Συμφωνώ!
2 Likes
Το 2001 είναι από τις χρονιές που και στο σινεμά είναι δύσκολο να βγάλεις δεκάδα, βγήκε το Lord of the rings, το Harry Potter, Ocean’s eleven, A beautiful mind, Amelie, Moulin rouge, βγήκε το Spirited away (δεύτερο αυτοτελές μέρος μιας εκπληκτικής τριλογίας με πρώτο το Princess Mononoke και τρίτο το Howl’s moving castle) το Monsters inc, το Shrek και το LORD OF THE RINGS!!!
Video games δε βγήκαν γιατί έδινα πανελλήνιες…
Στη λίστα τώρα, εικοσάδα σταθερά πια γιατί είπαμε είναι πολλά που μένουν έξω με δεκάδα και δε θέλω.
1) System Of A Down - Toxicity
Όταν ακούς τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς μπορεί να το υποψιαστείς, όταν ακούς τον καλύτερο δίσκο της δεκαετίας? Της εικοσαετίας? Του αιώνα, του μέχρι να εξεγερθούνε οι τοστιέρες όμοιο με τούτο δε θα ξαναβγεί, το καταλαβαίνεις?
Δίσκος που την πρώτη φορά που τον ακούς μένεις κάγκελο, την όγδοη αρχίζεις να παραμιλάς σε ανύπαρκτους φίλους ή εχθρούς, ότι βολεύει τον καθένα, και μα τους χίλιους κάστορες είκοσι δύο χρόνια μετά σε σοκάρει σε κάθε μα κάθε ακρόαση.
Στο Toxicity γίνανε όλα σωστά τεράστια και στην εντέλεια, οι φωναρες του Serj, οι ιδέες του Malakian η ραχοκοκαλιά που στηρίζει το δίσκο από τους Shavo και John. Η μελωδικότητα χτυπάει κόκκινα χωρίς να θυσιάζει στο ελάχιστο την ενέργεια και τη σκληρή πλευρά της μουσικής τους.
Το καλύτερο άλμπουμ από την αλλαγή της χιλιετίας και μετά.
One group to rule them all…
2) Tool - Lateralus
Εγγραφές πρωτοετών με αμάνικη Cryptic writings, σκισμένο τζιν, μαλλί λίγο πάνω απ’ τα οπίσθια και κρεμαστό Guardian. Statement entrance, όχι επί τούτου όμως γιατί πάντα έτσι ήμουνα τότε. Αναπόφευκτα με πλησιάζει τριτοετής της ράτσας μου με κλασική πρώτη κουβέντα “Αγαπημένος δίσκος?”, απαντάω το Scenes, προφανώς, και τα βρίσκουμε στους Theater μια χαρά.
- Tool ακούς?
- Οχι, τι παίζουν?
- Κάτσε θα σου φέρω αύριο να ακούσεις.
Ε, και μου έφερε… Κάπως έτσι πήγε άκλαφτη η πρώτη βδομάδα μαθημάτων. Ακόμα δεν είμαι σίγουρος τι θα έκαιγε πιο πολύ το εσωτερικό της ξεροκεφάλας μου, η πρώτη εβδομάδα απειροστικού (έχει και ψαρωτικό όνομα τρομάρα του :P) ή το Lateralus…
3) Opeth - Blackwater Park
Με αυτό το δίσκο διάβασα για πανελλήνιες στη Γ’ λυκείου (έδωσα όμως με το the world needs a hero).
Οταν το άκουσα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έβγαινε, ή είχε ήδη βγει δεν είμαι σίγουρος, κάποιος καλύτερος δίσκος μέσα στη χρονιά. Δεν έφερε στο τραπέζι κάτι καινούριο σε σχέση με το still life αλλά είχε καλύτερες συνθέσεις, ωραιότερες μελωδίες και οι κορυφές του ήταν σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα. Με τον ήχο τους να ενδίδει πλέον περισσότερο στην prog rock πλευρά, το Lepper affinity είναι ένα prog rock κομψοτέχνημα, και τα φωνητικά να κρατούν τη δυϊκότητα του δίσκου όντας άριστα μάλιστα και στις δύο αποχρώσεις τους, οι Opeth δημιούργησαν ένα μουσικό δάσος από συναισθήματα και ιδέες. Το blackwater park αναμιγνύει τη σκοτεινή death metal πλευρά του με τη φωτεινή, καθάρια του prog φτιάχνοντας ένα γκρι τοπίο σαν το εξώφυλλό του, αλλά δεν είναι τυχαίο ότι στο κέντρο του εξώφυλλου, όπως και στον πυρήνα της μουσικής του, κυριαρχεί το λευκό.
