Έλα @pantelis79
Πλέον νομίζω οι πρώτες θέσεις παίζουν μόνο ρόλο, υπάρχουν τόσα ισάξια άλμπουμ μέσα μου που απλά μετράει η αναφορά και όχι η κατάταξη. Και άπειρα, για μένα, honorable αλλά αν δεν τα έλεγα θα έσκαγα.
1) Drive-By Truckers - Southern Rock Opera
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ της δεκαετίας κι από τα αγαπημένα μου έβερ. Διπλό, χρηματοδοτούμενο από fans και το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα τους. To concept αρκετά loose αλλά και συγκεκριμένο ταυτόχρονα. Ο Αμερικανικός νότος σαν τόπος αντιθέσεων. The Southern Thing που λένε κι αυτοί. Σαν πεδίο πολιτικών αντιπαραθέσεων, συντηρητικών, ρατσιστικών και προοδευτικών αντιλήψεων. Όλα αυτά δοσμένα μέσα από ιστορίες ανθρώπων καθημερινών και την παράλληλη ιστορία των Betamax Guillotine (ουσιαστικά των Lynyrd Skynyrd), μιας fictional μπάντας που λίγο πριν την εκτόξευση η τύχη την εγκατέλειψε. Στους στίχους, και με την βοήθεια narration (ουσιαστικά στο The Three Alabama Icons), οι DBT δείχνουν πως ήταν πολιτικοποιημένοι πολύ πριν “κατηγορηθούν” για αυτό (American Band, 2016) και ρισκάρουν την σχέση τους με μεγάλη μερίδα οπαδών τους (απλά γελάω). Όλα αυτά συνδυάζονται με ένα southern folklore στοιχείο που λίγοι κατάφεραν να μετουσιώσουν σε μουσική όπως αυτοί, με φοβερό storytelling και πολλά references σε ονόματα που όλοι ξέρουμε (Ronnie & Neil, Let There Be Rock, κτλ) που με έκαναν να βουτήξω από νωρίς στους στίχους του δίσκου.
Και τα τραγούδια? Κάποια από τα καλύτερα τους. Από τις πιο rock δουλειές τους γενικά και ό,τι πιο κοντινό έκαναν ποτέ σε southern rock (αμυδρά). Βαριά riffs σε Ronnie & Neil, The Southern Thing, Life in the Factory, ξέφρενο rock ‘n’ roll σε Guitar Man Upstairs, Shut Up and Get on the Plane, Greenville to Baton Rouge, alternative rock/ country rock στα αγαπημένα μου Zip City (όταν το είδα live, στα πρώτα ακόρντα τεράστια η συγκίνηση), Women without Whiskey, Dead, Drunk, and Naked, το δραματικό τέλος του Angels & Fuselage…
Απίστευτα συναισθήματα, ατελείωτες ώρες ακρόασης που δεν είναι εύκολο να αποτυπωθούν σε κανένα γραπτό.
Άλμπουμ σύντροφος ζωής.
2) Wilco - Yankee Hotel Foxtrot
Ποιό είναι το καλύτερο άλμπουμ των Wilco? Δεν ξέρω σίγουρα, συνήθως το Summerteeth ή αυτό. Έχει βγει καλύτερο pop τραγούδι από το “Jesus, Etc.”? Like…ever? Με τέτοια φανταστική ενορχήστρωση και μελωδία? Και ακολουθείται από τις ανατριχιαστικές πρώτες νότες του Ashes of American Flags. Δηλαδή… Οκ… Πιθανότατα η αγαπημένη μου αλληλουχία κομματιών τους. Όλο το άλμπουμ είναι ένα ανεπανάληπτο αριστούργημα. Παρόμοιας λογικής με το Summerteeth αλλά μου βγάζει μια μεγαλύτερη συνοχή, παρόλο που στυλιστικά, κομμάτι με κομμάτι διαφέρουν. Απλά εύχομαι όλη η pop μουσική να ήταν τέτοιας ποιότητας και αισθητικής. Θα ήταν ένας πολύ πολύ καλύτερος κόσμος.
