Πιστεύω πως όχι.
Όντως έχει ενδιαφέρον και για μένα, απλά η εξήγηση μου φαίνεται απλή.
1 Like
2000 λοιπόν, επιτέλους. Ας τα βάλουμε κάτω.
Summary
Tragedy – Tragedy
“Worlds become obsolete like ideas
and they won’t have to burn the books
when no one reads them anyway”
Γαμώ το χριστό μου και την παναγία μου, ποιο θυμάται την πρώτη φορά που άκουσε το “The Point Of No Return”?
Ποιο θυμάται την πρώτη φορά που έφαγε στη μούρη το lead του “Not Fucking Fodder”?
Ποιο ένιωσε πως γίνεται ένας σεισμός και καταρρέουν πολυκατοικίες, πως οι δρόμοι ανοίγουν, πως το εξώφυλλο μετουσιώνεται, πως οι κιθάρες και τα ρυθμικά στο “Confessions Of A Suicide Advocate” συνοψίζουν όλο το νόημα της ύπαρξης, πως το μονόλεπτο “Products Of A Cold War Depression” περικλύει όλη την εντροπία εντός του, όλη τη δύναμη ενάντια στον κομφορμισμό, στον συμβιβασμό με την πάρτη μας?
Πως αυτό το ρημάδι το “The Intolerable Weight” με τα επαναλαμβανόμενα “pressure(s)” υπό αυτές τις μελωδικές επικές κιθάρες καταφέρνει κάθε φορά να φέρνει δάκρυα, να φέρνει άγχος, να συσσωρεύει οργή;
Πώς αυτοί οι τύποι έφτιαξαν δική τους παραλλαγή του d-beat, που πλέον κάθε κουλ extreme μπάντα την κοτσάρει στη μουσική της;
Πώς αυτές οι κιθάρες, ακόμη και στα ιντερλούδια, επηρέασαν ολάκερο το –core underground, πέραν της neo-crust (εγχώριας, γκουχ Καταχνιά και όχι μόνο, και διεθνούς - θα βαρεθείτε αυτές τις εβδομάδες) σκηνής;
Οι Tragedy, ήρθαν και έτσι απλά, με τη στάση τους, με τον καινοτόμο ήχο τους (από και πέρα τους His Hero Is Gone), με το συναίσθημα τους μαύρο όσο κανένα black metal, έγιναν η σημαντικότερη D.I.Y. μπάντα του αιώνα.
Όσα είχαν αφτιά και ένιωθαν κάτι μέσα τους, κατάλαβαν.
Όσα έζησαν εκείνες τις συναυλίες το 2009, ξέρουν, θυμούνται. Πώς να ξεχάσουν. Δεν σας ζηλεύω. Σας χαίρομαι. Ίσως και να σας ευχαριστώ, αν πιστεύουμε σε θεωρίες του χάους.
Ήθελα να γράψω πολλά, όλο άλλαζα πλάνο, τελικά έγραψα ότι μου βγήκε, και ας μην λέει ούτε τα μισά.
Βαθιά υπόκλιση. Στον αιώνα τον άπαντα. Με άδεια χέρια παρατεταμένα.
Και δεν είναι καν ο καλύτερος δίσκος τους.
Summary
Nevermore – Dead Heart In A Dead World
Ο καλύτερος δίσκος τους, και ας έχω δεθεί περισσότερο με μετέπειτα άλμπουμ. Επίσης, η λογική «πιο προσιτός» → λιγότερο ποιοτικός και λιγότερο περίτεχνος, μου φαίνεται παπατζιλίκι. Αυτά, πάμε παρακάτω.
How did it come to this?
“Narcosynthesis” (“turn my blood to sand…”)
“Inside Four Walls” (“nooooo” super riff comes into spotlight)
“The River Dragon Has Come” (σόλο, ερμηνείες, δομή, θεματολογία, chorus riffs, παράνοια)
“The Heart Collector” (“I am you and we are not afraid” – Ο στίχος στο μυαλό μου)
“Engines Of Hate” (όσο μεγαλώνω τόσο εκτιμάω τις παρανοϊκές του κιθάρες)
“The Sound Of Silence” (έτσι γίνονται οι διασκευές, αγνώριστο, ακραίο, όπως πρέπει)
“Believe In Nothing” (το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα, ο ορισμός του power ballad, μακριά από κριντζιές του κλασικού χέβι/παουερ, όλα τελείωσαν εκεί)
“Dead Heart In A Dead World” (με τους ήχους του πικαπ στην αρχή. Ομότιτλα έπη σε δίσκους των Nevermore → κορυφές του εκάστοτε δίσκου)
Απλά πράγματα.
Summary
Mayhem - Grand Declaration Of War
Όταν είχα πρωτομπεί στο σάιτ, είχα γράψει αυτό:
Ο «πόλεμος» του remixing και του remastering
I still stand by my words.
Εξώφυλλο χρονιάς.
Summary
Antaeus – Cut Your Flesh And Worship Satan
Δεν έχεις ιδέα τι είναι το black metal αν δεν έχεις ακούσει αυτό το δίσκο.
Summary
Radiohead - Kid A
Ο δίσκος που ένωσε τα πάντα όλα από Mingus, Coleman και Beatles μέχρι Bjork, Autechre και Aphex Twin, από kraut και abstract hip hop, μέχρι Talking Heads και Tom Waits. Το άλμπουμ που για μένα παίζει υποψήφιο για το κορυφαίο ροκ όλων των εποχών. Ένα art rock έπος που με έκανε να πιστέψω, αφού θεώρησα εαυτόν ικανό αναζητητή του avant, στο μέγεθος των Radiohead. Κυριολεκτικά από τους δίσκους που αν τους αποδομήσεις περικλείουν σχεδόν όλη την μουσική που έχει σημασία (insert comment about the lack of 70s rock connections). Μέχρι σήμερα, το βάζω να παίξει αποκλειστικά και μόνο εάν είμαι σε mood εξερεύνησης. Δεν μπορω να το χορτάσω
Άλλα 10, για να κλείσει η λίστα. Τι χρονιά!
