Αλλη μια κομβικη χρονια για την ιστορια της μουσικης που συνεχιζει με τρομερες και καινοτομες κυκλοφοριες. Τελευταια μερα διακοπων και επιστροφη στο καμινι, οποτε short version.
1. Isis – Oceanic
Για καποιους το magnus opus της -κατ’εμε - πιο ολοκληρωμενης μπαντα της εποχης μας (μαζι με Neurosis), αν και προσωπικα εχω περασει διαφορες φασεις οπου και σε κάθε μια καποιο άλλο είναι το αγαπημενο μου. Oceanic και Panopticon ηταν για πολλα χρονια η κορυφη, αλλα μετα από χιλιαδες plays και το Absence / Wavering είναι πολύ ψηλα – τσπ σηκωνει πολύ συζητηση, ας ξαναβαλω το split me Aereogramme γιατι με το Carry θα με πιασουν τα ζουμια.
Ένα αλμπουμ - ηχητικο ταξιδι που συνδυάζει την απεραντοσύνη του post (και του ωκεανου?) με καθηλωτικές και λασπώδεις ριφφαρες. Ένα αριστουργημα της μουσικης και χαιρομαι που χαίρει εκτίμησης στο φορουμ.
2. Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
Ερημος, αυτοκινητοδρομος, acid και ροκεντρολ.
Ένας δισκαρος που μας καθηλωνει ακομα.
3. Mastodon – Remission
Ντεμπουτο μπανταρας της καρδιας και αλητείας.
Ακομα θυμαμαι τη σφαλιαρα του March of the Fire Ants εκει 3η λυκειου.
4. Kylesa – Kylesa
Δευτερο στη 5αδα ντεμπουτο μιας από τις αγαπημενες μπαντες μου.
Βρωμα, ψυχεδελια και ακατεργαστη αλητεια.
5Α. Boris - Heavy Rocks
Ένα ηχητικο μεγαθηριο από τη χωρα του ανατελοντος ηλιου. Πειραματικο, αβαντ γκαρντ και ασηκωτο.
Ξαναβλεπω τη 10αδα μου παντως, και ολες αυτές οι μπαντες τις ακουω μεχρι κ σημερα τουλαχιστον 1 φορα τον μηνα.
5Β. Bongzilla - Gateway
Κολοσσιαια ωδη στο βρωμικο ριφφ (η reefer) που ειναι πολυ κοντα στη 5η θεση - θα αποφασισω στο σεξελ ποιο απο τα 2 θα μπει ον δε φλαι.
Αλλα πολυ κοντινα στη 5αδα - κλασσικα μπορουσαν να μπουν ευκολα στις απο πανω θεσεις
Thievery Corporation - The Richest Man In Babylon Meshuggah - Nothing The Dillinger Escape Plan & Mike Patton - Irony Is a Dead Scene Botch - An Anthology of Dead Ends Hatebreed - Perseverance
High on Fire - Surrounded by Thieves The Black Keys - The Big Come Up Interpol - Obstacle 1 Oxbow - An Evil Heat System of a Down - Steal This Album! Korn - Untouchables
Cover:
Ειχε φαση η σατιρα τοτε που ολοι αντιγραφαμε
Back in the day
A very transitional year. το 2002 ήταν η χρονιά μεγάλων προσωπικών ανακατατάξεων και αλλαγών. Η τρέχουσα μουσική πραγματικότητα είχε δύο πυλώνες ενδιαφέροντος: η σκοτεινή σκηνή με όλα τα παρακλάδια της (το πιο “pop” της εποχής ήταν ο ηλεκτρονικός ήχος, που τότε ακούγαμε σε πολλές περιστάσεις, ήμασταν ακόμα στην προ-Underworld εποχή οπότε το εγχώριο “cyber” δεν είχε συγκεκριμένο σημείο αναφοράς, τα Σάββατα στο DS κινούνταν σε πιο δυνατές new beat/industrial φόρμες), και από την άλλη, η ολική επαναφορά στον παραπαίοντα “κλασικό” μεταλ ήχο, με το τριπλό χτύπημα Manowar - Warlord - Manilla Road. Οι SOAD παίζονταν ακόμα και στην τελευταία καντίνα στην Ανταρκτική και μαζί με Rammstein και Manson αποτελούσαν το τρίπτυχο της εμπορικότητας (με τον Marilyn να είναι ο πιο controversial και outspoken, Columbine and all). Το καλοκαίρι του 2002 το live των Cure έσκασε σαν πυρηνική βόμβα - όσοι ήμασταν ήδη παλαβοί, είδαμε από κοντά τον Μεγάλο, ενώ οι υπόλοιποι παραμιλούσαν. The “greatest hits” summer tour was converted into the “Trilogy” setlist. Μάλλον το μεγαλύτερο (και τελευταίο) κόλπο που σκάρωσε ο Robert απέναντι στην μουσική βιομηχανία. I was stunned. Hazy days and hazier nights. I was young, smart, vampirically handsome and out of my mind.
TOP FIVE for the ambidexter year 1. Manowar - Warriors of the world
Ασεβείς και αιρετικοί νόμισαν ότι το Louder than Hell αποτέλεσε το τέλος του συγκροτήματος ως προς τον επικό ήχο. Little did they know. Funny story - πολλοί εκ των φτυαροκρατούντων, 5 χρόνια μετά, έκραζαν για το γκρουπ για το υπερ-επικό έπος Gods of War. Γούστα είναι αυτά, but I can’t help note the contradictions. It doesn’t matter. Θα υπάρχουν πάντα αρκετές δεκάδες χιλιάδες να γεμίζουν αρένες για το πιο αλλόκοτο και παλαβό συγκρότημα του μεταλ (δεν λέμε τώρα για τον αβαντγκαρνίστα της γειτονιάς, αλλά για world-scale recognizable brands). Λοιπόν, με το Call to Arms το πρόσταγμα της μάχης παρέχει το context ενός πανέξυπνου δίσκου, όπου το επικό στοιχείο έχει έναν in-your-face χαρακτήρα χωρίς να λείπουν τα αργά σημεία (Swords in the wind), καταπληκτικές διασκευές (Nessun Dorma, American trilogy), και ορχηστρικά σημεία που εκ των υστέρων διαβάζονται σαν πρόβα για το επόμενο άλμπουμ. Eric παίζει μπάλα μόνος, ο ήχος για πρώτη φορά έχει double speaker guitars και ο Αρχηγός σε πιο διακριτικό ρόλο παικτικά δίνει χώρο και χρόνο. Το ομώνυμο τραγούδι, like it or not, είναι το πιο αναγνωρίσιμο metal hit των τελευταίων 20+ χρόνων. The last anthem of archetype metal. Γραφικότητα? Possibly. Φανμποηλίκι? Probably. ΤρομπονοΒεντούζα??? YAS, QUEEN.
