Το Jane doe θα συμφωνήσω, είναι ίσως ο χειρότερος δίσκος να τους πιασεις αν δεν είσαι εξοικειωμένος, πάντα λέω ότι το all we live we leave behind είναι το καλύτερο και πιο συναισθηματικό τους για μια ομαλή είσοδο
Είναι όμως μπάντα που αν την πιάσεις σκαρφαλώνει κορυφή αγαπημενων
Σύμφωνα με τις λίστες σου εδώ, και εγω νομίζω πως με Converge πλατσούρισες σε αφιλόξενα νερά 
Το Jane Doe συγκεκριμένα είναι ο πιο ακραίος δίσκος της μπάντας με διαφορά. Αυτό που θα σου πρότεινα να δοκιμάσεις πριν παρατήσεις εντελώς την προσπάθεια είναι να ακούσεις το ομότιτλο κομμάτι. Οι ρυθμοί πέφτουν και δεν νιώθεις ότι τρως φάπες από κάθε κατεύθυνση, δίνεται έμφαση στη μελωδία και την ατμόσφαιρα και έχει και σημεία με καθαρά φωνητικά που βοηθούν πολύ. 11μιση λεπτά commitment, ιδανικά με τους στίχους για να συγκεντρωθείς και περισσότερο.
Πέρα από αυτό, οι προτάσεις για άλλους δίσκους που δίνουν παραπάνω τα παιδιά είναι καλές, εγώ προσωπικά θα πρότεινα το Axe to Fall μάλλον, καθώς έχει ποικιλία και είναι αρκετά μελωδικό το σύνολο, και έχει και κάμποσα κομμάτια με καθαρά φωνητικά (μόνο).
Μέσα έπεσες, το metalcore που γνώριζα τότε ήταν το επηρεασμένο από τη Σουηδική melodeath σκηνή.
2001:
Mogwai - My Father, My King
Το εξτραδάκι +1 της χρονιάς μπαίνει για ένα αγαπημένο 20-λεπτο τραγούδι - ΕP των Σκοτσέζων. Masterclass χτισίματος πάνω σε ένα theme, το κομμάτι μεγαλώνει, γιγαντώνεται και σε καταπίνει στα άδυτα του.
Neurosis - A Sun that Never Sets
Η σχέση μου με τους Neurosis είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. Δεν μπορώ να πω ότι η τέχνη τους είναι ακόμα κτήμα μου, το Α Sun that never Sets όμως έχει ήδη μια θέση στα αγαπημένα μου. Φοβερή ατμόσφαιρα και φοβερές ερμηνείες. The Tide, From the Hill, Falling Unknown, Crawl back in πιάνουν κορυφές και ένα εκπληκτικό Stones from the Sky κλείνει μεγαλειωδώς τον δίσκο.
Rammstein - Mutter
Τα εμπόδια για να με κερδίσουν οι Rammstein είναι πολλά, κάτι η γλώσσα, κάτι το industrial feeling. Σκόρπια κομμάτια που είχα ακούσει (κάποια hits, το Keine Lust στο Nymphomaniac αν δεν κάνω λάθος) δεν μου είχανε πει κάτι φοβερό. Οπότε δίσκο σαν το Mutter δεν περίμενα να ακούσω ποτέ από αυτούς. Τραγούδια με μελωδία σαν το Sonne ή σπαρακτικά σαν το ομώνυμο δεν μπορεί να είναι δικά τους. Και πόσα ακόμα που έχει ο δίσκος. Εξαιρετικό σύνολο, μεγάλη έκπληξη για μένα, άξια στην πεντάδα.
Green Carnation - Light of Day, Day of Darkness
Τρομακτικά μεγαλόπνοο έργο, η σύλληψη, το concept και η εκτέλεση παραμένουν άρτια μέχρι σήμερα και αυτή η σχετικά πραγνωρισμένη μπάντα βάζει ένα σημαντικό λιθαράκι στην ιστορία σκληρού ήχου με ένα επικό ταξίδι - κομμάτι μίας ώρας που ακουμπάει σχεδόν όλο το φάσμα της μουσικής.
Opeth - Blackwater Park
Μιχαλάκης και Σταυράκης for the win. Στο Still Life είχε φανεί το τι μπορεί να κάνουν οι Opeth. Εδώ χτυπάνε φλέβα χρυσού με την συνεργασία με τον Wilson παραδίδοντας 8 συνθέσεις όπου τα growls συναντάνε τις πολυφωνίες, η ακουστικές μελωδίες αγκαλιάζονται με το μπάσο και ισορροπούν πάνω σε αγωνιώδη leads, βαριά riffs και 70s prog γίνονται ένα και όλα αυτά δένουν τόσο αρμονικά και πρωτοποριακά που το αποτέλεσμα μοιάζει ακόμα στα αυτιά μου, ως εξωπραγματικό. Δυσθεώρητα ύψη στα οποία έμειναν για αρκετό καιρό προσφέροντας πολλές συγκινήσεις.
Tool - Lateralus
Ναι μετά το Aenima κατάφεραν να δημιουργήσουν το Lateralus. Αυτό και μόνο φτάνει για να ανήκουν στο πάνθεον. Αδιανόητος δίσκος, αισθητική, στίχοι, συνθέσεις. Βασικά δεν έχει και πολύ νόημα, το Lateralus έχει ήδη την θέση που του αναλογεί στην Ιστορία.
System of a Down - Toxicity
Δίσκος πρωτοποριακός, heavy, mainstream, παρανοϊκός, δύστροπος, μοντέρνος, κοινωνικοπολιτικός, μελωδικός, καθαρός, ταξιδιάρικος, επιθετικός, προβοκατόρικος. Μπορούσα να βάλω άλλα 10-15 επίθετα και πάλι να του ταιριάζουν γάντι. Ε, βρείτε άλλο δίσκο που να μπορείς να του φορέσεις τόσα πολλά επίθετα και να είναι more than relevant και πάω πάσο. Μέχρι τότε το Toxicity θα είναι ότι καλύτερο συνέβη στον σκληρό ήχο με την αρχή της νέας χιλιετίας.
1.Shadow Gallery - Legacy (+cover)
Αλλος ενας φανταστικος δισκος! Και να θελουν δεν μπορουν να βγαλουν κατι κακό…
2.Evergrey - In search of truth
Ποσο μου την δινει οταν ξεχναω πραγματα…Ετσι ξεχασα τον αγαπημενο μου δισκο απο Evergrey το 1999…Ευτυχως έχουν βγάλει πολλά αξιολογα πραγματα ώστε να το “σωσουμε”
Φοβερες μουσικές,concept και ερμηνείες…
3.Savatage - Poets and Madmen
Τελευταιος δισκος με φωνητικα Oliva…Αυτο το Morphine Child απο την πρωτη ακροαση το λατρεψα…
4.Tool - Lateralus
Διαβαζα αποθεωσεις για αυτους και μου άρεσε πολυ το Schism σαν κομμάτι και σαν αισθητικη βιντεο…
(Πολλες φορές πριν απο Live ή σε προβες το χρησιμοποιουσα για ζεσταμα)
Οταν αγορασα το CD με δυσκολεψε αρκετα να το χωνεψω…Δισκος μνημειο!
5.Paradise Lost - Believe in nothing
Το CD εχει λιωσει!Εχει ενα απο τα πολυ αγαπημενα μου κομματια, το Divided!
2001
Μερικά honourable mentions αλφαβητικά
10-6
10)The White Stripes - White Blood Cells
9)Sum 41 - All Killer No Filler
8)Gojira - Terra Incognita
7)Opeth - Blackwater Park
6)Gorillaz - Gorillaz
Τop 5
5)Muse - Origin of Symmetry
4)Rammstein - Mutter
3)Slipknot - Iowa
2)System of a Down - Toxicity
1)Tool - Lateralus
Εξώφυλλο
Ήθελα πολλά να πω ειδικά για τα πρώτα 3 αλλά είναι γεμάτη εβδομάδα και δεν έχω όρεξη/χρόνο… Ελπίζω να επανέρθω τις επόμενες μέρες με λίγα λόγια.