Summary
6. Ghostface Killah - Supreme Clientele
Ο δίσκος που έσωσε το lyrical hip hop και τους W, η ιδανική μετάβαση στη νέα χιλιετία, ο κορυφαίος δίσκος του κορυφαίου MC που επηρέασε τους αγαπημένους μου (σας) MCs, το θαύμα του GFK. Πονάω πολύ που δεν μπήκε πεντάδα, πραγματικά το ακούω εξίσου πολύ (“Wu Banga” λέμε) με το 36, αλλά έτσι είναι εδώ τα πράγματα. Ο μεσιέ κερνάει στιχουργία και flows υψηλοτάτου επιπέδου αβίαστα και άκοπα, κυκλοφορεί ένα από τα πιο acclaimed άλμπουμ στη σκηνή, και μπορεί να πετάω χαρταετό, ή να μην τον είδα στη σκηνή του Release, αλλά για μένα είναι εκεί ψηλά με τα μεγαθήρια. One.
7. Filth Of Mankind – The Final Chapter
Δίσκος που ήλπιζα να χωρέσει πεντάδα, αλλά αυτός είμαι. Αργό, επικό, πολεμικό, σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, βάρβαρο, απαισιόδοξο, gloomy, κραστ από την Πολωνία. Σαν να πήγαν οι διδαχές των Χαοτικό Τέλος και να έζησαν ένα πυρηνικό χειμώνα, σαν να βγήκαν από ταινία του Bela Tarr. Επιδραστικότατο άλμπουμ, 2 μέλη συνεχίζουν φέτος (!) ως Death Crusade αν θέλετε stench-ίλες (δεν με τρέλαναν), και από ότι μαθαίνω πάει για επανέκδοση εφέτο, οπότε συλλέκτες ορμάτε. Σε κάθε περίπτωση, είναι ένα από τα καλύτερα και πιο μοναδικά crust punk άλμπουμ όλων των εποχών. Ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε Axegrinder και Hellshock, πώς να το πω. Αλλά και έξω από τους περιορισμούς του ιδιώματος, όσα αγαπήσατε το αποπνικτικό doom/death Peaceville και περιχώρων, για come to δώθε, και θα περάσετε καλά. Μυθική κίνηση.
8. From Ashes Rise – From Ashes Rise (Concrete & Steel)
Δεν ξέρω πως το γνώρισε το καθένα (και αν) αυτό το άλμπουμ, βάζω και τους δύο τίτλους. Πλέον του αναφέρομαι με αυτό της επανέκδοσης. Εδώ οι From Ashes Rise του τεράστιου Boatright (που πλέον κάνει μαστερινγκ σε όλα τα άλμπουμ που σας αρέσουν) γίνονται πυλώνες μιας σκηνής που ορίζει γούστα και αποψάρες μέχρι σήμερα, μαζί με τους Tragedy. Ναι, τα μετέπειτα άλμπουμ είναι καλύτερα. Το φρενήρες riffing, τα τύμπανα, τα οριακά scream φωνητικά, το σκοτάδι από τις μελωδίες, η αστική παρακμή, όλα είναι ήδη εδώ. Τρομακτικά σημαντικό συγκρότημα. Μακάρι να δώσετε ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση, what the good book says. Τσιμέντο.
9. Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Πολλά έχουν ειπωθεί ήδη, όλα σωστά. Ξεκινώντας την καταμέτρηση για το 2000, πίστευα πως αυτό το άλμπουμ θα κατέληγε 5δα, αλλά ψάξε-ψάξε κάτι βρίσκεις. Δεν μπορώ να ακούσω αυτό το άλμπουμ εύκολα σήμερα για προσωπικούς λόγους, αλλά ακόμη μου μένει εντελώς χαραγμένη στο μυαλό η ανατριχίλα όταν όλα συντονίστηκαν, την φορά που το άκουσα και το έπιασα. Όχι, δεν ήταν η πρώτη. Αλλά ρε παιδί μου, είναι από τα άλμπουμ που ορίζουν ιδιώματα, τα βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι πως είναι τέλεια, 10ρια ατόφια, για να μιλήσουμε και αυτή τη γλώσσα. Είναι τρομακτικό το πώς οι τύποι έκτοτε έβγαλαν φοβερούς δίσκους και όμως κανένας δεν στέκει δίπλα σε αυτό. Αδιανόητο επίπεδο.
10. The Hellacopters - High Visibility
Ίσως η κορυφαία τους στιγμή, δικαίως. Έχουν σχολιαστεί ήδη τα ηχητικά πεπραγμένα των Hellacopters σε αυτή τους τη φάση οπότε μην τα επαναλάβω, θα πω απλώς πως με κάτι τέτοια άλμπουμ έγιναν η αγαπημένη μου ροκενρολ μπάντα έβα, και πως το γεγονός του ότι ενδίδουν τόσο πολύ στις επιρροές τους, γράφοντας τραγουδάρες, αλλά διατηρώντας την αποδοχή από άτομα από διαφορετικές υποκουλτούρες, θα ήταν απορίας άξιο, αν δεν ήταν προφανές με την πρώτη ακρόαση.
