Με ποιο δικαίωμα πάτε και ποστάρετε αυτούς τους στίχους κύριε; Ένα ήρεμο βράδυ δεν μπορούμε να έχουμε εδώ μέσα.
10/10
5 Likes
μουσικά είναι πολύ ωραίο αυτό που ακούω αλλά με εκνευρίζει η φωνή, είναι λες κ παρεμβάλλεται ο Luis Armstrong…
εννοουσα το άλμπουμ btw αλλά οκ εφόσον δεν το έχεις καθόλου με την χροιά του, τότε μόνο τα δύο πρώτα ή πίσω στη Norah Jones
το άλμπουμ λέω κ εγώ
Λογικο το βρισκω, ωραιος ο Ρομπι για κυριακατικο καφεδακι σε καμια Κηφισια, μεχρι εκει. Για αντικαταστατης του Freddie, ελπιζω ΟΥΤΕ ΣΕ ΕΝΑ παραλληλο συμπαν σε αυτην την πραγματικοτητα 
Αναμφισβητητα ο,τι ειπε ο Παντελης. Για εμενα -καθαρα υποκειμενικα ομως, σε καμια περιπτωση αντικειμενικα- το Grace ειναι σε ενα ξεχωριστο επιπεδο απο ολα τα αλλα μετα το Moving Pictures, αλλα στην πραξη το τελευταιο ηταν εκπληκτικα ωριμο και ισορροπημενο, με τη φρεσκαδα των ηχων του 2010-2020.
3 Likes
Κι εγώ το βρίσκω εξαιρετικό το Clockwork Angels. Εκπληκτικά καλό κλείσιμο μιας υπέροχης δισκογραφίας.
5 Likes
Πολυ λαιτ απάντηση για κουιντομ 
3 Likes
Σχετικό-άσχετο: Εκείνη η συναυλία στο Wembley προς τιμήν του Freddie έδειξε, νομίζω, πως ο αξιότερος αντικαταστάτης του θα μπορούσε να είναι ο George Michael. Ήταν σοκαριστικά κοντά στο πνευμα του Freddie, αν θυμάστε την εκτέλεση του στο Somebody To Love…
10 Likes
2002
- Warlord - Rising Out Of The Ashes
- Arcturus - The Sham Mirrors
- Doomsword -Resound The Horn
- Agalloch - The Mantle
- Bathory - Nordland I
Κενοτάφιον
- Primordial - Storm Before Calm
- Audioslave - Audioslave
- Pain of Salvation - Remedy Lane
- Satyricon - Volcano
- Cruachan - Folk-Lore
- Lake Of Tears - The Neonai
- Symphony X - The Odyssey
- Tenhi - Vare
- Empyrium - Weiland
- Forseti - Windzeit
Χωνευτήριον
Summary
- Avantasia - The Metal Opera pt. II
- Blind Guardian - A Night At The Opera
- Opeth - Deliverance
Cover Art
26 Likes
Η απαντηση ειναι μονο μια, αλλα δε θα μπορουσε ποτε να γινει πραγματικοτητα, γιατι δυστυχως ζουμε σε σαπιο κοσμο στον οποιον φημη >>> φωνη:
Απο κει και μετα, για μενα ο Lambert ειναι φοβερος σε αυτο που κανει, και εχει γαμω τις φωνες.
2 Likes
1. Μeshuggah - Nothing: Oι Meshuggah είναι μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες του σκληρού ήχου τον 21ο αιώνα. Αυτο που ξεκίνησα με το Destroy Erase Improve και το συνέχισαν στο Chaosphere, το τελειοποίησαν στο Nothing. Aπό εδώ επηρεάστηκαν αμέτρητες μπάντες, είτε στο Djent χώρο που ξεκίνησε από αυτους, είτε σε ποιό death metal μονοπάτια, είτε σε progressive. Μπάντες σαν τους Caligulas Horse, τους Haken, τους Periphery - τολμώ να πω και τους Leprous , τους Maraton -, τον Devin Townsend, ακόμα και οι Slipknot, πάτησαν στα χωράφια που έσπειραν αυτοί οι φοβεροί Σουηδοί. To ακραίο σε ατμόσφαιρα, συναντάει τους πολύπλοκους ρυθμούς, το groove το ίδιο και το χωνεύουν σε μια industrial λογική. Το αποτέλεσμα είναι το τέρας του Nothing. Τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο στον σκληρό ήχο. Αβυσσαλέο, μεθυστικό, μηχανικό, απίστευτο. Aν το Straws Pulled At Random δεν σε πιάνει από τον λαιμό κατευθείαν, ακούς λάθος μουσική.
