Ε καλά, τι θα 'λεγε ο Τσουκαλάς της Λίβερπουλ αυτού του φόρουμ 
2 Likes
Εγώ, ρε παιδιά, δεν πιάνω ακριβώς τον συλλογισμό που σας προβληματίζει με το εξώφυλλο. 
Όταν το ‘χα πρωτοδεί υπέθεσα προφανώς ότι κάποιο μοντέλο πόζαρε για να βγει αυτή η ομορφιά -δεν το έψαξα και παραπάνω. Μετά θυμάμαι αυτό το άρθρο που βγήκε με την τύπισσα, αλλά δε μου άλλαξε κάτι στο πώς το βλέπω -ΟΚ, είδαμε απλά την original πηγή. Το ζήτημα credits κλπ. που βάζει ο Leviathan ΟΚ, μπορώ να καταλάβω ότι πάει κάπου αλλού η συζήτηση, αλλά όσον αφορά την ίδια την αισθητική, το δημιουργικό κομμάτι κλπ. (και όχι μία συζήτηση περί δικαιωμάτων, αν πληρώθηκε ή όχι η τύπισσα ή αν το πήραν οι Converge εν αγνοία της κλπ.), ε πώς αλλιώς να γινότανε αυτό το εξώφυλλο κάποια δε θα έπρεπε να ποζάρει; Το ότι βασίστηκε σε μοντέλο της Marie Claire δεν καταλαβαίνω πώς αφαιρεί κάτι από το iconic της εικόνας -απεναντίας είναι μία σύνηθες τακτική η “μεταστροφή” συμβόλων, εικόνων ή και λέξεων ώστε αυτά να πάρουν μία άλλη χρήση, είτε μιλάμε για πολιτική, είτε στην τέχνη κλπ. Με ειλικρίνεια λέω τις απορίες μου, προσπαθώ ν’ αντιληφθώ τι σας χάλασε ακριβώς, γιατί εγώ δεν προβληματίστηκα καθόλου όταν είδα το άρθρο.
11 Likes
Πολύ ανάλυση έπεσε για ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα του παιχνιδιού …
και από τα καλύτερα σχέδια να κανεις τατου.
2 Likes
Κανείς δεν εντόπισε το crossover episode εδώ.
Να πω λοιπόν πως αναφέρεται στον γνωστό και μη εξαιρετέο χρήστη του φόρουμ (τω καιρώ εκείνο) awake.
8 Likes
Δεν το εντοπίσαμε γιατί έλεγε “Lateralus”, όχι “Aenima”! 
4 Likes
Έλα ρε, του άρεσαν οι Tool? Είχε βάινιλ ριπ?
5 Likes
Core-υφαιο λογοπαίγνιο αυτό για τους converge, έχεις κέφια μανμου!
17 Likes
Μονο απο pbthal!
4 Likes
Προσωπικά δεν θεωρώ πως οι λεπτομέρειες της δημιουργίας του εξώφυλλου αφαιρούν κάτι από το iconic status που έχει, αλλά κατανοώ αν κάποιος χαλάστηκε σε κάποιο έστω μικρό ποσοστό από τη σχετική αποκάλυψη. Ο συγκεκριμένος δίσκος έχει την τάση να γίνεται έντονα προσωπικό ζήτημα του ακροατή και να δημιουργεί ισχυρό προσωπικό δεσμό μαζί του, με αποτέλεσμα οι λεπτομέρειες σχετικά με τη δημιουργία του να αφαιρούν κάτι από τη μοναδικότητα του σε εικαστικό πλαίσιο. Με απλά λόγια, άλλο να ξέρεις ότι πρόκειται για κάτι που βγήκε 100% από το μυαλό του Bannon σε συνδυασμό με το στιχουργικό κομμάτι για παράδειγμα, και άλλο πως το συγκεκριμένο iconic πρόσωπο υπάρχει στην πραγματικότητα. Πες το ρομαντικό, πες το κολλημένο, πες το χαζό, αλλά χτυπάει λίγο διαφορετικά, σαν να χάθηκε κάποιο ποσοστό του μυστηρίου και της “μαγείας”.
