμ ο Trent Reznor στην ουσία παρουσιάζει το συνολικό ρεπερτόριο του και λέει : ορίστε αυτός είμαι , αυτά κάνω, αν σας αρέσει ακολουθήστε με. Μπορεί να μην έχει τις κορυφές του THE DOWNWARD SPIRAL, ούτε τον αυθορμητισμό του PRETTY HATE MACHINE, είναι ωστόσο μεστό και δουλεμένο στην παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να αποτελέσει το καλούπι για τις μελλοντικές δουλειές του Trent.
MADRUGADA - INDUSTRIAL SILENCE
Όταν άκουσα για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο το Strange Colour Blue νόμισα πως πρόκειται για το καινούριο κομμάτι του Nick Cave. Sivert Høyem. Τι χροιά και τι ερμηνεία! Από το πρώτο κιόλας τραγούδι τους οι Νορβηγοί κατάφεραν να με κερδίσουν. Ο πρώτος τους δίσκος δεν έχει δείξει κανένα σημάδι φθοράς. Με ύμνους όπως τα Vocal, Higher και Norwegian Hammerworks Corps. συνεχίζουν να συναρπάζουν όπως τότε που δεν τους ήξερε κανείς.
AGALLOCH - PALE FOLKLORE
Καταρχήν όλοι οι δίσκοι των AGALLOCH (5 όλοι κι όλοι) είναι εννιάρια/δεκάρια. Το PALE FOLKLORE χρωστά -όπως και το επόμενο αλλά καλύτερα όλα στην ώρα τους- πολλά στο BERGTATT των ULVER. Uplifting στιγμές όμως όπως το αστραφτερό Hallways of Enchanted Ebony με κάνουν να τους αγαπήσω ακόμη περισσότερο.
ANATHEMA - JUDGEMENT
Μπορεί ο Στάθης Παναγιωτόπουλος (AΡΒΥΛΑ) να είναι μια κουράδα αλλά από μουσική κάτι ήξερε. Όταν λοιπόν έπαιξε για πρώτη φορά (Πανελλήνια πρεμιέρα και καλά-αρχαία χρόνια τι να πεις) στην ραδιοφωνική εκπομπή του το Deep εγώ περίμενα με το δάχτυλο έτοιμο στο record. Aπό πολλές απόψεις προτιμώ τον δίσκο αυτό από το Αlternative 4. Forgotten Hopes…Make It Right…One Last Goodbye…Judgement…Ανατριχίλες
AMORPHIS - TUONELA
Αληθινή ιστορία. Ο μικρός stammargg μπαίνει στο Rock City. Στα ηχεία παίζει το The Way. Tι είναι αυτό που ακούμε. Είναι το νέο Αmorphis. Πολύ δυνατό. Ναι, πολύ δυνατό, πόσο; Τόσο. Ορίστε. Ευχαριστώ. Γεια. Γεια. Διάρκεια επίσκεψης ένα (1) λεπτό.
THE ROOTS – THINGS FALL APART
To σερί από εκπληκτικές κυκλοφορίες των ROOTS ξεκινά με αυτόν δίσκο.O Questlove συντονίζει έναν μεγάλο αριθμό guest καλλιτεχνών που προσφέρουν το ταλέντο τους για την δημιουργία αυτού του οριακού για το hip hop άλμπουμ, με πρώτη και καλύτερη την ιέρεια του Neo-soul κινήματος Erykah Badu που συμμετέχει στο ανατριχιαστικά όμορφο You Got Me.
SEPTIC FLESH - REVOLUTION/DNA
Ας με διορθώσει κάποιος αν κάνω λάθος αλλά με το REVOLUTION/DNA έχουμε επίσημα την πρώτη δουλειά του SΕΤΗ σε εξώφυλλου δίσκου- και φυσικά είναι σκατένιο! Το άλμπουμ όμως είναι από τα αγαπημένα μου, πιο gothic βέβαια, όπως οι μόδες της εποχής επέβαλλαν. Έχει και το Little Music Box…αόρατες καρδούλες.
