Παρών
2 Likes
και εγω παρων
2 Likes
μπορει να μην εχουμε τισ ιδιεσ αποψεισ για την μουσικη (δεν χρειαζεται), μπορει μερικεσ φορεσ να θεωρω τισ αποψεισ σου μαλακισμενεσ/τραβηγμενεσ (εσυ τισ δικεσ μου περισσοτερεσ φορεσ σιγουρα) αλλα ρε μπαγασα καθε φορα που διαβαζω μια κριτικη απο εσενα για δισκο ή τραγουδι βαζω κατευθειαν να παιζει αυτο στο οποιο αναφερεσαι.προσωπικη αδυναμια απο Amοrphis ειναι το elegy αλλα τωρα ακουω το tuonela.
(περιμενω την συνεχεια του RELOAD γιατι το εχω λιωσει μετα απο 20+ χρονια ξανα )
Συγχαρητηρια (πεσ μασ και τι εγινε με το Κατερινακι - δακρυσαμε και εμεισ οχι με το Κατερινακι αλλα με αφορμη τα παραπανω)
10 Likes
Αν θυμάμαι καλά είχε ανακοινωθεί τελευταία στιγμή ή μπερδεύομαι. Εγώ σίγουρα το είχα μάθει από την εκπομπή του χρονόπουλου στο ροκ φμ και είχα κερδίσει εισιτήριο την ίδια μέρα μετά από κλήρωση του χάκου.
1 Like
Και εγω εκει ειμουν… 
και μετα τον Μαιο και στους Μy Dying Bride…
2 Likes
Ακριβωσ τα ιδια
Τι επίθεση φιλίας ήταν αυτή 
!
5 Likes
με συγκινησε ο μπαγασασ - εχω και εγω τισ αδυναμεσ στιγμεσ μου
6 Likes
Μια εκ των οποίων είναι το χαλασμένο w στο πληκτρολόγιο σου 
Με το Κατερινάκι νομίζω ήταν σαφές τι έγινε, κάποτε ήταν το σύμπαν μου, πλέον είναι somebody that I used to know όπως λέει και το άσμα!
Όπως έλεγε κι η ίδια τότε στα χωρίσματα και μου ράγιζε την καρδιά, η ζωή μόνο μπροστά πάει. Και ευτυχώς πήγε. Θα ήμασταν δυστυχισμένοι μαζί.
3 Likes
προτείνω ο @Clairvoyant να πάρει προαγωγή στο φάμιλι… από μπατσανάκης να γίνεις θείος ή ξάδερφος (ή κάτι ανώτερο ας το κανονίσει ο υπεύθυνος)
δεν ακούω amorpfis, αλλά το Κατερινάκι με τσίγκλησε να διαβάσω το review και σίγουρα να ακούσω να δω τι παίζει με την πάρτη τους
4 Likes
Πριν λίγο καιρό είχαν αναφερθεί τα live των AMORPHIS το '02 και το ‘03, κι ενώ για το δεύτερο στο Gagarin το θυμόμουν απ’ έξω κι ανακατωτά, έσπαγα το κεφάλι μου γιατί δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνο του ΄02 στο Ρόδον, καθώς τότε και η μπάντα και το όλο gothic/atmospheric/whatever υποϊδίωμα ήταν μεταξύ των αγαπημένων μου, οπότε δεν μου έμοιαζε λογικό να μην έχω πάει.
Αλλά όπως είπατε τελικά είχε διοργανωθεί αστραπιαία και δεν το πήρα χαμπάρι ποτέ οπότε το έχασα.
Έντιτ:
Επίσης ενώ ο δίσκος συνολικά είναι τίγκα φθινοπωρινός, ειδικά το “Summer’s End” το ένιωθα πάντα κυριολεκτικά, δηλαδή ακριβώς αυτές οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού (και πρώτες του Σεπτεμβρίου), που έχει αρχίσει να ψιλοπέφτει η θερμοκρασία τα βράδια και να νυχτώνει λίγο πιο νωρίς, επιστροφή από διακοπές κτλ.
