Ε ακου τοτε ντεεεε
Και να μπλεχτώ ακόμα περισσότερο με τις λίστες μου ρε; Είσαι τρελόοοοος;
2001, μάλλον μια από τις πιο δύσκολες χρονιές έβα για μένα, αν και μάλλον για άκυρα άλμπουμ, αλλά περί ορέξεως.
Σε κάθε περίπτωση, αντανακλά εντελώς το πώς ήταν για μένα τα '00s μουσικά ως προς τις προσλαμβάνουσες. Δεκαετία που αποδόμησε σκηνές, και έριξε το βάρος σε συγκροτήματα, κατά μία έννοια. Και φυσικά έβαλε τους σπόρους για το χάος των '10s.
- Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν νοιάζεται για τέτοιες αναλύσεις, οπότε, έπειτα από πάρα πολλή σκέψη και ζόρι, η πεντάδα:
Summary
1. Converge – Jane Doe (+ εξώφυλλο χρονιάς προφανώς)
O φίλτατος @ktn το είχε πει (ίσως και γράψει, δεν θυμάμαι), κάποια στιγμή. Αυτό το άλμπουμ, είναι τόσο σημαντικό όσο το “Damaged” των Black Flag. Θέλετε να το ξεφτυλίσω; Ίσως είναι ο καλύτερος –core δίσκος όλων των εποχών. Είναι ο εγκέλαδος που άλλαξε όλο τον ακραίο ήχο. Εκτός αν πιστεύετε πως οι δυσαρμονίες στο extreme metal ήρθαν μόνο από τους Gorguts. Προσεκτικές ακροάσεις στους DsO πχ θα φανερώσουν δάνεια από τον Ballou. Ο οποίος Ballou, αφού με την παραγωγή αυτή άλλαξε όλο το χάρτη της σχετικής βιομηχανίας (πάρτε χαλαρή [διαλεξούλα στο Berklee college of music πριν 10 χρόνια), λέει, θέλησε να παίξει χαρντκορ με δόσεις από Slayer και Disfear. Άσε μας ρε Kurt. Που με όλα σου τα riffs (είναι και πολλά πανάθεμά τα), χώρεσες όλο τον ακραίο ήχο πριν και μετά. Ο γίγαντας Nate Newton, στην πρώτη του με την μπάντα, το είπε. «Θέλαμε να γράψουμε τον hardcore δίσκο που θα μισούσαν όλα τα παιδιά». Mathcore; Έχει και από αυτό. Hardcore; Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο. Metalcore; Τεχνικά ναι, αλλά αστεία και μόνο όποια συνειρμική σύνδεση. Metallic hardcore; Ε, δεν άκουγες τα προηγούμενα; Post-metal; Ωπ. Τι έγινε εδώ.
Α ναι, ας κλείσω τα μάτια να αφήσω τα δάκρυα να κυλίσουν ενώ θυμάμαι την εξωπραγματική εμπειρία του ότι ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΖΩΝΤΑΝΑ ΟΛΟ ΤΟ ΟΜΟΤΙΤΛΟ ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ τον Ιούνιο, στη συναυλία της δεκαετίας. Πάλι κλαίω. Να κάνω track-by-track; Έχει νόημα; Μπάσιμο με “Concubine” → καλύτερη έναρξη στον ακραίο ήχο. Η γκρούβα του “Homewrecker” και τα τύμπανα του, καλύτερου μεταλ ντράμερ του αιώνα, Ben Koller παραμένουν αξεπέραστα. Τα καθαρά φωνητικά και οι πνιγηρές μελωδίες του “The Broken Vow” δεν μπορώ ακόμη να τα επεξεργαστώ.
“Heaven In Her Arms” ε;
Death was just a simple glance across a dim lit room
And those eyes did it
Those three words did it
Those three words killed him
And I surrender to it all
Between you and me, I surrender to you
Forgive me for the sadness
And the bringing of you down
I just needed a lover and I needed a friend
And there you were
Running from forever like all the rest
Three simple words bled me dry
Three simple word bled us dry, bled us dry
I love you
Για το “Phoenix In Flight” δεν έχω πολλά να πω. Ο Bannon (και εδώ και με τους Supermachiner) είχε δει το μέλλον του ακραίου ήχου, το τέλος του post πριν κορυφωθεί καν. Αν το ταξίδι του θανάτου είχε μελοποιηθεί από τον Neil Gaiman, έτσι θα ηχούσε. Οι χαοτικοί υπολογισμοί του “Thaw” γεννάνε συγκροτήματα, όχι απλές αντιγραφές.
Είπα πολλά ε; Δεν ξέρω, δεν νομίζω. Όποτε ακούω Converge σφίγγω τις γροθιές μου, κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να κατευνάσω παλμούς. Ναι, μουσική για να χτυπιέσαι κλαίγοντας. Μουσική που αποκαλύπτει τις γλυκές συναισθηματικές χαραμάδες που μόνο ο ακραίος ήχος μπορεί να χαρτογραφήσει. To “Jane Doe”, πέρα από ραφτό στο τζιν μου, είναι το σημαντικότερο άλμπουμ που έβγαλε ο ακραίος ήχος τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες για μένα. Βασικά, σε προσωπικό επίπεδο, μου έμαθε μουσική. Ευγνωμωνώ εκείνο το παιδί που το είχε ζωγραφίσει στο τετράδιό του και μας ψάρωνε. Δίσκος που μου άλλαξε τη ζωή
2. Τhorns – Thorns
2001: A Space Odyssey. Τι, δεν θα έκανα αυτό τον κριντζ συνειρμό;
Is this an alien mantis shrimp on the cover? Jesus, what a mindjob… Ιδιάζουσα περίπτωση το “Thorns”. Κάπως διασώθηκε από την gatekeeping επίθεση στο βιομηχανοποιημένο post-1998 νορβηγικό black metal (που κατηγορήθηκε πως έπαθε “Matrix”), που αντιθέτως το εκτίμησε, ενώ ταυτόχρονα, διαθέτει και πολύ μεγαλύτερη απόδοχή από τα “666 International” και “Rebel Extravaganza”, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Διότι, όσα και να λέμε, αυτή ήταν η τριάδα. Υπάρχει το κουτσομπολιό πως ο Satyr, μέσω Moonfog επέβαλλε έντονα τη συνολική αλλαγή, και πως μάλιστα, έπεισε τον Snorre να τραγουδήσει στα «καλά» κομμάτια του δίσκου, σε μια κίνηση ανταγωνισμού προς τον Aldrahn.