3) Gillian Welch - Time (The Revelator)
Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της Gillian Welch με τον πιστό σύντροφό της, David Rawlings. Πλήρως ακουστικό άλμπουμ (ούτε drums), μόνο μπάντζο, ακουστικές κιθάρες και αρμονίες αγγελικές. Το “ομώνυμο” (Revelator) ξεκινά ιδανικά τον δίσκο και είναι ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι της. Γίνεται σαφές πως, αν και δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τον ήχο της τίποτα άλλο πέρα από americana/ folk, κτλ, οι συνθέσεις είναι κάπως πιο ιδιαίτερες, είναι σαν να έχουν μια πιο “pop” χροιά. Μετά από πολλές ακροάσεις, φαίνεται σαν να έχει αφήσει την πιο παραδοσιακή συνταγή για μια ελαφρώς πιο “μοντέρνα” προσέγγιση. Και πάλι ευαίσθητη, αληθινή, σαγηνεύει με την ειλικρίνεια των στίχων της και μας δίνει διαμάντια (April the 14th Part 1, Elvis Presley Blues, Everything Is Free). Απίστευτη δουλειά.
4) The Tea Party - The Interzone Mantras
Οι Tea Party έχουν 0 μέτριους δίσκους. Πάντα κατέληγα στο Edges… και σε αυτό για τα αγαπημένα μου. Κυρίως στο Edges. Αλλά τώρα δεν ξέρω, μπερδεύομαι. ΝΙώθω πως στο Interzone έχουν φτάσει τον ήχο του εκεί που ήθελα. Στο παρελθόν, νιώθω πως συχνά από δίσκο σε δίσκο κι από κομμάτι σε κομμάτι μας έδιναν διαφορετικές πλευρές του εαυτού τους. Εδώ όλα γίνονται ένα. Η ανατολή, οι Zeppelin, τα ηλεκτρονικά στοιχεία που διστακτικά δέχτηκα προηγουμένως, γίνονται ένα μαγικό συνοθύλευμα έντασης και συναισθημάτων, δυνατών ερμηνειών και μελωδίας. Τείνω πλέον να πιστέψω πως αυτό είναι το magnum opus τους.
5) Ryan Adams - Gold
2ο άλμπουμ στην χρονιά με τον Adams στα credit. Ιδανικό ξεκίνημα για κάποιον που θα ήθελε να ασχοληθεί με την μουσική του. Δείχνει στο Gold πολλές πλευρές του μουσικού χαρακτήρα του και είναι σίγουρα από τα πιο consistent άλμπουμ του, ενώ η πιο αισιόδοξη/ φωτεινή ματιά του με τραβά πιο συχνά κοντά του. Δεν λείπουν κάποιες μελαγχολικότερες στιγμές φυσικά, αλλά δεν νιώθεις την θλίψη και το “βάρος” άλλων δίσκων του. Το Gold το αισθάνομαι σαν το classic rock album του, ειδικά στο μπάσιμο του άλμπουμ, οι επιρροές που με πάνε πίσω στους πρώτους solo δίσκους του Steven Stills/ early 70s Clapton, (New York, New York) και Dylan/ Gene Clark (Firecracker). Ή το Tina Toledo’s… πριν το τέλος που βρωμάει Stones από χιλιόμετρα.
Επηρεάζεται από την αφρόκρεμα δηλαδή. Στη γενικότερη αίσθηση βοηθάνε και οι μουσικοί που είχε μαζί του (όπως ο ΘΕΟΣ Benmont Tench στα πλήκτρα, από τους Heartbreakers) που μπορούν να υποστηρίξουν άξια τέτοιο υλικό. Τα highlights είναι συνεχόμενα, τραγούδι με τραγούδι ανακαλύπτεις μελωδίες υπέροχες, φοβερά ρεφρέν και ενορχηστρώσεις που ακόμα μαγεύουν (την εκατομμυριοστή φορά που το ακούω). Πραγματικά υπέροχο άλμπουμ.
6) Lucero - Lucero
Θα βαρεθείτε να διαβάζετε για alt country αυτά τα χρόνια but it’s OK, θα είμαι σύντομος.
Γουστάρω τις μπάντες που από το πρώτο τους άλμπουμ ακούγονται συνθετικά έτοιμοι. Έτσι και οι Lucero. Λοιπόν αυτοί στο ντεμπούτο τους ακούγονται αρκετά ωμοί, η ηχογράφηση είναι “άγρια”, βρώμικη, έχουν ένα southern feel δυνατό, όταν δεν γράφουν συγκινητικές μπαλάντες, ροκάρουν τρομερά στο country στυλ τους. Σπουδαία μπάντα με άπειρο συναίσθημα. Αποφύγετε αν είστε πληγωμένοι.