Honorable:
Karma To Burn - Almost Heathen
Thorns - Thorns
System of A Down - Toxicity
Benediction - Organized Chaos
Dimmu Borgir - Puritanical Euphoric Misanthropia
Fear Factory - Digimortal
Αγόρι μου 
Ευτυχώς αυτή τη βδομάδα κάποιοι, έστω λίγοι, συνετιστήκατε και δείξατε εκτίμηση γι’ αυτή τη φοβερή μπάντα.
Γιατί πριν δυο βδομάδες δεν τους είχε αναφέρει κανείς σας. Και τα είχα πάρει στο κρανίο.
Γτπ μπάντα και δεν έχω ακούσει ούτε μια νότα
Γνήσιος Κουίντομ Σενάριο 
(25 in total)
Δεν φτάνει τα επίπεδα του ομώνυμου ντεμπούτου, αλλά είναι κι αυτό γεμάτο φανταστικές στιγμές, με τον Γιορν να κοβερντελίζει απροβλημάτιστα μέσα σ’ αυτό το θεωρητικά αφιλόξενο/παράταιρο prog περιβάλλον και τον Τόρε ως συνήθως να δίνει ρέστα στην κιθάρα και τις συνθέσεις, μέχρι και φλαμένκο παίζει ώρες ώρες (όπως τότε! 
) ο αθεόφοβος. Κρίμα που δεν συνεχίσανε.
Σε σχέση με τα δύο προηγούμενα χάνει στον τομέα φωνή, κάτι για το οποίο βέβαια δεν φταίει ο νεοφερμένος Vintersorg, που έχει μια χαρά ωραιότατη φωνή - απλά, Simen δεν είναι κα-νέ-νας. Μουσικά όμως παίζει να είναι ακόμα καλύτερο! Κερατά Brun έχεις βρει το prog black κουμπί μου και με κάθε δουλειά σου μου δίνεις και καταλαβαίνω.
Η πολυετής περιήγηση στα στονεροαπαυτά χωράφια φαίνεται πως κούρασε μέχρι και τους ίδιους τους Cathedral, που αποφάσισαν επιτέλους να γυρίσουν στο αμιγές doom και το έκαναν εμφατικά, με το Endtyme να είναι από τους πιο heavy δίσκους της ιστορίας τους και γεμάτος τρανές ριφάρες από τον μεγάλο Gaz, ενώ ο Lee ηχεί πιο απειλητικός από ποτέ.
Δεν ξέρω πόσοι το θυμούνται, αλλά τότε το βρετανικό Metal Hammer είχε ανακηρύξει το Prometheus το καλύτερο metal album των τελευταίων 15 χρόνων (!). Στο μεταξύ μάλλον είναι το λιγότερο καλό από τα τέσσερα Emperor… Πέρα από τις βρετανικές αμετροέπειες, πάντως, πρόκειται για άλλον έναν (τον στερνό) μεγαλειώδη δίσκο από τους ηγέτες του συμφωνικού black metal.
Στον πρώτο δίσκο τους για τη νέα χιλιετία οι Σουηδοί οπλαρχηγοί καταπώς φαίνεται είπαν να συνοψίσουν λίγο - πολύ ό,τι είχαν παίξει μέχρι τότε, να δημιουργήσουν ένα πανόραμα από death’n’roll, thrash, doom, punk κ.λπ., και το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν βγαίνει αχταρμάς αλλά λες “ναι, φυσικά”. Chief Rebel Angel και τα μυαλά στα κάγκελα!
Μου έκανε λίγο εντύπωση, η αλήθεια είναι, που το είδα να αναφέρεται από τουλάχιστον τρεις συμφορουμίτες μέχρι τώρα αν δεν κάνω λάθος. Κανονικά βέβαια δεν θα 'πρεπε να εκπλήσσομαι, γιατί είναι πανέμορφος δίσκος (και ο ερχομός του Kjetil κατά τη γνώμη μου ανεβάζει επίπεδο το συγκρότημα). Απλά είναι και δύσκολος δίσκος. Πολύ δύσκολος. Επίσης, για μένα το επόμενο είναι ακόμα καλύτερο…
Η θριαμβευτική reunion πορεία του Τεθωρακισμένου συνεχίζεται, οι ερπύστριές του δεν σταματάνε μπροστά σε κανένα εμπόδιο και το Mechanized Warfare δεν είναι τίποτα λιγότερο από άλλο ένα αψεγάδιαστο heavy/power δημιούργημα, με σαρωτικά riffs, εκτυφλωτικά solo και τον Τύραννο να διαιωνίζει το καθεστώς του με τις ολοκληρωτικές του ερμηνείες (both puns very much intended).
Είναι πολύ κρίμα που δεν ακούει Manticora περισσότερος κόσμος τον οποίο δυνητικά ενδιαφέρουν - σαφέστατα πληρώνουν τη σταδιακή απαξίωση του ευρωπαϊκού power. Ίσως αν ήταν λίγα χρόνια πιο παλιοί…; Αλλά μπα, δεν στέκει. Στην πραγματικότητα ηχούν σαν “σκοτεινιασμένοι Helloween” ακριβώς επειδή ανέπτυξαν αυτό το ύφος ως αντίδραση στο στρουμφοκιτσαριό.
Γιατί το black metal βγαίνει πολύ πιο σκοτεινό, ανίερο, τρομακτικό όταν το παίζουν Ανατολίτες κάφροι αντί “κακούληδων” Σκανδιναβών. Ακούγονται σαν να έχουν μπει μέσα τους πανάρχαιοι ασσυριακοί δαίμονες και να τους καθοδηγούν στο να ανάψουν στην καρδιά της Ευρώπης, πια, τις φλόγες της Κόλασης. Γαμωσταυρέητορ τουμπερλέκι, η καλύτερη ιδέα που υπήρξε ποτέ.
Άλμπουμ - αντάξιος επίλογος του θρυλικού αυτού συγκροτήματος, διατηρώντας αναλλοίωτες όλες τις γνωστές αρετές του ύστερου Savatage-ικού “Broadway metal”. Morphine Child, Commisar, πάνε κι έρχονται οι κομματάρες. Και ναι, εγώ γουστάρω που τραγουδάει μόνο ο Τζον και όχι και ο Στίβενς! Goodbye and thanks for all the fish.
Μετά από ένα Metalhead που - παρότι είχε ορισμένες καταπληκτικές στιγμές - συνολικά σηματοδότησε ένα μερικό πισωγύρισμα από το Unleash the Beast, οι Saxon επιστρέφουν σε τοπ φόρμα με ένα άλμπουμ (ακόμα) βρετανοπρεπές, που σφύζει από όρεξη για ακόμα περισσότερες αποδείξεις. Ομότιτλο και Deeds of Glory έπη, απίστευτη διασκευάρα σε King Crimson.
Και μόνο τη θεότρελη διασκευή στο Surfin’ Bird να είχε, το M-16 την είχε καπαρωμένη τη θέση του εδώ. Έχει όμως και το απίστευτο Napalm in the Morning, έχει και Little Boy, έχει και όλο αυτό το “Yankees go home” vibe… I’m sold. Γενικά, γονιμότατο το 2001 για το γερμανικό θρας. Άλλος ένας από τους big 3 είναι στην παρούσα λίστα, μπορείτε να μαντέψετε ποιος;!
Πιάνοντας το νήμα από το αριστουργηματικό The Court of Eternity, οι Αυστριακοί “Στιγμακάτι, πώς σας λένε αυτή τη βδομάδα τέλος πάντων” οργιάζουν για άλλη μια φορά σε αυτό το ιδιαίτερο heavy/power ύφος τους, με την απίθανη φωνάρα του Ritchie Krenmaier. Πόσα συγκροτήματα έχουν τα κάκαλα να διασκευάσουν το Gethsemane; Ή ακόμα και το 22 Acasia Avenue; Ακριβώς.