1 Like
Δεν ξέρω αν λυπάμαι που έχεις χάσει 20 χρόνια ακρόασης ή αν ζηλεύω που θα ανακαλύψεις αυτόν τον δίσκο… Μάλλον το πρώτο περισσότερο
κάλιο αργά παρά αργότερα…
2 Likes
Απο μακρια και αγαπημενοι
2 Likes
Ρε συ @QuintomScenario μέσα από την καρδιά μου μπράβο. Αν και μουσικά εφαπτομαστε ελάχιστα, με την ιστορία σου αυτή με έκανες να ακούσω αυτή τη διακαρα ξανά μετά από 20 χρόνια σχεδόν.
Μουσική που είναι φτιαγμενη να σε συνοδεύει σε δύσκολες στιγμές και φυσιολογικά μου έφερε κι εμένα ωραιες και λιγότερο ωραιες αναμνήσεις, από μια εποχή ανέμελη.
Μεγάλη μπάντα οι Amοrphis και όντως υποτιμημενοι για τις δισκαρες που εχουν σταθερά προσφέρει.
Παω να ακούσω δισκογραφία σιγά σιγά…
3 Likes
@g0dslayer Τελικα το ακουσες? Και μια ακομα ερωτηση, αποκλειστικα και μονο προς εσενα. Ενιωσες την σημαντικη δοση (RE)LOAD-ιλας στον δισκο?
Διάβασα λίγο πριν το review σου και τώρα ακούω το δίσκο… πάλι κομμάτια θα πάω στη δουλειά 
ευχαριστώ και εσένα και το Κατερινάκι και οτιδήποτε σε έκανε να γράψεις το review… δισκάρα ρεε
ο papa είχε πει για τις διασκευές ότι είναι τραγούδια που εύχεται να είχε γράψει ο ίδιος… πολύ εύκολα μπορώ να φανταστώ σχεδόν όλο το Tuonela μέσα στο Garage inc… νομίζω σε κάλυψα για το πόσο (RE)LOAD-ιλα έχει ο δίσκαρος
έξτρα σχόλιο…
ελπίζω να μην ακουστεί περίεργο ή ότι υποτιμάω το πρώτο μισό του δίσκου, αλλά στο πρώτο άκουσμα μου άρεσε πολύ περισσότερο από το Greed και μετά
3 Likes
Στο δευτερο ακουσμα θα βρεις και τα 10 τραγουδια γαμάτα τωρα που αφομοιωσες τον ηχο και το κλιμα του ηχου
1 Like
Έρχεται η άνοιξη, το 'παμε;
Πριν από οτιδήποτε άλλο, καλόν είναι να θέσουμε τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση. Στο πεδίο του doom, έστω του Ευρωπαϊκού ύφους, επικού doom (όχι κατ’ ανάγκη προερχόμενου από συγκροτήματα με έδρα την Γηραιά ήπειρο), υπήρχαν οι Candlemass από τη μία, κι από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Τέτοια ήταν η, από πάσης απόψεως, “ηγεμονία” αυτών των Σουηδών επί του ιδιώματος που οι ίδιοι ονομάτισαν και εν πολλοίς όρισαν. Αν επέτρεπα στον εαυτό μου μια ενθουσιώδη (αλλά όχι αστήρικτη) υπερβολή, θα έλεγα ότι τα album τους, τουλάχιστον αυτά που κυκλοφόρησαν την πιο παραγωγική τους περίοδο, κρίνονται και κατατάσσονται σε σπουδαιότητα και ποιότητα συγκρινόμενα μεταξύ τους μιας και, λίγο - πολύ, όλοι οι άλλοι έπονται!
Το “Tales of Creation” ήταν το τέταρτο LP των Candlemass σε ισάριθμα έτη. Ίσως γι’ αυτό παρατηρείται το φαινόμενο η μπάντα να στρέφεται σε παλιότερο, υπάρχον υλικό. Συγκεκριμένα, πέντε από τα κομμάτια που παρουσιάζονται εδώ, ξαναδουλεμένα προφανώς, εμφανίζονταν και στο demo των Nemesis. Πρόκειται για τα “Dark Reflections”, “Under The Oak”, “Into the Unfathomed Tower”, “Somewhere in Nowhere” και το ομώνυμο.
