Τραγικό, απαίσιο 2001 και καλύτερη χρονιά σε μουσική παραγωγή έως τώρα (τρέμω το 2004 βέβαια). Για το συγκεκριμένο έτος κόλαση για ψήφο, στύβω το κεφάλι μου τουλάχιστον ένα μήνα και ήρθε η ώρα για αποφάσεις. Πήγα με την καρδιά, και ίσως είναι μια πεντάδα η πρωτιά που αντιπροσωπεύει εν τέλει πλήρως ικανοποιητικά το μουσικό μου γούστο στο σήμερα. Θα μακρυγορήσω.
Η ΟΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ
1. Converge - Jane Doe
Είναι άραγε η μουσική η ίδια από το πρώτο άκουσμα του Jane Doe στο κοινό κι έπειτα; Είμαι δυνατή υποστηρικτής του όχι ως απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Η συναισθηματικά δοσμένη ωμότητα βία, τα σκισμένα σωθικά όταν το συναίσθημα δεν είναι ικανό να σε αφήσει πλέον ευάλωτο και έχει γιγαντωθεί σε ένα τέρας έτοιμο να ορμήσει προς πάσα κατεύθυνση μην ξεχωρίζοντας οικειότητα και άγνωστο. Οι Converge, η πιο τίμια μπάντα του metal από την αρχή μέχρι σήμερα, τότε δεν κατάλαβαν, αλλά έφτιαξαν έναν δίσκο που όρισε τα πάντα για τη νέα χιλιετία. Σημείο αναφοράς, σημείο πόνου, το Jane Doe θα μένει πάντα διαχρονικό και αναλλοίωτο. Για τους άπιστους, οι πρόσφατες ακόμη μνήμες μιας εκ των καλύτερων συναυλιών επί του ελληνικού εδάφους είναι εδώ να το επιβεβαιώσουν.
2. Tool - Lateralus
Οι πλανήτες όλοι ευθυγραμμίστηκαν για να έχουμε δύο τέλεια album αυτή την καταραμένη με την καλή και μεταφυσική έννοια χρονιά. Οι Tool με την εμβληματική περσόνα του Maynard δημιούργησαν κάτι πέρα από το ανθρώπινο μυαλό. Κάτι που σου ανοίγει πόρτες για σκέψεις, νηφάλιες και όχι, που δεν είχες καν φανταστεί ότι υπάρχει η πιθανότητα ύπαρξης/σύνδεσης μεταξύ τους. Το Lateralus είναι το απαύγασμα της δημιουργίας αυτού του δώρου στην ανθρωπότητα για μπάντα, παρά τη διάρκειά του δεν καταντάει ποτέ βαρετό, δεν έχει μισό περιττό λεπτό εντός του, κάθε εμπειρία μαζί του είναι ένα αστρικό ταξίδι που αν χρειαζόταν να πληρώσω κάθε φορά που το απολαμβάνω, θα το έκανα με χαρά.
3. Jimmy Eat World - Bleed American (με τον οριτζιναλ τον τιτλο)
Αλλάζοντας εντελώς πορεία, φίλες φίλοι φίλα, εδώ είναι η προσωποποίηση της εφηβείας. Τις στιγμές που το χάζεμα στο star channel και της αμερικανοεφηβικές σειρές ήταν καθημερινότητα, αυτοί και οι Fall Out Boy έγιναν η φωνή μιας γενιάς που έβλεπε το ζοφερό μέλλον να έρχεται και κατασπάραζει τις τελευταίες στιγμές νεανικής ξεγνοιασιάς μεταξύ κατάθλιψης, ουσιών και γονεϊκής περιουσίας. Το αμερικάνικο κι έπειτα παγκόσμιο όνειρο αρχίζει να ραγίζει και το Bleed American γίνεται η φωνή αυτής της παρατήρησης. Τι κι αν άλλαξε όνομα μετά την 11η Σεπτεμβριου, θα είναι για πάντα έτσι στις καρδιές μας. Ένας δίσκος γεμάτος bangers που τραγουδάς χωρίς ανάσα, με χαρακτηριστικότερα τα “The Middle” και “Sweetness” που σήμερα τα ξέρουν και οι πέτρες. Δίσκος, τότε, τώρα και για πάντα, καταφύγιο. “Everything, everything will be alright”
4. Hammers Of Misfortune - The Bastard
Στην άλλη πλευρά του μουσικού ημερολογίου, του παλιού, ξεπηδά η ιστορία ενός κατατρεγμένου. Δεν είναι μυστικό ότι πεθαίνω για ένα concept album με ουσία και όχι concept για να λέμε ότι το κάναμε. Ο πρώτος δίσκος των Hammers Of Misfortune συγκεντρώνει όλα όσα αγαπάω στο ευρύτερο metal. Μια τέλεια, σκοτεινή, μεσαιωνική ιστορία, doom heavy με παραγωγή από την κόλαση την ίδια, αξέχαστα riffs, το τεράστιο κομμάτι στο πρόσωπο του “You Should Have Slain Me”. Εκπληκτικό artwork που φλερτάρει με εξώφυλλο της χρονιάς - έχουμε πολλούς υποψηφίους για αυτό βέβαια, φωνές που αντιπροσωπεύουν τους ξεχωριστούς χαρακτήρες της ιστορίας, θα ήθελα μια μέρα να το δω σίγουρα σε θεατρική μεταφορά. Αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας και της ηρεμίας μου.