Το προ τριετίας ομώνυμο ντεμπούτο είχε βάλει ψηλά τον πήχη, αλλά το ασκέρι του Lord Chritus και του F. Lindgren τον πέρασε εύκολα με το Harms Way. Εξαιρετικός δίσκος μεταλλικού hard/heavy rock, βγάζει σαμπαθίλα (λόγω και της φωνής άλλωστε), ορμή, αλλού όμως και ξεγνοιασιά, ένα feeling πολύ καλοκαιρινό. Κρίμα που δεν συνέχισαν ούτε αυτοί.
Δεν έβαλα πριν κάτι βδομάδες το εξαιρετικό Clone, τον πρώτο δίσκο των Threshold με τον Andrew McDermott στα φωνητικά, ας βάλω λοιπόν το Hypothetical για πάρτη του άξιου αυτού διαδόχου του αγαπημένου μου Damian Wilson. Τα γνωστά εδώ: Το προγκμέταλ το ουσιαστικό, το απέριττο, το song-oriented. Και τι songs. Ένα κι ένα.
Παραλίγο να έβαζα πρόσφατα το ντεμπούτο τους, αλλά τελικά το απέτρεψε ο μάλλον αδύναμος ήχος του. Εδώ όμως προβλήματα παραγωγής δεν έχουμε, όλες οι παράμετροι είναι μπόμπα και επιτρέπουν να αναδειχθεί το αγέρωχο epic power metal των Αμερικάνων, σε έναν δίσκο που σε κερδίζει και μόνο ο αγνός ενθουσιασμός της μπάντας να υπηρετήσει το πατροπαράδοτο ατσάλι.
Ναι λοιπόν, αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος γερμανικού θρας για το 2001. Διευκρινίζω ότι δεν έχω κάτι με τον Μίλε (όπως με ρώταγε φίλος τις προάλλες), απλά προτιμώ την πιο αληθινή - για μένα - προσέγγιση των Destruction. Ακόμα και αυτή η αυτοαναφορικότητα στους στίχους, όπως π.χ. στο ισοπεδωτικό εισαγωγικό Thrash Til Death, που πολλοί τους κοροϊδεύουν για κάτι τέτοια, εμένα με αγγίζει. Άξιος διάδοχος του τρομερού All Hell Breaks Loose.
Το έμαθα το μάθημά μου, δεν τους ξαναξεχνάω τους Domine. Τρίτος δίσκος, τρίτη απόλυτη επιτυχία σ’ αυτή την προσπάθειά τους να παίξουν power metal βαρύ, επικό αλλά (πλέον) και εξευγενισμένο, με υπέροχους “διαλόγους” μεταξύ κιθάρας - πλήκτρων και τον Morby να φτάνει (με) τη φωνή του ψηλά… πολύ ψηλά… Όλα τα κομμάτια είναι ύμνοι αλλά ξεχωρίζω το Horn of Fate, το Dawn of a New Day (A Celtic Requiem) και βέβαια το μεγάλο δώρο (σε κάποιες εκδόσεις), την πραγματικά συγκλονιστική διασκευή στο Stargazer…
Σε μια χρονιά τόσο παλαβή όπως το 2001 σκέφτηκα πολύ σοβαρά να βάλω πεντάδα το τρίτο άλμπουμ των Dropkick Murphys, και αυτό λέει πολλά για τι δίσκο μιλάμε. Ατέλειωτη πώρωση κάθε άκουσμά του, από το punk anthem For Boston και τις διασκευάρες στα Which Side Are You On? και Rocky Road to Dublin μέχρι τον κακό χαμό του Fortunes of War και το ξεκαρδιστικό τρολάρισμα - αφιέρωση στο νέο τότε μέλος της μπάντας, τον bagpipe player Spicy McHaggis. Είπαμε: Ή αυτό ή το Do or Die.
Αφού μας συστήθηκε μέσα από τους Lord Weird Slough Feg, o John Cobbett μας αποκαλύπτει τώρα το δικό του πλήρες όραμα, με το ντεμπούτο των Hammers of Misfortune, αναθέτοντας τα φωνητικά στον bandmate του στους TLWSF, Mike Scalzi, και σε μια πραγματικά σπουδαία τραγουδίστρια, την Janis Tanaka. Η δε μουσική, τόσο παρόμοια και συνάμα τόσο διαφορετική απ’ αυτή της άλλης μπάντας τους… Ένα συναρπαστικό ταξίδι μέσα από ένα σωρό ήχους, στυλ και ιδέες, ορίζοντας αυτό που (θα έπρεπε να) λέμε “προοδευτικό μέταλ”. Και ακόμα δεν είχαμε ακούσει τίποτα…
Με κεκτημένη ταχύτητα (σχήμα οξύμωρο εν προκειμένω, χοχο καλή η μαλακία μου 
) από το εξαίσιο The Light at the End of the World, τον δίσκο με τον οποίο έκλεισαν πολλά στόματα, οι MDB καταφέρνουν να το ξεπεράσουν, κυκλοφορώντας ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ιστορίας τους. Ό,τι και να πω για το feeling του Dreadful Hours θα είναι λίγο. Εύθραυστο, πένθιμο, οργισμένο, ενίοτε απλά τρομακτικό στις καταραμένες επελάσεις του. Κάποτε πίστευα ότι οι MDB το θέλουν το βιολί τους. Παπάρια μάντολες. Και χωρίς τέτοιους ήχους, είναι ό,τι καλύτερο στον χώρο του doom/death.-
Αν έφτιαχνα αυτή τη λίστα οποιαδήποτε στιγμή κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες, το Blackwater Park θα ήταν σίγουρα μέσα στην πεντάδα (btw, αυτό το μοτίβο θα το ξανασυναντήσετε στις επόμενες γραμμές). Τι άλλαξε; Σίγουρα όχι η εκτίμησή μου γι’ αυτό το κλασικό πια δημιούργημα - σταθμό στη διαμόρφωση του σύγχρονου progressive death metal (τότε βέβαια δεν το λέγαμε έτσι αλλά τέλος πάντων). Εγώ πρέπει να άλλαξα ως ακροατής. Δεν έχει σημασία. Εδώ μιλάμε για το magnum opus των Opeth, όχι παίξε γέλασε.
Κάποτε το άκουσμά του μου προκαλούσε τέτοιο παροξυσμό που σίγουρα θα το έβαζα πεντάδα. Πιθανότατα θα το έβαζα και τώρα αν κατάφερνε να διατηρήσει σε όλη του τη διάρκεια αυτή την ορμή με την οποία μπαίνει (Disciple, God Send Death, New Faith, αν είναι δυνατόν όμως) και δεν έχανε εδώ κι εκεί τον προσανατολισμό του, με στιγμές όπου εικάζω ότι οι Σφαγείς επιχείρησαν (ατυχώς) να προσεγγίσουν ηχητικά τους Korn. Ευτυχώς όμως τον ξαναβρίσκει πιο μετά, με κάτι θηριώδη Exile και Warzone, κυρίως χάρη στο παίξιμο του Paul Bostaph, ο οποίος αναπλήρωσε το κενό του Lombardo όπως δεν φανταζόμουν καν ότι μπορούσε να γίνει. God Hates Us All = ό,τι πιο εφιαλτικό έζησαν οι ΗΠΑ στις 11/9/2001 (εκεί θα πήγαινα φυλακή γι’ αυτό).
