2001, ή αλλιώς, η χρονιά που έπεσαν οι πύργοι.
Πάρα πολλοί καλοί δίσκοι. Πάρα πολύ δύσκολη χρονιά, αν και η προηγούμενη ήταν χειρότερη. Ευτυχώς το 2002 πιο εύκολο.
5αδα.
Tool - Lateralus: Δίσκος- σταθμος για το alt, για το prog, για το σύγχρονο rock.
System of a Down - Toxicity: Τεράστιο μπαμ για τους SOAD. Παρέσυρε τα πάντα και τους πάντες και τους έκανε για λίγο να μοιάζουν ως το σπουδαιότερο συγκρότημα της εποχής μας.
Slipknot - Iowa: Λέτε για μπάσιμο για τους Converge αλλά το μπάσιμο του “People = Shit” δεν συγκρίνεται με τίποτα. Πιθανά ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου.
Thorns – Thorns: Το απροσδόκητο 10αρι του ελληνικού MH που μας άνοιξε την όρεξη, ο μύθος του Snorre, oι Aldrahn, Hellhammer, και Satyr, το τέλος μιας εποχής για το black metal και η αρχή της επόμενης, το sequel που ακόμη γράφεται, ο τελειότερος δίσκος ακραίου metal της δεκαετίας.
Converge - Jane Doe: Κλάμα. (Όλα τα άλλα έχουν ήδη ειπωθεί).
Και 10 για το δρόμο
The Strokes - Is This It: O επιδραστικότερος δίσκος των ‘00s, το άλμπουμ που άλλαξε τον τρόπο που θα ακούγεται το rock για τα επόμενα δέκα - τουλάχιστον - χρόνια, η κυκλοφορία που γύρισε σελίδα στη μουσική, το αριστούργημα - που δεν επανέλαβε ποτέ - ο Καζαμπλάνκας και η παρέα του.
Muse – Origin Of Symmetry: Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι Muse; Ναι, ίσως, μάλλον. Είναι το OfS δισκάρα; Mε βεβαιότητα!
Fugazi - The Argument: Το τελευταίο άλμπουμ της μπαντάρας και, για πολλούς, το καλυτερό τους. Για μένα όχι αλλά ίσως αυτό που θα πρότεινα σε κάποιον που δεν τους έχει ακούσει ποτέ.
Rammstein - Mutter: Το καλύτερο τους για μένα. Μόνο κομματάρες.
Unwound - Leaves Turn Inside You: Επίσης τελευταίο άλμπουμ για την άλλη μπαντάρα, αν και τώρα με το reunion έχουμε λόγους να ελπίζουμε. Γενικά, τέλος εποχής για το post- hardcore με ίσως την κορυφαία δουλειά τους.
James - Pleased to Meet You: Υποτιμημένος as f#ck και υπερτιμημένος για τους λάθος λόγους (ή μάλλον για τα λάθος τραγούδια), o τελευταίος δίσκος της πρώτης περιόδου των James είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου και, κατά τη γνώμη μου, και ο καλυτερός τους.
The (International) Noise Conspiracy - A New Morning, Changing Weather: Αγέραστο άλμπουμ, εκπληκτική δουλειά, καταπληκτικά τραγούδια που θα μπορούσαν να είχαν βγει και φέτος και πάλι θα έσπερναν.
Radiohead - Amnesiac: Δεν είναι Kid A αλλά δεν είναι πολύ κατώτερο. Τελευταία φορά που ασχολήθηκα με τους Radiohead σοβαρά. Τίποτα απ’ ό,τι ακολούθησε δεν το βρήκα αντίστοιχης αξίας.
The White Stripes - White Blood Cells: Αντιπαθώ τον JW και θεωρώ πως οι WS έκαναν τεράστια ζημιά στο εναλλακτικό rock. Αν όμως αποκόψουμε τo συγκρότημα από την κληρονομιά αλλά και την προσέγγιση που έφερε, το WBC είναι δισκάρα.
Opeth - Blackwater Park: Ακόμη κι εγώ που είμαι μλκας μαζί τους κι έχω πει τα χειρότερα ανα καιρούς, δεν γίνεται να μην παραδεχτώ το πόσο καλός δίσκος είναι. Φοβερή δουλειά που έβαλε τους Opeth στα μεγάλα σαλόνια.
Το λυρικότατο Eternity Ends
