Πολύ καλή χρονιά, περίεργη κάπως. Αρκετοί βρίσκονται σε πορεία ανοδική χωρίς να έχουν πιάσει κορυφές, κάποιοι πέφτουν αλλά παραμένουν ψηλότερα από τον ανταγωνισμό.
1) The Derek Trucks Band - Joyful Noise
Mε το Joyful Noise ξεκινά η χρυσή περίοδος του Derek με την προσωπική του μπάντα για μένα. Όλα χωράνε εδώ. Blues/ jazz/ soul/ funk/ southern rock/ latin/ fusion/ indian music. Κι αν κάποιος μιλήσει για μη συνοχή, δεκτό αλλά εγώ θα πω πως απλά με κρατούν σε εγρήγορση.
Η μπάντα του είναι φανταστική, τα jams τους μπορούν να “ροκάρουν” αλλά ταυτόχρονα με την ιδιοσυγκρασία μιας jazz μπάντας, προσαρμοστικότητα φοβερή. Πάνω απ’ όλους ο Derek. Κάποιοι μιλούν πλέον για τον καλύτερο slide κιθαρίστα στην ιστορία (συμφωνώ), κάποιοι φτάνουν να τον αποκαλέσουν τον καλύτερο έβερ, τελεία. Αυτός όμως, ταπεινός, ακολουθεί την μούσα του, αφήνοντας τους τίτλους για τους άλλους και εστιάζει στη μουσική του. Ό,τι ακούσαμε στην πορεία τους απο δω και πέρα, υπάρχει ήδη λίγο πολύ μέσα στο Joyful Noise. Έβγαλε καλύτερα άλμπουμ ίσως, αλλά εδώ πλέον το όραμα είναι ξεκάθαρο.
*Καλώς και τη Susan, να δεις που θα τα βρουν αυτοί οι δύο…
2) Norah Jones - Come Away with Me
Tο μήλο κάτω από τη μηλιά λένε ε? Κόρη του Ravi Shankar…
Ήξερα την Norah Jones σαν όνομα αλλά δεν είχα ακούσει νότα. Θυμάμαι να είμαι σε μπυραρία φίλου, λίγοι φίλοι αραχτοί, “οικογενειακά”, μουσική να παίζει από το youtube, o καθένας έβαζε ότι του κατέβαινε. Και κάποιος επιλέγει σε μια φάση μια live εμφάνιση της. Νέα, πανέμορφη, πάνω από το πιάνο να παίζει μια γλυκιά μελωδία και η φωνή της φανταστική, να βγάζει σαν παρουσία μια αθωότητα και ταπεινότητα απίστευτη. “Αυτή είναι η Jones? Mαλάκα είναι ΘΕΑ!”
Αναμενόμενα ψάχτηκα και κατέληξα στο ντεμπούτο της. Μου αρέσει που κάποιοι μουσικοί στο ντεμπούτο τους κυκλοφορούν ένα τόσο τέλειο άλμπουμ, με εκνευρίζει όταν δεν το ξαναφτάνουν ποτέ (όπως μάλλον ισχύει για την Jones).
Είχα μιλήσει κάποτε για την ομορφιά σε νότες (μιλώντας φαντάζομαι για κάναν Latimer, κλασικά). Το ίδιο νιώθω γι’ αυτό το άλμπουμ. Ομορφιά, γλυκύτητα, ευαισθησία… Δεν είναι τα πάντα χαρούμενα, υπάρχει διάχυτη μελαγχολία παντού, σε στίχους και μουσική, αλλά νιώθεις κιόλας πως ό,τι κι αν συμβεί, όλα θα πάνε καλά.
Να την χαρακτηρίσω pop? Απλοϊκός όρος. Έχει και πολλή jazz μέσα, country, blues και soul, ενορχηστρώσεις πλούσιες και μαγικές. Ο ήχος της μπάντας της είναι αρκετά vintage, προσθέτουν με το παίξιμό τους κάτι αιθέριο στην μουσική, πέραν της απαλής φωνής της Jones. Τραγούδια ιδανικά για να ακούς τρυπωμένος στο σπίτι κάνα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ.
