Επιτέλους.
7 Likes
70-71 ψήφισα άγγλους ρε.
I hear you, but
-
κάτι έπρεπε να απαντήσω και
-
σιγά μην καθόμουνα να επιχειρηματολογήσω υπέρ των δύο κορυφαίων ροκ άλμπουμ στην Ιστορία
1 Like
Σέβομαι το 1 και σταματάω.
Και αγνοώ το 2.
1 Like
Oh, I know
1 Like
Αυτό περίμενα να κάνει πάταγο.
2001
Νομίζω ότι συμφωνούμε οι περισσότεροι ότι αυτή η χρονιά είναι το κάτι άλλο. Θα μπορούσα να αναφέρω πάμπολλες κορυφαίες κυκλοφορίες αλλά θα περιοριστώ στις άκρως αγαπημένες μου.
special mentions:
TΟ VESPERTINE είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, με την μοναδική ΒJORK να ξορκίζει χειμωνιάτικα πνεύματα, να τα μετατρέπει με την φωνή της σε παγοκρυστάλλους και να τα φυλάει σε κρυμμένα μέρη. Όντας πλήρως ερωτευμένη εκείνη την περίοδο με τον σύντροφο της, θέλει όλη αυτήν την ευδαιμονία της να την κάνει τέχνη και να την μοιραστεί με όλον τον κόσμο. Πόσα πολύτιμα πετράδια υπάρχουν εδώ: Ηidden Place, Cocoon, Aurora, Unison και το απίστευτο Pagan Poetry με το επίσης απίστευτο video clip του.
Με το INTERZONE MANTRAS οι THE TEA PARTY, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για τις μόδες και τις τάσεις στην μουσική, παραδίδουν άλλη μια δουλειά υψηλού επιπέδου που έτυχε να είναι η πρώτη τους που άκουσα, οπότε και της έχω μια παραπάνω αδυναμία. Σύγχρονο ροκ με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και τις σήμα κατατεθέν ανατολίτικες μελωδίες του συγκροτήματος να δίνουν δυναμικά το παρόν.
Το LAST FAIR DEAL GONE DOWN των ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ το θεωρώ μαζί με το επόμενο τους την καλύτερη δουλειά που κυκλοφόρησαν. Απλές κομματάρες με ριφάρες και μελωδιάρες όπως τα Dispossession, We must bury you, Tonight’s Music, Teargas και Sweet Νurse. Σκοτεινοί όσο πρέπει. Αργότερα παραγίναν περίεργοι και κουραστικοί για τα γούστα μου.
Θυμάμαι μια νεανική εκπομπή στην ελληνική ΤV με τίτλο Hackers, όπου ένας από τους παρουσιαστές είχε κάψει εγκεφαλικά κύτταρα με τους TOOL και το LATERALUS με αποτέλεσμα να τους αναφέρει διαρκώς σε κάθε διαφορετική συζήτηση και θέμα που είχαν. Δεν ήταν και ο μοναδικός. Α και η στιγμή μόλις τελειώνει το Parabol και σκάει το Parabola καταστρέφει πλανήτες και κόσμους.
Δύο εντυπωσιακά ντεμπούτα, οι THE STROKES με το IS THIS IT και οι B.R.M.C. με το ομώνυμο BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB αποτέλεσαν το soundtrack των φοιτητικών μου ετών. Απίστευτο πόσες τραγουδάρες ξεπήδησαν μέσα από αυτούς τους δίσκους: Last Nite, Take it or leave it, New York City Cops, The Modern Age, Barely Legal και αντίστοιχα Red Eyes and Tears, Love Burns, Head Up High, Rifles, What Ever Happened To My Rock And Roll (Punk Song).
Το KARMA είναι μάλλον ο αγαπημένος μου KAMELOT δίσκος που έχει ωστόσο την ατυχία να πέσει σε μία τρελή χρονιά που γίνεται χαμός από απίστευτες κυκλοφορίες με αποτέλεσμα να μείνει εκτός πεντάδας. Θα προσπαθήσω να επανορθώσω με τις δύο επόμενες δουλειές τους που είναι εξίσου δυνατές. Προς το παρόν, τιτάνας Roy, μαγικό Forever, γαμιστερό The Spell, συγκινητικό Don’t You Cry, θεϊκό Karma, ανεβαστικό The Light I Shine On You, ανατριχιαστικό Temples Of Gold και αιώνια και ανεπανάληπτη Elisabeth. Υποκλίνομαι.
