Ας εβαζες εσυ 
, παλι Μπομπ Σφουγγαρακη σου εβαλε ο @anhydriis!
Εγω αν δεν ειχα αυτοπεριοριστει στα 10 honorable, θα το ανεφερα. Ειναι πολυ καλος δισκος, ο Αλις προσαρμοστηκε πολυ καλα σε αυτον τον νεο, τοτε, ηχο.
5 Likes
Λείπει το <<έγραψαν για το δίσκο της χρονιάς>>, αλλά δεν σε αδικώ γιατί έτσι κι αλλιώς είναι εξαιρετική η δουλειά που κάνεις.
Τα βάζει πιο μετά συνήθως, μην αγχώνεσαι 
Βέβαια σε αυτήν την χρονιά ίσως να μην το βάλει, τι λόγια να συμπεριλάβει από τα 20 μποτάκια που το ψήφισαν?
2 Likes
*25
1 Like
Όχι νταξει κάποιοι ήταν αληθινοί 
1. Thorns - “Thorns”: Ο δίσκος που κυκλοφόρησε το 2001 και έχει μια παραγωγή διαχρονική. Εν έτη 2023 συνεχίζει ν’ ακούγεται ιδανική. Ο δίσκος που είναι τόσο αιχμηρός, ώστε τίποτα να μη συγκρίνεται μαζί του. Όλα του τα riffs και τα αλλεπάλληλα στρώματα των κιθάρων είναι καταιγισμός και έμπνευση μαζί για ένα ολόκληρο ιδίωμα, για μια ολόκληρη σκηνή. Ακόμα και οι Mayhem στο “Esoteric Warfare” το αντέγραψαν, επειδή ήξεραν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ηχογραφήσουν ξανά κάτι τόσο δυνατό, όσο αυτό. Ο Snorre είναι ο αφανής ήρωας μιας ολόκληρης χώρας και δεν το λένε οι εικασίες μας, αλλά οι ίδιοι οι μουσικοί που υποστηρίζουν, ότι όλοι τους λίγο έως πολύ έχουν επηρεαστεί από εκείνον. Ο Hellhammer είναι ασταμάτητος και ασυγκράτητος. Adrahn και Satyr καταθέτουν τα οράματά τους στις ερμηνείες τους και στο “Interface to God” ο Snorre κοντεύει ν’ αγγίξει άλλες καταστάσεις. Τίποτα δε θα το ξεπεράσει και τίποτα δε θα ακουστεί τόσο ισοπεδωτικά διαχρονικό, όσο αυτό. Το black metal (μου).
2. Opeth - “Blackwater Park”: Τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν ακόμα πιο πολύ. Ο ρομαντισμός της προοδευτικότητας μιας άλλης εποχής, βγαλμένη μέσα από ουκ ολίγα βινύλια, εμπνέουν θριαμβευτικά τον Mikael. Εκείνος δε, παρέα με ένα μεγάλο κεφάλαιο του progressive rock, που ακούει στ’ όνομα Steven Wilson, ξεδιπλώνεται, ετοιμάζοντας το έδαφος για τον καλύτερο τεχνικό τους δίσκο και έναν από τους καλύτερους ιστορικά. Μέχρι, όμως, να φτάσει αυτή η στιγμή, οι μελωδίες αποκτούν έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, σε μια επιτυχή προσπάθεια γεφυρώματος με το death metal.
3. Enslaved - “Monumension”: Με το που σηκώνει την αυλαία το “Convoys to Nothingness”, αισθάνεσαι όλους τους καταρράκτες να εκχύνονται ορμητικά πάνω σου και να σε παίρνουν μαζί τους. Η μπάντα δεν είναι πια 18 χρονών. Οι ανησυχίες τους, πλέουν, τους καλούν να ωριμάσουν και ν’ αρχίσουν να είναι αδιαλείπτως αναζητητές ήχων, που μπορούν να ενσαρκώσουν τις ιδέες τους σε τραγούδια. Σε μία παράλληλη γραμμή με τους Opeth εντάσσουν τον ακραίο ήχο σε προοδευτικά μονοπάτια και όχι απλά δεν τον εξευτελίζουν, αλλά έτι περισσότερο του δίνουν την ανανέωση και την ενηλικίωση που του αξίζει. Και το ταξίδι τους ακόμη συνεχίζεται με το εξαιρετικό και φετινό “Heimdal”.
4. Explosions in the Sky - " Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever": Έφτασε η ώρα του αγαπημένου post rock, αλλά δεν φτάσαμε ακόμα καν σε κορυφή. Η συγκεκριμένη μπάντα έχει μία πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα και αντίληψη, που φαίνεται ήδη από τον δεύτερό της δίσκο. Τα θεμέλια έχουν μπει και οι δημιουργοί κάνουν τις δικές τους βόλτες μέσα σε πάρκα ατελείωτων χιλιομέτρων, με δέντρα που αγγίζουν τον ουρανό και με άπειρα κίτρινα φύλλα για την υπενθύμιση της παιδικότητας. Ωστόσο, θα μπορούσε να έχει καλύτερη παραγωγή.
