Εγώ το έκαμα το καθήκον μου!
1 Like
Σε ένα πολύ διαφορετικό ΣΚ, δεν έχω πολύ χρόνο για εξηγήσεις και αναλύσεις. Διάβασα σχεδόν τα πάντα όλη την εβδομάδα, άκουσα αρκετά (όχι όλα), αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με Linkin Park (παρότι μου άρεσε ο δίσκος) ή ακόμη χειρότερα με Limp. Προβλεπόμενη λίστα λοιπόν:
- Iron Maiden - Brave New World
Δισκάρα επιστροφής. - Helloween – The Dark Ride
Μαύρη δισκάρα. - Fates Warning - Disconnected
Βρίσκουν τρόπους να εκπλήσσουν κάθε φορά. - Deftones – White Pony
Πρωτοποριακά πράγματα. - Electric Wizard - Dopethrone
Βαρύ κι ασήκωτο.
Και λίγα ακόμη, χωρίς ουσιαστική σειρά, αλλά με το πάνω μισό να διεκδικεί εύκολα θέση στην “πεντάδα ενός παράλληλου σύμπαντος”:
Nevermore - Dead Heart in a Dead World
Ulver - Perdition City
A Perfect Circle - Mer de Noms
Spiritual Beggars - Ad Astra
Pain of Salvation - The perfect element pt 1
Jag Panzer - Thane to the Throne
Nightwish – Wishmaster
Stratovarius - Infinite
Halford - Resurrection
Kamelot - The Fourth Legacy
31 Likes
Πολύ-πολύ αγαπημένα albums αυτήν τη χρονιά. Απ’ τις καλύτερες μέχρι τώρα. Έχουμε και λέμε:
Πεντάδα:
Summary
Tragedy “Tragedy”
Δε θα μπορούσε να ήταν σε άλλη θέση. Τα είπε όλα κι ο Αποστόλης. Σε πιο μετρημένο ύφος εγώ, να πω απλά (γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι που δεν ξέρουν τους Tragedy ή το crust -όπως εγώ καλή ώρα που τους ανακάλυψα σχετικά αργά στα 19 μου, μόλις λίγο καιρό πριν το live τους ευτυχώς!) ότι εδώ έχουμε ένα album για το είδος επιπέδου κι εκτοπίσματος “Reign in blood” για το thrash, "De mysteriis…” για το black κ.ο.κ. Ακούστε το, δηλαδή, όσοι δεν τους ξέρετε, απλά και μόνο για να έχετε μία ενδεικτική εικόνα του πώς ακούγεται αυτό το είδος της μουσικής στο peak του, για «εγκυκλοπαιδικούς» λόγους που λέμε. Δε θα χάσετε -απεναντίας, ίσως ανακαλύψετε ένα είδος μουσικής που δανείζεται ισόποσες δόσεις από την ορμητικότητα και το ύφος διαμαρτυρίας του hardcore, και την επικότητα (ναι!) και το σκοτάδι του metal. Οι «τραγικές» μελωδίες που αναπτύχθηκαν πλήρως στο υποϊδίωμα που ονομάστηκε «neo-crust» (για να διαχωριστεί από το πρώιμο crust του στυλ των Amebix, Antisect κλπ.), είναι τόσο χαρακτηριστικές όπως οι «σουηδικές» στο melo-death -αν τις ακούσετε μία φορά θα τις αναγνωρίζετε πάντα. Αν σας γοητεύσουν δε, τότε ένας ολόκληρος κόσμος σας περιμένει!
Nevermore “Dead heart in a dead world”
Εννοείται το αγαπημένο μου Nevermore album. Βλέπω να έρχεται εύκολη πρωτιά και το αξίζουν. Αλήθεια, γιατί δε βλέπω κι άλλους να λένε πως το “The heart collector” είναι ένα τέλειο ξεπατίκωμα του “Wild world”;
From Ashes Rise “From Ashes Rise”
Σας άρεσαν οι Tragedy και δεν ξέρετε πώς να συνεχίσετε; Ή μήπως θέλετε να ξεκινήσετε από κάτι πιο κοντινό στην ένταση των μελωδιών και την εναλλαγή των δυναμικών που χαρακτηρίζει το metal; Ό,τι και να ισχύει, οι From Ashes Rise είναι εδώ για εσάς. Θα μπορούσε κανείς να τους χαρακτηρίσει και πιο πριμαριστούς His Hero is Gone.
Deftones “ White pony”
Είχα λατρέψει (ακόμα λατρεύω) το “Around the fur” και λέω κάτσε να προχωρήσουμε… Κι έρχομαι αντιμέτωπος μ’ αυτό το αινιγματικό album που ξαφνικά βουτάει σε μία απροσδιόριστη μελαγχολία, ενσωματώνει περίεργους εξω-μεταλλικούς ήχους, εισάγει το απόλυτα προσωπικό στυλ ενός τραγουδισταρά που σε αγγίζει με τους ψίθυρούς του, ρίχνει το groove και τον όγκο και ποντάρει στην ατμόσφαιρα. Τρομερό επίτευγμα, το μεγαλύτερο των Deftones -ουσιαστικά διαμόρφωσαν το ολοδικό τους στυλ με αυτό.
Steve Von Till “As the crow flies”
Δεν είμαι σίγουρος αν το πήρε το μάτι μου κάπου κι εξοργίζομαι! Και οι 2 τραγουδιστές των Neurosis επιχείρησαν σ’ ένα παρόμοιο, ακουστικό στυλ, αλλά κατά τη γνώμη μου ο Steve Von Till κέρδιζε πάντα και όσον αφορά τις ερμηνείες του και όσον αφορά τις συνθέσεις. Το “As the crow flies” είναι ένα τρομερό ντεμπούτο που αποτελείται όχι από τραγούδια, αλλά από θρηνωδίες. Δύσκολα να μη με πάρουν τα ζουμιά όταν τυχαίνει («ευτυχώς» όχι συχνά) να ακούσω ένα “Remember”, ένα “We all fall” ή ένα “Twice born”. Μόνο η φωνή του (μπαρουτοκαπνισμένη κι εύθραυστη σαν του Άσιμου), κάποιες στρώσεις κιθάρες, άντε και κάποια πλήκτρα, έγχορδα ή κρουστά (σ’ αυτό το ανεπανάληπτο “Shadows in stone”) φτάνουν ώστε η ψυχή σου να τσακιστεί στα τάρταρα. Φανταστείτε όλες τις μελωδικές στιγμές του “A sun that never sets” μαζεμένες σ’ ένα album και να βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής. Προσοχή μ’ αυτό το album, δε βαράει ευαίσθητες χορδές, τις σπάει και δεν επιδέχονται αλλαγής.
The rest:
Summary
Fates Warning “Disconnected”
Άλλοι θα σου πούνε για τις heavy/power μέρες του Arch, άλλοι γουστάρουνε το κλασικό prog της επόμενης περιόδου κι άλλοι προτιμούν την επιστροφή στους πιο heavy ήχους των τελευταίων δίσκων. Ενδιάμεσα, όμως, υπάρχει κι αυτή η ενδοσκοπική περίοδος των “A pleasant shade of gray” και “Disconnected” (που ξώφαλτσα ακούμπησε και το “FWX”, αλλά δε μου πάει η καρδιά να το βάλω δίπλα-δίπλα σ’ αυτά τα μεγαθήρια), η αγαπημένη μου περίοδος των Fates, η πιο συναισθηματική και σκοτεινή τους που υιοθετεί μία σχεδόν «μινιμαλιστική» προσέγγιση στη μουσική τους που την κάνει τόσο μα τόσο άμεσα προσεγγίσιμη κι ανθρώπινη.
Χάσμα “Αντεκδίκηση ”
Για κάποιον περίεργο λόγο έχει πιο χύμα και κακό ήχο από το ντεμπούτο, αλλά το στυλ τους έχει εξελιχθεί και κιθαριστικά/φωνητικά έχουν ξεφύγει εντελώς.