Γλυκόπιοτος δίσκος και ωριμάζει όμορφα με τον χρόνο.
3) Lucero - Tennessee
Ίδια κοψιά με το ντεμπούτο αλλά ελαφρώς καλύτερο. Φοβερός δίσκος, αν είσαι σε ευαίσθητη στιγμή, σε κάνει κομμάτια. Αυτή η χρήση παραμορφωμένων κιθάρων που παίζουν συνεχώς μελαγχολικές μελωδίες με σκοτώνει. Εδώ ακόμα πιο πολύ, νιώθω πως έχουν φάει το grunge/ alternative των 90s με το κουτάλι, στο φανταστικό Here at the Starlight πχ, οι αναφορές είναι εμφανείς. Βοηθά και ο Ben Nichols, η γρεζαριστή φωνή του μου έβγαζε πάντα κάτι τύπου Cobain. Όχι τόσο σε χροιά (είναι και αισθητά πιο βλάχος) αλλά σαν αίσθηση. Μεγάλος δίσκος.
Αποφύγετε αν είστε πληγωμένοι, pt.2.
4) The Hellacopters - By the Grace of God
Ο θεός του rock ‘n’ roll. Πετάει στα μούτρα μας άλλους 13 ύμνους. Αχ και να ήξερε το mainstream τι γίνεται εδώ μέσα. Όλα τα τραγούδια με κολλάνε στον τοίχο με την αμεσότητά τους. Πραγματικά, μοναδική περίπτωση μπάντας που δεν επηρεάζεται από τίποτα, δεν αλλάζει συνταγή και δεν βαριέμαι δευτερόλεπτο. Προτιμάω ελάχιστα το προηγούμενο αλλά δεν έχει σημασία. Το rock ζει κι εδώ μεγάλες στιγμές.
5) Spiritual Beggars - On Fire
Ό,τι λέει ο τίτλος. Η μπαντάρα δεν πτοήθηκε από την φυγή ολόκληρου Spice. JB φοβερός. Street Fighting Saviours, Fool’s Gold, Tall Tales, Beneath the Skin, up tempo κομματάρες, φοβερά grooves, για πάρτυ.
Xiτάρα Killing Time, Black Feathers αργόσυρτο, με επικά πλήκτρα, συναισθηματικό, έπος. Doom στο Young Man, Old Soul, υπερχέβι Dance of the Dragon King, με διαολεμένα riff και έναν Witt να παραδίδει μαθήματα drumming. Και Wilberg πανταχού παρόντα. Ο Amott πάντα ήταν θεός, σταθερή αξία, θα αρκούσε το solo στο Look Back για να χαρακτηριστεί τέτοιος.
Αλλάζει λίγο ο ήχος, γίνεται λίγο πιο παραδοσιακός ακόμα αλλά παραμένει κολασμένα heavy.
Δεν πήγαιναν με σπασμένα φρένα, με το γκάζι κολλημένο στο πάτωμα πήγαιναν. Φανταστικό άλμπουμ.
6) Audioslave - Audioslave
Θυμάμαι όταν το είχα πρωτοακούσει, δεν είχα τρελαθεί. Σιγά σιγά, με τις πολλές ακροάσεις, έγινε λατρεία. Ίσως έφταιγε που περίμενα πιο έντονη την αίσθηση Rage Against the Machine? Noμίζω και ο μουσικός τύπος της εποχής δεν τρελάθηκε ιδιαίτερα.
Αν και ο Cornell ήταν το τελευταίο κομμάτι του puzzle, καπελώνει τα πάντα η φωνάρα και η τεράστια προσωπικότητα του. Όχι πως σε σημεία οι άλλοι δεν θυμίζουν τον παλιό καλό τους εαυτό. Απλά η μουσική είναι κάπως πιο “παραδοσιακή”, κάπως έτσι το μεταφράζω στο μυαλό μου, ο Morello είναι σχεδόν συμβατικός στο παίξιμό του… Γράφω και μπαίνουν οι μορελισμοί στο Hypnotize. Τέλος πάντων είναι πιο μαζεμένος λίγο. Η όποια οπισθοχώρηση λειτουργεί σαφώς υπέρ του feeling, που εδώ σε σημεία σε πνίγει. Μεγάλο άλμπουμ.