5. Kreator - “Violent Revolution”: Η μεγάλη επιστροφή. Το ξεμπούκωμα από τους περασμένους πειραματισμούς και τις ηχητικές αναζητήσεις. Η χαρακτηριστική χροιά του Mille, που μαζί με τα τύμπανα του Ventor είναι λες και βγαίνουν εμβατήρια από τα ηχεία. Ταχύτητες, riffs, δίκασες, γερμανικό thrash και ένας εξαιρετικός ήχος για ένα thrash δίσκο, ιδιαίτερα τη χρονιά που κυκλοφόρησε. Και φυσικά, δε γίνεται να παίζει το ομότιτλο και να μη σκεφτόμαστε circle pits. Αδιανόητο.
Εξώφυλλο:
34 Likes
2001
1. Opeth- Blackwater Park: Ενας τιτανιος δίσκος που είχα την τύχη να ακούσω λίγες μέρες αφότου βγήκε, 18 χρόνων, και άλλαξε το γούστο μου στη μουσική, χωρίς καμία υπερβολή. Θυμάμαι ακόμα το σοκ των πρώτων ακροάσεων, με τα bleak και harvest να είναι τα πιο εντυπωσιακά για αρχή, και σταδιακά να λατρεύω όλα τα κομμάτια του και όλο το σύμπαν που περικλείει αυτό το δίσκο. Η προσφορά του Wilson είναι αδιαμφισβήτητη, ο Akerfeldt καλύτερος από ποτέ, η prog rock παραγωγή που αρχικά έκανε το άλμπουμ πιο προσβάσιμο σε εμένα- δεν ήμουνα ιδιαίτερα εξοικείωμενος με το death metal ακόμα, και σήμερα τη θαυμάζω ακόμα για το ποσο ταιριαστή ειναι.
Τα ριφ και τα καθαρά φωνητικά του leper affinity, το πιανακι στο τέλος του, οι παραμορφωμένες κιθάρες με τα εφέ στα κουπλέ και το ανατολίτικης υφής main riff του bleak, το ανατριχιαστικό ακουστικό πέρασμα στη μέση του και το μανιασμένο τελείωμα, ολόκληρο το harvest με τη μιαρη μα οικεία μελωδικότητα του, η ωδή στην ψυχεδέλεια εισαγωγή του drapery falls και οι απόκοσμες φωνητικές μελωδίες του, όλη η περιπέτειωδης δομή του που καταλήγει στο αρχικό μοτίβο, η απόγνωση που διαδέχεται τη μελαγχολία του dirge for November και μέσα από μια σειρά από εναλλαγες συναισθημάτων αφήνει τον ακροατή να περιπλανιέται μέσα σε αυτό σχεδόν διαδραστικά, η οργή του funeral portrait με το ασηκωτο opeth trademark ριφ του και οι εναλλαγές του μανιασμενου του death metal με prog rock μαγεία και τέλος το κομμάτι που εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι το αγαπημένο μου από το δίσκο, το θεϊκό ομώνυμο με την εισαγωγή του και τη σεμιναριακη εναλλαγή απίστευτων ριφ που διακόπτονται από ένα - ότι καλύτερο - ψυχεδελικό πέρασμα, η αλληλουχία του χτισίματος μέχρι και το 09.50 που μπαίνει το ριφ του αιώνα, ο Akerfeldt πιο απειλητικός από ποτέ με απίστευτη εκφορά των λέξεων (Sick liaisons raised this monumental mark the sun sets forever over Blackwater park και όλα στο κόκκινο) και το πανέμορφο κλείσιμο του.
Όλα αυτά τότε, το 2001 πίστευα πως είναι η καλύτερη μουσική που έχει γραφτεί ποτέ. Σήμερα, 22 χρόνια μετά, ακόμα το πιστεύω.
2. System of a down-Toxicity: και εγώ οπως και οι περισσότεροι τοτε με αυτό τους ανακάλυψα, το s/t είχε ξεφύγει από τα ραντάρ μου. Σοκ και κατευθείαν στις αγαπημένες μου μπάντες, έστω και με τα δύο μόνο άλμπουμ που είχαν βγάλει τότε. Το όραμα τους έδω αρχίζει να ολοκληρώνεται, όλα τα κομμάτια είναι εντυπωσιακά καλά, απίστευτης πρωτοτυπίας κιθαριστικά ριφ, ο Serj είναι εντελώς one of a kind σε όλες τις πτυχές της φωνής του, πολύ ωραίοι στίχοι χιουμοριστικοι στην επιφάνεια και μόνο, δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, αισθάνομαι πως έχουν ειπωθεί όλα για αυτή την τεράστια δισκάρα, εδώ δεν μπορώ να διαλέξω κομμάτια, ξεκινησα να γράψω και ήθελα να τα γράψω όλα. Μοναδικό αριστουργημα, όπως και το μεθεπόμενο του.
