Πηδηξες ένα άλμπουμ!
1 Like
1. Thorns - Thorns
Ασφυκτικό από το πρώτο δευτερόλεπτο. Συναισθήματα απομόνωσης, δυστοπίας. Παραγωγή τόσο παγωμένη και τόσο καθαρή σαν χειρουργικός πάγκος. Αναφέρω την παραγωγή γιατί βοηθάει στο να αναδειχτεί ο πολυεπίπεδος ήχος του. Από τις κιθάρες του Snorre που είναι μπροστά χτίζοντας αυτό τον ηχητικό τοίχο που σε γραπώνει από το γιακά, στα στρώματα των synth, samples και effects που έρχονται στην επιφάνεια όταν η μελωδία υπερισχύει, στο drumming του Hellhammer (πειραγμένο ψηφιακά με pro tools για να δώσει αυτό τον “ηλεκτρονικό” τόνο) που είναι στο κέντρο σαν στυλοβάτης του όλου εγχειρήματος.
Ένας δίσκος-επιστέγασμα αυτού που ξεκίνησαν οι DHG.
2. System of a Down - Toxicity
Περίμενε ποτέ κανείς πριν την κυκλοφορία του Toxicity πως μια μπάντα τόσο αλλόκοτη και εκεντρική θα βρισκόταν στην κορυφή του Billboard; Το Toxicity είναι η απτή απόδειξη πως ένας τόσο έντονα αντικομφορμιστικός δίσκος, μία καλλιτεχνική έκφραση που έχει την ελευθερία να πάει σε κάθε απίθανη κατεύθυνση μπορεί να γίνει τόσο επιτυχημένος που θα αποτελεί σημείο αναφοράς μιας γενιάς, χωρίς να θυσιάζει ούτε στάλα από το όραμα των δημιουργών του. Το ταλέντο να γράφεις μερικά θεϊκά hooks και να έχεις πίσω από την κονσόλα τον παραγωγό που εκείνη την εποχή ήταν ακόμα Μίδας, φυσικά έπαιξε τον (κομβικό) ρόλο του.
3. Slipknot - Iowa
66 λεπτά οργής, απόγνωσης, πόνου. Οι Slipknot στο Iowa κάνουν double down τα ακραία στοιχεία του ήχου τους, απομακρυνόμενοι από το groove του nu metal, ενώ παράλληλα αναπτύσουν και τα μελωδικά στοιχεία που θα γίνουν πιο εμφανή στην εξέλιξη της καριέρας τους (και όχι αποκλειστικά στους Slipknot). Aπό τη μια έχεις τα “People = Shit” και “The Heretic Anthem” -από το πιο heavy υλικό της μπάντας που θα έβγαζαν κάθε commercial airplay εκτός συζήτησης μέχρι τα τα υποψήφια για Grammy “My Plague” και “Left Behind” δείχνουν ένα συγκρότημα που έχει βρει τη συνταγή της επιτυχίας. Ίσως το πλέον εμπορικά επιτυχημένο extreme metal album όλων των εποχών, σίγουρα αυτό που έφερε τους Slipknot στο κλειστό κλαμπ των arena rock / metal συγκροτημάτων.
4. Tool - Lateralus
Το κουαρτέτο από το LA εδώ βρήκε τη συνταγή της τελειότητας με ένα πραγματικά third eye-opening δίσκο. Αμιγώς προοδευτικό, με μεγάλες σε διάρκεια, περίπλοκες συνθέσεις, που όμως έχει την ικανότητα να αρπάζει τον ακροατή από το πρώτο άκουσμα - απόδειξη της συνθετικής τους ιδιοφυίας. Ένα άλμπουμ που τόσο εύκολα ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, με τα ιντερλούδια και τα πειραματικά περάσματα να προσθέτουν στην εμπειρία της ακρόασης του. Aπό το πρώτο δευτερόλεπτο το “Τhe Grudge” το Lateralus αγγίζει την τελειότητα από την οποία δεν απομακρύνεται μέχρι να έρθει το outro του “Faaip de Oiad”.
5. Opeth - Blackwater Park
Με την έλευση του Steven Wilson ο Mikael βρήκε μάλλον το μουσικό του συγγενικό πνεύμα και μας παρέδωσε το magnum opus του. Το Blackwater Park βρίσκει μια μπάντα (και -ειδικά- τον ιθύνον νου της) σε καλλιτεχνική μέθεξη. Ένας δίσκος που κινείται τόσο αρμονικά και αβίαστα μεταξύ πανέμορφων ακουστικών μελωδιών και ακραίων death metal περασμάτων, γεμάτο συνθέσεις-masterclass του progressive metal (Bleak, The Drapery Falls, το ομώνυμο…), μέχρι την στιγμή ιδιοφυίας του Harvest.
Τhe rest of the top-10:
Fantômas – The Director’s Cut. Ένα ιδανικό soundtrack, ένας δίσκος που, όπως μας συνηθίζει ο Patton, βρίθει από ποικιλία κινούμενος μεταξύ thrash, doom, jazz, electronica - συχνά μέσα στο ίδιο κομμάτι.
