2001 και με μια γρήγορη ματιά, πάλι θα είμαι σαν την μύγα μες το γάλα.
5. Falconer - Falconer
4. Murder Squad - Unsane, Insane and Mentally Deranged
3. Summoning - Let Mortal Heroes Sing Your Fame
2. Onward - Evermoving
1. Ark - Burn The Sun
ΥΓ. @hopeto Άπειρα kudos για Gillian Welch (αν και με ζορίζει πολύ, συναισθηματικά).
Πού είναι το Fire of Unknown Origin? ;p
Ναι, δεν είναι για όλες τις ώρες… Κι έχει πολύ καλή δισκογραφία η άτιμη, ευτυχώς κάποια ακούγονται λίγο πιο εύκολα. Σπουδαία μουσικός.
Τι γκρουπαρα, τι δισκαρα. Ισως χωρεσει στην πενταδα μου, αλλα το βλεπω λιγο δυσκολο. Ισως το 2006 οταν εβγαλαν το μεγαλυτερο επος τους κατ’ εμε.
Ωραια η ιδεα με τον φακελο κλπ, εγω περιμενω το ebook για να πιασω ενα-ενα ολα τα δισκακια που αναφερθηκαν, να ακουσω ξανα οσα λατρεψα τους τελευταιους 8 μηνες, να μαθω αλλα που ισως μου διεφυγαν. @anhydriis μπιγκ 
για την υπεροχη ιδεα του νηματος.
Και επειτα να αγορασω οσα περισσοτερα μεταχειρισμενα βινυλια μπορω απο ολα τα παραπανω, για τη δισκοθηκη μου. @anhydriis #xereis_ti_xerw
Λίγο πιο κάτω θα ήταν αλλά δε χώρεσε στα πέντε 
Μου κανει εντύπωση που εχεις 1ο και 3ο απο Rainbow και οχι το Rising…
Μου αρέσουν πάρα πολύ τα πρώτο και τρίτο, ενώ το rising είναι μεν καλό αλλά δεν μπορούσα να αφήσω έξω τους kansas για τη χάρη του!
Περισσότερο προβληματίστηκα πάντως με το jailbreak των thin lizzy, το slippery when wet, το rage for order, το for those about to rock, κάποια ozzy και europe και το into the mirror black…
Εμπνευσμένος απ’ αυτό το 1970-1990 έπος του @Meldinor θα κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο, αν και πολύ λιγότερο εντυπωσιακό: Θα κλείσω τα δικά μου κενά, δηλαδή τις δύο πρώτες βδομάδες που δεν είχα μπει ακόμα στο παιχνίδι
#2 - #5
Πλάκα - πλάκα η πιο εύκολη χρονιά ήταν το '70.
Νo way.
No way.
Άκου ρέντνεκς εσύ
Τραγικό, απαίσιο 2001 και καλύτερη χρονιά σε μουσική παραγωγή έως τώρα (τρέμω το 2004 βέβαια). Για το συγκεκριμένο έτος κόλαση για ψήφο, στύβω το κεφάλι μου τουλάχιστον ένα μήνα και ήρθε η ώρα για αποφάσεις. Πήγα με την καρδιά, και ίσως είναι μια πεντάδα η πρωτιά που αντιπροσωπεύει εν τέλει πλήρως ικανοποιητικά το μουσικό μου γούστο στο σήμερα. Θα μακρυγορήσω.
Η ΟΡΙΑΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ
1. Converge - Jane Doe
Είναι άραγε η μουσική η ίδια από το πρώτο άκουσμα του Jane Doe στο κοινό κι έπειτα; Είμαι δυνατή υποστηρικτής του όχι ως απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Η συναισθηματικά δοσμένη ωμότητα βία, τα σκισμένα σωθικά όταν το συναίσθημα δεν είναι ικανό να σε αφήσει πλέον ευάλωτο και έχει γιγαντωθεί σε ένα τέρας έτοιμο να ορμήσει προς πάσα κατεύθυνση μην ξεχωρίζοντας οικειότητα και άγνωστο. Οι Converge, η πιο τίμια μπάντα του metal από την αρχή μέχρι σήμερα, τότε δεν κατάλαβαν, αλλά έφτιαξαν έναν δίσκο που όρισε τα πάντα για τη νέα χιλιετία. Σημείο αναφοράς, σημείο πόνου, το Jane Doe θα μένει πάντα διαχρονικό και αναλλοίωτο. Για τους άπιστους, οι πρόσφατες ακόμη μνήμες μιας εκ των καλύτερων συναυλιών επί του ελληνικού εδάφους είναι εδώ να το επιβεβαιώσουν.