ROTTING CHRIST - SLEEP OF THE ANGELS
Και αυτοί πιο gothic (και μια σταλιά industrial) όπως οι μόδες της εποχής- και η Century Media- επέβαλλαν. Ο Sakis σε πολλά σημεία ψηθηρίζει ενοχλητικά αλλά οι κομματάρες διαδέχονται η μια την άλλη. Cold Colours…After Dark I Feel…Victoriatus…Der Perfekte Traum…το φινάλε με Thine Is the Kingdom. Τότε κάποιοι τους κράξανε. Εμένα πάντως μου άρεσε!
DREAM THEATER - SCENES FROM A MEMORY
Μεγάλη δισκάρα που έχει αφήσει το στίγμα της - πχ προχθές στο σουπερμάρκετ ήρθα φάτσα κάρτα με καραφλοχετά τύπο που φορούσε μπλουζάκι SCENES…Ακόμη και μετά από 24 χρόνια το άλμπουμ αυτό σημαίνει πολλά για πολλούς, δικαιολογημένα. Προσωπικά αν και αλλεργικός στα φωνητικά του LaBrie - γλυκανάλατος και γενικά dealbreaker στην σχέση μου με τους ΤΗEATER - οφείλω να ομολογήσω ότι στο άλμπουμ αυτό θα τον χαρακτήριζα σε πολλά σημεία συγκινητικό - Για τους υπόλοιπους τι να πω, κάνουν παπάδες.
the top 5
5)PIANO MAGIC - LOW BIRTH WEIGHT
Περισσότερο κολεκτίβα μουσικών παρά κανονικό συγκρότημα, οι Piano Magic στο ντεμπούτο τους παρουσιάζουν μια μουσική πρόταση που χρωστά πολλά σε καλλιτέχνες όπως οι Durutti Column (στα Crown Estate και Bad Patient), Nick Drake (The Fun of the Century), The Cure (Not Fair), αλλά και στο dream-pop ρόστερ της 4AD (Snowfall Soon) Η μουσική τους είναι μινιμαλιστική και αιθέρια. Ανδρικά και γυναικεία φωνητικά εναλλάσσονται από κομμάτι σε κομμάτι ενώ οι κιθαριστικές εξάρσεις είναι εδώ παρότι μετρημένες-αν και στα live τους οι εντάσεις ανέβαιναν αισθητά- .Τα ηχοτοπία που δημιουργούν είναι κυρίως χειμωνιάτικα και μελαγχολικά. Ορισμένοι αχρείαστοι post-rock πειραματισμοί στο δεύτερο μισό του δίσκου ρίχνουν τον αρχικό ενθουσιασμό ότι πρόκειται περί αριστουργήματος, παρόλα αυτά το φινάλε με τo Lynch-ικό I am the Sub-Librarian και το αλα Joy Division υπέροχα μονότονο Waking Up αποζημιώνει και με το παραπάνω.
*Και καλύτερο εξώφυλλο
4)RED HOT CHILI PEPPERS - CALIFORNICATION
Με το CALIFORNICATION οι RED HOT CHILI PEPPERS καταφέρνουν να γίνουν το δημοφιλέστερο ροκ συγκρότημα στον πλανήτη, χωρίς να ιδρώσουν ιδιαίτερα. Την τέχνη τους την ξέρουν πολύ καλά, απλά εδώ η έμπνευση χτυπά κόκκινο με αποτέλεσμα όλο σχεδόν το tracklist να είναι hit after hit. Η επιστροφή του Fusciante είναι σίγουρα ο καταλύτης της επιτυχίας, όμως εγώ θα υποκλιθώ πρώτα σε αυτόν τον τεράστιο μπασίστα και μεγάλη μορφή που ακούει στο όνομα Flea…Tι να ξεχωρίσει κανείς; Υπερκλασσικά πια κομμάτια (Otherside, Californication, Scar Tissue) ανάμεσα σε superfun & funky δυναμίτες (Around the World, Get on Top, Ι Like Dirt), ροκιές που βρίσκουν με άνεση τον στόχο τους (Parallel Universe, Easily, This Velvet Glove, Savior), υπέροχες laid back στιγμές (Porcelain, Road Tripping) και τα είπα σχεδόν όλα. Και μόνο που το CALIFORNICATION κονταροχτυπιέται στα ίσια για τον τίτλο του καλύτερου RHCP άλμπουμ με το φοβερό και τρομερό BLOOD SUGAR SEX MAGIK - ε, αυτό κάτι λέει.
