588×600

4ο album των Muse και έχω γράψει πως πιστεύω ότι είναι το καλύτερο τους. Δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να ισχυριστείς όταν έχεις βγάλει μέσα σε μια πενταετία το Origin και το Absolution, αλλά τα κατάφεραν και επιμένω στην άποψή μου. Κράτησαν όλα αυτά που τους έκαναν μοναδικούς, πειραματίστηκαν, έβαλαν καινούρια πράγματα στα τραγούδια τους και πάνω απ’όλα ακούς επιτέλους ένα “επαγγελματικό” album. Κάθε ένας ήχος είναι σωστά φτιαγμένος, η παραγωγή είναι καταπληκτική, και κυρίως ο Matt έχει φτιάξει τη φωνή του στα επίπεδα ενός τραγουδιστή που δεν τραγουδάει με το ταλέντο του κυρίως, αλλά με πλήρη έλεγχο του τι πρέπει να κάνει (αν και η κορυφή του θα έρθει με τα δύο επόμενα album τους). Album κορυφής και εδραίωσης κυριαρχίας.

Take A Bow: Αχ αυτά τα synths… Ένα space έπος, με όλα αυτά που έχει ένα κλασσικό Muse κομμάτι, αλλά όχι ένα αναγνωρισμένο Muse κομμάτι. Στα ίδια μήκη κύματος με το Space Dementia, μέχρι να αρχίσει τα σηκώματα ο Matt. Το είχαν ήδη έτοιμο απ’το 2004, στο live του Glastonbury είχαν παίξει μια early version. Buuuurn, you will buuuuurn in heeelllllllll. Pwopa. Είχα την τύχη να το δω live στην drone tour. Αχ αυτά τα synths…

Starlight: Τα έχω ξαναπεί, ένα υπερυπερυπερυπερχιτ και δικαιωματικότατα. Ένα ακατέβατο 10αρι (γιατί ρε Matt δεν κρατάς πια την κιθάρα γαμώ?). Μπορεί να το έχουμε βαρεθεί, μπορεί να είναι υπερπαιγμένο, αλλά είναι κομματάρα, ο τέλειος συνδυασμός Muse feeling, radio-friendly, rock κομματιού. Αχ αυτά τα synths… Αυτός ο σαν-compressed ήχος που ακούγεται στο background του πρώτου ρεφραίν, που έρχεται και φεύγει μου έχει μείνει καρφωμένος απ’την πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Πριν πω για το αγαπημένο μου σημείο στο τραγούδι, ας δώσουμε τα εύσημα στον Dom για το πιο απλό drum beat που έχει φτιάξει ποτέ, αλλά είναι τόσο κολληματικό. Πάντα μου άρεσαν αυτά τα jamming περίπου πράγματα που μπαίνουν σε στούντιο εκτελέσεις, και εδώ είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει και φυσικά μιλάω για το 2ο ρεφραίν, όταν ο Matt λέει “If you promise not to fade away” και πατάει μαζί με τη μελωδία της φωνής τις αντίστοιχες νότες στην κιθάρα και πριν το τελευταίο ξέσπασμα που κάνει αυτό το μπρρρρρρρρρρρρ ανεβαίνοντας την ταστιέρα. ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ

Supermassive Black Hole: Μας το φάγαν λίγο οι βρυκόλακες του Twilight, αλλά μιλάμε για άλλη μια κομματάρα. Τραγούδι πάρτι 10000000%, α πι θα νο groove, καυλωτικότατο riff και με άψογα δεύτερα φωνητικά από τον Chris τον μάστορα. Ως είθισται ο μεγαλύτερος τρολάς και ιδιοφυία Matt, κάνει τα δικά του στο τραγούδι στο background, και είναι τόσο έξυπνο αυτό το Pe Pe Pe Pe Pe Pe Pe που ακούγεται σαν percussion στο τελευταίο ρεφραίν.

Map Of The Problematique: Τι να πεις, το πιο όμορφο τραγούδι τους. Ο Dom συνεχίζει να δίνει ρέστα, πάντα λάτρευα το βαθύ ήχο του ταμπούρου. Τι να πεις, το πιο όμορφο τραγούδι τους.

Soldier’s Poem: Μεχ και πολλά λέω

Invincible: Πρόγονος του Survival? Μπορεί, ένα από τα μεγαλεπήβολα τραγούδια τους, μπράβο για το slide guitar. Χεχε, έρχεται το τελευταίο μέρος όμως του τραγουδιού και σε κοπανάει στο κεφάλι με την ευγενική χορηγία της μπασογραμής του Chris και το tapping του Matt. Συγχαρητήρια στα παιδιά που ξέρουν να γράφουν τέτοια κομμάτια, γαμώ το κεφάλι μου.

Assassin: Το κρυφό διαμάντι του δίσκου, και λέω κρυφό γιατί η σωστή version είναι το Grand Omega Bosses που είναι b-side του Knights. Πως μπορούν να γράφουν τόσο διαφορετικά τραγούδια και να μη ξεφεύγουν απ’το ύφος του album και να είναι όλα Muse σήμα κατατεθέν? Ντάξει, το κόψιμο με το Rachmaninov είναι για να μας θυμίσει ο Matt από που πήρε πολλές απ’τις ιδέες του (γκουχ γκουχ) αλλά και πάλι γαμάει.

Exo-Politics: Δεν ξέρω γιατί μ’αρέσει τόσο πολύ, αλλά έχω τις υποψίες μου. Όπως στο Origin έχουμε το Bliss (άντε και το Plug In Baby) και στο Absolution το The Small Print, έτσι κι εδώ το πιο απλό κομμάτι τους riff, κουπλέ, ρεφραίν, γέφυρα/σόλο, κουπλέ, ρεφραίν είναι πιθανότατα το αγαπημένο μου, γιατί είναι απλά απλό. Ένα ωραίο rock κομμάτι, στη βασική του φόρμα από ένα συγκρότημα που αποδεδειγμένα μπορεί να γράψει πιο “δύσκολα” κομμάτια. Οι καραμούζες στο τέλος είναι άλλη μια ευχάριστη προσθήκη και φυσικά, το “oahghgheah” του Matt πριν το τελευταίο στίχο του ρεφραίν πάντα με κάνει να βήχω όταν προσπαθώ να το τραγουδήσω στο αμάξι τέρμα.