4) Slipknot - Iowa
Τι ακούσαμε ρε μαλάκες εκείνη τη χρονιά? Δηλαδή τι ακούσαμε ρε μαλάκες εκείνη τη χρονιά???
Ξέροντας πλέον τι εστί Slipknot μόλις βάλεις το cd και ξεκινήσει το (515) αισθάνεσαι λίγο όπως σε συναυλία που πέφτουν τα φώτα, αρχίζει η εισαγωγή και περιμένεις σε θέση μάχης. Και μαχη it is, γιατί πολύ απλά here we go again mother fucker. Εδώ όμως γύρισαν το διακόπτη στο έντεκα εκατομμύρια και έντεκα!! Τον απίστευτο Corey που ξερνάει τις φωνητικές του χορδές σε εκείνο το people equal shiiiit δε θα τον φτάσει κανένας και ποτέ! Μετά disasterpiece, my plague (το σωστό το σκατόψυχο όχι το άλλο το βρασμένο), μετά you are wrong fucked and overrated, αντίστροφη μέτρηση και if you’re five five five I’m six six six. Το Gently έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να σε βάλει στον γνωστό άρρωστο και εσωστρεφή κόσμο της σαπίλας των Slipknot, μετά Left behind όπου αχνοφαίνεται η λέξη εξέλιξη για τους καλιφορνέζους. Ο δίσκος δε σε αφήνει καθόλου αφού ακολουθούν shape, hated, abortion, με το ομώνυμο να είναι το κλείσιμο που του έπρεπε.
Και μετά αυτή η μπάντα έχει στις αποσκευές της το ομώνυμο και το Iowa και βγαίνει για περιοδεία…
5) Avantasia - The Metal Opera
Το τελευταίο πραγματικό αριστούργημα μιας σχολής που σβήνει. Μια τελική δήλωση αρτιότητας που μια ολόκληρη σκηνή μαζεύτηκε για να τιμήσει την ιστορία της βγάζοντας ένα, και μετά άλλο ένα, υπέροχο θεματικό άλμπουμ κλείνοντας τον κύκλο της με τον πιο ταιριαστό τρόπο. Κάποιοι λίγοι καλοί δίσκοι που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια δε φτάσανε ποτέ τις ένδοξες μέρες αυτής της ρομαντικής εποχής της οποίας αυτός ο δίσκος ήταν ο ιδανικός επίλογος.
Time telling me to say farewell but I knew that I would fight, hell and I knew we will, go for another time we can see for another time, we’ll be free for no more farewell…
6) Dimmu Borgir - Puritanical Euphoric Misanthropia
Ο καλύτερος δίσκος τους και από τους πλουσιότερους του black, βάζοντας ορχήστρες, industrial και goth πινελιές, heavy metal περάσματα, progressive, δυνατές και πομπώδης μελωδίες. Ενας Vortex να κεντάει, ο Barker στο μεγαλύτερο performance του και οι υπόλοιποι τέσσερις να γράφουν τα έπη.
Σημαντική λεπτομέρεια, για να ανέβει ένας ακραίος δίσκος επίπεδο απλά φέρτο σε επαφή με το Goteborg.
7) Katatonia - Last Fair Deal Gone Down
Οι Katatonia ανεβάζουν το παιχνίδι τους και αρχίζουν πλέον να δείχνουν το μεγαλείο του συναισθηματικού, ατμοσφαιρικού, προοδευτικού ήχου τους. Οι δυο επόμενοι δίσκοι βέβαια είναι πραγματικά αριστουργήματα, αλλά προειδοποίησαν με το teargass και όχι μόνο…
8) Anathema - A Fine Day To Exit
Δεδομένο πρώτο, οι δύο προηγούμενοι δίσκοι δεν είναι δίκαιο μέτρο σύγκρισης.
