Σύντομη διακοπή για ενα special mention σε αυτό το δισκαρο που είχα ξεχάσει εντελώς όταν έφτιαχνα λίστα για την τρέχουσα χρονιά και εντελως συμπτωματικά έβαλα να ακούσω σήμερα
Δεν είμαι σίγουρος αν θα εμπαινε κάπου στις χαμηλές θέσεις της δεκάδας, αλλά 38 τσιτωμενα λεπτά με ριφαρες ρεφρεναρες non stop
2000
Iron Maiden Brave new world
Γιατί μονο μειντεν οταν κυκλοφορουν νεο αλμπουμ (οκ εκτος αν ειναι εντελως μπουρδα βλεπε VIRTUAL)
Helloween Dark ride
Να παρει μια ψηφο το καημένο
Ska P Planet Escoria
Γιατι εκτός απο το ξεσκισμα που έχει φαει στις ακροάσεις μας εμαθε την ιστορια για τα ναυπηγεια Χιχον (Naval xixon). Ψαξτε την ιστορία αλλα γραψτε το Xixon ετσι–>Gijon γαμω τα ισπανικα σας γαμω
Linkin park Hybrid theory
(Και) Γιαυτο
Ειναι ο Morello ο καλύτερος κιθαριστας της γενιας μας; ΝΑΙ.
Εξωφυλλο
Γιατι οπως ειπωθηκε ενα περιστέρι μπλεγμένο σε συμπερματοπλεγματα ειναι για ψήφο χωρις συζητηση.
Special Teams:
Hans Zimmer & Lisa Gerrard - Gladiator OST
IMO η Σφαίρα της χρονιάς πήγε σωστά σ’ αυτό ενώ στα Όσκαρς, όπου θα έδινα Καλύτερη Ταινία και Score ανάποδα, κακώς δεν πήγε. Κι αν για την κυρία δε μπορώ να πω πολλά αφού με Dead Can Dance έχω μηδενική σχέση, ο Zimmer έχει κάνει δουλειές και δουλειές έκτοτε αλλά αυτή παραμένει μία απ’ τις καλύτερές του, με το ΕΠΙΚΝΕΣΣ να φτάνει άλλα επίπεδα πρόσφυσης, την εισαγωγική σεκάνς να χάνει μόνο από το Saving Private Ryan σε ό,τι με αφορά και στο Now We Are Free να μας παίρνουν τα ζουμιά. “But not yet, not yet…”
Tan Dun - Crouching Tiger, Hidden Dragon OST
Το ότι θα τα έδινα ανάποδα τα αγαλματάκια βέβαια δε σημαίνει ότι δεν είναι σεμιναριακή δουλειά κι αυτή εδώ. Με το υπερατού ονόματι Yo-Yo Ma, έχουμε μια ηχητική επένδυση που ελίσσεται στον άερα, περπατάει στα κλαδιά και αράζει στις στέπες σαν τους πρωταγωνιστές. Η δε ταινία είναι απ’ τις πλέον αγαπημένες μου, σε ένα all-time top 10 δηλαδή μάλλον είναι μέσα.
Στους “κανονικούς” δίσκους έγινε χαμούλης αλλά βγήκε λευκός καπνός:
1. Eminem - The Marshall Mathers LP
Η επιτυχία του 1ου LP έκανε την ζωή του MM τσίρκο. Αυτός απλά συνέχισε να γράφει στα καλαμπαλίκια του τα πάντα παραμένοντας αμφιλεγόμενος, με όνομα και επώνυμο. Οι ενισχύσεις από Γιατρό και τον υπόλοιπο θίασο βοηθάνε στην κλιμάκωση του δίσκου και πέρα από τα 3 υπερ-κλασσικά χιτς, δεν εντοπίζεται πουθενά υπόνοια αδυναμίας. Καλά-καλά δε μπήκε η χιλιετία και έχουμε ήδη έναν απ’ τους σοβαρούς υποψήφιους για καλύτερο δίσκο στο είδος
2. Cave In - Jupiter
Τα γραμμάτια ξεπληρώνονται εδώ κυρίες και κύριοι. Εντάξει, δεν είναι και 180 μοιρών η στροφή αυτή ας πούμε αλλά για τα δεδομένα του είδους στο οποίο υποτίθεται ότι παίζουν μπάλα είναι σίγουρα περίτεχνη, κάτι ανάλογο αυτής των Thrice ας πούμε λίγα χρόνια αργότερα. Σαν τον πλανήτη ένα πράγμα λοιπόν, ταιριάζει αρμονικά το καθαρό και το νεφελώδες, παραμένοντας γιγάντιος ηχητικά όταν χρειάζεται. Συναίσθημα και ατμόσφαιρα, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα
3. Deftones - White Pony
Ακριβώς αυτή η τελευταία αράδα ταιριάζει και στον ίσως καλύτερο δίσκο των Deftones και λέω “ίσως” γιατί η περίοδος απ’ το Diamond Eyes και ύστερα ήταν κάτι παραπάνω από δεύτερη νιότη. Εδώ όμως προοδεύουν με τον τρόπο που χρειαζόταν για να απογειωθεί ο ήχος τους και αν μπορείς να πεις ότι μία είναι “η” ηχητική παρακαταθήκη τους, μάλλον είναι αυτή. MVP ο Chino που δείχνει στόφα μεγάλου παίκτου με μεϋναρδικές ερμηνείες στα δικά του μέτρα και έρχεται και η σφραγίδα πχιότητας του μαν χιμσέλφ στο εκπληκτικό Passenger για να διαλύσει και την τελευταία αμφιβολία
4. Amon Tobin - Supermodified
Αν έπρεπε να πω σε κάποιον να ακούσει ΕΝΑΝ δίσκο του Tobin πιθανότατα θα ήταν αυτός, μετά ας πάει αλλού. Γιατί αν το Permutation ήταν ήδη προς μια πιο “προσβάσιμη” κατεύθυνση για τα δεδομένα ενός ήδη σχετικά abstract ήχου, εδώ φτάνουμε στο μπορεί και μακράν πιο “εύκολο” άλμπουμ του, απ’ τα 4 πρώτα σίγουρα. Το “εύκολο” για τα δεδομένα αυτά είναι αλλιώς αλλά π.χ. έχει μέχρι και “σκέτο” trip hop κομμάτι (Slowly). Δυστυχώς στα στρήμινγκζ δεν υπάρχει ολόκληρο, λείπει αυτή η κομματάρα:
αλλά όπου το βρείτε ειδικά οι ψηφοφόροι Perdition City, σπεύστε
5. OutKast - Stankonia
Πέρα από μερικά κομμάτια που ξεφεύγουν απ’ το “πατροπαράδοτο” (στυλιστικά) hiphop, δεν υπάρχουν πολλά που θυμίζουν την πιο σαϊκεντέλικ αισθητική του Aquemini εδώ αλλά ακόμα και στις πιο νορμάλ φόρμες με τις οποίες τσουλάει ο δίσκος κατά κύριο λόγο, πάει τρένο και είναι το ίδιο δισκάρα απ’ όπου κι αν το πιάσεις. Άχαστοι
+10:
Radiohead - Kid A
Πόσοι και πόσοι δεν έχουν πάει να παίξουν μπάλα σ’ άλλο γήπεδο και έχουν φάει τα μούτρα τους; Ε όχι αυτοί, αυτοί “το ‘χουν”
Spiritual Beggars - Ad Astra
Τέτοιο γκολ Μιχαλάκη στα αστέρια μόνο εδώ ξανάδαμε:
Μιχαλάκη είσαι τρέλα και με τη μωβ τη φανέλα