3)TIAMAT - SKELETON SKELETRON
Το SKELETON SKELETRON με τον χαζό τίτλο και το απαράδεκτο εξώφυλλό είναι το πρώτο καθαρά gothic άλμπουμ των TIAMAT. Η αρχική εντύπωση είναι κάπως έτσι: Μια κάπως άβολη και cringy εισαγωγή (Church of Tiamat), λίγο αναμάσημα από Sisters of Mercy (Brighter than the Sun), λίγο Nick Cave από τα Lidl (Best Friend Money Can Buy), μια μεζούρα industrial (Dust is Our Fare), οι τυπικές Tiamat plays true gothic rock sτιγμές (To Have and Have Not, For Her Pleasure, As Long As You Are Mine), η “απαραίτητη” διασκευή στο Sympathy for the Devil και το ατμοσφαιρικό και δρακουλίσιο φινάλε (Lucy). Τι; νομίζετε ότι τους θάβω;
ΛΑΘΟΣ! Οι ΤΙΑΜΑΤ γ@μ@νε!
Βάζοντας πρόσφατα να ξαναθυμηθώ αυτό το αμφιλεγόμενο άλμπουμ, διαπίστωσα ότι τελικά δεν χρειαζόταν, καθώς σιγοτραγουδούσα παράλληλα με τον Johan Edlund το κάθε τραγούδι και τον κάθε του στίχο. Για εμένα ήταν άλλο ένα άλμπουμ, όπως το One Second ή το Alternative 4 που για ένα μεγάλο διάστημα τα άκουγα σε 24ωρη βάση. Δεν χρειάζεται λοιπόν άλλη απόδειξη για μια θέση στην πεντάδα της χρονιάς.
2)OPETH - STILL LIFE
Πριν κυκλοφορήσει αυτός ο ογκόλιθος οι ΟPETH μου ήταν σχεδόν άγνωστοι, θυμάμαι μόνο μια διασκευή τους στο Remember Tomorrow από κάποιο cd που έδινε το Μetal Hammer, κλάιν μάιν δηλαδή. Ήταν τεράστιο λοιπόν το σοκ που δέχτηκα στην πρώτη ακρόαση αυτού του θηρίου.
Η εισαγωγή του The Moor είναι ότι χρειάζεται για να σε αποπροσανατολίσει ώστε να πέσεις ανυποψίαστος στην δίνη του εφιάλτη που λέγεται STILL LIFE. Το πρώτο UUUUUURGGGH του Μιχαλάκη… WTF!.. Μια λιμνούλα εμφανίζεται ανάμεσα στα πόδια σου, ουπς! Τα ριφς καταιγιστικά, σαν να τρως τις σφαλιάρες ασταμάτητα…αλλά στο τέλος να σου αρέσει… χμ… ,οι εναλλαγές τελείως απρόβλεπτες, σαν τον καιρό που είχαμε τον Ιούνιο που μας πέρασε, τα ακουστικά ατμοσφαιρικά περάσματα πανέμορφα και ειδυλλιακά, σαν την ηρεμία πριν τον κατακλυσμό. Τα καθαρά φωνητικά, ρε σεις αυτός έχει ωραία φωνή! Μην του το πείτε και αρχίσει να τραγουδά μόνο έτσι… Κάθε τραγούδι μια ιστορία τρόμου. Ακόμη και στο Face of Melinda παρά την αδιαμφισβήτητη ομορφιά του νιώθεις κάτι το ανεξήγητα απειλητικό να υποβόσκει . Θα σταθώ λίγο στο αγαπημένο μου κομμάτι εδώ που δεν είναι άλλο από το Serenity Painted Death-τι τίτλος καταρχήν! Σε προετοιμάζει για το έπος που έπεται. Απίστευτα ριφς ιδανικά για μόνιμο τραυματισμό σβέρκου, μελωδίες μαγικές (βέβαια πιο πολλές από αυτές θα συναντήσουμε στους μετέπειτα δίσκους), κοψίματα σεμιναρίου, το out of this world προγκρέσιβ πέρασμα στα μισά και ένα υπέροχο σόλο πριν το φινάλε. Η εμπειρία ακρόασης των εννιά αυτών λεπτών σε αφήνει εξουθενωμένο ψυχικά και σωματικά. Τόση πληροφορία που να την αντέξει κανείς!