7 ) Cross Canadian Ragweed - Cross Canadian Ragweed
-Παρεπιπτόντως, Αντώνη, σ’ αυτό το σημείο είμαι πια πεπεισμένος ότι προϋπόθεση για να βάλεις να ακούσεις κάτι είναι να έχει χαζό όνομα η μπάντα 
-Συγκεκριμενης αισθητικης χαζο ονομα
-Ναι σωστό
Βρε άσε τώρα σου λέω, γαμάτη μπάντα, τι ονόματα μου λες και δεν ξέρω γω τι.
Γκρουπ που τα περισσότερα άλμπουμ τους βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο. Να όμως που ακούγοντας το, στα πλαίσια του παιχνιδιού, το ομώνυμο 3ο άλμπουμ τους ελαφρώς ξεχωρίζει. Ίσως να φταίει που είναι το πρώτο που είχα ακούσει κι έχω άλλο δέσιμο μαζί του. Ξεκινά το Anywhere But Here και μπαίνω σε party mood αυτόματα. Βρίσκω τον εαυτό μου να κάνει sing along με τις όμορφες μελωδίες του. 17, Constantly, Other Side, υπέροχα hooks! Southern/ country, who cares? Δισκάρα.
8) Trey Anastasio - Trey Anastasio
Οκ, ο Trey είναι γνωστό από τους Phish τι μπορεί να κάνει εκτελεστικά. Εδώ μου φαίνεται αισθητά πιο αυτοσχεδιαστική η μουσική του, πιο loose arrangements, προσφέρονται τα τραγούδια για να ξεδιπλώσει τόσο ο ίδιος όσο και όλη η μπάντα το φοβερό τους ταλέντο. Φυσικά, υπάρχουν ξεκάθαρες ιδέες συνθετικές, όπως το latin rock του Alive Again, αλλά συνυπάρχει με ένα φοβερό Push on 'Til the Day όπου όλοι δίνουν τα ρέστα τους για 7 λεπτά σε ένα πραγματικό μουσικό κρεσέντο. Δεν μιλάμε για έλλειψη song structures, απλά για αυτή την ελευθέρια αίσθηση κάποιων μουσικών ειδών με τα οποία ανάλογα την διάθεση μπορείς να αυξομειώσεις δυναμικές, να ακουστείς πιο funky, πιο bluesy, πιο rocking ή jazzy, κατά το δοκούν. Μπορεί και να παπαρολογώ, νομίζω πως όχι. Όπως και να έχει, ομολογώ πως κάποιες μέρες το προτιμώ από οτιδήποτε έκαναν ποτέ οι Phish. Νιώθω πως οι τελευταίοι κάποιες φορές δημιουργούν μαγεία, κάποιες άλλες όμως δεν τους βγαίνει, εντελώς απρόβλεπτη μπάντα. Η μπάντα του Trey όμως φαντάζει να μπορεί 24/7, να τους ακούς στα πιο tight jam sessions και να σου παίρνουν το κεφάλι κάθε φορά.
9) Dave Matthews Band - Busted Stuff
Φοβερή περίπτωση μπάντας. Η περίπλοκη pop τους είναι απίστευτα ποιοτική και παραμένει πιασάρικη. Jazz παίχτες που γράφουν μελωδίες φανταστικές, με το παίξιμο να εκπλήσσει ακόμα και στις πιο χαλαρές στιγμές τους. Έτσι κι αλλιώς ακόμα κι εκεί πειραματίζονται, χρησιμοποιούν περίεργα μέτρα, δουλεύουν τις ενορχηστρώσεις τους πάρα πολύ κάνοντας τη μουσική τους πολύ πλούσια. Ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς έκαναν τόση επιτυχία. Συχνά η πολλή ποιότητα περνά απαρατήρητη από τις μάζες. Ευτυχώς σε αυτούς φέρθηκε καλύτερα η μοίρα.
