2000 λοιπόν, επιτέλους. Ας τα βάλουμε κάτω.
-
Summary
Tragedy – Tragedy
“Worlds become obsolete like ideas
and they won’t have to burn the books
when no one reads them anyway”
Γαμώ το χριστό μου και την παναγία μου, ποιο θυμάται την πρώτη φορά που άκουσε το “The Point Of No Return”?
Ποιο θυμάται την πρώτη φορά που έφαγε στη μούρη το lead του “Not Fucking Fodder”?
Ποιο ένιωσε πως γίνεται ένας σεισμός και καταρρέουν πολυκατοικίες, πως οι δρόμοι ανοίγουν, πως το εξώφυλλο μετουσιώνεται, πως οι κιθάρες και τα ρυθμικά στο “Confessions Of A Suicide Advocate” συνοψίζουν όλο το νόημα της ύπαρξης, πως το μονόλεπτο “Products Of A Cold War Depression” περικλύει όλη την εντροπία εντός του, όλη τη δύναμη ενάντια στον κομφορμισμό, στον συμβιβασμό με την πάρτη μας?
Πως αυτό το ρημάδι το “The Intolerable Weight” με τα επαναλαμβανόμενα “pressure(s)” υπό αυτές τις μελωδικές επικές κιθάρες καταφέρνει κάθε φορά να φέρνει δάκρυα, να φέρνει άγχος, να συσσωρεύει οργή;
Πώς αυτοί οι τύποι έφτιαξαν δική τους παραλλαγή του d-beat, που πλέον κάθε κουλ extreme μπάντα την κοτσάρει στη μουσική της;
Πώς αυτές οι κιθάρες, ακόμη και στα ιντερλούδια, επηρέασαν ολάκερο το –core underground, πέραν της neo-crust (εγχώριας, γκουχ Καταχνιά και όχι μόνο, και διεθνούς - θα βαρεθείτε αυτές τις εβδομάδες) σκηνής;
Οι Tragedy, ήρθαν και έτσι απλά, με τη στάση τους, με τον καινοτόμο ήχο τους (από και πέρα τους His Hero Is Gone), με το συναίσθημα τους μαύρο όσο κανένα black metal, έγιναν η σημαντικότερη D.I.Y. μπάντα του αιώνα.
Όσα είχαν αφτιά και ένιωθαν κάτι μέσα τους, κατάλαβαν.
Όσα έζησαν εκείνες τις συναυλίες το 2009, ξέρουν, θυμούνται. Πώς να ξεχάσουν. Δεν σας ζηλεύω. Σας χαίρομαι. Ίσως και να σας ευχαριστώ, αν πιστεύουμε σε θεωρίες του χάους.
Ήθελα να γράψω πολλά, όλο άλλαζα πλάνο, τελικά έγραψα ότι μου βγήκε, και ας μην λέει ούτε τα μισά.
Βαθιά υπόκλιση. Στον αιώνα τον άπαντα. Με άδεια χέρια παρατεταμένα.
Και δεν είναι καν ο καλύτερος δίσκος τους.
-
Summary
Nevermore – Dead Heart In A Dead World
Ο καλύτερος δίσκος τους, και ας έχω δεθεί περισσότερο με μετέπειτα άλμπουμ. Επίσης, η λογική «πιο προσιτός» → λιγότερο ποιοτικός και λιγότερο περίτεχνος, μου φαίνεται παπατζιλίκι. Αυτά, πάμε παρακάτω.
How did it come to this?
“Narcosynthesis” (“turn my blood to sand…”)
“Inside Four Walls” (“nooooo” super riff comes into spotlight)
“The River Dragon Has Come” (σόλο, ερμηνείες, δομή, θεματολογία, chorus riffs, παράνοια)
“The Heart Collector” (“I am you and we are not afraid” – Ο στίχος στο μυαλό μου)
“Engines Of Hate” (όσο μεγαλώνω τόσο εκτιμάω τις παρανοϊκές του κιθάρες)
“The Sound Of Silence” (έτσι γίνονται οι διασκευές, αγνώριστο, ακραίο, όπως πρέπει)
“Believe In Nothing” (το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα, ο ορισμός του power ballad, μακριά από κριντζιές του κλασικού χέβι/παουερ, όλα τελείωσαν εκεί)
“Dead Heart In A Dead World” (με τους ήχους του πικαπ στην αρχή. Ομότιτλα έπη σε δίσκους των Nevermore → κορυφές του εκάστοτε δίσκου)
Απλά πράγματα.
