Γιεεεεεεεεςςςς!!
Ωχ το κλαρινο μας μπουκοταρε το Παρουσιολόγιο 
6 Likes
Έλα, σου έχω εγώ κάτι, pre-2000 Porcupine Tree > post-2000 Porcupine Tree 
4 Likes
Για το 2002 ξεκινάμε με τοπ 10 από ταινίες που είδα γιατί έχει πολύ πράμα η χρονιά.
- The Lord Of The Rings: The Two Towers
- City Of God
- Gangs Of New York
- The Pianist
- The Count Of Monte Cristo
- Frida (φοβερό soundtrack)
- Star Wars II Attack Of The Clones
- 28 Days Later
- Chicago (κι αυτό φοβερό soundtrack)
- Queen Of The Damned (προφανώς φοβερό soundtrack)
Βγήκε και το σπιρτόκουτο το 2002 αλλά μέχρι και σήμερα δεν έχω καταφέρει να το δω ολόκληρο…
Το 2002 βγήκε και το Warcraft III παιχνιδάρα όσο δεν πάει με τρομερό στόρυ, το ξανάρχιζα αύριο εύκολα, βγήκαν επίσης τα πολύ καλά Dungeon siege 2 και Icewind Dale 2.
Πάμε για μουσικές τώρα.
1) In Flames - Reroute To Remain
Τα λέει όλα ο τίτλος του δίσκου.
Μετά από τέσσερις συνεχόμενους δίσκους σε πεντάδες μου επιτέλους κάνουν το βήμα μπροστά. Αφήνουν λίγο πιο πίσω το melodeath με το οποίο τους γνωρίσαμε και κάνουν τον ήχο τους πιο μοντέρνο,πιο προσβάσιμο, πιο Αμερικάνικο.
Ελα μου που τους ταιριάζει γάντι και το κάνουν τόσο καλά που κυκλοφορούν τον καλύτερό τους δίσκο και ταυτόχρονα δίσκο της χρονιάς. Εδώ δεν υπάρχουν φίλερς, όλα τα ριφ είναι τόσο κολλητικά όσο πορωτικά, τα ρεφρέν και τα πλήκτρα είναι χαρακτηριστικά σε σημείο που δεν τα ξεχνάς ποτέ, τα lead και τα κοψίματα στις κιθάρες των Stromblad - Gelotte σε στέλνουν αδιάβαστο, ενώ ο Friden είναι σε φοβερή φόρμα και τραγουδάει με όλη του την ψυχή.
Οι όποιες αντιρρήσεις για την αλλαγή στον ήχο τους ήταν ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΥ (ναι γιατί ο τόπος τους πλέον είναι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και όχι η πιο “παραδοσιακή” Ευρώπη και ο χρόνος τους τα 00’s και όχι τα 90’s).
Οι In Flames ήταν από πριν στα αγαπημένα μου γκρουπ, όταν έβγαλαν όμως το Reroute και για κάποια χρόνια μετά ήταν στα τοπ πέντε μου.
2) Pain Of Salvation - Remedy Lane
Νομίζω ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με τον καλύτερο δίσκο τους, αν και εμένα αδυναμία είναι δύο άλμπουμ τους που θα πετύχουμε πιο μετά στο παιχνίδι.
Από το Ending theme ακόμα συνειδητοποιείς ότι πλέον ακούς τον κορυφαίο ερμηνευτή του progressive metal, και ο ανταγωνισμός είναι πραγματικά μεγάλος.
Οι μελωδίες του δίσκου, τα ηχητικά χρώματα που τοποθετεί μέσα σε ένα σκοτεινό μα προοδευτικό τοπίο, οι δρόμοι που οδηγούν σε διαφορετικές αλλά πάντα έντονες κατευθύνσεις σε συνδυασμό με τους καταπληκτικούς στίχους συνθέτουν ένα αριστούργημα από αυτά που μπαίνουν στο σημειωματάριο της ιστορίας της μουσικής μας. Οσο άκουγα το δίσκο αυτή τη βδομάδα ταλαιπωρήθηκα πολύ για να μην τον βάλω στην πρώτη θέση και πιέστηκα ακόμα περισσότερο για να βάλω μετά άλλο δίσκο να ακούσω.