και άλλες γραφικότητες. Πώς το λέει ο Roger, “ooohhh give me a good guitar…”
At The Drive-In - Relationship of Command
Η λατρεμένη χροιά που πολλοί γνωρίσαμε πρώτα αλλού κουβαλάει έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους στο είδος. Μπορεί και τον καλύτερο αν μιλάμε για “καθαρό” post-hardcore
Το reunion δεν χρειαζόταν πάντως, μάλλον
Fatboy Slim - Halfway Between The Gutter Αnd Τhe Stars
Μετά τον θρίαμβο του ’98 δεν ξέρεις πού θα σε πάει αλλά τελικά δε σε πάει και πολύ μακριά. Σε ψαρώνει με PraiseYouζικό soul και μετά σου σκάει κανονικό dance νούμερο, απ’ τα πολύ καλά κιόλας (το ορίτζιναλ “what the fuck”, θα προσθέσω). Σου δίνει το εκπληκτικό Bird of Prey με τα σαμπλζ του Τζιμάρα και μετά big beat νούμερα το ένα μετά το άλλο. Η συνοχή αγνοείται αλλά δε μας νοιάζει:
Mudvayne - L.D. 50
Οι Korn κάπου στον δρόμο συνάντησαν τους Slipknot και το φάντασμα του μπαρμπα-Les για να προκύψουν οι Mudvayne όπως ακούγονται εδώ όπου αν βγάλεις το nu περιτύλιγμα έχει rhythm section για θάνατο με πρωταγωνιστή τις απίστευτες γραμμές απ’ τον υπερπαίκτη Ryan Martinie. Βάζει το χεράκι του και ο Clown κάπου στα παρασκήνια για να δέσει το γλυκό κι έχουμε έναν απ’ τους καλύτερους δίσκους “του είδους” (ας πούμε), imo
A Perfect Circle - Mer de Noms
Εδώ είναι η θάλασσα που λέγαμε αλλά το κουτάλι το βρήκε ο MJK ο οποίος για το εγγύς τουλάχιστον μέλλον θα μας φλομώσει στις δισκάρες. Ντεμπουτάρα, ό,τι πρέπει για ορεκτικό πριν τον γυμνοσάλιαγκα
Linkin Park - Hybrid Theory
Με όνομα βαρύ σαν ιστορία θεωρία, παίρνουν το συμβόλαιο απ’ τη Warner και δείχνουν νωρίς-νωρίς ότι το αξίζουν και με το παραπάνω γράφοντας 11 singles - μερικά περισσότερο, άλλα λιγότερο καλά αλλά εν δυνάμει ναι είναι όλα singles + ένα interlude με σκρατσάκια. Πριν γίνεις όνομα πρώτης γραμμής, πρέπει να γίνεις ήρωας των teens της εποχής σου και το πετυχαίνουν άκοπα
Isis - Celestial
Ένας δίσκος που έχω ίδιο tier με το Wavering Radiant, που σημαίνει ότι δεν είναι ΤΟ αριστούργημα όπως τα δύο επόμενα αλλά ας πούμε ότι είναι 9άρι. Δε μπορώ να πω ότι ατμοσφαιρικά προϊδεάζει ακριβώς για τον επερχόμενο οδυρμό αλλά τα βασικά στοιχεία όπως τα υπνωτικά drums και οι “wall of sound” κιθάρες υπάρχουν ήδη όπως πρέπει και καθηλώνουν
Α και η επανέκδοση έχει υπέροχο εξώφυλλο, αν ήταν του ορίτζιναλ το ψήφιζα για πλάκα:
.jpg/220px-Isis_-_Celestial_(re-release).jpg)
Fu Manchu - King of the Road
Συνεχίζουμε ασταμάτητοι σαν βαν “φτιαγμένων” χίππηδων, με τη μπόχα του καμένου λάστιχου και της πυρακτωμένης λαμαρίνας να απλώνεται παντού. Δε μασάνε σίδερα αυτοί εδώ, τα κάνουν να λιώνουν μόνα τους. Όπως σχεδόν ό,τι έχουν βγάλει, live είναι ακόμα καλύτερο. Μυρωθείτε
Lamb of God - New American Gospel
Αυτός ο δίσκος είναι σαν άγουρη ντομάτα που έχει τη γεύση της ώριμης, αν βγάζει νόημα αυτό. Δηλαδή: μπορεί οι επόμενοι δίσκοι να είναι πιο “προσεγμένοι”, “καλογραμμένοι” ή ό,τι άλλο θέλετε αλλά στην τελική τι είναι οι Lamb of God αν τους αποσυνθέσεις; Μπρουτάλ φωνητικά, ριφφς και μερακλήδικο drumming (πολλή δίκαση ρε αδερφάκι μου). Με τόσα τους ξαναφτιάχνεις. Αν ξέρει κανένας και τι σκατά λέει στο Black Label, να μας το πει 
Εξώφυλλο:
(θα έρθει και η σειρά σου παιχταρά μου)
Είμαι απαράδεκτος, νόμιζα ότι ήταν του 2001.
Πρέπει να κάνω πιο ενδελεχή έρευνα.
Μια φορά βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι.
2000 → Αυτή τη χρονιά η πεντάδα μου θα παίξει σύστημα «ρόμβος και ένας»
11. HELLOWEEN “The Dark Ride”
Για μένα σχετικά εύκολα το πιο απολαυστικό HELLOWEEN άλμπουμ, εκτός απ’ αυτό πλέον μπορώ να ακούσω το “Walls…”, δύσκολα τα “Keepers…”, μάλλον αδιάφορα τα υπόλοιπα. Right time, right place γενικά, (σχεδόν) όλα τα κομμάτια ένα κι ένα, μεγάλη αδυναμία σε κάτι σκοτάδια τύπου “Escalation 666”, “Departed” και -κυρίως- το ομώνυμο (μια κι έχω thing με δυνατά κλεισίματα δίσκων). Kαι φυσικά αβίαστο ξελαρύγγιασμα “mr. Torture gives pain with his whips and his chains; he knows just what you crave mr. Toooortuuuureeee!!”. Ένα μικρό θαύμα του Roy Z.
10. IRON MAIDEN “Brave New World”
Και τώρα τι λέμε, ένας μεγάλος MAIDEN δίσκος ή μιλάει η λανθάνουσα εφηβική κάβλα; Το έχω ξανακούσει πάρα πολλές φορές σε διάφορες στιγμές της ζωής μου και επιμένω να πηγαίνω με την πρώτη επιλογή. Δεν με νοιάζει αν το “Wicker Man” είναι το “Running Wild”, είναι τέλειο opener… “Ghost of the Navigator” αιώνια ανατριχίλα. Το “Blood Brothers” λίγο μελό, αλλά το αγάπησα με τα χρόνια. Το “Nomad” παραμένει ένα από τα κομμάτια του maiden top-5 μου. To “Fallen Angel” οκάλτ δυναμιτάκι. Και το “Thin Line…” μπορεί να τραβάει λίγο παραπάνω αλλά κλείνει υπέροχα έναν δίσκο που τότε σήμαινε υπερβολικά πολλά για μένα και τώρα πια έχει μετασχηματιστεί σε ένα gem απ’ τα παλιά που δεν έχει χάσει καθόλου τη λάμψη του.