-
Summary
Mayhem - Grand Declaration Of War
Όταν είχα πρωτομπεί στο σάιτ, είχα γράψει αυτό:
Ο «πόλεμος» του remixing και του remastering
I still stand by my words.
Εξώφυλλο χρονιάς.
-
Summary
Antaeus – Cut Your Flesh And Worship Satan
Δεν έχεις ιδέα τι είναι το black metal αν δεν έχεις ακούσει αυτό το δίσκο.
-
Summary
Radiohead - Kid A
Ο δίσκος που ένωσε τα πάντα όλα από Mingus, Coleman και Beatles μέχρι Bjork, Autechre και Aphex Twin, από kraut και abstract hip hop, μέχρι Talking Heads και Tom Waits. Το άλμπουμ που για μένα παίζει υποψήφιο για το κορυφαίο ροκ όλων των εποχών. Ένα art rock έπος που με έκανε να πιστέψω, αφού θεώρησα εαυτόν ικανό αναζητητή του avant, στο μέγεθος των Radiohead. Κυριολεκτικά από τους δίσκους που αν τους αποδομήσεις περικλείουν σχεδόν όλη την μουσική που έχει σημασία (insert comment about the lack of 70s rock connections). Μέχρι σήμερα, το βάζω να παίξει αποκλειστικά και μόνο εάν είμαι σε mood εξερεύνησης. Δεν μπορω να το χορτάσω
Άλλα 10, για να κλείσει η λίστα. Τι χρονιά!
Summary
6. Ghostface Killah - Supreme Clientele
Ο δίσκος που έσωσε το lyrical hip hop και τους W, η ιδανική μετάβαση στη νέα χιλιετία, ο κορυφαίος δίσκος του κορυφαίου MC που επηρέασε τους αγαπημένους μου (σας) MCs, το θαύμα του GFK. Πονάω πολύ που δεν μπήκε πεντάδα, πραγματικά το ακούω εξίσου πολύ (“Wu Banga” λέμε) με το 36, αλλά έτσι είναι εδώ τα πράγματα. Ο μεσιέ κερνάει στιχουργία και flows υψηλοτάτου επιπέδου αβίαστα και άκοπα, κυκλοφορεί ένα από τα πιο acclaimed άλμπουμ στη σκηνή, και μπορεί να πετάω χαρταετό, ή να μην τον είδα στη σκηνή του Release, αλλά για μένα είναι εκεί ψηλά με τα μεγαθήρια. One.
7. Filth Of Mankind – The Final Chapter
Δίσκος που ήλπιζα να χωρέσει πεντάδα, αλλά αυτός είμαι. Αργό, επικό, πολεμικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, βάρβαρο, απαισιόδοξο, gloomy, κραστ από την Πολωνία. Σαν να πήγαν οι διδαχές των Χαοτικό Τέλος και να έζησαν ένα πυρηνικό χειμώνα, σαν να βγήκαν από ταινία του Bela Tarr. Επιδραστικότατο άλμπουμ, 2 μέλη συνεχίζουν φέτος (!) ως Death Crusade αν θέλετε stench-ίλες (δεν με τρέλαναν), και από ότι μαθαίνω πάει για επανέκδοση εφέτο, οπότε συλλέκτες ορμάτε. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα από τα καλύτερα και πιο μοναδικά crust punk άλμπουμ όλων των εποχών. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε Axegrinder και Hellshock, πώς να το πω. Αλλά και έξω από τους περιορισμούς του ιδιώματος, όσα αγαπήσατε το αποπνικτικό doom/death Peaceville και περιχώρων, για come to δώθε, και θα περάσετε καλά. Μυθική κίνηση.
