σχεδόν κλέβω το φορμάτ ξεδιάντροπα από @JTN
A
Altered State (Tesseract)
Για μένα σε ό,τι έχει να κάνει με “προγκ” (λολ) για την προηγούμενη δεκαετία, αυτή είναι η κορυφή. Χωρίς να έχουν βγάλει κακές δουλειές έκτοτε, όσο καλός κι αν είναι ο Dan, ο Ashe την έχει απογειώσει τη μπάντα εδώ. Απ’ τις καλύτερες one-and-done εμφανίσεις έβερ.
MVP: Nocturne
Πάγκος: Absolution (Muse)
Β
Blood Mountain (Mastodon)
Σίγουρα μειοψηφική άποψη αλλά για μένα αυτός είναι ο καλύτερος Mastodon δίσκος (καλά εδώ γι’ άλλους τελείωσαν μετά το Remission :P). Καλύτερος μεταξύ ίσων, έστω. Λιγότερο “concept” απ’ το προηγούμενο και το επόμενο, αλλά μου ακούγεται λιγότερο γραμμικό στο ύφος.
MVP: Circle of Cysquatch
Πάγκος: Be (Pain of Salvation)
C
Colors (Between The Buried And Me)
Περίπου ό,τι έγραψε ο @JTN για το Frances The Mute ισχύει για μένα και το Colors.
MVP: Ants of the Sky
Πάγκος: Chuck (Sum 41)
D
Dark Side of The Moon (Pink Floyd)
Κλισέ - ξεκλισέ επιλογή, δε με νοιάζει. Αν και κάποια άλλη μέρα μπορεί να πω το Wish You Were Here ως καλύτερο. Μνημείο της ανθρωπότητας. Γιατί δεν το βάλαμε μαζί με τις πλάκες του Voyager τέλος πάντων;
MVP: Time
Πάγκος: Demon Days (Gorillaz)
E
Ex Lives (Every Time I Die)
Κατά σύμπτωση είχα πάρει το ίδιο t-shirt με τον τύπο στο εξώφυλλο πριν ακούσω νότα από τη μπάντα. Ριφφάρες παντού, στιχάρες Keith ως συνήθως, σοκ ακόμα με το πώς διαλύθηκαν.
MVP: I Suck (Blood)
Πάγκος: The Earth Is Not A Cold Dead Place (Explosions In The Sky)
F
Fortress (Protest The Hero)
Τόσα χρόνια έχουμε χτίσει μύες παίζοντας air guitar με αυτό. Μπορεί οι επόμενοι δίσκοι να ήταν πιο κατασταλαγμένοι αλλά δε νομίζω ότι είχαν την ίδια σχεδόν εφηβική καύλα και έμπνευση.
MVP: Bloodmeat
Πάγκος: Fallen (Evanescence)
G
Guidance (Russian Circles)
Με το μαγικό άγγιγμα του Ballou, κερδίζει το τεράστιο Station στο νήμα.
MVP: Mota
Πάγκος: Ghost Reveries (Opeth)
H
Handmade Cities (Plini)
Όταν δεν πάνε να το παίξουν έξυπνοι οι νεόκοποι guitar heros και γράφουν εμπνευσμένα (βλ. επίσης Joy of Motion ή Shape of Color παρακάτω), είναι ικανοί για διαμάντια.
MVP: Cascade
Πάγκος: Hail Destroyer (Cancer Bats)
I
The Infamous (Mobb Deep)
Για λίγο σε κάνει να νιώθεις γκάνγκστα ακόμα κι αν τον ακούς πίνοντας Dom Perignon σε ρετιρέ στο κέντρο του Manhattan. Μην τυχόν και τον ακούσει από σπόντα κανένας TRAN-NOS (γαμώ την πουτάνα μου), θα φουντάρει από ντροπή
MVP: Shook Ones Pt. 2 (μόνο ο Φοίβος δεν το 'χει σαμπλάρει ακόμα)
Πάγκος: Illmatic (Nas), για τον οποίο ισχύει ακριβώς η ίδια περιγραφή
J
Jane Doe (Converge)
Ακόμα θυμάμαι το σοκ με τα φωνητικά του Concubine. Δύσκολος δίσκος αν δεν έχεις τριβή με παρόμοια πράγματα. Εκεί μου εξήγησε και το παλικάρι που μου πρότεινε τον δίσκο το νόημα της φράσης “acquired taste”. Αγγλικά πηγαίναμε μαζί άλλωστε 
MVP: Homewrecker
Πάγκος: The Joy of Motion (Animals As Leaders)
K
King For A Day… Fool For A Lifetime - Faith No More
Τρομερή ποικιλία. Τα έχει όλα και συμφέρει. Άξια γράφει συμμετοχές στο θρεντ με ρυθμό Μπουφόν
MVP: Just A Man απλά γιατί στο Digging The Grave το ’09 με αποτελείωσε το ηχείο του Patton και το έχω άχτι έκτοτε
Πάγκος: Kill ‘Em All (Metallica)
L
Lateralus (Tool)
Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν έχει ήδη γραφτεί κάπου μες στο φόρουμ, πέρασαν 20 χρόνια και ακόμα την ψάχνουμε τη δουλειά. Μέχρι και ο @awake πρέπει να έχει πειστεί μέχρι τώρα ότι η αλήθεια είναι εδώ
MVP: The Grudge
Πάγκος: Less Talk, More Rock (Propagandhi)
M
Meteora (Linkin Park)
Ε με αυτό μεγαλώσαμε. Μόνο hits. Ακόμα και το πιο ξεχασμένο κομμάτι του δίσκου (το Hit The Floor ντε) ακούστηκε προχθές στο draft του NHL, τι να λέμε δηλαδή.
MVP: Somewhere I Belong
Πάγκος: Miss Machine (Dillinger Escape Plan)
N
Nothing (Meshuggah)
Αν δεν ήταν άλλη ταμπέλα το industrial νομίζω ότι όταν ακούω τη λέξη το μυαλό μου θα πήγαινε σε αυτόν τον δίσκο αφού ακούγεται τόσο ρομποτικός απ’ τις πρώτες νότες του Stengah, βιομηχανία σκέτη. Αν το Chaosphere ήταν δευτεροβάθμια εκπαίδευση για όλες τις djent μπάντες, το Nothing είναι πανεπιστήμιο.
MVP: Rational Gaze
Πάγκος: No Control (Bad Religion)
O
OK Computer (Radiohead)
Σημεία των καιρών. Μνημείο. Αν και δεν έζησα τα 90s ακριβώς, για μένα είναι ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας.
MVP: The Tourist
Πάγκος: Our Darkest Days (Ignite)
P
Panopticon (Isis)
Κερδίζει το Oceanic στα σημεία. Απλά όσους προλάβατε κάποια από αυτά τα κομμάτια live σας ζηλεύω.
MVP: Altered Course
Πάγκος: Periphery II: This Time It’s Personal (Periphery), το ότι έπρεπε να βάλω ένα απ’ αυτά τα δύο πόνεσε
Q
Queen II (Queen)
Θα κάνουμε μια εξαίρεση γι’ αυτό γιατί ενώ μου αρέσει και το Quadrophenia, δε γίνεται να μπει από πάνω. Αυτά που ακολούθησαν έχουν το όνομα αλλά αυτό δεν χάνει τίποτα απ’ τη χάρη.
