Το paranoid των διαφημιστικων σποτ για μια ολοκληρη γενιά
2 Likes
1 Like
Κανονικά δεν θα 'πρεπε, αλλά άντε θα το κάνω 
1 Like
Το Death’s design μάλλον εννοείς. Όπως και να’ναι είναι δισκάρα
1 Like
Θα τολμήσω να μαντέψω P.O.D. - Satellite
(μάλλον όχι αλλά τουλάχιστον θα ταρακουνηθούν οι LimpBizkitάδες :P)
2001, ή αλλιώς, η χρονιά που έπεσαν οι πύργοι.
Πάρα πολλοί καλοί δίσκοι. Πάρα πολύ δύσκολη χρονιά, αν και η προηγούμενη ήταν χειρότερη. Ευτυχώς το 2002 πιο εύκολο.
5αδα.
Tool - Lateralus: Δίσκος- σταθμος για το alt, για το prog, για το σύγχρονο rock.
System of a Down - Toxicity: Τεράστιο μπαμ για τους SOAD. Παρέσυρε τα πάντα και τους πάντες και τους έκανε για λίγο να μοιάζουν ως το σπουδαιότερο συγκρότημα της εποχής μας.
Slipknot - Iowa: Λέτε για μπάσιμο για τους Converge αλλά το μπάσιμο του “People = Shit” δεν συγκρίνεται με τίποτα. Πιθανά ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου.
Thorns – Thorns: Το απροσδόκητο 10αρι του ελληνικού MH που μας άνοιξε την όρεξη, ο μύθος του Snorre, oι Aldrahn, Hellhammer, και Satyr, το τέλος μιας εποχής για το black metal και η αρχή της επόμενης, το sequel που ακόμη γράφεται, ο τελειότερος δίσκος ακραίου metal της δεκαετίας.
Converge - Jane Doe: Κλάμα. (Όλα τα άλλα έχουν ήδη ειπωθεί).
Και 10 για το δρόμο
The Strokes - Is This It: O επιδραστικότερος δίσκος των ‘00s, το άλμπουμ που άλλαξε τον τρόπο που θα ακούγεται το rock για τα επόμενα δέκα - τουλάχιστον - χρόνια, η κυκλοφορία που γύρισε σελίδα στη μουσική, το αριστούργημα - που δεν επανέλαβε ποτέ - ο Καζαμπλάνκας και η παρέα του.
Muse – Origin Of Symmetry: Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Muse; Ναι, ίσως, μάλλον. Είναι το OfS δισκάρα; Mε βεβαιότητα!
Fugazi - The Argument: Το τελευταίο άλμπουμ της μπαντάρας και, για πολλούς, το καλυτερό τους. Για μένα όχι αλλά ίσως αυτό που θα πρότεινα σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ.
Rammstein - Mutter: Το καλύτερο τους για μένα. Μόνο κομματάρες.
Unwound - Leaves Turn Inside You: Επίσης τελευταίο άλμπουμ για την άλλη μπαντάρα, αν και τώρα με το reunion έχουμε λόγους να ελπίζουμε. Γενικά, τέλος εποχής για το post- hardcore με ίσως την κορυφαία δουλειά τους.
James - Pleased to Meet You: Υποτιμημένος as f#ck και υπερτιμημένος για τους λάθος λόγους (ή μάλλον για τα λάθος τραγούδια), o τελευταίος δίσκος της πρώτης περιόδου των James είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου και, κατά τη γνώμη μου, και ο καλυτερός τους.
The (International) Noise Conspiracy - A New Morning, Changing Weather: Αγέραστο άλμπουμ, εκπληκτική δουλειά, καταπληκτικά τραγούδια που θα μπορούσαν να είχαν βγει και φέτος και πάλι θα έσπερναν.
Radiohead - Amnesiac: Δεν είναι Kid A αλλά δεν είναι πολύ κατώτερο. Τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τους Radiohead σοβαρά. Τίποτα απ’ ό,τι ακολούθησε δεν το βρήκα αντίστοιχης αξίας.
The White Stripes - White Blood Cells: Αντιπαθώ τον JW και θεωρώ πως οι WS έκαναν τεράστια ζημιά στο εναλλακτικό rock. Αν όμως αποκόψουμε τo συγκρότημα από την κληρονομιά αλλά και την προσέγγιση που έφερε, το WBC είναι δισκάρα.
