Εγω ακουσα ηδη 2 . Jimmy και propagandhi
9 Likes
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΣ
7 Likes
Παρασκευούλα ζάχαρη,
2001
-
System Of A Down - Toxicity
Η χρυσή τομή ανάμεσα στο μοντέρνο, το heavy, το παράξενο και το κολλητικό. Σαράντα λεπτά το επίπεδο μένει καρφωμένο κει πάνω. Σε στιγμές λίγο ψηλότερα. Κλασική περίπτωση δεύτερου άλμπουμ που πρακτικά έσβησε ντεμπούτο έτσι απλά. -
Muse - Origin Of Symmetry
Από τα πληκτράκια για καλησπέρα του New Born μέχρι το μεγαλειώδες (χαρ) σβήσιμο του Megalomania, η μια σφαλιάρα μετά την άλλη. Κλασική περίπτωση δεύτερου άλμπουμ που πρακτικά έσβησε ντεμπούτο έτσι απλά, το σίκουελ. -
Opeth - Blackwater Park
Πριν από αυτό είχα ακούσει ελάχιστα σκόρπια πράγματα και δε μπορούσα να καταλάβω προς τι η γενικότερη (00ς αφού) λατρεία στο Μιχαλάκη. Μετά από αυτό κατάλαβα. Μεγάλη καρδιά σε @nikatapi έτσι χωρίς λόγο. -
The White Stripes - White Blood Cells
Any man with a microphone can tell you what he loves the most.
-
Converge - Jane Doe
Μόνο ψύχραιμες τοποθετήσεις, ως συνήθως. Ούτε γω θυμάμαι γιατί ή πώς είχε προκύψει, αλλά θα πω μπράβο στον εαυτό μου.
+5:
-
Blink 182 - Take Off Your Pants And Jacket
Όλη η αλήθεια για το δίσκο (και για όλα, βασικά) βρίσκεται στα σαράντα δευτερόλεπτα του Happy Holidays, You Bastard. -
My Dying Bride - The Dreadful Hours
Βροχή και σκοτάδι. Ερμηνείες που στάζουν συναίσθημα. Ήχος που κόβει. Κλείσιμο σετ με το ομώνυμο το '10 στο Γκαγκάριν άφησε μαυρισμένες ψυχούλες για πάντα.
-
Radiohead - Amnesiac
Πραγματικά όμως, το μόνο αρνητικό που μπορώ να του προσάψω είναι ότι δεν βγήκε πακέτο με Kid A. Τέτοια προβλήματα να είχαμε. -
Slipknot - Iowa
Παλεύω να σκεφτώ μισό στοιχειωδώς πειστικό λόγο που το άφησα εκτός πεντάδας. Όταν τον βρω θα ενημερώσω. Ποτέ. -
Sum 41 - All Killer No Filler
Από τις πιο 2001 κυκλοφορίες του 2001. Ακομπλεξάριστο και πιασάρικο μέχρι αηδίας. Τουφεκίστε με τη μέρα που θα το βάλω να παίξει και δε θα σκάω χαμόγελο κάθε δύο λεπτα.
Μπόνους:
-
Yann Tiersen - Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain
Στα βιβλία μου, το ότι αυτές οι μουσικές κατάφεραν να χωθούν στην ποπ κουλτούρα είναι από τις μικρές στιγμές που το σύμπαν κέρδισε. Όσο κι αν έχουν λιώσει, η ομορφιά τους παραμένει. Πάντα θα ελπίζω ότι κάπως, κάπου θα ακούσω ζωντανά το Βαλς στην On Tour εκδοχή του.
Εξώφυλλο – ωραία τα λέτε, μπράβο:
39 Likes
Μεσα απο ατελειωτες λιστες με
συν 10 αλμπουμ
κ συν άλλα 25
κ συν άλλα 65 που δεν πρεπει να λειπουν, αλλά δε μπορω ν αφήσω εξω κ τα επόμενα 35, νομιζω οτι νικητές στις προτιμησεις μου κ αν το ειχα ακουσει στο καιρο του θα εμπαινε 5αδα είναι το αλμπουμ των Rise Against.