Πάγκος: Quadrophenia (The Who)
R
Random Access Memories (Daft Punk)
“Give Life Back To Music” όνομα και πράγμα. Μετά από τέτοιον δίσκο λογικό το βρίσκω να το κλείσεις το μαγαζί. Νομίζω απ’ όλους της λίστας αυτός πρέπει να είναι εκείνος στον οποίο έχει πέσει περισσότερη δουλειά στην παραγωγή, ειδικά στην ψηφιακή εποχή. Τύπου “ψάχνουμε τρεις μέρες να βρούμε vocoder και δοκιμάζουμε 10 μικρόφωνα”. Α, και φέρνουμε ένα κάρο κορυφαίους guests.
MVP: Giorgio By Moroder
Πάγκος: Relationship of Command (At The Drive-In)
S
Six Degrees of Inner Turbulence (Dream Theater)
Δεν ξέρω αν είναι το “καλύτερο” (αν υπάρχει καν τέτοιο) αλλά το συγκεκριμένο νομίζω ότι συμπυκνώνει τους Theater καλύτερα από κάθε άλλον δίσκο. Βοηθάει βέβαια και η διάρκεια.
MVP: Six Degrees of Inner Turbulence
Πάγκος: The Shape of Colour (Intervals)
T
Third (Portishead)
Νομίζω κερδίζει στο νήμα το Dummy ως πιο ώριμο και σκοτεινό.
MVP: The Rip
Πάγκος: Toxicity (System Of A Down)
U
Untrue (Burial)
Λέμε συχνά για δίσκους που σου “αλλάζουν την οπτική”. Ο συγκεκριμένος πέρα από το ότι άλλαξε την οπτική μου ως προς τα ακούσματα, την άλλαξε και ως προς τo τι μπορείς να κάνεις σε παραγωγές.
MVP: Archangel
Πάγκος: Ummagumma (Pink Floyd)
V
Vol. 3: The Subliminal Verses (Slipknot)
Πιο ώριμο και εσωστρεφές από τα εξίσου καλά αλλά εντελώς άλλου μήκους κύματος s/t και Iowa. Οι ηλεκτρονικές πινελιές το ανεβάζουν αρκετά για μένα.
MVP: Duality
Πάγκος: Vheissu (Thrice)
W
while (1 < 2) (deadmau5)
Ο συγκεκριμένος δίσκος σπάει τα EDM στεγανά όπως δε νομίζω ότι έχει κάνει κανένας άλλος απ’ τον σωρό μέχρι τώρα.
MVP: Pets
Πάγκος: Wrongdoers (Norma Jean)
X
X & Y (Coldplay)
Το ‘χα κλειδώσει από χθες αυτό γιατί πραγματικά δε μου έρχεται κάτι άλλο. αλλά με πρόλαβε ο @pantelis79. Πώς περάσανε τα χρόνια έτσι ρε;
MVP: Ε καλά τώρα…
Πάγκος: Παίζουμε χωρίς rotation. O Sheeran δε μου λέει κάτι, σόρι. Ο κύριος Vedder φταίει που το Ten το έγραψε ολογράφως
Υ
You’ve Come A Long Way, Baby (Fatboy Slim)
Τα λέει όλα ο θεούλης στο εξώφυλλο. Είμαι έτοιμος για Fifa 99 ή ό,τι άλλο έχει συνοδέψει κάποιο κομμάτι αυτής της δισκάρας τέλος πάντων.
MVP: Praise You
Πάγκος: Yeezus (Kanye West) / @ktn και λοιποί του Young Team ο επίσημος πλήρης τίτλος είναι “Mogwai Young Team”, αλλιώς θα το έβαζα πάγκο εδώ 
Ζ
Zoot Allures (Frank Zappa)
Έπρεπε να φτάσω εδώ για να χρειαστεί να ψάξω τα κιτάπια τι έχουμε. Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι υπήρχε το συγκεκριμένο αλλά έχει και τόσους ο άτιμος που χάνεσαι. Για τα δεδομένα του απ’ ό,τι έχω ακούσει μάλλον είναι με το ζόρι στον μέσο όρο αλλά ok
MVP: Find Her Finer
Πάγκος: Devin Townsend - Z² , με μισή καρδιά επειδή μου ακούγεται τόσο μέτριο σε σχέση με κάτι Transcendence ή Empath
Ευχάριστη σπαζοκεφαλια είναι αυτήν. Λόγω ωρας ρίχνω φουλ basic πασίγνωστους δίσκους που μου έρχονται κατευθείαν αλλά κατά πάσα πιθανότητα αρκετούς θα τους έβαζα και μετά από σκέψη.
Queen - A night at the opera
Λίστα χωρίς Queen δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει. Ένα και ένα είναι όλα τα κομμάτια εκεί μέσα
Ozzy Osbourne - Blizard of Oz
Heavy metal μεγαλείο
RHCP - Californication
Από τους πρώτους δίσκους που έλιωσα πιτσιρικάς
Alice in chains - Dirt
Ξεκινάς από ανατριχιλα (Would?) Και φτάνεις μέχρι αρρώστια (rooster). Α ρε Layne…
Blink 182 -Enema of the state
Με πάει σε αυτήν την φάση της ζωής που καταλαβαίνεις ότι θες να βγαίνεις με τα κορίτσια και όχι να τα βασανίζεις😛. Ανεμελιά, χαριτωμένο pop punk και American pie. Κοινώς γυμνάσιο.
Iron Maiden - Fear of the dark
Ο πρώτος metal δίσκος που άκουσα ποτέ
Elton John - Goodbye yellow brick road
Μόνο αυτός μου έρχεται τώρα. Δεν με χαλάει μια χαρά δισκάρια είναι
AC/DC Highway to hell
Ο τελευταίος με τον μεγάλο Bon. Διασκεδαστικό και αλητικο hard rock.
Slipknot - Iowa
Αρρώστια οργή και θυμός έβγαλαν μια δισκάρια που δεν ξαναβγαίνει
U2 - Joshua tree (the)
Πήγαινε καρφί για jazz των Queen αλλά ας οψεται ο περιορισμός. Δεν πειράζει και αυτό που βάζω δισκάρια είναι από συγκρότημα που η αλήθεια είναι ότι σνομπαρα μέχρι πρόσφατα.
Helloween - Keeper of the seven keys (ας πούμε το πρώτο)
Μια μεγάλη αδυναμία την έχω στο power metal δεν γινόταν να λείπει τέτοιος δίσκος
Led Zeppelin - Led Zeppelin IV
Ελπίζω να μου επιτραπεί μια μικρή καταπάτηση των κανόνων για αυτήν εδώ την δισκάρα
Metallica - Master of puppets
Τι να γράψω που δεν έχει γραφτεί;
Nirvana - Nirvana
Μεγάλη αγάπη και παντοτινή αυτή η μπάντα φυσικά και θα ήταν μέσα το nevermind
Motorhead - Overkill
Lemmy και ξερό ψωμί
Black Sabbath - Paranoid
Οι πατεράδες του μέταλ παρόντες…
The who - Quadrophenia
Δύσκολη επιλογή με την γνωστή ροκ όπερα των who
The Beatles - Revolver
Τι κομματαρα είναι το Eleanor Rugby; Γενικά σκαθάρια στην ακμή τους
Soundgarden - Superunknown
Τεράστιος Chris Cornell αυτό τίποτα άλλο.