3. Slipknot - Iowa: O δίσκος που εδραίωσε τη μπανταρα στην κορυφή των νέων συγκροτηματων της εποχής, κλείνοντας λίγο περισσότερο το μάτι στο ακραίο μέταλ της εποχής σε σχέση με το ντεμπούτο. Μια σειρά από χιταρες αρρωστημένης οργής (people=shit, disasterpiece, heretic anthem,left behind τα αγαπημένα μου εξ αυτών) και αρκετά καταπληκτικά deep cuts (skin ticket, metabolic μεγάλες κομμάταρες) καταφέρνουν να κάνουν σε δύο χρόνια το θαύμα να βγάλουν ένα δίσκο (σχεδόν) ισαξιο με το απίστευτο ντεμπούτο τους, και έπεται συνέχεια…
4. Thorns - Thorns: Snorre, Aldrahn, Hellhammer και Satyr δείχνουν (ξαναδειχνουν μάλλον ) στον πλανήτη πως για να παίξεις black metal δεν είναι ανάγκη να κρατήσεις σχεδόν καμία από τις πεπατημένες του είδους. Ταυτόχρονα πως να παίξεις industrial χωρίς τις κλασικές μεθόδους του industrial.Ένας δίσκος που ακούγεται απίστευτα ψυχρός και ταυτόχρονα εθιστικός, αγγίζει φιλοσοφικές πτυχές και μιλάει απευθείας στον ακροατή σε υπαρξιακό επίπεδο. Ασύλληπτη έμπνευση και μεγάλη παρακαταθήκη.
5. Amorphis - Am universum Για αυτό το δισκαρο είχα γράψει ένα ωραίο οπαδικο ποστ εδώ, συμφωνώ ακόμα με κάθε λέξη, μειδιαζω με την αβανγαρδ εισαγωγή.
Δεύτερη πεντάδα - δισκαρες όλα:
Sodom- M-16 Μωρη Σοντομαρα πάλι στο νήμα εκτός πεντάδας έμεινες? Πρέπει να είναι η τριτη φορά που συμβαίνει αυτο. Μεγάλη δισκαρα το M16, πως να μην είναι όταν μεταξύ άλλων περιέχει κομμάταρες όπως among the weirdcong, napalm in the morning, I am the war, genocide και τους διαχρονικους thrash ύμνους M-16 και marines
Muse- origin of symmetry: ένας καταπληκτικός δίσκος από την πιο σπουδαία ισως ροκ μπάντα της γενιάς της
Pig destroyer - Prowler in the yard Αγνή παράνοια, άψογη τεχνική, πορωτικα περάσματα σε έναν concept δίσκο στον οποίο συντελούνται τρομερά πράγματα από μουσικής άποψης.Α, και ΗΡΘΑΜΕ
Gamma Ray- No world order: Το κουνάβι της καρδιάς μας επιστρέφει ακάθεκτο με έναν, μάλλον λίγο αδικημένο, δίσκο με θεόρατες όμως κορυφές
Gojira- Terra incognita: μπάντα με ασύλληπτο ταλέντο και μοναδικό ήχο που αρχίζει ήδη να διαφαίνεται από το ντεμπούτο. Δύο βήματα ακόμα για την κατάκτηση του πλανήτη
Εξώφυλλο
41 Likes
2001
Honourable mentions:
Πολύ καλά άλμπουμ από Nick Cave, Muse, Madrugada, Tea Party, The White Stripes, Low, Anathema, Giardini di miro, Angels Of Light, Low & Dirty Three, Godflesh, Thursday, Lightning Bolt, Secret Chiefs 3, Estradasphere, Dysrhythmia, Present, Miriodor, Ark, Threshold, Opeth, Cathedral, Gorguts, Moonsorrow, Slipknot, Bill Frisell, Chicago Underground Quintet, The Necks, Tinariwen, Vangelis
Άλμπουμ που έφτασαν πολύ κοντά στην 15άδα μου: Bob Catley, Khanate, Fantomas, Tomahawk, Thought Industry, Madder Mortem, Katatonia, Enslaved, Sigh
Ειδική μνεία: Mihaly Vig - Filmzenek Tarr Bela Filmjeihez
Συνήθως δεν μιλάω για archival κυκλοφορίες, αυτή εδώ όμως είναι η μόνη ευκαιρία να ακούσει κανείς την μουσική του Mihaly Vig για τις - ως τότε - ταινίες του Bela Tarr. Αν οι δύο μόνο συνθέσεις του Werckmeister Harmonies του 2000 είχαν κυκλοφορήσει ως OST, θα ήταν για μένα το άλμπουμ της χρονιάς. Οι μουσικές αυτές με στοιχειώνουν. Οι υπόλοιπες συνθέσεις δεν φτάνουν αυτά τα ύψη, υπάρχουν όμως μερικές θαυμάσιες στιγμές που θεωρώ πως αξίζουν τον κόπο. Και συνολικά, αυτό το μουσικό/κινηματογραφικό σύμπαν των Tarr/Vig είναι, θεωρώ, ένα από τα πιο όμορφα, πολυεπίπεδα κι αινιγματικά έργα τέχνης των τελευταίων δεκαετιών.
