Πολύ-πολύ αγαπημένα albums αυτήν τη χρονιά. Απ’ τις καλύτερες μέχρι τώρα. Έχουμε και λέμε:
Summary
Tragedy “Tragedy”
Δε θα μπορούσε να ήταν σε άλλη θέση. Τα είπε όλα κι ο Αποστόλης. Σε πιο μετρημένο ύφος εγώ, να πω απλά (γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν τους Tragedy ή το crust -όπως εγώ καλή ώρα που τους ανακάλυψα σχετικά αργά στα 19 μου, μόλις λίγο καιρό πριν το live τους ευτυχώς!) ότι εδώ έχουμε ένα album για το είδος επιπέδου κι εκτοπίσματος “Reign in blood” για το thrash, "De mysteriis…” για το black κ.ο.κ. Ακούστε το, δηλαδή, όσοι δεν τους ξέρετε, απλά και μόνο για να έχετε μία ενδεικτική εικόνα του πώς ακούγεται αυτό το είδος της μουσικής στο peak του, για «εγκυκλοπαιδικούς» λόγους που λέμε. Δε θα χάσετε -απεναντίας, ίσως ανακαλύψετε ένα είδος μουσικής που δανείζεται ισόποσες δόσεις από την ορμητικότητα και το ύφος διαμαρτυρίας του hardcore, και την επικότητα (ναι!) και το σκοτάδι του metal. Οι «τραγικές» μελωδίες που αναπτύχθηκαν πλήρως στο υποϊδίωμα που ονομάστηκε «neo-crust» (για να διαχωριστεί από το πρώιμο crust του στυλ των Amebix, Antisect κλπ.), είναι τόσο χαρακτηριστικές όπως οι «σουηδικές» στο melo-death -αν τις ακούσετε μία φορά θα τις αναγνωρίζετε πάντα. Αν σας γοητεύσουν δε, τότε ένας ολόκληρος κόσμος σας περιμένει!
Nevermore “Dead heart in a dead world”
Εννοείται το αγαπημένο μου Nevermore album. Βλέπω να έρχεται εύκολη πρωτιά και το αξίζουν. Αλήθεια, γιατί δε βλέπω κι άλλους να λένε πως το “The heart collector” είναι ένα τέλειο ξεπατίκωμα του “Wild world”;
From Ashes Rise “From Ashes Rise”
Σας άρεσαν οι Tragedy και δεν ξέρετε πώς να συνεχίσετε; Ή μήπως θέλετε να ξεκινήσετε από κάτι πιο κοντινό στην ένταση των μελωδιών και την εναλλαγή των δυναμικών που χαρακτηρίζει το metal; Ό,τι και να ισχύει, οι From Ashes Rise είναι εδώ για εσάς. Θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει και πιο πριμαριστούς His Hero is Gone.
Deftones “ White pony”
Είχα λατρέψει (ακόμα λατρεύω) το “Around the fur” και λέω κάτσε να προχωρήσουμε… Κι έρχομαι αντιμέτωπος μ’ αυτό το αινιγματικό album που ξαφνικά βουτάει σε μία απροσδιόριστη μελαγχολία, ενσωματώνει περίεργους εξω-μεταλλικούς ήχους, εισάγει το απόλυτα προσωπικό στυλ ενός τραγουδισταρά που σε αγγίζει με τους ψίθυρούς του, ρίχνει το groove και τον όγκο και ποντάρει στην ατμόσφαιρα. Τρομερό επίτευγμα, το μεγαλύτερο των Deftones -ουσιαστικά διαμόρφωσαν το ολοδικό τους στυλ με αυτό.