Pink Floyd - The dark side of the moon
Ναι εδώ πιάνω και το the γιατί δεν γίνεται αυτό το αριστούργημα/εμπειρία/ταξίδι να μείνει εκτός (αν νομιζετε ότι κλέβω κατεβάζω και back up toxicity)
GNR - Use your illusion I
Βλέπω το βάλατε πολλοί και όχι άδικα. Δίνουν πόνο
Pantera - Vulgar display of power
Από τους καλύτερους μέταλ δίσκους της δεκαετίας του 90
Megadeath - Youthanasia
Άλλη μια εύκολη επιλογή
W,x κ z έχω φάει μεγάλο σκάλωμα δεν μου έρχεται κάτι προς το παρόν
Επειδη δεν ψηθηκα για λιστες που θα εχουν ενα σωρο μαπα ή μετριους δισκους για να βγει σωνει και καλα η 26αδα, προσωπικα ακολουθησα την μεθοδο που σκεφτηκα ολες τις αγαπημενες μου μπαντες, πηρα τον καλυτερο δισκο, και τον εχωσα στο γραμμα που αναλογει, με καποια ευελιξια, οπου δηλαδη για καποιες μπαντες εχω προφανως πανω απο εναν αγαπημενο δισκο, οποτε τα “μαγειρεψα” ελαχιστα για να μη μεινουν εξω καποιοι στανταρ δισκοι που πρεπει να μπουν.
Οι κανονες που εβαλα στον εαυτο μου ειναι οι εξης:
- Ο δισκος πρεπει να ειναι αυτος της μπαντας που θεωρω τον καλυτερο
- Δεν μπαινει δισκος για τον οποιο νιωθω πως δεν ειναι τοπ τοπ
- Για αρκετες μπαντες υπηρχαν εναλλακτικες (6 εναλλακτικες για Metallica ας πουμε)
- Δεν εβαλα δισκο που να εχει εστω ενα τραγουδι που να θεωρω κακο ή μετριο
A nimals - Pink Floyd
B etter Than Raw - Helloween
C ongregation - Leprous
D ead Air For Radios - Chroma Key
E xtraordinary Ways - Conjure One
F alling Into Infinity - Dream Theater
G othic Kabbalah - Therion
H ost - Paradise Lost
I nnuendo - Queen
J udgement - Anathema
K id A - Radiohead
L ightbulb Sun - Porcupine Tree
M utter - Rammstein
N ightfall in Middle-Earth - Blind Guardian
O rigin Of Symmetry - Muse
P erdition City - Ulver
Q uantum Scenario - οταν φτιαξω μπαντα
R ELOAD - Metallica
S ouvenirs - The Gathering
T uonela - Amorphis
U ltra - Depeche Mode
V ilosophe - Manes
W ake Of Magellan - Savatage
X - οχι
Y outhanasia - Megadeth
Z - οχι
Θυσιες που δεν μπηκαν λογω του ψυχαναγκασμου του παιχνιδιου.
aka honorable mentions:
The Protomen - Father Of Death
The Tea Party - Transmission
Judgement - VNV Nation
The Offspring - Smash
Garbage - Version 2.0
Rotting Christ - Sleep Of The Angels
Fear Factory - Obsolete
Bruce Dickinson - Chemical Wedding
System Of A Down - οποιοδηποτε εκ των Toxicity, Hypnotize, Mesmerize
Παρα πολλα αλμπουμς απο μπαντες που χρησιμοποιησα ηδη.
Wish You Were Here στο W και Toxicity στο T
Και μια λίστα από εμένα, μου φαινόταν εξαιρετικά κουραστικό στην αρχή, αλλά πόσο να αντισταθώ;
Βρέθηκα στην πολύ ευχάριστη θέση να μην ξέρω τι να προωτοβάλω σε κάποια γράμματα, κι έτσι προσπάθησα να μην βάλω κάτι που έχει ξαναναφερθεί, εκεί όπου υπήρχε η ευχέρεια…
Aqualung - Jethro Tull
Tα έχουμε ξαναπεί… (και είναι πάντα καλό να ξεκινάει μια λίστα με τους Jethro Tull!)
Bonded By Blood - Exodus
Τι να πούμε γι’ αυτό το στολίδι του thrash που ενσαρκώνει όλες τις αρετές του ιδιώματος;
The Course Of Empire - Atlantean Kodex
Tα έχουμε ξαναπεί… (ptII)
Draconian Times - Paradise Lost
Αγαπημένος δίσκος, σύντροφος ζωής!
Epicus Doomicus Metallicus - Candlemass
Εύκολη επιλογή
Fire Of Unknown Origin - Blue Oyster Cult
Αυτό μου ήρθε πρώτο στο μυαλό, αγαπημένη δισκάρα, θα ήταν έγκλημα να μην βάλω κάτι από BOC…
Grin - Coroner
…όπως και από Coroner!
Hemispheres - Rush
Χωρίς περαιτέρω σχόλια!
If I Could Do It All Over Again, I 'd Do It All Over You - Caravan
Tα έχουμε ξαναπεί… (ptIII)
John Wesley Harding - Bob Dylan
Η θριαμβευτική επιστροφή του Bob Dylan μετά το γνωστό ατύχημα και την απουσία 1,5 έτους (αδιανόητο κενό εκείνη την εποχή!). Περιέχει και το the Ballad of Frankie Lee and Judas Priest που έδωσε το όνομα ξέρετε σε ποιούς!
Killing Technology - Voivod
Αυτονόητο!
The Lamb Lies Down On Broadway - Genesis
Ιλιγγιώδης κορυφή του progressive rock. Δεν είναι τυχαίο ότι από εκεί κι έπειτα πήραν νομοτελειακά την κατιούσα όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και οι λοιπόι προοδευτικοί, αφού ως γνωστόν όταν πιάσεις κορυφή μόνο προς τα κάτω μπορείς να πάς!
Master of Reality - Black Sabbath
Τελικά το Μ καπαρώθηκε από τους Sabbath…
Nantucket Sleighride - Mountain
…και το N από τους Mountain!
Odessey and Oracle - The Zombies
Μνημείο του συγκεκριμένου ήχου, ισοϋψές με τα καλύτερα του είδους.
Painkiller - Judas Priest
Επίσης χωρίς περαιτέρω σχόλια!
Queen II - Queen
Δεν είναι ομώνυμο, άρα μετράει!
Restless and Wild - Accept
Πως να μην προτιμήσω έναν από τους πρώτους δίσκους που άκουσα! Αξεπτάρα!
Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band - the Beatles
Ευτυχώς μπήκε ο περιορισμός ένα δίσκο ανά συγκρότημα!