TOP 15
15. Beyond Twilight - The Devil’s Hall Of Fame
Απίστευτο σε δύναμη και ατμόσφαιρα power-prog διαμάντι, ένας Jorn Lande πραγματικά ισάξιος με τους καλύτερους metal τραγουδιστές και ειλικρινά απορώ:πως γίνεται να μην είναι πασίγνωστο αυτό το άλμπουμ;
14. Radiohead - Amnesiac
Παρά το ότι είναι από τα ίδια sessions με το Kid A, το Amnesiac είναι ελαφρώς κατώτερο. Καλά, μην τρελαινόμαστε πάντως, μιλάμε και πάλι για δισκάρα.
13. Noir Desir - Des Visages Des Figures
Κρίμα την κοπέλα… Όλη αυτή η τραγική ιστορία σήμανε προφανώς και το τέλος των Noir Desir, ακριβώς την στιγμή που έφταναν στο peak τους με έναν τρομερό δίσκο.
12. Thorns - Thorns
Το τελευταίο από τα μυθικά “intelligent” - δεν μου αρέσει ο όρος - black metal άλμπουμ της περιόδου 95-01. Φουλ τετραγωνισμένο σε όλα του, συνεπαρμένο, αναντίρρητα μνημειώδες.
11. Converge - Jane Doe
Άλλο ένα από εκείνα τα σπουδαία άλμπουμ που υπερβαίνουν τα genres και αξίζουν να ακούγονται από τους πάντες. Η συναισθηματική δύναμη της μουσικής των Converge εδώ αποτελεί τον Βορρά κάθε φιλόδοξης metalcore πυξίδας.
10. Kamelot - Karma
Το τελευταίο power metal άλμπουμ που λάτρεψα και ίσως μέσα στα 5 αγαπημένα μου του είδους. Απίστευτος λυρισμός κι έμπνευση, τρομερό performance από άπαντες κι ο Roy Khan ίσως στην κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Και τί τραγούδια! Τι ύμνοι!
09. Sleepytime Gorilla Museum - Grand Opening And Closing
Ένα από τα πιο αινιγματικά, αλλοπρόσαλλα και ταλαντούχα σχήματα του experimental rock στο ντεμπούτο τους. Θεωρώ πως πάνε το Mr. Bungle σύμπαν σε ένα επόμενο επίπεδο και σοβαρεύουν το σχετικό ύφος όσο πρέπει, φεύγοντας από την ελαφριά αίσθηση χαβαλέ προς έναν γνήσιο ντανταϊσμό.
08. Maudlin Of The Well - Leaving Your Body Map/Bath
Εδώ κλέβω λίγο και αναφέρω και τα δύο άλμπουμ που έβγαλαν οι motW, υποτίθεται όμως πως είναι “αδέρφια”. Θεωρώ τους Maudlin Of The Well θρυλική μπάντα διότι μπόρεσε να είναι avant-metal χωρίς να είναι ιδιαίτερα extreme. Αυτά τα δύο άλμπουμ είναι αριστουργηματικά όμως, στο μέλλον έμελλε να ξεπεραστούν. Το ιδανικό soundtrack για απόπειρες αστρικής προβολής…
07. Bjork - Vespertine
Χωρίς την παραμικρή σκέψη, το καλύτερο άλμπουμ που έβγαλε ποτέ η Bjork. Η pop ευαισθησία, η avantgarde-ίλα, η ποιητικότητα αλλά και η συνθετική προσβασιμότητα βρίσκουν την τέλεια, την απολύτως τέλεια ισορροπία τους. Το “Vespertine” είναι άλμπουμ που δημιουργεί ακόμα νέες συνάψεις κάθε φορά που το ακούω, είναι ζωντανό και αεικίνητο.
06. Devin Townsend - Terra
Το Terria ακόμα φαντάζει ως το πιο ατμοσφαιρικό και μαγικό άλμπουμ του Devin. Άλλες χρονιές θα μπορούσε να είναι ως και νο 1 έτυχε όμως να βγει το 2001. Καμία σημασία δεν έχουν αυτά. Η μουσική του είναι άφθαρτη και αιώνια, πρόκειται επίσης και για το αγαπημένο μου Devin άλμπουμ σε κιθαριστικό επίπεδο. Ίσως επειδή η κιθάρα του εξερευνάει όλα αυτά τα “τοπία”.
TOP 5
05. Green Carnation - Light of Day, Day of Darkness
Για μένα, αυτή είναι η τελείωση του πάλαι ποτέ ατμοσφαιρικού metal - ήδη από την επόμενη χρονιά τα ζητούμενα θα αλλάξουν… Δεν έχω ιδέα πως κατάφερε ο Tchort και η παρέα του αυτόν εδώ τον δίσκο. Όμως, αυτό το 60λεπτο τραγούδι κουβαλάει τόσο φως, τόσο σκοτάδι και τόσο πόνο που, αναπόφευκτα, αφήνει σημάδια και στον ακροατή. Αν κάποιος δεν το έχει ακούσει, ας το δοκιμάσει κι ας ετοιμαστεί για μια μεγάλη εμπειρία.
