Μιχάλη κάποτε με κορόιδευες εσύ κι η παρέα σου επειδή οι SOAD ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα και δεν σου άρεσε το pogo pogo pogo pogo. Ποιος γελάει τώρα;;;; Πρώτη θέση στο forum.rocking.gr λέμε
Γιώργο κάποτε με έπρηζες να ακούσω Tool και να ακούσω Tool. Τώρα τι σε έπιασε κι ακούς μόνο τουρκικά τσιφτετέλια; Έλα στα συγκαλά σου πλζ. Πρώτη θέση στο forum.rocking.gr λέμε
οκ ισως να μην αξιζουν να μπουν αλλα ηθελα να τα βγαλω απο μεσα μου
2001
Δεν εχω χρόνο για άλλα λόγια .
Παρακάτω διάφορες κυκλοφοριες εκείνης της χρονιάς, χωρίς σειρα προτίμησης.
@anhydriis pls, βαλε τη λιστα στη φορμα .
Εξώφυλλο ίδιο με το νούμερο 1.
Rammstein - Mutter
El Caco - Viva
Fu Manchu - California Crossing
Creed - Weathered
Blind Dog - The Last Adventures of Captain Dog
Drowning Pool - Sinner
Sevendust - Animosity
Entombed - Morning Star
Alien Ant Farm - Anthology
Static X - Machine
Fear Factory - Digimortal
Adema - Adema
Rob Zombie - The Sinister Urge
40 Below Summer - Invitation to the Dance
New Order - Get Ready
Gorillaz - Gorillaz
Ozzy Osbourne - Down to Earth
P.O.D. - Satelite
Machine Head -Supercharger
Staind - Break the Cycle
Dope - Life
Slayer - God Hates Us All
Paradise Lost - Believe in Nothing
Άσε ρε πονηρέ!!!
Περνάω προβοκατόρικα για να πω πως το BIN πατάει κάτω ό,τι έχουν βγάλει οι Paradise Lost τα τελευταία 19 χρόνια.
Ούτε καν, αλλά θενξ για την προβοκάτσια
μπορει να χανω κατι αλλα μεχρι στιγμης δεν εχω βρει
Ξέχασα να βάλω τους Anathema στην 20άδα ο μλκας…
Τεσπά, δε θα άλλαζε η αρχική πεντάδα.
Να συμπληρώσω επίσης ότι ΔΕΝ ξέχασα να βάλω Lateralus και Origin of symmetry στα 20.
Απλώς δεν τα αντέχω! 
το ίδιο παθαίνω με SOAD, πέρα ίσως από κάποια χιτάκια, που πλέον δεν…
1. Tool - Lateralus
Τοπ δεκαετίας για μένα. Ελάχιστα πιο κάτω από το προηγούμενο, αλλά σε ύψη που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν, όχι να φτάσουν. Τι να λέμε ρε, οι τύποι είχαν πάρει τους King Crimson για support στην περιοδεία.
2. Mark Lanegan - Field Songs
Μετά το επικό Whiskey For The Holy Ghost, μάλλον ό,τι καλύτερο είχε βγάλει ο Lanegan εκτός Screaming Trees. Η ουράνια φωνή του δεν έχει ακόμα μπασάρει χωρίς επιστροφή, έχει μέσα ΥΜΝΟΥΣ όπως “Don’t Forget Me”, “Fix”, “No Easy Action”, “One Way Street”, “Resurrection Song”. Ίσως ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο από τη συγκεκριμένη χρονιά.
3. Muse - Origin of Symmetry
Τρελό upgrade από το ντεμπούτο, εδώ οι φίλοι μας δείχνουν ότι έχουν την προοπτική να γίνουν η μεγάλη μπάντα που τελικά έγιναν. Είκοσι-τόσα χρόνια μετά κι ακόμα ακούγεται σα να βγήκε χτες.
4. Madrugada - The Nightly Disease
Γινόμενοι περισσότερο rock ‘n’ roll και βάζοντας περισσότερη βρομιά στη μουσική τους, ανεβαίνουν στο προσωπικό μου γαμηστερόμετρο σε σχέση με το ντεμπούτο τους. ΠΑΡ’ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, προσκυνώ “Step into This Room and Dance for Me” και “Sister”.