Opeth - Blackwater Park: Ακόμη κι εγώ που είμαι μλκας μαζί τους κι έχω πει τα χειρότερα ανα καιρούς, δεν γίνεται να μην παραδεχτώ το πόσο καλός δίσκος είναι. Φοβερή δουλειά που έβαλε τους Opeth στα μεγάλα σαλόνια.
36 Likes
Ούτε το In Rainbows βρε Ισκαριώτη;;
2 Likes
Special Teams:
όταν μένεις με 9 παίκτες
Howard Shore - The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring
Από OSTs ταινιών, μάλλον είναι αυτό που έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο. π.χ. το Bridge of Khazad-Dûm τι έχει να ζηλέψει από Μότσαρτ, Μπετόβεν και λοιπά ιερά τέρατα; I said what I said. btw μετανιώνω λίγο για την ψήφο στο Amadeus γιατί με την ίδια λογική αυτό θα έπρεπε να το ψηφίσω #1 χωρίς σκέψη, αλλά δε βαριέσαι…
Κατά τ’ άλλα δε μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα ιδιαίτερα φέτο:
1. Tool - Lateralus
“Γιορτή, πανηγύρι, μυσταγωγία”, που έλεγε και ο γκόμενος της Μιμής. Δεν ηχεί εορταστικό ούτε πανηγυρτζίδικο αλλά μόνο ως τέτοιο μπορεί να χαρακτηριστεί για τη rock μουσική ως Τέχνη. Αν ηχεί σαν κάτι, αυτό είναι “μυσταγωγία”. Κρίμα μόνο που δεν το έζησα όταν βγήκε
2. Converge - Jane Doe
Χάρντκορ τοτέμ, και άξια. Αφού ξεπεράσεις το αρχικό σοκ του Concubine, σιγά-σιγά “ανοίγει” ο δίσκος φτάνοντας ως και σε “εύκολα” κομμάτια τύπου Homewrecker. Τα φωνητικά όταν είναι ακατάλληπτα περισσότερο σαν έξτρα όργανο ηχούν παρά ως τέτοια. Τέλος πάντων, παίρνουμε μυαλά στο χέρι και λέμε κι ευχαριστώ. Και να μην είχαν βγάλει ένα σωρό δισκάρες μετά, αρκεί αυτός εδώ για την είσοδο στο Πάνθεον “της σκληρής μουσικής”
3. Daft Punk - Discovery
Το morphin’ ολοκληρώθηκε. Τα house καλούπια δεν τους χωράνε πια, γιατί είναι μουσικές ιδιοφυΐες υπεράνω ειδών. Δίσκος-μνημείο ο οποίος πάραυτα δεν είναι καν ο καλύτερός τους, γιατί τέτοιοι παίκτες είναι οι μεσιέδες. Much (digital) love, very disco. Τα λέμε σε καμμιά δεκαετία για στάνταρ κορυφή
4. Explosions In The Sky - Those Who Tell the Truth Shall Die, Those Who Tell the Truth Shall Live Forever
Ψαρωμένος απ’ τον πηχυαίο τίτλο τα παλιά τα χρόνια (= πριν ανακαλύψω τους Red Sparowes :P), επένδυσα και δεν έχασα. Μελωδίες για ενδοσκόπηση, ξεσπάσματα για να σηκώσεις το κεφάλι κοιτώντας προς τα πάνω και στο σύνολο μια απ’ τις πιο εμπνευσμένες δουλειές τους, που δεν είναι και λίγες
+εξώφυλλο, κι αν για το Jane Doe τα 'παμε, του Lateralus που βάλατε από πάνω (κορυφαίο btw) είναι από επανέκδοση ή κάνω λάθος;!