2. Suicide - American Supreme
Τάκα τάκα μετά την 9/11 και τον εθνικιστικό πανικό του όργιλου imperium, όταν κοσμάκης και “καλλιτέχνες” συντάχθηκαν όπισθεν του μαινόμενου Καίσαρος (God bless Dick Cheney’s America, όπως λέει και στο συγκλονιστικό War Dogs), οι Rev/Vega, the Primal Iconoclasts of Punk and all things Electro etc etc, βρίσκουν πια την αφορμή για να κυκλοφορήσουν τον 5ο και τελευταίο δίσκο τους. Αστερόεσσα χωρίς χρώμα στο εξώφυλλο, ήχος σύγχρονος αλλά και παντοτινά δικός τους, με τον Alan στη φωνή του να ξεσκίζει το consumerist πατριωτιλίκι από το Wall Mart με την στάμπα του πολεμόκαυλου αετού. Dachau Disney Disco, Swearin’ to the flag, Televised Executions, και τα μυαλά στα κάγκελα. Ασφαλώς έπεσε φτυάρι (δεν μας παίρνει για “αντισυμβατικότητες” σε δύσκολους καιρούς, eh?), και τόσο το καλύτερο. Patriot act για το πόπολο, Suicide για τον λαό. Literally or poetically, it fucking rings true. (Θυμάμαι wannabe “παράγοντα” του -τότε- darkelectro να αγνοεί ποιοι ήταν οι Suicide και να τους κράζει σαν spoiled kids of suburbia. Ε Ρε αλυσίδα που σου άξιζε από τα χεράκια του θείου Alan. Εδώ οι Kraftwerk τις έφαγαν, η βλαχάρα του ψευτο-ινταστριαλ θα την γλύτωνε. Thankfully noone remembers that sorry-ass bitch now).
3. Paradise Lost - Symbol of life
Hailed as a return to form. I disagree on both layers: πρώτον, λατρέυω τα Host και Believe in Nothing συνεπώς δεν έβρισκα απαραίτητη καμία “επιστροφή” ή “φυγή” από την τότε ροή των πραγμάτων. Δεύτερον, δεν θεωρώ ότι υπήρξε κάτι τέτοιο, anyway. Βρίσκω το Symbol of life σαν μία πιο ώριμη, και στρατηγικά έξυπνη εκδοχή του δρόμου που άνοιξαν μετά το Draconian. Έξυπνες διασκευές (αν και το Xavier δεν πίανει μία μπροστά στο Τιτάνιο Ορίτζιναλ), σωστός ήχος, κατάλληλα hits, φοβερά undrlying anthems πέραν του Spotlight, οι Paradise Lost μετά το implosion των Anathema, τα ποπ-ιλίκια των Moonspell και τα υπαρξιακά χασίματα του Aaron υπήρξαν κατ εμέ τα χρόνια εκείνα μαζί με τους Katatonia οι ηγήτορες του bleak metal (!?). (Αν και οι Arcturus είχαν διεμβολίσει το κοινό της εποχής. too theatrical for me, though.)
4. Bathory – Nordland I
Λίγο πριν το αναπάντεχο τέλος, ο παίκτουρας αφήνει τα weird basic albums του θρασο-μπλακο-κάτι των 90ς και γυρίζει στον επικό ήχο. Συνταρακτική ατμόσφαιρα, πολλοί όμως είχαν πάψει να ασχολούνται. Εν τέλει, ο Quorthon μας αποχαιρέτησε με έναν επικό, αντι-εμπορικό, μεγαλειώδη τρόπο. This masterpiece will always confirm it.
5. Lake Of Tears - The Neonai
Τελικά διαλύθηκαν? Έληξε το συμβόλαιο? One-man arrangements? Όπως και να έχει, ο “συνθετικός” ήχος δίνει πόντους στην darkwave πτυχή των πραγμάτων. Return of ravens αναπάντεχο goth-dance αριστούργημα (ακόμα!). Και ένα από τα πιο περίεργα και νοσταλγικά outro’s ever.
6-10 The Best of the Rest
6. Warlord - Rising Out Of The Ashes
7. VNV Nation - Futureperfect
8. Immortal – Sons Of Northern Darkness
9. The Hellacopters – By The Grace Of God
10. Forseti – Windzeit
In retrospect
Αν συμμετείχα στο παιχνίδι πριν 21 χρόνια, θα διάλεγα την ίδια ακριβώς λίστα. What does this mean? Are we meant to repeat the same choices and mistakes? Διαχρονική σταθεροτητα? Μονιλιθική αγκύλωση? the flashbacks bring back a storm of emotions. The images are edited fast. The pale white faces and the smokey eyes of the girls, the shadowy figures dancing on the dancefloors. I don’t believe experience amasses to wisdom. Hangover and exhaustion. But it brings some insight. No regrets - I wouldn’t (couldn’t!) change anything. I’d do the same choices again. Music and all.