Weakling “Dead as dreams”
Not my typical black metal, part I. Εγώ άκουσα Weakling ΑΦΟΥ είχα ακούσει τις χαρακτηριστικές αμερικάνικες Cascadian μπάντες (Wolves in the Throne Room, Panopticon κλπ.), οπότε περίμενα κάτι τέτοιο (οι διάρκειες που έβλεπε συνηγορούσαν σ’ αυτήν μου την υπόθεση). Περίμενα «απλωμένες» συνθέσεις βασισμένες στα κόλπα του post-rock, τόνους από delay, κανένα ουρλιαχτό κι αυτές τις όμορφες μελωδίες που περισσότερο σε ταξιδεύουν παρά σε τυραννάνε. Ε, και με το πρώτο riff τα πάντα καταρρέουν. Το “Dead as dreams” είναι evil ως εκεί που δεν πάει, ψυχωτικό και λαβυρινθώδες, με ιδιόμορφο riffing, πρωτότυπα φωνητικά για τότε (νομίζω ο τύπος από τους Silencer έγινε φίρμα σ΄ αυτού του είδους τα ουρλιαχτά, αλλά ήρθε πιο μετά), σχιζοφρενικές δομές και τόλμη, πολύ τόλμη για τις πατέντες που χρησιμοποιούνε (βλέπε solo π.χ. στο πρώτο κομμάτι, feedback πολύ, κάποιοι διαστημικοί ήχοι στα πλήκτρα, τις έντονες μελωδίες στο 2ο κ.ά.). Διάβαζα και διάβαζα χρόνια γι’ αυτό το album, το εκθείαζαν γνωστοί συμφορουμίτες εδώ μέσα και πραγματικά ήταν ΚΑΛΥΤΕΡΟ απ’ τις προσδοκίες μου που ήταν ήδη στον θεό. Μιλάμε για album-ογκόλιθο, στο top-5 μου ίσως του είδους.
Stampin’ Ground “Carved from empty words”
Κάποιοι θα ξενίσουν με το τόσο έντονο triggering στα drums, αλλά διάολε, τα προσπερνώ όλα όταν έχω να κάνω με τόσο καλογραμμένες hardcore κομματάρες! Slayer-ικής φύσης riffs, στυλ Lamb of God πριν τους Lamb of God (εμμμ, και πολύ καλύτεροι βασικά), λυσσασμένη φωνή, headbanging και ΜΟΝΟ headbanging, κομπλέ πολιτικοί στίχοι, τι άλλο θες; Μεταλλικό harcore στα καλύτερά του λέμε!
Primordial “Spirit the earth aflame”
Τα έγραψα πρόσφατα στο Album exchange -μην τα ξαναγράφω. Από το “A journey’s end” και μετά οι Primordial δίνουν ένα απίστευτο σερί που τους μετακινεί βήμα-βήμα όλο και πιο κοντά στον ξεκάθαρα επικό ήχο, κι εδώ έχουμε την αιχμή του δόρατος (pun intended) αυτής της πορείας.
FF. C “Οχυρωμένη αντίληψη”
Με το ελληνικό hip-hop δεν έχω πολύ-ασχοληθεί, αλλά υπάρχει μία μπάντα που θα δείτε ένα σερί δίσκων της στις λίστες μου. Πρόκειται για τους FF.C, ίσως το ιστορικότερο ελληνικό hip-hop group που είχε στις τάξεις της κι έναν απ’ τους πιο επιδραστικούς MC’s, τον Κώστα Κουρμένταλα ή αλλιώς Ρυθμοδαμαστή. Όντας ουσιαστικά «άσχετος» με αυτό το είδος μουσικής θα προσπαθήσω να εξηγήσω σε 2-3 γραμμές γιατί κόλλησα με την πάρτη τους (κι αυτό ισχύει και για τα 3 από τα “Οχυρωμένη αντίληψη”, “Υπ’ όψιν” και “Κλασσικά ηχογραφημένα”): καταρχάς ξεχωρίζω τον Κουρμένταλα από το σύνολο των rappers που έχω ακούσει για τον απλούστατο λόγο ότι ο τύπος μοιάζει με τραγουδιστή, δηλαδή εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, πολύ εκφραστικό και με διάφορους τονισμούς που ξεχωρίζει από πιο μονότονους rappers. Επιπλέον, η φωνή του εμένα μου βγάζει και μία ευαισθησία, καλοσύνη κι αθωότητα -αλλά αυτό μπορεί να επηρεάζεται από το στιχουργικό περιεχόμενο των FF.C Έτσι πάμε στο δεύτερο στοιχείο που ξεχώρισα, τους στίχους. ΟΚ, προφανώς με τα σημερινά δεδομένα μπορεί οι στίχοι τους ν’ ακούγονται αφελείς, αλλά σε μια θάλασσα από battles και σκληρούς καριόληδες, το να τραγουδάς για έρωτες, χαμένες φιλίες, προδοσίες κλπ., νομίζω ότι παίζει έναν ρόλο -ιδίως αν είσαι πιτσιρικάς (εγώ δεν ήμουν δυστυχώς όταν τους ανακάλυψα).Αξίζει να σημειωθεί ότι οι στίχοι (όπως και η μουσική) ανήκουν στον Σκηνοθέτη, κι έτσι πάμε στο τρίτο σημείο που ξεχώρισα, δηλαδή όλη τη δουλειά αυτού του τύπου που μουσικά έδωσε στους FF.C (όπως και στις Αντίξοες Παραγωγές έπειτα) έναν πολύ προσωπικό ήχο που δε βασιζόταν τόσο στις λούπες και τα samples, αλλά στα δικά του μουσικά θέματα από keyboards, κιθάρες, μπάσα κλπ. που έπιαναν ένα ευρύ φάσμα από reggae μέχρι και πιο σκληρά ακούσματα. Δεν ξέρω τη σήμερον ημέρα τι νόημα θα είχε για κάποιον να δώσει μία ευκαιρία στους FF.C (και θα μ’ ενδιέφερε ν’ ακούσω την άποψη ατόμων πιο χωμένων στο hip-hop από εμένα, δηλαδή το αν τους φαίνονται «ξεπερασμένοι»), αλλά εγώ ακόμα μαγεύομαι από κομμάτια σαν τo αντιμιλιταριστικό “Μια διαπίστωση”, το σκληρό “Βαρέθηκα”, το πρωτοποριακό “Ρυθμοδαμάζοντας” (όταν το άκουγα λέγανε ότι ήταν το μοναδικό ελληνικό hip-hop κομμάτι στα ¾ κι ότι μόνο ο Ρ.Φ. το τόλμησε ξανά, αλλά από τότε δεν ξέρω τι έχει γίνει, πάνε χρόνια!) ή το συγκινητικό “Είσαι ακόμα εδώ”. Πραγματικά από αυτό το σερί 3 δίσκων των FF.C εγώ δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάποιο, τα θεωρώ και τα 3 δεκάρια.
The Hellacopters “High visibility”
Και γι’ αυτούς τα ‘χα γράψει κάποια στιγμή πρόσφατα γιατί μόλις πέρυσι άκουσα ολόκληρη τη δισκογραφία Hellacopters. Μου αρέσουν όλα τα albums τους, προτιμώ ελαφρώς την πιο 70’s περίοδό τους που ξεκινά με το “Grande rock” και βρίσκω ότι εδώ αυτό το στυλ το εκτίναξαν σε δυσθεώρητα επίπεδα με refrain-φωτιά και τραγουδάρες κλασικού στυλ που αν έβγαιναν 40 χρόνια πριν θα τα μνημονεύαμε δίπλα-δίπλα με κάτι Kiss, Aerosmith κλπ.
Morbid Angel “Gateways to annihilation”
Πρώτον, «έπρεπε» και ο Steve Tucker να ΄χει την ευκαιρία να δει τ’ όνομά του σ’ ένα κλασικό Morbid Angel δίσκο -ευτυχώς τα κατάφερε. Δεύτερον, είμαι της αιρετικής άποψης που λέει ότι οι Morbid Angel, παρότι θεόθεοι στα 3 (3, όχι 4) πρώτα albums, μετά η ποιότητά τους είχε διακυμάνσεις. Βρίσκω τα “Dominate” και “Formulas…” σχετικά μέτρια albums, δε συζητάω καν για το έκτρωμα που ξεκινάει από Ι, αλλά ενδιάμεσα δεν ξέρω τι παίχτηκε και οι Morbid Angel κυκλοφόρησαν αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Album που κοιτάει στα ίσια και παλικαρίσια τα 3 πρώτα albums, αδιανόητης έμπνευσης και με μία πληθώρα αυτών των σχιζοφρενικών riffs του Azagthoth και των ρυθμικών του Sandoval που μας μεταφέρουν σ’ άλλους κόσμους. Ερώτηση για geeks: τελικά το γρηγορότερο διπέταλο που ηχογραφήθηκε ποτέ είναι αυτό του “Opening the gates” ή του “Existence” του Hellhammer που θα έρθει έναν χρόνο αργότερα;
Pain of Salvation “The perfect element, part I”
Έρχεται καταϊδρωμένο μετά από άλλα 4 Pain of Salvation albums.
