Εσυ δεν ησουν που ηθελες να βαλεις στοιχημα οτι θα εχεις τελειωσει ολες τις εκρεμμοτητες μεσα στο 2023 οταν σου ελεγα για 2025? Παιζει ακομα το στοιχηματακι? 
2 Likes
Άρρωστη χρονιά, θα μείνω σε 5άδα όμως και πάλι, γιατί είναι πρώτη μέρα δουλειά σήμερα και δεν παίζει πολύ όρεξη
1. Isis - Panopticon
2. Neurosis - The Eye of Every Storm
3. Mastodon - Leviathan
4. Arcade Fire - Funeral
5. Βαλπουργία Νύχτα - Βαλπουργία Νύχτα
Soundtrack
Cover
35 Likes
2004
Honourable mentions: Ryan Adams, Angra, Arcade Fire, Ayreon, Bjork, Converge, Disillusion, Fates Warning, Fennesz, Jan Garbarek, Green Day, Jesu, Kaada & Mike Patton, Lamb Of God, Lugubrum, Mono, Necrophagist, Neurosis, Max Richter, Secret Chiefs 3, Skyclad, Sunn O))), The Tea Party, The Thing, Tomasz Stanko Quartet, Vintersorg, Tom Waits
Παραλίγο λίστα: Enslaved, The Ex, Orphaned Land, Tinariwen
TOP 15
15. Human Touch - Movin’
Ίσως δεν είμαι πολύ αντικειμενικός γιατι λατρεύω ν’ ακούω τον παλιό μου δάσκαλο (Κιουρτσόγλου), και πάλι όμως, πρόκειται για πανέμορφο fusion από το πάνω ράφι.
14. Witchcraft - Witchcraft
Με μια πρόχειρη σκέψη, οι Witchcraft είναι η αγαπημένη μου revival μπάντα. Ντεμπουτάρα.
13. Melvins & Lustmord - Pigs Of The Roman Empire
Αν και οι αισθητικές τους σπάνια συναντώνται, οι αυξομειώσεις αυτού του άλμπουμ έχουν κάτι το εθιστικό.
12. Magma - K.A
Η επιστροφή των Magma μετά από 68 εκατομμύρια χρόνια ήταν ακριβώς η κλωτσιά που χρειαζόταν το avant-prog απλώς για να συνεχίσει να υπάρχει. Αμίμητοι και ανεκτίμητοι.
11. Wovenhand - Consider The Birds
Ο Dave Eugene Edwards συνεχίζει με φόρα, ο κόσμος που έφτιαχνε με την μουσική του τότε ήταν απολύτως μεθυστικός. Θα καούμε όλοι στην κόλαση αλλά τουλάχιστον εκεί θα απαγγέλουμε ποίηση.
10. mewithoutYou - Catch For Us The Foxes
Για πολλούς το αριστούργημα τους, για μένα η πρώτη απόδειξη για το πόσο εκπληκτικό γκρουπ υπήρξαν οι mewithoutYou. Εδώ γίνεται το πρώτο καλό πάντρεμα ανάμεσα στις post-hardcore ρίζες τους και το alt παρόν τους.
09. Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses
Αυτό είναι το μόνο άλμπουμ Slipknot που αγάπησα αρκετά για να μπει σε 15άδα μου. Ποτέ επίσης δεν θα ξεχάσω ότι σε αυτή την περιοδεία είδαμε κι εμείς για πρώτη φορά τους Slipknot ζωντανά σε εκείνη την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ συναυλία στον Λυκαβηττό. Στο μυαλό μου, εκείνο το live - όπως και η συναυλία των Isis στο Ρόδον - ήρθε για να ωριμάσει μια ολόκληρη 90s metal γενιά.
08. Deathspell Omega - Si Momvmentvm Reqvires, Circvmspice
Μιλώντας για ωρίμανση, να εδώ οι DsO αποφασίζουν να γίνουν η πιο επιδραστική black metal αυτού του αιώνα… Αρκετά στοιχεία εδώ είναι ακόμα υπό κατασκευή, αρκετά άλλα έχουν ήδη παρουσιαστεί από τους Blut Aus Nord το 2003, και πάλι όμως, αυτό το άλμπουμ βρωμάει σπουδαιότητα.
07. Indukti - S.U.S.A.R
Unpopular opinion νο 716.324: τα δύο άλμπουμ των Πολωνών Indukti είναι τουλάχιστον ισάξια με τις καλύτερες στιγμές των Riverside. Με παρόμοια εσωστρέφεια στις διαθέσεις αλλά και με πιο ενδιαφέρουσες ανατροπές και παρεκκλίσεις, το S.U.S.A.R είναι αλμπουμάρα από τις λίγες για το μοντέρνο prog εκείνης της δεκαετίας.
06. Sleepytime Gorilla Museum - Of Natural History
Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στο ντεμπούτο και αυτό αλλά δεν έχει σημασία. Εξακολουθώ να πιστεύω πως οι SGM αποτέλεσαν ένα από τα εξυπνότερα avant prog γκρουπ, πως είναι γνήσιοι απόγονοι των 70s θεών - κι ας μην τους φαίνεται - και πως το στυλ τους ήταν εντελώς μοναδικό. Για μένα, το οτι ενεργοποιούνται ξανά και βγάζουν άλμπουμ το 2024 είναι ίσως το νέο της χρονιάς!
TOP 5
05. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine
Εδώ οι Dillinger εισάγουν μπόλικα alt στοιχεία στις φρενήρεις math τεχνοτροπίες τους και δημιουργούν το, κατ’ εμέ, καλύτερο άλμπουμ τους. Ορμητικό και πολύχρωμο, εγκεφαλικό όσο δεν πάει και με υγιείς δόσεις πειραματισμού, το Miss Machine είναι ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει αύριο.
04. Mastodon - Leviathan
Το “Remission” ήταν φοβερός δίσκος, εδώ όμως οι Mastodon ανεβαίνουν 28 επίπεδα και παραδίδουν ένα πραγματικό αριστούργημα για το κλασικό - ναι, κλασικό - metal των 00s. Φυσικά, για να συμβεί αυτό παίζει μεγάλο ρόλο και η βιβλιάρα, το γκρουπ όμως εκπλήσσει με το πόσες αφηγηματικές ικανότητες έχει η μουσική τους. Το Leviathan δεν ήταν απλώς φρέσκος αέρας. Ανοίξαμε το παράθυρο και μας πήρε και μας σήκωσε.
03. Lamented Souls - The Origins Of Misery
Ποτέ και κανείς δεν πάντρεψε το επικό με το θρηνητικό doom τόσο καλά όσο οι Lamented Souls. Άσε που είναι ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ το σχήμα που αναδεικνύει καλύτερα την φωνή του κυρίου Vortex. Διαμάντι από τα πολύ λίγα, doom αριστούργημα για τους αιώνες, τί δεν θα εδινα για ένα follow-up…
02. Isis - Panopticon
Όσο κι αν αγάπησα το “Oceanic”, το “Panopticon” είναι άλλο level. Για μένα, στο παραδοσιακό post rock δεν χτυπιούνται οι GYBE κι οι Sigur Ros, στο post-metal όμως αυτό το άλμπουμ στέκεται δίπλα στις καλύτερες δουλειές των Neurosis και των Cult Of Luna, είναι όμως πιο cinematic και λίγο πιο παιχνιδιάρικο. Κάθε γαμημένη νότα είναι τέλεια.
1. Pain Of Salvation - Be
Μετά το “Promised Land” και το “A Pleasant Shade Of Grey”, ήρθε η ώρα για το τρίτο μετά-prog αριστούργημα!