Αυτό που οι Νορβηγοί τρελάρες επιχείρησαν να κάνουν στο Neonism, κατά τη γνώμη μου χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, το κατάφεραν 100% στο Pills Against the Ageless Ills. Δηλαδή να δημιουργήσουν ένα τεράστιο ψηφιδωτό ετερόκλητων ήχων και ιδεών το οποίο όμως δεν θα ακουγόταν μπερδεμένο και καρικατουρίστικο στις avant-garde τάσεις του. Δεν ξέρω από ποιους πήραν μαθήματα, από τους Arcturus, από τους Borknagar, από άλλους, πάντως εδώ μεγαλούργησαν. Και αυτό το καινούργιο φωνητικό στυλ που υιοθέτησε ο Cornelius έχει πολύ ψωμί. Τα ξαναλέμε σε δυο βδομάδες για το magnum opus (!).
Που λέτε, αν αυτή η λίστα γινόταν τότε… ναι, το Toxicity θα ήταν #2 ακατέβατο. Again, είναι δικό μου θέμα, όχι των SOAD, αυτοί τα έκαναν όλα σωστά. Και άφησαν πίσω τους και τη ρετσινιά των “Faith No More των φτωχών” που σίγουρα θα τους είχαν κολλήσει κάποιοι για το ντεμπούτο. Το προσωπικό τους ύφος, προκλητικό / σατυρικό και σ’ αυτή την περίπτωση αλλά ταυτόχρονα ποτισμένο και από μια πνευματικότητα που απορρέει από την καυκάσια καταγωγή τους, παρουσιάζεται εδώ σε όλο του το μεγαλείο. Και άλλωστε δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ το γεγονός ότι για χρόνια, κάθε φορά που άκουγα το Chop Suey! (ΚΑΘΕ φορά όμως), δάκρυζα ακατάσχετα.
NUMBER FIVE
Ποιος είναι ο πιο εντυπωσιακός κομήτης στην ιστορία του heavy metal;
Κυρία, κυρία, να πω;
Οι Lost Horizon.
Εμφανίστηκαν το 2001 βγάζοντας το Awakening the World, μετά από έναν χρόνο έβγαλαν άλλο ένα (μη βιαζόμαστε) και αυτό ήταν. Από τότε μέχρι σήμερα, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Και για όσους αναρωτιούνται πώς γίνεται ένας δίσκος ευρωπαϊκού power metal να θεωρείται (από οποιονδήποτε) ότι είναι από τους 5 καλύτερους μιας χρονιάς που τα πρώτα τρία ψηφία της δεν είναι ούτε “198” ούτε “199”: Καταρχάς, δεν είναι καθόλου παράλογη η απορία σας. Εν έτει 2001 κανένας power metal δίσκος δεν έχει το δικαίωμα να μπαίνει πεντάδα. Είπαμε, το είδος έχει περιέλθει πια σε παρακμή. Αναλογιστείτε όμως: Θυμάστε - είτε αν το έχετε ζήσει είτε αν έχετε διαβάσει γι’ αυτό - τι αντίκτυπο είχαν στη metal σκηνή κάτι δίσκοι των Helloween και των Running Wild; Και κάποια χρόνια αργότερα και των Angra, Gamma Ray, Blind Guardian;
Ε, τέτοιο βάρος έχει και το Awakening the World. Όχι ως δυναμική αναβίωσης των περασμένων μεγαλείων (για να μη με νομίσετε και - τελείως - τρελό). Αλλά ως νοσταλγική υπενθύμισή τους και, παράλληλα, ως γλυκόπικρος μα ρωμαλαίος, βροντερός επιθανάτιος ρόγχος εκείνης της φάσης αυτής της μουσικής, λίγα χρόνια πριν γίνει υπόθεση κάτι τύπων από Βρετανία μεριά που το ξεφτιλίσανε τελείως το πράγμα (αλλά ας το αφήσουμε αυτό καλύτερα).
Αγνοήστε τις γραφικότητες στο εξώφυλλο, στους στίχους κ.λπ. Εγώ δηλαδή δεν τις αγνοώ, αξιαγάπητες τις θεωρώ, για σας το λέω. Μείνετε στις κιθαριστικές επιθέσεις, στις μαγικές ατμόσφαιρες που δημιουργούν τα πλήκτρα, και φυσικά στη φωνή του Daniel Heiman, του μόνου που μπορεί να μπει στην ίδια πρόταση με έναν Michael Kiske ή με έναν Andre Matos (ω, ναι).
Και αν δεν νιώσετε, έχουμε και του χρόνου (από βδομάδα δηλαδή) να σας δώκουμε.
NUMBER FOUR
Το Mercury αποδείχθηκε απλό ορεκτικό. Τώρα - στο All Flesh is Grass - αρχίζουν οι ομορφιές. Οι οποίες βέβαια στην πραγματικότητα είναι ασχήμιες. Ή μάλλον είναι φαινομενικά ασχήμιες που όμως αν τους δώσεις ένα φιλάκι γίνονται όντως ομορφιές. Μπερδεύτηκα. Παραληρώ. Τα χάπια μου.
Ας επιχειρήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια κάποια σειρά. Οι Madder Mortem είναι ένα συγκρότημα από τη Νορβηγία, το οποίο αφενός δεν έπαιξε ποτέ μπλακμέταλ όπως η μεγάλη πλειοψηφία των ομοεθνών τους μαλλιάδων, αφετέρου όμως ποτέ δεν έχασε την επαφή του, σε κάποιο επίπεδο, με τη βαθύτερη ουσία της μουσικής της εμβληματικής αυτής μέταλ σκηνής της χώρας τους. Πάλι μπερδεύτηκα. Θέλω να πω, και τούτων δω τη μουσική τη χαρακτηρίζει ένα νοσηρό σκότος, μια απειλή, μια υφέρπουσα ανατριχίλα. Χωρίς όμως - επαναλαμβάνω - να μπορούν να θεωρηθούν μπλακμέταλ συγκρότημα.
Και τότε τι παίζουν; Ο θεός κι η ψυχή τους. Άλλοι το λένε avant-garde doom, άλλοι μετα-γοτθικό ατμοσφαιρικό μέταλ, άλλοι “the true progressive metal”… Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Το μόνο βέβαιο - για μένα - είναι ότι αυτό που προσπαθούν να κάνουν με τη μουσική τους είναι να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα πνιγηρή, σχεδόν σε σημείο ασφυξίας, με θρηνητικά περάσματα που σε βυθίζουν σε μια άβυσσο μελαγχολίας, όπου βασιλεύει μια αίσθηση ματαιότητας και απουσίας κάθε ελπίδας, κάπως πρέπει να βγεις όμως, ζωντανός ή νεκρός, και χτίζεται η ένταση, χτίζεται, χτίζεται, μέχρι που απευθερώνεται εκκωφαντικά μέσα από βίαια ξεσπάσματα.
Χαίρω πολύ, θα μου πείτε, μόλις περιέγραψες (αυτό που προσπαθούν να παίξουν) μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες συγκροτήματα.
Ελάτε ακούστε το All Flesh is Grass λοιπόν και πείτε μου πόσα συγκροτήματα το κάνουν όπως οι Madder Mortem.
Αντί επιλόγου, να εκφράσω και αυτήν τη φορά την πλήρη μου παραίτηση στη διάθεση της Agnete M. Kirkevaag. Ή, αλλιώς, της απόλυτης Θεάς μου. Κάνε με ό,τι θες.
NUMBER THREE
Νάτηνε. Συμπληρώθηκε η τριάδα. Ποια τριάδα; Θα σου πω ποια τριάδα. Η τριάδα των αγαπημένων μου μπλακμέταλ δίσκων.
Aspera Hiems Symfonia / 666 International / Thorns. Κάτσε μισό λεπτό να την καμαρώσω λίγο 
Ααααααχ ωραία που είναι.
Όπως και σε άλλες περιπτώσεις αυτή τη βδομάδα, όσο λιγότερα ειπωθούν ( ; ) τόσο το καλύτερο. Μπράβο σε όσους το προσπάθησαν βέβαια, δεν λέω. Απλά νομίζω ότι το Thorns είναι απ’ αυτούς τους δίσκους που είναι τόσο συνταρακτική εμπειρία η ακρόασή τους, ώστε να μην μπορεί να αποτυπωθεί επακριβώς με λεκτικά εργαλεία.