Είναι λοιπόν το STILL LIFE το καλύτερο Opeth album; Ποιος ξέρει, για εμένα αν δεν είναι αυτό θα είναι το επόμενο, μικρή σημασία έχει καθώς μιλάμε για ένα Α Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Ρ Γ Η Μ Α.
1)GUSTAVO CERATI - BOCANADA
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο GUSTAVO CERATI ήταν ο frontman των Αργεντινών Soda Stereo, ίσως του πιο δημοφιλούς ροκ συγκροτήματος σε ολόκληρη την Νότια Αμερική. Το δεύτερο σόλο άλμπουμ του με τίτλο BOCANADA κυκλοφόρησε μετά την διάλυση του συγκροτήματος.
Θεωρώ ότι ο Gustavo ένιωσε απελευθερωμένος από τα όρια που ενδεχομένως υπήρχαν στο πρώην γκρουπ του και παραδίδει έναν πανέμορφο λυρικό δίσκο με αρκετά στουντιακά τερτίπια και πειραματισμούς σαν ένα μουσικό καλειδοσκόπιο γεμάτο ψυχεδέλεια, trip-hop, art-pop, electronica και rock. Δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς τέλεια Ισπανικά για να τον απολαύσει, αν και σίγουρα οι ποιητικοί και γεμάτοι αισθησιασμό στίχοι τοu Cerati αναδεικνύουν τις υπέροχες μουσικές που τους δένουν. Ακούστε απλά το εντυπωσιακό Tabú με το οποίο ξεκινά ο δίσκος και αν δεν εντυπωσιαστείτε από όλα όσα συμβαίνουν και δεν σας αγγίξει η ερμηνεία του Cerati, τότε προσπεράστε. Παρακάτω, το Verbo Carne θα μπορούσε να είναι το μουσικό θέμα μιας ταινίας James Bond. Το Raíz ενώ παίρνει στοιχεία από την μουσική των ιθαγενών της Νοτίου Αμερικής τα αναμηνγνύει με μοντέρνους ήχους σε ένα μαγευτικό αποτέλεσμα.
Είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια και να νιώσεις όλα αυτά τα θαυμάσια που συμβαίνουν στην διάρκεια του δίσκου. Άλλοτε μελαγχολικός και άλλοτε ταξιδιάρικος, νοσταλγικός και ρομαντικός ο Cerati έχει μια φωνή που εκπέμπει ευγένεια και καλοσύνη. Το BOCANADA είναι το αριστούργημα του.
32 Likes
Εχεις dm. Μηπως και το εχασες 
Και μια ερωτηση πριν επιστρεψω στη δουλεια: τι ειδους φαντασματα βλεπετε με τις γυναικες, την αδυναμη εκπροσωπηση τους, ακομη και τον σεξισμο ή αλλα σχετικα; Αυτα με τα ασπρα σεντονακια σαν τον Κασπερ ή τπτ scary σαν των θριλερ στην τηλεοραση;
9 Likes
Εγώ το έκανα τζαμπα, τόσο μαλάκας
3 Likes
Τέλος οι πληρωμές κύριοι στο IOWA πάλι… Το 99 το σήκωσε εύκολα το Metropolis…
Μην με ξεχασεις παρακαλω, ελπιζω να εχω προτεραιοτητα.