-
Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence. Εχεις γράψει κατά σειρά τα Images & Words, Awake, Falling Into Infinity, Scenes From A Memory (και το LTE θα προσθετα). Τι κάνεις μετά από ΑΥΤΟΥΣ τους δίσκους που έχουν και αυτή την πρόοδο στον ήχο? Ε φτιαχνεις το Six Degrees. Πειραματίζεσαι ακόμα περισσότερο, πατάς σε νέα χωράφια (Blind Faith και Misunderstood από τα καλύτερα κομμάτια τους), πατάς στις επιρροές σου ενσωματώνοντας τες αψογα σε ένα cd (που στέκεται και μόνο τους) και στο δεύτερο cd συνεχίζεις από εκεί που ήσουν στο Scenes, αλλά με μια νέα οπτική. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ. Το τελευταίο πραγματικά απίστευτο τους αλμπουμ, που μου φαίνεται λίγο παραγνωρισμένο σε σχέση με τα άλλα.
-
Opeth - Deliverance. Ποιος είπε παραπάνω ότι το Wreath το ξένισε? Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα openers σε Opeth δίσκο και full death metal επιθεση. O Μιχαλάκης μας, πιο οργισμένος από ποτέ, δεν χρησιμοποιεί τόσο έντονα το χαρακτηριστικό του riffing (αυτά που ξεκίνησαν στο Still Life και δεν έχουν την επανάληψη μιας φράσης, αλλά συνεχίζουν και σε εκπλήσουν), αλλά εκσυγχρονίζει τον ήχο τους. Αν δεν είχε τα σαυρέ φωνητικά (αυτά με τα εφε) πάνω σε καθαρές κιθάρες στο By The Pain I see In Others, θα μιλάγαμε για έναν αψεγάδιαστο δίσκο. Δεν πειράζει όμως. Μας χάρησε το καλύτερο κλείσιμο σε κομμάτι ever (Deliverance - όπως και φυσικά όλο το υπολοιπο κομμάτι), την ακρότητα του Wreath, το απίστευτο A Fair Judgement και φυσικά το Master’s Apprentices.
-
Porcupine Tree - In Absentia. Kάποιοι θεωρούν τις πιο σκληρές απολήξεις του In Absentia ψεγάδι. Εγώ όμως τους έμαθα και τους αγάπησα απο εδώ. Δεν βρίσκω τίποτα περιττό στον δίσκο. Η ατμόσφαιρα τους παραμένει εδώ, συνδυασμένη με πιο σκληρές κιθάρες και κάποιες από τις καλύτερες μπασογραμμές που έχουμε ακούσει. Προλαβα και τους είδα στο Ροδον και αυτό μου φτάνει.
Το χέρι μου πάει να γράψει για 5ο το πάρα πολύ καλό Untouchables των Korn, που πειραματίστηκαν παραπάνω, έγιναν πιο σκληροί συγχρόνως. Ή για το Odyssey των Symphony-X που και αυτοί έκαναν πιο βαρύ τον ήχο τους, χωρίς όμως να χασουν τον χαρακτήρα τους . Η για το Symbol of Life, που είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερο από τους Paradise Lost και δεν του βρίσκω τίποτα το αρνητικό. Ή για το ατελείωτο πάρτυ των Hellacopters στο By The Grace of God. Τελικά όμως η καρδιά λέει:
5. Pain of Salvation - Remedy Lane. Tι και αν τους πίεσε η δισκογραφική να γράψουν σύντομα δίσκο? Το μικρότερο αδερφάκι του Perfect Element Part 1, είναι εδώ και φωνάζει: "Γιατί σκέφτηκες καν να μην με βάλεις στην 5άδα? Εμείς που περάσαμε ώρες και ώρες μαζί με υπαρξιακές ανησυχίες? Εγώ που ήμουνα διπλά σου όταν με χρειάστηκες? Και με βάζεις τελικά στην 5η θέση? ".