5 Likes
Πιάνω τη λογική σου -δεν μπορώ να πω ότι τη συμμερίζομαι, γιατί έχω αποδομήσει στο μυαλό μου την όλη αφήγηση περί originality, πνευματικών δικαιωμάτων, “ατομικής” έμπνευσης κλπ. που αν στο ένα μισό της αφορά αποκλειστικά και μόνο φράγκα, στο άλλο μισό της θέλει απλά να μας πείσει ότι τα “ατομικά δημιουργήματα” ξεπετάγονται σαν την Αθηνά από το κεφάλι του Δία, χωρίς να χρωστάνε τίποτα (επιρροές, κατάκτηση ικανοτήτων, υλικά-πνευματικά εφόδια κλπ.) σε κάτι που προϋπήρξε και πολλές φορές δεν αναγνωρίζεται καν (όχι με την έννοια της απόδοσης δικαιωμάτων, αλλά ενός συνολικού-συλλογικού πνευματικού κεφαλαίου που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά). Τέλος πάντων, μεγάλη συζήτηση αυτή. Θέλω απλά να φέρω ένα αντι-παράδειγμα που όμως ταιριάζει θεωρώ: το “Passion” των Catharsis, ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους που άκουσα ποτέ με τους στίχους και τη μουσική του οποίου συνδέθηκα σε βαθμό χωρίς επιστροφή που λέμε, σ’ ένα μεγάλο μέρος του “ξεσηκώνει” αυτούσια στιχουργικά μέρη άλλων συγκροτημάτων (που τους επηρέασαν -π.χ. Godspeed you! Black Emperor) με τα οποία εγώ ήρθα σ’ επαφή (και τ’ αναγνώρισα, δηλαδή) μετά από χρόνια. Το dejavu και σοκ που έφαγα (και υποθέτω δεν τα έχω αντιληφθεί καν όλα) δε μου αφαίρεσε κάτι από το μυστήριο και τη μαγεία του “Passion” -απεναντίας με βοήθησε ακόμα παραπάνω να σχηματίσω την άποψή μου περί του τι σημαίνει ατομική δημιουργία, έμπνευση, επιρροή κ.ά. Μάλιστα, στα liner notes του “Passion” οι Catharsis έγραφαν:
All music, lyrics, and artwork plagiarized from other sources and rearranged in an order all our own.
They don’t call us starving artists in capitalist countries for nothing. Thank you for keeping us alive.
5 Likes
Για να σε πικάρω, κάπου είχα διαβάσει και για δάνεια/επιρροές από Refused στο “Passion” αλλά δεν μπορώ να το εξακριβώσω τώρα 
Εν τω μεταξύ Catharsis και 2001, και στη λίστα μου δεν έκανα καμία αναφορά (γιατί νόμιζα ήταν 2002), στο “Arsonist’s Prayer”, το ίσως αγαπημένο μου κομμάτι τους, από το split με Newborn:
Εννιάμιση λεπτά μουσικής και στιχουργικής τελειότητας. Αν το ακούσετε αξίζει να διαβάσετε και το σχετικό κειμενάκι στο bandcamp, πέραν των στίχων.
πφφ.
1 Like
Η αισθητική είναι απλά μέρος του δημιουργικού κομματιού. Δεν αλλάζει κάτι ως προς την αισθητική αλλά αυτό που στο χωριό μου λέμε artistic integrity. Aν κάποιος θέλει να μείνει στην αισθητική, ok, απλά μιλάμε για άλλα πράγματα. Να σου δώσω άλλο παράδειγμα: αν οι Queen βγάζανε το Under Pressure σαμπλάροντας τη μπασογραμμή απ’ το demo κάποιων εντελώς άγνωστων Manilla Vice που βγήκε λίγους μήνες πριν, προσθέτοντάς της εφέ (αλλά όχι σε σημείο που να μη μπορεί να δει τη σύνδεση ο καθένας στο δρόμο, αρκεί να τις ακούσει διαδοχικά) χωρίς να αναφέρουν πουθενά ότι είναι sample ακόμα και σε σχετικές ερωτήσεις αφήνοντάς το να αιωρείται, και αυτό μαθευόταν 20 χρόνια μετά απ’ τον μπασίστα που την έπαιξε (τη γραμμή ε :P), δε θα άλλαζε κάτι στο αποτέλεσμα, ούτε αισθητικά, ούτε στην απήχηση. Αλλά εγώ δε μπορώ να έχω την ίδια εκτίμηση για το έργο συνολικά. Είναι εύκολο να διακρίνεις το “δάνειο”, αρκεί να το δεις μπροστά σου; Ναι. Είναι το κομμάτι μόνο αυτό; Όχι. Θα ήταν αυτό που είναι χωρίς αυτό σε αυτόν τον ρόλο; Επίσης όχι. Το ίδιο μπορεί μια διασκευή ή ένα remix στα αυτιά μου να πατάει το ορίτζιναλ, αλλά στην τελική εκτίμηση, στο σύνολο, δε θα το κρίνω το ίδιο όπως μια “κανονική” σύνθεση