7) Catawompus - …Well It’s About Time!
Μπαίνει το Ain’t But Life too Short for That και με τη μία σκέφτομαι Black Crowes. Ασφαλώς, αν θες να παίξεις σύγχρονο southern, ποιος καλύτερος να επηρεαστείς? Αλλά δεν μένουν στους Crowes. Οι διπλές κιθάρες σε πάνε πίσω μέχρι τους μπαμπάδες Skynyrd ενώ υπάρχουν και οι απαραίτητες ακουστικές κιθάρες, slide, τα πάντα όλα. Τα θέματα τους συχνά είναι έξυπνα, πχ το riff του The Hill, είναι καλά σχεδιασμένο, δεν είναι το τυπικό riff “παίζω τρία κουλ ακόρντα και τελείωσα”, έχει αρχή μέση και τέλος.
Πραγματικά feelgood music και ποιοτική, θέριζε η μπάντα, δεν καταλαβαίνω πώς χάθηκαν κι αυτοί. Ειδικά στην Αμερική που ακόμα έχουν πέραση τέτοιες μπάντες…
8) Beachwood Sparks - Once We Were Trees
Όταν διαβάζω το όνομα Beachwood Sparks δίπλα στον όρο alt country, απλά γελάω, δεν υπάρχει τίποτα alternative στον ήχο τους. Όλα θυμίζουν late 60s-early 70s μουσική. Αν στο ντεμπούτο υπήρχαν δυνατά vibes της folk pop των Byrds προ-Gram Parsons, εδώ νιώθω πως κινούνται πιο κοντά στην Parsons era και γενικά στην ονειρική, cosmic country του Parsons και των project του. Ακούω κάτι Let it Run πχ και μόνο με τα από πάνω μπορώ να το παραλληλίσω.
Tο συναίσθημα που βγάζουν είναι λιγότερο pop, πιο ψυχεδελικό και ακόμα πιο trippy. Υπέροχο άλμπουμ, βαδίζει σε ένα παράλληλο σύμπαν με την τότε σύγχρονη μουσική και ξεχωρίζει, στυλιστικά και ποιοτικά.
9) JJ Grey & Mofro - Blackwater
Έτσι ξεκινά η πορεία της μπαντάρας των JJ Grey & Mofro. Άλμπουμ που μυρίζει Μισσισίπη, Νέα Ορλεάνη, με πολύ funk, southern soul και blues στοιχεία, λίγο rock και μια παραγωγή ιδανική, παχιά, μοντέρνα, ζωντανή. Τα grooves είναι απίθανα, αδύνατον να μείνεις απαθής. “Free your mind and your ass will follow” λέγανε οι Funkadelic. Ασφαλώς. Μουσική για να χορέψεις, μουσική σέξι, αδύνατο να μείνει το σώμα σου απαθές. Ποτέ δεν ακούστηκαν πιο χορευτικοί απ’ ό,τι στο ντεμπούτο τους. Μεγάλη δισκάρα.
10) The Steepwater Band - Brother to the Snake
Δώσε μου bluesy hard rock, southern, slide-ιες, φυσαρμόνικα και country πασπάλισμα και είμαι κομπλέ. Ψάχνω να βρω συνεχώς τέτοιες μπάντες γιατί πολλές ήταν αδικοχαμένες και ξεχασμένες πλέον. Πολλές που ανακαλύπτω βέβαια δεν είναι από το πάνω ράφι, κάποιες όμως ενίοτε κάνουν την έκπληξη. Οι Steepwater Band είναι μια τέτοια. Όλες οι δουλειές τους (και είναι αρκετές) είναι πολύ καλές και πάνω. Στο ντεμπούτο τους οι Steepwater Band παίζουν όσα αναφέρω πιο πάνω. Και το κάνουν τέλεια, ασχέτως είδους. Ειδικά οι slide κιθάρες τους και τα groove τους στα πιο μπλουζιάρικα τραγούδια τους με κρατάνε δέσμιο, ειδικά σε αυτά τα πρώτα άλμπουμ τους (μετά απλά ανέδειξαν άλλες χάρες τους που επίσης αγαπώ).
Θα τα πούμε πολλές φορές γι’ αυτούς. Ευτυχώς συνεχίζουν ακόμα.