E, αφού έβαλα τους RADIOHEAD και το KID A πρώτο για το 2000, να μην πιάσει το KID B μια θέση πεντάδα; 'Εφτασε κοντά είναι η αλήθεια. Σε κάποια σημεία μου ακούγεται το ίδιο συγκλονιστικό με το μεγάλο του αδερφάκι… αλλά ξέρουμε προς τα που γέρνει η πλάστιγγα. Η αρχή του δίσκου για παράδειγμα είναι ταμάμ, με το ρυθμικότατο Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box ( After years of waiting/Nothing came ) και ακόμη περισσότερο με το μυστηριακό/μεταθανάτιο Pyramid Song ( And we all went to heaven in a little row boat), χωρίς υπερβολή ένα από τα κορυφαία κομμάτια της δεκαετίας. Προσπερνώντας κάποιους ακραίους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς που δεν με “αγγίξαν” αυτήν την φορά , αυτό που απομένει είναι πανέμορφα μοιρολόγια, You And Whose Army?, electro-blues καλλιτεχνήματα, Ι Might Be Wrong, ιδιοσυγκρασιακή brit-pop, Knives Out, μια spooky-Halloween βερσιόν του Morning Bell από τον προηγούμενο τους δίσκο, υπνωτιστικό Krautrock, Dollars and Cents, και paranoid jazz ελεγείες, Life In a Glasshouse. Α, και Quintom, έχω και εγώ την ίδια έκδοση βιβλίο του AMNESIAC, αλλά δεν πιάνει και πολλά δυστυχώς, σύμφωνα με το Discogs!
top 5:
5)TΗΕ MISSION - AURA
Eκεί που τους είχα ξεγράψει τελείως, σκάει αυτή η δισκάρα και μου δίνει μια καλή με το μαστίγιο στον ποπό για να μάθω να σέβομαι. Τι έχουμε εδώ, παλιούς καλούς MISSION με σύγχρονη και ένα κλικ πιο heavy παραγωγή να ξεπετάνε την μια κομματάρα μετά την άλλη.
Το εναρκτήριο Εvangeline είναι απολαυστικότατο με τα First Last and Always ριφς και το ιστορικό S&M θέμα του (Bow down and worship the Whiplash Queen). To Shine like the Stars είναι το πιο typical ΜISSION του δίσκου, θα μπορούσε άνετα να ανήκει στις πρώτες δουλειές τους. Η ριφάρα του (Slave to) Lust σπέρνει ενώ παράλληλα o Wayne Hussey ξεχνάει κάπως να βάλει φίλτρο στην στιχουργική απόδοση των επιθυμιών του: (First I’m gonna fuck You and then we’ll make love), ή παρακάτω (Ι’m sick of masturbation/Tired to play with myself/I don’t wanna go to hell/ don’t wanna go blind) και άλλα χαριτωμένα. Στο Mesmerised γίνεται πάλι ο ρομαντικός τύπος που ξέρουμε. Το uptempo Lay Your Hands on Me μου θυμίζει για κάποιο λόγο Simple Minds, το Dragonfly είναι απλά μια ΟΚ μπαλάντα, το…χαρούμενο και ποπ Ηappy προσπαθεί να γίνει το νέο τους Like a Child Again-δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα. Αντίθετα, μετά την δυναμική εισαγωγή, To Die by Your Hand, ακολουθεί το διπρόσωπο Trophy/It Never Rains…που παίρνει κεφάλια. Το The Light That Pours From You δανείζεται χοντρά από το Watching Me Fall των CURE, από ριφς μέχρι και στίχους ( You blaze like the neon in a Tokyo night - THE MISSION) αντί του (And the neon bright Tokyo lights/Flicker through the crowd - THE CURE) και παρ’όλα αυτά είναι καλύτερο! To industrial χτυποκάρδι του Burlesque που ακολουθεί φέρνει σε MARYLIN MANSON στα καλύτερα του. Τo Cocoon πλαγιαρίζει και θυμίζει πάλι σε σημεία CURE, κάτι που προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου καθώς είναι πανέμορφο. Τέλος, το φορτισμένο κρεσέντο του Ιn Denial είναι το ιδανικό φινάλε αυτού του εντυπωσιακού άλμπουμ.