9. ISIS “Celestial”
Στο δρόμο για την κορυφή (ή, για τα βάθη των ωκεανών, εξίσου ταιριαστό) οι Βοστονέζοι χαρίζουν μια αποδομημένη industrial σπουδή, ιδανικό soundtrack για οποιοδήποτε μετα-αποκαλυπτικό όραμα. Όποτε ακούω το “Celestial” (και γενικά δίσκους σαν αυτό), εκστασιάζομαι τόσο με το καθαυτό δημιούργημα όσο και με τη αίσθηση «είμαστε-καθοδόν-να-κατακτήσουμε-τον-κόσμο» που αποπνέει. Glisten, glisten!.. GLISTEEEEN!!!
8. WEAKLING “Dead as Dreams”
One-off και γεια σας, απλώνουμε στα πόδια σας τους σπόρους μιας ολόκληρης σκηνής και εξαφανιζόμαστε. Δίσκος που θα όριζε το USBM στη νέα χιλιετία, αν βέβαια γινόταν πρώτα απ’ όλα να ορίσουμε τον ίδιο. Διότι σε πέντε κομμάτια και 76 λεπτά συμβαίνουν τόσα πολλά που μετατρέπεται σε λαβύρινθο όπου ίσως να θέλαμε πάντα να μείνουμε εκεί. Εδώ μέσα υπάρχει και μπόλικη Νορβηγία και επικό στοιχείο και μελαγχολική ατμόσφαιρα και αγωνιώδη ουρλιαχτά και τέλος πάντων αν δε με πιστεύετε βάλτε το “This Entire Fucking Battlefield” και αφεθείτε.
PS. Ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει το πώς κατάφερα να βρω αυτό το CD σε λογική τιμή.
7. WATAIN “Rabid Death’s Curse”
Αυτό που χρειαζόταν, μέρος Α’: Ωραία, κουλ, η Νορβηγία παράτησε την κακοφωνία και την επίθεση και καλά έκανε, ό,τι είχε να πει εκεί το είπε. Κάποιοι έπρεπε όμως να πάρουν το ρόλο αυτόν, διότι καλό το αβαντ-γκαρντ αλλά οπωσδήποτε θέλουμε και τον Σατανά μας. Οι OFERMOD είχαν βάλει τη σπορά πριν κάποια χρόνια, οι TRIUMPHATOR και οι MALIGN το πήγαν παραπέρα, ε οι WATAIN του έδωσαν οριστική μορφή στο επανακάμψαν βλάσφημο μαυρομεταλλικό πνεύμα της νέας εποχής. Φοβερός τίτλος, κρυπτικό εξώφυλλο απ’ τον Ketola (ποιον άλλον), υποδειγματικός ήχος απ’ τον Necromorbus (ποιον άλλον!!).
6. NEVERMORE “Dead Heart in a Dead World”
Όπως έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα, ποτέ μου δεν χώνεψα στο 100% τα μέχρι και το ’99 άλμπουμ των NEVERMORE, όχι βέβαια γιατί είχαν κάποιο μειονέκτημα, αλλά γιατί το ύφος τους δεν κούμπωνε πλήρως με την ιδιοσυγκρασία μου. Φυσικά, όπως και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις, το “Dead Heart…” ήταν το πρώτο που άκουσα, on-time κιόλας, άρα ξεκινάει με πλεονέκτημα έναντι των άλλων. Και πάλι όμως, ακόμα και τώρα από απόσταση, είναι ο go-to δίσκος αν θέλω να ακούσω κάτι από Warrel-άκο (πόσο λιώμα ήσουν ρε μαν σ’ εκείνο το live του ’03, ’04 πότε ήταν). Τρομερό σερί κομματιών, εναλλάξ mid-tempo με «πάρτα-στη-μάπα-σου», τεχνικούρα αλλά και μελωδία κι ένα “Heart Collector” να διαλύει σύμπαντα. Μόνο το “Believe in Nothing” παραμοιάζει με «χιτάκι-να-πάρουμε-airplay» αλλά δε βαριέσαι, γλυκούλι είναι και αυτό, το συγχωρούμε.
MAYHEM “Grand Declaration of War”
Ενδιαφέροντα όσα ειπώθηκαν, κατ’ εμέ το GDoW είναι απλώς άλλη μια απόδειξη του ανήσυχου νορβηγικού πνεύματος και της διαρκούς ρήξης, άλλο ένα αυτόφωτο δημιούργημα που δεν χρειάζεται να συγκρίνεται με τα γύρω του, έχει άλλη λογική και άλλα πράγματα να πει. Καλλιτεχνικός θρίαμβος του Blasphemer, αλλά και του Hellhammer που παίζει παπάδες, ψάλτες και διακόνους εδώ μέσα, ενώ τα σαφώς ενοχλητικά φωνητικά του Maniac για μένα πετυχαίνουν στο 100% τον στόχο τους. Φοβερά αγωνιώδες ως άκουσμα, χωρίς σαφές στίγμα και αυτό, δεν ξέρει κάποιος ποτέ θα ξεκινήσει ένα κομμάτι, πότε θα τελειώσει, ξαφνικά μπορεί να αφαιρεθεί λίγο και όλο το ηχοτοπίο να έχει αλλάξει. Πέρα από αυτά, έχω να πω ότι ακρόαση του εν λόγω τις προάλλες με συνοδεία βραδινά τζιτζίκια και «βου βου» από αεροπλάνα (για τη νέα σεζόν εγώ κάνω πλάνα) μια και είμαι κάτω από αεροδιάδρομο, ήταν μαγική εμπειρία…
MORBID ANGEL “Gateways to Annihilation”
…Βεβαίως, λίγο αργότερα, τα τζιτζίκια άντεξαν μέχρι το “Kawazu”, μόλις μπήκε το “Summoning Redemption” έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο και πήγαν για ύπνο (αλήθεια, δεν κάνω πλάκα). Έκοψαν και τ’ αεροπλάνα και η νυχτερινή ησυχία ήταν ιδανική για να ξεδιπλωθούν τα δαιδαλώδη riffs του μάστρο-Trey που κρύβουν μπόλικα 70s μέσα τους. Για το 2000, το “Gateways to Annihilation” ήταν μόλις ο δεύτερος ντεθ μέταλ δίσκος που άκουγα ολόκληρο (ο πρώτος ήταν το μετριάκι “Insineratehymn” των DEICIDE που προφανώς τότε το λάτρευα λόγω του χύμα αντιχριστιανισμού) και δεν μπορεί να πει κανείς ότι ήταν κι ο πιο εύκολος, αλλά μου ασκούσε μια σκοτεινή γοητεία. Για το σήμερα, είναι ένας δίσκος που παραμένει αριστουργηματικός και βάζοντας τα πράγματα σε μια σειρά, επαναφέρει το αυθεντικό MORBID ANGEL πνεύμα που εγώ αγάπησα (θα ομολογήσω ότι το FFttF το έχω ακούσει ελάχιστα) και είχε ήδη αρχίσει να ξεθυμαίνει από το “Covenant” για να εξαφανιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά στο “Domination”. Τρομερή η συνεισφορά του Steve Tucker, εξαιρετικό σφηνάκι τα φωνητικά του Trey στο “Secured Limitation”, παραμένει στο αιώνα τον άπαντα το δέος του “Awaken to be at one with Nothing, now All will be seen”… Κερασάκι το εξώφυλλο του Dan Seagrave με τη μαύρη τρύπα και τα αλιενο-ειδή γλυπτά.