City of Delusion: Underrated 10000000000%. Ισπανικές (?) κιθάρες, τα ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ στο δεύτερο κουπλέ σπέρνουν (και σε κάνεις να αναρωτιέσαι τι άλλο θα σκεφτεί να βάλει στα τραγούδια του ο τύπος για να φτιάξει groove) κα μην ξεχνάμε έχουμε solo τρομπέτα (!). Τρομπέτα που στα live του 07 έχουν κανονικό τρομπετοπαίχτη, πιστεύω θα γέλαγα full αν το έβλεπα αυτό μπροστά μου. Βασικότατο κομμάτι της μηχανής του album, πιθανώς να μπορούσε και χωρίς αυτό αλλά δε θα πήγαινε και πολύ μακριά, είναι από αυτά τα δευτεροτρίτα τραγούδια που έχουν τόσο μεγάλη ποιότητα και ανεβάζουν τα album στα ύψη ως σύνολο.

Hoodoo: Εδώ έχουμε σίγουρα ισπανικό vibe, και μάλλον καταλαβαίνεις πως είναι λόγω concept, δηλαδή Αρειανοί καβαλάρηδες στις κοιλάδες σε extravaganza καταστάσεις. Δύσκολο κομμάτι, μία το σιχαίνομαι μία μου αρέσει, σίγουρα δεμ ακούγεται μόνο του αλλά στη ροή του album.

Knights of Cydonia: Από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια τους και δικαιωματικά. Δεν υπάρχει κάπου που να υστερεί. Τρελό groove, sing along στην κιθάρα (μέχρι να πιάσει τις ψιλές ο Matt) και ασταμάτητο build-up. Μπορεί να το παίζουν 238 σερί χρόνια ως κλείσιμο, αλλά το αξίζει. Στο riff στο τέλος, τα έχεις δώσει όλα, τραγουδάς μαζί με τον Matt “NOONE’S GONNA TAKE ME ALIIIIIIIIIIIVE” και απλά το περιμένεις σα λύτρωση. Έχει και τον καλύτερο στίχο που έχει γράψει ο (κακός συνήθως στους στίχους) Matt, δηλαδή το “Don’t waste your time, or time will waste you”.

Glorious: Μέρος της Japanese edition, το αγαπημένο τραγούδι του Dom, το παίξαν πρώτη φορά μετά το 2005, στο SBE το 2017 στην καλύτερη μάλλον συναυλία τους εδώ και πολλά χρόνια. Η μπασογραμή σπέρνει από πίσω και έχει δύο feat που πάντα μου άρεσαν, δηλαδή το riff της κιθάρας να συγχρονίζεται με τα χτυπήματα των drums και το tremolo picking. Στην ίδια κατηγορία με το City of Delusion ως προς την αξία του στο album.

Honorable mentions, τα 2 b-sides, δηλαδή το Easily και το Crying Shame. Το πρώτο είναι το αγαπημένο τραγούδι του Matt (και το παίξαν κι αυτό στην SBE, που προσπάθησα πάρα πάρα πολύ να πάω, περιμένοντας κοντά στις 9 ώρες σύνολο στην ούρα τις δύο μέρες που ήταν διαθέσιμα τα εισιτήρια αλλά δεν πρόλαβα) και είναι ένα ακόμη κλασσικό underrated Muse κομμάτι, ενώ το δεύτερο πιθανότατα είχε ξεμείνει απ’το Showbiz

Πριν μερικά χρόνια, τότε που εξερευνούσαμε τον πλανήτη με γοργούς ρυθμούς, ενα καλοκαίρι (νομίζω το 2016 ή 2017) είχαμε πάει με τη γυναικά μου στην Ταυλάνδη. Εκεί, ανάμεσα σε όλα τα φοβερά (και ενίοτε επικίνδυνα για τη χλωριδα του γαστρεντερικού) εδέσματα που δοκιμάσαμε, ένα συγκεκριμένο με είχε σοκάρει με το πόσο γαμάτο ηταν. Αναφέρομαι στη σούπα tom yum, την εθνική (υποθέτω, λόγω omnipresence) σούπα της Ταυλάνδης. Tα βασικά συστατικά αυτής της σούπας είναι lemongrass, μανιτάρια, τσίλι, σκόρδο, γάλα καρύδας, ντομάτα, lime, γαρίδες, φρέσκος κόλιανδρος και κάποια ακόμα εξωτικά συστατικά (πχ galangal, fish sauce) στα οποία δεν έχει νοημα να αναφερθούμε εκτενέστερα, αλλα προσθέτουν σε μοναδικότητα.

tom-yum-soup-best-3217653-Hero_01-1bf2ac7948fc407c97db9ee2d1aa2b9b3000×2000 796 KB

Εκστασιασμένος λοιπόν με το πόσο γαμάτη μπορεί να είναι αυτή η σουπα, αναφώνησα στην ισοβίως (ελπίζω) καταδικασμένη να ακούει τα μέτρια αστεία και τους υπερβατικούς συλλογισμούς μου, πως “αυτή η σούπα έχει ακριβώς ότι πρέπει να έχει μια σούπα”. Η εύλογη απορία της ηταν “δηλαδή όλες οι σούπες πρέπει να έχουν αυτά τα ίδια συστατικά?” και η απαντηση μου (με χαρα και τσαχπινιά) ηταν “ναι!”. Ακόμα το θυμόμαστε καμιά φορά αυτό το διάλογο και γελάμε.