In Flames “ Clayman”
Mayhem “Grand declaration of war”
Το αναλύσαμε αρκετά θεωρώ -προσωπικά είμαι υποστηρικτής του συγκεκριμένου album παρ’ όλες τις κάποιες αδυναμίες που σωστά εντόπισε ο Αντώνης. Γενικά ας έχουμε στο νου μας ότι οι Mayhem θα μπορούσαν άαανετα να ήταν μία reunion μπάντα-καρικατούρα τελειωμένων που θα επιβίωναν πάνω στην κληρονομιά είτε του “Deathcrush” είτε του “De mysteriis…”, κι ο Blasphemer τους πήρε απ’ το χεράκι 2 φορές σ’ αυτήν τη δεκαετία και τους έβαλε σ’ άλλα μονοπάτια. Κι ανάθεμα αν το ΄χει εκτιμήσει τόσο αυτό ο κόσμος (όχι, δε με πληρώνει ο Blasphemer για να γράφω εδώ, απλά μάλλον τον συμπαθώ πολύ σαν φιγούρα). Και φυσικά εξώφυλλο της χρονιάς (έχει γούστο να βγει πρώτο!). Ξεπέρασαν ακόμα κι αυτό το καημένο περιστέρι των Discharge!
Cradle of Filth “Midian”
OK, cheesy as fuck, αλλά πώς να μην το γουστάρεις; Όταν έχεις μια ραχοκοκαλιά που αποτελείται από τα “Cthulhu dawn”, “Saffron’s curse”, “Lord abortion” και “Her ghost in the fog” ήδη κερδίζεις από τα αποδυτήρια και έπη τύπου “Tortured soul asylum” είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα! Ε, δεν ήταν τυχαίο που ήταν ονοματάρα τότε οι Filth. Νομίζω το υψηλότερο σημείο τους (από άποψη δημοφιλίας εννοώ) και μετά ξεκίνησε η κατηφόρα. Αλλά μέχρι τότε ανέβαιναν ασταμάτητα.
The Haunted “The Haunted made me do it”
Τι κάνεις μετά από ένα τέτοιο ντεμπούτο; Κρατάς κάποια αντίστοιχης φύσης thrash δυναμίτες που τα γκρεμίζουν όλα στο πέρασμά τους (“Bury your dead”, “Revelation”), θυμίζεις ότι παλιά έπαιζες στους At the Gates (“Trespass”), τολμάς με λίγο groove παραπάνω (“Leech”) ή και καθαρά (!) φωνητικά (“Hollow ground”, “Under the surface”), φτιάχνεις και κάτι περίεργα, «μεγάλα» κομμάτια που τα συμπεριλαμβάνουν όλα μέσα (“The world burns”), ε, και κάπως έτσι από ελπιδοφόρα μπάντα μπαίνεις στο club των μεγάλων.
Queens of the Stone Age “Rated R”
Antaeus “Cut your flesh and worship satan”
Not my typical black metal, part II . Ισχυρίζομαι ότι οι Antaeus δεν παίζουν «τυπικό» black metal, γιατί μου βγάζουν μία τέτοια ωμότητα, χουλιγκανίστικη αισθητική (ε μα, τι τίτλος-slogan είναι αυτό!) και live αίσθηση που συνήθως δε χαρακτηρίζουν τις κλασικές black metal κυκλοφορίες (ιδίως το τελευταίο). Δηλαδή ακούς τα κομμάτια-σφηνάκια τους που σε σημεία groove-άρουν κιόλας, και δε φαντάζεσαι κόσμο στα live τους να κοιτάνε βλοσυροί, ρε φίλε, αλλά άτομα να κοπανιούνται ανηλεώς. Βέβαια εμένα μου διαφεύγει παντελώς ένα κεφάλαιο που προηγήθηκε και που λέγεται Blasphemy, οπότε δεν ξέρω αν οι Antaeus «πάτησαν» σε κάτι που προϋπήρχε. Μπορούν να μας διαφωτίσουν οι πιο γνώστες του forum επ’ αυτού. Έχω την αίσθηση, όμως, πως στο επόμενο (που το προτιμώ και το θεωρώ από τις κορυφαίες black metal κυκλοφορίες της δεκαετίας) οι Antaeus έγιναν πιο ορθόδοξοι και ατμοσφαιρικοί.
Godspeed You! Black Emperor “Lift your skinny fists like antennas to heaven”
Είχα χρόνια να το ακούσω και όταν το ξαναέβαλα τώρα δεν κατάλαβα γιατί το είχα σημειώσει σαν ένα τόσο καλό album -μ’ έπιασα να βαριέμαι γρήγορα και να βρίσκω τις ενορχηστρώσεις και τις διάρκειες υπερβολικές (τουλάχιστον για την τωρινή μου υπομονή). Να όμως που η κάθε σύνθεση τελικά κατέληγε σε μία «ολοκλήρωση» τουλάχιστον συγκλονιστική που μ’ έβαζε στο τριπάκι να ξαναδοκιμάζω τις αντοχές μου απ’ την αρχή. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με το ντεμπούτο πάντως.
AC/DC “Stiff upper lip”
ΟΚ, εδώ μάλλον παίζει ρόλο ο βιωματικός παράγοντας (μου το είχανε κάνει δώρο όταν κυκλοφόρησε όταν δεν είχα ακόμα πολλά metal ακούσματα), γιατί «δε γίνεται» να μου αρέσει αυτό περισσότερο από το “Back in black”. Κι όμως, ακούγοντάς το και τώρα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην έχουν πάρει ήδη κλασική διάσταση κομμάτια σαν το “Damned”, το ομώνυμο, το “House of jazz”, το “Safe in New York City” ή η προσωπική μου αδυναμία “Can’t stop rock ‘n’ roll”. Παραγωγάρα έχει (ο ΟΡΙΣΜΟΣ, κυρία μου), ένα σερί από κομμάρες έχει (μόνο στα 3 τελευταία πέφτει λίγο η ποιότητα), τι άλλο θες;
Ένα EP:
Summary
The Dagda “The Dagda” EP
Τι, δε θα «‘πιαναν» οι διδαχές των His Hero is Gone; Οι Dagda τις συνδυάζουν τέλεια με τις πιο hardcore επιρροές των Catharsis και Neurosis και βγάζουν ένα δικό τους, εκρηκτικό μίγμα.
Και το 2ο (και τελευταίο) soundtrack που θα βάλω:
Summary
“Requiem for a dream”
30 Likes
Φίλε @anhydriis , αν κ εχουν μαζευτεί τουλάχιστον πεντε σεντοναρες που χρωστάω (απο το 96 κ μετα, νομίζω), την φορμα στην εστειλα, οπως κ τις προηγούμενες εβδομάδες.
Αν δεν την βρίσκεις, πες μου να στην ξαναστειλω.
( κ τα σεντόνια απο βδομάδα - ελπίζω)
3 Likes
Στο παρά πέντε σήμερα οπότε χωρίς σχόλια
- Iron Maiden - Brave New World
- Nevermore - Dead Heart in a Dead World
- In Flames - Clayman
- Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
- Mayhem - Grand Declaration of War
Οριακά εκτός:
Ulver - Perdition City
Deftones - White Pony
Και μια 15άδα hοnorable mentions
Summary
Black Label Society- Stronger Than Death
Dying Fetus - Destroy the Opposition
Enslaved -Mardraum: Beyond the Within
Immolation - Close to a World Below
Isis - Celestial
Morbid Angel - Gateways to Annihilation
Vader - Litany
Pain of Salvation - The Perfect Element, Part 1
Soulfly – Primitive
Motorhead - We Are Motorhead
Spirtual Beggars - Ad Astra
Borknagar – Quintessence
Cave In - Jupiter
Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Tragedy – Tragedy
26 Likes
@anhydriis Δε θυμάμαι καθόλου αν συμπλήρωσα τη φόρμα αν δε σε χώνω πολύ πες μου αν είναι να συμπληρώσω!