Ίσως κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον, όταν θα έχουμε έρθει σε επαφή με εξωγήινους πολιτισμούς (αν υπάρχουν) και διδαχθούμε πιο εξελιγμένες γλώσσες / ανώτερες μορφές επικοινωνίας, να μπορέσουμε να περιγράψουμε τι είναι αυτό το πράγμα που γίνεται π.χ. στο Existence, ειδικά μετά την εμβληματική πια στιγμή του “Jesus… what a mindjob…”
Ίσως κάποια στιγμή, επίσης, εφόσον κατακτήσουμε κάποια ανώτερη αντίληψη / κατανόηση του αχανούς κόσμου της μουσικής (δυσ)αρμονίας, να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε το μυστικό που κρύβεται πίσω από το βασικό riff του World Playground Deceit. Τι εννοείς “τι να κρύβεται”; Αποκλείεται να μην κρύβεται …κάτι.
Και ίσως, κάποτε, αν φτάσουμε σε ένα σημείο στο οποίο η μουσική γλώσσα θα έχει απελευθερωθεί από κάθε είδους σύμβαση (η οποία προφανώς οριοθετεί το πεπερασμένο της ανθρώπινης αντίληψης), να μπορέσουμε να εξηγήσουμε με τονικούς (ή οποιουσδήποτε άλλους) όρους το φινάλε του Underneath the Universe.
Μέχρι τότε, απλά ας χαζεύουμε αυτό το μαμούνι να κάνει πάρτι στα υγρά του εγκεφάλου μας.
NUMBER TWO
Αναπάντεχα, είναι ήδη ο πιο πολυσυζητημένος δίσκος της εβδομάδας. Είναι κι αυτό μια νίκη των Converge (έτσι κι αλλιώς πρώτο δεν θα βγει το Jane Doe). Υπάρχει θέμα όμως. Έχουν γραφτεί τόσα πολλά, που δεν ξέρω τι μπορώ να προσθέσω. Μήπως να μοιραστώ κι εγώ προσωπικές αναμνήσεις; Ας το κάνω.
Πρώτη επαφή ήταν το Concubine, όχι όμως έχοντας πάρει τον δίσκο. Μεμονωμένο το είχα ακούσει, πού, θα σας γελάσω. Ευτυχώς όμως είχα ήδη ακούσει Dillinger Escape Plan σ’ εκείνη τη φάση, οπότε εμένα δεν με έτρεψε σε άτακτη φυγή η λυσσασμένη επίθεση των Converge. Με ψάρωσε όμως; Αν με ψάρωσε λέει… Έμεινα με γουρλωμένα τα μάτια, το στόμα να χάσκει και για λίγες στιγμές να επικρατεί πλήρης σιωπή. Και έσπασε με τον μόνο τρόπο που γινόταν: Πρέπει να ακούσω κι άλλα απ’ αυτή την μπάντα.
Ακολούθησαν το Homewrecker, το Heaven in her Arms… Εντάξει. Το πράγμα πια ήταν φως φανάρι. Πρέπει να πάρω αυτόν τον δίσκο. Εδώ καταπώς φαίνεται έχουμε χτυπήσει φλέβα χρυσού. Αυτά τα παλικάρια δεν “βαράνε” απλώς. Ταυτόχρονα σκίζουν τα στήθια τους, βγάζουν από μέσα τις καρδιές τους και μας δείχνουν ό,τι δεν θέλαμε ποτέ να δούμε - αλλά δεν έχουμε πια και άλλη επιλογή από το να κοιτάξουμε. Κάτι μου λέει ότι ετοιμάζομαι να ακούσω έναν από τους πιο έντονους δίσκους στη ζωή μου.
Και, φυσικά, όπως είναι πια γνωστό σε όλους (όσοι νιώθουν), είχα δίκιο.
NUMBER ONE
Πριν ξεκινήσω να γράφω αυτό το κείμενο, είπα να ανατρέξω λίγο σε όσα είχα γράψει για το Ænima πριν από έναν μήνα, γιατί κάτι θυμάμαι ότι είχα γράψει (ως “προαναγγελία”) για το Lateralus αλλά δεν θυμόμουν τι ακριβώς. Να λοιπόν τι είχα γράψει:
Μάλιστα.
Ας κάνουμε λοιπόν την ανατροπή. Ας μην προσπαθήσουμε καν.
Άλλωστε εγώ δεν έχω “ηρεμήσει” και εξακολουθώ να πιστεύω ότι το Lateralus δεν είναι “απλά” “άλλο ένα αριστούργημα”, αλλά ο κορυφαίος δίσκος του αιώνα μέχρι τώρα - και βασικά είναι παραχώρηση εκ μέρους μου το “μέχρι τώρα”, γιατί στην πραγματικότητα το αποκλείω κατηγορηματικά να βγει ξανά δίσκος τέτοιου επιπέδου. “Μα, πώς μπορείς να το ξ…” ΣΚΑΣΕ! Απλά το ξέρω. Έτσι είναι τα οπαδιλίκια. Κάπου - κάπου πρέπει να γίνεσαι ούγκανος. Ξέρω, λάθος εποχή να λες κάτι τέτοιο αλλά ΟΚ για μουσικούλα μιλάμε.
Συνεχίζοντας τις ξερές ατάκες, το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, το The Grudge, είναι χωρίς καμία αμφιβολία το κομμάτι του αιώνα, ασφαλώς, δε, περιέχοντας και την ερμηνεία του αιώνα, από τον Maynard, ειδικά στο γνωστό σημείο. Ξέρετε ποιο λέω. Εκείνο που βγάζουμε τα χρονόμετρα και λέμε “ρε μαλάκαααα…”.
Θέλετε κι άλλους υπερθετικούς / αφορισμούς; Θα τους έχετε. Το Schism έχει την πιο μεγαλοφυή prog ενορχήστρωση που δημιουργήθηκε ποτέ. Η γέφυρα του Parabol(a) είναι ό,τι πιο πωρωτικό έχει ηχογραφηθεί. Αυτά που κάνει ο Adam στο Triad (έτσι ενδεικτικά) δεν τα έχει κάνει άλλος κιθαρίστας. Βασικά ας τελειώνουμε με τα μισόλογα: Δεν υπάρχει άλλος τέτοιος κιθαρίστας. Όπως δεν υπάρχει άλλος τέτοιος τραγουδιστής, ή όπως δεν υπάρχει άλλος τέτοιος ντράμερ και όπως δεν υπάρχει άλλος τέτοιος μπασίστας.
Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά θέλω να πιστεύω ότι το πιάσατε το υπονοούμενο. Αυτός ο δίσκος μου αρέσει λιγουλάκι ρε παιδί μου.
Κανονίστε να μη βγει #1. Θα είναι το απόλυτο fail στο παιχνίδι.
+ εξώφυλλο της χρονιάς - σε μια χρονιά πάντως με πολύ μεγάλο ανταγωνισμό (Converge, Thorns, Hammers of Misfortune, Slayer, Entombed, Savatage, Saxon κ.ο.κ.).
Το Νο 1 μου για το για το 2001 είχε καπαρώσει την θέση του απο τότε που άρχισα το παιχνίδι. Αν και δε περίμενα να βγεί στη κορυφή , περίμενα να υπάρχουν πολλές αναφορές ΑΛΛΑ μέχρι τώρα ούτε ΜΙΑ ,με αποτέλεσμα να με κάνει να αμφιβάλλω αν είναι του 2001 ,αλλά το τσέκαρα και είναι…Ti γίνεται ΡΕ? Νομιζά πως είναι κοινός αποδεχτό πως είναι δισκάρα ,αν και κάπως ανορθόδοξο στην δόμη του (ίσως γι αυτό να σας χαλάει…)
2001
30-26
#30
Moonspell – Darkness And Hope
Μετά τους πειραματισμούς του “Sin/Pecado” και του “The Butterfly Effect” οι Moonspell επιστρέφουν σε πιο γνώριμα για αυτούς μονοπάτια κι αποδεικνύουν ότι τα γνωρίζουν πολύ καλά. Απλό, λιτό, απέριττο και to the point.