8. From Ashes Rise – From Ashes Rise (Concrete & Steel)
Δεν ξέρω πως το γνώρισε το καθένα (και αν) αυτό το άλμπουμ, βάζω και τους δύο τίτλους. Πλέον του αναφέρομαι με αυτό της επανέκδοσης. Εδώ οι From Ashes Rise του τεράστιου Boatright (που πλέον κάνει μαστερινγκ σε όλα τα άλμπουμ που σας αρέσουν) γίνονται πυλώνες μιας σκηνής που ορίζει γούστα και αποψάρες μέχρι σήμερα, μαζί με τους Tragedy. Ναι, τα μετέπειτα άλμπουμ είναι καλύτερα. Το φρενήρες riffing, τα τύμπανα, τα οριακά scream φωνητικά, το σκοτάδι από τις μελωδίες, η αστική παρακμή, όλα είναι ήδη εδώ. Τρομακτικά σημαντικό συγκρότημα. Μακάρι να δώσετε ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση, what the good book says. Τσιμέντο.
9. Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Πολλά έχουν ειπωθεί ήδη, όλα σωστά. Ξεκινώντας την καταμέτρηση για το 2000, πίστευα πως αυτό το άλμπουμ θα κατέληγε 5δα, αλλά ψάξε-ψάξε κάτι βρίσκεις. Δεν μπορώ να ακούσω αυτό το άλμπουμ εύκολα σήμερα για προσωπικούς λόγους, αλλά ακόμη μου μένει εντελώς χαραγμένη στο μυαλό η ανατριχίλα όταν όλα συντονίστηκαν, την φορά που το άκουσα και το έπιασα. Όχι, δεν ήταν η πρώτη. Αλλά ρε παιδί μου, είναι από τα άλμπουμ που ορίζουν ιδιώματα, τα βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι πως είναι τέλεια, 10ρια ατόφια, για να μιλήσουμε και αυτή τη γλώσσα. Είναι τρομακτικό το πώς οι τύποι έκτοτε έβγαλαν φοβερούς δίσκους και όμως κανένας δεν στέκει δίπλα σε αυτό. Αδιανόητο επίπεδο.
10. The Hellacopters - High Visibility
Ίσως η κορυφαία τους στιγμή, δικαίως. Έχουν σχολιαστεί ήδη τα ηχητικά πεπραγμένα των Hellacopters σε αυτή τους τη φάση οπότε μην τα επαναλάβω, θα πω απλώς πως με κάτι τέτοια άλμπουμ έγιναν η αγαπημένη μου ροκενρολ μπάντα έβα, και πως το γεγονός του ότι ενδίδουν τόσο πολύ στις επιρροές τους, γράφοντας τραγουδάρες, αλλά διατηρώντας την αποδοχή από άτομα από διαφορετικές υποκουλτούρες, θα ήταν απορίας άξιο, αν δεν ήταν προφανές με την πρώτη ακρόαση.
11. Entombed – Uprising
Θα ηχούμε σαν γρν που κάνει μοσπιτ σε βούρκο, θα σκοτώνουμε τον καλύτερο φίλο μας με βαριοπούλα. Θα τα βλέπουμε όλα κόκκινα. Θα την δούμε death metal Motorhead σε σημείο να μας φοράνε το εξώφυλλο σε μπλούζα άτομα που δεν προτιμάνε καν αυτό τον δίσκο από εμάς. Θα γράψουμε τα απόλυτα συναυλιακά κομμάτια. Θα συνεχίσουμε να ορίζουμε το death ‘n’ roll και να γελάμε με τους τρουντεθμετσαλερς. Θα βγάλουμε το “Uprising” και θα περιμένουμε μέσα από τα μπάζα και το φαζζ να ανακαλύψετε τις υπερτραγουδάρες μας.
12. Sea Of Deprivation – Catharsis In Disharmony
Crust punk/Sludge διαμάντι με neo-crust αδυναμίες. Σκεφτείτε τους Dystopia, περισσότερο μισανθρώπους και οικολόγους, με μια λατρεία για το ψύχος. Έχουν κάτι doom/death leads που θερίζουν, και κάτι εναλλαγές που αφήνουν στον τόπο. Από τους καλύτερους δίσκους στο ιδίωμα, σε εποχές που έπιανε τρομακτικές κορυφές. Γενικότερα, δεν περίμενα να το δω να παίζει εδώ πέρα, αλλά σε προσωπικό επίπεδο ήταν, μαζί με Dystopia και HHIG, καθώς και μια εξωγήινη μπάντα που το 2006 θα κάνει πλάκα στο σύμπαν, η πύλη εισόδου μου για πιο post/sludge καταστάσεις. Όχι πως εμβάθυνα, αλλά στον βούρκο μπήκα. Μοναδική τους κυκλοφορία. Συγκλονιστική ερήμωση της ψυχής.