Gojira - Terra Incognita Το ξεκίνημα της καλύτερης μπάντας των 00s. Λίγο άγουρη ακόμα, με ψήγματα της ιδιοφυίας που θα μας συντροφεύσει τα επόμενα πολλά χρόνια, αλλά με όλα τα στοιχεία που αγαπάει κανείς στο καλύτερο εξαγώγιμο προϊον της Γαλλίας.
Converge - Jane Doe Από το ολοκαύτωμα 79 δευτερολέπτων του “Cucubine”, μέχρι το τεράστιο ομότιτλο έπος 11.30 το Jane Doe έσπασε όλες τις φόρμες.
Rammstein - Mutter Το καλύτερο εμπροσθοβαρές άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει (η) μπάντα. Change my mind. Και με τέτοιο side A, πως να μην είναι κορυφαίο;
Emeror - Prometheus: The Discipline of Fire and Demise Το κύκνειο άσμα των Emperor είναι ίσως το πιο τολμηρό και φιλόδοξο πόνημα τους. Μια ακόμη γροθιά του Ihsahn στα όρια του ηθελημένου αυτοπεριορισμού.
Honorable Mentions:
Sigh - Imaginary Sonicscape
Devin Townsend - Terria
Enslaved - Monumension
Fear Factory - Digimortal
Kreator - Violent Revolution
Slayer - God Hates Us All
Soilwork – A Predator’s Portrait
Zyklon - World ov Worms
Akercocke - The Goat of Mendes
Solefald - Pills Against the Ageless Ills
32 Likes
Και φορμα για το καλο
5 Likes
2001
- Diabolical Masquerade - Death’s Design ( ??? Τι γινεται ρε, ολα καλά? ? )
- Tool - Lateralus
- Neurosis - A Sun That Never Sets
- Thorns - Thorns
- The Project Hate MCMXCIX - When We Are Done, Your Flesh Will Be Ours
Οριακά εκτός ,ΟΡΙΑΚΑ ΟΜΩΣ :
- System Of A Down - Toxicity
- Virgin Black - Sombre Romantic
- Green Carnation - Light Of Day, Day Of Darkness
Και 2 για τον δρόμο :
- After Forever - Decipher
- Gojira - Terra Incognita
Εξώφυλλο της χρονιάς :
28 Likes
2001 → Τελικά, ο ΡΟΜΒΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ μεταλλάχθηκε σε ΕΝΑ ΤΕΣΣΕΡΑ 
11. – 6.
11. TOOL “Lateralus”
Δε θα πω ψέματα, το περίμενα ψηλότερα. Αλλά μάλλον έχω αλλάξει αρκετά, τόσο ώστε ακούγοντάς το αυτές τις μέρες, toolάχιστον μέχρι και το “Parabola” να λέω από μέσα μου «μα πώς έκανα έτσι με την πάρτη του κάποτε;». Απ’ την άλλη, βλέποντας το ψυχρά (αποκομμένο δηλαδή, τόσο από τις αναμνήσεις όσο κι απ’ το τι θέλω στο σήμερα στη μουσική μου), αψεγάδιαστο το έβρισκα και πάλι. Την λύση στην ανωτέρω αντίθεση ήρθαν να δώσουν τα κομμάτια από το ομώνυμο και μετά, εκεί που ο Carey το παίρνει πάνω του και το πράγμα ξεφεύγει, αναβλύζοντας ένα πολύ αρχέγονο “tribal” feeling.
10. AVERSE SEFIRA “Battle’s Clarion”
Δεν ήταν τυχαία η αναφορά μου στους AVERSE SEFIRA την προηγούμενη χρονιά, με αφορμή το αφιέρωμα του Αγόρου στο Horror από το οποίο τους είχα μάθει. Οι συγκεκριμένοι Τεξανοί (που είχαν παρτίδες και με τον MkM των ANTAEUS, ο οποίος συμμετέχει σε ένα κομμάτι) παίζουν ένα blackmetal και με τα επιθετικά του σημεία και με τις μελωδίες του, αλλά και με στοιχειωτική στριφνάδα ενίοτε, όχι και πολύ συμβατό με τις μέχρι τότε γνωστότερες εκφάνσεις του USBM. Αυτό μάλλον είναι που τους κάνει και αρκετά αυθεντικούς ώστε να ξεχωρίσουν στα δικά μου αυτιά κι ας παρά-ακούγονται παραδοσιακοί σε μια εποχή, για την οποία (σήμερα) έχουμε την εντύπωση ότι ανήκει στο αβάντ-γκάρντ.
9. BLUT AUS NORD “The Mystical Beast of Rebellion”
Αρκετά έως πολύ καλά άλμπουμς τα πρώτα δύο BAN, αλλά ο trademark ήχος εδώ είναι που κάνει την επίσημη εμφάνισή του. Αν και η ολοκλήρωση θα έρθει με το επόμενο, το “Mystical Beast…” θέτει γερές βάσεις για την εκ Γαλλίας ορμώμενη εδραίωση της νέας μαυρομεταλλικής δυσαρμονίας και πλάθει με απόλυτα πειστικό τρόπο ένα σύμπαν παραδομένο στον τρόμο της διαρκούς περιδίνησης.