#29
Green Carnation – Light Of Day, Day Of Darkness
«60λεπτα prog τραγούδια στον κόσμο να δίνεις, αν θες σαν τους Green Carnation να γίνεις »
(κακό reference σε διαφήμιση για τους πιο παλιούς)
#28
Rage – Welcome To The Other Side
Πρώτο άλμπουμ με τους Victor Smolski (κιθάρα) και Mike Teranna (drums) να συνθέτουν μια νέα – και εν τέλει πολύ επιτυχημένη – περίοδο στους Rage. Στο “Welcome To The Other Side” το παρακάνουν με 14 τραγούδια και 4 εισαγωγές, αλλά δείχνουν τα συνθετικά τους δόντια σε αρκετές περιπτώσεις για να έχει θετικό πρόσημο ο δίσκος και να αφήνει υποσχέσεις (που τήρησαν).
#27
Beyond Twilight - Devil’s Hall Of Fame
Δεύτερη δισκάρα μέσα στην χρονιά για τον Jorn Lande, αυτή τη φορά με τους εξαιρετικούς Beyond Twilight, των οποίων και τα τρία άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στα 00s συστήνονται ανεπιφύλακτα. Prog/power στα πολύ καλά του, με μια τέτοια φωνάρα, δεν είναι και να το παραβλέπεις.
#26
Staind - Break The Cycle
Και μόνο η θέαση του videoclip του “Fade” σε κάποιο μουσικό κανάλι της εποχής με έκανε να αναζητώ μανιωδώς αυτό το άλμπουμ. Δεν είναι ότι στο σύνολό του δεν έχει τα filler του, αλλά τα καλά του τραγούδια (“Fade”, “Outside”, “It’s Been A While”, “Take It”) και η εξαιρετική παραγωγή του δικαιολογούν την μεγάλη επιτυχία και την επιρροή που είχε το “Break The Cycle”, καθιστώντας το ένα απαραίτητο άλμπουμ για όποιον γουστάρει το Αμερικάνικο alternative metal / hard rock των 00s.
25-21
#25
Iced Earth - Horror Show
Ομολογουμένως η ιδέα που είχε ο Schaffer για το εν λόγω concept του “Horror Show” ήταν έξυπνη, ταιριαστή με το ύφος της μπάντας και έπιασε κάτι 20χρονους μεταλλάδες σαν του λόγου μου. Μπορεί να μην είναι ένα άλμπουμ που ακούω συχνά πλέον, αλλά όταν θα τύχει να παίξουν τραγούδια σαν το “Damien”, το “Dragon’s Child”, το “Wolf” ή το “Dracula” τους αναγνωρίζω πως ακόμα στέκονται μια χαρά. Μην πω ότι - εν τέλει - είναι κι από τα αγαπημένες μου δουλειές των Iced Earth.
#24
Time Machine – Evil
Χαμένο κάπου στη λήθη του χρόνου (όπως και η ίδια η μπάντα), το τρίτο full length άλμπουμ των Ιταλών progressive metallers ίσως άξιζε να τους προσδώσει λίγο μεγαλύτερη αποδοχή κι αναγνωρισιμότητα, έστω από έναν ευρύτερο κύκλο οπαδών του ιδιώματος. Και το προηγούμενο (το “Act II: Gallileo”) ήταν πολύ καλό, αλλά αυτή είναι η δισκογραφική στιγμή για την οποία αξίζει να τους θυμόμαστε και να τους μνημονεύουμε. Μελωδικό prog metal, με ωραία ατμόσφαιρα και πολλά από εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν το ιδίωμα τόσο θελκτικό στα 90s (κι ας είναι 2001).
#23
Mullmuzzler - Mullmuzller 2
Η δεύτερη σύμπραξη του James LaBrie με τον Matt Guillory (βλέπε Dali’s Dilemma και 1999), έχει εκτός των άλλων και Mike Mangini στα drums και Mike Keneally (Devin Townsend) στις κιθάρες και Bryan Beller (The Aristocrats) στο μπάσο, δηλαδή supergroup με τα όλα του. Κυρίως, όμως, έχει πολύ καλά τραγούδια, σε ένα μελωδικό prog ύφος που ο James υποστηρίζει παραπάνω καλά, υπενθυμίζοντας ότι έχει υπάρξει φωνή από το πολύ πάνω ράφι για τα prog δεδομένα. Το “Mullmuzzler 2” είναι απλά υπέροχο.
#22
Annihilator - Carnival Diablos
Είναι ο Joe Comeau ο καλύτερος τραγουδιστής που είχαν ποτέ οι Annihilator; Ή έστω ο πιο ταιριαστός για να απογειώσει την μπάντα του Jeff Waters; Κατ’ εμέ, ναι και με ευκολία. Και είναι κρίμα που (τι πιο σύνηθες θα μου πείτε) δεν τα βρήκαν μεταξύ τους. Το “Carnival Diablos” που ξαναξύπνησε την καριέρα της μπάντας και έδειξε ότι ίσως υπήρχε ακόμα σφυγμός στους Annihilator. Μαζί με τα δυο πρώτα και το “Set The World On Fire” μπαίνει στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας της μπάντας.
#21
Shadow Gallery – Legacy
Οι Shadow Gallery συνεχίζουν στα υψηλά ποιοτικά επίπεδά τους, με Τρίτη σερί δισκάρα, έστω κι αν το “Legacy” υστερεί λίγο σε εντυπωσιασμό σε σχέση με τους δυο προκατόχους του. Δεν υστερεί, όμως, σε έμπνευση και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Το 34λεπτο “First Light” μάλλον το αντίθετο αποδεικνύει.
20-16
#20
Edguy – Mandrake
Του “Mandrake” δεν του αναγνωρίζεται του πιστώνεται το πόσο καλό άλμπουμ είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη. Πιθανότατα αυτό οφείλεται γιατί βρέθηκε στη σκιά του πρώτου δίσκου των Avantasia, αλλά στην πραγματικότητα το ευρωπαϊκό power metal δεν είχε την πολυτέλεια να παραβλέπει τραγουδάρες σαν το “Tears Of A Mandrake”, το “Jerusalem”, το “All The Clowns”, το “The Pharaoh” και το “Painting On The Wall”. Από τις τελευταίες αμιγώς European power metal δισκάρες.
#19
Creed – Weathered
Ενδεχομένως το καλύτερο – έστω και στις λεπτομέρειες – από τα τρία πρώτα Creed άλμπουμ, που αθροιστικά έβγαλαν τόσα singles και πούλησαν τόσα αντίτυπα, όσα δεν θα ονειρευόντουσαν ποτέ τα μέλη της μπάντας. Ακόμα κι αν είναι κάποιος αρνητικά προκατειλημμένος αξίζει να ακούσει τραγούδια σαν το “Bullets”, το “One Last Breath”, το “My Sacrifice”, το “Don’t Stop Dancing” και το ομότιτλο.
#18
Megadeth - The World Needs a Hero
Μεταβατικό και περίεργο άλμπουμ στην πορεία και την δισκογραφία των Megadeth αλλά αυτό δεν μας ένοιαζε και τόσο πολύ τότε. Οκ, πόναγε που είχαν φύγει Menza και Friedman, αλλά τουλάχιστον ο Pitrelli ήταν μεταγραφή ανάλογου βεληνεκούς, διατηρώντας έναν εξαιρετικό axeman σταθερά στο πλευρό του Mustaine, κι αυτό ήταν σημαντικό. Έχει τις αδυναμίες του και περιλαμβάνει κάποια τραγούδια που καλύτερα να μην είχαν γραφτεί ποτέ (“Return To Hangar”, “When”), αλλά έχει και “Dread And The Fugitive Mind” και “1000 Times Goodbye” και “Burning Bridges” και “Promises” και “Disconnected”, οπότε στη σούμα στέκεται παραπάνω από καλά.