11. Entombed – Uprising
Θα ηχούμε σαν γρν που κάνει μοσπιτ σε βούρκο, θα σκοτώνουμε τον καλύτερο φίλο μας με βαριοπούλα. Θα τα βλέπουμε όλα κόκκινα. Θα την δούμε death metal Motorhead σε σημείο να μας φοράνε το εξώφυλλο σε μπλούζα άτομα που δεν προτιμάνε καν αυτό τον δίσκο από εμάς. Θα γράψουμε τα απόλυτα συναυλιακά κομμάτια. Θα συνεχίσουμε να ορίζουμε το death ‘n’ roll και να γελάμε με τους τρουντεθμετσαλερς. Θα βγάλουμε το “Uprising” και θα περιμένουμε μέσα από τα μπάζα και το φαζζ να ανακαλύψετε τις υπερτραγουδάρες μας.
12. Sea Of Deprivation – Catharsis In Disharmony
Crust punk/Sludge διαμάντι με neo-crust αδυναμίες. Σκεφτείτε τους Dystopia, περισσότερο μισανθρώπους και οικολόγους, με μια λατρεία για το ψύχος. Έχουν κάτι doom/death leads που θερίζουν, και κάτι εναλλαγές που αφήνουν στον τόπο. Από τους καλύτερους δίσκους στο ιδίωμα, σε εποχές που έπιανε τρομακτικές κορυφές. Γενικότερα, δεν περίμενα να το δω να παίζει εδώ πέρα, αλλά σε προσωπικό επίπεδο ήταν, μαζί με Dystopia και HHIG, καθώς και μια εξωγήινη μπάντα που το 2006 θα κάνει πλάκα στο σύμπαν, η πύλη εισόδου μου για πιο post/sludge καταστάσεις. Όχι πως εμβάθυνα, αλλά στον βούρκο μπήκα. Μοναδική τους κυκλοφορία. Συγκλονιστική ερήμωση της ψυχής.
13. Katharsis – 666
Ταμπούρο. Κιθαριστικός τόνος. Μίσος. Οι Γερμανοί εδώ πιάνουν αδιανόητες κορυφές, κάνουν πλάκα σε όλους τους Transylvanian αντιγραφείς σχεδόν, γελάνε με τα κλισέ του norse-core, φυτεύουν σπόρους για κλώνους που στη σφαίρα του καλτ θεωρούνται σεβάσμιοι. Μυθικό εξώφυλλο αυτό που συνόδευσε την επανέκδοση της Norma Evangelium Diaboli. Γενικά, παραδοσιακά όταν φτάνει Δεκέμβρης το εν λόγω label, κερνάει, οπότε το νου. Στο θέμα μας. Για τους λάτρεις της ουσιοκρατίας, το “666” είναι το black metal το ίδιο.
14. Borknagar – Quintessence
Ο δίσκος με το “Colossus”. Ας μην μιλήσουμε δυνατά βέβαια για τη δεύτερη πλευρά. Το σηκώνει η πρώτη, 10/10. Το πρώτο Borknagar άλμπουμ που άκουσα, και που στην παραγωγή και την ελαχιστοποίηση του Viking/black που φέρνει, βρήκα, όπως σε ριφφ του “The Ruins Of Future” στοιχεία αυτού του εκβιομηχανοποιημένου τοπίου που βάρεσε την τότε σκηνή συντονισμένα. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι μέγιστοι. Υποτιμημένο άλμπουμ.
15. Nile – Black Seeds Of Vengeance
“Defiling The Gates Of Ishtar”. Χμμμμμ… Πάμε παρακάτω. Ομότιτλο. Ξελαρύγγιασμα. Εν δυνάμει track by track? Όχι πάλι. Οι Nile δεν είναι μπαντάρα απλώς επειδή έχουν το αιγυπτιακό allure ή απλά υπερτεχνικά μουσικά μέρη. Είναι μπαντάρα γιατί γράφουν κομματάρες με εντελώς δικό τους στυλ, παρά τις μοχθηροαγγελικές επιρροές. Και τα καλύτερα έρχονται.
Άλλα 10, σημαντικά για μένα άλμπουμ:
Summary
16. Outkast – Stankonia
Αρχικά, ευχαριστούμε Outkast family που σύστησες στον κόσμο τον Killer Mike. Τα λέμε σε καμιά δεκαετία. Κατά τα άλλα, το “Stankonia” δεν είναι απλά ένα από τα κλασικότερα hip-hop άλμπουμ όλων των εποχών. Δηλαδή, ακούγεται φρέσκο μέχρι και σήμερα, πολυσυλλεκτικό αρκετά για να είναι ομοιόμορφο αλλά όχι βαρετό ή ασύνδετο, είναι ένας κόσμος ολόκληρο. Μουσική της πόλης, μουσική για βόλτες, για μπάλα σε ανοιχτά, μουσική για όλες τις ώρες. Και ναι, “Ms. Jackson” υπερκομματάρα ρε γμτ.
17. Weakling – Dead As Dreams
Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την ιστορία του black metal σφαιρικά και να μην ανοίξεις νέο κεφάλαιο για τους Weakling. Ναι, το αμερικάνικο black metal πάτησε εδώ και στους Windir για μένα σε μεγάλο βαθμό, αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν δεχθούμε τον μύθο που θέλει μουσική και στίχους ημιαυτοσχεδιαστικά, το αποτέλεσμα καθίσταται τρομακτικό. Για μένα, μπαίνει στην κατηγορία των άλμπουμ που μαθαίνεις από συντάκτες που κατέχουν το τόπι, εγώ έτσι το έμαθα και ας άργησα να το εκτιμήσω. Τα καλά της μουσικής δημοσιογραφίας. Σε κάθε περίπτωση, το black metal των Weakling σε αυτό το δίσκο, χιλιάδες αντέγραψαν, όλοι τους απέτυχαν στο να το επαναφέρουν. Και ας θεωρώ τα πνευματικά τους τέκνα μερικές από τις καλύτερες μεταλ μπάντες του αιώνα.