8. MY DYING BRIDE “The Dreadful Hours”
Απίστευτο back-to-back από τους Βρετανούς που στο “Dreadful Hours” κατορθώνουν να αγκαλιάζουν σχεδόν όλες τις κατά καιρούς εκφάνσεις τους και πιθανότατα παραδίδουν το πιο ολοκληρωμένο full-length τους (ΟΚ, είπαμε παίζει στα σημεία με το προηγούμενο). Ο Aaron κάνει 3-4 διαφορετικές χροιές στα φωνητικά, η υπόλοιπη κομπανία συμπληρώνει, ο καθένας το κομμάτι του με αποτέλεσμα ένα απόλυτα συμπαγές κράμα από death (τι ξεκίνημα έχει αυτό το “The Raven and the Rose”), doom, gothic (με τη πιο μεστή έννοια του όρου), μέχρι και λίγο black ακούω εκεί μέσα. Όλα τα κομμάτια ένα κι ένα και σαν τη μύγα μες στο γάλα ξεχωρίζει (λόγω ύφους) το απόλυτα ναρκωτικό “Le Figlie della Tempesta”. Απ’ όλα τα συγκροτήματα που τη δεκαετία ’91-’01 έπαιξαν «κάπως έτσι» νιώθω ότι οι MDB έπιασαν στο ύψιστο βαθμό αυτό το μεσαιωνικό feeling με γερές δόσεις απόκοσμου horror που εγώ έχω στο μυαλό μου ως «γοτθικό».
7. ALTAR OF PERVERSION “From Dead Temples (Towards the Ast’ral Path)”
Δύο μέλη των πολύ πρώιμων NECROMASS που αποχώρησαν αρκετά νωρίς, προφανώς επειδή ήθελαν να ασχοληθούν με λίγο πιο σοβαρά πράγματα, κυκλοφορούν ένα χορταστικό full-length από το πουθενά, με φάρο (αλλά όχι κόπια) το πνεύμα του DMDS και σαλπάροντας προς αχαρτογράφητα νερά (στα οποία θα περιπλανηθούν για πολλά χρόνια μέχρι να δημιουργήσουν τον διάδοχο). Απ’ όλα τα μπλακμέταλς του ’01 που λογικά δεν έχετε ακούσει, εγώ σας προτείνω αυτό εδώ.
6. ANATHEMA “A Fine Day to Exit”
Μια υπόνοια την είχα τώρα τελευταία, μιας και όποτε έφτιαχνα κάποια playlist και ήθελα να πετάξω μέσα κάτι από (μεσαίους και ύστερους) ANATHEMA σχεδόν αυτόματα πήγαινα σε κάτι από εδώ πέρα. Τώρα λοιπόν που το ξανάκουσα και ολόκληρο, επιβεβαιώνω ότι μάλλον εύκολα (θα δούμε τι γίνεται και με το “Closer” βέβαια) το “Fine Day…” με το πολύ ωραίο a-la Hipgnosis εξώφυλλό του (δεν είναι η ψήφος μου, αλλά ήθελα να το σχολιάσω) έχει κατακτήσει την σχετική κορυφή στις προτιμήσεις μου, μιλώντας για post-“Silent Enigma” κυκλοφορίες. Για αρκετά κομμάτια γράψατε, εγώ (πέρα από τη προφανή hit-άρα “Release”) θα σταθώ στο τέρμα έντονο “Underworld” αλλά και στο γλυκόπικρο “Temporary Peace”.
5.
HALO “Guattari (From the West Flows Grey Ash and Pestilence)”
«Για να δούμε πώς θα είναι να τεντώσουμε τον επιμεταλλωμένο βιομηχανικό ήχο στα άκρα» θα είπανε οι Αυστραλοί και πήρανε π.χ. τους GODFLESH και τους άλλαξαν τον αδόξαστο. Αναφέρω τους συγκεκριμένους διότι στο “Guattari” (που τυπικά πρωτοκυκλοφόρησε σε CD-R το ’99, αλλά με βολεύει το official release) ξαναβρίσκω την απειλητική ατμόσφαιρα του “Streetcleaner” παραδομένη σε ένα μετα-αποκαλυπτικό πλανήτη όπου κυριαρχεί ο θόρυβος και η απόγνωση. Προφανώς δίσκος όχι για όλους και όχι για όλες τις ώρες.
4.
SUMMONING “Let Mortal Heroes Sing Your Fame”
Καλά τα είχα γράψει πριν από σχεδόν δύο χρόνια με αφορμή την 20ετία απ’ την κυκλοφορία του:
3.
MUSE “Origin of Symmetry”
My Generation, part B: Αν μεγαλώσαμε στα 00s με κάποιες λίγες μπάντες που ξεπερνούσαν τα όρια των ιδιωμάτων τους και «ένωναν μουσικά» παρέες, μία από αυτές ήταν οι MUSE. Η αλήθεια είναι ότι η (εμπορική) εκτόξευσή τους μάλλον ήρθε με το επόμενο (και κορυφώθηκε στο “Black Holes…”), αλλά και τα singl-άκια του “Origin…” μια χαρά τα θυμάμαι να παίζουν τακτικά στο Superrock του MTV, όπου είχα μείνει με το στόμα ανοικτό όταν πρωτο-άκουσα την εισαγωγή του “Bliss”. «Μα πώς γίνεται μια pop/rock μπάντα να ακούγεται τόσο δυναμική και παράλληλα να γράφει τόσο catchy κομμάτια;» αναρωτιόμουν. Πώς γίνεται τρεις άνθρωποι να παράγουν τόσο ολοκληρωτικό ήχο; Το “Origin of Symmetry” (και οι MUSE γενικότερα) είναι ο δίσκος που κατά τη γνώμη μου επανάφερε το πνεύμα του 80s arena rock αλλά με ξεκάθαρα προσωπικό και μοντέρνο ήχο. Τα σπάμε με “New Born” & “Plug-in Baby”, δακρύζουμε με “Citizen Erased” (πώς ξεκινάει και πώς καταλήγει, ε) για τους χαμένους έρωτες, νοσταλγούμε με τη διασκευή του “Feeling Good” και χανόμαστε στο κρυπτικό “Megalomania”.