#17
Tenacious D - Tenacious D
Δηλώνω μεγάλος οπαδός του Jack και του Kyle. Αυτοί οι ακομπλεξάριστοι τύποι είναι προφανώς εξαίρετοι κωμικοί, αλλά είναι και καλοί μουσικοί, όπως πολύ εύκολα ανακαλύψει όποιος ασχοληθεί και με το εν λόγω κομμάτι των D. Λίγα άλμπουμ με κάνουν να περνάω τόσο καλά – και να γελάω με τα ίδια αστεία ξανά και ξανά – όσο το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ του ντουέτου (που έχει και Dave Grohl στα drums). Ανάμεσα σε κάποια τρομερά τραγούδια περιλαμβάνει κι εκείνο το ένα τραγούδι όσο πιο κοντά γίνεται στο καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών. Όσο μπορούσαν να το θυμηθούν δηλαδή, μετά την συνάντησή τους με τον εξαποδώ, διαπραγματευόμενοι την τιμή πώλησης της ψυχής τους. Γεγονός αναπόφευκτό αν θες να διαπρέψεις στο rock n’ roll γενικότερα. Wonderboys, is this the secret of your power?
#16
Anathema - A Fine Day To Exit
Φαινομενικά η πορεία των Anathema δείχνει κάπως πτωτική, αλλά αυτό είναι ένα παραπλανητικό συμπέρασμα, καθώς το “A Fine Day” έχει μια διαφορετική αύρα από το “Judgement” που με τη σειρά του είχε πολύ διαφορετική προσέγγιση από το “Alternative 4”. Στην πραγματικότητα, τα άλμπουμ αυτά είναι συμπληρωματικά και ενδεικτικά μιας υγειούς εξελικτικής πορείας που θα ολοκληρωθεί στην αμέσως επόμενη δισκογραφική δουλειά. Και δεν νοείται best of των Anathema χωρίς το “Pressure” και το “Release” ε…
15-11
#15
Fear Factory – Digimortal
Το αγαπημένο μου Fear Factory άλμπουμ, με φανταστική (όσο κομπρεσαρισμένη και να είναι) παραγωγή, με τρομερό groove και τραγουδάρες η μια μετά την άλλη.
#14
Paradise Lost - Believe In Nothing
Το “Believe In Nothing” το υποδέχτηκα με μια κάποιου είδους αγαλλίαση μετά το “Host” που τότε θεωρούσα απογοητευτικό, οπότε το έλιωσα στις ακροάσεις. Το θεωρώ μάλλον αδικημένο από τους οπαδούς της μπάντας (και κυρίως από την ίδια τη μπάντα), σαφώς ανώτερο από το “Host” (αλλά κι από το ομότιτλο που ακολούθησε). Και εννοείται ότι το προτιμώ με χίλια από όλη την πρόσφατη (επι)στροφή στον ακραίο ήχο και στα growls. Αντιθέτως, η φωνή του Holmes είναι εξαιρετική σε αυτό εδώ το άλμπουμ και μάλλον το κύριο ατού του.
#13
Devin Townsend – Terria
Είναι το “Terria” το πρώτο σπουδαίο προσωπικό άλμπουμ του Devin; Μάλλον ναι, αν και το “Ocean Machine” μπορεί να λογιστεί ως κάτι παραπάνω από προειδοποιητική βολή. Με μια χαρακτηριστική ατμόσφαιρα να καλύπτει το συνολικό άκουσμα του δίσκο και με τραγούδια σαν το “Deep Peace” και το “Tiny Tears” o Devin είχε ξεκινήσει να χτίζει το μύθο του.
#12
Katatonia - Last Fair Deal Gone Down
Παρόλο που εκτιμώ και την προγενέστερη δισκογραφία τους, θεωρώ το “Last Fair Deal” ως την αρχή της πραγματικής απογείωσής των Katatonia και το πρώτο σπουδαίο στην ολότητά του άλμπουμ που κυκλοφόρησαν. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά παραμένει ανάμεσα στα καλύτερα 3-4 δημιουργήματα των Σουηδών, με μερικά αξεπέραστα τραγούδια, κλασσικά πλέον στο ρεπερτόριό τους.
#11
Savatage - Poets And Madmen
Μέσα από διάφορες εσωτερικές τρικυμίες προέκυψε το άλμπουμ που ο ίδιος ο Jon θεωρεί το καλύτερο άλμπουμ που έχει γράψει στην μετά Criss εποχή. Υπερβάλει προφανώς, αλλά τον αγαπάμε και το σεβόμαστε και για τις υπερβολές του. Αρχικά γραμμένο για να το τραγουδήσει ο Zack Stevens, τελικά ερμηνεύτηκε από τον ίδιο τον Jon - εξ ου και σε σημεία μοιάζει λίγο να «τεντώνει» τη φωνή του - και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το “Poets And Madmen” να διαθέτει μια εξτρά δόση νοσταλγίας αλλά και έναν επιπρόσθετο δυναμισμό που φέρει ο Jon ως ερμηνευτής. Ως συνήθως, έχει ένα πολύ όμορφο και δουλεμένο concept, αλλά κυρίως περιλαμβάνει μερικά τραγούδια που είναι εκεί ψηλά που φτάνουν μόνο οι Savatage. Όπως το “Morphine Child”.
10-6
#10
Slipknot – Iowa
Το “Iowa” έδειξε από τι είναι φτιαγμένοι οι Slipknot, όχι μόνο γιατί δεν προσπάθησαν να κεφαλαιοποιήσουν την εμπορική επιτυχία του πρώτου άλμπουμ (γράφοντας πχ 1-2 ακόμα “Wait And Bleed”), αλλά γιατί αντιθέτως εστίασαν στην πιο ακραία και δύστροπη πλευρά της μπάντας – σε ένα μεγάλο μέρος του άλμπουμ τουλάχιστον. Άλμπουμ σαν τον “Iowa” που αποτελούν statement προς τον έξω κόσμο και ταυτόχρονα χαρακτηρίζονται από υψηλή καλλιτεχνική αξία, που είναι τόσο επιτυχημένα και καταφέρνουν να μεγαλώσουν το όνομα του καλλιτέχνη χωρίς σχεδόν κανέναν συμβιβασμό, όπως και να το κάνουμε, αξίζουν έναν παραπάνω σεβασμό.
#9
Ark - Burn The Sun
Στη δεύτερη σύμπραξη των Tory Ostby (Conception), Jorn Lande και της ντραμεράκλας που λέγεται John Macaluso (Malmsteen, TNT), οι Ark κυκλοφορούν ένα progressive metal αριστούργημα που τα έχει όλα. Ψυχωμένες ερμηνείες, συναίσθημα που ξεχειλίζει σε σημεία (“Torn”, “Absolute Zero”, “Missing You”), αλλά κι απαράμιλλη τεχνική (“Heal The Waters”, “Just A Little”) η οποία σε ψαρώνει χωρίς όμως να μετακινεί το επίκεντρο το ενδιαφέροντος από τις ίδιες τις συνθέσεις. Μέσα στα απόλυτα highlight της καριέρας τόσο του Jorn όσο και του Tory. Κι αυτό λέει πολλά.