Όλα γύρω από το “Be” είναι τόσο μεγαλεπήβολα και φιλόδοξα - ακόμα και υπερφίαλα, αν προτιμάτε - που καταλήγει να σε κερδίζει και μόνο για την πρόθεση του. Κανένα ανθρώπινο μνημείο δεν δάμασε τελικά τον θάνατο και την φθορά - και το “Be” φυσικά δεν διδάσκει τίποτα για το τί είναι ο θεός. Και τα δύο όμως ανήκουν στην ίδια κατηγορία γιατί τουλάχιστον προσπάθησαν!
Δεν πρόκειται απλώς για το αγαπημένο άλμπουμ της αγαπημένης μου μπάντας αλλά και για ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ γενικώς, σίγουρα στα top 10. Είναι η στιγμή που οι Pain Of Salvation φτάνουν στο απόγειο τους ΩΣ ΜΠΑΝΤΑ, όλοι οι απίστευτοι μουσικοί αφήνουν ελεύθερο το ταλέντο τους, η κινηματογραφική αφηγηματικότητα της μουσικής εκπλήσσει κι εντυπωσιάζει, το concept συγκινεί, όλα είναι στο maximum. Πάρε κι ένα Iter Impius - ένα από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που έβγαλε αυτός ο αιώνας δηλαδή - και κλείσαμε.
Οι Pain of Salvation έκτοτε δεν έχουν βγάλει δίσκο που να μην είναι 8.5-9 αλλά δεν έχουν ξαναβγάλει και τέτοιο δεκάρι. Αιώνιο, άφθαρτο άλμπουμ.
Best cover: Mastodon
40 Likes
Το 2004 έγιναν μια σειρά από πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτο από όλα στο δικό μου μικρόκοσμο είναι φυσικά ότι από τότε είμαι με τη γυναίκα μου, δεύτερο είναι ότι βγήκε το World Of Warcraft και τρίτο νομίζω που πήρε το πειρατικό το euro…
Σε ταινίες ξεχώρισα τα Howl’s moving castle, The Butterfly Effect, A series of unfortunate events, Finding Neverland και The terminal.
Πάμε στη λίστα τώρα που τα πέντε πρώτα αξίζουν όλα πρώτη θέση, πάλι στα 30 θα πάμε αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος στις περιγραφές.
1) Isis - Panopticon
Το Panopticon είναι από αυτούς τους σημαντικούς δίσκους για μένα που μπαίνουν και σταματάει ο χρόνος, μέχρι να τελειώσουν.
Το σκοτάδι του δε δίνει μελαγχολία, καταθλιψεις και άλλα τέτοια βαριά κι ασήκωτα απ’ τη λάσπη, αλλά γαλήνη, μια λυτρωτική απλότητα. Νιώθω σα να κάθομαι νύχτα σε άδεια παραλία με μοναδική παρέα την ήπια κίνηση της θάλασσας και το φεγγάρι.
Πριν χρόνια είχαμε πάει διακοπές στη βόρεια Εύβοια εγώ η γυναίκα μου, ο κολλητός μου κι η κοπέλα του. Αργά τη νύχτα πρέπει να φύγουμε από ένα χωριό που είχαμε βρεθεί και στο αυτοκίνητο επιλέγω να ακούσουμε το Panopticon . Ξεκίνησα να οδηγώ χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση μέσα στα δέντρα, στις στροφές, στην ηρεμία της νύχτας. Μέχρι να τελειώσει ο δίσκος δεν είπε κανείς κουβέντα, ούτε μία λέξη. Όταν τελείωσε σταμάτησα και απλά βγήκαμε όλοι έξω για λίγα λεπτά, για ένα τσιγάρο.
Πραγματικά υπέροχη ανάμνηση…
2) Slipknot - Vol.3: (The Subliminal Verses)
Για μένα αυτό είναι το κορυφαίο τους. Ξεκινάει με το εκπληκτικό prelude 3.0 και σκάει στην υπερ-ριφάρα, μετά one two three και μπαίνει ο οδοστρωτήρας.
Στο Vol.3 γίνονται όργια, Blister exists, three nil, duality, opium for the people, welcome, pulse of the maggots, before I forget, nameless όλα σπάνε κόκαλα, από την άλλη circle, vermillion pt.2 και danger σκορπάνε συγκινήσεις αβέρτα και στη μέση η δική τους αρρώστια στα vermillion και virus of life.
Ειναι ο καλύτερος δίσκος τους και από τους καλύτερους που βγήκανε γενικά στα zeros…
3) Ayreon - The Human Equation
Αριστούργημα, ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!
Αυτή είναι η καλύτερη rock/metal opera που έχουμε ακούσει (ναι πάνω και από τα Avantasia, το μόνο που είναι πιο ψηλά είναι το Streets αλλά αυτό εδώ είναι πιο Opera από τη δισκάρα των Savatage).
Είκοσι μέρες σε κόμμα ο ήρωάς μας και κάθε μία από αυτές αποτυπώνεται στα είκοσι κομμάτια του δίσκου. Μια ντουζίνα φωνές με ιδανικές επιλογές για κάθε ρόλο, o Lucassen έχει γράψει έτσι τη μουσική που υπάρχουν μέρη που θα έλεγες ότι τα έχει γράψει όπως πιστεύει ότι θα τα έγραφαν οι ίδιοι οι ερμηνευτές που έχει επιλέξει.
Οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε κάθε κομμάτι, δεν έχουμε δηλαδή ένα σύνολο από ξεχωριστούς μονολόγους αλλά μια ζωντανή δυναμική μουσική παράσταση.
Όλα αυτά φυσικά έχουν στηριχθεί πάνω στις πανέμορφες συνθέσεις του τεράστιου Lucassen που μας δίνει μια πανδαισία προοδευτικής μουσικής ηχητικά προσδιορισμένης και εκτελεσμένης στην εντέλεια.
4) Neal Morse - One
Μέσα στους καλύτερους προσωπικούς του δίσκους. Ταιριάζει περισσότερο και με τον Portnoy απ ότι το Testimony, το Author of confusion θαρρείς ότι το γράψανε μαζί, έχει καταπληκτικές ακουστικές κιθάρες, πιάνα, η πιο σκληρή ηλεκτρική ροκ πλευρά του είναι πιο δυνατή, μέχρι και οι ερμηνείες του Morse μου αρέσουν περισσότερο.
Επιστροφή στις πολύ μεγάλες συνθέσεις που τις θέλουμε στους δίσκους του Neal γιατί του δίνουν το χώρο για υπέροχες δημιουργίες, με εναλλαγές συναισθημάτων και πλούσιες αναπτύξεις που στο One είναι πιο γενναιόδωρες και παρούσες από το προηγούμενο. Εχει τις πιο άμεσες στιγμές του ο δίσκος, cradle to the grave και father of forgiveness κυρίως, αλλά έχει και αυτή τη χολιγουντιανική μιούζικαλ αύρα που, ειδικά στο μπάσιμο του τελευταίου μέρους, σε βάζει μέσα στη μεγάλη οθόνη μιας άλλης χορευτικής, ρομαντικής, καλλιτεχνικά δημιουργικής εποχής.
Είναι πολύ όμορφος δίσκος αυτός, πραγματικά πολύ όμορφος δίσκος.