2.
SYSTEM OF A DOWN “Toxicity”
My Generation, part A: Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ειπωθεί για έναν από τους δίσκους που όρισαν τα rock και metal 00s. Ας πω απλά ότι ακούγοντας το “Chop Suey” τις πρώτες 3-4 φορές (όλες στο TV War) οι αντιδράσεις μου σταδιακά ήταν «μμμ, καλό, αλλά δε σκίζω και βρακιά» → «ρε είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό» → «ρε τα σπάει αυτό!!». Οπότε απορρίπτω #teamSakellariou και εντάσσομαι σε #teamKaraolidis, αγοράζω τον δίσκο, βάζω να παίξει, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, τι αδιανόητη ροή είναι αυτή, πόση ένταση αλλά και πόσο νόημα κουβαλάνε μέσα τους αυτά τα φαινομενικά απλά τραγουδάκια… Πρέπει να έφτασα να το ακούω και 10 φορές μέσα σε μια μέρα, ως πρωτοετής τότε έμπαινα στο αμφιθέατρο, πήγαινα πίσω-πίσω σειρές και έβαζα τη 45λεπτη «διάλεξη» του Serj αντί για το μάθημα. Α, και είχα κάνει επιτυχημένη σταυροφορία για τον δίσκο στη τότε (πολύ ετερόκλητη) παρέα, όπου ως φοιτητές/-τριες πάντα υπήρχε μια έστω επιφανειακή τάση (και) προς rock φόρμες. Από τα 14 highlights του δίσκου, η καρδιά πάντα στέκεται λίγο παραπάνω στο “Deer Dance” (γιατί εξελίχθηκε σε πραγματικότητα τα επόμενα χρόνια) αλλά και το “Psycho”, το οποίο απογειώνεται σε αυτήν εδώ την απίστευτη εκτέλεση.
1.
THORNS “Thorns”
Και εδώ καλά τα έγραφα νομίζω:
Περί εξωφύλλου:
Ειδικές Καταστάσεις
Ενώ τα βαριά χαρτιά του εγχώριου bm είτε έχουν αλλάξει ρότα είτε διανύουν περίοδο αγρανάπαυσης, οι NOCTERNITY εισβάλλουν στις ζωές μας με τον αρκούντως επικό ήχο τους. Αν με ρωτάτε, θα προτιμήσω το EP “Crucify Him” απ’ το full-length “En Oria”, αλλά όπως αγαπάει ο καθένας.
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού η ώρα για ένα από τα πιο λυσσαλέα σχήματα των 00s έχει φτάσει, οι REVENGE θα ντεμπουτάρουν με το “Attack.Blood.Revenge” EP και θα ανοίξουν τον κύκλο με τα γαμάτα εξώφυλλα, αλλά θέλουν λίγο ακόμα (και κάνα-δυο guest μέλη) για να φτάσουν στο στόχο. Οι KRIEG του Nick “Imperial” απ’ την άλλη αν και ήδη έχουν κάμποσες κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, στο “The Church” πετυχαίνουν τόσο εκτρωματική ηχογράφηση που καταντάει σχεδόν must για το USBM της εποχής.
Στη Νορβηγία, οι “Σιωπές των Λύκων” (ειδικά η δεύτερη) παίζει να είναι και οι αγαπημένες μου κυκλοφορίες τους πέραν του “Themes…”. Εκπληκτική σπουδή πάνω στις σκόρπιες σκέψεις που ξεφεύγουν απ’ το υποσυνείδητο, όταν είμαστε παραδομένοι στην απόλυτη ησυχία.
Τέλος όποιος θεωρεί εαυτόν TIAMAT enthusiast δεν νοείται να μην έχει ακούσει το οριακά kitsch western goth project του Edlund ονόματι LUCYFIRE με τον τρομερό τίτλο “This Dollar Saved my Life at Whitehorse”. Δίχως ντροπή μπορώ να πω ότι ενίοτε (όχι συχνά) το απολαμβάνω -σε μικρές δόσεις πάντα. Ευτυχώς που το ‘κανε πάντως, δεν νομίζω να άντεχα ανάλογο TIAMAT δίσκο.
34 Likes
Ε απο εκεινο δεν το θεωρω ανώτερο για αυτό δεν το ανέφερα (όπως δεν αναφέρθηκα και στα ενδιαμεσα αλμπουμ μετα το ομότιτλο, πριν ο Holmes ξεκινήσει τα growls ξανά)
1 Like
Και εδώ πήδηξες ένα άλμπουμ 
Το λυρικότατο Eternity Ends
Αυτό είναι όντως “άκυρο πήδημα”.
