Δεν σε αδικώ, μιλάμε για τον πιο χαρακτηριστικό δίσκο μιας μπάντας που για πολύ κόσμο τσέκαρε όλα τα κουτάκια. Βασικά και για μένα θεωρητικά τσέκαραν όλα τα κουτάκια (doom ✓ | επικές/power διαθέσεις ✓ | φωνή Messiah ✓), για κάποιο λόγο όμως τελικά δεν.
Συμβαίνει.
Το μόνο που ήξερα για αυτή τη μπάντα ήταν ότι αρέσκονται σε αιγυπτιακές κλίμακες
Πήγα να ακούσω με τρελό ενδιαφέρον λοιπόν, αλλά πραγματικά πολύ ακραίο για τα γούστα μου
Honorable mentions
Lost In Rock - Canvas Μοναδικό hardcore γκρούπ που “τέντωσε” τα όρια του είδους. Αλλαγές ρυθμών, μουσικά θέματα που εναλάσσονται διαρκώς και κιθάρες που εντάσσουν ακόμα και classic rock ή progressive επιρροές. Το μείγμα περιλαμβάνει ambient περάσματα, βιολια και μια φωνή που μεταμορφώνεται διαρκώς αλλά σε σημεία αγγίζει και “dealbreaker” επίπεδα. Όχι εύκολο άκουσμα.
Journey to the end of the night - Green Carnation Αφετηρία για αυτό το μοναδικό γκρουπ που αφομοίώσε τόσο αρμονικά τόσες μουσικές αναφορες(doom, gothic, avant garde)
House of god - King Diamond Τρανταχτές επιστροφές(στην ποιότητα) 80ς μουσικών προσωπικοτήτων part 1. Ο KD μετά τη διάλυση των Mercyful Fate επικεντρώνει όλη του την ενέργεια αποκλειστικά στο προσωπικό του σχήμα και βγάζει το καλύτερό του δίσκο από το Conspiracy. Δίσκος return to form για να έρθει σύντομα και ο δίσκαρος.
Microscopic View of Telescopic Realm - Tourniquet Παραγνωρισμένο πλην τίμιο thrash/heavy γκρουπ που βγάζει των πιο ώριμό του δίσκο. Η χριστιανική θεματολογία τους στέρησε φήμη και οπαδούς πιστεύω αλλά εδώ έχουμε ποιοτικότατες συνθέσεις με πορωτικά riffs και φοβερό groove.
Magica - Dio Τρανταχτές επιστροφές(στην ποιότητα) 80ς μουσικών προσωπικοτήτων part 2. H (περίπου) σύνθεση του Dream Evil έχει επιστρέψει και ο Dio βγάζει τραγούδια που μπορούν να χαρακτηριστούν και κλασσικά(Eriel, As long as it’s not about love). Δίσκος back to form και για τον Dio.
Flower of Disease - Goatsnake Stoner/Doom από το πάνω ράφι
εσπερινο αγαπησιαρικο κάλεσμα!!!
@38aris @Alejandro.m @bostonflesh @ARIAN @intrance @pantelis79 @Ironman1 @DarthVader @drenie @jonkyr @Leper_Jesus @Moonchild92
Εγώ το έκαμα το καθήκον μου!
Σε ένα πολύ διαφορετικό ΣΚ, δεν έχω πολύ χρόνο για εξηγήσεις και αναλύσεις. Διάβασα σχεδόν τα πάντα όλη την εβδομάδα, άκουσα αρκετά (όχι όλα), αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με Linkin Park (παρότι μου άρεσε ο δίσκος) ή ακόμη χειρότερα με Limp. Προβλεπόμενη λίστα λοιπόν:
Και λίγα ακόμη, χωρίς ουσιαστική σειρά, αλλά με το πάνω μισό να διεκδικεί εύκολα θέση στην “πεντάδα ενός παράλληλου σύμπαντος”:
Nevermore - Dead Heart in a Dead World
Ulver - Perdition City
A Perfect Circle - Mer de Noms
Spiritual Beggars - Ad Astra
Pain of Salvation - The perfect element pt 1
Jag Panzer - Thane to the Throne
Nightwish – Wishmaster
Stratovarius - Infinite
Halford - Resurrection
Kamelot - The Fourth Legacy
Πολύ-πολύ αγαπημένα albums αυτήν τη χρονιά. Απ’ τις καλύτερες μέχρι τώρα. Έχουμε και λέμε:
Πεντάδα:
Tragedy “Tragedy”