2. Tool - Lateralus
Οι πλανήτες όλοι ευθυγραμμίστηκαν για να έχουμε δύο τέλεια album αυτή την καταραμένη με την καλή και μεταφυσική έννοια χρονιά. Οι Tool με την εμβληματική περσόνα του Maynard δημιούργησαν κάτι πέρα από το ανθρώπινο μυαλό. Κάτι που σου ανοίγει πόρτες για σκέψεις, νηφάλιες και όχι, που δεν είχες καν φανταστεί ότι υπάρχει η πιθανότητα ύπαρξης/σύνδεσης μεταξύ τους. Το Lateralus είναι το απαύγασμα της δημιουργίας αυτού του δώρου στην ανθρωπότητα για μπάντα, παρά τη διάρκειά του δεν καταντάει ποτέ βαρετό, δεν έχει μισό περιττό λεπτό εντός του, κάθε εμπειρία μαζί του είναι ένα αστρικό ταξίδι που αν χρειαζόταν να πληρώσω κάθε φορά που το απολαμβάνω, θα το έκανα με χαρά.
3. Jimmy Eat World - Bleed American (με τον οριτζιναλ τον τιτλο)
Αλλάζοντας εντελώς πορεία, φίλες φίλοι φίλα, εδώ είναι η προσωποποίηση της εφηβείας. Τις στιγμές που το χάζεμα στο star channel και της αμερικανοεφηβικές σειρές ήταν καθημερινότητα, αυτοί και οι Fall Out Boy έγιναν η φωνή μιας γενιάς που έβλεπε το ζοφερό μέλλον να έρχεται και κατασπάραζει τις τελευταίες στιγμές νεανικής ξεγνοιασιάς μεταξύ κατάθλιψης, ουσιών και γονεϊκής περιουσίας. Το αμερικάνικο κι έπειτα παγκόσμιο όνειρο αρχίζει να ραγίζει και το Bleed American γίνεται η φωνή αυτής της παρατήρησης. Τι κι αν άλλαξε όνομα μετά την 11η Σεπτεμβριου, θα είναι για πάντα έτσι στις καρδιές μας. Ένας δίσκος γεμάτος bangers που τραγουδάς χωρίς ανάσα, με χαρακτηριστικότερα τα “The Middle” και “Sweetness” που σήμερα τα ξέρουν και οι πέτρες. Δίσκος, τότε, τώρα και για πάντα, καταφύγιο. “Everything, everything will be alright”
4. Hammers Of Misfortune - The Bastard
Στην άλλη πλευρά του μουσικού ημερολογίου, του παλιού, ξεπηδά η ιστορία ενός κατατρεγμένου. Δεν είναι μυστικό ότι πεθαίνω για ένα concept album με ουσία και όχι concept για να λέμε ότι το κάναμε. Ο πρώτος δίσκος των Hammers Of Misfortune συγκεντρώνει όλα όσα αγαπάω στο ευρύτερο metal. Μια τέλεια, σκοτεινή, μεσαιωνική ιστορία, doom heavy με παραγωγή από την κόλαση την ίδια, αξέχαστα riffs, το τεράστιο κομμάτι στο πρόσωπο του “You Should Have Slain Me”. Εκπληκτικό artwork που φλερτάρει με εξώφυλλο της χρονιάς - έχουμε πολλούς υποψηφίους για αυτό βέβαια, φωνές που αντιπροσωπεύουν τους ξεχωριστούς χαρακτήρες της ιστορίας, θα ήθελα μια μέρα να το δω σίγουρα σε θεατρική μεταφορά. Αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας και της ηρεμίας μου.
5. The Microphones - The Glow Part 2
Πετώντας στο indie folk rock και μακριά πολύ από τα προηγούμενα, γράφεται λίγη ακόμη μουσική ιστορία. Κάπου είχα γράψει για τις παρανοϊκές περσόνες και την πιθανότητα να είναι απαραίτητες για να γραφτεί αριστουργηματική μουσική στο indie rock. Νομίζω όταν μιλούσαμε για τους Neutral Milk Hotel. Στην ίδια περίπτωση, έχουμε τους The Microphones, την πρώτη δηλαδή μουσική μετενσάρκωση του Phil Elverum που συνεχίζει ακάθεκτος ως σήμερα με άλλα project. Η μεγαλειότητα του The Glow Part 2 όμως ήταν μια κορύφη που δεν ξέρω αν πιάστηκε κατά τύχη, σίγουρα όμως είναι ανεπανάληπτη. Ρουφάει ατμόσφαιρες από το black metal, ρουφάει στοιχεία και fuzz από οτιδήποτε noise, δημιουργεί μια τρέλα που σε αφήνει άφωνο. Βοήθεια. Όχι δεν υπάρχει part 1.
