Με σύγκλιση 1/25 (καλησπέρα στους Radiohead) παίζει αυτή να είναι και η χρονιά που απέχουμε πιο πολύ ηχητικά so far.
Edit: (2/25 μαλακία είπα ξέχασα τους Mayhem)
2 Likes
Ελπίζω αυτά τα 2 να ειναι και στην πεντάδα σου 
Ούτε Στανκόνια να’ουμ;
Εντάξει, από τα '00s και μετά περιμένω να καίγομαι με ακυρίλες και καφρίλες κατά βάση, αλλά, και πάλι, φταις (άντε και εγώ, που πάσχω από οξεία νεβερμορίαση)
1 Like
Δύσκολη χρονιά. Πολλά έμειναν έξω. Πιθανά και άδικα. Προχωράμε.
At the Drive- In - Relationship of Command: Καλύτερος post-hardcore δίσκος των '00s; Πιθανά. Κι έσκασε και με το καλημέρα σας. Τρομαχτικό σε έμπνευση και σε επίδραση
Deftones - White Pony: Δίσκος τομή που νομίζω πως διαχώρισε τη γενιά των τότε πιτσιρικάδων που ακούνε ροκομεταλ από την προηγούμενη.
Radiohead - Kid A: Όπως όλα τα τεράστια συγκροτήματα, όταν τερμάτισαν το alt rock, οι Radiohead ξεκίνησαν για άλλα λιμάνια. Το “Kid A” είναι αριστούργημα.
Einstürzende Neubauten - Silence is Sexy: O Blixa αφήνει τους Black Seeds κι επικεντρώνεται εδώ καθώς το συγκρότημα ανακατασκευάζει την εικόνα και τον ήχο του με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
PJ Harvey - Stories From the City, Stories From the Sea: Όλα όσα έχτιζε τόσα χρόνια η PJ, καταλήγουν σε έναν δίσκο που δεν έχει ούτε μισό ψεγάδι.
Placebo - Black Market Music: Καλύτερος δίσκος Placebo. Γνώμη μου.
Idlewild - 100 Broken Windows: Aυτό που θα συνέβαινε αν οι Fugazi και οι R.E.M. είχαν παιδί. Για μια περίοδο οι Idlewild έμοιαζαν ως το πιο ελπιδοφόρο συγκρότημα της εποχής τους.
Modest Mouse - The Moon & Antarctica: Ίσως ελαφρώς υπερεκτιμημένο συνολικά αλλά, χωρίς αμφιβολία, πάρα πολύ καλό.
Porcupine Tree - Lightbulb Sun: Είναι τρομαχτικό το πόση μουσική είχε μέσα του ο Steven Wilson εκείνο τον καιρό. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο της πρώτης περιόδου αλλά, σίγουρα, είναι αυτό που μπορεί να συγκεντρώσει περισσότερους φίλους από όλες τις εκφάνσεις του rock.
Queens Of The Stone Age - Rated R: Τα πράγματα σοβαρεύουν. Τα καλύτερα έρχονται. Ίσως και να είναι ήδη εδώ.
In Flames - Clayman: Προφανώς όλες οι κυκλοφορίες τους μέχρι τώρα είναι κορυφαίες αλλά εδώ έκαναν μια μεγάλη υπέρβαση, χωρίς να χάσουν την ουσία τους. Θα ακολουθήσει μία ακόμη μεγαλύτερη υπέρβαση που θα τους βάλει σε όλα τα σπίτια.
Shellac - 1000 Hurts: Μέγας Albini αποδεικνύει πως όχι μόνο είναι ακόμη εδώ αλλά σπέρνει.
Mayhem - A Grand Declaration of War: Ό,τι και να λέω, προφανώς και μιλάμε για δισκάρα που τότε άφησε τους πάντες μλκες. Αν δεν τραγουδούσε ο μλκας ο Maniac θα το είχα και πιο ψηλά.
Faraquet - The View From This Tower: Post- hardcore δισκάρα από τις λίγες που ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί όπως της αξίζει.