10) Bruce Springsteen - The Rising
Καλύτερο άλμπουμ από εποχές Born in the USA. E-Street Band λέει, τυχαίο? Ακόμα και αν η αίσθηση είναι λίγο διαφορετική, μόνο η αναφορά στο εξώφυλλο, δίνει 2 βαθμούς.
Το ρεφρέν του Lonesome Day είναι σαν να συναντιέσαι με κολλητό φίλο μετά από καιρό. Ξέροντας πως η 9/11 ήταν στο μυαλό του αφεντικού, φοβήθηκα για το τι θα κυκλοφορούσε, δεν θα άντεχα να βγάλει κανένα ακουστικό άλμπουμ ακόμα. Ευτυχώς όχι και, προς έκπληξή μου, αντί για ένα θρηνητικό άλμπουμ, ήταν ένα άλμπουμ για την “επόμενη μέρα”, για την ανασύνταξη, για να συνεχιστεί η ζωή. Ο Bruce που προτιμώ δηλαδή.
W.A.S.P. - Dying for the World
Γράμμα προς τον Blackie Lawless.
“Ρε Blackie αγόρι μου είσαι μαλάκας??? Όταν δεν αντιγράφεις τον εαυτό σου, πρέπει να αντιγράψεις πασίγνωστα τραγούδια? Κι εμένα μου αρέσει το God of Thunder αλλά ΟΚ, βρες κάτι άλλο.
Και καλά, αντιγράφεις Kiss… Έρχεσαι αμέσως μετά με ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ, ΙΣΟΠΕΔΩΤΙΚΟ RIFF του My Wicked Heart? Αριστουργηματικό heavy metal. Πώς θες να σε πάρω σοβαρά?
Πας και μου τραγουδάς μετά Hell for Eternity και οι ψηλές στον θεό. Πώς να μην χρειάζεσαι το cd-άκι στα live? Οριακά σε ακούνε κάποιοι σκύλοι σε αυτές τις συχνότητες.
Hallowed Ground, ωραίος. Έλα, πες το. “Where is the looooove…”
Α, δεν παίζεις το The Idol? Ωραίος ρε τσίφτη, το αλλάζεις μετά.
Revengeance, εδώ είμαστε. Κλασικό WASP, τι γαμάτα verses και γέφυρες γράφεις ρε όταν θες. Και ρεφρέν για να ξελαρυγγιαζόμαστε, καλός είσαι γαμώτο. Στο μεταξύ χώνεις κι αυτά τα πλήκτρα που κάνουν πλάτες από πίσω, κάτι μου δίνουν κι αυτά.
Trail of Tears, μπαλάντα να το πω? Όχι… Αλλά ωραίο, διαφορετικό, έχεις ψυχή ρε.
Stone Cold Killers/ Rubber Man και πάμε στα κλασικά, heavy metal όλεθρος, verse φοβερά, γέφυρες έπος, choruses όπως πρέπει.
Άιντε δεν είσαι τόσο μαλάκας (πάντα).”
Tom Petty and the Heartbreakers - The Last Dj
Tώρα αυτό μάλλον θεωρείται από τα χειρότερα άλμπουμ του Petty. Χμ. Δεν ξέρω. Ίσως και να είναι. Αλλά είναι όμορφος δίσκος κι επίσης τις κορυφές του οι άλλοι δεν τις βλέπουν, οπότε… Αρκετά έντονο pop στοιχείο και αρκετά ζωνανό στις πιο rock στιγμές του, ζεστό άλμπουμ που ακούγεται πολύ εύκολα χωρίς skip γιατί δεν έχει πραγματικά fillers, if you ask me. Aντιθέτω, The Last Dj, Dreamville, Blue Sunday, Lost Children, Can’t Stop the Sun, πανάξια φέρουν τη υπογραφή του.