13. Katharsis – 666
Ταμπούρο. Κιθαριστικός τόνος. Μίσος. Οι Γερμανοί εδώ πιάνουν αδιανόητες κορυφές, κάνουν πλάκα σε όλους τους Transylvanian αντιγραφείς σχεδόν, γελάνε με τα κλισέ του norse-core, φυτεύουν σπόρους για κλώνους που στη σφαίρα του καλτ θεωρούνται σεβάσμιοι. Μυθικό εξώφυλλο αυτό που συνόδευσε την επανέκδοση της Norma Evangelium Diaboli. Γενικά, παραδοσιακά όταν φτάνει Δεκέμβρης το εν λόγω label, κερνάει, οπότε το νου. Στο θέμα μας. Για τους λάτρεις της ουσιοκρατίας, το “666” είναι το black metal το ίδιο.
14. Borknagar – Quintessence
Ο δίσκος με το “Colossus”. Ας μην μιλήσουμε δυνατά βέβαια για τη δεύτερη πλευρά. Το σηκώνει η πρώτη, 10/10. Το πρώτο Borknagar άλμπουμ που άκουσα, και που στην παραγωγή και την ελαχιστοποίηση του Viking/black που φέρνει, βρήκα, όπως σε ριφφ του “The Ruins Of Future” στοιχεία αυτού του εκβιομηχανοποιημένου τοπίου που βάρεσε την τότε σκηνή συντονισμένα. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μέγιστοι. Υποτιμημένο άλμπουμ.
15. Nile – Black Seeds Of Vengeance
“Defiling The Gates Of Ishtar”. Χμμμμμ… Πάμε παρακάτω. Ομότιτλο. Ξελαρύγγιασμα. Εν δυνάμει track by track? Όχι πάλι. Οι Nile δεν είναι μπαντάρα απλώς επειδή έχουν το αιγυπτιακό allure ή απλά υπερτεχνικά μουσικά μέρη. Είναι μπαντάρα γιατί γράφουν κομματάρες με εντελώς δικό τους στυλ, παρά τις μοχθηροαγγελικές επιρροές. Και τα καλύτερα έρχονται.
Άλλα 10, σημαντικά για μένα άλμπουμ:
Summary
16. Outkast – Stankonia
Αρχικά, ευχαριστούμε Outkast family που σύστησες στον κόσμο τον Killer Mike. Τα λέμε σε καμιά δεκαετία. Κατά τα άλλα, το “Stankonia” δεν είναι απλά ένα από τα κλασικότερα hip-hop άλμπουμ όλων των εποχών. Δηλαδή, ακούγεται φρέσκο μέχρι και σήμερα, πολυσυλλεκτικό αρκετά για να είναι ομοιόμορφο αλλά όχι βαρετό ή ασύνδετο, είναι ένας κόσμος ολόκληρο. Μουσική της πόλης, μουσική για βόλτες, για μπάλα σε ανοιχτά, μουσική για όλες τις ώρες. Και ναι, “Ms. Jackson” υπερκομματάρα ρε γμτ.
17. Weakling – Dead As Dreams
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την ιστορία του black metal σφαιρικά και να μην ανοίξεις νέο κεφάλαιο για τους Weakling. Ναι, το αμερικάνικο black metal πάτησε εδώ και στους Windir για μένα σε μεγάλο βαθμό, αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν δεχθούμε τον μύθο που θέλει μουσική και στίχους ημιαυτοσχεδιαστικά, το αποτέλεσμα καθίσταται τρομακτικό. Για μένα, μπαίνει στην κατηγορία των άλμπουμ που μαθαίνεις από συντάκτες που κατέχουν το τόπι, εγώ έτσι το έμαθα και ας άργησα να το εκτιμήσω. Τα καλά της μουσικής δημοσιογραφίας. Σε κάθε περίπτωση, το black metal των Weakling σε αυτό το δίσκο, χιλιάδες αντέγραψαν, όλοι τους απέτυχαν στο να το επαναφέρουν. Και ας θεωρώ τα πνευματικά τους τέκνα μερικές από τις καλύτερες μεταλ μπάντες του αιώνα.