4)RAMMSTEIN - MUTTER
Με το MUTTER, την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, οι RAMMSTEIN αγγίζουν το τέλειο. Το άλμπουμ διακρίνεται από μεγάλη ποικιλία στις συνθέσεις. Η παραγωγή του δίσκου ειναι κορυφαία και αναδεικνύει την δύναμη και τον χαρακτήρα των κομματιών. Ο Till ως γνωστόν είναι εκπληκτικός frontman αλλά από ερμηνεία δεν λέει και πολλά. Εδώ πέρα από τα κλασσικά “μιλητά” φωνητικά του κάνει μια προσπάθεια να τραγουδίσει και θα έλεγα ότι πείθει σε μεγάλο βαθμό, προσφέροντας ότι ακριβώς χρειάζονται οι συνθέσεις.
'Ολα τα singles βρίσκουν στόχο. Από τα δαιμονισμένα έγχορδα και το πιανάκι του Mein Herz Brennt, στο μιλιταριστικό ποδοβολητό του Links 2 3 4 - όπου το συγκρότημα αισθάνθηκε την υποχρέωση να φανερώσει τα χαρτιά του για το πού στέκονται ιδεολογικά. Από το επικό και μεγαλεπήβολο σφηροκόπημα του Sonne, στο σχεδόν χορευτικό και συναυλιακό Ιch Will, που αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των RAMMSTEIN με τους οπαδούς τους. Από την τρίλεπτη δόση αδρεναλίνης με το Feuer Frei! , στην λυτρωτική κραυγή του Μutter. To συγκρότημα φρόντισε να τα οπτικόποιήσει με μια σειρά από καλλιτεχνικά videos, κάτι που συνεχίζεται μεχρι σήμερα με ακόμη πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα. Από τα υπόλοιπα κομμάτια ξεχωρίζω σίγουρα το σκοτεινό Spieluhr με την παιδική χωρωδία στο ρεφρέν και το ατμοσφαιρικό Νebel που κλείνει τον δίσκο σε επικούς τόνους.
Με το MUTTER ξεκινά η πιο ωριμή δισκογραφικά περίοδος των RAMMSTEIN, που σε συνδυασμό με το υπερθέαμα των ζωντανών εμφανίσεων τους, ανεβάζει πολύ ψηλά το συγκρότημα στις λίστες των κορυφαίων του 21ου αιώνα.
3)STEPHEN MALKMUS - STEPHEN MALKMUS
“In a funny way, the shaving of my head has been a liberation from a lot of stupid vanities, really” . Yul Brynner
Ήδη από τους τελευταίους δίσκους των PAVEMENT το πράγμα έδειχνε ότι ο STEPHEN MALKMUS ετοιμαζόταν να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Το πρώτο του ομώνυμο άλμπουμ είναι ηλιόλουστο, funny, παιχιδιάρικο και άκρως απρόβλεπτο με έξυπνους στίχους και μερικά πανέμορφα κιθαριστικά σόλο.
Το εναρκτήριο Black Book θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από κάποιο δίσκο των ΤELEVISION. Ύπάρχει κάτι το αυθεντικά κουλ στον τρόπο που τραγουδά:
“Ι’ve got some friends/But I got some enemies too/And yes I got some people in between/People just like you”
Εδώ βρίσκεται επίσης η ωδή Church On White για τον χαμένο του φίλο, συγγραφέα Robert Bingham, που έφυγε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το Jo Jo’s Jacket είναι μια κωμική αφιέρωση στον παλιό ηθοποιό του Hollywood, Υul Brynner. (The Magnificent Seven, Westworld κ.α.) Yπάρχουν τραγούδια όπως το The Hook, που εξιστορεί τις περιπέτειες του Stephen όταν σε μικρή ηλικία τον απηγαγαν πειρατές, για να καταληξει να γίνει ο καπετάνιος τους, ενώ στο Phantasies ξυπνά στην Αλάσκα (It’s cold as shit) φοράει την αναπνευστική του μάσκα και βγαίνει να αγκαλιάσει τα Huskies του.