18. The (International) Noise Conspiracy – Survival Sickness
Garage rock revival εκείνα τα χρόνια, αλλά εμείς θέλουμε Λύξζεν και πολιτικοποιημένη μουσική για να ασχοληθούμε μαζί του, οπότε χορεύουμε me T(I)NC. Ακραίος δίσκος, απίστευτες συνθέσεις, ροκενρολ με τα όλα του, που απολαμβάνω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Το σχήμα προδιαγράφει μεγάλο σερί εδώ. Τρομερά παραγνωρισμένη μπάντα.
19. Dying Fetus – Destroy The Opposition
Όπως είχα γράψει εδώ:
Κατά την ηχογράφηση του τρίτου τους δίσκου, η τετράδα από το Maryland , είχε να διαλέξει ουσιαστικά ανάμεσα στη Relapse ή τη Necropolis . Τελικά, η συμφωνία για τρεις δίσκους με την πρώτη, αποτέλεσε μια σπουδαία νέα αρχή, σε όλους τους τομείς, για τους άρχοντες του brutal death metal . Το "Destroy The Opposition ", με συμπαραγωγή από τον Steve Carr , δεν είναι απλά, πιθανώς ο καλύτερος τους δίσκος, ούτε απλά ένας από τους καλύτερους death metal δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Η στροφή των Dying Fetus σε πιο πολιτικοποιημένες στιχουργικές φόρμες, μπορεί εύλογα να ισχυριστεί κανείς πως ξεκίνησε μια ολόκληρη σχολή. Η τεχνική ικανότητα των μελών μετατρέπεται σε ένα πανίσχυρο χωνευτήρι το οποίο επιτρέπει σε όλα τα death metal υλικά να μετατρέπονται σε συνθέσεις, πιασάρικες, ευθείς και ισοπεδωτικές. Η αίσθηση που μεταδίδουν τα πρώτα μέτρα του "Praise The Lord (Opium Of The Masses )" ξεθωριάζει μόνο μετά το πέρας του ισοπεδωτικού "Justifiable Homicide ". Αν υπάρχει ένα παράπλευρο θετικό αυτής της δισκάρας, είναι πως έπειτα από την κυκλοφορία, ο Netherton ύστερα δημιούργησε τους Misery Index.
20. Ulver – Perdition City
Βλέπω μεγάλη αποδοχή σε αυτό το άλμπουμ και χαίρομαι, αν και τη θεωρούσα αναμενόμενη, επειδή Ulver είσαι. Η υπερπροσφορά και η υπέρογκη εκτόνωση του προκατόχου έδωσαν τροφή για 3 παράλληλες δισκογραφίες. Αντιλαμβάνομαι την δύναμη μιας ατμοσφαιρικής μουσικής, κυρίως ορχηστρικής/ηλεκτρονικής, ως χαλί, κάπως έτσι με πιάνει και εμένα το “Perdition City”, σαν δεύτερη επιλογή μετά τους Autechre. Θα πω απλώς πως τα σμουθ σαξόφωνα και η επιλογή των λύκων να κατέβουν στην πόλη, ταιριάζει περισσότερο με της ασχήμιες της παρά με τη γοητεία της. Αυτές τις ασχήμιες που με έκαναν να κολλήσω με την Αθήνα και να αναζητώ έργα αστικής επιρροής.
21. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης
Ναι, ίσως είναι ο πιο σημαντικός εγχώριος δίσκος του αιώνα. Εδώ, είχα πει τα εξής:
Όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επιχείρησε στις αρχές του αιώνα να διαβεί νέα καλλιτεχνικά μονοπάτια, εν τέλει χάραξε δρόμους φαινομενικά βατούς μα ριψοκίνδυνους. Στα “Λάφυρα”, είχε ξεπροβάλει, σχετικά δειλά, το όραμα του δημιουργού. Τα συναισθήματα που γέννησαν όμως, ο ανώνυμος τελάλης του εμβληματικού εξωφύλλου και το σοκ της πρώτης ακρόασης, δεν μπορούσαν να προβλεφθούν. Ο “Βραχνός Προφήτης” υπερβαίνει τα άριστα και πολυσυζητημένα επιμέρους συστατικά. Είναι μια συμπαγής και πλήρης καλλιτεχνική πρόταση, της οποίας το συνθετικό (με την καθοριστική και αδιαπραγμάτευτη συμβολή του Μπάμπη Παπαδόπουλου αλλά και τις τρείς συμμετοχές του Αγγελάκα) και στιχουργικό (με παραδοσιακά τραγούδια και ποιήματα να εμπλέκονται με έναν αισθαντικό αναστοχασμό λαϊκών αξιών υπό ανατολίτικο πρίσμα) υπόβαθρο, δημιουργούν έναν ενστικτώδη συγκερασμό ετερόκλητων κόσμων που επαναπροσδιόρισε την υπόλοιπη σκηνή. Η rock εποποιία συναντά παραδοσιακά αρχέτυπα, που όπως στο, κοσμογονικό, φινάλε του “Πεχλιβάνη”, η τελική αίσθηση που αφήνει η διαλεκτική τους, είναι ο ασυμβίβαστος αέρας του νέου, αλλά όχι νεωτερικού.