Κλασικά 2-3-4-5-6-7-8-9-10-11-12 honorable…
Old 97’s - Satellite Rides
Φανταστικό άλμπουμ. Ακόμα κάποια κομμάτια θα μπορούσαν να είναι σε soundtrack για teen movies 
, όπως το εναρκτήριο King of All the World. Αλλά κάτι έχει αλλάξει εδώ, οι μελωδίες είναι ξεκάθαρα καλύτερες, πιο ξεχωριστές. Ήταν το πρώτο τους άλμπουμ που άκουσα και μου άλλαξε τη γνώμη για αυτούς. Το αποτέλεσμα είναι πιο “pop”, τα κομμάτια είναι όλα καλογραμμένα, με μια μελωδία, ένα σόλο, ένα riff, μια αρμονία που με έκαναν να κολλήσω. Πραγματικά πολύ κοντά στο τέλειο άλμπουμ (μόνο το cheesy ρεφρέν του What I Wouldn’t Do θα πετούσα). Bird in A Cage, Designs on You και καπάκι Book of Poems, Nervous Guy για τελείωμα, μεγάλες κομματάρες.
Μέχρι και το kinda 60’s vibe του εξωφύλλου γαμεί. Μπράβο!
Whiskeytown - Pneumonia
3 δουλειές πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν, διαφορετικές μεταξύ τους και όλες εξαιρετικές.
Τι όμορφο άλμπουμ. Συγγενικό με τα προηγούμενα αλλά βγάζει ένα συναίσθημα early 70’s singer/ songwriter πιο πολύ, ενώ η χρήση κάποιων πνευστών θυμίζει μέχρι και τους αγαπημένους μου, The Band. Η alt country είναι στο DNA τους αλλά εδώ κινούνται και σε πιο pop ήχους, 70s πάλι, όπως στο καταπληκτικό Mirror Mirror που μου θυμίζει χρυσές εποχές Elton John. Πολύ ταλέντο που χάθηκε (?) άδικα. Δυστυχώς η μπάντα ήταν ήδη στα πρόθυρα της διάλυσης, ο Adams ήδη είχε ξεκινήσει την solo καριέρα του και επόμενο, δεν άντεξαν περισσότερο. Αλλά η ποιότητα δεν μειώθηκε στο ελάχιστο σε όλη την πορεία τους.
Fu Manchu - California Crossing
Κάπως διαφορετικό. Σαν πιο συγκρατημένο. Η παραγωγή πιο καθαρή. Σαν να είναι και λίγο πιο μελωδικοί. Φλώρεψαν. Χαχα! Ήθελαν να κάνουν το πέρασμα στο mainstream. Χαχαχαχαχαχα!
Ριφάρες υπάρχουν κι εδώ σε κάθε κομμάτι. Squash the Fly, Moongoose, Downtown in Dogtown, κομματάρες. Αλλά η αλήθεια είναι πως με τα 2 προηγούμενα ειδικά “τερμάτισαν” τον ήχο τους. Ήθελε μια μικρή αλλαγή οπότε ρετούσαραν την μουσική τους λίγο. Μας κάνουν όμως? Σαφώς.
Saxon - Killing Ground
To πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα όταν κυκλοφόρησε σαν συνειδητοποιημένος οπαδός τους. Eίχα επίσης την τύχη να έχω ακούσει τα 2 προηγούμενα άλμπουμ τους, οπότε η όποια διαφοροποίση στον ήχο τους σε σχέση με τα 80s, δε με ξένισε. Έτσι όταν άκουσα το υπερεπικό ομώνυμο τραγούδι (με το θεϊκό σημείο με το solo μπάσο) είχα αρχίσει ήδη να παίρνω στάση προσκυνήματος. Dragon’s Lair και Deeds of Glory τα έτερα έπη, με ριφάρες και ερμηνείες φοβερές από τον θεό Biff. Aν και τα περισσότερα τραγούδια δεν ξεφεύγουν από την 90s συνταγή (και μου αρέσουν, έχοντας αυτό το οικείο Saxon feeling - πέραν του ότι τα έχω ακούσει 100 φορές μόνο το 2001 :P), δεν λείπουν μικρές εκπλήξεις όπως η (εξαιρετική) διασκευή σε King Crimson ή το επικό Shadows on the Wall. Μπάντα λατρεία.