Η πλάνη αυτή ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι ποτέ δεν κατάφερα να βρω/αγοράσω το “Eternity Ends” back in the day (σε αντίθεση με τα δυο άλλα άλμπουμ), οπότε το ξεχνάω.
Επίσης, η πλάνη ενισχύεται λόγω του ότι το “Act II” πάντα με έκανε να θεωρώ το “Gallileo” ως δεύτερο άλμπουμ. Αν λοιπόν, το “Evil” είναι το τρίτο, το “Eternity Ends” - με την εις άτοπον επαγωγή - είναι το ντεμπούτο…
Makes sense για 13 Αυγούστου.
1 Like
Εμένα πάντως παίδες μου αρέσει πολύ περισσότερο το Galileo.
Μάλλον λόγω φωνής. Υπερτερεί συντριπτικά σ’ αυτό το κομμάτι σε σχέση με το (κατά τ’ άλλα πολύ ωραίο) Evil.
1 Like
Πιθανως από τις μεγαλυτερες και σημαντικότερες χρονιες της ιστοριας της μουσικης, με πρωτοποριακές κυκλοφορίες, πειραματισμούς, καινοτομίες και τρομερα ντεμπουτα.
Οι περισσοτεροι από εμας ειμασταν σε τετοια ηλικια διαμόρφωσης μουσικης ταυτοτητας και προσωπικότητας που εξαρτήθηκε αμεσα απο τα ερεθισματα του κυκλου μας μεγαλωνοντας.
Δισκοι ιστορικοι που ξεπερνανε όρια και μουσικα είδη, και συνεχιζουν να επηρεάζουν ακροατές και καλλιτέχνες μεχρι κ σημερα.
1. Converge - Jane Doe
Ο καλυτερος δισκος του σκληρου ηχου.
Ένα αριστουργημα ακραιας αφιλτράριστης και συναισθηματικης εκρηξης και μια καθαρτικη εμπειρια που προκαλει δεος.
Εχουν ειπωθει πολλα για ένα από τα πιο αγαπημενα αλμπουμ και μπαντες μου, οποτε δε θελω να μακρηγορήσω.
Οσες φορες όμως κ αν εχω δει/ακουσει το Concubine, άλλες τοσες σκεφτομαι ποσο θα τα εσπαγε να ακουγα και το Fault n Fracture μετα στα καπάκια – ένα ντουο ονειρικο.
Εξωφυλλο επισης.
2. Slipknot – Iowa
Το πιο αγαπημενο αλμπουμ της μπανταρας και το πιο θυμωμενο.
Το ειδαμε λαιβ στον Λυκαβηττό, τους γνωρισαμε και στο αεροδρομιο μετα, και εχει απλα χαραχτει στη καρδια μου. Μονο χιτς και βια.
3. Neurosis - A Sun That Never Sets
Τριτη αγαπημενη μπαντα εβερ στη 5αδα μιας κ μονο χρονιας.
Ένα ακομα ηχητικο ταξιδι post και πειραματικης μουσικης ενός συνολου καταπληκτικων καλλιτεχνων.
4. Tool – Lateralus
Το Lateralus είναι από τα αλμπουμ που ως πιτσιρικας δεν είναι πιάσει, και χρειαστηκαν 2-3 επιστροφες για να γινει ένα από τα αγαπημενα των 00ς. Σε τετοιο βαθμο που εχω και ένα «inspired by» τατου.
5. Muse - Origin of Symmetry
Τεταρτη αγαπημενη μπαντα στη 5αδα αισίως, με ένα καινοτομο αλμπουμ της συγχρονης indie rock σκηνης.
System of a Down – Toxicity
Oι SOAD είναι από τις μπαντες που ακουσα ΤΟΣΟ πολύ όταν ειχαν πρωτοβγεί που πλεον είναι αδυνατο να ακουσω άλλο.
Εκεινα τα χρονια παντως 2000-2003 παντως το ειχαμε λιωσει το Toxicity.
Θυμαμαι ακομα το καλοκαιρι στο Kashmir στην Ικαρια (υπαρχει ακομα?) που πηγαιναμε το CD φρεσκο φρεσκο στον DJ και το επαιζε ολο το βραδυ. Αχ ωραια καλοκαιρια.
The Strokes - Is This It
True ροκεντρολες και αναβιωσαν μαζι με Radiohead κ Muse την alternative indie rock σκηνη.
Μεγαλο απωθημένο που δε τους εχω δει λαιβ.
Radiohead – Amnesiac
Τρομερο follow up ενός τιτανιου αλμπουμ, συνεχιζοντας σε ηδη υχηλα επιπεδα.
Rammstein – Mutter
Οσο και να μη τους ακολουθησα την αργοτερα πορεια τους, δε μπορω να παραβλεψω αυτή τη σημαντικη κυκλοφορια που ολοι μας εχουμε ακουσει και αγαπησει/μισησει.
Pelican - Pelican EP
Ξερω ξερω ειναι EP αλλα τι να κανω ? Οι Pelican είναι από τις πιο underrated μπανταρες και στις πιο αγαπημενες (το ξερω την εχω πει πολλες φορες τη λεξη αυτή σημερα).
Το mammoth από τα πιο ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΑ κομματια του instrumental doom.