Όπως και να έχει, έχοντας ξεχάσει πότε είναι η πρώτη φορά που άκουσα το “Thorns”, το πρώτο black metal (διπλό) βινύλιο που αγόρασα με δικά μου χρήματα, δεν μπορώ παρά να μην δηλώσω πως είναι δίσκος που με στιγμάτισε. Δεν θα άκουγα μάλλον καμία από τις άλλες μπάντες των εμπλεκομένων του supergroup, ούτε θα ψαχνόμουν με industrial (αν και πάλι σε 2 χρόνια ένα άλμπουμ ένιωσε εξίσου – αν όχι περισσότερο – αυτή την προσέγγιση), ακόμη και με sci-fi σε άλλες τέχνες, αν δεν με σόκαρε το αποτέλεσμα. Παίζει ούτε το Matrix να μην έβλεπα! Μέχρι και σήμερα, θεωρώ τα riffs του “Stellar Master Elite” ανίκανα να έχουν γραφτεί από ανθρώπινο οργανισμό. Μέχρι σήμερα, θεωρώ τα δύο “Underneath The Universe” ως το ηχητικό ισοδύναμο του ασφυκτικού διαστημικού τρόμου του “Alien”. Μέχρι σήμερα, φωνάζω με όλη μου τη δύναμη “…to my eternal starfield domain”. Μέχρι σήμερα, σκέφτομαι να βαρέσω τατού το “in a somewhat greater perspective of time, you are practically-non existent”. Μέχρι σήμερα, αντιλαμβάνομαι το LP των Thorns, και με το διάδοχο να έχει γίνει το υγρό όνειρο του χιπστερομπλακμεταλ και όχι μόνο, ως το επιστέγασμα της post-1994 αυτοαναίρεσης (ως γνήσια μουσική υποκουλτούρα) που γνώρισε σύσσωμη η σκηνή, με τα demo να είναι η εκκίνηση του pre-1994 πρώτου κύματος νορβηγικού black.
Στο επίκεντρο, είναι ένας δίσκος που προσωποποιεί την μοναξιά του ατόμου σε μια κοινωνία των μονάδων. Που δηλητηριάζει μυαλό και βλέμμα επειδή βλέπει την ομορφιά της παρακμής και σε δένει εντός της. Πολύ δύσκολο άλμπουμ για να το παραμερίσω. Hot take: αν το ακούσεις και δεις πίσω από την παραμόρφωση και τις αστικές του επιρροές, αν το δεις καθαρά μουσικά ως συνθέσεις, riffs, blastbeats κλπ, θα δεις πως δεν είναι ένα ακόμη παρανοϊκό άλμπουμ. Πολλά θα προτείνω και εγώ και άλλα μέλη τα επόμενα χρόνια, αυτό εδώ όμως είναι απλησίαστο. Δεν ξερω καν αν βγαζουν νόημα όσα έγραψα, αλλά ο δίσκος των Thorns απαιτεί επιμονή και διάθεση για έκθεση σε κάτι επικίνδυνο και διαφορετικό για να γίνει αντιληπτός.
3. Neurosis – A Sun That Never Sets
Νομίζω το ομότιτλο άσμα ήταν το πρώτο κομμάτι που άκουσα από Neurosis. Σήμερα, θεωρώ τα κατορθώματά τους στα τέλη ‘90s τις πραγματικά μεγάλες κυκλοφορίες τους, αλλά αυτό το άλμπουμ ήταν η είσοδός μου σε αυτούς και τον ήχο. Με κέρδισε αυτή η παγανιστική πνευματικότητα, η θρησκευτική προσήλωση στον αργό βηματισμό, τα μετρημένα ξεσπάσματα. Αλήθεια, δεν ξερω αν μπορούμε να το πούμε απλώς post-metal. Εδώ οι Neurosis κατάφεραν κάτι μοναδικό, κάτι που και ο φίλος @aldebaran χαρακτηρίζει οικουμενικό. Ε ναι. Το συναισθηματικό φορτίο του δίσκου κλωνίσθηκε με τα όσα ήρθαν στο φώς πρόσφατα, αλλά η επίδρασή του παραμένει. Δεν ξερω αν μπορείς να μιλήσεις για το μεταλ στον 21ο αιώνα και να μην αφιερώσεις χρόνο και σκέψη στο “A Sun That Never Sets”. Βασικά μια χαρά μπορείς, απλά δεν με ενδιαφέρει να σε ακούσω.