5) Nightwish - Once
Μου αρέσουν όλοι οι προηγούμενοι δίσκοι τους, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο φυσικά, αλλά εδώ έχουμε τον πρώτο τους που είναι πραγματικά φανταστικός. Κολλητικές χιτάρες, σαουντρακικές ενορχηστρώσεις (αυτό θα το τερματίσουν στο μέλλον), παραμυθένια φωνητικά (κι αυτό θα το τερματίσουν στο μέλλον, μαζί με το άλλο), οργιαστικές μελωδίες. Δεν είχαμε ξανα ακούσει τέτοιο μέταλ τότε. Ξεκινάει το Nemo και σηκώνεται η τρίχα, όταν μπαίνει το planet hell σου βγαίνει αυθόρμητα να σηκωθείς και να το παίξεις μαέστρος σε αόρατη ορχήστρα, το Creek Mary’s blood είναι μαγικό τραγούδι και το Ghost Love Score είναι από τα πιο τεράστια και ανατριχιαστικά κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ (σκέφτηκα να έγραφα κάτι πιο μετριοπαθές αλλά γάμα το, αυτή είναι η αλήθεια και το ξέρετε).
Δεν υπάρχει απλά καλό κομμάτι σε αυτό το δίσκο, είναι ένα πεντακάθαρο και ολοκληρωμένο διαμάντι της μουσικής μας.
6) Lamb Of God - Ashes Of The Wake
Αμερικάνικος τσαμπουκάς, μίσος, καφρίλα, θυμός, καθαρός αγνός θυμός, Pantera, groove που όμως στηρίζονται πάνω σε εκπληκτικά ριφ και ένα από τα καλύτερα rhythm section στο σύγχρονο metal. Για το πόσο μεγάλος frontman και κάφρος είναι ο Blythe δε νομίζω να χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς.
Το πρώτο μισό του δίσκου τον πάει για πρώτη θέση, το δεύτερο μισό είναι πολύ καλό αλλά ένα σκαλί πιο κάτω. Δηλαδή κομματάρες το Break you ή το Remorse is for the dead δε λέω, αλλά το πρώτο μέρος έχει Laid to rest, hourglass, n.y.g.s.t.d.f. , faded line και omerta, OMERTA!!!
Αν δεν είσαι σίγουρος για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι L.O.G. δες τους live, μετά τα ξαναλέμε…
7) In Flames - Soundtrack To Your Escape
Δεν κοιτάει στα μάτια το Reroute αλλά είναι κι αυτός ο δίσκος φοβερός με μεγάλες κομματάρες. Προσωπικά, την εκτίμηση ότι οι In Flames βάρυναν πάλι τον ήχο τους εδώ δεν τη βλέπω. Να δεχτώ ότι Friend, In search for I και Superhero of the computer rage είναι λίγο πιο επιθετικά και άντε και ότι το Dial 595 φέρνει σε πιο κλασική melodeath φόρμα αλλά ο δίσκος δε βρίσκεται εκεί. Ο δίσκος είναι στα Quiet place, dead alone, touch of red, my sweet shadow, evil in a closet (έπος αυτό όμως) όπου η ταυτότητα που έχτισε η μπάντα στον προηγούμενο δίσκο της είναι αυτή που βγαίνει μπροστά. Ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να γυρίσουν προς τα πίσω ενώ μέσα από την εξέλιξη είχαν βρει έναν ήχο επίκαιρο που τους ταίριαζε ιδανικά.
8) Green Day - American Idiot
Δεν είναι ένας τυπικός δίσκος Green Day τούτος δω, έχει πολύ μεγαλύτερα σχέδια για τη μουσική του. Είναι εντυπωσιακό ότι δέκα χρόνια μετά, με πολύ διαφορετικό προσανατολισμό, κατάφεραν να δημιουργήσουν τον ίδιο θόρυβο γύρω από τη μουσική τους αλλάζοντας και πάλι τους όρους της συζήτησης στο χώρο της mainstream rock. Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό, ο θρίαμβος έγκειται στο ότι αυτό το πετυχαίνουν γράφοντας πολύ καλή ποιοτικά μουσική με κομματάρες που θα θυμόμαστε για πάντα. Λίγες, για να μην πω πολύ λίγες, mainstream rock μπάντες έχουν γράψει κομμάτια ανάλογα του Jesus of Suburbia.
9) Orphaned Land - Mabool
Αγαπάω πάρα πολύ τους Orphaned Land, η folk/prog μουσική τους δημιουργεί μια μαγική, μυστηριακή, ανατολίτικη ατμόσφαιρα που με γοητεύει.
Σε ένα ιδανικό μουσικό σύμπαν το Mabool έχει πιο καθαρή και ογκώδη παραγωγή, ειδικά στις κιθάρες, ο Kobi έχει λίγο καλύτερη φωνή και οι Orphaned Land καθιερώνονται ως μία από τις ιδιαίτερες μπάντες του σύγχρονου progressive.
10) Clutch - Blast Tyrant
Mercury, Profits of doom, The mob goes wild, Cypress groove, Regulator, Subtle hustle, La curandera, μιλάμε για rock ‘n roll εδωπέρα, ατόφιο αμερικανοθρεμένο από το Maryland με γερές όμως δόσεις από Sabbath και Zeppelin. Αυτό είναι το Stoner κύριοι, εδώ είμαστε. Μπάντα που δε χορταίνω να βλέπω live!!
11) The Haunted - rEVOLVEr
Αν αφαιρέσουμε τα δύο πρώτα αυτός είναι ο κορυφαίος δίσκος τους. Η επιστροφή του Dolving φέρνει τα επίπεδα της ενέργειας στα κόκκινα και το συνθετικό δίδυμο οδηγεί την μπάντα στην εξέλιξη δημιουργώντας μια εκσυγχρονισμένη μουσική ταυτότητα. Δεν του λείπει ένταση και επιθετικότητα αλλά έχει περισσότερο groove, πιο κοφτά ριφ, λιγότερα thrash περάσματα και περισσότερο core.
12) Pain Of Salvation - BΕ
Ο δίσκος αυτός ακολούθησε τα δύο προηγούμενα αριστουργήματα αλλάζοντας πορεία. Τι είδους progressive μεγαθήριο θα ήταν όμως μια μπάντα αν έμενε στάσιμη και δεν πειραματιζόταν, δεν εξέλισε τον ήχο της. Νομίζω ότι εδώ ο Daniel ήθελε να ξεφύγει από τα όρια και τις φόρμες που είχαν καθιερώσει τους Pain of salvation και να δημιουργήσει κάτι που να πηγαίνει πιο βαθιά καλλιτεχνικά κάτι πραγματικά καινούργιο διατηρώντας κάποια μόνο από τα στοιχεία της μουσικής τους ταυτότητας. Για μένα τα κατάφερε δίνοντας μας ένα ακόμα υπέροχο άλμπουμ.
13) Amon Amarth - Fate Of Norns
Η πέμπτη δουλειά των viking του Hegg είναι αυτή που τους καθιερώνει στην ελίτ του μελωδικού death metal. Φτιάχνουν τα πλαίσια του ήχου τους που ποτέ δε θα αλλάξουν δραστικά και που φαίνεται ότι πραγματικά γουστάρουν και μπορούν να υποστηρίξουν καλύτερα από κάθε άλλο αλλά και κάθε άλλον. Ο δίσκος ανοίγει ένα πολύ δυνατό σερί τριών άλμπουμ με εξαιρετικό songwriting το οποίο ποτέ δεν έχουν ξαναπιάσει, αν και σπάνια απογοήτευσαν στην πορεία τους.
14) Heaven Shall Burn - Antigone
Ο καλύτερος δίσκος τους θεωρώ ότι είναι αυτός. Δεν υπάρχει κακό κομμάτι αλλά ο πόλεμος που αμολάνε τα weapon they fear, harvest the storm και voice of the voiceless καθώς και η υπέροχη κομματάρα numbing the pain είναι πρωτόγνωρο πράγμα. Έχω μεγάλη αδυναμία στους Γερμανούς melodic-death-metal-core, και στον frontman τους με το κόκκινο πουκαμισάκι. Μεγάλη αδυναμία όμως.