Οι Amorphis δημιουργήθηκαν το 1990 στη μεταλλομάνα (οκ οχι τόσο πολυ όσο οι εκ δυσμών γείτονες της, αλλα καθολου αμελητέα ποσότητα στο metal) Φινλανδια, σαν ένα αποτέλεσμα διάφορων ενώσεων και διασπάσεων σε πιο πρώιμα underground σχήματα στα οποία συμμετείχαν τέσσερις καταπληκτικοί μουσικοί, οι κιθαρίστες Esa Holopainen, Tomi Koivusaari (με τα φωνητικά στους πρωτους δισκους να είναι επίσης δικά του), ο drummer Jan Rechberger και ο μπασίστας Olli-Pekka Laine. Μετά από ένα πολύ δυνατό και πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο το Karelian Isthmus (1992), κυκλοφορούν το αριστουργηματικό Tales from the Thousand Lakes (1994), που δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε πως είναι από τους πιο σημαντικούς δίσκους των 90s. Και δύο χρόνια αργότερα αποφασίζουν να μαλακώσουν ακόμα περισσότερο τον ήχο τους, βάζοντας πολύ περισσότερα καθαρά φωνητικά, που τα αναλαμβάνει πλέον μια από τις καλύτερες χροιές στο rock/metal, ο Pasi Koskinen, και κυκλοφορούν το καταπληκτικό Elegy (1996).

band-music-amorphis-wallpaper-preview728×410 44 KB

Και ερχόμαστε πλέον στο 1999, όπου συναντιούνται και οι δρόμοι μου με τους Amorphis, με το αριστούργημα που πήρε το όνομα του από τον “κάτω κόσμο” της Φινλανδικής (και εσθονικής) μυθολογίας, Tuonela, για το όποιο ο φίλτατος @QuintomScenario με κάλυψε πλήρως πριν λίγο καιρό. Το οποίο ήταν και η πρώτη παρουσία του καταπληκτικού Santeri Kallio στα πλήκτρα, ο οποίος (προς τέρψην των αυτιών μας) παραμένει ακόμα στη μπάντα. Και δύο χρόνια αργότερα το επίσης καταπληκτικό Am Universum (2001), στο οποίο θα αναφερθώ σήμερα.

R-640627-1142089180600×595 130 KB

Ήρθε η ώρα να εξηγήσω και τη σύνδεση των δυο πρώτων παραγράφων της εισαγωγής με τους Amorphis ή με άλλα λόγια να απαντήσω στην απορία “μα καλά τι πίνει ο παργαλάτσος?” που ενδεχομένως αυτή η η περίεργη σύνδεση προκάλεσε. Οι Amorphis λοιπόν στούς δύο αυτούς δίσκους καταφέρνουν να συνδυάζουν πολύ διαφορετικά μουσικά είδη (doom/death metal- σαν επιρροή, heavy metal, ανατολιτικη μουσική, pop, jazz, και μια γενναία δόση 70s ψυχεδελικού rock), προκαλώντας ποικιλία συναισθημάτων στον ακροατή, κυρίως πάνω στους τρεις άξονες της πόρωσης, μελαγχολίας και επιθυμίας για ταξίδια, εξερεύνησης, wanderlust, όπως θέλετε το ονομάζετε. Αμεσότητας και πειραματισμού. Και πετυχαίνουν μια απροσδόκητα τέλεια ισορροπία ανάμεσα σε οικεία συστατικά, αλλά και πιο εξωτικά, όπως ακριβώς και εκείνη η σούπα της Ταυλάνδης. Και για να υπερθεματίσω, ποτέ καμία άλλη μπάντα δεν ακούστηκε σαν τους Amorphis των Tuonela και Am Universum (αν έχετε κάποια υπόψιν παρακαλώ συνδράμετε!). Χωρίς να μειώνω το πολύ ωραίο Far from the sun που ακολούθησε ή την περίοδο με τον Tomi Joutsen στη μπάντα που μας χάρισε δισκάρες όπως Eclipse, Silent Waters, Beginning of times, Queen of time- και όχι μόνο, αυτοί οι δύο προαναφερθέντες δίσκοι ήταν one of a kind, ή μάλλον two of a kind.

Untitled-1948×542 165 KB

Προσπερνώντας τη συνηθισμένη για εμένα παρουσίαση ενός δίσκου σαν track by track ανάλυση, θα μπορούσα να πω πως το Am universum είναι μια συλλογή από 10 σχετικά απλά - σαν βασική ιδέα - και παρά πολύ εύληπτα στην επιφάνεια κομμάτια, με καταπληκτικές φωνητικές γραμμές και ρεφρενάρες που είναι σχεδόν αδύνατο να μην σιγοτραγουδήσεις. Σε αυτό τον κορμό λοιπόν, γεμάτο με ψυχεδέλεια και 70s rock περάσματα που ακούγονται φρεσκότατα ακόμα και σήμερα, πλήκτρα και σαξόφωνο (που αποτελεί το κύριο…εξωτικό στοιχείο και εμφανίζεται στα μισά κομμάτια του δίσκου) μοιράζουν απλόχερα πινελιές και licks, το μπάσο ακολουθεί το δικό του- συνήθως μελαγχολικό δρόμο- τα τύμπανα κρατούν το δίσκο groovy, οι κιθάρες παιζουν πρωτοτυπα ροκάδικα riff και κιθαριστικά leads- με τα πιο σκληρα riff να είναι λίγα. Και ένα ακόμα όργανο, το… μουσικό πριόνι (οχί σαν τα πριονια του…Dance with the devil φερ’ ειπειν!) που στο Grieve stricken heart αυξάνει και άλλο τα επίπεδα…εξωτικότητας. Όλα αυτά σε έναν δίσκο που, αν και λιγότερο εντυπωσιακός από τον προκάτοχο του Tuonela, με τα χρόνια εδραιώνεται όλο και περισσότερο στις ακροάσεις μου με την τέλεια ισορροπία που περιέχει και την οικεία αίσθηση που μου προκαλεί. Έναν δίσκο τον οποίο έχω επιθυμήσει να ακούσω πολύ περισσότερες φορές από άλλους που θεωρητικά είναι πιο κλασικοί για την μπάντα, και ένα σημείο αναφοράς για εμένα μουσικά.