Cradle of Filth - Bitter Suites to Succubi
Κυκλοφορια μετα το Midian και οσο κ cheesy να ακουγεται τη σημερον ημερα, εχω περασει πολλες ωρες ακουγοντας το.
Deicide - In Torment in Hell
Δισκαρα και ο πρωτος μου Deicide back in the day.
Gorillaz – Gorillaz
Εκλπηκτικος δισκος που θα μπορουσε να είναι και πιο ψηλα στη λιστα, αλλα τι να κανομε.
Nick Cave & The Bad Seeds - No More Shall We Part
Τι ωραια δισκαρα ρε Νικ – σε αγαπαμε και σου χω δωσει παμπολες θεσεις στις 3αδες μου.
Cult of Luna - Cult Of Luna
Η αρχη μιας λαμπρης πορειας μιας πολύ σημαντικης μπαντας για εμενα. Τους λατρευω και θα τα ξαναπουμε συντομα πιο ψηλα.
Και τοσα πολλα αλλα μου μου αρεσουν τοσο πολυ
The White Stripes - White Blood Cells
envy - All the Footprints You’ve Ever Left and the Fear Expecting Ahead
Machine Head - Supercharger
Crowbar - Sonic Excess in its Purest Form
Destruction - The Antichrist
Unearth - The Stings of Conscience
Fugazi - The Argument
Dimmu Borgir - Puritanical Euphoric Misanthropia
Burnt By The Sun - Burnt By The Sun
Akitsa - Goétie
Madrugada - The Nightly Disease
Darkthrone - Plaguewielder
Kreator - Violent Revolution
Pig Destroyer - Prowler in the Yard
Spoon - Girls Can Tell
Nargaroth - Black Metal ist Krieg
34 Likes
Ρε μλκ! 
3 Likes
" today i learned that some things are krieg and other are not "
1 Like
Έχω δει NARGAROTH live, μυθική εμπειρία.
3 Likes
Γρήγορο top5 για μένα για να μη χάσω τη συμμετοχή
- Opeth - Blackwater Park
Το αριστούργημα των Opeth, ένα βαθύ σκοτάδι, μια ομίχλη που δεν καθαρίζει ποτέ, μια συγκίνηση που παραμένει ζωντανή σε κάθε ακρόαση. Ούτε ένα τραγούδι απλά καλό, αριστούργημα από την αρχή ως το τέλος. The sun sets forever, over Blackwater Park. (Καρδούλα στον @Ktn κι από δω)
- Slipknot - Iowa
Όσο κ αν οι Slipknot δεν είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες, η συμβολή τους στον ήχο και το άνοιγμα του σε νέο κοινό είναι αδιαμφισβήτητη.
- My Dying Bride - The Dreadful Hours
Για μένα ο κορυφαίος δίσκος της μπάντας, ποτισμένος με φαρμάκι και συναισθηματικά σχεδόν ασηκωτος.
- Transatlantic - Bridge Across Forever
Δίσκος που όταν τον πρωτοακουσα από προτροπή του δασκάλου μου στην κιθάρα, προσπέρασα αρχικά. Μου είχε φανεί περίεργο, δεν ήμουν εξοικειωμένος με τον ήχο. Πλέον, το “Duel With The Devil” λογίζεται άνετα μέσα στα αγαπημένα μου κομμάτια ever.
- Devin Townsend - Terria
Η πρωτη μου επαφη με τον τρελιαρη Καναδό, αξέχαστη εμπειρία και μια σχέση αγάπης με τη μουσική του που συνεχίζει ως σήμερα.
Honourable mentions:
Tool - Lateralus
System of a down - Toxicity
Converge - Jane Doe
Dimmu Borgir - Puritanical Euphoric Misantropia
Muse - Origin Of Symmetry
Emperor - Prometheus: The Discipline of Fire and Demise
Threshold - Hypothetical
Kamelot - Karma
Green Carnation – Light Of Day, Day Of Darkness
34 Likes
Twisted Tower Dire
Rammstein
Slipknot
Tool
Thorns
22 Likes
2001
Τέτοια ώρα , τέτοια (μη) λόγια . Τα έχετε πει όλα ήδη , περιττό να προσθέσω κάτι ουσιαστικό
HONOURABLE MENTIONS
-
Muse - Origin of Symmetry
-
Sodom - M-16
-
The Tea Party - The Interzone Mantras
-
Gamma Ray - No World Order
-
Angra - Rebirth
-
Daft Punk - Discovery
-
Kamelot - Karma
-
Lost Horizon - Awakening The World ( τους είχα σχεδόν ξεχάσει , ευτυχώς όχι εσείς . Ισχύει ότι υπήρξε σπουδαία power μπάντα . Διάττοντας αστέρας δυστυχώς )
TOP 5
5. Savatage - Poets and Madmen
Ευλαβικό , οπαδικό , ιερό προσκύνημα στην μάλλον αγαπημένη μου μπάντα εβερ
4. Avantasia - The Metal Opera
Τεράστιο άλμπουμ , αφρόκρεμα της σκηνής και Κισκε στην καλύτερη εμφάνιση του μετά τα μυθικά Keepers ( καθαρά προσωπική άποψη )
3. Tool - Lateralus
οι Tool είναι αυτοί που είναι και το έργο τους αδιαμφισβήτητο . Και γενικά δεν είμαι πολύ μεγάλος φαν , εδώ όμως τρελαίνομαι . Αιώνιο #1
2. Slipknot - Iowa
με σπασμένα τα φρένα
1. System of a Down - Toxicity
Μνημείο ιστορικό , επίκαιρο και αιώνιο #2
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
35 Likes
Έχω αναφέρει αρκετές φορές ότι κάπου “εδώ” και για τουλάχιστον 10 (μάλλον 15) χρόνια, με έφαγε η δουλειά και άλλα χόμπι, με αποτέλεσμα να χάσω μουσική. Προφανώς από το 2012/13/14 έκανα κατσάπ - όχι κέτσαπ- και έμαθα πράγματα που μου ξέφυγαν στη γέννησή τους. Πιθανότατα να μου άρεσαν σήμερα ήχοι που θα είχα ακούσει τότε, αλλά δεν καβάλησα το κύμα στη γέννησή του. Δεν πειράζει. Το παιχνίδι αυτό (δλδ όλοι εσείς) δεν μου έμαθε μόνο μουσικές του '70 και του '80 που δεν γνώριζα, αλλά και μουσικές που ακολούθησαν όσο πλησιάζαμε στο μιλένιο.