15) Killswitch Engage - The End Of Heartache
Ο τρίτος δίσκος των Killswitch είναι από τα καλύτερα metalcore άλμπουμ των 00’s, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Ο Howard είναι φοβερός και δίνει πόντους στην μπάντα, τα κομμάτια είναι πορωτικά με φοβερές κιθάρες και rhythm section μπετόν. Η διάρκεια είναι ιδανική για αυτό που είναι, άψογο.
16) Velvet Revolver - Contraband
Φοβερό, γκαζιάρικο hard rock.
Weiland τεράστιος, Slash-Duff-Sorum εμβληματική τριάδα για την ιστορία της Rock μουσικής.
Ακούσαμε και Slither live!!
17) Evergrey - The Inner Circle
Οριακά νομίζω ο καλύτερος δίσκος τους. Πιο κοντά στο In search σε ήχο παρά στο Recreation και νομίζω ότι τους ταιριάζει λίγο καλύτερα αυτό. Η ορχήστρα του Goteborg βοηθάει να αναδειχθούν οι υπέροχες, και το τονίζουμε όσο πάει το υπέροχες εδώ, μελωδίες του δίσκου.
18) Liquid Scarlet - Liquid Scarlet
Progressive rock από το πάνω πάνω επίπεδο. Καταπληκτικές μελωδίες, πολύ ωραία φωνητικά, κάποια πιο βαριά ριφ με όμορφη ατμόσφαιρα και έντονο χαρακτήρα. Δεν έχω ιδέα γιατί αυτή η μπάντα έμεινε σχετικά άγνωστη στο χώρο της.
19) Within Temptation - The Silent Force
Στους δύο καλύτερους δίσκους του υπερ επιτυχημένου συμφωνικού μέταλ γκρουπ από την Ολλανδία. Ανήκει σαφώς στα καλύτερα της χρονιάς για μένα.
20) Black Bonzo - Lady Of The Light
Ο δίσκος νομίζεις ότι βγήκε κατευθείαν από τα 70’s των Uriah Heep και των Deep Purple σε ένα prog rock μείγμα όμως με κομμάτια που είναι πραγματικά φανταστικά. Σίγουρα δεν παίρνει βραβείο πρωτοτυπίας αλλά αν έπαιρνε κι εκεί ψηλό βαθμό θα ήταν στη δεκάδα και μάλιστα ψηλά.
21) Lake Of Tears - Black Brick Road
Λιγότερο βαρύ σε ατμόσφαιρα, πιο ροκ, όμως με πολύ καλογραμμένα τραγούδια που φτιάχνουν έναν πολύ καλό δίσκο.
22) Edguy - Hellfire Club
Τόσο κοντά στο heavy/power όσο και στο μελωδικό hard rock, από τους λίγους δίσκους τους που γουστάρω τόσο πολύ πράγμα που νομίζω ότι οφείλεται στο πόσο catchy είναι τα τραγούδια αλλά και ακριβώς στο ότι ξεφεύγει από τις χιλιοπαιγμένες καθαρές γερμανικές heavy metal φόρμες.
23) Deadsoul Tribe - A January Tree
Πολύ καλός δίσκος, λίγο πιο έντονο το Tool του, και σίγουρα πιο κάτω από το εξαιρετικό προηγούμενο, αλλά παραμένει μια πολύ καλή δουλειά που τιμά το όνομα και την ιστορία του frontman τους.
24) Nightingale - Invisible
Γεια σου ρε Swano μερακλή. Hard rock με λίγο goth και λιγο πιο πολύ prog, φουλ διασκεδαστικό άλμπουμ χωρίς να προσπαθεί να είναι ριξηκέλευθο ή βαθύ μουσικά.
25) Persuader - Evolution Purgatory
Πολύ ωραίος δίσκος από τους Σουηδούς που μοιάζουν με Γερμανούς. Προφανώς υπάρχει ένα θεματάκι στην πρωτοτυπία τους αλλά το αποδεχόμαστε και δε μας ενοχλεί καθόλου.
Εννοείται ότι έχω κάνει σε κολλητό τη φάρσα “βγήκε καινούργιο Guardian κάτσε να στο βάλω”” και προφανώς έπιασε (βέβαια δεν ήταν από αυτό, αλλά από Savage Circus - το Of doom and death). Το ότι είχε κατενθουσιαστεί όμως κάτι λέει…
26) Enslaved - Isa
Ο πρώτος από πολλούς καταπληκτικούς δίσκους τους που θα μπουν σε λίστες μου.
27) Nick Cave And The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus
Ενας από τους τρεις δίσκους του Nick Cave που θα βάλω να ακούσω. Πολύ ωραίο άλμπουμ.
28) Mastodon - Leviathan
Με εξαίρεση τρία τέσσερα κομμάτια είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος που έβαλε τους Mastodon στο χάρτη μου. Τα καλύτερα πιο μετά…
29) Angra - Temple Of Shadows
Ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει χωρίς τον Matos. Δε θα το συγκρίνουμε με εκείνη την εποχή γιατί είναι άλλη μπάντα πλέον η οποία όμως εδώ έβγαλε πολύ ωραίο δίσκο.
30) Ludovico Einaudi - Una Mattina
Είναι εξωπραγματικό το πόσο ωραία και συγκινητική μουσική έχει γράψει με μόνο ένα πιάνο και ενίοτε ένα τσέλο.
Αυτά, EP και live πάλι δεν μπαίνουν για να μην κουράσω κι άλλο.
39 Likes
2004
Mastodon-Leviathan το σοκ στο πρώτο άκουσμα θα μου μείνει αξέχαστο, ριφφαρες, τραγουδάρες, και τι ντραμμερ είναι αυτός ρε;;;
Slipknot-Vol 3 ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αρκετά πιο εμπορικός και μελωδικός αλλά δεν βλέπω τίποτα κακο σε αυτό
Clutch-Blast Tyrant δίσκος-πάρτυ
Bad Religion-The Empire Strikes First ξέχασα το Process Of Belief για το 2002 ο κόπανος! αλλά και αυτό δισκάρα!
Edguy-Hellfire Club η τέλεια ισορροπία μεταξύ power metal και hard rock
εξώφυλλο
τι να λέμε, έργο τέχνης
32 Likes
Πρωί πρωί βλέπω να αναφέρομαι, διαβάζω το μυστήριο μήνυμα του @SvenN , κάνω τον κόπο για μερικά δευτερόλεπτα να δω παραπάνω τι γράφτηκε, φυσικά δεν έβγαλα άκρη. Ο δαιμόνιος @QuintomScenario όμως το κατάλαβε, οπότε οκ (πμ για ερμηνεία αν θες). 
1 Like
Οι λέξεις για witchcraft και mewithoutyou, ΝΑΙ σε όλα, όχι ότι δε συμφωνώ και για πολλά ακόμη αλλά ΝΑΙ.
Γενικά αρχίζει το μαρτύριο για τη χειρότερη χρονιά από άποψη επιλογής. Βαθειές ανάσες και πάμε να τα ακούσουμε όλα.
Μετά από δύο πολύπαθες εβδομάδες νομίζω θα επιστρέψω με ποστ -τόμο.
