Το 2004 έγιναν μια σειρά από πολύ σημαντικά πράγματα. Πρώτο από όλα στο δικό μου μικρόκοσμο είναι φυσικά ότι από τότε είμαι με τη γυναίκα μου, δεύτερο είναι ότι βγήκε το World Of Warcraft και τρίτο νομίζω που πήρε το πειρατικό το euro…
Σε ταινίες ξεχώρισα τα Howl’s moving castle, The Butterfly Effect, A series of unfortunate events, Finding Neverland και The terminal.
Πάμε στη λίστα τώρα που τα πέντε πρώτα αξίζουν όλα πρώτη θέση, πάλι στα 30 θα πάμε αλλά θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος στις περιγραφές.
1) Isis - Panopticon
Το Panopticon είναι από αυτούς τους σημαντικούς δίσκους για μένα που μπαίνουν και σταματάει ο χρόνος, μέχρι να τελειώσουν.
Το σκοτάδι του δε δίνει μελαγχολία, καταθλιψεις και άλλα τέτοια βαριά κι ασήκωτα απ’ τη λάσπη, αλλά γαλήνη, μια λυτρωτική απλότητα. Νιώθω σα να κάθομαι νύχτα σε άδεια παραλία με μοναδική παρέα την ήπια κίνηση της θάλασσας και το φεγγάρι.
Πριν χρόνια είχαμε πάει διακοπές στη βόρεια Εύβοια εγώ η γυναίκα μου, ο κολλητός μου κι η κοπέλα του. Αργά τη νύχτα πρέπει να φύγουμε από ένα χωριό που είχαμε βρεθεί και στο αυτοκίνητο επιλέγω να ακούσουμε το Panopticon . Ξεκίνησα να οδηγώ χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση μέσα στα δέντρα, στις στροφές, στην ηρεμία της νύχτας. Μέχρι να τελειώσει ο δίσκος δεν είπε κανείς κουβέντα, ούτε μία λέξη. Όταν τελείωσε σταμάτησα και απλά βγήκαμε όλοι έξω για λίγα λεπτά, για ένα τσιγάρο.
Πραγματικά υπέροχη ανάμνηση…
2) Slipknot - Vol.3: (The Subliminal Verses)
Για μένα αυτό είναι το κορυφαίο τους. Ξεκινάει με το εκπληκτικό prelude 3.0 και σκάει στην υπερ-ριφάρα, μετά one two three και μπαίνει ο οδοστρωτήρας.
Στο Vol.3 γίνονται όργια, Blister exists, three nil, duality, opium for the people, welcome, pulse of the maggots, before I forget, nameless όλα σπάνε κόκαλα, από την άλλη circle, vermillion pt.2 και danger σκορπάνε συγκινήσεις αβέρτα και στη μέση η δική τους αρρώστια στα vermillion και virus of life.
Ειναι ο καλύτερος δίσκος τους και από τους καλύτερους που βγήκανε γενικά στα zeros…
3) Ayreon - The Human Equation
Αριστούργημα, ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!
Αυτή είναι η καλύτερη rock/metal opera που έχουμε ακούσει (ναι πάνω και από τα Avantasia, το μόνο που είναι πιο ψηλά είναι το Streets αλλά αυτό εδώ είναι πιο Opera από τη δισκάρα των Savatage).
Είκοσι μέρες σε κόμμα ο ήρωάς μας και κάθε μία από αυτές αποτυπώνεται στα είκοσι κομμάτια του δίσκου. Μια ντουζίνα φωνές με ιδανικές επιλογές για κάθε ρόλο, o Lucassen έχει γράψει έτσι τη μουσική που υπάρχουν μέρη που θα έλεγες ότι τα έχει γράψει όπως πιστεύει ότι θα τα έγραφαν οι ίδιοι οι ερμηνευτές που έχει επιλέξει.