Tommy - the Who
Ιστορική κυκλοφορία, εμβληματικό LP και λοιπά τετριμμένα βρίσκουν την απόλυτη δικαίωση εδώ! Μεταξύ άλλων έγινε και ταινία και γνώρισε τέτοια επιτυχία που η πορεία των Who χωρίζεται σε προ και μετά αυτού του δίσκου!
Unquestionable Presence - Atheist
Tα έχουμε ξαναπεί… (pt IV)
Voyage of the Acolyte - Steve Hackett
Tα έχουμε ξαναπεί…(pt V)
Wheels of Fire - Cream
Oλοκληρη η δισκογραφία των Cream αποτελείται από διαμάντια, τα οποία ως γνωστόν είναι παντοτινά!
The X Factor - Iron Maiden
Όλα τα Maiden 10αρια και το Virtual 9,5!
The Yes Album - Yes
Η απαρχή του εκπληκτικού σερί από το αρχετυπικό συγκρότημα του progressive!
Zuma - Neil Young
Έχοντας “επιβιώσει” της ditch trilogy που προηγήθηκε, ο σπουδαίος Καναδός επανήλθε με το “Zuma”. Για τις ανάγκες του δίσκου επανενώθηκε στο studio μετά από 6 χρόνια, με τους Crazy Horse.έστω κι αν έλειπε ο αποθανών Danny Whitten. Δεν είναι το διασημότερο του, είναι όμως μεγάλη δισκάρα! Εδώ θα βρούμε και το πασίγνωστο Cortez the Killer!
και τα υπολοιπα
Jonah’s Ark- Skyclad
Keeper Of The Seven Keys II – Helloween
Lateralus- Tool
Mandylion – the Gathering
Never Neverland – Annihilator
Operation Mindcrime – Queensryche
Parallels – Fates Warning
Queen Of Time – Amorphis
Ride The Lighting – Metallica
Seventh Son Of A Seventh Son – Iron Maiden
Thy Might Contract- Rotting Christ
Unity – Rage
Velvet Darkness They Fear- Theatre Of Tragedy
War Master – Bolt Thrower
XTRMNTR – PRMLSCRM (Primal Scream)
Yeah- Xysma
Zoon – The Nefilim
θυμιζω τα πρωτα
Accident of Birth - Bruce Dickinson
Black Metal - Venom
Curse & chapter- Hell
Diary of a Madman - Ozzy Osbourne
The Eternalist -Agatus
Fear of a blank planet- Porcupine Tree
The Golden Bough -Atlantean Kodex
Headless Cross -Black Sabbath
Into Glory Ride- Manowar
Eξαιρετικά δύσκολο σε 2-3 γράμματα(ντάξει κλέβω λίγο), πάμε:
Abbey Road - Beatles: Δεν θα ακολουθήσω το σκεπτικό να μην γράψω δίσκους που έχουν μπεί. Μιλάμε για αριστούργημα, 80 χρόνια μπροστά από την εποχή του, ο @Leper_Jesus τα είπε εξαιρετικά, δεν έχω να προσθέσω κάτι.
A και το Ashes of the Wake. Ωραία ξεκινάμε 
Bloom - Caligula’s Horse: Ταγκάρω τον @Outshined , έτσι για να πεί ακόμα μια φορά πως δεν καταλαβαίνει πως μου αρέσει αυτος ο δίσκος. Είναι ο δίσκος που ο Grey έχει πλήρως απελευθερωθεί και έχει γίνει ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του, ενώ οι κιθάρες του Vallen είναι καταπληκτικές. Συναίσθημα παντού. Μικρό αβαντάζ δίσκου: έχω συνδυάσει στιγμές του με εικόνες από τους πρώτους μήνες ζωής του πρώτου παιδιού, οπότε.
Carved In Stone - Shadow Gallery: Έχει λατρευτεί σε μικρή ηλικία (15?, δεν θυμάμαι) και ακόμα με συνοδεύει ως τώρα. Ο συνδυασμός ονειρικού με την τεχνική, φτάνει σε άλλα επίπεδα, ο ήχος είναι απίστευτα ταιριαστός και ξεχωριστός.
Εδώ είναι το ένα γράμμα που με δυσκόλεψε, καθώς τον παρακάτω δίσκο τον λατρεύω εξίσου(υπήρχαν και άλλοι, αλλά αναφέρω μόνο έναν εδώ):
Catch-33: κατάμαυρος μονολιθικός ογκόλιθος. Άλλα επίπεδα.
Dreaming Neon Black - Nevermore: Δεν χρειάζεται καν να πούμε τι γίνεται όταν υπάρχουν σε έναν δίσκο, ένας από τους καλύτερους και εκφραστικότερους τραγουδιστές, ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες, μια συλλογή από εκπληκτικά τραγούδια σε μαύρο φόντο και ένας χαμένος (κυριολεκτικά?) έρωτας.
ΕSC - Zerlier: Σχετικά πρόσφατο prog metal διαμαντάκι, με έναν εντυπωσιακό τραγουδιάρη, μπροστάρη έναν πληκτρά με εξαιρετικές ιδέες, φοβερές κιθάρες από την αλλαγή του Thordendal και τον απόλυτα ταιριαστό Jarzombek στα τύμπανα.
Honorable mention στο εκπληκτικό Εden in Reverse, γιατί κόπηκε στο νήμα.
Falling Into Infinity - Dream Theater. Ο καλύτερος Θίατερ δίσκος. Κρίμα που δεν μπορώ πλέον να βάλω Scenes και Six Degrees, αλλά μιλάμε για αριστούργημα αριστουργημάτων.
Grand Declaration of War - Mayhem: Δεύτερος δίσκος (ακολουθεί και τρίτος) που έχει ξαναμπεί, αλλά μιλάμε για φοβερές ατμόσφαιρες, φοβερά πολυεπίπεδο riffing. Και μόνο το εναρκτήριο ριφφ μαζί με το To Daimonion να υπήρχαν, πάλι εδώ θα ήταν.
Hell Awaits - Slayer: Δεν είναι ο αγαπημένος μου Slayer δίσκος(South of Heaven), αλλά έπρεπε να υπάρχουν Slayer σε κάποιο γράμμα, οπότε έβαλα τον δεύτερο αγαπημένο τους. Χάος. Κονταροχτυπήθηκε πάντως με το The Haunted.
Ιssues - Korn: O συντονισμός όλης της μπάντας είναι τόσο απόλυτος, που έφτιαξαν ένα αριστούργημα. Φοβεροί ήχοι από Monkey/Head, μοναδικός Davis, Fieldy οδηγεί όλο τον δίσκο και δίνει χαρακτήρα, ενώ ο Silveira δένει ιδανικά όλα τα παραπάνω.
Honorable mention το Imaginations γιατί είναι μοναδικός δίσκος και αυτός.
Juggernaut - Periphery: Όταν αποφάσισαν να ελαττώσουν τα τεχνικά μέρη και να εστιάσουν στα τραγούδια, οι τύποι έβγαλαν αυτό.