Paparoach - Infest: Aκραία υπερτιμημένο στην εποχή του, υποτιμημένο σήμερα (νταξ, ίσως όχι από το βρετανικό Metal Hammer), το “Infest” είναι ένας πολύ καλός δίσκος για την εποχή του που, αν έβγαινε το 2023, κάποιοι πάλι θα μιλούσαν για “άλμπουμ της χρονιάς”. Πολύ καλές ιδέες, ακόμη καλύτερη εκτέλεση, απίστευτα catchy κομμάτια, πάρα πολύ κακή συνέχεια.
Ξώφυλο:
28 Likes
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σπάει και στο ρόκιν η binary τυραννία 
1 Like
4 Likes
Επειδή όλη η παραγραφος απευθύνεται σε ουδέτερο πρόσωπο, αυτό εδώ το αρσενικό μου χτύπησε στο μάτι
Ναι, άλλη η απεύθυνση προς οσα άτομα το διαβάζουν, άλλα τα μέλη των Tragedy.
Ρε παιδιά, γιατί νιώθω ότι ο Ιάσονας λέει κάτι πολύ απλό και για κάποιον λόγο δε γίνεται αντιληπτός; Λέει ο άνθρωπος πως τόσα χρόνια-ψηφοφορίες μέχρι τώρα μπορεί να έχουν βγει ένα μάτσο δίσκοι παρόμοιου ύφους/ποιότητας με το “Perdition city για τους οποίους δεν έγινε κάποια ιδιαίτερη αναφορά, ξαφνικά βγάζουν οι Ulver το δικό τους κι ένα μεγάλο κομμάτι ενός rock/metal forum (ή, αν το γενικεύσουμε, ένα μεγάλο κομμάτι των metal οπαδών τότε/τώρα) το αποθεώνει. Και αναρωτιέται αν η έκταση αυτής της αποδοχής οφείλεται και στον παράγοντα του hype, στο ότι είναι cool να είσαι μεταλλάς και ν’ ακούς τους πειραματικούς Ulver ή τους μυστήριους Neurosis ή τους βασανιστικούς Swans κλπ. κλπ. (καλά, αυτά δεν το είπε ο Ιάσωνας, τα πρόσθεσα εγώ). Προφανώς και μπορεί να ισχύει οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας έχει αναφερθεί μέχρι τώρα (ότι δηλαδή είναι πιο πιθανό ένας μεταλλάς να έχει ακούσει Ulver παρά Aphex Twin ή ότι άλλο το εμπορικό εκτόπισμα των Ulver ή των Gathering και άλλο των 3rd and the Mortal των οποίων οι παρόμοιοι πειραματισμοί μάλλον πέρασαν απαρατήρητοι αν και metal όνομα), αλλά αν κατάλαβα καλά τον Ιάσωνα (αλλιώς προσπέρασέ με που είπε και ο Νίκος) αλλού θέλει να την πάει τη συζήτηση χωρίς να αποκλείει/γειώνει οτιδήποτε έχει αναφερθεί μέχρι τώρα. Ε, δεν έχει ψωμί κι αυτή η οπτική; Για ‘μένα έχει. Φυσικά όποιος θεωρεί ότι δεν τον πιάνει το hype κι απλά γούσταρε αυτό που άκουσε, μπορεί να προσπεράσει -δεν τον αφορά μάλλον αυτή η οπτική. Εμένα π.χ. που έπιασα τον εαυτό μου κάποτε να πασχίζει να γουστάρει το “Perdition city” ή το ”The seer” ή ό,τι άλλο δε μου έρχεται στο νου αυτήν τη στιγμή, ναι, με αφορά αυτή η κουβέντα.
Από εκεί και πέρα:
(Πώς γίνεται ν’ ανέφερες τόσους τίτλους και να μην έγραψες για το “With empty hands extended”, ο θεός και η ψυχή σου. Ας θυμηθούμε τον πιο πορωτικό στίχο του album: from our tired hands that took out your garbage and swept your floors/filled your orders and delivered them to your fucking doors).