O guest σαξοφωνίστας Sakari Kukko

Τέλος σε μια προσπάθεια να ξεχωρίσω τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου (δύσκολο έργο γιατί είναι ξεκάθαρα no filler), θα έλεγα τα alone, goddess of the sad man, shatters within, forever more, veil of sin και grieve stricken heart, οκ σταματάω εδώ γιατί θα τα γράψω όλα!

Θα μπορούσα να γράψω όσα έγραψες κι άλλα τόσα για το Am Universum. Ο μόνος λόγος για τον οποίον έκανα κατάθεση ψυχής πριν κάνα μήνα για το Tuonela και όχι για το Am Universum, είναι πολύ απλά γιατί βγήκε πρώτο.

Από κει και πέρα, δε νομίζω ότι έχει κάτι να ζηλέψει ο δίσκος του 2001. Για μένα Alone, Goddess Of The Sad Man, και Veil Of Sin μπαίνουν στην τοπ 10αδα τραγουδιών Amorphis ψιλοευκολα. Μια μπάντα που έχει 150 τραγούδια ξέρω γω.

Είμαι ο μόνος που στο εξώφυλλο του “Am universum” έβλεπα πάντα τον λαιμό του ET ενώ είναι ξαπλωμένος πλάγια;

Μπορεί οι μέρες αυτές επετειακά να ανήκουν δικαιωματικά στους METALLICA και το MoP, όμως σε μικρότερα γήπεδα παίζουν αριστοτεχνική μπαλάρα και κάποιοι άλλοι κύριοι.

ABSU “The Sun Of Tiphareth” (1995)

Η σύμπραξη του Equitant με τον Proscriptor (και λίγο αργότερα και με τον Shaftiel) έφερε στο προσκήνιο ένα εντελώς ξεχωριστό μεταλλικό κράμα που πατούσε με το ένα πόδι (το καλό) στο thrash και με το άλλο στο black, πάνω απ’ όλα όμως υπηρετούσε το ατόφιο metal, με λύσσα και χωρίς συμβιβασμούς.

Το 2o full-length τους, ο Ήλιος του Τιφάρετ (Τιφαρέτ, Τιφέρετ διαλέχτε και πάρτε), είναι ένα έξοχο δείγμα του 90s metal, όπου οι κιθάρες δεν κωλώνουν πουθενά, τα τύμπανα βαράνε δυνατά (και επ’ουδενί στον γάμο του καραγκιόζη) η παραγωγή δεν χρειάζεται ένα κάρο φιοριτούρες και κατ’ επέκταση οι σβέρκοι πάνε πάνω-κάτω ασταμάτητα.

40κάτι λεπτά, 5 κομμάτια + 1 διασκευή + 1 ιντερλούδιο, θεματολογικά κάμποση κέλτικη μυθολογία με λίγη γαρνιτούρα από οκάλτ και γενικά “τόσο όσο” σε όλα του.

THORNS “s/t” (2001)

Αν τις προάλλες είχαμε επέτειο για ένα δίσκο που δικαιούται να χαρακτηρίζεται ως ο κορυφαίος BM (για έμενα είναι το “De Mysteriis…”, αλλά πλέον παίζουμε στις πολύ λεπτομέρειες), σήμερα η επέτειος είναι γι αυτόν που αποτέλεσε σωτήριο αναβάπτισμα (με όλον τον σεβασμό στα “Satanic Art”/“666 International”).

“Καλώς όρισες intelligent blackmetal” έγραφε τότε στο κείμενο του στο ΜΗ ο Γιοβανίτης, κι όσο κι αν μοιάζει γραφικός (έως και κακογερασμένος) ο όρος στο σήμερα, τότε ίσως είχε αρκετα περισσότερα να πει.

Το in-your-face ξεκίνημα των “Existence”/“World Playground Deceit” έρχεται να διαδεχτεί το σαλεμένο “Shifting Chanells” οπου ο Aldrahn ξεσαλώνει, η βιομηχανίλα είναι διάχυτη και το αργόσυρτο, κάτι-σαν-κυκλικό riffing του Snorre στοιχειώνει (μαζί με το riffing-προς-τα-μπρος-riffing-προς-τα-πίσω σήμα κατατεθέν και διάχυτο σε πλείστες όσες μαυρομεταλλικές κυκλοφορίες ανά τις δεκαετίες).

Το αποκορυφωμα βέβαια είναι η διλογία “Underneath the Universe”, ούτε και ξέρω πόσες φορές στην καλοκαιρινή επαρχία έχω αράξει βράδι αγναντέυοντας τον γαλαξία με αυτό το soundtrack, με τον “διάλογο” μεταξύ Aldrahn και Satyr (περασμένα μεγαλεία) και το εμβατηριακό, μπλεγμένο με samples, κλείσιμο να αποτελούν μια από τις πιο υπερβατικές στιγμές του σκληρού ήχου.

But in his paradise, logic came to visit
A mythic creature with beauty in its voice
And gave him instructions on how to prevail
And overcome the panic of his twisted reality

21 χρόνια μετά τίποτα σε αυτό το αριστούργημα δεν δείχνει ότι ηχογραφήθηκε τότε και παραμένει relevant όσο ελάχιστα (ή και κανένα) albums του σήμερα. Πλέον δε, ελπίζω να μη βγει ποτέ ο διάδοχος…

Την θυμάμαι ακόμα τη στιγμή. Αμυδρά μεν και με κάποια «θολά» σημεία, αλλά δύναμαι να ανακαλέσω την ουσία της αίσθησης που μου άφησε.