6 Likes
Στο επόμενο είναι που γίνεται η δουλειά η σωστή όμως.
2 Likes
Παιζει ηδη
1 Like
ασυγχωρητος! 
2 Likes
@anhydriis τι θα παιχτεί τελικά με την ερχόμενη βδομάδα; Αύριο φεύγω, οπότε να ξέρω αν θα ποστάρω την πεντάδα μου για το '02 ή όχι.
2 Likes
Παμε κανονικα!! Αν λειπεις ριξε στην φορμα και για το 02 απλα στο σχόλιο βαλε 2002!!
3 Likes
2001
5αδα
-
1.KATATONIA – last fair deal gone down
-
2.ANATHEMA – a fine day to exit
-
2.ANNIHILATOR – carnival diablos
-
4.SAVATAGE – poets and madmen
-
5.ICED EARTH – horror show
6-10
Summary
-
6.DREAM THEATER – live scenes from New York (live)
-
7.GRAVE DIGGER – the grave digger
-
8.SHADOW GALLERY - legacy
-
9.KAMELOT – karma
-
10.STARSAILOR – love is here
11-20
Summary
- 11.PORCUPINE TREE – recordings
- 12.TRANSATLANTIC – bridge across forever
- 13.SCORPIONS – acoustica (live)
- 14.MEGADETH – the world needs a hero
- 15.LACUNA COIL – unleashed memories
- 16.AMORPHIS – am universum
- 17.EDGUY – mandrake
- 18.THE TEA PARTY – interzone mantras
- 19.MOONSPELL – darkness and hope
- 20.SYSTEM OF A DOWN – toxicity
21-30
Summary
- 21.SEVENDUST – animosity
- 22.THERAPY? - shameless
- 23.PARADISE LOST – believe in nothing
- 24.LAMP OF THE UNIVERSE – the cosmic union
- 25.MADRUGADA – the nightly disease
- 26.BUDDY GUY – sweet tea
- 27.TOOL – lateralus
- 28.ARK – burn the sun
- 29.BABY WOODROSE – blows your mind!
- 30.THE MISSION – aura
31-40
Summary
- 31.LACRIMOSA – fassade
- 32.CRADLE OF FILTH – bitter suites to succubi
- 33.BATHORY – destroyer of worlds
- 34.MY DYING BRIDE – the dreadful hours
- 35.DEPECHE MODE – exciter
-
- DE / VISION – two
- 37.INTERSTELLAR OVERDRIVE – s/t
- 38.MUSE – origin of symmetry
- 39.SLIPKNOT – iowa
- 40.DANSE MACABRE – eva
41-50
Summary
- 41.EVERGREY – in search of truth
- 42.AVANTASIA – the metal opera
- 43.RAGE – welcome to the other side
- 44.FLOTSAM & JETSAM – my god
- 45.SWAN LEE – enter
- 46.MORTIIS – the smell of rain
- 47.INFECTED MUSHROOM – B.P. Empire
- 48.AEROSMITH – just push play
- 49.RE-VISION – longevity
- 50.OZZY -down to earth
51-64
Summary
- 51.WASP – unholy terror
- 52.CLAWFINGER – a whole lot of nothing
- 53.CRAIG ERICKSON PROJECT - shine
- 54.VISION OF DISORDER – from bliss to devastation
- 55.MACHINE HEAD – supercharger
- 56.SEPULTURA – nation
- 57.TENACIOUS D – s/t
- 58.BONNIE PRINCE BILLY – ease down the road
- 59.SAXON – killing ground
- 60.KREATOR – violent revolution
- 61.GOV’T MULE – the deep end,volume 1
- 62.BLACKMORE’S NIGHT – fires at midnight
- 63.GAMMA RAY – no world order
- 64.DROWNING POOL – sinner
mentions ( χυμα χωρις αβακα)
Summary
- BLUE OYSTER CULT – curse of the hidden mirror
- ALICE COOPER – dragontown
- GIANT - III
- JORN – woldchanger
- DEREK SHERINIAN - inertia
- LOST HORIZON – awakening the world
- THRESHOLD - hypothetical
- ASIA – aura
- ALIAS EYE – field of names
- MULLMUZZLER – 2
- BLUTENGEL - seelenschmerz
- LULLACRY – be my god
- AFTER FOREVER - decipher
- HIM – deep shadows and brilliant highlights
- OPETH – blackwater park
- OOMPH! - ego
- FEAR FACTORY - digimortal
- RAMMSTEIN - mutter
- KILL II THIS – trinity
- STATIC-X – machine
- DOPE - life
- SALIVA – every six seconds
- MONSTER MAGNET – god says no
- COLOUR HAZE – ewige blumenkraft
- SCOUT NIBLETT - sweet heart fever
- ROB TOGNONI – monkeygrinder
- GUITAR SHORTY – i go wild!