5. System Of A Down - Toxicity
Ποτέ δε μου έκαναν το “κλικ” που έκαναν σε τόσους από εσάς, θα έλεγα ότι με έχουν πετύχει ξώφαλτσα. Όμως μπορώ να αναγνωρίσω ότι εδώ μιλάμε για έναν δίσκο που ως δημιούργημα είναι από τα πιο άρτια πράγματα που έχω ακούσει.
Honorable mentions:
Opeth - Blackwater Park
Τους περίλαβε ο Wilson και έγιναν άνθρωποι 
Converge - Jane Doe
Δύσκολο και σκληρό άκουσμα, δεν αντιλέγω, αλλά εμένα μου κάνει απολύτως.
Spiritualized - Let It Come Down
Είχε έναν ογκόλιθο να διαδεχτεί, αλλά τα κατάφερε πάρα πολύ καλά.
Rammstein - Mutter
Πάντα με ξένιζε η αισθητική τους, αλλά αυτό εδώ μουσικά είναι πάρα πολύ καλό.
Puddle of Mudd - Come Clean
Post-grunge διαματάκι από μια μπάντα που αποδείχτηκε ο ορισμός του one hit wonder.
Black Rebel Motorcycle Club - B.R.M.C.
Εκπληκτικό ντεμπούτο που πλησίασαν, αλλά δεν ξεπέρασαν.
Starsailor - Love Is Here
Εκπληκτικό ντεμπούτο που τους κατάπιε.
The Strokes - Is This It
Εκπληκτικό ντεμπούτο που ούτε πλησίασαν, ούτε ξεπέρασαν.
My Morning Jacket - At Dawn
Τα πρώτα δείγματα του πού θα έφταναν πολύ σύντομα.
Incubus - Morning View
Ρε αυτό το θυμάμαι από τότε, είναι φοβερός δίσκος, έχουν πια ξεφύγει από το nu.
Εξώφυλλο: ΝΑΙ
δεν το ήξερα αυτό, μου φαίνεται απίστευτο
Μα τι ωραία χρονιά και φέτος! Και πολυσυλλεκτική. Έχουμε και λέμε:
Βασική πεντάδα:
System of a Down “Toxicity”
Νομίζω για την πρωτιά θα κονταροχτυπηθούνε “Toxicity”-“Lateralus”-“Blackwater park”. Αν και όλα είναι καταπληκτικά, μόνο το “Toxicity” για ‘μένα βρίσκεται σ’ ένα επίπεδο «τι γίνεται εδώ, ζούμε κάτι ιστορικό». Οι Opeth αμφιβάλλω αν απασχόλησαν οποιονδήποτε άλλον πέρα από το στενό metal ακροατήριο, οι Tool ίσως ήταν υπερβολικά πειραματικοί και καινοτόμοι για ν’ αφήσουν μία στάμπα που να παίρνει και πιο πολιτισμικές διαστάσεις πέρα από τις μουσικές, αλλά οι System of a Down νομίζω ότι δικαίως μπορούν να υπερηφανεύονται ότι αποτελούνε την τελευταία «μεγάλη» μπάντα με τους όρους που η μουσική βιομηχανία παλιότερα αναγνώριζε τις μεγάλες μπάντες -όροι οι οποίοι έπαψαν να ισχύουν ακριβώς εκείνη την περίοδο. Δεν υπάρχει αμφιβολία για ‘μένα ότι αυτός είναι ο δίσκος της δεκαετίας-αιώνα-χιλιετίας.
Neurosis “A sun that never sets”
Πάντα οι Neurosis είχαν μία πιο συναισθηματική/μελωδική πλευρά, απλά αυτή συνήθως «κρυβόταν» κάτω από τα υπερ-heavy riffs ή δινόταν με το σταγονόμετρο τέλος πάντων. Ε, εδώ αυτή η πλευρά των Neurosis παρουσιάζεται σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Ο πιο προσιτός (χμ, υπάρχει και το επόμενο βέβαια…) δίσκος τους, ο πιο μελωδικός, ο πιο συγκινητικός -βαθιά πνευματικός μ’ έναν τρόπο.