Δε θα μπορούσε να ήταν σε άλλη θέση. Τα είπε όλα κι ο Αποστόλης. Σε πιο μετρημένο ύφος εγώ, να πω απλά (γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν τους Tragedy ή το crust -όπως εγώ καλή ώρα που τους ανακάλυψα σχετικά αργά στα 19 μου, μόλις λίγο καιρό πριν το live τους ευτυχώς!) ότι εδώ έχουμε ένα album για το είδος επιπέδου κι εκτοπίσματος “Reign in blood” για το thrash, "De mysteriis…” για το black κ.ο.κ. Ακούστε το, δηλαδή, όσοι δεν τους ξέρετε, απλά και μόνο για να έχετε μία ενδεικτική εικόνα του πώς ακούγεται αυτό το είδος της μουσικής στο peak του, για «εγκυκλοπαιδικούς» λόγους που λέμε. Δε θα χάσετε -απεναντίας, ίσως ανακαλύψετε ένα είδος μουσικής που δανείζεται ισόποσες δόσεις από την ορμητικότητα και το ύφος διαμαρτυρίας του hardcore, και την επικότητα (ναι!) και το σκοτάδι του metal. Οι «τραγικές» μελωδίες που αναπτύχθηκαν πλήρως στο υποϊδίωμα που ονομάστηκε «neo-crust» (για να διαχωριστεί από το πρώιμο crust του στυλ των Amebix, Antisect κλπ.), είναι τόσο χαρακτηριστικές όπως οι «σουηδικές» στο melo-death -αν τις ακούσετε μία φορά θα τις αναγνωρίζετε πάντα. Αν σας γοητεύσουν δε, τότε ένας ολόκληρος κόσμος σας περιμένει!
Nevermore “Dead heart in a dead world”
Εννοείται το αγαπημένο μου Nevermore album. Βλέπω να έρχεται εύκολη πρωτιά και το αξίζουν. Αλήθεια, γιατί δε βλέπω κι άλλους να λένε πως το “The heart collector” είναι ένα τέλειο ξεπατίκωμα του “Wild world”;
From Ashes Rise “From Ashes Rise”
Σας άρεσαν οι Tragedy και δεν ξέρετε πώς να συνεχίσετε; Ή μήπως θέλετε να ξεκινήσετε από κάτι πιο κοντινό στην ένταση των μελωδιών και την εναλλαγή των δυναμικών που χαρακτηρίζει το metal; Ό,τι και να ισχύει, οι From Ashes Rise είναι εδώ για εσάς. Θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει και πιο πριμαριστούς His Hero is Gone.
Deftones “ White pony”
Είχα λατρέψει (ακόμα λατρεύω) το “Around the fur” και λέω κάτσε να προχωρήσουμε… Κι έρχομαι αντιμέτωπος μ’ αυτό το αινιγματικό album που ξαφνικά βουτάει σε μία απροσδιόριστη μελαγχολία, ενσωματώνει περίεργους εξω-μεταλλικούς ήχους, εισάγει το απόλυτα προσωπικό στυλ ενός τραγουδισταρά που σε αγγίζει με τους ψίθυρούς του, ρίχνει το groove και τον όγκο και ποντάρει στην ατμόσφαιρα. Τρομερό επίτευγμα, το μεγαλύτερο των Deftones -ουσιαστικά διαμόρφωσαν το ολοδικό τους στυλ με αυτό.
Steve Von Till “As the crow flies”
Δεν είμαι σίγουρος αν το πήρε το μάτι μου κάπου κι εξοργίζομαι! Και οι 2 τραγουδιστές των Neurosis επιχείρησαν σ’ ένα παρόμοιο, ακουστικό στυλ, αλλά κατά τη γνώμη μου ο Steve Von Till κέρδιζε πάντα και όσον αφορά τις ερμηνείες του και όσον αφορά τις συνθέσεις. Το “As the crow flies” είναι ένα τρομερό ντεμπούτο που αποτελείται όχι από τραγούδια, αλλά από θρηνωδίες. Δύσκολα να μη με πάρουν τα ζουμιά όταν τυχαίνει («ευτυχώς» όχι συχνά) να ακούσω ένα “Remember”, ένα “We all fall” ή ένα “Twice born”. Μόνο η φωνή του (μπαρουτοκαπνισμένη κι εύθραυστη σαν του Άσιμου), κάποιες στρώσεις κιθάρες, άντε και κάποια πλήκτρα, έγχορδα ή κρουστά (σ’ αυτό το ανεπανάληπτο “Shadows in stone”) φτάνουν ώστε η ψυχή σου να τσακιστεί στα τάρταρα. Φανταστείτε όλες τις μελωδικές στιγμές του “A sun that never sets” μαζεμένες σ’ ένα album και να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής. Προσοχή μ’ αυτό το album, δε βαράει ευαίσθητες χορδές, τις σπάει και δεν επιδέχονται αλλαγής.