5. Slipknot - Iowa
Τα ‘παμε στο ομώνυμο, εδώ ξεχνάμε οποιοδήποτε πρόσχημα. Όσοι περνάτε, αφήστε κάθε ελπίδα στην πόρτα. Σκέφτηκα να το αφήσω εκτός 5άδας γιατί δεν είναι το αγαπημένο μου Slipknot αλλά διάολε παίρνει τα πάντα παραμάζωμα και επιπλέον χάρη σ’ αυτό είμαι σίγουρος πως άνοιξαν πόρτες προς πολλά ανθυποείδη “της σκληρής μουσικής” για πολύ κόσμο. Οπότε, μέσα και μπράβο του
+10:
Fu Manchu - California Crossing
Όπως ανέφερα και στου ’97 τη λίστα, αυτό κάποτε πολύ δύσκολα έβγαινε απ’ τον σιντοπαίκτη. Soundtrack τριήμερης Γ’ γυμνασίου, τι άλλο θέλετε δηλαδή; Eίναι υπερβολή να πω πως είναι ο καλύτερός τους δίσκος αλλά μάλλον είναι ο πιο “rock”, ο πιο feel-good απ’ οπου και να το πιάσεις. Και δυστυχώς ή ευτυχώς ο τελευταίος με τον Bjork, που φροντίζει να ξεσαλώσει κατάλληλα για την περίσταση στο Wasteoid
System Of A Down - Toxicity
Είμαι #TeamMezmerize με τον @nnnkkk (το Aerials γαμάει πάντως, βλάσφημε :P) αλλά το Toxicity δεν το ‘χω μακριά, και ιστορικά είναι σίγουρα σημαντικότερο. Νομίζω ξεκάθαρα η διαφορά εδώ είναι ότι το ένα το έζησα στην ώρα του ενώ το άλλο όχι, γιατί πχιοτικά δεν υστερεί
Sum 41 - All Killer No Filler
Το μικρό ξαδερφάκι του Enema of the State είναι αυτό ας πούμε ξέρω ‘γω, ίσως. Απ’ τη μία σου φτιάχνουν τη διάθεση κολυμπώντας στην εφηβική αφέλεια, απ’ την άλλη σε κάτι Heart Attack π.χ. χτυπάνε ύπουλα κάτω απ’ το νερό με ενέσεις νοσταλγίας
Muse - Origin of Symmetry
Το ουζερί σταματάει τις απομιμήσεις και βγάζει το δικό του απόσταγμα. Οι Muse με αυτό γίνονται μεγάλη μπάντα καλλιτεχνικά, κακά τα ψέματα. Αν είχε το Feeling Good σαν έξτρα αντί μες στην κανονική ροή θα ήταν τέλειο (αν και πάλι θα το ‘βαζα κάτω απ’ το Absolution :P) αλλά ακόμα κι έτσι, δισκάρα
Neurosis - A Sun That Never Sets
Το Times of Grace μπορεί και να το αδίκησα αλλά αυτόν στα HMs τουλάχιστον δε μπορώ να μην τον βάλω, ειδικά αφού πρόκειται να αποθεώσω Isis και εδώ μιλάμε για τους πνευματικούς πατέρες τους. Θα σταθώ απλά στο Stones From The Sky γιατί είναι απ’ τα καλύτερα closers δίσκων που έχω υπόψιν μου, πέρα και πάνω από είδη και ιδιώματα
Opeth - Blackwater Park
Κατά πολλούς ο κορυφαίος Opeth δίσκος και εντελώς κατανοητό το γιατί, αν μιλάγαμε γύρω στο 2005-2008 θα τον είχα 5άδα πανεύκολα, μπορεί και #1. Δεν θυμάμαι κιόλας πλέον αλλά νομίζω το entrypoint μου στους Opeth ήταν το Leper Affinity. Πλέον προτιμώ ένα τσικ το Ghost Reveries γιατί μου αρέσουν τα πλήκτρα αλλά εδώ τελειοποιείται ο ήχος τους με αυτό το lineup
Black Rebel Motorcycle Club - B.R.M.C.
Αυτό πιάνεται για indie; Δεν ξέρω, δεν έχω σχέση με αυτά, με αυτόν τον δίσκο όμως έβγαλα πολύ βαρύ εξάμηνο στο 2ο έτος (2010 λέμε τώρα) με διαφορικές και καρακατακαψούρα. Amare volat, musica manet παιδιά 
Radiohead - Amnesiac
Κλείνουν τα αυτιά τους στις όποιες γκρίνιες μετά το Kid A και κάνουν double-down σε ένα καλλιτεχνικό επίτευγμα, με έναν δίσκο που μπορεί να μην είναι το ίδιο καλός καθ’ όλη τη διάρκειά του αλλά για το επίπεδο που συζητάμε παραμένει εξαιρετικός
Aesop Rock - Labor Days
Ο πρώτος του δίσκος που “έχω” καλά (το ότι το Labor ήταν στο Tony Hawk 4 είναι εντελώς συμπτωματικό :P) και ο μόνος της δεκαετίας. Απ’ τους πιο ιδιαίτερους MCs του χώρου με τον οποίο δε θεωρώ ότι υπάρχει μέση λύση, αν σου αρέσει θεωρώ ότι σου αρέσει πολύ, αν πάλι όχι…
Kosheen - Resist
Όποιος έπαιζε (πολύ) Fifa 2003 ίσως θυμάται τα Hide U και Pride. Πολλά χρόνια αργότερα άκουσα και τον υπόλοιπο δίσκο, ο οποίος για αυτό που είναι (χαλαρές μουσικούλες κάπου ανάμεσα σε DnB, trip hop κλπ.) είναι πολύ ωραίος. Τίμιο Bristol για άλλη μια φορά
31 Likes
Eιδικά το In Rainbows!!! 