Όχι όχι όπως τα συμφωνήσαμε… 100€ για πρωτιά Slipknot και bonus 50€ να βάλεις εκτός πεντάδας το Metropolis… Θα στα περάσω Iris
1 Like
Επιτέλους βρήκα λίγο χρόνο να πω μια κουβέντα παραπάνω και εδώ γιατί 2 χρονιές τώρα πέταξα ξερή 5αδα χωρίς 2-3 λόγια και δεν ανέφερα μεγάλες αλμπουμάρες στις τιμιτικές αναφορές. Anyway…
1999
20 honourable mentions αλφαβητικά
Summary
AFI - Black Sails in the Sunset
Amon Amarth - The Avenger
Amorphis - Tuonela
Blur - 13
Creed - Human Clay
Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Foo Fighters - There Is Nothing Left to Lose
Hellacopters - Grande Rock
In Flames - Colony
Jimmy Eat World - Clarity
Limp Bizkit - Significant Other
Machine Head - The Burning Red
Mercyful Fate - 9
Mr. Bungle - California
Opeth - Still Life
Santana - Supernatural
Silverchair - Neon Ballroom
Testament - The Gathering
The Tea Party - Triptych
10-6
Summary
10)Nevermore - Dreaming Neon Black
Μέσα σε όλον αυτόν τον (καλό) χαμό με alternative, rap και pop είχαμε και λίγο παραδοσιακό (σχεδόν) μέταλ. Τα λέτε ωραία πιο πάνω δεν θα πω κάτι άλλο
9)Τρύπες - Μέσα στη νύχτα των άλλων
Τελευταίος δίσκος της μεγαλύτερης για μένα Ελληνικής ροκ μπάντας και της μοναδικής που έχω ακούσει το 100% της δισκογραφίας της. Δεν γινόταν να λείψει
8)Rage Against the Machine - The Battle of Los Angeles
Άλλο ένα κύκνειο άσμα, άλλη μια μπαντάρα που δεν επιβίωσε μετά τα 90’s. Παρά τα 3 άλμπουμ τους νιώθω γεμάτος γιατί ακόμα και έτσι άφησαν το στίγμα τους. Όσο για το άλμπουμ η οργή είναι εκεί οι ρίμες είναι εκεί, το φανκ είναι εκεί και τα μεγάλα κομμάτια είναι επίσης εκεί (Testify, Guerrilla Radio, Sleep Now In The Fire κλπ)
7)Muse - Showbiz
Ερχόμαστε vol 10000. Θα πω περισσότερα για την μπαντάρα απ την νέα χιλιετία εχω γράψει αρκετά για τους παγκίτες ήδη
6)Eminem - The Slim Shady LP
Ήρθε η ώρα να βάλω και λίγη ραπ και για την ακρίβεια τον μοναδικό καλλιτέχνη που ακούω συστηματικά. His name is Eminem (ή Slim Shady ότι προτιμάτε). Δίσκος γεμάτος χιτάρες
Ειδικές αναφορές
Εθιστικά χιτάκια έχουν διάφοροι mainstream καλλιτέχνες όπως η Britney Spears, η Christina Aguilera, η Mariah Carey, οι Backstreet Boys και πόσοι άλλοι. Άπειρα respect αλλά δεν έχω ακούσει ολόκληρο δίσκο ακόμη οπότε δεν μπορώ να τους βάλω. Καλή χρονιά για την ποπ πράγματι πάντως. Επίσης θα ήθελα να αναφέρω 3 άλμπουμ που δεν μπορούσα να βάλω στην κατάταξη. Αρχικά το soundtrack του Tarzan της Disney για την άπειρη νοσταλγία. 2ον το soundtrack του Phantom Menace. Την ταινία την βρίσκω μέτρια αλλά ο John Williams παραδίδει άλλο ένα αψεγάδιαστο έργο με αποκορύφωμα το duel of the fates πιου μου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Τέλος το S&M. Metallica και κλασική μουσική που υπογράφω; BTW ξέρω πως έχω βάλει soundtrack σε 5αδα και πρώτο μάλιστα αλλά αποφάσισα να μην το ξανακάνω γιατί δεν μου κολλούσε όχι από άποψη ποιότητας αλλά ψυχαναγκασμού
Top 5
5)Korn - Issues
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως έγιναν ποιο εμπορικοί εδώ ενώ το σκοτάδι και η σαπίλα αυξάνονται κι άλλο. Κατάθεση ψυχής από Jonathan Davis και την παρέα του που μου χάρισαν έναν δίσκο για τις πολύ δύσκολες ώρες.