The rest:
Fates Warning “Disconnected”
Άλλοι θα σου πούνε για τις heavy/power μέρες του Arch, άλλοι γουστάρουνε το κλασικό prog της επόμενης περιόδου κι άλλοι προτιμούν την επιστροφή στους πιο heavy ήχους των τελευταίων δίσκων. Ενδιάμεσα, όμως, υπάρχει κι αυτή η ενδοσκοπική περίοδος των “A pleasant shade of gray” και “Disconnected” (που ξώφαλτσα ακούμπησε και το “FWX”, αλλά δε μου πάει η καρδιά να το βάλω δίπλα-δίπλα σ’ αυτά τα μεγαθήρια), η αγαπημένη μου περίοδος των Fates, η πιο συναισθηματική και σκοτεινή τους που υιοθετεί μία σχεδόν «μινιμαλιστική» προσέγγιση στη μουσική τους που την κάνει τόσο μα τόσο άμεσα προσεγγίσιμη κι ανθρώπινη.
Χάσμα “Αντεκδίκηση ”
Για κάποιον περίεργο λόγο έχει πιο χύμα και κακό ήχο από το ντεμπούτο, αλλά το στυλ τους έχει εξελιχθεί και κιθαριστικά/φωνητικά έχουν ξεφύγει εντελώς.
Weakling “Dead as dreams”
Not my typical black metal, part I. Εγώ άκουσα Weakling ΑΦΟΥ είχα ακούσει τις χαρακτηριστικές αμερικάνικες Cascadian μπάντες (Wolves in the Throne Room, Panopticon κλπ.), οπότε περίμενα κάτι τέτοιο (οι διάρκειες που έβλεπε συνηγορούσαν σ’ αυτήν μου την υπόθεση). Περίμενα «απλωμένες» συνθέσεις βασισμένες στα κόλπα του post-rock, τόνους από delay, κανένα ουρλιαχτό κι αυτές τις όμορφες μελωδίες που περισσότερο σε ταξιδεύουν παρά σε τυραννάνε. Ε, και με το πρώτο riff τα πάντα καταρρέουν. Το “Dead as dreams” είναι evil ως εκεί που δεν πάει, ψυχωτικό και λαβυρινθώδες, με ιδιόμορφο riffing, πρωτότυπα φωνητικά για τότε (νομίζω ο τύπος από τους Silencer έγινε φίρμα σ΄ αυτού του είδους τα ουρλιαχτά, αλλά ήρθε πιο μετά), σχιζοφρενικές δομές και τόλμη, πολύ τόλμη για τις πατέντες που χρησιμοποιούνε (βλέπε solo π.χ. στο πρώτο κομμάτι, feedback πολύ, κάποιοι διαστημικοί ήχοι στα πλήκτρα, τις έντονες μελωδίες στο 2ο κ.ά.). Διάβαζα και διάβαζα χρόνια γι’ αυτό το album, το εκθείαζαν γνωστοί συμφορουμίτες εδώ μέσα και πραγματικά ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΟ απ’ τις προσδοκίες μου που ήταν ήδη στον θεό. Μιλάμε για album-ογκόλιθο, στο top-5 μου ίσως του είδους.
Stampin’ Ground “Carved from empty words”
Κάποιοι θα ξενίσουν με το τόσο έντονο triggering στα drums, αλλά διάολε, τα προσπερνώ όλα όταν έχω να κάνω με τόσο καλογραμμένες hardcore κομματάρες! Slayer-ικής φύσης riffs, στυλ Lamb of God πριν τους Lamb of God (εμμμ, και πολύ καλύτεροι βασικά), λυσσασμένη φωνή, headbanging και ΜΟΝΟ headbanging, κομπλέ πολιτικοί στίχοι, τι άλλο θες; Μεταλλικό harcore στα καλύτερά του λέμε!
Primordial “Spirit the earth aflame”
Τα έγραψα πρόσφατα στο Album exchange -μην τα ξαναγράφω. Από το “A journey’s end” και μετά οι Primordial δίνουν ένα απίστευτο σερί που τους μετακινεί βήμα-βήμα όλο και πιο κοντά στον ξεκάθαρα επικό ήχο, κι εδώ έχουμε την αιχμή του δόρατος (pun intended) αυτής της πορείας.