Αυτός είναι πιθανόν ο λόγος που υπάρχει και μια power metal χροιά σε συνθέσεις όπως το “σκανδαλωδώς” γρήγορου ρυθμού “Into the Unfathomed Tower” όπου ο Johansson επιδίδεται σε neoclassical shredding – για να μην αναφέρουμε την υποβόσκουσα ειρωνεία να χωρίζεται ένα τρίλεπτο instrumental σε… επτά μέρη! Το δε “Under The Oak” ξεχωρίζει, όσο κι αν η νέα εκτέλεση συγκρινόμενη με αυτή του “Epicus…” υστερεί, ειδικά στον τομέα των φωνητικών, αφού η ερμηνεία του Messiah Marcolin δεν επιτυγχάνει στον ίδιο βαθμό να μεταδώσει την βαθιά θλίψη να παρακολουθείς τον κόσμο να αφανίζεται γύρω σου, όπως κατάφερνε με χαρακτηριστική ευκολία ο Johan ο Längquist.
Σημειωτέον ότι στα συνολικά 11 κομμάτια που απαρτίζουν τον δίσκο συμπεριλαμβάνονται και τρία σύντομα intros/αφηγήσεις που προωθούν το χαλαρό concept περί μιας ανθρώπινης ψυχής που στέλνεται στον Παράδεισο, την Κόλαση και πάλι στη Γη κλπ. Και μεταξύ των καινούριων τραγουδιών βέβαια υπάρχουν πολύ αξιόλογες στιγμές, όπως π.χ. το “The Edge of Heaven”, αυτό το θρηνητικό doom με την ταυτόχρονη αίσθηση μεγαλείου που αποπνέει, την τόσο χαρακτηριστική τους.
Παρόλο που το “Tales of Creation” δεν παρήγαγε κάποιο διαχρονικό “σουξέ” και όπως αποδείχθηκε, ήταν η τελευταία στούντιο εμφάνιση του εμβληματικού “καλόγερου” Messiah πριν την επιστροφή του, 10 χρόνια αργότερα, παραμένει ένα από τα πλέον αγαπημένα LPs των Candlemass
16 Likes
Στην εισαγωγή του συγκεκριμένου παρελθοντικού ντοκιμαντέρ, ερωτώνται διάφορες εξέχουσες φιγούρες σχετικά με το πώς ορίζεται το heavy metal. Μία από τις φαινομενικά πιο απλές απαντήσεις (δεν δίδονται και πολλές ή/και σαφείς, είναι η αλήθεια / του Halford είναι εκτός συναγωνισμού, γιατί είναι ο Metal God), η οποία όμως περιγράφει με πλείστη ακρίβεια την αίσθηση της επαφής με τον ήχο του εν λόγω είδους, δίδεται από τον Ace Frehley (πριν αρχίσει αργότερα τα “It’s show biz!”). Κατά τον Ace, ο ήχος σε δονεί κατάστηθα και η αίσθηση του είναι πλήρως κατανοητή.
Η παραπάνω διαπίστωση/άποψη δύναται να επαληθευθεί εύκολα, βάζοντας απλά κάποιες κυκλοφορίες να παίζουν. Κατ’ εμέ, μία από τις αντιπροσωπευτικότερες είναι η ακόλουθη:
Δίσκος-«ολοκαύτωμα», ο οποίος δεν σου τραντάζει απλά το στήθος με τον στιβαρό, «μπετόν-αρμέ» ήχο του, αλλά σε συνθλίβει σε μία στιγμή, πέφτοντας πάνω σου σαν ένας τεράστιος ογκόλιθος. Συμπαγής όσο δεν πάει και κάργα ομοιογενής. Εμπνεόμενος από την πολεμική θεματολογία και artwork του, θα τον παρομοίαζα με έναν τακτικό στρατό, ο οποίος πορεύεται με ομοψυχία, ηθικό ακμαιότατο και το μαχαίρι στα δόντια, έχοντας ως μοναδικό σκοπό να αφανίσει τον αντίπαλο από προσώπου γης, σκορπώντας χάος και καταστροφή στο διάβα του. Πλείστα όσα τα ιστορικά παραδείγματα. Διαλέξτε όποιο αγαπάτε (ή καλύτερα θεωρείτε ότι ταιριάζει περισσότερο) ως αναφορά σας.