Ανατέλλων Τρόμος “Ο παιδικός μας πόλεμος”
Θα βαρεθώ να γράφω πόσα «χάνουν» οι metalheads που γουστάρουν thrash αλλά «διστάζουν» μπροστά στον ελληνικό στίχο γιατί τον έχουν συνδέσει με το punk, που δεν έχουν ακούσει Ανάσα Στάχτη, Χαοτικό Τέλος, Ξεχασμένη Προφητεία κ.ά. Ας δοκιμάσουν αυτό το CD, ένα ΤΙΓΚΑ METAL στα riffs και τους ρυθμούς του δισκάκι, αλλά με punk πολιτικό υπόβαθρο που βγαίνει κυρίως μπροστά μ’ αυτήν την επιβλητική γυναικεία φωνή που εξαπολύει κατάρες δεξιά κι αριστερά στηλιτεύοντας την υποκρισία και τη δυστυχία που πηγάζουν απ’ τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Για ποιες κορυφές να μιλήσει κανείς; Για το πρώτο-πρώτο ΥΠΕΡ-ΚΟΛΛΗΤΙΚΟ riff του “Στη γη του ανατέλλοντος τρόμου” που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα που πρέπει; Για το μελωδικό break του ομώνυμου που σου σηκώνει την τρίχα όπως σωστά έδειξε ένα GIF παραπάνω; Για τα διακριτικά πλήκτρα που προσθέτουν όση ατμόσφαιρα χρειάζεται το hardcore; Για την ΠΛΗΘΩΡΑ των riffs, τα περίεργα γεμίσματα και τα πολύπλοκα μέρη που κάνουν πλάκα σ’ όσους μετράνε τη μουσική μόνο με όρους τεχνικής; Για το εισαγωγικό, ανατριχιαστικό tapping του “Σκορπιέμαι”; Για τις εφιαλτικές συγχορδίες του “Στα νύχια της πόλης”; Για το «κλινικό» εφέ στα φωνητικά του “Επιστημονική πραγματικότητα”; Ή μήπως για την αδιάλλακτη δήλωση των τελευταίων στίχων του “Μια ριπή στο μέλλον”; Παρόμοιους, επικίνδυνους καιρούς ζούμε με το αίτημα για ασφάλεια, αστυνόμευση και καθαρ(ι)ότητα να διατυπώνεται συνεχώς από παντού, οπότε ας θυμηθούμε τους συγκεκριμένους στίχους:
Άσπρη είναι η άρια φυλή
Η σιωπή
Τα λευκά κελιά
Το ψύχος
Το χιόνι
Οι άσπρες μπλούζες των γιατρών
Τα νεκροσέντονα
Η ηρωίνη
Αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση του μαύρου
Υ.Γ. Αν υπάρχουν κάποιοι που θυμούνται τους Ατοπία από το Album exchange, εδώ θα βρουν τους πρώτους σπόρους της μουσικού DNA τους.
Catharsis/Newborn “Arsonist’s prayer/Ready to leave, ready to live” split LP
Ναι, μόνο για το ΕΝΑ κομμάτι που υπάρχει στην πλευρά των Catharsis -το κύκνειο άσμα τους. Αλλά τι άλλο να συνθέσει κανείς μετά από αυτό; Μετά από αυτό ή παρατάς τη μουσική, ή διαλύεις και συνεχίζεις με άλλα ονόματα, τόσο ψηλά έφτασες (ευτυχώς τα μέλη τους επέλεξαν το δεύτερο). Για την ιστορία ν’ αναφέρουμε ότι οι Newborn παίζουν ένα μεταλλικό hardcore πολύ κοντά στους Converge -ίσως δυστυχώς και να τους αδικούμε αναπόφευκτα λόγω της άτυπης σύγκρισης με την πλευρά των Catharsis. Αλλά καλώς ή κακώς όλη η προσοχή του ακροατή εγκλωβίζεται σ’ αυτά τα 10 λεπτά του “Arsonist’s prayer”, σ’ αυτό το μεγαλειώδες έπος που ξεκινά με πιάνο κι αυτούς τους περίεργους ήχους διαδήλωσης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, συνεχίζει με μία εναλλαγή μεταλλικών αργών riffs και d-beat περασμάτων, σε μαγεύει με το lead μπάσο και τη διαδοχική slide κιθάρα, σε στέλνει στα ουράνια με τις ακουστικές κιθάρες και τους ψιθύρους του, για να σ’ επαναφέρει ξανά με δύναμη στο