Στον Β. που το καλοκαίρι εκείνο γεμίσαμε με στίχους written on black lipstick την είσοδο του DaDa στην Αραχώβης, και στην Ε. που γελούσε με τα χαϊρια μας και που έφυγε πρόωρα…
Κωλοχρονιά το '02 τελικά, ίσως ξεπερνάει και το ’94. Μπαίνουμε σιγά-σιγά στην “το ζούμε τώρα” περίοδο, που σημαίνει ότι για 15 μόνο δίσκους θα χρειάζεται πολύ γερό ξεσκαρτάρισμα. Για πάμε:
Special Teams
3v3 (Tagger’s Tag)
Jet Set Radio Future OST
Ο δίσκος είναι το μισό πραγματικό soundtrack αλλά γενικά μάλλον πρόκειται για το soundtrack που έχω ακούσει περισσότερο από κάθε άλλο, είτε μιλάμε για ταινία είτε για παιχνίδι. Προφανώς “χτυπάει αλλιώς” αν το έχεις λιώσει το παιχνίδι αλλά εδώ έχουμε πιασάρικα beats και εξαιρετικό μπλέξιμο electro με hiphop, pop και άλλα, με το αποτέλεσμα να ακούγεται άλλοτε παιχνιδιάρικο και funky, άλλοτε δυστοπικό για να δέσει και με τις 2 καταστάσεις του παιχνιδιού
2 in 2002 (στη μελωδία του “Ten In 2010” το διαβάζετε αυτό)
Howard Shore - The Lord of the Rings: The Two Towers OST
Oύτε καν υποψήφιο στα Όσκαρζ αυτό γιατί απαγορευόταν η “ανακύκλωση θεμάτων” λέει, χαααααααχαχαχ
Λαγοδρομίες
8 Mile: Music from and Inspired by the Motion Picture
Αξίζει να πλατειάσω λίγο εδώ: τώρα που το γράφω ειδικά, μου φαίνεται απίστευτο αλλά αυτό το βρήκα σε mini-market-on-steroids στον Τυρό (στη Shell πάνω στον κεντρικό για Λεωνίδιο, υπάρχει ακόμα) και το πήρα με τα πρώτα λεφτά που έβγαλα από ταμείο στο Στοίχημα, καλοκαίρι του 2003. Για την ιστορία, 21 γιούρα είχε πιάσει και το μόνο ματς που θυμάμαι σίγουρα ότι είχα ήταν το Άντερλεχτ - Βίσλα. Στην επαρχία, τότε τουλάχιστον, δεν πα’ να ήσουνα πεντάχρονο που είχε κλέψει τη σύνταξη του παππού, σ’ αφήνανε και έπαιζες. Επίσης προφανώς σε κανέναν δεν έλεγε τίποτα το κοτσαρισμένο Parental Advisory αλλά ίσως να ήταν και επειδή είχε εκπαιδευτική αξία αφού μπορούσε και ένα παιδάκι να μάθει αριθμητική μετρώντας τα μπινελίκια του Obie Trice στο Adrenaline Rush. Είχα ακούσει το Lose Yourself στα ράδια εν τω μεταξύ και νόμιζα λανθασμένα ότι αυτό ήταν το κομμάτι “8 Mile”, οπότε με το που το έβαλα να παίξει πήγα κατευθείαν στο 3ο κομμάτι και νόμιζα ότι τσάμπα πήρα το σιντί, μέχρι να το παίξω απ’ την αρχή
Τέλος πάντων, διπλός Marshall αυτή τη χρονιά - περίπου δηλαδή, γιατί εδώ υπάρχει σχεδόν Who’s Who επίπεδο στο lineup. Το μόνο κομμάτι που προσπερνάω είναι της (κατά τ’ άλλα εξαιρετικά συμπαθούς απ’ τη συνεργασία με Fatboy Slim) Macy Gray. Με το (δικαιότατα) οσκαρικό και γενικά all-time classic Lose Yourself εκτός συναγωνισμού, από τα υπόλοιπα πιο πολύ μ’ αρέσει το Places To Go του 50 Cent
Κανονικά σιντιά:
1. Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence
All things considered που λένε και στο χωριό μου, για μένα μπορεί και ο καλύτερος δίσκος Theater, δηλαδή παίζει μπάλα μόνο του με το I&W και τουλάχιστον σε παραγωγή και ποσότητα το κερδίζει για πλάκα. Ό,τι θέλω απ’ αυτούς το ‘χει εδώ μέσα. Οι αναφορές ή ακόμα και τα εμφανή δάνεια από Tool, Kansas, Gabriel και διάφορους άλλους σίγουρα υπάρχουν αλλά ούτε κρύβονται, ούτε οι Theater μένουν σ’ αυτά. Το μόνο κρίμα είναι ότι δεν υπάρχει καλή, σωστή, full-band live εκτέλεση του Overture πουθενά. Αλλά τέλος πάντων, κανένα περιττό δευτερόλεπτο, εγώ συμφωνώ με αυτό
2. Meshuggah - Nothing
“… we all rip off Meshuggah” - Planet of the Apes, The Devin Townsend Project
Μπορεί να γίνει ολόκληρη συζήτηση επ’ αυτού αλλά εγώ δυσκολεύομαι να σκεφτώ metal δίσκο που να βγήκε μετά το Nothing και να ήταν πιο επιδραστικός. Πέρα απ’ το djent δηλαδή, που είναι το προφανές
3. Isis - Oceanic
Είπαμε, οι Isis έχουν δύο δίσκους-αριστουργήματα και σε οποιαδήποτε σειρά τους βάλει κανείς δεν τον αδικώ. Μεγαλείο απ’ το εναρκτήριο fill μέχρι την τελική συγχορδία, σε όλα τα επίπεδα. Το #3 μου φαίνεται πολύ λίγο για τέτοιον δίσκο, αλλά η λευτεριά πρωτιά δε θ’ αργήσει να ‘ρθει
4. Eminem - The Eminem Show
Τα πρώτα 2 σιντιά που αγόρασα, πακετάκι, ήταν αυτό και το Fallen (θα τα πούμε την άλλη βδομάδα). Τσάμπα τα Parental Advisory και όλα και σ’ αυτό. Κονταροχτυπιέται γερά με το MMLP για κορυφαίος του, και αν κέρδιζε θα ήταν γιατί πλέον οι προσδοκίες είναι στο Θεό και καλείται να ανταποκριθεί σε περιβάλλον Truman Show (εξού κι ο τίτλος + το εξώφυλλο - ευθεία αναφορά στο poster του Man on the Moon). Και το κάνει ο μπαγάσας και με το παραπάνω, με τις απαραίτητες ενισχύσεις από συνήθεις και μη υπόπτους - δηλαδή όταν έχεις κοτζάμ Joe Perry guest στον δίσκο σου ενώ φτιάχνεις hip hop, τι άλλο θες;
5. Linkin Park - Reanimation
Πείτε τον remix δίσκο, πείτε τον κανονικό δίσκο, δεκτά αμφότερα αλλά για μένα όχι μόνο είναι κανονικός δίσκος αυτός, είναι και καλύτερος απ’ το Hybrid Theory αφού τα περισσότερα κομμάτια του που αλλάζουν, αλλάζουν προς το καλύτερο και αυτά που προστίθενται είναι όλα καλά. Το αλατοπίπερο των LP, δηλαδή τα μπιμπλικάκια και το hiphop βγαίνουν μπροστά και αναδεικνύεται η ικανότητα του Shinoda στην παραγωγή. Το πώς φτάσαμε από ‘δω στην ανθυπομετριότητα του A Thousand Suns ακόμα δεν το έχω καταλάβει
+10:
Opeth - Deilverance
Ενώ γενικά δεν είμαι του “ωμού” death και θα μπορούσε να πει κανείς ότι εδώ πάνε περισσότερο προς αυτό σε πολλά σημεία, νομίζω ότι ξεφεύγουν αρκούντως απ’ τους περιορισμούς του διατηρώντας το δικό τους στυλ. Αν είχε λίγο καλύτερο closer θα έπαιζε για 5άδα
Millencolin - Home From Home
Νομίζω τη μπάντα γενικά την είχα ανακαλύψει όταν σε κάποιο frag movie Counter-Strike πέτυχα το Afghan. Το ποιο είναι καλύτερο μεταξύ αυτού του δίσκου ή του “Pennybridge” το συζητάμε, πάντως αν π.χ. το Black Eye το ‘χαν βγάλει τίποτα Green Day, θα παιζόταν ακόμα παντού στα ράδια
Porcupine Tree - In Absentia
Απ’ το Black Eye στο Blackest Eyes, καλώς/κακώς-ήρθαμε και οι casuals. Τέτοιοι είμαστε. Αλλά πώς να μην είμαστε όταν εδώ εντοπίζουμε φλερτ με το ΜΕΤΑΛ και έναν υπερπαίκτη πίσω απ’ το kit που ανεβάζει εκτελεστικά επίπεδο τη μπάντα;
Mastodon - Remission
Μια εσάνς Kill ‘Em All αναδύεται στην ατμόσφαιρα με το που μπαίνει το Crusher Destroyer, τύπου “εδώ ήρθαμε να πάρουμε κεφάλια”. Και όπως αυτός ο δίσκος, μπορεί να μην είναι ο καλύτερός τους αλλά είναι μάλλον ο πιο διασκεδαστικός. Τι drumming είναι αυτό ρε;!