22. Iron Maiden - Brave New World
Εδώ μόνο προσωπικές αλήθεις. Δίσκος με το “Ghost Of the Navigator” μέσα μπαίνει αυτόματα 25δα. Το έχω λιώσει, προφανώς έχει σημασία η στιγμή που φτιάψνω τη λίστα. Εύπεπτα τραγουδάκια, οκ ελαφριά μανιέρα στα μικρής διάρκειας αλλά γκίλτι πλεζουρς, γενικά καλό reunion άλμπουμ.
23. Discordance Axis - The Inalienable Dreamless
Φλερτάρει με τον τίτλο του καλύτερου grindcore άλμπουμ όλων των εποχών. Προφανώς, αν κάποιο έχει ακούσει αυτό το δίσκο, ξέρει πως δεν υπερβάλλω. Όταν οι Discordance Axis δισκογραφούν (ή τα μετέπειτα projects τους), βγάζουμε το σκασμό και ακούμε. Κυκεώνας ιδεών και φαντασίας. Μουσική με τα όλα της.
24. Orchid – Dance Tonight! Revolution Tomorrow!
Ίσως ο πιο διάσημος και acclaimed δίσκος τους. Από μια άποψη λογικό. Το screamo τους εμφανίζει περισσότερες μελωδίες και τρωτά σημεία, οι ενορχηστρώσεις παραμένουν χαοτικές, τα φωνητικά και η ατμόσφαιρα παραμένουν ασήκωτα. Τεράστιο συγκρότημα, που σήμερα αποθεώνουμε τους μιμητές του.
25. Wu-Tang Clan - The W
Έχει το “Gravel Pit” μέσα, οπότε αρκεί. Οι Wu-Tang προσπαθούν να προσαρμοστούν στις τεχνολογικές εξελίξεις στο ιδίωμα, και να εκμοντερνίσουν τον ήχο τους. Έχει μέσα κομματάρες, αλλά άνισο. Επίσης, καλησπέρα Redman. Careful (click click) όμως. Έχει και το “Gravel Pit”, το είπαμε;
plus 25, για να κλείσει η 50δα, ονομαστικά και με κατάταξη για όσα ενδιαφέρονται:
Summary
- Queens of the Stone Age - Rated R
- Rancid – Rancid
- Eminem - The Marshall Mathers LP
- The Offspring - Conspiracy of One
- Aus-Rotten – The Rotten Agenda
- AFI - The Art Of Drowning
- Cave In – Jupiter
- Electric Wizard – Dopethrone
- Nasum – Human 2.0
- Behemoth – Thelema.6
- Morbid Angel – Gateways To Annihilation
- Pantera – Reinventing The Steel
- Nightwish – Wishmaster
- Spiritual Beggars - Ad Astra
- Nifelheim – Servants Of Darkness
- Primordial – Spirit The Earth Aflame
- Napalm Death – Enemy Of The Music Business
- AsterisK* - Dogma I: Death of a Dromologist
- The Distillers – The Distillers
- Watain – Rabid Death’s Curse
- Tsjuder – Kill For Satan
- Cypress Hill – Skull & Bones
- Sleater-Kinney – All Hands On The Bad One
- Good Charlotte – Good Charlotte
- Cradle Of Filth – Midian
29 Likes
Με σύγκλιση 1/25 (καλησπέρα στους Radiohead) παίζει αυτή να είναι και η χρονιά που απέχουμε πιο πολύ ηχητικά so far.
Edit: (2/25 μαλακία είπα ξέχασα τους Mayhem)
2 Likes
Ελπίζω αυτά τα 2 να ειναι και στην πεντάδα σου 
Ούτε Στανκόνια να’ουμ;
Εντάξει, από τα '00s και μετά περιμένω να καίγομαι με ακυρίλες και καφρίλες κατά βάση, αλλά, και πάλι, φταις (άντε και εγώ, που πάσχω από οξεία νεβερμορίαση)
1 Like
Δύσκολη χρονιά. Πολλά έμειναν έξω. Πιθανά και άδικα. Προχωράμε.
At the Drive- In - Relationship of Command: Καλύτερος post-hardcore δίσκος των '00s; Πιθανά. Κι έσκασε και με το καλημέρα σας. Τρομαχτικό σε έμπνευση και σε επίδραση
Deftones - White Pony: Δίσκος τομή που νομίζω πως διαχώρισε τη γενιά των τότε πιτσιρικάδων που ακούνε ροκομεταλ από την προηγούμενη.
Radiohead - Kid A: Όπως όλα τα τεράστια συγκροτήματα, όταν τερμάτισαν το alt rock, οι Radiohead ξεκίνησαν για άλλα λιμάνια. Το “Kid A” είναι αριστούργημα.
Einstürzende Neubauten - Silence is Sexy: O Blixa αφήνει τους Black Seeds κι επικεντρώνεται εδώ καθώς το συγκρότημα ανακατασκευάζει την εικόνα και τον ήχο του με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
PJ Harvey - Stories From the City, Stories From the Sea: Όλα όσα έχτιζε τόσα χρόνια η PJ, καταλήγουν σε έναν δίσκο που δεν έχει ούτε μισό ψεγάδι.
Placebo - Black Market Music: Καλύτερος δίσκος Placebo. Γνώμη μου.
Idlewild - 100 Broken Windows: Aυτό που θα συνέβαινε αν οι Fugazi και οι R.E.M. είχαν παιδί. Για μια περίοδο οι Idlewild έμοιαζαν ως το πιο ελπιδοφόρο συγκρότημα της εποχής τους.
Modest Mouse - The Moon & Antarctica: Ίσως ελαφρώς υπερεκτιμημένο συνολικά αλλά, χωρίς αμφιβολία, πάρα πολύ καλό.