18. The (International) Noise Conspiracy – Survival Sickness
Garage rock revival εκείνα τα χρόνια, αλλά εμείς θέλουμε Λύξζεν και πολιτικοποιημένη μουσική για να ασχοληθούμε μαζί του, οπότε χορεύουμε me T(I)NC. Ακραίος δίσκος, απίστευτες συνθέσεις, ροκενρολ με τα όλα του, που απολαμβάνω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Το σχήμα προδιαγράφει μεγάλο σερί εδώ. Τρομερά παραγνωρισμένη μπάντα.
19. Dying Fetus – Destroy The Opposition
Όπως είχα γράψει εδώ:
Κατά την ηχογράφηση του τρίτου τους δίσκου, η τετράδα από το Maryland , είχε να διαλέξει ουσιαστικά ανάμεσα στη Relapse ή τη Necropolis . Τελικά, η συμφωνία για τρεις δίσκους με την πρώτη, αποτέλεσε μια σπουδαία νέα αρχή, σε όλους τους τομείς, για τους άρχοντες του brutal death metal . Το "Destroy The Opposition ", με συμπαραγωγή από τον Steve Carr , δεν είναι απλά, πιθανώς ο καλύτερος τους δίσκος, ούτε απλά ένας από τους καλύτερους death metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Η στροφή των Dying Fetus σε πιο πολιτικοποιημένες στιχουργικές φόρμες, μπορεί εύλογα να ισχυριστεί κανείς πως ξεκίνησε μια ολόκληρη σχολή. Η τεχνική ικανότητα των μελών μετατρέπεται σε ένα πανίσχυρο χωνευτήρι το οποίο επιτρέπει σε όλα τα death metal υλικά να μετατρέπονται σε συνθέσεις, πιασάρικες, ευθείς και ισοπεδωτικές. Η αίσθηση που μεταδίδουν τα πρώτα μέτρα του "Praise The Lord (Opium Of The Masses )" ξεθωριάζει μόνο μετά το πέρας του ισοπεδωτικού "Justifiable Homicide ". Αν υπάρχει ένα παράπλευρο θετικό αυτής της δισκάρας, είναι πως έπειτα από την κυκλοφορία, ο Netherton ύστερα δημιούργησε τους Misery Index.
20. Ulver – Perdition City
Βλέπω μεγάλη αποδοχή σε αυτό το άλμπουμ και χαίρομαι, αν και τη θεωρούσα αναμενόμενη, επειδή Ulver είσαι. Η υπερπροσφορά και η υπέρογκη εκτόνωση του προκατόχου έδωσαν τροφή για 3 παράλληλες δισκογραφίες. Αντιλαμβάνομαι την δύναμη μιας ατμοσφαιρικής μουσικής, κυρίως ορχηστρικής/ηλεκτρονικής, ως χαλί, κάπως έτσι με πιάνει και εμένα το “Perdition City”, σαν δεύτερη επιλογή μετά τους Autechre. Θα πω απλώς πως τα σμουθ σαξόφωνα και η επιλογή των λύκων να κατέβουν στην πόλη, ταιριάζει περισσότερο με της ασχήμιες της παρά με τη γοητεία της. Αυτές τις ασχήμιες που με έκαναν να κολλήσω με την Αθήνα και να αναζητώ έργα αστικής επιρροής.
21. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης
Ναι, ίσως είναι ο πιο σημαντικός εγχώριος δίσκος του αιώνα. Εδώ, είχα πει τα εξής:
Όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επιχείρησε στις αρχές του αιώνα να διαβεί νέα καλλιτεχνικά μονοπάτια, εν τέλει χάραξε δρόμους φαινομενικά βατούς μα ριψοκίνδυνους. Στα “Λάφυρα”, είχε ξεπροβάλει, σχετικά δειλά, το όραμα του δημιουργού. Τα συναισθήματα που γέννησαν όμως, ο ανώνυμος τελάλης του εμβληματικού εξωφύλλου και το σοκ της πρώτης ακρόασης, δεν μπορούσαν να προβλεφθούν. Ο “Βραχνός Προφήτης” υπερβαίνει τα άριστα και πολυσυζητημένα επιμέρους συστατικά. Είναι μια συμπαγής και πλήρης καλλιτεχνική πρόταση, της οποίας το συνθετικό (με την καθοριστική και αδιαπραγμάτευτη συμβολή του Μπάμπη Παπαδόπουλου αλλά και τις τρείς συμμετοχές του Αγγελάκα) και στιχουργικό (με παραδοσιακά τραγούδια και ποιήματα να εμπλέκονται με έναν αισθαντικό αναστοχασμό λαϊκών αξιών υπό ανατολίτικο πρίσμα) υπόβαθρο, δημιουργούν έναν ενστικτώδη συγκερασμό ετερόκλητων κόσμων που επαναπροσδιόρισε την υπόλοιπη σκηνή. Η rock εποποιία συναντά παραδοσιακά αρχέτυπα, που όπως στο, κοσμογονικό, φινάλε του “Πεχλιβάνη”, η τελική αίσθηση που αφήνει η διαλεκτική τους, είναι ο ασυμβίβαστος αέρας του νέου, αλλά όχι νεωτερικού.
22. Iron Maiden - Brave New World
Εδώ μόνο προσωπικές αλήθεις. Δίσκος με το “Ghost Of the Navigator” μέσα μπαίνει αυτόματα 25δα. Το έχω λιώσει, προφανώς έχει σημασία η στιγμή που φτιάψνω τη λίστα. Εύπεπτα τραγουδάκια, οκ ελαφριά μανιέρα στα μικρής διάρκειας αλλά γκίλτι πλεζουρς, γενικά καλό reunion άλμπουμ.
23. Discordance Axis - The Inalienable Dreamless
Φλερτάρει με τον τίτλο του καλύτερου grindcore άλμπουμ όλων των εποχών. Προφανώς, αν κάποιο έχει ακούσει αυτό το δίσκο, ξέρει πως δεν υπερβάλλω. Όταν οι Discordance Axis δισκογραφούν (ή τα μετέπειτα projects τους), βγάζουμε το σκασμό και ακούμε. Κυκεώνας ιδεών και φαντασίας. Μουσική με τα όλα της.
24. Orchid – Dance Tonight! Revolution Tomorrow!
Ίσως ο πιο διάσημος και acclaimed δίσκος τους. Από μια άποψη λογικό. Το screamo τους εμφανίζει περισσότερες μελωδίες και τρωτά σημεία, οι ενορχηστρώσεις παραμένουν χαοτικές, τα φωνητικά και η ατμόσφαιρα παραμένουν ασήκωτα. Τεράστιο συγκρότημα, που σήμερα αποθεώνουμε τους μιμητές του.
25. Wu-Tang Clan - The W
Έχει το “Gravel Pit” μέσα, οπότε αρκεί. Οι Wu-Tang προσπαθούν να προσαρμοστούν στις τεχνολογικές εξελίξεις στο ιδίωμα, και να εκμοντερνίσουν τον ήχο τους. Έχει μέσα κομματάρες, αλλά άνισο. Επίσης, καλησπέρα Redman. Careful (click click) όμως. Έχει και το “Gravel Pit”, το είπαμε;
plus 25, για να κλείσει η 50δα, ονομαστικά και με κατάταξη για όσα ενδιαφέρονται:
Summary
- Queens of the Stone Age - Rated R
- Rancid – Rancid
- Eminem - The Marshall Mathers LP
- The Offspring - Conspiracy of One
- Aus-Rotten – The Rotten Agenda
- AFI - The Art Of Drowning
- Cave In – Jupiter
- Electric Wizard – Dopethrone
- Nasum – Human 2.0
- Behemoth – Thelema.6
- Morbid Angel – Gateways To Annihilation
- Pantera – Reinventing The Steel
- Nightwish – Wishmaster
- Spiritual Beggars - Ad Astra
- Nifelheim – Servants Of Darkness
- Primordial – Spirit The Earth Aflame
- Napalm Death – Enemy Of The Music Business
- AsterisK* - Dogma I: Death of a Dromologist
- The Distillers – The Distillers
- Watain – Rabid Death’s Curse
- Tsjuder – Kill For Satan
- Cypress Hill – Skull & Bones
- Sleater-Kinney – All Hands On The Bad One
- Good Charlotte – Good Charlotte
- Cradle Of Filth – Midian