+εξώφυλλο:
Queens of the Stone Age - Songs For The Deaf
Και οι τυφλοί είδαν, και οι κουφοί άκουσαν. Απ’ ό,τι έχω ακούσει εγώ απ’ τον Homme μετά τους Kyuss εύκολα η καλύτερη δουλειά
Norma Jean - Bless The Martyr and Kiss The Child
Περίεργη περίπτωση αφού μιλάμε για album που πρώτον είναι μεν “στούντιο” κυκλοφορία αλλά έχει ηχογραφηθεί live και δεύτερον δεν έχει μείνει κανένα μέλος από τότε. Παρ’ όλ’ αυτά πολλά κομμάτια εδώ είναι σούπερ, με αποκορύφωμα το κλασσικό πλέον Memphis Will Be Laid To Waste. Νομίζω δε θα τον έβαζα καν στο top 5 δίσκων τους αλλά με αυτόν πρακτικά “μπήκα” στο mathcore
Sum 41 - Does This Look Infected?
Border-line κλασσικός δίσκος για το ευρύτερο pop punk, δηλαδή μπόλικα κομμάτια από ‘δω σαν το Still Waiting όλο και κάπου θα τα πετύχεις εκεί έξω. Σίγουρα πιο εμφανές το ΜΕΤΑΛ στοιχείο, χωρίς να χάνεται ο χαβαλετζίδικος χαρακτήρας του ντεμπούτου
Rob Dougan - Furious Angels
Το Clubbed To Death το ξέρετε όλοι, τον γραφιά μάλλον πολύ λίγοι, τον συγκεκριμένο δίσκο ακόμα λιγότεροι. Πολλές καλές ιδέες γενικά αλλά το trademark του είναι τα έγχορδα πάνω σε beats και synths, αν σας αρέσουν αυτά λοιπόν λογικά αυτό είναι για σας. Δεν είμαι και πολύ των φωνητικών σ’ αυτό αλλά ευτυχώς έχει και instrumental έκδοση. Ταλέντο το παιδί, πιστεύω θα μπορούσε να κάνει περισσότερα
Amon Tobin - Out From Out Where
Σχετικά αυξημένα τα bpm, aν έλειπε και το Triple Science που σε μένα θυμίζει μετριότητες του Ριχάρδου στο drukQs θα το ‘χα ψηλότερα γιατί όλο το υπόλοιπο είναι από καλό ως απίθανο. Need For Speed Undercover κανείς;
Avril Lavigne - Let Go
Πιθανώς η μεγαλύτερη ένοχη απόλαυση ως τώρα. Όταν το 2o μεγαλύτερο single του δίσκου είναι απ’ τα λιγότερο καλά κομμάτια του (imo), ξέρεις ότι είναι καλογραμμένο. Η (τότε) δεσποινίς κάνει το όλο pop-rock act εξαιρετικά για καναδυό δίσκους
Τι λέτε για αυτά τα φωνητικά? Τα συνήθησα ένα 75% και σε κάποια σημεία ακόμα μου άρεσαν κιόλας άλλα γενικά κάτι αφαιρούν από την δισκάρα αυτή, γι αυτο και δε μπήκε 5αδα.
Chevelle - Wonder What’s Next
Εγκληματικά υποτιμημένοι, δίσκος και μπάντα. Οι πλατίνες και τα τσαρτ δε λένε κάτι. Mainstream είναι και ξεχνάει. Τριπλέτα Send The Pain Below / Closure / The Red ό,τι καλύτερο. Γενικά. Για πάντα.
Lacuna Coil - Comalies
Με ξεπερνά που κατάφερα να μην έχω ούτε αναφορά στο Unleashed Memories το '01. Όπως και να 'χει, εδώ πήραν τη συνταγή και την τερμάτισαν. Ατμοσφαρικό δεν σημαίνει απαραίτητα γκρίζο.
Flogging Molly - Drunken Lullabies
Η μπάντα με τα πιο χαμογελαστά, ακομπλεξάριστα και παράφωνα-με-την-καλή-έννοια πιτ στον κόσμο. Το στούντιο γενικά δεν τους πολυχωράει. Στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε σχεδόν για greatest hits, οπότε.
Meshuggah - Nothing
Κάπου, κάπως, σε κάποιο τόπι για καλύτερο ριφφ είχα αφήσει απάντηση με κάτι από δω μέσα. Δε θυμάμαι αν ήταν Stengah, Rational Gaze, Spasm ή κάποιο άλλο. Το ωραίο είναι ότι όλα περνάνε.
Sum 41 - Does This Look Infected?
All.
Killer.
No.
Filler.
Λέμε.
+5:
Agalloch - The Mantle
Από τα πιο υπέροχα σκοτάδια. Αδιανόητα οργανικός ήχος. Αν η κάλπη στηνόταν φθινόπωρο ή χειμώνα, θα μπορούσε να με ρίξει στο συναίσθημα και να χτυπήσει βάθρο.
Audioslave - Audioslave
Το άλμπουμ που χαλάει την πιάτσα των supergroup. Ιδιαίτερη αναφορά στο Collateral του Michael Mann. Κι άλλη μία στο πέρασμα από Cochise στο Ταεκβοντό το '19.
The Distillers - Sing Sing Death House
Δέκα λεπτά σε διαδρομή Βόλος-Αθήνα με ηρωικό κτελ και αυτό στα ακουστικά. Ο διπλανός μου με κοιτάζει παράξενα και φεύγει στην άλλη άκρη του λεωφορείου.
