2001
1. Converge – Jane Doe
Αν θα έπρεπε να κάνω μια λίστα με τα 5 αγαπημένα μου συγκροτήματα, οι Converge θα ήταν μέσα.
Αν θα έπρεπε να κάνω μια λίστα με τους 5 αγαπημένους μου δίσκους, το Jane Doe θα ήταν και αυτό μέσα. Το συγκεκριμένο μνημείο του ακραίου ήχου με δυσκόλεψε στην αρχή. Θυμάμαι πως πιτσιρίκι, έχοντας αποκτήσει μια εμπειρία με metalcore συγκροτήματα (τουλάχιστον ό,τι χαρακτήριζε και προμόταρε ως metalcore ο τύπος της εποχής), έβαλα το δίσκο καθώς είχε ήδη θρυλικό στάτους και ήταν must σύμφωνα με όσους κινούνταν σε τέτοια ηχητικά παρακλάδια. Στο Fault and Fracture (το 2o κομμάτι δηλαδή) το έκλεισα. Όχι επειδή δεν μου άρεσε, δεν μου άφησε άσχημη πρώτη εντύπωση, απλώς ήταν πολύ ακραίο ηχητικά για τα απαίδευτα αυτάκια μου.
και συμφωνώ απόλυτα. Το σοκ ήταν τεράστιο, και όλα τα black συγκροτήματα του πρώτου και δεύτερου κύματος που είχα ακούσει έως τότε μου φάνηκε πως έπαιζαν στρουμφομελωδίες μπροστά στην ηχητική απειλή που με άφησε άναυδο. Μπαίνει το Fault and Fracture και προσπαθώ να εστιάσω, να πιαστώ από κάποιο σημείο. Η δομή με δυσκολεύει αφάνταστα. Απότομες παύσεις και αλλαγές, δυσαρμονίες, ακραία φωνητικά απόγνωσης και πόνου αλλά όχι “διαβολικά” ή “evil”, ένα ηχητικό σύνολο που δεν μπορώ να κατανοήσω και με κάνει να νιώθω και άβολα. “Χμ, όχι ακόμα” σκέφτηκα. Λίγους μήνες αργότερα και αφού έκανα ένα σταδιακό level up σε δύσπεπτες ακρότητες, ξαναδοκίμασα και στη 2η ακρόαση το κλικ έγινε. Ποιο κλικ, μπαμ. Τα ένιωσα όλα. Έχουν ειπωθεί τόσα για αυτό το δίσκο, που μόνο προσωπικές εμπειρίες σχετικά με τη σύνδεση του εκάστοτε ακροατή μπορούν να προσφέρουν κάτι φρέσκο για συζήτηση. Το ομότιτλο είναι από τις συγκλονιστικότερες μουσικές εμπειρίες και η απόλυτη “συναισθηματική αποφόρτιση” όπως εύστοχα είχε πει κάποιος συντάκτης σε κάποιο τεύχος του Metal Hammer. Το γεγονός πως το είδα να παίζεται μπροστά μου πριν σχεδόν 1μιση μήνα φαντάζει σαν όνειρο και πρόκειται για την απόλυτη live εμπειρία. Όσοι το έζησαν καταλαβαίνουν. Ανεκτίμητη εμπειρία. ΤΟ live της ζωής μου, δίσκος μέσα στην καρδιά μου.
2. System of a Down – Toxicity
Στην 1η γυμνασίου, με τα βίντεο των Chop Suey και Toxicity να παίζουν σε συχνή και καθημερινή βάση σε κάποιο τοπικό κανάλι, το κόλλημα ήταν σίγουρο και λίγο καιρό μετά παρακάλεσα τους γονείς μου να μου δώσουν λίγα χρήματα για να πάω στο τοπικό δισκάδικο ώστε να αγοράσω το cd. Πήγα με την αδερφή μου, επιστρέψαμε σπίτι και βάλαμε να παίζει διαβάζοντας τους στίχους στο booklet. Μετά το τέλος της εισαγωγής του Aerials και με το που σκάει το ρεφραίν για πρώτη φορά, κοιταζόμασταν χαμογελαστοί με ανοιχτό το στόμα, σαν χτες θυμάμαι τη στιγμή. Καθοριστικός δίσκος και συγκρότημα για την διαμόρφωση μου ως ακροατής.
3. Slipknot – IOWA
Στο γυμνάσιο έμαθα τους Slipknot όταν ένας συμμαθητής μου έγραψε σε ένα cd διάφορα ροκ και μεταλ βιντεοκλιπς, μέσα στα οποία ήταν και τα My Plague και Left Behind. Αγνές εποχές. Ακραίος ήχος και τράγοι στα σαλόνια, μόνο οι Slipknot θα μπορούσαν να καταφέρουν κάτι τέτοιο σε τέτοια κλίμακα. Σκοτεινό έπος με ιδιαίτερο χαρακτήρα το συγκεκριμένο.