4)Blink-182 - Enema of the State
Παιδί των American Pie και εγώ δεν γινόταν να μην το βάλω. Ελαφρύ και δροσερό σαν παγωτό το καλοκαίρι και γεμάτο νοσταλγία. Και πολύ iconic θα έλεγα απ το εξώφυλλο μεχρί τα χιτάκια Adam’s Song, What’s My Age Again και All The Small Things
3)Chris Cornell - Euphoria Morning
Δεν ξέρω αν το βλέπω αντικειμενικά αλλά ο Chris έχει μεγαλουργήσει με 2 μπάντες (σύντομα 3) ενώ πλέον και σόλο. Άλλο ένα δείγμα Κορνελικής μαυρίλας υψηλού επιπέδου γεμάτο ανατριχίλα συνοδευμένο από στοίχους “γροθιά στο στομάχι” και ΤΗΝ φωνή των 90’s
2)Red Hot Chili Peppers - Californication
Μόνο το clip του Californication αρκούσε για να μπει 5αδα. Αν αυτός δεν είναι iconic δίσκος δεν ξέρω τι είναι. Απλά δείτε πόσα πασίγνωστα τραγούδια χώρεσαν οι τρελοί σε μια κυκλοφορία.
1)Slipknot - Slipknot
Δίσκος συνώνυμο της εφηβείας μου. 9 πιτσιρικάδες μες την οργή βγάζουν κάτι που δεν είχε ακουστεί ξανά μέχρι τότε. Death/Groove/Nu/Thrash Metal με κρουστά, σκρατσάρισμα δίσκου και πόσα άλλα “καλούδια”. Είναι οι επόμενοι μεγάλοι. Είναι η σειρά τους να κλωτσήσουν την πόρτα και να εμφανιστούν στην δισκογραφία. Πολύγαπημενα μου τραγούδια βρίσκονται εδώ από Spit It Out και Wait And Bleed μέχρι Eyeless (You can’t see California Without Marlon Brando’s eyes)
Εξώφυλλο
Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν το Slipknot αλλά εδώ και μερικά χρόνια το βλέμμα του Cornell με διαπερνάει ολόκληρο…
29 Likes
Industrial Silence - Madrugada
Host - Paradise Lost
The Battle of Los Angeles -Rage Against the Machine
Simple Pleasure - Tindersticks
Musick to Play in the Dark - Coil
Εξώφυλλο της χρονιάς:
25 Likes
Δυστυχώς η έλλειψη χρόνου με αναγκάζει να αναφερθώ επιγραμματικά και όχι να κάνω το mini αφιέρωμα που θα άρμοζε στην περίσταση. Πολύ δύσκολη χρονιά το 1999, βγήκαν ΔΙΣΚΑΡΕΣ. Τους παρακάτω δίσκους - για διαφορετικούς λόγους - τους αγαπάω όλους σχεδόν ισάξια και θα μπορούσε ο καθένας να είναι Νο 1 και σίγουρα εντός 5άδας σε μια υποτιθέμενη άλλη χρονιά.
1999
-
Slipknot - Slipknot
Αλλά το 1999 κυκλοφόρησε αυτό, οπότε: Τα 'παμε, δεν ξαναϋπήρξε ούτε θα ξαναϋπάρξει κάτι τέτοιο. Κάθε μα κάθε φορά που το ακούω μου έρχονται πολύ συγκεκριμένες όμορφες μνήμες από τότε που πρωτόπεσε στα χέρια μου: “you can’t see California without Marlon Brando’s eyes” -
Rage Against the Machine - The Battle of Los Angeles
Tony Hawk - Guerilla Radio. Παιχνιδάρα. Πιο παλιά θα έλεγα ότι είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, τώρα πια τους έχω και τους τρεις μαζί στην πρώτη θέση. -
Τρύπες - Μέσα στη Νύχτα των Άλλων
Τι να λέμε τώρα… Δε θέλω να σας κουράζω, αλλά οι Τρύπες χτυπάνε στον ίδιο ρυθμό που χτυπάει η καρδούλα μου. Μόλις σήμερα ήρθε στα χέρια μου το reissue του βινυλίου του. -
Machine Head - The Burning Red
Είμαι από εκείνους που την εποχή που άκουσααν τον δίσκο δε διάβαζαν τα κραξίματα που έτρωγαν περί ξεπουλήματος των Machine Head. Έτσι, στα αυτιά μου το άκουγα ως υπέρτατο δίσκο. Γιατί είναι. -
Red Hot Chili Peppers - Californication
Επιστροφή του Γιάννη, τι είχα πάντα. Ακόμα και ο φάλτσος ακούγεται τέλειος.