King For A Day…Fool For A Lifetime - Faith No More: 4η (?) αναφορά εδώ, μιλάμε για μνημείο μουσικής, ευθυγράμμιση πλανητών και παλιρροϊκές δυνάμεις. Ο πρώτος δίσκος που σκέφτηκα όταν διαβασα το ποστ του Leper.
Last Epic - A.C.T: Εχω γράψει και στο αντίστοιχο θρεντ για αυτόν τον δίσκο. O ορισμός του feel good prog rock/metal, δεν είναι ΑΟR, είναι κάτι δικό του.
Φυσικά πρέπει να ειπωθεί κάπως και το όνομα των Liquid Tension Experiment εδώ.
Mercenary - Bolt Thrower: Δεν είναι ο καλύτερος death metal δίσκος, δεν είναι καν ο καλύτερος τους για τους περισσότερους. Οι μειωμένες ταχύτητες ίσως δεν βοηθάνε σε αυτό, αλλά διάολε, μιλάμε για 10αράκι ακατέβατο από την αρχή μέχρι το τέλος. Mοναδικό του ελάττωμα ότι το No Guts, No Glory, ΔΕΝ είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου.
Νemesis - Grip Inc: Kάτι τέτοιο γίνεται όταν είσαι ΘΡΑΣΕΡ στην καρδιά, αλλά θες να πειραματιστείς και έχεις έναν Sorychta σε οίστρο και το 3ο καλύτερο λαρύγγι στο ΘΡΑΣ (Array, Dolving οι άλλοι 2).
Obzen - Meshuggah: Eίναι μάλλον ο 4ος αγαπημένος μου δίσκος απο δαύτους, αλλά δεν γινόταν να μπεί το το Catch-33 (Carved In stone), oύτε το Κoloss (…Κing for a day), oύτε το Νοthing (βλέπε ακριβώς πριν) και συγχρόνως δεν γινόταν να μην μπουν Μeshuggah εδώ, ακόμα και αν αναγκαζόμουν να βάλω το Rare Trax. To ότι είναι 4ος αγαπημένος δίσκος από αυτή την μπάντα δεν λέει τίποτα απολύτως, επειδή ο δίσκος είναι αψεγάδιαστος από την αρχή μέχρι το τέλος. Ίσως και ο πιο προσβάσιμος τους μαζί με το Koloss.
Perfect Element - Pain of Salvation. Θα τον ακούσω σπάνια πλέον - είναι δίσκος που θέλει συγκεκριμένο mindset για να χαθείς μέσα του, που όμως όταν γίνει αυτό τα αποτελέσματα είναι κατακλυσμιαία. Το συναίσθημα σε μουσική, αψογο από κάθε άποψη, μεγαλώσαμε μαζί.
Επειδή δυστυχώς Μaiden δεν θα μπούν λόγω των περιορισμών των γραμμάτων, να κάνω Honorable mention στο Powerslave.
Q
rEVOLVEr - The Haunted: Αν το πρώτο ήταν το απόλυτο ξύλο και το δεύτερο ακόμα πιο ξύλο αλλά με έναν drummer που έβαλε και λίγο φαντασία στο παιχνίδι, εδώ έχουμε την επιστροφή της μορφάρας και μια άψογη ισορροπία μεταξύ παλιού και νέου. Το θρας συναντάει τον Dolving και εμείς απλά ακούμε.
Still Life - Opeth: Eδώ έπεσε πολύ ξύλο. Γιατί το Still Life με έχει καθορίσει σαν ακροατή όσο λίγοι δίσκοι. Δεν θα πω για τις καλύτερες και smoothest αλλαγές μεταξύ στυλ σε τραγούδια (γιατί τα κοψίματα είναι εύκολα, το να σε οδηγήσει το κομμάτι κάπου είναι το δύσκολο και σε επόμενους δίσκους αυτό το έχασαν ελαφρως), ούτε για τις τρομερες μια προς μια συνθέσεις.
Θα πω μόνο ότι το South of Heaven βγήκε γιατί χώρεσαν αλλού οι Σλειερ και τα Somewhere In Time και Seventh Son είχαν την ατυχία να αρχίζουν από S.
Through The Darkest Hour - Solitude Aeturnus. Stormbringer, hear hear me.
U - Δεν υπάρχει κάποιος δίσκος που να με έχει συνταράξει, μόνο που να μου αρέσει πολύ. Κενό.Όπως το Q.
Vulgar Display of Power - Pantera. E. Aυτά.
Way of all Flesh, the - Gojira : Δεν ξέρω αν κλέβω ή όχι, αλλά είναι δίσκαρος, αντίστοιχο σοκ με όταν άκουσα Fear Factory πρώτη φορά.
Οπωσδήποτε όμως να αναφέρουμε και το Wish You Were Here.
X:The Godless Void and Other Stories - And You Will Know Us By The Trail Of The Dead: Tους ήξερα σαν όνομα μόνο, κατέβασα τον δίσκο επειδή τον βρήκα μπροστά μου και έμεινα κάπως έτσι 
Ωραίες οι τυχαίες ανακαλύψεις.
Y
Z
Kάτι πρέπει να γίνει με τα κενά γράμματα, θα ακούσω απο τις λίστες λοιπόν.
Ρε, μια χαρά καλός δίσκος είναι (δεν έχουν βγάλει κακό οι CH). Τραγούδια σαν το “Turntail” και το “Firelight” είναι στα καλύτερά τους. Αλλά η βελτίωση/άνοδος στα δυο επόμενα είναι συγκλονιστική και δεν αφήνει περιθώριο σύγκρισης κατ’ εμέ. Αλλά, τα προσωπικά βιώματα είναι πάντα σημαντικά και σεβαστά. 
Skillet - Invincible
Queen - Jazz
Megadeth - Killing Is My Business… and Business Is Good!
Tool - Lateralus
Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Black Sabbath - Never Say Die!
Adrenaline Mob - Omertà
Bullet For My Valentine - The Poison
The Who - Quadrophenia
Άλλα 9 άλμπουμ αύριο και τέλος!
Antichrist Superstar - Marilyn Manson (Το Mechanical Animals είναι το αγαπημένο μου, αλλά το συγκεκριμένο είναι επίσης μεγάλος δίσκος, με κάποια από τα καλύτερα κομμάτια του Manson.)
Summary
By the Throat - Eyedea & Abilities (Ο δίσκος που με έκανε να ενδιαφερθώ περισσότερο για το hip hop. Μιλάμε για τέλεια μίξη με alt. rock, δυστυχώς ο Eyedea επέλεξε να μας αφήσει. Όσοι/όσες δεν γνωρίζετε ρίξτε μια αυτιά, ίσως και να το αγαπήσετε, ποιος ξέρει.)
Summary
Crystal Logic - Manilla Road (Το αγαπημένο μου είναι το Open the Gates, αλλά η πρώτη ακρόαση του Necropolis με έκανε να αγαπήσω το συγκρότημα, άμεσα. Με στενοχωρεί που δεν πρόλαβα να τους δω στη σκηνή.)
De Mysteriis Dom Sathanas - Mayhem (Τι να πρωτοπείς? Κορυφή του είδους και του ακραίου ήχου, Attila, έρωτας με την 1η ακρόαση.)