3) Dream Theater - Six Degrees Of Inner Turbulence
Ο τελευταίος εξωπραγματικά καλός δίσκος των Theater, γιατί πολύ καλούς δίσκους βγάλανε κι άλλους μετά. Ο δίσκος είναι σχεδόν 100 λεπτά και χωρίζεται σε δύο cd με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα μεταξύ τους. Προσωπικά έχω αδυναμία στο δεύτερο μέρος αλλά και το πρώτο έχει κορυφές απλησίαστες για την μεγάλη πλειοψηφία του progressive.
Το Glass prison είναι μέσα στα πιο πορωτικά κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα, το misunderstood περνάει τις 70’s prog καταβολές τους χτίζοντας γύρω από τα πολύ συναισθηματικά φωνητικά με σύμμαχο τα φοβερά πλήκτρα του Jordan. To The great debate είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του πρώτου μέρους, πολύ έντονο κομμάτι με τον εκπληκτικό Portnoy να σε περνάει από την ατμοσφαιρική εισαγωγή στο πολύ δυνατό πρώτο ριφ, τύπου Home. Το κομμάτι μεγαλώνει μέσα από μελωδικά μέρη βάζοντας ακόμα και κάποια Tool στοιχεία στην πορεία του.
Το δεύτερο cd είναι γραμμένο βαθιά μέσα μου και έχει συναισθηματικά πολύ υψηλή αξία για μένα, ναι δεν είναι η πρώτη φορά που το λέω για Theater αυτό, το ξέρω.
Από το πρώτο πιάνο του About to crash στο βαρύ αλλά με χορευτική διάθεση war inside my head. Το IV σε καθηλώνει αλλά τα δύο επόμενα είναι τα αγαπημένα μου. Ειδικά δε το τελείωμα του goodnight kiss με την είσοδο του solitary shell είναι για υπόκλιση.
Αυτός ο δίσκος κλείνει την πρώτη εποχή των Theater απλησίαστη για ολόκληρο το ιδίωμα, ακόμα κι απ’ τους ίδιους.
4) Porcupine Tree - In Absentia
Δεν υπάρχει άλλη μπάντα που στον έβδομο (!!) δίσκο της να μπήκε με τόσο κρότο στη ζωή μου!
Δεν είμαι σίγουρος αν το metal έκανε περισσότερο καλό στον Wilson ή ο Wilson στο metal αλλά σίγουρα η επαφή αυτών των δύο έκανε καλό σε μένα. Με αυτό το δίσκο τον αγάπησα και μου προσέφερε από τότε τέσσερις, μαζί με αυτόν, φανταστικούς δίσκους και άλλους τρεις πολύ ωραίους. Εδώ έχουμε 70’s prog κορμό με alternative χαρακτηριστικά και βαθιές μελωδίες. Το τοπίο ολοκληρώνεται με μια toolίλα και έναν Akerfeldt να κρύβονται στις γωνίες.
Θα με συγχωρέσετε γιατί ξέρω ότι η γενική άποψη δεν είναι αυτή, αλλά για μένα εδώ έχουμε τον καλύτερο δίσκο των Porcupine tree, όχι όμως γενικά του Wilson…
5) Audioslave - Audioslave
Μα σοβαρά τώρα Rage Against The Machine με Cornell μαζί!!! Πόσες είναι οι πιθανότητες να μη σε ενθουσιάσει μια τέτοια προοπτική? Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που περιμένεις πως και πως να βγάλουν δίσκο.
Ο ομώνυμος λοιπόν δίσκος τους ήταν ακριβώς ότι ήλπιζα να είναι, μπορεί να έχει κάτσει ο ενθουσιασμός του τότε αλλά παραμένει ένα τρομερό άκουσμα. Δεν είναι ούτε Rage ούτε Soundgarden αλλά λάμπει ο χαρακτήρας και του Morello και του Cris. Το rhythm section είναι ξεσηκωτικό όπου πρέπει βαρύ κι ασήκωτο όταν χρειάζεται να σε κατεδαφίσει, όπως και στους Rage against the machine δηλαδή.
Hard rock, groove, grunge αποτύπωμα, show me how to live και τα μυαλά στα κάγκελα!
Βγάλανε άλλους δυο καλούς δίσκους αλλά το ντεμπούτο δεν το φτάσανε ξανά.