4. From Ashes Rise – Silence
Από εδώ και κάτω και μέχρι το νο10, ήταν πόλεμος για το τι θα καταλήξει και θα μπει πεντάδα. Είπα, θα κάτσω σήμερα να τα βάλω όλα να παίξουν μια φορά, και ξεκίνησα elimination deathmach. Οκ, μπαίνει το εναρκτήριο ομότιτλο. “Are we deaf to the silence, or the roar of the machines”. Πω. Τέλος. Έκλεισε. Δεν γίνεται να μην συγκινηθείς από το πώ τοποθετούν τις μελωδίες και τα διπλά, παροξυσμικά τους φωνητικά. Από το πώς έχουν την τεχνική δεινότητα να πραγματοποιούν τόσες εναλλαγές. Από το πώς αναδύεται το “Trading Children” μέσα από το ambiance. Ή από το πώς το ενάμιση λεπτό του “The Face Of Poverty” έβαλε το στάνταρ για αμέτρητους κλώνους. Οι From Ashes Rise έχουν ξεκινήσει το σεμινάριο του neo-crust, τόσο ως προς τα διαφοροποιημένα leads, όσο και ως προς τα ιδιαίτερα τύμπανα από πέρσυ, αλλά εδώ, εδώ, το στέλνουν στη στρατόσφαιρα. Τα 4 λεπτά του “Center Of The World” όσο διαρκούν είναι όσα λέει ο τίτλος. Και, σκεφτείτε πως, δεν έχουν πιάσει για μένα ακόμη την απόλυτη κορυφή τους. Μυθική μπάντα. Μεγάλος έρωτας.
5. Propagandhi – Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes
Αξίωμα: Οι Propagandi είναι η καλύτερη μπάντα της κιθαριστικής μουσικής, όσο παίζουν. Όταν σταματάνε, οφείλουν να είναι στους 2-3 επιλαχόντες. Αλλά ΟΚ, ας γίνω λίγο πιο ειδικός. “Fuck The Border” τραγούδι για ατελείωτο moshing. Αφού έχεις μάθει όμως τους στίχους απ’ έξω. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή με τους Propagandhi. Στο “Back To The Motor League” απλά αναποδογυρίζεις τραπέζια, καρέκλες, σπας ποτήρια, διαολίζεσαι. Είναι ένα από τα καλύτερα πανκ κομμάτια όλων των εποχών. Tech thrash riffs κάνουν πάρτυ, ερμηνείες με πάθος, δομές που συναρπάζουν και στίχοι που καθηλώνουν. Ας μην τα ξαναλέμε για το σερίτ ων Propagandhi. Με αυτό και το επόμενο τους μάθαμε τότε, στο γυμνάσιο. Και σκαλώσαμε τόσο άσχημα, και ας μην καταλαβαίναμε τι έλεγαν. Που να πιάσεις τότε το “ordinary people do fucked up things when fucked up things become ordinary”. Το 2008 αργούσε ακόμα. Αρκούσε όμως η μουσική, η δύναμή της, η έμπνευση που παρείχε. Μπάντα σημαία. Βγάλτε νέο δίσκο σας εκλιπαρώ. 6 χρόνια είναι πολλά.
- Οι δίσκοι που συμπληρώνουν 15δα, με μερικούς να παίζουν για 5δα μέχρι πριν 20 λεπτά ξερω γω.
Summary
6. Darkthrone – Plaguewielder
Δεν ξέρω γιατί δεν υπολογίζετε στην φουρνιά των νορβηγικών κυκλοφοριών που έκαναν πραγματάκια εκείνα τα χρόνια το “Plaguewielder”. Και όχι επειδή βγήκε και αυτό από τη Moonfog. Θα θεωρήσω πως δεν το έχετε ακούσει προσεκτικά, ή whatever, everything goes. Διότι, όταν επιτέλους σκάσει μύτη το εναρκτήριο riff του “Weakling Avenger” αυτόματα όλα σταματούν. Βγαλμένο από τις πιο μαύρες και καμμένες προσωπικές τους ημέρες, το άλμπουμ αυτό, είναι ό,τι πιο κοντινό έπαιξαν οι Darkthrone σε avant black metal. Μα πως, αφού είναι, ξερό, αδυσώπητο, επιθετικό, δεν δείχνει να έχει τίποτα το εξωτικό. Αν υπάρχει Snorre-ική τεχνική, εδώ είναι η Culto παραλλαγή της. Το “Command” είναι έπος από τα λίγα με τα δεύτερα φωνητικά από αλήτες του Kolbotn, αλλά το μεγαλείο του δίσκου περιέχεται στο “I, Voidhanger”. Ναι, από εδώ πήρε το όνομά του το διάσημο πειραματικό label. Φωνητικά στα όρια του αυτοτραματισμού, τεχνικά μέρη, πνιγηρό σκοτάδι, και ένας δίσκος one-off που αμφιβάλλω αν θα ξαναπροσεγγίσουν ποτέ οι Darkthrone. Ένα αριστούργημα δύστροπου black metal, μια ακόμη απόδειξη πως οι Νορβηγοί είναι καλύτεροι από τους πάντες. Κοινώς, το καλύτερο άλμπουμ τους στον αιώνα. Επίσης, κλασικό όνομα χαρακτήρα μου σε διάφορα moba.
7. Entombed – Morning Star
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Σίγουρα μέσα στους 2-3 αγαπημένους μου δίσκους τους, και νομίζω μαζί με το “Wolverine Blues” το άλμπουμ που έχω ακούσει περισσότερο. Λατρεύω το ομότιτλο κομμάτι και το εξώφυλλο, λατρεύω το πώς το ξαναπάνε προς το death metal χωρίς να κόπτονται, το πώς δεν μπορώ, έπειτα από τόσα χρόνια, να σκιπάρω τίποτα. Οριακά θα πρότεινα σε κάποιο να ξεκινήσει από εδώ με τους Entombed. Ναι.