- BONAMASSA – a new day yesterday
- GLENN HUGHES – building the machine
- GARY MOORE – back to the blues
- ERIC CLAPTON - reptile
- HIDRIA SPACEFOLK – s/t
- TIDAL FLOOD - scientific
- RADIOHEAD - amnesiac
- TRICKY - blowback
- TOMAHAWK – s/t
- DOG FASHION DISCO – anarchists of good taste
- BUTTHOLE SURFERS – weird revolution
- PENNYWISE – land of the free?
- PERKELE – voice of anger
- THE LORD OF THE RINGS/the fellowship of the ring (soundtrack)
- MARK KNOPFLER – a shot at glory (soundtrack)
- ΑΝΑΤΕΛΛΩΝ ΤΡΟΜΟΣ – ο παιδικος μας πολεμος
- ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ – στα συνορα της μερας
31 Likes
Καθότι την επαύριον αναχωρώ για την ύστατη απόδρασή μου εις τη νήσο Νάξο, καταθέτω την πεντάδα για το 2002.
1. Opeth - “Deliverance”: Η προοιμιακή μου αναφορά ρίχτηκε και τώρα ήρθε η ώρα. Αν και προσωπικός αγαπημένος μου δίσκος είναι το “Watershed”, εδώ γίνεται λόγος για το τέλειον στη δισκογραφία των Opeth. Μπορεί, σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε και ό,τι ακολούθησε, να απουσιάζει σε μεγάλο βαθμό η '70s ηχώ, ωστόσο η αίσθηση και η αντίληψη της προοδευτικής δημιουργίας έχει σμιλευθεί στα χέρια του Mikael εν μέσω της μεταλλικής οδού και το αποτέλεσμα οργιάζει. Βέβαια, να μην ξεχνάμε, πως ο άνθρωπος ενέταξε την πιο χαρακτηριστική μουσική γραμμή του “In the Court of the Crimson King” μέσα στο δίσκο. Από ‘κει και πέρα, οι Opeth ξεδιπλώνονται πάνω στις πιο άκρως τεχνικές τους φόρμες, κάνοντας κάθε άλλο prog της χρονιάς να έχει σκυμμένο το κεφάλι από σεβασμό για το Σουηδικό πρωτάτο. Τέλος, μπορεί οι Opeth να έχουν χτίσει μεγαλεία με τον καλύτερό τους drummer, που ακούει στ’ όνομα Axenrot, αλλά… εδώ μέσα ο Lopez έχει χτίσει καριέρες κι έχει “κλείσει σπίτια”. Στο δε ομότιτλο του δίσκου είναι άνευ συγκρίσεως και συναγωνισμού.
2. Symphony X - “Odyssey”: Το λαρύγγι αυτού του σχήματος και το εύρος του γίνεται όλο και καλύτερο. Η μπάντα καθιερώνει την ταυτότητά της και όλοι τους μαζί -και διά της προσωπικότητος του καθενός- μοιάζουν να είναι η πιο εκλεκτική ελίτ του prog (και ολίγον power) metal, όπου κανείς δεν μπορεί να τους πλησιάσει για να τους κάνει μετεγγραφή. Το συμβόλαιό τους αναγράφει “ένας για όλους και όλοι για έναν”. Και φυσικά, είναι, ίσως, η κορυφαία στιγμή, όπου η μπάντα επιδίδεται στο μεγαλύτερό της έπος, το οποίο ξεκινάει με μία υπέρτατη αγάπη για το Star Wars.