FF. C “Οχυρωμένη αντίληψη”
Με το ελληνικό hip-hop δεν έχω πολύ-ασχοληθεί, αλλά υπάρχει μία μπάντα που θα δείτε ένα σερί δίσκων της στις λίστες μου. Πρόκειται για τους FF.C, ίσως το ιστορικότερο ελληνικό hip-hop group που είχε στις τάξεις της κι έναν απ’ τους πιο επιδραστικούς MC’s, τον Κώστα Κουρμένταλα ή αλλιώς Ρυθμοδαμαστή. Όντας ουσιαστικά «άσχετος» με αυτό το είδος μουσικής θα προσπαθήσω να εξηγήσω σε 2-3 γραμμές γιατί κόλλησα με την πάρτη τους (κι αυτό ισχύει και για τα 3 από τα “Οχυρωμένη αντίληψη”, “Υπ’ όψιν” και “Κλασσικά ηχογραφημένα”): καταρχάς ξεχωρίζω τον Κουρμένταλα από το σύνολο των rappers που έχω ακούσει για τον απλούστατο λόγο ότι ο τύπος μοιάζει με τραγουδιστή, δηλαδή εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, πολύ εκφραστικό και με διάφορους τονισμούς που ξεχωρίζει από πιο μονότονους rappers. Επιπλέον, η φωνή του εμένα μου βγάζει και μία ευαισθησία, καλοσύνη κι αθωότητα -αλλά αυτό μπορεί να επηρεάζεται από το στιχουργικό περιεχόμενο των FF.C Έτσι πάμε στο δεύτερο στοιχείο που ξεχώρισα, τους στίχους. ΟΚ, προφανώς με τα σημερινά δεδομένα μπορεί οι στίχοι τους ν’ ακούγονται αφελείς, αλλά σε μια θάλασσα από battles και σκληρούς καριόληδες, το να τραγουδάς για έρωτες, χαμένες φιλίες, προδοσίες κλπ., νομίζω ότι παίζει έναν ρόλο -ιδίως αν είσαι πιτσιρικάς (εγώ δεν ήμουν δυστυχώς όταν τους ανακάλυψα).Αξίζει να σημειωθεί ότι οι στίχοι (όπως και η μουσική) ανήκουν στον Σκηνοθέτη, κι έτσι πάμε στο τρίτο σημείο που ξεχώρισα, δηλαδή όλη τη δουλειά αυτού του τύπου που μουσικά έδωσε στους FF.C (όπως και στις Αντίξοες Παραγωγές έπειτα) έναν πολύ προσωπικό ήχο που δε βασιζόταν τόσο στις λούπες και τα samples, αλλά στα δικά του μουσικά θέματα από keyboards, κιθάρες, μπάσα κλπ. που έπιαναν ένα ευρύ φάσμα από reggae μέχρι και πιο σκληρά ακούσματα. Δεν ξέρω τη σήμερον ημέρα τι νόημα θα είχε για κάποιον να δώσει μία ευκαιρία στους FF.C (και θα μ’ ενδιέφερε ν’ ακούσω την άποψη ατόμων πιο χωμένων στο hip-hop από εμένα, δηλαδή το αν τους φαίνονται «ξεπερασμένοι»), αλλά εγώ ακόμα μαγεύομαι από κομμάτια σαν τo αντιμιλιταριστικό “Μια διαπίστωση”, το σκληρό “Βαρέθηκα”, το πρωτοποριακό “Ρυθμοδαμάζοντας” (όταν το άκουγα λέγανε ότι ήταν το μοναδικό ελληνικό hip-hop κομμάτι στα ¾ κι ότι μόνο ο Ρ.Φ. το τόλμησε ξανά, αλλά από τότε δεν ξέρω τι έχει γίνει, πάνε χρόνια!) ή το συγκινητικό “Είσαι ακόμα εδώ”. Πραγματικά από αυτό το σερί 3 δίσκων των FF.C εγώ δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιο, τα θεωρώ και τα 3 δεκάρια.
The Hellacopters “High visibility”
Και γι’ αυτούς τα ‘χα γράψει κάποια στιγμή πρόσφατα γιατί μόλις πέρυσι άκουσα ολόκληρη τη δισκογραφία Hellacopters. Μου αρέσουν όλα τα albums τους, προτιμώ ελαφρώς την πιο 70’s περίοδό τους που ξεκινά με το “Grande rock” και βρίσκω ότι εδώ αυτό το στυλ το εκτίναξαν σε δυσθεώρητα επίπεδα με refrain-φωτιά και τραγουδάρες κλασικού στυλ που αν έβγαιναν 40 χρόνια πριν θα τα μνημονεύαμε δίπλα-δίπλα με κάτι Kiss, Aerosmith κλπ.