04. Tool - Lateralus
Για κάποια χρόνια πίστευα ότι το Lateralus είναι το καλύτερο άλμπουμ του αιώνα ως τώρα. ΟΚ, τώρα έχω ηρεμήσει, όμως αυτός ο δίσκος ήταν πραγματικά μια εξαιρετικά σοκαριστική εμπειρία στην εποχή του κι ένα διαχρονικό αριστούργημα για την σκληρή rock μουσική. Δαιδαλώδες αλλά και με καρδιά, τέλειο σε κάθε του στροφή και φτιαγμένο από υλικά ύψιστης ποιότητας, το “Lateralus” - παρά τα μουσικά “ελαττώματα” που τώρα βλέπω καθαρά στους Tool - αποτέλεσε για όλους μας ένα μεγάλο σχολείο αισθητικής.
03. Virgin Black - Sombre Romantic
Για μένα, αυτός ο δίσκος έχει υπάρξει ότι πιο τρομερό έχω ακούσει ποτέ. Κυριολεκτικά. Τρόμος. Μαζί με κάτι άλλο πολύ βαθύ, κάτι ανώνυμο, κάτι που περπατάει μες στην ψυχή χωρίς μέλη. Κοιτάξτε, δεν προτείνω τους Virgin Black σε κανέναν, είναι μια πάρα πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας. Είναι ίσως κι ο βασικός λόγος που τα περισσότερα gothic/doom μου φαίνονται “λίγα”. Το ντεμπούτο αυτών των δαιμονισμένων Αυστραλών είναι το πιο μαύρο κάρβουνο, ένα από τα πιο ανέλπιδα πράγματα που γεννήθηκαν ποτέ.
02. Neurosis - A Sun That Never Sets
Όχι μόνο το κορυφαίο άλμπουμ των Neurosis αλλά ίσως και το καλύτερο post-metal άλμπουμ που βγήκε ποτέ - δίσκος για ερημονήσι. Οι Neurosis έχουν πια την εμπειρία να μοιράσουν σωστά το heaviness με την ψυχεδέλεια, ξέρουν πια να βγάζουν μουσική σχεδόν παγανιστική στον τρόπο που σε συνδέει με τον κόσμο, ξέρουν να αναδεικνύουν τα επαναληπτικά μοτίβα χωρίς να κουράζουν και, φυσικά, ξέρουν να γράφουν τους πιο ανατριχιαστικά συμβολικούς στίχους ψυχικής ενδυνάμωσης. Το A Sun That Never Sets είναι πρωτίστως ένα πνευματικό ταξίδι που χρησιμοποιεί το σώμα σαν διάμεσο, ένα τελετουργικό φόρτισης-αποφόρτισης, μια ανεπανάληπτη heavy μυσταγωγία!
01. System Of A Down - Toxicity
Ένα υπερβολικά φανταστικό άλμπουμ! Όντας ταυτόχρονα ένας thrashy δίσκος όσο και rock, οι System δίδαξαν ότι η μουσική δεν είναι ο ήχος αλλά η προσωπικότητα σου. Δεν έχω να γράψω πολλά, όλοι το έχουμε ακούσει και νιώσει. Θα πω ότι το θεωρώ το πιο εμβληματικό rock άλμπουμ για τη νέα χιλιετία, αυτό που έσπρωξε τις γραφικότητες άλλων εποχών από το τραπέζι. Και τις έσπασε.
Best cover:
39 Likes
Συμφωνώ!
2 Likes
Το 2001 είναι από τις χρονιές που και στο σινεμά είναι δύσκολο να βγάλεις δεκάδα, βγήκε το Lord of the rings, το Harry Potter, Ocean’s eleven, A beautiful mind, Amelie, Moulin rouge, βγήκε το Spirited away (δεύτερο αυτοτελές μέρος μιας εκπληκτικής τριλογίας με πρώτο το Princess Mononoke και τρίτο το Howl’s moving castle) το Monsters inc, το Shrek και το LORD OF THE RINGS!!!
Video games δε βγήκαν γιατί έδινα πανελλήνιες…
Στη λίστα τώρα, εικοσάδα σταθερά πια γιατί είπαμε είναι πολλά που μένουν έξω με δεκάδα και δε θέλω.
1) System Of A Down - Toxicity
Όταν ακούς τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς μπορεί να το υποψιαστείς, όταν ακούς τον καλύτερο δίσκο της δεκαετίας? Της εικοσαετίας? Του αιώνα, του μέχρι να εξεγερθούνε οι τοστιέρες όμοιο με τούτο δε θα ξαναβγεί, το καταλαβαίνεις?
Δίσκος που την πρώτη φορά που τον ακούς μένεις κάγκελο, την όγδοη αρχίζεις να παραμιλάς σε ανύπαρκτους φίλους ή εχθρούς, ότι βολεύει τον καθένα, και μα τους χίλιους κάστορες είκοσι δύο χρόνια μετά σε σοκάρει σε κάθε μα κάθε ακρόαση.
Στο Toxicity γίνανε όλα σωστά τεράστια και στην εντέλεια, οι φωναρες του Serj, οι ιδέες του Malakian η ραχοκοκαλιά που στηρίζει το δίσκο από τους Shavo και John. Η μελωδικότητα χτυπάει κόκκινα χωρίς να θυσιάζει στο ελάχιστο την ενέργεια και τη σκληρή πλευρά της μουσικής τους.