Δεδομένο δεύτερο, το a fine day είναι δίσκος γεμάτος κομματάρες με κάποια από αυτά μάλιστα να αγγίζουν ακόμα και το πρόσφατο παρελθόν τους. Leave no trace, panic, release, underworld, looking outside inside.
Βασικά να σου πω κάτι, δισκάρα ανάλογη των δύο προηγούμενων είναι, να ορίστε το ‘πα.
9) Emperor - Prometheus: The Discipline Of Fire And Demise
Εξελίχθηκαν σε απλησίαστο επίπεδο για το χώρο παιζοντας black, progressive κρατόντας τα συμφωνικά στοιχεία και αφήσανε τον πλανήτη μαλακα σε τέτοιο σημείο που μετά δεν είχε άλλο και διαλύθηκαν. Το ότι όλο αυτό είναι δημιούργημα ενός ανθρώπου, και μάλιστα 25 χρονών, νομίζω ότι περνάει για απόδειξη ότι ζουν ανάμεσά μας.
10) Neurosis - A Sun That Never Sets
Γενικά αυτό δεν είναι το είδος μου και μέχρι σήμερα ακόμα προσπαθώ να εντοπίσω ποιό είναι εκείνο το στοιχείο που διαφοροποιεί αυτό το δίσκο σε σχέση με άλλους του είδους, ή της μπάντας, και το κάνει τόσο ωραίο στ’ αυτιά μου.
11) Nickelback - Silver Side Up
Τί γιατί? Γιατί είναι γαμάτο, απλά και ξεκάθαρα γαμάτο.
12) Kamelot - Karma
Power, progressive, συμφωνικός χαρακτήρας, παιγμένο άψογα με καλογραμμένα κομμάτια και έναν από τους καλύτερους ερμηνευτές του είδους στο μικρόφωνο. Δε φτάνουν αυτά? Ωραία ας βάλουμε και Sascha Paeth στην παραγωγή και λίγο στη κιθάρα.
13) Savatage - Poets And Madmen
Επιστροφή του Jon στο μικρόφωνο μετά από μια δεκαετία, αν και νομίζω ότι ιδανικά θα έπρεπε να το έχει κυρίως ο Zak και να το μοιράζεται για συγκεκριμένους ρόλους με τον Oliva. Ο δίσκος έχει μουσικάρες, προφανώς, με όλα τα στοιχεία που έχουμε αγαπήσει στους Savatage βάζοντας στο κέντρο των συνθέσεων για άλλη μια φορά τα χαρακτηριστικά πιάνα του Jon Oliva. Λείπει πολύ αυτή η μπάντα από τη μουσική, άντε να δούμε.
14) Rammstein - Mutter
Πέρασα κι εγώ μια φάση που άκουγα πάρα πολύ Rammstein, δεν είμαι πια εκεί αλλά το Mutter έχει καταφέρει να κρατηθεί ψηλά στην εκτίμησή μου.
15) Kreator - Violent Revolution
Εδώ μπαίνουμε σιγά σιγά στην αγαπημένη μου περίοδο των Kreator. Ριφάτο, μελωδικό θρας με διάσπαρτες σουηδικές αναφορές και πολύ mid tempo rhythm and groove. Ωραία πράματα.
16) Evergrey - In Search Of Truth
Σκοτεινό, μελωδικό, με κοφτές κιθάρες και power metal αναφορές. Ενα φοβερό progressive album που βάζει στο κέντρο τα πλήκτρα και απογειώνεται από τη φωνάρα του Englund. Το different worlds μπορεί να έχει λίγο edge of thorns μέσα του αλλά τι να κάνουμε που είναι μεγαλύτερο κι απ’ τη ζωή την ίδια…
17) Puddle Of Mudd - Come Clean
Το ντεμπούτο αυτής της μπάντας είναι πιο κοντά στο Seattle των mid 90s παρά στο nu metal. Οπως και να ‘χει είναι μια γαμάτη Αμερικανίλα με πολύ κοπάνημα και πολύ συναίσθημα.