(Για τόσο καλή μπάντα μιλάμε. Γράκχε, ο κανόνας των 3 δίσκων -μην τον ξεχνάς).
Για Mayhem: πολύ ενδιαφέρουσα όλη η συζήτηση που έγινε για το “Grand declaration of war” και μ’ αρέσει η άποψή σου γιατί παίρνει σαφείς αποστάσεις από μία αυτόματη αποθέωση του συγκεκριμένου δίσκου ως απλά… του «περίεργου Mayhem album» (και δεν υπονοώ κάτι για κάποιον εδώ μέσα. Κι εγώ θα το έχω στα honourable μου. Σαν γενικότερη λογική το αναφέρω). Παρ’ όλα αυτά νιώθω ότι αδικείς την κίνηση του συγκροτήματος ή, τέλος πάντων, του «χρεώνεις» κάποιες κακές προθέσεις που ίσως απλά είναι προσδιορισμοί κι «αποστολές» που του φορτώθηκαν από ακροατήρια, δημοσιογράφους κι οπαδούς. Θέλω να πω, δεν ξέρω πόσο επίκαιροι ένιωθαν ότι «έπρεπε» να είναι οι Mayhem -μιλάμε για ένα album που δεν το χωρίζει ούτε ένας χρόνος από τα “666 international” και “Rebel extravaganza” (αναφέρω το πρώτο λόγω της γενικότερης πειραματικής φύσης και το δεύτερο λόγω του πιο «κλινικού» ήχου κυρίως), οι ηχογραφήσεις τους ήταν τόσο κοντινές χρονικά που το πιο πιθανό είναι να μην επηρέασαν καν η μία την άλλη, το “Thorns” δεν είχε κυκλοφορήσει καν, οπότε δεν ξέρω αν μπορούμε μ’ ευκολία να τους χρεώσουμε μία στάση «let’s go with flow». Πέρα απ’ αυτό, όμως, θέλω ν’ αναφέρω και τον παράγοντα “Wolf’s lair abyss” που συνήθως παραγνωρίζεται. Δεν είναι “Grand declaration…” φυσικά, αλλά όποιος δεν αναγνωρίζει εκεί τα σπέρματα της riff-ολογίας του Blasphemer που ανέπτυξε στο “Grand declaration…”, μία (διστακτική, σαφώς, μα υπαρκτή) διάθεση για πειραματισμό (το 1997!) και μία ακόμα πιο ξεκάθαρη διάθεση για απαγκίστρωση από το οποιοσδήποτε «καταναγκαστικό» παρελθόν των Mayhem, θα πρέπει να ξανακούσει τον δίσκο! Μάλιστα αν συνυπολογίσουμε και τον ογκόλιθο του “Ordo ad chao”, εγώ μάλλον καταλήγω ότι τον Blasphemer δεν τον ένοιαζε αν θα ήταν ριζοσπαστικός ή επίκαιρος, αλλά ότι πραγματικά πρόκειται για έναν συνθέτη μ’ ένα πολύ ξεκάθαρο όραμα (κάθε στιγμή) για το που θέλει να κινηθεί μουσικά ανεξάρτητα απ’ το τι γίνεται γύρω του κάθε στιγμή. Νομίζω, δηλαδή, ότι το “Grand declaration…” «κατέληξε» να παίρνει μία θέση δίπλα στο “Thorns” ή το “666 international” ανεξάρτητα απ’ τα θέλω των δημιουργών του. Η υπόθεσή μου αυτή βασίζεται και στο γεγονός πως οι Mayhem, παρ’ όλο που μουσικά συνέθεσαν κάτι τόσο διαφορετικό για τ’ όνομά τους, ποτέ δεν το «έντυσαν» και με μία αντίστοιχη αλλαγή attitude, promotion κλπ. (αν θυμάμαι καλά, δηλαδή). Τις ίδιες γουρουνοκεφαλές βγάζανε, τα ίδια χαοτικά lives κάνανε κλπ. κλπ. Δεν υπήρξε δηλαδή μία «ολική επαναφορά» όπως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για τις υπόλοιπες περιπτώσεις.