Όχι, εντάξει, πλάκα κάνω, αυτό τουλάχιστον ακούγεται σε αντίθεση με κάτι Χαλια του δε Θηφ!
Μόνο Smile ρεεεεε!
1 Like
In Rainbows και Moon Shaped Pool γαμανε ρε.
Hail to the thief ειναι πραγματι μετριο αλλα δικαιουνται κι ενα ατοπημα, ε.
3 Likes
Γαμάνε για δευτερο-τριτη μπάντα που μόλις έσκασε μύτη. Για μεγάλο όνομα είναι πάρα πολύ μέτρια ή τέλος πάντων εγώ δεν τα αντέχω. Μέχρι Amnesiac.
2 Likes
Πηδηξες ένα άλμπουμ!
1 Like
1. Thorns - Thorns
Ασφυκτικό από το πρώτο δευτερόλεπτο. Συναισθήματα απομόνωσης, δυστοπίας. Παραγωγή τόσο παγωμένη και τόσο καθαρή σαν χειρουργικός πάγκος. Αναφέρω την παραγωγή γιατί βοηθάει στο να αναδειχτεί ο πολυεπίπεδος ήχος του. Από τις κιθάρες του Snorre που είναι μπροστά χτίζοντας αυτό τον ηχητικό τοίχο που σε γραπώνει από το γιακά, στα στρώματα των synth, samples και effects που έρχονται στην επιφάνεια όταν η μελωδία υπερισχύει, στο drumming του Hellhammer (πειραγμένο ψηφιακά με pro tools για να δώσει αυτό τον “ηλεκτρονικό” τόνο) που είναι στο κέντρο σαν στυλοβάτης του όλου εγχειρήματος.
Ένας δίσκος-επιστέγασμα αυτού που ξεκίνησαν οι DHG.
2. System of a Down - Toxicity
Περίμενε ποτέ κανείς πριν την κυκλοφορία του Toxicity πως μια μπάντα τόσο αλλόκοτη και εκεντρική θα βρισκόταν στην κορυφή του Billboard; Το Toxicity είναι η απτή απόδειξη πως ένας τόσο έντονα αντικομφορμιστικός δίσκος, μία καλλιτεχνική έκφραση που έχει την ελευθερία να πάει σε κάθε απίθανη κατεύθυνση μπορεί να γίνει τόσο επιτυχημένος που θα αποτελεί σημείο αναφοράς μιας γενιάς, χωρίς να θυσιάζει ούτε στάλα από το όραμα των δημιουργών του. Το ταλέντο να γράφεις μερικά θεϊκά hooks και να έχεις πίσω από την κονσόλα τον παραγωγό που εκείνη την εποχή ήταν ακόμα Μίδας, φυσικά έπαιξε τον (κομβικό) ρόλο του.
3. Slipknot - Iowa
66 λεπτά οργής, απόγνωσης, πόνου. Οι Slipknot στο Iowa κάνουν double down τα ακραία στοιχεία του ήχου τους, απομακρυνόμενοι από το groove του nu metal, ενώ παράλληλα αναπτύσουν και τα μελωδικά στοιχεία που θα γίνουν πιο εμφανή στην εξέλιξη της καριέρας τους (και όχι αποκλειστικά στους Slipknot). Aπό τη μια έχεις τα “People = Shit” και “The Heretic Anthem” -από το πιο heavy υλικό της μπάντας που θα έβγαζαν κάθε commercial airplay εκτός συζήτησης μέχρι τα τα υποψήφια για Grammy “My Plague” και “Left Behind” δείχνουν ένα συγκρότημα που έχει βρει τη συνταγή της επιτυχίας. Ίσως το πλέον εμπορικά επιτυχημένο extreme metal album όλων των εποχών, σίγουρα αυτό που έφερε τους Slipknot στο κλειστό κλαμπ των arena rock / metal συγκροτημάτων.