Προφανώς εδώ δε μιλάμε ούτε για το νομικόν του θέματος (π.χ. το ότι βγάλανε λεφτά από merch κλπ. δε με απασχολεί, δε λέω γι’ αυτό, είναι άλλη συζήτηση) ούτε για το αν υπάρχει παρθενογένεση γενικά. Επίσης, αλλιώς τα βλέπεις όλα αυτά αν απλά καταναλώνεις, αλλιώς αν ο ίδιος παράγεις και ξέρεις τι απαιτείται
2 Likes
Υπεραναλύεις (με λογικό και ενδιαφέρον τρόπο) κάτι που στην ουσία του είναι πολύ απλό, στη βάση του το όποιο “ξενέρωμα” έφαγε ο χ ψ ακροατής προέρχεται από εγωιστικά συναισθήματα έτσι και αλλιώς 
(γι’ αυτό χρησιμοποίησα και τα επίθετα ρομαντικό, κολλημένο, χαζό χωρίς να τα υποβαθμίζω σαφώς), δεν έχει να κάνει με την αδυναμία κατανόησης πως ζητήματα όπως originality, πνευματικά δικαιώματα και “ατομική” έμπνευση που αναφέρεις δεν είναι κατανοητά στον εκάστοτε ακροατή και δεν τα έχει επεξεργαστεί. Δεν μπαίνω σε νομικά χωράφια, μιλάω καθαρά για το συναισθηματικό του ζητήματος από τη δική μου πλευρά 
2 Likes
Τη χρονιά του Lateralus τι άλλο θα κάναμε απ’ το να υπεραναλύουμε;
3 Likes
Το 2001 μου είναι πάρα πολύ δύσκολο γιατί κατά την έρευνα μου εντόπισα πάρα (ΠΑΡΑ) πολλούς δίσκους που έλιωσα αρκετά ετεροχρονισμένα αλλά που ήταν σημαντικοί για μένα. Φόλα και ενοχές ακόμη και στο σαουντρακ. Η φάση μου όμως είναι μόνο πόνος και όχι namedropping, οπότε θα σταθώ ατάραχος μπροστά στους ίδιους μου τους ηλίθιους κανόνες.
Βρέθηκα λοιπόν μπροστά στο δίλημμα για το αν οι ψήφοι μου πρέπει να καθρεφτίζουν τι έγινε το 2001 ή το τι είναι πιο σημαντικό για μένα (βλέπε να εχω έστω και περιμετρικά κάποια επιρροή στη ψήφο ή όχι).
Αποφάσισα να πιστέψω στην καρδιά (των καρτών - έπαιζε και πολύ Yu-Gi-Oh! τότε) και να πάω με τις δικές μου πεντάδες.
Η αλήθεια όμως βρίσκεται στην πλέηλιστ - όπου κρύβεται ίσως το μεγαλύτερο ποπ breakthrough της δεκαετίας και πιθανότατα μία από τις καλύτερες διασκευές στην ιστορία.
ΒΑΣΤΑ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
Summary
Official Πεντάδα
Summary
1. Jimmy Eat World - Bleed American
O πιο προσιτός emo/punk δίσκος που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Δίσκος που μεγάλωσε μία ολόκληρη γενιά νέων μουσικόφιλων που όμως για κάποιο λόγο δεν πέρασε στην εδωπέρα “σκηνή”. Πιθανολογώ κυρίως λόγω στυλ καθώς ούτε το υφάκι των blink/sum41 του κόσμου είχαν, ούτε το υπερβολικό δράμα των MCR και Used (που ήταν και πιο μετέπειτοι ένηγουεη). Όλος ο δίσκος είναι για συνθετικό σεμινάριο και είναι τίγκα στη μελωδία και στο χιτάκι. Αν τους έχεις προσπεράσει, δώσε τους λίγο χρόνο.
2. Muse - Origin Of Symmetry
Από τους λίγους δίσκους που ήθελα να είχα ζήσει την εποχή βγήκε. Ενδέχεται να ήμουν διαφορετικός άνθρωπος (μάλλον χειρότερος) αλλά ακούγεται πολύ πολύ φρέσκο ακόμα και τώρα. Αν από την άλλη κόβαμε λίγο το πιανάκι που το βαριέμαι, θα μιλάγαμε για τοπ 10 δεκαετίας.
3. Thursday - Full Collapse
Το emo όπως το ξέρει η μάζα και όπως το γνωρίζουν οι χιπστερογνώστες γίνονται ένα σε αυτή την κυκλοφοριάρα των Thursday. Οι μύστες γνωρίζουν και οι υπόλοιποι ψάχνουν τις συνεργασίες με ENVY.