Steve Von Till “As the crow flies”
Δεν είμαι σίγουρος αν το πήρε το μάτι μου κάπου κι εξοργίζομαι! Και οι 2 τραγουδιστές των Neurosis επιχείρησαν σ’ ένα παρόμοιο, ακουστικό στυλ, αλλά κατά τη γνώμη μου ο Steve Von Till κέρδιζε πάντα και όσον αφορά τις ερμηνείες του και όσον αφορά τις συνθέσεις. Το “As the crow flies” είναι ένα τρομερό ντεμπούτο που αποτελείται όχι από τραγούδια, αλλά από θρηνωδίες. Δύσκολα να μη με πάρουν τα ζουμιά όταν τυχαίνει («ευτυχώς» όχι συχνά) να ακούσω ένα “Remember”, ένα “We all fall” ή ένα “Twice born”. Μόνο η φωνή του (μπαρουτοκαπνισμένη κι εύθραυστη σαν του Άσιμου), κάποιες στρώσεις κιθάρες, άντε και κάποια πλήκτρα, έγχορδα ή κρουστά (σ’ αυτό το ανεπανάληπτο “Shadows in stone”) φτάνουν ώστε η ψυχή σου να τσακιστεί στα τάρταρα. Φανταστείτε όλες τις μελωδικές στιγμές του “A sun that never sets” μαζεμένες σ’ ένα album και να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής. Προσοχή μ’ αυτό το album, δε βαράει ευαίσθητες χορδές, τις σπάει και δεν επιδέχονται αλλαγής.
Summary
Fates Warning “Disconnected”
Άλλοι θα σου πούνε για τις heavy/power μέρες του Arch, άλλοι γουστάρουνε το κλασικό prog της επόμενης περιόδου κι άλλοι προτιμούν την επιστροφή στους πιο heavy ήχους των τελευταίων δίσκων. Ενδιάμεσα, όμως, υπάρχει κι αυτή η ενδοσκοπική περίοδος των “A pleasant shade of gray” και “Disconnected” (που ξώφαλτσα ακούμπησε και το “FWX”, αλλά δε μου πάει η καρδιά να το βάλω δίπλα-δίπλα σ’ αυτά τα μεγαθήρια), η αγαπημένη μου περίοδος των Fates, η πιο συναισθηματική και σκοτεινή τους που υιοθετεί μία σχεδόν «μινιμαλιστική» προσέγγιση στη μουσική τους που την κάνει τόσο μα τόσο άμεσα προσεγγίσιμη κι ανθρώπινη.
Χάσμα “Αντεκδίκηση ”
Για κάποιον περίεργο λόγο έχει πιο χύμα και κακό ήχο από το ντεμπούτο, αλλά το στυλ τους έχει εξελιχθεί και κιθαριστικά/φωνητικά έχουν ξεφύγει εντελώς.
Weakling “Dead as dreams”
Not my typical black metal, part I. Εγώ άκουσα Weakling ΑΦΟΥ είχα ακούσει τις χαρακτηριστικές αμερικάνικες Cascadian μπάντες (Wolves in the Throne Room, Panopticon κλπ.), οπότε περίμενα κάτι τέτοιο (οι διάρκειες που έβλεπε συνηγορούσαν σ’ αυτήν μου την υπόθεση). Περίμενα «απλωμένες» συνθέσεις βασισμένες στα κόλπα του post-rock, τόνους από delay, κανένα ουρλιαχτό κι αυτές τις όμορφες μελωδίες που περισσότερο σε ταξιδεύουν παρά σε τυραννάνε. Ε, και με το πρώτο riff τα πάντα καταρρέουν. Το “Dead as dreams” είναι evil ως εκεί που δεν πάει, ψυχωτικό και λαβυρινθώδες, με ιδιόμορφο riffing, πρωτότυπα φωνητικά για τότε (νομίζω ο τύπος από τους Silencer έγινε φίρμα σ΄ αυτού του είδους τα ουρλιαχτά, αλλά ήρθε πιο μετά), σχιζοφρενικές δομές και τόλμη, πολύ τόλμη για τις πατέντες που χρησιμοποιούνε (βλέπε solo π.χ. στο πρώτο κομμάτι, feedback πολύ, κάποιοι διαστημικοί ήχοι στα πλήκτρα, τις έντονες μελωδίες στο 2ο κ.ά.). Διάβαζα και διάβαζα χρόνια γι’ αυτό το album, το εκθείαζαν γνωστοί συμφορουμίτες εδώ μέσα και πραγματικά ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΟ απ’ τις προσδοκίες μου που ήταν ήδη στον θεό. Μιλάμε για album-ογκόλιθο, στο top-5 μου ίσως του είδους.
Stampin’ Ground “Carved from empty words”
Κάποιοι θα ξενίσουν με το τόσο έντονο triggering στα drums, αλλά διάολε, τα προσπερνώ όλα όταν έχω να κάνω με τόσο καλογραμμένες hardcore κομματάρες! Slayer-ικής φύσης riffs, στυλ Lamb of God πριν τους Lamb of God (εμμμ, και πολύ καλύτεροι βασικά), λυσσασμένη φωνή, headbanging και ΜΟΝΟ headbanging, κομπλέ πολιτικοί στίχοι, τι άλλο θες; Μεταλλικό harcore στα καλύτερά του λέμε!