3. Isis - “Oceanic”: Ο δίσκος, που ξεκινάει με τους μεγαλύτερους prog οιωνούς, αλλά που εντέλει αναδεικνύει το νεοσύστατο για πολλούς μας post metal. Ο δίσκος, στον οποίον οφείλουν πολλά οι Allochiria (και άρα του οφείλουμε και εμείς για την παρουσία των δικών μας). Ο δίσκος, που έμαθε σε πολλούς ότι η γυναικεία παρουσία δεν παροξύνει τη μουσικής αισθητική των ακραίων ήχων, αλλά, τουναντίον, του προσθέτει μία αίγλη που είναι πλέον του δέοντος. Ο δίσκος, που με το “Hym” μπορεί να σε μάθει να κάνεις φωνητικές ακροβασίες, αρκεί να έχεις δεκτικούς γείτονες. Ο δίσκος για πολλά “επειδή” και μηδαμινά “γιατί;”.
4. Bathory - “Nordland I”: Μπορεί για κάποιους ο ήχος να είναι “ντροπή” στο δισκογραφικό πάτημα του γίγαντα μιας ολόκληρης σκηνής, αλλά ας πάνε να κοιταχτούνε. Ο ηρωισμός στις νότες του είναι πιο γερός και από το βάδισμα του ελέφαντα και το επικό ταξίδι καλά κρατεί. Μπορεί νέοι ήχοι να βγήκαν στην επιφάνεια της θάλασσας, ως νέες στεριές, αλλά το λιμάνι εκεί στη Σκανδιναβία ηχεί κατά τρόπο, που θυμούνται οι παλιοί και μαθαίνουν οι νέοι. Η ιστορία του γέρου Βορριά συνεχίζει να εντυπωσιάζει τις παιδικές ψυχές.
5. Satyricon - “Volcano”: Ο Satyr για μερικά χρονάκια ήταν σαν μαθητευόμενος δίπλα στον καλύτερο δάσκαλο. Και σαν άριστος του πρώτου θρανίου, μοιράστηκε τη φωνητική δάδα στον καλύτερο δίσκο. Πήρε το απολυτήριο και ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Ετοιμάζει έναν μπομπάτο δίσκο, αλλά όχι ακόμα το απαύγασμα της νέας χιλιετίας για τη δισκογραφία τους. Μαθαίνει να γράφει hits και να μοιάζει σα rock n’ rolla επί σκηνής με το “Angstridden”. Τα πιατίνια σου και τις δίκασές σου Frost!
Για εξώφυλλο δε θα μπορούσε να έμπαινε κάτι άλλο, ειδικά αυτή την περίοδο:
34 Likes
2001
1. Converge – Jane Doe
Αν θα έπρεπε να κάνω μια λίστα με τα 5 αγαπημένα μου συγκροτήματα, οι Converge θα ήταν μέσα.
Αν θα έπρεπε να κάνω μια λίστα με τους 5 αγαπημένους μου δίσκους, το Jane Doe θα ήταν και αυτό μέσα. Το συγκεκριμένο μνημείο του ακραίου ήχου με δυσκόλεψε στην αρχή. Θυμάμαι πως πιτσιρίκι, έχοντας αποκτήσει μια εμπειρία με metalcore συγκροτήματα (τουλάχιστον ό,τι χαρακτήριζε και προμόταρε ως metalcore ο τύπος της εποχής), έβαλα το δίσκο καθώς είχε ήδη θρυλικό στάτους και ήταν must σύμφωνα με όσους κινούνταν σε τέτοια ηχητικά παρακλάδια. Στο Fault and Fracture (το 2o κομμάτι δηλαδή) το έκλεισα. Όχι επειδή δεν μου άρεσε, δεν μου άφησε άσχημη πρώτη εντύπωση, απλώς ήταν πολύ ακραίο ηχητικά για τα απαίδευτα αυτάκια μου.