έδαφος όταν και καταλήγει σ’ ένα εκρηκτικά συγκινητικό crust τελείωμα. Αυτό ήταν μία φτωχή απόπειρα να περιγραφεί (με τεχνικούς όρους) η πολύπλοκη δομή αυτού του άσματος, αλλά ο πλούτος του δεν κρύβεται εκεί. Ο πλούτος βρίσκεται στην ποιότητα του κάθε διαφορετικού μουσικού περάσματος, στον σπαραγμό της lead κιθάρας, στο συγκινητικό πιάνο, στα τόσο έντονα και παθιασμένα riffs, στους εξωπραγματικούς στίχους που τους διαβάζεις κι αποφασίζεις ότι αν είσαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ τότε ζεις, δεν επιβιώνεις απλά. Δίχως αμφιβολία εδώ οι Catharsis φτάσανε στο πιο ψηλό σημείο της πορείας τους, συνθέσανε ό,τι πιο επικό και μεγαλειώδες μπορούσανε. Ελπίζοντας ότι όλα τα παραπάνω θα ωθήσουν κάποιους (έστω κι από περιέργεια) να πατήσουν το play, βάζω κι αυτό εδώ:
Υ.Γ. Η πλευρά των Catharsis κανονικά θα συμπεριελάμβανε άλλο ένα κομμάτι, το “Absolution”. Τα μουσικά του μέρη ηχογραφήθηκαν, αλλά η φωνή του Brian καταστράφηκε ενώ ηχογραφούσε τα φωνητικά για το “Arsonist’s prayer” (η αλλαγή στη χροιά του φαίνεται εύκολα σ’ όποιον τον είχε συνηθίσει στα “Samsara” και “Passion”), κι έτσι το κομμάτι έμεινε εκτός. Τελικά ολοκληρώθηκε και κυκλοφόρησε πριν κάποια χρόνια, αφού αποκαταστάθηκε το λαρύγγι του Brian κι αφού οι Catharsis δώσανε κάποια reunion shows. Προφανώς και μιλάμε για άλλη μία κομματάρα, αλλά όχι στο επίπεδο (ούτε το στυλ) του “Arsonist’s prayer”. Είπαμε, τέτοια πράγματα ηχογραφούνται μία φορά τα 100 χρόνια.
Τhorns “ Thorns”
Το είχα εκτός πεντάδας (α ρε άτυχοι From Ashes Rise), αλλά έκανα το «λάθος» να το ακούσω πριν λίγο. Και… δέος. Το black metal ΕΠΡΕΠΕ να καταλήξει εκεί. Τόσοι δίσκοι, ιστορίες, Νορβηγίες, μαχαιρώματα, πειραματισμοί κλπ., για να καταλήξουμε ΕΔΩ, σ’ αυτόν τον κιθαριστικό ήχο, αυτά τα riffs, αυτήν την ατμόσφαιρα, αυτά τα μηχανικά εφέ. Μετά θα μπορούσε και να μη βγει άλλο black metal και να είμαστε ευχαριστημένοι.
Λοιπά:
From Ashes Rise “Silence”
Έχει παιχτεί άραγε καλύτερο μελωδικό neo-crust; Επιμένω ότι το ντεμπούτο είναι ανώτερο, αλλά κι εδώ μιλάμε για αφάνταστη επαναστατική ορμή.
Katatonia “Last fair deal gone down”
Slipknot “Iowa”
Είναι πιο μελωδικό από τον προκάτοχό του; Είναι. Είναι πιο ακραίο από τον προκάτοχό του; Είναι.
Anathema “A fine day to exit”
Paradise Lost “Believe in nothing”
Most Precious Blood “Nothing in vain”
Λοιπόν, την εποχή που γινότανε της Πόπης στο μεταλλικό hardcore, κυκλοφόρησε κι αυτό το obscure διαμάντι. Δεν έχω ιδέα πώς συνέχισε η μπάντα, αλλά εδώ από την αρχή μέχρι το τέλος έχουμε να κάνουμε μ’ έναν δυναμίτη που περιέχει όλα τ’ απαραίτητα συστατικά για να είναι μία από τις extreme κυκλοφορίες της χρονιάς: μπόλικο d-beat, πολύ groove, τα κλασικά beatdown περάσματα, οργή, πονεμένους στίχους και πολύ συναίσθημα κάτω. Σημεία σαν τα «φωναχτά» καθαρά φωνητικά στο refrain του “Apparition” ή του “Sincerely” μπορούν να σε λυγίσουν. Κορυφαίο album για το είδος που πρέπει να τσεκάρουν όσοι αρέσκονται σ’ αυτούς τους ήχους!