18) Maudlin Of The Well - Bath/Leaving Your Body Map
Progressive, jazz, death, avant-garde, rock όλα ένας μύλος με ένα αποτέλεσμα διπλά θεσπέσιο.
19) Staind - Break The Cycle
Αλλη μια γαμάτη Αμερικανίλα που κι αυτή τιμάει το legacy του Seattle. Με λίγο πιο εμπορικές μουσικές φόρμες αλλά πιο grunge στίχο. Κατα τ’ άλλα πολύ κοπάνημα και πολύ συναίσθημα. Αυτό το It’s been a while είναι φοβερό κομμάτι.
20) Green Carnation - Light Of Day, Day Of Darkness
Δύσκολος δίσκος, ή κομμάτι αν προτιμάτε, αλλά σε αποζημιώνει όταν το χρειαστείς. Πολύ καλή συντροφιά για εκείνα τα βράδια που δεν είσαι καλά.
Αντί για EP και live θα βάλω τρία φοβερά soundtrack που βγήκανε, Amelie, Moulin Rouge (καλύτερη εκτέλεση Roxanne ever) και φυσικά Lord Of The Rings.
Εξώφυλλο Threshold - Hypothetical ορίστε το ανέφερα κι αυτό γιατί μπορεί να μην παίρνει θέση στη λίστα αλλά έχει δύο συν ένα κομμάτια μέσα που είναι από το πάνω ράφι (ναι άσχετο με το εξώφυλλο αλλά και το εξώφυλλο καλό είναι).
38 Likes
Tο τελευταίο FPS που έπαιξα ποτέ (κάτι multiplayer Halo που παίζαμε σε σπίτι συμφοιτητή δεν τα μετράω, τα βαριόμουν τρομερά).
6 Likes
2001, φοβερή χρονιά, τα 3 πρώτα ανά διαστήματα αλλάζουν διαρκώς θέση στη 3άδα.
Aρχίζει το παιχνίδι να γίνεται τώρα ακόμα πιο personal για εμάς τους 40s-40s και κάτι, που ζήσαμε αυτή τη δεκαετία αγοράζοντας μανιωδώς cd/δίσκους, μάθαμε τι εστί συναυλιακή κουλτούρα -τουλάχιστον εμείς από επαρχία που ήρθαμε Αθήνα ή Σαλονίκη με τα 10 live την βδομάδα- και διαμορφώσαμε πάνω-κάτω την πρώτη μας “ουσιαστική” πολιτισμική -συν τοις αλλοις- ταυτότητα. Κοινός παράγοντας στα παραπάνω, φυσικά ο χρόνος και η διάθεση, που υπήρχαν και τα δύο σε αφθονία.
1. Tool - Lateralus
2. System Of A Down - Toxicity
3. Neurosis - A Sun That Never Sets
4. Gorillaz - Gorillaz
5. Starsailor - Love Is Here
- Radiohead - Amnesiac
- The Strokes - Is This It
- Daft Punk - Discovery
- Noir Desir - Des Visages Des Figures
- Stereophonics - Just Enough Education to Perform
- Converge - Jane Doe
- Phantomas - The Director’s Cut
- Melvins - Electroretard
- Wu-Tang Clan – Iron Flag
- Cult of Luna - Cult of Luna
- Slipknot – Iowa
- Muse - Origin of Symmetry
- Explosions In The Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever
- Mogwai - My Father My King
- Ενδελέχεια – Στα Σύνορα Της Μέρας
Eξώφυλλο
Soundtrack
Eκείνο της Ameli, όσο και αν έχει κουράσει η υπερβολική του χρήση έκτοτε, είναι σίγουρα το πιο iconic της χρονιάς, μαζί με του Howard Shore για το Fellowship of the Ring.