Porcupine Tree - Lightbulb Sun: Είναι τρομαχτικό το πόση μουσική είχε μέσα του ο Steven Wilson εκείνο τον καιρό. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο της πρώτης περιόδου αλλά, σίγουρα, είναι αυτό που μπορεί να συγκεντρώσει περισσότερους φίλους από όλες τις εκφάνσεις του rock.
Queens Of The Stone Age - Rated R: Τα πράγματα σοβαρεύουν. Τα καλύτερα έρχονται. Ίσως και να είναι ήδη εδώ.
In Flames - Clayman: Προφανώς όλες οι κυκλοφορίες τους μέχρι τώρα είναι κορυφαίες αλλά εδώ έκαναν μια μεγάλη υπέρβαση, χωρίς να χάσουν την ουσία τους. Θα ακολουθήσει μία ακόμη μεγαλύτερη υπέρβαση που θα τους βάλει σε όλα τα σπίτια.
Shellac - 1000 Hurts: Μέγας Albini αποδεικνύει πως όχι μόνο είναι ακόμη εδώ αλλά σπέρνει.
Mayhem - A Grand Declaration of War: Ό,τι και να λέω, προφανώς και μιλάμε για δισκάρα που τότε άφησε τους πάντες μλκες. Αν δεν τραγουδούσε ο μλκας ο Maniac θα το είχα και πιο ψηλά.
Faraquet - The View From This Tower: Post- hardcore δισκάρα από τις λίγες που ακόμη δεν έχει αναγνωριστεί όπως της αξίζει.
Paparoach - Infest: Aκραία υπερτιμημένο στην εποχή του, υποτιμημένο σήμερα (νταξ, ίσως όχι από το βρετανικό Metal Hammer), το “Infest” είναι ένας πολύ καλός δίσκος για την εποχή του που, αν έβγαινε το 2023, κάποιοι πάλι θα μιλούσαν για “άλμπουμ της χρονιάς”. Πολύ καλές ιδέες, ακόμη καλύτερη εκτέλεση, απίστευτα catchy κομμάτια, πάρα πολύ κακή συνέχεια.
Ξώφυλο:
28 Likes
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ σπάει και στο ρόκιν η binary τυραννία 
1 Like
4 Likes
Επειδή όλη η παραγραφος απευθύνεται σε ουδέτερο πρόσωπο, αυτό εδώ το αρσενικό μου χτύπησε στο μάτι
Ναι, άλλη η απεύθυνση προς οσα άτομα το διαβάζουν, άλλα τα μέλη των Tragedy.
Ρε παιδιά, γιατί νιώθω ότι ο Ιάσονας λέει κάτι πολύ απλό και για κάποιον λόγο δε γίνεται αντιληπτός; Λέει ο άνθρωπος πως τόσα χρόνια-ψηφοφορίες μέχρι τώρα μπορεί να έχουν βγει ένα μάτσο δίσκοι παρόμοιου ύφους/ποιότητας με το “Perdition city για τους οποίους δεν έγινε κάποια ιδιαίτερη αναφορά, ξαφνικά βγάζουν οι Ulver το δικό τους κι ένα μεγάλο κομμάτι ενός rock/metal forum (ή, αν το γενικεύσουμε, ένα μεγάλο κομμάτι των metal οπαδών τότε/τώρα) το αποθεώνει. Και αναρωτιέται αν η έκταση αυτής της αποδοχής οφείλεται και στον παράγοντα του hype, στο ότι είναι cool να είσαι μεταλλάς και ν’ ακούς τους πειραματικούς Ulver ή τους μυστήριους Neurosis ή τους βασανιστικούς Swans κλπ. κλπ. (καλά, αυτά δεν το είπε ο Ιάσωνας, τα πρόσθεσα εγώ). Προφανώς και μπορεί να ισχύει οποιοσδήποτε άλλος παράγοντας έχει αναφερθεί μέχρι τώρα (ότι δηλαδή είναι πιο πιθανό ένας μεταλλάς να έχει ακούσει Ulver παρά Aphex Twin ή ότι άλλο το εμπορικό εκτόπισμα των Ulver ή των Gathering και άλλο των 3rd and the Mortal των οποίων οι παρόμοιοι πειραματισμοί μάλλον πέρασαν απαρατήρητοι αν και metal όνομα), αλλά αν κατάλαβα καλά τον Ιάσωνα (αλλιώς προσπέρασέ με που είπε και ο Νίκος) αλλού θέλει να την πάει τη συζήτηση χωρίς να αποκλείει/γειώνει οτιδήποτε έχει αναφερθεί μέχρι τώρα. Ε, δεν έχει ψωμί κι αυτή η οπτική; Για ‘μένα έχει. Φυσικά όποιος θεωρεί ότι δεν τον πιάνει το hype κι απλά γούσταρε αυτό που άκουσε, μπορεί να προσπεράσει -δεν τον αφορά μάλλον αυτή η οπτική. Εμένα π.χ. που έπιασα τον εαυτό μου κάποτε να πασχίζει να γουστάρει το “Perdition city” ή το ”The seer” ή ό,τι άλλο δε μου έρχεται στο νου αυτήν τη στιγμή, ναι, με αφορά αυτή η κουβέντα.
Από εκεί και πέρα:
(Πώς γίνεται ν’ ανέφερες τόσους τίτλους και να μην έγραψες για το “With empty hands extended”, ο θεός και η ψυχή σου. Ας θυμηθούμε τον πιο πορωτικό στίχο του album: from our tired hands that took out your garbage and swept your floors/filled your orders and delivered them to your fucking doors).
(Για τόσο καλή μπάντα μιλάμε. Γράκχε, ο κανόνας των 3 δίσκων -μην τον ξεχνάς).