Madrugada - Grit
Καλές οι νυχτερινές ασθένειες, χρυσές οι βιομηχανικές σιωπές, αλλά σαν τα ριφφ Blood Shot Adult Commitment + Ready σε σειρά δεν έχει.
Sentenced - The Cold White Light
Καταραμένοι Φινλανδοί. Οριακά σαχλό το πόσα hooks κατάφεραν να θάψουν κάτω από στριμώξουν σε σαρανταπέντε λεπτά ατμομέταλ.
Soilwork - Natural Born Chaos
Γιατί αυτό και όχι το Damage Done; Won’t you please step aside, follow the hollow.
Μπόνους:
Avril Lavigne - Let Go
AKA ο δίσκος με το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών που βγήκε το 2002. Όχι το Sk8er Boi. Ούτε το I’m With You. Το άλλο.Life’s like this.
Και βελτιώνονται, παρακάτω και τα συνηθίζεις αλλά σίγουρα κάτι αφαιρούν σε μια κατα τα άλλα μουσικάρα. Τώρα γιατί κάναν αυτήν την επιλογή δε θα μάθουμε ποτέ.
Επειδή κάποιοι #gamiomaste και δεν δουλεύουμε (φάγαμε το πακέτο 75 μέρες αυτό το καλοκαίρι), συνοπτικά και ελπίζω να προλάβω να τα βάλω στη λίστα, διότι είμαι Δελφούς για να δω θέατρο.
Ο κόσμος αγαπάει και θέλει τους επικούς Manowar. Ούτε τους και καλά “ροκενρόλ” Manowar του Louder than Hell, ούτε τους γιαλαντζί/wannabe/pseudo/όπως-θες-πες-το “επικούς” Manowar του Gods of War με τα άπειρα ιντερλούδια και την soundtrack-ική ατμόσφαιρα από τα λιντλ. Sorry.
Με αφορμή αυτό, ειλικρινής απορία προς όσους την παλεύουν με Joacim Cans:
…πώς τα καταφέρνετε;
Σας αρέσει όντως η φωνή του;
Την έχετε συνηθίσει και δεν σας ενοχλεί;
Δεν σας νοιάζει να είναι μάπα το καρπούζι ο τραγουδιάρης αν οι κιθάρες γαμάνε; (που ναι, γαμάνε προφανώς)
Κάτι άλλο;
Δεν ξέρω, πάντως για μένα το Warlord είναι το μεγάλο “κρίμα, δισκάρα που καταστράφηκε” του 2002.
Tragedy “Vengeance”
Αν ψάχνετε ποιο είναι το πιο επικό “Call to arms” που κυκλοφόρησε το 2002, μην ψάχνετε στο tracklisting του “Warriors of the world” των Manowar. Καλύτερε να βάλετε αυτό εδώ, τον δεύτερο (και μάλλον καλύτερο) δίσκο των Tragedy για να έρθετε αντιμέτωποι μ’ ένα πολεμικό riff που μοιάζει να «χρωστά» κάτι και στα πιο επικά μονοπάτια της κιθαριστικής μουσικής. Από εκεί και πέρα, δίσκος που ξεκινά με το “Conflicting ideas” δεν μπορεί παρά να στοχεύει στην κορυφή: εισαγωγή με drums-πολεμικό εμβατήριο που απαντάει στην ερώτηση «τι είναι αυτός ο ρυθμός d-beat που λένε, μπαμπά;», punk όλεθρος στη συνέχεια και μετά Η lead μελωδία που δίνει τον τόνο για τι θα μας προσφέρουν οι Tragedy σ’ αυτόν τον δίσκο. Σαν τώρα θυμάμαι τους Tragedy ν’ ανοίγουν ακριβώς μ’ αυτό το κομμάτι τη συναυλία τους στην Street Attack το 2009 (ζήλια οι Αθηναίοι! Τσεκάρετε το topic για τη συναυλία στο forum), και εν χορώ όλοι μαζί να τραγουδάμε τη συγκεκριμένη μελωδία σε στυλ Maiden «ωωω-ωωω-ωωω». Πώς αλλιώς να κάνεις με τέτοιες μελωδίες (με τις οποίες έχουν τιγκάρει το album -βλέπε “The day after”, “Beggining of the end”, “Untitled” κ.ά.), είναι τόσο χαρακτηριστικές κι επιβλητικές, γεννώντας ένας αίσθημα ανάτασης του τύπου: «θα νικήσουμε, ρε καριόληδες, η ώρα μας έρχεται!». Τι να πούμε για έναν δίσκο που ακόμα και τα δύο instrumental ιντερλούδια του σηκώνουν την τρίχα, πόσο μάλλον τα ολοκληρωμένα κομμάτια. Για έναν δίσκο που ηχογραφήθηκε μόλις σε λίγες ώρες (!), επιτυγχάνοντας έναν κολοσσιαίο ζωντανό ήχο όπου τα πάντα ακούγονται εντυπωσιακά και τελειοποιώντας το μουσικό ρεύμα που υπηρετεί. Ειλικρινά, το “Vengeance” είναι ένα album που οποιοσδήποτε που αναζητά έντονες συγκινήσεις στη μουσική του θα έπρεπε να ακούσει. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα γι’ αυτό από το κλείσιμο του δίσκου με το “No words”: έναν θρήνο για όλες τις ήττες των προηγούμενων χρόνων που δεν μπορούν να ειπωθούν…
No words can explain the rage as another factory replaces another field,
No words, no words can relay,
No words can begin to say what would be said if the dead could replay,
if the napalmed children,
the tortured dissidents,
the publicly executed,
the burned villages,
the silent masses could cry, could scream, could speak…
Telling tales of tragedies for which we find no words
For which there are no words
Isis “Oceanic”
Μιλώντας για δίσκους που κατάφεραν να πετύχουν έναν ήχο-αποκάλυψη, τι να πει κανείς και γι’ αυτό εδώ που το ακούς και νομίζεις ότι είσαι μέσα στο προβάδικό τους, για τόσο ΠΕΛΩΡΙΑ live αίσθηση μιλάμε. Το “Oceanic” ήταν ένα τεράστιο σοκ για ΄μένα όσον αφορά το πώς οι Isis διαχειρίζονταν τις δυναμικές στη μουσική τους, τα ξεσπάσματα, πώς «έχτιζαν» τη ροή του κάθε κομματιού κάνοντας το κάθε riff να διαδέχεται το άλλο λες και ήταν το πλέον φυσιολογικό κι αναμενόμενο πράγμα στον κόσμο, τόσο φυσική αίσθηση είχε. Μακριά από οποιαδήποτε υπόνοια βαρεμάρας που προσωπικά βρίσκω σε άλλα post-metal groups, το “Oceanic” θεωρώ ότι είναι από τα albums που ταυτίστηκαν με τον ήχο αυτής της δεκαετίας.