Το 2001 όμως είναι μία χρονιά με τεράστιες κυκλοφορίες που αρκετές άκουσα τότε, άλλες τις έμαθα αργότερα και λίγα ήταν εκείνα που έμαθα αυτή την εβδομάδα. Αυτή τη στιγμή ακούω Ark και έχω πάθει σοκ από τα όσα ηχητικά συμβαίνουν στα υπέροχα (σικ) αυτάκια μου και μπερδεύονται στον εγκέφαλό μου καθώς περνούν από τη μία πλευρά του κρανίου στην άλλη και επιστρέφουν σαν να κάνει γκελ μία μπάλα σε τοίχο του σκουός!
Πάμε στην ουσία:
- System of a Down - Toxicity
Το Toxicity δεν έχει skip, άνοιξε νέους δρόμους στη μουσική κατ’ εμέ. Σίγουρα για εμέ. Μίνι ιστορία:
Summary
Σχεδόν 25 χρόνια παίζω μπάλα σε ανεξάρτητο πρωτάθλημα, οι μετακινήσεις κάπου στα μέσα του 2000 γίνονταν με τέσσερις συναδέλφους, πάντα με το ίδιο όχημα. Ο οδηγός έπαιζε συχνά ένα best of SOAD και ο ένας εκ των άλλων δύο τους λάτρευε. Εγώ ήμουν στη φάση “τι μλκ είναι αυτό”. Μετά από 2-3 διαδρομές και δική μου γκρίνια, μου λένε “πάψε κι άκου”. BYOB (ναι, άλλος δίσκος, αλλά θυμίζω το best of). Tο ηχοσύστημα του φίλου ήταν πανάκριβο, άκουγα τα πάντα, ξεχώρισα μελωδίες, ήχους, νότες, όλα. Πάω σπίτι, λέω στη σύζυγο “άκου αυτό”. Αποκάλυψη. Το 2010 δεν προλάβαμε να τους δούμε στο Βερολίνο. Το 2017 τους είδαμε στην Πράγα. Το 2020 τους χάσαμε στο Βερολίνο (covid) και πάθαμε κατάθλιψη. Ευχαριστώ Γιώργο και Ηλία.
- Tool - Lateralus
Δεν ξέρω τι να περιγράψω από αυτό. Συμπυκνωμένα όλα τα είδη μουσικής. - Muse - Origin Of Symmetry
Το έπιασα επίσης αργά, μετά το Resistance. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν πιο ψηλά, αλλά το έφαγαν τα κυκλώματα. - Kreator - Violent Revolution
Αγαπημένη κυκλοφορία. Στο στιλ που μου αρέσει, λίγο πιο μελωδικός, λίγο πιο αργός, σίγουρα πολύ πιο ώριμος από την προηγούμενη δεκαετία. - Therion - Secret of the Runes
Η ιδιοφυΐα του Γιοχάνσον έκανε το Secret έναν δίσκο που μετέτρεψε σε mainstream για τη μουσική μας τα σύνθετα και πολυπληθή σχήματα επί σκηνής. Μίνι ιστορία:
Summary
Tους είδα πρώτη φορά ever τον Μάρτιο του 2001. Δούλευα κοντά στη Μάρνη, μετά τη δουλειά πήγα κουρασμένος με στόχο να τους απολαύσω στο μπαρ με μπύρες. Έπαιξαν μερικά από τον επερχόμενο δίσκο τους. Είχα πάθει σοκ από τους ήχους, τρεις άνδρες και τρεις γυναίκες σε εξέδρα, οπερετικά φωνητικά, τενόροι, βαρύτονοι, κακός χαμός. Και περφόρμανς άλλου επιπέδου σε μία σκηνή τόση δα. Ίσως έφταιξαν και οι μπύρες. Μπα, μλκς λέω. Έφταιξαν οι Therion.