Remains of the Day “An underlying frequency”
Άπαξ κι ερωτευτείς τις «τραγικές» μελωδίες του neo-crust, θα ζητάς κι άλλο, κι άλλο. Αν, μάλιστα, τύχει να πέσεις και σε crust μπάντα με βιολί, τότε δεν υπάρχει γυρισμός. Ο συνδυασμός των μελωδιών αυτού του ιδιαίτερου οργάνου με το πάθος των d-beat riffs είναι κάτι το εξωπραγματικό στο οποίο όλοι θα έπρεπε να εκτεθούν κάποια μέρα στη ζωή τους, οπότε πάλι καλά να λέτε που βρήκα αυτά τα video παρακάτω:
Προσέξτε στα πρώτα λεπτά όταν και μπαίνει το βιολί στο πρώτο break, ακούγεται ένα «wow» στο κοινό -δε χρειάζεται να το πείτε εσείς. Μάλιστα επειδή το ένα video φέρνει το άλλο, αν θέλετε να δείτε πώς είναι να ξεκινά μία κομματάρα με βιολί, μπορείτε να τσεκάρετε τις πρώτες νότες από το παρακάτω:
Γιατί ΚΑΙ αυτό είναι κομμάτι της μαγείας αυτής της μουσικής: ο D.I.Y. «αέρας», το ότι μπάντα και κοινό είναι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον αλλά το πάθος ξεχειλίζει από παντού, τα τιγκαρισμένα υπόγεια και τα βρώμικα νεοκλασικά που μεταμορφώνονται σε αυτοοργανωμένα συναυλιάδικα. Ότι, στην τελική, μιλάμε για συγκροτήματα και μουσικές που δύσκολα θα βρουν μεγάλη απήχηση, αλλά όταν τα ανακαλύπτεις νιώθεις ότι έφτασες στον προορισμό σου. Γι’ αυτό και, κάνοντας μία παρέκβαση μιας και 15-Αύγουστο έχουμε, ας post-άρουμε άλλα 2 τέτοια live που τράβηξε αυτός ο φωτισμένος άνθρωπος με την κάμερά του για 2 άλλες μπάντες (παρόμοιου ύφους κι αισθητικής) που σας έχουμε spam-άρει αρκετά κάποιοι στο παρόν topic:
Amorphis “Am universum”
Anti-Flag “Underground network”
Δεν είχα πάρει χαμπάρι τα όσα έγραψε ο Αποστόλης για τα καθέκαστα στην μπάντα. Θλιβερά, παρ’ όλα αυτά ο δίσκος αυτός συνεχίζει να αποτελεί ένα εξαίσιο punk rock (έτσι σκέτο, χωρίς άλλα υποκοριστικά) album με σχεδόν κάθε τραγούδι να μπορεί να χορευτεί, να φωναχθεί, να τραγουδηθεί. Α, κι απ’ τους καλύτερους ήχους μπάσου που έχω ακούσει.
Tool “Lateralus”
Homo Iratus “Human consumes human”
Ο ΟΡΙΣΜΟΣ του καλοπαιγμένου deathcore. Έτυχε μόλις το 2ο Metal Hammer που πήρα στη ζωή μου να έχει το συγκεκριμένο album, album του μήνα, την μπάντα με κεντρική, 4-σέλιδη συνέντευξη στο Horror καθώς και μία αποθεωτική ανταπόκρισή τους σαν support στους Napalm Death. Σχεδόν «απολογητικοί» οι συντάκτες εξηγούσαν γιατί άξιζε ένα ελληνικό group όλες αυτές τις πολυτέλειες (άλλες εποχές). Δεν ξέρω τι σενάρια μπορεί να έκανε οποιοσδήποτε τότε γι’ αυτήν ξαφνική προβολή, εγώ το μόνο που ξέρω είναι τι ακούν τα αυτιά μου τόσα χρόνια: μία κορυφαία για το είδος παραγωγή, μία φωνή-βόθρος υπόδειγμα, drums που τα σπάνε με τους χοροπηδηχτούς ρυθμούς τους, και γενικά την αρμονική συνύπαρξη των hardcore πατεντών με τον όγκο του death. Μοναδικό ψεγάδι η στιχουργική του “Dead upon conception”.
Converge “Jane Doe”
Κονταροχτυπήθηκε ο βιολιστής των Catharsis με το μοντέλο της Marie Claire για το ποιος είναι το καλύτερο εξώφυλλο -κέρδισε το μοντέλο. Μουσικά οι Converge ποτέ δε μ’ έκαναν να λιώσω με την πάρτη τους (αν και ταξίδεψα Βερολίνο γι’ αυτούς!), αλλά αυτό το album είναι ένα γαμημένο μανιακό αριστούργημα της extreme μουσικής.
