Δεκτόν. Τους ανέφερα επειδή είχα την αίσθηση ότι χαίρουν σεβασμού από το black metal εκκλησίασμα, αλλά για να το λες έτσι θα είναι υποθέτω.
Αυτό στο δίνω. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το διατυπώσω όμως. Αλλιώς ψάχτηκαν οι Mayhem στο De Mysteriis κι αλλιώς οι Dodheimsgard στο 666.
Για τους φίλους της στατιστικής πάντως το GDOW πέταξε εκτός τον καλύτερο δίσκο των Outkast από τη 15αδα μου οπότε προφανώς είναι καλό. Απλώς δεν είναι ούτε 666 International, ούτε Thorns, και ας πουλιέται ως τέτοιο. Αυτό κυρίως λέω δια της γνωστής υπερβολής μου.
Καλά, ξέρω και άτομα που δεν θεωρούν καν προοδευτικό το 666 με βάση τα ακούσματα τους, σεβαστό 
Χωρίς “A” όμως παρακαλώ
Συμφωνώ ότι 666 / Thorns είναι μια σκάλα πάνω
Δεν το ακούω.
Αλλά εγώ είμαι ο άνθρωπος που αν το 666 είχε βγει ένα χρόνο μετά, θα υποστήριζε πως από το 2000 μέχρι σήμερα, οι DHG έβγαλαν τον καλύτερο metal δίσκο της δεκαετίας τρεις φορές. Τώρα λέω δύο και μένουν 7 χρονάκια για να επιβεβαιωθώ.
Αφαιρέθηκε! 
Καλά ούτε εγω προφανώς, αλλά όλα σχετικά είναι, με βάση το μπαγκράουντ του καθενός.
Αρκετά σπαμμάρω, τα άλλα στο ποστ μου για το 2000, για να μπει μια τάξη στα περί προοδευτικότητας
Άμα ψηφίσεις κι εσύ GYBE θα πάω να κλάψω μόνος μου κάτω από καμία τέντα για να μην πάθω ηλίαση.
Να σου πω όμως ρε φίλε Αντώνη
Είσαι σίγουρος;
Δισκάρα το λέω αλλά αναγνωρίζω φουλ τα κακά του και αρέσκομαι στα hot takes!
Που βέβαια το βραβείο για αυτή την εβδομάδα το κερδίζει αυτός που έγραψε πως το reinventing είναι το καλύτερο Pantera (νομίζω ο φίλος @pantelis79 και μπράβο του!).
Καλά, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, αυτό ισχύει για παραπάνω από το 80%( ποσοστό βασισμένο σε πραγματικά στοιχεία 
)του μέταλ που υπάρχει, μαζί και το 80% των δίσκων της εκάστοτε χρονιάς από το 80 και μετά . Ίσως και παραπάνω. Not exaclty a good point λοιπόν. Ή απλά δεν εξέφρασα σωστά αυτό που ήθελα.
Γενικά αν δεν είσαι φαν ενός είδους, πολύ εύκολα βρίσκεις τα πάντα επίπεδα, εκεί που ο φαν θα κάνει ανάλυση. Με όλα τα είδη γίνεται αυτό , ε ?
Δυσκολη χρονιά (και δεκαετία), αλλά εδώ είμαστε.
1. Pain of salvation - The Perfect Element, Part I
H μεγαλοφυΐα του Daniel αλλά και της (τότε) σύνθεσης της μπάντας, αποτυπωμένα σε ένα (ματωμένο) διαμάντι. Συναισθηματικά συγκλονιστικό, μουσικά περιπετειώδες, και με το μεγαλύτερο “hit” της μπάντας. Ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους ever, αξιωματικά στο νούμερο 1.
2. Fates Warning - Disconnected
Έχει Still Remains. Έχει Kevin Moore. Έχει ατμόσφαιρα η οποία νομίζω πως μετά από αυτό το δίσκο δεν ξαναβρέθηκε σε album των Fates. Έχει εξαιρετικό εξώφυλλο. Αν και δεν το θεωρώ τόσο συνεκτικό σαν σύνολο, οι κορυφές του ξεχωρίζουν σε όλη τους τη δισκογραφία. Ότι έχει Still Remains το είπαμε; Το είπαμε.
3. Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Σκέτη μαγεία, κι από τις πρώτες μου επαφές με “post rock”. Μου ακουγόταν σχεδόν εξωγήινο τότε, και νομίζω ακόμη και τώρα.
4. Ulver - Perdition City
Θυμάμαι στο iPod ενός φίλου να ακούω το “The Future Sound of Music”, σε φάση που ήμουν φουλ μεταλλάς κι ότι δεν είχε ηλεκτρική δεν έμπαινα σε διαδικασία να το ακούσω. Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που με μαγικό τρόπο με τράβηξε σε αυτό το κομμάτι. Ακολούθησε και ο δίσκος, με εξίσου “mind-opening” αποτελέσματα.
5. Linkin Park - Hybrid Theory
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη περιγραφή. Δίσκος που έλιωσε παλιά, λιώνει ακόμη ανα διαστήματα, ένα τέλειο mix που ήρθε σε μια στιγμή να ξαναφέρει κόσμο προς το rock/metal. Και δικαίως, γιατί είναι γεμάτο κομματάρες.