Robert Cray - Shoulda Been Home
Μετά τον θρίαμβο του Take Your Shoes off, επιστρέφει με μια πιο bluesy κυκλοφορία. Μου φαίνεται λίγο πιο αυθόρμητη ως δουλειά. Ίσως ένα σκαλί κάτω αλλά οκ,δεν λέει και κάτι πως δεν είναι του 11 το άλμπουμ. Εννοείται πως υπάρχουν τραγούδια με hooks να κολλάς, όπως πάντα. Γενικά μια πορεία απίστευτη με άπειρες εξαιρετικές δουλειές. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος πιο consistent blues καλλιτέχνης από τον Cray, εδώ και 40 (Σ Α Ρ Α Ν Τ Α) χρόνια.
Black Symphony - Tears of Blood
Μπορεί πλέον να είναι αρκετά cool να κάνεις πλάκα με Χάκο, αλλά πιο μικρός είδα πολλές φορές τις απόψεις μου να συμπίπτουν με τις δικές του, όπως και να μου αρέσουν πολλές από τις προτάσεις του. Όπως τούτη εδώ η ΔΙΣΚΑΡΑ!
Πως να το χαρακτηρίσω, power metal? Ξεχωρίζει όμως, κυρίως για 2 λόγους. Την φοβερή χροιά του τραγουδιστή Ric Plamondon και τις μελωδικές του επιλογές, καθώς και τις φοβερές κιθάρες (απίστευτο συναίσθημα στις lead). Είχαν το συν του να ακούγονται ξεχωριστοί και να μην θυμίζουν τίποτα, σε εμένα τουλάχιστον. Τα κομμάτια, παρόλο που σαν ατμόσφαιρα βγάζουν κάτι το ομοιογενές, είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Σύντομα, πιασάρικα, σου κολλάνε στο μυαλό. Και μερικά από αυτά, μικρά αριστουργήματα (Black Symphony, Part 2).
Το ακούω και τώρα. Ακόμα σπέρνει!
Transatlantic - Bridge Across Forever
Δεν έχω ασχοληθεί σοβαρά με παλιότερες μπάντες/ πρότζεκτ του Morse. Νομίζω ότι επαναλαμβάνεται κιόλας και δεν το έχω να ακούω δίωρα άλμπουμ συνέχεια. 
Οπότε γενικά απέχω.
Με τους Transatlantic έτυχε και ασχολήθηκα. Στο προγκ θέλω συνήθως δυνατές μελωδίες για να με κρατήσει. Αυτό έχει πολλές και πανέμορφες. Δεν είναι αποστειρωμένο, έχει πολλή ψυχή και ωραίες ιδέες. Όλα τα τραγούδια (σιγά τα πολλά ρε μάστορα) είναι εξαιρετικά. Ακούω τώρα το Suite Charlotte Pike, είναι τσαχπίνικο μωρέ, μου αρέσει πολύ, τα θέματά του με ιντριγκάρουν. Πραγματικά, δεν ήθελα να επικαλεστώ τον θεό σε κείμενο για τον Morse, αλλά πάνω απ’ όλα είναι αυτή η μελωδία του Stranger in your Soul μετά τα 2 λεπτά γαμώτο, τι θεία έμπνευση? Και με κάποιο τρόπο, η επανάληψή της κάθε φορά είναι ακόμα καλύτερη. Πανέμορφος δίσκος και (ίσως) ο αγαπημένος μου.
Cross Canadian Ragweed - Highway 377
Δισκάρα όπως το ντεμπούτο. Απλές δομές, country rock και μπόλικο southern rock. Ωραίο, ανοιξιάτικο, με πολύ όμορφες κιθάρες, όμορφες μελωδίες που (τελικά) σου μένουν, ρεφρέν να τραγουδάς και γενικά ένα ωραίο ανεβαστικό συναίσθημα. Φοβερή μπάντα, βγάλανε κάμποσα πολύ καλά άλμπουμ. Η απλότητα κάποιες φορές όμως, όπως κι εδώ, δεν λειτουργεί με τη μία θετικά για μένα. Ένας δίσκος μπορεί να μου φανεί σχεδόν απλοϊκός, μη εντυπωσιακός, και να χρειάζεται ακούσματα για να ξεδιπλώσει τις ομορφιές του, για να αντιληφθώ την αξία κάποιας μπάντας. Αλλά από όταν μου κλίκαραν οι Ragweed, δεν τους άφησα ποτέ.