Το καλύτερο άλμπουμ από την αλλαγή της χιλιετίας και μετά.
One group to rule them all…
2) Tool - Lateralus
Εγγραφές πρωτοετών με αμάνικη Cryptic writings, σκισμένο τζιν, μαλλί λίγο πάνω απ’ τα οπίσθια και κρεμαστό Guardian. Statement entrance, όχι επί τούτου όμως γιατί πάντα έτσι ήμουνα τότε. Αναπόφευκτα με πλησιάζει τριτοετής της ράτσας μου με κλασική πρώτη κουβέντα “Αγαπημένος δίσκος?”, απαντάω το Scenes, προφανώς, και τα βρίσκουμε στους Theater μια χαρά.
- Tool ακούς?
- Οχι, τι παίζουν?
- Κάτσε θα σου φέρω αύριο να ακούσεις.
Ε, και μου έφερε… Κάπως έτσι πήγε άκλαφτη η πρώτη βδομάδα μαθημάτων. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι θα έκαιγε πιο πολύ το εσωτερικό της ξεροκεφάλας μου, η πρώτη εβδομάδα απειροστικού (έχει και ψαρωτικό όνομα τρομάρα του :P) ή το Lateralus…
3) Opeth - Blackwater Park
Με αυτό το δίσκο διάβασα για πανελλήνιες στη Γ’ λυκείου (έδωσα όμως με το the world needs a hero).
Οταν το άκουσα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβγαινε, ή είχε ήδη βγει δεν είμαι σίγουρος, κάποιος καλύτερος δίσκος μέσα στη χρονιά. Δεν έφερε στο τραπέζι κάτι καινούριο σε σχέση με το still life αλλά είχε καλύτερες συνθέσεις, ωραιότερες μελωδίες και οι κορυφές του ήταν σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα. Με τον ήχο τους να ενδίδει πλέον περισσότερο στην prog rock πλευρά, το Lepper affinity είναι ένα prog rock κομψοτέχνημα, και τα φωνητικά να κρατούν τη δυϊκότητα του δίσκου όντας άριστα μάλιστα και στις δύο αποχρώσεις τους, οι Opeth δημιούργησαν ένα μουσικό δάσος από συναισθήματα και ιδέες. Το blackwater park αναμιγνύει τη σκοτεινή death metal πλευρά του με τη φωτεινή, καθάρια του prog φτιάχνοντας ένα γκρι τοπίο σαν το εξώφυλλό του, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι στο κέντρο του εξώφυλλου, όπως και στον πυρήνα της μουσικής του, κυριαρχεί το λευκό.
4) Slipknot - Iowa
Τι ακούσαμε ρε μαλάκες εκείνη τη χρονιά? Δηλαδή τι ακούσαμε ρε μαλάκες εκείνη τη χρονιά???
Ξέροντας πλέον τι εστί Slipknot μόλις βάλεις το cd και ξεκινήσει το (515) αισθάνεσαι λίγο όπως σε συναυλία που πέφτουν τα φώτα, αρχίζει η εισαγωγή και περιμένεις σε θέση μάχης. Και μαχη it is, γιατί πολύ απλά here we go again mother fucker. Εδώ όμως γύρισαν το διακόπτη στο έντεκα εκατομμύρια και έντεκα!! Τον απίστευτο Corey που ξερνάει τις φωνητικές του χορδές σε εκείνο το people equal shiiiit δε θα τον φτάσει κανένας και ποτέ! Μετά disasterpiece, my plague (το σωστό το σκατόψυχο όχι το άλλο το βρασμένο), μετά you are wrong fucked and overrated, αντίστροφη μέτρηση και if you’re five five five I’m six six six. Το Gently έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να σε βάλει στον γνωστό άρρωστο και εσωστρεφή κόσμο της σαπίλας των Slipknot, μετά Left behind όπου αχνοφαίνεται η λέξη εξέλιξη για τους καλιφορνέζους. Ο δίσκος δε σε αφήνει καθόλου αφού ακολουθούν shape, hated, abortion, με το ομώνυμο να είναι το κλείσιμο που του έπρεπε.
Και μετά αυτή η μπάντα έχει στις αποσκευές της το ομώνυμο και το Iowa και βγαίνει για περιοδεία…
5) Avantasia - The Metal Opera
Το τελευταίο πραγματικό αριστούργημα μιας σχολής που σβήνει. Μια τελική δήλωση αρτιότητας που μια ολόκληρη σκηνή μαζεύτηκε για να τιμήσει την ιστορία της βγάζοντας ένα, και μετά άλλο ένα, υπέροχο θεματικό άλμπουμ κλείνοντας τον κύκλο της με τον πιο ταιριαστό τρόπο. Κάποιοι λίγοι καλοί δίσκοι που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δε φτάσανε ποτέ τις ένδοξες μέρες αυτής της ρομαντικής εποχής της οποίας αυτός ο δίσκος ήταν ο ιδανικός επίλογος.