Δεκαπέντε ακόμη που έχουν σίγουρα θέση από πάνω:
6. Neurosis - A Sun That Never Sets: με την πληγή για την ιστορία πίσω τους ακόμη ανοιχτή, δεν μπορώ να προσπεράσω πόσο με έχει σημαδέψει αυτός ο δίσκος. Ούτε ότι τον έμαθα εδώ μέσα. Ίσως η πιο σκοτεινή και συναισθηματική συνάμα στιγμή των Neurosis, είναι πραγματικά εκθαμβωτικό να πετυχαίνεις το απόλυτο σκοτάδι μιλώντας για ένα ασταμάτητο φως. Ζηλεύω κάθε άτομο που θα ακούσεi για πρώτη φορά το “The Tide”.
7. Bjork - Vespertine: Ο αγαπημένος μου δίσκος της Bjork έπεσε σε χρονιά που δε χώρεσε πεντάδα. Ανήκουστο κύριε πρόεδρε. Εδώ στα πολύ ψηλά, να στέκεται στην κορυφή όλου του (alt) pop και να γελάει με οτιδήποτε πλασάρεται ως πρωτοποριακό καθώς γύριζε το video του Pagan Poetry. Πόσο σε θαυμάζω όμορφό μου πλάσμα.
8. Daft Punk - Discovery: Intergalactic electronic dance made perfect. Οι Daft Punk είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα της μουσικής και δεν είμαι ιδιαίτερα πρόθυμη να δεχτώ κάποια άρνηση ως προς αυτό. Με το Discovery πετυχαίνουν και αυτοί φέτος το απόλυτο, only banger album, φυσικά με τη συνοδεία του εκπληκτικού animated film “Interstella 5555” σπασμένο σε μέρη για τις ανάγκες video clip του κάθε κομματιού. Το Discovery είναι ο δίσκος που ξέρεις σίγουρα χωρίς να ξέρεις ότι τον ξέρεις, σχεδόν ολόκληρο.
9. Gorillaz - Gorillaz: Το ντεμπούτο των Gorillaz σε κάνει ευτυχισμένο με λίγη λιακάδα στην τσάντα. Κι αυτό τέλειο από την αρχή μέχρι το τέλος, με μια συνταγή προορισμένη για την επιτυχία. Γίνεται αλλιώς άραγε με τα χεράκια του Damon Albarn; Επίσης, πόσο φοβερό που δύο μπάντες animated characters φτάνουν στη δεκάδα μου;
10. Slipknot - Iowa: Τέτοια μουσική γράφεις αν μεγαλώνεις σε ένα μέρος ξηρό και καταραμμένο, που ισαπέχει περίπου μια ζωή από κάθε θάλασσα. Η αθεράπευτη ορμή (και τόλμη) του Iowa είναι μνημειώδης. Και οι λέξεις για το τι σημαίνει για τα maggots αυτός ο οριακά υποτιμημένος δίσκος των Slipknot, ίσως να είναι και λίγο ρηχές.
11. Radiohead - Amnesiac: Ασταμάτητοι κυριολεκτικά Radiohead συνεχίζουν με άλλον ένα δίσκο δέκα στα δέκα που έχει καταλήξει τόσο κάτω απλά γιατί μιλάμε για δίσκους ίδιας ποιότητας φέτος. Έχουμε κουράσει με τη μαγεία τους τις τελευταίες χρονιές, το Amnesiac δεν αποτελεί εξαίρεση.
12. System Of A Down - Toxicity: τα έχετε πει όλοι. Λόγοι θέσεις ίδιοι με πριν.
13. Opeth - Blackwater Park: Παραδόξως όχι το πιο αγαπημένο μου Opeth αλλά ίσως το πιο σημαντικό, έχουμε κι εδώ αμέτρητες ώρες κλάματος παρέα.