Κατά τ’ άλλα, τόση ώρα μιλάμε για black metalz, επιτέλους κάποιος ανέφερε τους Weakling (ντροπής πράματα, στην 17η θέση)!
16 Likes
για σένα φίλε.
Τώρα θα διαβάζω και τις τελείες.
2 Likes
Καλά, για αρχή άκου πάλι τα άλλα FAR πριν ψηφίσεις
Από τις μεγαλύτερες παραλείψεις σε χρονιές είναι που δεν ανέφερα το “The Perfect Element”. Ίσως επειδή είναι μία φάση άκρως ακατάλληλη (ή και όχι) για να το θυμηθώ, ίσως επειδή το θεωρώ πολύ δικό μου. Το “Ashes” είναι αυτό που με έκανε να μάθω το άλμπουμ, να το ακούσω πολλές φορές και να θαυμάσω τις άπειρες μουσικές ιδέες που ξετυλίγονται σ’ αυτό. Είναι ένα άλμπουμ με φουλ συναίσθημα και ένταση. Αν εντρυφήσει κανείς στο concept, μπορεί να φτιάξει στο μυαλό του την ιστορία ή τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτό. Ανήκει στην κατηγορία “άλμπουμ που άνοιξαν τους ορίζοντές σας” και στην κατηγορία “άλμπουμ που έχετε συνδέσει με σημαντικές στιγμές”.
6 Likes
Ξέρεις κάτι;
Δεν διαφωνώ ιδιαίτερα.
Ίσως με κάποια που έγραψα δηλαδή να υποτίμησα τον Blasphemer. Είναι τεράστιος παίχτης και άνθρωπος με όραμα, και πιθανά μεγαλύτερο ηχητικά εύρος από αυτό που μπορεί να είχε ο Euronymous όσο ζούσε. Με καλύτερο τραγουδιστή ή βασικά όταν αντικατέστησε τον χειρότερο μπλακ μεταλ τραγουδιστή με τον καλύτερο, τα πράγματα σκοτείνιασαν απότομα.
Weakling δισκάρα. Δεν το ξέχασα αλλά δεν χώραγε ρε.
Από φόρουμ το πήρα και γω χαμπάρι, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το χρεώσω σε hype . Αυτό γιατί, ήδη από τότε οι μουσικοί και μουσικόφιλοι ( μεταλλαδες πάντα) μπήκαν σε μια εποχή πιο έντονου πειραματισμού( όλα αυτά κοιτάζοντας τα εκ των υστέρων ).
Για τον ίδιο λόγο έγινε καθολικά δεκτό το BE των PoS το 2004. Γιατί αν το κοιτάξεις λίγο αποστασιοποιημένα , τι έκανε αυτό το άλμπουμ? Έκανε κάτι τόσο ρηξικέλευθο? Αν το πάρεις από μια συνολική σκοπιά και μουσικά μόνο μιλώντας, απλά έβαλε πολύ περισσότερα ακουστικά/folk περάσματα, έβαλε λίγο έγχορδα για λίγο πιο κλασσικές προσεγγίσεις και αυτό είναι όλο. Το Imago για παράδειγμα, είναι ένα απλό φολκ τραγουδάκι, που αν κοιτάξεις αντίστοιχους καλλιτέχνες θα βρεις όλα τα στοιχεία του και ακόμα καλύτερα δοσμένα( έχουν να ζηλέψουν τίποτα οι ενορχηστρώσεις του Ιωαννίδη για παράδειγμα?).
Ο σκληρός ήχος όμως τότε συνολικά άρχισε να γίνεται πιο δεκτικός σε πιο ξένους ήχους για το είδος και αυτό ήταν μια επανάσταση.
Και σίγουρα πολλά από αυτά που γράφτηκαν τότε δεν είχαν ξανακουστει και αποδόθηκαν με ωραίο τρόπο .
Αν από την άλλη, η πρόταση των Ulver είναι κάτι το μοναδικό, ανεξάρτητου είδους μουσικής, τότε μάλλον η απάντηση είναι όχι. Μοναδικό δεν είναι, αλλά σίγουρα η μεταμόρφωση του συγκεκριμένου γκρουπ, είναι, καθώς πέρασε από πολλά και αντικρουόμενα μονοπάτια.