Honorable Mentions (σε random σειρά):
Nevermore - Dead Heart In A Dead World
In Flames - Clayman
Deftones - White Pony
Transatlantic - SMPTe
A Perfect Circle - Mer de Noms
Radiohead - KID A
Chroma Key – you go now
Clint Mansell - Requiem For A Dream
Εξώφυλλο:
Να πως κάτι μηδαμινό. Για το έτσι, θα άξιζε να πάρει την πρωτιά το “Perdition City”, αφού όπως και να το δούμε, ίσως μετά τους Radiohead, είναι ό,τι πιο ελκυστικό και μη metal, που κερδίζει καρδιές. Κάτι τέτοιο με τους Ulver, μάλλον, θα έχουμε και με τα δύο τελευταία τους, τα οποία μετά το “Perdition City” είναι ό,τι καλύτερο έχουν δισκογραφήσει, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία των ενδιάμεσων δίσκων (ναι, ξέρω, υπάρχει και το “Shadows of the Sun”, but my opinion is just a point of view). Που να έπαιζε μαζί μας και ο @Kostas_L, θα βλέπαμε λύκους ανά δύο χρονιές.
Θα βλέπουμε από μένα 
Σε όποια χρόνια των 00ς και να είχε βγει θα το άξιζε αυτό
Εγώ genuine απορία το έχω και αν μπορεί καποιος να μου το εξηγησει λιγο καπως να καταλαβω το παρακατω.
Ενω το ακουω καποιες μερες τωρα το Perdition City και ειναι και πολυ ωραιο και μπραβό σας. Πως ομως σας εχει κάτσει έτσι το συγκεκριμένο και παίρνει ψήφους; Δεν φαντάζει και τοσο διαφορετικο απο αλλα δυνατα IDM (χειροτερη ονομασια genre ever) οπως Boards of Canada ή Aphex Twin που πηγαν σχετικά άκλαφτοι.
Τι ηταν αυτο στο γενικο μεταλλιζων hivemind της εποχης που αποφασισε πως ο δισκος των Ulver ηταν ο αερας της αλλαγης; Είναι κατι περα από το κουλ πραμα που εκαναν οι παραξενοι μπλακμεταλλοι και δεν ψάξαμε τον ηχο περαιτέρω και κόλλησε;
Αληθεια ρωταω, τυχαια η οποιαδηποτε υποφαινομενη ειρωνεια στο ποστ
Νομίζω πως είναι πιο πιθανό να δώσει κάποιος την ευκαιρία σε ένα άλμπουμ διαφορετικό όταν προέρχεται όμως από τα χωράφια του, παρά αν έρχεται από άλλους χώρους με τους οποίους δεν έχει σχέση (ή ακόμα και κράζει).
Πως ακριβως μοιαζει το Perdition City με οτιδηποτε απο αυτες τις μπαντες?
Επειδη ανηκουν στο “ιδιο” genre? Στα αυτια μου δεν εχουν καμια σχεση.
ναι οκ, δε θα βγαλουμε εξω τα αυτια μας να τα μετρησουμε, αλλα πιο ευκολα τραβας τη γραμμή Ulver Perdition City με Aphex Twin παρα Ulver Bergtatt με Αphex Twin.
Και το ερωτημα ειναι απλο (και μαλλον εχει απαντηθει ήδη), ήταν απλά ένας νέος ήχος που ήρθε απο “safe place” (lol, το νορβηγικο black metal) και επειδή ειναι “”“αντικειμενικα”“” καλό, εκτιμήθηκε;
θα ειχε ενδιαφερον να τοποθετηθει και καποιος που το ζουσε live τη φαση το 2000 και να μου πει τι ελεγαν τα χαμμερς του κοσμου τουτου εκεινη την περιοδο
Δεν ξέρω τα hammer αλλά οι γνωστοί μου μεταλαδες τότε είχαν σταματήσει να ασχολούνται με τους Ulver, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα γύρω μου τουλάχιστον ήταν ότι οι Ulver είναι ποιοτικό συγκρότημα που δε μας αφορά πλέον. Ξαναλέω γύρω μου αυτά, γενικά δεν ξέρω.
Δεν έχω την δυνατότητα να τσεκάρω το Χάμμερ αλλά από όσο θυμάμαι το κλίμα ήταν πολύ υπέρ αυτού του πειραματισμού, ανοίγματος σε νέες μουσικές. Τουλάχιστον όσον αφορά σχήματα όπως οι Ulver, Arcturus κλπ. Είχαν λάβει θετικότατα σχόλια.
Από την μεριά μου, ήταν πιο εύκολο να ακούσω κάτι που προερχόταν από τον χώρο του ροκ/μέταλ κ ας ξέφευγε από την πεπατημένη. Απλά έμενε εκεί γιατί δεν ήταν αυτό που με ενδιέφερε να ψάξω παραπέρα.
Σίγουρα υπήρχαν κ υπάρχουν σχήματα που το έκαναν/κάνουν καλύτερα γιατί είναι ο ήχος τους, αλλά στα (απέδευτα) αυτιά μου, αυτό το πάντρεμα ήταν κάτι πολύ καινούριο. Μπορεί να το έβλεπα σαν κάτι πρωτότυπο, που σίγουρα δεν ήταν σαν μουσική, αλλά στον χώρο που κινούνταν οι Ulver κ κατά επέκταση οι οπαδοί του χώρου, ήταν κάτι που δεν το περιμέναμε.