14. Katatonia - Last Fair Deal Gone Down: Το μοτίβο εφηβικό κλάμα με τις ώρες συνεχίζει ακάθεκτο στην ιερή τούτη τριάδα η οποία βασικά ποτέ δε με απογοήτευσε. Δεν έχω αφήσει τον οβολό μου ακόμη για τους Katatonia, αυτός θα έρθει πολύ μετά.
15. Anathema - A Fine Day To Exit: Συγκλονιστικά όμορφος και υποτιμημένος δίσκος από τους Anathema που γίνονται πλέον ένα με το ΡΟΑΚ, μας δίνουν κομμάτια όπως το Panic, Temporary Peace, Looking Outside Inside.
16. Crowbar - Sonic Excess In It’s Purest Form: Από τις καλύτερες μπάντες στο είδος τους και η πρώτη μου επαφή μαζί τους, οι Crowbar παραδίδουν μαθήματα βαρύτητας χωρίς καν να προσπαθούν να γίνουν διδακτικοί.
17. Thursday - Full Collapse: Δίσκος που πονάω που βάζω τόσο κάτω, αλλά το συγκεκριμένο έτος με έχει γονατίσει. Το emo και το ποστ το χαρντκορ είναι στην καρδιά και στο πάνω μέρος του φάρυγγα εκεί που νιώθεις μια δόνηση όταν τσιρίζεις στίχους που έχουν εντυπωθεί στα μύχια της ψυχής σου: “I don’t want to feel this way forever, a dead letter marks returns to sender”
18. My Dying Bride - The Dreadful Hours: Επιστρέφουμε στο μοτίβο βρετανική κλάψα γιατί του αξίζει.
19. White Stripes - White Blood Cells: Κι εμένα εντύπωση μου κάνει που είναι τόσο κάτω. Είναι ίσως η καλύτερη δουλειά του Jack White με τους Stripes, αλλά 2001 σε μισώ.
20. Rise Against - The Unravelling: Κάπου εδώ ξεκινά επίσημα ο παθιασμένος μου έρωτας με την καλύτερη punk rock μπάντα της νέας χιλιετίας.
Ακολουθεί name drop με ελάχιστες σημειώσεις γιατί η ψυχή μου δεν αντέχει άλλο μετά το διαχωρισμό:
Maudlin Of The Well - Bath
Sum 41 - All Killer No Filler
Within Temptation - Mother Earth
Savatage - Poets And Madmen
Paradise Lost - Believe In Nothing
Muse - Origin Of Symmetry
Explosions In The Sky - Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever
Envy - All The Footprints
Leftover Crack - Mediocre Generica
P!nk - Mizandastood - Ποπ αριστούργημα που όλοι θυμάστε 4-5 κομμάτια εντός του.
The Silver Mt Zion Memorial Orchestra & Tra La La Band - Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward: η σοκαριστικη΄συνέχεια των The Silver Mt Zion
Godflesh - Hymns
Le Tigre- Feminist Sweepstakes
Low - Things We Lost In The Fire
As Friends Rust - Won
Garbage - Beautiful Garbage
Scianka - Dni Wiatru; για οπαδούς ποστίλας και μη αμτμόσφαιρας, ότι καλύτερο έχει βγει από τα Πολωνικά σύνορα.
Stevie Nicks - Trouble In Shangri-La
Dashboard Confessional - The Places You…
Built To Spill - Ancient Memories Of The Future
Pig Destroyer - Prowler In The Uard
Slayer - God Hates Us All
Karma To Burn - Almost Heathen
Kreator - Violent Revolution
Autechre - Cornfield
Tortoise - Standaw
Unwound - Leaves Turn Inside You
Kylie Minogue - Fever
Four Tet - Pause
Gamma Ray - No World Order
Breach - Kollapse
Old man Gloom - Seminar III: Zozobra
Paysage D’ Hiver - Winterkaelte
Ensiferum - Ensiferum
Sleepytime Gorilla Museum - Grand Opening And Closing: Όσοι γουστάρετε θεατρικά avante garde υπερθεάματα, ακούστε εδώ οπωσδήποτε.
Way!
Επιτέλους.
70-71 ψήφισα άγγλους ρε.
I hear you, but
κάτι έπρεπε να απαντήσω και
σιγά μην καθόμουνα να επιχειρηματολογήσω υπέρ των δύο κορυφαίων ροκ άλμπουμ στην Ιστορία
Σέβομαι το 1 και σταματάω.
Και αγνοώ το 2.
Oh, I know
Αυτό περίμενα να κάνει πάταγο.