5. The Microphones - The Glow Part 2
Πετώντας στο indie folk rock και μακριά πολύ από τα προηγούμενα, γράφεται λίγη ακόμη μουσική ιστορία. Κάπου είχα γράψει για τις παρανοϊκές περσόνες και την πιθανότητα να είναι απαραίτητες για να γραφτεί αριστουργηματική μουσική στο indie rock. Νομίζω όταν μιλούσαμε για τους Neutral Milk Hotel. Στην ίδια περίπτωση, έχουμε τους The Microphones, την πρώτη δηλαδή μουσική μετενσάρκωση του Phil Elverum που συνεχίζει ακάθεκτος ως σήμερα με άλλα project. Η μεγαλειότητα του The Glow Part 2 όμως ήταν μια κορύφη που δεν ξέρω αν πιάστηκε κατά τύχη, σίγουρα όμως είναι ανεπανάληπτη. Ρουφάει ατμόσφαιρες από το black metal, ρουφάει στοιχεία και fuzz από οτιδήποτε noise, δημιουργεί μια τρέλα που σε αφήνει άφωνο. Βοήθεια. Όχι δεν υπάρχει part 1.
Δεκαπέντε ακόμη που έχουν σίγουρα θέση από πάνω:
6. Neurosis - A Sun That Never Sets: με την πληγή για την ιστορία πίσω τους ακόμη ανοιχτή, δεν μπορώ να προσπεράσω πόσο με έχει σημαδέψει αυτός ο δίσκος. Ούτε ότι τον έμαθα εδώ μέσα. Ίσως η πιο σκοτεινή και συναισθηματική συνάμα στιγμή των Neurosis, είναι πραγματικά εκθαμβωτικό να πετυχαίνεις το απόλυτο σκοτάδι μιλώντας για ένα ασταμάτητο φως. Ζηλεύω κάθε άτομο που θα ακούσεi για πρώτη φορά το “The Tide”.
7. Bjork - Vespertine: Ο αγαπημένος μου δίσκος της Bjork έπεσε σε χρονιά που δε χώρεσε πεντάδα. Ανήκουστο κύριε πρόεδρε. Εδώ στα πολύ ψηλά, να στέκεται στην κορυφή όλου του (alt) pop και να γελάει με οτιδήποτε πλασάρεται ως πρωτοποριακό καθώς γύριζε το video του Pagan Poetry. Πόσο σε θαυμάζω όμορφό μου πλάσμα.
8. Daft Punk - Discovery: Intergalactic electronic dance made perfect. Οι Daft Punk είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της μουσικής και δεν είμαι ιδιαίτερα πρόθυμη να δεχτώ κάποια άρνηση ως προς αυτό. Με το Discovery πετυχαίνουν και αυτοί φέτος το απόλυτο, only banger album, φυσικά με τη συνοδεία του εκπληκτικού animated film “Interstella 5555” σπασμένο σε μέρη για τις ανάγκες video clip του κάθε κομματιού. Το Discovery είναι ο δίσκος που ξέρεις σίγουρα χωρίς να ξέρεις ότι τον ξέρεις, σχεδόν ολόκληρο.
9. Gorillaz - Gorillaz: Το ντεμπούτο των Gorillaz σε κάνει ευτυχισμένο με λίγη λιακάδα στην τσάντα. Κι αυτό τέλειο από την αρχή μέχρι το τέλος, με μια συνταγή προορισμένη για την επιτυχία. Γίνεται αλλιώς άραγε με τα χεράκια του Damon Albarn; Επίσης, πόσο φοβερό που δύο μπάντες animated characters φτάνουν στη δεκάδα μου;
10. Slipknot - Iowa: Τέτοια μουσική γράφεις αν μεγαλώνεις σε ένα μέρος ξηρό και καταραμμένο, που ισαπέχει περίπου μια ζωή από κάθε θάλασσα. Η αθεράπευτη ορμή (και τόλμη) του Iowa είναι μνημειώδης. Και οι λέξεις για το τι σημαίνει για τα maggots αυτός ο οριακά υποτιμημένος δίσκος των Slipknot, ίσως να είναι και λίγο ρηχές.