Buddy Guy - Sweet Tea
Θεούλης Buddy Guy. Μετά από μια αρκετά safe αν και ποιοτική σειρά από δίσκους στα 90ς, βγαίνει λίγο εκτός πορείας και επιστρέφει σε ένα πιο άγριο, ωμό blues ήχο. Εδώ δε θα βρεις πολύ πιάνο, σαξόφωνα, heavy production. Κιθάρα, μπάσο, drums. Βασικά πράγματα. Η παραγωγή βοηθά στο να ακούγεται το άλμπουμ κάπως μοντέρνο, in a way. Ξερή, σαν να υπάρχει πολύ βάθος, ιδιαίτερη αλλά αναδεικνύει την μπάντα και κυρίως το παίξιμο του Buddy Guy. Ο οποίος έχουμε συνηθίσει να τον εκθειάζουμε για την κιθάρα του αλλά εδώ δίνει και κάποιες φοβερές ερμηνείες. Στην blues διασκευή στο ΈΠΟΣ, Tramp, του Otis Redding για παράδειγμα, είναι σκέτη απόλαυση. Φοβερό restart.
Bob Dylan - Love and Theft
Πήγα να του ξεφύγω αλλά με βρήκε. Μπήκε αυτό το Mississippi και λέω “οκ Bob, έχασα”. Φοβερός δίσκος. Στα ίδια επίπεδα με το εξαιρετικό Out of Mind.
Ίσως και ελαφρώς καλύτερο. Ίσως και όχι, δεν ξέρω, μπερδεύομαι με αυτά τα δύο. Raw and dirty. 50s-60s-70s, απλά νούμερα. Μόλις μπαίνει η γερασμένη του φωνή, όλα είναι Bob Dylan. Πάντα όλα είναι Bob Dylan.
North Mississippi Allstars - 51 Phantom
Μπαντάρα. Σίγουρα κατώτερο του ντεμπούτου αλλά παραμένει δισκάρα που αγαπώ, όπως τα περισσότερα άλμπουμ τους. Σε σύγκριση με το Shake Hands… πάντως, τα αδέρφια Dickinson γράφουν αρκετά δικά τους κομμάτια, μειώνουν τις διασκευές και πλησιάζουν ηχητικά το bluesy hard rock, με κομμάτια εκρηκτικά, με δυνατά riff και φοβερές slide κιθάρες από τον Luther (γνωστός και ως ο σωστός Dickinson). Και πάλι ακούγονται σύγχρονοι, σχεδόν alternative σε κάποια κομμάτια (Storm), πειραματίζονται με ηλεκτρονικά drums σε σημεία (και γενικότερα στο υπέρβαρο Mud) αλλά εντάξει, ο Luther ειδικά έχει αποδείξει τη σχέση του με το genre, δεν είναι περαστικός. Γι αυτό κι εδώ μας δίνει ηλεκτρισμένα blues που τιμούν την ιστορία τους αλλά που αρνούνται να γίνουν μουσειακό έκθεμα.
Widespread Panic - Don’t Tell the Band
Εντάξει, αφού κάνω την γελοιότητα με τη δεκάδα και τα υπόλοιπα τα πετάω μέσα άναρχα χωρίς να έχει κάποιο νόημα, να πω πως, συχνά τα honorable είναι εξίσου αγαπημένα με τις θέσεις 6-10. To ξέχασα το Don’t Tell the Band, δε θα πιεστώ που θα μπει, η πεντάδα σφράγισε.
Φοβερός δίσκος. Διαφορετικός. Η μπάντα φαίνεται πολύ πιο σφιχτή στα αυτιά μου. Κλασικά, αλλάζουν διαθέσεις, αλλάζουν στυλ, ροκάρουν αρκετά νομίζω για WP, αλλά πάνω απ’όλα, οφείλω να υμνήσω τον Houser (RIP - καταραμένε καρκίνε) στην κιθάρα που για μια τελευταία φορά κάνει ό,τι θέλει στην κιθάρα, μεταμορφώνεται και μαγεύει σε κάθε τραγούδι. Μελωδικός, εκρηκτικός, ντελικάτος, ουσιαστικός, με φοβερό τόνο στα ηλεκτρικά solos, απλά με χαζεύει.
7 στα 7. Μπράβο στα παιδιά.