Ευρισκόμενος στην στήλη των Album Reviews του MH, «έπεσα» πάνω στην κριτική του ομώνυμου ντεμπούτου των Universe217. Αν δεν με απατά η μνήμη μου (καθότι το τεύχος βρίσκεται στην πατρική οικία), την κριτική έκανε ο Β. Ζαχαρόπουλος. Γνωστός για την χαρακτηριστική άνεση με την οποία χειρίζεται το γραπτό λόγο, ο συγκεκριμένος συντάκτης παρέδωσε ένα λυρικό κείμενο-«κατάθεση ψυχής», πλήρως αποθεωτικό για την μπάντα και το υπό αξιολόγηση πόνημά της. Η συγκεκριμένη κριτική αποτελεί, κατά την άποψή μου πάντα, ό,τι αρτιότερο κι πιο ενδεικτικό έχει γραφεί στο περιοδικό τόσο για την ίδια την κυκλοφορία, όσο και για την προοπτική του συγκροτήματος. Θυμάμαι ότι στα τότε δικά μου «ποιοτικά» μάτια (ενδεχομένως και στα τωρινά / έχω να το διαβάσω από τότε το κείμενο), τοποθετούσα άνετα την κριτική στο πλάι κειμένων του Ε. Αρανίτση (πρωτίστως) και του Μ. Στεφανίδη (δευτερευόντως) στην Ελευθεροτυπία, που «καταβρόχθιζα» μετά μανίας εκείνη την περίοδο, «στύβοντας» το μυαλό μου να εξάγω νοήματα ή/και να προβληματιστώ περαιτέρω.

Επίσης, αν δεν κάνω λάθος (πολλά αν και αμφιβολίες μαζεύτηκαν / ελπίζω να μην ξεφτιλίζομαι αυτήν τη στιγμή, ενθυμούμενος εσφαλμένα και γράφοντας πράγματα που δεν ισχύουν), νομίζω ότι στην κριτική υπήρχε και μία αναφορά στην πρώτη επαφή του συντάκτη με τους Universe217, σ’ ένα «ανύποπτο» live, εμπειρία η οποία αποδείχθηκε καθόλα συνταρακτική και αποκαλυπτική.

Όπως και να ‘χει, για τα δικά μου κριτήρια, έχοντας διαβάσει το συγκεκριμένο κείμενο, ήταν αδύνατο να μην αγοράσω το δίσκο. Αυτό, όμως, που καθυστέρησε αρκετά, λόγω των τότε συγκυριών (στρατιωτική θητεία, εργασία και μεταπτυχιακές σπουδές, προσωπικά ζητήματα κ.ά.) ήταν η πρώτη δια ζώσης επαφή με το συγκρότημα. Αυτό έλαβε χώρα πριν 9 χρόνια, στο υπόγειο, κατά την παρουσίαση του ακόλουθου -νέου τότε- δίσκου τους:

Σοκ και δέος, αμηχανία μπροστά σε ό,τι παρακολουθούσα, περίεργη και διεστραμμένα όμορφη ατμόσφαιρα και απόκοσμη η εμπειρία, εν τω συνόλω, της πρώτης μου παρουσίας σε live τους. Λόγω των όσων βίωσα εκείνο το βράδυ, όπου τους «πετυχαίνω» ζωντανά και μπορώ να παραβρεθώ, απλά δεν το χάνω. Το πιο ασφαλές που μπορεί να ειπωθεί για τους U217, είναι ότι αν οι δίσκοι τους σου «μιλάνε» μία φορά, τότε η παρακολούθηση των ζωντανών εμφανίσεών τους «εκτοξεύει» την απόλαυση το βίωμα στο υπερπέραν.

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε οποιοδήποτε πόνημά τους, καθότι όλα τυγχάνουν αριστουργηματικά, αλλά, προσωπικά, έχω μία ιδιαίτερη αδυναμία στο “Never”. Και αυτό διότι θεωρώ ότι σε αυτήν την κυκλοφορία το 4ο «όργανο» της μπάντας, ήτοι η συγκλονιστική φωνάρα της Τάνιας Λεοντίου, «λάμπει» περισσότερο από ποτέ.

Αργόσυρτο στο μεγαλύτερό του μέρος, «δυσκολοχώνευτο», «μεγαλώνει» λίγο πιο πολύ με κάθε ακρόαση και όλως περιέργως δύναται να επιφέρει ψυχική κάθαρση σε δύσκολες ψυχικές καταστάσεις ή να σε ισοπεδώσει ακόμη περισσότερο. Είπαμε… Δύσκολη περίπτωση το συγκρότημα. Ξεχνάμε διασκέδαση, μουσικό «χαλί» κατά τη διάρκεια έτερων δραστηριοτήτων κ.λπ. Εδώ μιλάμε για πλήρη αφοσίωση. Και αν και δεν το συνηθίζω, εδώ θα ανηφορίσουμε βήμα-βήμα τον Γολγοθά, έως ότου (και αν) εντοπίσουμε λίγο φως. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

“Mouth”: Πιο αργό και από το θάνατο, με σπαρακτική φωνητική εισαγωγή από την Τάνια (live, χαμηλώνουν τα φώτα, χαμηλώνει και το μικρόφωνο η Τάνια και ανατριχιάζουν μέχρι και τα μπετά στο συγκεκριμένο σημείο). Σε καλεί να σύρεις το σαρκίο σου, όσο μπορείς, βέβαια. Και μετά τη «γέφυρα», η φωνάρα θρηνεί, υπό το «φόντο» ενός πεσιμιστικού riff, σ’ ένα συγκλονιστικό outro. Απίστευτο εναρκτήριο.