8. Opeth – Blackwater Park
Προσπάθησα πολύ να καταλάβω αν αυτό το άλμπουμ είναι πεντάδα μου για αυτή τη χρονιά, ομολογουμένως. Και, ακόμη και αν κατέληξε στο 8, έβαλα πάλι το CD να παίξει ύστερα από Χ χρόνια, και πάλι, το γαμημένο “Bleak” μου έκοψε την ανάσα. Βασικά, ΟΚ, δεν συνεχίζω, όσα άτομα ενδιαφέρεστε, έχετε ακούσει τα κομμάτια. Θα πω πως όπως έχω πλέον ραφτό Jane Doe στο τζιν μου, έτσι και για χρόνια, είχα αυτοκόλλητο με το «Ο» σε τετράδια κλπ. Αυτός ήμουν. Θα σταθώ μόνο στο ομότιτλο. Έχω μια αδυναμία στα ομότιτλα των Opeth. Τι φωνητικά έκανες ρε Μιχαλάκη τότε (και στους Bloodbath); Δηλαδή, ΟΚ, υπερπαίκτης και συνθέτης (μέχρι που μετά το 2008 ξέχασε τι εστί μουσική – sorry not sorry), αλλά εδώ οι ερμηνείες κάνουν το σκοτάδι και τον βάλτο του εξωφύλλου να ζωντανεύει και να επιτίθεται σε όσα περαστικά. Πω πω, άφθαρτο το μπουρδέλο.
9. Enslaved – Monumension
To “Mardraum” παραήταν περίπλοκο και υπερφορτωμένο. Εδώ όμως, αυτό το κονβόι προς το τίποτα ξεκινάει και γυρίζει και επίσημα τη σελίδα των Enslaved. Εδώ, οι Νορβηγοί από σπουδαίο και ιστορικό black metal σχήμα, μετατρέπονται στην συνεπέστερη ποιοτικά μπάντα που έβγαλε η χώρα τους, γίνονται αιώνιοι πρόμαχοι του προοδευτικού ακραίου ήχου, ενσωματώνουν το ‘70s prog ομαλά και όχι σαν απλό κολλάζ, και ξεκινούν κυρίως μια αναζήτηση επαναπροσδιορισμού του δικού τους riff, της δικής τους μεθόδου. Το “Monumension” φέρνει ταυτόχρονα εικόνες του βυθού και του ουρανού στη φαντασία, αντανακλάσεις, σκοτάδι, και ξεκινάει ένα σερί που δεν ξέρω που και εάν τελειώνει.
10. Anti-Flag – Underground Network
Πολύ δύσκολο να μιλήσω αυτές τις ημέρες για τους Anti-Flag, μια από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες, με όσα έχουν διαδραματιστεί. Χτυπάει διαφορετικά και σκληρά, αν ισχύουν οι κατηγορίες και οι ανακοινώσεις τους δεν είναι απλώς μια θλιβερή άρνηση αλλά (μακάρι να είναι η αλήθεια) όταν δεν απογοητεύεις απλώς ως άνθρωπος, αλλά και ως πολιτική ύπαρξη. Σε κάθε περίπτωση, το “Underground Network” ήταν η πρώτη μου επαφή με τους Anti-Flag, σε μια περίοδο που μάθαινα τις πανκροκ μπάντες με το κιλό. Ίσως, μέχρι σήμερα, είναι στις 1-2 καλύτερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Κοινώς, αν θέλετε μελωδικό punk με ρεφραινάρες, πραγματικά καλές συνθέσεις εχθρικές προς τη μανιέρα, και εξαιρετικό πολιτικό στίχο, το ακούτε χθες. Α ρε Anti-Flag.
11. Windir – 1184
Η δισκογραφία των Windir είναι τρομακτικά αδικημένη. Βέβαια, κάθε μπάντα που αναζήτησε στον 21ο αιώνα τη χάρη του φυσιολατρικού black metal και τη μαγεία των νυχτερινών ατμοσφαιρών, έχει ως εικόνισμα τούτο το άλμπουμ. Ναι, ο Valfar πέθανε άδικα και νωρίς. Αλλά η κληρονομιά του στέκει. Αν το συγχωνεύσετε με τη riff-ο-λογία των Weakling, θα δείτε το κασκάδιο κύμα που παρέσυρε τα πάντα. Επίσης, το εννιάλεπτο “Journey To The End”, με το pagan-meets-electronic γύρισμά του παραμένει μια μεγαλειώδης στιγμή, μια χρυσή σελίδα στην ιστορία του ακραίου ήχου.
12. Nick Cave & The Bad Seeds - No More Shall We Part
Το “Fifteen Feet Of Pure White Snow”, ήταν το πρώτο κομμάτι του Cave που άκουσα, και μέχρι σήμερα, μαζί με το βιντεοκλιπ, παραμένει τα αγαπημένο μου. Αλλά και όλος ο δίσκος, τον θεωρώ από τους κορυφαίους στην δισκογραφία του Αυστραλού μύστη. Κάπως πιο ποστ-πανκ, σε άλλα σημεία πιο ροκ, οι Bad Seeds δεν είναι ακόμη κομπάρσοι, το δηλητήριο έχει φωλιάσει. Επίσης, το “As I Sat Sadly By Her Side” δεν ξερω πως μπορείς να το ακούσεις χωρίς να σφιχτεί το στομάχι σου. Λάιβ βέβαια, άλλη ιστορία.
13. Remains Of the Day – An Underlying Frequency
Μελωδικό neo-crust από το Portland. Με τα χρόνια, έμαθα πως αυτές οι λέξεις σημαίνουν πολλά. Ανάμεσα σε Tragedy και From Ashes Rise, πιο θλιμμένοι, screamo/emo-crust φάση, με περάσματα από βιολία, αλλά και με mid-tempo που σκοτώνουν. Αν δείτε που έπαιξαν πριν ή μετά οι μύστες αυτού του δίσκου, θα καταλάβετε για τι τιτάνες μιλάμε. Ακραία επιδραστικό άλμπουμ, ειδικά στην Ευρώπη. Από τους δίσκους, που, όταν βουτάς στο ιδίωμα, πέφτεις μπροστά τους και δεν τους προσπερνάς ποτέ. Δεν είναι απλώς η ορμή, το συναίσθημα ή οι στίχοι. Είναι η γοητεία που εκπέμπει ο τρόπος που προσεγγίζουν τη μουσική. Είναι ο λυρισμός της καταδίκης, που τροφοδοτεί την δύναμη για αντίσταση. Είναι, ο λόγος που αυτή η μουσική φαντάζει ως η μόνη που έχει σημασία.