Muga “Muga”
Το συγκρότημα και ο δίσκος που απαντάνε στο απελπισμένο ερώτημα: «και μετά τους Tragedy τι μπορώ ν’ ακούσω που να τους μοιάζει;;;» (καλή ώρα όπως έπαθε ο Death.Eternal με τους Lagwagon). Οι Γιαπωνέζοι πήραν τις πατέντες των Tragedy (πότε πρόλαβαν τόσο γρήγορα!) και τις ξετίναξαν, τις έκαναν δικές τους, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τη μελωδική και επική διάστασή τους (βλέπε “Resuscitation” ή “Journey to the end”). Ιδίως το “Memory” το θεωρώ ένα απ’ τα καλύτερα neo-crust κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, με τη βασική μελωδία του να αποτελεί από τις συγκλονιστικότερες εμπνεύσεις που έχω ακούσει στη ζωή μου.
Queens of the Stone Age “Songs for the deaf”
Άλλος που έχει το “Another love song” σαν πιο αγαπημένο κομμάτι του από το album; Ή το “Mosquito song” έστω; Ή το “First it giveth”, βρε αδελφέ. Τα βρίσκουμε και στην ανώμαλη drum εισαγωγή και εξέλιξη του “Song for the dead”. Ή όποτε μπαίνει ο Lanegan. Ή στην ίδια, εμμονική νότα από τα πλήκτρα που ακούγεται στο “Go with the flow”. Άντε γαμήσου, τι δίσκος είναι αυτός, ο καλύτερος rock δίσκος της δεκαετίας, θα έπρεπε να μπαίνει δίπλα-δίπλα στα μεγαθήρια των 70’s και των early 90’s σαν ο απόλυτος κληρονόμος τους. Τέτοια έκρηξη έμπνευσης οι Queens of the Stone Age, τόσο συμπυκνωμένη, δε γνώρισαν σε κανένα δίσκο τους.
Paradise Lost “Symbol of life”
Για εμένα σηματοδοτεί το τέλος της χρυσής περιόδου των Lost που ξεκίνησε με το “Icon”. Μία περίοδος που σημαδεύτηκε από έναν συνεχή πειραματισμό, μία απίστευτη έμπνευση και μία ικανότητα να εξυπηρετείς τον ήχο και τις μελωδίες σου μέσα από διάφορες μορφές, φαινομενικά «αντιθετικές» μεταξύ τους, αλλά τελικά τόσο κοινές. Το “Symbol of life” χαρακτηρίζεται από αυτόν τον πιο «μουντό», βαρύ ήχο κιθάρας και κάποια ηλεκτρονικά beats, αλλά κι από μία πιο «στριγγιά»/ξερή χροιά του Holmes (όταν «φωνάζει») που δεν ξαναχρησιμοποίησε σε album των Lost (ούτε πριν ούτε μετά). Το επόμενο, το ομώνυμο, επίσης δεν είναι κακό σε καμία περίπτωση (θα πρέπει να το ξανακούσω όμως για να δω αν θα χωρέσει στα honourable όταν έρθει η χρονιά του), αλλά δε χαρακτηρίζεται από καμία πειραματική φύση, γι’ αυτό και δεν το συγκαταλέγω στην καλύτερη περίοδο του συγκροτήματος (αλλά ούτε και στην back-to-the-roots που ξενικά με το “In requiem”. Στέκεται κάπου στο μεταίχμιο όπου, όπως λέγανε, «το παλιό έχει πεθάνει, αλλά το καινούριο δεν έχει γεννηθεί ακόμα»).
Λοιπά:
Summary
Pain of Salvation “Remedy lane” Porcupine Tree “In absentia” FF.C “Υπ’ όψιν”
Για να μην ξαναγράφω τα ίδια σε κάθε δίσκο τους, να πω απλώς ότι εδώ ξεχωρίζουν: ιστορικές κομματάρες σαν τα “Φταίω κι εγώ” (και το «δίδυμο» του, “Θολά νερά”), “Το τελευταίο γράμμα ενός αυτόχειρα”, “Θέλω να μιλήσω” και “Κάποιου Οκτώβρη την αυγή”· οι ικανότητες του Κουρμένταλα όταν (σε μία από τις σπάνιες φορές) επιλέγει να κάνει πλάκα με κομμάτια σαν το “Ριμοθέτηση”· οι 2 guest συμμετοχές: του ‘Εκπτωτου Άγιου στο “Υποθέσεις” και ΚΥΡΙΩΣ του Νικόλα Razastarr στο “Κάποιοι”. Δεν ξέρω πόσοι έχουν έρθει σ’ επαφή με το φαινόμενο Razastarr (μία από τις πιο ιδιαίτερες ελληνικές hip-hop μπάντες), αλλά οι χροιές και του Οδυσσέα και του Νικόλα με το πομπώδες (με την καλή έννοια) και «βαρύ» στυλ τους σε σημαδεύουν ανεξίτηλα αν τις ακούσεις, κι εδώ αυτό το στοιχείο ξεδιπλώνεται σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια με τον Νικόλα ν’ ακούγεται σχεδόν βιβλικός, κι όσο cheesy κι αν ακούγεται μία τέτοια περιγραφή, αν τον ακούσετε θ’ αντιληφθείτε αμέσως τι εννοώ.
Audioslave “Audioslave”
Έχω την εντύπωση ότι τα δύο βασικά μουσικά συστατικά του album είναι αρκετά διακριτά μεταξύ τους. Δηλαδή η πλειοψηφία των riffs και των ρυθμών θα μπορούσαν άνετα ν’ ανήκουν σε δίσκο των Rage Against the Machine (σχεδόν «περιμένεις» ότι θα μπει ο de la Rocha κάθε φορά), ενώ οι πιο μπαλαντοειδείς/mellow στιγμές επίσης ξεχωρίζουν και φαίνεται να δίνουν την ευκαιρία στον Cornell να βγάζει τον πιο συναισθηματικό εαυτό του (χωρίς να ξέρω αν τα συνέθεσε κιόλας αυτά τα σημεία). Συνδυαστικά μιλάμε για ένα αποτέλεσμα που κατάφερε ισόποσα να εκφράσει και τις πιο μελωδικές και τις πιο εκρηκτικές πτυχές του rock ήχου, χωρίς ν’ ακούγεται retro, αλλά 100% σύγχρονο χωρίς αναμασήματα.
System of a Down “Steal this album!”