Enslaved “Monumension”
Μου αρέσουν διάφοροι δίσκοι τους απ’ όλες τις περιόδους τους. Αλλά μόνο εδώ νομίζω οι Enslaved άγγιξαν το σημείο του να συνθέσουν έναν δίσκο που να άξιζε (δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερε τελικά) να στέκεται δίπλα-δίπλα με άλλους πειραματικούς black metal δίσκους της εποχής που πήραν το είδος απ’ το χεράκι και το οδήγησαν σε άλλα, περίεργα μονοπάτια.
Opeth “Blackwater park”
Δεν είμαι ιδιαίτερος fan της μπάντας. Αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω το σοκ της ξαφνικής κιθαριστικής μελωδίας στο 4ο λεπτό του “The leper affinity”. Ή το ανατολίτικο μπάσιμο του “Bleak”. Ή τις αιθέριες μελωδίες του “Harvest”. Τελικά ίσως να είμαι μεγάλος fan του “Blackwater park” απλά.
Fantomas “ The director’ s cut”
Iced Earth “Horror show”
Η αδελφή μου (μεγαλύτερη) μού είχε μάθει όλες τις κλασικές μπαλάντες (“Don’t cry”, “Nothing else matters” κλπ.), αλλά θα ΄χω να το λέω ότι της έμαθα κι εγώ το “Ghost of freedom”! Και ΟΚ, έχουμε και “Damien”, “Im-ho-tep”, “Dracula”, “The phantom opera ghost”, “Wolf”, όχι κι άσχημα, ε.
Six Feet Under “True carnage”
Εμμμ, μη δίνετε σημασία, απλά αποτελεί το πρώτο death metal CD που άκουσα. Πώς να ξεχάσω το σοκ αυτής της φωνής -η πρώτη φορά που άκουγα growls ή «σκισμένα» φωνητικά. Πώς να ξεχάσω το σοκ της τόσο χαμηλοκουρδισμένης κιθάρας; Άμεσος έρωτας με το είδος. Επίσης μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και ντουέτο με την Karyn των Crisis!
Κι ένα καταπληκτικό EP:
Bad Astronaut “ Acrophobe” EP
Το μελωδικό punk των Lagwagon χωρίς το «punk» της εξίσωσης. Ίδιου ύφους μελωδίες, η ίδια ΦΩΝΑΡΑ, το ίδιο πορωτικό drumming, οι ίδιες χιτάρες να διαδέχονται η μία την άλλη, μόνο που η μουσική είναι πολύ πιο κοντά σ’ ένα ευκολοάκουστο alternative rock. Περιέχει και μία πολύ καλή διασκευή στο τρομερό “Needle in the hay” που όποιος/α έχει δει την ταινία “The royal Tenenbaums” δεν μπορεί παρά να γνωρίζει.
Φοβερός δίσκος, ξέχασα να τον γράψω ενώ πολεμησε για 5η θέση. Από την άλλη, nu δεν θα τους χαρακτήριζα ποτέ.
πωωωωωωω, που το θυμήθηκες αυτό…
Κι αξέχαστο εξώφυλλο, θα προσθέσω εγώ.
@kbil σε ζητάνε ρε
Αυθαίρετα θα πω ότι οι SOAD έπιασαν πάρα πολύ τους οπαδούς ακριβώς γιατί ήταν πιο άμεσοι, ενώ οι Tool έπιασαν σε μεγαλύτερο βαθμό τους μουσικούς γιατί ήταν πιο “περίεργοι” (όχι ότι οι SOAD δεν ήταν). Δεν το λέω καθόλου ελιτίστικα, μακριά από εμάς αυτά (εκτός από όταν κάνουμε πλάκα 
).
Έγραψες περίπου ό,τι ήθελα να πω κι εγώ, απλά το έκανες πιο κατανοητά.
Ρε αυτό το συγκεκριμένο πάντα μου φαινόταν ύπνος, ορισμός του τυπικού, αδιάφορου κομματιού.
Έχω ένα θέμα με τις ανατολίτικες κλίμακες όμως εγώ. 
Αυτό του επόμενού τους όμως (Apocalypse αν δεν απατώμαι) ήταν ακόμα καλύτερο!