Οι χαρακτήρες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους σε κάθε κομμάτι, δεν έχουμε δηλαδή ένα σύνολο από ξεχωριστούς μονολόγους αλλά μια ζωντανή δυναμική μουσική παράσταση.
Όλα αυτά φυσικά έχουν στηριχθεί πάνω στις πανέμορφες συνθέσεις του τεράστιου Lucassen που μας δίνει μια πανδαισία προοδευτικής μουσικής ηχητικά προσδιορισμένης και εκτελεσμένης στην εντέλεια.
4) Neal Morse - One
Μέσα στους καλύτερους προσωπικούς του δίσκους. Ταιριάζει περισσότερο και με τον Portnoy απ ότι το Testimony, το Author of confusion θαρρείς ότι το γράψανε μαζί, έχει καταπληκτικές ακουστικές κιθάρες, πιάνα, η πιο σκληρή ηλεκτρική ροκ πλευρά του είναι πιο δυνατή, μέχρι και οι ερμηνείες του Morse μου αρέσουν περισσότερο.
Επιστροφή στις πολύ μεγάλες συνθέσεις που τις θέλουμε στους δίσκους του Neal γιατί του δίνουν το χώρο για υπέροχες δημιουργίες, με εναλλαγές συναισθημάτων και πλούσιες αναπτύξεις που στο One είναι πιο γενναιόδωρες και παρούσες από το προηγούμενο. Εχει τις πιο άμεσες στιγμές του ο δίσκος, cradle to the grave και father of forgiveness κυρίως, αλλά έχει και αυτή τη χολιγουντιανική μιούζικαλ αύρα που, ειδικά στο μπάσιμο του τελευταίου μέρους, σε βάζει μέσα στη μεγάλη οθόνη μιας άλλης χορευτικής, ρομαντικής, καλλιτεχνικά δημιουργικής εποχής.
Είναι πολύ όμορφος δίσκος αυτός, πραγματικά πολύ όμορφος δίσκος.
5) Nightwish - Once
Μου αρέσουν όλοι οι προηγούμενοι δίσκοι τους, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο φυσικά, αλλά εδώ έχουμε τον πρώτο τους που είναι πραγματικά φανταστικός. Κολλητικές χιτάρες, σαουντρακικές ενορχηστρώσεις (αυτό θα το τερματίσουν στο μέλλον), παραμυθένια φωνητικά (κι αυτό θα το τερματίσουν στο μέλλον, μαζί με το άλλο), οργιαστικές μελωδίες. Δεν είχαμε ξανα ακούσει τέτοιο μέταλ τότε. Ξεκινάει το Nemo και σηκώνεται η τρίχα, όταν μπαίνει το planet hell σου βγαίνει αυθόρμητα να σηκωθείς και να το παίξεις μαέστρος σε αόρατη ορχήστρα, το Creek Mary’s blood είναι μαγικό τραγούδι και το Ghost Love Score είναι από τα πιο τεράστια και ανατριχιαστικά κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ (σκέφτηκα να έγραφα κάτι πιο μετριοπαθές αλλά γάμα το, αυτή είναι η αλήθεια και το ξέρετε).
Δεν υπάρχει απλά καλό κομμάτι σε αυτό το δίσκο, είναι ένα πεντακάθαρο και ολοκληρωμένο διαμάντι της μουσικής μας.
6) Lamb Of God - Ashes Of The Wake
Αμερικάνικος τσαμπουκάς, μίσος, καφρίλα, θυμός, καθαρός αγνός θυμός, Pantera, groove που όμως στηρίζονται πάνω σε εκπληκτικά ριφ και ένα από τα καλύτερα rhythm section στο σύγχρονο metal. Για το πόσο μεγάλος frontman και κάφρος είναι ο Blythe δε νομίζω να χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς.
Το πρώτο μισό του δίσκου τον πάει για πρώτη θέση, το δεύτερο μισό είναι πολύ καλό αλλά ένα σκαλί πιο κάτω. Δηλαδή κομματάρες το Break you ή το Remorse is for the dead δε λέω, αλλά το πρώτο μέρος έχει Laid to rest, hourglass, n.y.g.s.t.d.f. , faded line και omerta, OMERTA!!!