Ο τελευταιος πορτοκαλί τους δίσκος, που σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής με την χρήση άλλων χρωμάτων απο δω και πέρα, χρησιμοποιεί την αποπνικτική ατμοσφαιρα του μεγάλου του αδερφού και σε πετάει στα πατώματα. Τεράστιο.
31 Likes
2002
- Πιο νωρίς αυτή τη φορά, λόγω τεχνικών δυσκολιών τις επόμενες ημέρες
- Μαζεμένες κυκλοφορίες που σκοράρουν ψηλά σε προσωπικό επίπεδο (4 άλμπουμ που θα μπορούσαν να είναι #1)
- Λιγότερες πολύ καλές κυκλοφορίες σε σχέση με άλλες χρονιές, οπότε μικρότερη λίστα (συν κάποια honorable). Στην πραγματικότητα τα 15-20 συμπληρωματικά είναι, οπότε είναι κυρίως 15αδα η χρονιά.
Honorable Mentions:
Summary
Mudvayne - The End Of All Things To Come
Lacuna Coil – Comalies
Rage – Unity
Annihilator - Waking The Fury
The Flower Kings - Unfold The Future
Korn – Untouchables
Threshold – Critical Mass
20-16
Summary
#20
Spiritual Beggars – On Fire
Η φυγή του Spice έμοιαζε (κι εν τέλει ήταν σε βάθος χρόνου) πλήγμα από το οποίο δύσκολα θα συνέρχονταν οι Spiritual Beggars. Κι, όμως, η επιλογή του JB των Grand Magus αποδείχθηκε βραχυπρόθεσμα – για ένα άλμπουμ δηλαδή - σωστή και αποδοτική κίνηση, όπως αποδεικνύεται στο “On Fire”. Πιο παραδοσιακά hard rockάδικο, έχει τους Amott και Wiberg παραμένουν σε δυνατή συνθετική φόρμα και τον JB να στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς. Λείπει η αλητεία του Spice, και σε επίπεδο στίχων δεν το έχει τόσο πολύ ο Amott, αλλά all in all έχουμε ένα άλμπουμ χορταστικού hard rock, έστω κι αν δεν συναρπάζει όπως ο προκάτοχός του.
#19
Stone Sour – Stone Sour
Με τους Slipknot να πετάνε ήδη ψηλά, υποδεχτήκαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την μπάντα του Corey Taylor (που προϋπήρχε των Slipknot) και στην οποία παρουσιάζει έναν πιο συμβατικό, μελωδικό εαυτό, σε ένα heavy rock που οφείλει πολλά στους Alice In Chains αλλά δεν μένει σε αυτούς. Υπάρχουν κάμποσες δυναμικές κομματάρες, σαν το εναρκτήριο “Get Inside”, αλλά όταν φτάνουμε στο “Bother” σταματάμε και απολαμβάνουμε. Η φανέρωση αυτής της πλευράς του Taylor θα έφερνε κάμποσους κόμπους στο λαιμό στο μέλλον.
#18
Blind Guardian – A Night at the Opera
Ιδιαίτερα φιλόδοξο, τρομερά δουλεμένο σε επίπεδα ενορχηστρώσεων και ήχου, με επιμέρους εντυπωσιακές ιδέες, το “A Night At The Opera” είναι ίσως το πιο απαιτητικό άλμπουμ των Guardian και προσωπικά το τελευταίο που ευχαριστήθηκα στην ολότητά του. Αντιλαμβάνομαι ότι μπορεί να γίνεται κουραστικό – ειδικά αν δεν είσαι διατεθειμένος να του αφιερώσεις παραπάνω χρόνο – αλλά παραμένει μια ποιοτικότατη δουλειά
#17
Black Label Society – 1919 Eternal
Συνθετικό upgrade για τον Zakk στο “1919 Eternal”, ο οποίος κρατάει όλη την ποτισμένη στο ουίσκι γρεζαρισμένη φωνάρα του και την βαρύτητα στα riff, αλλά με κάποιο τρόπο γράφει τραγούδια που μένουν περισσότερο στο μυαλό. Και εμείς εννοείται γουστάρουμε περισσότερο.