CRADLE OF FILTH “Midian”
Ναι ρε αθλούμαι! Στην περίπτωση του “Midian” αθλούμαι = ξέρω απέξω τα κομμάτια, με στίχους, με σωστή προφορά κλπ κλπ. Σοβαρά τώρα, εδώ έχουμε ένα δίσκο που είναι ταυτόχρονα όσο πιο ξεδιάντροπος γίνεται, διασκεδαστικός to-the-bone, παικτικά άψογος και εν τέλει συμπαγής όσο λίγοι σε ένα mainstream ύφος που πολλοί θέλησαν να κατακτήσουν, αλλά ελάχιστοι (ή και κανένας) το κατάφεραν σε τέτοιο απόλυτο βαθμό. Θεωρώ ότι εδώ οι COF έχουν εύκολα το καλύτερο line-up τους, ταυτόχρονα ικανό και λειτουργικό, δεν κολώνουν να κουμπώσουν ξεκωλέ γοτθοπλήκτρα (εισαγωγάρα “Saffron’s Curse”) με ντεθ μέταλ ριφάρες, ενώ και ο Dani βάζει μεγαλύτερο εύρος και δυναμικές στα φωνητικά του. Όπως και στο “Dead Heart…” έτσι κι εδώ το singl-άκι “Her Ghost in the Fog” χωλαίνει λίγο, αλλά τι έμπνευση είναι αυτή που ξεχειλίζει στο “Tearing the Veil from Grace”, ένα από τα καλύτερα deep cuts της καριέρας τους… Α ρε εποχές, με φιλοσοφημένους σχολικούς, μεταλλικούς διαλόγους (με τους λίγους που είχαν κάποια επαφή) του τύπου:
«- Τι ακούς;»
«- Cradle of Filth, το “Midian”»
«- Καλά ρε, πώς ακούς αυτούς τους ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΙΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ;;!!»
«- Αααάσε ρε φλώρε!» …
SPIRITUAL BEGGARS “Ad Astra”
Εδώ μιλάμε για κάποιου τύπου συναστρία. Από κει που είχαμε μια παρέα που παρήγαγε μπομπάτα χέβι ροκ άλμπουμς φουλ στη 70ίλα (βεβαίως και εδώ ισχύει ότι τα προηγούμενα τα άκουσα μετά το “Ad Astra” οπότε πιθανό να τα έχω αδικήσει, αλλά στα @@ μου εδώ που τα λέμε), φτάσαμε σε κάτι εξωπραγματικό. Για την ακρίβεια, φτάσαμε σε κάτι που εγώ λέω πως πολλοί 70ς τύποι θα σκότωναν να έχουν γράψει, και που όμως δεν μοιάζει ούτε κατά διάνοια ρετρό, προφανώς λόγω μιας μεταλλικής παραγωγάρας, η οποία καταφέρνει να κάνει τα πάντα να ακούγονται αλήτικα και κρυστάλλινα ταυτόχρονα. Ασυζητητί υπερπαίκτης ο Amott, απίστευτη background δουλειά τα πλήκτρα/hammond/whatever του Wiberg, τρομερά σκασίματα στα τύμπανα ο Witt αλλά ο glue guy της υπόθεσης είναι το αλάνι ο Spice που εννοεί κάθε στίχο του (και τι στίχους ε…) παρασέρνοντάς μας στη γοητεία του ασυνθηκολόγητου περιθωρίου κάθε φορά που παίζει ο δίσκος. Στην κηδεία μου βάλτε να παίξει το “Escaping the Fools”…
ANTAEUS “Cut Your Flesh and Worship Satan”
Αυτό που χρειαζόταν, μέρος Ω’: Ακόμα θυμάμαι να διαβάζω το σχετικό στριπάκι του Sub-Terra (kudos to Αγόρος) και να σκαλώνω σε αδιανόητο βαθμό, με τον ίσως καλύτερο τίτλο στη ιστορία του blackmetal. Εννοείται ότι μου πήρε χρόνια μέχρι να κάτσω να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο, προφανώς στα 17 μου δεν ήμουν έτοιμος. Θα μου πείτε και πώς ήσουν έτοιμος ν’ ακούσεις DARKTHRONE, θα πω δεν ξέρω… ίσως επειδή οι DARKTHRONE και η Νορβηγία γενικά ήταν κάτι ας πούμε παρελθοντικό ενώ αυτό συνέβαινε ΤΩΡΑ και ήταν τρομακτικό.
Τέλος πάντων, fast forward κάμποσα χρόνια μπροστά και πάλι μιλάμε να πέφτουν τα σαγόνια με την επιθετικότητα των Γάλλων. Τέλειωνε το “Inner War”, έμπαινε το “Seventh Ceremony”, τίποτα, ούτε δευτερόλεπτο χαλαρώματος. Αν δεν είναι αυτό η επιτομή των όσων ξεκίνησαν οι HELLHAMMER, o Quorthon στο “The Return…”, οι Euronymous, Dead & Fenriz τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Δώστε ξυράφια στον λαό…
ΝΟΡΒΗΓΙΑ ΑΛΛΙΩΣ: Από τη μία ένας μάλλον «πειραγμένος» τύπος αποφασίζει να μαζέψει όλο το υλικό του και να το κυκλοφορήσει κάπως ευρύτερα. Το “Trident Autocrat” του FURZE (aka Woe J. Reaper) είναι ένα σαλεμένο μείγμα νορβηγικής μαυρίλας και ψυχεδέλειας, που στο μέλλον θα δώσει ακόμα καλύτερα πράγματα. Από την άλλη, για να ρεφάρω που με κάποιον τρόπο οι IN THE WOODS δεν βρήκαν μέχρι τώρα τον δρόμο τους στις λίστες μου, ας γίνει μια μικρή αναφορά στη συλλογή “Three Times Seven on a Pilgrimage”. Πώς είπατε, δεν κάνουν ενδιαφέρουσες διασκευές οι μεταλλάδες;
VIVE LE FRANCE!: Κι ενώ οι ANTAEUS μοίραζαν μπουκέτα στα μούτρα των ανυποψίαστων που είχαν τολμήσει να χαλαρώσουν, διάφοροι δρυίδες σε γαλατικά χωριά ετοίμαζαν τα μαγικά φίλτρα τους. Κάποι ας πούμε αποφάσισαν να παρατήσουν τους συμπαθείς HIRILORN και να πάνε σε άλλα μονοπάτια, έστω κι αν οι αναζητήσεις τους δεν τους είχαν φέρει -προς το παρόν- εμπρός στο δισκοπότηρο που έψαχναν. Ο δε drummer του CYFAWS την ίδια χρονιά συμμετείχε σε άλλο ένα non-stop βίαιο ανοσιούργημα, το 7άρι “Dead Cunt Maniac” των ARKHON INFAUSTUS του DK Deviant, οι οποίοι έφεραν κατά κάποιον τρόπο το πνεύμα του Ross Bay Cult στην γαλλική σκηνή, έστω κι αν η εξέλιξή τους εν τέλει δεν με έπιασε ποτέ σε μεγάλο βαθμό.