Time telling me to say farewell but I knew that I would fight, hell and I knew we will, go for another time we can see for another time, we’ll be free for no more farewell…
6) Dimmu Borgir - Puritanical Euphoric Misanthropia
Ο καλύτερος δίσκος τους και από τους πλουσιότερους του black, βάζοντας ορχήστρες, industrial και goth πινελιές, heavy metal περάσματα, progressive, δυνατές και πομπώδης μελωδίες. Ενας Vortex να κεντάει, ο Barker στο μεγαλύτερο performance του και οι υπόλοιποι τέσσερις να γράφουν τα έπη.
Σημαντική λεπτομέρεια, για να ανέβει ένας ακραίος δίσκος επίπεδο απλά φέρτο σε επαφή με το Goteborg.
7) Katatonia - Last Fair Deal Gone Down
Οι Katatonia ανεβάζουν το παιχνίδι τους και αρχίζουν πλέον να δείχνουν το μεγαλείο του συναισθηματικού, ατμοσφαιρικού, προοδευτικού ήχου τους. Οι δυο επόμενοι δίσκοι βέβαια είναι πραγματικά αριστουργήματα, αλλά προειδοποίησαν με το teargass και όχι μόνο…
8) Anathema - A Fine Day To Exit
Δεδομένο πρώτο, οι δύο προηγούμενοι δίσκοι δεν είναι δίκαιο μέτρο σύγκρισης.
Δεδομένο δεύτερο, το a fine day είναι δίσκος γεμάτος κομματάρες με κάποια από αυτά μάλιστα να αγγίζουν ακόμα και το πρόσφατο παρελθόν τους. Leave no trace, panic, release, underworld, looking outside inside.
Βασικά να σου πω κάτι, δισκάρα ανάλογη των δύο προηγούμενων είναι, να ορίστε το ‘πα.
9) Emperor - Prometheus: The Discipline Of Fire And Demise
Εξελίχθηκαν σε απλησίαστο επίπεδο για το χώρο παιζοντας black, progressive κρατόντας τα συμφωνικά στοιχεία και αφήσανε τον πλανήτη μαλακα σε τέτοιο σημείο που μετά δεν είχε άλλο και διαλύθηκαν. Το ότι όλο αυτό είναι δημιούργημα ενός ανθρώπου, και μάλιστα 25 χρονών, νομίζω ότι περνάει για απόδειξη ότι ζουν ανάμεσά μας.
10) Neurosis - A Sun That Never Sets
Γενικά αυτό δεν είναι το είδος μου και μέχρι σήμερα ακόμα προσπαθώ να εντοπίσω ποιό είναι εκείνο το στοιχείο που διαφοροποιεί αυτό το δίσκο σε σχέση με άλλους του είδους, ή της μπάντας, και το κάνει τόσο ωραίο στ’ αυτιά μου.
11) Nickelback - Silver Side Up
Τί γιατί? Γιατί είναι γαμάτο, απλά και ξεκάθαρα γαμάτο.
12) Kamelot - Karma
Power, progressive, συμφωνικός χαρακτήρας, παιγμένο άψογα με καλογραμμένα κομμάτια και έναν από τους καλύτερους ερμηνευτές του είδους στο μικρόφωνο. Δε φτάνουν αυτά? Ωραία ας βάλουμε και Sascha Paeth στην παραγωγή και λίγο στη κιθάρα.
13) Savatage - Poets And Madmen
Επιστροφή του Jon στο μικρόφωνο μετά από μια δεκαετία, αν και νομίζω ότι ιδανικά θα έπρεπε να το έχει κυρίως ο Zak και να το μοιράζεται για συγκεκριμένους ρόλους με τον Oliva. Ο δίσκος έχει μουσικάρες, προφανώς, με όλα τα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει στους Savatage βάζοντας στο κέντρο των συνθέσεων για άλλη μια φορά τα χαρακτηριστικά πιάνα του Jon Oliva. Λείπει πολύ αυτή η μπάντα από τη μουσική, άντε να δούμε.
14) Rammstein - Mutter
Πέρασα κι εγώ μια φάση που άκουγα πάρα πολύ Rammstein, δεν είμαι πια εκεί αλλά το Mutter έχει καταφέρει να κρατηθεί ψηλά στην εκτίμησή μου.
15) Kreator - Violent Revolution
Εδώ μπαίνουμε σιγά σιγά στην αγαπημένη μου περίοδο των Kreator. Ριφάτο, μελωδικό θρας με διάσπαρτες σουηδικές αναφορές και πολύ mid tempo rhythm and groove. Ωραία πράματα.
16) Evergrey - In Search Of Truth
Σκοτεινό, μελωδικό, με κοφτές κιθάρες και power metal αναφορές. Ενα φοβερό progressive album που βάζει στο κέντρο τα πλήκτρα και απογειώνεται από τη φωνάρα του Englund. Το different worlds μπορεί να έχει λίγο edge of thorns μέσα του αλλά τι να κάνουμε που είναι μεγαλύτερο κι απ’ τη ζωή την ίδια…
17) Puddle Of Mudd - Come Clean
Το ντεμπούτο αυτής της μπάντας είναι πιο κοντά στο Seattle των mid 90s παρά στο nu metal. Οπως και να ‘χει είναι μια γαμάτη Αμερικανίλα με πολύ κοπάνημα και πολύ συναίσθημα.