1 Like
2000
- Limp Bizkit - Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water
- Linkin Park - Hybrid Theory
- Godsmack - Awake
- Spiritual Beggars - Ad Astra
- Deftones - White Pony
- Pantera - Reinventing the Steel
- Soulfly - Primitive
- Entombed - Uprising
- Black Label Society - Stronger Than Death
- Monster Magnet - God Says No
- Papa Roach - Infest
- A Perfect Circle - Mer De Noms
- Iommi - Iommi
- Slash 's Snakepit - Ain’t Life Grand
- Queens of the Stone Age - R
- Corrosion of Conformity - America’s Volume Dealer
- Fu Manchu - King of the Road
- The Haunted - The Haunted Made Me Do It
- Mudvayne - L.D. 50
- Lowrider - Ode to Io
- Him - Razorblade Romance
- 3 Doors Down - The Better Life
- Coldplay - Parachutes
- AC/DC - Stiff Upper Lip
- Marilyn Manson - Holy Wood
Εξώφυλλο: Entombed - Uprising
31 Likes
φιου τα πέρασα και στο εξελ.
δηλαδή ίσως τα είχα ήδη περάσει αλλά
who knows
yah i am STILL overworking
last day/night
(allegedly)
επειδή όμως next week θα είμαι εκτός πολιτισμού (not allegedly, for real)
ανεβάζω από τώρα την λίστα 2001 προς δημόσια θέα
και αν αν αν ο αγαπητός boss Anhydriis μπορεί να το περάσει στο εξελάκι (επιστολική ψήφος?) για να μην κάνω απουσία και βαρέσει ντάγκλες το OCD, I would be grateful
2001: The zero year -decade “deep void space” odyssey
- Paradise Lost – Believe in nothing
- Anathema – A fine day to exit
- Katatonia – Last fair deal gone down
- My Dying Bride – The dreadful hours
- System of a down - toxicity
Χονοραβλε: Nick Cave and the bad seeds – no more shall we part
See you in 2002 όπου χμ.
έχουμε.
την.
μεγάλη.
επιστροφή.
24 Likes
96 νεα ποστ απο το απόγευμα κ άντε τωρα να ψαξεις να βρεις να διαβασεις λιστες
Λιγο κρατει ρε παιδες.
1 Like
Τα ποστ που δεν είχαν λίστες ήταν πολύ ανώτερα από αυτά με τις λίστες.
Επίσης, τι έγινε, ξαφνικά μας αρέσουν οι λίστες??
1 Like
Εθιστηκα στις λιστες σ αυτο το φορουμ 
10 Likes
Δεν ειναι λιστες τα πιο πολλα, μην αγχωνεσαι.
dont worry σε εχω!
1 Like
1. Pearl Jam - Binaural
Άλλοτε ελάχιστα πάνω, άλλοτε ελάχιστα κάτω από το “Yield” για αγαπημένος μου δίσκος Pearl Jam. Έχουν βρει μια συνταγή που τους πάει πάρα πολύ. Δε θέλουν πια να αλλάξουν τον κόσμο, έχουν οικειοθελώς αποτραβηχτεί από το προσκήνιο (ήταν ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ δημοφιλείς στα '90s) και απλώς παίζουν τη μουσική τους. Ο Vedder εκείνη την περίοδο παίρνει διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο με την οποία ήταν μαζί 15 χρόνια και βγαίνει μια μελαγχολία και στη μουσική πέρα από τους στίχους, ο Cameron έχει ενσωματωθεί εντελώς (στο Yield έχει παίξει ο Irons, αλλά ο Cameron έκανε την περιοδεία), όλα βρίσκω ότι συνεχίζουν να λειτουργούν ρολόϊ μουσικά. Μέχρι να έρθει το καταραμένο Roskilde και να τα διαλύσει όλα… (Roskilde = δυστύχημα το καλοκαίρι του 2000 στο ομώνυμο φεστιβάλ στη Δανία όπου οπαδοί καταπλακώθηκαν λόγω του τεράστιου συνωστισμού και είχαμε 9 νεκρούς, η μπάντα κόντεψε να διαλυθεί, για πολλά χρόνια έδινε συναυλίες μόνο με καθήμενους κλπ.). Ο δίσκος έχει ίσως (ας όψεται το Release!) το καλύτερο κλείσιμο σε δίσκο Pearl Jam, με το μυθικό Parting Ways.
2. Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Ο Wilson συνεχίζει να μας πετάει στη μάπα το ένα αριστούργημα μετά το άλλο και ο περισσότερος κόσμος να αδιαφορεί. Δεν πειράζει Steven-άρα, εμείς ήμασταν εκεί και σε ταΐσαμε μέχρι να στουμπώσεις. Όπως μας τάϊσες εσύ με τόσες και τόσες απερίγραπτες στιγμές. Το Lightbulb Sun συνδυάζει σχεδόν όλα τα στοιχεία που έχουν παίξει οι Porcupine Tree και ίσως αποτελεί τον πιο κατάλληλο δίσκο για να ξεκινήσει κάποιος να τους ακούει. Έχει προσβάσιμα Shesmovedon και Four Chords That Made A Million, progάδικα Hatesong και Russia On Ice, μελαγχολικά How Is Your Life Today? και Feel So Low, ψυχεδελικό Last Chance…, έχει λίγο απ’ όλα και όλα φανταστικά. Και πάλι κρίμα που ο κόσμος αδιαφόρησε τότε.
3. Pantera - Reinventing The Steel
Ο αγαπημένος μου δίσκος Pantera. Κρατάει 44 λεπτά, αλλά υπό μία ακρόασή του ο @drenie έχει καταφέρει να οδηγήσει περίπου από την Καρδαμύλη μέχρι την Τρίπολη. Το Death Rattle έχει ακουστεί σε επεισόδιο Μπομπ Σφουγγαράκη. Τα πρώτα 8 κομμάτια είναι περίπου ένα μισάωρο και ΠΑΝΤΑ όποτε ακούω τον δίσκο έχω την αίσθηση ότι είναι ένα δεκάλεπτο, το πολύ. Χειμαρρώδης, με εκπληκτική ροή, με τον Dimebag να έχει γράψει τρομερές ριφάρες, με τον αδερφό του να μας πωρώνει με το παίξιμό του και με την Ανσελμάρα να ξερνάει τα άντερά της. Απλώς δε γίνεται να μην τα σπάσεις όλα στο Goddamn Electric ή στο Uplift. Απίστευτο κλείσιμο μιας μπάντας που άλλαξε τον μοντέρνο σκληρό ήχο.
4. Spiritual Beggars - Ad Astra
Δεν υπάρχει μόνο Amott, ε. Οι Beggars είναι all-star μπάντα, ο Witt είναι εξαιρετικός drummer και ο Per Wiberg τεράστιος πληκτράς, ενώ η αλητεία του Spice κάλυπτε οποιαδήποτε τεχνική ατέλεια μπορεί να υπήρχε (ο JB είναι πιο καλός τραγουδιστής, αλλά ψιλοχεστήκαμε). Εδώ οι τύποι καταφέρανε να φτιάξουνε έναν '70s δίσκο που όμως ακούγεται σημερινός. Δεν υπάρχει υποψία λιγότερο καλού τραγουδιού, έχουν κεντήσει από την αρχή μέχρι το τέλος. Επίσης, κορυφαίο το bonus track “Let The Magic Talk”, μαλακισμένες δισκογραφικές, έχουν βγάλει εκδόσεις του δίσκου χωρίς αυτή την υπερκομματάρα.
5. Slash’s Snakepit - Ain’t Life Grand
Ο αγαπημένος μου δίσκος του Slash μετά τους Guns N’ Roses πέταξε οριακά τους Hellacopters εκτός πεντάδας. Τον τραγουδιστή Rod Jackson ο Slash τον βρήκε νομίζω σε κάτι μπιλιάρδα (ο τύπος δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα άλλο μετά από αυτόν τον δίσκο), ενώ όλη η μπάντα είναι διαφορετική σε σχέση με τον πρώτο δίσκο του '95. Μερακλίδικο “Just Like Anything” με λίγο funky ρυθμό, σαρωτικά “Mean Bone” και “Life’s Sweet Drug”, απολαυστικό το ομότιτλο με την ωραία του και πλούσια ενορχήστρωση. Πολύ ωραίο το bonus track Rusted Heroes με τις slide-ιές του. Slash-αρος ρε, έβγαλε χυμαλέο rock δίσκο που νομίζω ότι αντικατοπτρίζει ακριβώς την προσωπικότητά του.