4. Tool - Lateralus
Το κουαρτέτο από το LA εδώ βρήκε τη συνταγή της τελειότητας με ένα πραγματικά third eye-opening δίσκο. Αμιγώς προοδευτικό, με μεγάλες σε διάρκεια, περίπλοκες συνθέσεις, που όμως έχει την ικανότητα να αρπάζει τον ακροατή από το πρώτο άκουσμα - απόδειξη της συνθετικής τους ιδιοφυίας. Ένα άλμπουμ που τόσο εύκολα ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, με τα ιντερλούδια και τα πειραματικά περάσματα να προσθέτουν στην εμπειρία της ακρόασης του. Aπό το πρώτο δευτερόλεπτο το “Τhe Grudge” το Lateralus αγγίζει την τελειότητα από την οποία δεν απομακρύνεται μέχρι να έρθει το outro του “Faaip de Oiad”.
5. Opeth - Blackwater Park
Με την έλευση του Steven Wilson ο Mikael βρήκε μάλλον το μουσικό του συγγενικό πνεύμα και μας παρέδωσε το magnum opus του. Το Blackwater Park βρίσκει μια μπάντα (και -ειδικά- τον ιθύνον νου της) σε καλλιτεχνική μέθεξη. Ένας δίσκος που κινείται τόσο αρμονικά και αβίαστα μεταξύ πανέμορφων ακουστικών μελωδιών και ακραίων death metal περασμάτων, γεμάτο συνθέσεις-masterclass του progressive metal (Bleak, The Drapery Falls, το ομώνυμο…), μέχρι την στιγμή ιδιοφυίας του Harvest.
Τhe rest of the top-10:
Fantômas – The Director’s Cut. Ένα ιδανικό soundtrack, ένας δίσκος που, όπως μας συνηθίζει ο Patton, βρίθει από ποικιλία κινούμενος μεταξύ thrash, doom, jazz, electronica - συχνά μέσα στο ίδιο κομμάτι.
Gojira - Terra Incognita Το ξεκίνημα της καλύτερης μπάντας των 00s. Λίγο άγουρη ακόμα, με ψήγματα της ιδιοφυίας που θα μας συντροφεύσει τα επόμενα πολλά χρόνια, αλλά με όλα τα στοιχεία που αγαπάει κανείς στο καλύτερο εξαγώγιμο προϊον της Γαλλίας.
Converge - Jane Doe Από το ολοκαύτωμα 79 δευτερολέπτων του “Cucubine”, μέχρι το τεράστιο ομότιτλο έπος 11.30 το Jane Doe έσπασε όλες τις φόρμες.
Rammstein - Mutter Το καλύτερο εμπροσθοβαρές άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει (η) μπάντα. Change my mind. Και με τέτοιο side A, πως να μην είναι κορυφαίο;
Emeror - Prometheus: The Discipline of Fire and Demise Το κύκνειο άσμα των Emperor είναι ίσως το πιο τολμηρό και φιλόδοξο πόνημα τους. Μια ακόμη γροθιά του Ihsahn στα όρια του ηθελημένου αυτοπεριορισμού.
Honorable Mentions:
Sigh - Imaginary Sonicscape
Devin Townsend - Terria
Enslaved - Monumension
Fear Factory - Digimortal
Kreator - Violent Revolution
Slayer - God Hates Us All
Soilwork – A Predator’s Portrait
Zyklon - World ov Worms
Akercocke - The Goat of Mendes
Solefald - Pills Against the Ageless Ills
32 Likes
Και φορμα για το καλο
5 Likes
2001
- Diabolical Masquerade - Death’s Design ( ??? Τι γινεται ρε, ολα καλά? ? )
- Tool - Lateralus
- Neurosis - A Sun That Never Sets
- Thorns - Thorns
- The Project Hate MCMXCIX - When We Are Done, Your Flesh Will Be Ours
Οριακά εκτός ,ΟΡΙΑΚΑ ΟΜΩΣ :
- System Of A Down - Toxicity
- Virgin Black - Sombre Romantic
- Green Carnation - Light Of Day, Day Of Darkness
Και 2 για τον δρόμο :
- After Forever - Decipher
- Gojira - Terra Incognita
Εξώφυλλο της χρονιάς :
28 Likes
2001 → Τελικά, ο ΡΟΜΒΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ μεταλλάχθηκε σε ΕΝΑ ΤΕΣΣΕΡΑ 
11. – 6.
11. TOOL “Lateralus”
Δε θα πω ψέματα, το περίμενα ψηλότερα. Αλλά μάλλον έχω αλλάξει αρκετά, τόσο ώστε ακούγοντάς το αυτές τις μέρες, toolάχιστον μέχρι και το “Parabola” να λέω από μέσα μου «μα πώς έκανα έτσι με την πάρτη του κάποτε;». Απ’ την άλλη, βλέποντας το ψυχρά (αποκομμένο δηλαδή, τόσο από τις αναμνήσεις όσο κι απ’ το τι θέλω στο σήμερα στη μουσική μου), αψεγάδιαστο το έβρισκα και πάλι. Την λύση στην ανωτέρω αντίθεση ήρθαν να δώσουν τα κομμάτια από το ομώνυμο και μετά, εκεί που ο Carey το παίρνει πάνω του και το πράγμα ξεφεύγει, αναβλύζοντας ένα πολύ αρχέγονο “tribal” feeling.