#16
Opeth – Deliverance
Αν με το “Blackwater Park” ο Mikael έκανε κόσμο unfamiliar με το death metal να αντέξει τα extreme/death metal στοιχεία των Opeth, εδώ τον κάνει να ακούσει ακόμα περισσότερα και να του αρέσουν κιόλας. Κρατώντας τις πιο mellow στιγμές για ένα αδερφάκι που θα ερχόταν να μας σαρώσει την επόμενη χρονιά, εδώ εστιάζει στο πιο heavy υλικό και στο ομότιτλο 13λεπτο γράφει ένα από τα καλύτερα metal τραγούδια της προηγούμενης δεκαετίας.
15-11
Summary
#15
Dead Soul Tribe - Dead Soul Tribe
Η επιστροφή του Buddy Lackey μετά την διάλυση των Psychotic Waltz ήρθε με τον… Devon Graves και τους Dead Soul Tribe. Σαφώς πιο γήινος και απλός, με αρκετές Tool επιρροές, αλλά και με μια πεσιμιστική διάθεση που του κόλλαγε γάντι, ο Devon υπενθυμίζει σε όσους το είχαν ξεχάσει ή τον είχαν ξεγράψει ότι είναι όχι μόνο ένας από τους καλύτερους metal ερμηνευτές, αλλά και ικανότατος συνθέτης. Εξαιρετική αν μη τι άλλο επιστροφή/επανεκκίνηση.
#14
Star One – Space Metal
Πιστός στα μεγαλεπήβολα concept, ο Arjen Lucassen αποφασίζει να φτιάξει ένα νέο σχήμα/project για να γράψει τραγούδια αφιερωμένα στις αγαπημένες του ταινίες και σειρές. Η πιο σημαντική διαφορά με τους Ayreon είναι ότι εδώ επιλέγει τέσσερεις συγκεκριμένες (και καταπληκτικές) φωνές με χαρακτηριστικά που θεωρεί ότι συμπληρώνουν η μια την άλλη: Damian Wilson (Threshold), Russell Allen (Symphony X), Dan Swano (Nightingale) και Floor Jansen (που τότε ήξερα ελάχιστοι από τους After Forever). Star Trek, Dune, Star Wars, Alien, 2001: A Space Odyssey… ταινιάρες, με τραγουδάρες από έναν οπαδό και πολύ καλό μουσικό, ερμηνευμένα από υπέροχες φωνές. Τι παραπάνω να προσθέσω; Α, το υπέροχο artwork για όποιον πήρε τότε το digipack CD.
#13
Symphony X – The Odyssey
Αν πατήσεις το play και δεν νιώθεις να σε συναρπάζει το riff του “Inferno (Unleash The Fire)” μην ασχοληθείς με τους Symphony X παρακάτω – πιθανότατα δεν είναι για σένα. Για όλους τους υπόλοιπους (που ελπίζω να είναι πολλοί) καλωσήλθατε σε ένα ακόμα αριστοτεχνικά στημένο, χορταστικά εμπνευσμένο και εκθαμβωτικά εκτελεσμένο άλμπουμ από τους progressive metal ημίθεους και βάλε.
#12
Avantasia – The Metal Opera Part II
Πρόεδρε έλα με φόρα! Ούτε ένας χρόνος δεν πέρασε από το μαγικό “The Metal Opera” κι ο Sammet επιστρέφει με το δεύτερο μέρος να είναι το ίδιο εντυπωσιακό, απλά χάνει μόνο στο επίπεδο ότι πλέον ήμασταν προετοιμασμένοι. Για μια ακόμα φορά το power metal που παρουσιάζουν οι Avantasia είναι σεμιναριακό, τα τραγούδια άψογα όλα και οι καλλιτέχνες
#11
System of a Down – Steal This Album!
Δίσκος με τραγούδια που δεν βρήκαν τον δρόμο τους σε κάποιο από τα δυο πρώτα άλμπουμ των System Of A Down συνθέτουν ένα άλμπουμ που στέκεται με τεράστια άνεση πάνω από τον μέσο όρο των άλμπουμ που κυκλοφορούν εκεί έξω γενικώς. Τι μπαντάρα είναι αυτή ρε.