4. Thorns – Thorns
Samples από το Matrix, μινιμαλ ηχητική ψυχρότητα, διαστημικό, τρομακτικό black metal. Από τις μεγάλες σφαλιάρες που έφαγα ως noob level ακροατής στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα μαζί με τα 2 αδερφάκια του (666 International και Rebel Extravaganza). Το μόνο πταίσμα που μπορώ να του βρω είναι πως δεν αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά ο Aldrahn (sorry Satyr).
5. Craig’s Brother – Lost at Sea
Ελπίζω να τσέκαρε κάνα αυτί το Homecoming που έβαλα στη λίστα του 1998. Εδώ το συγκρότημα επιστρέφει πολύ ατμοσφαιρικό σε έναν μελαγχολικό, καταπληκτικό πανκ δίσκο.
Λοιπές Μουσικάρες:
Jimmy Eat World – Bleed American
Προτιμώ (μάλλον) το ντεμπούτο όπως είχα αναφέρει και στη λίστα του 1999, αλλά το διασημότερο και σαφώς πιο εύπεπτο και pop Bleed American παραμένει ένας εξαιρετικός δίσκος του ήχου που πρεσβεύουν οι πάλαι ποτέ emo ήρωες. Το Sweetness και τα whoa oh-oh-oh-oh του δεν βγαίνουν εύκολα από το κεφάλι, το ίδιο και υπέροχες, γλυκές ομορφιές όπως τα Cautioners και My Sundown (τα 2 καλύτερα κομμάτια του δίσκου).
Vodka Juniors – Drunk & Loud
Καλώς τους. Το απόλυτο skate punk σχήμα της χώρας μπαίνει με τσαμπουκά στο παιχνίδι και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Με κομματάρες όπως τα Oh fuck, Unite and Resist και Athens δεν γίνεται και διαφορετικά.
Ανατέλλων Τρόμος – Ο Παιδικός μας Πόλεμος
“Ξέρεις μαμά, έχω πάψει να βλέπω πια όνειρα
Ζωγραφίζω μαύρα πουλιά γιατί μου έχετε κλέψει τα χρώματα
Τριγυρίζω πρωινά στο μετρό εισπνέοντας στάχτη κι αρώματα
Πλανιέμαι αργά στο κενό κι όλα αυτά που ποθώ είναι πρόστυχα.
Ξέρεις, μαμά, δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας
Τώρα γεννιέμαι ξανά μέσα απ’ τα σπλάχνα μιας πόρνης
Μ’ αγκαλιάζουν γλυκά οι πύρινες γλώσσες της πόλης
Ξέρεις, μαμά, ο άγγελός σου έχει γίνει πια δαίμονας.”
Ένας από τους καλύτερους και κλασικότερους εγχώριους χαρντκορ δίσκους.
The Damned – Grave Disorder
Φανταστική επιστροφή για ένα από τα καλύτερα, επιδραστικότερα (και γηραιότερα) πανκ/γκοθικ συγκροτήματα.
Propagandhi – Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes
Τα είπαν ωραία οι προλαλήσαντες, για μένα πρόκειται για τον δίσκο με τον οποίο το συγκρότημα γίνεται πραγματικά μεγάλο. Ομότιτλο κομμάτι = έπος επών.
Rammstein – Mutter
Με διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους, με το καλύτερο κομμάτι τους (Mein Herz Brennt = τελειότητα).
Bad Astronaut – Acrophobe
Joey Cape και Derrick Plourde από Lagwagon ηχογραφούν ξανά μαζί? Δεν ήθελα και πολλά-πολλά για να το λατρέψω. Αρκετά διαφορετικό και πιο πειραματικό από το skate punk των Lagwagon, αλλά με αρκετά παρόμοια στοιχεία ώστε ο ακροατής να νιώσει σαν στο σπίτι του.
Darkest Hour – So Sedated, So Secure
Καλύτερο από το προηγούμενο, η μπάντα εδώ δείχνει πως μπορεί να παίξει πραγματικά εξαιρετικό metalcore. To 2003 θα το αποδείξει.
Pig Destroyer – Prowler in the Yard
Η μεγάλη σύγχρονη grindcore μπάντα στο δεύτερο δίσκο σοκάρει με το στιχουργικό και ηχητικό σύνολο που πετάει στα αυτιά των ακροατών. Τεράστιοι.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