Halford - Crucible
Είμαι μειοψηφία και ποτέ δε θα καταλάβω γιατί. To Crucible για μένα είναι εύκολα καλύτερο από το Resurrection. Είναι παραδοσιακό αλλά και δεν είναι. Είναι σκοτεινό, groovy, λίγο από Fight, έχει απίστευτο rhythm section (Jarzombek θεός), φοβερές κιθάρες και riff, επιθετικά θέματα, και γενικά πιο consistent από το Resurrection, ενώ έχει από την αρχή ως το τέλος έναν πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα, είναι κάπως πιο brutal (?) αλλά και μελαγχολικό. ΟΚ, δεν έχει Silent Screams. Αλλά έχει έπος ομώνυμο με τρελό groove, κλασικούρες One Will/ Betrayal με σολάρες, Handing Out Bullets με chorus που τα σπάει, Crystal/ Sun μοντέρνα, βαριά και συναισθηματικά, Golgotha και Wrath of God υπέρ-heavy, με το Trail of Tears να κλείνει θεαματικά τον δίσκο συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω στοιχεία. Και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί τα She (κυρίως) και Fugitive ήταν bonus tracks, σπέρνουν κι αυτά.
Alabama Thunderpussy - Fulton Hill
Μπαντάρα. Heavy Rock θα λέγαμε απλοϊκά. Αν κι έχουν κάποια πιο χεβιμεταλικά στοιχεία, οι συνθέσεις μυρίζουν βαλτίλα του νότου, κάποιες συνθέσεις έχουν έντονο southern στοιχείο (Three Stars, Alone Again). Αλλά η ουσία της μπάντας είναι τα βαριά riffs, συντριπτικά, οι mid tempo ρυθμοί που αυξάνουν το heaviness, τα groove που ξεκινάνε από τους Sabbath και φτάνουν στους σπουδαίους COC.
Δίσκος για πολλές μπύρες.
Symphony X - The Odyssey
Είναι πολλές μπάντες που έχω στη λίστα με τις οποίες θέλω να ασχοληθώ εκτενέστερα. Μέσα και οι Symphony X. Το Odyssey το είχα λιώσει κάποτε. Διάβαζα πως ήταν πιο heavy, πιο μοντέρνο το riffing, κτλ. Αντιλαμβάνομαι τι λένε, αλλά δεν έχω ακούσει τα προηγούμενα οπότε δεν μου λέει κάτι, το κρίνω αυτόνομα. ΝΙώθω πως ακούγονται σαν τους Kansas αν αυτοί έπαιζαν metal. Αλλά όσο heavy κι αν είναι, ο λυρισμός υπάρχει παντού. Ακούω αυτό το Accolade II και παραμιλάω από την εισαγωγή. Ο δε Allen, μεγάλος τραγουδιστής, φοβερή φωνή (κάπου είχα δει ένα video με Τransiberian Orchestra και προσκύνησα). Όσο υπερτεχνικό κι αν είναι πάντως, δείχνει μια μπάντα με πολύ συναίσθημα, κάποιες θεϊκές μελωδίες και αυτό πάντα με σκλαβώνει. Φαντάζομαι πως και τα προηγούμενα (τουλάχιστον) θα τα λατρέψω.
Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence
Φοβερό άλμπουμ. Είχε την ατυχία να ακολουθεί τα προηγούμενα αριστουργήματα αλλά το κάνει από κοντά. Οργιάζει ακόμα η έμπνευσή τους. Το πρώτο μισό μου αρέσει πολύ, Blind Faith, Misunderstood, όλα κομματάρες. Ίσως απλώνουν λίγο κάποια σημεία αλλά όχι υπερβολικά. Αλλά ρε σεις, μόνο εμένα μου φαίνεται πως εδώ δίνει ο Labrie τις καλύτερες ερμηνείες του?
Το δεύτερο μισό τα ίδια ή κι ακόμα καλύτερα. Θυμάμαι να παίζουν War Inside My Head/ The Test That Stumped Them All στο Λονδίνο και να έχω προσκυνήσει. Θα έκανα αναφορά στον δίσκο πάντως ακόμα κι αν είχε μόνο το solo του Petrucci στο Goodnight Kiss (μετά το 4,5 λεπτά). Ποιος χέστηκε για την τεχνική άμα βγάζεις τόσο feeling?