4. Daft Punk - Discovery
Ένα από τα 3 εναπομείναντα συναυλιακά μου απωθημένα (και μάλλον ανεκπλήρωτο) και ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου acts. Αν έχεις χρόνο ψάξε λίγο το breakdown των samples που χρησιμοποίησαν στο δίσκο - είναι ένα ευχάριστο δεκάλεπτο, για να μπεις λίγο στο τριπάκι των ανθρώπων που καταλαβαίνουν τη μελωδία καλύτερα από τους περισσότερους. Για να μην αναφερθώ στις σολάρες των Aerodynamic και Digital Love.
5. Sum-41 - All Killer No Filler
Πιο μελωδικοί από τους blink, καλύτερες κιθάρες αλλά για “φτηνή κόπια” τους είχαν. Ίσως ο καλύτερος τους δίσκος - με σίγουρα τις καλύτερες μεμονομένες στιγμές της μπάντας.
Punk-Rock/Emo/Post-Hardcore Διαμάντια Πεντάδα
Summary
Hot Water Music - A Flight And A Crash
Με πόνεσε πάρα πολύ που το έκοψα από την κυρίως πεντάδα - αλλά η αλήθεια είναι πως το δεκα το ατοφιο έρχεται οσονούπω. H go-to έκφραση “η αγαπημένη μπάντα της αγαπημένης σου μπάντας” πρωτοειπωθηκε για τους HWM και ενώ ήδη έχουν μεγάλη δισκογραφία, τώρα αρχίζει λαδώθηκε λίγο η μηχανή και βγαίνουν οι τραγουδάρες μία μία.
Converge - Jane Doe
Δεν έχω κάτι να συμπληρώσω εδώ που πιθανολογώ θα πουν άλλοι. Αλλά δε μπορώ να κάθομαι δω πέρα με καθαρή συνείδηση λέγοντας για δίσκους που επηρέασαν τη σκηνή και να μην έχω το Jane Doe κάπου…
Rival Schools - United By Fate
Αυτό είναι λίγο ξέμπαρκο. Η αλήθεια είναι πως κανείς ποτέ δεν τον μνημόνευσε ως ρηξικέλευθο, αλλά θεώρησα σημαντικο να υπάρχει κάπου η πιο αγαπημένη μου χροιά στο punk rock. Αν το όνομα Walter Schreifels δε σου λέει κάτι - δεν πειράζει, το hardcore ίσως δεν είναι η σκηνή σου - αλλά όταν δεν γκαρίζει στους Gorilla Biscuits, εμφανίζεται σα μαιντανός παντού. Εδώ έκανε ενα πανκικο side project στο οποίο έχω μεγάλη αδυναμία και οριστε, το εβαλα.
Propagandhi - Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes
Ιστορικά, ο δίσκος που χρησιμοποιουσα να σαγηνεύσω στενομυαλους μεταλλάδες προς τα λημέρια μου. Δεν δούλευε πάντα, αλλά όταν δούλευε, δουλευε καλά.
Hey Mercedes - Everynight Fire Works
Μαζεύοντας τα θραύσματα των Braid (που αν είχα γράψει πριν το 1999 θα σας είχα πρήξει), ο Bob Nanna συναρμολόγησε τους Hey Mercedes. Όταν το πρωτάκουσα (πάρα πολύ αργά) αναρωτήθηκα πού βρισκόταν αυτός ο ήχος όλη μου τη ζωή και η αλήθεια είναι πως θα ήμουν πολύ πιο σπαστικός στο μουσικό μου γούστο αν είχα ανακαλύψει το συγκεκριμένο κυμα emo στα 16 μου. Τελοσπάντων. Αρκετά σημαντικό κεφάλαιο στη σκηνή είναι ο Nanna, άσχετο από τη μπάντα που παιζει.
+1 κλεψιά
Summary
Against Me! - The Acoustic EP
Ήθελα να κρύψω το γεγονός ότι ήταν EP και μετά θυμήθηκα ότι ήταν στον τίτλο του δίσκου. Μα τω θεώ, αν έχεις 16 λεπτά άκου το δίσκο. Δεν είναι προφανώς το άλμπουμ που γέννησε το folk-punk, αλλά την ψυχή αυτού του δίσκου δεν τη βρίσκεις κάθε μέρα. Δισκογραφικά συνεχίζουν δυνατά μετά από αυτό, αλλά το συγκεκριμένο είναι μία μικρή βίβλος.
Εξώφυλλο
Summary
Soundtrack
Summary
Concerning Hobbits αφού, αλλά από κοντά και το Spirited Away
26 Likes
Καρδούλα και παίζει να μην έχω ακούσει ούτε νότα από αυτά που πόσταρε ο φίλος.
3 Likes
Έχει τόσες νοτες να διαλέξεις λοιπόν!
2 Likes
Εγω ακουσα ηδη 2 . Jimmy και propagandhi
9 Likes
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ
7 Likes