Primordial “Spirit the earth aflame”
Τα έγραψα πρόσφατα στο Album exchange -μην τα ξαναγράφω. Από το “A journey’s end” και μετά οι Primordial δίνουν ένα απίστευτο σερί που τους μετακινεί βήμα-βήμα όλο και πιο κοντά στον ξεκάθαρα επικό ήχο, κι εδώ έχουμε την αιχμή του δόρατος (pun intended) αυτής της πορείας.
FF. C “Οχυρωμένη αντίληψη”
Με το ελληνικό hip-hop δεν έχω πολύ-ασχοληθεί, αλλά υπάρχει μία μπάντα που θα δείτε ένα σερί δίσκων της στις λίστες μου. Πρόκειται για τους FF.C, ίσως το ιστορικότερο ελληνικό hip-hop group που είχε στις τάξεις της κι έναν απ’ τους πιο επιδραστικούς MC’s, τον Κώστα Κουρμένταλα ή αλλιώς Ρυθμοδαμαστή. Όντας ουσιαστικά «άσχετος» με αυτό το είδος μουσικής θα προσπαθήσω να εξηγήσω σε 2-3 γραμμές γιατί κόλλησα με την πάρτη τους (κι αυτό ισχύει και για τα 3 από τα “Οχυρωμένη αντίληψη”, “Υπ’ όψιν” και “Κλασσικά ηχογραφημένα”): καταρχάς ξεχωρίζω τον Κουρμένταλα από το σύνολο των rappers που έχω ακούσει για τον απλούστατο λόγο ότι ο τύπος μοιάζει με τραγουδιστή, δηλαδή εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, πολύ εκφραστικό και με διάφορους τονισμούς που ξεχωρίζει από πιο μονότονους rappers. Επιπλέον, η φωνή του εμένα μου βγάζει και μία ευαισθησία, καλοσύνη κι αθωότητα -αλλά αυτό μπορεί να επηρεάζεται από το στιχουργικό περιεχόμενο των FF.C Έτσι πάμε στο δεύτερο στοιχείο που ξεχώρισα, τους στίχους. ΟΚ, προφανώς με τα σημερινά δεδομένα μπορεί οι στίχοι τους ν’ ακούγονται αφελείς, αλλά σε μια θάλασσα από battles και σκληρούς καριόληδες, το να τραγουδάς για έρωτες, χαμένες φιλίες, προδοσίες κλπ., νομίζω ότι παίζει έναν ρόλο -ιδίως αν είσαι πιτσιρικάς (εγώ δεν ήμουν δυστυχώς όταν τους ανακάλυψα).Αξίζει να σημειωθεί ότι οι στίχοι (όπως και η μουσική) ανήκουν στον Σκηνοθέτη, κι έτσι πάμε στο τρίτο σημείο που ξεχώρισα, δηλαδή όλη τη δουλειά αυτού του τύπου που μουσικά έδωσε στους FF.C (όπως και στις Αντίξοες Παραγωγές έπειτα) έναν πολύ προσωπικό ήχο που δε βασιζόταν τόσο στις λούπες και τα samples, αλλά στα δικά του μουσικά θέματα από keyboards, κιθάρες, μπάσα κλπ. που έπιαναν ένα ευρύ φάσμα από reggae μέχρι και πιο σκληρά ακούσματα. Δεν ξέρω τη σήμερον ημέρα τι νόημα θα είχε για κάποιον να δώσει μία ευκαιρία στους FF.C (και θα μ’ ενδιέφερε ν’ ακούσω την άποψη ατόμων πιο χωμένων στο hip-hop από εμένα, δηλαδή το αν τους φαίνονται «ξεπερασμένοι»), αλλά εγώ ακόμα μαγεύομαι από κομμάτια σαν τo αντιμιλιταριστικό “Μια διαπίστωση”, το σκληρό “Βαρέθηκα”, το πρωτοποριακό “Ρυθμοδαμάζοντας” (όταν το άκουγα λέγανε ότι ήταν το μοναδικό ελληνικό hip-hop κομμάτι στα ¾ κι ότι μόνο ο Ρ.Φ. το τόλμησε ξανά, αλλά από τότε δεν ξέρω τι έχει γίνει, πάνε χρόνια!) ή το συγκινητικό “Είσαι ακόμα εδώ”. Πραγματικά από αυτό το σερί 3 δίσκων των FF.C εγώ δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιο, τα θεωρώ και τα 3 δεκάρια.