Xάρη σε κομμάτια όπως τη φοβερή μπαλάντα “Roulette” ή τα “Mr. Jack”, “Nuguns”, “Innervision”, “Highway song”, “Boom!” και “Ego brain”, το album αυτό εμένα μ’ αρέσει περισσότερο από το ντεμπούτο. Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο album προοριζόταν όντως για το τρίτο βήμα της μπάντας ή «προέκυψε», αλλά η αλήθεια είναι ότι αν έχει μία χτυπητή διαφορά σε σχέση με τα υπόλοιπα full-lengths των System of a Down, αυτό δεν είναι μία έλλειψη ποιότητας, αλλά έλλειψη συνοχής. Βάλτε όλα τα κομμάτια στο shuffle, φανταστείτε μία οποιαδήποτε σειρά, και θ’ αντιληφθείτε ότι δεν αλλάζει κάτι, ακριβώς γιατί εξαρχής λείπει αυτή η συγκεκριμένη ροή που συνήθως χαρακτηρίζει έναν δίσκο που δημιουργείται μ’ ένα σκεπτικό opener, hit, κορύφωσης προς το τέλος κλπ. κλπ. Αυτό εμένα μου αφήνει μία υπόνοια «leftovers» (με την κυριολεκτική έννοια του όρου, όχι με την έννοια του «τ’ αφήνουμε απ’ έξω γιατί του χρόνου τα θα βγάλουμε» όπως συνέβη με “Mezmerize” και “Hypnotize” π.χ.), χωρίς αυτό να ‘χει να λέει κάτι για την ποιότητα των τραγουδιών αυτή καθαυτή.
Bad Religion “The process of belief”
Ο δίσκος που άτυπα επανεκκίνησε το συγκρότημα και ήταν η αφετηρία για μία σειρά από εξαίρετες κυκλοφορίες στα 00’s (κάνοντας τους Bad Religion ένα από τα λίγα συγκροτήματα που κατάφεραν μία «δεύτερη νιότη» στα γεράματά τους). Τρομερός δίσκος απ’ την αρχή μέχρι το τέλος με την πλειοψηφία των κομματιών να χωράνε άνετα σε best-of συλλογή -ό,τι θα ισχύει και για τα επόμενα 4 δηλαδή.
Heaven Shall Burn “Whatever it may take”
Δίσκος-ορόσημο για το ευρωπαϊκο metalcore, αυτό που ταυτίστηκε όσο κανένα άλλο με το N.W.O.S.D.M. και μπαλάντζαρε συνεχώς μεταξύ των έντονων μελωδιών (π.χ. το “The martyr’s blood” θα μπορούσε να ήταν κομμάτι των Amon Amarth) και του πιο brutal hardcore (στυλ Zao). Οι Heaven Shall Burn κατάφεραν να βγάλουν έντονο όγκο στη μουσική τους (πραγματικά στα όρια του death metal ηχητικά), αλλά την ίδια στιγμή δεν παζάρευαν τον core εαυτό τους ρυθμικά και φυσικά ήταν μάστορες της μελωδίας (βλέπε το εξαίσιο “Implore the darken sky” και τη 2η εκδοχή του με τα καθαρά φωνητικά). Με την ευκαιρία, ας αυτομαστιγωθούμε όλοι/ες μας που ξεχάσαμε ν’ αναφέρουμε πριν κάποιες εβδομάδες το “A small boy and a grey heaven” των Caliban.
No Use for a Name “Hard rock bottom”
Ίσως ο τελευταίος μεγάλος δίσκος τους. Δε φτάνει τα δύο προηγούμενα σε ποιότητα, αλλά πρώτον, περιέχει το καλύτερο κομμάτι τους (ναι, για το “International you day” λέω που είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του pop punk για ‘μένα), δεύτερον, προσθέτει γενναίες δόσεις alternative rock τσαχπινιών με κομμάτια τύπου “Insecurity alert”, “Friends of the enemy” και “Solitaire” διευρύνοντας ηχητικά το μουσικό πρόσωπο του συγκροτήματος και τρίτον, έχει κι αυτό το “Let down” που μέσα σε λιγότερο από 3 λεπτά (και για τα δεδομένα των No Use for a Name πάντα) αλλάζει τόσα θέματα που καταφέρνει ν’ αναδείξει όλες τους τις επιρροές, από την μπαλαντοειδή εισαγωγή και το μελωδικό break μέχρι το ε-ντε-λώς Lagwan-ικό θέμα που ακολουθεί αμέσως μετά.
Antaeus “De principii evangelikum”
Το ντεμπούτο ήταν ένα τσικ πιο χαοτικό και βίαιο. Αυτό ποντάρει σ’ ένα πιο «σοβαρό» στυλ (δε μου παίρνει να το πω «ορθόδοξο» σε καμία περίπτωση), περιέχει κι αυτά τα τρομαχτικά intro samples που σου κόβουν το αίμα, γενικά μια ομορφιά.
(Flashback που δεν μπορώ να μην το αναφέρω: πρέπει να είχα ξανα-αναφέρει ότι ήμουν τυχερός στο Γυμνάσιο που ένας φοιτητής απ’ την παρέα της αδελφής μου είχε έρθει επίσκεψη σπίτι μας και μου είχε πασάρει μία θήκη με δεκάδες αντιγραμμένα CD που μου άνοιξαν τα μάτια κυριολεκτικά. Μέσα σ’ αυτά ήταν 3 αυτής της λίστας! Queens of the Stone Age, Audioslave και Antaeus. Άβυσσος το γούστο του -για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι ότι του είμαι ευγνώμον ότι σε τόσο μικρή ηλικία με εξέθεσε σ’ ένα τόσο ευρύ φάσμα της σκληρής μουσικής. Και πρέπει να ήταν χειμώνας του 2003, αρκετά ενημερωμένος δηλαδή)
Kaamos “Kaamos”
Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό αποτελεί την επίσημη «πρωτιά» (σ’ επίπεδο full-length) όσον αφορά την αναγέννηση-«επιστροφή» του death metal ήχου στα πιο ορθόδοξα μονοπάτια του (βλέπε Revocation, Insision, Repugnant, Necros Christos, Dead Congregation κλπ.). Όπως και να ‘χει μιλάμε για αβυσσαλέο death metal που καταφέρνει να κοιτάξει στα μάτια τους Μεγάλους Παλαιούς και να ξεχερσώσει το Αριστερό Μονοπάτι που κάπου είχε χαθεί μ’ όλες αυτές τις μελωδίες μέσα στα χρόνια…
Nile “In their darkened shrines”
Ο ακραίος ήχος μάλλον είχε την τιμητική του αυτήν τη χρονιά. Μιλάμε για ένα κλασικό album του είδους για το οποίο έχουν γραφτεί τόσα πολλά, οπότε απλά ας μιλήσουμε για το φαινόμενο Tony Laureano: το drumming του εδώ είναι ΚΤΗΝΩΔΕΣ, με γυρίσματα κάθε 2 δευτερόλεπτα και ρυθμούς που «ακολουθούνε» τα κιθαριστικά θέματα (προσέξτε το και θα καταλάβετε τι εννοώ)! Πραγματικά ιδιοφυές, όπως και το σύνολο των κιθαριστικών leads, αλλά και η έφεση των Nile να παίζουν με τις ατμόσφαιρες -πράγματα όχι αυτονόητα για brutal death metal μπάντα.