2 Likes
2004
the top five
1) ORPHANED LAND - MABOOL: THE STORY OF THE THREE SONS OF SEVEN
Mabool ισοδυναμεί με ένα βιβλικών διαστάσεων concept με θέμα τις διάφορες δοξασίες (Χριστιανικές, Ισλαμικές και Εβραϊκές) για τον Μεγάλο Κατακλυσμό. Σαν να σας βλέπω, από τα πρώτα κιόλας λεπτά του θεϊκού Birth of the Three να σας έχει πέσει το σαγόνι στο πάτωμα. Τι ριφάρες, τι στιχάρες, τι μπουζουκάρες(!), τι τέλεια καφροφωνητικά (και τα κανονικά μια χαρά είναι - αν δεν σας χαλάει η προφορά)! Αν οι Opeth ήταν από το Ισραήλ κάπως έτσι θα ακούγονταν. Είμαστε ακόμη στο πρώτο κομμάτι , στην αρχή του ταξιδιού. Ocean Land. Αρχίσαν και τα τσιφτετέλια…ΦΑΑΚ! Εννοούσα άρχισε το Headbanging! Aν οι Amorphis ήταν από το Ισραήλ κάπως έτσι θα ακούγονταν. Πάρτε και μια σολάρα έτσι για την φάση! Είμαστε ακόμη στο δεύτερο κομμάτι και όλα δείχνουν πως πάμε για μια απίστευτη περιπέτεια. The Kiss of Babylon. Ναι για εμένα είναι το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ, όσο υπέροχο και να είναι το υπόλοιπο. Προσοχή, γιατί στην αρχή δεν του φαίνεται. Σιγά σιγά όμως οι οπτασίες τις Βαβυλώνας γίνονται πολύ ισχυρές για να αντισταθεί κανείς. Και όταν αρχίζουν οι εκστατικές φωνές να καλούν τα πνεύματα της ερήμου η λογική σταματά, οι αισθήσεις παίρνουν το πάνω χερί…Μην νομίζετε ότι τελειώσαμε έχει πολύ ακόμα. A’salk. Ανατολίτικες μελωδίες με παραδοσιακά όργανα που θα ήθελαν πολύ να είχαν γράψει οι Dead Can Dance. Halo Dies. AKA Διχασμένο Κορμί. Στο πρώτο του μισό παρουσιάζεται heavy και brutal και σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του, ενώ στο δεύτερο μισό καλύπτει τις ενεργειακές μας ανάγκες ( σε prog ) για όλο τον χειμώνα. A Call to Awake ΤΙ ΤΕΛΕΙΕΣ ΔΙΣΟΛΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ!-ΨΥΧΡΑΙΜΟΣ ΕΙΜΑΙ ΔΕΝ ΦΩΝΑΖΩ! Άλλο ένα προγκρέσιβ αριστούργημα. Building the Ark Επιστροφή σε ήχους και αρώματα της Μέση Ανατολής με κάτι από Τherion σε ακουστική εκδοχή. Norra el Norra το πιο έθνικ του δίσκου με φωνητικά στα εβραϊκά και έναν υπέροχο αυτοσχεδιασμό στο πιάνο στο τέλος του κομματιού. The Calm Before the Flood Ένα ακουστικό ορχηστρικό που κάνει ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Σε προετοιμάζει για αυτό που πλησιάζει. Mabool. Το ομώνυμο κομμάτι ανήκει άνετα στις κορυφές του επικού αυτού άλμπουμ. Δυσοίωνα έγχορδα φέρνουν την βροχή και τον Κατακλυσμό. Η γη πλημμυρίζει. Εικόνες Μητσοτακικής Αποκάλυψης. Απίστευτά πράγματα! The Storm Still Rages Inside Η Κιβωτός μας όμως άντεξε. Ένα εκτυφλωτικό κιθαριστικό σόλο κάνει την εμφάνιση του και μετά από 40 μέρες και 40 νύχτες η βροχή σταματά. Εδώ δεν μπορώ να μην κάνω τον παραλληλισμό με το μεγάλο φινάλε του Supper’s Ready των Genesis. Ναι το σημείο αυτό του Μabool δημιουργεί την ίδια μεγαλειώδη αίσθηση. Στο τέλος ένα Rainbow ξεπροβάλλει στον ουρανό. Πουλάκια κελαηδάνε και μια γλυκιά μελωδία μας αποχαιρετά. ΤHE END.
2) ANGRA - TEMPLE OF SHADOWS
Μεσαίωνας, σταυροφορίες, ιερές πόρνες, προφητείες, κρυμμένα μυστικά, αρχαία κειμήλια και χειρόγραφα, αιρέσεις και ηθικά διλήμματα. Χύμα ορμητικό αλλά ταυτόχρονα τεχνικό, το Temple of Shadows, χωρίς υπερβoλή πιστεύω πως πρόκειται για την πιο εμπνευσμένη δουλειά των Angra, μετά φυσικά το Holy Land. Ο ''νέος"Edu Falaschi είχε δείξει από το πολύ καλό Rebirth, ότι το κατέχει το σπορ. Το δίδυμο Bittencourt και Loureiro για άλλη μια φορά βρίσκεται σε δαιμονισμένη φόρμα, ενώ στα ντραμς ο Aquiles Priester κάνει θαύματα. Power κεραυνοί, progressive περάσματα, latin ρυθμοί και συμφωνικά μέρη μπλέκονται δημιουργικά με εκπληκτικά αποτελέσματα. Το Temple of Shadows είναι ένα από τα πιο πλούσια μουσικά άλμπουμς που έχω ακούσει χωρίς να γίνεται ποτέ κουραστικό. Δεν αναφέρω κανένα κομμάτι ξεχωριστά, είναι όλα ένα κι ένα. Ε, και πώς να μην βγει δισκάρα με κοτζάμ Αϊ Γιώργη για εξώφυλλο!
3) DRIVE-BY TRUCKERS - THE DIRTY SOUTH
Οι Drive-By Truckers στο The Dirty South παρουσιάζουν την αληθινή όψη του Αμερικάνικου Νότου, εκεί όπου η φτώχεια, η ανασφάλεια, η διαφθορά, η υποκρισία και ο ρατσισμός φωλιάζουν στις ζωές των απλών ανθρώπων που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να βγάλουν τον μήνα και τις δηλητηριάζουν. Οι δύο κύριοι τραγουδοποιοί των Truckers- όπως έχει γράψει αναλυτικά και ο hopeto- είναι υποδειγματικοί story-tellers. Ο Patterson Hood στις ιστορίες που αφηγείται είναι συνήθως ρεαλιστής, κυνικός και απαισιόδοξος, ενώ ο Mike Cooley πιο νοσταλγικός και κατά μία έννοια λογοτεχνικός. Το Puttin’ People On The Moon του πρώτου είναι στιχουργικά ένα από τα πιο σκληρά κομμάτια που έχουν γραφτεί. Γιατί είναι 100% αληθινό. Από την άλλη έχουμε το Where The Devil Don’t Stay του δεύτερου, ένα αλα Skynard έπος βουτηγμένο στην μυθολογία του Νότου. Το καλύτερο όμως κομμάτι του δίσκου για εμένα έρχεται από τον Jason Isbell, τον άσσο μπαστούνι του συγκροτήματος, με την ανθεμική ροκιά του Never Gonna Change.