2000
30-26
#30
Spiral Architect - A Sceptic’s Universe
Όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο Aldebaran πρόκειται για ένα άλμπουμ που απευθύνεται σε «φανατικούς του progressive metal». Πολύ σημαντικό άκουσμα για αυτόν τον κύκλο ακροατών, αλλά με μικρές πιθανότητες να έχει αντίκτυπο σε περισσότερο κόσμο. Όχι πως αυτό αλλάζει κάτι από το πόσο εντυπωσιακό είναι
#29
Monster Magnet – God Says No
Still high on the effect “Powertrip” had on us, το “God Says No” δεν ήταν ακριβώς το άλμπουμ που περιμέναμε από τον Wyndorf και την παρέα του έστω κι αν καλύφθηκαν σε ένα βαθμό οι υψηλές απαιτήσεις που είχαμε. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι λίγο πριν ολοκληρώσει το άλμπουμ ο Wyndorf βρήκε το αμάξι του σπασμένο και να λείπουν όλα τα demo, οι στίχοι και ό,τι είχε ετοιμάσει για τον διάδοχο του “Powertrip”. Τώρα γιατί τα είχε όλα αυτά μέσα στο αμάξι μη με ρωτήσετε. Όπως και να έχει έκατσε και ξανάγραψε ό,τι θυμόταν μέσα σε λίγες ημέρες για να παραδώσει το άλμπουμ, με το τελικό αποτέλεσμα να πάσχει από ομοιογένεια και να περιλαμβάνει φιλεράκια, αλλά στις καλές του στιγμές να είναι και πάλι υπέροχο. “Melt”, “Heads Explode”, “God Says No”, “All Shook Out”, “Queen Of You” και “Cry” είναι σίγουρα πολύ καλές στιγμές και στην τελική δεν είναι και λίγες. Άλλο αν το άλμπουμ πήγε εμπορικά άκλαφτο…
#28
Jag Panzer - Thane To The Throne
Μια από τις καλύτερες (ενδεχομένως και η καλύτερη) δουλειά των Jag Panzer. Concept άλμπουμ, Chris Broderick στις lead κιθάρες, διαφοροποίηση με μέτρο, ωραία παραγωγή. Όλα όπως πρέπει.
#27
Armored Saint - Revelation
Η επιστροφή των Αγίων ήταν αυτή ακριβώς που έπρεπε. Προσαρμοσμένη τόσο-όσο ηχητικά στις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στα εννιά χρόνια που μεσολάβησαν από το “Symbol Of Salvation”, με τον Bush ορεξάτο όπως πάντα, και με 5-6 τραγουδάρες ωραιότατου heavy metal.
#26
Stratovarius – Infinite
Μετά το μάλλον αποτυχημένο εμπορικά βήμα του “Destiny” οι Tolkki, Kotipelto & co επιστρέφουν στον πυρήνα αυτού που ήδη έχουν αποδείξει ότι ξέρουν να κάνουν πραγματικά καλά. Όταν οι συνθέσεις τους βγαίνουν (“Hunting High And Low”, “A Million Light Years Away”, “Infinite”) παίζουν απλά υπέροχη μπάλα στο γήπεδό τους. Αλλά ακόμα κι όταν δεν τους βγαίνει τόσο, μπορεί να ακούγονται λίγο σα να επαναλαμβάνονται, αλλά και πάλι αυτό δεν αναιρεί ότι περνάμε καλά με το άλμπουμ.
25-21
#25
Queens Of The Stone Age - Rated R
Άλλοτε καλοκαιρινό, άλλοτε δροσερό, κι άλλοτε έχοντας κάτι από την τόσο θελκτική παράνοια του “In Utero”, το δεύτερο άλμπουμ των QOTSA τους ανέβασε επίπεδο και έστρωσε τον δρόμο για την οριστική εκτόξευση δυο χρόνια μετά.
#24
A Perfect Circle - Mer De Noms
Η αρχή ενός υπέροχου σχήματος έρχεται με ένα άλμπουμ που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησής σε επίπεδα έμπνευσης, ποιότητας κι ερμηνειών. Είναι ο Maynard που αγαπάμε, ίδιος αλλά διαφορετικός, καθώς οι APC έρχονται να σταθούν σε εκείνο το κοινό πεδίο τιμών που δημιουργούν το prog με το alt και μέσα στο οποίο δημιουργούνται μουσικά θαύματα.
#23
Ulver - Perdition City
Κάποια άλμπουμ είναι δεμένα με συγκεκριμένους ανθρώπους, έχοντας μια δική τους θέση στον μουσικό χωροχρόνο. Το “Perdition City” είναι άρρηκτα δεμένο με έναν παλιό φιλαράκο που με έφερε σε επαφή μαζί του και με εκείνα τα καλοκαίρια που αναζητούσαμε τα πάντα χωρίς να ξέρουμε καν ότι αναζητούσαμε κάτι. Είναι αλήθεια ότι αποτέλεσε την είσοδό μου στην ηλεκτρονική μουσική, υπό την έννοια ότι είναι το πρώτο άλμπουμ με τόσα ηλεκτρονικά στοιχεία που μου κινούσε το ενδιαφέρον να το ακούσω και να το ανακαλύψω. Το μόνο θέμα είναι ότι ποτέ δεν βρήκα ενδιαφέρον να ακούσω οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ ηλεκτρονικής μουσικής όπως αυτό.
#22
Limp Bizkit - Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water
Άργησα πολύ να εκτιμήσω τους Bizkit κι αυτό εδώ το άλμπουμ. Έχει παραγωγάρα, έχει groove, έχει ένταση, έχει χαβαλέ και μοιάζει αρκετά αυθεντικό για αυτό που είναι. Ποτέ δεν ήταν αγαπημένοι μου (αντιθέτως έχουν συχνά σημεία που τα βρίσκω μακριά από την αισθητική μου προσέγγιση) αλλά πιάνω τον εαυτό μου να περνάει πολύ καλύτερα από ότι θα περίμενα, τόσα χρόνια μετά, με αυτό εδώ το άλμπουμ. Κι αυτό μου είναι αρκετό.
#21
Soulfly – Primitive
Έχοντας ακόμα πιο αποκρυσταλλωμένη άποψη για το που θέλει να πάει τον ήχο και την ταυτότητα των Soulfly ο Max γράφει ακόμα καλύτερα τραγούδια στο δεύτερο άλμπουμ των Soulfly. Επιπρόσθετα φέρνει και κάτι τύπους σαν τον Corey Taylor και τον Tom Araya να δώσουν έξτρα γεύση, ενώ ταυτόχρονα κινείται σε υπέροχους πειραματισμούς σαν αυτούς του “Soulfire” ή του “Flyhigh” και εν τέλει φτιάχνει μια δισκάρα ολκής.
20-16
#20
The Haunted - The Haunted Made Me Do It
Αντικειμενικά, είναι πρόβλημα να σου φεύγει ο τραγουδιστής μετά το πρώτο άλμπουμ κι ενώ έχεις καταφέρει να σηκώσεις την απαραίτητη σκόνη γύρω από το όνομά σου. Πολλές μπάντες δεν θα κατάφερναν να συνεχίσουν. Όχι, όμως οι The Haunted. Αντιθέτως, κυκλοφορούν ένα δεύτερο άλμπουμ που ξεκινάει με τα “Dark Intentions” και “Bury Your Dead” και ψάχνεις να δεις αν το κεφάλι σου είναι ακόμα στη θέση του, με τον Marko Aro να τραγουδάει λες και θέλει να σε πιάσει από το σβέρκο και να σε αρχίσει στις γρήγορες.
#19
Motorhead - We Are Motorhead
Πέραν των 2-3 κλασσικών άλμπουμ τους, αυτό εδώ (μαζί με το “Overnight Sensation”) είναι η αγαπημένο μου στιγμή στο σύνολο της δισκογραφίας των Motorhead. Με κάνει να περνάω τόσο καλά ρε φίλε. Έχει τις τραγουδάρες του, έχει την ωραία παραγωγή του και έχει το τρίο του Lemmy με τον Campbell και τον Dee που μοιάζει να έχει δέσει τέλεια. Θα το βάλω να παίξει… just one more fucking time…
#18
Halford – Resurrection
Ο Roy Z τα καταφέρνει ξανά. Μετά τον Bruce, παίρνει και τον Rob από το χεράκι και του θυμίζει ποια είναι η πραγματική του θέση στο μουσικό στερέωμα. Του γράφει τα τραγούδια που πρέπει, τους φτιάχνει την παραγωγή που τους ταιριάζει, ενώ μέχρι και τον Bruce φέρνει για ένα ντουέτο, για λίγο marketing καρύκευμα. Το απλό heavy metal μπορεί να ακούγεται κάπως επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και μετά, αλλά υπάρχουν φορές που ακούγεται απλά γαμάτο. Και τραγούδια σαν το ομότιτλο, το “Made In Hell”, το “Locked And Loaded”, το “Nightfall” είναι μόνο γαμάτα. Α, και το “Silent Screams”… τι τραγουδάρα… έστω κι αν έχει συνδεθεί με το δικό της σκοτάδι.