Honorable mentions:
The Hellacopters - High Visibility
Το ξανάκουσα αυτές τις μέρες. Ναι, τελικά ελάχιστα έχει να ζηλέψει από τον προκάτοχό του.
Motörhead - We Are Motörhead
Είμαι #teamOutshined εδώ. Ο αγαπημένος μου Motörhead δίσκος μαζί με το έπος Overnight Sensation.
The Gathering - if_then_else
Άλλη μια δισκάρα από την υπεργκρουπάρα που απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το παρελθόν της, δείχνοντας τόλμη και όρεξη για εξερεύνηση.
Halford - Resurrection
Αφού έκανε τη δουλειά με τον Bruce, ο Roy Z ανέλαβε να την κάνει και με τον Rob. Και την έκανε, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη αυτή τη metal δισκάρα.
Gov’t Mule - Life Before Insanity
Λίγο κάτω από τον προκάτοχο, οι Mule εδώ είναι φουλ καυλωμένοι.
Deftones - White Pony
Υποτιμημένη στην Ελλάδα μπάντα (γιατί έχει μπει κάτω από την ταμπέλα του nu metal, υπάρχει nu και nu όμως όπως είπε κι ο φίλος @evil πιο πάνω), τρομερός δίσκος με φανταστικό Chino.
PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea
Πώς διάολο κατάφερε να βγάλει κάτι καλύτερο από το προηγούμενο, μου λέτε;
U2 - All That You Can’t Leave Behind
Ίσως ο τελευταίος μεγάλος τους δίσκος.
Coldplay - Parachutes
Ντεμπούτο που έκανε αίσθηση, το επόμενο μου αρέσει ακόμα περισσότερο.
Queens of the Stone Age - R
Καλοκαιρινός δίσκος από τον Josh που ακονίζει ακόμα τα νύχια του.
Εξώφυλλο:
(με το parental advisory τυπωμένο πάνω 
)
36 Likes
Πρέπει να πρόλαβα
2 Likes
Ελπιζω να βγουν οι Νεβερμορ πρωτοι γιατι αν οχι το φορουμ θα τους ψηφιζει μεχρι να βγουν! Ακομα και τις χρονιες που δεν εβγαλαν δισκο!
4 Likes
Τελικα αποτελεσματα στο τελος θα βγουν? Εγω ετοιμος ειμαι…
1 Like
31η εβδομάδα - 2000
63 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Nevermore - Dead Heart In A Dead World | 100 |
|---|---|
| Pain of Salvation - The Perfect Element pt.1 | 53 |
| Iron Maiden - Brave New World | 51 |
| Deftones - White Pony | 50 |
| Linkin Park - Hybrid Theory | 48 |
| Ulver - Perdition City | 38 |
| Spiritual Beggars - Ad Astra | 35 |
| Fates Warning - Disconnected | 33 |
| Helloween - The Dark Ride | 25 |
| Godspeed You Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven | 24 |
| Radiohead - Kid A | 23 |
| Tragedy - Tragedy | 18 |
| Porcupine Tree - Lightbulb Sun | 18 |
| Limp Bizkit - Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water | 17 |
| In Flames - Clayman | 17 |
| Electric Wizard - Dopethrone | 15 |
| Isis - Celestial | 14 |
| Mayhem - Grand Declaration of War | 13 |
| PJ Harvey - Stories From the City, Stories From the Sea: | 12 |
| Antaeus - Cut Your Flesh And Worship Satan | 11 |
| Θ.Παπακωνσταντίνου - Βραχνός Προφήτης | 10 |
| The Gathering - If Then Else | 9 |
| Jacobs Dream - Jacobs Dream | 9 |
| Eminem - The Marshall Mathers LP | 9 |
| Cave In - Jupiter | 9 |
| At the Drive-In - Relationship of Command | 9 |
| Therion - Deggial | 8 |
| The Cure - Bloodflowers | 8 |
| The Black League - Ichor | 8 |
| Primordial - Spirit the Earth Aflame | 8 |
| Pantera - Reinventing the Steel | 8 |
| Halford - Resurrection | 8 |
| Cradle of Filth - Midian | 8 |
| Immolation - Close to a World Below | 7 |
| Gov’t Mule - Life Before Insanity | 7 |
| Disturbed - The Sickness | 7 |
| Diary of dreams - One of 18 Angels | 7 |
| A Perfect Circle - Mer de Noms | 7 |
| The Hellacopters - High Visibility | 6 |
| The Haunted - Made Me Do It | 6 |
| Spock’s Beard - V | 6 |
| Sentenced - Crimson | 6 |
| Queens Of The Stone Age - Rated R | 5 |
| Pearl Jam - Binaural | 5 |
| North Mississippi Allstars - Shake Hands with Shorty | 5 |
| Monster Magnet - God Says No | 5 |
| Krisiun - Conquerors of Armageddon | 5 |
| Coldplay - Parachutes | 5 |
| Antony and the Johnsons - Antony and the Johnsons | 5 |
| Ξύλινα Σπαθιά - Ένας Κύκλος Στον Αέρα | 5 |
| The White Stripes - De Stijl | 4 |
| The (International) Noise Conspiracy - Survival Sickness | 4 |
| Songs:Ohia - The Lioness | 4 |
| Placebo - Black Market Music | 4 |
| Nile - Black Seeds of Vengeance | 4 |
| Crude - Attitude | 4 |
| Blaze - Silicon Messiah | 4 |
| Transatlanctic – SMPTe | 3 |
| Steve Earle - Transcendental Blues | 3 |
| Ska P - Planet Escoria | 3 |
| Out Cold - Two Broken Hearts Are Better Than One | 3 |
| Memory Garden - Mirage | 3 |
| Godsmack - Awake | 3 |
| From Ashes Rise - From Ashes Rise | 3 |
| Chroma Key - You Go Now | 3 |
| Children Of Bodom - Follow the Reaper | 3 |
| BoySetsFire - After The Eulogy | 3 |
| Belphegor - Necrodaemon Terrorsathan | 3 |
| A Silver Mt. Zion - He Has Left Us Alone but Shafts of Light Sometimes Grace the Corner of Our Rooms… | 3 |
| Χάσμα - Αντεκδίκηση | 3 |
| Διάφανα κρίνα- Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές | 3 |
| Suicide Commando - Mindstrip | 2 |
| Stratovarius - Infinite | 2 |
| One Minute Silence - Buy Now… Saved Later | 2 |
| Morbid Angel - Gateways to Annihilation | 2 |
| Martyr - Warp Zone | 2 |
| Johnny Cash - American III: Solitary Man | 2 |
| Haggard - Awaking the Centuries | 2 |
| Geddy Lee - My favourite headache | 2 |
| Fu Manchu - King of the Road | 2 |
| Enslaved - Mardraum - Beyond The Within | 2 |
| Einstürzende Neubauten - Silence is Sexy | 2 |
| Cypress Hill - Skull & Bones | 2 |
| Amon Tobin - Supermodified | 2 |
| Μαύρη Μαγιονέζα - Παραμόρφωση | 2 |
| Jaq panzer - Thane to the throne | 2 |
| Wumpscut - Dried Blood of Gomorrah | 1 |
| Within Temptation - Mother Earth | 1 |
| Vader - Litany | 1 |
| The Smashing Pumpkins - Machina/The Machines Of God | 1 |
| Steve Von Till - As the crow flies | 1 |
| Spiral Architect - A Sceptic’s Universe | 1 |
| Sopor Aeternus & The Ensemble of Shadows - Songs from the Inverted Womb | 1 |
| Slash’s Snakepit - Ain’t Life Grand | 1 |
| Rage against the machine - Renegades | 1 |
| OutKast - Stankonia | 1 |
| Novembre - Classica | 1 |
| Marilyn Manson - Holy Wood (In The Shadow Of The Valley Of Death) | 1 |
| Forward - Just Go Forward To Death | 1 |
| Firebird - Firebird | 1 |
| Discordance Axis – The Inalienable Dreamless | 1 |
| Corrosion of Conformity - America’s Volume Dealer | 1 |
| Calexico - Hot Rail | 1 |
| Bon Jovi - Crush | 1 |
| Amen - We Have Come for Your Parents | 1 |
| 16 Horsepower - Secret South | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
τίτλοι τέλους για το 2000
2001…
και εξελάκι
credits and love to all 
36 Likes
Έλα @pantelis79
Πλέον νομίζω οι πρώτες θέσεις παίζουν μόνο ρόλο, υπάρχουν τόσα ισάξια άλμπουμ μέσα μου που απλά μετράει η αναφορά και όχι η κατάταξη. Και άπειρα, για μένα, honorable αλλά αν δεν τα έλεγα θα έσκαγα.