10-6
Summary
#10
In Flames – Reroute to Remain
Η μεγάλη μουσική επανεκκίνηση των In Flames ήρθε με το “Reroute To Remain” και όντως παραμένει το αγαπημένο μου άλμπουμ τους ως και σήμερα. Αφού με τα τέσσερα προηγούμενα άλμπουμ σταδιακά τελειοποίησαν τον ήχο που έφτιαξαν και πρέσβευαν εδώ ενδίδουν στα πολύχρωμα κουμπάκια του μοντέρνου ήχου, κρατάνε ένα κομμάτι της ταυτότητας που έχουν χτίσει και εν μέρει επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους. Με τραγούδια σαν τα “Cloud Connected”, “Trigger”, “System”, “Free Fall” και το ομότιτλο (ενδεικτικά και μόνο) δεν τίθεται καν θέμα αν το εγχείρημα πέτυχε.
# 9
Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
The Dave Grohl effect strikes once again. Ήταν ήδη πολύ καλή μπάντα οι QOTSA, παρουσιάστηκε η ευκαιρία να έχουν στις τάξεις τους για λίγο και να γράψουν ένα άλμπουμ με τον Grohl στα τύμπανα και το αποτέλεσμα είναι ένα από τα καλύτερα rock άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας.
#8
Paradise Lost - Symbol Of Life
Αν το αναλύσω περισσότερο ίσως να πέσει μέχρι τη 5η θέση το πολύ, αλλά για να γίνει σαφές πόσο εκτιμώ κι αγαπώ το “Symbol Of Life” το έχω 3ο σε κατάταξη καλύτερο άλμπουμ των Paradise Lost, πίσω μόνο από “Draconian Times” και “Once Second”. Τρομερή παραγωγή που τους πάει πολύ, η φωνή του Holmes τέλεια, τα τραγούδια τόσο καλογραμμένα, μέχρι κι εκείνο το ριζόχαρτο στο booklet μου αρέσει.
#7
Sentenced - The Cold White Light
Στην πιο προσιτή κι άμεση στιγμή της δικσογραφίας τους, οι Sentenced σου μιλάνε για τόσο υπέροχα καταθλιπτικά πράγματα με έναν τόσο ευθύ μουσικά τρόπο που εν τέλει καταφέρνουν να έχουν έναν ακόμα δυνατότερο αντίκτυπο στον ακροατή. Σε εμένα αυτό συμβαίνει τουλάχιστον, που δεν ξέρω αν περισσότερο με ανεβάζουν ή με ρίχνουν τραγούδια σαν το “Cross My Heart”, το “Neverlasting”, το “Excuse Me While I Kill Myself” ή φυσικά το “No One There”. Tα απολαμβάνω όπως και να έχει.
#6
Shaman – Ritual
Από πολλούς – όταν κυκλοφόρησε – το πρώτο άλμπουμ των Shaman θεωρούταν η πιο λογική/φυσική συνέχεια του “Holy Land”. Υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά: ο πιτσιρικάς Hugo Mariutti, αδερφός του μπασίστα Luis, δεν μπορούσε ούτε να υποκαταστήσει, ούτε να αντικαταστήσει (πόσο δε μόνο του) το κιθαριστικό δίδυμο των Loureiro/Bettencourt και ορθώς δεν προσπάθησε να κάνει κάτι τέτοιο. Στέκεται όμως εντυπωσιακός (δείτε και το DVD “Ritualive” για του λόγου το αληθές) δίπλα στον τεράστιο Andre Matos, τον μπασισταρά αδερφό του Luis και στον Ricardo Confessori που είναι φανταστικός drummer. Οι τέσσερείς τους συνέθεσαν μια πολύ δεμένη μπάντα και σε όλη τη διάρκεια του πρώτου τους άλμπουμ, ναι υπάρχει διάχυτη η αστρόσκονη του “Holy Land” και όσον έκαναν τους Angra των 90s τόσο ξεχωριστούς. Α, και η παρουσία του “Fairy Tale” στους τίτλους αρχής μιας δημοφιλούς Βραζιλιάνικης σαπουνόπερας της εποχής τους έκανε για λίγο πολύ διάσημους στην χώρα τους. Σύντομα άλλαξαν ξανά όλα, με πρώτο και καλύτερο το όνομα…
#5
Summary
Audioslave – Audioslave
Η πρώτη αντίδραση ήταν «πως κολλάνε οι RATM με τους Soundgarden ; », με τους «ειδήμονες» να προτρέξουν να χαρακτηρίσουν αποτυχημένο και φυσικά επιτηδευμένο το νέο αυτό supergroup. Κάποιοι ενδεχομένως να μην έχουν αλλάξει άποψη μέχρι και σήμερα, αλλά το γεγονός παραμένει πως το πρώτο άλμπουμ των Audioslave στέκει ως ένα από τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα rock άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας. Και ειλικρινά, δεν ξέρω τι είδους φίλος/οπαδός της rock μουσικής είναι αυτός που δεν τον κουνάει το “Show Me How To Live”, που δεν τον κάνει να θέλει να τραγουδήσει μαζί με τον Chris στο “I Am The Highway” και που δεν νιώθει (το ρίγος) στο “Like A Stone”, ειδικά μετά την 18η Μαΐου του 2017.