Arcturus “The sham mirrors”
Το κατατάσσω χαλαρά πιο κάτω από “La masquerade…”, “Arcturian” και “Aspera…”. Επίσης θα το χαρακτήριζα σχετικά safe όσον αφορά το παρελθόν της μπάντας ή τις δυνατότητες των μελών της. Και τώρα που είπα την αποψάρα μου πάω να κρυφτώ γιατί το βλέπω να βγαίνει top-3 χαλαρά.
SpiritualBeggars “Onfire”
Δεν είναι πολλά τα συγκροτήματα που να άλλαξαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΑΡΑ, και το αμέσως επόμενο album τους να είναι ΔΙΣΚΑΡΑ. Ε, το “On fire” δεν αξίζει να συγκαταλέγεται σ’ αυτά;
Down “Down II-a bustle in your hedgerow”
Ε, δεν άντεξα, το έβαλα να το ξανακούσω τώρα το απόγευμα. Θυμάμαι όταν το είχα πρωτακούσει και είχα δει artwork, φωτογραφίες κλπ., είχα σχηματίσει στη φαντασία μου την εικόνα μερικών μαλλιάδων με μούσια και μπάφους, κλεισμένους σε μία καλύβα στους βάλτους της Λουιζιάνα να ηχογραφούν όχι ακριβώς χαλαροί, αλλά στην τσίτα από τη στοιχειωμένη και παρακμιακή ατμόσφαιρα γύρω τους. Κι ένας από αυτούς (ο πιο μαλάκας ίσως) να έχει βαλθεί να μας αποδείξει ότι μπορεί ακόμα και τραγουδάει, γιατί με την κύρια μπάντα του το είχε αφήσει αυτό το σπορ από το 1990 ήδη. Ε, ακούς το “Learn from this mistake” και λες ότι κάτι κατάφερε.
Μία συλλογή-επανακυκλοφορία:
Summary
Ulver “Teachings in silence”
Παραδόξως, προτιμώ τα δύο «EPs της σιωπής» (κατοχυρώνω το copyright αυτής της ευφάνταστης ρίμας) από το “Perdition city”. Και λέω «παραδόξως» γιατί δεν είμαι κι ο μεγαλύτερος fan αυτού του ambient/glitch/όπως-και-να-λέγεται πράγματος που παίζανε εκείνη την περίοδο οι Ulver. Παρ’ όλα αυτά, απολαμβάνω πραγματικά ν’ ακούω και τα 4 αυτά κομμάτια (με μία προτίμηση στο δεύτερο μέρος και τις αιώνιες καμπάνες του “Not saved”) που μ΄ ευφάνταστο τρόπο μεταμορφώνονται από «background μουσική» σε «τι ακούμε τώρα, ξαναβάλτο». Κάποιες φορές οι νότες παίρνουν αξία κι από τη συχνότητα με την οποία δίνονται.
Ένα EP:
Summary
The Gathering “Black light district” EP
Με πρόλαβε ο Νίκος παραπάνω και δεν μπορώ πλέον να γράψω: ωρέ αδέλφια, τόση λατρεία για το συγκρότημα και το ξεχάσαμε αυτό;;; Μπήκαν κι οι Gathering στη λίστα των συγκροτημάτων που είπανε «θα βγάλουμε ένα EP μ’ ένα τεράστιο σε διάρκεια κομμάτι που θα βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για το μεγαλύτερό μας επίτευγμα» (βλέπε NOFX, Dream Theater κ.ά.). Πραγματικά συγκλονιστική σύνθεση, από τη διακριτική εισαγωγή με το πιάνο και την πιο ηλεκτρισμένη ανάπτυξη μέχρι το ηλεκτρονικό beat και τη ΓΑΛΗΝΗ της φωνής Anneke στο τέλος, οι Gathering μας λένε: «αυτό ήμασταν, είμαστε και θα ‘μαστε». Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάρε κι ένα “Debris” που τα σπάει (το “Broken glass” το προτιμώ στην έκδοση του “Souvenirs”).
Κι ένα demo:
Summary
Lurker of Chalice “Lurker of Chalice” demo
Λυπάμαι που αυτός ο τύπος θα εμφανιστεί στις λίστες μου. Και μ’ αρέσει που για τέτοιες προσωπικότητες προσπαθήσουμε να ψελλίσουμε κάτι περί «διαχωρισμού δημιουργού και δημιουργήματος». Τι να κάνεις, όμως, όταν το δημιούργημα διακατέχεται από ακριβώς αυτά τα προβληματικά, μισανθρωπικά, πραγματικά ΚΑΚΙΑΣΜΕΝΑ και διαστροφικά στοιχεία του δημιουργού τους; Κακοηχογραφημένο, «περίεργο», λίγο από black metal, λίγο από αρρωστημένη ψυχεδέλεια, εμφανώς κατώτερο του full-length που θ’ ακολουθήσει, αλλά προεικονίζει το ιδιαίτερο αποτύπωμα του αυτού του τύπου στο black metal. By the way, αν το “Massive conspiracy againt all life” είχε κυκλοφορήσει κάτω απ’ το όνομα των Lurker of Chalice (όπως κι ήταν το αρχικό πλάνο), αυτή η μπάντα δε θα βρισκόταν κάτω από τη σκιά των Leviathan, αλλά μάλλον το αντίστροφο θα συνέβαινε.
Εξώφυλλο:
Summary
Today is the Day “Sadness will prevail”
Αφού δε χώρεσαν με το “Temple of the morning star” οι Today is the Day, μάλλον δε θα χωρέσουν σε καμία λίστα μου. Τιμής ένεκεν, τους βάζω σαν εξώφυλλο εδώ μιας και ήταν από τις μπάντες που με είχε εντυπωσιάσει η σκατοψυχία τους 10+ χρόνια πριν, αλλά πλέον δε με συγκινεί τόσο το στυλ τους για να τους αναφέρω στις καλύτερες κυκλοφορίες.