“Enter”: Και ναι! Μπορούμε να πάμε και πιο αργά. Doom στο τετράγωνο στην εισαγωγή, με φωνή/-ες που στοιχειώνει/-ουν, σαν βγαλμένες από σκηνές της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Και μετά η φωνή λειτουργεί απειλητικά και σαγηνευτικά, υπό τους ήχους μίας παραληρηματικής ψυχεδέλειας που οδηγούν χωρίς διακοπή στο…

“Mark My World”: Η μπάντα πραγματοποιεί αυτό που ακριβώς λέει ο τίτλος. «Σημαδεύει» τον κόσμο σας. Mark my wor(l)d for it! Σύντομη, groove ψυχεδέλεια, με εθιστικό riff, λειτουργεί άνετα ως φυσική συνέχεια του “Enter”, ενώ στο σημείο που η Τάνια επαναλαμβάνει τον τίτλο του κομματιού, φτύνοντας τα σωθικά της, καλό θα είναι να μη βρεθείς στο διάβα της. Τέρμα επικίνδυνη η κατάσταση.

“Stay”: Σύγχρονος θρήνος. Experimental doom, από τα έγκατα της γης, σέρνεται σαν τη λάβα, κατακαίοντας το είναι σου. «Άρρωστη» και απόκοσμη η ερμηνεία της Τάνιας.

“Gravity”: Άλλοι πλανήτες, άλλη διάσταση. Ταξιδιάρικη «σφήνα», με τις ατμόσφαιρές της και τα όλα της. Το rhythm section τα «σπάει» εδώ. Και καθώς «πέφτει» ο ρυθμός, αναρωτιέσαι: «Φτάσαμε;».

“Harm”: Στοιχειωτικές «ψαλμωδίες» Τάνιας, με τον Γεωργακόπουλο να «χτίζει» το κομμάτι -ή ορθότερα να συνεχίζει- πάνω στην εθιστική μελωδία του δεύτερου μισού του “66” (από το ομώνυμο ντεμπούτο). Μετά το break, μάς προσφέρεται ένα in-your-face κλείσιμο, με ψυχασθενική φωνητική ερμηνεία. Ύμνος.

“She”: Δεν υπάρχουν λόγια. Αριστουργηματική, ατμοσφαιρική σύνθεση, με τα φωνητικά της Τάνιας να προκαλούν αβίαστα λυγμούς. Σπαραγμός, απώλεια, φευγαλέες εικόνες, μετάνοιες, νοσταλγία. Εκείνη… Αυτή… Μόνο μία γυναίκα με τόση δυναμική, όση κατέχει η Τάνια, θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό το «ποίημα». Εν τω μεταξύ, τι στο δι@ολο συμβαίνει και το συγκρότημα έχει τόσο γ@μημενα εθιστικά outro στα κομμάτια του;

“Electrified”: Ηλεκτρισμένο, αρχετυπικό doom για αποσυμπίεση απ’ ό,τι προηγήθηκε. Κινείται σε παρεμφερείς ρυθμούς με εκείνους αυτοκινητοπομπής που συνοδεύει σωρό νεκρού προς τον τόπο ταφής. Τα μοιρολόγια τα αφήνουμε στην Τάνια, προφανώς.

“Never”: Τι να πούμε; Τι να γράψουμε; Αυτός ο ύμνος κυκλοφορούσε επί σειρά ετών «ασκεπής», δημιουργώντας έναν αστικό μύθο. Κάποιος, κάπου είχε ακούσει την τραγουδάρα ζωντανά. Εντέλει κι ευτυχώς, το αριστούργημα βρήκε την studio «Ιθάκη» του στην ομώνυμη κυκλοφορία. Απόλυτη κάθαρση. Συγκλονιστικό τραγούδι που πετυχαίνει τόσα πράγματα κατά τη διάρκειά του. Σε σέρνει, σε ταράζει, σε προβληματίζει και στο τέλος σε προκαλεί σ’ ένα Σαμανικό χορό, όπου τα όρια πραγματικότητας και φαντασίας καθίστανται δυσδιάκριτα. «Πρωθιέρεια» η Τάνια και ναι, το παραδεχόμαστε… Δεν υπάρχει διαφυγή από το σύμπαν που έχει δημιουργήσει το συγκρότημα. Ποτέ!

Σαν να πέρασε αρκετός καιρός που δεν έχουμε νέα τους, λέω εγώ. Για να επισπεύδουμε λίγο τις εξελίξεις.

Συγκρότημα που πιστοποιεί ότι, ακόμη και στην σημερινή εποχή, γίνεται να περάσεις τα μηνύματά σου… με λίγα λόγια.

Ακόμη και σ’ αυτό, μία κατηγορία μόνοι τους. Γενικά, μ’ έναν γνωστό, συζητούσαμε - εκείνος κατά βάση τράβαγε τα γένια του - που δε δίνουν έκταση στη μπάντα τους για να βγαίνουν περισσότερο στο εξωτερικό, καθότι ως ήχος είναι κάτι επόμενο και πέρα από το γνώριμο doom. Βέβαια, σαν απάντηση είχαμε την απόκριση από τον κιθαρίστα ότι δεν θέλουν κάτι τέτοιο, δηλαδή, να τρέξουν και ν’ ανέβουν σαλόνι. Ήτοι, U217: η έκφραση του underground.

Υ.Γ. 1. Το 'χω αναφέρει ξανά, αλλά ας το πω. Όταν παίζεται live το “She” και στο φινάλε σβήνουν όργανα και μικρόφωνο και από μέρους του κοινού σιγά πάσα σαρξ βροτεία, τότε η Τάνια είναι ο αεί νεολαμπής αστήρ του κάθε ήχου που ακούγεται και δεν ακούγεται.

Υ.Γ. 2. Τα έγραψες όλα σωστά και ωραία. Και προς επιβεβαίωση, ναι ήταν ο Βασίλης Ζαχαρόπουλος που έγραψε το κείμενο.

Μπορεί να μου πει κάποιος υπεύθυνα τι πραγματικά βλέπουμε στο εξώφυλλο του δίσκου γιατί εγώ μια ζωή βλέπω το κεφάλι ενός στρουθοκάμηλου να πετάγεται μέσα από τον ήλιο?

Μπορεί να 'χει μία αφηρημένη σύνδεση και με το “Alien”.