και συμφωνώ απόλυτα. Το σοκ ήταν τεράστιο, και όλα τα black συγκροτήματα του πρώτου και δεύτερου κύματος που είχα ακούσει έως τότε μου φάνηκε πως έπαιζαν στρουμφομελωδίες μπροστά στην ηχητική απειλή που με άφησε άναυδο. Μπαίνει το Fault and Fracture και προσπαθώ να εστιάσω, να πιαστώ από κάποιο σημείο. Η δομή με δυσκολεύει αφάνταστα. Απότομες παύσεις και αλλαγές, δυσαρμονίες, ακραία φωνητικά απόγνωσης και πόνου αλλά όχι “διαβολικά” ή “evil”, ένα ηχητικό σύνολο που δεν μπορώ να κατανοήσω και με κάνει να νιώθω και άβολα. “Χμ, όχι ακόμα” σκέφτηκα. Λίγους μήνες αργότερα και αφού έκανα ένα σταδιακό level up σε δύσπεπτες ακρότητες, ξαναδοκίμασα και στη 2η ακρόαση το κλικ έγινε. Ποιο κλικ, μπαμ. Τα ένιωσα όλα. Έχουν ειπωθεί τόσα για αυτό το δίσκο, που μόνο προσωπικές εμπειρίες σχετικά με τη σύνδεση του εκάστοτε ακροατή μπορούν να προσφέρουν κάτι φρέσκο για συζήτηση. Το ομότιτλο είναι από τις συγκλονιστικότερες μουσικές εμπειρίες και η απόλυτη “συναισθηματική αποφόρτιση” όπως εύστοχα είχε πει κάποιος συντάκτης σε κάποιο τεύχος του Metal Hammer. Το γεγονός πως το είδα να παίζεται μπροστά μου πριν σχεδόν 1μιση μήνα φαντάζει σαν όνειρο και πρόκειται για την απόλυτη live εμπειρία. Όσοι το έζησαν καταλαβαίνουν. Ανεκτίμητη εμπειρία. ΤΟ live της ζωής μου, δίσκος μέσα στην καρδιά μου.
2. System of a Down – Toxicity
Στην 1η γυμνασίου, με τα βίντεο των Chop Suey και Toxicity να παίζουν σε συχνή και καθημερινή βάση σε κάποιο τοπικό κανάλι, το κόλλημα ήταν σίγουρο και λίγο καιρό μετά παρακάλεσα τους γονείς μου να μου δώσουν λίγα χρήματα για να πάω στο τοπικό δισκάδικο ώστε να αγοράσω το cd. Πήγα με την αδερφή μου, επιστρέψαμε σπίτι και βάλαμε να παίζει διαβάζοντας τους στίχους στο booklet. Μετά το τέλος της εισαγωγής του Aerials και με το που σκάει το ρεφραίν για πρώτη φορά, κοιταζόμασταν χαμογελαστοί με ανοιχτό το στόμα, σαν χτες θυμάμαι τη στιγμή. Καθοριστικός δίσκος και συγκρότημα για την διαμόρφωση μου ως ακροατής.
3. Slipknot – IOWA
Στο γυμνάσιο έμαθα τους Slipknot όταν ένας συμμαθητής μου έγραψε σε ένα cd διάφορα ροκ και μεταλ βιντεοκλιπς, μέσα στα οποία ήταν και τα My Plague και Left Behind. Αγνές εποχές. Ακραίος ήχος και τράγοι στα σαλόνια, μόνο οι Slipknot θα μπορούσαν να καταφέρουν κάτι τέτοιο σε τέτοια κλίμακα. Σκοτεινό έπος με ιδιαίτερο χαρακτήρα το συγκεκριμένο.