Οι ακροατές από την άλλη, πιο εύκολα θα ακούσουν ( μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τέλη 90 αρχές 00ς) μια μπάντα που αγαπάνε και ενδεχομένως να αγκαλιάσουν ένα πειραματισμό τους που θα τους βγάλει από το comfort zone τους ως ακροατές, παρά θα ψάξουν να βρουν κατευθείαν έναν καλλιτέχνη από αλλά μουσικά λημέρια. Δεν ήταν λοιπόν η αξία του έργου μόνο που μετησε, αλλά και το γεγονός ότι εγινε από “δικούς μας”.
Προσωπικά, όταν κάποια μπάντα του σκληρού ήχου πηγαίνει σε άλλους δρόμους, βρίσκω πολλές φορές η ατμόσφαιρα να έχει μείνει η ίδια με πριν και το μόνο που έχει αλλάξει, είναι ο τρόπος έκφρασης. Ναι μεν δεν έχω ακούσει συνολικά πολλούς δίσκους που να συγγενεύουν με το Perdition City, αλλά βρίσκω την καρδιά του άκρως μεταλλική ως ατμόσφαιρα, πράγμα που μου κάνει το άκουσμα πιο οικείο και πιο κοντά στα γούστα μου.
Η αξία του Perdition City δεν περιορίζεται μόνο στο μουσικό του περιεχόμενο, αλλά στο γεγονός ότι άνοιξε ορίζοντες σε ακροατές και μουσικούς (και όχι μόνο αυτή η μπάντα και δίσκος). Οι Blood Incantation θα έβγαζαν ποτέ ambient δίσκο με το όνομα τους, αν δεν είχαν προηγηθεί τέτοια δείγματα?
14 Likes
Και με την ευκαιρια, ποτέ δεν κατάλαβα το Be. Δεν ξαναασχολήθηκα σοβαρά ποτέ.
6 Likes
Για Ulver - Perdition City…
Τι ατμόσφαιρα προπαθεί να δημιουργήsει το Black Metal?
Σκοτάδι? Μυστήριο? Την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης?(την οποία ακολουθούμε και αποθεώνουμε με αποτέλεσμα να μας “δινεται” και να νιώθουμε πιο δυνατοι απο τον μέσω άνθρωπο)?. Και όλο αυτό επιχηρείται με ένα έντονο και μπάσο ήχο?
Ε ,αυτό που επιδιώκεi to Blak Metal το πετυχένει το “Perdition City” χωρίς να είναι Μεταλ.
Με ηλεκτρονικό ήχο μου δημιουργείται η αίσθηση του σκοταδιού,του μυστηρίου και της δύναμης και όλο αυτό γίνεται με έντονο, μπάσο ήχο.
Το Perdition City είναι ο πιο Μέταλ, μή μεταλ δίσκος! Σε κάποια φάση ένω το άκουγα ,είπα μέσα μου “εγω ακούω μεταλ τωρα” " μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα"
Δεν αποθεώνεται στο φόρουμ γιατί υπήρχε Hype πρίν 2 δεκαετίες αλλά γιατί τα παλικάρια καταφέραν να παιξουν black metal με ηλεκτρονικό ήχο.
3 Likes
Τον αφηνω να τοποθετηθει αν θελει
1 Like
Επειδή πολλοί με ρωτήσατε (κανένας, ποτέ), εγώ είχα ακούσει το be με τεράστιο ενθουσιασμό και ανυπομονησία περιμένοντας να μου αλλάξει την ζωή και δεν μου άρεσε καθόλου κι αυτός ήταν ο λόγος
που είμαι δυσανεκτική στους pos και που δεν μπόρεσα να συνδεθώ ποτέ μαζί τους. Και ανησυχώ μήπως και το ξαναβάλω έτσι εξ αφορμής του θρεντ και πάθω κανένα κακό και μου αρέσει ας πούμε. ;p
8 Likes