Αν δεν είσαι σίγουρος για το πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι L.O.G. δες τους live, μετά τα ξαναλέμε…
7) In Flames - Soundtrack To Your Escape
Δεν κοιτάει στα μάτια το Reroute αλλά είναι κι αυτός ο δίσκος φοβερός με μεγάλες κομματάρες. Προσωπικά, την εκτίμηση ότι οι In Flames βάρυναν πάλι τον ήχο τους εδώ δεν τη βλέπω. Να δεχτώ ότι Friend, In search for I και Superhero of the computer rage είναι λίγο πιο επιθετικά και άντε και ότι το Dial 595 φέρνει σε πιο κλασική melodeath φόρμα αλλά ο δίσκος δε βρίσκεται εκεί. Ο δίσκος είναι στα Quiet place, dead alone, touch of red, my sweet shadow, evil in a closet (έπος αυτό όμως) όπου η ταυτότητα που έχτισε η μπάντα στον προηγούμενο δίσκο της είναι αυτή που βγαίνει μπροστά. Ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος να γυρίσουν προς τα πίσω ενώ μέσα από την εξέλιξη είχαν βρει έναν ήχο επίκαιρο που τους ταίριαζε ιδανικά.
8) Green Day - American Idiot
Δεν είναι ένας τυπικός δίσκος Green Day τούτος δω, έχει πολύ μεγαλύτερα σχέδια για τη μουσική του. Είναι εντυπωσιακό ότι δέκα χρόνια μετά, με πολύ διαφορετικό προσανατολισμό, κατάφεραν να δημιουργήσουν τον ίδιο θόρυβο γύρω από τη μουσική τους αλλάζοντας και πάλι τους όρους της συζήτησης στο χώρο της mainstream rock. Αυτό από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό, ο θρίαμβος έγκειται στο ότι αυτό το πετυχαίνουν γράφοντας πολύ καλή ποιοτικά μουσική με κομματάρες που θα θυμόμαστε για πάντα. Λίγες, για να μην πω πολύ λίγες, mainstream rock μπάντες έχουν γράψει κομμάτια ανάλογα του Jesus of Suburbia.
9) Orphaned Land - Mabool
Αγαπάω πάρα πολύ τους Orphaned Land, η folk/prog μουσική τους δημιουργεί μια μαγική, μυστηριακή, ανατολίτικη ατμόσφαιρα που με γοητεύει.
Σε ένα ιδανικό μουσικό σύμπαν το Mabool έχει πιο καθαρή και ογκώδη παραγωγή, ειδικά στις κιθάρες, ο Kobi έχει λίγο καλύτερη φωνή και οι Orphaned Land καθιερώνονται ως μία από τις ιδιαίτερες μπάντες του σύγχρονου progressive.
10) Clutch - Blast Tyrant
Mercury, Profits of doom, The mob goes wild, Cypress groove, Regulator, Subtle hustle, La curandera, μιλάμε για rock ‘n roll εδωπέρα, ατόφιο αμερικανοθρεμένο από το Maryland με γερές όμως δόσεις από Sabbath και Zeppelin. Αυτό είναι το Stoner κύριοι, εδώ είμαστε. Μπάντα που δε χορταίνω να βλέπω live!!
11) The Haunted - rEVOLVEr
Αν αφαιρέσουμε τα δύο πρώτα αυτός είναι ο κορυφαίος δίσκος τους. Η επιστροφή του Dolving φέρνει τα επίπεδα της ενέργειας στα κόκκινα και το συνθετικό δίδυμο οδηγεί την μπάντα στην εξέλιξη δημιουργώντας μια εκσυγχρονισμένη μουσική ταυτότητα. Δεν του λείπει ένταση και επιθετικότητα αλλά έχει περισσότερο groove, πιο κοφτά ριφ, λιγότερα thrash περάσματα και περισσότερο core.