Για Mayhem: πολύ ενδιαφέρουσα όλη η συζήτηση που έγινε για το “Grand declaration of war” και μ’ αρέσει η άποψή σου γιατί παίρνει σαφείς αποστάσεις από μία αυτόματη αποθέωση του συγκεκριμένου δίσκου ως απλά… του «περίεργου Mayhem album» (και δεν υπονοώ κάτι για κάποιον εδώ μέσα. Κι εγώ θα το έχω στα honourable μου. Σαν γενικότερη λογική το αναφέρω). Παρ’ όλα αυτά νιώθω ότι αδικείς την κίνηση του συγκροτήματος ή, τέλος πάντων, του «χρεώνεις» κάποιες κακές προθέσεις που ίσως απλά είναι προσδιορισμοί κι «αποστολές» που του φορτώθηκαν από ακροατήρια, δημοσιογράφους κι οπαδούς. Θέλω να πω, δεν ξέρω πόσο επίκαιροι ένιωθαν ότι «έπρεπε» να είναι οι Mayhem -μιλάμε για ένα album που δεν το χωρίζει ούτε ένας χρόνος από τα “666 international” και “Rebel extravaganza” (αναφέρω το πρώτο λόγω της γενικότερης πειραματικής φύσης και το δεύτερο λόγω του πιο «κλινικού» ήχου κυρίως), οι ηχογραφήσεις τους ήταν τόσο κοντινές χρονικά που το πιο πιθανό είναι να μην επηρέασαν καν η μία την άλλη, το “Thorns” δεν είχε κυκλοφορήσει καν, οπότε δεν ξέρω αν μπορούμε μ’ ευκολία να τους χρεώσουμε μία στάση «let’s go with flow». Πέρα απ’ αυτό, όμως, θέλω ν’ αναφέρω και τον παράγοντα “Wolf’s lair abyss” που συνήθως παραγνωρίζεται. Δεν είναι “Grand declaration…” φυσικά, αλλά όποιος δεν αναγνωρίζει εκεί τα σπέρματα της riff-ολογίας του Blasphemer που ανέπτυξε στο “Grand declaration…”, μία (διστακτική, σαφώς, μα υπαρκτή) διάθεση για πειραματισμό (το 1997!) και μία ακόμα πιο ξεκάθαρη διάθεση για απαγκίστρωση από το οποιοσδήποτε «καταναγκαστικό» παρελθόν των Mayhem, θα πρέπει να ξανακούσει τον δίσκο! Μάλιστα αν συνυπολογίσουμε και τον ογκόλιθο του “Ordo ad chao”, εγώ μάλλον καταλήγω ότι τον Blasphemer δεν τον ένοιαζε αν θα ήταν ριζοσπαστικός ή επίκαιρος, αλλά ότι πραγματικά πρόκειται για έναν συνθέτη μ’ ένα πολύ ξεκάθαρο όραμα (κάθε στιγμή) για το που θέλει να κινηθεί μουσικά ανεξάρτητα απ’ το τι γίνεται γύρω του κάθε στιγμή. Νομίζω, δηλαδή, ότι το “Grand declaration…” «κατέληξε» να παίρνει μία θέση δίπλα στο “Thorns” ή το “666 international” ανεξάρτητα απ’ τα θέλω των δημιουργών του. Η υπόθεσή μου αυτή βασίζεται και στο γεγονός πως οι Mayhem, παρ’ όλο που μουσικά συνέθεσαν κάτι τόσο διαφορετικό για τ’ όνομά τους, ποτέ δεν το «έντυσαν» και με μία αντίστοιχη αλλαγή attitude, promotion κλπ. (αν θυμάμαι καλά, δηλαδή). Τις ίδιες γουρουνοκεφαλές βγάζανε, τα ίδια χαοτικά lives κάνανε κλπ. κλπ. Δεν υπήρξε δηλαδή μία «ολική επαναφορά» όπως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε για τις υπόλοιπες περιπτώσεις.
Κατά τ’ άλλα, τόση ώρα μιλάμε για black metalz, επιτέλους κάποιος ανέφερε τους Weakling (ντροπής πράματα, στην 17η θέση)!
16 Likes
για σένα φίλε.
Τώρα θα διαβάζω και τις τελείες.
2 Likes
Καλά, για αρχή άκου πάλι τα άλλα FAR πριν ψηφίσεις
Από τις μεγαλύτερες παραλείψεις σε χρονιές είναι που δεν ανέφερα το “The Perfect Element”. Ίσως επειδή είναι μία φάση άκρως ακατάλληλη (ή και όχι) για να το θυμηθώ, ίσως επειδή το θεωρώ πολύ δικό μου. Το “Ashes” είναι αυτό που με έκανε να μάθω το άλμπουμ, να το ακούσω πολλές φορές και να θαυμάσω τις άπειρες μουσικές ιδέες που ξετυλίγονται σ’ αυτό. Είναι ένα άλμπουμ με φουλ συναίσθημα και ένταση. Αν εντρυφήσει κανείς στο concept, μπορεί να φτιάξει στο μυαλό του την ιστορία ή τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από αυτό. Ανήκει στην κατηγορία “άλμπουμ που άνοιξαν τους ορίζοντές σας” και στην κατηγορία “άλμπουμ που έχετε συνδέσει με σημαντικές στιγμές”.
6 Likes
Ξέρεις κάτι;
Δεν διαφωνώ ιδιαίτερα.
Ίσως με κάποια που έγραψα δηλαδή να υποτίμησα τον Blasphemer. Είναι τεράστιος παίχτης και άνθρωπος με όραμα, και πιθανά μεγαλύτερο ηχητικά εύρος από αυτό που μπορεί να είχε ο Euronymous όσο ζούσε. Με καλύτερο τραγουδιστή ή βασικά όταν αντικατέστησε τον χειρότερο μπλακ μεταλ τραγουδιστή με τον καλύτερο, τα πράγματα σκοτείνιασαν απότομα.