Ως το #4 όλα ήταν τακτοποιημένα στο μυαλό μου. Για το 5 παιδεύτηκα πολύ. Σε μία ώρα μπορεί να έβαζα κάποιο από τα επόμενα 6:
Lost Horizon - Awakening the World
Propagandhi - Today’s Empires, Tomorrow’s Ashes
Green Carnation – Light Of Day, Day Of Darkness
Slayer - God Hates Us All
Ark - Burn the Sun
Falconer - Falconer
Και αύριο θα μπορούσε να είναι στην πεντάδα κάποιο από τα επόμενα 9 (αλφαβητικά), για να φτιάξω λίστα με 15 χονόραμπλ συνολικά:
Anvil – Plenty of Power
Avantasia - The Metal Opera
Avenged Sevenfold - Sounding the Seventh Trumpet
Gamma Ray - No World Order
Jag Panzer – Mechanized Warfare
Nick Cave & The Bad Seeds - No More Shall We Part
Savatage - Poets and Madmen
Slipknot - Iowa
Sum 41 - All Killer No Filler
Ειδική αναφορά στο Discovery των Daft Punk. Δεν είναι καν του στιλ μου, αλλά αναφέρονται τόσο συχνά εδώ που δεν μπορούσα να τους αγνοήσω. Εντυπωσιάστηκα. Όταν τελειώσει το παιχνίδι, θα είμαι σε θέση να τους παρακολουθήσω πιο στενά.
39 Likes
**2 0 0 1**
20 Elton John - Songs From The West Coast
19 Slipknot - Iowa
18 Nick Cave & The Bad Seeds - No more shall we part
17 Hoobastank - Hoobastank
16 Mogwai - Rock Action
15 Aerosmith - Just push Play
14 Savatage - Poets and Madmen
13 Cradle of Filth - Bitter Suites to Succubi
12 Radiohead - Amnesiac
11 Opeth - Blackwater Park
10 Tori Amos - Strange Little Girls: Το Τοράκι είναι μαστόρισσα στις διασκευούλες και το απέδειξε και το 2001. Της κρατάω ελαφρώς μούτρα όμως που δε συμπεριέλαβε σε αυτόν τον δίσκο την παλαιότερη διασκευή της στο Smells Like Teen Spirit. Υπάρχει στα extras της deluxe έκδοσης του Liitle Earthquakes. Ακούστε τη και θα πάθετε!
9 Daft Punk - Discovery: Ώρε μάνα μου τσαχπίνικη μουσική εδώ!
8 Transatlantic - Bridge Across Forever: Τον ξέρω φυσικά τον κύριο Morse. Πρώτη φορά όμως άκουσα αυτόν τον δίσκο του με προσοχή και του βάζω πολύ καλό βαθμό!!
7 Incubus - Morning View. Νέα ανακαλυψάρα!!!
6 Devin Townsend - Terria: ΤΡΕΛΑΜΕΝΟΣ ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ.
5 Megadeth - The world needs a hero: Ρε μαλάκα MEGA Dave, ένα κακό άλμπουμ σου ψάχνω. Θα βρω;
4 Tenacious D - Tenacious D: Έχω περάσει πολύ ωραία βράδια “ερμηνεύοντας” το Fuck Her Gently σε διαγωνισμούς karaoke. Και έχω ανέβει πολύ ψυχολογικά, σε στιγμές που πραγματικά το είχα ανάγκη, ακούγοντας τα υπόλοιπα κομμάτια αλλά και τις μικρές “πρόζες” ανάμεσά τους. Και ναι, το Tribute, στα σοβαρά, είναι ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ!!
3 Creed - Weathered: Το καλύτερο άλμπουμ της μικρής δισκογραφίας των Creed με τους οποίους θα κολλούσα 4 χρόνια αργότερα. Ένα είδος best of ο δίσκος αυτός. Ακολούθησε η διάλυση και μια σύντομη επανένωση για να βγει ο δίσκος Full Circle το 2009. Ενδιάμεσα, o Σκοτ (ο frontman) έκανε ένα σόλο δίσκο και οι υπόλοιποι έκαναν τους (αγαπημένους σας) Alter Bridge…
2 R.E.M. - Reveal: Πολλές, πολλές επιρροές εδώ μέσα. Παλιές κυρίως. Στην εποχή εκείνη, οι R.E.M. είχαν φτάσει στο σημείο να επηρεάζονται από τον παλιό τους ήχο με πολύ ωραίο αποτέλεσμα. Δίσκοι με κομμάτια σαν τα Lifting, All the way to Reno, Disappear και Immitation of life δε βγαίνουν κάθε χρόνο…ΕΥΓΕ!
1 System Of A Down - Toxicity: Δε θα ξεχάσω ΠΟΤΕ εκείνο το μεσημέρι Σεπτεμβρίου του 2001, όταν άκουσα στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, για πρώτη φορά στη ζωή μου, το Chop Suey! To σαγόνι έγινε ένα με το πάτωμα. Δεν μπορείτε να καταλάβετε πώς φάνηκε το τραγούδι αυτό σε έναν άνθρωπο που ως τότε ο πιο σκληρός ήχος που είχε φτάσει στα αυτιά του ήταν Iron Maiden. Άξια, παλικαρίσια, @@άτη, με το σπαθί τους, αδιαμφισβήτητη πρώτη θέση. Το τελευταίο, ίσως, πολύ φρέσκο κι αλλιώτικο πράγμα που ακούστηκε στη διεθνή μουσική σκηνή.
29 Likes
Σιγουρα μια ωρα παράτα εχουμε μεγαλο ντερμπι μπροστα μας 
11 Likes