Morbid Angel “Gateways to annihilation”
Πρώτον, «έπρεπε» και ο Steve Tucker να ΄χει την ευκαιρία να δει τ’ όνομά του σ’ ένα κλασικό Morbid Angel δίσκο -ευτυχώς τα κατάφερε. Δεύτερον, είμαι της αιρετικής άποψης που λέει ότι οι Morbid Angel, παρότι θεόθεοι στα 3 (3, όχι 4) πρώτα albums, μετά η ποιότητά τους είχε διακυμάνσεις. Βρίσκω τα “Dominate” και “Formulas…” σχετικά μέτρια albums, δε συζητάω καν για το έκτρωμα που ξεκινάει από Ι, αλλά ενδιάμεσα δεν ξέρω τι παίχτηκε και οι Morbid Angel κυκλοφόρησαν αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Album που κοιτάει στα ίσια και παλικαρίσια τα 3 πρώτα albums, αδιανόητης έμπνευσης και με μία πληθώρα αυτών των σχιζοφρενικών riffs του Azagthoth και των ρυθμικών του Sandoval που μας μεταφέρουν σ’ άλλους κόσμους. Ερώτηση για geeks: τελικά το γρηγορότερο διπέταλο που ηχογραφήθηκε ποτέ είναι αυτό του “Opening the gates” ή του “Existence” του Hellhammer που θα έρθει έναν χρόνο αργότερα;
Pain of Salvation “The perfect element, part I”
Έρχεται καταϊδρωμένο μετά από άλλα 4 Pain of Salvation albums.
In Flames “ Clayman”
Mayhem “Grand declaration of war”
Το αναλύσαμε αρκετά θεωρώ -προσωπικά είμαι υποστηρικτής του συγκεκριμένου album παρ’ όλες τις κάποιες αδυναμίες που σωστά εντόπισε ο Αντώνης. Γενικά ας έχουμε στο νου μας ότι οι Mayhem θα μπορούσαν άαανετα να ήταν μία reunion μπάντα-καρικατούρα τελειωμένων που θα επιβίωναν πάνω στην κληρονομιά είτε του “Deathcrush” είτε του “De mysteriis…”, κι ο Blasphemer τους πήρε απ’ το χεράκι 2 φορές σ’ αυτήν τη δεκαετία και τους έβαλε σ’ άλλα μονοπάτια. Κι ανάθεμα αν το ΄χει εκτιμήσει τόσο αυτό ο κόσμος (όχι, δε με πληρώνει ο Blasphemer για να γράφω εδώ, απλά μάλλον τον συμπαθώ πολύ σαν φιγούρα). Και φυσικά εξώφυλλο της χρονιάς (έχει γούστο να βγει πρώτο!). Ξεπέρασαν ακόμα κι αυτό το καημένο περιστέρι των Discharge!
Cradle of Filth “Midian”
OK, cheesy as fuck, αλλά πώς να μην το γουστάρεις; Όταν έχεις μια ραχοκοκαλιά που αποτελείται από τα “Cthulhu dawn”, “Saffron’s curse”, “Lord abortion” και “Her ghost in the fog” ήδη κερδίζεις από τα αποδυτήρια και έπη τύπου “Tortured soul asylum” είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα! Ε, δεν ήταν τυχαίο που ήταν ονοματάρα τότε οι Filth. Νομίζω το υψηλότερο σημείο τους (από άποψη δημοφιλίας εννοώ) και μετά ξεκίνησε η κατηφόρα. Αλλά μέχρι τότε ανέβαιναν ασταμάτητα.
The Haunted “The Haunted made me do it”
Τι κάνεις μετά από ένα τέτοιο ντεμπούτο; Κρατάς κάποια αντίστοιχης φύσης thrash δυναμίτες που τα γκρεμίζουν όλα στο πέρασμά τους (“Bury your dead”, “Revelation”), θυμίζεις ότι παλιά έπαιζες στους At the Gates (“Trespass”), τολμάς με λίγο groove παραπάνω (“Leech”) ή και καθαρά (!) φωνητικά (“Hollow ground”, “Under the surface”), φτιάχνεις και κάτι περίεργα, «μεγάλα» κομμάτια που τα συμπεριλαμβάνουν όλα μέσα (“The world burns”), ε, και κάπως έτσι από ελπιδοφόρα μπάντα μπαίνεις στο club των μεγάλων.