Summary
Elizium - Fields of the Nephilim (Ονειρικός δίσκος, μεγάλος φανμπόης. Κάθε φορά που τον ακούω, τηλεμεταφέρομαι κάπου αλλού.)
Summary
FYULABA - SNFU (Criminally underrated είναι χαρακτηρισμός που ταιριάζει απόλυτα στον Chi Pig και τη μουσική του συγκροτήματος. Για μένα, από τις κορυφαίες και πραγματικά ιδιαίτερες μπάντες του μελωδικού punk.)
Summary
(The) Guilt Of Feeling Alive - Sun Of Nothing (Ιδιαίτερος δίσκος που κυκλοφόρησε σε μια ιδιαίτερη χρονιά, με συντρόφεψε ιδανικά μπορώ να πω. Άρχισαν να επαναδραστηριοποιούνται, τουλάχιστον αν πιστέψουμε τα social media τους.)
Summary
Hammerheart - Bathory (Κλασική και η black περίοδος, αλλά εγώ εδώ νιώθω 100%, στα επικά του.)
Ignition - The Offspring (Στα αυτιά μου, η κορυφή τους. Θα συνεχίσουν με δυνατούς δίσκους για κάμποσα χρόνια, αλλά αυτό το σύνολο δεν ξεπερνιέται καθόλου εύκολα, ούτε από τους ίδιους, ούτε από άλλα συγκροτήματα.)
Jane Doe - Converge (Σε μια άτυπη δεκάδα αγαπημένων δίσκων, διεκδικεί πανεύκολα μια θέση. Σοκ με το πρώτο άκουσμα, το οποίο ήταν πλήρως εχθρικό στα τότε αθώα αμόλυντα αυτάκια μου, σοκ σίγουρα και μέχρι να έρθει το τελευταίο. Δίσκος-συνοδοιπόρος, εκτόνωση, λύτρωση, closure, όποιας φύσεως και να είναι αυτό.
Koi No Yokan - Deftones (Ο 3ος αγαπημένος μου από το συγκρότημα. Μεγάλος δίσκος, και αν κρίνω από τη μετέπειτα πορεία τους, δύσκολα θα επαναληφθεί.
Let’s Talk About Feelings - Lagwagon (Μπάντα-αγάπη. Δίσκος-αγάπη. Λιτά, απέριττα. Όλα καλά γνωστοί-άγνωστοι φανμπόηδες?)
Summary
Monotheist - Celtic Frost (Ισχύει ό,τι γράφω και για το J. Το Monotheist, καλώς ή κακώς, με άλλαξε. Δεν ξέρω πως ακριβώς έγινε και τι επιπτώσεις είχε, αλλά είναι μακροχρόνιες, μου άφησαν “κουσούρι” και το νιώθω. Έκτοτε, κοιτάζω την άβυσσο. Από την 1η ακρόαση. Ο πιό heavy -με όλη τη σημασία της λέξεως- δίσκος στο γνωστό σύμπαν.)
Summary
No Control - Bad Religion (Ο αγαπημένος μου δίσκος από την αγαπημένη μου περίοδο του τεράστιου συγκροτήματος, όλα στο maximum, κορυφή σε μια εντυπωσιακή και επιδραστικότατη δισκογραφία.)
Over the Edge - Wipers (Ακόμα θυμάμαι την 1η φορά που άκουσα το Doom Town και πόσο με ψυχοπλάκωσε ηχητικά. Μεγάλη μπάντα που θα έπρεπε να μνημονεύεται πολύ συχνότερα. Το Over the Edge και το Youth of America είναι ηχητικά μνημεία των dark 80’s, και γενικότερα.
Summary
Promulgation of the Fall - Dead Congregation (Δέος. Μετά από το χτύπημα του πρώτου δίσκου, βγαίνει αυτό το death metal αριστούργημα, και αναρωτιέμαι τι θα γίνει στο 3ο χτύπημα.)
Summary
Quark, Strangeness and Charm - Hawkwind (Όχι ο αγαπημένος μου δίσκος από το συγκρότημα, ιδανικά θα επέλεγα κάποιο από το χρονικό διάστημα 1971-1974, αλλά είναι μια χαρά και έχει και τη γνωστή κομματάρα.
Summary
Realm Of Chaos (Slaves To Darkness) - Bolt Thrower (Κλασικά πράγματα. Μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του ήχου, ισοπέδωση, κονιορτοποίηση και λοιπά κλισέ.)
Summary
Smear Campaign - Napalm Death (Το είχα σχολιάσει και στο grindcore τοπικ νομίζω, η απόλυτη μπάντα του είδους από το 2000 και μετά δεν βάζει φρένο, συνολικά θεωρώ καλύτερη αυτή την περίοδο τους από κάθε άποψη, και ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί αδυναμία.)
Summary
Toxicity - System of a Down (Οι soad ήταν από τα συγκροτήματα που με έμπασαν στον ροκ/μεταλ κόσμο. Η αγορά αυτού του δίσκου σε τρυφερή ηλικία, και η 1η ακρόαση του με το βιβλιαράκι διαβάζοντας τους στίχους ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία και αποτελεί ανεκτίμητη ανάμνηση.)
Summary
Underworld Shakedown - The Last Drive (Δεν είναι Heatwave, αλλά παραμένει κορυφαίο δείγμα ελληνικού εναλλακτικού ροκ.)
Summary
Vol. 4 - Black Sabbath (Λατρεύω τους πρώτους 5 δίσκους των Sabbath, η επιλογή ήταν αρκετά άμεση και εύκολη.)
Walk Among Us - Misfits (Μόνο χιτάρες, μόνο μελωδιάρες, attitude και μια φωνή που δύσκολα βρίσκεις όμοια της. Οι Misfits ήταν η μπάντα που με έριξε για τα καλά στον κόσμο του punk, και οι διαδρομές σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο γινόντουσαν πολύ πιο ευχάριστες με τον Evil Elvis στα ακουστικά μου. Devilock φράντζα, we are 138 και δε συμμαζεύεται.
Summary
(The) X-Factor - Iron Maiden (Για το εντυπωσιακό Rock in Rio.)
You’re Living All Over Me - Dinosaur Jr. (Τρομερός ήχος, κορυφαία δουλειά από ένα συγκρότημα που συνεχίζει να κυκλοφορεί αξιόλογους δίσκους. Αλλά εκείνη η 1η περίοδος, πραγματικά αξεπέραστη.
Zoon - The Nefilim (Όπως είπα και στο Ε, μεγάλος φανμπόης.)
Κάποια θα μπορούσαν να αλλάξουν, αλλά τα ακούνητα είναι τα J, M και W. Βασικά το M ήταν το 1ο που μου ήρθε άμεσα στο μυαλό διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού.
?
Ώπα βλακεία, θα το διορθώσω!
Βαλε το Momentary Lapse Of Reason απο τους Queen!
Το διόρθωσα. Αντί να γράψω Queen, έγραψα Pink Floyd για κάποιο λόγο.