Weakling δισκάρα. Δεν το ξέχασα αλλά δεν χώραγε ρε.
Από φόρουμ το πήρα και γω χαμπάρι, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το χρεώσω σε hype . Αυτό γιατί, ήδη από τότε οι μουσικοί και μουσικόφιλοι ( μεταλλαδες πάντα) μπήκαν σε μια εποχή πιο έντονου πειραματισμού( όλα αυτά κοιτάζοντας τα εκ των υστέρων ).
Για τον ίδιο λόγο έγινε καθολικά δεκτό το BE των PoS το 2004. Γιατί αν το κοιτάξεις λίγο αποστασιοποιημένα , τι έκανε αυτό το άλμπουμ? Έκανε κάτι τόσο ρηξικέλευθο? Αν το πάρεις από μια συνολική σκοπιά και μουσικά μόνο μιλώντας, απλά έβαλε πολύ περισσότερα ακουστικά/folk περάσματα, έβαλε λίγο έγχορδα για λίγο πιο κλασσικές προσεγγίσεις και αυτό είναι όλο. Το Imago για παράδειγμα, είναι ένα απλό φολκ τραγουδάκι, που αν κοιτάξεις αντίστοιχους καλλιτέχνες θα βρεις όλα τα στοιχεία του και ακόμα καλύτερα δοσμένα( έχουν να ζηλέψουν τίποτα οι ενορχηστρώσεις του Ιωαννίδη για παράδειγμα?).
Ο σκληρός ήχος όμως τότε συνολικά άρχισε να γίνεται πιο δεκτικός σε πιο ξένους ήχους για το είδος και αυτό ήταν μια επανάσταση.
Και σίγουρα πολλά από αυτά που γράφτηκαν τότε δεν είχαν ξανακουστει και αποδόθηκαν με ωραίο τρόπο .
Αν από την άλλη, η πρόταση των Ulver είναι κάτι το μοναδικό, ανεξάρτητου είδους μουσικής, τότε μάλλον η απάντηση είναι όχι. Μοναδικό δεν είναι, αλλά σίγουρα η μεταμόρφωση του συγκεκριμένου γκρουπ, είναι, καθώς πέρασε από πολλά και αντικρουόμενα μονοπάτια.
Οι ακροατές από την άλλη, πιο εύκολα θα ακούσουν ( μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τέλη 90 αρχές 00ς) μια μπάντα που αγαπάνε και ενδεχομένως να αγκαλιάσουν ένα πειραματισμό τους που θα τους βγάλει από το comfort zone τους ως ακροατές, παρά θα ψάξουν να βρουν κατευθείαν έναν καλλιτέχνη από αλλά μουσικά λημέρια. Δεν ήταν λοιπόν η αξία του έργου μόνο που μετησε, αλλά και το γεγονός ότι εγινε από “δικούς μας”.
Προσωπικά, όταν κάποια μπάντα του σκληρού ήχου πηγαίνει σε άλλους δρόμους, βρίσκω πολλές φορές η ατμόσφαιρα να έχει μείνει η ίδια με πριν και το μόνο που έχει αλλάξει, είναι ο τρόπος έκφρασης. Ναι μεν δεν έχω ακούσει συνολικά πολλούς δίσκους που να συγγενεύουν με το Perdition City, αλλά βρίσκω την καρδιά του άκρως μεταλλική ως ατμόσφαιρα, πράγμα που μου κάνει το άκουσμα πιο οικείο και πιο κοντά στα γούστα μου.
Η αξία του Perdition City δεν περιορίζεται μόνο στο μουσικό του περιεχόμενο, αλλά στο γεγονός ότι άνοιξε ορίζοντες σε ακροατές και μουσικούς (και όχι μόνο αυτή η μπάντα και δίσκος). Οι Blood Incantation θα έβγαζαν ποτέ ambient δίσκο με το όνομα τους, αν δεν είχαν προηγηθεί τέτοια δείγματα?
14 Likes
Και με την ευκαιρια, ποτέ δεν κατάλαβα το Be. Δεν ξαναασχολήθηκα σοβαρά ποτέ.
6 Likes
Για Ulver - Perdition City…
Τι ατμόσφαιρα προπαθεί να δημιουργήsει το Black Metal?
Σκοτάδι? Μυστήριο? Την ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης?(την οποία ακολουθούμε και αποθεώνουμε με αποτέλεσμα να μας “δινεται” και να νιώθουμε πιο δυνατοι απο τον μέσω άνθρωπο)?. Και όλο αυτό επιχηρείται με ένα έντονο και μπάσο ήχο?
Ε ,αυτό που επιδιώκεi to Blak Metal το πετυχένει το “Perdition City” χωρίς να είναι Μεταλ.
Με ηλεκτρονικό ήχο μου δημιουργείται η αίσθηση του σκοταδιού,του μυστηρίου και της δύναμης και όλο αυτό γίνεται με έντονο, μπάσο ήχο.
Το Perdition City είναι ο πιο Μέταλ, μή μεταλ δίσκος! Σε κάποια φάση ένω το άκουγα ,είπα μέσα μου “εγω ακούω μεταλ τωρα” " μου δημιουργεί τα ίδια συναισθήματα"
Δεν αποθεώνεται στο φόρουμ γιατί υπήρχε Hype πρίν 2 δεκαετίες αλλά γιατί τα παλικάρια καταφέραν να παιξουν black metal με ηλεκτρονικό ήχο.
3 Likes
Τον αφηνω να τοποθετηθει αν θελει
1 Like