Δίσκος ότι καλύτερο για μεσημεριανή σιέστα με ένα παγωμένο coctail στο χέρι.
2)OPETH - BLACKWATER PARK
“Devious movements in your eyes”
Tα περισσότερα είναι γνωστά, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάμπολλες φορές για αυτό το μνημείο τoυ μέταλ για αυτό δεν θα μακρηγορήσω. Ναι οι ΟPETH παίζαν και στο παρελθόν έτσι, εδώ όμως με την έλευση του Steven Wilson στα καθήκοντα του παραγωγού, φαίνεται ότι το γλυκό έδεσε. Οι OPETH βρίσκουν την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην δύναμη και στην μελωδία. Έδώ οι εναλλαγές των χέβι ριφς με τα ακουστικά περάσματα και τα προγκρέσιβ σημεία γίνονται ακόμη πιο φυσικά και αβίαστα ενώ τα πάντα ακούγονται κρύσταλλο και έτσι η αίσθηση της απόλαυσης γιγαντώνεται. Οι λογοτεχνικού επιπέδου στίχοι του Akerfeld ξεφτιλίζουν πολλούς που τα Αγγλικά είναι η μητρική τους γλώσσα (The silence of your seclusion/Brings night into all you say) Τι λες τώρα! Πραγματικά αξίζει κανείς να κάτσει να ακούσει ολόκληρο τον δίσκο διαβάζοντας τους στίχους-καλού κακού να έχει κι ένα λεξικό παράμερα. Το κάθε κομμάτι είναι μια περιπέτεια με αβέβαιο τέλος, ένα υπερβατικό ταξίδι που δεν έχει σημασία ο προορισμός, σημασία έχει ο δρόμος.
1)NICK CAVE AND THE BAD SEEDS - NO MORE SHALL WE PART
Όταν πρωτάκουσα το Αs I sat sadly by her side, το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε από το NO MORE SHALL WE PART, αναρωτήθηκα:
Μα τι συμβαίνει με την φωνή του CAVE, μοιάζει αλλαγμένη, σαν να έχει χάσει τον χαρακτήρα και την αυθάδεια της, ο ίδιος τραγουδά υποτονικά και σχεδόν ξεψυχισμένα, σε σύγκριση με την στεντόρεια φωνή που μας είχε συνηθίσει. H εντύπωση δεν άλλαξε ούτε με την πρώτη ολοκληρωμένη ακρόαση άλμπουμ. Τελικά κάποια στιγμή μου ήρθε η επιφοίτηση:
YOU KNOW NOTHING μικρέ και ανόητε stammargg.
Είναι συνειδητοποιημένη απόφαση του Νικόλα να τραγουδά έτσι, όχι γιατί δεν μπορεί πια αλλιώς, αλλά γιατί δεν ταιριάζει με το μουσικό και στιχουργικό περιεχόμενο του άλμπουμ. Ήδη από το προηγούμενό του, το κυρίως ακουστικό ΤΗΕ ΒΟΑΤΜΑΝ’S CALL, o CAVE είχε ρίξει τους τόνους. Έγινε πιο μειλίχιος και ταπεινός στις ερμηνείες του, περισσότερο πνευματικός αν μπορούμε να το πούμε, και αυτό συνεχίστηκε και με το NO MORE SHALL WE PART, το οποίο κατέληξε να γίνει o αγαπημένoς μου ΝΙCK CAVE δίσκος.
Το πιάνο κυριαρχεί στις συνθέσεις. Οι υπόλοιποι BAD SEEDS συνοδεύουν διακριτικά αν και σε ορισμένα σημεία όπως στο Oh My Lord, το θεματικό centerpiece του δίσκου, και στο Sorrowful Wife, συνεισφέρουν στις εντάσεις και στην συναισθηματική κορύφωση.