4. Thorns – Thorns
Samples από το Matrix, μινιμαλ ηχητική ψυχρότητα, διαστημικό, τρομακτικό black metal. Από τις μεγάλες σφαλιάρες που έφαγα ως noob level ακροατής στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα μαζί με τα 2 αδερφάκια του (666 International και Rebel Extravaganza). Το μόνο πταίσμα που μπορώ να του βρω είναι πως δεν αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τα φωνητικά ο Aldrahn (sorry Satyr).
5. Craig’s Brother – Lost at Sea
Ελπίζω να τσέκαρε κάνα αυτί το Homecoming που έβαλα στη λίστα του 1998. Εδώ το συγκρότημα επιστρέφει πολύ ατμοσφαιρικό σε έναν μελαγχολικό, καταπληκτικό πανκ δίσκο.
Λοιπές Μουσικάρες:
Jimmy Eat World – Bleed American
Προτιμώ (μάλλον) το ντεμπούτο όπως είχα αναφέρει και στη λίστα του 1999, αλλά το διασημότερο και σαφώς πιο εύπεπτο και pop Bleed American παραμένει ένας εξαιρετικός δίσκος του ήχου που πρεσβεύουν οι πάλαι ποτέ emo ήρωες. Το Sweetness και τα whoa oh-oh-oh-oh του δεν βγαίνουν εύκολα από το κεφάλι, το ίδιο και υπέροχες, γλυκές ομορφιές όπως τα Cautioners και My Sundown (τα 2 καλύτερα κομμάτια του δίσκου).
Vodka Juniors – Drunk & Loud
Καλώς τους. Το απόλυτο skate punk σχήμα της χώρας μπαίνει με τσαμπουκά στο παιχνίδι και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του. Με κομματάρες όπως τα Oh fuck, Unite and Resist και Athens δεν γίνεται και διαφορετικά.
Ανατέλλων Τρόμος – Ο Παιδικός μας Πόλεμος
“Ξέρεις μαμά, έχω πάψει να βλέπω πια όνειρα
Ζωγραφίζω μαύρα πουλιά γιατί μου έχετε κλέψει τα χρώματα
Τριγυρίζω πρωινά στο μετρό εισπνέοντας στάχτη κι αρώματα
Πλανιέμαι αργά στο κενό κι όλα αυτά που ποθώ είναι πρόστυχα.
Ξέρεις, μαμά, δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας
Τώρα γεννιέμαι ξανά μέσα απ’ τα σπλάχνα μιας πόρνης
Μ’ αγκαλιάζουν γλυκά οι πύρινες γλώσσες της πόλης
Ξέρεις, μαμά, ο άγγελός σου έχει γίνει πια δαίμονας.”
Ένας από τους καλύτερους και κλασικότερους εγχώριους χαρντκορ δίσκους.
The Damned – Grave Disorder
Φανταστική επιστροφή για ένα από τα καλύτερα, επιδραστικότερα (και γηραιότερα) πανκ/γκοθικ συγκροτήματα.
Propagandhi – Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes
Τα είπαν ωραία οι προλαλήσαντες, για μένα πρόκειται για τον δίσκο με τον οποίο το συγκρότημα γίνεται πραγματικά μεγάλο. Ομότιτλο κομμάτι = έπος επών.
Rammstein – Mutter
Με διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους, με το καλύτερο κομμάτι τους (Mein Herz Brennt = τελειότητα).
Bad Astronaut – Acrophobe
Joey Cape και Derrick Plourde από Lagwagon ηχογραφούν ξανά μαζί? Δεν ήθελα και πολλά-πολλά για να το λατρέψω. Αρκετά διαφορετικό και πιο πειραματικό από το skate punk των Lagwagon, αλλά με αρκετά παρόμοια στοιχεία ώστε ο ακροατής να νιώσει σαν στο σπίτι του.
Darkest Hour – So Sedated, So Secure
Καλύτερο από το προηγούμενο, η μπάντα εδώ δείχνει πως μπορεί να παίξει πραγματικά εξαιρετικό metalcore. To 2003 θα το αποδείξει.