Όμως το παρακάτω είναι definately το αγαπημένο μου. Bruno Coulais μετά από τον Μικρόκοσμο φτιάχνει ένα μικρό θαύμα ξανά -και φωνάζει τον Nick Cave να τραγουδήσει μια από τις καλύτερες μπαλάντες που τραγούδησε ποτέ.
38 Likes
Νόμιζα ότι το Green Carnation ήταν του 2002 
Άντε πάλι γαμημένες αναπροσαρμογές.
Επίσης,
Come on! It’s in the title…
3 Likes
2001 η μεγαλυτερη χρονια μεχρι τωρα ? ποσιμπολ.
6 Likes
Ναι μωρέ δίκιο έχεις δεν έχω ιδέα γιατί καλιφορνεζους…
Edit όσο έγραφα: Κι όμως κατάλαβα γιατί, σκάλωμα από το πρώτο δίσκο…
και φαντάσου ότι ο τρίτος είναι που έχει subliminal verses…
4 Likes
2001
Opeth-“Blackwater Park”
Tool-“Lateralus”
System of a Down-“Toxicity”
Kreator-“Violent Revolution”
Lost Horizon-“Awakening the World”
27 Likes
2 Likes
3 Likes
Αυτός ο δίσκος είναι τόσο απίστευτος που σκέφτομαι να τον βάλω κι εγώ στην πεντάδα…
1 Like
Μισο να ψηφισω εξώφυλλο για αρχη
Κ τα λεμε μεσα στη βδομαδα για την 5αδα.
9 Likes
2001 ;p
- Memorable mentions (γιατί πάλι βιάστηκα, αλλά, ούτως ή άλλως, δεν είχαν ελπίδα να μπουν πεντάδα, ενώ για δεκάδα παιζόταν κατά 1/10).
Anathema - A Fine Day To Exit
Neurosis - A Sun That Never Sets
The Tea Party - The Interzone Mantras
…
Noir Desir - Des Visages Des Figures (θυμάμαι κάποιες τραγουδάρες απ’ αυτό)
!!!
Η σειρά (εκτός πεντάδας) είναι ψιλοτυχαία.
23 Likes
Πιστεύω πάμε για Tool/ System κ Opeth λίγο πίσω.
Εντελώς στα ακούσματά μου. 
Καμία τύχη τα άλλα.
4 Likes
Τα 5 καλύτερα για μένα για το 2001
Rammstein, Mutter
Alice Cooper, Dragontown
Ozzy Osbourne, Down to Earth
Iced Earth, Horror Show
Nickelback, Silver Side Up
21 Likes
Πάντως για το experimental rock είναι μυθική χρονιά. Έβγαινε άνετα 15αδα μόνο με σχετικά άλμπουμ.
1 Like
είναι λίγο γαμησε τα φάση . Ζόρι
1 Like
2 0 0 0
ΕΤΟΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!
20 Coldplay - Parachutes
19 Pearl Jam - Binaural
18 Bon Jovi - Crush
17 QOTSA - Rated R
16 Placebo - Black Market Music
15 Tony Iommi - Iommi
14 Steely Dan - Two against nature
13 Kansas - Somewhere to elsewhere
12 Fates Warning - Disconnected
11 Marilyn Manson - Holy Wood
10 Calexico - Hot rail
9 Neil Young - Silver and gold
8 Dandy Warhols - 13 Tales from Urban Bohemia
7 Spock’s Beard - V
6 Johnny Cash - American III : Solitary Man
5 Iron Maiden - Brave New World : ο τελευταίος σημαντικός δίσκος των Maiden. Δεν πήγαινε με τίποτα πιο ψηλά από το 5.
4 Geddy Lee - My favourite headache Ο ΓΚΕΝΤΑΡΟΣ καταθέτει κι αυτός το σόλο πόνημά του, την περίοδο που οι Rush ήταν σε παύση.
3 Porcupine Tree - Lightbulb Sun Ένα σκαλί κάτω από το επόμενο άλμπουμ τους, αλλά σίγουρα πολύ πολύ καλύτερος από το Stupid Dream!