The Hellacopters “High visibility”
Και γι’ αυτούς τα ‘χα γράψει κάποια στιγμή πρόσφατα γιατί μόλις πέρυσι άκουσα ολόκληρη τη δισκογραφία Hellacopters. Μου αρέσουν όλα τα albums τους, προτιμώ ελαφρώς την πιο 70’s περίοδό τους που ξεκινά με το “Grande rock” και βρίσκω ότι εδώ αυτό το στυλ το εκτίναξαν σε δυσθεώρητα επίπεδα με refrain-φωτιά και τραγουδάρες κλασικού στυλ που αν έβγαιναν 40 χρόνια πριν θα τα μνημονεύαμε δίπλα-δίπλα με κάτι Kiss, Aerosmith κλπ.
Morbid Angel “Gateways to annihilation”
Πρώτον, «έπρεπε» και ο Steve Tucker να ΄χει την ευκαιρία να δει τ’ όνομά του σ’ ένα κλασικό Morbid Angel δίσκο -ευτυχώς τα κατάφερε. Δεύτερον, είμαι της αιρετικής άποψης που λέει ότι οι Morbid Angel, παρότι θεόθεοι στα 3 (3, όχι 4) πρώτα albums, μετά η ποιότητά τους είχε διακυμάνσεις. Βρίσκω τα “Dominate” και “Formulas…” σχετικά μέτρια albums, δε συζητάω καν για το έκτρωμα που ξεκινάει από Ι, αλλά ενδιάμεσα δεν ξέρω τι παίχτηκε και οι Morbid Angel κυκλοφόρησαν αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Album που κοιτάει στα ίσια και παλικαρίσια τα 3 πρώτα albums, αδιανόητης έμπνευσης και με μία πληθώρα αυτών των σχιζοφρενικών riffs του Azagthoth και των ρυθμικών του Sandoval που μας μεταφέρουν σ’ άλλους κόσμους. Ερώτηση για geeks: τελικά το γρηγορότερο διπέταλο που ηχογραφήθηκε ποτέ είναι αυτό του “Opening the gates” ή του “Existence” του Hellhammer που θα έρθει έναν χρόνο αργότερα;
Pain of Salvation “The perfect element, part I”
Έρχεται καταϊδρωμένο μετά από άλλα 4 Pain of Salvation albums.
In Flames “ Clayman”
Mayhem “Grand declaration of war”
Το αναλύσαμε αρκετά θεωρώ -προσωπικά είμαι υποστηρικτής του συγκεκριμένου album παρ’ όλες τις κάποιες αδυναμίες που σωστά εντόπισε ο Αντώνης. Γενικά ας έχουμε στο νου μας ότι οι Mayhem θα μπορούσαν άαανετα να ήταν μία reunion μπάντα-καρικατούρα τελειωμένων που θα επιβίωναν πάνω στην κληρονομιά είτε του “Deathcrush” είτε του “De mysteriis…”, κι ο Blasphemer τους πήρε απ’ το χεράκι 2 φορές σ’ αυτήν τη δεκαετία και τους έβαλε σ’ άλλα μονοπάτια. Κι ανάθεμα αν το ΄χει εκτιμήσει τόσο αυτό ο κόσμος (όχι, δε με πληρώνει ο Blasphemer για να γράφω εδώ, απλά μάλλον τον συμπαθώ πολύ σαν φιγούρα). Και φυσικά εξώφυλλο της χρονιάς (έχει γούστο να βγει πρώτο!). Ξεπέρασαν ακόμα κι αυτό το καημένο περιστέρι των Discharge!
Cradle of Filth “Midian”
OK, cheesy as fuck, αλλά πώς να μην το γουστάρεις; Όταν έχεις μια ραχοκοκαλιά που αποτελείται από τα “Cthulhu dawn”, “Saffron’s curse”, “Lord abortion” και “Her ghost in the fog” ήδη κερδίζεις από τα αποδυτήρια και έπη τύπου “Tortured soul asylum” είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα! Ε, δεν ήταν τυχαίο που ήταν ονοματάρα τότε οι Filth. Νομίζω το υψηλότερο σημείο τους (από άποψη δημοφιλίας εννοώ) και μετά ξεκίνησε η κατηφόρα. Αλλά μέχρι τότε ανέβαιναν ασταμάτητα.