Pig Destroyer – Prowler in the Yard
Η μεγάλη σύγχρονη grindcore μπάντα στο δεύτερο δίσκο σοκάρει με το στιχουργικό και ηχητικό σύνολο που πετάει στα αυτιά των ακροατών. Τεράστιοι.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
34 Likes
Πολύ καλό αυτό. Τώρα το τσέκαρα και καραγούσταρα. Δεν το είχα ακούσει πιο πριν.
1 Like
Χαίρομαι! Τότε δοκίμασε και τα επόμενα 2, So, Who’s Paranoid? (2008) και Evil Spirits του (2018). Έβγαλαν και φέτος το Darkadelic αλλά δεν το έχω ακούσει ακόμη. Πηγαίνοντας πίσω, κλασικά τους όπως Machine Gun Etiquette (1979) και The Black Album (1980) είναι απαραίτητοι και μεγάλοι δίσκοι αν δεν τους έχεις ακούσει.
2 Likes
Α , έφτασες εκεί . Τα δικά μου είναι τόσο απαίδευτα μάλλον που από περιέργεια χρονομέτρησα πόσο αντεξα και ήταν 30 δευτερόλεπτα
Δεύτερη φορά που με τα γραφόμενα με πείθετε να ακούσω το Jane Doe . Αλλά δυστυχώς για εμένα “δεν” . Μεγάλο dealbreaker τα φωνητικά όταν είναι τόσο οξεία * ( *ελλείψει άλλου πιο κατάλληλου χαρακτηρισμού )
Πολλές φορές νιώθω λίγο κάπως όταν δεν μπορώ να νιώσω όσα νιώθουν άλλοι , βέβαια that’s γούστο , είναι αυτό που είναι
3 Likes
Κατά τη γνώμη μου, το να πάει κανείς να ακούσει Converge χωρίς να ακούει γενικά ακραία μουσική (αν θες επιβεβαιώνεις την υπόθεσή μου - έτσι σ’ έχω κόψει) είναι απερισκεψία. Καλά κάνεις και τολμάς δηλαδή αλλά η φάση είναι λίγο “ε τι περίμενες να γίνει”. Εδώ σου λέει ο φίλος ότι άκουγε ήδη metalcore και black metal, και πάλι μάσησε αρχικά!
(Βέβαια δεν διευκρινίζει σε “ποιο” metalcore αναφέρεται - από τα συμφραζόμενα πάντως υποψιάζομαι ότι εννοεί το “δεύτερο κύμα”, όταν το είδος ουσιαστικά είχε δυστυχώς αλωθεί από όλους αυτούς τους At the Gates κλώνους, ενώ το γνήσιο metalcore είναι ακριβώς - μεταξύ άλλων - οι Converge).
4 Likes
Είναι όντως πολύ δύσκολη πίστα οι Converge. Και εγώ εξακολουθώ να μην μπορώ να τους “πιάσω” (τα φωνητικά και για εμένα είναι deal breaker, αλλά και γενικά δεν).
1 Like
Ναι οκ , κατανοώ απόλυτα τι λες . Είναι πολύ περιορισμένα τα ακούσματα μου , έως και καθόλου μάλλον
Προσωπικά θεωρώ πως αν κάποιο άτομο δεν ειναι εξοικειωμένο με τους Converge ή τον ακραίο (ναι, τόσο ακραίο) ήχο, δεν θα έπρεπε να ξεκινήσει με το “Jane Doe” αλλά με ένα εκ των “What We Love We Leave Behind”, “The Dusk In Us”, επί της ουσίας, άντε “Axe To Fall” και μετά να πάει προς τα πίσω μέχρι το JD, και φυσικά το “Blood Moon”.
Τουλάχιστον εγώ έτσι τους προτείνω αναλόγως τον δέκτη.
6 Likes
Ναι κι εμένα, τα φωνητικά είναι το μόνο κομμάτι της μουσικής του JD που δεν μου αρέσει. Κιθάρες τύμπανα συνθέσεις αλλαγές συναισθήμα καινοτομία άντε γεια βέβαια και στη σουμα δισκαρος είναι (και) για εμένα.
Γούστα είναι αυτά
1 Like