2 Linkin Park - Hybrid Theory Δεν έχω ακούσει άνθρωπο να τραγουδάει με θυμό, ευαισθησία και παράπονο ταυτόχρονα όπως ο Chester Bennington. Τολμώ να πω ότι δυσανασχετώ με την πάρτη μου που δεν άκουσα αυτόν τον δίσκο όταν βγήκε, παρόλο που “βούιζε” ο κόσμος. Στο τσακ ήμουν να τον βάλω πρώτο.
1 PJ Harvey - Stories from the City, Stories from the Sea : Πίστευα ότι το κορίτσι θα κατάφερνε να πάρει πρωτιά. Δεν πειράζει. Πήρε αρκετές ψήφους νομίζω. Ένα θα πω για την PJ του 2000. Ήταν μεγάλη απόλαυση να την ακούς αλλά και να τη βλέπεις. Τριαντάρα πια, σε μια ηλικία ωριμότητας και ζηλευτής καλλιτεχνικής αυτοπεποίθησης.
Επιτρέψτε μου να αναφέρω δίσκους που δε με “έπιασαν” κι έμειναν ΔΙΚΑΙΑ εκτός των 20, παρότι πίστευα ότι θα μου έκαναν το “κλικ”:
Radiohead - Kid A
Pain of Salvation - The perfect element
Rage Against The Machine - Renegades
Limp Bizkit - Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water
U2 - All that you can leave behind it
17 Likes
2001.
5.
θα μπορουσε και εξωφυλλο ειδικα για διαφορους ψυχασθενεις με την (α)συμμετρια. Το Apple υπαρχει για να μου θυμιζει ωραιες νυχτες στον 1ο οροφο της βογατσικου στην σαλονικα. ολο το υπολοιπο για να μου θυμιζει γενικα ομορφες εποχες γεματες μουσικη και ξενυχτια (δακρυσατε?)
4.
Μπουμ!!! Εκρηξη στα κεφαλια μας. Pull the tapeworm out of your ass και τα μυαλα στα καγκελα. μπορειτε να περιγραψετε το αλμπουμ σε καποιον που δεν το εχει ακουσει εκτος απο ενα απλο “ακουσε το ρε μαλακα”. εγω δεν μπορω. συγγνωμη κιολας.
wake up (wake up) qmksncncnoihcnncskwjdjqpowqctreeb up
3.
Τον (τους αναλογα την εποχη) Schiller δεν προκειται να τον μπερδεψεις με τιποτα εκει εξω. Το Weltreise ειναι ενα γεματο αλμπουμ με ιδεες, με μουσικη, με συνεργασιες chill out downtempo house ατμοσφαιρικο και εχει και το dream of you μεσα το απολυτο ταξιδιαρικο κομματι.
Is this what life has got to give
Is this the dream
The dream I had of you
2.
μας την πεσαν οι γερμαναραδες αλλα αλμπουμ με τετοια πρωτη εξαδα σε τραγουδια δεν περναει απαρητηρητο.
ναζιδες οι rammstein? αφου η καρδια χτυπαει αριστερα μωρε, και τι βιντεο κλιπ
1.
Υπηρξε μια εποχη που στο δισκαδικο που δουλευεα μου ζητουσαν πελατες chill out μουσικη να βαζουν στα μαγαζια που εχουν οποτε μετα απο κατι πανακριβα cafe del mar και buddha bar τα οποια τα πληρωναν απο 30 μεχρι 45 ευρω παντα τους ελεγα “παρτε και αυτο ακουστε το και αν δεν σας αρεσει φερτε το πισω να σας δωσω τα χρηματα” τοσο σιγουρος.
Στο τοπ5 αλμπουμ που εχω ακουσει περισσοτερο. Ethnic ατμοσφαιρικο chill out με αιθερια φωνητικα. Η γυναικα μου το μισει απο τοσες φορες που το εχει ακουσει χωρις να θελει. Καποιοι κανετε διακοπες σε ομορφα μερη. Ξυπνηστε το ξημερωμα καθηστε στο μπαλκονι βεραντα σκηνη και βαλτε το να το ακουσετε. Αν δεν νιωσετε κατι καταπληκτικο να σας κατακλυζει μου το λετε και σας δινω τα λεφτα σας πισω.
33 Likes