18) Maudlin Of The Well - Bath/Leaving Your Body Map
Progressive, jazz, death, avant-garde, rock όλα ένας μύλος με ένα αποτέλεσμα διπλά θεσπέσιο.
19) Staind - Break The Cycle
Αλλη μια γαμάτη Αμερικανίλα που κι αυτή τιμάει το legacy του Seattle. Με λίγο πιο εμπορικές μουσικές φόρμες αλλά πιο grunge στίχο. Κατα τ’ άλλα πολύ κοπάνημα και πολύ συναίσθημα. Αυτό το It’s been a while είναι φοβερό κομμάτι.
20) Green Carnation - Light Of Day, Day Of Darkness
Δύσκολος δίσκος, ή κομμάτι αν προτιμάτε, αλλά σε αποζημιώνει όταν το χρειαστείς. Πολύ καλή συντροφιά για εκείνα τα βράδια που δεν είσαι καλά.
Αντί για EP και live θα βάλω τρία φοβερά soundtrack που βγήκανε, Amelie, Moulin Rouge (καλύτερη εκτέλεση Roxanne ever) και φυσικά Lord Of The Rings.
Εξώφυλλο Threshold - Hypothetical ορίστε το ανέφερα κι αυτό γιατί μπορεί να μην παίρνει θέση στη λίστα αλλά έχει δύο συν ένα κομμάτια μέσα που είναι από το πάνω ράφι (ναι άσχετο με το εξώφυλλο αλλά και το εξώφυλλο καλό είναι).
38 Likes
Tο τελευταίο FPS που έπαιξα ποτέ (κάτι multiplayer Halo που παίζαμε σε σπίτι συμφοιτητή δεν τα μετράω, τα βαριόμουν τρομερά).
6 Likes
2001, φοβερή χρονιά, τα 3 πρώτα ανά διαστήματα αλλάζουν διαρκώς θέση στη 3άδα.
Aρχίζει το παιχνίδι να γίνεται τώρα ακόμα πιο personal για εμάς τους 40s-40s και κάτι, που ζήσαμε αυτή τη δεκαετία αγοράζοντας μανιωδώς cd/δίσκους, μάθαμε τι εστί συναυλιακή κουλτούρα -τουλάχιστον εμείς από επαρχία που ήρθαμε Αθήνα ή Σαλονίκη με τα 10 live την βδομάδα- και διαμορφώσαμε πάνω-κάτω την πρώτη μας “ουσιαστική” πολιτισμική -συν τοις αλλοις- ταυτότητα. Κοινός παράγοντας στα παραπάνω, φυσικά ο χρόνος και η διάθεση, που υπήρχαν και τα δύο σε αφθονία.
1. Tool - Lateralus
2. System Of A Down - Toxicity
3. Neurosis - A Sun That Never Sets
4. Gorillaz - Gorillaz
5. Starsailor - Love Is Here
- Radiohead - Amnesiac
- The Strokes - Is This It
- Daft Punk - Discovery
- Noir Desir - Des Visages Des Figures
- Stereophonics - Just Enough Education to Perform
- Converge - Jane Doe
- Phantomas - The Director’s Cut
- Melvins - Electroretard
- Wu-Tang Clan – Iron Flag
- Cult of Luna - Cult of Luna
- Slipknot – Iowa
- Muse - Origin of Symmetry
- Explosions In The Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever
- Mogwai - My Father My King
- Ενδελέχεια – Στα Σύνορα Της Μέρας
Eξώφυλλο
Soundtrack
Eκείνο της Ameli, όσο και αν έχει κουράσει η υπερβολική του χρήση έκτοτε, είναι σίγουρα το πιο iconic της χρονιάς, μαζί με του Howard Shore για το Fellowship of the Ring.
Όμως το παρακάτω είναι definately το αγαπημένο μου. Bruno Coulais μετά από τον Μικρόκοσμο φτιάχνει ένα μικρό θαύμα ξανά -και φωνάζει τον Nick Cave να τραγουδήσει μια από τις καλύτερες μπαλάντες που τραγούδησε ποτέ.
38 Likes
Νόμιζα ότι το Green Carnation ήταν του 2002 
Άντε πάλι γαμημένες αναπροσαρμογές.
Επίσης,
Come on! It’s in the title…
3 Likes
2001 η μεγαλυτερη χρονια μεχρι τωρα ? ποσιμπολ.
6 Likes
Ναι μωρέ δίκιο έχεις δεν έχω ιδέα γιατί καλιφορνεζους…
Edit όσο έγραφα: Κι όμως κατάλαβα γιατί, σκάλωμα από το πρώτο δίσκο…
και φαντάσου ότι ο τρίτος είναι που έχει subliminal verses…
4 Likes
2001
Opeth-“Blackwater Park”
Tool-“Lateralus”
System of a Down-“Toxicity”
Kreator-“Violent Revolution”
Lost Horizon-“Awakening the World”
27 Likes
2 Likes
3 Likes
Αυτός ο δίσκος είναι τόσο απίστευτος που σκέφτομαι να τον βάλω κι εγώ στην πεντάδα…
1 Like