Songs: Ohia - Didn’t It Rain
Τι μπάντα είναι αυτή γαμώτο. Πώς να τους χαρακτηρίσω εδώ, Americana? Φανταστείτε τον Neil Young σε μόνιμη κατάθλιψη. Βαθιά στενάχωρο και δραματικό άλμπουμ. Η αναφορά στον θείο Neil δεν είναι τυχαία καθώς ο τρόπος που ο Molina τραγουδά, με παραπέμπει συχνά στον Καναδό θρύλο. Οι μελωδίες μονίμως μελαγχολικές, οι στίχοι πολλή μαυρίλα, η διάθεση παραδύρεται συνεχώς στον πάτο, σε πνίγει. Αλλά χρειάζονται κι αυτά πότε πότε. Ευτυχώς όχι συχνά. Αν αρέσκεστε σε τέτοιου ύφους δίσκους, ορμάτε.
Catawompus - The Slam Bam Jam
OK, δέχομαι πως αυτό το άλμπουμ δεν είναι για όλους. Πολύ πιο country, ενίοτε σε ποιοτικά επίπεδα που έφταναν μόνο κάποιοι Blackberry Smoke αργότερα. Αλλά και φορές που θυμίζουν την πιο redneck, μπουνταλαδοκάουντρι, όπως των μεταγενέστερων Skynyrd πχ. Είναι παιχταράδες βέβαια και υποστηρίζουν αυτή την ηχητική στροφή, αλλά ομολογουμένως δεν είναι για όλους. Παρόλα αυτά, ακόμα τιμούν την hard rock πλευρά τους όπως πρέπει. Αν αντέχετε…
Shadowkeep - A Chaos Theory
Ήμουν διχασμένος αν πρέπει να αναφερθώ σε αυτό το άλμπουμ ή όχι. Συνειδητά δεν έχω αναφερθεί σε πολλά άλμπουμ που άξιζαν αναφορά, έστω σαν όνοραμπλ. Ειδικά US Power metal παίζει να μην έχω αναφέρει ποτέ. Και να που τώρα γράφω για άγγλους που παίζουν power/ prog Αμερικανικής σχολής. Πρώτον γιατί, είναι κάποια άλμπουμ που τα έζησα όταν βγήκαν και είχαν άλλο αντίκτυπο μέσα μου. Και δεύτερον, οκ, ο καθένας που ενδιαφέρεται για τέτοια ιδιώματα με ένα απλό search θα πέσει πάνω στους Vicious Rumors, τους Fates Warning, τους Metal Church, τους Lethal, τους Sanctuary. Αλλά υπάρχουν και τέτοιες μπάντες που σε πείσμα των καιρών, ακολούθησαν έναν πολύ μοναχικό δρόμο και αν δεν γνώρισαν την δόξα, αξίζουν τον σεβασμό μας. Οι Shadow Keep λοιπόν είναι αυτή η αγαπημένη power/ prog συνταγή, με λίγο thrash σαν ιδέα. Και γράφουν κομματάρες. Mε ατμόσφαιρα σκοτεινή και μελαγχολική, μελωδίες φανταστικές, ενίοτε λυρικοί, riff και ρυθμοί που σκοτώνουν, lead κιθάρες εκπληκτικές. Distant Paradox, Beware the Signs, Believe, Fear and Loathing, μεγάλες κομματάρες. Δισκάρα.
Mushroom River Band - Simsalabim
Το ομολογώ. Δίνω πολύ μικρό ποσοστό να είχα ασχοληθεί αν δεν συμμετείχε ο θεός Spice, βγαίνανε τόσα πράγματα σε αυτούς τους ήχους που το τι θα επέλεγες να ακούσεις, συχνά ήταν τυχαίο. Ε ο ΘΕΟΣ ήταν μεγάλο δέλεαρ.
Φοβεροί οι Mushroom River Band. Heavy rock αλλά ξεφεύγουν από τις αργές - mid-tempo στιγμές, γίνονται πολύ συχνά uptempo με τις κιθάρες να riff-άρουν ακατάπαυστα. Αν και ό,τι έχω ακούσει με τον Spice έχει πολύ συναίσθημα (My Vote is Blank), έχει και άπειρη καύλα. Μεγάλη δισκάρα. Μην σας ξεγελάσει το εξώφυλλο, ούτε τριπάρουν ιδιαίτερα, ούτε ακούγονται retro. Σύγχρονο, ογκώδες heavy rock.