Queens of the Stone Age “Rated R”
Antaeus “Cut your flesh and worship satan”
Not my typical black metal, part II . Ισχυρίζομαι ότι οι Antaeus δεν παίζουν «τυπικό» black metal, γιατί μου βγάζουν μία τέτοια ωμότητα, χουλιγκανίστικη αισθητική (ε μα, τι τίτλος-slogan είναι αυτό!) και live αίσθηση που συνήθως δε χαρακτηρίζουν τις κλασικές black metal κυκλοφορίες (ιδίως το τελευταίο). Δηλαδή ακούς τα κομμάτια-σφηνάκια τους που σε σημεία groove-άρουν κιόλας, και δε φαντάζεσαι κόσμο στα live τους να κοιτάνε βλοσυροί, ρε φίλε, αλλά άτομα να κοπανιούνται ανηλεώς. Βέβαια εμένα μου διαφεύγει παντελώς ένα κεφάλαιο που προηγήθηκε και που λέγεται Blasphemy, οπότε δεν ξέρω αν οι Antaeus «πάτησαν» σε κάτι που προϋπήρχε. Μπορούν να μας διαφωτίσουν οι πιο γνώστες του forum επ’ αυτού. Έχω την αίσθηση, όμως, πως στο επόμενο (που το προτιμώ και το θεωρώ από τις κορυφαίες black metal κυκλοφορίες της δεκαετίας) οι Antaeus έγιναν πιο ορθόδοξοι και ατμοσφαιρικοί.
Godspeed You! Black Emperor “Lift your skinny fists like antennas to heaven”
Είχα χρόνια να το ακούσω και όταν το ξαναέβαλα τώρα δεν κατάλαβα γιατί το είχα σημειώσει σαν ένα τόσο καλό album -μ’ έπιασα να βαριέμαι γρήγορα και να βρίσκω τις ενορχηστρώσεις και τις διάρκειες υπερβολικές (τουλάχιστον για την τωρινή μου υπομονή). Να όμως που η κάθε σύνθεση τελικά κατέληγε σε μία «ολοκλήρωση» τουλάχιστον συγκλονιστική που μ’ έβαζε στο τριπάκι να ξαναδοκιμάζω τις αντοχές μου απ’ την αρχή. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με το ντεμπούτο πάντως.
AC/DC “Stiff upper lip”
ΟΚ, εδώ μάλλον παίζει ρόλο ο βιωματικός παράγοντας (μου το είχανε κάνει δώρο όταν κυκλοφόρησε όταν δεν είχα ακόμα πολλά metal ακούσματα), γιατί «δε γίνεται» να μου αρέσει αυτό περισσότερο από το “Back in black”. Κι όμως, ακούγοντάς το και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην έχουν πάρει ήδη κλασική διάσταση κομμάτια σαν το “Damned”, το ομώνυμο, το “House of jazz”, το “Safe in New York City” ή η προσωπική μου αδυναμία “Can’t stop rock ‘n’ roll”. Παραγωγάρα έχει (ο ΟΡΙΣΜΟΣ, κυρία μου), ένα σερί από κομμάρες έχει (μόνο στα 3 τελευταία πέφτει λίγο η ποιότητα), τι άλλο θες;
Ένα EP:
The Dagda “The Dagda” EP
Τι, δε θα «‘πιαναν» οι διδαχές των His Hero is Gone; Οι Dagda τις συνδυάζουν τέλεια με τις πιο hardcore επιρροές των Catharsis και Neurosis και βγάζουν ένα δικό τους, εκρηκτικό μίγμα.
Και το 2ο (και τελευταίο) soundtrack που θα βάλω:
“Requiem for a dream”
Φίλε @anhydriis , αν κ εχουν μαζευτεί τουλάχιστον πεντε σεντοναρες που χρωστάω (απο το 96 κ μετα, νομίζω), την φορμα στην εστειλα, οπως κ τις προηγούμενες εβδομάδες.
Αν δεν την βρίσκεις, πες μου να στην ξαναστειλω.
( κ τα σεντόνια απο βδομάδα - ελπίζω)
Στο παρά πέντε σήμερα οπότε χωρίς σχόλια
Οριακά εκτός:
Ulver - Perdition City
Deftones - White Pony
Και μια 15άδα hοnorable mentions
Black Label Society- Stronger Than Death
Dying Fetus - Destroy the Opposition
Enslaved -Mardraum: Beyond the Within
Immolation - Close to a World Below
Isis - Celestial
Morbid Angel - Gateways to Annihilation
Vader - Litany
Pain of Salvation - The Perfect Element, Part 1
Soulfly – Primitive
Motorhead - We Are Motorhead
Spirtual Beggars - Ad Astra
Borknagar – Quintessence
Cave In - Jupiter
Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Tragedy – Tragedy
@anhydriis Δε θυμάμαι καθόλου αν συμπλήρωσα τη φόρμα αν δε σε χώνω πολύ πες μου αν είναι να συμπληρώσω!
2000
Εξώφυλλο: Entombed - Uprising
φιου τα πέρασα και στο εξελ.