Φορώντας κοκκάλινα γυαλιά και με έκφραση Μαέβιους Παχατουρίδη, θα έλεγα ότι πρόκειται για την κατάκτηση μιας ανώτερης ενσυνείδησης της ύπαρξης μέσω του συμβολισμού του εντόμου που έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της προνύμφης στο κουκούλι και πλέον αναδύεται με μια νέα μορφή.

Πάνω κάτω ότι περιγράφουν οι στίχοι του “Existence” δηλαδή.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις, καλύφθηκα. Θα συνεχίσω για πάντα να βλέπω τον evil στρουθοκάμηλο.

Εμένα πάντα κατσαρίδα μου φαινόταν.

Στηριζω Παχατουριδη, παρολο που εγω εβλεπα παντα καποιου ειδους badass οστρακοειδες να βγαινει απο φλεγομενη μπαλα. (μεγαλη δισκαρα με εξωφυλλο που ποτε δεν μου αρεσε)

Για το ΠΕΟΣ μόνο εγώ θα μιλήσω, δηλαδή, ε;

@Leper_Jesus αφιερωμένο

Και εγένετο doom/death

Σίγουρα αποτίουμε το δέοντα σεβασμό στους PARADISE LOST του “Gothic”, εννοείται ότι λατρεύουμε TIAMAT του “Astral Sleep” (οι οποίοι βέβαια υφολογικά κινούνταν σε άλλα μονοπάτια) και αναγνωρίζουμε και πιο underground καταστάσεις (UNHOLY, NECRO SCHIZMA κ.α.) αλλά προσωπική εκτίμηση είναι ότι οι MDB με αυτό το κομμάτι ουσιαστικά είναι η πρώτη ολοκληρωμένη εκδήλωση του συγκεκριμένου παρακλαδιού.

Με τα βιολιά του, τα έρποντα περάσματα και τα λυτρωτικά ξεσπάσματά του, το “Symphonaire Infernus et Spera Empyrium” στέκει αγέρωχο επί τριάντα συναπτά έτη, ενώ όπως έχω γράψει και παραπάνω στο παρόν τόπικ, παρότι αγαπώ γενικότερα οτιδήποτε έκαναν οι BRIDE μέχρι και το “Dreadful Hours” (όχι ότι με χαλάνε τα επόμενα, αλλά μου λείπει το κάτι παραπάνω), τα EPs/singles της πρώιμης περιόδου παίζει να τα προτιμώ ένα κλικ σε σχέση με τα full-length.

Όσο για το “Symphonaire…”, η πρώτη γνωριμία μαζί του ήταν στο λάηβ στο Ρόδον το 2002 (καθώς τότε δεν είχα προχωρήσει, προς τα πίσω, πέρα από το “Angel…”) όπου έχω την εντύπωση ότι ήταν και encore (αλλά δεν παίρνω και όρκο) και το οποίο είχα παρακολουθήσει με τον τότε φίλο και συμφοιτητή Νάσο Ηλιόπουλο (τον γνωστό).

image700×700 214 KB

Πρώτη φορά που γράφω για δίσκο στο νήμα, και η αλήθεια είναι πως άλλος περίμενα να είναι το “ντεμπούτο” μου, αλλά τι να κανς.

Με αφορμή την πρόσφατη επανέκδοση του “Death Church” (1983 - Corpus Christi Records) των Rudimentary Peni, που από χθες είναι στα χεράκια και στο πικαπ μου, ας πω πάλι δύο λόγια, μιας και στο σχετικό μας αφιέρωμα στο anarcho-punk είχα την τιμή να αφιερώσω κάποιες λέξεις για το μνημείο αυτό.

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για το ντεμπούτο LP των Peni χωρίς να αναφερθείς στην προσωπικότητα του Blinko, το όλο κίνημα, το γραφιστικό κομμάτι, αλλά ας μείνουμε στα μουσικά, υπό μια έννοια.

Επί σχεδόν μισή ώρα, για να με παραφράσω, θεωρώ πως ελέγχεται το τι θεωρεί το καθένα καλλιτεχνική ελευθερία. Ο τρόπος, με τον οποίο, ο απόλυτα σφιχτός, και έρπων ήχος του μπάσου, του κιθαριστικού τόνου, κινούνται μεταξύ συνθέσεων, εικόνων, μηνυμάτων, προβληματισμών και αγωνιών, συνθέτοντας ένα αποκρυφιστικό, επικίνδυνο, παράταιρο μα φιλόξενο τοπίο, είναι τόσο ιδιάζων, που η επιρροή του είναι μεγαλύτερη από όσο νομίζεται.

Οι Peni έπαιξαν εδώ το βρυκολακιασμένο ξαδερφάκι του ήχου των Crass, που όμως απείχε από αυτό. Είναι death rock, είναι γοτθικός τρόμος, είναι post-punk πειραματισμός ουσιώδης και όχι επιφανειακός, είναι γκροτέσκος και όχι φαντεζί, είναι πύλες προς μια ανεξέλεκτη ελευθερία. Είναι ο δίσκος που αισθητικά, καθόρισε σε τιτάνιο βαθμό το σκοτάδι όπως το εξέλαβε ο περιθωριακός σκληρός ήχος έκτοτε, με τρόπο που ελάχιστες άλλες μπάντες (Christian Death, κλπ) έπραξαν, καθώς δεν μνημονεύτηκαν εξίσου.

Η στιχουργία, η φωνητική ερμηνεία του Blinko, που ανιχνεύεται σχεδόν σε όλο το black metal, καθώς και κυρίως, η, για πληθώρα λόγων, μη στρατευμένη, οπτική από την οποία οι RP έπαιρναν θέση και αναζητούσαν αυτή την οικειοποίηση του κοινωνικού σκότους, ανιχνεύεται από τους Mayhem (που πέρσυ τους διασκεύασαν κιόλας), την Chelsea Wolfe (που στα ξεκινήματά της έβγαλε 2 EP διασκευών σε δαύτους), μέχρι αμέτρητους καλλιτέχνες από τα '80s και μετά που αντιλήφθηκαν αυτό τον δίσκο (και τα προηγούμενα EP - μαζί πάνε αυτά) ως το επιστέγασμα του αδυσώπητου, του ανορίοτου, της παρακμιακής κλειστοφοβικής αισθητικής, του παράτολμου.