Anathema - Judgement: Deep, Pitiless ΣΟΛΑΡΑ, λίγο κλάμα για τη συνέχεια. Φοβάμαι να τον ακούσω.
Nevermore - Dreaming Neon Black: Μεγαλείο σε όλα. Ακόμα και όταν peakάρει με το που μπαίνει το Beyond Within.
Opeth - Still Life: Εδώ είμαστε.
Χάσμα - Τα Χρώματα του Μίσους: Τους έχω πολύ ψηλά.
In Flames - Colony: Ο αγαπημένος μου, αυτοί είναι οι δικοί μου In Flames.
Immortal - At the Heart of Winter: Ο αγαπημένος μου, αυτοί είναι οι δικοί μου Immortal.
The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity: Μπαμπάδες. Τι παίζετε; Hardcore Punk. Οκ.
Limp Bizkit - Significant Other: Έχει άλλη μπάντα τέτοιο groove;
Terror X Crew - Η Γεύση του μένους: Δε μπορεί πια κανείς να κάνει απλά μουσική… Μεγάλη κουβέντα.
Chris Cornell - Euphoria Morning: I only love you when I’m down. One thing for you to keep in mind, you know, I’m down all the time. Φάνηκε.
Testament - The Gathering: Όλεθρος.
Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory: Πλέον δύσκολα θα ακούσω κάτι πλην του Train of Thought και Falling into Infinity, αλλά προφανώς και τους βγάζω το καπέλο.
Korn - Issues: Εδώ είμαστε. Τώρα όλα ακούγονται όπως τα θέλω.
Madrugada - Industrial Silence: Μια φορά βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι, όλα τα τραγούδια ένα κι ένα.
Εξώφυλλο: Slipknot - Slipknot
35 Likes
Δώσε μας και εξώφυλλο αγαπητέ…
1 Like
Δεν είχε βγει ποτέ σε βινύλιο 
! Διαβάζοντάς σε το τσέκαρα, βλέπω το βγάλανε τώρα, ας το βάλουνε στον πάτο τους με τις τιμές που ζητάνε για ένα πράγμα με κόστος <5€ 
2 Likes
χαχαχα! Ισχύει, εγώ είμαι γραφίστας όμως και έχω τις άκρες μου…
1 Like
Το ανεπίσημο poster των Guns θα μας το φτιάξεις ;
1 Like
Άνετα
3 Likes
1999
- Slipknot - Slipknot
Οδοστρωτήρες. ο δίσκος που έχει τα μόνα death metal στοιχεία που όντως μου αρέσουν. - Red Hot Chili Peppers - Californication
Η επιστροφή! Μόνο κομματάρες . instant classic. - Machine Head - The Burning Red
Είχα ξεχάσει πόσο πολύ έχω λιώσει αύτό τον δίσκο. 3 στα 3 για τον Robb τον Flynn - Unida - Coping With The Urban Coyote
Ψάχνοντας υποκαταστάτο των Kyuss! Εδώ έχεις τη φωνή αλλά και τα riffs - Static X - Wisconsin Death Trip
Όλα αυτά που έφερνε ο νέος ήχος . Industrial, alternative, nu , groove. Λαϊκ!
- Rage Against the Machine - The Battle of Los Angeles
- Live - The Distance to Here
- Creed - Human Clay
- Dido - No Angel
- Sevendust - Home
- Paradise Lost - Host
- Chevelle - Point #1
- Silverchair - Neon Ballroom
- Limp Bizkit - Significant Other
- Staind - Dysfunction
- Santana - Supernatural
- Texas - The Hush
- Madrugada - Industrial Silence
- Moby - Play
- Foo Fighters - There Is Nothing Left to Lose
- Pro Pain - Act of God
- Biohazard - New World Disorder
- Testament - The Gathering
- Grip Inc - Solidify
- Korn - Issues
- Tea Party - Triptych
- Buckcherry - Buckcherry
- Karma to Burn - Wild, Wonderful, Purgatory
- The Black Crowes - By Your Side
- Goatsnake - Goatsnake
31 Likes
Δώσε μας και εξώφυλλο αγαπητέ…
1 Like
ψηφισα το californication χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Μάλλον βαριόμουν να σκεφτώ - ψάξω.
1 Like