δηλαδή ίσως τα είχα ήδη περάσει αλλά
who knows
yah i am STILL overworking
last day/night
(allegedly)
επειδή όμως next week θα είμαι εκτός πολιτισμού (not allegedly, for real)
ανεβάζω από τώρα την λίστα 2001 προς δημόσια θέα
και αν αν αν ο αγαπητός boss Anhydriis μπορεί να το περάσει στο εξελάκι (επιστολική ψήφος?) για να μην κάνω απουσία και βαρέσει ντάγκλες το OCD, I would be grateful
2001: The zero year -decade “deep void space” odyssey
Χονοραβλε: Nick Cave and the bad seeds – no more shall we part
See you in 2002 όπου χμ.
έχουμε.
την.
μεγάλη.
επιστροφή.
96 νεα ποστ απο το απόγευμα κ άντε τωρα να ψαξεις να βρεις να διαβασεις λιστες
Λιγο κρατει ρε παιδες.
Τα ποστ που δεν είχαν λίστες ήταν πολύ ανώτερα από αυτά με τις λίστες.
Επίσης, τι έγινε, ξαφνικά μας αρέσουν οι λίστες??
Εθιστηκα στις λιστες σ αυτο το φορουμ 
Δεν ειναι λιστες τα πιο πολλα, μην αγχωνεσαι.
dont worry σε εχω!
1. Pearl Jam - Binaural
Άλλοτε ελάχιστα πάνω, άλλοτε ελάχιστα κάτω από το “Yield” για αγαπημένος μου δίσκος Pearl Jam. Έχουν βρει μια συνταγή που τους πάει πάρα πολύ. Δε θέλουν πια να αλλάξουν τον κόσμο, έχουν οικειοθελώς αποτραβηχτεί από το προσκήνιο (ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ δημοφιλείς στα '90s) και απλώς παίζουν τη μουσική τους. Ο Vedder εκείνη την περίοδο παίρνει διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο με την οποία ήταν μαζί 15 χρόνια και βγαίνει μια μελαγχολία και στη μουσική πέρα από τους στίχους, ο Cameron έχει ενσωματωθεί εντελώς (στο Yield έχει παίξει ο Irons, αλλά ο Cameron έκανε την περιοδεία), όλα βρίσκω ότι συνεχίζουν να λειτουργούν ρολόϊ μουσικά. Μέχρι να έρθει το καταραμένο Roskilde και να τα διαλύσει όλα… (Roskilde = δυστύχημα το καλοκαίρι του 2000 στο ομώνυμο φεστιβάλ στη Δανία όπου οπαδοί καταπλακώθηκαν λόγω του τεράστιου συνωστισμού και είχαμε 9 νεκρούς, η μπάντα κόντεψε να διαλυθεί, για πολλά χρόνια έδινε συναυλίες μόνο με καθήμενους κλπ.). Ο δίσκος έχει ίσως (ας όψεται το Release!) το καλύτερο κλείσιμο σε δίσκο Pearl Jam, με το μυθικό Parting Ways.
2. Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Ο Wilson συνεχίζει να μας πετάει στη μάπα το ένα αριστούργημα μετά το άλλο και ο περισσότερος κόσμος να αδιαφορεί. Δεν πειράζει Steven-άρα, εμείς ήμασταν εκεί και σε ταΐσαμε μέχρι να στουμπώσεις. Όπως μας τάϊσες εσύ με τόσες και τόσες απερίγραπτες στιγμές. Το Lightbulb Sun συνδυάζει σχεδόν όλα τα στοιχεία που έχουν παίξει οι Porcupine Tree και ίσως αποτελεί τον πιο κατάλληλο δίσκο για να ξεκινήσει κάποιος να τους ακούει. Έχει προσβάσιμα Shesmovedon και Four Chords That Made A Million, progάδικα Hatesong και Russia On Ice, μελαγχολικά How Is Your Life Today? και Feel So Low, ψυχεδελικό Last Chance…, έχει λίγο απ’ όλα και όλα φανταστικά. Και πάλι κρίμα που ο κόσμος αδιαφόρησε τότε.
3. Pantera - Reinventing The Steel
Ο αγαπημένος μου δίσκος Pantera. Κρατάει 44 λεπτά, αλλά υπό μία ακρόασή του ο @drenie έχει καταφέρει να οδηγήσει περίπου από την Καρδαμύλη μέχρι την Τρίπολη. Το Death Rattle έχει ακουστεί σε επεισόδιο Μπομπ Σφουγγαράκη. Τα πρώτα 8 κομμάτια είναι περίπου ένα μισάωρο και ΠΑΝΤΑ όποτε ακούω τον δίσκο έχω την αίσθηση ότι είναι ένα δεκάλεπτο, το πολύ. Χειμαρρώδης, με εκπληκτική ροή, με τον Dimebag να έχει γράψει τρομερές ριφάρες, με τον αδερφό του να μας πωρώνει με το παίξιμό του και με την Ανσελμάρα να ξερνάει τα άντερά της. Απλώς δε γίνεται να μην τα σπάσεις όλα στο Goddamn Electric ή στο Uplift. Απίστευτο κλείσιμο μιας μπάντας που άλλαξε τον μοντέρνο σκληρό ήχο.