6) Spock’s Beard - Snow
Η μουσική σ’ αυτό το δίσκο είναι δεμένη άρρηκτα με το concept του και δεν έχει κανένα νόημα να την απομονώσεις από αυτό. Το Snow δε συγκρίνεται με άλλους δίσκους των Spock’s beard γιατί έχει μοναδικό χαρακτήρα, είναι το δικό τους Tommy (αγαπημένος μου The Who δίσκος) και είναι πραγματικά πολύ όμορφα φτιαγμένο. Δεν είναι τόσο περιπετιώδες όσο το V, όχι όμως επειδή είναι φτωχό ή επίπεδο μουσικά αλλά επειδή βγάζουν όλα νόημα αμέσως όταν τα βλέπεις μέσα από το πρίσμα της πορείας της ιδέας, του θέματος του δίσκου. Η επαφή του Morse με τον Portnoy δεν κρύβεται γιατί μη μου πείτε ότι δε βλέπετε ποτέ το Snow μαζί με το δεύτερο μέρος από το six degrees να πηγαίνουν βόλτα χεράκι χεράκι στο πάρκο…
Δεν ξεχωρίζουμε εδώ κομμάτια, φαίνεται παράλογο να το κάνουμε, άλλωστε δεν έχω βάλει ποτέ κάποιο κομμάτι μόνο του να ακούσω από το δίσκο.
7) Dark Tranquillity - Damage Done
Μετά το καλούτσικο, ναι μωρέ καλούτσικο ήταν, Haven οι σουηδοί συνεχίζουν την πορεία τους με έναν εξαιρετικό δίσκο χτίζει πάνω στο Projector και βάζει πιο ξεσηκωτικές στιγμές και μεγάλα hit στο πλαίσιο. Κοφτές κιθάρες, κολλητικά πλήκτρα σε σκοτεινή gothική υφή αλλά με το Goteborg στοιχείο έντονο σε όλο το δίσκο. Αφού οι In Flames αλλαξοπίστησαν ο Stanne παίζει πια χωρίς αντίπαλο σε ένα γήπεδο που ξέρει καλά και του ταιριάζει.
8) Opeth - Deliverance
Πιο βαρύ, πιο σκοτεινό κρατόντας όμως τον progressive χαρακτήρα απλώς σε πιο σκληρές φόρμες. Ενα καταπληκτικό άλμπουμ που δίνει την άνεση στον Akerfeldt να κυκλοφορήσει, απελευθερωμένα, την επόμενη χρονιά το συμπληρωματικά αντιθετο, αλλά ταυτόχρονα καλύτερο, αδερφάκι του.
9) Blind Guardian - A Night At The Opera
Ένας δίσκος που περιέχει αρκετά καλά κομμάτια, μερικά μέτρια και κάποια πολύ καλά. Περιέχει όμως και το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ οι βάρδοι, το And the there was silence.
10) Queens Of The Stone Age - Songs For The Deaf
Δεν ξέρω αν απευθύνεται σε νεκρούς, κουφούς ή κουνούπια αλλά όπου κι αν απευθύνεται θα το χορέψει. Ένας φοβερός rock δίσκος.
11) Paradise Lost - Symbol Of Life
Επιστροφή στις δισκάρες για τους Lost με υπερχιτάρες μάλιστα.
12) The Hellacopters - By The Grace Of God
Τρομερά διασκεδαστικό και ανεβαστικό. Το soundtrack που θα επέλεγα για ένα γαμάτο party!!
13) Gluecifer - Basement Apes
Υπέροχο σουηδικό hard rock με μια ιδέα από punk και μεγάλες δόσεις rock ‘n roll attitude. Ξεσηκωτικό όσο δεν πάει!
14) Arcturus - The Sham Mirrors
Λίγο πιο γήινο από το προηγούμενο αλλά δε θα κάνουμε το λάθος να το συγκρίνουμε με εκείνο το μεγαθήριο της μουσικής. Είναι ένας έντονα εκφραστικός δίσκος με κάποια απολαυστικά γραμμένα progressive κομμάτια.
15) Avantasia - The Metal Opera II
Το δεύτερο μέρος της όπερας των Avanasia στέκεται λίγο πιο κάτω από το πρώτο αλλά επίσης εντυπωσιακό, προφανώς κιόλας αφού θα φτανε για να είναι εντυπωσιακό και μόνο το εναρκτήριο δεκατετράλεπτο έπος, πόσο μάλλον από τη στιγμή που δεν είναι μόνο του…
16) Star One - Space Metal
Διαγαλαξιακό, συμφωνικό, πολυφωνικό, μελωδικό, ποζερικό progressive metal. Το ιδανικό soundtrack για να παίξεις Twilight Imperium για όποιον ασχολείται με επιτραπέζια.