10. AVERSE SEFIRA “Battle’s Clarion”
Δεν ήταν τυχαία η αναφορά μου στους AVERSE SEFIRA την προηγούμενη χρονιά, με αφορμή το αφιέρωμα του Αγόρου στο Horror από το οποίο τους είχα μάθει. Οι συγκεκριμένοι Τεξανοί (που είχαν παρτίδες και με τον MkM των ANTAEUS, ο οποίος συμμετέχει σε ένα κομμάτι) παίζουν ένα blackmetal και με τα επιθετικά του σημεία και με τις μελωδίες του, αλλά και με στοιχειωτική στριφνάδα ενίοτε, όχι και πολύ συμβατό με τις μέχρι τότε γνωστότερες εκφάνσεις του USBM. Αυτό μάλλον είναι που τους κάνει και αρκετά αυθεντικούς ώστε να ξεχωρίσουν στα δικά μου αυτιά κι ας παρά-ακούγονται παραδοσιακοί σε μια εποχή, για την οποία (σήμερα) έχουμε την εντύπωση ότι ανήκει στο αβάντ-γκάρντ.
9. BLUT AUS NORD “The Mystical Beast of Rebellion”
Αρκετά έως πολύ καλά άλμπουμς τα πρώτα δύο BAN, αλλά ο trademark ήχος εδώ είναι που κάνει την επίσημη εμφάνισή του. Αν και η ολοκλήρωση θα έρθει με το επόμενο, το “Mystical Beast…” θέτει γερές βάσεις για την εκ Γαλλίας ορμώμενη εδραίωση της νέας μαυρομεταλλικής δυσαρμονίας και πλάθει με απόλυτα πειστικό τρόπο ένα σύμπαν παραδομένο στον τρόμο της διαρκούς περιδίνησης.
8. MY DYING BRIDE “The Dreadful Hours”
Απίστευτο back-to-back από τους Βρετανούς που στο “Dreadful Hours” κατορθώνουν να αγκαλιάζουν σχεδόν όλες τις κατά καιρούς εκφάνσεις τους και πιθανότατα παραδίδουν το πιο ολοκληρωμένο full-length τους (ΟΚ, είπαμε παίζει στα σημεία με το προηγούμενο). Ο Aaron κάνει 3-4 διαφορετικές χροιές στα φωνητικά, η υπόλοιπη κομπανία συμπληρώνει, ο καθένας το κομμάτι του με αποτέλεσμα ένα απόλυτα συμπαγές κράμα από death (τι ξεκίνημα έχει αυτό το “The Raven and the Rose”), doom, gothic (με τη πιο μεστή έννοια του όρου), μέχρι και λίγο black ακούω εκεί μέσα. Όλα τα κομμάτια ένα κι ένα και σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχωρίζει (λόγω ύφους) το απόλυτα ναρκωτικό “Le Figlie della Tempesta”. Απ’ όλα τα συγκροτήματα που τη δεκαετία ’91-’01 έπαιξαν «κάπως έτσι» νιώθω ότι οι MDB έπιασαν στο ύψιστο βαθμό αυτό το μεσαιωνικό feeling με γερές δόσεις απόκοσμου horror που εγώ έχω στο μυαλό μου ως «γοτθικό».
7. ALTAR OF PERVERSION “From Dead Temples (Towards the Ast’ral Path)”
Δύο μέλη των πολύ πρώιμων NECROMASS που αποχώρησαν αρκετά νωρίς, προφανώς επειδή ήθελαν να ασχοληθούν με λίγο πιο σοβαρά πράγματα, κυκλοφορούν ένα χορταστικό full-length από το πουθενά, με φάρο (αλλά όχι κόπια) το πνεύμα του DMDS και σαλπάροντας προς αχαρτογράφητα νερά (στα οποία θα περιπλανηθούν για πολλά χρόνια μέχρι να δημιουργήσουν τον διάδοχο). Απ’ όλα τα μπλακμέταλς του ’01 που λογικά δεν έχετε ακούσει, εγώ σας προτείνω αυτό εδώ.