Η «αρμάδα» των Bolt Thrower «καταπίνει» φουρτουνιασμένες θάλασσες και παραδίδει το καλύτερο album της, το οποίο, μάλιστα, η μοίρα (αλλά και η ίδια η μπάντα) θα επέλεγε να είναι το τελευταίο (; ) της. Αν αυτό το αριστούργημα δεν αποτελεί ένα από τα πιο ονειρώδη «κύκνεια άσματα» στην ιστορία του heavy metal, τότε δεν ξέρω πώς αλλιώς θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ή πόσο περισσότερο να το εγκωμιάσω.
Δίσκος που στέκει σε περίοπτη θέση στη λίστα των απαντήσεων στην ερώτηση «Τι εστί heavy metal;», με κιθάρες που δεν σ’ αφήνουν να πάρεις ανάσα κι ένα rhythm section «κομπρεσέρ» που κονιορτοποιεί τα τσιμέντα σαν να ήταν πλαστελίνη. Και η φωνή μπροστά, να σημαίνει την έναρξη των επιθέσεων και να ηγείται, χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο, χωρίς μετάνοιες… Death metal epitome, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Καθίσταται περιττό να διακρίνουμε κάποιο κομμάτι από την συγκεκριμένη κυκλοφορία, καθώς, όπως προείπαμε, εδώ το ζήτημα αφορά μία σφιχτή γροθιά, η οποία σου συνθλίβει τα δόντια, σου σπάει τη μύτη και σε αφήνει με την απορία από πού σου ήρθε το μπουκέτο. Αυτό που θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον είναι να εξετάσει κανείς πόσοι σβέρκοι χρειάστηκαν κολλάρο, μετά την ακρόαση του “Those Once Loyal”, καθώς είναι αδύνατον να μην επιδοθείς σε ανελέητο headbanging ακούγοντας τα κομμάτια του.
Μεγάλη περίπτωση οι Bolt Thrower. «Άσπιλο» συγκρότημα, με «καθαρό κούτελο» οι Βρετανοί. Θα τους χαρακτήριζα τίμιους, αλλά πολύ φοβάμαι ότι η κάπως μίζερη χροιά που έχει δοθεί στον προσδιορισμό εσχάτως, θα αφαιρούσε από την αίγλη και την αυθεντικότητα της μπάντας. Εξάλλου, οι πράξεις του συγκροτήματος και οι συμβολισμοί τους, δεν αφήνουν περιθώρια πολλών αμφισβητήσεων. Οι ίδιοι έθεσαν επί τάπητος τον ενδεχόμενο τερματισμό της «εκστρατείας» τους, έχοντας αφήσει έκθαμβους τους πάντες με την τότε φρέσκια, μεγαλειώδη νίκη τους (ήτοι, το υπό σχολιασμό album) και οι ίδιοι επισφράγισαν εντέλει τη «συνθηκολόγηση» και τη «σιγή των κανονιών», όντας στο πάνθεον, αλλά χωρίς έναν από τους συμπολεμιστές τους στο πλάι τους. Εξ αυτού, έχοντας θάψει τον πρόωρα χαμένο συνοδοιπόρο τους, προέκυψε μία από τις πιο τραγικές κι ειρωνικές διαλύσεις μπάντας που είδαμε ποτέ, δεδομένης και της θεματικής της μουσικής/στιχουργικής τους κατεύθυνσης. Υπεράνω του ατόμου, η ομάς…
Μπάντα αποτελούμενη από αρχόντους, απευθυνόμενη σε αρχόντους.
16 Likes