1) Drive-By Truckers - Southern Rock Opera
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ της δεκαετίας κι από τα αγαπημένα μου έβερ. Διπλό, χρηματοδοτούμενο από fans και το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα τους. To concept αρκετά loose αλλά και συγκεκριμένο ταυτόχρονα. Ο Αμερικανικός νότος σαν τόπος αντιθέσεων. The Southern Thing που λένε κι αυτοί. Σαν πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων, συντηρητικών, ρατσιστικών και προοδευτικών αντιλήψεων. Όλα αυτά δοσμένα μέσα από ιστορίες ανθρώπων καθημερινών και την παράλληλη ιστορία των Betamax Guillotine (ουσιαστικά των Lynyrd Skynyrd), μιας fictional μπάντας που λίγο πριν την εκτόξευση η τύχη την εγκατέλειψε. Στους στίχους, και με την βοήθεια narration (ουσιαστικά στο The Three Alabama Icons), οι DBT δείχνουν πως ήταν πολιτικοποιημένοι πολύ πριν “κατηγορηθούν” για αυτό (American Band, 2016) και ρισκάρουν την σχέση τους με μεγάλη μερίδα οπαδών τους (απλά γελάω). Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα southern folklore στοιχείο που λίγοι κατάφεραν να μετουσιώσουν σε μουσική όπως αυτοί, με φοβερό storytelling και πολλά references σε ονόματα που όλοι ξέρουμε (Ronnie & Neil, Let There Be Rock, κτλ) που με έκαναν να βουτήξω από νωρίς στους στίχους του δίσκου.
Και τα τραγούδια? Κάποια από τα καλύτερα τους. Από τις πιο rock δουλειές τους γενικά και ό,τι πιο κοντινό έκαναν ποτέ σε southern rock (αμυδρά). Βαριά riffs σε Ronnie & Neil, The Southern Thing, Life in the Factory, ξέφρενο rock ‘n’ roll σε Guitar Man Upstairs, Shut Up and Get on the Plane, Greenville to Baton Rouge, alternative rock/ country rock στα αγαπημένα μου Zip City (όταν το είδα live, στα πρώτα ακόρντα τεράστια η συγκίνηση), Women without Whiskey, Dead, Drunk, and Naked, το δραματικό τέλος του Angels & Fuselage…
Απίστευτα συναισθήματα, ατελείωτες ώρες ακρόασης που δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν σε κανένα γραπτό.
Άλμπουμ σύντροφος ζωής.
2) Wilco - Yankee Hotel Foxtrot
Ποιό είναι το καλύτερο άλμπουμ των Wilco? Δεν ξέρω σίγουρα, συνήθως το Summerteeth ή αυτό. Έχει βγει καλύτερο pop τραγούδι από το “Jesus, Etc.”? Like…ever? Με τέτοια φανταστική ενορχήστρωση και μελωδία? Και ακολουθείται από τις ανατριχιαστικές πρώτες νότες του Ashes of American Flags. Δηλαδή… Οκ… Πιθανότατα η αγαπημένη μου αλληλουχία κομματιών τους. Όλο το άλμπουμ είναι ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα. Παρόμοιας λογικής με το Summerteeth αλλά μου βγάζει μια μεγαλύτερη συνοχή, παρόλο που στυλιστικά, κομμάτι με κομμάτι διαφέρουν. Απλά εύχομαι όλη η pop μουσική να ήταν τέτοιας ποιότητας και αισθητικής. Θα ήταν ένας πολύ πολύ καλύτερος κόσμος.
3) Gillian Welch - Time (The Revelator)
Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της Gillian Welch με τον πιστό σύντροφό της, David Rawlings. Πλήρως ακουστικό άλμπουμ (ούτε drums), μόνο μπάντζο, ακουστικές κιθάρες και αρμονίες αγγελικές. Το “ομώνυμο” (Revelator) ξεκινά ιδανικά τον δίσκο και είναι ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι της. Γίνεται σαφές πως, αν και δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τον ήχο της τίποτα άλλο πέρα από americana/ folk, κτλ, οι συνθέσεις είναι κάπως πιο ιδιαίτερες, είναι σαν να έχουν μια πιο “pop” χροιά. Μετά από πολλές ακροάσεις, φαίνεται σαν να έχει αφήσει την πιο παραδοσιακή συνταγή για μια ελαφρώς πιο “μοντέρνα” προσέγγιση. Και πάλι ευαίσθητη, αληθινή, σαγηνεύει με την ειλικρίνεια των στίχων της και μας δίνει διαμάντια (April the 14th Part 1, Elvis Presley Blues, Everything Is Free). Απίστευτη δουλειά.
4) The Tea Party - The Interzone Mantras
Οι Tea Party έχουν 0 μέτριους δίσκους. Πάντα κατέληγα στο Edges… και σε αυτό για τα αγαπημένα μου. Κυρίως στο Edges. Αλλά τώρα δεν ξέρω, μπερδεύομαι. ΝΙώθω πως στο Interzone έχουν φτάσει τον ήχο του εκεί που ήθελα. Στο παρελθόν, νιώθω πως συχνά από δίσκο σε δίσκο κι από κομμάτι σε κομμάτι μας έδιναν διαφορετικές πλευρές του εαυτού τους. Εδώ όλα γίνονται ένα. Η ανατολή, οι Zeppelin, τα ηλεκτρονικά στοιχεία που διστακτικά δέχτηκα προηγουμένως, γίνονται ένα μαγικό συνοθύλευμα έντασης και συναισθημάτων, δυνατών ερμηνειών και μελωδίας. Τείνω πλέον να πιστέψω πως αυτό είναι το magnum opus τους.
5) Ryan Adams - Gold
2ο άλμπουμ στην χρονιά με τον Adams στα credit. Ιδανικό ξεκίνημα για κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με την μουσική του. Δείχνει στο Gold πολλές πλευρές του μουσικού χαρακτήρα του και είναι σίγουρα από τα πιο consistent άλμπουμ του, ενώ η πιο αισιόδοξη/ φωτεινή ματιά του με τραβά πιο συχνά κοντά του. Δεν λείπουν κάποιες μελαγχολικότερες στιγμές φυσικά, αλλά δεν νιώθεις την θλίψη και το “βάρος” άλλων δίσκων του. Το Gold το αισθάνομαι σαν το classic rock album του, ειδικά στο μπάσιμο του άλμπουμ, οι επιρροές που με πάνε πίσω στους πρώτους solo δίσκους του Steven Stills/ early 70s Clapton, (New York, New York) και Dylan/ Gene Clark (Firecracker). Ή το Tina Toledo’s… πριν το τέλος που βρωμάει Stones από χιλιόμετρα.
Επηρεάζεται από την αφρόκρεμα δηλαδή. Στη γενικότερη αίσθηση βοηθάνε και οι μουσικοί που είχε μαζί του (όπως ο ΘΕΟΣ Benmont Tench στα πλήκτρα, από τους Heartbreakers) που μπορούν να υποστηρίξουν άξια τέτοιο υλικό. Τα highlights είναι συνεχόμενα, τραγούδι με τραγούδι ανακαλύπτεις μελωδίες υπέροχες, φοβερά ρεφρέν και ενορχηστρώσεις που ακόμα μαγεύουν (την εκατομμυριοστή φορά που το ακούω). Πραγματικά υπέροχο άλμπουμ.
6) Lucero - Lucero
Θα βαρεθείτε να διαβάζετε για alt country αυτά τα χρόνια but it’s OK, θα είμαι σύντομος.
Γουστάρω τις μπάντες που από το πρώτο τους άλμπουμ ακούγονται συνθετικά έτοιμοι. Έτσι και οι Lucero. Λοιπόν αυτοί στο ντεμπούτο τους ακούγονται αρκετά ωμοί, η ηχογράφηση είναι “άγρια”, βρώμικη, έχουν ένα southern feel δυνατό, όταν δεν γράφουν συγκινητικές μπαλάντες, ροκάρουν τρομερά στο country στυλ τους. Σπουδαία μπάντα με άπειρο συναίσθημα. Αποφύγετε αν είστε πληγωμένοι.