14. Slipknot – Iowa
Εμείς μάθαμε τους Slipknot με το επόμενο, αλλά σαν παρέα εδώ κολλήσαμε. Ναι ρε, Iowa και , και no future. OK, το “People = Shit” το έχουν πει καλύτερα οι Dystopia ως “Human = Garbage”, και πλέον εντοπίζω πεντακάθαρα τον βάλτο που ενώνει τα δύο έργα. Στο “Heretic Anthem” όσα άτομα άκουγαν deathcore, metalcore, death metal και nu, ενωνόμασταν για μπαχαλο σε σαλόνια. Στο 15λεπτο ομότιτλο φτάνεις μόνο αν πραγματικά σε ενδιαφέρει η τέχνη των Slipknot. Αλήθεια, πώς πετυχαίνεις εμπορικό άνοιγμα παίζοντας πιο ακραία και λιγότερο πιασάρικα από το ντεμπούτο σου; Έτσι. Κάθε φορά που το ακούω θυμάμαι εκείνο το μαλακισμένο παιδάκι στο γυμνάσιο που στην αρχή τους φοβόταν στις μπλούζες των άλλων παιδιών, και που πέρσυ στην Πλατεία Νερού ξαναβγήκε από μέσα μου συγκινημένο που βλέπει τους metal ήρωες της γενιάς του να ισοπεδώνουν το σύμπαν.
15. Akercocke - The Goat of Mendes
Λοιπόν, ο Τράγος του Μένδη αρχίζει ένα συγκλονιστικό σερί για τους Akercocke. Ή αλλιώς, την καλύτερη black/death metal μπάντα του αιώνα. Ή αλλιώς, την καλύτερη progressive extreme metal μπάντα που δεν βγήκε από τη Νορβηγία για τα τελευταία 25 χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, τι ΛΑΙΒΑΡΑ έδωσαν στο Κύτταρο, πόσος χορός (και εναλλαγή σε μοσπιτ) έπεσε στο “A Skin For Dancing In” από αυτό το άλμπουμ, πόσο ΚΟΥΛ έκαναν τον σεκιουλαρ σατανισμό, πόσες ιδέες είχαν, πόσο τέλεια τα διπλά φωνητικά, πόσο βρώμικο και ακραίο ήταν τούτω δω. Πώς γίνεται οπαδοί των κλασικών Opeth να μην τους λατρεύουν; Τι ρωτάω. Η ακρότητά του το διαχωρίζει από τα άλλα που ακολούθησαν, και πιο προσιτά, αλλά, αλήθεια αυτό το άλμπουμ βγήκε το 2001, έ.
- Δέκα ακόμη πολύ λατρεμένοι δίσκοι, που ήθελα να πω το κατιτίς γιατί σημαίνουν διάφορα.
Summary
16. Fear Factory – Digimortal
Ανώτερο σε όλα τα επίπεδα από τον προκάτοχό του, απενοχοποιώντας όσο ποτέ τα πιασάρικα σημεία της μουσικής των FF, το “Digimortal” επανέφερε δυναμικά στο προσκήνιο το σχήμα, σε μια εποχή που το nu έπαιρνε διάφορες αποχρώσεις. Η συμμετοχή του B-Real κομβική για πολλούς λόγους για όσα άτομα άκουγαν τότε και άλλα πράγματα εκτός μέταλ, αλλά το μυστικό στο “Digimortal”, που με «σύστησε» και στην μπάντα, είναι το πόσο άμεσο και μνημονικό είναι. Και ας ήταν εμπορικό άνοιγμα. Αυτά για τους gatekeepers 
17. Pig Destroyer – Prowler In The Yard
Όπως είχα αναφέρει εδώ:
Αρχικά, κατά την οργάνωση του αφιερώματος, υπήρξε μια συζήτηση για το αν πρέπει να μπει αυτός ο δίσκος των Pig Destroyer ή το "Book Burner " Όσο κορυφαίο όμως και αν είναι το τελευταίο, ειδικά για την παρούσα δεκαετία, η αλήθεια είναι πως ο δεύτερος δίσκος των Pig Destroyer έχει άλλη αίγλη. Από το εμβληματικό του εξώφυλλο, μέχρι το τελευταίο του δευτερόλεπτο και την πλοκή του (concept άλμπουμ παρακαλώ), αυτός ο δίσκος κατεβαίνει αμάσητος. Οι Pig Destroyer , παραδίδουν μαθήματα σκεπτόμενου grindcore , με ευκολομνημόνευτες συνθέσεις και ποικιλία ρυθμών και ταχυτήτων, κατά μήκος των 22 συνθέσεων του δίσκου. Το σερί δε από το "Evacuating Heaven " μέχρι το "Pornographic Memory " ίσως είναι μνημειώδες. Οι δυνατότητες του ιδιώματος ήταν διαφορετικές, ενώ το drumming του Harvey μάλλον ξεκίνησε σχολή ολόκληρη. Ο δίσκος αυτός, μέσω της Relapse επέτρεψε σε ένα ευρύ πεδίο ακροατών να κατανοήσει πως η τέχνη, ακόμη και στην πιο ακραία μορφή της, μπορεί να είναι διαρκώς απρόβλεπτη αλλά και σκοτεινά ποιητική. Κάθε ακρόαση των "Cheerleader Corpses " και "Hyperviolet " μόνο, μπορεί να συνηγορήσει, πόσο μάλλον ενός από τους καλύτερους grind δίσκους όλων των εποχών. Έκτοτε, οι Pig Destroyer είχαν να ανταγωνισθούν μόνο τους εαυτούς τους.