Θα μπορούσα να αναφερθώ στο εμβληματικό “Blisfull Myth”, το “Rotten To the Core”, τα “Vampire State Building”, “Blasphemy Squad”, “Flesh Crucifix”, “Army Of Jesus”, στο πως 21 συνθέσεις σε λιγότερο από 2 λεπτά στην πλειοψηφία τους συγκροτούν ρευστούς κόσμους, Lovecraft-ιακούς προβολείς πάνω στο άσχημο, ώστε να συγκρουστούν μαζί του, να το φέρουν στο προσκήνιο, να λήξουν τα ψέματα.

Δίσκος που δεν επαναλήφθηκε, όσο και αν η μετέπειτα πορεία έχει την δική της χάρη, δίσκος που συνδιαμόρφωσε ηχοχρώματα.

Ολιστική άποψη περί ακρότητας και ειλικρίνειας.

as you walk out of the valium of death, a sad feeling limps around your brain, funny farmers sowing seeds of discontent, pumping nerve gas around unfeeling veins, war junkies perish in the wreckage, of their brains, mindward earthlings seek to change our path, stench crawling over the snow, bilious bodies terrorized by fastfood sugar demons, unhappy nuclear bomb-doubt families, meltdown in the melting tin pot boilers, another crutch splinters + snaps, time to heal the split atoms now, happy farm.

Και το απαραίτητο συμπλήρωμα (δυστυχώς εξαντλημένο εδώ και χρόνια, αλλά αν το πετύχετε πουθενά…):

Κάναμε μια αναφορά κάποια στιγμή εν συντομία, αξίζει όμως να τα πούμε κι αναλυτικότερα…

unquestionable1000×1000 115 KB

Οι Atheist όσο σκανδαλωδώς ταλαντούχοι κι αν ήταν, άλλο τόσο άτυχοι υπήρξαν στην καριέρα τους. Πως αλλιώς να ερμηνεύσεις το ότι λίγο πριν ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις για το νέο δίσκο στις αρχές του 1991, ο Roger Patterson σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα; Αυτό συνιστούσε βαρύτατο πλήγμα μιας και ο μακαρίτης δεν ήταν μόνο βασικό στέλεχος της συνθετικής ομάδας, αλλά και ο απίστευτα τεχνίτης μπασίστας σε ένα συγκρότημα όπου το μπάσο είχε πολύ πιο ενεργό ρόλο από τον συνήθη. Κι όμως, οι Atheist κατάφεραν το φαινομενικά ακατόρθωτο. Βρήκαν στο πρόσωπο του κουβανικής καταγωγής Tony Choy των Cynic έναν – εκτελεστικά τουλάχιστον – άξιο αντικαταστάτη, ο οποίος μπήκε κατευθείαν στο studio αφού το υλικό ήταν ως επί το πλείστον ήδη έτοιμο.

Αν το “Piece of Time” είχε “προειδοποιήσει”, το “Unquestionable Presence” ήρθε για να κάνει πράξη όλες τις υποσχέσεις! Μέσα στην…καθιερωμένη διάρκεια των 32 λεπτών χώρεσαν οκτώ έμφορτα ιδεών τραγούδια όπου οι jazz/fusion επιρροές δένουν απόλυτα φυσικά με το death metal στοιχείο χωρίς να του στερούν την επιθετικότητα. Μια πληθώρα από riffs, αλλαγές ρυθμών, χρονισμών αλλά και μουσικών ειδών, σε μη συμβατικές δομές λαμβάνουν χώρα σε κάθε κομμάτι αφήνοντας άναυδο τον εμβρόντητο ακροατή που βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να ανακαλύπτει πράγματα σε κάθε μια από τις (επιβεβλημένα) πολλές ακροάσεις, απολαμβάνοντας την γνήσια progressive φύση της μουσικής, αλλά και τα δελεαστικά, ήπια ή/και μελωδικά μέρη που παρεμβάλλονται – εννοείται βέβαια πως δεν μιλάμε για “εύκολα”, τραγουδιστά choruses εδώ!

Η απόδοση των μουσικών στο τόσο απαιτητικό εκτελεστικά υλικό είναι εντυπωσιακή όσο και αυτονόητα τέλεια. Χωρίς να μειώνουμε την παρουσία των δύο κιθαριστών, το rhythm section είναι “από άλλον πλανήτη” - άλλωστε τα κομμάτια ήταν εμφανώς δομημένα πάνω στους ρυθμούς. Οι στίχοι επίσης παρουσιάζουν πολυμορφία αφού διέπονται τόσο από οικολογικές ανησυχίες όσο και από… εξωγήινες αναζητήσεις!

Είναι αξιοθαύμαστο και ενδεικτικό της ζωτικότητας που διακατείχε το νεαρό τότε death metal που ακόμα διαμόρφωνε τις σταθερές του, το ότι εν έτει 1991 ήδη ξεκίναγε να επεκτείνεται πέραν των ορίων. Με το “Unquestionable Presence” οι Atheist έθεσαν νέα standards στο είδος δημιουργώντας ένα album ορόσημο, θεμέλιο λίθο σωστότερα, σε μια χρονιά όπου θα ακολουθούσαν σε παρόμοιο “μονοπάτι” οι Death (“Human”) και οι Pestilence (Testimony of the Ancients”), με τους Cynic να έρχονται λίγο αργότερα.

Δυστυχώς όμως, η απώλεια του Patterson αποδείχτηκε δυσβάσταχτη για τον Steve Flynn που αποχώρησε αμέσως μετά, με την μπάντα αναπόφευκτα να διαλύεται για πρώτη φορά.
Είπαμε ότι δεν ήταν και οι πιο τυχεροί τύποι;