#17
Ayreon - The Universal Migrator
Κανονικά είναι δυο άλμπουμ, έστω κι αν πρόσφατα κυκλοφόρησαν ως ένα διπλό. Ο Arjen γράφει ένα ακόμα (πιο) φιλόδοξο sci-fi concept άλμπουμ, χωρίζοντας τα τραγούδια που έχουν μια πιο prog rock προσέγγιση (“Part I: The Universal Migrator”) από αυτά που έχουν πιο metal προσανατολισμό (“Part II: Flight Of The Migrator”). Αμφότερα περιλαμβάνουν μαγικές στιγμές, ίσως όμως το σύνολο να είναι ελαφρώς too much, ειδικά σε μια περίοδο που οι Ayreon προσέλκυαν ακόμα νέους ακροατές. Στην άτυπη σύγκριση μεταξύ των δυο επιμέρους κυκλοφοριών, κερδίζει η metal πλευρά, έχοντας έναν καταπληκτικό Rusell Allen, έναν Andi Deris και φυσικά έναν ολόκληρο Bruce Dickinson στο υπέρτατο 10λεπτο “Into The Black Hole”.
#16
Pantera - Reinventing The Steel
Το κύκνειο άσμα των Pantera κακώς δεν συνυπολογίζεται στην ίδια κατηγορία με “Cowboys”, “Vulgar” και “Far Beyond” γιατί εκεί ανήκει, ειδικά το καταπληκτικό πρώτο μισό του. “Grow your hair and crawl inside yourself, because there you cannot hide”.
15-11
#15
In Flames – Clayman
Είναι το “Clayman” το καλύτερο άλμπουμ των In Flames; Δεν μπορώ να φέρω καμία αντίρρηση επί αυτού. Κλείνει ιδανικά τον κύκλο αυτού που ήταν ως τότε οι Σουηδοί – και ήταν κάτι πραγματικά σπουδαίο για την metal μουσική – και ανοίγει τον δρόμο για αυτό που θα γινόντουσαν. Ανεξαρτήτως επιμέρους προτιμήσεων, με τραγούδια σαν το “Pinball Map” και το “Only For The Weak” τους σύστησε σε πολύ περισσότερο κόσμο, απολύτως δίκαια.
#14
Iommi – Iommi
Κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν ότι μια σειρά από άλμπουμ που κυκλοφόρησαν (και) με το όνομα των Black Sabbath στη μαρκίζα τους ήταν στην πραγματικότητα προσωπικά άλμπουμ του Iommi. Αλλά, τυπικά αυτό είναι το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ. Αφού μερίμνησε να έχει στο πλευρό του επιλεγμένους έναν κι έναν τραγουδιστές, το εύκολο μέρος για αυτόν ήταν να γράψει riffάρες και τραγουδάρες, οπότε δεν προκαλεί καμία έκπληξη πως το τελικό αποτέλεσμα σκίζει, ακόμα και σε στιγμές που μοιάζει να κινείται μακριά από τον συνθετικό χαρακτήρα που μας έχει συνηθίσει. Ακούγοντας το “Meat” με την ερμηνειάρα της Skin, τον Grohl να τα δίνει όλα στο “Goodbye Lament” ή τον Ian Ashbury να παραμένει αγέραστος, δεν μπορείς παρά να βγάλεις το καπέλο στον μέγα Tony.
#13
Spirtual Beggars - Ad Astra
Το “Ad Astra” ήταν το άλμπουμ που άξιζε να κυκλοφορήσουν οι Spiritual Beggars ως παρακαταθήκη/τεκμήριο του ότι υπήρξαν μια εξαιρετική hard rock μπάντα, με νεύρο, με προσωπικότητα και με τα πάντα όλα. Με διαφορά του δεύτερου η καλύτερη δουλειά τους, σε αυτό εδώ το άλμπουμ ο Amott σε κάνει να θες να μάθεις κιθάρα και ο Spice σε κάνει να θες ξεκινήσεις να πίνεις. Κάθε φορά που πατάς το play.
#12
Disturbed - The Sickness
Το πρώτο μισό του πρώτου άλμπουμ των Disturbed ήταν τομή για τον metal ήχο, καθώς ξεκινούσε η νέα χιλιετία. Μεγάλα riff, παραγωγάρα, τρομερό groove και μια φωνή που δεν σου έδινε το δικαίωμα να την προσπεράσεις – σου άρεσε, δεν σου άρεσε. Σχεδόν όριζαν τον ήχο του μοντέρνου metal. Κι όταν στην πρώτη τους δισκογραφική δουλειά σου πετάνε στα μούτρα ένα σερί με τα “Voices”, “The Game”, “Stupify” και “Down With The Sickness”, απλά τους παραδέχεσαι και αντιλαμβάνεσαι γιατί έφτασαν τόσο ψηλά εμπορικά όσο ελάχιστες metal μπάντες (ή και καμία ενδεχομένως) της εποχής εκείνης.
#11
Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Το άλμπουμ που σηματοδοτεί την αρχή ενός τέλειου σερί για τον Steven Wilson και τους Porcupine Tree, καθώς μένουν μόνο κάποιες λεπτομέρειες για να φτάσει στα επερχόμενα μεγαλεία. Mε τραγούδια σαν το “How Is Your Life Today?” μας ξεριζώνει την καρδιά και με το “Shesmovedon” μας κάνει να τραγουδάμε και στον ύπνο μας και το ποτάμι πλέον δεν γυρίζει πίσω.
10-6
#10
Linkin Park - Hybrid Theory
Αυτό εδώ είναι πιθανότατα το σημαντικότερο άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 2000, κοιτάζοντας τη μεγάλη εικόνα της rock μουσικής, κι αναφερόμενοι σε όρους απήχησης, επιρροής, εμπορικής επιτυχίας κοκ. Αλλά, αυτό δεν θα μου έλεγε τίποτα αν το πρώτο δισκογραφικό πόνημα των Linkin Park δεν είχε τα τραγούδια για να υποστηρίξει τον θόρυβο. Όμως, και τα τραγούδια είχε και ρηξικέλευθο ήταν και τα πάντα άλλαξε στη βιομηχανία εν τέλει. Ο Mike Shinoda, ο Chester Bennington και μερικά ακόμα πιτσιρίκια είχαν πρόγραμμα. Και ταλέντο. Και όραμα.
#9
Symphony X - V: The New Mythology Suite
Το “V: The New Mythology Suite” είναι ένα εκ των αριστουργημάτων του progressive metal ήχου, κι όσο περνάνε τα χρόνια όλο και κατασταλάζω και περισσότερο στο συμπέρασμα ότι είναι η κορυφή της δισκογραφίας των Symphony X, ισορροπώντας τέλεια στο πριν του “Divine” και στο μετά του “Paradise Lost”. Τα soundtrack στοιχεία δένουν ιδανικά και ταιριάζουν με το καλοφτιαγμένο concept, οι μελωδίες ξεχειλίζουν από παντού, τα εντυπωσιακά τεχνικά μέρη είναι χορταστικά κι ο Allen είναι μια κατηγορία μόνος του.