Δεν ξέρω αν θέλω να αναφερθώ ξεχωριστά στα κομμάτια του άλμπουμ, δεν αισθάνομαι και πολύ ικανός να τα περιγράψω με λόγια ή ακόμη χειρότερα, να αναλύσω το περιεχόμενο τους. Τα περισσότερα από αυτά μου μεταδίδουν μια βαθιά θλίψη, τα απόνερα ενος χωρισμού, το συναίσθημα του τελεσίδικου, την απουσία Θεού, μια κυνική αποδοχή της ματαιότητας του ζην, αλλά και την ομορφιά των μικρών στιγμών της ζωής, την θαλπωρή μιας αγκαλιάς, την ευχάριστη αίσθηση όταν ο ήλιος σου ζεσταίνει με τις αχτίδες του το πρόσωπο.
Στον απίστευτης αξίας και ποιότητας κατάλογο του NICK CAVE, το NO MORE SHALL WE PART ξεχωρίζει για την ευγένεια του, την εσωτερική δύναμη του και την ισορροπημένη του στάση που κρατά απέναντι στο αναπόφευκτο.
*και καλύτερο εξώφυλλο
29 Likes
Αναρωτιέμαι μήπως έχει παιχτεί μαλακία με μένα και τους Katatonia, γιατί το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα, το Viva Emptiness, ήταν και το τελευταίο μέχρι σήμερα, καθώς η αντίδρασή μου σ’ αυτό ήταν “τι whiny παπαριά είναι τούτο δω”. Αλλά όλο και πιο συχνά ακούω και διαβάζω ότι η αλήθεια βρίσκεται στους παλιούς Katatonia. 
2 Likes
Σοβαρότατη υποψηφιότητα για #1 της χρονιάς του εν τω μεταξύ. Θα τα πούμε σε 2 εβδομάδες όπως και να έχει…
3 Likes
Αυτά είναι 
1 Like
Ω, Θεοί! Και ότι έβαλα το “Omerta” σήμερα στο 666.
Στη δική μου λίστα έφτασε στο #3.
1 Like
Από τα λίγα 90ς ατμομέταλ που κατά βάση βαριέμαι -πλην κάποιων εξαιρέσεων.
Ναι δεν με βοηθάτε όμως 
Αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι το πόσο μπορεί να λατρεύετε το Viva - που ΟΚ μαγκιά σας, απλά εγώ δεν - αλλά το αν διαφέρει από παλιότερες δουλειές τους και κατά πόσο.
1 Like
Ναι διαφέρει, ξεκίνησαν ντουμντέθ όπως όλοι, μαλάκωσαν στο μπρέηβ, μετά μαλάκωσαν κι άλλο, στο βίβα ξανάγιναν λίγο πιο χέβι. Μετά δεν ξέρω…
1 Like
Και ναι και όχι, για εμένα.
Αν πάμε στα δύο-τρία που προηγούνται αυτού, οι διαφορές δεν είναι δα και χαοτικές.
Πιο πίσω, πάμε στα μονοπάτια που αναφέρεται ο ChrisP, τα οποία, προσωπικά, δεν τα εντάσσω στα highlights της δισκογραφίας τους.
2 Likes
Οι Katatonia ηταν για μενα παντοτε μπαντα που γουσταρα αρκετα μερικα τραγουδια τους, αλλα ποτέ ολοκληρο δισκο. Να πω την αληθεια αν ηταν να βαλω να ακουσω καποιον δισκο τους θα ηταν το Tonight’s Decision, το οποιο μου αρεσει πολυ περισσοτερο απο το Viva Emptiness. Και δευτερο το Last Fair Deal Gone Down. Απο τα τελευταια τους 3-4 παντως δεν εχω ακουσει σχεδον ουτε νοτα…
2 Likes
Γκοθοσυρφετος. Πιστευω σου αρκει
2 Likes
Λυπάμαι, εγώ δεν είμαι αντι-γότθος Οι Paradise Lost είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα αφού
Οι Paradise Lost δεν ειναι συρφετος. Αυτη ειναι η λεξη κλειδι
3 Likes
ΟΚ, ας πούμε ότι τώρα κάπως συνεννοούμαστε. Gothic metal β’ διαλογής εννοείς προφανώς.
Γιατί όμως δεν αισθάνομαι μεγάλη σιγουριά με τοποθέτηση επί του είδους από σένα ρε Παντέλο;
2 Likes