The Haunted “The Haunted made me do it”
Τι κάνεις μετά από ένα τέτοιο ντεμπούτο; Κρατάς κάποια αντίστοιχης φύσης thrash δυναμίτες που τα γκρεμίζουν όλα στο πέρασμά τους (“Bury your dead”, “Revelation”), θυμίζεις ότι παλιά έπαιζες στους At the Gates (“Trespass”), τολμάς με λίγο groove παραπάνω (“Leech”) ή και καθαρά (!) φωνητικά (“Hollow ground”, “Under the surface”), φτιάχνεις και κάτι περίεργα, «μεγάλα» κομμάτια που τα συμπεριλαμβάνουν όλα μέσα (“The world burns”), ε, και κάπως έτσι από ελπιδοφόρα μπάντα μπαίνεις στο club των μεγάλων.
Queens of the Stone Age “Rated R”
Antaeus “Cut your flesh and worship satan”
Not my typical black metal, part II . Ισχυρίζομαι ότι οι Antaeus δεν παίζουν «τυπικό» black metal, γιατί μου βγάζουν μία τέτοια ωμότητα, χουλιγκανίστικη αισθητική (ε μα, τι τίτλος-slogan είναι αυτό!) και live αίσθηση που συνήθως δε χαρακτηρίζουν τις κλασικές black metal κυκλοφορίες (ιδίως το τελευταίο). Δηλαδή ακούς τα κομμάτια-σφηνάκια τους που σε σημεία groove-άρουν κιόλας, και δε φαντάζεσαι κόσμο στα live τους να κοιτάνε βλοσυροί, ρε φίλε, αλλά άτομα να κοπανιούνται ανηλεώς. Βέβαια εμένα μου διαφεύγει παντελώς ένα κεφάλαιο που προηγήθηκε και που λέγεται Blasphemy, οπότε δεν ξέρω αν οι Antaeus «πάτησαν» σε κάτι που προϋπήρχε. Μπορούν να μας διαφωτίσουν οι πιο γνώστες του forum επ’ αυτού. Έχω την αίσθηση, όμως, πως στο επόμενο (που το προτιμώ και το θεωρώ από τις κορυφαίες black metal κυκλοφορίες της δεκαετίας) οι Antaeus έγιναν πιο ορθόδοξοι και ατμοσφαιρικοί.
Godspeed You! Black Emperor “Lift your skinny fists like antennas to heaven”
Είχα χρόνια να το ακούσω και όταν το ξαναέβαλα τώρα δεν κατάλαβα γιατί το είχα σημειώσει σαν ένα τόσο καλό album -μ’ έπιασα να βαριέμαι γρήγορα και να βρίσκω τις ενορχηστρώσεις και τις διάρκειες υπερβολικές (τουλάχιστον για την τωρινή μου υπομονή). Να όμως που η κάθε σύνθεση τελικά κατέληγε σε μία «ολοκλήρωση» τουλάχιστον συγκλονιστική που μ’ έβαζε στο τριπάκι να ξαναδοκιμάζω τις αντοχές μου απ’ την αρχή. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με το ντεμπούτο πάντως.
AC/DC “Stiff upper lip”
ΟΚ, εδώ μάλλον παίζει ρόλο ο βιωματικός παράγοντας (μου το είχανε κάνει δώρο όταν κυκλοφόρησε όταν δεν είχα ακόμα πολλά metal ακούσματα), γιατί «δε γίνεται» να μου αρέσει αυτό περισσότερο από το “Back in black”. Κι όμως, ακούγοντάς το και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην έχουν πάρει ήδη κλασική διάσταση κομμάτια σαν το “Damned”, το ομώνυμο, το “House of jazz”, το “Safe in New York City” ή η προσωπική μου αδυναμία “Can’t stop rock ‘n’ roll”. Παραγωγάρα έχει (ο ΟΡΙΣΜΟΣ, κυρία μου), ένα σερί από κομμάρες έχει (μόνο στα 3 τελευταία πέφτει λίγο η ποιότητα), τι άλλο θες;
)