#8
Sentenced – Crimson
Παραφράζοντας το διάσημο quote από την ταινία High Fidelity αναρωτιέμαι μερικές φορές «Τι να ήρθε άραγε πρώτα; Ο πεσιμισμός ή οι Sentenced »; Το “Crimson” είναι από εκείνα τα άλμπουμ που το προσωπικό δέσιμο ξεπερνά πολύ γρήγορα την όποια αντικειμενική αξία, ενώ οι στίχοι μπορούν να σε πληγώσουν και να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν είσαι κάπου χαμηλά. Πέραν, όμως, όλων αυτών των υποκειμενικών παραγόντων, το άλμπουμ έχει μια σειρά από τραγουδάρες. Όπως το “Killing Me, Killing You”, το “Broken”, το “No More Beating As One”, το “Home In Despair”, το “The River” και κάμποσα ακόμα.
#7
Iron Maiden - Brave New World
Μόνο καπνογόνα για την μεγάλη επιστροφή! Ο ενθουσιασμός του 19χρονου εαυτού μου είναι δύσκολο να αποτυπωθεί τόσα χρόνια μετά, αλλά τω καιρώ εκείνω ήταν κοσμογονικό γεγονός η δισκογραφική επιστροφή των Maiden, με τον Bruce και τον Adrian. Και μας αποζημίωσε πλήρως με τραγούδια όπως το “The Ghost Of Navigator” ή το “Dream Of Mirrors”. Ναι ρε και με το “Blood Brothers” και με το “The Wicker Man”! Μωρή Maidenάρα!
#6
Helloween - The Dark Ride
Με διαφορά το πιο αδικημένο άλμπουμ της δισκογραφίας των Helloween, κυρίως από τους ίδιους κι αναπόφευκτα από μεγάλη μερίδα των οπαδών τους. Ίσως φταίει το κακό κλίμα μεταξύ των μελών που έφερε τους Roland Grapow και Uli Kusch (αμφότεροι πολύ καταλυτικοί στην ηχητική ταυτότητα του άλμπουμ) στην έξοδο και τους κάνει να μην θέλουν να επιστρέφουν σε αυτό κι όχι ο πιο σκοτεινός για τα Helloween δεδομένα χαρακτήρας του. Όπως και να το κάνουμε, όμως, τραγούδια σαν το “Mr. Torture”, το “Mirror Mirror”, το “If I Could Fly”, το “Departed” ή το ομότιτλο το τοποθετούν στα 4-5 καλύτερα άλμπουμ (μην πω 3ο καρφωτό) που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Γερμαναράδες φίλοι μας.
#5
Fates Warning – Disconnected
Ο Matheos έβαλε πάλι το μυαλό και την ψυχή του στις μουσικές που έγραψε – ίσως γιατί δεν ξέρει να κάνει κι αλλιώς. Ο Alder προσέθεσε τις ερμηνείες κι ένα κομμάτι της δικής του ψυχής κι αυτός. Οι Zonder και Vera συνθέτουν ένα από τα καλύτερα rhythm sections που ακούσαμε ποτέ. Και, ναι, εννοείται πως και μόνο η αύρα του Kevin Moore θα έκανε τα πάντα καλύτερα. Η αγάπη του Matheos για τους Tool αρχίζει γίνεται για πρώτη φορά εμφανής, όμως το prog που πρεσβεύουν παραμένει όλο δικό τους, και οι Fates συνεχίζουν να κοιτάνε μόνο μπροστά. Πως αλλιώς θα συνέχιζαν μετά από το αριστουργηματικό “APSOG” άλλωστε; Από το riffάτο “One” με το μεγάλο ρεφραίν, ως το καθηλωτικό σε στίχους και ερμηνεία “So” κι από τα 16λεπτά ενδοσκόπησης ως κι ανάτασης του “Still Remains” ως την στοιχειωτική μελωδία στο πιάνο του “Disconnected pt.2”, στις μουσικές του “Disconnected” θα βρίσκω συνεχώς κάποιον αντικατοπτρισμό μου.
#4
Spock’s Beard – V
Το “V” αποτέλεσε για μένα την σημαντικότερη αποκάλυψη του 2000, καθώς με αυτό ξεκίνησε το μεγάλο ταξίδι μου στον μουσικό κόσμο του Neal Morse, το οποίο διαρκεί ως και σήμερα. Οι Spock’s Beard στην 5η δισκογραφική τους δουλειά παίζουν τέλειο progressive rock, όπου οι υπέροχες μελωδίες χάνονται μέσα σε εμπνευσμένα μεγάλα μέρη, καθώς 16λεπτες συνθέσεις σαν το “At The End Of The Day” μοιάζουν να διαρκούν λιγότερο από το μισό και σε αφήνουν με ένα χαμόγελο. Από την άλλη, τα 27 λεπτά του “The Great Nothing” αποτελούν μια πανέμορφη μουσική περιπέτεια στην οποία καλείσαι να αφεθείς. Το rhythm section των Nick D’ Virigillio και Dave Meros παίζει παπάδες χωρίς να δίνουν ούτε μια στιγμή την εντύπωση ότι προσπαθούν να κάνουν επίδειξη τεχνικής, ενώ τα διάσπαρτα πολυφωνικά μέρη είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Κι εκείνο εκεί το άτιμο το “Thoughts Pt. II”… Τι ταλέντο απαιτεί να έχει κάποιος για να το συνθέσει ή και απλά να το ερμηνεύσει.
#3
Transatlanctic – SMPTe
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ο Portnoy είχε φαγωθεί να φτιάξει side project με τους αγαπημένους του μουσικούς εκείνη την εποχή. Ο ένας ήταν ο Neal Morse των Spock’s Beard (που τους είχε πάρει μαζί του σε περιοδεία ως support των Dream Theater) κι ο άλλος ήταν ο Jim Matheos με τον οποίο η σχέση πήγαινε πολύ πίσω στο χρόνο. Κάτι δεν κόλλαγε μάλλον κι αποφάσισε να κάνει ξεχωριστά side projects με τον καθένα τους. Ο Portnoy έφερε τον αγαπημένο του Pete Trewavas από τους Marillion κι ο Morse τον Roine Stolt από τους vintage/retro progressive rockers The Flower Kings γιατί του άρεσε πολύ το παίξιμό του και σε μια μαγική ευθυγράμμιση των άστρων δημιουργήθηκαν οι Transatlantic. «Γειά σας, πάρτε ένα τραγούδι 31λεπτών για να συστηθούμε». Λέγεται “All Of The Above” και πιθανότατα περιλαμβάνει περισσότερες στιγμές τελειότητας από όσες μπορεί να αντέξει ένας μέσος οπαδός του prog. Βάλε κι ένα υπέροχο “We All Need Some Light” για να τραγουδάει ο κόσμος στις συναυλίες, πάρε κι ένα 16λεπτο έπος ακόμα στο οποίο λάμπει ο Stolt, το “My New World”, χώσε και μια 17λεπτη διασκευή σε Procol Harum γιατί το motto μας θα είναι more is never enough από εδώ και πέρα. Το ταξίδι ξεκίνησε το 2000 κι εγώ αρνούμαι να αποβιβαστώ 23 χρόνια μετά.