2001
Νομίζω ότι συμφωνούμε οι περισσότεροι ότι αυτή η χρονιά είναι το κάτι άλλο. Θα μπορούσα να αναφέρω πάμπολλες κορυφαίες κυκλοφορίες αλλά θα περιοριστώ στις άκρως αγαπημένες μου.
special mentions:
TΟ VESPERTINE είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, με την μοναδική ΒJORK να ξορκίζει χειμωνιάτικα πνεύματα, να τα μετατρέπει με την φωνή της σε παγοκρυστάλλους και να τα φυλάει σε κρυμμένα μέρη. Όντας πλήρως ερωτευμένη εκείνη την περίοδο με τον σύντροφο της, θέλει όλη αυτήν την ευδαιμονία της να την κάνει τέχνη και να την μοιραστεί με όλον τον κόσμο. Πόσα πολύτιμα πετράδια υπάρχουν εδώ: Ηidden Place, Cocoon, Aurora, Unison και το απίστευτο Pagan Poetry με το επίσης απίστευτο video clip του.
Με το INTERZONE MANTRAS οι THE TEA PARTY, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για τις μόδες και τις τάσεις στην μουσική, παραδίδουν άλλη μια δουλειά υψηλού επιπέδου που έτυχε να είναι η πρώτη τους που άκουσα, οπότε και της έχω μια παραπάνω αδυναμία. Σύγχρονο ροκ με αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία αλλά και τις σήμα κατατεθέν ανατολίτικες μελωδίες του συγκροτήματος να δίνουν δυναμικά το παρόν.
Το LAST FAIR DEAL GONE DOWN των ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ το θεωρώ μαζί με το επόμενο τους την καλύτερη δουλειά που κυκλοφόρησαν. Απλές κομματάρες με ριφάρες και μελωδιάρες όπως τα Dispossession, We must bury you, Tonight’s Music, Teargas και Sweet Νurse. Σκοτεινοί όσο πρέπει. Αργότερα παραγίναν περίεργοι και κουραστικοί για τα γούστα μου.
Θυμάμαι μια νεανική εκπομπή στην ελληνική ΤV με τίτλο Hackers, όπου ένας από τους παρουσιαστές είχε κάψει εγκεφαλικά κύτταρα με τους TOOL και το LATERALUS με αποτέλεσμα να τους αναφέρει διαρκώς σε κάθε διαφορετική συζήτηση και θέμα που είχαν. Δεν ήταν και ο μοναδικός. Α και η στιγμή μόλις τελειώνει το Parabol και σκάει το Parabola καταστρέφει πλανήτες και κόσμους.
Δύο εντυπωσιακά ντεμπούτα, οι THE STROKES με το IS THIS IT και οι B.R.M.C. με το ομώνυμο BLACK REBEL MOTORCYCLE CLUB αποτέλεσαν το soundtrack των φοιτητικών μου ετών. Απίστευτο πόσες τραγουδάρες ξεπήδησαν μέσα από αυτούς τους δίσκους: Last Nite, Take it or leave it, New York City Cops, The Modern Age, Barely Legal και αντίστοιχα Red Eyes and Tears, Love Burns, Head Up High, Rifles, What Ever Happened To My Rock And Roll (Punk Song).
Το KARMA είναι μάλλον ο αγαπημένος μου KAMELOT δίσκος που έχει ωστόσο την ατυχία να πέσει σε μία τρελή χρονιά που γίνεται χαμός από απίστευτες κυκλοφορίες με αποτέλεσμα να μείνει εκτός πεντάδας. Θα προσπαθήσω να επανορθώσω με τις δύο επόμενες δουλειές τους που είναι εξίσου δυνατές. Προς το παρόν, τιτάνας Roy, μαγικό Forever, γαμιστερό The Spell, συγκινητικό Don’t You Cry, θεϊκό Karma, ανεβαστικό The Light I Shine On You, ανατριχιαστικό Temples Of Gold και αιώνια και ανεπανάληπτη Elisabeth. Υποκλίνομαι.