11. Radiohead - Amnesiac: Ασταμάτητοι κυριολεκτικά Radiohead συνεχίζουν με άλλον ένα δίσκο δέκα στα δέκα που έχει καταλήξει τόσο κάτω απλά γιατί μιλάμε για δίσκους ίδιας ποιότητας φέτος. Έχουμε κουράσει με τη μαγεία τους τις τελευταίες χρονιές, το Amnesiac δεν αποτελεί εξαίρεση.
12. System Of A Down - Toxicity: τα έχετε πει όλοι. Λόγοι θέσεις ίδιοι με πριν.
13. Opeth - Blackwater Park: Παραδόξως όχι το πιο αγαπημένο μου Opeth αλλά ίσως το πιο σημαντικό, έχουμε κι εδώ αμέτρητες ώρες κλάματος παρέα.
14. Katatonia - Last Fair Deal Gone Down: Το μοτίβο εφηβικό κλάμα με τις ώρες συνεχίζει ακάθεκτο στην ιερή τούτη τριάδα η οποία βασικά ποτέ δε με απογοήτευσε. Δεν έχω αφήσει τον οβολό μου ακόμη για τους Katatonia, αυτός θα έρθει πολύ μετά.
15. Anathema - A Fine Day To Exit: Συγκλονιστικά όμορφος και υποτιμημένος δίσκος από τους Anathema που γίνονται πλέον ένα με το ΡΟΑΚ, μας δίνουν κομμάτια όπως το Panic, Temporary Peace, Looking Outside Inside.
16. Crowbar - Sonic Excess In It’s Purest Form: Από τις καλύτερες μπάντες στο είδος τους και η πρώτη μου επαφή μαζί τους, οι Crowbar παραδίδουν μαθήματα βαρύτητας χωρίς καν να προσπαθούν να γίνουν διδακτικοί.
17. Thursday - Full Collapse: Δίσκος που πονάω που βάζω τόσο κάτω, αλλά το συγκεκριμένο έτος με έχει γονατίσει. Το emo και το ποστ το χαρντκορ είναι στην καρδιά και στο πάνω μέρος του φάρυγγα εκεί που νιώθεις μια δόνηση όταν τσιρίζεις στίχους που έχουν εντυπωθεί στα μύχια της ψυχής σου: “I don’t want to feel this way forever, a dead letter marks returns to sender”
18. My Dying Bride - The Dreadful Hours: Επιστρέφουμε στο μοτίβο βρετανική κλάψα γιατί του αξίζει.
19. White Stripes - White Blood Cells: Κι εμένα εντύπωση μου κάνει που είναι τόσο κάτω. Είναι ίσως η καλύτερη δουλειά του Jack White με τους Stripes, αλλά 2001 σε μισώ.
20. Rise Against - The Unravelling: Κάπου εδώ ξεκινά επίσημα ο παθιασμένος μου έρωτας με την καλύτερη punk rock μπάντα της νέας χιλιετίας.
Ακολουθεί name drop με ελάχιστες σημειώσεις γιατί η ψυχή μου δεν αντέχει άλλο μετά το διαχωρισμό:
-
Maudlin Of The Well - Bath
-
Sum 41 - All Killer No Filler
-
Within Temptation - Mother Earth
-
Savatage - Poets And Madmen
-
Paradise Lost - Believe In Nothing
-
Muse - Origin Of Symmetry
-
Explosions In The Sky - Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever
-
Envy - All The Footprints
-
Leftover Crack - Mediocre Generica
-
P!nk - Mizandastood - Ποπ αριστούργημα που όλοι θυμάστε 4-5 κομμάτια εντός του.
-
The Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra La La Band - Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward: η σοκαριστικη΄συνέχεια των The Silver Mt Zion
-
Godflesh - Hymns
-
Le Tigre- Feminist Sweepstakes
-
Low - Things We Lost In The Fire
-
As Friends Rust - Won
-
Garbage - Beautiful Garbage
-
Scianka - Dni Wiatru; για οπαδούς ποστίλας και μη αμτμόσφαιρας, ότι καλύτερο έχει βγει από τα Πολωνικά σύνορα.
-
Stevie Nicks - Trouble In Shangri-La
-
Dashboard Confessional - The Places You…
-
Built To Spill - Ancient Memories Of The Future
-
Pig Destroyer - Prowler In The Uard
-
Slayer - God Hates Us All
-
Karma To Burn - Almost Heathen
-
Kreator - Violent Revolution
-
Autechre - Cornfield
-
Tortoise - Standaw
-
Unwound - Leaves Turn Inside You
-
Kylie Minogue - Fever
-
Four Tet - Pause
-
Gamma Ray - No World Order
-
Breach - Kollapse
-
Old man Gloom - Seminar III: Zozobra
-
Paysage D’ Hiver - Winterkaelte
-
Ensiferum - Ensiferum
-
Sleepytime Gorilla Museum - Grand Opening And Closing: Όσοι γουστάρετε θεατρικά avante garde υπερθεάματα, ακούστε εδώ οπωσδήποτε.