Αν έχω στο δίσκο ένα αλλά μόνο, αυτό είναι στο drumming το οποίο είναι οκ αλλά κάπως επίπεδο και μονότονο.
17) Coheed And Cambria - The Second Stage Turbine Blade
Αυτό τώρα τί είναι, εκτός από πολύ ωραίος δίσκος? Είναι rock, είναι emo, είναι αμερικάνικο hard rock? Progressive δεν το λες αλλά προγκρεσιβίζει λιγάκι, φωνάρα, ωραιότερες μελωδίες και φρεσκάδα έχει πάντως.
18) Sentenced - The Cold White Light
ΛΙγότερο βαρύ από το Crimson, πιο goth με ύφος που πλησιάζει λίγο αυτό των HIM. Πολύ καλός δίσκος με κάποια κομμάτια που ξεχωρίζουν, όπως το τελευταίο.
19) Symphony X - The Odyssey
Ενας πολύ ωραίος progressive δίσκος με ωραία δυνατά ριφ, powerίζουσες μελωδίες, πολύ αγάπη στον Malmsteen, φωνάρα μα φωνάρα όμως και μια τεράστια επική περιπέτεια στο ομώνυμο κομμάτι.
20) And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Source Tags And Codes
Άντε πάλι δίσκος που δεν ταιριάζει με τα ακούσματα μου και δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί μπαίνει σε λίστα μου, εδώ μάλιστα παραγίνεται το κακό γιατί αυτοί λογικά θα ξαναεμφανιστούν σε λίστα μου σε καμιά δεκαριά βδομάδες…
Αντί για EP και Live αυτή τη βδομάδα θα βάλω δύο κομμάτια που οι δίσκοι τους δεν μπήκαν στην εικοσάδα αλλά είναι από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς, το Roulette των SOAD και το Sons of the Morrigan των Primordial.
Εξώφυλλο το The Mantle των Agalloch κερδίζει αυτή τη βδομάδα…
37 Likes
Δεν διαφωνώ περισσότερο, διαφωνώ απολύτως (δηλαδή το ίδιο) και με τα δυο…
4 Likes
Lanegan >>>>>>>>> Waits
4 Likes
Αυτονόητα αυτά
1 Like
2 Likes
17 Likes
Κανενας δεν ειναι πανω απο τον Waits αλλά, ενταξει, σε αγαπάμε με τις ατελειες σου!
5 Likes
2002
Isis-“Oceanic”
Agalloch-“The Mantle”
W.A.S.P.-“Dying for the World”
Primordial-“Storm Before Calm”
Lacuna Coil-“Comalies”
27 Likes
Το εντυπωσιακό με τον Waits είναι ότι μετά από 30 χρόνια και βάλε καριέρας κυκλοφορεί ταυτόχρονα δύο αρκετά διαφορετικά άλμπουμ που συγκαταλέγονται αυτόματα μέσα στις καλύτερες δουλειές του. Ωραίο το Αlice αλλά η δικιά μου ψήφος πάει στο Βlood Money.
1 Like
Πραγματικα εντυπωσιακό, συμφωνώ! Ο Waits ειναι ένας απο τους βασικους λογους που αντιδράω όταν κάποιος λέει πως “δεν πρέπει να απαιτούμε σπουδαία πράγματα από καλλιτέχνες που έχουν δεκαετίες καριέρας”.
Σπουδαιο και το Blood Money αλλά βρισκω το Alice πιο πολυδιαστατο!
Ο άνθρωπος είναι θεός.
Υπάρχει βασικότερος. Εντός του ίδιου έτους ήδη 
1 Like
Για πες μας αφεντικό.
2 Likes
Νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε πως οι περισσότεροι μπροστά στον Waits είναι απλά «βασικοί».
2 Likes
νομιζω κι ο Lanegan θα συμφωνουσε οτι ο Waits ειναι καλυτερος
ή και οχι, ειδα οτι μισουσε τις συγκρισεις μαζι του
1 Like
Βιάζεστε.
2 Likes
Έχει αφήσει τα σημάδια του με σύννεφα στον ουρανό…
.
3 Likes