6. ANATHEMA “A Fine Day to Exit”
Μια υπόνοια την είχα τώρα τελευταία, μιας και όποτε έφτιαχνα κάποια playlist και ήθελα να πετάξω μέσα κάτι από (μεσαίους και ύστερους) ANATHEMA σχεδόν αυτόματα πήγαινα σε κάτι από εδώ πέρα. Τώρα λοιπόν που το ξανάκουσα και ολόκληρο, επιβεβαιώνω ότι μάλλον εύκολα (θα δούμε τι γίνεται και με το “Closer” βέβαια) το “Fine Day…” με το πολύ ωραίο a-la Hipgnosis εξώφυλλό του (δεν είναι η ψήφος μου, αλλά ήθελα να το σχολιάσω) έχει κατακτήσει την σχετική κορυφή στις προτιμήσεις μου, μιλώντας για post-“Silent Enigma” κυκλοφορίες. Για αρκετά κομμάτια γράψατε, εγώ (πέρα από τη προφανή hit-άρα “Release”) θα σταθώ στο τέρμα έντονο “Underworld” αλλά και στο γλυκόπικρο “Temporary Peace”.
5.
HALO “Guattari (From the West Flows Grey Ash and Pestilence)”
«Για να δούμε πώς θα είναι να τεντώσουμε τον επιμεταλλωμένο βιομηχανικό ήχο στα άκρα» θα είπανε οι Αυστραλοί και πήρανε π.χ. τους GODFLESH και τους άλλαξαν τον αδόξαστο. Αναφέρω τους συγκεκριμένους διότι στο “Guattari” (που τυπικά πρωτοκυκλοφόρησε σε CD-R το ’99, αλλά με βολεύει το official release) ξαναβρίσκω την απειλητική ατμόσφαιρα του “Streetcleaner” παραδομένη σε ένα μετα-αποκαλυπτικό πλανήτη όπου κυριαρχεί ο θόρυβος και η απόγνωση. Προφανώς δίσκος όχι για όλους και όχι για όλες τις ώρες.
4.
SUMMONING “Let Mortal Heroes Sing Your Fame”
Καλά τα είχα γράψει πριν από σχεδόν δύο χρόνια με αφορμή την 20ετία απ’ την κυκλοφορία του:
3.
MUSE “Origin of Symmetry”
My Generation, part B: Αν μεγαλώσαμε στα 00s με κάποιες λίγες μπάντες που ξεπερνούσαν τα όρια των ιδιωμάτων τους και «ένωναν μουσικά» παρέες, μία από αυτές ήταν οι MUSE. Η αλήθεια είναι ότι η (εμπορική) εκτόξευσή τους μάλλον ήρθε με το επόμενο (και κορυφώθηκε στο “Black Holes…”), αλλά και τα singl-άκια του “Origin…” μια χαρά τα θυμάμαι να παίζουν τακτικά στο Superrock του MTV, όπου είχα μείνει με το στόμα ανοικτό όταν πρωτο-άκουσα την εισαγωγή του “Bliss”. «Μα πώς γίνεται μια pop/rock μπάντα να ακούγεται τόσο δυναμική και παράλληλα να γράφει τόσο catchy κομμάτια;» αναρωτιόμουν. Πώς γίνεται τρεις άνθρωποι να παράγουν τόσο ολοκληρωτικό ήχο; Το “Origin of Symmetry” (και οι MUSE γενικότερα) είναι ο δίσκος που κατά τη γνώμη μου επανάφερε το πνεύμα του 80s arena rock αλλά με ξεκάθαρα προσωπικό και μοντέρνο ήχο. Τα σπάμε με “New Born” & “Plug-in Baby”, δακρύζουμε με “Citizen Erased” (πώς ξεκινάει και πώς καταλήγει, ε) για τους χαμένους έρωτες, νοσταλγούμε με τη διασκευή του “Feeling Good” και χανόμαστε στο κρυπτικό “Megalomania”.
2.