E, αφού έβαλα τους RADIOHEAD και το KID A πρώτο για το 2000, να μην πιάσει το KID B μια θέση πεντάδα; 'Εφτασε κοντά είναι η αλήθεια. Σε κάποια σημεία μου ακούγεται το ίδιο συγκλονιστικό με το μεγάλο του αδερφάκι… αλλά ξέρουμε προς τα που γέρνει η πλάστιγγα. Η αρχή του δίσκου για παράδειγμα είναι ταμάμ, με το ρυθμικότατο Packt Like Sardines In A Crushd Tin Box ( After years of waiting/Nothing came ) και ακόμη περισσότερο με το μυστηριακό/μεταθανάτιο Pyramid Song ( And we all went to heaven in a little row boat), χωρίς υπερβολή ένα από τα κορυφαία κομμάτια της δεκαετίας. Προσπερνώντας κάποιους ακραίους ηλεκτρονικούς πειραματισμούς που δεν με “αγγίξαν” αυτήν την φορά , αυτό που απομένει είναι πανέμορφα μοιρολόγια, You And Whose Army?, electro-blues καλλιτεχνήματα, Ι Might Be Wrong, ιδιοσυγκρασιακή brit-pop, Knives Out, μια spooky-Halloween βερσιόν του Morning Bell από τον προηγούμενο τους δίσκο, υπνωτιστικό Krautrock, Dollars and Cents, και paranoid jazz ελεγείες, Life In a Glasshouse. Α, και Quintom, έχω και εγώ την ίδια έκδοση βιβλίο του AMNESIAC, αλλά δεν πιάνει και πολλά δυστυχώς, σύμφωνα με το Discogs!
top 5:
5)TΗΕ MISSION - AURA
Eκεί που τους είχα ξεγράψει τελείως, σκάει αυτή η δισκάρα και μου δίνει μια καλή με το μαστίγιο στον ποπό για να μάθω να σέβομαι. Τι έχουμε εδώ, παλιούς καλούς MISSION με σύγχρονη και ένα κλικ πιο heavy παραγωγή να ξεπετάνε την μια κομματάρα μετά την άλλη.
Το εναρκτήριο Εvangeline είναι απολαυστικότατο με τα First Last and Always ριφς και το ιστορικό S&M θέμα του (Bow down and worship the Whiplash Queen). To Shine like the Stars είναι το πιο typical ΜISSION του δίσκου, θα μπορούσε άνετα να ανήκει στις πρώτες δουλειές τους. Η ριφάρα του (Slave to) Lust σπέρνει ενώ παράλληλα o Wayne Hussey ξεχνάει κάπως να βάλει φίλτρο στην στιχουργική απόδοση των επιθυμιών του: (First I’m gonna fuck You and then we’ll make love), ή παρακάτω (Ι’m sick of masturbation/Tired to play with myself/I don’t wanna go to hell/ don’t wanna go blind) και άλλα χαριτωμένα. Στο Mesmerised γίνεται πάλι ο ρομαντικός τύπος που ξέρουμε. Το uptempo Lay Your Hands on Me μου θυμίζει για κάποιο λόγο Simple Minds, το Dragonfly είναι απλά μια ΟΚ μπαλάντα, το…χαρούμενο και ποπ Ηappy προσπαθεί να γίνει το νέο τους Like a Child Again-δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα. Αντίθετα, μετά την δυναμική εισαγωγή, To Die by Your Hand, ακολουθεί το διπρόσωπο Trophy/It Never Rains…που παίρνει κεφάλια. Το The Light That Pours From You δανείζεται χοντρά από το Watching Me Fall των CURE, από ριφς μέχρι και στίχους ( You blaze like the neon in a Tokyo night - THE MISSION) αντί του (And the neon bright Tokyo lights/Flicker through the crowd - THE CURE) και παρ’όλα αυτά είναι καλύτερο! To industrial χτυποκάρδι του Burlesque που ακολουθεί φέρνει σε MARYLIN MANSON στα καλύτερα του. Τo Cocoon πλαγιαρίζει και θυμίζει πάλι σε σημεία CURE, κάτι που προσωπικά δεν με χαλάει καθόλου καθώς είναι πανέμορφο. Τέλος, το φορτισμένο κρεσέντο του Ιn Denial είναι το ιδανικό φινάλε αυτού του εντυπωσιακού άλμπουμ.
4)RAMMSTEIN - MUTTER
Με το MUTTER, την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, οι RAMMSTEIN αγγίζουν το τέλειο. Το άλμπουμ διακρίνεται από μεγάλη ποικιλία στις συνθέσεις. Η παραγωγή του δίσκου ειναι κορυφαία και αναδεικνύει την δύναμη και τον χαρακτήρα των κομματιών. Ο Till ως γνωστόν είναι εκπληκτικός frontman αλλά από ερμηνεία δεν λέει και πολλά. Εδώ πέρα από τα κλασσικά “μιλητά” φωνητικά του κάνει μια προσπάθεια να τραγουδίσει και θα έλεγα ότι πείθει σε μεγάλο βαθμό, προσφέροντας ότι ακριβώς χρειάζονται οι συνθέσεις.