18. The (International) Noise Conspiracy - A New Morning, Changing Weather
Τι έναρξη αυτή με το “Α Northwest Passage” έτσι; Αυτός ο μεγαλειώδης δίσκος, μια από τις πλέον κορυφαίες στιγμές του μεγάλου Lyxzen και όχι μόνο, που με γοητεύει με την αντίθετη πορεία του καλλιτεχνικά σε σχέση με το μυθικό “A Shape Of Punk To Come”, παρά την άκρως σημαντική πολιτική του στόχευση, είναι φτιαγμένος για να χορεύεις μέχρι το πρωί. Δηλαδή, δεν γίνεται να κάνεις παρτυ και να μην παίξει το “Capitalism Stole My Virginity”. Αν και σιχαίνομαι το να βαθμολογώ δίσκους, ακόμα μετά από τόσα χρόνια, το αντιμετωπίζω ως το 10 το καλό. Επίσης, εξωφυλλάρα ε.
19. Ανατέλλων Τρόμος – Ο Παιδικός Μας Πόλεμος
Η τρόπον τινά συνέχεια των Ανάσα Στάχτη. Ο ιδανικός δίσκος, μαζί με το πρώτο Χειμερία Νάρκη (υπομονή δυο εβδομάδες), για να απαντήσουν στο ερώτημα του «τι έγινε το ‘90s εγχώριο hardcore/crust στη νέα χιλιετία». Βαριά και κοφτερά ριφφς, εξαιρετικοί στίχοι, πιο στριτ πανκ προσέγγιση ανά σημεία και πιο ασήκωτη σε άλλα, και γενικότερα μια αρκετά απειλητική ατμόσφαιρα, που παραμένει για μένα ακόμη πειστική. Από τα πρώτα άλμπουμ που άκουσα στον ήχο, και μέχρι σήμερα το εκτιμώ ιδιαίτερα, καθώς θεωρώ πως έχει πραγματικά καλά τραγούδια.
20. Αrkhon Infaustus – Hell Injektion
Είμαστε στις αρχές των ‘00s, οπότε η γαλλική σκηνή προελαύνει στο underground (όχι μόνο στο black). Τούτοι εδώ οι τοξικοί black/death metallers, πριν γίνουν λίγο γραφικοί, με τα δύο πρώτα LP τους έπιασαν το νόημα των Angelcorpse και Belphegor. Συνδυάζοντάς τους με τη γαλλική διαστροφή τύπου Antaeus, κατάφεραν στο ανελέητο “Hell Injektion” να οριοθετήσουν το σοβαρό black/death metal της εποχής, και μαζί με μερικές άλλες μπάντες (2002 ερχόμαστε) όρισαν τον δρόμο για το ιδίωμα τα επόμενα χρόνια, και συγκεκριμένα για μπάντες τύπου Dead Congregation (που επέστρεψαν και τη χάρη). Μεγάλη αδυναμία. Καθαρά μουσικά, παρέλαση από riffs και κομματάρες.
21. Wu-Tang Clan –Iron Flag
Πιθανώς ο καλύτερος δίσκος των θρυλικών Wu-Tang Clan στον 21ο αιώνα, ιδανική ισορροπία ανάμεσα σε παρελθόν και παρόν, δεδομένης της εποχής, που όλοι οι παλαιομοδίτες MCs έβγαζαν κάτι χαωμένα πράγματα ξερω γω. Τραγούδια που ακόμα στέκονται εξαιρετικά λάιβ, πιο προσιτό για άτομα που δεν είναι μυημένα στο ιδίωμα, άλλη μια απόδειξη πως οι μεγάλοι του είδους στα ‘90s δεν ήταν όλοι ίδιοι. Δηλαδή, δεν ήταν όλοι one (or two, for that matter) hit wonders. Wu-Tang clan ain’t nothing to fuck with.
22. Bjork – Vespertine
Κάθε φορά που φτάνει μια μουσική συζήτηση στη Bjork, θα «πειράξω» το άλλο λέγοντας πως το “Vespertine” είναι ο δίσκος της που λατρεύουν οι μεταλλάδες. Έχει κάτι στις συνθέσεις και την ατμόσφαιρα ρε παιδί μου. Μην νομίζετε. Και εγώ «θύμα» είμαι, που με γοήτευσε το “Pagan Poetry”, το αγαπημένο μου τραγούδι της. Αντιλαμβάνομαι γιατί πολύς κόσμος θεωρεία υτό το άλμπουμ το καλύτερό της. Είναι δίσκος – σταυροδρόμι. Έχει την ψύχρα και τη ζέση της υπαίθρου, έχει μια εντυπωσιακή αφηγηματική δυνατότητα, πειραματισμό και φυσικά τη συνεργασία με τους Matmos που δείχνουν πως το ηλεκτρονικό πέρασμα δεν άφησε κανένα σχεδόν ανεπηρέαστο. Η Bjork το έκανε δικό της όμως. Τεράστια καλλιτέχνιδα. Από τους καλύτερους δίσκους του αιώνα.
23. Dark Funeral - Diabolis Interium
Μέγας μαλάκας (μαζεύονται αρκετοί σε αυτό μου το ποστ) ο Emperor Magus Caligula, αλλά ρε γμτ μου, η ερμηνεία του στο εναρκτήριο “The Arrival Of Satan’s Empire” υπεραρκεί για να τον μνημονεύω, για να προτείνω τη μπάντα, για να τη βάζω σε λίστες. Δεν γράφονται κάθε μέρα τέτοια κομμάτια. Μάλλον επίσης, ο καλύτερος δίσκος της μπάντας, αν και προτιμώ το ντεμπούτο, όπως είχα προαναφέρει.