*και καλύτερο album cover
4) NICK CAVE AND THE BAD SEEDS - ABATTOIR BLUES/ THE LYRE OF ORPHEUS
Μετά από το χλιαρό στην καλύτερη Nocturama -όλοι δικαιολογούνται να κάνουν και μια γκέλα πότε πότε- ο Νικόλας επιστρέφει δυναμικά με αυτό το διπλό άλμπουμ. Για πρώτη φορά δίχως τον Blixa Bargeld στην σύνθεση τους, οι Bad Seeds παραμένουν ένα εξαιρετικό και πολύ δεμένο συγκρότημα, απολύτως ικανό για να συνοδεύει τον Nick Cave στις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις. Αν και το Αbattoir Blues αρχικά εντυπωσιάζει με την εξωστρέφεια του, το ξεσηκωτικό Blues/ Rοck ‘Ν’ Roll υβρίδιό του και κάποια από τα καλύτερα κομμάτια των Bad Seeds, τις τελικές εντυπώσεις κερδίζει το ήπιο και εξευγενισμένο The Lyre of Orpheus. Τα Let the Bells Ring, Abattoir Blues, Breathless, Supernaturally, Spell και O Children περιλαμβάνονται ανάμεσα στις κορυφαίες στιγμές της πορείας του Nik Cave, ενώ πολύ αγαπημένο μου είναι το εκπληκτικό There She Goes My Beautiful World, ένας ύμνος στην Μούσα του, ώστε να να συνεχίσει τον καθοδηγεί και να του δίνει την έμπνευση να δημιουργεί.
5) RAMMSTEIN - REISE REISE
Το Reise Reise μπορεί να μην έχει τις κορυφές του Mutter, είναι όμως πιο πλήρες και σφιχτοδεμένο καταφέρνοντας να κρατά τον ακροατή σε εγρήγορση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Τo tracklist είναι θα έλεγα ιδανικό, με συχνές τις εναλλαγές των heavy κομματιών με τα πιο ατμοσφαιρικά, κάνοντας την ροή του άλμπουμ άκρως ενδιαφέρουσα και απολαυστική. Όσο πιασάρικα και συναυλιακά και να είναι τα Amerika, Keine Lust και Μein Teil, η προτίμηση μου βρίσκεται στις πιο αργές και λυρικές στιγμές όπως τα Reise Reise ( έπος κινηματογραφικής διάστασης ), Amour ( Μόνο αγάπη, συγκλονιστικός ο Till εδώ) , Stein um Stein (φοβερό κομμάτι μεν, υποτιμημένο δε ) και φυσικά το Ohne Dich, εκείνη η στιγμή στον δίσκο όπου όλα γύρω μου σταματάνε να έχουν σημασία.
honorable mentions
Οι αρχές των '00s βρίσκει τους Enslaved σε δαιμονιώδη φόρμα και μεγάλη έμπνευση να κυκλοφορούν σχεδόν κάθε χρονιά και νέο άλμπουμ. Το μεγάλο ερώτημα ήταν αν θα μπορούσαν να συνεχίσουν στα ίδια υψηλά επίπεδα που είχαν φτάσει με το Βelow the lights. Το Isa είναι ένα κλικ πιο άμεσο και φιλικό προς τον μέσο ακροατή από ότι προηγήθηκε. Τα αλα Satyricon riffs του ομώνυμου κομματιού είναι η απόδειξη. Η τεχνοτροπία τους ωστόσο παραμένει αμετάβλητη. Το KingCrims-ικό progressive τους δένει τόσο φυσικά με το κοσμικό Black Metal και τις Σκανδιναβικές folk πινελιές εδώ και εκεί με εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Αν και δεν είμαι μεγάλος fan του είδους, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την αξία των Clutch. Τα live τους είναι σαρωτικά με απίστευτη ενέργεια και fun factor. Στο στούντιο δεν απογοητεύουν ποτέ, άλλοτε είναι πολύ καλοί και άλλοτε τέλειοι. Στο Blast Tyrant είναι τέλειοι. Βlues, rock, funk and metal ανακατεμένα σε μια τεράστια γαβάθα. Εδώ θα συναντήσουμε μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια τους: Profits Of Doom, The Mob Goes Wild, Army Of Bono, Ghost και φυσικά “Dream with the feathers of angels stuffed beneath your head/The Regulator’s swinging pendulum”. A, και ο Neil Fallon είναι ο πιο down to earth και φιλικός μουσάτος rock star που υπάρχει.
Jenny Was A Friend Of Mine, Mr. Brightside, All These Things That I’ve Done, On Top, Somebody Told Me και όλα τα υπόλοιπα αποδείχτηκαν αρκετά για να εξασφαλίσουν μια μακροχρόνια και πετυχημένη καριέρα για τα μέλη των The Κillers. Μπορεί για την δημιουργία του πρώτου τους άλμπουμ να “δανείστηκαν” προκλητικά από ένα σωρό μεγάλες μπάντες, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στην feeling good ενέργεια που εκπέμπουν τα κομμάτια αυτά, ακόμη και 20 χρόνια μετά. Παρότι κανένας από τους επόμενους δίσκους τους δεν φτάνει στα επίπεδα του Hot Fuss, δεν είναι και μικρό πράγμα να φτιάξεις κάτι που να αρέσει σχεδόν σε όλους.
Ο Christofer Johnsson, στην πιο φιλόδοξη δουλειά του μέχρι τότε, κυκλοφορεί μαζί δύο επικά άλμπουμς συμφωνικού μέταλ συνεχίζοντας το ποιοτικό σερί των Therion. Μουσικά γίνονται τόσα πολλά, όπως άλλωστε μας έχουν συνηθίσει από το Theli και μετά. Ο Τhomas Karlsson, ο κύριος στιχουργός των Therion, είναι ανεξάντλητος στα θέματα που καταπιάνεται. Η Ελληνική και Σκανδιναβική μυθολογία, οι Γοτθικές φυλές, Θεοί της Αιγύπτου, Μυθικές ήπειροι που εξαφανίστηκαν, προφητείες των Μάγιας, Γνωστικιστικοί δαίμονες, Βαβυλώνιες θεότητες,ο μοναχός Ρασπούτιν, η λατρεία του Κθουλού,ο Ινδουισμός και τόσα άλλα που ούτε καν ξέρω από που προέρχονται - πραγματικά ο τύπος εδώ δίνει ρέστα. Το Lemuria είναι αυτό που έχω ακούσει περισσότερο καθώς περιέχει τα πιο άμεσα και “εύκολα” στο αυτί κομμάτια, σε αντίθεση με το περισσότερο prog-oriented Serius B. Κάθε κομμάτι είναι και μια νέα περιπέτεια σε μακρινούς τόπους και χρόνους.
Τι ωραία να έχει κανείς φίλους! Αντί του “επίσημου” Mark Lanegan Band στο εξώφυλλο, θα ταίριαζε περισσότερο ένα Mark Lanegan & Friends. Ποιους έχουμε εδώ: Την PJ Harvey να ντουετάρει με τον Mark στα Hit the City και Come to me, τον Josh Homme και άλλα μέλη των QOTSA σε διάφορα μουσικά καθήκοντα, τους Guns, Izzy Stradlin και Duff McKagan να κάνουν backing vocals στο Strange Religion και τον Greg Dulli να περνά από το στούντιο κατά την ηχογράφηση του Tom Waits-ικού Methamphetamine Blues για να πει ένα γεια! Με τέτοιες συμμετοχές το αποτέλεσμα είναι το Bubblegum να ροκάρει γερά σε πολλά σημεία. Στα υπόλοιπα έχουμε έναν Μark Lanegan στα καλύτερα του, αυτό και μόνο αρκεί!