12) Pain Of Salvation - BΕ
Ο δίσκος αυτός ακολούθησε τα δύο προηγούμενα αριστουργήματα αλλάζοντας πορεία. Τι είδους progressive μεγαθήριο θα ήταν όμως μια μπάντα αν έμενε στάσιμη και δεν πειραματιζόταν, δεν εξέλισε τον ήχο της. Νομίζω ότι εδώ ο Daniel ήθελε να ξεφύγει από τα όρια και τις φόρμες που είχαν καθιερώσει τους Pain of salvation και να δημιουργήσει κάτι που να πηγαίνει πιο βαθιά καλλιτεχνικά κάτι πραγματικά καινούργιο διατηρώντας κάποια μόνο από τα στοιχεία της μουσικής τους ταυτότητας. Για μένα τα κατάφερε δίνοντας μας ένα ακόμα υπέροχο άλμπουμ.
13) Amon Amarth - Fate Of Norns
Η πέμπτη δουλειά των viking του Hegg είναι αυτή που τους καθιερώνει στην ελίτ του μελωδικού death metal. Φτιάχνουν τα πλαίσια του ήχου τους που ποτέ δε θα αλλάξουν δραστικά και που φαίνεται ότι πραγματικά γουστάρουν και μπορούν να υποστηρίξουν καλύτερα από κάθε άλλο αλλά και κάθε άλλον. Ο δίσκος ανοίγει ένα πολύ δυνατό σερί τριών άλμπουμ με εξαιρετικό songwriting το οποίο ποτέ δεν έχουν ξαναπιάσει, αν και σπάνια απογοήτευσαν στην πορεία τους.
14) Heaven Shall Burn - Antigone
Ο καλύτερος δίσκος τους θεωρώ ότι είναι αυτός. Δεν υπάρχει κακό κομμάτι αλλά ο πόλεμος που αμολάνε τα weapon they fear, harvest the storm και voice of the voiceless καθώς και η υπέροχη κομματάρα numbing the pain είναι πρωτόγνωρο πράγμα. Έχω μεγάλη αδυναμία στους Γερμανούς melodic-death-metal-core, και στον frontman τους με το κόκκινο πουκαμισάκι. Μεγάλη αδυναμία όμως.
15) Killswitch Engage - The End Of Heartache
Ο τρίτος δίσκος των Killswitch είναι από τα καλύτερα metalcore άλμπουμ των 00’s, για τα δικά μου αυτιά τουλάχιστον. Ο Howard είναι φοβερός και δίνει πόντους στην μπάντα, τα κομμάτια είναι πορωτικά με φοβερές κιθάρες και rhythm section μπετόν. Η διάρκεια είναι ιδανική για αυτό που είναι, άψογο.
16) Velvet Revolver - Contraband
Φοβερό, γκαζιάρικο hard rock.
Weiland τεράστιος, Slash-Duff-Sorum εμβληματική τριάδα για την ιστορία της Rock μουσικής.
Ακούσαμε και Slither live!!
17) Evergrey - The Inner Circle
Οριακά νομίζω ο καλύτερος δίσκος τους. Πιο κοντά στο In search σε ήχο παρά στο Recreation και νομίζω ότι τους ταιριάζει λίγο καλύτερα αυτό. Η ορχήστρα του Goteborg βοηθάει να αναδειχθούν οι υπέροχες, και το τονίζουμε όσο πάει το υπέροχες εδώ, μελωδίες του δίσκου.
18) Liquid Scarlet - Liquid Scarlet
Progressive rock από το πάνω πάνω επίπεδο. Καταπληκτικές μελωδίες, πολύ ωραία φωνητικά, κάποια πιο βαριά ριφ με όμορφη ατμόσφαιρα και έντονο χαρακτήρα. Δεν έχω ιδέα γιατί αυτή η μπάντα έμεινε σχετικά άγνωστη στο χώρο της.