Τσάμπα η χαρά μου ότι υπάρχει κάτι από Floyd που δεν έχω πάρει χαμπάρι 
Έβαλα έναν έξτρα περιορισμό σε μένα και απέφυγα τα μπλακντεθμέταλς και τις πολλές obscure-ίλες, είναι άλλωστε ξεχωριστό κομμάτι στην προσωπική σχέση μου με τη μουσική.
Προτίμησα να παραθέσω δίσκους που προφανώς τους θεωρώ κορυφαίους και ταυτόχρονα συνθέτουν ένα κράμα εποχών και αναμνήσεων.
“Accident of Birth” (BRUCE DICKINSON)
Ρέστα από Μπρούσαρο αλλά και Roy-Z, τι να πρωτοπιάσω εδώ, τον εναρκτήριο δυναμίτη “Freak” (who leads you to your dark secret?), το εξίσου δυνατό “Starchildren” (coming out of nowhere and to nowhere return -στιχάρες γενικά, ε), το υπερέπος “…Aquarius”, την υπέροχη ωδή στον Crowley ή μήπως την αιώνια χιτάρα “Road to Hell”. Βασικά δεν υπάρχει καν απλά καλό κομμάτι στο δίσκο, όλα είναι από 10 και πάνω (οκ, υπερβάλλω αλλά δεν πειράζει).
“Blackwater Park” (OPETH)
Εκεί γύρω στο 2001 το Metal Hammer πρόσφερε μαζί με 12μηνη συνδρομή και 2 CD δώρο με επιλογή από μία μικρή λίστα. Ένα από αυτά ήταν και το “Blackwater Park”, το οποίο όταν το άκουσα πρώτη φορά πάγωσα από την απογοήτευση. Ο λόγος ήταν τα πάρα πολλά ντεθ μέταλ σημεία. Όχι ότι είχα πρόβλημα με το death, ήδη άκουγα αρκετό από αυτό, αλλά ήθελα το ντεθ να είναι ΝΤΕΘ και το ατμοσφαιρικό να είναι ΜΕΛΩΔΙΑ.
Εντάξει όμως, ευτυχώς έπεισα τον εαυτό μου να το βάλει και 2η φορά και όλα πήραν τον δρόμο τους. Αυτό το “Bleak”…
“Californication” (RED HOT CHILLI PEPPERS)
Πέρα από το όποιο συναισθηματικό δέσιμο (λύκειο, εφηβικοί έρωτες κτλ), νιώθω ότι πραγματικά πρόκειται για μια απίστευτη συλλογή feelgood κομματιών ενίοτε και με βιτριολικό χιούμορ.
“Deeper Kind Of Slumber” (TIAMAT)
Μουσικά μπλέκει άψογα γκοθιές και 70s, πηγαίνοντας από το instant hit “Cold Seed” στο ψυχεδελικό “Alteration x10” και διαμέσου ενός “The Desolate One” καταλήγει στο υπέροχα μελαγχολικό “Phantasma De Luxe”.
Στιχουργικά, καταγράφει τα ναρκωτικά και τις παραισθήσεις/παρενέργειες τόσο ψυχρά που μετατρέπεται σχεδόν σε ατόφιο τρόμο.
“Empires” (VNV NATION)
Ήταν λίγο περίεργο παιδί ομολογουμένως ο συμφοιτητής μου ο Νικόλας, αλλά να είναι καλά όπου βρίσκεται μια και με «έμπασε» στα του EBM/darkwave etc. Το “Empires” κατέληξε να είναι από τα πιο πολυακουσμένα άλμπουμ μου, μιας και αποτελούσε στάνταρ επιλογή όταν επιστρέφαμε με κολλητό σπίτι του λιώμα τα χαράματα. Και δώστου χορό στα Underworld/Second Skin όταν έβαζε κάνα “Legion” ή “Darkangel” ο Φακίνος…
“Final Frontier, The” (IRON MAIDEN)
Όπως έλεγα σε @RiderToUtopia προχτες, το connection που έκανα από το πουθενά με αυτό το άλμπουμ ήταν κάτι που δεν περίμενα. Highlight το “When The Wild Wind Blows” να παίζει κάποιο χάραμα, λίγα χρόνια μετά, στο ηρωικό Helios Rock Bar στην Ίο.
“Gypsy Punks” (GOGOL BORDELLO)
Χάρη Καραολίδη να είσαι καλά. Για μερικά χρόνια παίζει να μην περνούσε ημέρα που να αμελούσα να βάλω κάποιο κομμάτι της παλαβής παρέας του Eugene Hutz (τότε που είχανε και τον σωστό τον βιολιστή). How many final frontiers we gonna mount with maybe no victory laps? Undestructable!!
“Here Come The Waterworks” (BIG BUSINESS)
Οι BIG BIZ μετά το αλήτικο “Head for the Shallow” ωρίμασαν και έγραψαν heavy rock κομματάρες με αυθεντικό Seattle πνεύμα, όπως κανένας δεν είχε καταφέρει για πολλά, πολλά χρόνια μέχρι τότε.
“Imrama” (PRIMORDIAL)
Ένας δίσκος (σχεδόν) 10αρι που (σχεδόν) κανείς δε θα αναφέρει όταν μιλάει για τη συγκεκριμένη μπάντα. Και όμως αν το pagan metal είχε ποτέ νόημα, αυτό είναι τα 10 κομμάτια του “Imrama”. To the ends of the earth my comrades!
“Judgement” (ANATHEMA)
To πιο «περίεργο» άλμπουμ των Βρετανών κουβαλάει μια ζεστή 70s αύρα που μπορεί να αρχικά να ξένιζε τον οπαδό των “Eternity”/“Alternative” όμως γρήγορα αφήνει το στίγμα της. Παρότι φέρει και αυτό τόνους μελαγχολίας μέσα του, έχει διάσπαρτες, κρυμμένες αχτίδες αισιοδοξίας κλείνοντας γλυκόπικρα τη δεκαετία.
“King For A Day, Fool For A Lifetime” (FAITH NO MORE)
Απ’ ότι είδα το βάλατε οι περισσότεροι, απλά να πω ότι πέρα από την αδιανόητη αλληλουχία κομματιών όπου ένα chill-out “Evidence” μπορεί και ακολουθείται από ένα σκισμένο “Gentle Art…” σα να μην τρέχει τίποτα, το “Just a Man” παίζει να είναι το απόλυτο κλείσιμο δίσκου ever.
“Light at the End Of The World, The” (MY DYING BRIDE)
Η επιστροφή των MDB στα doom/death μονοπάτια ήταν θριαμβευτική. Αφού νομίζω ότι αν αυτό το νέο τηλεσκόπιο που λένε τα παιδιά στο Ειδήσεις από τον Κόσμο ζουμάρει κάποια στιγμή για τα καλά σε μια μαύρη τρύπα, επάνω στην είσοδό της θα γράφει “She is the Dark”. Ειδική μνεία και στο καθηλωτικά υπνωτικό (ή υπνωτικά καθηλωτικό) “Into the Lake of Ghosts”.