Και μιας και αναφέρθηκα παραπάνω στον Greg Dulli, μέσα στην χρονιά κυκλοφόρησε το She Loves You το οποίο δεν αποτελεί κανονική δουλειά για τους The Twilight Singers, αλλά ένα αλμπουμ 11 διασκευών σε γνωστά και λιγότερο γνωστά κομμάτια. Έτσι συνεχίζει την παράδοση που είχε με τους Afghan Whigs να διασκευάζει καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της μουσικής με εντυπωσιακά αποτελέσματα. A Love Supreme (Coltrane), Please Stay (Once You Go Away)(Marvin Gaye), What Makes You Think You’re the One (Fleetwood Mac), Hyperballad (Bjork) κ.α αναπλάθονται λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με τις προσωπικές ορέξεις του κ. Dulli.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι το Sanctus Diavolos, με έπιασε από το αυτί και με 'κανε να ασχοληθώ και πάλι με τους Rotting Christ, καθώς με τις προηγούμενες δουλειές τους κάπου το ενδιαφέρον μου είχε ατονήσει. Βαρβάτος δίσκος, με Visions of a Blind Order τυπικό τρεμόλο πωρωτικό μπάσιμο ιν γιορ φέης, με Serve in Heaven να θρασίζει επικίνδυνα τα δόντια του, με Doctrine επικό καλπάζων θηρίον και προφανώς με Athanatoi Este να ξεχωρίζει και να χτυπάει φλέβα χρυσού, με την μπάντα για πρώτη φορά να βουτάει το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι που ονομάζεται Αρχαία Ελλάδα, κάτι που στον επόμενο δίσκο τους εκτοξεύει στην Στρατόσφαιρα.
32 Likes
Ετοιμαζόμενος να δω τα χθεσινά αποτελέσματα, θα ήθελα κι εγώ να προτείνω ένα hall of “I don’t give a fuck” με πράγματα που ψηφίζονται ψηλά αλλά σε κάποιους από εμάς δε λένε απολύτως τίποτα ή τα σιχαινόμαστε.
Π.Χ. EVANESCENCE!
Πάνω που χαλάρωσε ο Στιβ, θα χάσει δηλαδή τον ύπνο της η Έημι;
1 Like
Γαμώτο, ήθελα κι εγώ να αρχίσω να ποστάρω τα εξώφυλλα των δίσκων που ψηφίζω αλλά το ξέχασα.
1 Like
2004
1.Clutch - Blast Tyrant - Ορίζουν στην σκηνή του Stoner βάζοντας τον πήχη στο θεό.
2.Witchcraft - Witchcraft - Απόλυτη occult 70s αναβίωση.
3.Slipknot - Vol 3 - Το metal των 00s όπως πρέπει να είναι.
4.Green Day - American Idiot - Μεγαλύτερο και από τον θεό όταν κυκλοφόρησε.
5.Ramnstein - Reise Reise - Συνεχίζοντας τις ψηλές πτήσεις.
Εξώφυλλο το Mastodon
26 Likes
2004 κι έχω κάνει ένα από τα πιο επικά πράγματα. 14 ετών, πριν ξεκινήσει το euro και όντας τέρμα τρελαμένος με το FIFA ‘02 στον υπολογιστή, έχω πάρει ένα τεύχος του περιοδικού “ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ” και έχω βρει το τηλέφωνο του συνδέσμου απ’ τη Νίκαια. Ένα πρωί, λοιπόν, φεύγοντας απ’ το σχολείο, τους παίρνω απ’ το κινητό και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- Ναι, παρακαλώ…
- Χαίρετε, μπορώ να μιλήσω με τον πρόεδρο;
- Ποιον πρόεδρο;
- Της ομάδας…
- Ποιος είναι;
- Ένας οπαδός της ομάδας, που θα ήθελα να μιλήσω στον πρόεδρο για να του προτείνω κάποιους παίκτες για να τους φέρει στην ομάδα.
- … (Σιωπή και προσπαθώντας να συγκρατηθεί) Κοίτα, εμείς δεν έχουμε κάποια επαφή με τον πρόεδρο και άλλος φροντίζει γι’ αυτά.
- Καλά… καλή συνέχεια.
Πάμε και στην πεντάδα.
1) Angra - “Temple of Shadows”: Το “Waiting Silence” θα μπορούσε να είναι μία ένδειξη του πως γράφεται ένα υπερτέλειο proggy/power άσμα μέσα στη νέα χιλιετία ή και το Al DiMeola-ικό “The Shadow Hunter”. Πρόκειται για μία μεγάλη κορυφή τους ο δίσκος και ο Edu κάνει υπέροχη δουλειά πάνω σε αυτό το απαιτητικό υλικό, τόσο για εκείνον, όσο ίσως και τον οποιονδήποτε άλλο, αν και σε αρκετά κομμάτια φαίνεται ότι γράφτηκαν για να τα αποδώσει ο Matos, αλλά αυτά είναι εικασίες. Έξοχη παραγωγή και ναι, ειδικά ο Aquiles κάνει πραγματικά απίστευτα πράγματα στα τύμπανα. Κανένα απ’ τα επόμενα δε θα το διαδεχτεί μεγαλοπρεπώς.
2) ISIS - “Panopticon”: Ανήσυχοι και ήσυχοι την ίδια στιγμή, περνούν στο επόμενο σκαλί. Το post metal δε θα είχε ταυτότητα χωρίς τους συγκεκριμένος, το “Oceanic” και το “Panopticon”. Σε αυτό τους το βήμα δημιουργούν ένα ταξίδι, που χαρτογραφείται μεταξύ post metal, rock και prog. Και δεν είναι οι εκρήξεις που τους χαρακτηρίζουν, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνονται πάνω στη γαλήνη των χορδών.
3) Fates Warning - “FWX”: Ο μοναδικός τους δίσκος, στον οποίο ο Ray ακούγεται κουρασμένος. Αυτό δεν τον μειώνει, αλλά φαίνεται. Ωστόσο, είναι ένα γεφύρωμα στον πριν και στο μετά (“Sympathetic Resonance” [ο καλύτερος prog metal δίσκος της δεκαετίας, αλλά θα τα πούμε στη στιγμή του[). Στα demo έδινε πόνο ο Bobby, αλλά τελικά ο Mark υπέγραψε για τελευταία φορά με το στίγμα του.
4) Enslaved - “Isa”: Ίσα και ευθεία, και ενίοτε πιάσε τις διασταυρώσεις. Συνεχίζουν τον ενδοσκοπικό τους περίπατο. Δεν είναι απλά η Σκανδιναβική μυθολογία που τους τρέφει. Είναι η προσωπική αναζήτηση και η σύζευξη με το παν. Προοδευτικότατοι και ροκάδικοι, με το “Bounded by Allegiance” να αγγίζει κορυφές καταθέτοντας ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά τους solo.
5) The Haunted - “rEVOLVEr”: Επιστροφές, thrash, σαματάς και μη σταματάς. Οι Σουηδοί δε βάζουν κεφάλι μέσα. Δεν επαναπαύονται. Δεν καταβάλλονται από κούραση. Επανέρχεται η μανία στο μικρόφωνο και κάνουν ζημιές ως σύνολο, αλλά και ως μονάδες, ειδικά αυτά τα riffs. Και το “All against All” είναι από τα μεγαλύτερα hits στην ιστορία με αυτό το μπάσο να το προστατεύει. Δίσκος που ανοίγει με άσμα σαν το “No Compromise” δεν αστειεύεται.