19) Within Temptation - The Silent Force
Στους δύο καλύτερους δίσκους του υπερ επιτυχημένου συμφωνικού μέταλ γκρουπ από την Ολλανδία. Ανήκει σαφώς στα καλύτερα της χρονιάς για μένα.
20) Black Bonzo - Lady Of The Light
Ο δίσκος νομίζεις ότι βγήκε κατευθείαν από τα 70’s των Uriah Heep και των Deep Purple σε ένα prog rock μείγμα όμως με κομμάτια που είναι πραγματικά φανταστικά. Σίγουρα δεν παίρνει βραβείο πρωτοτυπίας αλλά αν έπαιρνε κι εκεί ψηλό βαθμό θα ήταν στη δεκάδα και μάλιστα ψηλά.
21) Lake Of Tears - Black Brick Road
Λιγότερο βαρύ σε ατμόσφαιρα, πιο ροκ, όμως με πολύ καλογραμμένα τραγούδια που φτιάχνουν έναν πολύ καλό δίσκο.
22) Edguy - Hellfire Club
Τόσο κοντά στο heavy/power όσο και στο μελωδικό hard rock, από τους λίγους δίσκους τους που γουστάρω τόσο πολύ πράγμα που νομίζω ότι οφείλεται στο πόσο catchy είναι τα τραγούδια αλλά και ακριβώς στο ότι ξεφεύγει από τις χιλιοπαιγμένες καθαρές γερμανικές heavy metal φόρμες.
23) Deadsoul Tribe - A January Tree
Πολύ καλός δίσκος, λίγο πιο έντονο το Tool του, και σίγουρα πιο κάτω από το εξαιρετικό προηγούμενο, αλλά παραμένει μια πολύ καλή δουλειά που τιμά το όνομα και την ιστορία του frontman τους.
24) Nightingale - Invisible
Γεια σου ρε Swano μερακλή. Hard rock με λίγο goth και λιγο πιο πολύ prog, φουλ διασκεδαστικό άλμπουμ χωρίς να προσπαθεί να είναι ριξηκέλευθο ή βαθύ μουσικά.
25) Persuader - Evolution Purgatory
Πολύ ωραίος δίσκος από τους Σουηδούς που μοιάζουν με Γερμανούς. Προφανώς υπάρχει ένα θεματάκι στην πρωτοτυπία τους αλλά το αποδεχόμαστε και δε μας ενοχλεί καθόλου.
Εννοείται ότι έχω κάνει σε κολλητό τη φάρσα “βγήκε καινούργιο Guardian κάτσε να στο βάλω”” και προφανώς έπιασε (βέβαια δεν ήταν από αυτό, αλλά από Savage Circus - το Of doom and death). Το ότι είχε κατενθουσιαστεί όμως κάτι λέει…
26) Enslaved - Isa
Ο πρώτος από πολλούς καταπληκτικούς δίσκους τους που θα μπουν σε λίστες μου.
27) Nick Cave And The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus
Ενας από τους τρεις δίσκους του Nick Cave που θα βάλω να ακούσω. Πολύ ωραίο άλμπουμ.
28) Mastodon - Leviathan
Με εξαίρεση τρία τέσσερα κομμάτια είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος που έβαλε τους Mastodon στο χάρτη μου. Τα καλύτερα πιο μετά…
29) Angra - Temple Of Shadows
Ο καλύτερος δίσκος που έχουν βγάλει χωρίς τον Matos. Δε θα το συγκρίνουμε με εκείνη την εποχή γιατί είναι άλλη μπάντα πλέον η οποία όμως εδώ έβγαλε πολύ ωραίο δίσκο.
30) Ludovico Einaudi - Una Mattina
Είναι εξωπραγματικό το πόσο ωραία και συγκινητική μουσική έχει γράψει με μόνο ένα πιάνο και ενίοτε ένα τσέλο.
Αυτά, EP και live πάλι δεν μπαίνουν για να μην κουράσω κι άλλο.