“Mandylion” (THE GATHERING)
H πρώτη απόπειρα των Ολλανδών με το ΘΕΙΟ ΠΛΑΣΜΑ στο μικρόφωνο, μας έδωσε ένα ατμοσφαιρικό metal γεμάτο λυρισμό που όμοιό του κανείς δεν σκεφτεί να παίξει το ’95. More than anything I wanna fly in strange machines…
“Nephilim, The” (FIELDS OF THE NEPHILIM)
Όλος ο δίσκος, παρότι φοράει έναν υποβλητικό goth μανδύα, εν τέλει είναι η επιτομή του occult rock πολύ πριν την εφεύρεση του όρου και με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και σπουδή σε σχέση με την πλειοψηφία των 00s/10s σχημάτων που μας ζάλισαν με τον δήθεν μυστικισμό τους. Και το “Last Exit for the Lost” με φέρνει σε trance mode κάθε μα κάθε φορά που το ακούω.
“Oceanic” (ISIS)
Τιμημένα early 00s, με τις ατρόμητες προσμίξεις σας, δώσατε δίσκους σαν κι αυτόν που κάνανε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Κι αν σε εκείνο το ιστορικό live του 2005 κατά βάση παίξανε σχεδόν όλο το “Panopticon”, οι στιγμές στο “Carry” και το κλείσιμο με το “The Beginning and the End” ήταν χρονομηχανή για τότε που η γη ήταν έρημη και ασχημάτιστη· ήταν σκοτάδι πάνω από την άβυσσο…
“Prince Of The Poverty Line” (SKYCLAD)
Το Πανεπιστήμιο του Δρόμου που σκάρωσαν οι Ramsey/English μαζί με τον Walkyier (και στη πορεία μάζεψε κι άλλους εκλεκτούς «καθηγητές») έδωσε το 1994 μερικές από τις καλύτερες διαλέξεις του.
“Quaternity” (SABBATH ASSEMBLY)
Οι συγκεκριμένοι ακόλουθοι της Process Church of the Final Judgment (τρέχα γύρευε) εμπίπτουν στις εξαιρέσεις της occult rock παπαρολογίας που υπονόησα παραπάνω. Το “Quaternity” δεν είναι σε καμία περίπτωση instant-hook δίσκος αλλά αν μπει κανείς στη «φάση» του είναι αρκούντως εθιστικό.
“Ride The Lightning” (METALLICA)
Αν και τελειοποίησαν τη συγκεκριμένη προσέγγιση στο “Master…”, ο συνδυασμός μεγαλύτερης τραχύτητας και σκοτεινής ατμόσφαιρας φέρνει την αστραπή στη κορυφή της προσωπικής λίστας μου (ΟΚ, παίζει ντέρμπι με το “Justice…” και κάπου χώνεται και το “Black…” για αρχαίους συναισθηματικούς λόγους). Cliff-αρε είσαι τεράστιος!
“Symbol of Life” (PARADISE LOST)
Κάπου έπρεπε να χώσω και τους LOST, τα υπόλοιπα υποψήφια γράμματα ήταν πιασμένα, οπότε “Symbol…” και άντε γεια, άλλωστε για την εποχή του ήταν (σχεδόν) μία τελειότητα. Πέρα από τα πολυσυζητημένα “Pray Nightfall”, “No Celebration” κτλ, τα χιτάκια “Erased”, “Self-Obsessed” είναι «ένοχες» απολαύσεις.
“Theli” (THERION)
Δίσκος που ξεκινάει με τέτοιο κομμάτι σαν το “To Mega Therion” είναι καθορισμένος από τη μοίρα να στέκει ως ανυπέρβλητο μνημείο στο διηνεκές.
“Unknown Pleasures” (JOY DIVISION)
Α ρε Ian, τι δαίμονες κουβαλούσες στο κεφάλι σου… Πάλι καλά που άντεξες για μερικά χρόνια και μαζί με τους υπόλοιπους τους μετατρέψατε σε μουσική και στίχους. Got the spirit, lose the feeling…
“Vulgar Display Of Power” (PANTERA)
Καλό το “Cowboys…”, δε λέω, επαναστατικό σχεδόν, αλλά οι metal/hard rock επιρροές που διατηρούσε ακόμα σε μεγάλο βαθμό κάπου κρατούσαν τους τεξανούς από το να ολοκληρώσουν το μετασχηματισμό τους σε αυτό το μεταλλο-hardcore του δρόμου στο οποίο υπήρξαν κυρίαρχοι για τα επόμενα χρόνια. “Fucking Hostile” και Μπιν Λάντεν γαμιέσαι!
“Wish You Were Here” (PINK FLOYD)
Είμαι από αυτούς που τους αρέσουν όλες οι περίοδοι των FLOYD, ωστόσο στο “Wish…” είναι που βρίσκω το απόλυτο σημείο ταύτισης, με ένα απίστευτο κομμάτι αποχαιρετισμού στον άλλοτε συνοδοιπόρο τους σπασμένο στα 2 και ενδιάμεσα τρία υπέροχα μουσικά δοκίμια για την απώλεια και την αλλοτρίωση. Και πόσο σπάνιο να γράφει κάνεις κάτι τόσο απλοϊκό και συνάμα τόσο μεστό σαν το ομώνυμο…
Χ
Σόρι, αλλά δεν…
Είπα να κάνω καμιά κλεψιά a la Arsene @Lupin και να βάλω “XIII Floor Party” αλλά όχι, άλλωστε εδώ οι ΤΡΥΠΕΣ είναι ένα βήμα πριν το να γίνουν η υπερβατική μπάντα που τελικά κατέληξαν να είναι.
“You’re Nothing” (ICEAGE)
Δεν ξέρω αν γενικά έχουν ξεχαστεί οι ICEAGE, αλλά τότε που βγήκε αυτός ο δίσκος, βήμα μπροστά σε σχέση με το ντεμπούτο, ήταν μια απαραίτητη ένεση για το (post) punk αλλά και γενικότερα για το ροκ των υπογείων. Δεν ήταν ό,τι πιο σύνηθες να βγαίνει μια μπάντα πιτσιρικάδων, που να έχει τέτοια ενέργεια συνδυασμένη με μουσική άποψη. Νιώθω ότι θα μπορούσαν να έχουν κάνει καλύτερα πράγματα στη συνέχεια αλλά σε κάθε περίπτωση το “You’re Nothing” ήταν όλα αυτά που έπρεπε να είναι.
“Zoon” (THE NEFILIM)
Μεγάλη επιστροφή και κερδισμένο στοίχημα από τον McCoy, το κράμα goth/industrial/deathrash που διάλεξε να κάνει θα μπορούσε να βγει άνετα αχταρμάς και τελικά όχι απλά είχε νόημα αλλά έγινε και σημείο αναφοράς των ωσμώσεων που συνέβησαν στα 90s.
το Ζοοn ήταν η 2η επιλογή και για εμένα, χαίρομαι που το βλέπω σε παραπάνω από μια λίστα -και όχι από ότι καταλαβαίνω από τα γραφόμενα, λόγω δυσκολίας με το γράμμα ‘‘Ζ’’. Απίθανος δίσκος από όπου και να τον πιάσεις.