Εικαστικό κάλλος:
34 Likes
2004 δεν είναι αυτό;
Κατά τα άλλα, όσο και αν αγαπώ το Σπλιτ FAR/ victims πως γίνεται να είσαι τόσο λάθος δεν ξέρω
Για τις παραλείψεις/πυρπολήσεις, το ένα από τα δύο είναι παράλειψη, το άλλο απλά δεν μπαίνει στην 55δα μου για τη χρονιά
Μένουν αρκετά αποξω, είναι namedrops με πσαγμενο νόημα
Για βλακοκραστ, το 2004 έχει μεγάλο ερχόμαστε πάντως, που κάποιοι κάποιοι το παρελθόν του το αναφέραμε εκεί στα 90ς πριν τους HHIG ξέρω γω
Προσωπικά που είναι υπέρ της χρήσης ταμπελων για συνεννόηση, θεωρώ πολύ πετυχημένο τον όρο αυτό, δεδομένης της στροφής προς τον ορθόδοξο χριστιανισμό έναντι του καθολικού πιο secular δυτικού και την αντιστροφή του, σε συνδυασμό με τις ανατολικοφιλοσοφικες επιρροές τόσο μέσω NoEvDia όσο και άλλων. έρχεται το 2004 να βάλει τάξη σε όλα.
Το ότι στο μέλλον έγινε niche και φόρμα είναι άλλη συζήτηση.
Σγπ
Χαχα, εγώ από την άλλη λέω να το σταματήσω!
1 Like
Κάθε χρονιά από ένα σημείο και μετά ψηφίζω με στάνταρ φορμάτ, η χρονολογία πάνω πάνω, από κάτω η 5άδα σε φθίνουσα σειρά και μετά τα επιλαχόντα αν κάποιος θέλει να δει τι έκανα consider.
Αυτή τη χρονιά θα το αλλάξω και θα το βάλω σε αύξουσα σειρά, γιατί το νο1 μου δε θα το βάλει κανείς σίγουρα, είναι controversial και έχω αποφασίσει να μη γράφω για δίσκους που δεν επέλεξα στην 5αδα.
Για πάμε λεπόν.
2004
5. Kanye West - The College Dropout
Πολλά χρόνια πριν ο Kanye γίνει αυτό το συνονθύλευμα που είναι πια, ήταν ένας μεγάλος showman/rapper/καλλιτέχνης και φρόντισε να βγάλει 5 φανταστικότατους δίσκους σε διάστημα 5-6 χρόνων. Αυτή είναι η αρχή.
4. Sum 41 - Chuck
Έπιασα κάποια υπονοούμενα σε κάτι spoilers και ενώ όπως είχα αναφέρει ήμουν πάντα team blink, οι Sum 41 είναι παιχταράδες, και παιδιά δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, κάνανε αυτό που θέλει το κάθε πιτσιρίκι που πρωτοπιάνει κιθάρα. Τι? Να ακούει όλη μέρα Metallica, να μαθαίνει απέξω τα τραγούδια τους, η μουσική και τα riff που γράφει να είναι ξεπατικωσούρες, μέχρι που ακούει κι άλλα πράγματα και το παίξιμο του αλλάζει. Ε οι Sum 41 αυτό το πράγμα το κάνανε album και σπέρνει. Alt/Nu metal, punk pop, πες το όπως θες, το album αγγίζει την τελειότητα για μένα.
3. My Chemical Romance - Three Cheers For Sweet Revenge
Πολύ κρίμα που είναι 3ο, αλλά οι επόμενοι βγάλαν album απ’ τα λίγα και το νο1 είναι προσωπικό θέμα. Τεράστιο album το Black Parade, αλλά εδώ μιλάμε για την πρώτη αγάπη. Αν το riff του Thank You For The Venom ήταν στο Rust In Piece θα μιλάγαμε για το καλύτερο riff έβερ ξέρω γω. Απίστευτο album, αγέρωχος πυλώνας της σκηνής και είναι τόσο γαμάτο να ακούει κάποιος για πρώτη φορά MCR με το Black Parade (οκ, εκεί θα γίνει η εισαγωγή στην πλειοψηφία) και μετά να ανακαλύπτει αυτό, και να είναι ό,τι ακριβώς θέλει να ακούσει από αυτή την μπάντα.
2. Green Day - American Idiot
Ας βάλουμε στην άκρη τα σαχλά αμερικανοτέτοια, αυτό το album είναι all time classic. Όπως λέει κι ο Παντέλος, 2 φορές σε 10 χρόνια με μια τεράστια κοιλιά ενδιάμεσα, βγάλανε album που όρισαν (σχεδόν) τα πάντα στο είδος τους. Είναι η μουσική, είναι το ντύσιμο, είναι τα γμμν βιδεοκλιπς που χτυπάγαν όλες τις ευαίσθητες χορδές, είναι το Jesus of Suburbia, είναι από τα τελευταία μεγάλα albums και απόλυτο 10άρι.
Νο1
Ε ναι λοιπόν. Πλοκάμι του καρχαρία. Έχω άπειρες αναμνήσεις με τους καλύτερους μου φίλους, να περνάμε καλά και το Πλοκάμι να παίζει στο background, σε σπίτια, σε sony ericsson όταν κάναμε αλητείες στους δρόμους, στο αμάξι, σε πάρτι, σε γενέθλια, σε χωρισμούς, σε καταστάσεις βαρεμάρας, το go to place είναι να βάζουμε πλοκάμι και να τραγουδάμε . Ακόμα και τώρα, ακούω ασταμάτητα, σε μια συνήθεια και ρουτίνα που ξεκίνησε πριν 17 χρόνια. Όπως έχουμε ξαναπεί στο παρόν νήμα, η μουσική είναι για να περνάς καλά όπως το ορίζει ο καθένας το καλά, και για μένα η μπάντα αυτή είναι το μέρος που βρίσκω γαλήνη. Στα παπάκια μου τι λέτε όλοι, αν δεν είναι σοβαρή μουσική (η μουσική γαμάει), αν είναι κλεμμένα όλα, αν ο στίχος είναι γτπ (σε πολλά σημεία προβληματικός, οκ, αλλά άλλες εποχές), εγώ περνάω καλά. Δε θα τους ξαναβάλω το 06 και το 08, δεν έχει νόημα, αν και αυτό είναι μάλλον το αγαπημένο μου album τους (ΝΤΙΡΙΝΙΝΙ ρε μλκς, η εισαγωγή και το ρεφραίν είναι σκέτη ανατριχίλα). Α ρε Κώστα
Ι ΣΕΒΛΑ ΜΕΝΕΙ
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
Kasabian - Kasabian
Avril Lavigne - Under My Skin
Slipknot - Vol. 3: (The Subliminal Verses)
Hawthorne Heights - The Silence in Black and White
Killers - Hot Fuss
From First To Last - Dear Diary, My Teen Angst Has a Bodycount
Senses Fail - Let It Enfold You
The Black Keys - Rubber Factory
31 Likes
Το συζητούσα με τον Γράκχο, όχι ότι θα κάνει τρελή διαφορά αλλά, μήπως κάπου λειτουργει σαν έξτρα ερέθισμα για ενασχόληση. Ή στην λογική “κάπου το έχω ξαναδεί αυτό, ας βάλω ένα τραγούδι να παίξει”. Δεν ξέρω.
Αν και το Mabool των Orphaned Land παίζει να ήταν από τις μεγαλύτερες μουσικές απογοητεύσεις της ζωής μου, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στην κειμενάρα του @stammargg_v2
2 Likes
Δεν αντιλέγω και εγώ ξεκίνησα χωρίς να ποστάρω εξώφυλλα, μετά είδα άλλους που το έκαναν και μου άρεσε. Στο εξής λόγω υποχρεώσεων, ο χρόνος μου για να ασχοληθώ λιγοστεύει και κάποια πράγματα θα θυσιαστούν. Σίγουρα το μέγεθος των κειμένων μου.
1 Like
Same αλλά επειδή κουράστηκα. Από το 12 και μετά ρίχνω ρυθμούς.
1 Like