#4
Summary
Spock’s Beard – Snow
Θυμάμαι λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος τον Mike Portnoy να τον αποθεώνει, λέγοντας πως το (τότε) επερχόμενο άλμπουμ των Spock’s Beard είναι το σύγχρονο “Tommy” και το σύγχρονο “The Lamb Lies Down On Broadway” ταυτόχρονα. Επηρεασμένο κατά τη δημιουργία του από την 11η Σεπτεμβρίου και με την ιδιαιτερότητα του ότι λίγο πριν κυκλοφορήσει ο Neal Morse ανακοίνωσε στους υπόλοιπους ότι αποχωρεί από την μπάντα (του), το “Snow” δεν υποστηρίχτηκε ποτέ, όχι όπως του άξιζε, αλλά γενικώς. Και, σημειωτέων, πως ήταν η πρώτη φορά που ο Neal δοκίμαζε να γράψει concept άλμπουμ…
Η ουσία είναι πως ο Mike είχε δίκιο. Μιλάμε για ένα τέλειο progressive rock, διπλό concept άλμπουμ που στέκεται επάξια δίπλα σε γιγαντιαία άλμπουμ της μουσικής που αγαπάμε. Με θέματα να επανέρχονται, να μεταμορφώνονται και να εξελίσσονται, με πολύ δυνατή ιστορία και κεντρικό χαρακτήρα, με απίστευτη ροή μελωδιών και έμπνευσης. Με έναν Neal να μην ξέρει ακόμα ότι ξεκινάει το πνευματικό του ταξίδι μέσα από αυτή την ιστορία.
Να συμπληρώσω πως νιώθω τυχερός που είχα την ευκαιρία να δω την μια από τις δυο μοναδικές μεταφορές του στην σκηνή, το καλοκαίρι του 2016, στο πλαίσιο του Night Of The Prog Festival. Λεπτομέρειες εδώ: Μια ιστορική prog βραδιά
The flood gates opened up and Snow came along…
#3
Summary
Porcupine Tree - In Absentia
Το πρώτο μεγάλο και ολοστρόγγυλο 10αρι στην δισκογραφία του Steven Wilson έφτασε. Παρόλο που ποτέ δεν έβγαλε καν μέτριο άλμπουμ με τους Porcupine Tree, εδώ – και με την έλευση του Gavin Harisson – τα πάντα είναι ανεβασμένα σε υπέρτατο βαθμό: η παραγωγή, τα παιξίματα και κυρίως οι συνθέσεις.
Πόσο πιο υπέροχο μπορεί να είναι ένα τραγούδι από το “Blackest Eyes”, πόσο πιο state of the art στα πάντα του είναι το “Sound Of Muzak”; Το “Trains” είναι το τέλειο single/πιασάρικο τραγούδι που δεν θα βαρεθώ ποτέ. Πως γράφεις ένα τραγούδι σαν το “Heartattack In A Lay By” με τις τόσο τέλειες φωνητικές αρμονίες; Και πόσο πιο φορτισμένα κι όμορφα μπορεί να κλείσει ένα άλμπουμ από ότι με το “Collapse The Light Into Earth”.