7) Catawompus - …Well It’s About Time!
Μπαίνει το Ain’t But Life too Short for That και με τη μία σκέφτομαι Black Crowes. Ασφαλώς, αν θες να παίξεις σύγχρονο southern, ποιος καλύτερος να επηρεαστείς? Αλλά δεν μένουν στους Crowes. Οι διπλές κιθάρες σε πάνε πίσω μέχρι τους μπαμπάδες Skynyrd ενώ υπάρχουν και οι απαραίτητες ακουστικές κιθάρες, slide, τα πάντα όλα. Τα θέματα τους συχνά είναι έξυπνα, πχ το riff του The Hill, είναι καλά σχεδιασμένο, δεν είναι το τυπικό riff “παίζω τρία κουλ ακόρντα και τελείωσα”, έχει αρχή μέση και τέλος.
Πραγματικά feelgood music και ποιοτική, θέριζε η μπάντα, δεν καταλαβαίνω πώς χάθηκαν κι αυτοί. Ειδικά στην Αμερική που ακόμα έχουν πέραση τέτοιες μπάντες…
8) Beachwood Sparks - Once We Were Trees
Όταν διαβάζω το όνομα Beachwood Sparks δίπλα στον όρο alt country, απλά γελάω, δεν υπάρχει τίποτα alternative στον ήχο τους. Όλα θυμίζουν late 60s-early 70s μουσική. Αν στο ντεμπούτο υπήρχαν δυνατά vibes της folk pop των Byrds προ-Gram Parsons, εδώ νιώθω πως κινούνται πιο κοντά στην Parsons era και γενικά στην ονειρική, cosmic country του Parsons και των project του. Ακούω κάτι Let it Run πχ και μόνο με τα από πάνω μπορώ να το παραλληλίσω.
Tο συναίσθημα που βγάζουν είναι λιγότερο pop, πιο ψυχεδελικό και ακόμα πιο trippy. Υπέροχο άλμπουμ, βαδίζει σε ένα παράλληλο σύμπαν με την τότε σύγχρονη μουσική και ξεχωρίζει, στυλιστικά και ποιοτικά.
9) JJ Grey & Mofro - Blackwater
Έτσι ξεκινά η πορεία της μπαντάρας των JJ Grey & Mofro. Άλμπουμ που μυρίζει Μισσισίπη, Νέα Ορλεάνη, με πολύ funk, southern soul και blues στοιχεία, λίγο rock και μια παραγωγή ιδανική, παχιά, μοντέρνα, ζωντανή. Τα grooves είναι απίθανα, αδύνατον να μείνεις απαθής. “Free your mind and your ass will follow” λέγανε οι Funkadelic. Ασφαλώς. Μουσική για να χορέψεις, μουσική σέξι, αδύνατο να μείνει το σώμα σου απαθές. Ποτέ δεν ακούστηκαν πιο χορευτικοί απ’ ό,τι στο ντεμπούτο τους. Μεγάλη δισκάρα.
10) The Steepwater Band - Brother to the Snake
Δώσε μου bluesy hard rock, southern, slide-ιες, φυσαρμόνικα και country πασπάλισμα και είμαι κομπλέ. Ψάχνω να βρω συνεχώς τέτοιες μπάντες γιατί πολλές ήταν αδικοχαμένες και ξεχασμένες πλέον. Πολλές που ανακαλύπτω βέβαια δεν είναι από το πάνω ράφι, κάποιες όμως ενίοτε κάνουν την έκπληξη. Οι Steepwater Band είναι μια τέτοια. Όλες οι δουλειές τους (και είναι αρκετές) είναι πολύ καλές και πάνω. Στο ντεμπούτο τους οι Steepwater Band παίζουν όσα αναφέρω πιο πάνω. Και το κάνουν τέλεια, ασχέτως είδους. Ειδικά οι slide κιθάρες τους και τα groove τους στα πιο μπλουζιάρικα τραγούδια τους με κρατάνε δέσμιο, ειδικά σε αυτά τα πρώτα άλμπουμ τους (μετά απλά ανέδειξαν άλλες χάρες τους που επίσης αγαπώ).
Θα τα πούμε πολλές φορές γι’ αυτούς. Ευτυχώς συνεχίζουν ακόμα.
Κλασικά 2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12 honorable…
Old 97’s - Satellite Rides
Φανταστικό άλμπουμ. Ακόμα κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να είναι σε soundtrack για teen movies 
, όπως το εναρκτήριο King of All the World. Αλλά κάτι έχει αλλάξει εδώ, οι μελωδίες είναι ξεκάθαρα καλύτερες, πιο ξεχωριστές. Ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που άκουσα και μου άλλαξε τη γνώμη για αυτούς. Το αποτέλεσμα είναι πιο “pop”, τα κομμάτια είναι όλα καλογραμμένα, με μια μελωδία, ένα σόλο, ένα riff, μια αρμονία που με έκαναν να κολλήσω. Πραγματικά πολύ κοντά στο τέλειο άλμπουμ (μόνο το cheesy ρεφρέν του What I Wouldn’t Do θα πετούσα). Bird in A Cage, Designs on You και καπάκι Book of Poems, Nervous Guy για τελείωμα, μεγάλες κομματάρες.
Μέχρι και το kinda 60’s vibe του εξωφύλλου γαμεί. Μπράβο!
Whiskeytown - Pneumonia
3 δουλειές πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν, διαφορετικές μεταξύ τους και όλες εξαιρετικές.
Τι όμορφο άλμπουμ. Συγγενικό με τα προηγούμενα αλλά βγάζει ένα συναίσθημα early 70’s singer/ songwriter πιο πολύ, ενώ η χρήση κάποιων πνευστών θυμίζει μέχρι και τους αγαπημένους μου, The Band. Η alt country είναι στο DNA τους αλλά εδώ κινούνται και σε πιο pop ήχους, 70s πάλι, όπως στο καταπληκτικό Mirror Mirror που μου θυμίζει χρυσές εποχές Elton John. Πολύ ταλέντο που χάθηκε (?) άδικα. Δυστυχώς η μπάντα ήταν ήδη στα πρόθυρα της διάλυσης, ο Adams ήδη είχε ξεκινήσει την solo καριέρα του και επόμενο, δεν άντεξαν περισσότερο. Αλλά η ποιότητα δεν μειώθηκε στο ελάχιστο σε όλη την πορεία τους.
Fu Manchu - California Crossing
Κάπως διαφορετικό. Σαν πιο συγκρατημένο. Η παραγωγή πιο καθαρή. Σαν να είναι και λίγο πιο μελωδικοί. Φλώρεψαν. Χαχα! Ήθελαν να κάνουν το πέρασμα στο mainstream. Χαχαχαχαχαχα!
Ριφάρες υπάρχουν κι εδώ σε κάθε κομμάτι. Squash the Fly, Moongoose, Downtown in Dogtown, κομματάρες. Αλλά η αλήθεια είναι πως με τα 2 προηγούμενα ειδικά “τερμάτισαν” τον ήχο τους. Ήθελε μια μικρή αλλαγή οπότε ρετούσαραν την μουσική τους λίγο. Μας κάνουν όμως? Σαφώς.
Saxon - Killing Ground
To πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα όταν κυκλοφόρησε σαν συνειδητοποιημένος οπαδός τους. Eίχα επίσης την τύχη να έχω ακούσει τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους, οπότε η όποια διαφοροποίση στον ήχο τους σε σχέση με τα 80s, δε με ξένισε. Έτσι όταν άκουσα το υπερεπικό ομώνυμο τραγούδι (με το θεϊκό σημείο με το solo μπάσο) είχα αρχίσει ήδη να παίρνω στάση προσκυνήματος. Dragon’s Lair και Deeds of Glory τα έτερα έπη, με ριφάρες και ερμηνείες φοβερές από τον θεό Biff. Aν και τα περισσότερα τραγούδια δεν ξεφεύγουν από την 90s συνταγή (και μου αρέσουν, έχοντας αυτό το οικείο Saxon feeling - πέραν του ότι τα έχω ακούσει 100 φορές μόνο το 2001 :P), δεν λείπουν μικρές εκπλήξεις όπως η (εξαιρετική) διασκευή σε King Crimson ή το επικό Shadows on the Wall. Μπάντα λατρεία.