#2
Nevermore - Dead Heart In A Dead World
To “Dead Heart In A Dead World” ήταν the big deal για μια παρέα φίλων που μας ένωνε το ενδιαφέρον και η αγάπη για τη μουσική εκείνη την περίοδο κι αυτό είναι ένα στοιχείο που δεν πρέπει να υποτιμάμε, το πως δένεται δηλαδή ένας δίσκος με βιώματα μιας εποχής της ζωής μας. Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο, έχοντας αγαπήσει τα δυο προηγούμενα άλμπουμ, κι έχοντας δεθεί με το “DNB”, η εξέλιξη του ήχου των Nevermore έμοιαζε εκθαμβωτική, καθηλωτική, συναρπαστική (χιτσοκική, γκρανγκινιολική κοκ) στα αυτιά μου. Πολύ σύντομα ήξερα απέξω κάθε riff, κάθε ρεφραίν, κάθε στίχο, κάθε σόλο του Loomis και για πολλά χρόνια δεν είχα αμφιβολία ότι ήταν η καλύτερη δουλειά των Nevermore. Τώρα απλά παραδέχομαι ότι δεν μπορώ να αποφασίσω (και δεν νιώθω την ανάγκη να το κάνω) ποιο από τα 3 μεγάλα άλμπουμ θεωρώ το καλύτερο. Το καθένα για τους δικούς του λόγους μάλλον. Αυτό που ξέρω είναι ότι συνεχίζω να αγαπώ κάθε ένα τραγούδι του “Dead Heart” σχεδόν το ίδιο. Kαι πως να γίνεται να μην αναγνωρίζεται η αξία αυτού του άλμπουμ όταν μιλάμε για masterclass στο songwriting από τον Loomis και benchmark στις metal ερμηνείες από τον Dane. 10αρακι που λέμε και στο χωριό μου.
#1
Pain Of Salvation - The Perfect Element Pt.1
Θα μπορούσα να σταθώ σε πολλά επιμέρους σημεία, εκείνα που καθιστούν το σύνολο μεγαλύτερο του αθροίσματός τους. Από τις ερμηνείες του Daniel, ως το drumming του Johan, από την μπασογραμμή του Kristoffer στην εισαγωγή του “Ashes”, ως τη σπαζοκεφαλιά στο εισαγωγικό riff του “Idioglossia”, από την ομορφιά της εισαγωγής του “Morning On Earth”, ως το φορτίο που φέρει το “Kingdom Of Loss” ή στο πως περνάει τον πόνο της απώλειας το “Dedication”. Ή μήπως εκείνο το μεσαίο μέρος του “Her Voices” δεν αξίζει από μόνο του ειδικής μνείας;
Αλλά τη διαφορά στη νήμα θα την κάνουν – όλως παραδόξως - οι στίχοι ενός… instrumental τραγουδιού. Διότι μερικές φορές είναι αδιανόητο πως η γαμημένη η μουσική και οι στίχοι που γράφουν κάτι τύποι τους οποίους ελάχιστα γνωρίζουμε καταφέρνουν να αντανακλούν τη ζωή μας ανά περιόδους της.
“Once I had a mountain of my own,
with moss and walls and magic and a mighty view
A forest of my own listening to me,
showing me its secret paths and trails
Green with depths and sleeping sunrises,
thorns that never cut my feet and face
A pine of my own offering a seat in the sunset
Painting windy pictures, arabesques of fortune and forever,
too large to fit even in a child’s pocket
Now, arabesques of forgetfulness are left to burn holes
in my white tapestry and fungible wallpaper
Once I had a world of my own
It is still there
Only I am gone”
Come on, man.
YES!
Busted! Χαχα!
Η μεγάλος φαν της πρόσφατης δισκογραφίας των Metallica ή… μερακλής. Σε κάθε περίπτωση, εύγε !
Oh well… ποτε μην αφήνεις την αλήθεια να χαλάσει μια ωραία ιστορία…
Τα “μισώ”. Αγαπάω σχεδόν όλα τα άλλα.
Πολύ μελό. Ό,τι δε μου αρέσει στους σημερινούς maiden (μονίμως γλυκιές μελωδίες, ενοχλητικό chorus και επαναλαμβανόμενο).
Τοp-5 δεν θα το βάλω αλλά απερίγραπτη κομματάρα. Αυτό θα έπρεπε να έχει status classic.
Ενας στο νο1 , οκ το παιδί είχε μια κακή μέρα .
Δεύτερος το νο1 , εε τώρα πρέπει να το ακούσω!!
Ούτε ακουστα δε το έχω ,για να δούμε τι θα δούμε. 
Θέλω κι εγώ να το ακούσω, αλλά ρε συ @ChrisP αυτοί τι καπνό φουμάρουν; Γιατί αν η φάση είναι όπως με τα συντελαφρουφρουδάκια τους Deathspell Omega, Mikko Aspa κ.λπ., θα κρατήσω τις αποστάσεις μου.
Ηχητική βία… . Ποιος άλλος το είχε νο1?
Θα είσαι στην κουζίνα ενώ θα παίζει στο σαλόνι? Σόρρυ…
Όχι εντάξει, τίμιο ήταν
Η ερώτηση είναι σοβαρή πάντως, γιατί εγώ αυτά τα “άλλο ο καλλιτέχνης άλλο το έργο” δεν τα αποδέχομαι (πια)
Sorry no 4 @apostolisza8 , still counts.
Δεν έχω ακούσει πιο γρήγορα ντραμς… Νομίζω θα μπει 10αδα
Που ν’ ακούσεις και το επόμενο, ακόμα καλύτερο (και ναι, ο Storm (έτσι δεν τον λέγανε;) απίστευτα πορωτικός drummer).
Δε θυμάμαι να τους συνέδεσαν με ναζίδια ποτέ, αλλά το κλασικό μισανθρωπιστικό στυλ Ι hope you die κλπ. το είχανε πολύ.
Παρότι είμαι απ’ τους πλέον ακατάλληλους να απαντήσουν, μια και έχω ακολουθήσει αντίθετη πορεία τα τελευταία χρόνια, δεν υπάρχει κάποια άμεση συσχέτιση που να γνωρίζω. Τώρα ΟΚ, ο MkM ήταν (είναι;) χωμένος στη NoEvDia, οπότε ισχύει όποιο όριο μπορεί να τίθεται για καθένα στο guilt-through-association.
“Αντικειμενικά” μάλλον ναι, απλά λείπει το σοκ της πρώτης επαφής (αν τα έχει πάρει κάποιος χρονολογικά). Παραδόξως (κομμάτια από το) CYFAWS άκουσα αρκετά κοντά με το που βγήκε, λόγω ενός αρκετά καλού αφιερώματος του Horror νομίζω προς καλοκαίρι 2002, αν θυμάστε. Στο ίδιο αφιέρωμα, στο bm κομμάτι που είχε επιμεληθεί ο Αγόρος είχαν παρουσιαστεί διάφορες undeground σκηνές του τότε, πχ η Σουηδία με τους WATAIN αλλά και τους FUNERAL MIST (ο Αγόρος ήδη κάνει αναφορά στο “Salvation” που προφανώς ήταν ηχογραφημένο, ένα χρόνο πριν την κυκλοφορία του), αλλά και οι ΗΠΑ με κάτι AVERSE SEFIRA & KRIEG.
Πάντως “καλύτερό” τους θεωρώ το “Blood Libels” οπότε θα τα ξαναπούμε προς Σεπτέμβρη.
Για την ακρίβεια, λάνσαραν το σχετικό σλόγκαν.
Όχι πως σας ενδιαφέρει απαραίτητα αλλά αν είναι να λέμε personal favorites από BNW, εγώ ψηφίζω “Out of The Silent Planet”!