Το ”In Absentia” είναι σημείο αναφοράς για το πως ο πολύς κόσμος αντιλήφθηκε ότι υπάρχει μια νέα εποχή στο progressive rock, που με κάποιο τρόπο συνδέεται με το παρελθόν αλλά πηγαίνει μπροστά και δεν μένει σε αυτό. Και κυρίως δεν έχει κανένα λόγο να κοιτάξει το ένδοξο παρελθόν του ιδιώματος στα μάτια και εν τέλει να το ξεπεράσει.
Είναι ένα τέλειο άλμπουμ, που κι εγώ προσπαθώ να καταλάβω πως δεν είναι άλμπουμ της χρονιάς.
#2
Summary
Dream Theater - Six Degrees Of Inner Turbulence
Πως διαδέχεσαι ένα “Scenes From A Memory”; Ό,τι και να κάνεις θα μοιάζει λίγο μπροστά του.
Όπως αποδείχθηκε, όμως, ο Mike κι ο John ήξεραν ακριβώς που έπρεπε να στρέψουν το καράβι: σε μια αλλαγή πλεύσης ώστε να μην μπορούν να σταθούν συγκρίσεις. Κάνοντας μια – τρόπον τινά - επανεκκίνηση που θα σήκωνε ακόμα και εμφανισιακές αλλαγές (βλέπε κουρέματα). Αλλά, όχι με αλλαγές σαν αυτές του “Falling Into Infinity” όπου λανθασμένα κάποιοι μετέφρασαν σαν συμβιβασμούς. Όχι. Το όραμα δεν τιθασεύεται.
Διπλό άλμπουμ λοιπόν. Με το μεγαλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει, να καταλαμβάνει το 2ο CD (έστω κι αν απολύτως ορθώς το έσπασαν σε επιμέρους τραγούδια). Με inspiration corner που το επισκέπτονταν ευλαβικά και περιλάμβανε και νέα πράγματα δίπλα στα κλασσικά ακούσματα: από Pantera και Megadeth ως Radiohead και Muse. Και φυσικά Tool.
Αποτέλεσμα; Πάρε “Glass Prison”, πάρε και “Disappear”. Πάρε “Blind Faith”, πάρε και Misunderstood. Πάρε και “War Inside My Head” και καπάκια “The Test That Stumped The All”. Πάρε “Goodnight Kiss” και καπάκια “Solitary Shell”. Μόνο ανάσα δεν θα πάρεις στα σχεδόν 100 λεπτά του. 100 λεπτά και ούτε περιττό δευτερόλεπτο. Με την πιθανότατα καλύτερη παραγωγή που είχαν ποτέ και ενδεχομένως τον πιο μεστό Rudess.
Το “Six Degrees Of Inner Turbulence” είναι μεγαλειώδες. Το μοναδικό – κατ’ εμέ – άλμπουμ της δισκογραφίας των Theater που στέκεται μαζί με την Αγία Τριάδα των “Images” – “Awake” – “Scenes”. Τα λέει αυτό όλα από μόνο του; Θα έπρεπε.
#1
Summary
Pain Of Salvation - Remedy Lane
Το “Remedy Lane” είναι μαζί με το “Images And Words” (και με το “Holy Land” και με ένα ακόμα άλμπουμ που θα έρθει πιο μετά) τα άλμπουμ που νιώθω τα πιο «δικά μου», που δεν μπορώ να ζυγίσω το ίδιο τους εξωτερικούς παράγοντες με τους εσωτερικούς για να τα αξιολογήσω. Είναι επίσης, το άλμπουμ που έχω ακούσει πιθανότατα περισσότερο από κάθε άλλο στη ζωή μου.
Είναι προσωπικό το βίωμα και όχι κατ’ ανάγκη επειδή θα μπορούσα να ταυτιστώ με τα βιώματα του Daniel, αλλά λόγω του τρόπου που βρίσκει να τα εκφράσει, αυτού του μοναδικού χαρίσματος που έχει σε έμπνευση, σύνθεση, ερμηνεία κι εκφραστικότητα.
Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που καταφέρνει και πάει ένα βήμα παραπάνω ακόμα κι από το απόλυτο 10αρι και δεν μπορεί να μην είναι στην κορυφή.