23. Skitsystem - Enkel resa till rännstenen
Είναι αυτός ο καλύτερος δίσκος που τραγουδάει ο Tomas Lindberg; Είναι αυτό το καλύτερο άλμπουμ των Σουηδών, κόντρα στο ντεμπούτο και το “Stigmata”; Δεν ξέρω, αλλά νομίζω είναι από τα απολύτως άψογα δείγματα σουηδικού hardcore/crust, με το συναίσθημα, τα μπάσα, τις τσιτωμένες μελωδίες, το σκοτάδι, την επίθεση, τα σημεία που γίνονται πιο εσωστρεφείς, το d-beat. You live by the crust, you die by the crust. Τέλος. Απλά τα πράγματα. Περιοδεύουν του χρόνου, πήρε το αυτί μου.
25. Τhe Bouncing Souls – How I Spent My Summer Vacation
Δίσκος που αγάπησα πολύ όσο μεγάλωνα, σε σημείο πλέον οι Bouncing Souls να είναι, με όλη τη γλυκανάλατη δροσιά τους, στις 5 πρώτες επιλογές μου όταν θέλω να ακούσω skate punk. Και συγκεκριμένα, αυτός ο δίσκος. “True Believers” υπερχιτ. Απίστευτο πως κυλάει ακόμα νερό. Θα έρθει κανένα σχήμα από όλα αυτά εδώ για καμια συναυλία;
- Γενικά, εδώ και κάποιες εβδομάδες έχουμε μπει σε είδη και εποχές που έχουν δώσει πολλές κυκλοφορίες που με συντροφεύουν, και όσο περνούν τα χρόνια, το να μείνω σε 35-50-55 δίσκους θα είναι μάλλον αδύνατο, και δεν ψήνομαι κιόλας με τη μουσική που έχω ξεχωρίσει και ακούσει. Οπότε, 30 ακόμα για το καλό το namedrop, ιεραρχικά φυσικά. Δεν τα βάζουμε για να λέμε ότι κάτι κάναμε
Summary
- Strike Anywhere – Change Is A Sound
- Emperor – Prometheus
- Blut Aus Nord - The Mystical Beast of Rebellion
- Anaal Nathrakh – The Codex Necro
- Gorillaz – Gorillaz
- Kreator – Violent Revolution
- Borknagar – Empricism
- Sigh – Imaginary Soniscape
- Tool – Lateralus
- Thursday – Full Collapse
- Matmos - A Chance to Cut Is a Chance to Cure
- Krieg – Destruction Ritual
- Black Witchery – Desecration Of The Unholy Kingdom
- Dimmu Borgir – Puritanical Euphoric Misanthropia
- Abigor - Satanized (A Journey Through Cosmic Infinity)
- Sodom – M-16
- System of A Down – Toxicity
- Marduk - La Grande Danse Macabre
- Integrity - Closure
- Dropkick Murphys – Sing Loud, Sing Proud!
- Doom – World Of Shit
- Misery / Extinction Of Mankind – Apocalyptic Crust
- Radiohead – Amnesiac
- Every Time I Die - Last Night in Town
- Pennywise – Land of The Free
- G.I.S.M. - SoniCRIME TheRapy
- Victims – Neverendinglasting
- Alkaline Trio – From Here To Infirmary
- Paysage D’Hiver – Winterkälte
- Armagedda – The Final War Approaching
33 Likes
Όταν αποκαλύφθηκε το πώς προέκυψε το εξώφυλλο του Jane Doe δεν καραξενέρωσες; Όσο ξενερωτικό, άλλο τόσο υπέροχα ειρωνικό ήταν όλο αυτό
Πώς προέκυψε;
Από φωτογράφιση κάποιας μοντέλας δεν είναι;
Όχι ρε, γιατί; Δεν το ειχα συνδέσει ποτέ με το μυστήριο κλπ τόσο, όσο με τις σκιές και το βλέμμα και τις μαλακιούλες πάνω στο σώμα, τα spikes κλπ. Παραμένει εξωφυλλάρα και τοπ stencil.
Κολλάζ είναι, αλλά ναι το αρχικό σουλούπι ήταν από φωτογράφιση ενός μοντέλου, που το ανακοίνωσε το ίδιο. Γενικά βγήκε αρκετά περίπλοκα. Είχαν βγάλει και ανακοίνωση.
Και του Jane Live είναι ωραίο βέβαια, 15 χρόνια μετά (βγήκε πριν λίγες μέρες σε βινύλιο ρε συλλέκτες ):
3 Likes
Σε παρακαλώ βάλε άμεσα να ακούσεις το “A sunaet choir for daylight harvest” και το “Dance of december souls” για αρχή. Έπεται το “sounds of decay”.
Για άμεσα δεν το βλέπω αλλά επειδή έχεις αναδειχθεί εδώ ως η πρωθιέρεια του ατμοσφαιρικού ήχου, θα το κάνω κάποια στιγμή. Θενξ!
3 Likes
Ρε μλκ @GRACCHUS_BABEUF κοροϊδεύαμε τον Σπύρο ένα ολόκληρο καλοκαίρι (κ βάλε) για δαύτους, τα ξεχνας, κανόνισε τη πορεία σου!!
3 Likes
Ναι! Για το Viva Emptiness!
1 Like
τεσσερις λεξεις τοσο ταιριαστα βαλμένες η μια διπλα στην άλλη
5 Likes
Στο Berklee college of music. Σύχνα το μπερδεύουμε στην Ελλάδα με το Berkeley που δεν έχει σχέση με τη μουσική
1 Like
Love you too man 
2 Likes
yeah, Berkeley → west side
Α θενκς χαχαχα, σωστή επισήμανση. Θα κάνω edit.
Φάνηκε η αμπαλίαση μου με αυτά τα ξένα τα μορφωμένα.
Lateralus Tool
The Nightly Disease Madrugada
The Argument Fugazi
Mutter Rammstein
Almost Heathen Karma to Burn
23 Likes
Ξεχασες το Toxicity!