Robert Cray - Shoulda Been Home
Μετά τον θρίαμβο του Take Your Shoes off, επιστρέφει με μια πιο bluesy κυκλοφορία. Μου φαίνεται λίγο πιο αυθόρμητη ως δουλειά. Ίσως ένα σκαλί κάτω αλλά οκ,δεν λέει και κάτι πως δεν είναι του 11 το άλμπουμ. Εννοείται πως υπάρχουν τραγούδια με hooks να κολλάς, όπως πάντα. Γενικά μια πορεία απίστευτη με άπειρες εξαιρετικές δουλειές. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος πιο consistent blues καλλιτέχνης από τον Cray, εδώ και 40 (Σ Α Ρ Α Ν Τ Α) χρόνια.
Black Symphony - Tears of Blood
Μπορεί πλέον να είναι αρκετά cool να κάνεις πλάκα με Χάκο, αλλά πιο μικρός είδα πολλές φορές τις απόψεις μου να συμπίπτουν με τις δικές του, όπως και να μου αρέσουν πολλές από τις προτάσεις του. Όπως τούτη εδώ η ΔΙΣΚΑΡΑ!
Πως να το χαρακτηρίσω, power metal? Ξεχωρίζει όμως, κυρίως για 2 λόγους. Την φοβερή χροιά του τραγουδιστή Ric Plamondon και τις μελωδικές του επιλογές, καθώς και τις φοβερές κιθάρες (απίστευτο συναίσθημα στις lead). Είχαν το συν του να ακούγονται ξεχωριστοί και να μην θυμίζουν τίποτα, σε εμένα τουλάχιστον. Τα κομμάτια, παρόλο που σαν ατμόσφαιρα βγάζουν κάτι το ομοιογενές, είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Σύντομα, πιασάρικα, σου κολλάνε στο μυαλό. Και μερικά από αυτά, μικρά αριστουργήματα (Black Symphony, Part 2).
Το ακούω και τώρα. Ακόμα σπέρνει!
Transatlantic - Bridge Across Forever
Δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με παλιότερες μπάντες/ πρότζεκτ του Morse. Νομίζω ότι επαναλαμβάνεται κιόλας και δεν το έχω να ακούω δίωρα άλμπουμ συνέχεια. Οπότε γενικά απέχω.
Με τους Transatlantic έτυχε και ασχολήθηκα. Στο προγκ θέλω συνήθως δυνατές μελωδίες για να με κρατήσει. Αυτό έχει πολλές και πανέμορφες. Δεν είναι αποστειρωμένο, έχει πολλή ψυχή και ωραίες ιδέες. Όλα τα τραγούδια (σιγά τα πολλά ρε μάστορα) είναι εξαιρετικά. Ακούω τώρα το Suite Charlotte Pike, είναι τσαχπίνικο μωρέ, μου αρέσει πολύ, τα θέματά του με ιντριγκάρουν. Πραγματικά, δεν ήθελα να επικαλεστώ τον θεό σε κείμενο για τον Morse, αλλά πάνω απ’ όλα είναι αυτή η μελωδία του Stranger in your Soul μετά τα 2 λεπτά γαμώτο, τι θεία έμπνευση? Και με κάποιο τρόπο, η επανάληψή της κάθε φορά είναι ακόμα καλύτερη. Πανέμορφος δίσκος και (ίσως) ο αγαπημένος μου.
Cross Canadian Ragweed - Highway 377
Δισκάρα όπως το ντεμπούτο. Απλές δομές, country rock και μπόλικο southern rock. Ωραίο, ανοιξιάτικο, με πολύ όμορφες κιθάρες, όμορφες μελωδίες που (τελικά) σου μένουν, ρεφρέν να τραγουδάς και γενικά ένα ωραίο ανεβαστικό συναίσθημα. Φοβερή μπάντα, βγάλανε κάμποσα πολύ καλά άλμπουμ. Η απλότητα κάποιες φορές όμως, όπως κι εδώ, δεν λειτουργεί με τη μία θετικά για μένα. Ένας δίσκος μπορεί να μου φανεί σχεδόν απλοϊκός, μη εντυπωσιακός, και να χρειάζεται ακούσματα για να ξεδιπλώσει τις ομορφιές του, για να αντιληφθώ την αξία κάποιας μπάντας. Αλλά από όταν μου κλίκαραν οι Ragweed, δεν τους άφησα ποτέ.
Buddy Guy - Sweet Tea
Θεούλης Buddy Guy. Μετά από μια αρκετά safe αν και ποιοτική σειρά από δίσκους στα 90ς, βγαίνει λίγο εκτός πορείας και επιστρέφει σε ένα πιο άγριο, ωμό blues ήχο. Εδώ δε θα βρεις πολύ πιάνο, σαξόφωνα, heavy production. Κιθάρα, μπάσο, drums. Βασικά πράγματα. Η παραγωγή βοηθά στο να ακούγεται το άλμπουμ κάπως μοντέρνο, in a way. Ξερή, σαν να υπάρχει πολύ βάθος, ιδιαίτερη αλλά αναδεικνύει την μπάντα και κυρίως το παίξιμο του Buddy Guy. Ο οποίος έχουμε συνηθίσει να τον εκθειάζουμε για την κιθάρα του αλλά εδώ δίνει και κάποιες φοβερές ερμηνείες. Στην blues διασκευή στο ΈΠΟΣ, Tramp, του Otis Redding για παράδειγμα, είναι σκέτη απόλαυση. Φοβερό restart.
Bob Dylan - Love and Theft
Πήγα να του ξεφύγω αλλά με βρήκε. Μπήκε αυτό το Mississippi και λέω “οκ Bob, έχασα”. Φοβερός δίσκος. Στα ίδια επίπεδα με το εξαιρετικό Out of Mind.
Ίσως και ελαφρώς καλύτερο. Ίσως και όχι, δεν ξέρω, μπερδεύομαι με αυτά τα δύο. Raw and dirty. 50s-60s-70s, απλά νούμερα. Μόλις μπαίνει η γερασμένη του φωνή, όλα είναι Bob Dylan. Πάντα όλα είναι Bob Dylan.
North Mississippi Allstars - 51 Phantom
Μπαντάρα. Σίγουρα κατώτερο του ντεμπούτου αλλά παραμένει δισκάρα που αγαπώ, όπως τα περισσότερα άλμπουμ τους. Σε σύγκριση με το Shake Hands… πάντως, τα αδέρφια Dickinson γράφουν αρκετά δικά τους κομμάτια, μειώνουν τις διασκευές και πλησιάζουν ηχητικά το bluesy hard rock, με κομμάτια εκρηκτικά, με δυνατά riff και φοβερές slide κιθάρες από τον Luther (γνωστός και ως ο σωστός Dickinson). Και πάλι ακούγονται σύγχρονοι, σχεδόν alternative σε κάποια κομμάτια (Storm), πειραματίζονται με ηλεκτρονικά drums σε σημεία (και γενικότερα στο υπέρβαρο Mud) αλλά εντάξει, ο Luther ειδικά έχει αποδείξει τη σχέση του με το genre, δεν είναι περαστικός. Γι αυτό κι εδώ μας δίνει ηλεκτρισμένα blues που τιμούν την ιστορία τους αλλά που αρνούνται να γίνουν μουσειακό έκθεμα.
Widespread Panic - Don’t Tell the Band
Εντάξει, αφού κάνω την γελοιότητα με τη δεκάδα και τα υπόλοιπα τα πετάω μέσα άναρχα χωρίς να έχει κάποιο νόημα, να πω πως, συχνά τα honorable είναι εξίσου αγαπημένα με τις θέσεις 6-10. To ξέχασα το Don’t Tell the Band, δε θα πιεστώ που θα μπει, η πεντάδα σφράγισε.
Φοβερός δίσκος. Διαφορετικός. Η μπάντα φαίνεται πολύ πιο σφιχτή στα αυτιά μου. Κλασικά, αλλάζουν διαθέσεις, αλλάζουν στυλ, ροκάρουν αρκετά νομίζω για WP, αλλά πάνω απ’όλα, οφείλω να υμνήσω τον Houser (RIP - καταραμένε καρκίνε) στην κιθάρα που για μια τελευταία φορά κάνει ό,τι θέλει στην κιθάρα, μεταμορφώνεται και μαγεύει σε κάθε τραγούδι. Μελωδικός, εκρηκτικός, ντελικάτος, ουσιαστικός, με φοβερό τόνο στα ηλεκτρικά solos, απλά με χαζεύει.
7 στα 7. Μπράβο στα παιδιά.
36 Likes