'Ολα τα singles βρίσκουν στόχο. Από τα δαιμονισμένα έγχορδα και το πιανάκι του Mein Herz Brennt, στο μιλιταριστικό ποδοβολητό του Links 2 3 4 - όπου το συγκρότημα αισθάνθηκε την υποχρέωση να φανερώσει τα χαρτιά του για το πού στέκονται ιδεολογικά. Από το επικό και μεγαλεπήβολο σφηροκόπημα του Sonne, στο σχεδόν χορευτικό και συναυλιακό Ιch Will, που αναφέρεται στην αλληλεπίδραση των RAMMSTEIN με τους οπαδούς τους. Από την τρίλεπτη δόση αδρεναλίνης με το Feuer Frei! , στην λυτρωτική κραυγή του Μutter. To συγκρότημα φρόντισε να τα οπτικόποιήσει με μια σειρά από καλλιτεχνικά videos, κάτι που συνεχίζεται μεχρι σήμερα με ακόμη πιο εντυπωσιακά αποτελέσματα. Από τα υπόλοιπα κομμάτια ξεχωρίζω σίγουρα το σκοτεινό Spieluhr με την παιδική χωρωδία στο ρεφρέν και το ατμοσφαιρικό Νebel που κλείνει τον δίσκο σε επικούς τόνους.
Με το MUTTER ξεκινά η πιο ωριμή δισκογραφικά περίοδος των RAMMSTEIN, που σε συνδυασμό με το υπερθέαμα των ζωντανών εμφανίσεων τους, ανεβάζει πολύ ψηλά το συγκρότημα στις λίστες των κορυφαίων του 21ου αιώνα.
3)STEPHEN MALKMUS - STEPHEN MALKMUS
“In a funny way, the shaving of my head has been a liberation from a lot of stupid vanities, really” . Yul Brynner
Ήδη από τους τελευταίους δίσκους των PAVEMENT το πράγμα έδειχνε ότι ο STEPHEN MALKMUS ετοιμαζόταν να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Το πρώτο του ομώνυμο άλμπουμ είναι ηλιόλουστο, funny, παιχιδιάρικο και άκρως απρόβλεπτο με έξυπνους στίχους και μερικά πανέμορφα κιθαριστικά σόλο.
Το εναρκτήριο Black Book θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από κάποιο δίσκο των ΤELEVISION. Ύπάρχει κάτι το αυθεντικά κουλ στον τρόπο που τραγουδά:
“Ι’ve got some friends/But I got some enemies too/And yes I got some people in between/People just like you”
Εδώ βρίσκεται επίσης η ωδή Church On White για τον χαμένο του φίλο, συγγραφέα Robert Bingham, που έφυγε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το Jo Jo’s Jacket είναι μια κωμική αφιέρωση στον παλιό ηθοποιό του Hollywood, Υul Brynner. (The Magnificent Seven, Westworld κ.α.) Yπάρχουν τραγούδια όπως το The Hook, που εξιστορεί τις περιπέτειες του Stephen όταν σε μικρή ηλικία τον απηγαγαν πειρατές, για να καταληξει να γίνει ο καπετάνιος τους, ενώ στο Phantasies ξυπνά στην Αλάσκα (It’s cold as shit) φοράει την αναπνευστική του μάσκα και βγαίνει να αγκαλιάσει τα Huskies του.
Δίσκος ότι καλύτερο για μεσημεριανή σιέστα με ένα παγωμένο coctail στο χέρι.
2)OPETH - BLACKWATER PARK
“Devious movements in your eyes”
Tα περισσότερα είναι γνωστά, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάμπολλες φορές για αυτό το μνημείο τoυ μέταλ για αυτό δεν θα μακρηγορήσω. Ναι οι ΟPETH παίζαν και στο παρελθόν έτσι, εδώ όμως με την έλευση του Steven Wilson στα καθήκοντα του παραγωγού, φαίνεται ότι το γλυκό έδεσε. Οι OPETH βρίσκουν την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στην δύναμη και στην μελωδία. Έδώ οι εναλλαγές των χέβι ριφς με τα ακουστικά περάσματα και τα προγκρέσιβ σημεία γίνονται ακόμη πιο φυσικά και αβίαστα ενώ τα πάντα ακούγονται κρύσταλλο και έτσι η αίσθηση της απόλαυσης γιγαντώνεται. Οι λογοτεχνικού επιπέδου στίχοι του Akerfeld ξεφτιλίζουν πολλούς που τα Αγγλικά είναι η μητρική τους γλώσσα (The silence of your seclusion/Brings night into all you say) Τι λες τώρα! Πραγματικά αξίζει κανείς να κάτσει να ακούσει ολόκληρο τον δίσκο διαβάζοντας τους στίχους-καλού κακού να έχει κι ένα λεξικό παράμερα. Το κάθε κομμάτι είναι μια περιπέτεια με αβέβαιο τέλος, ένα υπερβατικό ταξίδι που δεν έχει σημασία ο προορισμός, σημασία έχει ο δρόμος.