4. Spiritual Beggars - Ad Astra
Δεν υπάρχει μόνο Amott, ε. Οι Beggars είναι all-star μπάντα, ο Witt είναι εξαιρετικός drummer και ο Per Wiberg τεράστιος πληκτράς, ενώ η αλητεία του Spice κάλυπτε οποιαδήποτε τεχνική ατέλεια μπορεί να υπήρχε (ο JB είναι πιο καλός τραγουδιστής, αλλά ψιλοχεστήκαμε). Εδώ οι τύποι καταφέρανε να φτιάξουνε έναν '70s δίσκο που όμως ακούγεται σημερινός. Δεν υπάρχει υποψία λιγότερο καλού τραγουδιού, έχουν κεντήσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Επίσης, κορυφαίο το bonus track “Let The Magic Talk”, μαλακισμένες δισκογραφικές, έχουν βγάλει εκδόσεις του δίσκου χωρίς αυτή την υπερκομματάρα.
5. Slash’s Snakepit - Ain’t Life Grand
Ο αγαπημένος μου δίσκος του Slash μετά τους Guns N’ Roses πέταξε οριακά τους Hellacopters εκτός πεντάδας. Τον τραγουδιστή Rod Jackson ο Slash τον βρήκε νομίζω σε κάτι μπιλιάρδα (ο τύπος δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα άλλο μετά από αυτόν τον δίσκο), ενώ όλη η μπάντα είναι διαφορετική σε σχέση με τον πρώτο δίσκο του '95. Μερακλίδικο “Just Like Anything” με λίγο funky ρυθμό, σαρωτικά “Mean Bone” και “Life’s Sweet Drug”, απολαυστικό το ομότιτλο με την ωραία του και πλούσια ενορχήστρωση. Πολύ ωραίο το bonus track Rusted Heroes με τις slide-ιές του. Slash-αρος ρε, έβγαλε χυμαλέο rock δίσκο που νομίζω ότι αντικατοπτρίζει ακριβώς την προσωπικότητά του.
Honorable mentions:
The Hellacopters - High Visibility
Το ξανάκουσα αυτές τις μέρες. Ναι, τελικά ελάχιστα έχει να ζηλέψει από τον προκάτοχό του.
Motörhead - We Are Motörhead
Είμαι #teamOutshined εδώ. Ο αγαπημένος μου Motörhead δίσκος μαζί με το έπος Overnight Sensation.
The Gathering - if_then_else
Άλλη μια δισκάρα από την υπεργκρουπάρα που απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το παρελθόν της, δείχνοντας τόλμη και όρεξη για εξερεύνηση.
Halford - Resurrection
Αφού έκανε τη δουλειά με τον Bruce, ο Roy Z ανέλαβε να την κάνει και με τον Rob. Και την έκανε, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη αυτή τη metal δισκάρα.
Gov’t Mule - Life Before Insanity
Λίγο κάτω από τον προκάτοχο, οι Mule εδώ είναι φουλ καυλωμένοι.
Deftones - White Pony
Υποτιμημένη στην Ελλάδα μπάντα (γιατί έχει μπει κάτω από την ταμπέλα του nu metal, υπάρχει nu και nu όμως όπως είπε κι ο φίλος @evil πιο πάνω), τρομερός δίσκος με φανταστικό Chino.
PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea
Πώς διάολο κατάφερε να βγάλει κάτι καλύτερο από το προηγούμενο, μου λέτε;
U2 - All That You Can’t Leave Behind
Ίσως ο τελευταίος μεγάλος τους δίσκος.
Coldplay - Parachutes
Ντεμπούτο που έκανε αίσθηση, το επόμενο μου αρέσει ακόμα περισσότερο.
Queens of the Stone Age - R
Καλοκαιρινός δίσκος από τον Josh που ακονίζει ακόμα τα νύχια του.
Εξώφυλλο:
(με το parental advisory τυπωμένο πάνω 
)
Πρέπει να πρόλαβα
Ελπιζω να βγουν οι Νεβερμορ πρωτοι γιατι αν οχι το φορουμ θα τους ψηφιζει μεχρι να βγουν! Ακομα και τις χρονιες που δεν εβγαλαν δισκο!