#8
Threshold – Hypothetical
Οι Threshold έχουν τόσο μεγάλη δισκογραφική συνέπεια που μου είναι δύσκολο να πω ένα άλμπουμ σαν το καλύτερο τους, αλλά το “Hypothetical” θα εκ των πρώτων που θα σκεφτόμουν για τη θέση αυτή. Όλη αυτή η ισορροπία τεχνικής και μελωδίας που τους χαρακτηρίζει εδώ βρίσκεται στο ιδανικότερο σημείο της και τα τραγούδια είναι ένα κι ένα. Σπουδαίο άλμπουμ, απαραίτητο για οποιονδήποτε αρέσκεται στο μελωδικό metal, στο progressive metal και ακόμα περισσότερο στο συνδυασμό των δυο.
#7
Angra – Rebirth
Απροσδόκητη επιστροφή, κι ακόμα πιο απροσδόκητα καλή επιστροφή από τους Kiko Loureiro και Rafael Bittencourt (το κιθαριστικό δίδυμο δηλαδή), οι οποίοι προσέλαβαν τους Edu Falaschi (φωνή), Aquiles Priester (drums) και Felipe Andeoli (μπάσο) – όλοι τους καταπληκτικοί μουσικοί – και συνέχισαν να γράφουν power/prog ύμνους (“Nova Era”, “Millennium Sun”, “Acid Rain”) και τρομερές power ballad/τραγουδάρες (“Heroes Of Sand”, “Rebirth”). Και ένα “Unholy Wars” να φωνάζει “Holy Land”…
#6
Kamelot – Karma
Η μεγάλη τριάδα της δισκογραφίας των Kamelot ξεκινάει εδώ, με αυτό εδώ το κομψοτέχνημα. Δεν είναι ακριβώς ευρωπαϊκό το power metal που παίζουν και δεν είναι σίγουρα US power metal, όμως η μπάντα καταφέρνει και αποτυπώνει μια δική της προσωπικότητα, ενώ έχει την τύχη να απολαμβάνει την μοναδικότητα που της προσδίδει ο σπουδαίος Roy Kahn με τις ερμηνείες του. “Forever” και “Karma” έχουν μείνει κλασσικά, το “Don’t You Cry" είναι τόσο υπέροχο, η τριλογία του “Elizabeth” εξαιρετική και γενικά τα πάντα είναι κορυφαία καμωμένα σε αυτό εδώ το άλμπουμ.
#5
Avantasia - The Metal Opera
Χωρίς να το γνωρίζει ο Tobias Sammet έδωσε ξανά ζωή στο ευρωπαϊκό power metal με αυτό το project. Κι όλα ξεκίνησαν από την επιτυχία που είχε αυτό το πρώτο άλμπουμ των Avantasia. Όχι μόνο γιατί κάποια στιγμή στο μέλλον θα οδηγούσε στην επανένωση των Helloween, αλλά κυρίως γιατί μέσα από αυτή την «κάτι σαν κολλεκτίβα» (που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς εξελίχθηκε) μεγαλούργησε πολλάκις σε εποχές που το μελωδικό metal δεν ήταν και στα καλύτερά του. Από τα πολλά εξαιρετικά άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει , το “The Metal Opera” θα στέκεται πάντως πρώτο και καλύτερο. Και μόνο η συγκίνηση όταν ακούσαμε μετά από πόσο καιρό τη φωνή του Kiske στο ρεφραίν το “Reach Out For The Light” ήταν αρκετή για να χαραχτεί μέσα μας, αλλά περιλαμβάνει κάμποσες ακόμα συγκινήσεις, με κορύφωση το φινάλε των “Sign Of The Cross” και “The Tower”.
#4
Opeth - Blackwater Park
Το άλμπουμ εκτόξευσης των Opeth, ήρθε τελειοποιώντας (σε τεχνικούς τομείς κυρίως) αυτό που ξεκίνησε με το “Still Life”, με το χρυσό άγγιγμα του Steven Wilson στην παραγωγή (κι όχι μόνο). Από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα άλμπουμ με τόσο έντονο extreme στοιχείο (τα growls του Mikael) καταφέρνει να έχει τόσο μεγάλη αποδοχή και σε ακροατήριο εκτός του extreme ήχου, γεγονός που από μόνο του καταδεικνύει την αξία του “Blackwater Park”. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που ξεπερνάει τα όρια του ήχου που πρεσβεύει και αποτελεί σημείο αναφοράς στο metal των 00s, για όλους τους σωστούς λόγους.
#3
Transatlantic - Bridge Across Forever
Δεν υπάρχει λόγος να χάνεται χρόνος όταν η έμπνευση ρέει σε τόσο υψηλά επίπεδα, κι έτσι με μπροστάρη όπως πάντα τον Neal Morse, οι Transatlantic επιστρέφουν ενάμιση χρόνο μετά το ντεμπούτο τους, με 77 λεπτά μαγικού progressive rock. Κάθε δευτερόλεπτο του “Bridge Across Forever” μοιάζει τέλεια καμωμένο, με μελωδίες να ξεχειλίζουν από παντού και 26λεπτα τραγούδια σαν το “Duel With The Devil” ή 30λεπτά σαν το “Stranger In Your Soul” να μην καταλαβαίνεις για πότε περνάνε. Το δε “Suite Charlotte Pike” αξίζει ακόμα περισσότερο να το ακούσει κανείς στην αναμεμιγμένη με το δεύτερο μισό του “Abbey Road” εκδοχή του, στο “Live In Europe” CD/DVD που ακολούθησε ένα χρόνο μετά. Αρχίζω να στερεύω από χαρακτηρισμούς πλέον για τις μουσικές αυτού του supergroup και του τι σημαίνουν για μένα.
#2
Tool – Lateralus
Υπάρχουν κάποια άλμπουμ που καταφέρνουν να είναι απαιτητικά και ταυτόχρονα απολαυστικά (challenging yet enjoyable). Το “Lateralus” είναι - αν όχι το τέλειο παράδειγμα - ένα από τα τελειότερα δείγματα της εν λόγω κατηγορίας. Οι κορυφές του είναι άπιαστες, και συνολικά αποτελεί benchmark για τη rock/metal μουσική γενικότερα, σε πολλούς τομείς. Από την παραγωγή και το artwork ως τα παιξίματα, τις ερμηνείες και τους στίχους του Maynard δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις κάθε φορά που χάνεσαι στη δίνη του… Στην πραγματικότητα δεν είναι #2 κανενός.
#1
System Of A Down – Toxicity
Δεν τα πάω πολύ καλά με τις βαρύγδουπες φράσεις, οπότε δεν θέλω να ισχυριστώ πως το “Toxicity” είναι «το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο rock / metal άλμπουμ » ή «ότι διαμόρφωσε την rock μουσική όσο κανένα άλλο έκτοτε ». Αλλά, ούτε θα ψάξω να βρω αντεπιχειρήματα σε όποιον ισχυριστεί κάτι παρεμφερές. Διότι η μουσική μπορεί πρωτίστως να είναι ένα προσωπικό βίωμα και ο καθένας μας να την κρίνει με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, αλλά ένα άλμπουμ σαν αυτό εδώ αξίζει όλους τους διθυράμβους που γράφονται για αυτό κι όλους τους σπουδαίους χαρακτηρισμούς που του προσδίδονται. Είναι ρηξικέλευθο, περικλείει όλη εκείνη την ενέργεια που έκανε την rock μουσική να ξεχωρίσει από οποιοδήποτε άλλο είδος, ενώ καταφέρνει και να διασκεδάζει και να προβληματίζει τον ακροατή, ενίοτε ταυτόχρονα. One of a fucking kind.
Για ποιο λες;
Ρε φίλε το πιστεύεις ότι στην αρχή όποτε έβλεπα το όνομά τους χαμογελούσα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο;;;;
Τι έχουμε απορροφήσει από τις διαφημίσεις που βλέπαμε μικροί… Έχει γράψει στον σκληρό και δεν ξεγράφει…
Εν προκειμένω έμφαση στο “απορροφήσει”… Σόρι κι εδώ για το pun…
Conception?
Jesus Christ Superstar μωρέ
Το paranoid των διαφημιστικων σποτ για μια ολοκληρη γενιά