SYSTEM OF A DOWN “Toxicity”
My Generation, part A: Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για έναν από τους δίσκους που όρισαν τα rock και metal 00s. Ας πω απλά ότι ακούγοντας το “Chop Suey” τις πρώτες 3-4 φορές (όλες στο TV War) οι αντιδράσεις μου σταδιακά ήταν «μμμ, καλό, αλλά δε σκίζω και βρακιά» → «ρε είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό» → «ρε τα σπάει αυτό!!». Οπότε απορρίπτω #teamSakellariou και εντάσσομαι σε #teamKaraolidis, αγοράζω τον δίσκο, βάζω να παίξει, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, τι αδιανόητη ροή είναι αυτή, πόση ένταση αλλά και πόσο νόημα κουβαλάνε μέσα τους αυτά τα φαινομενικά απλά τραγουδάκια… Πρέπει να έφτασα να το ακούω και 10 φορές μέσα σε μια μέρα, ως πρωτοετής τότε έμπαινα στο αμφιθέατρο, πήγαινα πίσω-πίσω σειρές και έβαζα τη 45λεπτη «διάλεξη» του Serj αντί για το μάθημα. Α, και είχα κάνει επιτυχημένη σταυροφορία για τον δίσκο στη τότε (πολύ ετερόκλητη) παρέα, όπου ως φοιτητές/-τριες πάντα υπήρχε μια έστω επιφανειακή τάση (και) προς rock φόρμες. Από τα 14 highlights του δίσκου, η καρδιά πάντα στέκεται λίγο παραπάνω στο “Deer Dance” (γιατί εξελίχθηκε σε πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια) αλλά και το “Psycho”, το οποίο απογειώνεται σε αυτήν εδώ την απίστευτη εκτέλεση.
1.
THORNS “Thorns”
Και εδώ καλά τα έγραφα νομίζω:
Περί εξωφύλλου:
Ειδικές Καταστάσεις
Ενώ τα βαριά χαρτιά του εγχώριου bm είτε έχουν αλλάξει ρότα είτε διανύουν περίοδο αγρανάπαυσης, οι NOCTERNITY εισβάλλουν στις ζωές μας με τον αρκούντως επικό ήχο τους. Αν με ρωτάτε, θα προτιμήσω το EP “Crucify Him” απ’ το full-length “En Oria”, αλλά όπως αγαπάει ο καθένας.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η ώρα για ένα από τα πιο λυσσαλέα σχήματα των 00s έχει φτάσει, οι REVENGE θα ντεμπουτάρουν με το “Attack.Blood.Revenge” EP και θα ανοίξουν τον κύκλο με τα γαμάτα εξώφυλλα, αλλά θέλουν λίγο ακόμα (και κάνα-δυο guest μέλη) για να φτάσουν στο στόχο. Οι KRIEG του Nick “Imperial” απ’ την άλλη αν και ήδη έχουν κάμποσες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, στο “The Church” πετυχαίνουν τόσο εκτρωματική ηχογράφηση που καταντάει σχεδόν must για το USBM της εποχής.
Στη Νορβηγία, οι “Σιωπές των Λύκων” (ειδικά η δεύτερη) παίζει να είναι και οι αγαπημένες μου κυκλοφορίες τους πέραν του “Themes…”. Εκπληκτική σπουδή πάνω στις σκόρπιες σκέψεις που ξεφεύγουν απ’ το υποσυνείδητο, όταν είμαστε παραδομένοι στην απόλυτη ησυχία.
Τέλος όποιος θεωρεί εαυτόν TIAMAT enthusiast δεν νοείται να μην έχει ακούσει το οριακά kitsch western goth project του Edlund ονόματι LUCYFIRE με τον τρομερό τίτλο “This Dollar Saved my Life at Whitehorse”. Δίχως ντροπή μπορώ να πω ότι ενίοτε (όχι συχνά) το απολαμβάνω -σε μικρές δόσεις πάντα. Ευτυχώς που το ‘κανε πάντως, δεν νομίζω να άντεχα ανάλογο TIAMAT δίσκο.
34 Likes
Ε απο εκεινο δεν το θεωρω ανώτερο για αυτό δεν το ανέφερα (όπως δεν αναφέρθηκα και στα ενδιαμεσα αλμπουμ μετα το ομότιτλο, πριν ο Holmes ξεκινήσει τα growls ξανά)
1 Like
Και εδώ πήδηξες ένα άλμπουμ 
Το λυρικότατο Eternity Ends
Αυτό είναι όντως “άκυρο πήδημα”.
Η πλάνη αυτή ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι ποτέ δεν κατάφερα να βρω/αγοράσω το “Eternity Ends” back in the day (σε αντίθεση με τα δυο άλλα άλμπουμ), οπότε το ξεχνάω.
Επίσης, η πλάνη ενισχύεται λόγω του ότι το “Act II” πάντα με έκανε να θεωρώ το “Gallileo” ως δεύτερο άλμπουμ. Αν λοιπόν, το “Evil” είναι το τρίτο, το “Eternity Ends” - με την εις άτοπον επαγωγή - είναι το ντεμπούτο…
Makes sense για 13 Αυγούστου.
1 Like