1)NICK CAVE AND THE BAD SEEDS - NO MORE SHALL WE PART
Όταν πρωτάκουσα το Αs I sat sadly by her side, το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησε από το NO MORE SHALL WE PART, αναρωτήθηκα:
Μα τι συμβαίνει με την φωνή του CAVE, μοιάζει αλλαγμένη, σαν να έχει χάσει τον χαρακτήρα και την αυθάδεια της, ο ίδιος τραγουδά υποτονικά και σχεδόν ξεψυχισμένα, σε σύγκριση με την στεντόρεια φωνή που μας είχε συνηθίσει. H εντύπωση δεν άλλαξε ούτε με την πρώτη ολοκληρωμένη ακρόαση άλμπουμ. Τελικά κάποια στιγμή μου ήρθε η επιφοίτηση:
YOU KNOW NOTHING μικρέ και ανόητε stammargg.
Είναι συνειδητοποιημένη απόφαση του Νικόλα να τραγουδά έτσι, όχι γιατί δεν μπορεί πια αλλιώς, αλλά γιατί δεν ταιριάζει με το μουσικό και στιχουργικό περιεχόμενο του άλμπουμ. Ήδη από το προηγούμενό του, το κυρίως ακουστικό ΤΗΕ ΒΟΑΤΜΑΝ’S CALL, o CAVE είχε ρίξει τους τόνους. Έγινε πιο μειλίχιος και ταπεινός στις ερμηνείες του, περισσότερο πνευματικός αν μπορούμε να το πούμε, και αυτό συνεχίστηκε και με το NO MORE SHALL WE PART, το οποίο κατέληξε να γίνει o αγαπημένoς μου ΝΙCK CAVE δίσκος.
Το πιάνο κυριαρχεί στις συνθέσεις. Οι υπόλοιποι BAD SEEDS συνοδεύουν διακριτικά αν και σε ορισμένα σημεία όπως στο Oh My Lord, το θεματικό centerpiece του δίσκου, και στο Sorrowful Wife, συνεισφέρουν στις εντάσεις και στην συναισθηματική κορύφωση.
Δεν ξέρω αν θέλω να αναφερθώ ξεχωριστά στα κομμάτια του άλμπουμ, δεν αισθάνομαι και πολύ ικανός να τα περιγράψω με λόγια ή ακόμη χειρότερα, να αναλύσω το περιεχόμενο τους. Τα περισσότερα από αυτά μου μεταδίδουν μια βαθιά θλίψη, τα απόνερα ενος χωρισμού, το συναίσθημα του τελεσίδικου, την απουσία Θεού, μια κυνική αποδοχή της ματαιότητας του ζην, αλλά και την ομορφιά των μικρών στιγμών της ζωής, την θαλπωρή μιας αγκαλιάς, την ευχάριστη αίσθηση όταν ο ήλιος σου ζεσταίνει με τις αχτίδες του το πρόσωπο.
Στον απίστευτης αξίας και ποιότητας κατάλογο του NICK CAVE, το NO MORE SHALL WE PART ξεχωρίζει για την ευγένεια του, την εσωτερική δύναμη του και την ισορροπημένη του στάση που κρατά απέναντι στο αναπόφευκτο.
*και καλύτερο εξώφυλλο
Αναρωτιέμαι μήπως έχει παιχτεί μαλακία με μένα και τους Katatonia, γιατί το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα, το Viva Emptiness, ήταν και το τελευταίο μέχρι σήμερα, καθώς η αντίδρασή μου σ’ αυτό ήταν “τι whiny παπαριά είναι τούτο δω”. Αλλά όλο και πιο συχνά ακούω και διαβάζω ότι η αλήθεια βρίσκεται στους παλιούς Katatonia. 