Για να μην επαναλαμβάνομαι και λόγω έλλειψης χρόνου, παραπέμπω εδώ σε ένα προ δωδεκαετίας κείμενο (που κι αυτό δεν μπορεί να εκφράσει όσα θα μπορούσα να πω για αυτό το άλμπουμ)
Pain Of Salvation - Remedy Lane
Επίσης, νομίζω πως αξίζει να διαβάσει κάποιος την μικρή ιστορία που μοιράστηκε ο Daniel σχετικά μ τη δημιουργία του:
Οι ιστορίες πίσω από τα απόλυτα Progressive Metal album της λίστας του Rocking.gr
We will always be so much more human than we’d wish to be.
34 Likes
Ωραίος! Σήμερα θυμήθηκα κι εγώ ότι βγήκε κι αυτό το 2002. Και μια που τα έκανα μαντάρα με τους Biomechanical και τελικά έμεινε η λίστα μου στα 29, νομίζω ότι αυτό είναι το άλμπουμ που συμπληρώνει την 30άδα μου.
Damian Wilson και Russell Allen ρε, τι άλλο θες από τη ζωή σου 
3 Likes
Έλα, παραδέξου, κάποια δευτερόλεπτα είναι περιττά.
1 Like
Είναι η κλασική υπερβολή που λέμε για να δείξουμε πόσο γαμάει ένας δίσκος. Εντάξει. Λες και καθόμαστε να μετράμε πόσα δευτερόλεπτα από τα χιλιάδες κάθε δίσκου είναι absolutely essential ξέρω γω, και όχι τη μεγάλη εικόνα, το αν μας αρέσουν τα κομμάτια δηλαδή.
5 Likes
Μωρέ ναι. Αλλά πρώτη φορά σε κάποια σημεία νιώθω πως το ξεχειλώνουν λίγο.
Προφανώς είναι αυτό που λέει ο Γράκχος, αλλά επί της ουσίας για 100 λεπτά μουσικής είναι σπάνιο το πόσο λίγα περιττά πράγματα/λεπτά έχει. Και, αλήθεια, δεν θα έκοβα/άλλαζα κάτι.
4 Likes
Ειδικά για το Six Degrees, αν εξαιρέσεις το Disappear που δεν μου λέει κάτι προσωπικά, σε όλο το υπόλοιπο δεν βρίσκω μέρος που θα μπορούσε να λείπει.
To Glass Prison είναι άψογο και στα 14 λεπτά του, τα άλλα 3 του πρώτου cd δεν τα σχολιάζω καν, τα κομμάτια είναι γραμμένα και έχουν φοβερή ροή.
Το 2ο cd δε, (εγώ ποτέ δεν το είδα ως ένα κομμάτι btw - είναι ξεκάθαρα χωρισμένο, αλλά και να μην ήταν, υπάρχουν ξεκάθαρες οντότητες μέσα στα 42 λεπτά του), είναι τόσο καλό και καλογραμμένο (το Goodnight Kiss ένα από τα καλύτερα solo του Petrucci, το Solitary Shell πάει στα τοπ κομμάτια τους), που δεν υπάρχει περιττή νότα. Ακόμα και το Overture είναι τόσο καλά φτιαγμένο, παρουσιάζοντας όλα τα κομμάτια αλλά με άλλη οπτική, αλλά και συγχρόνως βάζει μέσα κλασσικές επιρροές που δεν είχαμε ξαναδεί στους DT. Οπότε τα 7 περιττά (για μένα) λεπτά του Disappear, μπροστά στα υπόλοιπα 89 λεπτά που απομένουν, δεν είναι τίποτα. Και ίσα ίσα το κάνει πιο ισχυρό: δεν έχουμε ξεχειλώματα τύπου Α Nightmare to Remeber, στα κομμάτια που μου αρέσουν δεν υπάρχουν σημεία που περιμένω να περάσουν για να πάμε στο σημείο που είναι καλό, αλλά το μοναδικό part που δεν βρίσκω χρήσιμο είναι ένα κομμάτι και μόνο. Αριστούργημα με λίγα λόγια.
5 Likes
Θα έκοβα λίγο απο εισαγωγή και κλείσιμο στο Great Debate και στο κλείσιμο στο Misunderstood. Και διάφορα στο Disappear.
Αλλά γενικά κανένα δεν θεωρώ μέτριο. Ίσα ίσα, ο δίσκος μ’ αρέσει, τον είχα και στα ονοραμπλ. Anyway.