2 Likes
καλός δίσκος για ατάλαντη μπάντα
4 Likes
2001
5. Machine Head - Supercharger
Αρχές του Σεπτέμβρη κυκλοφορείς το single σου με τίτλο Crashing Around You και βιντεοκλιπ που δείχνει το San Francisco παραδομένο στις φλόγες. Τι μπορεί άραγε να πάει λάθος; To βιντεο κλιπ λογοκρίνεται, εξαφανίζεται. Τεράστια σφαλιάρα, δίσκος με Bulldozer μέσα, το καράβι γέρνει αλλά σε λίγο θα αλλάξει ρότα και θα σκίζει το σύμπαν.
4. System Of A Down - Toxicity
Τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους κυκλοφόρησε και αυτό το στολίδι. Έχοντας ήδη λιώσει το πρώτο τους, υπήρχαν υψηλές προσδοκίες. Και επιβεβαιώθηκαν. Πιο εμπορικός (sic) δίσκος, κυρίως λόγω των τεράστιων singles, επιβλητικό 2/2. Να ναι καλά και το napster εν τω μεταξύ που μας κέρναγε fake κομμάτια αλλά εμείς τα χάφταμε!!!
3. Tool - Lateralus
Deja vu. Έτσι και εγώ αμέριμνος στο κυλικείο της σχολής, δέχτηκα το κάλεσμα. Tool ακούς; Τσου, τι είναι; Ωπα μου λέει, θα στο φέρω αύριο να το ακούσεις. Την άλλη μέρα το cdr ήτο έτοιμο. Και από τότε αιώνια υπόκλιση σε όλο τον μύθο που το ακολουθεί, του αξίζει.
2. Propagandhi - Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes
Αυτο δεν είναι πανκ, αυτό δεν είναι θρας, αυτό δεν είναι μουσική. Αυτο είναι το λιγότερο εγκυκλοπαίδεια. Αν ο τίτλος του εναρκτήριου σου τραγουδιού είναι Mate Ka Moris Ukun Rasik An, αν (πολλά θα μαζευτούν) ο ντραμερ σου σπαει το πόδι του δις (μια στο χοκει και μια στο μοτοκρος) κατα την διαρκεια των ηχογραφήσεων όπου και οι δύο σου τραγουδιστές πρέπει να κάνουν αφωνία, αν τα βάζεις με θεούς και δαίμονες, τότε κάτι πάει καλά. Η Αγία Τριάδα των μελών της μπάντας επιτέλους συμπληρώνεται και πάμε με σπασμένα τα φρένα για τα επόμενα 4 έπη. Γράψτε και λίγη μουσική ρεεεεεεεεεε.
1. Slipknot - Iowa
(515). Εισαγωγή. Ο παππους του dj πεθαίνει κατα την διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ο Sid σπαει, καταρέει. Ο κλοουν τον ηχογραφεί. Ο θρήνος αυτός γίνεται εισαγωγικό κομμάτι για ότι πιο μαύρο έχει φτάσει στα όρια του εμπορικού. People = Shit. Νομίζω πως στο booklet του ομώνυμου δίσκου (δεν το έχω κοντα τώρα) κάπου ήταν γραμμένη αυτή η ισότητα. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως θα ήταν ένα τραγούδι με αυτόν τον τίτλο. Ε οι γαμημένοι το έκαναν πράξη. Disasterpiece. I wanna slit your throat and fuck the wound σπαράζει ο Corey, για τον νταη του στο σχολείο και εδω θα σταματήσω για να μην καταντήσω γραφικός. Ποτέ ξανά δεν έχω νιώσει τόση οργή και μαυρίλα γύρω μου ακούγοντας μουσική. Ένα αριστούργημα που ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί.
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Slipknot - Iowa
36 Likes
Για μένα μιλώντας, αν το ‘χα ραφτό ή ακόμα χειρότερα tattoo θα ‘χα ξενερώσει ακόμα περισσότερο αν ανακάλυπτα ότι ήταν στην ουσία επεξεργασμένη (ναι δεν είναι 100% ακριβής η λέξη αλλά δε θα κολλήσουμε εκεί) φωτογραφία απ’ το Marie Claire. Ναι ok έπεσε δουλίτσα με στένσιλ κλπ., ναι οπτικά γαμάει, αλλά αφαιρεί πολύ από την εκτίμησή μου το να βλέπω αυτό:
ειδικά γνωρίζοντας ότι δεν δόθηκε πουθενά credit κλπ. Δε με ενοχλεί η πηγή αλλά ξενερώνω με τη δημιουργική διαδικασία γιατί δεν είναι π.χ. σα να πήρες ένα sample το οποίο είναι αρκετά δύσκολο να συνδεθεί με το ορίτζιναλ υλικό ακόμα και αν το έχεις μπροστά σου, ούτε είναι λεπτομέρεια στο έργο - είναι η κύρια ατραξιόν. Προφανώς δεν ακυρώνω τον Bannon ως αρτίστα γενικά ε, για το συγκεκριμένο εξώφυλλο το λέω. Αν κάποιος άλλος μένει στο τελικό αποτέλεσμα και δεν του τη χαλάει το να βλέπει ότι φτιάχτηκε έτσι ok, δικαίωμά του, επίσης προφανώς
Πάντως άσχετα με το πώς το βλέπει ο καθένας, υπάρχει κάτι πολύ αστείο στο ότι ένα απ’ τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα στο hardcore είναι βασισμένο σε φωτογραφία περιοδικού κατά βάση μόδας, τύπου δε μπορώ να καταλήξω αν είναι βλακώδες με την έννοια της αυτοαναίρεσης ή μεγαλοφυές με την έννοια “μες στο σπίτι σας, μες στο σπιτάκι σας”
9 Likes